Immortality Chapter 956 The technique of duplication
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 956 วิชาคัดลอก.
Chapter 956 The technique of duplication
复制之术
วิชาคัดลอก.
ข่าวต่างๆภายในโลกนวีหว๋าที่กระจายไปทั่ว,หยิงที่เพิ่งได้รับรายงานจากไป๋ฉี.
"เซิ่งหวัง,ข้าได้รับข่าวมาว่า,ปราชญ์เทพหมี่เทียนสังหารเป๋าซือไปแล้ว!"ไป๋ฉีกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
หยิงครุ่นคิดและกล่าวออกมาว่า,"สี่ภูติเทียนเต๋า?
ได้ยินข่าวมาว่ามีพลังไม่ได้ด้อยกว่าค่ายกลสังหารเซียนเลย,หากปะทะกับค่ายกลกระบี่สังหารเซียนที่แท้จริงแล้ว,ผลที่ได้จะเป็นเช่นใด!"
"ค่ายกลกระบี่สังหารเซียนอย่างงั้นรึ? ไม่ใช่ว่ามันพังทลายไปหมดแล้วอย่างงั้นรึ?"ไป๋ฉีที่ขมวดคิ้วไปมา.
"พังทลายอย่างงั้นรึ? ก็คอยดูต่อไป!"หยิงที่กล่าวอย่างไม่แยแสนัก.
"ครับ!"
ปราชญ์เทพปรากฏ,ข่าวนี้กระจายไปทั่วทุกสารทิศ.
ภายในสถานที่เป๋าซือตายไปมีผู้ฝึกตนมากมายมาเยือน,แม้ว่าจะมองไม่เห็นเหตุการณ์,ทว่ากับสัมผัสของปราชญ์เทพที่ยังคงเหลืออยู่,ก็ทำให้ทุกคนอย่างมาเห็นเช่นกัน.
บนหุบเขาแห่งหนึ่งที่ไม่ไกลจากสถานที่ดังกล่าว,จงซานที่สร้างป้ายสุสานขึ้น.
สหายเก่า,สุสานหม่ากู.
แม้ว่าศพของนางหมี่เทียนจะนำไปแล้ว,ทว่าจงซานก็ยังตัดสินใจสร้างสุสานเปล่าให้กับนาง.
จ้องมองไปยังพื้นที่ไกลออกไปเหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่มารุมล้อม,จงซานที่หันหน้ามาบอกโหลวซิงเฉินและกล่าวออกมาว่า,"ไปเถอะ!"
"ครับ!"
"ไปรึ? ไปใหน!"เสียงๆหนึ่งที่คำรามออกมาในทันที.
พร้อมกับใครบางคนที่ออกมาขวางทางของจงซานเอาไว้.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย!
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยก่อนหน้านี้ได้เข้าแย่งชิงธวัชเจาเหยากับเหล่าเซียนบรรพชน,ท้ายที่สุดก็ได้กลับมา,ทว่าหลังจากนั้นก็พบว่าธวัชเจาเหยานั้นเป็นของปลอม.
ของปลอม? เหล่าเซียนบรรพชนที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง,เพราะว่าเหล่าเซียนบรรพชนสามารถยืนยันได้ว่า,ของที่หยิงปล่อยไปก่อนหน้านี้,อาจเป็นของจริงแน่,ทว่าระหว่างทางพวกเขากลับวิ่งไล่ของปลอม?
มีความเป็นไปได้ว่าจะมีใครบางคนที่สร้างเรื่องหลอกลวงขึ้น.
ใคร?
ทันใดนั้นเหล่าเซียนบรรพชนทุกคนต่างก็นึกขึ้นมาในในทันที,ทุกๆคนที่คิดเหมือนๆกัน,ประมุขนิกายเสอโห่ว.
เหล่าเซียนบรรพชนมากมายที่เร่งรีบตามหา,ค้นหารอบๆ,ท้ายที่สุดก็ได้ข่าวว่า,ประมุขนิกายเสอโห่ว,คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเป๋าซือ?
และยังได้รับข่าวมาว่า,เป๋าซือนั้นถูกปราชญ์เทพหมี่เทียนสังหารแล้ว.
ทว่าในเวลาเดียวกัน,ภายในโลกนวีหว๋ากับปรากฏธวัชเจาเหยามากมาย,แม้นว่าจะเป็นของปลอม,ทว่าก็มีคนมากมายเข้าไปแย่งชิงเหมือนเดิม.
เหล่าเซียนบรรพชนในเวลานี้ที่เต็มไปด้วยความงงงวย,ทว่าบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยได้พบกับเรื่องๆหนึ่ง,ศิษย์มากกว่าหนึ่งร้อยคนที่ตัวเองนำมา,คาดไม่ถึงเลยว่าจะตกตายไปทั้งหมด.
ดวงตาของบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่เต้นไปมาด้วยความบ้าคลั่ง,ใคร?
ใครที่สังหารศิษย์ของเขา?
ภายใต้การพยากรของเขา,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยถึงกับตะลึงงัน,ศิษย์ของเขาแต่ละคนที่แยกย้ายกันไปตายคนละทิศละทาง,กล่าวอีกอย่างหนึ่ง,กว่าตัวเองจะพบเข้า,เหล่าศิษย์ของเขากว่าร้อยคนถูกกลุ่มอิทธิพลต่างๆนับร้อยสังหารไปแล้ว?
