Immortality Chapter 965 Zhong Shan leaves the Shui Wuhen riddle
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 965 คำใบ้ที่จงซานทิ้งไว้ให้กับสุ่ยอู่เหิน.
Chapter 965 Zhong Shan leaves the Shui Wuhen
riddle
钟山留给水无痕的哑谜
คำใบ้ที่จงซานทิ้งไว้ให้กับสุ่ยอู่เหิน.
สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ตำหนักอ๋องจื่อเฉิน!
สุ่ยอู๋เหินที่กลับมายังตำหนักของตัวเอง.
"ท่านพ่อ,บุตรมีเรื่องจะกล่าว!"ในเวลาเดียวกันเด็กหนุ่มที่ดูหล่อเหล่าได้ปรากฏขึ้นที่ด้านหน้าของสุ่ยอู๋เหิน.
"เชียน,มีอะไรอย่างงั้นรึ?"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางสงสัย.
สุ่ยเชียน,บุตรของสุ่ยอู๋เหิน,และยังเป็นบุตรคนโปรดของเขาด้วย.
"เรื่องสำคัญเกี่ยวกับตระกูลสุ่ย!"สุ่ยเชียนกล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"หืม?
งั้นไปห้องอักษรพร้อมกับกับพ่อก็แล้วกัน!"สุ่ยอู๋เหินที่เผยท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย.
นับตั้งแต่สุ่ยอู๋เหินที่ต้องยุ่งวุ่นวายเกี่ยวกับราชกิจ,จึงมีเวลาน้อยในการสั่งสอนบุตรชาย,บุตรชายของเขานั้นนับเป็นนายน้อยเจ้าสำราญ,หากไม่นำปัญหาใหญ่มา,สุ่ยอู๋เหินก็คร้านที่จะสนใจ,วันนี้อยู่ๆกับเปลี่ยนไป?คิดจะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องของตระกูลอย่างงั้นรึ?
ภายในห้องอักษร,สุ่ยเฉียนที่สร้างม่านเก็บเกี่ยวเอาไว้,เป็นค่ายกลตัดขาดด้านนอกและด้านใน.
"มีเรื่องอะไรก็กล่าวมา?"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ท่านพ่อ,ข้าได้ยินมาว่าวันนี้ทูตของศาลเทวะไท่อี้ได้ขอเข้าพบท่านพ่ออย่างงั้นรึ?"สุ่ยเชียนที่กล่าวออกมาด้ยท่าทางตื่นเต้นเล็กน้อย.
"อืม,ข้ากุดหัวมันไปแล้ว!"สุ่ยอู๋เหินพยักหน้า.
"หืม,ทำไม?
เขาพูดอะไรไม่ดีอย่างงั้นรึ?"สุ่ยเชียนที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางกระวนกระวาย.
"หืม?"สุ่ยอู๋เหินที่เปลี่ยนไปในทันที,แววตาที่เผยท่าทางดุร้ายออกมา.
หลายร้อยปีที่เขาเป็นผู้ดูแลแผ่นดิน,สุ่ยอู๋เหินที่เต็มไปด้วยความจริงจัง,แต่ท่าทางเช่นนี้ต่อบุตรชายสุดที่รักนั้น,สุ่ยเชียนไม่เคยเห็นมาก่อน.
"ท่านพ่อ,พวกเราไม่สามารถยอมจำนนต่อศาลเทวะไท่อี้ได้,มันไม่ยุติธรรมต่อคนทั้งแผ่นดิน,ไม่เช่นนั้นคงจะต้องขออภัยต่อคนทั่วหล้าที่ออกมาจากโลกใบเล็ก!"สุ่ยเชียนกล่าว.
"อืม!"สุ่ยอู๋เหินพยักหน้ารับ.
"แต่ว่า,เซิ่งหวังได้ตายไปแล้วในตอนนี้,จะถ่วงเวลาไปถึงทำไม,มีแต่จะทำให้เกิดหายนะมากขึ้นเรื่อยๆ,ท่านพ่อ,หลายร้อยปีที่ผ่านมาที่ท่านเป็นผู้นำ,มีเหล่าขุนนางไม่น้อยที่สนับสนุน,ในเวลานี้,ทำไมถึงไม่ก้าวขึ้นไปอีกขั้นล่ะ?
ไม่มีทางที่จะมีใครตำหนิท่านอย่างแน่นอน!"สุ่ยเชียนที่เร่งรีบกล่าวออกมาในทันที.
"ไอ้ลูกทรพี,เจ้าพูดอะไร?"ดวงตาของสุ่ยอู๋เหินที่เบิกกว้าง,เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวในทันที.
จิตสังหารที่รุนแรงจนทำให้สุ่ยเชียนสั่นสะท้านไปถึงหัวใจ,ใบหน้าของเขาที่ขาวซีดระงับความหวาดกลัวเอาไว้และกล่าวออกมาว่า,"ข้าต้องการให้ท่านพอรับโองการเป็นราชา,เซิ่งหวังได้ตกตายไปแล้ว,ทว่าท่านปกป้องต้าเจิ้งไปมีแต่เปล่าประโยชน์?
เหล่าขุนนางมากมายต่างก็ลดน้อยลงเรื่อยๆ,พวกเราไม่มีทางที่จะยืนหยัดบนโลกนี้ได้,เว้นแต่ท่านพ่อจะกลายเป็นราชา,บุตรให้ให้ท่านพ่อทบทวน!"
จากนั้น,สุ่ยเชียนที่คุกเข่าลงบนพื้น.
กลิ่นอายของสุ่ยอู๋เหินที่ปะทุขึ้นมา,พลังมากมายที่ทะลวงค่ายกลออกไปด้านนอกในทันที.
"ไอ้ลูกทรพี,ข้าจะแยกร่างของเจ้าในวันนี้.
เสียงคำรามกึกก้องที่ดังสนั่นไปทั่วทั้งตำหนัก,ทันใดนั้นผู้คนมากมายต่างก็มารุมล้อมตำหนักแห่งนี้.
