Immortality Chapter 966 Ten generations of Yongzhong
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 966 รับใช้สิบชั่วโคตร.
Chapter 966 Ten generations of Yongzhong
十代永忠
รับใช้สิบชั่วโคตร.
อ๋องจื่อเฉิน,สุ่ยอู๋เหินที่เพิ่งลงโทษบุตรทรพีสุ่ยเชียนไปแล้ว.
ส่วนอีกฟากหนึ่งของแม่ทัพใหญ่หลิงเซียว,หลังจากที่จบการประชุม,ก็กลับมายังค่ายทหารของบนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
พื้นที่ขนาดใหญ่บนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,เป็นค่ายทหารของต้าเจิ้ง,ซึ่งมีทหารอยู่ถึง
30 ล้านคน,มีทั้งเผ่าหงส์เพลิง,เผ่าเต๋าทมิฬ,เผ่ามังกร,เผ่าพยัคฆ์,แม้แต่นักรบเผ่าหมาป่า,และกองกำลังเคลื่อนที่เร็วเผ่าหมาป่า,เผ่าพยัคฆ์,เผ่ามังกร,เผ่าหงส์แม้แต่เผ่าเต่าทมิฬ,นับเป็นกองกำลังที่แข็งแกร่งของต้าเจิ้งเป็นอย่างมาก.
หลินเซียวที่ไม่เคลื่อนย้ายทัพ,แม้ว่าทั่วทุกสารทิศจะเกิดความโกลาหล,เพราะว่าต้าเจิ้งต้องการเก็บกองกำลังเอาไว้,ไม่ต้องการใช้ให้เปล่าประโยชน์.
ก่อนหน้านี้,หลินเซียวจะทำการปลุกขวัญกำลังใจเดือนล่ะครั้ง,ทว่านับตั้งแต่วาสนาหายไป,ทุกๆสามวันหลิงเซียวต้องทำทุกๆสามวัน,และยังมีข่าวว่าจงซานได้ตกตายในโลกนวีหว๋าอีก,ในเวลานี้ขวัญกำลังใจของทหารต้องถูกปลุกในทุกๆวัน,ตลอดสามเวลา.
ต้องไม่ลืมว่า,สำหรับกองทัพของราชวงศ์วาสนานั้นหากไม่มีวาสนา,ก็อยู่ในช่วงระยะเวลาที่ยากลำบาก,กับขวัญกำลังใจในเวลานี้,หลินเซียวเองก็แทบจะไม่มีเหตุผลใดมาปลุกใจเลยแม้แต่น้อย.
อย่างไรก็ตามขวัญกำลังใจทหารก็จำเป็นต้องรักษาเอาไว้,หลินเซียวที่เวลานี้แทบจะประจำอยู่ในกองทัพ.
หยินโหลวหรี่จื่อจุ้นเผ่าพยัคฆ์,กุยเสอจื่อจุ้นเผ่าเต่าทมิฬและเหล่าคนสำคัญต่างๆจดจ้องมองไปยังหลินเซียว.
"แม่ทัพใหญ่,รบกวนด้วย!"หยินโหลวหรี่ที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
ตลอดหลายปีที่ผ่านมา,หลินเซียวที่อยู่เคียงข้างทุกคน,ทำให้สื่อถึงใจของทุกคนได้.
"ทุกๆท่านอยู่ด้วยกัน,ช่วยข้าสร้างขวัญกำลังใจให้กับกองทัพ,หลินเซียวรู้สึกซาบซึ้งยิ่งนัก!"หลินเซียวที่แสดงความเคารพต่อทุกคน.
"อย่าได้ยอมแพ้,อย่าได้ยอมแพ้,แม่ทัพใหญ่พวกเราจะก้าวไปสู่ความเป็นนิรันดร์ด้วยกัน!"หยินโหลวหรี่ที่กล่าวให้กำลังใจหลินเซียว.
"ทัพสามสิบล้านที่พวกเรามีนี้,ทั้งเผ่าอสูรเทวะ,และทหารของต้าเจิ้งที่แข็งแกร่ง,หากขาดพวกเขา,ต้าเจิ้งคงเหลือแค่ชื่อ,ตราบเท่าที่มีพวกเขา,แม้ว่าจะเสียเมืองไปมากเท่าไหร่,พวกเราก็จะสามารถยึดคืนมาได้!"หลินเซียวที่กล่าวอย่างหนักแน่น.
"แม่ทัพใหญ่,ท่านกำลังจะบอกว่าเซิ่งหวังยังอยู่อย่างงั้นรึ?"กุยเสอที่ขมวดคิ้วไปมา.
"แน่นอนว่าเซิ่งหวังยังอยู่,จื่อจุ้นกุยท่านควรจะมั่นใจ,ข้ารู้ว่าทุกคนเต็มไปด้วยความสงสัย,ทว่าข้าสามารถยืนยันและบอกต่อทุกคนได้ว่า,เซิ่งหวังยังปลอดภัยดี,ต้าเจิ้งแม้นว่าจะอยู่ในช่วงลำบาก,ทว่าขอให้ทุกคนก้าวไปพร้อมกับหลินเซียว,ท้ายที่สุดแล้วเซิ่งหวังจะต้องกลับมา!"หลินเซียวที่แสดงความเคารพต่อทุกคน.
หลินเซียว,แม่ทัพกองกำลังที่หนึ่ง,ที่เต็มไปด้วยความอหังการ,เป็นตัวตนที่เปี่ยมไปด้วยเกียรติยศ,ใต้สวรรค์แห่งหนึ่ง,มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เขายอมรับและก้มหัวให้ซึ่งก็คือ,จงซาน,ถึงแม้นว่าจะต่อหน้าของปราชญ์เทพ,หลินเซียวยังยอมตกตายไปดีกว่าก้มหัวให้,หากแต่ในวันนี้เขาต้องโค้งให้กับทุกคน,เป้าหมายเดียวที่ต้องทำก็คือ
เพื่อต้าเจิ้ง.
"แม่ทัพใหญ่ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น,ด้วยคำพูดของท่าน,พวกเราต่างวางใจ,ในเมื่อเผ่าเต่าทมิฬเลือกต้าเจิ้ง,ในเวลาที่ลำบากเช่นนี้พวกเราไม่มีทางจากไป!"กุยเสอที่กล่าวออกมาทันที.
"เผ่าพยัคฆ์ก็ด้วย!"
"เผ่ามังกรก็ด้วย!"
"เผ่าหงส์เพลิงก็ด้วย!"
"เผ่าหมาป่าจะคงอยู่ตลอดไป!"
"แม่ทัพใหญ่,ข้าและคนอื่นๆทุกคนจะคงอยู่ต้าเจิ้งตลอดไป!"
....................................
............
......
ภายในค่ายขนาดใหญ่,ทุกคนต่างก็ให้คำปฏิญาณ,ต่อหลิงเซียว.
หลินเซียวที่ออกตรวจตราทัพต่างๆ,ทั่วทั้งค่าย,เขาไม่สามารถวางใจได้,แม้นว่าทุกคนจงยังเผยถึงความจงรักภัคดีอยู่ก็ตาม,ทว่าหลินเซียวรับรู้ว่าผ่านมาห้าปีแล้ว,คงมีหลายๆคนที่เริ่มคิด,หากเซิ่งหวังไม่กลับมา,ก็ยากที่จะรับประกันพวกเขาได้ตลอดไป.
ในเวลาเดียวกันนี้,ภายในใจหลินเซียวเต็มไปด้วยความจริงจังข่มขืน,เซิ่งหวัง,ท่านยังมีชีวิตอยู่หรือไม่?
หลินเซียวที่กลับมายังที่พักด้วยหัวใจที่แห้งเหี่ยว!
"เหล่าเยว่,ที่ภายในตำหนักมีแขกมาขอพบ!"
ขณะที่เข้ามาในตำหนักบ่าวรับใช้ก็เข้ามารายงานในทันที.
"หืม?
ใครกัน?"หลินเซียวที่เอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"เสนาธิการฝ่ายสงคราม,หลางเจิ้น,และคนของกระทรวงกลาโหม!"ผู้ใต้บังคับบัญชากล่าวรายงาน.
"พวกเขาเข้ามาอย่างงั้นรึ?"ใบหน้าของหลินเซียวที่กระตุกเล็กน้อย.
"ครับ,ผู้น้อยได้ให้เขาไปรอที่ตำหนักจื่อเสวียน!"บ่าวรับใช้กล่าว.
หลินเซียวพยักหน้า,ก่อนที่จะก้าวตรงไปยังตำหนักจื่อเสวียน.
ภายในตำหนักจื่อเสวียน,เวลานี้มีขุนนางนั่งอยู่
7-8 คน,มีตนหนึ่งที่ใบหน้าแดงกล่ำ,ดูเหมือนว่าผิวกายเขาจะเป็นเช่นนี้,เสนาธิการฝ่ายสงคราม,หลางเจิ้น!
"แม่ทัพใหญ่!"คนกลุ่มดังกล่าวที่แสดงความเคารพต่อหลิงเซียว.
หลินเซียวที่พยักหน้าให้,จดจ้องมองไปยังหลางเฉิน,ซึ่งดูเหมือนว่าเขาจะเป็นผู้นำในครั้งนี้.
"ทุกท่านที่มาเยี่ยมเยือนในครั้งนี้,มีเรื่องสำคัญอะไรกันอย่างงั้นรึ?"หลินเซียวที่กล่าวออกมาตามตรงทันที.
"พวกเรามาเพื่ออาณาจักรต้าเจิ้ง!"หลางเจิ้นที่ยังคงเต็มไปด้วยความสุขุม.
"อาณาจักรต้าเจิ้งอย่างงั้นรึ??"หลินเซียวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"พวกเราต้องการให้แม่ทัพใหญ่เคลื่อนทัพหลวงออกต้านศัตรูทั่วทุกสารทิศ,ในเวลานี้หากไม่เคลื่อนทัพออกไปสนับสนุนเมืองต่างๆแล้วล่ะก็,ต้าเจิ้งจะอยู่ในอันตราย!"หลางเจิ้นกล่าว.
"ทัพหลวงไม่สามารถเคลื่อนย้ายได้,ไม่ใช่ว่าข้าได้บอกกับทุกคนแล้วอย่างงั้นรึ?"หลินเซียวที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"แต่ว่า,แม่ทัพใหญ่,ท่านก็เห็นเมืองต่างๆของต้าเจิ้งพ่ายแพ้ไปโดยไม่เหลียงแลเลยรึ?
