Immortality Chapter 970 Zhong Shan effect
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 970 ผลกระทบของจงซาน.
Chapter 970 Zhong Shan effect
钟山效应
ผลกระทบของจงซาน.
ภาพหยาง,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ด้านหน้าตำหนักซ่างเฉิน.
เสียงโห่ร้องสรรเสริญดังก้องไปทั่วทุกสารทิศ,หลังจากที่จงซานได้โผล่ขึ้นที่กลางลาน.
เหล่าขุนนางในเวลานี้ถึงกับกลั้นน้ำตาร้องไห้โฮออกมา.
ในเวลานี้เสียงทรงพระเจริญดังก้องไปทั่วสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว! ทั่วทั้งเมืองหลวงเต็มไปด้วยความปีติยินดี,ส่งเสียงดังทะลวงหมู่มวลเมฆา.
ลานด้านหน้าตำหนักซ่างเฉิน,เหล่าขุนนางที่ดีใจน้ำตาไหลออกมาเอง,ชื่นชมเซิ่งหวังไม่หยุด,ในเวลานี้,ภายในใจของพวกเขาที่ตื่นเต้น,ซาบซึ้ง,ห้าปีมาแล้วที่พวกเขาต้องแบกรับภารกิจที่หนักหนา,กับการตัดสินใจในเส้นทางที่ถูกต้อง,รอคอยเซิ่งหวังกลับมา!
หลังจากที่แสดงความเคารพต่อจงซานแล้ว,เหล่าขุนนางที่ไม่กล่าวสิ่งใดต่อไป,ตอนนี้สายตาแห่งความเกลียดชังจดจ้องมองไปยังเซียนโบราณอ๋องฉีหมิงและผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา.
จงซานที่เป็นเสาหลักของทุกคน,เมื่อเสาหลักมาถึง,ความหวาดกลัวก็ไม่มีอีกต่อไป.
ทว่าที่ไกลออกไปนั้น,ภายในหลุมขนาดใหญ่,เสนาธิการฝ่ายสงครามหลางเจิ้งที่ได้รับบาดเจ็บถูกกักตัวเอาไว้,ดวงตาเบิกกว้างชำเลืองมองตาโตจ้องมองไปยังจงซานที่อยู่ไกลออกไป,สมองราวกับถูกฟ้าเผ่าลงมา.
ภายในใจที่รู้สึกฟ้าได้พลิกคล่ำคะมำหงายไปแล้ว.
ไม่ใช่ว่าจงซานตายแล้วรึ? ยังไม่ตายจริงๆรึ?
หน้าอกของหลางเจิ้นที่ขึ้นๆลงพะงาบๆ,จิตสำนึกที่กลายเป็นบ้าคลั่ง,จดจ้องมองจงซาน,หลางเจิ้นที่มองเห็นอนาคตของต้าเจิ้ง,ชะตาของต้าเจิ้งที่สมบูรณ์แบบ?
เพียงแค่คิดก็ทำให้ตื่นเต้นแล้ว.
ทว่าคิดถึงตนเองตลอดหลายปีที่ตัวเองได้ทำ.
ทรยศ! กบฏ! จำนนต่อศัตรู!และยังจำนนล้มเหลวอีก?
"ฮ่า,ฮ่าฮ่า,ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า,เซิ่งหวังกลับมาแล้ว,เซิ่งหวังมาแล้ว!"หลางเจิ้นที่ราวกับคนบ้าเดี๋ยวหัวเราะเดี๋ยวร้องไห้.
อารมณ์ที่ไม่มั่นคง,ความนึกคิดที่โถมกระหน่ำอย่างหนักหน่วง,เสนาธิการฝ่ายสงครามหลางเจิ้น,ในเวลานี้กลายเป็นบ้าไปแล้ว,ร้องไห้และหัวเราะ,สติฟั่นเฟือนไปแล้ว.
ในเวลานี้,ไม่มีใครสนใจหลางเจิ้นแม้แต่น้อย,ไม่แม้แต่กลุ่มของอ๋องฉีหมิง,ในสายตาของขุนนางต้าเจิ้งเองก็รับรู้ว่าเขาได้ตายไปแล้ว,ไม่มีโอกาสมีชีวิตอยู่ต่อไป.
เสียสติรึ?
ถึงเสียสติก็ไม่อาจพ้นโทษที่ตัวเองได้กระทำ!
จงซานที่ดวงตาแหลมคมเต็มไปด้วยประกายแสง,อาบไปด้วยความอหังการ,จดจ้องมองไปยังอ๋องฉีหมิง.
ดวงตาของอ๋องฉีหมิงที่เปลี่ยนเป็นมืดคลึ้ม,ใบหน้ากระตุก,ยังไม่ตาย,จงซานยังมีชีวิตอยู่?
เรื่องนี้,เป็นไปได้ด้วยรึ?
จงซานที่จ้องมองศัตรูที่ลอยอยู่บนอากาศ,ก่อนที่จะหันกลับมามองเหล่าขุนนางด้านหลัง.
"เสนาธิการทุกท่าน,ลำบากแล้ว,ข้ากลับมาช้า!"จงซานกล่าว.
"เป็นหน้าที่ของเฉินอยู่แล้ว.
"เป็นสิ่งที่เฉินควรกระทำ!"
"ขุนนางชรารู้ดีว่าเซิ่งหวังจะต้องกลับมา!"
..............................
..................
......
เหล่าขุนนางที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นตัน,หาได้กล่าวตำหนิ,เพราะพวกเขารู้ดีว่าพวกเขานั้นคือข้าราชบริพารที่ล้ำค่าของต้าเจิ้ง.
หลินเซียว,สุ่ยจิง,สุ่ยอู๋เหิน,แววตาของพวกเขาที่เต็มไปด้วยประกายแสงแห่งความตื่นเต้น,ทว่าสายตาของจงซานที่จ้องมองมายังพวกเขา,เต็มไปด้วยความเชื่อใจและซาบซึ้ง,คนทั้งสามเองไม่จำเป็นต้องเอ่ยก็รับรู้ได้ถึงแววตาของจงซาน,ความลำบากตลอดห้าปีที่ผ่านมานี้ได้มลายหายไปหมดทันที.
