Immortality Chapter 957 Xuemei = blood mildew?
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 957 เสวี๋ยเหมย = เซวี๋ยเหมย?
Chapter 957 Xuemei = blood mildew?
雪梅=血霉?
เสวี๋ยเหมย = เซวี๋ยเหมย? (เหมยหิมะ=เหมยโลหิต)
จงซานที่เผชิญหน้ากับบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
เนตรนิมิตร้ายไร้คู่เปรียบเปิดใช้งาน,พื้นที่รอบๆที่หยุดนิ่ง,กลิ่นอายที่ใกล้เคียงกับของปราชญ์เทพทำให้ทุกคนหายใจหอบ,ทว่าระหว่างนั้น,ผู้คนก็รู้สึกตื่นเต้นไปด้วย.
เป็นวิชาเนตรที่ร้ายกาจมาก,เป็นวิชาที่นำพาโชคร้ายมาให้อย่างงั้นรึ?
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,เขาที่เป็นเซียนบรรพชนจะเผชิญหน้ากับวิชาเนตรเช่นนี้อย่างไร?
ทว่าในเวลาเดียวกันบนยอดเขาแห่งหนึ่ง,สายตาของพวกเขาที่ดูคาดหวัง,เซียนบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่ใช้วิชาเนตรออกมาเช่นกัน,เนตรดอกเหมย!
อำนาจของวิชาเนตรนั้นเป็นที่ล่วงรู้ไปทั่วหล้า!
"วิชาคัดลอกอย่างงั้นรึ?"ผู้คนมากมายที่อุทานออกมาด้วยความความตกใจ.
ภายในหุบเขา,ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่,หยิง,กุยกูซือ,ไป๋ฉีที่ซ่อนตัวอยู่ในพื้นที่แห่งหนึ่ง.
"ทักษะเทวะคัดลอกอย่างงั้นรึ?
ใต้สวรรค์แห่งนี้เป็นทักษะเทวะลำดับที่แปด?"กุยกูซือที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
"ตามข่าวลือ,วิชาทักษะเทวะคัดลอกสามารถคัดลอกได้แม้แต่ทักษะเทวะลำดับเก้า,ทักษะเทวะเวลา,
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยซ่อนเอาไว้อย่างลึกล้ำจริงๆ!"ไป๋ฉีที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"ทักษะเทวะคัดลอกอย่างงั้นรึ?
ยังห่างชั้นกันนัก!"หยิงที่เอ่ยออกมาในทันที.
"ยังห่างชั้นอย่างงั้นรึ?"
"เนตรดอกเหมยนั้น,ความจริงเป็นทักษะเทวะคัดลอกที่ร้ายกาจ,ทว่าทักษะเทวะที่เติบโตเต็มที่นั้น,ดวงตาแต่ละข้างจะต้องมีดอกเหมยสามดอก,ทว่าบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยมีแค่ดอกเดียว,จึงบอกได้เลยว่าอยู่ในรูปลักษณ์แรกเริ่มเท่านั้น,ยังอีกไกลที่จะเติบโตเป็นทักษะคัดลอกที่สมบูรณ์!"กุยกูซือที่ส่ายหน้าไปมา.
"ทว่าบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยนั้นดูเหมือนว่าจะครอบครองภาวะเริ่มแรกมาโดยตลอดเลย!"ไป๋ฉีที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"รูปลักษณ์ขั้นต้น?
บางคนก็อยู่ในรูปลักษณ์ขั้นต้นไปตลอดชีวิต!
ทักษะเทวะใต้สวรรค์นี้,ง่ายที่จะสามารถตระหนักได้อย่างงั้นรึ? หนึ่งดอกเหม่ยกับสามดอกเหมย,นั้นแตกต่างราวกับสวรรค์และปฐพี!"กุยกูซือที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"อืม!"ไป๋ฉีพยักหน้ารับ.
"ในเวลาเดียวกันวิชาเนตรของจงซาน,ยังพิเศษเป็นอย่างมาก,ไม่เคยเห็นมาก่อน,ไม่รู้ว่าจะสามารถคัดลอกได้ถึงสามสิบเปอร์เซ็นต์หรือไม่!"กุยกูซือที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"นี่เป็นทักษะเทวะของจงซานอย่างงั้นรึ?
ถึงกับไม่สามารถคัดลอกได้ถึงสามสิบเปอร์เซ็นต์เลยรึ?"ไป๋ฉีกล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"หากว่าสามารถนำพาความโชคร้ายมาให้คนอื่นๆได้จริง,แน่นอนว่าไม่มีทางที่จะคัดลอกได้อย่างง่ายดาย!"หยิงกล่าวออกมาอย่างไม่แยแส.
"อืม!"
ที่ไกลออกไปนั้น,จงซานที่ยืนอยู่บนยอดเขา,ดวงตาข้างหนึ่งที่เต็มไปด้วยความเย็นชาจดจ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
เห็นดวงตาของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,และเสียงพูดคุยของคนรอบๆจงซานที่เข้าใจได้ในทันที,คัดลอกอย่างงั้นรึ?เจ้าคิดว่าสามารถคัดลอกเนตรนิมิตร้ายไร้คู่เปรียบได้อย่างงั้นรึ?
คัดลอกเนตรนิมิตร้ายไร้คู่เปรียบเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน,เพราะว่าหากไม่มีบัวหงหลวน,และพลังจิตหล่อเลี้ยงจากบ่อบัวหงหลวนก็ไม่สามารถใช้ได้.
จงซานที่สูดหายใจลึก,จดจ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
ทันใดนั้นดวงตาของจงซานที่กลายเป็นแสงสีน้ำเงิน,ราวกับคลื่นสึนามิของแสงสีน้ำเงิน,แสงที่ซ่อนอยู่ทั่วทั้งฟ้าและผืนปฐพีกำลังพวยพุ่งตรงไปยังบรรพชนชราเสวี๋ญเหม่ยในทันที.
