Immortality Chapter 969 The King return
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 969 การกลับมาของราชา.
Chapter 969 The King return
王者归来
การกลับมาของราชา.
"แม่ทัพใหญ่,ท่านยังดื้อดึงไม่ยอมรับผิดอีกรึ?"
ในเวลาเดียวกันนั้น,หลางเจิ้นที่ก้าวออกมาในทันที,ดวงตาที่จ้องมองเขม็งไปยังหลินเซียว.
หลังเจิ้นที่ก้าวออกมาอย่างไม่กลัวเกรง,กล่าวออกมาเสียงดังอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน,ในเวลานี้ราวกับว่าเขาเต็มไปด้วยความฮึกเหิมตาต่อตาฟันต่อฟัน.
หลินเซียวที่เงยหน้าจดจ้องมองไปยังหลางเจิ้น.
"ผิดไม่สำนึกอย่างงั้นรึ?
เสนาธิการฝ่ายสงคราม,โปรดจำไว้ว่าเจ้ามีสถานะใด,ก่อนที่จะพูด,ควรคิดก่อนว่าจะได้รับผลเช่นใด!"ดวงตาของหลินเซียวที่เบิกกว้างจดจ้องมองออกไป.
"ชิ,ผลกระทบใดอย่างงั้นรึ?
ข้าไม่เคยบอกรึไงว่าท่านกำลังทำอะไร,ต้าเจิ้งทั่วแผนดินจะถูกทำลายในมือของเจ้า,เมืองอู๋ซวังพ่ายแพ้,เจ้าสามารถที่จะรับผิดชอบได้อย่างงั้นรึ?
หากว่าไม่เพราะเจ้ากลัวตาย,จะเกิดเรื่องเช่นนี้นะรึ?
ในเมื่อไร้ซึ่งความสามารถ,ก็จะมอบหน้าที่ให้คนอื่น,ส่งตราบัญชาการทหารมาซะ,เจ้าคืออาชญากรของต้าเจิ้ง!"หลางเจิ้งที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ขอให้แม่ทัพใหญ่มอบตราแม่ทัพออกมาด้วย!"
มี 20
ขุนนางที่ร่วมกันกล่าวออกมาพร้อมกันในทันที.
หลินเซียวที่ดวงตาหรี่เล็ก,แววตาเต็มไปด้วยความเย็นชา.
"เจ้าเป็นห่วงต้าเจิ้งจริงๆรึ?"หลินเซียวกล่าวด้วยเสียงเย็นชา.
"ข้าและคนอื่นๆต่างก็คิดถึงประโยชน์ของต้าเจิ้ง,โปรดส่งมอบตราแม่ทัพออกมา,ข้าจะเป็นคนช่วยต้าเจิ้งเอง!"หลางเจิ้นกล่าวออกมาอีกครั้ง.
"ขอให้แม่ทัพใหญ่ส่งมอบตราบัญชาการทหารออกมา!"
ขุนนางทั้ง 30 กล่าวออกมาพร้อมๆกัน.
พวกเขาที่ทำการกดดันหลินเซียวอย่างงั้นรึ?
เหล่าขุนนางที่แยกออกเป็นสองฝั่งทันที,ฝั่งหนึ่งที่ยังคงเงียบ,จ้องมองหน้ากันและกันด้วยความประหลาด,เรื่องนี้?
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"หลินเซียวที่หัวเราะออกมาเสียงดัง.
"แม่ทัพใหญ่มีอะไรจะพูดอย่างงั้นรึ?"หลางเจี้ยนที่กล่าวด้วยความมั่นใจ,ราวกับว่าตัวเองกำลังได้ชัยชนะ.
"ก่อนที่เซิ่งหวังจะจากไปได้ทิ้งคำพูดเอาไว้,พวกเจ้าลืมแล้วอย่างงั้นรึ?"หลินเซียวที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ได้ยินคำพูดของหลินเซียว,ใบหน้าของหลินเจิ้งที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,ขุนนางอีกสามสิบคนเองก็ไม่ต่างกัน.
------------
"ข้าก็หวังว่าจะเป็นเหมือนดั่งสวรรค์,ต้าเจิ้งจะคงอยู่ชั่วนิรันดร์,ดังนั้นข้าจะเตรียมการให้กับต้าเจิ้ง,จำไว้ให้ดี,การเตรียมการในวันนี้ของข้า,ถือว่าเป็นราชโองการสูงสุด,ไม่ว่าจะเกิดสถานการณ์ใด,ห้ามใครเปลี่ยนแปลง,หากใครกล้าให้ลงโทษขั้นสูงสุด!"
--------
"ราชโองการสูงสุด,ไม่ว่าจะเกิดสถานการณ์ใด,ห้ามใครเปลี่ยนแปลง,หากใครกล้าให้ลงโทษขั้นสูงสุด!"หลินเซียวที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
คำพูดของหลินเซียว,ทำให้เหล่าขุนนางถึงกับตัวสั่นเทิ้มขึ้นมาในทันที.
"ส่งคนเข้ามา,จับกุมตัวกบฏในทันที!"หลินเซียวที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
"รับทราบ!"ที่ด้านนอกเหล่าองค์รักษ์ส่งเสียงดังเร่งรีบเข้ามาในทันที.
ใบหน้าของหลินเจิ้งที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,เพราะว่าหลังจากคำพูดของหลินเซียว,บุคคลด้านนอกนั้นได้เผยออกมาให้เห็นในทันที.
หยินโหลวหรี่,กุยเสอ?
เหล่านักรบเผ่าอสูร,กลุ่มคนที่แข็งแกร่งที่สุดของต้าเจิ้ง?
พริบตานั้น,หลางเจิ้นที่ตระหนักได้ในทันที,หลินเซียว,จงใจที่จะกล่าวรายงานให้เขาโจมตีอย่างงั้นรึ?
ไม่แม้แต่ขอความเมตตา,หลางเจิ้นที่ตะโกนออกไปเสียงดัง,"หนี!"
ขุนนางสามสิบคนที่เร่งรีบ,หลบหนีตามหลางเจิ้นทันที,ทุกคนที่ฉวยโอกาสหนีไปคนละทิศละทาง.
"วูซซซ!"พริบตานั้น,คนทั้งสามสิบเอ็ดคนที่เคลื่อนไหว.
เหล่าขุนนางที่เหลืออยู่เวลานี้ตื่นตกใจเล็กน้อย,หลายๆคนที่ประหลาดใจ,รับรู้ว่าสถานการณ์เวลานี้กลายเป็นเคร่งเครียด,ทว่าพวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องร้อนรน?กบฏ?
หนีรึ?
"ทุกๆท่านร่วมมือกัน!"สุ่ยอู๋เหินที่เอ่ยออกมาในทันที.
เหล่าขุนนางที่ยังอยู่เข้าใจความคิดของสุ่ยอู๋เหินในทันที.
"กบฏของต้าเจิ้ง,ขอให้แม่ทัพทุกคน,ร่วมมือกันจับกุม!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาในทันที.
คำพูดของสุ่ยอู๋เหินที่ทำให้เหล่าขุนนางอื่นๆขมวดคิ้วไปมา,พร้อมกับจ้องมองไปยังขันทีชราผู้หนึ่งในทันที.
"แม่ทัพใหญ่,ความแข็งแกร่งของอาณาจักรนั้นสำคัญ,หลางเจิ้นและขุนนางอื่นๆที่กำลังกระวนกระวายใจจึงได้กระทำเช่นนั้น,ความผิดของพวกเขาแม้ว่าสมควรตาย,ทว่าพวกเขาก็ทำเพื่อต้าเจิ้งของพวกเรา,ขอให้แม่ทัพใหญ่โปรดผ่อนปรน!"ขุนนางชราคนหนึ่งที่เอ่ยออกมา.
หลินเซียวที่จ้องมองไปยังชายคนดังกล่าว,ไม่ได้รู้สึกโกรธเกรี้ยวแต่อย่างใด,พยักหน้าและกล่าวออกมา,"รองเสนาธิการฝ่ายพิธีการ,ภายในอาณาจักรแห่งนี้,หลินเซียวชื่นชมท่านทั้งหัวใจ,เพียงแต่ว่า,เรื่องนี้ไม่ใช่อะไรง่ายๆเช่นนั้น!"
"หืม?"
"ทุกๆท่าน,โปรดตามข้าออกมา,จ้องมองให้ประจักษ์!"หลินเซียวที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
เหล่าขุนนางที่พร้อมที่จะตายไปเพราะความภัคดีต่อต้าเจิ้ง,แน่นอนหลินเซียวเต็มไปด้วยความเคารพนักถือ,แม้นว่าเชาว์ปัญญาของพวกเขาจะไม่โดดเด่น,ทว่าความภัคดีที่พวกเขามีนั้น,ยังเหนือล้ำกว่าคนที่มีความสามารถนับร้อยเท่า.
แม้นคนมากมายต่างก็คิดว่าจงซานตายแล้ว,หากแต่พวกเขายังคงเชื่อมั่นว่าจงซานยังคงมีชีวิตอยู่,และพร้อมที่จะตายไปพร้อมกับแผ่นดินต้าเจิ้ง,กับคนเช่นนี้,คือบุคคลที่ล้ำค่าที่สุดของต้าเจิ้ง.
"หืม? ยังมีคนอื่นอีกอย่างงั้นรึ?"