ภายใต้การสืบเสาะ,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ได้ผลออกมาว่า,ก่อนที่พวกเขาจะตายไป,พวกเขาได้พบกับจงซานก่อนทุกคน.
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย? ท่านมีอะไรจะแนะนำอย่างงั้นรึ?"จงซานที่แสดงท่าทางงงวย.
เห็นท่าทางจงซานที่แสดงท่าทางโง่งมออกมา,ทำให้บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยไม่รู้ว่าจะต้องกล่าวสิ่งใดออกมา.
"จงซาน,ศิษย์ข้าสองคนที่ตกตายไป,ต้องโทษตัวเขาเอง,ทว่าคนอื่นๆคาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะสังหารพวกเขาทั้งหมด?
เจ้าหาญกล้าเกินไปแล้ว!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยวออกมา.
แรงกดดันมหาศาลที่โถมทับไปยังทิศทางของจงซานในทันที,เหล่าต้นไม้ใบหญ้าที่อยู่รอบๆถึงกับโน้มลงด้วยพลังกดดันที่ยิ่งใหญ่แผ่ออกไป.
กับความโกรธเกรี้ยวมากมายของบรรพชนเสวี๋ยเหม่ย,เป็นเหตุให้ผู้ฝึกตนมากมายที่อยู่รอบๆสนใจ,ทุกคนต่างจดจ้องมองมาเป็นสายตาเดียวกัน.
มีใครกำลังจะต่อสู้กันอย่างงั้นรึ?
โหลวซิงเฉินที่ออกมาขวางหน้าจงซานทันที,ส่วนจงซานที่ยกมือขึ้นห้าม,โหลวซิงเฉินเอาไว้.
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,ข้าเองก็นับถือท่านเป็นอาวุโส,ทว่าขอถามให้ชัดเจน,ข้าจงซานได้ไปกระทำอะไร,ที่ท่านหาว่าข้าบังอาจกัน!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ก็ดี,จะตายอยู่แล้ว,ยังเล่นลิ้นอีกรึ?
ศิษย์ของข้าหลายสิบคน,พวกเขาไปทำอะไร?"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่บ้าคลั่งด้วยความโกรธ.
"ศิษย์ของท่าน,ข้าไปทำอะไรอย่างงั้นรึ?ศิษย์ของท่าน,เกี่ยวอะไรกับข้า?แม้ว่าข้าจงซานจะดูแคลนพวกเขาที่มีคนนับร้อยเข้ามาหาเรื่องข้า,แล้วอย่างไร,ท่านคิดว่าข้าทำอะไรพวกเขาได้รึยังไง?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"หากเจ้าไม่หลอกพวกเขา,พวกเขาจะตายอย่างงั้นรึ?"
"ข้าไปหลอกอะไรพวกเขา?"
"ธวัชเจาเหยาปลอม,เจ้าเป็นคนมอบให้ศิษย์ข้าไม่ใช่รึไง?"
"ปลอมอย่างงั้นรึ?
ในเวลานั้นใครจะไปรู้ล่ะ,พวกเขาเป็นคนแย่งชิงกันไปเอง,ธวัชเจาเหยาที่แม้แต่เหล่าเซียนบรรพชนยังแย่งกัน,ศิษย์ของท่านแย่งไปจากข้าเอง,ข้าเองก็ได้รับมันมา,ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรว่ามันเป็นของปลอม?"
”........................!”
"แล้วทำไมเจ้ามอบให้พวกเขาไปนับสิบอัน?"บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่พูดไม่ออก,ราวกับว่าศิษย์ตัวเองเป็นตัวตลก,ให้คนอื่นหลอกนับสิบครั้ง?
"มันคงสมบูรณ์แบบจนไม่รู้ว่าเป็นของปลอม,พวกเขาต้องการเอง,ข้าจึงต้องให้,แล้วจะให้ข้าทำอะไรได้กัน?"
”..............................!”
"ข้าไม่ต้องการพูดกับเจ้าอีกแล้ว,อย่ามาตำหนิข้าที่รังแกคนอ่อนแอกว่า,ข้าจะให้พวกเจ้าสองคนร่วมมือกัน,ตัดสินเป็นตาย!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"พวกเราสองคน?
เซียนโบราณและต้าเซียน,ส่วนเจ้าเซียนบรรพชน? เจ้ายังบอกว่าไม่รังแกคนอ่อนแออีกเหรอ!"จงซานกล่าวล้อ.
"เซิ่งหวัง?
ท่านหนีไปก่อนเถอะ,ข้าจะรังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยไว้เอง!"โหลวซิงเฉินที่กล่าวออกมาในทันที.
จงซานที่จ้องมองไปยังโหลวซิงเฉิน,"เจ้ามั่นใจกี่ส่วนที่จะเอาชนะบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย?"
มันใจกี่ส่วนอย่างงั้นรึ? จริงหรือเท็จ?
ผู้คนมากมายที่อยู่รอบๆที่เต็มไปด้วยความสงสัยในทันที.