สำหรับผู้ฝึกตนที่อยู่ด้านหลังของบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยในเวลานี้,สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายแห่งความชั่วร้าย,ใครกันล่ะจะกล้ายืนอยู่ต่อหน้าจงซานในเวลานี้กัน?
แสงสีน้ำเงิน,ที่ทำให้แม้แต่ห้วงมิติหยุดนิ่ง,ทุกอย่างที่กลายเป็นเงียบงัน,สายตาของทุกคนที่เบิกกว้างกลมโต,จับจ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน.
แสงสีน้ำเงินที่ฉายออกไป,แสงสีน้ำเงินเข้มที่ปกคลุมร่างของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
เป็นเรื่องที่แปลกประหลาด,บรรพชนชราเสวี๋ยเหมยที่ไม่ใช้เทียนเต๋า,ราวกับมั่นใจในเนตรดอกเหมยของตัวเอง.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่มองจงซานใช้วิชาเนตร,ที่มุมปากเต็มไปด้วยความเหยียดหยัน,แววตาของเขากลายเป็นดอกเหมยที่โคจรไปมา,รอบๆร่างของบรรพชนราชเสวี๋ยเหม่ยดูเลือนลาง.
ราวกับผืนน้ำที่กำลังกระเพื่อมออกไปทุกทิศทาง,จากนั้นก็เกิดการดูดทุกสิ่งทุกอย่างแม้แต่แสงสีน้ำเงินมากมายรอบๆเข้าไปด้วย.
ดวงตาเนตรดอกเหมย,ที่มีพลังในการสูบที่รุนแรง,เวลานี้กำลังดึงดูดแสงสีน้ำเงินมากมายเข้ามา,จากนั้นก็ถูกส่งต่อไปยังดวงตาทั้งสองข้างของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
ดูดซับ!
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกำลังดูดซับอย่างงั้นรึ?
ภาพที่เห็น,แสงสีน้ำเงินที่จงซานปล่อยออกมา,กำลังถูกบรรพชราเสวี๋ยเหม่ยดูดไปทั้งหมด.
เหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆต่างก็ดวงตาค้างกลมโต.
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยดูดซับแสงสีน้ำเงิน,นำพลังเนตรของจงซานเข้ามาเก็บเอาไว้ในเนตรดอกเหมย!"
"เนตรดอกเหมยร้ายกาจนัก!"
"วิชาเลียนแบบ,ไม่ธรรมดาเลย,หลังจากนี้,วิชาของจงซานไม่ใช่ว่ากลายเป็นวิชาของบรรพชนชราเสวี๋ยเหมยแล้วรึ?"
"เนตรดอกเหมย,วิชาเลียนแบบอย่างงั้นรึ?"
..........................................
........................
......
เสียงดังอื้ออึ้งรอบๆดังขึ้น,เนตรของบรรพชนชราเสวี๋ยเหมยน่าตื่นตะลึงนัก,ทุกๆคนที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
ผู้ฝึกตนมากมายต่างก็จับจ้องมองไปยังจงซานในทันที!
ส่วนจงซานที่ลืมตาขวาค้าง,อ้าปากค้างเล็กน้อยเต็มไปด้วยความตะลึงงันจับจ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยด้วยเช่นกัน.
เขาทำอะไร?
แสงแห่งความโชคร้ายทั้งมวล,นิมิตร้าย,ความโชคร้ายเขาดูดซับไปหมดเลยอย่างงั้นรึ?
ใจกล้ามากมายนัก!
ต้องรู้ด้วยก่อนหน้านี้,หลั่นเติ้งที่เป็นเซียนบรรพชน,เขาที่ป้องกันร่างกายตัวเองเอาไว้,ดังนั้นจึงถูกแสงสีน้ำเงินเพียงเล็กน้อยเท่านั้น,ส่วนเซียนบรรพชนเสวี๋ยเหม่ย,คืออะไร?
ดูดซับไปทั้งหมดเลยอย่างงั้นรึ?
"ดูดซับไปทั้งหมดเลย!"เสียงแห่งความตกใจที่อุทานออกมารอบๆ.
ระหว่างนี้ทุกคนต่างก็จ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยด้วยความประหลาดใจ,แต่ทันใดนั้นสายตาของทุกคนที่แข็งค้างหยุดลงในทันที.
ใบหน้าของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เปลี่ยนไป,เกิดระเบิดขึ้นรอบๆ,กลิ่นอายที่ทรงพลังแข็งแกร่งระเบิดโบกพันออกไปรอบๆร่างกาย.
กลิ่นอายที่ทรงพลังนี้ระเบิดออกมาไม่หยุด,ใบหน้าของทุกคนที่เต็มไปด้วยความมืดคลึ้ม,รับรู้ว่าพายุหิมะนั้นรุนแรงหนักหน่วงมาก.
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกำลังรวบรวมเทียนเต๋าอย่างงั้นรึ?"
"บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยกำลังทำอะไร?
เขากำลังวิเคราะห์วิชาเนตรของจงซานอยู่อย่างงั้นรึ?"
"ไม่ได้การ,ไม่ได้การแล้ว,เกิดอะไรขึ้น!"
..............................
............
ขณะที่ผู้คนมากมายต่างก็พูดคุยกันไปต่างๆนาๆจากนั้นก็จับจ้องมองบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยเขม็ง,ใบหน้าของบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยเวลานี้เต็มไปด้วยความเจ็บปวด,เนตรดอกเหมยทั้งสองข้างกำลังสั่นไปมาโคจรเร็วขึ้นเรื่อยๆ.
