Immortality Chapter 967 Why
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 967 ทำไม.
Chapter 967 Why
为什么
ทำไม.
จบฝั่งของอ๋องจื่อเฉินสอนบุตรชายและหลินเซียวเองก็ด้วย.
เสนาบดีสุ่ยจิงที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นมืดมนซับซ้อนเล็กน้อยเมื่อกลับไปยังตำหนักของตัวเอง.
คำพูดของทูตไท่จีนั้น,ราวกับว่ามันได้กระตุ้นความรู้สึกของสุ่ยจิงไม่น้อย.
"ท้ายที่สุด,ก็มีคนพูดออกมาแล้ว?"ขณะที่สุ่ยจิงกลับมายังบ้าน,ก็เผยใบหน้าซับซ้อนออกมา!
"สามี,ท่านกลับมาแล้ว?"เสียงที่อ่อนโยนของสตรีดังขึ้นมาในทันที.
หลิวเหยี่ยนเหยี่ยน,ภรรยาของสุ่ยจิง,ที่โลกใบเล็กเคยเป็นจิวหวังเฟยของต้าเสวียนอ๋อง,ก่อนที่ความทรงจำชาติที่แล้วจะปรากฏ,ทำให้พลัดพรากจากสุ่ยจิง,ด้วยคำแนะนำของจงซาน,ท้ายที่สุดก็ได้ครองคู่กัน.
"อืม!"สุ่ยจิงพยักหน้า,ใบหน้าที่ดูจริงจัง.
หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนได้นำสุ่ยจิงไปนั่ง,ขณะที่สุ่ยจิงขมวดคิ้วไปมา,นางที่ค่อยๆบีบนวดให้กับเขา.
"บิดา,ท่านกลับมาแล้ว?"จากด้านนอกมีชายหนุ่มในชุดสีขาวปรากฏตัวขึ้นมาในทันที.
ชายแต่งกายเหมือนกับบันฑิต,ถือดัดสะบัดไปมาคล้ายกลับสุ่ยจิง.
"มารดาก็อยู่ด้วย!"ชายในชุดสีขาวที่เอ่ยออกมาในทันที.
"เจียงเอ๋อ,เจ้าไม่ไช่ว่าต้องการพบท่านพ่อ,เขากลับมาแล้ว,เจ้าพูดเถอะ!"หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนเอ่ย.
"หืม?"สุ่ยจิงที่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย.
"ครับ,ท่านแม่!"สุ่ยเจียงที่กล่าวรับพร้อมกับเผยยิ้มออกมา.
"ข้าออกไปก่อนแล้วกัน,บิดาและบุตรจะได้คุยกัน?"
"ไม่จำเป็น,ท่านคือมารดาของข้า,แม้ว่าข้าจะพูดคุยเรื่องสำคัญกับท่านพ่อ,ทว่าหากเป็นท่านแม่ก็ย่อมไม่มีปัญหา,นอกจากนี้ข้าต้องการให้ท่านช่วยข้าชักจูงท่านพ่อ! ทุกคนก็รู้ดีว่าท่านพ่อรักท่านแม่ที่สุด!"สุ่ยเจียงที่กล่าวออกมาทันที.
"ปากหวานนัก!"หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"มีเรื่องอะไร?"สุ่ยจิงที่จ้องมองไปยังบุตรชาย.
"เกี่ยวกับทางออกของตระกูล!"สุ่ยจิงที่กางม่านเก็บเสียงรอบๆ,ซึ่งมีเพียงแค่สามคนที่ได้ยิน.
"ทางออกของตระกูล?"สุ่ยจิงที่ส่ายหน้าไปมา.
"ท่านพ่อ,จนถึงวันนี้แล้ว,ท่านไม่ควรแกล้งเป็นไม่รู้,จากความเห็นของข้านั้น,รับรู้ว่าท่านพ่อนั้นมีเชาว์ปัญญาที่เหนือล้ำที่สุดในใต้หล้า,ส่วนเซิ่งหวังนั้นข้าเองไม่สามารถนำมาเปรียบได้,ต้องไม่ลืมว่าหลังจากที่แยกสวรรค์สะบั้นปฐพีนั้นข้ายังเด็กนัก,ทว่าข้ารู้ว่า,ภายในท้องพระโรงนั้น,ท่านพ่อคือคนที่มีเชาว์ปัญญามากที่สุด,หลายปีมานี้,ท่านพ่อควรจะเข้าใจดีที่สุด,ทว่ากลับไม่แสดงออกมา!"สุ่ยเจียงกล่าว.
สุ่ยจิงที่ไม่ได้ปฏิเสธ,ทว่าจ้องมองอย่างเย็นชาไปยังสุ่ยเจียงแล้วกล่าวออกมาว่า"สิ่งที่เจ้าได้ทำไป,แล้วข้าไม่เห็น,มีปัญหาอะไร,วันนี้เจ้าต้องการเปิดเผยแล้วอย่างงั้นรึ?"
"ครับ!"สุ่ยเจียงที่กล่าวยืนยันหนักแน่น.
"สมคบคิดกับศัตรู,วางแผนร้ายต่อต้าเจิ้ง,สิ่งที่เจ้าคิดเป็นอาชญากรรม,เจ้าคิดว่าต้องการให้ข้าทำอย่างไร?ลงโทษสถานใด?"ดวงตาสุ่ยจิงเบิกกว้าง,เผยจิตสังหารออกมา.
"สามี,เจียงเอ๋อยังเด็ก!"หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่กล่าวออกมาในทันที.
"ยังเล็กอย่างงั้นรึ? หากเป็นมนุษย์ก็กลายเป็นปู่คนไปแล้ว,ยังว่ายังเด็กอีกรึ?,ถึงกับกล้าสมคบคิดกับศัตรู,นี่คือกบฏ!"สุ่ยจิงที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"หากท่านพ่อไม่สนับสนุน,ข้าจะทำอย่างงั้นรึ?"สุ่ยเจียงที่กล่าวโต้เถียงกลับในทันที.
"ข้าสนับสนุนเจ้าอย่างงั้นรึ?
"ใช่,ข้าคิดว่าท่านรับรู้ตั้งแต่ครั้งแรกที่ข้าติดต่อกับพวกเขา,ทว่าทำไมท่านพ่อไม่ขวางข้าเอาไว้ล่ะ?
ท่านพ่อเองก็กำลังครุ่นคิดเกี่ยวกับข้าและต้องการใช้เป็นทางออกอย่างแน่นอน!"สุ่ยเจียงที่กล่าวออกมาไม่อ้อมค้อม.
"หืม!"สุ่ยจิงที่ถอยหายใจเล็กน้อย.
"ท่านพ่อ,ทูตของศาลเทวะไท่จีนั้นได้บอกกล่าวว่าหากท่านพ่อต้องการ,ศาลเทวะไท่จีสามารถมอบขุนนางขั้นสองให้ได้,ข้าเชื่อว่าด้วยความสามารถของท่านพ่อแล้ว,กลายจะกลายเป็นกงได้นั้น,ไม่ได้ยากเย็นแต่อย่างใด!"สุ่ยเจียงที่กล่าวออกมาในทันที.
"บังอาจ,ข้าเป็นขุนนางของต้าเจิ้ง,จะไปคิดต้องการเข้าร่วมกับศัตรูได้อย่างไร?"สุ่ยจิงที่ดวงตาเบิกกว้าง.