เหล่าขุนนางที่เหลือเผยท่าทางประหลาดใจ,บางคนเองก็พอจะคาดเรื่องที่จะเกิดขึ้นได้เช่นกัน.
สุ่ยอู๋เหิน,สุ่ยจิง,และหลินเซียวที่ก้าวออกมาจากห้องโถงท้องพระโรงช้าๆ.
ที่ด้านนอกตำหนักนั้น,หลางเจิ้นและกลุ่มขุนนาง,ถูกล้อมเอาไว้ด้วยเหล่ายอดฝีมือของต้าเจิ้งเป็นจำนวนมาก.
กับเหล่ายอดฝีมือมากมายที่ล้อมรอบทำให้กลุ่มของหลางเจิ้นไม่มีที่ให้หนี!
"หลานเจิ้น,อย่าได้ขัดขืน!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"อย่าขัดขืนอย่างงั้นรึ? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
ในเวลาเดียวกัน,ที่ไกลออกไปปรากฏควันและเปลวเพลิงที่ลุกโชติช่วงขึ้นมาในทันที.
"พรึบๆๆ!"เปลวเพลิงที่ลุกโชติช่วงอย่างรุนแรง.
แววตาของหลางเจิ้นที่ส่องประกายขึ้นมาในทันที,พร้อมกับลอบถอนหายใจออกมา.
"อย่าขัดขืนควรจะเป็นพวกเจ้ามากกว่า,ตอนนี้,ภายในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวอยู่ในการควบคุมของข้าแล้ว,ทุกป้อมปรากฏ,เป็นคนของข้าทั้งหมด,ไม่ใช่ว่าพวกเจ้าอย่าได้ขัดขืนดีกว่า?"หลางเจิ้นที่หัวเราะออกมาเสียงดังในทันที.
"วูซซซซซซ!"
ในเวลานั้น,รอบๆตำหนักซ่างเฉินในเวลานี้,เหล่าทหารมากมายที่ปรากฏขึ้นนับหมื่น,แต่ละคนถือคันศรง้างเอาไว้,ชี้ตรงมายังตำหนักซ่างเฉิน.
"ภายในวังหลวงมีค่ายกลอยู่ไม่ใช่รึ?
พวกเขาเข้ามาได้อย่างไร?"เสนาบดีฝ่ายพิธิการที่อุทานออกมาในทันที.
"เข้ามาได้อย่างไรอย่างงั้นรึ? แน่นอนว่าเหล่าผู้คุ้มกันค่ายกลนั้น,ได้ถูกเปลี่ยนเป็นคนของข้าเรียบร้อยแล้ว! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"หลางเจิ้นที่หัวเราะออกมาเสียงดัง.
"หลางเจิ้น,พวกเจ้า,ยอมรับว่าเป็นกบฏจริงๆสินะ!"สายตาของสุ่ยอู๋เหินที่เผยท่าทางเสียใจ.
สายตาของทุกคนที่มาจากโลกใบเล็กจดจ้องมองไปยังหลางเจิ้น,กว่าที่เขาจะก้าวมาถึงตำแหน่งเสนาธิการฝ่ายสงครามได้นั้น,นับว่าหาได้ยาก,คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะเปลี่ยนไป,คาดไม่ถึงเลยว่าจะตั้งตัวเป็นใหญ่อย่างงั้นรึ?
"กบฏอย่างงั้นรึ? อาณาจักรนี้มีอะไร?
ตอนนี้สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวอยู่ในมือข้าแล้ว,ทุกอย่างต้องมอบให้กับคนที่มีความสามารถ,ต้าเจิ้งไม่มีอีกแล้ว,มีใครบ้างที่ไม่ต้องการเข้าร่วมศาลเทวะไท่จี้พร้อมกับข้า!"หลางเจิ้นที่หัวเราะออกมาเสียงดัง.
ราวกับว่าตัวเองได้รับชัยชนะเรียบร้อยแล้ว! หลานเจิ้นที่เต็มไปด้วยความอหังการ.
"อย่างงั้นรึ?"หลินเซียวที่แค่นเสียงเย็นช้า.
"ถุยยย,หลินเซียว,ส่งมอบตราแม่ทัพมาซะ,แล้วข้าจะไม่เอาเรื่องในอดีต,หากว่าไม่ล่ะก็,เช่นนั้นครอบครัวของจ้า........!"หลางเจิ้นที่เผยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมา.
เห็นชัดเจนว่าเขาได้ข่มขู่หลินเซียวด้วยคนในครอบครัว.
"จับตัว,คนพวกนี้ป่วยการที่จะพูดคุย!"สุ่ยอู๋เหินที่ส่ายหน้าไปมา.
หยินโหลวหรี่และคนอื่นๆพยักหน้ารับ,ขณะที่พวกเขากำลังลงมือ.
"จับตัวรึ?
แส่หาความตาย?"หลางเจิ้นที่ดวงตาเบิกกว้าง.
เขาที่โบกมือให้ทหารทั้งหมื่นคนลงมือ,ทว่าทหารทั้งหมดกลับบินลงมากช้าๆ,ทำให้ดวงตาของหลางเจิ้นดวงตาเบิกกว้าง,สัญญาณมือของเขาผิดพลาดอย่างงั้นรึ?
"มาก็ดีแล้ว,สังหารพวกมันซะ,ยังไม่ลงมืออีก?"หลางเจิ้นที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
ทว่าทหารเหล่านั้นเหมือนว่าจะไม่ได้ยิน,พวกเขาก็บินลงมาเท่านั้น.
ใบหน้าของขุนนางทั้งสามสิบเอ็ดคน,ใบหน้าท่าทางไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย.
"เป็นอย่างนี้ได้อย่างไร?
เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?"
"ไร้ประโยชน์,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,เหล่ากลุ่มอิทธิพลมืดของเจ้าถูกทำลายไปทั้งหมดแล้ว,แม้แต่ทูตไท่จีที่อยู่ในตระกูลเจ้าก็ด้วย,หลางเจิ้น,การที่เจ้าตัดสินใจเช่นนี้,ข้ารู้สึกเสียดายเป็นอย่างมาก!
ทว่า,กฏหมายของดินแดนแห่งนี้,กบฏต้องลงโทษเก้าชั่วโคตร,ตอนนี้ครอบครัวของเจ้าเหลือเพียงแค่เจ้าคนเดียวแล้ว!"สุ่ยอู๋เหินที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่,มันจะเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร!"หลางเจิ้นที่เผยสีหน้าแววตาไม่อยากเชื่อ.
เหล่าขุนนางอีกสามสิบคนที่ใบหน้าซีดเซียวไม่ต่างกัน.
"ต่อสู้กับพวกเขา!"หลานเจิ้นที่ตะโกนเสียงดัง.
"ลุย!"สามสิบขุนนางที่พุ่งออกไป,เข้าต่อสู้กับหยินโหลวหรี่และคนอื่นๆ.
ทว่าหลานเจิ้นนั้นเมื่อเห็นคนอื่นออกไปสู้แล้ว,ตัวเองกับถอยหนีออกมาอย่างรวดเร็ว.
"หนีรึ? คิดจะหนีไปใหน?"
ที่ด้านหน้าของหลานเจิ้นปรากฏคนผู้หนึ่งขึ้น,จื่อจุ้นเผ่าเต่าทมิฬ,กุยเสอ!
"ตูมมมม~~~~~~~~~~~~~!”
ที่ด้านหน้าตำหนักซ่างเฉิน,การต่อสู้ได้เริ่มขึ้น,ยากที่จะหยุดได้!
การต่อสู้ที่รุนแรง,ส่องประกายแสงวับวาว,กระจายไปทั่วพื้นที่ตำหนักหลวง,ทำให้สามารถมองเห็นได้ทั่วทั้งสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
ตั้งแต่เช้าจนเย็น,เหล่าขุนนางสามสิบคนก็ตกตายไปทั้งหมด,เวลานี้เหลือเพียงแค่หลางเจิ้นอยู่ในสภาพอนาถ.
ร่างของหลานเจิ้นที่ชะโลมไปด้วยโลหิต,ใบหน้ายังคงมุ่งมั่น,ทว่าหลานเจิ้นนั้นไม่ได้รู้สึกเสียใจแม้แต่น้อยที่จงซานตายไป,ต้าเจิ้งเวลานี้ไม่คู่ควรให้เขาอาวรณ์,แค่คาดไม่ถึงว่าอ๋องจื่อเฉินและคนอื่นๆจะระมัดระวังตัวกันขนาดนี้,พวกเขารับรู้มาตั้งแต่ต้นอย่างงั้นรึ?
พวกเขาอาจรับรู้ตั้งแต่แรก?
เหล่าขุนนางที่ภัคดีจ้องมองไปยังกลุ่มคนทรยศหาได้มีเยื่อใยหรือสงสารแต่อย่างใด,หลังจากที่ต่อสู้มาเกือบครึ่งค่อนวัน.
"เฮ้,ยังไม่จบอีกเหรอ!"
ทันใดนั้นก็ปรากฏเสียงที่ดูเรียบง่ายสบายๆก็ดังขึ้น.
ทันทีที่เสียงดังกล่าวดังขึ้น,ภายในใจของทุกคนที่หยุดนิ่งตะลึงงันเต็มไปด้วยความสงสัย,จดจ้องมองขึ้นไปบนอากาศ.
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่,บนอากาศนั้นได้ปรากฏคนกลุ่มหนึ่งขึ้นมา.