"ฟี่!"
ดวงตาทั้งสองข้างที่ส่งเสียงรั่วออกมาในทันที.
"ดอกเหมยแตกหัก!"
"ดอกเหมยของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยพังทลายอย่างงั้นรึ?!"
"สลายแล้ว,ดอกเหมยทั้งสองแตกสลายไปแล้ว!"
..............................
..................
เนตรดอกเหมยที่แตกสลายไป,ดวงตาที่แข็งกร้าวก่อนหน้านี้,แตกสลายกลายเป็นน้ำตาไหลเป็นสายโลหิตอาบแก้มของเขา.
"จงซาน,ข้าจะสังหารเจ้า~~~~~~~~~~~~~~~!”
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่โกรธเกรี้ยวบ้าคลั่งโศกเศร้าอารมณ์มากมายที่ปะทุขึ้นมา.
เสียงคำรามดังกล่าว,ประกายแสงสีขาวที่พวยพุ่งกลายเป็นเสาขนาดใหญ่ค้ำยันสวรรค์,อำนาจที่ยิ่งใหญ่ระเบิดอกมา,เทียนเต๋า,ภายในร่างของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกำลังรวบรวมอำนาจเทียนเต๋าอย่างบ้าคลั่ง!
เสียงคำรามลั่นทะลวงเหล่ามวลเมฆา,ราวกับความเคียดแค้นอัดอั้นได้มารวมตัวรอบๆร่างของบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยไปแล้ว.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกำลังบ้าคลั่ง!
พื้นที่รอบๆ,แรงกระแทกพลังกดดันที่ระเบิดม้วนกวาดออกไปรอบๆ,แม้แต่เทือกเขามากมายที่อยู่รอบๆยังพังทลายลง,หวงอากาศที่สั่นไหวเป็นระลอกส่งเสียงหวีดหวิวไปทั่วสารทิศ.
ความเกลียดชัง,ความเกลียดชังมากมายมหาศาล,ที่ปะทุออกมาพร้อมกับความโกรธของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่ถอยห่างออกไปไกลในทันที,เต็มไปด้วยความแปลกประหลาด.
ภายในใจของทุกคนที่เต็มไปด้วยความงงงวย,เนตรดอกเหมยแตกหักเสียหายไปแล้วสินะ.
เนตรดอกเหมยพังทะลาย?
แน่นอนเป็นเช่นนั้นแน่,หากไม่แล้วบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยคงไม่โศกเศร้า,โหยหวนด้วยความเจ็บปวดถึงขนาดนั้น.
ทว่าภายในใจของพวกเขาที่เต้นไปมา,เนตรของจงซาน,เป็นอำนาจที่น่าเกรงขามยิ่งนัก.
ก่อนหน้านี้ทำร้ายบรรพชนหลั่นเติ้งให้ล่วงหล่น,ตอนนี้ทำลายเนตรดอกเหมยให้พังทะลาย.
"เนตรจงซาน,ร้ายกาจขนาดนี้เลยรึ?"ไป๋ฉีที่อุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ.
กุยกูซือที่พยักหน้ารับและกล่าวออกมาว่า,"นับว่าร้ายกาจจริงๆ,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยนำความอัปยศมาหาตัวเองแท้ๆ!"
"หืม?"
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,หากเขารวมเทียนเต๋าตั้งแต่ต้น,ด้วยพลังป้องกันของเทียนเต๋า,แสงสีน้ำเงินของจงซานมีเหรอที่จะทำอะไรเขาได้,เพราะว่าแสงนั้นไม่สามารถทะลวงผ่านเทียนเต๋าได้,ช่างน่าเศร้า,บรรพชนชราเสวี๋ญเหม่ยต้องการคัดลอกวิชาของจงซาน,จึงไม่ได้รวบรวมเทียนเต๋าก่อนหน้า!"กุยกูซือกล่าว.
"ควรค่าให้เรียกบรรพชราเซวี๋ยเหม่ย,โลหิตอาบไปทั่วใบหน้าเลย!"ไป๋ฉีถึงกับปาดเหงื่อพยักหน้ารับ.
ที่ไกลออกไป,จงซานที่เห็นสภาพของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยได้,ในเวลานี้โลหิตที่อาบไปทั้งสองแก้มของเขา.
ขณะที่บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยคำรามลั่น,จงซานก็เอ่ยปากออกมาเช่นกัน.
จงซานที่กล่าวออกไปด้วยเสียงที่เคร่งขรึม,"ประชาชนต้าเจิ้งทั่วแผ่นดินรับคำสั่ง,ข้าจงซาน,ตอนนี้กำลังพบกับศัตรูที่แข็งแกร่ง,ขอให้ประชาชนทุกคนยกมือขวาขึ้น,เป็นพลังให้กับข้าด้วย!"
เสียงของจงซานที่ดังขึ้นขณะที่บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกำลังคำรามออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
อย่างไรก็ตามเสียงดังกล่าวนั้นดังก้องกังวานไปทั่วแผ่นดินยังอีกพื้นที่แห่งหนึ่ง.
ภพหยาง,ศาลเทวะต้าเจิ้ง,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ตำหนักซ่างเฉิน,ภายในท้องพระโรง.
"เรียนอ๋องจื่อเฉิน,ห้าเมืองภาคใต้ตกอยู่ในมือของศัตรูแล้ว,ราวงศ์ราชันย์ต้าเซียนได้รุกเข้ามาแล้ว,ตอนนี้กำลังบุกเมืองอู๋ซัง,เหล่าแม่ทัพและขุนพลถูกลอบสังหาร,พวกเขาต้องการความช่วยเหลืออย่างเร่งด่วน!"เจ้าหน้าที่คนหนึ่งที่เอ่ยรายงาน.