สุ่ยจิงที่ปล่อยให้สุ่ยเจียงเข้าไปติดต่อกับฝ่ายตรงข้าม,แม้ลึกลงในใจจะเป็นการทำเพื่อตระกูล,อย่างไรก็ตามเรื่องนี้เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทำได้,ตัวเขานั้นได้รับปากเซิ่งหวังเอาไว้แล้ว.
"ท่านพ่อ,จริงๆท่าน ควรจะเข้าใจดีกว่าทุกคน,เซิ่งหวังตายแล้ว,ถึงเซิ่งหวังยังอยู่,แต่การปะทะกับเซียนบรรพชน,เขาที่แยกสวรรค์มาได้กว่าร้อยปี,เป็นไปได้รึที่จะเหนือกว่าเซียนบรรพชน?
เซิงหวังจะสามารถสร้างปาฏิหาริย์ได้อย่างงั้นรึ?คิดว่ายอดฝีมือมากมายตาบอดอย่างงั้นรึ?"สุ่ยเจียงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เซิ่งหวัง?"สุ่ยจิงที่ถอยหายใจเบาๆ.
จงซานตายแล้ว,สุ่ยจิงที่ได้รับข่าวมา,ภายในใจเองก็คิดเช่นนั้น,เพราะมีหลายเหตุผลที่สามารถบ่งบอกได้ว่าจงซานนั้นได้ตกตายไป,บางที่จวบจนถึงวันนี้เขาที่เกิดความต่อต้านขึ้นในที่สุด,แม้นว่าใจหนึ่งที่คิดเช่นนั้น,ทว่าอีกใจหนึ่งก็คาดหวังและยังมีเรื่องสำคัญที่เขาให้คำมั่นไว้กับจงซานอีก.
ไม่สามารถรับประกันได้ว่าคนของต้าเจิ้งจะไม่มีใครทรยศ,เรื่องนี้ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องเกิด,ต้าเจิ้งในเวลานี้สุ่มเสี่ยงที่จะล่มสลาย,แม้แต่สุ่ยจิงยังคิดว่ายากที่จะพยุงไว้ได้,สี่ปีหลังจากนี้,ต้าเจิ้งจะต้องล่มสลายแน่,ดังนั้นหากว่าต้องการรอดสำหรับตระกูลเขา,สุ่ยจิงก็จำเป็นต้องคนหาทางอกให้กับตระกูล.
ดังนั้นการที่สุ่ยเจียงกระทำเช่นนี้,สุ่ยจิงจึงได้ทำเป็นหลับตาข้างหนึ่ง,คาดไม่ถึงเลยว่าบุตรชายของเขากับมาเปิดตาของเขาในวันนี้,เห็นชัดเจนว่าสายสัมพันธ์ระหว่างบุตรและบิดาก็ยากจะตัดกันขาด.
"ตอนนี้ข่าวได้กระจายไปทั่วทุกสารทิศแล้วว่าอ๋องจื่อเฉินนั้น
ต้องการเปลี่ยนราชวงศ์,ท่านพ่อ,ท่านจะยอมอย่างงั้นรึ?
อ๋องจื่อเฉินที่บัญชาการต้าเจิ้งมากว่าร้อยปี,มีผู้ใต้บังคับบัญชาที่เชื่อใจมากมาย,หากว่าเขาต้องการเปลี่ยนราชวงศ์ก็ก็ก็ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้,พวกเราจะยินดีที่จะทำงานให้กับเขาอย่างงั้นรึ?
ท่านพ่อ ท่านต้องการเป็นข้าราชบริพารของเขาอย่างงั้นรึ?"สุ่ยเจียงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ข้าคิดว่าด้วยความสามารถของท่านพ่อ,ควรที่จะมีความภาคภูมิใจ,ไม่ควรที่จะยึดติดกับที่นี่,อีกอย่างเขาไม่คู่ควร,ในอดีตในโลกใบเล็ก,เขาด้อยกว่าท่านพ่อซะอีก,หากแต่กับได้ความดีความชอบมากว่า,คนผู้นี้ดื้อรั้นหัวแข็ง,ไม่เข้าใจความยืดหยุ่น,ท่านพ่อเป็นไปไม่ได้ที่จะจำนนต่อเขาแน่นอน!"สุ่ยเจียงที่ยังคงกล่าวต่อ.
"เขาไม่มีทางเปลี่ยนราชวงศ์เด็ดขาด!"สุ่ยเจียงที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่อย่างแน่นอน,หากเขาไม่เปลี่ยนราชวงศ์เพื่อสะสมวาสนา,ต้าเจิ้งจะล่มสลายภายในสี่ปี,แน่นอนเรื่องนี้จึงมีแนวโน้มที่ขุนนางส่วนมากต้องการ,นอกจากนี้ยังมีคนกระจายเรื่องนี้ออกไป,ข้าคิดว่าคนที่ทำเช่นนี้คือบุตรของเขาสุ่ยเชียน."สุ่ยเจียงกล่าว.
"เป็นเขาแน่นอน! ส่วนอู๋เหินนั้นข้ามั่นใจว่าเขาไม่มีทางชิงบัลลังก์แน่!"สุ่ยจิงที่ส่ายหน้าไปมา.
"แต่ว่าหากเป็นเช่นนี้ล่ะ?"
"ไม่มีทาง,สุ่ยอู๋เหินไม่มีทางทำแน่นอน!"
"เช่นนั้นขอข้าสมมุติได้หรือไม่?"สุ่ยเจียงยังกล่าวแย้ง.
"อืม!"สุ่ยจิงที่พยักหน้า,รับฟัง.
"ในเวลานี้ไม่มีคำว่าอาจเป็นไปได้,มันมีเพียงแค่สองตัวเลือก,คือสุ่ยอู๋เหินเปลี่ยนราชวงศ์,และอีกหนึ่งเขายังคือดื้อด้านปล่อยให้เป็นเช่นนี้,รอคอยให้สี่ปีหลังจากนี้ราชวงศ์แห่งนี้ล่มสลาย!"สุ่ยเจียงกล่าว.
"เจียงเอ๋อ,เจ้าพูดไปไกลเกินไปหรือไม่?"หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่จ้องมองดวงตาเบิกกว้าง.
สุ่ยจิงที่ไม่ได้แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยวออกมา,ระหว่างบิดาและบุตร,คำพูดเหล่านี้แม้มันจะไม่รื่นหูนัก,ทว่ามันก็ยังดีกว่ากล่าวกับคำภายนอก.
"แล้วเจ้าต้องการกล่าวสิ่งใด?"สุ่ยจิงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ข้าคิดว่ามีเส้นทางสามเส้นให้ท่านพ่อเลือก!"
"หืม?"
"หนึ่ง,เข้าร่วมศาลเทวะไท่จีตอนนี้,สองด้วยความสามารถท่านพอสามารถจากไป
เปิดราชวงศ์วาสนาขึ้นมาใหม่ได้,สามข้าคิดว่าด้วยความสามารถของท่านพ่อสามารถยึดครองต้าเจิ้งมาจากสุ่ยอู๋เหินได้,เขาไม่มีทางต่อสู้กับท่านพ่อ,จากนั้นท่านพ่อก็เปลี่ยนราชวงศ์เอง!"สุ่ยเจียงที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"บัดซบ!"สุ่ยจิงที่ดวงตาเบิกกว้าง.