วันนี้,ทูตของไท่อี้ได้ส่งมากล่าวไว้ว่า,อีกสี่ปี,พวกเราจะอยู่รอดเพียงแค่สี่ปี,หากว่าเคลื่อนทัพหลวงออกไป,อย่างน้อยก็จะสามารถอยู่รอดได้ถึงหกปี,หากตอนแรกท่านเคลื่อนทัพตั้งแต่ที่ข้าแน่นำ,บางที่พวกเราอาจจะปกป้องแผ่นดินได้ถึง
20 ปีเลย!"หลางเจิ้นที่กล่าวออกมา.
ใบหน้าของหลินเซียวที่เปลี่ยนเป็นมืดคลึ้มในทันที,"เสนาธิการฝ่ายสงคราม,กับงานของข้าข้ารับรู้ว่าต้องทำเช่นไร,ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าจะมาสอน!"
"งานอย่างงั้นรึ?
ข้าก็ทำงานของข้า,พวกเราต้องการที่จะจัดการทัพของต้าเจิ้ง,งานของท่านคิดว่ามีเพียงแค่รวบรวมทหารเท่านั้นรึ?
หากไม่ทำอะไรไม่ช้าก็เร็วต้าเจิ้งจะต้องถูกทำลายด้วยน้ำมือของเจ้า!"หลางเจิ้นที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ต้าเจิ้งจะถูกทำลายในน้ำมือของข้าอย่างงั้นรึ?"หลินเซียวที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
"ไม่ใช่รึ?
หากว่าท่านเคลื่อนทัพหลวงออกไปปกป้องดินแล้ว,ต้าเจิ้งคงไม่อยู่ในสภาพนี้,แม่ทัพใหญ่,ท่านมีแค่หน้าที่ปลุกขวัญกำลังใจทหารเท่านั้น,ตอนนี้ไม่เพียงแค่ไม่สามารถสร้างขวัญกำลังพวกเขาได้,ยังไม่สามารถรักษาดินแดนไว้ได้อีกด้วย,ท่านคิดว่าตอนนี้ต้าเจิ้งจะอยู่รอด,โดยที่ไม่สู้อย่างงั้นรึ?
สงครามตอนนี้มันเกิดขึ้นทั่วทุกสารทิศ,ท่านกับเป็นเต่าหดหัวอยู่ในเมืองหลวง,อำนาจทหารในมือของท่าน,กลับกลายเป็นเต่าหดหัวไม่กล้าออกไปต้านศัตรู!"หลางเจิ้นที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
เสียงที่ดังลั่นกระจายไปทั่วตำหนัก!
"แล้วเจ้าต้องการอะไร?"หลินเซียวที่ไม่ได้กล่าวโต้แย้ง.
เป็นความจริง,หากหลินเซียวเคลื่อนทัพ,อย่าว่าแต่ยี่สิบปี,แม้แต่สามสิบปีก็สามารถรักษาดินแดนต่างๆเอาไว้ได้,ทว่าหลินเซียวไม่ทำ.
"ข้าคิดว่าเจ้าไม่คู่ควรกับตราแม่ทัพของต้าเจิ้ง!การที่ตราแม่ทัพอยู่กับเจ้ามีแต่ทำให้ต้าเจิ้งล่มสลาย,ข้าและเสนาธิการทุกคนในเวลานี้,ขอให้เจ้าส่งตราแม่ทัพให้คนอื่น!"หลางเฉินที่กล่าว.
"โปรดส่งตราแม่ทัพออกมาซะ!"เสนาธิการสงครามที่เอ่ยย้ำอีกครั้ง.
อกของหลินเซียวที่สั่นไหวไปมา,ปรากฏความโกรธเกรี้ยว,"ให้ข้ามอบตราแม่ทัพให้เจ้าอย่างงั้นรึ?
"ตราแม่ทัพมอบให้ข้าก็ดี,มอบให้อ๋องจื่อเฉินก็ดี,มอบให้เสนาบดีก็ดี,ตราบเท่าที่อยู่ในมือของเจ้า,ต้าเจิ้งก็ไม่มีทางรักษาไว้ได้,จงสอบมอบมันออกไป,คิดจะรอให้ต้าเจิ้งล่มสลายไปก่อนอย่างงั้นรึ?!"หลางเจิ้นที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ขอให้ส่งตราแม่ทัพออกมา!"เหล่าเสนาธิการคนอื่นๆเองก็เช่นกัน.
"โครม!"
หลินเซียว,ที่ฟาดฝ่ามือลงไปบนโต๊ะเสียงดังสนั่นหวั่นไหว.
"ไปให้พ้นหน้าข้า!"หลินเซียวกล่าว.
หลินเซียวที่โกรธเกรี้ยวคำรามออกมาเสียงดัง,ทำให้เหล่าองค์รักษ์มากมายเร่งรีบเข้ามา.
หลินเจิ้นที่จ้องมองไปยังหลินเซียว,สะบัดแขนเสื้อ,กล่าวต่อหลินเซียวว่า,"หน้าที่ของแม่ทัพใหญ่คืออะไร,พวกเราต้องการขอคำแนะนำ,โปรดใคร่ครวญให้ดี,หากไม่รู้จักคิด,ต้าเจิ้งที่คงอยู่มาหลายพันปีจะต้องถูกทำลายในมือของเจ้า,อีกวันข้าจะมาขอคำแนะนำจากแม่ทัพใหญ่อีกครั้ง!"
หลางเจิ้นที่นำเหล่าขุนนางจากไปส่วนหลินเซียวยังคงนั่งอยู่ภายในตำหนักจื่อเสวียน.
หลางเจิ้นที่กลับมายังตำหนักของตัวเอง,ซึ่งได้พบใครบางคนที่รอคอยอยู่แล้ว.
"ใต้เท้าหลางเป็นอย่างไรบ้าง!"
"นี่ก็ผ่านมาแปดครั้งแล้ว,ทั้งนอกและในที่เราหาเรื่องหลินเซียว,เพื่อที่จะบังคับให้เขาปล่อยมือจากตราแม่ทัพ!"หลางเจิ้นที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"ใต้เท้าหลางโปรดวางใจ,ข้าได้บันทึกเกี่ยวกับเรื่องที่ทูตไท่อี้เดินทางมา,ใต้เท้าหลางหากว่าเข้าร่วมศาลเทวะไท่อี้,อย่างน้อยก็จะได้เป็นขุนนางขั้นสาม,แม้ว่าจะด้อยกว่าที่นี้,แต่ก็ไม่ได้มากมายนัก,เมื่อถึงเวลานั้นพวกเราจำเป็นต้องให้ใต้เท้าอี้เป็นผู้นำของพวกเรา!"ชายคนหนึ่งที่เอ่ยออกมา.
"งั้นรึ?"หลางเจิ้นที่เผยรอยยิ้มที่มีความสุขออกมา.
............
หลังจากที่กลุ่มหลางเจิ้นจากไปแล้ว,หลินเซียวที่นั่งอยู่ในตำหนักจื่อเสวียนคนเดียว,หลินเซียวที่ถูกกดดันอย่างหนัก,แรงกดดันจากทั่วทุกสารทิศทีเดียว,ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้,เขายังไม่คิดจะยอมแพ้,ไม่เคยเลยสักครั้ง,แต่ดูเหมือนว่าทุกๆครั้งแรกกดดันจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ.
"ท่านพ่อ,คนเหล่านั้นได้เข้ามาบังคับท่านอีกอย่างงั้นรึ?"ชายหนุ่มคนหนึ่งที่จะจ้องมองไปยังหลินเซียว.
"จง,ไม่จำเป็นต้องอ้อมค้อม,มีอะไรจะกล่าวอย่างงั้นรึ?!"หลินเซียวที่ฝืนยิ้มออกมาบางๆ.
หลินจง,บุตรของหลินเซียว.
"ครับ!"หลินจงที่ชำเลืองมองทว่าแววตาที่ดูเหมือนจะเผยท่าทางลังเล.
เห็นท่าทางของบุตรชาย,หลินเซียวที่เผยท่าทางสงสัย,จดจ้องมองไปยังหลินจง.
"หืม,จง,มีเรื่องอะไรอย่างงั้นรึ?"หลินเซียวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ไม่มี,ไม่มี!"หลินจงที่ส่ายหน้าไปมาในทันที.
"ไปโดยใครทุบมาอย่างงั้นรึ?ที่หน้าผากยังมีรอยอยู่เลย,ไปทะเลาะกับใครมา?"หลินเซียวที่เผยท่าทางโกรธเกรี้ยว.
คาดไม่ถึงเลยว่าบุตรของเขาจะถูกทำร้ายมา?
ใครกันที่ใจกล้านัก.
ด้วยการคาดคั้นของหลินเซียว,หลินจงที่ได้แต่กล่าวออกมาเบาๆ,"เป็นบุตรของอ๋องจื่อเฉิน,สุ่ยเชียน,บุตรทำให้ท่านพ่อขายหน้า."
"สุ่ยเชียน?"หลินเซียวที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
ในเมื่อมันเป็นเรื่องที่สกปรก,หลินจงจึงไม่คิดที่จะปิดบัง.
"สุ่ยเชียนนั้นจงใจที่จะท้าทายข้า,ทั้งที่รับรู้ว่าข้าสู้ไม่ได้,ดูเหมือนว่าเขาต้องการทำให้ข้าต้องได้รับความอับอาย!"หลินจงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางเศร้าใจ.
"ทำไมเขาต้องทำเช่นนั้น?"หลินเซียวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เพื่อตราแม่ทัพที่อยู่ในมือของท่านพ่อ!"
"หืม?"
"หลังจากที่ทุบตีข้าแล้ว,เสี่ยวเชี่ยนยังกล่าวเพิ่มอีกว่า.........!"
"อะไรอย่างงั้นรึ?"
"กล่าวว่าท่านพ่อไม่คู่ควรกับตราแม่ทัพ,ต้องการให้ท่านส่งมันออกไปให้บิดาของเขา,กล่าวว่าท่านเป็นคนล้าสมัย,ไม่สามารถรับหน้าที่นี้ได้อีกแล้ว!"หลินจงที่กัดริมฝีปากขณะพูด.
หลินเซียวที่ขมวดคิ้วแน่น.
"สุ่ยเชียน,เขายังไร้เดียงสา!"หลินเซียวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ท่านพ่อ,บุตรเองก็ไม่รู้ควรจะพูดหรือไม่!"หลินจงกล่าว.