ในเวลาเดียวกัน,ผู้คุมกันที่เร่งรีบเข้ามาในตำหนักซ่างเฉิน.
"เรียนอ๋องจื่อเฉิน,ศาลเทวะไท่อี้ได้ส่งทูตมาก,ตอนนี้รออยู่ด้านนอกตำหนักแล้ว!"
"ไล่ไปให้พ้น,ไล่ให้ออกไปจากประตูสวรรค์ทิศใต้ให้หมด,แจ้งไปทั่วแผ่นดิน,ต้าเจิ้งไม่ต้อนรับทูตของทุกแห่ง!"อ๋องจื่อเฉินที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"รับทราบ!"องค์รักษ์รับคนและถอยออกไป.
ทั่วทั้งห้องโถง,มีเสียงดังอื้ออึ้ง,รายงานความพ่ายแพ้ที่เกิดขึ้นเป็นระยะๆ.
สุ่ยอู๋เหินจ้องมองไปยังหลินเซียวและสุ่ยจิง.
"แม่ทัพใหญ่,เสนาบดี,ท่านเห็นว่าอย่างไร!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
"เป็นการข่มขู่,ศัตรูมีมากจริงๆ,เหล่าขุนพลถึงยอดฝีมือลอบสังหาร,สถานการณ์ไม่ใคร่ดีนัก!"ใบหน้าของหลินเซียวที่เผยท่าทางขมขื่นออกมาเช่นกัน.
สุ่ยจิงที่สะบัดพัดไปมา,พลางถอนหายใจ,"เหล่าศัตรูที่วางแผนสังหารเหล่าขุนพล,เพื่อบีบพื้นที่เข้ามา,เป็นเรื่องยากจริงๆ,ศัตรูมีมากจนเกินไป!"
ภายในท้องพระโรง,เหล่าข้าราชบริพารที่ดูไร้ซึ่งจิตวิญญาณ,ภายในใจที่เต็มไปด้วยความกังวล.
เส้นผมของสุ่ยอู๋เหิน,ในเวลานี้ส่วนใหญ่เริ่มกลายเป็นสีขาว,สำหรับผู้ฝึกตนแล้ว,เรื่องนี้เป็นไปไม่ได้แต่,ทว่าด้วยสุ่ยอู๋เหินเต็มไปด้วยความกังวลมากมายไม่หยุด,ส่งผลไปถึงผมของเขาด้วย.
"เซิ่งหวังที่มอบต้าเจิ้งให้ข้าดูแล,ไม่สามารถปล่อยให้พ่ายแพ้ได้,ข้าจะต้องปกป้องราชวงศ์แห่งนี้ได้ได้!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาช้าๆ.
ในเวลาเดียวกันนี้,ที่ด้านนอกตำหนักซ่างเฉิน,บนทะเลวาสนา,ทะเลกรรมวาสนาเกิดการปั่นป่วน,เสียงคำรามของมังกรก็ดังขึ้นในทันที.
"โฮกก~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
"โฮกก~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงมังกรที่ดังคำรามกึกก้องปรากฏขึ้นมาในทันที,เสียงที่ดังสนั่นทำให้ผู้คนเผยความยินดีออกมา.
ทุกคนที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ,เสียงที่คุ้นเคยดังผ่านมายังหูของทุกคน.
,"ประชาชนต้าเจิ้งทั่วแผ่นดินรับคำสั่ง,ข้าจงซาน,ตอนนี้กำลังพบกับศัตรูที่แข็งแกร่ง,ขอให้ประชาชนทุกคนยกมือขวาขึ้น,เป็นพลังให้กับข้าด้วย!"
เสียงดังที่ผ่านเข้าไปในหูและหัวใจของทุกคน.
ในเวลานั้นทั่วทั้งสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ทั่วทั้งแผ่นดินต้าเจิ้ง,ซึ่งก็คือทวีปศักดิ์สิทธิ์เดิม,ไม่ว่าจะเป็นใครที่ใหน,ตราบเท่าที่เป็นประชาชนต้าเจิ้ง,ต่างก็ได้ยินเสียงของจงซานในทันที.
"เสียงของเซิ่งหวัง!"สุ่ยอู๋เหินที่โพลงออกมาในทันที.
"พวกเจ้าได้ยินหรือไม่?
เสียงของเซิ่งหวัง,เซิ่งหวัง,เป็นเซิ่งหวัง!"สุ่ยอู๋เหินและเหล่าข้าราชบริพารที่ดังอื้ออึ้ง,แววตาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา.
"เซิ่งหวัง!"
"เซิ่งหวังจงเจริญ!"
"เซิ่งหวังขอให้ก้าวสู่ความเป็นนิรันดร์,อมตะเหมือนสวรรค์!"
เสียงของทุกคนที่ดังก้องด้วยความตื่นเต้น.
ในเวลานั้น,เหล่าทหารและประชาชนทุกคนทั่วทั้งสวนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวถึงกับคุกเข่าลง.
ทั่วแผ่นดินต้าเจิ้ง,เหล่าเมืองหลัก,ยกเว้นเหล่าทหารคุ้มกัน,ต่างก็คุกเข่าลงด้วยความเคารพ.
เซิ่งหวัง?
เสียงของเซิ่งหวัง,เซิ่งหวังกำลังกลับมาแล้ว?
ความเคารพยกย่อง,เสียงดังกระหึ่มไปทั่วแผ่นดินต้าเจิ้ง.
"ยกมือขวา!"
"ยกมือขวา!"
"ยกมือขวา~~~~~~~~~~~~~!”
ประชาชนทั่วแผ่นดินต้าเจิ้ง,ต่างก็ร้องออกมาเสียงดังพร้อมกับชูมือขวาขึ้น!