เซียนโบราณกับเซียนบรรพชน,กับเซียนที่สามารถเคลื่อนย้ายเทียนเต๋าได้,ไม่มีทางเลยที่จะต่อกรได้.
"ข้า,ข้าไม่สามารถ!"โหลวซิงเฉินที่ส่ายหน้าไปมา,ใบหน้าเผยรอยยิ้มที่ขมขื่นออกมา.
ที่เขาออกมาขวางหน้าถ่วงเวลาให้จงซานนั้น,เพราะว่าครอบครัวของเขานั้นอยู่ในต้าเจิ้งภพหยิน.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมา,ก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า,"ตกลง,ข้าจะจัดการเอง!"
โหลวซิงเฉินที่ดวงตากลมโต,ราวกับว่าเขาฟังอะไรผิดหรือไม่?
ไม่ใช่แค่โหลวซิงเฉิน,คนอื่นๆเองต่างก็ต้องเงี่ยหูถูไปมาโดยไม่รู้สึกตัวเช่นกัน.
"ศิษย์พี่,จงซานพูดอะไร?
เขาต้องการต่อสู้กับบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยอย่างงั้นรึ?"
"เพ่ย,ต้าเซียนถึงกับคิดต่อกรกับเซียนบรรพชนอย่างงั้นรึ?"
"จงซาน,เขาเสียสติไปแล้ว?"
..........................................
..................
......
ผู้คนมากมายต่างก็ส่งเสียงอื้ออึ้งด้วยความสงสัย.
โหลวซิงเฉินที่จ้องมองจงซานด้วยแววตาไม่อยากเชื่อ,เซิ่งหวัง,ต้องการทำสิ่งใดกันแน่?
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยมาหาเรื่องข้า,เจ้าไม่จำเป็นต้องเอาชีวิตไปทิ้ง!"จงซานกล่าว.
ในเวลานั้น,ภายในใจของโหลวซิงเฉินที่ส่ายไปมา,"เซิ่งหวัง!เฉินหวังว่า จะร่วมสู้กับเซิ่งหวังกับบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย!"
จงซานที่ส่ายหน้าไปมา,"ไม่จำเป็น,เจ้าถอยไปเถอะ!"
"ครับ!"โหลวซิงเฉินที่ถอยออกไป.
โหลวซิงเฉินรู้ดี,แม้นว่าตัวเองจะแข็งแกร่ง,ทว่าแน่นอนก็ยังด้อยกว่าเซียนบรรพชนที่สามารถเคลื่อนย้ายอำนาจเทียนเต๋าได้,ไม่สามารถเทียบกันได้เลย.
การต่อสู้กับบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,ก็ไม่ต่างจากแส่หาความตายเท่านั้น.
ทว่าสิ่งที่เซิ่งหวังกระทำ?
เพื่อปกป้องเขาอย่างงั้นรึ?
ในเวลานั้น,ภายในใจของโหลวซิงเฉินที่สั่นไหว,สัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ลึกล้ำต่อต้าเจิ้ง.
โหลวซิงเฉินที่ถอยออกมา,ทว่า,ภายในใจพร้อมที่จะกระโจนเข้าสนามรบทุกเมื่อ.
จงซานที่ยื่นอยู่บนยอดเขา,เสื้อผ้าที่โบกสะบัดไปตามแรงลม,จงซานที่เงยหน้าจ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
"มีปัญหาอะไร?
คนเดียวอย่างงั้นรึ?"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยแค่นเสียงดูแคลน.
"หนึ่งคน,หรือสองคนต่างกันอย่างไร?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ดี,ดูเหมือนว่าเจ้าจะมั่นใจในตัวเองมากเลยนะ!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"มั่นใจ,ข้าบอกไปก่อนแล้ว,เหมือนดั่งที่ศิษย์ของเจ้าบังคับข้ามาตลอด,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,ข้าจงซานจะเป็นหรือตาย,ดูเหมือนว่าวันนี้เจ้าก็ต้องการสร้างความอับอายให้กับข้าอยู่ดี!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"วันนี้,เจ้าต้องตาย,ก็ดี,ให้ข้าได้เห็นวิชาเนตรของเจ้า,กับวิชาที่ทำให้เซียนบรรพชนล่วงหล่นกลายเป็นเซียนโบราณได้!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
วิชาเนตร! มีหลายคนเคยกล่าวถึงวิชาเนตรของจงซาน,ทำให้ทุกคนเงียบงันจดจ้องมองด้วยความสนใจในทันที.
ในอดีตภายในค่ายกลโถมังกรหลับ,ได้ยินข่าวว่าจงซานที่ได้ใช้วิชาเนตรออกมา,แม้นว่าพวกเขาจะไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง,ทว่าก็ทำให้พวกเขารู้สึกสนใจออกมาเช่นกัน.
วิชาเนตรนิมิตดีร้าย,ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครเคยรู้จักมาก่อน.
ทุกคนที่ครอบครองวิชาเนตร,ด้วยระดับพลังฝึกตนระดับเดียวกัน,ไม่ใช่ว่าไร้เทียมทานหรอกรึ?
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่จ้องมองไปยังจงซาน,ส่วนเหล่าผู้ฝึกตนอื่นๆก็เช่นกัน,ในเวลานั้นในกลุ่มคนเหล่านั้นมีเซียนบรรพชน
1-2 คนเช่นกัน.