"เหล่าเยว่,เหล่าเยว่ได้โปรด!"ทันใดนั้นสตรีผู้หนึ่งที่พุ่งเข้ามา,กอดเข่าสุ่ยอู๋เหินเอาไว้,พร้อมกับร้องไห้โอดครวญ.
"ไปให้พ้น,ข้าจะแยกร่างให้ลูกทรพีในวันนี้!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.
"เชียน,เจ้าทำให้อะให้ท่านพ่อโกรธ?ยังไม่ขออภัยพ่อเจ้าอีก!"สตรีคนดังกล่าวที่หันหน้ามาพูดกับสุ่ยเชียน.
ใช่,น้องเชียน,เจ้ายังไม่ขอโทษท่านพ่ออีก,เร็วเข้า!"เหล่าพี่น้องของสุ่ยเชียนที่เร่งรีบกล่าวออกมา.
"ข้าพูดถูก,ท่านพ่อ,ท่านมันดื้อรั้นหัวแข็งเกินไป,ท่านภัคดีจนตาบอด,เซิ่งหวังตายไปแล้ว,คนหลายพันคนต่างก็เห็นและบันทึกภาพมา,วาสนาบนท้องฟ้าก็หายไปแล้ว,ทำไมยังต้องปกป้องต้าเจิ้งอยู่อีก,ตราบเท่าที่ท่านี่พ่อตั้งกาย,เหล่าขุนนางทั้งหมดก็พร้อมจะสนับสนุนท่านเป็นราชาแล้ว,ท่านพ่อ,บุตรถามท่านอยู่!"สุ่ยเชียนที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
เสียงที่สุ่ยเชียนกล่าว,ทำให้คนที่อยุ่รอบๆเงียบ,หลายคนที่ต้องการให้สุ่ยอู่เหินขึ้นเป็นราชา,เหล่าพี่น้องของสุ่ยเชียนเองก็แสดงแววตากระตือรือร้นเช่นกัน,ตอนนี้พวกเขาเป็นเพียงแค่อ๋อง,หากสุ่ยอู๋เหินขึ้นเป็นราชา,สามารถที่จะกลายเป็นไท่จื่อได้!
ส่วนสตรีที่กอดขาสุ่ยอู๋เหิน,ใบหน้าของนางก็คาดหวังเช่นกัน,หากสุ่ยอู๋เหินก้าวขึ้นเป็นราชา,นางที่เป็นหวังเฟยจะสามารถกลายเป็นฮวงโหวได้.
"บังอาจ,กล้าคิดกบฏอย่างงั้นรึ? ข้าได้ประกาศทั่วท้องพระโรงแล้ว,ใครกล้าขัดคำสั่งข้า,จะต้องประหายมันเก้าชั่วโคตร!
นำมันออกไป,ตัดหัวเสียบประจาน,นำสุ่ยเชียนไปกุยหัวที่ประตูสวรรค์ทิศใต้,เมื่อเซิ่งหวังกลับมา,ข้าจะขอตกตายรับโทษนี้อีกครั้ง!"สุ่ยอู่เหินที่คำรามออกมาด้วยความโกรธ.
กับคำพูดของสุ่ยอู๋เหิน,ทำให้ทุกคนส่งเสียงอื้ออึง,รับรู้ว่าสุ่ยอู๋เหินที่ภัคดีจนหูหนวกตาบอด,ไม่คิดเลยว่าจะดื้อรัดขนาดนี้,ภัคดีจนเสียสตรี?
ถึงกับจะสังหารตัวเองและครอบครัวทั้งหมดเลยรึ?
"เหล่าเยว่,เหล่าเยว่ได้โปรด,เขาเป็นบุตรที่ท่านโปรดที่สุด,เหล่าเยว่!"สตรีที่ร้องไห้โหยหวนอยู่ข้างๆ.
"ท่านพ่อ,โปรดอภัยให้น้องเชียนด้วย!"เหล่าพี่น้องต่างก็หวาดผวาร้องขอความเมตรตา,ก่อนหน้านี้ที่พวกเขาแอบคิดเหมือนกับสุ่ยเชียน,ตอนนี้มลายหายไปหมดแล้ว.
สุ่ยเชียนที่จ้องมองด้วยแววตาตะลึงงัน.
"ยังไม่นำมันไป,กุดหัวอีก!"สุ่ยอู่เหินที่สั่งการองค์รักษ์สองคน.
"รับทราบ!"องค์รักษ์ทั้งสองที่เข้าไปจับกุมในทันที.
กุยหัวท่านอ๋อง?
พวกเขาไม่คิดคิดแม้แต่น้อย,ภายในใจถึงกับตะลึงงันกับคำสั่งของอ๋องจื่อเฉิน.
"ท่านพ่อ,ท่านพ่อ,ข้าเชียนไง!"สุ่ยเชียนที่เวลานี้เผยความหวาดกลัวออกมา.
"ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร,คิดเป็นกบฏ,ต้องตาย!"สุ่ยอู๋เหินกล่าวออกมาด้วยความโกรธ.
"ท่านแม่,ช่วยข้าด้วย,ท่านพี่ช่วยข้าด้วย!"สุ่ยเชียนที่เวลานี้เต็มไปด้วยความหวาดกลัว,ตอนนี้เขารับรู้ได้ถึงอารมณ์ของบิดาแล้ว,เป็นความจริง,เขากำลังจะถูกกุดหัวจริงๆ!
"เหล่าเยว่,ท่านจะกุดหัวเขาไม่ได้,ท่านทำไม่ได้!"สตรีคนดังกล่าวที่เอ่ยออกมาในทันที.
"เจ้าต้องการจะขัดคำสั่งของข้าอย่างงั้นรึ?"ดวงตาของสุ่ยอู๋เหินที่ชำเลืองมองออกไป.