ชายในชุดสีม่วง,และผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา,ใบหน้าที่เผยท่าทางเย้ยหยัน,ส่วนคนอื่นๆเองก็เต็มไปด้วยความอหังการ,สายตาที่จ้องมองลงมากลุ่มคนด้านล่างด้วยท่าทางดูแคลนเป็นอย่างมาก.
"อ๋องฉีหมิง,ท้ายที่สุดท่านก็มา!"หลางเจิ้นที่เผยท่าทางตื่นเต้นดีใจขึ้นมาในทันที.
"อ๋องฉีหมิง,ศาลเทวะไท่จี?"เสียงของสุ่ยอู๋เหินที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.
ทุกคนที่มารวมตัวกันรอบๆสุ่ยอู๋เหินในทันที.
"ช่างยอดเยี่ยมนัก,สามเสาหลักของต้าเจิ้ง,ไม่สามารถประเมินได้เลย! คาดไม่ถึงเลยว่าจะพบกับกลุ่มมือมืดที่ซ่อนตัวอยู่ได้? ดูเหมือนว่าหลางเจิ้นจะยังห่างชั้นเมื่อเทียบกับพวกเจ้าจริงๆ!"อ๋องฉีหมิงที่พยักหน้ารับ.
หลางเจิ้นที่ได้ยินคำพูดของอ๋องฉีหมิง,ใบหน้าถึงกับเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์.
"ท่านอ๋อง,ข้า!"หลางเจิ้นที่ต้องการจะกล่าวอะไรบางอย่างแต่ก็หยุดลง.
"เจ้าอะไร? ข้าให้เจ้าไปชิงตราบัญชาการแม้ทัพมา,จนถึงวันนี้ก็ยังไม่สำเร็จ,แม้แต่ผู้ใต้บังคับบัญชาของขาและคนในตระกูลของเจ้ายังตายหมด,ขยะ! สวะเช่นนี้,ศาลเทวะไท่จีไม่ต้องการ!"อ๋องฉีหมิงที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ท่านอ๋อง,ท่านรับปากข้าแล้ว,ท่านรับปากข้าแล้ว!"หลางเจิ้นที่ร้อนรน,ใบหน้าไม่อยากเชื่อ,ไม่คิดเลยว่าอ๋องฉีหมิงจะผิดคำสัญญา?
"หุบปาก!"อ๋องฉีหมิงที่กล่าวออกมาเบาๆ.
"ตูมมมม!"
ปรากฏเป็นหลุมขนาดใหญ่ขึ้นโถมทับลงมาบนร่างของหลางเจิ้นบุ๋มลงไปในลานตำหนักซ่างเฉิน.
หลางเจิ้นที่ถูกอ๋องฉีหมิงทำลาย,ทำให้เหล่าขุนนางต้าเจิ้งรู้สึกสั่นสะท้าน,นี่คือผลกรรมของเหล่าคนทรยศ!
ส่วนหลางเจิ้นเวลานี้นอนนิ่งอยู่ในหลุมยักษ์,ค่อยๆเงยหน้ามองอ๋องฉีหมิงด้วยแววตาไม่อยากเชื่อ,เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
มันจะเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?หลางเจิ้นรู้สึกราวกับว่าผืนปฐพีกำลังพลิกกลับไปแล้ว.
"จงซานตายไปแล้ว,สุ่ยอู๋เหิน,สุ่ยจิง,หลินเซียว,ข้าจะถามพวกเจ้าอีกครั้ง,พวกเจ้าต้องการเข้าร่วมศาลเทวะไท่จีของข้าหรือไม่?"อ๋องฉีหมิงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ฮ่าฮ่าฮ่า,อ๋องฉีหมิง,ทำไมต้องกล่าวถามในสิ่งที่รู้อยู่แล้ว?
ภัคดีต่อศาลเทวะไท่จีอย่างงั้นรึ? ดูสภาพคนที่มันภัคดีต่อพวกเจ้า,เจ้าคิดว่าพวกเราต้องการมีสภาพเช่นนั้นรึอย่างไร?"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวเหน็บแนม.
กับคำเย้ยหยันดังกล่าวนั้น,ทำให้หลางเจิ้นแทบพ่นโลหิตออกมา.
หลางเจิ้นที่รู้สึกราวกับว่าจะขาดอากาศหายใจ,ส่วนผู้ใต้บังคับบัญชาของพวกเขาเองใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,มีเพียงแค่อ๋องฉีหมิงที่ยังคงสุขุม.
"ค่ายกล!"อ่องฉีหมิงที่กล่าวออกมาในทันที.
ทันใดนั้นทั่วทั้งสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวก็ปรากฏม่านสีน้ำเงินขึ้นในทันที,มันปกคลุมทั่วทั้งสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวเอาไว้.
การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นทันทีทันใด,เป็นเหตุให้ผู้คนมากมายในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวเต็มไปด้วยความประหลาดใจ,หลายๆคนที่บินออกไปทันที.
"ตูมมม!"ขณะที่บินขึ้นไปบนท้องฟ้า,ชนม่านสีน้ำเงินระเบิดร่วงลงพื้นทันที.
"ไม่มีทางหนี,นี่คืออุปกรณ์เซียนโบราณ,หากว่าได้เข้ามาแล้ว,ก็ไม่สามารถหนีออกไปได้!"ฉีหมิงที่เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ดวงตาของสุ่ยอู๋เหินที่หรี่เล็กลง,ปิดล้อมสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวอย่างงั้นรึ?
"ข้ายังไม่ต้องการกำจัดพวกเจ้าในเวลานี้,ข้ารู้ว่าพวกเจ้าดื้อรั้นหัวแข็ง,การจะกำราบพวกเจ้า,มีแต่ต้องกำราบอำนาจเซิ่งหวังเท่านั้น,ข้าจะให้โอกาสสามวัน,ส่งตราแม่ทัพต้าเจิ้ง,ตราอ๋อง,ตราเสนาบดีมาซะ,แล้วข้าจะไม่แตะต้องสวนสวรรค์ลอยฟ้าแม้แต่น้อย!ค่อยๆคิดมันให้ดี."อ๋องฉีหมิงที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
จากนั้น,อ๋องฉีหมิงที่นำผู้ใต้บังคับบัญชาของตัวเองหายไปในทันที.
ผนึกสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวเอาไว้อย่างงั้นรึ?
สามเสาหลักต้าเจิ้งที่มองหน้ากันและกัน,พวกเขารับรู้ความต้องการของอ๋องฉีหมิง,ตราบเท่าที่พวกเขาได้รับตราทั้งสามไป,สามารถเคลื่อนย้ายทับ,ก็สามารถออกราชโองการควบคุมแผ่นดินต้าเจิ้งทั้งหมดเอาไว้ได้,อำนาจของพวกเขาทั้งสามนี้,ไม่สามารถที่จะมอบให้กับอ๋องฉีหมิงได้.
ภายในตำหนักซ่างเฉินเวลานี้กลายเป็นเงียบงัน.
สามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว,อ๋องฉีหมิงได้นำผู้ใต้บังคับบัญชาของตัวเองมาปรากฏอีกครั้ง.
บนลานตำหนัก,เหล่าขุนนางหลายคนที่รู้สึกหวาดกลัวในความตาย,หลายคนที่รับรู้ว่าตัวเองจะต้องตายอย่างแน่นอน,หากว่าคนทั้งสามไม่ยอมจำนน.
"จงซานช่างโชคดีนัก,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนภัคดีจนยอมตาย!"อ๋องฉีหมิงที่กล่าวพลางถอนหายใจจ้องมองไปยังผู้คนที่อยู่บนลาน.
ไม่จำเป็นต้องถามเลย,อ๋องฉีหมิงรู้ดีคนของเขาเป็นไปไม่ได้เลยที่จะยอมตายด้วยความภัคดี.
"คิดได้หรือยัง?"อ๋องฉีหมิงที่จ้องมองไปยังทุกคนบนลาน.
สุ่ยอู๋เหินและคนอื่นๆจดจ้องมองออกไปด้วยสายตาเย็นชา.
"สามวันอย่างงั้นรึ?
เหล่าองค์รักษ์มากมายคงเริ่มสร้างความวุ่นวายโกลาหลแล้ว,เวลานี้พื้นที่รอบๆไม่ได้รับข่าวใดๆ,แน่นอนว่าต้องรู้สึกเอะใจอะไรแล้ว,ตอนนี้หากไม่มอบตราทหารและตราบัญชาการอออกไป,ต้าเจิ้งคงจะอยู่ได้แค่ครึ่งเดือนและล่มสลายอย่างแน่นอน!"อ๋องฉีหมิงที่กล่าวออกมาอย่างมั่นใจ.
"แล้วเจ้าต้องการกล่าวสิ่งใด?"สุ่ยอู๋เหินที่เอ่ยออกมาในทันที.
อ๋องจื่อเฉินที่ยื่นตราอ๋องออกมาทันที,หลินเซียวที่ยื่นตราแม่ทัพและสุ่ยจิงยื่นตราเสนาบดีออกมา!
"ดี,คาดไม่ถึง,คาดไม่ถึงพวกเจ้าจะ....... .!”
อ๋องฉีหมิงที่กล่าวยังไม่ขาดคำ.
"ตูมมมม!"
