Immortality Chapter 954 Saint goal
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 954 เป้าหมายของปราชญ์เทพ.
Chapter 954 Saint goal
圣人的目的
เป้าหมายของปราชญ์เทพ.
วันที่สอง,ที่ยอดเขาแห่งหนึ่ง.
ที่ด้านหน้าโหลวซิงเฉินมีผู้ฝึกตนห้าคน,อาวุธครบมือ,จดจ้องมองมายังโหลวซิงเฉินด้วยความจริงจัง.
"นำธวัชเจาเหยาไป,แล้วไปให้พ้น!"โหลวซิงเฉินที่โยนธวัชเจาเหยาออกไปในทันที.
คนทั้งห้าไม่ได้เร่งรีบจากไปแต่อย่างใด,ทันทีที่ได้รับธวัชเจาเหยา,พวกเขาแย่งชิงกันเอง,การต่อสู้จึงเริ่มขึ้นในทันที.
โหลวซิงเฉินที่หายไปจากยอดเขาดังกล่าวทันที.
ภายในหุบเขา.
โหลวซิงเฉินที่จ้องมองไปยังจงซาน.
"เซิ่งหวัง,ธวัชเจาแหยาถูกปล่อยออกไป 20
อันแล้ว! ทุกอย่างหายไปหมดแล้ว!"ใบหน้าของโหลวซิงเฉินที่กระตุกเล็กน้อย.
การที่เห็นจงซานนำธวัชเจาเหยาออกมานั้น,โหลวซิงเฉินที่รับรู้ได้ในทันที,มันถูกส่งมาจากภพหยิน,แม้นว่าจะเป็นของเลียนแบบ,ก็ไม่ใช่สิ่งที่จะมีคนบอกได้ง่ายๆ,แม้แต่ต้องศึกษามันเป็นเวลานาน,เพราะมันมีค่ายกลที่ซับซ้อนผนึกเอาไว้ด้วย.
"ภายในโลกนวีหว๋า,แน่นอนว่าจะต้องเกิดความวุ่นวายโกลาหลขึ้นอย่างแน่นอน!"จงซานพยักหน้ารับ.
"ครับ,20 ธวัชเจาเหยา,กระจายไปทั่วและเกิดการต่อสู้กันไม่หยุดหย่อน!"โหลวซิงเฉินกล่าว.
"อืม,ที่นี่มีธวัชเจาเหยาที่หนี่ปู่ซาและหนานกงเซิ่งและเหล่าเสนาธิการหลอมสร้างขึ้น
895 ชั้น,พร้อมส่งเรียบร้อยแล้วเช่นกัน!"จงซานกล่าวออกมาเบาๆ.
ใบหน้าของโหลวซิงเฉินกระตุกไปมา.
จากนี้ไป,ธวัชเจาเหยาคงไม่ต่างจากขยะ,มีเกือบพันเลยรึ?
โหลวซิงเฉินที่นำธวัชเจาเหยามากมายบินไปยังเนินเขา,จากนั้นก็หายตัวไป,แม้แต่ใช้ทักษะเทวะเพื่อลบเลี่ยงจากสายตาผู้คน,ซึ่งสามารถทำได้อย่างง่ายดาย.
895 ธวัชเจาเหยา,ถูกโหลวซิงเฉินกระจายไปทั่วทุกสารทิศ,เพื่อมอบให้กับคนที่มีลิขิตสวรรค์กับมัน,พร้อมกับนำธวัชเจาเหยาหนีไปทุกทิศทุกทาง.
การไล่ล่าแย่งยิงธวัชเจาเหยาที่กระจายไปทั่วทุกสารทิศ!
"ศิษย์พี่,ธวัชเจาเหยาข้าได้ยินข่าวว่าอยู่ทางทิศตะวันออก,รีบตามไปเร็วเขา!"
"ศิษย์น้อง,เจ้าได้รับข่าวผิดไปแล้ว,ทางตะวันตกต่างหาก,รีบตามข้ามา!"