เมื่อกล่าวปลอบขวัญเหล่าขุนนางแล้ว,จงซานที่เงยหน้าขึ้นมองฟ้า,ม่านสีน้ำเงินที่ปกคลุมอยู่.
ดวงตาของจงซานที่เบิกกว้าง,กล่าวออกมาเบาๆ,"ออกมา!"
"โฮกกก~~~~~~~~~~~~~~~!”
"โฮกกก~~~~~~~~~~~~~~~!”
ภายในร่างของจงซาน,ที่มีเสียงของมังกรดังกึกก้องขึ้นมาในทันที.
ขณะที่เสียงมังกรคำรามดังก้อง,ทุกคนต่างก็โค้งคำนับไปที่สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ก่อนที่จะปรากฏคลื่นที่หนักหน่วงรุนแรงปะทุขึ้นมา.
แสงสีทองมากมายที่ปะทุพุ่งออกมาจากร่างของจงซาน,แสงสว่างจ้าอาบไปทั่วสวนสวรรค์ลอยฟ้า,ท้องฟ้าได้เปลี่ยนไป,แสงที่เจิดจรัสนั้นได้ทะลวงม่านสีน้ำเงิน,เวลานี้แสงสีทองที่ส่องประกายกระจายออกไปนับล้านลี้.
มังกรทองวาสนาสองตนที่ผุดออกมาจากร่างจงซาน,มังกรทอง
19 เล็บ,ได้ปรากฏขึ้นมาอีกแล้ว.
มังกรทองวาสนาที่โผพุ่งล่องลอยไปมาบนท้องฟ้า,กระแสลมที่หนักหน่วงรุนแรง,แสงสีทองที่พุ่งผ่านออกไปทุกทิศทุกทางในทันที.
วาสนาและกรรมวาสนาที่มากมายมหาศาลกำลังแผ่พุ่งออกไปรอบๆ.
วาสนาของต้าเจิ้ง,และกรรมวาสนา,ได้ปรากฏขึ้นมาอีกแล้ว,มันได้กระจายปกคลุมท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว.
"ต้าเจิ้งทรงพระเจริญ!"
"เซิ่งหวังทรงพลังเจริญ!"
........................
..................
......
เสียงแซ่ซ้องที่กระจายไปทั่วทุกสารทิศ.
ค่ายทหาร,ด้านล่างสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
ผ่านมาสามวันแล้ว,สามวันที่ไม่มีข่าวจากสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวเลย,ทว่าบนเกาะลอยฟ้าหลิงเซียว,กับปรากฏม่านสีน้ำเงินปกคลุม,เหล่าทหารมากมายต่างก็สงสัย,ปรึกษาพูดคุยกันไปต่างๆนาๆ,ทำให้ขวัญกำลังใจกองทัพลดลงเรื่อยๆ.
ไม่มีตราบัญชาการ,ก็ไม่สามารถออกคำสั่งได้,ไม่มีใครกล้าออกไปตรวจสอบเช่นกัน,มีเพียงแค่กลุ่มทหารกลุ่มเล็กๆที่หนีทัพจากไป.
เหล่าแม่ทัพนายกองที่ไม่มีทางเลือก,ภายในใจที่เต็มไปด้วยความเศร้าพร้อมทอดถอนใจ,ต้าเจิ้งจะล่มสลายจริงๆรึ?
ขณะที่ขวัญกำลังใจลดถอยลงเป็นอย่างมาก,แม่ทัพนายกองที่ถอยหายใจ,ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงมังกรคำรามดังกึกก้องไปทั่วทุกสารทิศ.
ทุกคนที่จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า,ในเวลานี้อาบไปด้วยประกายแสงสีทอง.
"วาสนา,วาสนาของต้าเจิ้ง!"เหล่าทหารมากมายที่ส่งเสียงอื้ออึงดังขึ้นมาในทันที.
"วาสนาของต้าเจิ้ง,กรรมวาสนาของต้าเจิ้ง,กลับมาแล้ว,ทุกอย่างกลับมาแล้ว!"ทหารคนหนึ่งที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
"ต้าเจิ้ง,ต้าเจิ้งทรงพระเจริญ!"
"ต้าเจิ้งทรงพระเจริญ!"
..............................
............
......
วาสนาที่ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง,ทำให้ขวัญกำลังใจของทุกคนพุ่งสูง,ภายในใจที่กลายเป็นผ่อนคลาย! ต้าเจิ้งยังอยู่,ต้าเจิ้งจะคงอยู่ตลอดกาล!
เหล่าทหารทั้งหมดในเวลานี้ความภาคภูมิได้กลับมาแล้ว! ภายในใจที่เปี่ยมไปด้วยความสุข.
"โฮกกก~~~~~~~~~~~~~~~~!”
"โฮกกก~~~~~~~~~~~~~~~~!”
วาสนามากมายที่ปรากฏขึ้น,สองมังกรทองวาสนาที่ส่งเสียงดังคำรามกึกก้องไปทั่วแผ่นดิน,เสียงของมันที่สร้างความฮึกเหิมให้กับประชาชนของต้าเจิ้ง,ทำให้หัวใจที่แห้งเหี่ยวปรากฏความดีใจขึ้นมาในทันที.
"ประชาชนต้าเจิ้ง,ข้า,จงซาน,กลับมาแล้ว~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงของจงซานที่ดังก้อง,ไม่ใช่แค่ประชาชนในสวนสวรรคือลอยฟ้าหลิงเซียวเท่านั้น,ทว่าตราบเท่าที่เป็นประชาชนของต้าเจิ้ง,ทั่วแผ่นดินต่างก็ได้ยินเสียงของจงซาน.
ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามที่ได้ยินเสียงของจงซาน,ภายในใจที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิขึ้นมาในทันที.
------------------------
ทิศใต้ของศาลเทวะต้าเจิ้ง,เมืองอู๋ซวัง.
เมืองอู๋ซวัง,ในโลกใบเล็กนั้นคือเมืองแรกที่จงซานได้เดินทางมายังทวีปศักดิ์สิทธิ์,เขาที่เคยช่วยบิดาของสุ่ยอู๋เหินชนะการแข่งขันเจ้าเมือง,และชื่อของเขาก็ได้เริ่มเป็นที่รู้จักของผู้คน.
เพราะว่าจงซาน,เมืองอู๋ซวังจึงกลายเป็นเมืองที่มีชื่อเสียงแม้แต่มีรูปปั้นของจงซานที่กลางเมืองอู๋ซวังอีกด้วย.
ประชาชนของเมืองอู๋ซวังนั้นเต็มไปด้วยความภาคภูมิ! ทำให้เมืองอู๋ซวังในเวลานี้มีประชากรถึง 40
ล้านคน,เป็นหนึ่งในเมืองที่มีขนาดใหญ่เป็นอย่างมากของต้าเจิ้ง.
ทว่าก่อนหน้านี้สามวัน,ประตูเมืองทิศใต้ของเมืองอู๋ซวงนั้นได้พังทลายลง!
กองกำลังคุ้มกันเมือง,บุตรชายคนโตของหลินเซียว,หลินอ้าว.
แม้ว่าหลินอ้าวจะไม่สามารถเทียบได้กับหลินเซียวที่เป็นดั่งเทพสงคราม,ทว่าการบัญชาการของเขานั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าใครอย่างแน่นอน,ตลอดสามวันสามคน,หลินอ้าวแทบไม่ได้หลับได้นอน,เฝ้าติดตามสถานการณ์อย่างใกล้ชิด.
"ประตูทิศใต้,กองกำลังที่หนึ่ง,กองกำลังที่
16 ,กองกำลังที่ 24 ,เดินทางไปยังทิศใต้!
ต้านศัตรูเอาไว้!"
"แม่ทัพ,ไม่ได้การแล้ว,ประตูทิศเหนือได้ตกไปอยู่ในมือของศัตรูแล้ว!"
"อะไร?
ประตูเมืองทิศเหนือตกไปอยู่ในมือศัตรูแล้วอย่างงั้นรึ? ประตูมเมืองที่แข็งแกร่งที่สุด,จะพังทลายง่ายๆได้อย่างไร?"
"ประตูเมือง,ไม่สามารถป้องกันได้แล้ว,ค่ายกลได้พังทลายลง,ก็ไม่สามารถต้านเอาไว้ได้แล้ว!"
..............................
............
"ต้าเจิ้งล่มสลายแล้ว,ยอมจำนนซะแล้วจะไม่สังหาร!"
"ต้าเจิ้งล่มสลายแล้ว,ยอมจำนนซะแล้วจะไม่สังหาร!"
........................
............
เสียงของศัตรูที่ดังก้องไปทั่วทุกทิศทุกทาง.
การต่อสู้ปกป้องเมืองนั้นเป็นหน้าที่ของทหาร,ส่วนประชาชนทั่วไปนั้นไม่ได้เข้าร่วมแต่อย่างใด,ทว่าพวกเขาก็ออกมาปกป้องบ้านเรือนร้านค้าของตนเช่นกัน,กล่าวตามตรง,การโจมตีของศัตรูนั้นพวกเขาไม่ได้เข้าไปหาเรื่องประชาชนทั่วไป,ซึ่งเป็นเรื่องปรกติที่ประชาชนไม่จำเป็นต้องขัดขืน,การเปลี่ยนแปลงราชวงศ์นั้นเป็นเรื่องทั่วไป,เพียงแค่ประชาชนเปลี่ยนแผ่นดินใหม่เท่านั้น.
ทว่าเมื่อจ้องมองไปยังทหารศัตรูที่เข้าโจมตีทหารของเมืองอู๋ซวัง,ประชาชนก็ได้แต่กำหมัดแน่น,พวกเขาที่รู้สึกโกรธเกรี้ยวหากแต่ไม่สามารถทำอะไรด้,พวกเขาไม่ใช่ทหารไม่ได้รวมตัวเป็นกลุ่มเป็นก้อนได้,เนื่องจากไม่ได้ฝึกฝน,ประชาชนทั่วไปนั้นอย่างน้อยต้องใช้คนหมื่นคนถึงจะสามารถเทียบกับทหารห้าร้อยคนได้.
"ทั่วทั้งแผ่นดินขอให้ทุกคนจงช่วยกันรับผิดชอบรับหน้าที่ด้วยกัน,ข้าจากต้าเจิ้งไปเพียงชั่วคราว,ขอให้ทุกคนสนับสนุนเป็นกำลังใจให้แก่กันและกัน!"
นี่คือคำพูดที่จงซานได้ทิ้งเอาไว้,มันยังคงตราตรึงในใจของทุกคน,ประชาชนมากมายที่ยอมรับต้าเจิ้งลึกลงมาในใจ,ดังนั้นภายในใจของพวกเขาที่รู้สึกปวดร้าวเป็นอย่างมาก.
จ้องมองไปยังทหารศัตรูที่กุดหัวทหารประจำเมือง.
"ทำอย่างไรดี?"หลายๆคนที่ส่ายหน้าไปมา,แม้แต่ลึกๆต้องการออกไปเสียงตายด้วย.
ทัพของหลินอ้าวเอง,ที่ต้านทัพตลอดสามวัน,ตอนนี้ถอนร่นมาอยู่ใจกลางเมืองแล้ว,เป็นพื้นที่รูปปั้นของจงซานตั้งอยู่.
ศพของต้าเจิ้งเวลานี้กระจัดกระจายไปทั่วทุกสารทิศ,ที่รอดมาได้ก็เต็มไปด้วยบาดแผล.