"ไม่,ไม่,เมื่อเซิ่งหวังยังอยู่ได้มอบเหรียญทองเว้นความตายให้กับ,เชียนตั้งแต่ยังเด็ก,เพื่อแสดงความยินดีเมื่อครั้งเขาเกิดมา,เชียนสามารถยกเว้นโทษตายได้,ท่านไม่สามารถสังหารเชียนได้! เหล่าเยว่,ท่านจะขัดคำสั่งของเซิ่งหวังไม่ได้,ท่านทำไม่ได้!"สตรีคนดังกล่าวเอ่ยออกเสียงสั่นปนด้วยเสียงสะอื้น.
"ข้ามีเหรียญพระราชทานเว้นความตาย,ข้ามี!"สุ่ยเชียนที่เร่งรีบดึงออกมาพร้อมกับแสดงสัญลักษณ์สีทองส่องประกายวับวาว.
เป็นเหรียญตราที่สลักด้วยลายมือของจงซาน,โดยมีอักษรสองตัว,"ยกเว้น"
ซึ่งตลอดหลายปีมานี้,ด้วยข่าวที่ได้ยินว่าจงซานได้ตกตายไปแล้ว,ทำให้เขาไม่ได้สนใจในตัวมัน,จึงได้เก็บเอาไว้ในกำไลเก็บของล่างสุด,ไม่คาดคิดเลยว่ามันจะสามารถนำมารักษาชีวิตของตัวเองได้.
"ท่านพ่อ,บุตรผิดไปแล้ว,บุตรผิดไปแล้ว!"สุ่ยเชียนที่คุกเข่าร้องไห้โหยหวน.
เห็นเหรียญตา
งดเว้น,สุ่ยอู๋เหินถึงกับสูดหายใจลึก,ตัวเอขาเองก็คาดไม่ถึงเลยว่า,ของพระราชทานที่เซิ่งหวังมอบให้นี้,ราวกับว่าเซิ่งหวังรับรู้จะต้องมีวันนี้,ถึงกับต้องถอยหายใจเช่นกัน.
"ในเมื่อมีเหรียญตางดเว้นความตาย,ความผิดนี้ถือว่างดเว้น,แต่โทษตายเว้นได้,โทษเป็นยังอยู่,เจ้าจะต้องถูกนำตัวไปสำนึกความผิดในถ้ำร้อยสวรรค์,และผ่านร้อยวัฏจักรให้ได้!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
ถ้าร้อยสวรรค์?
ทุกคนต่างก็รับรู้ดี,ทำให้หัวใจรัดแน่น,ร้อยวัฏจักร,ร้อยวัฏสงสาร,เรื่องนี้จะต้องได้รับความเจ็บปวดไม่น้อย,ทว่ายังไงก็ยังสามารถรักษาชีวิตได้,จึงไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไรอีก.
สุ่ยเชียนต้องถูกส่งไปยังถ้ำร้อยสวรรค์โดยมีอาวุโสเทียนเป็นผู้ดูแล.
ซึ่งในเวลานี้บนเทือกเขาเทียนเซี่ย,ตระกูลเทียน,เทียนเสิ่นจื่อและเหล่ายอดฝีมือคนอื่นๆยังคงเก็บตัวอยู่,อาวุโสเทียนหลังจากที่จงซานจากสวนสวรรค์ลอยฟ้าไป,ก็อาศัยอยู่ที่นั่นตลอด,ไม่ก้าวเข้ามายุ่งการเมือง,ไม่สนใจเรื่องต่างๆแม้แต่น้อย,เว้นแต่สุ่ยอู๋เหินจะเชิญเป็นเรื่องๆไป.
อาวุโสเทียนที่ได้รับคำเชิญให้เปิดถ้ำร้อยสวรรค์ให้กับสุ่ยเชียน.
อาวุโสเทียนที่จ้องมองไปยังสุ่ยเชียน,และกล่าวออกมาว่า,"สุ่ยอู๋เหินนั้นได้คิดดีแล้ว,หนึ่งร้อยทัณฑ์วัฏจักร,หลังจากเจ้าผ่านออกมาได้,จะทำให้เจ้าเติบใหญ่!"
หลังจากที่สุ่ยเชียนถูกส่งไปยังถ้ำร้อยสวรรค์แล้ว,ภายในที่พักตระกูลสุ่ยก็ไม่มีใครกล้าพูดถึงเรื่องนี้อีก,ภายในใจสุ่ยอู๋เหินเต็มไปด้วยความเศร้า,เขาที่ได้เข้าไปในตำหนักหลวง,ยืนอยู่ด้านในตำหนักซ่างเฉิน.
สุ่ยอู๋เหินที่จ้องมองไปยังบัลลังก์ของจงซาน,ราวกับว่าจงซานยังคงนั่งอยู่บนบัลลังก์เช่นเดิม.
"เซิ่งหวัง,ต้าเจิ้งช่างวุ่นวายนัก,ข้าควรจะทำเช่นไร?
ปกป้องมาห้าปีแล้ว,เฉินเองเวลานี้ไร้ซึ่งพลัง,เวลานี้เกินที่จะต้านทานเอาไว้ได้แล้ว!"
"มันเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบาก,เหล่าขวัญกำลังใจของขุนนาง,ทหาร,ประชาชนทั่วทั้งแผ่นดินที่เหือดหาย,เกิดความวุ่นวาย,ข้าควรทำเช่นไร?
เซิ่งหวัง,ห้าปีแล้ว,หากว่าท่านยังอยู่โปรดส่งข้าบอกเฉินด้วยเถอะ!"
........................
............
สุ่ยอู่เหินที่คุกเข่าคร่ำครวญอยู่ในตำหนัก,ภายในใจที่เต็มไปด้วยความเศร้า,การปกปักรักษาต้าเจิ้งเอาไว้ช่างยากลำบากนัก,แม้นว่าเขาจะปัดเป่าคำพูดของสุ่ยเชียนออกไปทั้งหมด,ทว่าก็ไม่สามารถที่จะเลือนหายไปได้,ห้าปี,ห้าปีที่เซิ่งหวังไม่มีข่าวคราว,แม้นว่าจะมีข่าวว่าเซิ่งหวังได้ตกตายแล้ว,ทว่าก็ยังไม่มีใครเห็นศพ,แน่นอนว่าเขาไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด.