"ทางทิศตะวันออก!"
"ทิศตะวันตก!"
ทั้งคู่ต่างโต้เถียงกัน,ทันใดนั้นปรากฏชายในชุดสีแดงชาดปรากฏขึ้นในทันที.
"อาจารย์!"ทั้งสองที่เอ่ยออกมาในทันที.
"เร็วเข้า,ข้าได้ธวัชเจาเหยามาแล้ว,พวกเรารีบออกจากโลกนวีหว๋าเร็วเข้า!"ชายในชุดสีแดงที่เอ่ยออกมา.
ศิษย์พี่ศิษย์น้องก่อนหน้านี้".................!”
"อาจารย์อากลับมาแล้ว!"ศิษย์น้องที่เอ่ยออกมาทันที,ที่ไกลออกไปปรากฏชายในชุดสีเขียวบินตรงมา.
"อาจารย์อา,อาจารย์ได้
............!”
ยังไม่รอให้ใครได้กล่าวสิ่งใดชายในชุดสีเขียวก็เอ่ยออกมาในทันที,"เร็วเข้า,ข้าได้ธวัชเจาเหยามาแล้ว,พวกเราจะต้องออกจากโลกนวีหว๋าในทันที!"
"ได้มาอย่างงั้นรึ?"ศิษย์พี่ศิษย์น้องที่อุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"อะไร?"อาจารย์อาที่กลายเป็นงงงวย.
”........................!”
--------------------------------------------------------------
ภายในหุบเขาแห่งหนึ่งของโลกนวีหว๋า!
ที่ด้านหน้าของหยิงก็ปรากฏธวัชเจาเหยาอีกอันเช่นกัน,กุยกูซือที่กุมธวัชเจาเหยา,ภายในมือปลดปล่อยปราณทมิฬแผ่นเข้าไปด้านใน.
"ทะลวง!"
ธวัชเจาเหยาที่พังทลายลงทันที,ก่อนที่จะแตกสลายหายไปทั้งหมด.
"ของปลอม!"กุยกูซือเอ่ยออกมาเบาๆ.
ได้ยินมาว่าจงซานเป็นคนนำมันออกมา,ก่อนหน้านี้เซียนเซิงบอกว่าต้องการให้มันอยู่ในมือของจงซานหรอกรึ?"ไป๋ฉีที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"รู้สึกผิดกับจงซานอย่างงั้นรึ?"กุยกูซือเอ่ย.
ไปฉี"...............!”
"ก่อนหน้านี้เจ้าบอกว่า,มีคนควบคุมจิตสำนึกของเขา!"หยิงที่เอ่ยออกมาในทันที.
"ครับ,ในเวลานั้น,ข้าไม่รู้สึกอะไรเลย,ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าถูกควบคุม,จนกระทั่งจงซานตะโกนออกไปเสียงดัง,ข้าถึงค่อยๆฟื้นคืนกลับมา!"ไป๋ฉีที่เอ่ยออกมาทันที.
"กล่าวอีกอย่างหนึ่ง,ถึงแม้ว่าปลุกคลุมร่างกายตัวเองด้วยวิชาลับสวรรค์ลี้ลับ,ก็ยังถูกควบคุมอยู่อีกรึ?"กุยกูซือที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ใช่!
วิชาสวรรค์ลี้ลับกลับไม่มีผลทั้งที่ก้าวไปถึงขั้นที่ห้าขั้นปลายแล้ว,กล่าวอีกอย่างหนึ่ง,ถึงจะเป็นปราชญ์เทพ,ข้าก็ควรจะรับรู้!"ไป๋ฉีที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ไม่,ปราชญ์เทพทั่วไปไม่มีทางที่จะยึดครองจิตสำนึกเจ้าได้!"หยิงที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"หรือว่าจะเป็นปราชญ์เทพหมี่เทียนอย่างงั้นรึ?"กุยกูซือเอ่ยถาม.