ตราแม่ทัพ,ตราอ๋อง,ตราเสนาบดี,ระเบิดออกมาเสียงดำ,ถูกทำลายต่อหน้าพวกเขาทั้งสาม.
"พวกเจ้า?"อ๋องฉีหมิงที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"ฮ่าฮ่าฮ่า,อ๋องฉีหมิง,ศาลเทวะไท่จีให้ค่าพวกเรามากจริงๆ,เจ้าถึงกับใช้อุปกรณ์เซียนโบราณผนึกต้าเจิ้ง,พวกเราไม่สามารถรักษาต้าเจิ้งได้,ทว่า,พวกเราก็ไม่มีทางทรยศต้าเจิ้ง,พวกเราจะเป็นคนของต้าเจิ้งตลอดไป!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ใบหน้าของอ๋องฉีหมิงเปลี่ยนเป็นมืดมน,ในเวลานี้เป้าหมายของเขาที่ต้องการครอบครองแผ่นดินต้าเจิ้งส่วนมากสำคัญมาก,และเหล่าคนที่มีพรสวรรค์ทั้งสาม,ตราแม่ทัพ,ตราอ๋อง,ตราเสนาบดีเวลานี้ได้ถูกทำลายไปแล้ว,ศาลเทวะไท่อี้ไม่สามารถคว้าผลประโยชน์ใดๆได้แล้ว.
"แส่หาความตาย,แส่หาความตาย!"อ๋องฉีหมิงที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"เซิ่งหวังโปรดล้างแค้นแก่พวกเรา,พวกเราจะเป็นคนของต้าเจิ้งตลอดไป!"สุ่ยอู๋เหินที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
"พวกเราจะคงอยู่ต้าเจิ้งตลอดไป~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”เหล่าขุนนางที่เหลือต่างก็พูดออกมาเสียงดัง.
พวกเราจะคงอยู่ต้าเจิ้งตลอดไป,เสียงที่ดังสนั่นไปทั่วทั้งท้องฟ้า,ดังกึกก้องไปทั่วสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ประชาชนทุกคนที่อยู่ในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวต่างก็ดิ้ยน,หลายๆคนที่น้ำตาไหลอาบแก้มของพวกเขา!
"เซิ่งหวัง,เซิ่งหวังอยู่ที่ใด! โปรดกลับมาเถอะ! ได้โปรดกลับมาเถิด!"เหล่าประชาชนมากมายที่คุกเข่าร้องครวญครางออกมา.
ความอัดอั้น,เศร้าสลด,จนทำให้ประชาชนทุกคนกำหมัดแน่น,เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"เอาล่ะ,ในเมื่อพวกเจ้าต้องการตกตายไป,ข้าก็จะสนองความต้องกายของพวกเจ้า,ยกเว้นสุ่ยอู๋เหิน,สุ่ยจิงและหลิงเซียว,เหล่าขุนนางคนอื่นๆสังหารให้หมด,ฆ่า~~~~~~~~~~~!”เสียงของอ๋องฉีหมิงที่คำรามด้วยความโกรธ.
จิตสังหารแห่งการฆ่าฟันที่ปะทุขึ้นทันที.
”!”
หลินเซียว,สุ่ยอู๋เหิน,สุ่ยจิงที่นำของวิเศษของตัวเองออกมา.
เห็นท่าทางขัดขืนของทั้งสาม,อ๋องฉีหมิงที่หลับตาลง,สูดหายใจลึกและกล่าวออกมาว่า,"ฆ่าพวกมันทั้งสามด้วย,อย่าให้เหลือ!"
อ๋องฉีหมิงที่เห็นทั้งสามไม่สามารถกำราบได้แล้ว,พวกเขาย่อมไม่มีทางที่จะไม่ขัดขืนช่วยเหลือขุนนางคนอื่นๆแน่,เช่นนั้นก็มีแต่ต้องสังหารขุนนางทั้งหมดของต้าเจิ้งไป.
"สังหารทุกคน,ฆ่า~~~~~~~~~~~~~~!”
สิ้นเสียงของอ๋องฉีหมิง,เสียงที่ดังกึกก้องนั้น,ทุกคนราวกับว่ารับรู้ชะตากรรมของตัวเองแล้ว,และที่ไกลออกไป,หลางเจิ้นที่นอนอยู่ในหลุม,แววตาที่ลอบเผยดีใจออกมาด้วยเช่นกัน.
ตาย,พวกมันทุกคนต้องตาย.
"ใครกล้าสังหารข้าราชบริพารของข้ากัน~~~~~~~~~~~~~~~~~~?”
ทันใดนั้นเสียงที่ดังกึกก้องราวกับสายฟ้าฟาด,ดังสนั่นทั่วสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวในทันที.
ใบหน้าของอ๋องฉีหมิงถึงกับเปลี่ยนเป็นซับซ้อน,จดจ้องมองไปยังทิศตะวันตก,มีจุดแสงที่พุ่งตรงมายังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวด้วยความเร็วสูง.
อยู่ไกลออกไปมาก,ทว่าก็เคลื่อนที่เข้ามาด้วยความเร็วสูงเช่นกัน!
แม้นว่าจะยังมาไม่ถึง,ทว่าเสียงดังกล่าวนี้,กับดังกึกก้องไปทั่วท้องฟ้าในทันทีเช่นกัน.
"ตูมมมมมมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ที่บนลานของสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวระเบิดฝุ่นหินดินทรายที่โบกสะบัดลอยฟุ้งไปทั่ว,ทันใดนั้นก็ปรากฏร่างในชุดสีดำขึ้นในทันที.
ใครกล้าสังหารข้าราชบริพารของข้า?
เสียงที่ปะทุขึ้น,ภายในโสตประสาทของเหล่าประชาชนบนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวในทันที,ทำให้ทุกคนเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจขึ้นมาทันที.
"นี่มัน?"
"เสียงของเซิ่งหวัง?
นี่คือเสียงของเซิ่งหวัง!"
"เสียงของเซิ่งหวัง,เซิ่งหวังกลับมาแล้ว,เซิ่งหวังกลับมาแล้ว~~~~~~~~~~~~~!”
"เซิ่งหวังทรงพระเจริญ~~~~~~~~~~~~~~~~!”
"เซิ่งหวังของให้เป็นนิรันดร์,เป็นอมตะเหมือนกับสวรรค์~~~~~~~~~~~!”
ทั่วทั้งสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวเสียงแห่งความดีใจดังกระหึ่มขึ้นในทันที,ประชาชนทุกคนที่ตัวสั่นสะท้านด้วยความยินดี,ตื่นเต้น,หัวใจที่พองโตสูบฉีดไปมา,เซิ่งหวัง,เป็นเซิ่งหวังจริงๆ!
ความตื่นเต้นดีใจ,จนทำให้น้ำตารินไหลออกมาเอง,จากทิศทางของตำหนักหลวง,ประชาชนทุกคนที่แสดงความเคารพออกมาในทันที.
ที่ด้านหน้าตำหนักซ่างเฉิน,เหล่าขุนนางที่คิดจะต่อสู้โดยไม่หวาดกลัวในความตาย,ขณะที่กำลังต่อสู้,เตรียมที่จะตกตาย,บุรุษที่แท้จริงหาได้หวาดกลัวในความตาย! นับตั้งแต่ที่พวกเขาเลิกเป็นมนุษย์กลายเป็นเซียน,จนมีชีวิตถึงทุกวันนี้ก็เพราะต้าเจิ้ง,เวลานี้ใยต้องกลัวความตายอย่างงั้นรึ?
ภายในใจของพวกเขานั้นหนักแน่น,เต็มไปด้วยความภัคดีต่อเซิ่งหวังอย่างที่สุด.
ขณะที่ชีวิตแขวนอยู่บนความเป็นความตาย,เหล่าข้าราชบริพารที่จ้องมองไปบนท้องฟ้าที่แตกออกเป็นชอง,พร้อมกับระเบิดออกมาในทันที,ราวกับว่านี่เป็นภาพลวงตา?
ไม่ผิดแน่,เสียงของเซิ่งหวัง,เซิ่งหวังกลับมาแล้ว,ราชากลับมาแล้ว! เหล่าเสนาธิการชราเวลานี้ตื่นเต้นปากสั่นตัวสั่นขึ้นมาในทันที.
ในเวลานี้ที่ลานฝุ่นคละคลุ้งปลิวว่อน,สายตาของทุกคนที่เลือนลาง,จดจ้องมองไปยังร่างๆหนึ่งที่คุ้นเคย,ตัวตนที่ยิ่งใหญ่ได้ปรากฏต่อสายตาของทุกคนแล้ว.
"เซิ่งหวัง~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เหล่าเสนาธิการชราที่อยู่บนความเป็นความตาย,อดไม่ได้เลยที่จะหลั่งน้ำตา,พร้อมกับกล่าวอุทานเสียงดัง,คุกเข่าลงด้วยความเคารพเทิดทูน.
หลินเซียว,สุ่ยอู๋เหิน,สุ่ยจิงและคนอื่นๆเองก็ตื่นเต้นจนปากสั่นเช่นกัน,คนทั้งสามที่สูดหายใจลึก,จนไม่สามารถที่จะกล่าวอะไรออกมาได้,ปรากฏความตื่นเต้นมากมายนัก.
"เซิ่งหวังยังมีชีวิตอยู่,เซิ่งหวังกลับมาแล้ว,เซิ่งหวังต้าเจิ้งกลับมาแล้ว~~~~~~~~!”