"เซิ่งหวัง,ก่อนที่ท่านจะจากไป,ท่านได้บอกข้า..,บอกข้าอย่างงั้นรึ?"สุ่ยอู๋เหินที่กำลังโศกเศร้าก็ขมวดคิ้วไปมาในทันที.
---------------------------------
"สุ่ยอู๋เหิน!"จงซานที่เอ่ยออกมาในทันที.
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"
"สุ่ยอู๋เหิน,แม่ทัพกองกำลังที่ห้าของต้าเจิ้ง,นับจากวันนี้,ข้าขอประทานบรรดาศักดิ์ของเจ้าเป็น
"อ๋องจื่อเฉิน" เป็นราชวงศ์ต่างสกุลคนแรกของศาลเทวะต้าเจิ้ง.มีหน้าที่ปกป้องต้าเจิ้งในภพหยาง,ในช่วงเวลาที่ข้าไม่อยู่นี้,ให้ทำหน้าที่แทนข้าดูแลต้าเจิ้งทั่วแผ่นดิน!จนกว่าข้าจะกลับมา!"จงซานที่นำตราประทับสีม่วงออกมาให้กับเขา.
"เมื่อพบเข้ากับเรื่องที่ยากลำบากที่จะเผชิญ,จงเฝ้าถามตัวเอง,สิ่งที่ข้าหวังนั้นคืออะไร!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง.
---------------------------------
หลายร้อยปีมาแล้วคำพูดดังกล่าวนี้ยังคงก้องอยู่ในจิตสำนึกของสุ่ยอู๋เหิน.
"เมื่อพบกับเข้ากับความยากลำบาก,ที่ไม่สามารถเผชิญหน้าอย่างงั้นรึ?
ไม่ใช่ตตอนนี้รึ? เจ้าหวังสิ่งใด? ข้าหวังสิ่งใด?"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวย้ำไปมาช้าๆ.
"ข้าหวังไม่ให้เซิ่งหวังตาย!
ไม่ใช่ว่าเซิ่งหวังยังไม่ตายหรอกรึ?"ดวงตาของสุ่ยอู๋เหินที่เบิกกว้างขึ้นมาในทันที.
เซิ่งหวังยังไม่ตายอย่างงั้นรึ?
กับข้อสรุปของสุ่ยอู๋เหินที่ตื่นตะลึงขึ้นมาในทันที,เซิ่งหวังรู้ว่าเวลานี้จะมาถึง,จึงได้จงใจกล่าวเช่นนั้นอย่างงั้นรึ?
"อ๋องจื่อเฉิน?
จื่อที่แปลว่าล้ำค่า,ตามด้วย เฉิน
ที่แปลกว่าบ้าน,เซิ่งหวังจะบอกว่าให้เข้าปกป้องศาลเทวะต้าเจิ้งให้ดี?
สามารถที่จะกันลมกันฝนได้อย่างงั้นรึ? ไม่ใช่,ไม่ใช่แค่นั้นแน่!"สุ่ยอู่เหินที่กำลังขมวดคิ้วไปมา.
สุ่ยอู๋เหินที่กำลังครุ่นคิดเรื่องต่างๆนาๆ,ราวกับว่าเรื่องนี้ไม่ใช่อะไรธรรมดา,ต้องมีบางอย่างซ่อนเอาไว้แน่.
อ๋องจื่อเฉิน? จื่อ เฉิน ?
สุ่ยอู๋เหินพยายามค้นความทรงจำของตัวเอง.
ในเวลานั้น,สุ่ยอู๋เหินที่ราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่างได้,ถึงกับสูดหายใจที่เย็นเยือบเข้ามา,มันลึกลับจนเกินไป.
จื่อเฉิน? ปรมาจารย์จื่อเฉิน! ในอดีต!
เมื่อครั้งที่จงซานมีระดับแกนทองและได้อยู่ที่เมืองอู๋ซวังนั้น,บิดาของสุ่ยอู๋เหินได้ลงสมัครเป็นเจ้าเมืองในเวลานั้น,และมีคนที่เป็นยอดฝีมือในการหลอมคันศรอยู่,เขามีนามว่าปรมาจารย์จื่อเฉิน,ซึ่งในครั้งนั้นพวกเขาได้ใช้แผนการใส่ร้ายฝ่ายตรงข้าม,เป็นแผนการของจงซาน,แม้นว่าเวลานั้นสุ่ยอู๋เหินจะไม่เข้าใจในแผนการ,แต่ก็ยังก้าวไปตามแผนการ,ท้ายที่สุดจงซานก็ได้รับชัยชนะ,และได้เสียงถล่มทะลายในครั้งนั้น?
"ความหมายของเซิ่งหวังคือจริงคือเท็จ,เท็จคือจริง,ขอเพียงยืนกรานเอาไว้,ก็จะมองเห็นชัยชนะในความพ่ายแพ้,เมื่อได้รับชัยชนะ,เซิ่งหวังก็จะกลับมา,เมื่อถึงเวลาเซิ่งหวังก็จะกลับมา?"แววตาของสุ่ยอู๋เหินที่สั่นไหวไปมา.
"เซิ่งหวังยังมีชีวิตอยู่,เขาต้องการให้ข้าปกป้องเส้นทางที่จะกลับมา?
เมื่อถึงเวลานั้น,เซิ่งหวังจะกลับมาอย่างแน่นอน!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
กับปรินาที่จงซานได้ให้เว้,ท้ายที่สุดก็ทำให้สุ่ยอู๋เหินเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ,กับหัวใจที่หมดเรี่ยวแรง,เวลานี้กลายมาเป็นผ่อนคลายยิ่งขึ้นกว่าเดิม.
"ใช่แล้ว,เซิ่งหวังคือคนที่ลึกล้ำเกินจะหยั่ง,ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปจะคาดเดาความคิดของเซิ่งหวังได้,เฉินจะพยายามเต็มที่,ปกป้องเส้นทางให้เซิ่งหวังกลับมา!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวอย่างหนักแน่น,พร้อมกับแสดงความเคารพต่อบัลลังก์เก้ามังกรของจงซาน.