"เจ้าเป็นบุตรของข้า,ไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไรเอาไว้!"
"ครับ,บุตรคิดว่าที่สุ่ยเชียนทำนี้เป็นความคิดของบิดาของเขาหรือไม่,บางที่อาจจะเป็นอ๋องจื่อเฉินสั่งให้เขาทำก็ได้,ข้าได้ยินมาว่าเขาต้องการเปลี่ยนราชวงศ์,ไม่รู้ว่าข่าวลือนี้เป็นเรื่องจริงหรือไม่!"หลินจงกล่าว.
"สุ่ยอู๋เหินรึ? เขาไม่ทำแน่!"หลินเซียวที่ขมวดคิ้วไปมา,อีกใจหนึ่งก็เผยแววตาท่าทางไม่มั่นใจอยู่เหมือนกัน.
"ไม่,บุตรคิดว่ามีความเป็นไปได้ที่เขาจะคิด,ท่านพ่อ,เซิ่งหวังหายไปห้าปีแล้ว,วาสนาก็ไม่มี,ประชาชนต่างก็กล่าว่าเซิ่งหวังตายแล้ว,มีเพียงท่านที่ยังคงมีความหวัง,ทว่าก็มีความเป็นไปได้?ห้าปี,คนอื่นๆต่างก็คิดกัน,สุ่ยอู๋เหินมีเหรอจะไม่คิด,เขาอาจต้องการเปลี่ยนราชวงศ์อื่นอยู่ก็เป็นไปได้,ถึงแม้นว่าเขาจะไม่ต้องการ,ทว่าตอนนี้เหล่าขุนนางหลายคนที่สนับสนุนเขาหากออกมาสนับสนุน,เมื่อเขาต้องการ,เขาก็สามารถที่จะสถาปนาตัวเองเป็นราชาได้,หากว่าเขาไม่คิดเลยเรื่องนี้เลย,เขาก็คงเป็นคนโง่แล้ว"
หลินเซียวที่ไม่กล่าวสิ่งใด,ยังคงนั่งฟังบุตรของเขาพูดต่อ.
"ท่านพ่อ,คนอื่นๆต่างก็บอกว่าท่านเก็บทัพหลวงเอาไว้,ปล่อยให้คนอื่นๆทำลายอาณาจักร,แต่กลับไม่ยอมเคลื่อนทัพออกไปช่วย,ทำให้ต้าเจิ้งกำลังจะแตกแยก,ทัพหลวงในเวลานี้,ไม่สามารถออกไปรบได้,หากว่าส่งออกไปรบ,ภายในใจที่ไร้วาสนา,หรือไม่มีท่านพ่อปลอบขวัญ,ไม่นานพวกเขาก็จะยอมพ่ายแพ้,เมื่อพวกเขาถูกส่งออกไปยอมแพ้,ต้าเจิ้งของพวกเราก็จะล่มสลาย,นั่นเป็นเหตุทีท่านพ่อเก็บทัพเอาไว้!"หลินจงกล่าว.
หลินเซียวพยักหน้า,เห็นชัดเจนว่าบุตรของเขาก็นับว่ามีประสบการณ์,รู้สึกพึงพอใจเช่นกัน.
"แต่ว่า,ท่านพ่อ,เซิ่งหวังได้สิ้นแล้ว,การที่พวกเราป้องกันต้าเจิ้งเอาไว้มีความหมายใด,คนเหล่านั้น,พวกเขาต้องการตราแม่ทัพ,พวกเราก็มอบให้เขาไปซะ,พวกเราไม่เห็นต้องขวางพวกเขาเลย,อีกอย่าง,อ๋องจื่อเฉินเองก็คงทนไม่ได้จะต้องออกมาเปลี่ยนราชวงศ์แน่นอน,ท่านพ่อ,ท่านที่เป็นแม่ทัพใหญ่,ที่หายาก,ไม่เห็นต้องสนใจเลย,ทั่วหล้านี้มีแต่คนต้องการท่าน!"หลินเซียวที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"ใครบอกว่าเซิ่งหวังสิ้นแล้วกัน?"หลินเซียวที่ขมวดคิ้วไปมา.
ไม่ว่าจะเป็นคำพูดใดหลินเซียวหาได้สนใจนัก,หากแต่เรื่องนี้มีเหรอที่เขาจะทนได้!
"ท่านพ่อ,ท่านไม่ควรหลอกตัวเองและคนอื่นๆ,เซิ่งหวังสิ้นแล้ว,คนทั่วหล้าต่างก็บอกว่าเซิ่งหวังนั้นได้ตกตายไปแล้ว! พวกเรา.............!"หลินเซียวที่กล่าวเตือน
"เอาล่ะ,ออกไปได้แล้ว!"หลินเซียวที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ท่านพ่อ!
ถึงแม้นว่าท่านจะไม่คิด,แต่ก็ไม่สามารถห้ามคนอื่นคิดได้,ท่านควรจะทำเพื่อตระกูลหลินของพวกเรา!"
"ออกไป!"หลินเซียวที่กล่าวย้ำอีกครั้ง.
หลินจงที่ไม่สามารถทำอะไรได้,ทำได้แค่พยักหน้ารับและจากไป.
หลินเซียวที่นั่งอยู่ในตำหนักจื่อเสวียนจนถึงเที่ยงคืน,ภายในใจที่เต็มไปด้วยความกังวล,เซิ่งหวังตายไปแล้วจริงๆรึ?
"เซิ่งหวัง,ท่านตายไปแล้วจริงๆรึ?"หลินเซียวที่ก้มหน้า,เผยท่าทางข่มขื่นออกมา.
ขณะที่เขานึกถึงเรื่องที่จงซานเคยกล่าวเอาไว้,มันยังคงสลักเอาไว้ในใจของเขา.
--------------------
"ภายในเขตของสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ซึ่งภายในนั้นมีเทือกเขาคุนซาน,ข้าไม่ให้ใครสร้างสิ่งใดที่นั่น,แปดร้อยปีก่อนหน้านี้,ที่นั่นข้าและเจ้าเคยเป็นทหารของต้าคุน,พวกเราสังหารศัตรูไปมากมาย,และยังเป็นที่ดื่มสังสรรค์ของพวกเรา,หากว่าข้าจากไปหลายปี,เจ้าควรที่จะกลับไปดู!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
-------------------
ภายในใจของหลินเซียวที่กระสับการะส่าย,นานแล้วเขาที่ไม่เคยเดินทางไปยังเทือกเขาคุนซานดังที่จงซานเอ่ยถึงเลย.
กลางคืนที่สภาพแววล้อมสลัวๆ,ภายในใจของหลินเซียวที่เต้นไปมา,ในเวลานี้เขาได้เดินทางมาถึงเทือกเขาคุนซานแล้ว,เขาที่เริ่มดื่มสุราเข้าไปมากมาย,พร้อมกับกวาดตามองไปรอบๆ,พื้นที่แห่งนี้ไม่มีใครเข้ามา,เพราะว่ามันได้กลายเป็นเขตหวงห้ามไปแล้ว.
เมื่อจ้องมองไปยังพื้นที่รอบๆ,ความทรงจำนับพันปีที่เริ่มผุดออกมาเช่นกัน.
ในเวลานั้น,หลินเซียวเป็นเพียงทหารธรรมดา,จงซานในเวลานั้นเพราะว่ากุยเอ๋อได้ตกตายไป,ทำให้เขาปกปิดสถานะของตัวเองและเดินทางมาที่นี้,และได้พบกับเชวียนเป่าเอ๋อและรู้จักกับหลินเซียว.
"สถานที่แห่งนี้คือเขตแดนต้าคุน,ที่นั่นคือเขตแดนต้าเจา!"หลินเซียวที่ฝืนยิ้มออกมา.
เขาที่ชี้นิ้วออกไป,พรอ้มกับดื่มสุราอย่างเมามัน,ด้วยพลังฝึกตนของเขาแล้ว,ไม่มีทางที่จะเมาได้ง่ายๆ,ทว่าในเวลานี้,หัวใจของเขาที่ไม่สงบ,ทำให้เขากำลังมึนงง,มึนเมาในรสสุรา!
"ที่นี่,เซิ่งหวังได้ช่วยข้าไว้หนึ่งครั้ง,ที่นั่นเซิ่งหวังได้ช่วยข้าไว้อีกหนึ่งขั้น,ที่นั่นอีกเขาได้ช่วยข้าป้องกันคมหอก,พี่ใหญ่จง,ที่นี่ได้กันกระบี่เอาไว้ให้ข้า,พี่ใหญ่จง,ข้าได้ติดหนี้ท่านสิบชีวิต!"หลินเซียวที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม,แววตาที่มีน้ำตาไหลออกมา.
กับช่วยเวลาแห่งความโศกเศร้า,เขาไม่สามารถสงบใจได้เลย,หลายวันมานี้,จิตสำนึกของเขาราวกับว่ากำลังจะแตกสลาย.
หลินเซียวที่เต็มไปด้วยความเศร้าใช้,ชี้ไปยังตำแหน่งต่างๆ,ที่เคยก้าวไปพร้อมกับจงซาน,ทบทวนคำพูดต่างๆที่จงซานเคยกล่าวกับตัวเอง.
------------------------
"หลินเซียว,แม่ทัพต้าเจิ้งกองกำลังที่หนึ่ง,นับจากนี้,ข้าจะประทานตราลัญกรแม่ทัพของภพหยางให้เจ้าดูแลควบคุมทหารทั้งหมดของต้าเจิ้งภพหยาง,ทหารทุกคนจะต้องรับคำสั่งของเจ้าอย่างเข้มงวดที่สุด!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"น้อมรับคำสั่ง!"
"หลินเซียว,เจ้าคือคนที่อยู่กับข้านานที่สุด,เป็นคนทีข้าไว้ใจที่สุด,ขณะที่ข้ามอบตราบัญชาการให้เจ้านี้,ข้าก็มีคำไม่กี่คำที่ต้องการบอกเจ้าในฐานะพี่ใหญ่!"
พี่ใหญ่? ได้ยินคำพูดของจงซาน,ความรักเคารพในฐานะน้องชายก็ปะทุขึ้นมา,ภายในใจของเขาที่ต้องการเรียกพี่ใหญ่เป็นอย่างมาก,อย่างไรก็ตาม,หลินเซียวก็เก็บมันเอาไว้,ไม่ได้กล่าวออกมา.