Chapter 969 The King return
王者归来
การกลับมาของราชา.
"แม่ทัพใหญ่,ท่านยังดื้อดึงไม่ยอมรับผิดอีกรึ?"
ในเวลาเดียวกันนั้น,หลางเจิ้นที่ก้าวออกมาในทันที,ดวงตาที่จ้องมองเขม็งไปยังหลินเซียว.
หลังเจิ้นที่ก้าวออกมาอย่างไม่กลัวเกรง,กล่าวออกมาเสียงดังอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน,ในเวลานี้ราวกับว่าเขาเต็มไปด้วยความฮึกเหิมตาต่อตาฟันต่อฟัน.
หลินเซียวที่เงยหน้าจดจ้องมองไปยังหลางเจิ้น.
"ผิดไม่สำนึกอย่างงั้นรึ?
เสนาธิการฝ่ายสงคราม,โปรดจำไว้ว่าเจ้ามีสถานะใด,ก่อนที่จะพูด,ควรคิดก่อนว่าจะได้รับผลเช่นใด!"ดวงตาของหลินเซียวที่เบิกกว้างจดจ้องมองออกไป.
"ชิ,ผลกระทบใดอย่างงั้นรึ?
ข้าไม่เคยบอกรึไงว่าท่านกำลังทำอะไร,ต้าเจิ้งทั่วแผนดินจะถูกทำลายในมือของเจ้า,เมืองอู๋ซวังพ่ายแพ้,เจ้าสามารถที่จะรับผิดชอบได้อย่างงั้นรึ?
หากว่าไม่เพราะเจ้ากลัวตาย,จะเกิดเรื่องเช่นนี้นะรึ?
ในเมื่อไร้ซึ่งความสามารถ,ก็จะมอบหน้าที่ให้คนอื่น,ส่งตราบัญชาการทหารมาซะ,เจ้าคืออาชญากรของต้าเจิ้ง!"หลางเจิ้งที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ขอให้แม่ทัพใหญ่มอบตราแม่ทัพออกมาด้วย!"
มี 20
ขุนนางที่ร่วมกันกล่าวออกมาพร้อมกันในทันที.
หลินเซียวที่ดวงตาหรี่เล็ก,แววตาเต็มไปด้วยความเย็นชา.
"เจ้าเป็นห่วงต้าเจิ้งจริงๆรึ?"หลินเซียวกล่าวด้วยเสียงเย็นชา.
"ข้าและคนอื่นๆต่างก็คิดถึงประโยชน์ของต้าเจิ้ง,โปรดส่งมอบตราแม่ทัพออกมา,ข้าจะเป็นคนช่วยต้าเจิ้งเอง!"หลางเจิ้นกล่าวออกมาอีกครั้ง.
"ขอให้แม่ทัพใหญ่ส่งมอบตราบัญชาการทหารออกมา!"
ขุนนางทั้ง 30 กล่าวออกมาพร้อมๆกัน.
พวกเขาที่ทำการกดดันหลินเซียวอย่างงั้นรึ?
เหล่าขุนนางที่แยกออกเป็นสองฝั่งทันที,ฝั่งหนึ่งที่ยังคงเงียบ,จ้องมองหน้ากันและกันด้วยความประหลาด,เรื่องนี้?
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"หลินเซียวที่หัวเราะออกมาเสียงดัง.
"แม่ทัพใหญ่มีอะไรจะพูดอย่างงั้นรึ?"หลางเจี้ยนที่กล่าวด้วยความมั่นใจ,ราวกับว่าตัวเองกำลังได้ชัยชนะ.
"ก่อนที่เซิ่งหวังจะจากไปได้ทิ้งคำพูดเอาไว้,พวกเจ้าลืมแล้วอย่างงั้นรึ?"หลินเซียวที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ได้ยินคำพูดของหลินเซียว,ใบหน้าของหลินเจิ้งที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,ขุนนางอีกสามสิบคนเองก็ไม่ต่างกัน.
------------
"ข้าก็หวังว่าจะเป็นเหมือนดั่งสวรรค์,ต้าเจิ้งจะคงอยู่ชั่วนิรันดร์,ดังนั้นข้าจะเตรียมการให้กับต้าเจิ้ง,จำไว้ให้ดี,การเตรียมการในวันนี้ของข้า,ถือว่าเป็นราชโองการสูงสุด,ไม่ว่าจะเกิดสถานการณ์ใด,ห้ามใครเปลี่ยนแปลง,หากใครกล้าให้ลงโทษขั้นสูงสุด!"
--------
"ราชโองการสูงสุด,ไม่ว่าจะเกิดสถานการณ์ใด,ห้ามใครเปลี่ยนแปลง,หากใครกล้าให้ลงโทษขั้นสูงสุด!"หลินเซียวที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
คำพูดของหลินเซียว,ทำให้เหล่าขุนนางถึงกับตัวสั่นเทิ้มขึ้นมาในทันที.
"ส่งคนเข้ามา,จับกุมตัวกบฏในทันที!"หลินเซียวที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
"รับทราบ!"ที่ด้านนอกเหล่าองค์รักษ์ส่งเสียงดังเร่งรีบเข้ามาในทันที.
ใบหน้าของหลินเจิ้งที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,เพราะว่าหลังจากคำพูดของหลินเซียว,บุคคลด้านนอกนั้นได้เผยออกมาให้เห็นในทันที.
หยินโหลวหรี่,กุยเสอ?
เหล่านักรบเผ่าอสูร,กลุ่มคนที่แข็งแกร่งที่สุดของต้าเจิ้ง?
พริบตานั้น,หลางเจิ้นที่ตระหนักได้ในทันที,หลินเซียว,จงใจที่จะกล่าวรายงานให้เขาโจมตีอย่างงั้นรึ?
ไม่แม้แต่ขอความเมตตา,หลางเจิ้นที่ตะโกนออกไปเสียงดัง,"หนี!"
ขุนนางสามสิบคนที่เร่งรีบ,หลบหนีตามหลางเจิ้นทันที,ทุกคนที่ฉวยโอกาสหนีไปคนละทิศละทาง.
"วูซซซ!"พริบตานั้น,คนทั้งสามสิบเอ็ดคนที่เคลื่อนไหว.
เหล่าขุนนางที่เหลืออยู่เวลานี้ตื่นตกใจเล็กน้อย,หลายๆคนที่ประหลาดใจ,รับรู้ว่าสถานการณ์เวลานี้กลายเป็นเคร่งเครียด,ทว่าพวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องร้อนรน?กบฏ?
หนีรึ?
"ทุกๆท่านร่วมมือกัน!"สุ่ยอู๋เหินที่เอ่ยออกมาในทันที.
เหล่าขุนนางที่ยังอยู่เข้าใจความคิดของสุ่ยอู๋เหินในทันที.
"กบฏของต้าเจิ้ง,ขอให้แม่ทัพทุกคน,ร่วมมือกันจับกุม!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาในทันที.
คำพูดของสุ่ยอู๋เหินที่ทำให้เหล่าขุนนางอื่นๆขมวดคิ้วไปมา,พร้อมกับจ้องมองไปยังขันทีชราผู้หนึ่งในทันที.
"แม่ทัพใหญ่,ความแข็งแกร่งของอาณาจักรนั้นสำคัญ,หลางเจิ้นและขุนนางอื่นๆที่กำลังกระวนกระวายใจจึงได้กระทำเช่นนั้น,ความผิดของพวกเขาแม้ว่าสมควรตาย,ทว่าพวกเขาก็ทำเพื่อต้าเจิ้งของพวกเรา,ขอให้แม่ทัพใหญ่โปรดผ่อนปรน!"ขุนนางชราคนหนึ่งที่เอ่ยออกมา.
หลินเซียวที่จ้องมองไปยังชายคนดังกล่าว,ไม่ได้รู้สึกโกรธเกรี้ยวแต่อย่างใด,พยักหน้าและกล่าวออกมา,"รองเสนาธิการฝ่ายพิธีการ,ภายในอาณาจักรแห่งนี้,หลินเซียวชื่นชมท่านทั้งหัวใจ,เพียงแต่ว่า,เรื่องนี้ไม่ใช่อะไรง่ายๆเช่นนั้น!"
"หืม?"
"ทุกๆท่าน,โปรดตามข้าออกมา,จ้องมองให้ประจักษ์!"หลินเซียวที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
เหล่าขุนนางที่พร้อมที่จะตายไปเพราะความภัคดีต่อต้าเจิ้ง,แน่นอนหลินเซียวเต็มไปด้วยความเคารพนักถือ,แม้นว่าเชาว์ปัญญาของพวกเขาจะไม่โดดเด่น,ทว่าความภัคดีที่พวกเขามีนั้น,ยังเหนือล้ำกว่าคนที่มีความสามารถนับร้อยเท่า.
แม้นคนมากมายต่างก็คิดว่าจงซานตายแล้ว,หากแต่พวกเขายังคงเชื่อมั่นว่าจงซานยังคงมีชีวิตอยู่,และพร้อมที่จะตายไปพร้อมกับแผ่นดินต้าเจิ้ง,กับคนเช่นนี้,คือบุคคลที่ล้ำค่าที่สุดของต้าเจิ้ง.
"หืม? ยังมีคนอื่นอีกอย่างงั้นรึ?"
เหล่าขุนนางที่เหลือเผยท่าทางประหลาดใจ,บางคนเองก็พอจะคาดเรื่องที่จะเกิดขึ้นได้เช่นกัน.