Chapter 965 Zhong Shan leaves the Shui Wuhen
riddle
钟山留给水无痕的哑谜
คำใบ้ที่จงซานทิ้งไว้ให้กับสุ่ยอู่เหิน.
สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ตำหนักอ๋องจื่อเฉิน!
สุ่ยอู๋เหินที่กลับมายังตำหนักของตัวเอง.
"ท่านพ่อ,บุตรมีเรื่องจะกล่าว!"ในเวลาเดียวกันเด็กหนุ่มที่ดูหล่อเหล่าได้ปรากฏขึ้นที่ด้านหน้าของสุ่ยอู๋เหิน.
"เชียน,มีอะไรอย่างงั้นรึ?"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางสงสัย.
สุ่ยเชียน,บุตรของสุ่ยอู๋เหิน,และยังเป็นบุตรคนโปรดของเขาด้วย.
"เรื่องสำคัญเกี่ยวกับตระกูลสุ่ย!"สุ่ยเชียนกล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"หืม?
งั้นไปห้องอักษรพร้อมกับกับพ่อก็แล้วกัน!"สุ่ยอู๋เหินที่เผยท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย.
นับตั้งแต่สุ่ยอู๋เหินที่ต้องยุ่งวุ่นวายเกี่ยวกับราชกิจ,จึงมีเวลาน้อยในการสั่งสอนบุตรชาย,บุตรชายของเขานั้นนับเป็นนายน้อยเจ้าสำราญ,หากไม่นำปัญหาใหญ่มา,สุ่ยอู๋เหินก็คร้านที่จะสนใจ,วันนี้อยู่ๆกับเปลี่ยนไป?คิดจะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องของตระกูลอย่างงั้นรึ?
ภายในห้องอักษร,สุ่ยเฉียนที่สร้างม่านเก็บเกี่ยวเอาไว้,เป็นค่ายกลตัดขาดด้านนอกและด้านใน.
"มีเรื่องอะไรก็กล่าวมา?"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ท่านพ่อ,ข้าได้ยินมาว่าวันนี้ทูตของศาลเทวะไท่อี้ได้ขอเข้าพบท่านพ่ออย่างงั้นรึ?"สุ่ยเชียนที่กล่าวออกมาด้ยท่าทางตื่นเต้นเล็กน้อย.
"อืม,ข้ากุดหัวมันไปแล้ว!"สุ่ยอู๋เหินพยักหน้า.
"หืม,ทำไม?
เขาพูดอะไรไม่ดีอย่างงั้นรึ?"สุ่ยเชียนที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางกระวนกระวาย.
"หืม?"สุ่ยอู๋เหินที่เปลี่ยนไปในทันที,แววตาที่เผยท่าทางดุร้ายออกมา.
หลายร้อยปีที่เขาเป็นผู้ดูแลแผ่นดิน,สุ่ยอู๋เหินที่เต็มไปด้วยความจริงจัง,แต่ท่าทางเช่นนี้ต่อบุตรชายสุดที่รักนั้น,สุ่ยเชียนไม่เคยเห็นมาก่อน.
"ท่านพ่อ,พวกเราไม่สามารถยอมจำนนต่อศาลเทวะไท่อี้ได้,มันไม่ยุติธรรมต่อคนทั้งแผ่นดิน,ไม่เช่นนั้นคงจะต้องขออภัยต่อคนทั่วหล้าที่ออกมาจากโลกใบเล็ก!"สุ่ยเชียนกล่าว.
"อืม!"สุ่ยอู๋เหินพยักหน้ารับ.
"แต่ว่า,เซิ่งหวังได้ตายไปแล้วในตอนนี้,จะถ่วงเวลาไปถึงทำไม,มีแต่จะทำให้เกิดหายนะมากขึ้นเรื่อยๆ,ท่านพ่อ,หลายร้อยปีที่ผ่านมาที่ท่านเป็นผู้นำ,มีเหล่าขุนนางไม่น้อยที่สนับสนุน,ในเวลานี้,ทำไมถึงไม่ก้าวขึ้นไปอีกขั้นล่ะ?
ไม่มีทางที่จะมีใครตำหนิท่านอย่างแน่นอน!"สุ่ยเชียนที่เร่งรีบกล่าวออกมาในทันที.
"ไอ้ลูกทรพี,เจ้าพูดอะไร?"ดวงตาของสุ่ยอู๋เหินที่เบิกกว้าง,เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวในทันที.
จิตสังหารที่รุนแรงจนทำให้สุ่ยเชียนสั่นสะท้านไปถึงหัวใจ,ใบหน้าของเขาที่ขาวซีดระงับความหวาดกลัวเอาไว้และกล่าวออกมาว่า,"ข้าต้องการให้ท่านพอรับโองการเป็นราชา,เซิ่งหวังได้ตกตายไปแล้ว,ทว่าท่านปกป้องต้าเจิ้งไปมีแต่เปล่าประโยชน์?
เหล่าขุนนางมากมายต่างก็ลดน้อยลงเรื่อยๆ,พวกเราไม่มีทางที่จะยืนหยัดบนโลกนี้ได้,เว้นแต่ท่านพ่อจะกลายเป็นราชา,บุตรให้ให้ท่านพ่อทบทวน!"
จากนั้น,สุ่ยเชียนที่คุกเข่าลงบนพื้น.
กลิ่นอายของสุ่ยอู๋เหินที่ปะทุขึ้นมา,พลังมากมายที่ทะลวงค่ายกลออกไปด้านนอกในทันที.
"ไอ้ลูกทรพี,ข้าจะแยกร่างของเจ้าในวันนี้.
เสียงคำรามกึกก้องที่ดังสนั่นไปทั่วทั้งตำหนัก,ทันใดนั้นผู้คนมากมายต่างก็มารุมล้อมตำหนักแห่งนี้.