"ใช่แล้ว,แผนผังวิถีลี้ลับเดิมที่ก็เป็นของปราชญ์เทพหมี่เทียนส่งมันไปไว้ในโลกใบเล็ก,นี่คือวิชาของเขา,เจ้าจะสามารถใช้วิชานี้หยุดเขาได้อย่างไร?"หยิงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ปราชญ์เทพหมี่เทียน?
และปราชญ์เทพคนอื่นๆก็มาถึงแล้วสินะ!"กุยกูซือที่เอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ไม่ว่าปราชญ์เทพจะมากันกี่คน,ในครั้งนี้,พวกเราจะต้องนำมันไปให้ได้!"หยิงกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"รับทราบ!"
----------------------------------------------------------------
ทั่วทุกสารทิศเต็มไปด้วยความวุ่นวาย,ว่าจงซานต้นเหตุยังคงนั่งอยู่ในศาลาขนาดเล็กในหุบเขาแห่งหนึ่ง.
ด้วยจำนวนของธวัชเจาเหยาปลอมจำนวนมาก,ทำให้โลกนวีหว๋าเต็มไปด้วยความวุ่นวาย,ทว่าแม้ว่าจะวุ่นวายเท่าใด,จงซานนั้นรู้ดี,เพราะว่าธวัชปลอมนั้นเป็นเพียงแค่การเบี่ยงเบนความสนใจเท่านั้น.
ด้วยจำนวนเจาเหยาจำนวนมาก,ใครๆต่างก็ออกไปค้นหา,ทำให้จงซานได้หยุดพักบ้าง!
แม้แต่เซียนบรรพชนก็คงคาดไม่ถึง!
จงซานที่นั่งดื่มชาอยู่ในหุบเขาอย่างพึงพอใจขณะที่กำลังรอใครบางอย่าง,ในเวลานั้นเงาๆหนึ่งก็ปรากฏขึ้นมาในทันที.
หมากูที่ปรากฏตัวขึ้นในทันที!
"ประมุขนิกายเสอโห่ว?"จงซานที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
หมากูที่มาปรากฏตัวหน้าจงซาน,จดจ้องมองจงซานและกล่าวออกมาอย่างจริงๆจัง,"จงซาน,เจ้ายังจำคำตอบของเจ้าเมื่อหลายเดือนที่แล้วได้หรือไม่?"
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,"ข้าสัญญากับท่านไปแล้ว,ตราบเท่าที่ไม่เกินกำลังของข้า,ข้าจะช่วยท่านด้วยทุกอย่างที่มีเรื่องหนึ่ง!"
"เช่นนั้นก็ดี!"ประมุขนิกายเสอโห่วที่พ่นลมหายใจออกมาทันที.
"ท่านมีเรื่องอะไรให้ข้าช่วยอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวตามตรง,รับรู้ว่าหมากูต้องการให้เขาช่วยเหลือตามสัญญา.
หม่ากูที่พยักหน้ารับ,ภายในมือของเขา,ปรากฏขึ้นที่ฝ่ามือของนาง,เป็นธวัชที่มีขนาดเล็ก!
"ธวัชเจาเหย๋า?"จงซานที่เอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจ.
ประมุขนิกายเสอโห่วเดินทางมา?
ไม่ใช่เพราะว่านางไล่ล่าของปลอมอย่างงั้นรึ?
"ข้าจำเป็นต้องลวงเหล่าเซียนบรรพชน! ให้พวกเขาไล่ล่าธวัชเจาเหยาปลอมก่อน!"ประมุขนิกายเสอโหวที่กล่าวออกมา.
"หืม?"จงซานที่ตกใจเล็กน้อย.
หมายความว่าอย่างไร?
ยกเว้นตัวเขา,ประมุขนิกายเสอโห่วเองก็สร้างของปลอมด้วยอย่างงั้นรึ?