เมืองอู๋ซวังที่ได้รับความเสียหายอย่างหนัก,ศัตรูสามล้านคนได้ล้อมเอาไว้,ชนะเป็นราชา,พ่ายแพ้เป็นโจร,หลินอ้าวที่นำกลุ่มทหารกลุ่มหนึ่งที่เปียกโชกไปด้วยโลหิตถอยมายังลานจัตุรัสตรงกลาง.
"หลินอ้าว,ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า,สองปีมาแล้ว,สุดท้ายแล้วก็สามารถยึดครองที่นี่ได้,เจ้าไม่จำเป็นต้องหาโลงศพหรอกข้าจะฉีกเจ้าเป็นชิ้นๆ,สังหารทหารทุกคนของราชวงศ์เจ้า,ข้าจะสังหารทหารทุกคนสังเวยให้กับราชวงศ์ของข้า!
ส่วนตัวเจ้า,บุตรของหลินเซียว,หากสังหารเจ้าได้,ข้าก็จะได้เลื่อนหนึ่งขั้น!"ทหารในชุดสีแดงที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"ถึงวันนี้เมืองแห่งนี้จะล่มสลาย,เมื่อถึงเวลาต้าเจิ้งของข้าจะคืนเจ้าหนึ่งร้อยเท่า,คนอื่นไม่ล่วงเกินข้า,ข้าก็จะไม่ล่วงเกินคนอื่น,เมื่อไหร่ที่เซิ่งหวังกลับมา,จะต้องกลับมาสังหารเจ้าแน่!"หลินอ้าวที่ได้รับบาดเจ็บที่ไหล่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
"เซิ่งหวัง? จงซานนะรึ?
คนที่ตายไปแล้วนะรึ?หรือจะให้รอให้มันเกิดใหม่กลับมา!"
"แม่ทัพ,จงซานอาจจะเกิดใหม่มาเป็นผู้หญิงก็ได้!"
"ฮ่าฮ่าฮ่าอ่า....................................!”
ศัตรูที่หัวเราะอย่างโอหัง.
เหล่าทหารของต้าเจิ้งในเวลานี้ถึงกับกำหมัดแน่น,ดวงตาที่กลายเป็นบ้าคลั่ง,เหล่าประชาชนรอบๆที่จับจ้องมองมาน้ำตาที่ไหลออกมาจากการถูกดูแคลนอย่างที่สุด.
"เมืองอู๋ซวังที่ต้านทานมาได้จนถึงทุกวันนี้,เป็นเพราะรูปปั้นของจงซานอย่างงั้นรึ?
นี่คือสิ่งที่พวกเจ้ายึดมั่นสินะ? ส่งคนออกไป,ทำลายมันให้ข้า!"แม่ทัพในชุดสีแดงตะโกนออกไปเสียงดัง.
"ตูมมมม!"
รูปปั้นของจงซานที่ระเบิดออกมาในทันที,เหล่าประชาชนที่กัดฟันแน่น,ความก้อนที่มากมายสั่งสมอยู่ภายในใจ.
"เซิ่งหวัง!"ภายในใจของประชาชนถึงกับครวญครางด้วยความเจ็บปวด.
"รูปปั้นจงซานพังทลายแล้ว,เมืองอู๋ซวังตอนนี้ล่มสลายโดยสมบูรณ์แล้ว!"แม่ทัพในชุดสีแดงที่หัวเราะออกมาเสียงดัง.
เหล่าทหารที่ยังคงเหลืออยู่ถึงกับน้ำตาไหลริน,หลายๆคนที่หลับตาลง,หมดแล้วซึ่งเรี่ยวแรง,ในเวลานี้คงทำได้แค่เพียงรอความตายที่กำลังคืนคลานมาหา.
"เซิ่งหวัง,เซิ่งหวังท่านอยู่ไหน?"
"โฮกก~~~~~~~~~~~~~~~!”
"โฮกก~~~~~~~~~~~~~~~!”
ทันใดนั้นเหล่าทหารของต้าเจิ้งก็ลืมตาขึ้น,แววตาที่ไม่อยากเชื่อ,เสียงที่คุ้นเคย?
เสียงนี้มัน,เสียงมังกร,วาสนาของต้าเจิ้ง,เสียงของมังกรวาสนาของต้าเจิ้ง?
เหล่าแม่ทัพนายก้องที่จ้องมองหน้ากันและกันด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ,หลายคนที่เผยท่าทางสงสัยออกมา,พยายามคาดเดาความจริง,ประชาชนมากมายเวลานี้เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าในทันที.
"ประชาชนต้าเจิ้ง,ข้าจงซาน,กลับมาแล้ว~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงของเซิ่งหวัง.
"ท่านพ่อ,เซิ่งหวัง,เสียงของเซิ่งหวัง!"
"เซิ่งหวังกลับมาแล้ว,ต้าเจิ้งของข้ากลับมาแล้ว!"
"เซิ่งหวังกลับมาแล้ว!"
..............................
..................
เหล่าประชาชนภายในเมืองที่ร้องตะโกนออกมาในทันที.
ต่อหน้าฝูงชน,แม่ทัพในชุดสีแดงที่ก้าวไปเหยียบหัวรูปปั้นของจงซาน,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยท่าทางหยิ่งยะโส,"มีปัญหาอะไร?
เบ่งตาดูซะ,ยังต้องการจะขัดขืนอีกรึ?"
ทว่าในเวลานี้รอยยิ้มของเหล่าทหารที่เหลืออยู่กำลังเผยออกมา,รอยยิ้มแห่งความภาคภูมิ,พร้อมกับน้ำตาแห่งความยินดีปรากฏขึ้นมา.
"เซิ่งหวังกลับมาแล้ว,สังหารผู้บุกรุก!"
"ฆ่า!"
"ฆ่า!"
"ฆ่า!"
........................
............
ประชาชนเมืองอู๋ซวังกว่า 40
ล้านคนในเวลานี้ทุกคนพร้อมเพียงร้องตะโกนออกมา.