สุ่ยอู๋เหิน,สุ่ยจิง,และหลินเซียวที่ก้าวออกมาจากห้องโถงท้องพระโรงช้าๆ.
ที่ด้านนอกตำหนักนั้น,หลางเจิ้นและกลุ่มขุนนาง,ถูกล้อมเอาไว้ด้วยเหล่ายอดฝีมือของต้าเจิ้งเป็นจำนวนมาก.
กับเหล่ายอดฝีมือมากมายที่ล้อมรอบทำให้กลุ่มของหลางเจิ้นไม่มีที่ให้หนี!
"หลานเจิ้น,อย่าได้ขัดขืน!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"อย่าขัดขืนอย่างงั้นรึ? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
ในเวลาเดียวกัน,ที่ไกลออกไปปรากฏควันและเปลวเพลิงที่ลุกโชติช่วงขึ้นมาในทันที.
"พรึบๆๆ!"เปลวเพลิงที่ลุกโชติช่วงอย่างรุนแรง.
แววตาของหลางเจิ้นที่ส่องประกายขึ้นมาในทันที,พร้อมกับลอบถอนหายใจออกมา.
"อย่าขัดขืนควรจะเป็นพวกเจ้ามากกว่า,ตอนนี้,ภายในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวอยู่ในการควบคุมของข้าแล้ว,ทุกป้อมปรากฏ,เป็นคนของข้าทั้งหมด,ไม่ใช่ว่าพวกเจ้าอย่าได้ขัดขืนดีกว่า?"หลางเจิ้นที่หัวเราะออกมาเสียงดังในทันที.
"วูซซซซซซ!"
ในเวลานั้น,รอบๆตำหนักซ่างเฉินในเวลานี้,เหล่าทหารมากมายที่ปรากฏขึ้นนับหมื่น,แต่ละคนถือคันศรง้างเอาไว้,ชี้ตรงมายังตำหนักซ่างเฉิน.
"ภายในวังหลวงมีค่ายกลอยู่ไม่ใช่รึ?
พวกเขาเข้ามาได้อย่างไร?"เสนาบดีฝ่ายพิธิการที่อุทานออกมาในทันที.
"เข้ามาได้อย่างไรอย่างงั้นรึ? แน่นอนว่าเหล่าผู้คุ้มกันค่ายกลนั้น,ได้ถูกเปลี่ยนเป็นคนของข้าเรียบร้อยแล้ว! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"หลางเจิ้นที่หัวเราะออกมาเสียงดัง.
"หลางเจิ้น,พวกเจ้า,ยอมรับว่าเป็นกบฏจริงๆสินะ!"สายตาของสุ่ยอู๋เหินที่เผยท่าทางเสียใจ.
สายตาของทุกคนที่มาจากโลกใบเล็กจดจ้องมองไปยังหลางเจิ้น,กว่าที่เขาจะก้าวมาถึงตำแหน่งเสนาธิการฝ่ายสงครามได้นั้น,นับว่าหาได้ยาก,คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะเปลี่ยนไป,คาดไม่ถึงเลยว่าจะตั้งตัวเป็นใหญ่อย่างงั้นรึ?
"กบฏอย่างงั้นรึ? อาณาจักรนี้มีอะไร?
ตอนนี้สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวอยู่ในมือข้าแล้ว,ทุกอย่างต้องมอบให้กับคนที่มีความสามารถ,ต้าเจิ้งไม่มีอีกแล้ว,มีใครบ้างที่ไม่ต้องการเข้าร่วมศาลเทวะไท่จี้พร้อมกับข้า!"หลางเจิ้นที่หัวเราะออกมาเสียงดัง.
ราวกับว่าตัวเองได้รับชัยชนะเรียบร้อยแล้ว! หลานเจิ้นที่เต็มไปด้วยความอหังการ.
"อย่างงั้นรึ?"หลินเซียวที่แค่นเสียงเย็นช้า.
"ถุยยย,หลินเซียว,ส่งมอบตราแม่ทัพมาซะ,แล้วข้าจะไม่เอาเรื่องในอดีต,หากว่าไม่ล่ะก็,เช่นนั้นครอบครัวของจ้า........!"หลางเจิ้นที่เผยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมา.
เห็นชัดเจนว่าเขาได้ข่มขู่หลินเซียวด้วยคนในครอบครัว.
"จับตัว,คนพวกนี้ป่วยการที่จะพูดคุย!"สุ่ยอู๋เหินที่ส่ายหน้าไปมา.
หยินโหลวหรี่และคนอื่นๆพยักหน้ารับ,ขณะที่พวกเขากำลังลงมือ.
"จับตัวรึ?
แส่หาความตาย?"หลางเจิ้นที่ดวงตาเบิกกว้าง.
เขาที่โบกมือให้ทหารทั้งหมื่นคนลงมือ,ทว่าทหารทั้งหมดกลับบินลงมากช้าๆ,ทำให้ดวงตาของหลางเจิ้นดวงตาเบิกกว้าง,สัญญาณมือของเขาผิดพลาดอย่างงั้นรึ?
"มาก็ดีแล้ว,สังหารพวกมันซะ,ยังไม่ลงมืออีก?"หลางเจิ้นที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
ทว่าทหารเหล่านั้นเหมือนว่าจะไม่ได้ยิน,พวกเขาก็บินลงมาเท่านั้น.
ใบหน้าของขุนนางทั้งสามสิบเอ็ดคน,ใบหน้าท่าทางไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย.
"เป็นอย่างนี้ได้อย่างไร?
เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?"
"ไร้ประโยชน์,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,เหล่ากลุ่มอิทธิพลมืดของเจ้าถูกทำลายไปทั้งหมดแล้ว,แม้แต่ทูตไท่จีที่อยู่ในตระกูลเจ้าก็ด้วย,หลางเจิ้น,การที่เจ้าตัดสินใจเช่นนี้,ข้ารู้สึกเสียดายเป็นอย่างมาก!
ทว่า,กฏหมายของดินแดนแห่งนี้,กบฏต้องลงโทษเก้าชั่วโคตร,ตอนนี้ครอบครัวของเจ้าเหลือเพียงแค่เจ้าคนเดียวแล้ว!"สุ่ยอู๋เหินที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่,มันจะเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร!"หลางเจิ้นที่เผยสีหน้าแววตาไม่อยากเชื่อ.
เหล่าขุนนางอีกสามสิบคนที่ใบหน้าซีดเซียวไม่ต่างกัน.
"ต่อสู้กับพวกเขา!"หลานเจิ้นที่ตะโกนเสียงดัง.
"ลุย!"สามสิบขุนนางที่พุ่งออกไป,เข้าต่อสู้กับหยินโหลวหรี่และคนอื่นๆ.
ทว่าหลานเจิ้นนั้นเมื่อเห็นคนอื่นออกไปสู้แล้ว,ตัวเองกับถอยหนีออกมาอย่างรวดเร็ว.
"หนีรึ? คิดจะหนีไปใหน?"
ที่ด้านหน้าของหลานเจิ้นปรากฏคนผู้หนึ่งขึ้น,จื่อจุ้นเผ่าเต่าทมิฬ,กุยเสอ!
"ตูมมมม~~~~~~~~~~~~~!”
ที่ด้านหน้าตำหนักซ่างเฉิน,การต่อสู้ได้เริ่มขึ้น,ยากที่จะหยุดได้!
การต่อสู้ที่รุนแรง,ส่องประกายแสงวับวาว,กระจายไปทั่วพื้นที่ตำหนักหลวง,ทำให้สามารถมองเห็นได้ทั่วทั้งสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
ตั้งแต่เช้าจนเย็น,เหล่าขุนนางสามสิบคนก็ตกตายไปทั้งหมด,เวลานี้เหลือเพียงแค่หลางเจิ้นอยู่ในสภาพอนาถ.
ร่างของหลานเจิ้นที่ชะโลมไปด้วยโลหิต,ใบหน้ายังคงมุ่งมั่น,ทว่าหลานเจิ้นนั้นไม่ได้รู้สึกเสียใจแม้แต่น้อยที่จงซานตายไป,ต้าเจิ้งเวลานี้ไม่คู่ควรให้เขาอาวรณ์,แค่คาดไม่ถึงว่าอ๋องจื่อเฉินและคนอื่นๆจะระมัดระวังตัวกันขนาดนี้,พวกเขารับรู้มาตั้งแต่ต้นอย่างงั้นรึ?
พวกเขาอาจรับรู้ตั้งแต่แรก?
เหล่าขุนนางที่ภัคดีจ้องมองไปยังกลุ่มคนทรยศหาได้มีเยื่อใยหรือสงสารแต่อย่างใด,หลังจากที่ต่อสู้มาเกือบครึ่งค่อนวัน.
"เฮ้,ยังไม่จบอีกเหรอ!"
ทันใดนั้นก็ปรากฏเสียงที่ดูเรียบง่ายสบายๆก็ดังขึ้น.
ทันทีที่เสียงดังกล่าวดังขึ้น,ภายในใจของทุกคนที่หยุดนิ่งตะลึงงันเต็มไปด้วยความสงสัย,จดจ้องมองขึ้นไปบนอากาศ.
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่,บนอากาศนั้นได้ปรากฏคนกลุ่มหนึ่งขึ้นมา.