สุ่ยจิงที่สนับสนุนต้าเจิ้งอย่างที่สุด,ทว่าบุตรชายของตัวเองกลับต้องการเปลี่ยนราชวงศ์อย่างคาดไม่ถึง?
เรื่องนี้จะไม่ให้เขาโกรธได้อย่างไรกัน.
"สามี,โปรดใจเย็น!"หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่เอ่ยออกมาในทันที.
"ท่านแม่,ช่วยเกลี้ยกล่อมท่านพ่อที่,สิ่งที่ข้าพูดผิดตรงใหน."สุ่ยเจียงที่กล่าวออกมาราวกับว่าไม่ได้รับความยุติธรรม.
หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนส่ายหน้าไปมา,"บ้านนี้เป็นของบิดาเจ้า,ข้าเชื่อฟังบิดาของเจ้า!"
สุ่ยเจียงที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า.
"ท่านพ่อ,เซิ่งหวังได้ตายแล้ว,การที่ท่านแบกรับหน้าที่มาห้าปีที่หนักหนานี้,ควรจะพอได้แล้ว!"สุ่ยเจียงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
"ใครบอกเจ้าว่าเซิ่งหวังตายแล้ว?
กับคำพูดของคนทั่วไป,เจ้าเชื่ออย่างงั้นรึ?"สุ่ยจิงที่กล่าวตำหนิด้วยความโกรธ.
"ท่านพ่อ,ข้ารู้ว่าท่านเข้าใจเรื่องนี้ดี!"
"เซิ่งหวังอาจจะมีโอกาสรอด,แม้นว่ามันจะน้อย,แต่ก็ยังนับว่ามีโอกาส!"สุ่ยจิงที่ส่ายหน้าไปมา.
"ยังมีโอกาสอีกรึ?
ท่านพ่อท่านไม่คิดว่ามันน่าขันหรอกรึ? โอกาสเรื่องนี้ไม่ต่างจากศูนย์เลย?"สุ่ยเจียงที่ร้องกล่าวออกมาเสียงดัง.
สุ่ยจิงที่ส่ายหน้าไปมา,"ตราบเท่าที่สุ่ยอู๋เหินไม่แย่งชิงบัลลังก์,แม้นว่าต้าเจิ้งคงอยู่เหลือแค่วันเดียว,ข้าก็จะเป็นขุนนางต้าเจิ้ง,ส่วนการแย่งชิงบัลลังก์นะรึ?
เจ้าอย่าได้แม้แต่จะคิด!"
เห็นท่าทางแล้วไม่มีทางที่จะโน้มน้าวบิดาตัวเองได้เลย,สุ่ยเจียงที่ขมวดคิ้วไปมา,ไม่ได้การแล้ว,ถ้าเป็นเช่นนี้,คงต้องยั่วยุ.
"ท่านพ่อ,หลายปีมานี้ท่านไม่คิดบ้างอย่างงั้นรึ?
ในโลกใบเล็กน้อย,สุ่ยอู๋เหินด้อยกว่าพ่อ,ทว่ากลับได้ความดีความชอบมากกว่า,ไม่ใช่แค่นั้นเขายังด้อยกว่าแม่ทัพใหญ่อีก,ทั้งที่กล่าวเรื่องความภัคดีล่ะก็ไม่ได้ด้อยหรือต่างกว่ากันเลย,ทำไมเซิ่งหวังถึงได้มอบหน้าที่ให้กับสุ่ยอู๋เหิน,ทั้งที่เขาไม่ไช่คนที่มีความสามารถที่สุดกัน?"สุ่ยเจียงกล่าว.
กับคำพูดนี้ของสุ่ยเจียง,สุ่ยอู๋เหินที่ขมวดคิ้วไปมาเช่นกัน,กว่าร้อยปีมานี้,สุ่ยจิงที่ไม่ได้กล่าวออกมา,ทว่าภายในใจก็รู้สึกสงสัยเช่นกัน,ทำไมถึงได้เลือกสุ่ยอู๋เหินกัน?
ทว่าเขาก็ได้วางมันเอาไว้,แม้นว่าจะสงสัยแต่ก็ไม่สามารถหาคำตอบได้.
"เขาเป็นคนดื้อรั้น,หัวโบราณ,เทียบกับท่านพ่อไม่ได้เลยแม้แต่น้อย,เขาไม่มีทางเปลี่ยนราชวงศ์แน่,แม้แต่รอคอยให้ต้าเจิ้งล่มสลาย,ท่านพ่อ,ข้ากล่าวถูกใหม,กับคนเช่นนี้,ควรค่าที่จะให้ท่านรับคำสั่งจากเขา...........!"สุ่ยเจียงที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
เขาเป็นคนดื้อรั้น,หัวโบราณ,ได้ยินคำพูดดังกล่าวจากสุ่ยเจียง,ทำให้สุ่ยจิงดวงตาหดเกร็ง.
พริบตานั้น,ราวกับว่าสุ่ยจิงตระหนักอะไรบางอย่างได้,จนทำให้เขาเพ่งพิศครุ่นคิดขึ้นมาทันที.
------------------------------------------------------
"สุ่ยจิง,เจ้าเป็นคนที่มีความรู้สูงที่สุดของต้าเจิ้ง,เกี่ยวกับการเมืองการปกครองมีเจ้าเป็นผู้นำ,ข้ารู้สึกวางใจ!"จงซานเอ่ย.
"ขอบคุณเซิ่งหวัง!"
"ข้าเชื่อในตัวเจ้า! เมื่อข้าจากไป,ข้าจะมอบคำสามคำให้กับเจ้า,หวังว่าเจ้าจะจำมันขึ้นใจ,โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อโอกาสที่จะเปลี่ยนแปลงได้มาถึง."จงซานกล่าว.
"เฉินจะจดจำขึ้นใจ,ขอให้เซิ่งหวังโปรดกล่าว!"สุ่ยจิงเอ่ย.
ทำไม,ทำไม,ทำไม จงซานที่ได้กล่าวบอกต่อสุ่ยจิง.
ทำไม!( 为什么)
ทำไมอย่างงั้นรึ?
อักษรสามตัว สุ่ยจิงที่ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย,พร้อมกับจดจ้องมองไปยังจงซาน.
"ข้ารู้ว่าเจ้าไม่เข้าใจในตอนนี้,ทว่าโปรดจำคำสามคำนี้เอาไว้ให้ดี,มันจะใช้ได้เมื่อเวลามาถึง,และเจ้าจะเข้าใจมันได้ทั้งหมด!"จงซานเอ่ย.
-------------------------------------------------------
กับคำพูดที่จงซานได้ทิ้งเอาไว้,สำหรับสุ่ยจิงที่เป็นคนฉลาดที่สุด,ท้ายที่สุดจะต้องเข้าใจความหมายของคำว่า"ทำไม"
ดังที่จงซานต้องการกล่าวถึง.
ทำไม,ทำไมถึงเป็นสุ่ยอู๋เหิน,ไม่เป็นคนอื่น,ทั้งที่ตัวเขาก็มีความสามารถมากกว่าสุ่ยอู๋เหิน,ทำไมเซิ่งหวังถึงได้เชื่อใจเขา?
สุ่ยจิงที่พยายามคาดเดาความคิดของจงซาน,ทว่าท้ายที่สุดก็ไม่เข้าใจ.