"เป็นความจริง,เรื่องนี้ข้าต้องการให้เจ้าจัดการนั้น,คือส่งมันกลับไปยังชิงชิว,มอบมันแก่เผ่าจิ้งจอก,สิ่งนี้เป็นของชิงชิว!"หม่ากูที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ที่ด้านนอกนั้นกำลังวุ่นวาย,ท่านเดินทางไปยังชิงชิวเองยังจะดีกว่า,ทำไมต้องการให้ข้าช่วยเหลือเรื่องนี้ด้วยกัน?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"วุ่นวาย?"หมากูที่ไม่เข้าใจเท่าใดนัก.
"อืม,ตอนนี้ท่านออกไปก็ไม่น่าจะมีปัญหาใดๆ!"จงซานกล่าว.
หม่ากูที่ส่ายหน้าไปมา,เผยท่าทางเคร่งขรึมเป็นอย่างมาก
"ข้าได้พยากรตัวเองไม่มีเวลา,ความตายของข้ากำลังจะมาถึงแล้ว!"หม่ากูที่เผยท่าทางเคร่งขรึมออกมา.
"พยากรว่าตัวเองจะตายอย่างงั้นรึ?"จงซานไม่เข้าใจ,เพราะว่าจงซานมองไม่เห็นสัญญาณเตือนทัณฑสวรรค์ทั้งห้าจากหม่ากูเลย.
"ข้าถูกจับตามองจากปราชญ์เทพ!
ขณะที่ข้าแยกออกมาจากเหล่าเซียนบรรพชนออกมาได้ก่อนหน้านี้,เพราะว่าปราชญ์เทพช่วยข้า,ทว่าข้ารู้ว่าที่ได้รับการช่วยเหลือ,เพราะเขาต้องการข้า,เขาต้องการนำตัวข้าไป!"หม่ากูที่กล่าวออกมาด้วยความขมขื่น.
จงซานที่จ้องมองอย่างแปลกประหลาดไปยังหม่ากู,ผ่านไปนานไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.
"โปรดวางใจ,ธวัชเจาเหยานั้น,เหล่าปราชญ์เทพย่อมไม่สนใจในเวลานี้!
ข้าต้องการขอให้เจ้านำมันส่งกลับคืนสู่เผ่าจิ้งจอก,มอบมันให้หมาป่าสวรรค์จิวเหว่ยในเวลานี้! สิ่งนี้ควรจะเป็นของผ่าจิ้งจอก!"หม่ากูกล่าว.
"ไม่สนใจ? ทำไมปราชญ์เทพถึงไม่สนใจธวัชเจาเหยาล่ะ?
พวกเขามาที่นี่เพื่ออะไรกัน?"จงซานที่สอบถามออกมาในทันที.
จงซานไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย,ทำไมปราชญ์เทพไม่ลงมือ,ทำไมหยิงถึงได้ทิ้งธวัชเจาเหยาไป.
"การที่ทุกคนมานั้น,แม้นว่าจะมีธวัชเจาเหยาเป็นตัวนำ! พวกเขาต้องการหาสุสานนวีหว่าที่แท้จริง."หม่ากูกล่าว.
"สุสานนวีหว๋า?
ทำไม?"จงซานที่ไม่เข้าใจ.
"เพราะว่าสิ่งที่ทุกคนปรารถนาที่แท้จริงนั้น,เป็นสิ่งของในสุสานของเหนียงเหนียงนวีหว๋าต่างหาก!"หม่ากูกล่าว.
"ที่หลุมศพของนวีหว๋า? สิ่งใดกัน? สิ่งนี้สำคัญกว่าของวิเศษปราชญ์เทพทั้งหมดเลยรึ?
ไม่ใช่ว่า,นวีหว๋ารับรู้ว่าตัวเองกำลังจะตาย,สมบัติทีร้ายกาจไม่ว่าอย่างไรก็ไร้ประโยชน์,ทำไมถึงได้นำของสิ่งนี้ติดตัวเอาไว้?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางสงสัย.