ชายในชุดสีม่วง,และผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา,ใบหน้าที่เผยท่าทางเย้ยหยัน,ส่วนคนอื่นๆเองก็เต็มไปด้วยความอหังการ,สายตาที่จ้องมองลงมากลุ่มคนด้านล่างด้วยท่าทางดูแคลนเป็นอย่างมาก.
"อ๋องฉีหมิง,ท้ายที่สุดท่านก็มา!"หลางเจิ้นที่เผยท่าทางตื่นเต้นดีใจขึ้นมาในทันที.
"อ๋องฉีหมิง,ศาลเทวะไท่จี?"เสียงของสุ่ยอู๋เหินที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.
ทุกคนที่มารวมตัวกันรอบๆสุ่ยอู๋เหินในทันที.
"ช่างยอดเยี่ยมนัก,สามเสาหลักของต้าเจิ้ง,ไม่สามารถประเมินได้เลย! คาดไม่ถึงเลยว่าจะพบกับกลุ่มมือมืดที่ซ่อนตัวอยู่ได้? ดูเหมือนว่าหลางเจิ้นจะยังห่างชั้นเมื่อเทียบกับพวกเจ้าจริงๆ!"อ๋องฉีหมิงที่พยักหน้ารับ.
หลางเจิ้นที่ได้ยินคำพูดของอ๋องฉีหมิง,ใบหน้าถึงกับเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์.
"ท่านอ๋อง,ข้า!"หลางเจิ้นที่ต้องการจะกล่าวอะไรบางอย่างแต่ก็หยุดลง.
"เจ้าอะไร? ข้าให้เจ้าไปชิงตราบัญชาการแม้ทัพมา,จนถึงวันนี้ก็ยังไม่สำเร็จ,แม้แต่ผู้ใต้บังคับบัญชาของขาและคนในตระกูลของเจ้ายังตายหมด,ขยะ! สวะเช่นนี้,ศาลเทวะไท่จีไม่ต้องการ!"อ๋องฉีหมิงที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ท่านอ๋อง,ท่านรับปากข้าแล้ว,ท่านรับปากข้าแล้ว!"หลางเจิ้นที่ร้อนรน,ใบหน้าไม่อยากเชื่อ,ไม่คิดเลยว่าอ๋องฉีหมิงจะผิดคำสัญญา?
"หุบปาก!"อ๋องฉีหมิงที่กล่าวออกมาเบาๆ.
"ตูมมมม!"
ปรากฏเป็นหลุมขนาดใหญ่ขึ้นโถมทับลงมาบนร่างของหลางเจิ้นบุ๋มลงไปในลานตำหนักซ่างเฉิน.
หลางเจิ้นที่ถูกอ๋องฉีหมิงทำลาย,ทำให้เหล่าขุนนางต้าเจิ้งรู้สึกสั่นสะท้าน,นี่คือผลกรรมของเหล่าคนทรยศ!
ส่วนหลางเจิ้นเวลานี้นอนนิ่งอยู่ในหลุมยักษ์,ค่อยๆเงยหน้ามองอ๋องฉีหมิงด้วยแววตาไม่อยากเชื่อ,เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
มันจะเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?หลางเจิ้นรู้สึกราวกับว่าผืนปฐพีกำลังพลิกกลับไปแล้ว.
"จงซานตายไปแล้ว,สุ่ยอู๋เหิน,สุ่ยจิง,หลินเซียว,ข้าจะถามพวกเจ้าอีกครั้ง,พวกเจ้าต้องการเข้าร่วมศาลเทวะไท่จีของข้าหรือไม่?"อ๋องฉีหมิงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ฮ่าฮ่าฮ่า,อ๋องฉีหมิง,ทำไมต้องกล่าวถามในสิ่งที่รู้อยู่แล้ว?
ภัคดีต่อศาลเทวะไท่จีอย่างงั้นรึ? ดูสภาพคนที่มันภัคดีต่อพวกเจ้า,เจ้าคิดว่าพวกเราต้องการมีสภาพเช่นนั้นรึอย่างไร?"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวเหน็บแนม.
กับคำเย้ยหยันดังกล่าวนั้น,ทำให้หลางเจิ้นแทบพ่นโลหิตออกมา.
หลางเจิ้นที่รู้สึกราวกับว่าจะขาดอากาศหายใจ,ส่วนผู้ใต้บังคับบัญชาของพวกเขาเองใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,มีเพียงแค่อ๋องฉีหมิงที่ยังคงสุขุม.
"ค่ายกล!"อ่องฉีหมิงที่กล่าวออกมาในทันที.
ทันใดนั้นทั่วทั้งสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวก็ปรากฏม่านสีน้ำเงินขึ้นในทันที,มันปกคลุมทั่วทั้งสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวเอาไว้.
การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นทันทีทันใด,เป็นเหตุให้ผู้คนมากมายในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวเต็มไปด้วยความประหลาดใจ,หลายๆคนที่บินออกไปทันที.
"ตูมมม!"ขณะที่บินขึ้นไปบนท้องฟ้า,ชนม่านสีน้ำเงินระเบิดร่วงลงพื้นทันที.
"ไม่มีทางหนี,นี่คืออุปกรณ์เซียนโบราณ,หากว่าได้เข้ามาแล้ว,ก็ไม่สามารถหนีออกไปได้!"ฉีหมิงที่เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ดวงตาของสุ่ยอู๋เหินที่หรี่เล็กลง,ปิดล้อมสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวอย่างงั้นรึ?
"ข้ายังไม่ต้องการกำจัดพวกเจ้าในเวลานี้,ข้ารู้ว่าพวกเจ้าดื้อรั้นหัวแข็ง,การจะกำราบพวกเจ้า,มีแต่ต้องกำราบอำนาจเซิ่งหวังเท่านั้น,ข้าจะให้โอกาสสามวัน,ส่งตราแม่ทัพต้าเจิ้ง,ตราอ๋อง,ตราเสนาบดีมาซะ,แล้วข้าจะไม่แตะต้องสวนสวรรค์ลอยฟ้าแม้แต่น้อย!ค่อยๆคิดมันให้ดี."อ๋องฉีหมิงที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
จากนั้น,อ๋องฉีหมิงที่นำผู้ใต้บังคับบัญชาของตัวเองหายไปในทันที.
ผนึกสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวเอาไว้อย่างงั้นรึ?
สามเสาหลักต้าเจิ้งที่มองหน้ากันและกัน,พวกเขารับรู้ความต้องการของอ๋องฉีหมิง,ตราบเท่าที่พวกเขาได้รับตราทั้งสามไป,สามารถเคลื่อนย้ายทับ,ก็สามารถออกราชโองการควบคุมแผ่นดินต้าเจิ้งทั้งหมดเอาไว้ได้,อำนาจของพวกเขาทั้งสามนี้,ไม่สามารถที่จะมอบให้กับอ๋องฉีหมิงได้.
ภายในตำหนักซ่างเฉินเวลานี้กลายเป็นเงียบงัน.
สามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว,อ๋องฉีหมิงได้นำผู้ใต้บังคับบัญชาของตัวเองมาปรากฏอีกครั้ง.
บนลานตำหนัก,เหล่าขุนนางหลายคนที่รู้สึกหวาดกลัวในความตาย,หลายคนที่รับรู้ว่าตัวเองจะต้องตายอย่างแน่นอน,หากว่าคนทั้งสามไม่ยอมจำนน.
"จงซานช่างโชคดีนัก,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนภัคดีจนยอมตาย!"อ๋องฉีหมิงที่กล่าวพลางถอนหายใจจ้องมองไปยังผู้คนที่อยู่บนลาน.
ไม่จำเป็นต้องถามเลย,อ๋องฉีหมิงรู้ดีคนของเขาเป็นไปไม่ได้เลยที่จะยอมตายด้วยความภัคดี.
"คิดได้หรือยัง?"อ๋องฉีหมิงที่จ้องมองไปยังทุกคนบนลาน.
สุ่ยอู๋เหินและคนอื่นๆจดจ้องมองออกไปด้วยสายตาเย็นชา.
"สามวันอย่างงั้นรึ?
เหล่าองค์รักษ์มากมายคงเริ่มสร้างความวุ่นวายโกลาหลแล้ว,เวลานี้พื้นที่รอบๆไม่ได้รับข่าวใดๆ,แน่นอนว่าต้องรู้สึกเอะใจอะไรแล้ว,ตอนนี้หากไม่มอบตราทหารและตราบัญชาการอออกไป,ต้าเจิ้งคงจะอยู่ได้แค่ครึ่งเดือนและล่มสลายอย่างแน่นอน!"อ๋องฉีหมิงที่กล่าวออกมาอย่างมั่นใจ.
"แล้วเจ้าต้องการกล่าวสิ่งใด?"สุ่ยอู๋เหินที่เอ่ยออกมาในทันที.
อ๋องจื่อเฉินที่ยื่นตราอ๋องออกมาทันที,หลินเซียวที่ยื่นตราแม่ทัพและสุ่ยจิงยื่นตราเสนาบดีออกมา!
"ดี,คาดไม่ถึง,คาดไม่ถึงพวกเจ้าจะ....... .!”
อ๋องฉีหมิงที่กล่าวยังไม่ขาดคำ.
"ตูมมมม!"
ตราแม่ทัพ,ตราอ๋อง,ตราเสนาบดี,ระเบิดออกมาเสียงดำ,ถูกทำลายต่อหน้าพวกเขาทั้งสาม.