"เหล่าเยว่,เหล่าเยว่ได้โปรด!"ทันใดนั้นสตรีผู้หนึ่งที่พุ่งเข้ามา,กอดเข่าสุ่ยอู๋เหินเอาไว้,พร้อมกับร้องไห้โอดครวญ.
"ไปให้พ้น,ข้าจะแยกร่างให้ลูกทรพีในวันนี้!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.
"เชียน,เจ้าทำให้อะให้ท่านพ่อโกรธ?ยังไม่ขออภัยพ่อเจ้าอีก!"สตรีคนดังกล่าวที่หันหน้ามาพูดกับสุ่ยเชียน.
ใช่,น้องเชียน,เจ้ายังไม่ขอโทษท่านพ่ออีก,เร็วเข้า!"เหล่าพี่น้องของสุ่ยเชียนที่เร่งรีบกล่าวออกมา.
"ข้าพูดถูก,ท่านพ่อ,ท่านมันดื้อรั้นหัวแข็งเกินไป,ท่านภัคดีจนตาบอด,เซิ่งหวังตายไปแล้ว,คนหลายพันคนต่างก็เห็นและบันทึกภาพมา,วาสนาบนท้องฟ้าก็หายไปแล้ว,ทำไมยังต้องปกป้องต้าเจิ้งอยู่อีก,ตราบเท่าที่ท่านี่พ่อตั้งกาย,เหล่าขุนนางทั้งหมดก็พร้อมจะสนับสนุนท่านเป็นราชาแล้ว,ท่านพ่อ,บุตรถามท่านอยู่!"สุ่ยเชียนที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
เสียงที่สุ่ยเชียนกล่าว,ทำให้คนที่อยุ่รอบๆเงียบ,หลายคนที่ต้องการให้สุ่ยอู่เหินขึ้นเป็นราชา,เหล่าพี่น้องของสุ่ยเชียนเองก็แสดงแววตากระตือรือร้นเช่นกัน,ตอนนี้พวกเขาเป็นเพียงแค่อ๋อง,หากสุ่ยอู๋เหินขึ้นเป็นราชา,สามารถที่จะกลายเป็นไท่จื่อได้!
ส่วนสตรีที่กอดขาสุ่ยอู๋เหิน,ใบหน้าของนางก็คาดหวังเช่นกัน,หากสุ่ยอู๋เหินก้าวขึ้นเป็นราชา,นางที่เป็นหวังเฟยจะสามารถกลายเป็นฮวงโหวได้.
"บังอาจ,กล้าคิดกบฏอย่างงั้นรึ? ข้าได้ประกาศทั่วท้องพระโรงแล้ว,ใครกล้าขัดคำสั่งข้า,จะต้องประหายมันเก้าชั่วโคตร!
นำมันออกไป,ตัดหัวเสียบประจาน,นำสุ่ยเชียนไปกุยหัวที่ประตูสวรรค์ทิศใต้,เมื่อเซิ่งหวังกลับมา,ข้าจะขอตกตายรับโทษนี้อีกครั้ง!"สุ่ยอู่เหินที่คำรามออกมาด้วยความโกรธ.
กับคำพูดของสุ่ยอู๋เหิน,ทำให้ทุกคนส่งเสียงอื้ออึง,รับรู้ว่าสุ่ยอู๋เหินที่ภัคดีจนหูหนวกตาบอด,ไม่คิดเลยว่าจะดื้อรัดขนาดนี้,ภัคดีจนเสียสตรี?
ถึงกับจะสังหารตัวเองและครอบครัวทั้งหมดเลยรึ?
"เหล่าเยว่,เหล่าเยว่ได้โปรด,เขาเป็นบุตรที่ท่านโปรดที่สุด,เหล่าเยว่!"สตรีที่ร้องไห้โหยหวนอยู่ข้างๆ.
"ท่านพ่อ,โปรดอภัยให้น้องเชียนด้วย!"เหล่าพี่น้องต่างก็หวาดผวาร้องขอความเมตรตา,ก่อนหน้านี้ที่พวกเขาแอบคิดเหมือนกับสุ่ยเชียน,ตอนนี้มลายหายไปหมดแล้ว.
สุ่ยเชียนที่จ้องมองด้วยแววตาตะลึงงัน.
"ยังไม่นำมันไป,กุดหัวอีก!"สุ่ยอู่เหินที่สั่งการองค์รักษ์สองคน.
"รับทราบ!"องค์รักษ์ทั้งสองที่เข้าไปจับกุมในทันที.
กุยหัวท่านอ๋อง?
พวกเขาไม่คิดคิดแม้แต่น้อย,ภายในใจถึงกับตะลึงงันกับคำสั่งของอ๋องจื่อเฉิน.
"ท่านพ่อ,ท่านพ่อ,ข้าเชียนไง!"สุ่ยเชียนที่เวลานี้เผยความหวาดกลัวออกมา.
"ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร,คิดเป็นกบฏ,ต้องตาย!"สุ่ยอู๋เหินกล่าวออกมาด้วยความโกรธ.
"ท่านแม่,ช่วยข้าด้วย,ท่านพี่ช่วยข้าด้วย!"สุ่ยเชียนที่เวลานี้เต็มไปด้วยความหวาดกลัว,ตอนนี้เขารับรู้ได้ถึงอารมณ์ของบิดาแล้ว,เป็นความจริง,เขากำลังจะถูกกุดหัวจริงๆ!
"เหล่าเยว่,ท่านจะกุดหัวเขาไม่ได้,ท่านทำไม่ได้!"สตรีคนดังกล่าวที่เอ่ยออกมาในทันที.
"เจ้าต้องการจะขัดคำสั่งของข้าอย่างงั้นรึ?"ดวงตาของสุ่ยอู๋เหินที่ชำเลืองมองออกไป.
"ไม่,ไม่,เมื่อเซิ่งหวังยังอยู่ได้มอบเหรียญทองเว้นความตายให้กับ,เชียนตั้งแต่ยังเด็ก,เพื่อแสดงความยินดีเมื่อครั้งเขาเกิดมา,เชียนสามารถยกเว้นโทษตายได้,ท่านไม่สามารถสังหารเชียนได้! เหล่าเยว่,ท่านจะขัดคำสั่งของเซิ่งหวังไม่ได้,ท่านทำไม่ได้!"สตรีคนดังกล่าวเอ่ยออกเสียงสั่นปนด้วยเสียงสะอื้น.