เซิ่งเหวังสงสัยตัวเขาอย่างงั้นรึ? ไม่ใช่! เซิ่งหวังเชื่อใจเขา,สุ่ยจิงมั่นใจได้.
เป็นสุ่ยอู๋เหินภัคดีกว่ารึ? เรื่องนี้ก็ไม่ใช่! ในเวลานั้น,ตัวเขาเองก็ไม่ได้ภัคดีน้อยกว่าสุ่ยอู๋เหิน.
ติดตามเซิ่งหวังมานานอย่างงั้นรึ? ไม่ใช่! หลินเซียวเป็นคนที่ติดตามเซิ่งหวังมานานที่สุด!
แล้วทำไมล่ะ?
"ข้าเชื่อในตัวเจ้า! เมื่อข้าจากไป,ข้าจะมอบคำสามคำให้กับเจ้า,หวังว่าเจ้าจะจำมันขึ้นไป,โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อโอกาสเปลี่ยนแปลงได้มาถึง."
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อโอกาสเปลี่ยนแปลงได้มาถึง,เป็นเวลานี้ที่เซิ่งหวังได้เอ่ยถึงอย่างงั้นรึ?
ก่อนที่จะเกิดการเปลี่ยนแปลง,ถึงแม้นว่าเซิ่งหวังจะแนะนำ,แต่สุ่ยจิงกับไม่สามารถบอกอะไรได้เลย,ทว่าเมื่อการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ได้เกิดขึ้น,ในเวลานี้เขาสามารถตระหนักได้ในทันที.
ท้ายที่สุดก็เข้าใจว่าสุ่ยอู๋เหินนั้นมีจุดแข็งด้านใด,เขารับรู้มาตั้งแต่โลกใบเล็กแล้ว,สุ่ยอู๋เหินนั้นไม่ใช่คนที่แข็งแกร่งที่สุดในทัพทั้งสิบ,มีจุดแข็งที่ไม่มีใครรู้,แม้แต่สุ่ยอู๋เหินยังไม่รู้,มีเพียงแค่จงซานที่มองเห็น,ตัวตนที่แท้จริงของเขาอย่างงั้นรึ?
ใจเย็น!
สุขุมภัคดีต่อจงซาน.
หลายปีมานี้,ตัวเขาแม้นว่าจะยุ่งวุ่นวายกับราชกิจของต้าเจิ้ง,ทว่าภายในใจก็ลอบคิดว่าเซิ่งหวังได้ตกตายไปแล้ว,ทว่ามีเพียงสุ่ยอู๋เหินคนเดียวเท่านั้นที่ดื้อรั้นหัวแข็งอย่างบ้าคลั่ง,มั่นใจยืนกานอย่างหนักแน่น.
เขาที่ไม่เชื่อแม้แต่น้อยว่าเซิ่งหวังตายไป,เขาที่ไม่สนใจแม้แต่บุตรชาย,สุ่ยอู๋เหินที่รักษาความหนักแน่น,นั้นไม่เปลี่ยน!
"ทำไมอย่างงั้นรึ? เซิ่งหวัง! ท้ายที่สุดข้าก็เข้าใจ!"สุ่ยจิงที่เผยยิ้มอย่างขมขื่นออกมา.
"สามี?"หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่แสดงท่าทางแปลกๆ.
"สุ่ยอู่เหิน,ข้าด้อยกว่าเจ้า!"สุ่ยจิงที่ทอดถอนใจ,ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม.
"ท่านพ่อ? มีปัญหาอะไร?"สุ่ยเจียงท่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"เจียงเอ๋อ!"สุ่ยจิงที่จ้องมองไปยังสุ่ยเจียง.
"หืม?"
"ศัตรูที่ติดต่อเจ้านั้น,นำมันไปกุดหัวที่ประตูสวรรค์ทิศใต้!"สุ่ยจิงที่ดวงตาเบิกกว้างข่มขู่.
"อะไร? ท่านพ่อ,จะสังหารพวกเขาอย่างงั้นรึ?
เรื่องนี้ไม่ใช่ว่าเป็นการล่วงเกินศาลเทวะไท่จี....!"สุ่ยเจียงที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"ข้าต้องการกุดหัวพวกเขา,เจ้าอย่าได้ทำผิดอีกครั้ง,ห้ามผิดอีก,พรุ่งนี้นำพวกมันไปกุดหัว,ไม่ให้เป็นเยี่ยงอย่าง!"สุ่ยจิงที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ไม่ให้เป็นเยี่ยงอย่าง?
แต่ว่า,เรื่อง.....!"
"ไม่มีแต่,นับจากพรุ่งนี้เป็นต้นไป,เจ้าอยู่แต่ในบ้าน,ห้ามติดต่อกับศัตรูไม่ว่าจะเป็นกลุ่มใด,หากเจ้าขัดคำสั่ง,ข้าจะหักขาของเจ้าซะ!"สุ่ยจิงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
สุ่ยเจียงที่กลายเป็นงงงวยที่บิดาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว,เกิดอะไรขึ้นกัน?
"ท่านพ่อ,ท่านพ่อหมายความว่าอย่างไร?
ท่านบอกลูกที,ข้าทำผิดอะไร? "สุ่ยเจียงที่ยังไม่ยอมแพ้.
"นี่คือสิ่งที่เซิ่งหวังคาดการไว้แล้ว,ก่อนที่เซิ่งหวังจะจากไปในวันนั้น,ก็ได้คำนวณทุกอย่างเอาไว้หมดแล้ว,ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า,ข้าสุ่ยจิงเป็นคนที่มีความสามารถในการคำนวณอย่างงั้นรึ?
คำนวณอะไรเหลวไหลทั้งเพ,บางอย่างที่ข้าไม่สามารถรับรู้ได้ด้วยซ้ำ!"สุ่ยจิงที่ฝืนยิ้มออกมา.
"ท่านพ่อ?"เห็นท่าทางของบิดาแล้วสุ่ยเจียงที่กลายเป็นกังวล.
"อ๋องจื่อเฉิน?
ทำไมถึงเลือกอ๋องจื่อเฉิน,เซิ่งหวัง,สุ่ยจิงน้อมรับคำสอน!"สุ่ยจิงที่โค้งคำนับหันหน้าไปทางวังหลวง.
จากนั้นสุ่ยจิงที่จ้องมองไปยังหลิวเหยี่ยนเหยี่ยน,"ดูเหมือนว่าข้าจะไม่มีความสามารถพอ!"
"สำหรับข้า,ท่านคือทุกอย่าง!"หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่ส่ายหน้าไปมากล่าวปลอบ.
สุ่ยจิงที่ส่ายหน้าไปมา,"ข้านั้นไม่สามารถเทียบกับเซิ่งหวังได้เลย!
ข้าเกือบที่จะก้าวออกไปผิดทาง,ไว้ให้เซิ่งหวังกลับมา,พวกเราจะไปขอภัยเซิ่งหวังด้วยกัน!"
"อืม!"หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่พยักหน้ารับ.
ส่วนสุ่ยเจียงเวลานี้เต็มไปด้วยความสับสน,ไม่รู้เหนือรู้ใต้เลยแม้แต่น้อย,หมายความว่าอย่างไร?
ทำไมท่านพ่อถึงได้เปลี่ยนไปปุบปับเช่นนี้.