อืม!"
"คำพูดที่น่ารังเกียจ,ข้าคงไม่กล่าวต่อเจ้า,เพียงแต่เจ้าต้องจำไว้ว่า,ตราบัญชาการที่ข้ามอบมันให้กับเจ้านั้น,จะต้องอยู่ในมือเจ้า,ห้ามไม่ให้ใครถือครอง,ไม่ว่าจะเกิดเรื่องใหญ่ขนาดใหนก็ตาม,ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น,จำไว้ว่า,ตราบัญชาการนี้เป็นของเจ้าเพียงคนเดียว,มีเพียงแค่คืนให้กับข้าได้เท่านั้น!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
-----------------------------
"พี่ใหญ่จง,พี่ใหญ่,พี่ใหญ่อย่างงั้นรึ?"หลินเซียวที่ราวกับว่ารับรู้ความหมายอะไรบางอย่างได้!
หลินเซียวที่สะอื้นขึ้นมาในทันที,ตราแม่ทัพนี้,จะต้องส่งคืนเซิ่งหวังเท่านั้น,ไม่ว่าจะเกิดเรื่องใหญ่เพียงใด,ไม่ว่าจะเรื่องอะไร?
แน่นอนว่าจะต้องส่งมอบคืนแค่เซิ่งหวัง?
เกือบลืมความเชื่อใจที่พี่ใหญ่จงมอบให้?
"เซิ่งหวัง,เฉินไม่ยุติธรรมต่อท่าน!"แววตาของหลินเซียวที่มีน้ำตาไหลออกมาในทันที.
ความเศร้าใจที่สั่งสมทำให้น้ำตาของเขาไหลออกมา.
คิดถึงเรื่องที่เขาแสดงท่าทางไม่ยุติธรรมต่อจงซาน,มันยังฝังอยู่ในจิตใจของเขา,มีความทรงจำอีกอย่าง,ก่อนหน้าที่ต้าเจิ้งจะกลายเป็นอาณาจักร,ที่ด้านหน้าแท่นบูชา,การบวงสรวงสวรรค์,ในเวลานั้นคำพูดสุดท้ายที่หลินเซียวได้กล่าว,ซึ่งมีหยิงหลานยืนอยู่ข้างๆเขา.
-----
"พี่ใหญ่,วันนี้ข้าจะขอเรียกพี่ใหญ่ดังๆเป็นครั้งสุดท้าย,ผ่านวันนี้เป็นข้าจะเป็นข้าราชบริพารของท่านตลอดไป!"ใบหน้าของหลินเซียวที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
"หลินเซียว,เจ้าโปรดจำไว้ว่า,เจ้านั้นจะเป็นพี่น้องของข้าตลอดไป,แม้นว่าจะเป็นข้าราชบริพารก็เป็นเหมือนแขนและขาของข้า!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างหนักแน่นเคร่งขรึม.
"อืม."หลินเซียวที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น,ภายในใจนั้นเต็มไปด้วยความเคารพเทิดทูนจงซาน.
"ทว่าการก่อตั้งอาณาจักรในเวลานี้,โชคดีที่มีเจ้าทำให้มันรวดเร็วยิ่งกว่าเดิม."จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.
"42
ปี,ข้าหลินเซียวรอคอยมาจนถึงวันนี้,ก่อนหน้านี้ซูเหลียนเซียน,เจ้าสารเลวนั้นได้ข่มขู่พี่ใหญ่,พวกเราที่เตรียมการยึดครองต้าคุน,หากไม่เพราะว่าพี่ใหญ่ไม่ยินดี,ตอนนี้เจ้านั่นคงตกตายไปแล้ว,แน่นอนว่าไม่มีทางที่จะรอดมาถึงทุกวันนี้,หากแต่ข้าก็เต็มใจที่จะรอ,เพราะว่าชีวิตของข้านั้น,พี่ใหญ่ที่ช่วยข้าไว้นับสิบครั้ง,ไม่เช่นนั้นข้าคงตายไปแล้ว,ลูกหลานของข้าสิบชั่วโคตรจะขอติดตามรับใช้พี่ใหญ่."หลินเซียวที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
----
ชีวิตของข้าพี่ใหญ่ได้ช่วยไว้นับสิบครั้ง,ไม่เช่นนั้นข้าคงตายไปแล้ว,ข้าสัญญาว่าลูกหลานของข้าสิบชั่วโคตรจะขอติดตามรับใช้พี่ใหญ่."หลินเซียวที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ความทรงจำมากมายที่กำลังผุดขึ้นมาในจิตสำนึกของหลินเซียว,ทันใดนั้น,หลินเซียวที่ราวกับว่าได้กลับไปยังช่วงเวลาดังกล่าว,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความละอายใจ!
ทันใดนั้นหลินเซียวที่คุกลงบนพื้น,"พี่ใหญ่,ท่านคงไม่คิดว่าหลินเซียวผิดคำพูด,ไม่มีท่าน,ก็ไม่มีหลินเซียว,ข้าคงตายไปสิบครั้งแล้ว,กลัวตายอย่างงั้นรึ?"
"อึกๆ"หลินเซียวที่ซดสุราไม่หยุดก่อนที่จะฟุบลงกับพื้น.
ภายในใจของหลินเซียวที่ราวกับพบแสงสว่าง,ครุ่นคิดถึงครอบครัว,ครุ่นคิดถึงความคิดของบุตรชาย,ใครเป็นคนเป่าหูเขากัน.
หลินเซียวที่กลับมา,ซึ่งก็เป็นอีกวันใหม่แล้ว,ทุกคนที่จ้องมองไปยังหลินเซียว,เกิดอะไรขึ้น?
เหล่าเยว่ที่ก่อนหน้านี้เต็มไปด้วยความกังวล,ตอนนี้ล่ะ?
หลินจงที่รอคอยเวลาเงียบๆ,ก่อนที่จะค่อยก้าวไปพบกับหลินเซียวอีกครั้ง.
"ท่านพ่อ,ท่านได้คิดใคร่ครวญกับคำพูดของบุตรเมื่อวานแล้วหรือไม่?
ตระกูลหลินของพวกเราไม่ต้องเอาใจสุ่ยอู๋เหิน,พี่น้องหลายคนของพวกเราก็ไม่จำเป็นต้องตกตายไปในสนามรบ,พวกเราควรจะมอบตราแม่ทัพไปซะ,ข้า..............!"หลินจงที่เห็นใบหน้าของหลินเซียวที่ดูอิ่มเอิบ,จึงคิดที่จะกล่าวโน้มน้าวอีกครั้ง.
"หุบปาก!"หลินเซียวที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
"ท่านพ่อ?"หลินจงที่เผยท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย.
"หลินจง!"หลินเซียวที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"บุตรอยู่นี่แล้ว!"ภายในใจของหลินจงสั่นไหวไปมา,ก่อนหน้านี้บิดาจะเรียกเขาว่าจง,ตอนนี้เรียก,หลินจง?
ไม่มีเหตุผลใดเลยนอกจากย้ำเตือนความสำพันธ์ระหว่างบิดาและบุตร.
"ข้าเคยบอกเจ้าเกี่ยวกับเรื่องที่เซิ่งหวังเคยช่วยชีวิตข้าสิบครั้ง,เจ้ายังจำได้หรือไม่?"หลินเซียวสอบถาม.
"บุตรไม่กล้าลืมเด็ดขาด!"หลินจงที่กล่าวออกมาในทันที.
"เจ้าควรจะรู้ดี,ทำไมข้าถึงได้ตั้งชื่อเจ้าว่า,"จง"?"หลินเซียวที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
หลินจงที่ราวกับตระหนักอะไรได้,ทว่าก็ไม่กล้ากล่าวออกมา.
"จง,คือภัคดีต่อเซิ่งหวัง,ข้าได้สาบานแล้วว่าตระกูลหลินของพวกเราจะต้องรับใช้เซิ่งหวังจงสิบชั่วโคตร,ข้าเคยกล่าวไปแล้ว,ถึงแม้ว่าเซิ่งหวังจะไม่อยู่แล้ว,ตระกูลหลินก็ยังภัคดีต่อครอบครัวจง,ซึ่งครอบครัวจงก็ยังมีฮวงโหว,ยังมีไท่จื่อ,เจ้ายังจำได้หรือไม่,ก่อนที่จะครบสิบชั่วโคตร,จะไม่มีใครทรยศเด็ดขาด!"หลินเซียวที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ครับ,บุตรผิดไปแล้ว!"หลินเซียวกล่าวออกมาในทันที.
"อืม,ถ้ารู้ว่าผิด,ก็จงจำไว้,เจ้ามีนามว่าหลินจง,ต้องรับใช้ตระกูลจง,สิบชั่วโคตรห้ามขัดขืน! นี่คือคำสอนที่จะส่งต่อไปถึงลูกหลาน!"หลินเซียวที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ,บุตรทราบแล้ว,แต่ว่า....."หลินจงกล่าว.
"แต่อะไร?"หลินเซียวที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"แต่ว่า,หากสุ่ยอู๋เหินเขาต้องการเปลี่ยนราชวงศ์ล่ะ?"หลินเซียวสอบถาม.
"สุ่ยอู๋เหิน? ตราบเท่าที่เขาไม่เปลี่ยน,ตระกูลหลินก็ยังภัคดีต่อต้าเจิ้ง,หากเขากล้าเปลี่ยนราชวงศ์,ข้าจะจัดการเขาเอง!"หลินเซียวกล่าว.
ในอดีตเองกองกำลังที่หนึ่งคือกองกำลังที่ร้ายกาจที่สุดนั่นเอง!
"ครับ!"หลินเซียวที่รับคำในทันที.
"แล้วเสนาธิการฝ่ายสงคราม,หลางเจิ้น,พวกเขาที่มากดดันบังคับรับตราแม่ทัพล่ะ?"หลินจงที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"เจ้าพวกน่ารังเกียจนั่น,ต้องการบังคับชิงตราแม่ทัพของข้า,ชิ!,ใต้สวรรค์แห่งนี้,ตราแม่ทัพมีเพียงเซิ่งหวังเท่านั้นที่ข้าจะยอมมอบให้,ใครกล้าคิด,ข้าจะจัดการพวกมันแน่!"หลินเซียวที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเกลียดชัง.
หลินจงที่เห็นบิดาตัดสินใจอย่างหนักแน่น,ก็ไม่กล้าที่จะกล่าวขัดอะไรอีกแล้ว.