ราวกับว่าทุกคนต่างก็สงสัยในวิชาเนตรของจงซาน.
จงซานรู้ดี,ว่าการต่อสู้กับบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยนั้นไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้,ดังนั้นไม่ควรที่จะหาวิธีในการหลบเลี่ยง,ทว่าต้องสร้างความสนใจต่างหาก.
วิชาเนตร? เนตรนิมิตร้าย?
นี่เป็นความลับที่ควรจะปกปิดไม่ให้คนอื่นรับรู้.
แต่ในเมื่อไม่สามารถปกปิดได้,ก็จำเป็นต้องแสดงออกมาอย่างอลังการต่อหน้าทุกคน.
เซียนบรรพชน,ด้วยความแข็งแกร่งของเขาเวลานี้,มีเหรอที่จะต่อกรกับเซียนบรรพชนได้?
ในอดีตแม้แต่หลั่นเติ้งเขายังไม่ใช่คู่มือ,แน่นอน,แม้จะรวมโหลวซิงเฉินเข้าไปด้วยก็ไม่มีประโยชน์ใดๆเลย.
จงซานให้โหลวซิงเฉินถอยออกไป,หลักๆนั้นเป็นเพราะว่าบัวหงหลวนเทียนที่หน้าผากของเขา,ก่อนหน้ามีทั้งสีน้ำเงินและสีแดง,สลับไปมา,กล่าวอีกอย่างหนึ่ง,เขาที่มีทั้งโชคร้ายและโชคดีรวมอยู่ด้วย,เขาจึงจำเป็นต้องลงมือเต็มที่ด้วยตัวเอง.
"เจ้าต้องการศึกษาเนตรนิมิตร้ายไร้คู่เปรียบข้าอย่างงั้นรึ?"จงซานแค่นเสียงเย็นชา,ร่างกายของเขาที่ปลดปล่อยกลิ่นอายเพิ่มขึ้นช้าๆ.
"ข้าจำเป็นต้องศึกษาวิชาของต้าเซียนด้วยรึ?"บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่เผยท่าทางเหยียดหยัน.
"ไม่ใช่รึ?!"จงซานที่กล่าวดูแคลน.
"ใช้ทักษะเนตรของจ้า,หรือว่าต้องการให้ข้าลงมือก่อนรึ?"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่แค่นเสียงเย็นชา.
"ตามที่หวัง!"จงซานที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
ตามที่หวังอย่างงั้นรึ?
เนตรนิมิตร้ายไร้คู่เปรียบรึ? กับฝ่ายตรงขามที่มีระดับเซียนบรรพชน,ผู้ที่สามารถเคลื่อนย้ายเทียนเต๋า,เนตรของต้าเซียนไม่มีทางสร้างบาดแผลให้กับเซียนบรรพชนได้.
จงซานที่ไม่รั้งรออีกต่อไป,ดวงตาทั้งสองข้างที่ปิดแน่น,จากนั้นดวงตาซ้ายปิด,ดวงตาขวาที่ลืมขึ้นช้าๆ.
"เนตรนิมิตร้ายไร้คู่เปรียบ,เปิด!"
เนตรด้านขวาของจงซานที่เปิดขึ้น,แสงสีน้ำเงินที่ฉายออกไป,พื้นที่รอบๆเปลี่ยนเป็นมืดคลึ้ม,เมฆที่หยุดเคลื่อนไว,สายลมที่หยุดนิ่ง,แม้แต่ดวงวิญญาณยังสั่นไหว,เหล่าผู้ฝึกตนมากมายถึงกับรู้สึกหัวใจสั่นไหวไปด้วย.
สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของปราชญ์เทพก็ไม่ปาน.
เนตรนิมิตร้ายไร้คู่เปรียบอย่างงั้นรึ?
เป็นวิชาเนตรที่ทรงพลังขนาดนี้เลยรึ?
คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีกลิ่นอายของปราชญ์เทพ,ไม่สงสัยเลยว่าบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยสนใจ,ตื่นเต้นอย่างงั้นรึ?
ทว่าในเวลาเดียวกัน,ฝ่ายตรงข้าม,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,ดวงตาของเขาที่เปลี่ยนไปในทันที,แววตาของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกลายเป็นดอกเหมยในทันที.
ดวงตาทั้งสองข้างของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,ที่กลายเป็นดอกเหมยกำลังโคจรไปมา.
วิชาเนตร,วิชาเนตรอย่างงั้นึ?
นี่คือวิชาเนตรของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยอย่างงั้นรึ?
"มันคืออะไร?"
"เนตรดอกเหมย? เป็นวิชาคัดลอก?
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกำลังคัดลอกวิชาเนตรของจงซาน?"
"เนตรดอกเหมย?"
"วิชาเนตรของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,เป็นจริงอย่างงั้นรึ?
เนตรดอกเหมย,ได้ยินข่าวลือมาว่าเป็นวิชาเนตรที่แปลกประหลาดสามารถคัดลอกวิชาของคนอื่นได้,แท้จริงแล้วเป็นเรื่องจริงรึ?!"