Chapter 967 Why
为什么
ทำไม.
จบฝั่งของอ๋องจื่อเฉินสอนบุตรชายและหลินเซียวเองก็ด้วย.
เสนาบดีสุ่ยจิงที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นมืดมนซับซ้อนเล็กน้อยเมื่อกลับไปยังตำหนักของตัวเอง.
คำพูดของทูตไท่จีนั้น,ราวกับว่ามันได้กระตุ้นความรู้สึกของสุ่ยจิงไม่น้อย.
"ท้ายที่สุด,ก็มีคนพูดออกมาแล้ว?"ขณะที่สุ่ยจิงกลับมายังบ้าน,ก็เผยใบหน้าซับซ้อนออกมา!
"สามี,ท่านกลับมาแล้ว?"เสียงที่อ่อนโยนของสตรีดังขึ้นมาในทันที.
หลิวเหยี่ยนเหยี่ยน,ภรรยาของสุ่ยจิง,ที่โลกใบเล็กเคยเป็นจิวหวังเฟยของต้าเสวียนอ๋อง,ก่อนที่ความทรงจำชาติที่แล้วจะปรากฏ,ทำให้พลัดพรากจากสุ่ยจิง,ด้วยคำแนะนำของจงซาน,ท้ายที่สุดก็ได้ครองคู่กัน.
"อืม!"สุ่ยจิงพยักหน้า,ใบหน้าที่ดูจริงจัง.
หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนได้นำสุ่ยจิงไปนั่ง,ขณะที่สุ่ยจิงขมวดคิ้วไปมา,นางที่ค่อยๆบีบนวดให้กับเขา.
"บิดา,ท่านกลับมาแล้ว?"จากด้านนอกมีชายหนุ่มในชุดสีขาวปรากฏตัวขึ้นมาในทันที.
ชายแต่งกายเหมือนกับบันฑิต,ถือดัดสะบัดไปมาคล้ายกลับสุ่ยจิง.
"มารดาก็อยู่ด้วย!"ชายในชุดสีขาวที่เอ่ยออกมาในทันที.
"เจียงเอ๋อ,เจ้าไม่ไช่ว่าต้องการพบท่านพ่อ,เขากลับมาแล้ว,เจ้าพูดเถอะ!"หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนเอ่ย.
"หืม?"สุ่ยจิงที่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย.
"ครับ,ท่านแม่!"สุ่ยเจียงที่กล่าวรับพร้อมกับเผยยิ้มออกมา.
"ข้าออกไปก่อนแล้วกัน,บิดาและบุตรจะได้คุยกัน?"
"ไม่จำเป็น,ท่านคือมารดาของข้า,แม้ว่าข้าจะพูดคุยเรื่องสำคัญกับท่านพ่อ,ทว่าหากเป็นท่านแม่ก็ย่อมไม่มีปัญหา,นอกจากนี้ข้าต้องการให้ท่านช่วยข้าชักจูงท่านพ่อ! ทุกคนก็รู้ดีว่าท่านพ่อรักท่านแม่ที่สุด!"สุ่ยเจียงที่กล่าวออกมาทันที.
"ปากหวานนัก!"หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"มีเรื่องอะไร?"สุ่ยจิงที่จ้องมองไปยังบุตรชาย.
"เกี่ยวกับทางออกของตระกูล!"สุ่ยจิงที่กางม่านเก็บเสียงรอบๆ,ซึ่งมีเพียงแค่สามคนที่ได้ยิน.
"ทางออกของตระกูล?"สุ่ยจิงที่ส่ายหน้าไปมา.
"ท่านพ่อ,จนถึงวันนี้แล้ว,ท่านไม่ควรแกล้งเป็นไม่รู้,จากความเห็นของข้านั้น,รับรู้ว่าท่านพ่อนั้นมีเชาว์ปัญญาที่เหนือล้ำที่สุดในใต้หล้า,ส่วนเซิ่งหวังนั้นข้าเองไม่สามารถนำมาเปรียบได้,ต้องไม่ลืมว่าหลังจากที่แยกสวรรค์สะบั้นปฐพีนั้นข้ายังเด็กนัก,ทว่าข้ารู้ว่า,ภายในท้องพระโรงนั้น,ท่านพ่อคือคนที่มีเชาว์ปัญญามากที่สุด,หลายปีมานี้,ท่านพ่อควรจะเข้าใจดีที่สุด,ทว่ากลับไม่แสดงออกมา!"สุ่ยเจียงกล่าว.
สุ่ยจิงที่ไม่ได้ปฏิเสธ,ทว่าจ้องมองอย่างเย็นชาไปยังสุ่ยเจียงแล้วกล่าวออกมาว่า"สิ่งที่เจ้าได้ทำไป,แล้วข้าไม่เห็น,มีปัญหาอะไร,วันนี้เจ้าต้องการเปิดเผยแล้วอย่างงั้นรึ?"
"ครับ!"สุ่ยเจียงที่กล่าวยืนยันหนักแน่น.
"สมคบคิดกับศัตรู,วางแผนร้ายต่อต้าเจิ้ง,สิ่งที่เจ้าคิดเป็นอาชญากรรม,เจ้าคิดว่าต้องการให้ข้าทำอย่างไร?ลงโทษสถานใด?"ดวงตาสุ่ยจิงเบิกกว้าง,เผยจิตสังหารออกมา.
"สามี,เจียงเอ๋อยังเด็ก!"หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่กล่าวออกมาในทันที.
"ยังเล็กอย่างงั้นรึ? หากเป็นมนุษย์ก็กลายเป็นปู่คนไปแล้ว,ยังว่ายังเด็กอีกรึ?,ถึงกับกล้าสมคบคิดกับศัตรู,นี่คือกบฏ!"สุ่ยจิงที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"หากท่านพ่อไม่สนับสนุน,ข้าจะทำอย่างงั้นรึ?"สุ่ยเจียงที่กล่าวโต้เถียงกลับในทันที.
"ข้าสนับสนุนเจ้าอย่างงั้นรึ?
"ใช่,ข้าคิดว่าท่านรับรู้ตั้งแต่ครั้งแรกที่ข้าติดต่อกับพวกเขา,ทว่าทำไมท่านพ่อไม่ขวางข้าเอาไว้ล่ะ?
ท่านพ่อเองก็กำลังครุ่นคิดเกี่ยวกับข้าและต้องการใช้เป็นทางออกอย่างแน่นอน!"สุ่ยเจียงที่กล่าวออกมาไม่อ้อมค้อม.
"หืม!"สุ่ยจิงที่ถอยหายใจเล็กน้อย.
"ท่านพ่อ,ทูตของศาลเทวะไท่จีนั้นได้บอกกล่าวว่าหากท่านพ่อต้องการ,ศาลเทวะไท่จีสามารถมอบขุนนางขั้นสองให้ได้,ข้าเชื่อว่าด้วยความสามารถของท่านพ่อแล้ว,กลายจะกลายเป็นกงได้นั้น,ไม่ได้ยากเย็นแต่อย่างใด!"สุ่ยเจียงที่กล่าวออกมาในทันที.
"บังอาจ,ข้าเป็นขุนนางของต้าเจิ้ง,จะไปคิดต้องการเข้าร่วมกับศัตรูได้อย่างไร?"สุ่ยจิงที่ดวงตาเบิกกว้าง.