Chapter 966 Ten generations of Yongzhong
十代永忠
รับใช้สิบชั่วโคตร.
อ๋องจื่อเฉิน,สุ่ยอู๋เหินที่เพิ่งลงโทษบุตรทรพีสุ่ยเชียนไปแล้ว.
ส่วนอีกฟากหนึ่งของแม่ทัพใหญ่หลิงเซียว,หลังจากที่จบการประชุม,ก็กลับมายังค่ายทหารของบนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
พื้นที่ขนาดใหญ่บนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,เป็นค่ายทหารของต้าเจิ้ง,ซึ่งมีทหารอยู่ถึง
30 ล้านคน,มีทั้งเผ่าหงส์เพลิง,เผ่าเต๋าทมิฬ,เผ่ามังกร,เผ่าพยัคฆ์,แม้แต่นักรบเผ่าหมาป่า,และกองกำลังเคลื่อนที่เร็วเผ่าหมาป่า,เผ่าพยัคฆ์,เผ่ามังกร,เผ่าหงส์แม้แต่เผ่าเต่าทมิฬ,นับเป็นกองกำลังที่แข็งแกร่งของต้าเจิ้งเป็นอย่างมาก.
หลินเซียวที่ไม่เคลื่อนย้ายทัพ,แม้ว่าทั่วทุกสารทิศจะเกิดความโกลาหล,เพราะว่าต้าเจิ้งต้องการเก็บกองกำลังเอาไว้,ไม่ต้องการใช้ให้เปล่าประโยชน์.
ก่อนหน้านี้,หลินเซียวจะทำการปลุกขวัญกำลังใจเดือนล่ะครั้ง,ทว่านับตั้งแต่วาสนาหายไป,ทุกๆสามวันหลิงเซียวต้องทำทุกๆสามวัน,และยังมีข่าวว่าจงซานได้ตกตายในโลกนวีหว๋าอีก,ในเวลานี้ขวัญกำลังใจของทหารต้องถูกปลุกในทุกๆวัน,ตลอดสามเวลา.
ต้องไม่ลืมว่า,สำหรับกองทัพของราชวงศ์วาสนานั้นหากไม่มีวาสนา,ก็อยู่ในช่วงระยะเวลาที่ยากลำบาก,กับขวัญกำลังใจในเวลานี้,หลินเซียวเองก็แทบจะไม่มีเหตุผลใดมาปลุกใจเลยแม้แต่น้อย.
อย่างไรก็ตามขวัญกำลังใจทหารก็จำเป็นต้องรักษาเอาไว้,หลินเซียวที่เวลานี้แทบจะประจำอยู่ในกองทัพ.
หยินโหลวหรี่จื่อจุ้นเผ่าพยัคฆ์,กุยเสอจื่อจุ้นเผ่าเต่าทมิฬและเหล่าคนสำคัญต่างๆจดจ้องมองไปยังหลินเซียว.
"แม่ทัพใหญ่,รบกวนด้วย!"หยินโหลวหรี่ที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
ตลอดหลายปีที่ผ่านมา,หลินเซียวที่อยู่เคียงข้างทุกคน,ทำให้สื่อถึงใจของทุกคนได้.
"ทุกๆท่านอยู่ด้วยกัน,ช่วยข้าสร้างขวัญกำลังใจให้กับกองทัพ,หลินเซียวรู้สึกซาบซึ้งยิ่งนัก!"หลินเซียวที่แสดงความเคารพต่อทุกคน.
"อย่าได้ยอมแพ้,อย่าได้ยอมแพ้,แม่ทัพใหญ่พวกเราจะก้าวไปสู่ความเป็นนิรันดร์ด้วยกัน!"หยินโหลวหรี่ที่กล่าวให้กำลังใจหลินเซียว.
"ทัพสามสิบล้านที่พวกเรามีนี้,ทั้งเผ่าอสูรเทวะ,และทหารของต้าเจิ้งที่แข็งแกร่ง,หากขาดพวกเขา,ต้าเจิ้งคงเหลือแค่ชื่อ,ตราบเท่าที่มีพวกเขา,แม้ว่าจะเสียเมืองไปมากเท่าไหร่,พวกเราก็จะสามารถยึดคืนมาได้!"หลินเซียวที่กล่าวอย่างหนักแน่น.
"แม่ทัพใหญ่,ท่านกำลังจะบอกว่าเซิ่งหวังยังอยู่อย่างงั้นรึ?"กุยเสอที่ขมวดคิ้วไปมา.
"แน่นอนว่าเซิ่งหวังยังอยู่,จื่อจุ้นกุยท่านควรจะมั่นใจ,ข้ารู้ว่าทุกคนเต็มไปด้วยความสงสัย,ทว่าข้าสามารถยืนยันและบอกต่อทุกคนได้ว่า,เซิ่งหวังยังปลอดภัยดี,ต้าเจิ้งแม้นว่าจะอยู่ในช่วงลำบาก,ทว่าขอให้ทุกคนก้าวไปพร้อมกับหลินเซียว,ท้ายที่สุดแล้วเซิ่งหวังจะต้องกลับมา!"หลินเซียวที่แสดงความเคารพต่อทุกคน.
หลินเซียว,แม่ทัพกองกำลังที่หนึ่ง,ที่เต็มไปด้วยความอหังการ,เป็นตัวตนที่เปี่ยมไปด้วยเกียรติยศ,ใต้สวรรค์แห่งหนึ่ง,มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เขายอมรับและก้มหัวให้ซึ่งก็คือ,จงซาน,ถึงแม้นว่าจะต่อหน้าของปราชญ์เทพ,หลินเซียวยังยอมตกตายไปดีกว่าก้มหัวให้,หากแต่ในวันนี้เขาต้องโค้งให้กับทุกคน,เป้าหมายเดียวที่ต้องทำก็คือ
เพื่อต้าเจิ้ง.
"แม่ทัพใหญ่ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น,ด้วยคำพูดของท่าน,พวกเราต่างวางใจ,ในเมื่อเผ่าเต่าทมิฬเลือกต้าเจิ้ง,ในเวลาที่ลำบากเช่นนี้พวกเราไม่มีทางจากไป!"กุยเสอที่กล่าวออกมาทันที.
"เผ่าพยัคฆ์ก็ด้วย!"
"เผ่ามังกรก็ด้วย!"
"เผ่าหงส์เพลิงก็ด้วย!"
"เผ่าหมาป่าจะคงอยู่ตลอดไป!"
"แม่ทัพใหญ่,ข้าและคนอื่นๆทุกคนจะคงอยู่ต้าเจิ้งตลอดไป!"
....................................
............
......
ภายในค่ายขนาดใหญ่,ทุกคนต่างก็ให้คำปฏิญาณ,ต่อหลิงเซียว.
หลินเซียวที่ออกตรวจตราทัพต่างๆ,ทั่วทั้งค่าย,เขาไม่สามารถวางใจได้,แม้นว่าทุกคนจงยังเผยถึงความจงรักภัคดีอยู่ก็ตาม,ทว่าหลินเซียวรับรู้ว่าผ่านมาห้าปีแล้ว,คงมีหลายๆคนที่เริ่มคิด,หากเซิ่งหวังไม่กลับมา,ก็ยากที่จะรับประกันพวกเขาได้ตลอดไป.
ในเวลาเดียวกันนี้,ภายในใจหลินเซียวเต็มไปด้วยความจริงจังข่มขืน,เซิ่งหวัง,ท่านยังมีชีวิตอยู่หรือไม่?
หลินเซียวที่กลับมายังที่พักด้วยหัวใจที่แห้งเหี่ยว!
"เหล่าเยว่,ที่ภายในตำหนักมีแขกมาขอพบ!"
ขณะที่เข้ามาในตำหนักบ่าวรับใช้ก็เข้ามารายงานในทันที.
"หืม?
ใครกัน?"หลินเซียวที่เอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"เสนาธิการฝ่ายสงคราม,หลางเจิ้น,และคนของกระทรวงกลาโหม!"ผู้ใต้บังคับบัญชากล่าวรายงาน.
"พวกเขาเข้ามาอย่างงั้นรึ?"ใบหน้าของหลินเซียวที่กระตุกเล็กน้อย.
"ครับ,ผู้น้อยได้ให้เขาไปรอที่ตำหนักจื่อเสวียน!"บ่าวรับใช้กล่าว.
หลินเซียวพยักหน้า,ก่อนที่จะก้าวตรงไปยังตำหนักจื่อเสวียน.
ภายในตำหนักจื่อเสวียน,เวลานี้มีขุนนางนั่งอยู่
7-8 คน,มีตนหนึ่งที่ใบหน้าแดงกล่ำ,ดูเหมือนว่าผิวกายเขาจะเป็นเช่นนี้,เสนาธิการฝ่ายสงคราม,หลางเจิ้น!
"แม่ทัพใหญ่!"คนกลุ่มดังกล่าวที่แสดงความเคารพต่อหลิงเซียว.
หลินเซียวที่พยักหน้าให้,จดจ้องมองไปยังหลางเฉิน,ซึ่งดูเหมือนว่าเขาจะเป็นผู้นำในครั้งนี้.
"ทุกท่านที่มาเยี่ยมเยือนในครั้งนี้,มีเรื่องสำคัญอะไรกันอย่างงั้นรึ?"หลินเซียวที่กล่าวออกมาตามตรงทันที.
"พวกเรามาเพื่ออาณาจักรต้าเจิ้ง!"หลางเจิ้นที่ยังคงเต็มไปด้วยความสุขุม.
"อาณาจักรต้าเจิ้งอย่างงั้นรึ??"หลินเซียวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"พวกเราต้องการให้แม่ทัพใหญ่เคลื่อนทัพหลวงออกต้านศัตรูทั่วทุกสารทิศ,ในเวลานี้หากไม่เคลื่อนทัพออกไปสนับสนุนเมืองต่างๆแล้วล่ะก็,ต้าเจิ้งจะอยู่ในอันตราย!"หลางเจิ้นกล่าว.
"ทัพหลวงไม่สามารถเคลื่อนย้ายได้,ไม่ใช่ว่าข้าได้บอกกับทุกคนแล้วอย่างงั้นรึ?"หลินเซียวที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"แต่ว่า,แม่ทัพใหญ่,ท่านก็เห็นเมืองต่างๆของต้าเจิ้งพ่ายแพ้ไปโดยไม่เหลียงแลเลยรึ?