Chapter 970 Zhong Shan effect
钟山效应
ผลกระทบของจงซาน.
ภาพหยาง,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ด้านหน้าตำหนักซ่างเฉิน.
เสียงโห่ร้องสรรเสริญดังก้องไปทั่วทุกสารทิศ,หลังจากที่จงซานได้โผล่ขึ้นที่กลางลาน.
เหล่าขุนนางในเวลานี้ถึงกับกลั้นน้ำตาร้องไห้โฮออกมา.
ในเวลานี้เสียงทรงพระเจริญดังก้องไปทั่วสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว! ทั่วทั้งเมืองหลวงเต็มไปด้วยความปีติยินดี,ส่งเสียงดังทะลวงหมู่มวลเมฆา.
ลานด้านหน้าตำหนักซ่างเฉิน,เหล่าขุนนางที่ดีใจน้ำตาไหลออกมาเอง,ชื่นชมเซิ่งหวังไม่หยุด,ในเวลานี้,ภายในใจของพวกเขาที่ตื่นเต้น,ซาบซึ้ง,ห้าปีมาแล้วที่พวกเขาต้องแบกรับภารกิจที่หนักหนา,กับการตัดสินใจในเส้นทางที่ถูกต้อง,รอคอยเซิ่งหวังกลับมา!
หลังจากที่แสดงความเคารพต่อจงซานแล้ว,เหล่าขุนนางที่ไม่กล่าวสิ่งใดต่อไป,ตอนนี้สายตาแห่งความเกลียดชังจดจ้องมองไปยังเซียนโบราณอ๋องฉีหมิงและผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา.
จงซานที่เป็นเสาหลักของทุกคน,เมื่อเสาหลักมาถึง,ความหวาดกลัวก็ไม่มีอีกต่อไป.
ทว่าที่ไกลออกไปนั้น,ภายในหลุมขนาดใหญ่,เสนาธิการฝ่ายสงครามหลางเจิ้งที่ได้รับบาดเจ็บถูกกักตัวเอาไว้,ดวงตาเบิกกว้างชำเลืองมองตาโตจ้องมองไปยังจงซานที่อยู่ไกลออกไป,สมองราวกับถูกฟ้าเผ่าลงมา.
ภายในใจที่รู้สึกฟ้าได้พลิกคล่ำคะมำหงายไปแล้ว.
ไม่ใช่ว่าจงซานตายแล้วรึ? ยังไม่ตายจริงๆรึ?
หน้าอกของหลางเจิ้นที่ขึ้นๆลงพะงาบๆ,จิตสำนึกที่กลายเป็นบ้าคลั่ง,จดจ้องมองจงซาน,หลางเจิ้นที่มองเห็นอนาคตของต้าเจิ้ง,ชะตาของต้าเจิ้งที่สมบูรณ์แบบ?
เพียงแค่คิดก็ทำให้ตื่นเต้นแล้ว.
ทว่าคิดถึงตนเองตลอดหลายปีที่ตัวเองได้ทำ.
ทรยศ! กบฏ! จำนนต่อศัตรู!และยังจำนนล้มเหลวอีก?
"ฮ่า,ฮ่าฮ่า,ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า,เซิ่งหวังกลับมาแล้ว,เซิ่งหวังมาแล้ว!"หลางเจิ้นที่ราวกับคนบ้าเดี๋ยวหัวเราะเดี๋ยวร้องไห้.
อารมณ์ที่ไม่มั่นคง,ความนึกคิดที่โถมกระหน่ำอย่างหนักหน่วง,เสนาธิการฝ่ายสงครามหลางเจิ้น,ในเวลานี้กลายเป็นบ้าไปแล้ว,ร้องไห้และหัวเราะ,สติฟั่นเฟือนไปแล้ว.
ในเวลานี้,ไม่มีใครสนใจหลางเจิ้นแม้แต่น้อย,ไม่แม้แต่กลุ่มของอ๋องฉีหมิง,ในสายตาของขุนนางต้าเจิ้งเองก็รับรู้ว่าเขาได้ตายไปแล้ว,ไม่มีโอกาสมีชีวิตอยู่ต่อไป.
เสียสติรึ?
ถึงเสียสติก็ไม่อาจพ้นโทษที่ตัวเองได้กระทำ!
จงซานที่ดวงตาแหลมคมเต็มไปด้วยประกายแสง,อาบไปด้วยความอหังการ,จดจ้องมองไปยังอ๋องฉีหมิง.
ดวงตาของอ๋องฉีหมิงที่เปลี่ยนเป็นมืดคลึ้ม,ใบหน้ากระตุก,ยังไม่ตาย,จงซานยังมีชีวิตอยู่?
เรื่องนี้,เป็นไปได้ด้วยรึ?
จงซานที่จ้องมองศัตรูที่ลอยอยู่บนอากาศ,ก่อนที่จะหันกลับมามองเหล่าขุนนางด้านหลัง.
"เสนาธิการทุกท่าน,ลำบากแล้ว,ข้ากลับมาช้า!"จงซานกล่าว.
"เป็นหน้าที่ของเฉินอยู่แล้ว.
"เป็นสิ่งที่เฉินควรกระทำ!"
"ขุนนางชรารู้ดีว่าเซิ่งหวังจะต้องกลับมา!"
..............................
..................
......
เหล่าขุนนางที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นตัน,หาได้กล่าวตำหนิ,เพราะพวกเขารู้ดีว่าพวกเขานั้นคือข้าราชบริพารที่ล้ำค่าของต้าเจิ้ง.
หลินเซียว,สุ่ยจิง,สุ่ยอู๋เหิน,แววตาของพวกเขาที่เต็มไปด้วยประกายแสงแห่งความตื่นเต้น,ทว่าสายตาของจงซานที่จ้องมองมายังพวกเขา,เต็มไปด้วยความเชื่อใจและซาบซึ้ง,คนทั้งสามเองไม่จำเป็นต้องเอ่ยก็รับรู้ได้ถึงแววตาของจงซาน,ความลำบากตลอดห้าปีที่ผ่านมานี้ได้มลายหายไปหมดทันที.