"ข้ามีเหรียญพระราชทานเว้นความตาย,ข้ามี!"สุ่ยเชียนที่เร่งรีบดึงออกมาพร้อมกับแสดงสัญลักษณ์สีทองส่องประกายวับวาว.
เป็นเหรียญตราที่สลักด้วยลายมือของจงซาน,โดยมีอักษรสองตัว,"ยกเว้น"
ซึ่งตลอดหลายปีมานี้,ด้วยข่าวที่ได้ยินว่าจงซานได้ตกตายไปแล้ว,ทำให้เขาไม่ได้สนใจในตัวมัน,จึงได้เก็บเอาไว้ในกำไลเก็บของล่างสุด,ไม่คาดคิดเลยว่ามันจะสามารถนำมารักษาชีวิตของตัวเองได้.
"ท่านพ่อ,บุตรผิดไปแล้ว,บุตรผิดไปแล้ว!"สุ่ยเชียนที่คุกเข่าร้องไห้โหยหวน.
เห็นเหรียญตา
งดเว้น,สุ่ยอู๋เหินถึงกับสูดหายใจลึก,ตัวเอขาเองก็คาดไม่ถึงเลยว่า,ของพระราชทานที่เซิ่งหวังมอบให้นี้,ราวกับว่าเซิ่งหวังรับรู้จะต้องมีวันนี้,ถึงกับต้องถอยหายใจเช่นกัน.
"ในเมื่อมีเหรียญตางดเว้นความตาย,ความผิดนี้ถือว่างดเว้น,แต่โทษตายเว้นได้,โทษเป็นยังอยู่,เจ้าจะต้องถูกนำตัวไปสำนึกความผิดในถ้ำร้อยสวรรค์,และผ่านร้อยวัฏจักรให้ได้!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
ถ้าร้อยสวรรค์?
ทุกคนต่างก็รับรู้ดี,ทำให้หัวใจรัดแน่น,ร้อยวัฏจักร,ร้อยวัฏสงสาร,เรื่องนี้จะต้องได้รับความเจ็บปวดไม่น้อย,ทว่ายังไงก็ยังสามารถรักษาชีวิตได้,จึงไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไรอีก.
สุ่ยเชียนต้องถูกส่งไปยังถ้ำร้อยสวรรค์โดยมีอาวุโสเทียนเป็นผู้ดูแล.
ซึ่งในเวลานี้บนเทือกเขาเทียนเซี่ย,ตระกูลเทียน,เทียนเสิ่นจื่อและเหล่ายอดฝีมือคนอื่นๆยังคงเก็บตัวอยู่,อาวุโสเทียนหลังจากที่จงซานจากสวนสวรรค์ลอยฟ้าไป,ก็อาศัยอยู่ที่นั่นตลอด,ไม่ก้าวเข้ามายุ่งการเมือง,ไม่สนใจเรื่องต่างๆแม้แต่น้อย,เว้นแต่สุ่ยอู๋เหินจะเชิญเป็นเรื่องๆไป.
อาวุโสเทียนที่ได้รับคำเชิญให้เปิดถ้ำร้อยสวรรค์ให้กับสุ่ยเชียน.
อาวุโสเทียนที่จ้องมองไปยังสุ่ยเชียน,และกล่าวออกมาว่า,"สุ่ยอู๋เหินนั้นได้คิดดีแล้ว,หนึ่งร้อยทัณฑ์วัฏจักร,หลังจากเจ้าผ่านออกมาได้,จะทำให้เจ้าเติบใหญ่!"
หลังจากที่สุ่ยเชียนถูกส่งไปยังถ้ำร้อยสวรรค์แล้ว,ภายในที่พักตระกูลสุ่ยก็ไม่มีใครกล้าพูดถึงเรื่องนี้อีก,ภายในใจสุ่ยอู๋เหินเต็มไปด้วยความเศร้า,เขาที่ได้เข้าไปในตำหนักหลวง,ยืนอยู่ด้านในตำหนักซ่างเฉิน.
สุ่ยอู๋เหินที่จ้องมองไปยังบัลลังก์ของจงซาน,ราวกับว่าจงซานยังคงนั่งอยู่บนบัลลังก์เช่นเดิม.
"เซิ่งหวัง,ต้าเจิ้งช่างวุ่นวายนัก,ข้าควรจะทำเช่นไร?
ปกป้องมาห้าปีแล้ว,เฉินเองเวลานี้ไร้ซึ่งพลัง,เวลานี้เกินที่จะต้านทานเอาไว้ได้แล้ว!"
"มันเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบาก,เหล่าขวัญกำลังใจของขุนนาง,ทหาร,ประชาชนทั่วทั้งแผ่นดินที่เหือดหาย,เกิดความวุ่นวาย,ข้าควรทำเช่นไร?
เซิ่งหวัง,ห้าปีแล้ว,หากว่าท่านยังอยู่โปรดส่งข้าบอกเฉินด้วยเถอะ!"
........................
............
สุ่ยอู่เหินที่คุกเข่าคร่ำครวญอยู่ในตำหนัก,ภายในใจที่เต็มไปด้วยความเศร้า,การปกปักรักษาต้าเจิ้งเอาไว้ช่างยากลำบากนัก,แม้นว่าเขาจะปัดเป่าคำพูดของสุ่ยเชียนออกไปทั้งหมด,ทว่าก็ไม่สามารถที่จะเลือนหายไปได้,ห้าปี,ห้าปีที่เซิ่งหวังไม่มีข่าวคราว,แม้นว่าจะมีข่าวว่าเซิ่งหวังได้ตกตายแล้ว,ทว่าก็ยังไม่มีใครเห็นศพ,แน่นอนว่าเขาไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด.