วันนี้,ทูตของไท่อี้ได้ส่งมากล่าวไว้ว่า,อีกสี่ปี,พวกเราจะอยู่รอดเพียงแค่สี่ปี,หากว่าเคลื่อนทัพหลวงออกไป,อย่างน้อยก็จะสามารถอยู่รอดได้ถึงหกปี,หากตอนแรกท่านเคลื่อนทัพตั้งแต่ที่ข้าแน่นำ,บางที่พวกเราอาจจะปกป้องแผ่นดินได้ถึง
20 ปีเลย!"หลางเจิ้นที่กล่าวออกมา.
ใบหน้าของหลินเซียวที่เปลี่ยนเป็นมืดคลึ้มในทันที,"เสนาธิการฝ่ายสงคราม,กับงานของข้าข้ารับรู้ว่าต้องทำเช่นไร,ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าจะมาสอน!"
"งานอย่างงั้นรึ?
ข้าก็ทำงานของข้า,พวกเราต้องการที่จะจัดการทัพของต้าเจิ้ง,งานของท่านคิดว่ามีเพียงแค่รวบรวมทหารเท่านั้นรึ?
หากไม่ทำอะไรไม่ช้าก็เร็วต้าเจิ้งจะต้องถูกทำลายด้วยน้ำมือของเจ้า!"หลางเจิ้นที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ต้าเจิ้งจะถูกทำลายในน้ำมือของข้าอย่างงั้นรึ?"หลินเซียวที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
"ไม่ใช่รึ?
หากว่าท่านเคลื่อนทัพหลวงออกไปปกป้องดินแล้ว,ต้าเจิ้งคงไม่อยู่ในสภาพนี้,แม่ทัพใหญ่,ท่านมีแค่หน้าที่ปลุกขวัญกำลังใจทหารเท่านั้น,ตอนนี้ไม่เพียงแค่ไม่สามารถสร้างขวัญกำลังพวกเขาได้,ยังไม่สามารถรักษาดินแดนไว้ได้อีกด้วย,ท่านคิดว่าตอนนี้ต้าเจิ้งจะอยู่รอด,โดยที่ไม่สู้อย่างงั้นรึ?
สงครามตอนนี้มันเกิดขึ้นทั่วทุกสารทิศ,ท่านกับเป็นเต่าหดหัวอยู่ในเมืองหลวง,อำนาจทหารในมือของท่าน,กลับกลายเป็นเต่าหดหัวไม่กล้าออกไปต้านศัตรู!"หลางเจิ้นที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
เสียงที่ดังลั่นกระจายไปทั่วตำหนัก!
"แล้วเจ้าต้องการอะไร?"หลินเซียวที่ไม่ได้กล่าวโต้แย้ง.
เป็นความจริง,หากหลินเซียวเคลื่อนทัพ,อย่าว่าแต่ยี่สิบปี,แม้แต่สามสิบปีก็สามารถรักษาดินแดนต่างๆเอาไว้ได้,ทว่าหลินเซียวไม่ทำ.
"ข้าคิดว่าเจ้าไม่คู่ควรกับตราแม่ทัพของต้าเจิ้ง!การที่ตราแม่ทัพอยู่กับเจ้ามีแต่ทำให้ต้าเจิ้งล่มสลาย,ข้าและเสนาธิการทุกคนในเวลานี้,ขอให้เจ้าส่งตราแม่ทัพให้คนอื่น!"หลางเฉินที่กล่าว.
"โปรดส่งตราแม่ทัพออกมาซะ!"เสนาธิการสงครามที่เอ่ยย้ำอีกครั้ง.
อกของหลินเซียวที่สั่นไหวไปมา,ปรากฏความโกรธเกรี้ยว,"ให้ข้ามอบตราแม่ทัพให้เจ้าอย่างงั้นรึ?
"ตราแม่ทัพมอบให้ข้าก็ดี,มอบให้อ๋องจื่อเฉินก็ดี,มอบให้เสนาบดีก็ดี,ตราบเท่าที่อยู่ในมือของเจ้า,ต้าเจิ้งก็ไม่มีทางรักษาไว้ได้,จงสอบมอบมันออกไป,คิดจะรอให้ต้าเจิ้งล่มสลายไปก่อนอย่างงั้นรึ?!"หลางเจิ้นที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ขอให้ส่งตราแม่ทัพออกมา!"เหล่าเสนาธิการคนอื่นๆเองก็เช่นกัน.
"โครม!"
หลินเซียว,ที่ฟาดฝ่ามือลงไปบนโต๊ะเสียงดังสนั่นหวั่นไหว.
"ไปให้พ้นหน้าข้า!"หลินเซียวกล่าว.
หลินเซียวที่โกรธเกรี้ยวคำรามออกมาเสียงดัง,ทำให้เหล่าองค์รักษ์มากมายเร่งรีบเข้ามา.
หลินเจิ้นที่จ้องมองไปยังหลินเซียว,สะบัดแขนเสื้อ,กล่าวต่อหลินเซียวว่า,"หน้าที่ของแม่ทัพใหญ่คืออะไร,พวกเราต้องการขอคำแนะนำ,โปรดใคร่ครวญให้ดี,หากไม่รู้จักคิด,ต้าเจิ้งที่คงอยู่มาหลายพันปีจะต้องถูกทำลายในมือของเจ้า,อีกวันข้าจะมาขอคำแนะนำจากแม่ทัพใหญ่อีกครั้ง!"
หลางเจิ้นที่นำเหล่าขุนนางจากไปส่วนหลินเซียวยังคงนั่งอยู่ภายในตำหนักจื่อเสวียน.
หลางเจิ้นที่กลับมายังตำหนักของตัวเอง,ซึ่งได้พบใครบางคนที่รอคอยอยู่แล้ว.
"ใต้เท้าหลางเป็นอย่างไรบ้าง!"
"นี่ก็ผ่านมาแปดครั้งแล้ว,ทั้งนอกและในที่เราหาเรื่องหลินเซียว,เพื่อที่จะบังคับให้เขาปล่อยมือจากตราแม่ทัพ!"หลางเจิ้นที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"ใต้เท้าหลางโปรดวางใจ,ข้าได้บันทึกเกี่ยวกับเรื่องที่ทูตไท่อี้เดินทางมา,ใต้เท้าหลางหากว่าเข้าร่วมศาลเทวะไท่อี้,อย่างน้อยก็จะได้เป็นขุนนางขั้นสาม,แม้ว่าจะด้อยกว่าที่นี้,แต่ก็ไม่ได้มากมายนัก,เมื่อถึงเวลานั้นพวกเราจำเป็นต้องให้ใต้เท้าอี้เป็นผู้นำของพวกเรา!"ชายคนหนึ่งที่เอ่ยออกมา.
"งั้นรึ?"หลางเจิ้นที่เผยรอยยิ้มที่มีความสุขออกมา.
............
หลังจากที่กลุ่มหลางเจิ้นจากไปแล้ว,หลินเซียวที่นั่งอยู่ในตำหนักจื่อเสวียนคนเดียว,หลินเซียวที่ถูกกดดันอย่างหนัก,แรงกดดันจากทั่วทุกสารทิศทีเดียว,ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้,เขายังไม่คิดจะยอมแพ้,ไม่เคยเลยสักครั้ง,แต่ดูเหมือนว่าทุกๆครั้งแรกกดดันจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ.
"ท่านพ่อ,คนเหล่านั้นได้เข้ามาบังคับท่านอีกอย่างงั้นรึ?"ชายหนุ่มคนหนึ่งที่จะจ้องมองไปยังหลินเซียว.
"จง,ไม่จำเป็นต้องอ้อมค้อม,มีอะไรจะกล่าวอย่างงั้นรึ?!"หลินเซียวที่ฝืนยิ้มออกมาบางๆ.
หลินจง,บุตรของหลินเซียว.
"ครับ!"หลินจงที่ชำเลืองมองทว่าแววตาที่ดูเหมือนจะเผยท่าทางลังเล.
เห็นท่าทางของบุตรชาย,หลินเซียวที่เผยท่าทางสงสัย,จดจ้องมองไปยังหลินจง.
"หืม,จง,มีเรื่องอะไรอย่างงั้นรึ?"หลินเซียวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ไม่มี,ไม่มี!"หลินจงที่ส่ายหน้าไปมาในทันที.
"ไปโดยใครทุบมาอย่างงั้นรึ?ที่หน้าผากยังมีรอยอยู่เลย,ไปทะเลาะกับใครมา?"หลินเซียวที่เผยท่าทางโกรธเกรี้ยว.
คาดไม่ถึงเลยว่าบุตรของเขาจะถูกทำร้ายมา?
ใครกันที่ใจกล้านัก.
ด้วยการคาดคั้นของหลินเซียว,หลินจงที่ได้แต่กล่าวออกมาเบาๆ,"เป็นบุตรของอ๋องจื่อเฉิน,สุ่ยเชียน,บุตรทำให้ท่านพ่อขายหน้า."
"สุ่ยเชียน?"หลินเซียวที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
ในเมื่อมันเป็นเรื่องที่สกปรก,หลินจงจึงไม่คิดที่จะปิดบัง.
"สุ่ยเชียนนั้นจงใจที่จะท้าทายข้า,ทั้งที่รับรู้ว่าข้าสู้ไม่ได้,ดูเหมือนว่าเขาต้องการทำให้ข้าต้องได้รับความอับอาย!"หลินจงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางเศร้าใจ.
"ทำไมเขาต้องทำเช่นนั้น?"หลินเซียวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เพื่อตราแม่ทัพที่อยู่ในมือของท่านพ่อ!"
"หืม?"
"หลังจากที่ทุบตีข้าแล้ว,เสี่ยวเชี่ยนยังกล่าวเพิ่มอีกว่า.........!"
"อะไรอย่างงั้นรึ?"
"กล่าวว่าท่านพ่อไม่คู่ควรกับตราแม่ทัพ,ต้องการให้ท่านส่งมันออกไปให้บิดาของเขา,กล่าวว่าท่านเป็นคนล้าสมัย,ไม่สามารถรับหน้าที่นี้ได้อีกแล้ว!"หลินจงที่กัดริมฝีปากขณะพูด.
หลินเซียวที่ขมวดคิ้วแน่น.
"สุ่ยเชียน,เขายังไร้เดียงสา!"หลินเซียวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ท่านพ่อ,บุตรเองก็ไม่รู้ควรจะพูดหรือไม่!"หลินจงกล่าว.