Chapter 957 Xuemei = blood mildew?
雪梅=血霉?
เสวี๋ยเหมย = เซวี๋ยเหมย? (เหมยหิมะ=เหมยโลหิต)
จงซานที่เผชิญหน้ากับบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
เนตรนิมิตร้ายไร้คู่เปรียบเปิดใช้งาน,พื้นที่รอบๆที่หยุดนิ่ง,กลิ่นอายที่ใกล้เคียงกับของปราชญ์เทพทำให้ทุกคนหายใจหอบ,ทว่าระหว่างนั้น,ผู้คนก็รู้สึกตื่นเต้นไปด้วย.
เป็นวิชาเนตรที่ร้ายกาจมาก,เป็นวิชาที่นำพาโชคร้ายมาให้อย่างงั้นรึ?
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,เขาที่เป็นเซียนบรรพชนจะเผชิญหน้ากับวิชาเนตรเช่นนี้อย่างไร?
ทว่าในเวลาเดียวกันบนยอดเขาแห่งหนึ่ง,สายตาของพวกเขาที่ดูคาดหวัง,เซียนบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่ใช้วิชาเนตรออกมาเช่นกัน,เนตรดอกเหมย!
อำนาจของวิชาเนตรนั้นเป็นที่ล่วงรู้ไปทั่วหล้า!
"วิชาคัดลอกอย่างงั้นรึ?"ผู้คนมากมายที่อุทานออกมาด้วยความความตกใจ.
ภายในหุบเขา,ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่,หยิง,กุยกูซือ,ไป๋ฉีที่ซ่อนตัวอยู่ในพื้นที่แห่งหนึ่ง.
"ทักษะเทวะคัดลอกอย่างงั้นรึ?
ใต้สวรรค์แห่งนี้เป็นทักษะเทวะลำดับที่แปด?"กุยกูซือที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
"ตามข่าวลือ,วิชาทักษะเทวะคัดลอกสามารถคัดลอกได้แม้แต่ทักษะเทวะลำดับเก้า,ทักษะเทวะเวลา,
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยซ่อนเอาไว้อย่างลึกล้ำจริงๆ!"ไป๋ฉีที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"ทักษะเทวะคัดลอกอย่างงั้นรึ?
ยังห่างชั้นกันนัก!"หยิงที่เอ่ยออกมาในทันที.
"ยังห่างชั้นอย่างงั้นรึ?"
"เนตรดอกเหมยนั้น,ความจริงเป็นทักษะเทวะคัดลอกที่ร้ายกาจ,ทว่าทักษะเทวะที่เติบโตเต็มที่นั้น,ดวงตาแต่ละข้างจะต้องมีดอกเหมยสามดอก,ทว่าบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยมีแค่ดอกเดียว,จึงบอกได้เลยว่าอยู่ในรูปลักษณ์แรกเริ่มเท่านั้น,ยังอีกไกลที่จะเติบโตเป็นทักษะคัดลอกที่สมบูรณ์!"กุยกูซือที่ส่ายหน้าไปมา.
"ทว่าบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยนั้นดูเหมือนว่าจะครอบครองภาวะเริ่มแรกมาโดยตลอดเลย!"ไป๋ฉีที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"รูปลักษณ์ขั้นต้น?
บางคนก็อยู่ในรูปลักษณ์ขั้นต้นไปตลอดชีวิต!
ทักษะเทวะใต้สวรรค์นี้,ง่ายที่จะสามารถตระหนักได้อย่างงั้นรึ? หนึ่งดอกเหม่ยกับสามดอกเหมย,นั้นแตกต่างราวกับสวรรค์และปฐพี!"กุยกูซือที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"อืม!"ไป๋ฉีพยักหน้ารับ.
"ในเวลาเดียวกันวิชาเนตรของจงซาน,ยังพิเศษเป็นอย่างมาก,ไม่เคยเห็นมาก่อน,ไม่รู้ว่าจะสามารถคัดลอกได้ถึงสามสิบเปอร์เซ็นต์หรือไม่!"กุยกูซือที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"นี่เป็นทักษะเทวะของจงซานอย่างงั้นรึ?
ถึงกับไม่สามารถคัดลอกได้ถึงสามสิบเปอร์เซ็นต์เลยรึ?"ไป๋ฉีกล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"หากว่าสามารถนำพาความโชคร้ายมาให้คนอื่นๆได้จริง,แน่นอนว่าไม่มีทางที่จะคัดลอกได้อย่างง่ายดาย!"หยิงกล่าวออกมาอย่างไม่แยแส.
"อืม!"
ที่ไกลออกไปนั้น,จงซานที่ยืนอยู่บนยอดเขา,ดวงตาข้างหนึ่งที่เต็มไปด้วยความเย็นชาจดจ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
เห็นดวงตาของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,และเสียงพูดคุยของคนรอบๆจงซานที่เข้าใจได้ในทันที,คัดลอกอย่างงั้นรึ?เจ้าคิดว่าสามารถคัดลอกเนตรนิมิตร้ายไร้คู่เปรียบได้อย่างงั้นรึ?
คัดลอกเนตรนิมิตร้ายไร้คู่เปรียบเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน,เพราะว่าหากไม่มีบัวหงหลวน,และพลังจิตหล่อเลี้ยงจากบ่อบัวหงหลวนก็ไม่สามารถใช้ได้.
จงซานที่สูดหายใจลึก,จดจ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
ทันใดนั้นดวงตาของจงซานที่กลายเป็นแสงสีน้ำเงิน,ราวกับคลื่นสึนามิของแสงสีน้ำเงิน,แสงที่ซ่อนอยู่ทั่วทั้งฟ้าและผืนปฐพีกำลังพวยพุ่งตรงไปยังบรรพชนชราเสวี๋ญเหม่ยในทันที.