"วิชาเนตรคัดลอก?"
Chapter 956 The technique of duplication
复制之术
วิชาคัดลอก.
ข่าวต่างๆภายในโลกนวีหว๋าที่กระจายไปทั่ว,หยิงที่เพิ่งได้รับรายงานจากไป๋ฉี.
"เซิ่งหวัง,ข้าได้รับข่าวมาว่า,ปราชญ์เทพหมี่เทียนสังหารเป๋าซือไปแล้ว!"ไป๋ฉีกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
หยิงครุ่นคิดและกล่าวออกมาว่า,"สี่ภูติเทียนเต๋า?
ได้ยินข่าวมาว่ามีพลังไม่ได้ด้อยกว่าค่ายกลสังหารเซียนเลย,หากปะทะกับค่ายกลกระบี่สังหารเซียนที่แท้จริงแล้ว,ผลที่ได้จะเป็นเช่นใด!"
"ค่ายกลกระบี่สังหารเซียนอย่างงั้นรึ? ไม่ใช่ว่ามันพังทลายไปหมดแล้วอย่างงั้นรึ?"ไป๋ฉีที่ขมวดคิ้วไปมา.
"พังทลายอย่างงั้นรึ? ก็คอยดูต่อไป!"หยิงที่กล่าวอย่างไม่แยแสนัก.
"ครับ!"
ปราชญ์เทพปรากฏ,ข่าวนี้กระจายไปทั่วทุกสารทิศ.
ภายในสถานที่เป๋าซือตายไปมีผู้ฝึกตนมากมายมาเยือน,แม้ว่าจะมองไม่เห็นเหตุการณ์,ทว่ากับสัมผัสของปราชญ์เทพที่ยังคงเหลืออยู่,ก็ทำให้ทุกคนอย่างมาเห็นเช่นกัน.
บนหุบเขาแห่งหนึ่งที่ไม่ไกลจากสถานที่ดังกล่าว,จงซานที่สร้างป้ายสุสานขึ้น.
สหายเก่า,สุสานหม่ากู.
แม้ว่าศพของนางหมี่เทียนจะนำไปแล้ว,ทว่าจงซานก็ยังตัดสินใจสร้างสุสานเปล่าให้กับนาง.
จ้องมองไปยังพื้นที่ไกลออกไปเหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่มารุมล้อม,จงซานที่หันหน้ามาบอกโหลวซิงเฉินและกล่าวออกมาว่า,"ไปเถอะ!"
"ครับ!"
"ไปรึ? ไปใหน!"เสียงๆหนึ่งที่คำรามออกมาในทันที.
พร้อมกับใครบางคนที่ออกมาขวางทางของจงซานเอาไว้.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย!
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยก่อนหน้านี้ได้เข้าแย่งชิงธวัชเจาเหยากับเหล่าเซียนบรรพชน,ท้ายที่สุดก็ได้กลับมา,ทว่าหลังจากนั้นก็พบว่าธวัชเจาเหยานั้นเป็นของปลอม.
ของปลอม? เหล่าเซียนบรรพชนที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง,เพราะว่าเหล่าเซียนบรรพชนสามารถยืนยันได้ว่า,ของที่หยิงปล่อยไปก่อนหน้านี้,อาจเป็นของจริงแน่,ทว่าระหว่างทางพวกเขากลับวิ่งไล่ของปลอม?
มีความเป็นไปได้ว่าจะมีใครบางคนที่สร้างเรื่องหลอกลวงขึ้น.
ใคร?
ทันใดนั้นเหล่าเซียนบรรพชนทุกคนต่างก็นึกขึ้นมาในในทันที,ทุกๆคนที่คิดเหมือนๆกัน,ประมุขนิกายเสอโห่ว.
เหล่าเซียนบรรพชนมากมายที่เร่งรีบตามหา,ค้นหารอบๆ,ท้ายที่สุดก็ได้ข่าวว่า,ประมุขนิกายเสอโห่ว,คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเป๋าซือ?
และยังได้รับข่าวมาว่า,เป๋าซือนั้นถูกปราชญ์เทพหมี่เทียนสังหารแล้ว.
ทว่าในเวลาเดียวกัน,ภายในโลกนวีหว๋ากับปรากฏธวัชเจาเหยามากมาย,แม้นว่าจะเป็นของปลอม,ทว่าก็มีคนมากมายเข้าไปแย่งชิงเหมือนเดิม.
เหล่าเซียนบรรพชนในเวลานี้ที่เต็มไปด้วยความงงงวย,ทว่าบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยได้พบกับเรื่องๆหนึ่ง,ศิษย์มากกว่าหนึ่งร้อยคนที่ตัวเองนำมา,คาดไม่ถึงเลยว่าจะตกตายไปทั้งหมด.
ดวงตาของบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่เต้นไปมาด้วยความบ้าคลั่ง,ใคร?
ใครที่สังหารศิษย์ของเขา?
ภายใต้การพยากรของเขา,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยถึงกับตะลึงงัน,ศิษย์ของเขาแต่ละคนที่แยกย้ายกันไปตายคนละทิศละทาง,กล่าวอีกอย่างหนึ่ง,กว่าตัวเองจะพบเข้า,เหล่าศิษย์ของเขากว่าร้อยคนถูกกลุ่มอิทธิพลต่างๆนับร้อยสังหารไปแล้ว?