"เจ้าเป็นบุตรของข้า,ไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไรเอาไว้!"
"ครับ,บุตรคิดว่าที่สุ่ยเชียนทำนี้เป็นความคิดของบิดาของเขาหรือไม่,บางที่อาจจะเป็นอ๋องจื่อเฉินสั่งให้เขาทำก็ได้,ข้าได้ยินมาว่าเขาต้องการเปลี่ยนราชวงศ์,ไม่รู้ว่าข่าวลือนี้เป็นเรื่องจริงหรือไม่!"หลินจงกล่าว.
"สุ่ยอู๋เหินรึ? เขาไม่ทำแน่!"หลินเซียวที่ขมวดคิ้วไปมา,อีกใจหนึ่งก็เผยแววตาท่าทางไม่มั่นใจอยู่เหมือนกัน.
"ไม่,บุตรคิดว่ามีความเป็นไปได้ที่เขาจะคิด,ท่านพ่อ,เซิ่งหวังหายไปห้าปีแล้ว,วาสนาก็ไม่มี,ประชาชนต่างก็กล่าว่าเซิ่งหวังตายแล้ว,มีเพียงท่านที่ยังคงมีความหวัง,ทว่าก็มีความเป็นไปได้?ห้าปี,คนอื่นๆต่างก็คิดกัน,สุ่ยอู๋เหินมีเหรอจะไม่คิด,เขาอาจต้องการเปลี่ยนราชวงศ์อื่นอยู่ก็เป็นไปได้,ถึงแม้นว่าเขาจะไม่ต้องการ,ทว่าตอนนี้เหล่าขุนนางหลายคนที่สนับสนุนเขาหากออกมาสนับสนุน,เมื่อเขาต้องการ,เขาก็สามารถที่จะสถาปนาตัวเองเป็นราชาได้,หากว่าเขาไม่คิดเลยเรื่องนี้เลย,เขาก็คงเป็นคนโง่แล้ว"
หลินเซียวที่ไม่กล่าวสิ่งใด,ยังคงนั่งฟังบุตรของเขาพูดต่อ.
"ท่านพ่อ,คนอื่นๆต่างก็บอกว่าท่านเก็บทัพหลวงเอาไว้,ปล่อยให้คนอื่นๆทำลายอาณาจักร,แต่กลับไม่ยอมเคลื่อนทัพออกไปช่วย,ทำให้ต้าเจิ้งกำลังจะแตกแยก,ทัพหลวงในเวลานี้,ไม่สามารถออกไปรบได้,หากว่าส่งออกไปรบ,ภายในใจที่ไร้วาสนา,หรือไม่มีท่านพ่อปลอบขวัญ,ไม่นานพวกเขาก็จะยอมพ่ายแพ้,เมื่อพวกเขาถูกส่งออกไปยอมแพ้,ต้าเจิ้งของพวกเราก็จะล่มสลาย,นั่นเป็นเหตุทีท่านพ่อเก็บทัพเอาไว้!"หลินจงกล่าว.
หลินเซียวพยักหน้า,เห็นชัดเจนว่าบุตรของเขาก็นับว่ามีประสบการณ์,รู้สึกพึงพอใจเช่นกัน.
"แต่ว่า,ท่านพ่อ,เซิ่งหวังได้สิ้นแล้ว,การที่พวกเราป้องกันต้าเจิ้งเอาไว้มีความหมายใด,คนเหล่านั้น,พวกเขาต้องการตราแม่ทัพ,พวกเราก็มอบให้เขาไปซะ,พวกเราไม่เห็นต้องขวางพวกเขาเลย,อีกอย่าง,อ๋องจื่อเฉินเองก็คงทนไม่ได้จะต้องออกมาเปลี่ยนราชวงศ์แน่นอน,ท่านพ่อ,ท่านที่เป็นแม่ทัพใหญ่,ที่หายาก,ไม่เห็นต้องสนใจเลย,ทั่วหล้านี้มีแต่คนต้องการท่าน!"หลินเซียวที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"ใครบอกว่าเซิ่งหวังสิ้นแล้วกัน?"หลินเซียวที่ขมวดคิ้วไปมา.
ไม่ว่าจะเป็นคำพูดใดหลินเซียวหาได้สนใจนัก,หากแต่เรื่องนี้มีเหรอที่เขาจะทนได้!
"ท่านพ่อ,ท่านไม่ควรหลอกตัวเองและคนอื่นๆ,เซิ่งหวังสิ้นแล้ว,คนทั่วหล้าต่างก็บอกว่าเซิ่งหวังนั้นได้ตกตายไปแล้ว! พวกเรา.............!"หลินเซียวที่กล่าวเตือน
"เอาล่ะ,ออกไปได้แล้ว!"หลินเซียวที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ท่านพ่อ!
ถึงแม้นว่าท่านจะไม่คิด,แต่ก็ไม่สามารถห้ามคนอื่นคิดได้,ท่านควรจะทำเพื่อตระกูลหลินของพวกเรา!"
"ออกไป!"หลินเซียวที่กล่าวย้ำอีกครั้ง.
หลินจงที่ไม่สามารถทำอะไรได้,ทำได้แค่พยักหน้ารับและจากไป.
หลินเซียวที่นั่งอยู่ในตำหนักจื่อเสวียนจนถึงเที่ยงคืน,ภายในใจที่เต็มไปด้วยความกังวล,เซิ่งหวังตายไปแล้วจริงๆรึ?
"เซิ่งหวัง,ท่านตายไปแล้วจริงๆรึ?"หลินเซียวที่ก้มหน้า,เผยท่าทางข่มขื่นออกมา.
ขณะที่เขานึกถึงเรื่องที่จงซานเคยกล่าวเอาไว้,มันยังคงสลักเอาไว้ในใจของเขา.
--------------------
"ภายในเขตของสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ซึ่งภายในนั้นมีเทือกเขาคุนซาน,ข้าไม่ให้ใครสร้างสิ่งใดที่นั่น,แปดร้อยปีก่อนหน้านี้,ที่นั่นข้าและเจ้าเคยเป็นทหารของต้าคุน,พวกเราสังหารศัตรูไปมากมาย,และยังเป็นที่ดื่มสังสรรค์ของพวกเรา,หากว่าข้าจากไปหลายปี,เจ้าควรที่จะกลับไปดู!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
-------------------
ภายในใจของหลินเซียวที่กระสับการะส่าย,นานแล้วเขาที่ไม่เคยเดินทางไปยังเทือกเขาคุนซานดังที่จงซานเอ่ยถึงเลย.
กลางคืนที่สภาพแววล้อมสลัวๆ,ภายในใจของหลินเซียวที่เต้นไปมา,ในเวลานี้เขาได้เดินทางมาถึงเทือกเขาคุนซานแล้ว,เขาที่เริ่มดื่มสุราเข้าไปมากมาย,พร้อมกับกวาดตามองไปรอบๆ,พื้นที่แห่งนี้ไม่มีใครเข้ามา,เพราะว่ามันได้กลายเป็นเขตหวงห้ามไปแล้ว.
เมื่อจ้องมองไปยังพื้นที่รอบๆ,ความทรงจำนับพันปีที่เริ่มผุดออกมาเช่นกัน.
ในเวลานั้น,หลินเซียวเป็นเพียงทหารธรรมดา,จงซานในเวลานั้นเพราะว่ากุยเอ๋อได้ตกตายไป,ทำให้เขาปกปิดสถานะของตัวเองและเดินทางมาที่นี้,และได้พบกับเชวียนเป่าเอ๋อและรู้จักกับหลินเซียว.
"สถานที่แห่งนี้คือเขตแดนต้าคุน,ที่นั่นคือเขตแดนต้าเจา!"หลินเซียวที่ฝืนยิ้มออกมา.
เขาที่ชี้นิ้วออกไป,พรอ้มกับดื่มสุราอย่างเมามัน,ด้วยพลังฝึกตนของเขาแล้ว,ไม่มีทางที่จะเมาได้ง่ายๆ,ทว่าในเวลานี้,หัวใจของเขาที่ไม่สงบ,ทำให้เขากำลังมึนงง,มึนเมาในรสสุรา!
"ที่นี่,เซิ่งหวังได้ช่วยข้าไว้หนึ่งครั้ง,ที่นั่นเซิ่งหวังได้ช่วยข้าไว้อีกหนึ่งขั้น,ที่นั่นอีกเขาได้ช่วยข้าป้องกันคมหอก,พี่ใหญ่จง,ที่นี่ได้กันกระบี่เอาไว้ให้ข้า,พี่ใหญ่จง,ข้าได้ติดหนี้ท่านสิบชีวิต!"หลินเซียวที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม,แววตาที่มีน้ำตาไหลออกมา.
กับช่วยเวลาแห่งความโศกเศร้า,เขาไม่สามารถสงบใจได้เลย,หลายวันมานี้,จิตสำนึกของเขาราวกับว่ากำลังจะแตกสลาย.
หลินเซียวที่เต็มไปด้วยความเศร้าใช้,ชี้ไปยังตำแหน่งต่างๆ,ที่เคยก้าวไปพร้อมกับจงซาน,ทบทวนคำพูดต่างๆที่จงซานเคยกล่าวกับตัวเอง.
------------------------
"หลินเซียว,แม่ทัพต้าเจิ้งกองกำลังที่หนึ่ง,นับจากนี้,ข้าจะประทานตราลัญกรแม่ทัพของภพหยางให้เจ้าดูแลควบคุมทหารทั้งหมดของต้าเจิ้งภพหยาง,ทหารทุกคนจะต้องรับคำสั่งของเจ้าอย่างเข้มงวดที่สุด!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"น้อมรับคำสั่ง!"
"หลินเซียว,เจ้าคือคนที่อยู่กับข้านานที่สุด,เป็นคนทีข้าไว้ใจที่สุด,ขณะที่ข้ามอบตราบัญชาการให้เจ้านี้,ข้าก็มีคำไม่กี่คำที่ต้องการบอกเจ้าในฐานะพี่ใหญ่!"
พี่ใหญ่? ได้ยินคำพูดของจงซาน,ความรักเคารพในฐานะน้องชายก็ปะทุขึ้นมา,ภายในใจของเขาที่ต้องการเรียกพี่ใหญ่เป็นอย่างมาก,อย่างไรก็ตาม,หลินเซียวก็เก็บมันเอาไว้,ไม่ได้กล่าวออกมา.