สำหรับผู้ฝึกตนที่อยู่ด้านหลังของบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยในเวลานี้,สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายแห่งความชั่วร้าย,ใครกันล่ะจะกล้ายืนอยู่ต่อหน้าจงซานในเวลานี้กัน?
แสงสีน้ำเงิน,ที่ทำให้แม้แต่ห้วงมิติหยุดนิ่ง,ทุกอย่างที่กลายเป็นเงียบงัน,สายตาของทุกคนที่เบิกกว้างกลมโต,จับจ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน.
แสงสีน้ำเงินที่ฉายออกไป,แสงสีน้ำเงินเข้มที่ปกคลุมร่างของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
เป็นเรื่องที่แปลกประหลาด,บรรพชนชราเสวี๋ยเหมยที่ไม่ใช้เทียนเต๋า,ราวกับมั่นใจในเนตรดอกเหมยของตัวเอง.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่มองจงซานใช้วิชาเนตร,ที่มุมปากเต็มไปด้วยความเหยียดหยัน,แววตาของเขากลายเป็นดอกเหมยที่โคจรไปมา,รอบๆร่างของบรรพชนราชเสวี๋ยเหม่ยดูเลือนลาง.
ราวกับผืนน้ำที่กำลังกระเพื่อมออกไปทุกทิศทาง,จากนั้นก็เกิดการดูดทุกสิ่งทุกอย่างแม้แต่แสงสีน้ำเงินมากมายรอบๆเข้าไปด้วย.
ดวงตาเนตรดอกเหมย,ที่มีพลังในการสูบที่รุนแรง,เวลานี้กำลังดึงดูดแสงสีน้ำเงินมากมายเข้ามา,จากนั้นก็ถูกส่งต่อไปยังดวงตาทั้งสองข้างของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
ดูดซับ!
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกำลังดูดซับอย่างงั้นรึ?
ภาพที่เห็น,แสงสีน้ำเงินที่จงซานปล่อยออกมา,กำลังถูกบรรพชราเสวี๋ยเหม่ยดูดไปทั้งหมด.
เหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆต่างก็ดวงตาค้างกลมโต.
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยดูดซับแสงสีน้ำเงิน,นำพลังเนตรของจงซานเข้ามาเก็บเอาไว้ในเนตรดอกเหมย!"
"เนตรดอกเหมยร้ายกาจนัก!"
"วิชาเลียนแบบ,ไม่ธรรมดาเลย,หลังจากนี้,วิชาของจงซานไม่ใช่ว่ากลายเป็นวิชาของบรรพชนชราเสวี๋ยเหมยแล้วรึ?"
"เนตรดอกเหมย,วิชาเลียนแบบอย่างงั้นรึ?"
..........................................
........................
......
เสียงดังอื้ออึ้งรอบๆดังขึ้น,เนตรของบรรพชนชราเสวี๋ยเหมยน่าตื่นตะลึงนัก,ทุกๆคนที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
ผู้ฝึกตนมากมายต่างก็จับจ้องมองไปยังจงซานในทันที!
ส่วนจงซานที่ลืมตาขวาค้าง,อ้าปากค้างเล็กน้อยเต็มไปด้วยความตะลึงงันจับจ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยด้วยเช่นกัน.
เขาทำอะไร?
แสงแห่งความโชคร้ายทั้งมวล,นิมิตร้าย,ความโชคร้ายเขาดูดซับไปหมดเลยอย่างงั้นรึ?
ใจกล้ามากมายนัก!
ต้องรู้ด้วยก่อนหน้านี้,หลั่นเติ้งที่เป็นเซียนบรรพชน,เขาที่ป้องกันร่างกายตัวเองเอาไว้,ดังนั้นจึงถูกแสงสีน้ำเงินเพียงเล็กน้อยเท่านั้น,ส่วนเซียนบรรพชนเสวี๋ยเหม่ย,คืออะไร?
ดูดซับไปทั้งหมดเลยอย่างงั้นรึ?
"ดูดซับไปทั้งหมดเลย!"เสียงแห่งความตกใจที่อุทานออกมารอบๆ.
ระหว่างนี้ทุกคนต่างก็จ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยด้วยความประหลาดใจ,แต่ทันใดนั้นสายตาของทุกคนที่แข็งค้างหยุดลงในทันที.
ใบหน้าของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เปลี่ยนไป,เกิดระเบิดขึ้นรอบๆ,กลิ่นอายที่ทรงพลังแข็งแกร่งระเบิดโบกพันออกไปรอบๆร่างกาย.
กลิ่นอายที่ทรงพลังนี้ระเบิดออกมาไม่หยุด,ใบหน้าของทุกคนที่เต็มไปด้วยความมืดคลึ้ม,รับรู้ว่าพายุหิมะนั้นรุนแรงหนักหน่วงมาก.
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกำลังรวบรวมเทียนเต๋าอย่างงั้นรึ?"
"บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยกำลังทำอะไร?
เขากำลังวิเคราะห์วิชาเนตรของจงซานอยู่อย่างงั้นรึ?"
"ไม่ได้การ,ไม่ได้การแล้ว,เกิดอะไรขึ้น!"
..............................
............
ขณะที่ผู้คนมากมายต่างก็พูดคุยกันไปต่างๆนาๆจากนั้นก็จับจ้องมองบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยเขม็ง,ใบหน้าของบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยเวลานี้เต็มไปด้วยความเจ็บปวด,เนตรดอกเหมยทั้งสองข้างกำลังสั่นไปมาโคจรเร็วขึ้นเรื่อยๆ.
"ฟี่!"