สุ่ยจิงที่ปล่อยให้สุ่ยเจียงเข้าไปติดต่อกับฝ่ายตรงข้าม,แม้ลึกลงในใจจะเป็นการทำเพื่อตระกูล,อย่างไรก็ตามเรื่องนี้เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทำได้,ตัวเขานั้นได้รับปากเซิ่งหวังเอาไว้แล้ว.
"ท่านพ่อ,จริงๆท่าน ควรจะเข้าใจดีกว่าทุกคน,เซิ่งหวังตายแล้ว,ถึงเซิ่งหวังยังอยู่,แต่การปะทะกับเซียนบรรพชน,เขาที่แยกสวรรค์มาได้กว่าร้อยปี,เป็นไปได้รึที่จะเหนือกว่าเซียนบรรพชน?
เซิงหวังจะสามารถสร้างปาฏิหาริย์ได้อย่างงั้นรึ?คิดว่ายอดฝีมือมากมายตาบอดอย่างงั้นรึ?"สุ่ยเจียงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เซิ่งหวัง?"สุ่ยจิงที่ถอยหายใจเบาๆ.
จงซานตายแล้ว,สุ่ยจิงที่ได้รับข่าวมา,ภายในใจเองก็คิดเช่นนั้น,เพราะมีหลายเหตุผลที่สามารถบ่งบอกได้ว่าจงซานนั้นได้ตกตายไป,บางที่จวบจนถึงวันนี้เขาที่เกิดความต่อต้านขึ้นในที่สุด,แม้นว่าใจหนึ่งที่คิดเช่นนั้น,ทว่าอีกใจหนึ่งก็คาดหวังและยังมีเรื่องสำคัญที่เขาให้คำมั่นไว้กับจงซานอีก.
ไม่สามารถรับประกันได้ว่าคนของต้าเจิ้งจะไม่มีใครทรยศ,เรื่องนี้ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องเกิด,ต้าเจิ้งในเวลานี้สุ่มเสี่ยงที่จะล่มสลาย,แม้แต่สุ่ยจิงยังคิดว่ายากที่จะพยุงไว้ได้,สี่ปีหลังจากนี้,ต้าเจิ้งจะต้องล่มสลายแน่,ดังนั้นหากว่าต้องการรอดสำหรับตระกูลเขา,สุ่ยจิงก็จำเป็นต้องคนหาทางอกให้กับตระกูล.
ดังนั้นการที่สุ่ยเจียงกระทำเช่นนี้,สุ่ยจิงจึงได้ทำเป็นหลับตาข้างหนึ่ง,คาดไม่ถึงเลยว่าบุตรชายของเขากับมาเปิดตาของเขาในวันนี้,เห็นชัดเจนว่าสายสัมพันธ์ระหว่างบุตรและบิดาก็ยากจะตัดกันขาด.
"ตอนนี้ข่าวได้กระจายไปทั่วทุกสารทิศแล้วว่าอ๋องจื่อเฉินนั้น
ต้องการเปลี่ยนราชวงศ์,ท่านพ่อ,ท่านจะยอมอย่างงั้นรึ?
อ๋องจื่อเฉินที่บัญชาการต้าเจิ้งมากว่าร้อยปี,มีผู้ใต้บังคับบัญชาที่เชื่อใจมากมาย,หากว่าเขาต้องการเปลี่ยนราชวงศ์ก็ก็ก็ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้,พวกเราจะยินดีที่จะทำงานให้กับเขาอย่างงั้นรึ?
ท่านพ่อ ท่านต้องการเป็นข้าราชบริพารของเขาอย่างงั้นรึ?"สุ่ยเจียงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ข้าคิดว่าด้วยความสามารถของท่านพ่อ,ควรที่จะมีความภาคภูมิใจ,ไม่ควรที่จะยึดติดกับที่นี่,อีกอย่างเขาไม่คู่ควร,ในอดีตในโลกใบเล็ก,เขาด้อยกว่าท่านพ่อซะอีก,หากแต่กับได้ความดีความชอบมากว่า,คนผู้นี้ดื้อรั้นหัวแข็ง,ไม่เข้าใจความยืดหยุ่น,ท่านพ่อเป็นไปไม่ได้ที่จะจำนนต่อเขาแน่นอน!"สุ่ยเจียงที่ยังคงกล่าวต่อ.
"เขาไม่มีทางเปลี่ยนราชวงศ์เด็ดขาด!"สุ่ยเจียงที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่อย่างแน่นอน,หากเขาไม่เปลี่ยนราชวงศ์เพื่อสะสมวาสนา,ต้าเจิ้งจะล่มสลายภายในสี่ปี,แน่นอนเรื่องนี้จึงมีแนวโน้มที่ขุนนางส่วนมากต้องการ,นอกจากนี้ยังมีคนกระจายเรื่องนี้ออกไป,ข้าคิดว่าคนที่ทำเช่นนี้คือบุตรของเขาสุ่ยเชียน."สุ่ยเจียงกล่าว.
"เป็นเขาแน่นอน! ส่วนอู๋เหินนั้นข้ามั่นใจว่าเขาไม่มีทางชิงบัลลังก์แน่!"สุ่ยจิงที่ส่ายหน้าไปมา.
"แต่ว่าหากเป็นเช่นนี้ล่ะ?"
"ไม่มีทาง,สุ่ยอู๋เหินไม่มีทางทำแน่นอน!"
"เช่นนั้นขอข้าสมมุติได้หรือไม่?"สุ่ยเจียงยังกล่าวแย้ง.
"อืม!"สุ่ยจิงที่พยักหน้า,รับฟัง.
"ในเวลานี้ไม่มีคำว่าอาจเป็นไปได้,มันมีเพียงแค่สองตัวเลือก,คือสุ่ยอู๋เหินเปลี่ยนราชวงศ์,และอีกหนึ่งเขายังคือดื้อด้านปล่อยให้เป็นเช่นนี้,รอคอยให้สี่ปีหลังจากนี้ราชวงศ์แห่งนี้ล่มสลาย!"สุ่ยเจียงกล่าว.
"เจียงเอ๋อ,เจ้าพูดไปไกลเกินไปหรือไม่?"หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่จ้องมองดวงตาเบิกกว้าง.
สุ่ยจิงที่ไม่ได้แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยวออกมา,ระหว่างบิดาและบุตร,คำพูดเหล่านี้แม้มันจะไม่รื่นหูนัก,ทว่ามันก็ยังดีกว่ากล่าวกับคำภายนอก.
"แล้วเจ้าต้องการกล่าวสิ่งใด?"สุ่ยจิงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ข้าคิดว่ามีเส้นทางสามเส้นให้ท่านพ่อเลือก!"
"หืม?"
"หนึ่ง,เข้าร่วมศาลเทวะไท่จีตอนนี้,สองด้วยความสามารถท่านพอสามารถจากไป
เปิดราชวงศ์วาสนาขึ้นมาใหม่ได้,สามข้าคิดว่าด้วยความสามารถของท่านพ่อสามารถยึดครองต้าเจิ้งมาจากสุ่ยอู๋เหินได้,เขาไม่มีทางต่อสู้กับท่านพ่อ,จากนั้นท่านพ่อก็เปลี่ยนราชวงศ์เอง!"สุ่ยเจียงที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"บัดซบ!"สุ่ยจิงที่ดวงตาเบิกกว้าง.