เมื่อกล่าวปลอบขวัญเหล่าขุนนางแล้ว,จงซานที่เงยหน้าขึ้นมองฟ้า,ม่านสีน้ำเงินที่ปกคลุมอยู่.
ดวงตาของจงซานที่เบิกกว้าง,กล่าวออกมาเบาๆ,"ออกมา!"
"โฮกกก~~~~~~~~~~~~~~~!”
"โฮกกก~~~~~~~~~~~~~~~!”
ภายในร่างของจงซาน,ที่มีเสียงของมังกรดังกึกก้องขึ้นมาในทันที.
ขณะที่เสียงมังกรคำรามดังก้อง,ทุกคนต่างก็โค้งคำนับไปที่สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ก่อนที่จะปรากฏคลื่นที่หนักหน่วงรุนแรงปะทุขึ้นมา.
แสงสีทองมากมายที่ปะทุพุ่งออกมาจากร่างของจงซาน,แสงสว่างจ้าอาบไปทั่วสวนสวรรค์ลอยฟ้า,ท้องฟ้าได้เปลี่ยนไป,แสงที่เจิดจรัสนั้นได้ทะลวงม่านสีน้ำเงิน,เวลานี้แสงสีทองที่ส่องประกายกระจายออกไปนับล้านลี้.
มังกรทองวาสนาสองตนที่ผุดออกมาจากร่างจงซาน,มังกรทอง
19 เล็บ,ได้ปรากฏขึ้นมาอีกแล้ว.
มังกรทองวาสนาที่โผพุ่งล่องลอยไปมาบนท้องฟ้า,กระแสลมที่หนักหน่วงรุนแรง,แสงสีทองที่พุ่งผ่านออกไปทุกทิศทุกทางในทันที.
วาสนาและกรรมวาสนาที่มากมายมหาศาลกำลังแผ่พุ่งออกไปรอบๆ.
วาสนาของต้าเจิ้ง,และกรรมวาสนา,ได้ปรากฏขึ้นมาอีกแล้ว,มันได้กระจายปกคลุมท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว.
"ต้าเจิ้งทรงพระเจริญ!"
"เซิ่งหวังทรงพลังเจริญ!"
........................
..................
......
เสียงแซ่ซ้องที่กระจายไปทั่วทุกสารทิศ.
ค่ายทหาร,ด้านล่างสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
ผ่านมาสามวันแล้ว,สามวันที่ไม่มีข่าวจากสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวเลย,ทว่าบนเกาะลอยฟ้าหลิงเซียว,กับปรากฏม่านสีน้ำเงินปกคลุม,เหล่าทหารมากมายต่างก็สงสัย,ปรึกษาพูดคุยกันไปต่างๆนาๆ,ทำให้ขวัญกำลังใจกองทัพลดลงเรื่อยๆ.
ไม่มีตราบัญชาการ,ก็ไม่สามารถออกคำสั่งได้,ไม่มีใครกล้าออกไปตรวจสอบเช่นกัน,มีเพียงแค่กลุ่มทหารกลุ่มเล็กๆที่หนีทัพจากไป.
เหล่าแม่ทัพนายกองที่ไม่มีทางเลือก,ภายในใจที่เต็มไปด้วยความเศร้าพร้อมทอดถอนใจ,ต้าเจิ้งจะล่มสลายจริงๆรึ?
ขณะที่ขวัญกำลังใจลดถอยลงเป็นอย่างมาก,แม่ทัพนายกองที่ถอยหายใจ,ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงมังกรคำรามดังกึกก้องไปทั่วทุกสารทิศ.
ทุกคนที่จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า,ในเวลานี้อาบไปด้วยประกายแสงสีทอง.
"วาสนา,วาสนาของต้าเจิ้ง!"เหล่าทหารมากมายที่ส่งเสียงอื้ออึงดังขึ้นมาในทันที.
"วาสนาของต้าเจิ้ง,กรรมวาสนาของต้าเจิ้ง,กลับมาแล้ว,ทุกอย่างกลับมาแล้ว!"ทหารคนหนึ่งที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
"ต้าเจิ้ง,ต้าเจิ้งทรงพระเจริญ!"
"ต้าเจิ้งทรงพระเจริญ!"
..............................
............
......
วาสนาที่ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง,ทำให้ขวัญกำลังใจของทุกคนพุ่งสูง,ภายในใจที่กลายเป็นผ่อนคลาย! ต้าเจิ้งยังอยู่,ต้าเจิ้งจะคงอยู่ตลอดกาล!
เหล่าทหารทั้งหมดในเวลานี้ความภาคภูมิได้กลับมาแล้ว! ภายในใจที่เปี่ยมไปด้วยความสุข.
"โฮกกก~~~~~~~~~~~~~~~~!”
"โฮกกก~~~~~~~~~~~~~~~~!”
วาสนามากมายที่ปรากฏขึ้น,สองมังกรทองวาสนาที่ส่งเสียงดังคำรามกึกก้องไปทั่วแผ่นดิน,เสียงของมันที่สร้างความฮึกเหิมให้กับประชาชนของต้าเจิ้ง,ทำให้หัวใจที่แห้งเหี่ยวปรากฏความดีใจขึ้นมาในทันที.
"ประชาชนต้าเจิ้ง,ข้า,จงซาน,กลับมาแล้ว~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงของจงซานที่ดังก้อง,ไม่ใช่แค่ประชาชนในสวนสวรรคือลอยฟ้าหลิงเซียวเท่านั้น,ทว่าตราบเท่าที่เป็นประชาชนของต้าเจิ้ง,ทั่วแผ่นดินต่างก็ได้ยินเสียงของจงซาน.
ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามที่ได้ยินเสียงของจงซาน,ภายในใจที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิขึ้นมาในทันที.