ภายใต้การสืบเสาะ,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ได้ผลออกมาว่า,ก่อนที่พวกเขาจะตายไป,พวกเขาได้พบกับจงซานก่อนทุกคน.
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย? ท่านมีอะไรจะแนะนำอย่างงั้นรึ?"จงซานที่แสดงท่าทางงงวย.
เห็นท่าทางจงซานที่แสดงท่าทางโง่งมออกมา,ทำให้บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยไม่รู้ว่าจะต้องกล่าวสิ่งใดออกมา.
"จงซาน,ศิษย์ข้าสองคนที่ตกตายไป,ต้องโทษตัวเขาเอง,ทว่าคนอื่นๆคาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะสังหารพวกเขาทั้งหมด?
เจ้าหาญกล้าเกินไปแล้ว!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยวออกมา.
แรงกดดันมหาศาลที่โถมทับไปยังทิศทางของจงซานในทันที,เหล่าต้นไม้ใบหญ้าที่อยู่รอบๆถึงกับโน้มลงด้วยพลังกดดันที่ยิ่งใหญ่แผ่ออกไป.
กับความโกรธเกรี้ยวมากมายของบรรพชนเสวี๋ยเหม่ย,เป็นเหตุให้ผู้ฝึกตนมากมายที่อยู่รอบๆสนใจ,ทุกคนต่างจดจ้องมองมาเป็นสายตาเดียวกัน.
มีใครกำลังจะต่อสู้กันอย่างงั้นรึ?
โหลวซิงเฉินที่ออกมาขวางหน้าจงซานทันที,ส่วนจงซานที่ยกมือขึ้นห้าม,โหลวซิงเฉินเอาไว้.
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,ข้าเองก็นับถือท่านเป็นอาวุโส,ทว่าขอถามให้ชัดเจน,ข้าจงซานได้ไปกระทำอะไร,ที่ท่านหาว่าข้าบังอาจกัน!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ก็ดี,จะตายอยู่แล้ว,ยังเล่นลิ้นอีกรึ?
ศิษย์ของข้าหลายสิบคน,พวกเขาไปทำอะไร?"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่บ้าคลั่งด้วยความโกรธ.
"ศิษย์ของท่าน,ข้าไปทำอะไรอย่างงั้นรึ?ศิษย์ของท่าน,เกี่ยวอะไรกับข้า?แม้ว่าข้าจงซานจะดูแคลนพวกเขาที่มีคนนับร้อยเข้ามาหาเรื่องข้า,แล้วอย่างไร,ท่านคิดว่าข้าทำอะไรพวกเขาได้รึยังไง?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"หากเจ้าไม่หลอกพวกเขา,พวกเขาจะตายอย่างงั้นรึ?"
"ข้าไปหลอกอะไรพวกเขา?"
"ธวัชเจาเหยาปลอม,เจ้าเป็นคนมอบให้ศิษย์ข้าไม่ใช่รึไง?"
"ปลอมอย่างงั้นรึ?
ในเวลานั้นใครจะไปรู้ล่ะ,พวกเขาเป็นคนแย่งชิงกันไปเอง,ธวัชเจาเหยาที่แม้แต่เหล่าเซียนบรรพชนยังแย่งกัน,ศิษย์ของท่านแย่งไปจากข้าเอง,ข้าเองก็ได้รับมันมา,ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรว่ามันเป็นของปลอม?"
”........................!”
"แล้วทำไมเจ้ามอบให้พวกเขาไปนับสิบอัน?"บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่พูดไม่ออก,ราวกับว่าศิษย์ตัวเองเป็นตัวตลก,ให้คนอื่นหลอกนับสิบครั้ง?
"มันคงสมบูรณ์แบบจนไม่รู้ว่าเป็นของปลอม,พวกเขาต้องการเอง,ข้าจึงต้องให้,แล้วจะให้ข้าทำอะไรได้กัน?"
”..............................!”
"ข้าไม่ต้องการพูดกับเจ้าอีกแล้ว,อย่ามาตำหนิข้าที่รังแกคนอ่อนแอกว่า,ข้าจะให้พวกเจ้าสองคนร่วมมือกัน,ตัดสินเป็นตาย!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"พวกเราสองคน?
เซียนโบราณและต้าเซียน,ส่วนเจ้าเซียนบรรพชน? เจ้ายังบอกว่าไม่รังแกคนอ่อนแออีกเหรอ!"จงซานกล่าวล้อ.
"เซิ่งหวัง?
ท่านหนีไปก่อนเถอะ,ข้าจะรังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยไว้เอง!"โหลวซิงเฉินที่กล่าวออกมาในทันที.
จงซานที่จ้องมองไปยังโหลวซิงเฉิน,"เจ้ามั่นใจกี่ส่วนที่จะเอาชนะบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย?"
มันใจกี่ส่วนอย่างงั้นรึ? จริงหรือเท็จ?
ผู้คนมากมายที่อยู่รอบๆที่เต็มไปด้วยความสงสัยในทันที.