สุ่ยจิงที่สนับสนุนต้าเจิ้งอย่างที่สุด,ทว่าบุตรชายของตัวเองกลับต้องการเปลี่ยนราชวงศ์อย่างคาดไม่ถึง?
เรื่องนี้จะไม่ให้เขาโกรธได้อย่างไรกัน.
"สามี,โปรดใจเย็น!"หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่เอ่ยออกมาในทันที.
"ท่านแม่,ช่วยเกลี้ยกล่อมท่านพ่อที่,สิ่งที่ข้าพูดผิดตรงใหน."สุ่ยเจียงที่กล่าวออกมาราวกับว่าไม่ได้รับความยุติธรรม.
หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนส่ายหน้าไปมา,"บ้านนี้เป็นของบิดาเจ้า,ข้าเชื่อฟังบิดาของเจ้า!"
สุ่ยเจียงที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า.
"ท่านพ่อ,เซิ่งหวังได้ตายแล้ว,การที่ท่านแบกรับหน้าที่มาห้าปีที่หนักหนานี้,ควรจะพอได้แล้ว!"สุ่ยเจียงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
"ใครบอกเจ้าว่าเซิ่งหวังตายแล้ว?
กับคำพูดของคนทั่วไป,เจ้าเชื่ออย่างงั้นรึ?"สุ่ยจิงที่กล่าวตำหนิด้วยความโกรธ.
"ท่านพ่อ,ข้ารู้ว่าท่านเข้าใจเรื่องนี้ดี!"
"เซิ่งหวังอาจจะมีโอกาสรอด,แม้นว่ามันจะน้อย,แต่ก็ยังนับว่ามีโอกาส!"สุ่ยจิงที่ส่ายหน้าไปมา.
"ยังมีโอกาสอีกรึ?
ท่านพ่อท่านไม่คิดว่ามันน่าขันหรอกรึ? โอกาสเรื่องนี้ไม่ต่างจากศูนย์เลย?"สุ่ยเจียงที่ร้องกล่าวออกมาเสียงดัง.
สุ่ยจิงที่ส่ายหน้าไปมา,"ตราบเท่าที่สุ่ยอู๋เหินไม่แย่งชิงบัลลังก์,แม้นว่าต้าเจิ้งคงอยู่เหลือแค่วันเดียว,ข้าก็จะเป็นขุนนางต้าเจิ้ง,ส่วนการแย่งชิงบัลลังก์นะรึ?
เจ้าอย่าได้แม้แต่จะคิด!"
เห็นท่าทางแล้วไม่มีทางที่จะโน้มน้าวบิดาตัวเองได้เลย,สุ่ยเจียงที่ขมวดคิ้วไปมา,ไม่ได้การแล้ว,ถ้าเป็นเช่นนี้,คงต้องยั่วยุ.
"ท่านพ่อ,หลายปีมานี้ท่านไม่คิดบ้างอย่างงั้นรึ?
ในโลกใบเล็กน้อย,สุ่ยอู๋เหินด้อยกว่าพ่อ,ทว่ากลับได้ความดีความชอบมากกว่า,ไม่ใช่แค่นั้นเขายังด้อยกว่าแม่ทัพใหญ่อีก,ทั้งที่กล่าวเรื่องความภัคดีล่ะก็ไม่ได้ด้อยหรือต่างกว่ากันเลย,ทำไมเซิ่งหวังถึงได้มอบหน้าที่ให้กับสุ่ยอู๋เหิน,ทั้งที่เขาไม่ไช่คนที่มีความสามารถที่สุดกัน?"สุ่ยเจียงกล่าว.
กับคำพูดนี้ของสุ่ยเจียง,สุ่ยอู๋เหินที่ขมวดคิ้วไปมาเช่นกัน,กว่าร้อยปีมานี้,สุ่ยจิงที่ไม่ได้กล่าวออกมา,ทว่าภายในใจก็รู้สึกสงสัยเช่นกัน,ทำไมถึงได้เลือกสุ่ยอู๋เหินกัน?
ทว่าเขาก็ได้วางมันเอาไว้,แม้นว่าจะสงสัยแต่ก็ไม่สามารถหาคำตอบได้.
"เขาเป็นคนดื้อรั้น,หัวโบราณ,เทียบกับท่านพ่อไม่ได้เลยแม้แต่น้อย,เขาไม่มีทางเปลี่ยนราชวงศ์แน่,แม้แต่รอคอยให้ต้าเจิ้งล่มสลาย,ท่านพ่อ,ข้ากล่าวถูกใหม,กับคนเช่นนี้,ควรค่าที่จะให้ท่านรับคำสั่งจากเขา...........!"สุ่ยเจียงที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
เขาเป็นคนดื้อรั้น,หัวโบราณ,ได้ยินคำพูดดังกล่าวจากสุ่ยเจียง,ทำให้สุ่ยจิงดวงตาหดเกร็ง.
พริบตานั้น,ราวกับว่าสุ่ยจิงตระหนักอะไรบางอย่างได้,จนทำให้เขาเพ่งพิศครุ่นคิดขึ้นมาทันที.
------------------------------------------------------
"สุ่ยจิง,เจ้าเป็นคนที่มีความรู้สูงที่สุดของต้าเจิ้ง,เกี่ยวกับการเมืองการปกครองมีเจ้าเป็นผู้นำ,ข้ารู้สึกวางใจ!"จงซานเอ่ย.
"ขอบคุณเซิ่งหวัง!"
"ข้าเชื่อในตัวเจ้า! เมื่อข้าจากไป,ข้าจะมอบคำสามคำให้กับเจ้า,หวังว่าเจ้าจะจำมันขึ้นใจ,โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อโอกาสที่จะเปลี่ยนแปลงได้มาถึง."จงซานกล่าว.
"เฉินจะจดจำขึ้นใจ,ขอให้เซิ่งหวังโปรดกล่าว!"สุ่ยจิงเอ่ย.
ทำไม,ทำไม,ทำไม จงซานที่ได้กล่าวบอกต่อสุ่ยจิง.
ทำไม!( 为什么)
ทำไมอย่างงั้นรึ?
อักษรสามตัว สุ่ยจิงที่ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย,พร้อมกับจดจ้องมองไปยังจงซาน.
"ข้ารู้ว่าเจ้าไม่เข้าใจในตอนนี้,ทว่าโปรดจำคำสามคำนี้เอาไว้ให้ดี,มันจะใช้ได้เมื่อเวลามาถึง,และเจ้าจะเข้าใจมันได้ทั้งหมด!"จงซานเอ่ย.
-------------------------------------------------------
กับคำพูดที่จงซานได้ทิ้งเอาไว้,สำหรับสุ่ยจิงที่เป็นคนฉลาดที่สุด,ท้ายที่สุดจะต้องเข้าใจความหมายของคำว่า"ทำไม"
ดังที่จงซานต้องการกล่าวถึง.
ทำไม,ทำไมถึงเป็นสุ่ยอู๋เหิน,ไม่เป็นคนอื่น,ทั้งที่ตัวเขาก็มีความสามารถมากกว่าสุ่ยอู๋เหิน,ทำไมเซิ่งหวังถึงได้เชื่อใจเขา?
สุ่ยจิงที่พยายามคาดเดาความคิดของจงซาน,ทว่าท้ายที่สุดก็ไม่เข้าใจ.