------------------------
ทิศใต้ของศาลเทวะต้าเจิ้ง,เมืองอู๋ซวัง.
เมืองอู๋ซวัง,ในโลกใบเล็กนั้นคือเมืองแรกที่จงซานได้เดินทางมายังทวีปศักดิ์สิทธิ์,เขาที่เคยช่วยบิดาของสุ่ยอู๋เหินชนะการแข่งขันเจ้าเมือง,และชื่อของเขาก็ได้เริ่มเป็นที่รู้จักของผู้คน.
เพราะว่าจงซาน,เมืองอู๋ซวังจึงกลายเป็นเมืองที่มีชื่อเสียงแม้แต่มีรูปปั้นของจงซานที่กลางเมืองอู๋ซวังอีกด้วย.
ประชาชนของเมืองอู๋ซวังนั้นเต็มไปด้วยความภาคภูมิ! ทำให้เมืองอู๋ซวังในเวลานี้มีประชากรถึง 40
ล้านคน,เป็นหนึ่งในเมืองที่มีขนาดใหญ่เป็นอย่างมากของต้าเจิ้ง.
ทว่าก่อนหน้านี้สามวัน,ประตูเมืองทิศใต้ของเมืองอู๋ซวงนั้นได้พังทลายลง!
กองกำลังคุ้มกันเมือง,บุตรชายคนโตของหลินเซียว,หลินอ้าว.
แม้ว่าหลินอ้าวจะไม่สามารถเทียบได้กับหลินเซียวที่เป็นดั่งเทพสงคราม,ทว่าการบัญชาการของเขานั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าใครอย่างแน่นอน,ตลอดสามวันสามคน,หลินอ้าวแทบไม่ได้หลับได้นอน,เฝ้าติดตามสถานการณ์อย่างใกล้ชิด.
"ประตูทิศใต้,กองกำลังที่หนึ่ง,กองกำลังที่
16 ,กองกำลังที่ 24 ,เดินทางไปยังทิศใต้!
ต้านศัตรูเอาไว้!"
"แม่ทัพ,ไม่ได้การแล้ว,ประตูทิศเหนือได้ตกไปอยู่ในมือของศัตรูแล้ว!"
"อะไร?
ประตูเมืองทิศเหนือตกไปอยู่ในมือศัตรูแล้วอย่างงั้นรึ? ประตูมเมืองที่แข็งแกร่งที่สุด,จะพังทลายง่ายๆได้อย่างไร?"
"ประตูเมือง,ไม่สามารถป้องกันได้แล้ว,ค่ายกลได้พังทลายลง,ก็ไม่สามารถต้านเอาไว้ได้แล้ว!"
..............................
............
"ต้าเจิ้งล่มสลายแล้ว,ยอมจำนนซะแล้วจะไม่สังหาร!"
"ต้าเจิ้งล่มสลายแล้ว,ยอมจำนนซะแล้วจะไม่สังหาร!"
........................
............
เสียงของศัตรูที่ดังก้องไปทั่วทุกทิศทุกทาง.
การต่อสู้ปกป้องเมืองนั้นเป็นหน้าที่ของทหาร,ส่วนประชาชนทั่วไปนั้นไม่ได้เข้าร่วมแต่อย่างใด,ทว่าพวกเขาก็ออกมาปกป้องบ้านเรือนร้านค้าของตนเช่นกัน,กล่าวตามตรง,การโจมตีของศัตรูนั้นพวกเขาไม่ได้เข้าไปหาเรื่องประชาชนทั่วไป,ซึ่งเป็นเรื่องปรกติที่ประชาชนไม่จำเป็นต้องขัดขืน,การเปลี่ยนแปลงราชวงศ์นั้นเป็นเรื่องทั่วไป,เพียงแค่ประชาชนเปลี่ยนแผ่นดินใหม่เท่านั้น.
ทว่าเมื่อจ้องมองไปยังทหารศัตรูที่เข้าโจมตีทหารของเมืองอู๋ซวัง,ประชาชนก็ได้แต่กำหมัดแน่น,พวกเขาที่รู้สึกโกรธเกรี้ยวหากแต่ไม่สามารถทำอะไรด้,พวกเขาไม่ใช่ทหารไม่ได้รวมตัวเป็นกลุ่มเป็นก้อนได้,เนื่องจากไม่ได้ฝึกฝน,ประชาชนทั่วไปนั้นอย่างน้อยต้องใช้คนหมื่นคนถึงจะสามารถเทียบกับทหารห้าร้อยคนได้.
"ทั่วทั้งแผ่นดินขอให้ทุกคนจงช่วยกันรับผิดชอบรับหน้าที่ด้วยกัน,ข้าจากต้าเจิ้งไปเพียงชั่วคราว,ขอให้ทุกคนสนับสนุนเป็นกำลังใจให้แก่กันและกัน!"
นี่คือคำพูดที่จงซานได้ทิ้งเอาไว้,มันยังคงตราตรึงในใจของทุกคน,ประชาชนมากมายที่ยอมรับต้าเจิ้งลึกลงมาในใจ,ดังนั้นภายในใจของพวกเขาที่รู้สึกปวดร้าวเป็นอย่างมาก.
จ้องมองไปยังทหารศัตรูที่กุดหัวทหารประจำเมือง.
"ทำอย่างไรดี?"หลายๆคนที่ส่ายหน้าไปมา,แม้แต่ลึกๆต้องการออกไปเสียงตายด้วย.
ทัพของหลินอ้าวเอง,ที่ต้านทัพตลอดสามวัน,ตอนนี้ถอนร่นมาอยู่ใจกลางเมืองแล้ว,เป็นพื้นที่รูปปั้นของจงซานตั้งอยู่.
ศพของต้าเจิ้งเวลานี้กระจัดกระจายไปทั่วทุกสารทิศ,ที่รอดมาได้ก็เต็มไปด้วยบาดแผล.