เซียนโบราณกับเซียนบรรพชน,กับเซียนที่สามารถเคลื่อนย้ายเทียนเต๋าได้,ไม่มีทางเลยที่จะต่อกรได้.
"ข้า,ข้าไม่สามารถ!"โหลวซิงเฉินที่ส่ายหน้าไปมา,ใบหน้าเผยรอยยิ้มที่ขมขื่นออกมา.
ที่เขาออกมาขวางหน้าถ่วงเวลาให้จงซานนั้น,เพราะว่าครอบครัวของเขานั้นอยู่ในต้าเจิ้งภพหยิน.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมา,ก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า,"ตกลง,ข้าจะจัดการเอง!"
โหลวซิงเฉินที่ดวงตากลมโต,ราวกับว่าเขาฟังอะไรผิดหรือไม่?
ไม่ใช่แค่โหลวซิงเฉิน,คนอื่นๆเองต่างก็ต้องเงี่ยหูถูไปมาโดยไม่รู้สึกตัวเช่นกัน.
"ศิษย์พี่,จงซานพูดอะไร?
เขาต้องการต่อสู้กับบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยอย่างงั้นรึ?"
"เพ่ย,ต้าเซียนถึงกับคิดต่อกรกับเซียนบรรพชนอย่างงั้นรึ?"
"จงซาน,เขาเสียสติไปแล้ว?"
..........................................
..................
......
ผู้คนมากมายต่างก็ส่งเสียงอื้ออึ้งด้วยความสงสัย.
โหลวซิงเฉินที่จ้องมองจงซานด้วยแววตาไม่อยากเชื่อ,เซิ่งหวัง,ต้องการทำสิ่งใดกันแน่?
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยมาหาเรื่องข้า,เจ้าไม่จำเป็นต้องเอาชีวิตไปทิ้ง!"จงซานกล่าว.
ในเวลานั้น,ภายในใจของโหลวซิงเฉินที่ส่ายไปมา,"เซิ่งหวัง!เฉินหวังว่า จะร่วมสู้กับเซิ่งหวังกับบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย!"
จงซานที่ส่ายหน้าไปมา,"ไม่จำเป็น,เจ้าถอยไปเถอะ!"
"ครับ!"โหลวซิงเฉินที่ถอยออกไป.
โหลวซิงเฉินรู้ดี,แม้นว่าตัวเองจะแข็งแกร่ง,ทว่าแน่นอนก็ยังด้อยกว่าเซียนบรรพชนที่สามารถเคลื่อนย้ายอำนาจเทียนเต๋าได้,ไม่สามารถเทียบกันได้เลย.
การต่อสู้กับบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,ก็ไม่ต่างจากแส่หาความตายเท่านั้น.
ทว่าสิ่งที่เซิ่งหวังกระทำ?
เพื่อปกป้องเขาอย่างงั้นรึ?
ในเวลานั้น,ภายในใจของโหลวซิงเฉินที่สั่นไหว,สัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ลึกล้ำต่อต้าเจิ้ง.
โหลวซิงเฉินที่ถอยออกมา,ทว่า,ภายในใจพร้อมที่จะกระโจนเข้าสนามรบทุกเมื่อ.
จงซานที่ยื่นอยู่บนยอดเขา,เสื้อผ้าที่โบกสะบัดไปตามแรงลม,จงซานที่เงยหน้าจ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
"มีปัญหาอะไร?
คนเดียวอย่างงั้นรึ?"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยแค่นเสียงดูแคลน.
"หนึ่งคน,หรือสองคนต่างกันอย่างไร?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ดี,ดูเหมือนว่าเจ้าจะมั่นใจในตัวเองมากเลยนะ!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"มั่นใจ,ข้าบอกไปก่อนแล้ว,เหมือนดั่งที่ศิษย์ของเจ้าบังคับข้ามาตลอด,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,ข้าจงซานจะเป็นหรือตาย,ดูเหมือนว่าวันนี้เจ้าก็ต้องการสร้างความอับอายให้กับข้าอยู่ดี!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"วันนี้,เจ้าต้องตาย,ก็ดี,ให้ข้าได้เห็นวิชาเนตรของเจ้า,กับวิชาที่ทำให้เซียนบรรพชนล่วงหล่นกลายเป็นเซียนโบราณได้!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
วิชาเนตร! มีหลายคนเคยกล่าวถึงวิชาเนตรของจงซาน,ทำให้ทุกคนเงียบงันจดจ้องมองด้วยความสนใจในทันที.
ในอดีตภายในค่ายกลโถมังกรหลับ,ได้ยินข่าวว่าจงซานที่ได้ใช้วิชาเนตรออกมา,แม้นว่าพวกเขาจะไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง,ทว่าก็ทำให้พวกเขารู้สึกสนใจออกมาเช่นกัน.
วิชาเนตรนิมิตดีร้าย,ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครเคยรู้จักมาก่อน.
ทุกคนที่ครอบครองวิชาเนตร,ด้วยระดับพลังฝึกตนระดับเดียวกัน,ไม่ใช่ว่าไร้เทียมทานหรอกรึ?
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่จ้องมองไปยังจงซาน,ส่วนเหล่าผู้ฝึกตนอื่นๆก็เช่นกัน,ในเวลานั้นในกลุ่มคนเหล่านั้นมีเซียนบรรพชน
1-2 คนเช่นกัน.