ดวงตาทั้งสองข้างที่ส่งเสียงรั่วออกมาในทันที.
"ดอกเหมยแตกหัก!"
"ดอกเหมยของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยพังทลายอย่างงั้นรึ?!"
"สลายแล้ว,ดอกเหมยทั้งสองแตกสลายไปแล้ว!"
..............................
..................
เนตรดอกเหมยที่แตกสลายไป,ดวงตาที่แข็งกร้าวก่อนหน้านี้,แตกสลายกลายเป็นน้ำตาไหลเป็นสายโลหิตอาบแก้มของเขา.
"จงซาน,ข้าจะสังหารเจ้า~~~~~~~~~~~~~~~!”
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่โกรธเกรี้ยวบ้าคลั่งโศกเศร้าอารมณ์มากมายที่ปะทุขึ้นมา.
เสียงคำรามดังกล่าว,ประกายแสงสีขาวที่พวยพุ่งกลายเป็นเสาขนาดใหญ่ค้ำยันสวรรค์,อำนาจที่ยิ่งใหญ่ระเบิดอกมา,เทียนเต๋า,ภายในร่างของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกำลังรวบรวมอำนาจเทียนเต๋าอย่างบ้าคลั่ง!
เสียงคำรามลั่นทะลวงเหล่ามวลเมฆา,ราวกับความเคียดแค้นอัดอั้นได้มารวมตัวรอบๆร่างของบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยไปแล้ว.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกำลังบ้าคลั่ง!
พื้นที่รอบๆ,แรงกระแทกพลังกดดันที่ระเบิดม้วนกวาดออกไปรอบๆ,แม้แต่เทือกเขามากมายที่อยู่รอบๆยังพังทลายลง,หวงอากาศที่สั่นไหวเป็นระลอกส่งเสียงหวีดหวิวไปทั่วสารทิศ.
ความเกลียดชัง,ความเกลียดชังมากมายมหาศาล,ที่ปะทุออกมาพร้อมกับความโกรธของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่ถอยห่างออกไปไกลในทันที,เต็มไปด้วยความแปลกประหลาด.
ภายในใจของทุกคนที่เต็มไปด้วยความงงงวย,เนตรดอกเหมยแตกหักเสียหายไปแล้วสินะ.
เนตรดอกเหมยพังทะลาย?
แน่นอนเป็นเช่นนั้นแน่,หากไม่แล้วบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยคงไม่โศกเศร้า,โหยหวนด้วยความเจ็บปวดถึงขนาดนั้น.
ทว่าภายในใจของพวกเขาที่เต้นไปมา,เนตรของจงซาน,เป็นอำนาจที่น่าเกรงขามยิ่งนัก.
ก่อนหน้านี้ทำร้ายบรรพชนหลั่นเติ้งให้ล่วงหล่น,ตอนนี้ทำลายเนตรดอกเหมยให้พังทะลาย.
"เนตรจงซาน,ร้ายกาจขนาดนี้เลยรึ?"ไป๋ฉีที่อุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ.
กุยกูซือที่พยักหน้ารับและกล่าวออกมาว่า,"นับว่าร้ายกาจจริงๆ,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยนำความอัปยศมาหาตัวเองแท้ๆ!"
"หืม?"
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,หากเขารวมเทียนเต๋าตั้งแต่ต้น,ด้วยพลังป้องกันของเทียนเต๋า,แสงสีน้ำเงินของจงซานมีเหรอที่จะทำอะไรเขาได้,เพราะว่าแสงนั้นไม่สามารถทะลวงผ่านเทียนเต๋าได้,ช่างน่าเศร้า,บรรพชนชราเสวี๋ญเหม่ยต้องการคัดลอกวิชาของจงซาน,จึงไม่ได้รวบรวมเทียนเต๋าก่อนหน้า!"กุยกูซือกล่าว.
"ควรค่าให้เรียกบรรพชราเซวี๋ยเหม่ย,โลหิตอาบไปทั่วใบหน้าเลย!"ไป๋ฉีถึงกับปาดเหงื่อพยักหน้ารับ.
ที่ไกลออกไป,จงซานที่เห็นสภาพของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยได้,ในเวลานี้โลหิตที่อาบไปทั้งสองแก้มของเขา.
ขณะที่บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยคำรามลั่น,จงซานก็เอ่ยปากออกมาเช่นกัน.
จงซานที่กล่าวออกไปด้วยเสียงที่เคร่งขรึม,"ประชาชนต้าเจิ้งทั่วแผ่นดินรับคำสั่ง,ข้าจงซาน,ตอนนี้กำลังพบกับศัตรูที่แข็งแกร่ง,ขอให้ประชาชนทุกคนยกมือขวาขึ้น,เป็นพลังให้กับข้าด้วย!"
เสียงของจงซานที่ดังขึ้นขณะที่บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกำลังคำรามออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
อย่างไรก็ตามเสียงดังกล่าวนั้นดังก้องกังวานไปทั่วแผ่นดินยังอีกพื้นที่แห่งหนึ่ง.
ภพหยาง,ศาลเทวะต้าเจิ้ง,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ตำหนักซ่างเฉิน,ภายในท้องพระโรง.
"เรียนอ๋องจื่อเฉิน,ห้าเมืองภาคใต้ตกอยู่ในมือของศัตรูแล้ว,ราวงศ์ราชันย์ต้าเซียนได้รุกเข้ามาแล้ว,ตอนนี้กำลังบุกเมืองอู๋ซัง,เหล่าแม่ทัพและขุนพลถูกลอบสังหาร,พวกเขาต้องการความช่วยเหลืออย่างเร่งด่วน!"เจ้าหน้าที่คนหนึ่งที่เอ่ยรายงาน.