เมืองอู๋ซวังที่ได้รับความเสียหายอย่างหนัก,ศัตรูสามล้านคนได้ล้อมเอาไว้,ชนะเป็นราชา,พ่ายแพ้เป็นโจร,หลินอ้าวที่นำกลุ่มทหารกลุ่มหนึ่งที่เปียกโชกไปด้วยโลหิตถอยมายังลานจัตุรัสตรงกลาง.
"หลินอ้าว,ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า,สองปีมาแล้ว,สุดท้ายแล้วก็สามารถยึดครองที่นี่ได้,เจ้าไม่จำเป็นต้องหาโลงศพหรอกข้าจะฉีกเจ้าเป็นชิ้นๆ,สังหารทหารทุกคนของราชวงศ์เจ้า,ข้าจะสังหารทหารทุกคนสังเวยให้กับราชวงศ์ของข้า!
ส่วนตัวเจ้า,บุตรของหลินเซียว,หากสังหารเจ้าได้,ข้าก็จะได้เลื่อนหนึ่งขั้น!"ทหารในชุดสีแดงที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"ถึงวันนี้เมืองแห่งนี้จะล่มสลาย,เมื่อถึงเวลาต้าเจิ้งของข้าจะคืนเจ้าหนึ่งร้อยเท่า,คนอื่นไม่ล่วงเกินข้า,ข้าก็จะไม่ล่วงเกินคนอื่น,เมื่อไหร่ที่เซิ่งหวังกลับมา,จะต้องกลับมาสังหารเจ้าแน่!"หลินอ้าวที่ได้รับบาดเจ็บที่ไหล่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
"เซิ่งหวัง? จงซานนะรึ?
คนที่ตายไปแล้วนะรึ?หรือจะให้รอให้มันเกิดใหม่กลับมา!"
"แม่ทัพ,จงซานอาจจะเกิดใหม่มาเป็นผู้หญิงก็ได้!"
"ฮ่าฮ่าฮ่าอ่า....................................!”
ศัตรูที่หัวเราะอย่างโอหัง.
เหล่าทหารของต้าเจิ้งในเวลานี้ถึงกับกำหมัดแน่น,ดวงตาที่กลายเป็นบ้าคลั่ง,เหล่าประชาชนรอบๆที่จับจ้องมองมาน้ำตาที่ไหลออกมาจากการถูกดูแคลนอย่างที่สุด.
"เมืองอู๋ซวังที่ต้านทานมาได้จนถึงทุกวันนี้,เป็นเพราะรูปปั้นของจงซานอย่างงั้นรึ?
นี่คือสิ่งที่พวกเจ้ายึดมั่นสินะ? ส่งคนออกไป,ทำลายมันให้ข้า!"แม่ทัพในชุดสีแดงตะโกนออกไปเสียงดัง.
"ตูมมมม!"
รูปปั้นของจงซานที่ระเบิดออกมาในทันที,เหล่าประชาชนที่กัดฟันแน่น,ความก้อนที่มากมายสั่งสมอยู่ภายในใจ.
"เซิ่งหวัง!"ภายในใจของประชาชนถึงกับครวญครางด้วยความเจ็บปวด.
"รูปปั้นจงซานพังทลายแล้ว,เมืองอู๋ซวังตอนนี้ล่มสลายโดยสมบูรณ์แล้ว!"แม่ทัพในชุดสีแดงที่หัวเราะออกมาเสียงดัง.
เหล่าทหารที่ยังคงเหลืออยู่ถึงกับน้ำตาไหลริน,หลายๆคนที่หลับตาลง,หมดแล้วซึ่งเรี่ยวแรง,ในเวลานี้คงทำได้แค่เพียงรอความตายที่กำลังคืนคลานมาหา.
"เซิ่งหวัง,เซิ่งหวังท่านอยู่ไหน?"
"โฮกก~~~~~~~~~~~~~~~!”
"โฮกก~~~~~~~~~~~~~~~!”
ทันใดนั้นเหล่าทหารของต้าเจิ้งก็ลืมตาขึ้น,แววตาที่ไม่อยากเชื่อ,เสียงที่คุ้นเคย?
เสียงนี้มัน,เสียงมังกร,วาสนาของต้าเจิ้ง,เสียงของมังกรวาสนาของต้าเจิ้ง?
เหล่าแม่ทัพนายก้องที่จ้องมองหน้ากันและกันด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ,หลายคนที่เผยท่าทางสงสัยออกมา,พยายามคาดเดาความจริง,ประชาชนมากมายเวลานี้เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าในทันที.
"ประชาชนต้าเจิ้ง,ข้าจงซาน,กลับมาแล้ว~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงของเซิ่งหวัง.
"ท่านพ่อ,เซิ่งหวัง,เสียงของเซิ่งหวัง!"
"เซิ่งหวังกลับมาแล้ว,ต้าเจิ้งของข้ากลับมาแล้ว!"
"เซิ่งหวังกลับมาแล้ว!"
..............................
..................
เหล่าประชาชนภายในเมืองที่ร้องตะโกนออกมาในทันที.
ต่อหน้าฝูงชน,แม่ทัพในชุดสีแดงที่ก้าวไปเหยียบหัวรูปปั้นของจงซาน,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยท่าทางหยิ่งยะโส,"มีปัญหาอะไร?
เบ่งตาดูซะ,ยังต้องการจะขัดขืนอีกรึ?"
ทว่าในเวลานี้รอยยิ้มของเหล่าทหารที่เหลืออยู่กำลังเผยออกมา,รอยยิ้มแห่งความภาคภูมิ,พร้อมกับน้ำตาแห่งความยินดีปรากฏขึ้นมา.
"เซิ่งหวังกลับมาแล้ว,สังหารผู้บุกรุก!"
"ฆ่า!"
"ฆ่า!"
"ฆ่า!"
........................
............
ประชาชนเมืองอู๋ซวังกว่า 40
ล้านคนในเวลานี้ทุกคนพร้อมเพียงร้องตะโกนออกมา.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น