"เซิ่งหวัง,ก่อนที่ท่านจะจากไป,ท่านได้บอกข้า..,บอกข้าอย่างงั้นรึ?"สุ่ยอู๋เหินที่กำลังโศกเศร้าก็ขมวดคิ้วไปมาในทันที.
---------------------------------
"สุ่ยอู๋เหิน!"จงซานที่เอ่ยออกมาในทันที.
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"
"สุ่ยอู๋เหิน,แม่ทัพกองกำลังที่ห้าของต้าเจิ้ง,นับจากวันนี้,ข้าขอประทานบรรดาศักดิ์ของเจ้าเป็น
"อ๋องจื่อเฉิน" เป็นราชวงศ์ต่างสกุลคนแรกของศาลเทวะต้าเจิ้ง.มีหน้าที่ปกป้องต้าเจิ้งในภพหยาง,ในช่วงเวลาที่ข้าไม่อยู่นี้,ให้ทำหน้าที่แทนข้าดูแลต้าเจิ้งทั่วแผ่นดิน!จนกว่าข้าจะกลับมา!"จงซานที่นำตราประทับสีม่วงออกมาให้กับเขา.
"เมื่อพบเข้ากับเรื่องที่ยากลำบากที่จะเผชิญ,จงเฝ้าถามตัวเอง,สิ่งที่ข้าหวังนั้นคืออะไร!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง.
---------------------------------
หลายร้อยปีมาแล้วคำพูดดังกล่าวนี้ยังคงก้องอยู่ในจิตสำนึกของสุ่ยอู๋เหิน.
"เมื่อพบกับเข้ากับความยากลำบาก,ที่ไม่สามารถเผชิญหน้าอย่างงั้นรึ?
ไม่ใช่ตตอนนี้รึ? เจ้าหวังสิ่งใด? ข้าหวังสิ่งใด?"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวย้ำไปมาช้าๆ.
"ข้าหวังไม่ให้เซิ่งหวังตาย!
ไม่ใช่ว่าเซิ่งหวังยังไม่ตายหรอกรึ?"ดวงตาของสุ่ยอู๋เหินที่เบิกกว้างขึ้นมาในทันที.
เซิ่งหวังยังไม่ตายอย่างงั้นรึ?
กับข้อสรุปของสุ่ยอู๋เหินที่ตื่นตะลึงขึ้นมาในทันที,เซิ่งหวังรู้ว่าเวลานี้จะมาถึง,จึงได้จงใจกล่าวเช่นนั้นอย่างงั้นรึ?
"อ๋องจื่อเฉิน?
จื่อที่แปลว่าล้ำค่า,ตามด้วย เฉิน
ที่แปลกว่าบ้าน,เซิ่งหวังจะบอกว่าให้เข้าปกป้องศาลเทวะต้าเจิ้งให้ดี?
สามารถที่จะกันลมกันฝนได้อย่างงั้นรึ? ไม่ใช่,ไม่ใช่แค่นั้นแน่!"สุ่ยอู่เหินที่กำลังขมวดคิ้วไปมา.
สุ่ยอู๋เหินที่กำลังครุ่นคิดเรื่องต่างๆนาๆ,ราวกับว่าเรื่องนี้ไม่ใช่อะไรธรรมดา,ต้องมีบางอย่างซ่อนเอาไว้แน่.
อ๋องจื่อเฉิน? จื่อ เฉิน ?
สุ่ยอู๋เหินพยายามค้นความทรงจำของตัวเอง.
ในเวลานั้น,สุ่ยอู๋เหินที่ราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่างได้,ถึงกับสูดหายใจที่เย็นเยือบเข้ามา,มันลึกลับจนเกินไป.
จื่อเฉิน? ปรมาจารย์จื่อเฉิน! ในอดีต!
เมื่อครั้งที่จงซานมีระดับแกนทองและได้อยู่ที่เมืองอู๋ซวังนั้น,บิดาของสุ่ยอู๋เหินได้ลงสมัครเป็นเจ้าเมืองในเวลานั้น,และมีคนที่เป็นยอดฝีมือในการหลอมคันศรอยู่,เขามีนามว่าปรมาจารย์จื่อเฉิน,ซึ่งในครั้งนั้นพวกเขาได้ใช้แผนการใส่ร้ายฝ่ายตรงข้าม,เป็นแผนการของจงซาน,แม้นว่าเวลานั้นสุ่ยอู๋เหินจะไม่เข้าใจในแผนการ,แต่ก็ยังก้าวไปตามแผนการ,ท้ายที่สุดจงซานก็ได้รับชัยชนะ,และได้เสียงถล่มทะลายในครั้งนั้น?
"ความหมายของเซิ่งหวังคือจริงคือเท็จ,เท็จคือจริง,ขอเพียงยืนกรานเอาไว้,ก็จะมองเห็นชัยชนะในความพ่ายแพ้,เมื่อได้รับชัยชนะ,เซิ่งหวังก็จะกลับมา,เมื่อถึงเวลาเซิ่งหวังก็จะกลับมา?"แววตาของสุ่ยอู๋เหินที่สั่นไหวไปมา.
"เซิ่งหวังยังมีชีวิตอยู่,เขาต้องการให้ข้าปกป้องเส้นทางที่จะกลับมา?
เมื่อถึงเวลานั้น,เซิ่งหวังจะกลับมาอย่างแน่นอน!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
กับปรินาที่จงซานได้ให้เว้,ท้ายที่สุดก็ทำให้สุ่ยอู๋เหินเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ,กับหัวใจที่หมดเรี่ยวแรง,เวลานี้กลายมาเป็นผ่อนคลายยิ่งขึ้นกว่าเดิม.
"ใช่แล้ว,เซิ่งหวังคือคนที่ลึกล้ำเกินจะหยั่ง,ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปจะคาดเดาความคิดของเซิ่งหวังได้,เฉินจะพยายามเต็มที่,ปกป้องเส้นทางให้เซิ่งหวังกลับมา!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวอย่างหนักแน่น,พร้อมกับแสดงความเคารพต่อบัลลังก์เก้ามังกรของจงซาน.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น