ราวกับว่าทุกคนต่างก็สงสัยในวิชาเนตรของจงซาน.
จงซานรู้ดี,ว่าการต่อสู้กับบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยนั้นไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้,ดังนั้นไม่ควรที่จะหาวิธีในการหลบเลี่ยง,ทว่าต้องสร้างความสนใจต่างหาก.
วิชาเนตร? เนตรนิมิตร้าย?
นี่เป็นความลับที่ควรจะปกปิดไม่ให้คนอื่นรับรู้.
แต่ในเมื่อไม่สามารถปกปิดได้,ก็จำเป็นต้องแสดงออกมาอย่างอลังการต่อหน้าทุกคน.
เซียนบรรพชน,ด้วยความแข็งแกร่งของเขาเวลานี้,มีเหรอที่จะต่อกรกับเซียนบรรพชนได้?
ในอดีตแม้แต่หลั่นเติ้งเขายังไม่ใช่คู่มือ,แน่นอน,แม้จะรวมโหลวซิงเฉินเข้าไปด้วยก็ไม่มีประโยชน์ใดๆเลย.
จงซานให้โหลวซิงเฉินถอยออกไป,หลักๆนั้นเป็นเพราะว่าบัวหงหลวนเทียนที่หน้าผากของเขา,ก่อนหน้ามีทั้งสีน้ำเงินและสีแดง,สลับไปมา,กล่าวอีกอย่างหนึ่ง,เขาที่มีทั้งโชคร้ายและโชคดีรวมอยู่ด้วย,เขาจึงจำเป็นต้องลงมือเต็มที่ด้วยตัวเอง.
"เจ้าต้องการศึกษาเนตรนิมิตร้ายไร้คู่เปรียบข้าอย่างงั้นรึ?"จงซานแค่นเสียงเย็นชา,ร่างกายของเขาที่ปลดปล่อยกลิ่นอายเพิ่มขึ้นช้าๆ.
"ข้าจำเป็นต้องศึกษาวิชาของต้าเซียนด้วยรึ?"บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่เผยท่าทางเหยียดหยัน.
"ไม่ใช่รึ?!"จงซานที่กล่าวดูแคลน.
"ใช้ทักษะเนตรของจ้า,หรือว่าต้องการให้ข้าลงมือก่อนรึ?"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่แค่นเสียงเย็นชา.
"ตามที่หวัง!"จงซานที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
ตามที่หวังอย่างงั้นรึ?
เนตรนิมิตร้ายไร้คู่เปรียบรึ? กับฝ่ายตรงขามที่มีระดับเซียนบรรพชน,ผู้ที่สามารถเคลื่อนย้ายเทียนเต๋า,เนตรของต้าเซียนไม่มีทางสร้างบาดแผลให้กับเซียนบรรพชนได้.
จงซานที่ไม่รั้งรออีกต่อไป,ดวงตาทั้งสองข้างที่ปิดแน่น,จากนั้นดวงตาซ้ายปิด,ดวงตาขวาที่ลืมขึ้นช้าๆ.
"เนตรนิมิตร้ายไร้คู่เปรียบ,เปิด!"
เนตรด้านขวาของจงซานที่เปิดขึ้น,แสงสีน้ำเงินที่ฉายออกไป,พื้นที่รอบๆเปลี่ยนเป็นมืดคลึ้ม,เมฆที่หยุดเคลื่อนไว,สายลมที่หยุดนิ่ง,แม้แต่ดวงวิญญาณยังสั่นไหว,เหล่าผู้ฝึกตนมากมายถึงกับรู้สึกหัวใจสั่นไหวไปด้วย.
สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของปราชญ์เทพก็ไม่ปาน.
เนตรนิมิตร้ายไร้คู่เปรียบอย่างงั้นรึ?
เป็นวิชาเนตรที่ทรงพลังขนาดนี้เลยรึ?
คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีกลิ่นอายของปราชญ์เทพ,ไม่สงสัยเลยว่าบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยสนใจ,ตื่นเต้นอย่างงั้นรึ?
ทว่าในเวลาเดียวกัน,ฝ่ายตรงข้าม,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,ดวงตาของเขาที่เปลี่ยนไปในทันที,แววตาของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกลายเป็นดอกเหมยในทันที.
ดวงตาทั้งสองข้างของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,ที่กลายเป็นดอกเหมยกำลังโคจรไปมา.
วิชาเนตร,วิชาเนตรอย่างงั้นึ?
นี่คือวิชาเนตรของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยอย่างงั้นรึ?
"มันคืออะไร?"
"เนตรดอกเหมย? เป็นวิชาคัดลอก?
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกำลังคัดลอกวิชาเนตรของจงซาน?"
"เนตรดอกเหมย?"
"วิชาเนตรของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,เป็นจริงอย่างงั้นรึ?
เนตรดอกเหมย,ได้ยินข่าวลือมาว่าเป็นวิชาเนตรที่แปลกประหลาดสามารถคัดลอกวิชาของคนอื่นได้,แท้จริงแล้วเป็นเรื่องจริงรึ?!"
"วิชาเนตรคัดลอก?"
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น