อืม!"
"คำพูดที่น่ารังเกียจ,ข้าคงไม่กล่าวต่อเจ้า,เพียงแต่เจ้าต้องจำไว้ว่า,ตราบัญชาการที่ข้ามอบมันให้กับเจ้านั้น,จะต้องอยู่ในมือเจ้า,ห้ามไม่ให้ใครถือครอง,ไม่ว่าจะเกิดเรื่องใหญ่ขนาดใหนก็ตาม,ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น,จำไว้ว่า,ตราบัญชาการนี้เป็นของเจ้าเพียงคนเดียว,มีเพียงแค่คืนให้กับข้าได้เท่านั้น!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
-----------------------------
"พี่ใหญ่จง,พี่ใหญ่,พี่ใหญ่อย่างงั้นรึ?"หลินเซียวที่ราวกับว่ารับรู้ความหมายอะไรบางอย่างได้!
หลินเซียวที่สะอื้นขึ้นมาในทันที,ตราแม่ทัพนี้,จะต้องส่งคืนเซิ่งหวังเท่านั้น,ไม่ว่าจะเกิดเรื่องใหญ่เพียงใด,ไม่ว่าจะเรื่องอะไร?
แน่นอนว่าจะต้องส่งมอบคืนแค่เซิ่งหวัง?
เกือบลืมความเชื่อใจที่พี่ใหญ่จงมอบให้?
"เซิ่งหวัง,เฉินไม่ยุติธรรมต่อท่าน!"แววตาของหลินเซียวที่มีน้ำตาไหลออกมาในทันที.
ความเศร้าใจที่สั่งสมทำให้น้ำตาของเขาไหลออกมา.
คิดถึงเรื่องที่เขาแสดงท่าทางไม่ยุติธรรมต่อจงซาน,มันยังฝังอยู่ในจิตใจของเขา,มีความทรงจำอีกอย่าง,ก่อนหน้าที่ต้าเจิ้งจะกลายเป็นอาณาจักร,ที่ด้านหน้าแท่นบูชา,การบวงสรวงสวรรค์,ในเวลานั้นคำพูดสุดท้ายที่หลินเซียวได้กล่าว,ซึ่งมีหยิงหลานยืนอยู่ข้างๆเขา.
-----
"พี่ใหญ่,วันนี้ข้าจะขอเรียกพี่ใหญ่ดังๆเป็นครั้งสุดท้าย,ผ่านวันนี้เป็นข้าจะเป็นข้าราชบริพารของท่านตลอดไป!"ใบหน้าของหลินเซียวที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
"หลินเซียว,เจ้าโปรดจำไว้ว่า,เจ้านั้นจะเป็นพี่น้องของข้าตลอดไป,แม้นว่าจะเป็นข้าราชบริพารก็เป็นเหมือนแขนและขาของข้า!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างหนักแน่นเคร่งขรึม.
"อืม."หลินเซียวที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น,ภายในใจนั้นเต็มไปด้วยความเคารพเทิดทูนจงซาน.
"ทว่าการก่อตั้งอาณาจักรในเวลานี้,โชคดีที่มีเจ้าทำให้มันรวดเร็วยิ่งกว่าเดิม."จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.
"42
ปี,ข้าหลินเซียวรอคอยมาจนถึงวันนี้,ก่อนหน้านี้ซูเหลียนเซียน,เจ้าสารเลวนั้นได้ข่มขู่พี่ใหญ่,พวกเราที่เตรียมการยึดครองต้าคุน,หากไม่เพราะว่าพี่ใหญ่ไม่ยินดี,ตอนนี้เจ้านั่นคงตกตายไปแล้ว,แน่นอนว่าไม่มีทางที่จะรอดมาถึงทุกวันนี้,หากแต่ข้าก็เต็มใจที่จะรอ,เพราะว่าชีวิตของข้านั้น,พี่ใหญ่ที่ช่วยข้าไว้นับสิบครั้ง,ไม่เช่นนั้นข้าคงตายไปแล้ว,ลูกหลานของข้าสิบชั่วโคตรจะขอติดตามรับใช้พี่ใหญ่."หลินเซียวที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
----
ชีวิตของข้าพี่ใหญ่ได้ช่วยไว้นับสิบครั้ง,ไม่เช่นนั้นข้าคงตายไปแล้ว,ข้าสัญญาว่าลูกหลานของข้าสิบชั่วโคตรจะขอติดตามรับใช้พี่ใหญ่."หลินเซียวที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ความทรงจำมากมายที่กำลังผุดขึ้นมาในจิตสำนึกของหลินเซียว,ทันใดนั้น,หลินเซียวที่ราวกับว่าได้กลับไปยังช่วงเวลาดังกล่าว,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความละอายใจ!
ทันใดนั้นหลินเซียวที่คุกลงบนพื้น,"พี่ใหญ่,ท่านคงไม่คิดว่าหลินเซียวผิดคำพูด,ไม่มีท่าน,ก็ไม่มีหลินเซียว,ข้าคงตายไปสิบครั้งแล้ว,กลัวตายอย่างงั้นรึ?"
"อึกๆ"หลินเซียวที่ซดสุราไม่หยุดก่อนที่จะฟุบลงกับพื้น.
ภายในใจของหลินเซียวที่ราวกับพบแสงสว่าง,ครุ่นคิดถึงครอบครัว,ครุ่นคิดถึงความคิดของบุตรชาย,ใครเป็นคนเป่าหูเขากัน.
หลินเซียวที่กลับมา,ซึ่งก็เป็นอีกวันใหม่แล้ว,ทุกคนที่จ้องมองไปยังหลินเซียว,เกิดอะไรขึ้น?
เหล่าเยว่ที่ก่อนหน้านี้เต็มไปด้วยความกังวล,ตอนนี้ล่ะ?
หลินจงที่รอคอยเวลาเงียบๆ,ก่อนที่จะค่อยก้าวไปพบกับหลินเซียวอีกครั้ง.
"ท่านพ่อ,ท่านได้คิดใคร่ครวญกับคำพูดของบุตรเมื่อวานแล้วหรือไม่?
ตระกูลหลินของพวกเราไม่ต้องเอาใจสุ่ยอู๋เหิน,พี่น้องหลายคนของพวกเราก็ไม่จำเป็นต้องตกตายไปในสนามรบ,พวกเราควรจะมอบตราแม่ทัพไปซะ,ข้า..............!"หลินจงที่เห็นใบหน้าของหลินเซียวที่ดูอิ่มเอิบ,จึงคิดที่จะกล่าวโน้มน้าวอีกครั้ง.
"หุบปาก!"หลินเซียวที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
"ท่านพ่อ?"หลินจงที่เผยท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย.
"หลินจง!"หลินเซียวที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"บุตรอยู่นี่แล้ว!"ภายในใจของหลินจงสั่นไหวไปมา,ก่อนหน้านี้บิดาจะเรียกเขาว่าจง,ตอนนี้เรียก,หลินจง?
ไม่มีเหตุผลใดเลยนอกจากย้ำเตือนความสำพันธ์ระหว่างบิดาและบุตร.
"ข้าเคยบอกเจ้าเกี่ยวกับเรื่องที่เซิ่งหวังเคยช่วยชีวิตข้าสิบครั้ง,เจ้ายังจำได้หรือไม่?"หลินเซียวสอบถาม.
"บุตรไม่กล้าลืมเด็ดขาด!"หลินจงที่กล่าวออกมาในทันที.
"เจ้าควรจะรู้ดี,ทำไมข้าถึงได้ตั้งชื่อเจ้าว่า,"จง"?"หลินเซียวที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
หลินจงที่ราวกับตระหนักอะไรได้,ทว่าก็ไม่กล้ากล่าวออกมา.
"จง,คือภัคดีต่อเซิ่งหวัง,ข้าได้สาบานแล้วว่าตระกูลหลินของพวกเราจะต้องรับใช้เซิ่งหวังจงสิบชั่วโคตร,ข้าเคยกล่าวไปแล้ว,ถึงแม้ว่าเซิ่งหวังจะไม่อยู่แล้ว,ตระกูลหลินก็ยังภัคดีต่อครอบครัวจง,ซึ่งครอบครัวจงก็ยังมีฮวงโหว,ยังมีไท่จื่อ,เจ้ายังจำได้หรือไม่,ก่อนที่จะครบสิบชั่วโคตร,จะไม่มีใครทรยศเด็ดขาด!"หลินเซียวที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ครับ,บุตรผิดไปแล้ว!"หลินเซียวกล่าวออกมาในทันที.
"อืม,ถ้ารู้ว่าผิด,ก็จงจำไว้,เจ้ามีนามว่าหลินจง,ต้องรับใช้ตระกูลจง,สิบชั่วโคตรห้ามขัดขืน! นี่คือคำสอนที่จะส่งต่อไปถึงลูกหลาน!"หลินเซียวที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ,บุตรทราบแล้ว,แต่ว่า....."หลินจงกล่าว.
"แต่อะไร?"หลินเซียวที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"แต่ว่า,หากสุ่ยอู๋เหินเขาต้องการเปลี่ยนราชวงศ์ล่ะ?"หลินเซียวสอบถาม.
"สุ่ยอู๋เหิน? ตราบเท่าที่เขาไม่เปลี่ยน,ตระกูลหลินก็ยังภัคดีต่อต้าเจิ้ง,หากเขากล้าเปลี่ยนราชวงศ์,ข้าจะจัดการเขาเอง!"หลินเซียวกล่าว.
ในอดีตเองกองกำลังที่หนึ่งคือกองกำลังที่ร้ายกาจที่สุดนั่นเอง!
"ครับ!"หลินเซียวที่รับคำในทันที.
"แล้วเสนาธิการฝ่ายสงคราม,หลางเจิ้น,พวกเขาที่มากดดันบังคับรับตราแม่ทัพล่ะ?"หลินจงที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"เจ้าพวกน่ารังเกียจนั่น,ต้องการบังคับชิงตราแม่ทัพของข้า,ชิ!,ใต้สวรรค์แห่งนี้,ตราแม่ทัพมีเพียงเซิ่งหวังเท่านั้นที่ข้าจะยอมมอบให้,ใครกล้าคิด,ข้าจะจัดการพวกมันแน่!"หลินเซียวที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเกลียดชัง.
หลินจงที่เห็นบิดาตัดสินใจอย่างหนักแน่น,ก็ไม่กล้าที่จะกล่าวขัดอะไรอีกแล้ว.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น