"พวกเจ้า?"อ๋องฉีหมิงที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"ฮ่าฮ่าฮ่า,อ๋องฉีหมิง,ศาลเทวะไท่จีให้ค่าพวกเรามากจริงๆ,เจ้าถึงกับใช้อุปกรณ์เซียนโบราณผนึกต้าเจิ้ง,พวกเราไม่สามารถรักษาต้าเจิ้งได้,ทว่า,พวกเราก็ไม่มีทางทรยศต้าเจิ้ง,พวกเราจะเป็นคนของต้าเจิ้งตลอดไป!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ใบหน้าของอ๋องฉีหมิงเปลี่ยนเป็นมืดมน,ในเวลานี้เป้าหมายของเขาที่ต้องการครอบครองแผ่นดินต้าเจิ้งส่วนมากสำคัญมาก,และเหล่าคนที่มีพรสวรรค์ทั้งสาม,ตราแม่ทัพ,ตราอ๋อง,ตราเสนาบดีเวลานี้ได้ถูกทำลายไปแล้ว,ศาลเทวะไท่อี้ไม่สามารถคว้าผลประโยชน์ใดๆได้แล้ว.
"แส่หาความตาย,แส่หาความตาย!"อ๋องฉีหมิงที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"เซิ่งหวังโปรดล้างแค้นแก่พวกเรา,พวกเราจะเป็นคนของต้าเจิ้งตลอดไป!"สุ่ยอู๋เหินที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
"พวกเราจะคงอยู่ต้าเจิ้งตลอดไป~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”เหล่าขุนนางที่เหลือต่างก็พูดออกมาเสียงดัง.
พวกเราจะคงอยู่ต้าเจิ้งตลอดไป,เสียงที่ดังสนั่นไปทั่วทั้งท้องฟ้า,ดังกึกก้องไปทั่วสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ประชาชนทุกคนที่อยู่ในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวต่างก็ดิ้ยน,หลายๆคนที่น้ำตาไหลอาบแก้มของพวกเขา!
"เซิ่งหวัง,เซิ่งหวังอยู่ที่ใด! โปรดกลับมาเถอะ! ได้โปรดกลับมาเถิด!"เหล่าประชาชนมากมายที่คุกเข่าร้องครวญครางออกมา.
ความอัดอั้น,เศร้าสลด,จนทำให้ประชาชนทุกคนกำหมัดแน่น,เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"เอาล่ะ,ในเมื่อพวกเจ้าต้องการตกตายไป,ข้าก็จะสนองความต้องกายของพวกเจ้า,ยกเว้นสุ่ยอู๋เหิน,สุ่ยจิงและหลิงเซียว,เหล่าขุนนางคนอื่นๆสังหารให้หมด,ฆ่า~~~~~~~~~~~!”เสียงของอ๋องฉีหมิงที่คำรามด้วยความโกรธ.
จิตสังหารแห่งการฆ่าฟันที่ปะทุขึ้นทันที.
”!”
หลินเซียว,สุ่ยอู๋เหิน,สุ่ยจิงที่นำของวิเศษของตัวเองออกมา.
เห็นท่าทางขัดขืนของทั้งสาม,อ๋องฉีหมิงที่หลับตาลง,สูดหายใจลึกและกล่าวออกมาว่า,"ฆ่าพวกมันทั้งสามด้วย,อย่าให้เหลือ!"
อ๋องฉีหมิงที่เห็นทั้งสามไม่สามารถกำราบได้แล้ว,พวกเขาย่อมไม่มีทางที่จะไม่ขัดขืนช่วยเหลือขุนนางคนอื่นๆแน่,เช่นนั้นก็มีแต่ต้องสังหารขุนนางทั้งหมดของต้าเจิ้งไป.
"สังหารทุกคน,ฆ่า~~~~~~~~~~~~~~!”
สิ้นเสียงของอ๋องฉีหมิง,เสียงที่ดังกึกก้องนั้น,ทุกคนราวกับว่ารับรู้ชะตากรรมของตัวเองแล้ว,และที่ไกลออกไป,หลางเจิ้นที่นอนอยู่ในหลุม,แววตาที่ลอบเผยดีใจออกมาด้วยเช่นกัน.
ตาย,พวกมันทุกคนต้องตาย.
"ใครกล้าสังหารข้าราชบริพารของข้ากัน~~~~~~~~~~~~~~~~~~?”
ทันใดนั้นเสียงที่ดังกึกก้องราวกับสายฟ้าฟาด,ดังสนั่นทั่วสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวในทันที.
ใบหน้าของอ๋องฉีหมิงถึงกับเปลี่ยนเป็นซับซ้อน,จดจ้องมองไปยังทิศตะวันตก,มีจุดแสงที่พุ่งตรงมายังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวด้วยความเร็วสูง.
อยู่ไกลออกไปมาก,ทว่าก็เคลื่อนที่เข้ามาด้วยความเร็วสูงเช่นกัน!
แม้นว่าจะยังมาไม่ถึง,ทว่าเสียงดังกล่าวนี้,กับดังกึกก้องไปทั่วท้องฟ้าในทันทีเช่นกัน.
"ตูมมมมมมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ที่บนลานของสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวระเบิดฝุ่นหินดินทรายที่โบกสะบัดลอยฟุ้งไปทั่ว,ทันใดนั้นก็ปรากฏร่างในชุดสีดำขึ้นในทันที.
ใครกล้าสังหารข้าราชบริพารของข้า?
เสียงที่ปะทุขึ้น,ภายในโสตประสาทของเหล่าประชาชนบนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวในทันที,ทำให้ทุกคนเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจขึ้นมาทันที.
"นี่มัน?"
"เสียงของเซิ่งหวัง?
นี่คือเสียงของเซิ่งหวัง!"
"เสียงของเซิ่งหวัง,เซิ่งหวังกลับมาแล้ว,เซิ่งหวังกลับมาแล้ว~~~~~~~~~~~~~!”
"เซิ่งหวังทรงพระเจริญ~~~~~~~~~~~~~~~~!”
"เซิ่งหวังของให้เป็นนิรันดร์,เป็นอมตะเหมือนกับสวรรค์~~~~~~~~~~~!”
ทั่วทั้งสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวเสียงแห่งความดีใจดังกระหึ่มขึ้นในทันที,ประชาชนทุกคนที่ตัวสั่นสะท้านด้วยความยินดี,ตื่นเต้น,หัวใจที่พองโตสูบฉีดไปมา,เซิ่งหวัง,เป็นเซิ่งหวังจริงๆ!
ความตื่นเต้นดีใจ,จนทำให้น้ำตารินไหลออกมาเอง,จากทิศทางของตำหนักหลวง,ประชาชนทุกคนที่แสดงความเคารพออกมาในทันที.
ที่ด้านหน้าตำหนักซ่างเฉิน,เหล่าขุนนางที่คิดจะต่อสู้โดยไม่หวาดกลัวในความตาย,ขณะที่กำลังต่อสู้,เตรียมที่จะตกตาย,บุรุษที่แท้จริงหาได้หวาดกลัวในความตาย! นับตั้งแต่ที่พวกเขาเลิกเป็นมนุษย์กลายเป็นเซียน,จนมีชีวิตถึงทุกวันนี้ก็เพราะต้าเจิ้ง,เวลานี้ใยต้องกลัวความตายอย่างงั้นรึ?
ภายในใจของพวกเขานั้นหนักแน่น,เต็มไปด้วยความภัคดีต่อเซิ่งหวังอย่างที่สุด.
ขณะที่ชีวิตแขวนอยู่บนความเป็นความตาย,เหล่าข้าราชบริพารที่จ้องมองไปบนท้องฟ้าที่แตกออกเป็นชอง,พร้อมกับระเบิดออกมาในทันที,ราวกับว่านี่เป็นภาพลวงตา?
ไม่ผิดแน่,เสียงของเซิ่งหวัง,เซิ่งหวังกลับมาแล้ว,ราชากลับมาแล้ว! เหล่าเสนาธิการชราเวลานี้ตื่นเต้นปากสั่นตัวสั่นขึ้นมาในทันที.
ในเวลานี้ที่ลานฝุ่นคละคลุ้งปลิวว่อน,สายตาของทุกคนที่เลือนลาง,จดจ้องมองไปยังร่างๆหนึ่งที่คุ้นเคย,ตัวตนที่ยิ่งใหญ่ได้ปรากฏต่อสายตาของทุกคนแล้ว.
"เซิ่งหวัง~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เหล่าเสนาธิการชราที่อยู่บนความเป็นความตาย,อดไม่ได้เลยที่จะหลั่งน้ำตา,พร้อมกับกล่าวอุทานเสียงดัง,คุกเข่าลงด้วยความเคารพเทิดทูน.
หลินเซียว,สุ่ยอู๋เหิน,สุ่ยจิงและคนอื่นๆเองก็ตื่นเต้นจนปากสั่นเช่นกัน,คนทั้งสามที่สูดหายใจลึก,จนไม่สามารถที่จะกล่าวอะไรออกมาได้,ปรากฏความตื่นเต้นมากมายนัก.
"เซิ่งหวังยังมีชีวิตอยู่,เซิ่งหวังกลับมาแล้ว,เซิ่งหวังต้าเจิ้งกลับมาแล้ว~~~~~~~~!”
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
กลับมาซะที
ตอบลบ