"เจ้ากล่าวถูกแล้ว,สิ่งของดังกล่าวนั้นนวีหว๋าไม่สามารถตัดขาดได้,เพราะมันคือของตกทอดที่สามีของนางได้ทิ้งเอาไว้!"หม่ากูกล่าว.
"สามีของนวีหว๋า?"
"ฟู่ซี!"
"ฟูซี?"
"ใช่ของตกทอดของฟู่ซี,ในอดีต,เขาเป็นผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาอันดับหนึ่งของโลกใบนี้,มันเป็นสิ่งของที่เขาได้ทิ้งเอาไว้,ยันต์ป้ากัว,เป็นสมบัติที่นวีหว๋าหวงที่สุด!"
"ยันต์ป้ากัว?"
"ใช่,ยันต์ป้ากัวนั้นเป็นสมบัติของฟูซี,แม้แต่หงจวินยังเคยยืนยันต์ป้ากัวของนวีหว๋าเมื่อในอดีต!"หมากูกล่าว.
"ไม่สงสัย,ไม่น่าประหลาดใจเลย"!"จงซานพยักหน้ารับ.
ไม่สงสัยเลยว่ากุยกูซือไม่สนใจธวัชเจาเหยา,ที่แท้เป้าหมายก็คือของวิเศษของผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตานี้เอง,ยันต์ป้ากั้ว?
"ไม่รู้ว่าธวัชเจาเหยานั้นจะตกไปอยู่ในมือของใคร,ทว่าข้าพยากรว่าคนสุดท้ายต้องเป็นเจ้า,ข้าเพียงแค่หวัง,หากมันอยู่ในมือของเจ้า,รบกวนเจ้าส่งมันต่อให้ชิงชิว!"หม่ากูกล่าว.
"ตกลง,ข้าสัญญาณกับท่าน!"จงซานพยักหน้ารับ.
"ขอบคุณ!
นี่คือสิ่งสุดท้ายที่ข้าจะทำเพื่อเผ่าจิ้งจอกได้!"หม่ากูที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางขมขื่น.
จงซานที่จ้องมองไปยังหม่ากู,พลางกล่าวว่า,"ข้าต้องการรู้ว่าท่านเป็นใคร?"
"ข้าเป็นใครนั้นไม่สำคัญ,เพราะว่าข้าใกล้จะตายแล้ว,ข้าสามารถสัมผัสได้ถึงสายตา,ปราชญ์เทพได้จ้องมองมาที่ข้า!"หม่ากูที่เต็มไปด้วยความขมขื่น.
จากนั้นธวัชเจาเหยาก็ถูกส่งมาให้กับจงซาน.
เมื่อจงซานรับไว้และได้กล่าวสอบถามออกไปอีกครั้ง,"ท่านคือเผ่าจิ้งจอก,เป็นจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางรุ่นก่อนหน้า?"
หม่ากูที่ยิ้มข่มๆ,ก่อนที่หันหน้ากลับบินจากไป.
ที่ใต้เท้านั้นปรากฏอสรพิษสีฟ้าขนาดใหญ่.
จงซานที่จับจ้องมองไปยังหม่ากูที่ลอยออกไปพร้อมกับจ้องมองไปบนท้องฟ้า.
"หมี่เทียน,เจ้าออกมา,ลับๆล่อๆอยู่ได้,คิดว่าสมกับเป็นปราชญ์เทพแล้วเหรอ!"หม่ากูที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
เสียงคำรามของนาง,ทำให้ผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆถึงกับหยุดนิ่งลงในทันที.
แทบทุกคนที่จ้องมองมายังหมากู,ประมุขนิกายเสอโหว?
หมี่เทียน,ใครคือหมี่เทียน?
หลายคนที่นึกได้ในทันที,หมี่เทียน,ปราชญ์เทพหมี่เทียน?
หลายร้อยปีที่แล้วเขาได้รับตำแหน่งปราชญ์เทพใหม่และเป็นอดีตปราชญ์เทพด้วย?