ในเวลาเดียวกัน,ผู้คุมกันที่เร่งรีบเข้ามาในตำหนักซ่างเฉิน.
"เรียนอ๋องจื่อเฉิน,ศาลเทวะไท่อี้ได้ส่งทูตมาก,ตอนนี้รออยู่ด้านนอกตำหนักแล้ว!"
"ไล่ไปให้พ้น,ไล่ให้ออกไปจากประตูสวรรค์ทิศใต้ให้หมด,แจ้งไปทั่วแผ่นดิน,ต้าเจิ้งไม่ต้อนรับทูตของทุกแห่ง!"อ๋องจื่อเฉินที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"รับทราบ!"องค์รักษ์รับคนและถอยออกไป.
ทั่วทั้งห้องโถง,มีเสียงดังอื้ออึ้ง,รายงานความพ่ายแพ้ที่เกิดขึ้นเป็นระยะๆ.
สุ่ยอู๋เหินจ้องมองไปยังหลินเซียวและสุ่ยจิง.
"แม่ทัพใหญ่,เสนาบดี,ท่านเห็นว่าอย่างไร!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
"เป็นการข่มขู่,ศัตรูมีมากจริงๆ,เหล่าขุนพลถึงยอดฝีมือลอบสังหาร,สถานการณ์ไม่ใคร่ดีนัก!"ใบหน้าของหลินเซียวที่เผยท่าทางขมขื่นออกมาเช่นกัน.
สุ่ยจิงที่สะบัดพัดไปมา,พลางถอนหายใจ,"เหล่าศัตรูที่วางแผนสังหารเหล่าขุนพล,เพื่อบีบพื้นที่เข้ามา,เป็นเรื่องยากจริงๆ,ศัตรูมีมากจนเกินไป!"
ภายในท้องพระโรง,เหล่าข้าราชบริพารที่ดูไร้ซึ่งจิตวิญญาณ,ภายในใจที่เต็มไปด้วยความกังวล.
เส้นผมของสุ่ยอู๋เหิน,ในเวลานี้ส่วนใหญ่เริ่มกลายเป็นสีขาว,สำหรับผู้ฝึกตนแล้ว,เรื่องนี้เป็นไปไม่ได้แต่,ทว่าด้วยสุ่ยอู๋เหินเต็มไปด้วยความกังวลมากมายไม่หยุด,ส่งผลไปถึงผมของเขาด้วย.
"เซิ่งหวังที่มอบต้าเจิ้งให้ข้าดูแล,ไม่สามารถปล่อยให้พ่ายแพ้ได้,ข้าจะต้องปกป้องราชวงศ์แห่งนี้ได้ได้!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาช้าๆ.
ในเวลาเดียวกันนี้,ที่ด้านนอกตำหนักซ่างเฉิน,บนทะเลวาสนา,ทะเลกรรมวาสนาเกิดการปั่นป่วน,เสียงคำรามของมังกรก็ดังขึ้นในทันที.
"โฮกก~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
"โฮกก~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงมังกรที่ดังคำรามกึกก้องปรากฏขึ้นมาในทันที,เสียงที่ดังสนั่นทำให้ผู้คนเผยความยินดีออกมา.
ทุกคนที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ,เสียงที่คุ้นเคยดังผ่านมายังหูของทุกคน.
,"ประชาชนต้าเจิ้งทั่วแผ่นดินรับคำสั่ง,ข้าจงซาน,ตอนนี้กำลังพบกับศัตรูที่แข็งแกร่ง,ขอให้ประชาชนทุกคนยกมือขวาขึ้น,เป็นพลังให้กับข้าด้วย!"
เสียงดังที่ผ่านเข้าไปในหูและหัวใจของทุกคน.
ในเวลานั้นทั่วทั้งสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ทั่วทั้งแผ่นดินต้าเจิ้ง,ซึ่งก็คือทวีปศักดิ์สิทธิ์เดิม,ไม่ว่าจะเป็นใครที่ใหน,ตราบเท่าที่เป็นประชาชนต้าเจิ้ง,ต่างก็ได้ยินเสียงของจงซานในทันที.
"เสียงของเซิ่งหวัง!"สุ่ยอู๋เหินที่โพลงออกมาในทันที.
"พวกเจ้าได้ยินหรือไม่?
เสียงของเซิ่งหวัง,เซิ่งหวัง,เป็นเซิ่งหวัง!"สุ่ยอู๋เหินและเหล่าข้าราชบริพารที่ดังอื้ออึ้ง,แววตาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา.
"เซิ่งหวัง!"
"เซิ่งหวังจงเจริญ!"
"เซิ่งหวังขอให้ก้าวสู่ความเป็นนิรันดร์,อมตะเหมือนสวรรค์!"
เสียงของทุกคนที่ดังก้องด้วยความตื่นเต้น.
ในเวลานั้น,เหล่าทหารและประชาชนทุกคนทั่วทั้งสวนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวถึงกับคุกเข่าลง.
ทั่วแผ่นดินต้าเจิ้ง,เหล่าเมืองหลัก,ยกเว้นเหล่าทหารคุ้มกัน,ต่างก็คุกเข่าลงด้วยความเคารพ.
เซิ่งหวัง?
เสียงของเซิ่งหวัง,เซิ่งหวังกำลังกลับมาแล้ว?
ความเคารพยกย่อง,เสียงดังกระหึ่มไปทั่วแผ่นดินต้าเจิ้ง.
"ยกมือขวา!"
"ยกมือขวา!"
"ยกมือขวา~~~~~~~~~~~~~!”
ประชาชนทั่วแผ่นดินต้าเจิ้ง,ต่างก็ร้องออกมาเสียงดังพร้อมกับชูมือขวาขึ้น!
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น