เซิ่งเหวังสงสัยตัวเขาอย่างงั้นรึ? ไม่ใช่! เซิ่งหวังเชื่อใจเขา,สุ่ยจิงมั่นใจได้.
เป็นสุ่ยอู๋เหินภัคดีกว่ารึ? เรื่องนี้ก็ไม่ใช่! ในเวลานั้น,ตัวเขาเองก็ไม่ได้ภัคดีน้อยกว่าสุ่ยอู๋เหิน.
ติดตามเซิ่งหวังมานานอย่างงั้นรึ? ไม่ใช่! หลินเซียวเป็นคนที่ติดตามเซิ่งหวังมานานที่สุด!
แล้วทำไมล่ะ?
"ข้าเชื่อในตัวเจ้า! เมื่อข้าจากไป,ข้าจะมอบคำสามคำให้กับเจ้า,หวังว่าเจ้าจะจำมันขึ้นไป,โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อโอกาสเปลี่ยนแปลงได้มาถึง."
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อโอกาสเปลี่ยนแปลงได้มาถึง,เป็นเวลานี้ที่เซิ่งหวังได้เอ่ยถึงอย่างงั้นรึ?
ก่อนที่จะเกิดการเปลี่ยนแปลง,ถึงแม้นว่าเซิ่งหวังจะแนะนำ,แต่สุ่ยจิงกับไม่สามารถบอกอะไรได้เลย,ทว่าเมื่อการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ได้เกิดขึ้น,ในเวลานี้เขาสามารถตระหนักได้ในทันที.
ท้ายที่สุดก็เข้าใจว่าสุ่ยอู๋เหินนั้นมีจุดแข็งด้านใด,เขารับรู้มาตั้งแต่โลกใบเล็กแล้ว,สุ่ยอู๋เหินนั้นไม่ใช่คนที่แข็งแกร่งที่สุดในทัพทั้งสิบ,มีจุดแข็งที่ไม่มีใครรู้,แม้แต่สุ่ยอู๋เหินยังไม่รู้,มีเพียงแค่จงซานที่มองเห็น,ตัวตนที่แท้จริงของเขาอย่างงั้นรึ?
ใจเย็น!
สุขุมภัคดีต่อจงซาน.
หลายปีมานี้,ตัวเขาแม้นว่าจะยุ่งวุ่นวายกับราชกิจของต้าเจิ้ง,ทว่าภายในใจก็ลอบคิดว่าเซิ่งหวังได้ตกตายไปแล้ว,ทว่ามีเพียงสุ่ยอู๋เหินคนเดียวเท่านั้นที่ดื้อรั้นหัวแข็งอย่างบ้าคลั่ง,มั่นใจยืนกานอย่างหนักแน่น.
เขาที่ไม่เชื่อแม้แต่น้อยว่าเซิ่งหวังตายไป,เขาที่ไม่สนใจแม้แต่บุตรชาย,สุ่ยอู๋เหินที่รักษาความหนักแน่น,นั้นไม่เปลี่ยน!
"ทำไมอย่างงั้นรึ? เซิ่งหวัง! ท้ายที่สุดข้าก็เข้าใจ!"สุ่ยจิงที่เผยยิ้มอย่างขมขื่นออกมา.
"สามี?"หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่แสดงท่าทางแปลกๆ.
"สุ่ยอู่เหิน,ข้าด้อยกว่าเจ้า!"สุ่ยจิงที่ทอดถอนใจ,ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม.
"ท่านพ่อ? มีปัญหาอะไร?"สุ่ยเจียงท่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"เจียงเอ๋อ!"สุ่ยจิงที่จ้องมองไปยังสุ่ยเจียง.
"หืม?"
"ศัตรูที่ติดต่อเจ้านั้น,นำมันไปกุดหัวที่ประตูสวรรค์ทิศใต้!"สุ่ยจิงที่ดวงตาเบิกกว้างข่มขู่.
"อะไร? ท่านพ่อ,จะสังหารพวกเขาอย่างงั้นรึ?
เรื่องนี้ไม่ใช่ว่าเป็นการล่วงเกินศาลเทวะไท่จี....!"สุ่ยเจียงที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"ข้าต้องการกุดหัวพวกเขา,เจ้าอย่าได้ทำผิดอีกครั้ง,ห้ามผิดอีก,พรุ่งนี้นำพวกมันไปกุดหัว,ไม่ให้เป็นเยี่ยงอย่าง!"สุ่ยจิงที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ไม่ให้เป็นเยี่ยงอย่าง?
แต่ว่า,เรื่อง.....!"
"ไม่มีแต่,นับจากพรุ่งนี้เป็นต้นไป,เจ้าอยู่แต่ในบ้าน,ห้ามติดต่อกับศัตรูไม่ว่าจะเป็นกลุ่มใด,หากเจ้าขัดคำสั่ง,ข้าจะหักขาของเจ้าซะ!"สุ่ยจิงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
สุ่ยเจียงที่กลายเป็นงงงวยที่บิดาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว,เกิดอะไรขึ้นกัน?
"ท่านพ่อ,ท่านพ่อหมายความว่าอย่างไร?
ท่านบอกลูกที,ข้าทำผิดอะไร? "สุ่ยเจียงที่ยังไม่ยอมแพ้.
"นี่คือสิ่งที่เซิ่งหวังคาดการไว้แล้ว,ก่อนที่เซิ่งหวังจะจากไปในวันนั้น,ก็ได้คำนวณทุกอย่างเอาไว้หมดแล้ว,ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า,ข้าสุ่ยจิงเป็นคนที่มีความสามารถในการคำนวณอย่างงั้นรึ?
คำนวณอะไรเหลวไหลทั้งเพ,บางอย่างที่ข้าไม่สามารถรับรู้ได้ด้วยซ้ำ!"สุ่ยจิงที่ฝืนยิ้มออกมา.
"ท่านพ่อ?"เห็นท่าทางของบิดาแล้วสุ่ยเจียงที่กลายเป็นกังวล.
"อ๋องจื่อเฉิน?
ทำไมถึงเลือกอ๋องจื่อเฉิน,เซิ่งหวัง,สุ่ยจิงน้อมรับคำสอน!"สุ่ยจิงที่โค้งคำนับหันหน้าไปทางวังหลวง.
จากนั้นสุ่ยจิงที่จ้องมองไปยังหลิวเหยี่ยนเหยี่ยน,"ดูเหมือนว่าข้าจะไม่มีความสามารถพอ!"
"สำหรับข้า,ท่านคือทุกอย่าง!"หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่ส่ายหน้าไปมากล่าวปลอบ.
สุ่ยจิงที่ส่ายหน้าไปมา,"ข้านั้นไม่สามารถเทียบกับเซิ่งหวังได้เลย!
ข้าเกือบที่จะก้าวออกไปผิดทาง,ไว้ให้เซิ่งหวังกลับมา,พวกเราจะไปขอภัยเซิ่งหวังด้วยกัน!"
"อืม!"หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่พยักหน้ารับ.
ส่วนสุ่ยเจียงเวลานี้เต็มไปด้วยความสับสน,ไม่รู้เหนือรู้ใต้เลยแม้แต่น้อย,หมายความว่าอย่างไร?
ทำไมท่านพ่อถึงได้เปลี่ยนไปปุบปับเช่นนี้.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น