ปราชญ์เทพมาอย่างงั้นรึ?
การต่อสู้หลายแห่งที่หยุดลงในทันที,รั้งรอดูสถานะการณ์,ต่อหน้าปราชญ์เทพ,พวกเขามีเหรอที่จะสามารถแย่งชิงธวัชเจาเหยาได้.
หนานกงเซิ่งแหลหนี่ปู่ซานั้นมีทักษะที่แข็งแกร่งมาก,เหล่ายอดฝีมือมากมายใช้เวลาไม่น้อยในการตรวจสอบของจริงหรือของปลอม.
หมากูที่จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความโกรธเกรี้ยว,ผู้คนมากมายที่นิ่งงันจับจ้องมองหมากู.
ในเวลาเดียวกันนี้,บนศีรษะสูงขึ้นไปของหม่ากูปรากฏชายหนุ่มที่ดูผอมแห้งลอยอยู่บนอากาศ.
"เป็นเขา?"หัวใจของจงซานที่สั่นไปมา.
ชายในชุดสีขาว,เป็นผู้เยาว์ที่พวกเขาพบเห็นก่อนที่จะเข้ามาในโลกนวีหว๋า,เห็น?
แต่ไม่สามารถมองใบหน้าได้อย่างชัดเจน,ปราชญ์เทพ!
นอกจากนี้เขายังจับจ้องมองมายังหม่ากู,และกงจูจิวเหว่ยซูโหรวเหนียง!
เขาที่ต้องการเลือกจิ้งจอกเก้าหาง?
ท้ายที่สุดก็เลือกหม่ากู? จงซานที่สูดหายใจที่เย็นเยือบเข้ามาเช่นกัน.
Chapter 954 Saint goal
圣人的目的
เป้าหมายของปราชญ์เทพ.
วันที่สอง,ที่ยอดเขาแห่งหนึ่ง.
ที่ด้านหน้าโหลวซิงเฉินมีผู้ฝึกตนห้าคน,อาวุธครบมือ,จดจ้องมองมายังโหลวซิงเฉินด้วยความจริงจัง.
"นำธวัชเจาเหยาไป,แล้วไปให้พ้น!"โหลวซิงเฉินที่โยนธวัชเจาเหยาออกไปในทันที.
คนทั้งห้าไม่ได้เร่งรีบจากไปแต่อย่างใด,ทันทีที่ได้รับธวัชเจาเหยา,พวกเขาแย่งชิงกันเอง,การต่อสู้จึงเริ่มขึ้นในทันที.
โหลวซิงเฉินที่หายไปจากยอดเขาดังกล่าวทันที.
ภายในหุบเขา.
โหลวซิงเฉินที่จ้องมองไปยังจงซาน.
"เซิ่งหวัง,ธวัชเจาแหยาถูกปล่อยออกไป 20
อันแล้ว! ทุกอย่างหายไปหมดแล้ว!"ใบหน้าของโหลวซิงเฉินที่กระตุกเล็กน้อย.
การที่เห็นจงซานนำธวัชเจาเหยาออกมานั้น,โหลวซิงเฉินที่รับรู้ได้ในทันที,มันถูกส่งมาจากภพหยิน,แม้นว่าจะเป็นของเลียนแบบ,ก็ไม่ใช่สิ่งที่จะมีคนบอกได้ง่ายๆ,แม้แต่ต้องศึกษามันเป็นเวลานาน,เพราะมันมีค่ายกลที่ซับซ้อนผนึกเอาไว้ด้วย.
"ภายในโลกนวีหว๋า,แน่นอนว่าจะต้องเกิดความวุ่นวายโกลาหลขึ้นอย่างแน่นอน!"จงซานพยักหน้ารับ.
"ครับ,20 ธวัชเจาเหยา,กระจายไปทั่วและเกิดการต่อสู้กันไม่หยุดหย่อน!"โหลวซิงเฉินกล่าว.
"อืม,ที่นี่มีธวัชเจาเหยาที่หนี่ปู่ซาและหนานกงเซิ่งและเหล่าเสนาธิการหลอมสร้างขึ้น
895 ชั้น,พร้อมส่งเรียบร้อยแล้วเช่นกัน!"จงซานกล่าวออกมาเบาๆ.
ใบหน้าของโหลวซิงเฉินกระตุกไปมา.
จากนี้ไป,ธวัชเจาเหยาคงไม่ต่างจากขยะ,มีเกือบพันเลยรึ?
โหลวซิงเฉินที่นำธวัชเจาเหยามากมายบินไปยังเนินเขา,จากนั้นก็หายตัวไป,แม้แต่ใช้ทักษะเทวะเพื่อลบเลี่ยงจากสายตาผู้คน,ซึ่งสามารถทำได้อย่างง่ายดาย.
895 ธวัชเจาเหยา,ถูกโหลวซิงเฉินกระจายไปทั่วทุกสารทิศ,เพื่อมอบให้กับคนที่มีลิขิตสวรรค์กับมัน,พร้อมกับนำธวัชเจาเหยาหนีไปทุกทิศทุกทาง.
การไล่ล่าแย่งยิงธวัชเจาเหยาที่กระจายไปทั่วทุกสารทิศ!
"ศิษย์พี่,ธวัชเจาเหยาข้าได้ยินข่าวว่าอยู่ทางทิศตะวันออก,รีบตามไปเร็วเขา!"
"ศิษย์น้อง,เจ้าได้รับข่าวผิดไปแล้ว,ทางตะวันตกต่างหาก,รีบตามข้ามา!"
"ทางทิศตะวันออก!"
"ทิศตะวันตก!"
ทั้งคู่ต่างโต้เถียงกัน,ทันใดนั้นปรากฏชายในชุดสีแดงชาดปรากฏขึ้นในทันที.
"อาจารย์!"ทั้งสองที่เอ่ยออกมาในทันที.
"เร็วเข้า,ข้าได้ธวัชเจาเหยามาแล้ว,พวกเรารีบออกจากโลกนวีหว๋าเร็วเข้า!"ชายในชุดสีแดงที่เอ่ยออกมา.
ศิษย์พี่ศิษย์น้องก่อนหน้านี้".................!”
"อาจารย์อากลับมาแล้ว!"ศิษย์น้องที่เอ่ยออกมาทันที,ที่ไกลออกไปปรากฏชายในชุดสีเขียวบินตรงมา.
"อาจารย์อา,อาจารย์ได้
............!”
ยังไม่รอให้ใครได้กล่าวสิ่งใดชายในชุดสีเขียวก็เอ่ยออกมาในทันที,"เร็วเข้า,ข้าได้ธวัชเจาเหยามาแล้ว,พวกเราจะต้องออกจากโลกนวีหว๋าในทันที!"
"ได้มาอย่างงั้นรึ?"ศิษย์พี่ศิษย์น้องที่อุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"อะไร?"อาจารย์อาที่กลายเป็นงงงวย.
”........................!”
--------------------------------------------------------------
ภายในหุบเขาแห่งหนึ่งของโลกนวีหว๋า!
ที่ด้านหน้าของหยิงก็ปรากฏธวัชเจาเหยาอีกอันเช่นกัน,กุยกูซือที่กุมธวัชเจาเหยา,ภายในมือปลดปล่อยปราณทมิฬแผ่นเข้าไปด้านใน.
"ทะลวง!"
ธวัชเจาเหยาที่พังทลายลงทันที,ก่อนที่จะแตกสลายหายไปทั้งหมด.
"ของปลอม!"กุยกูซือเอ่ยออกมาเบาๆ.
ได้ยินมาว่าจงซานเป็นคนนำมันออกมา,ก่อนหน้านี้เซียนเซิงบอกว่าต้องการให้มันอยู่ในมือของจงซานหรอกรึ?"ไป๋ฉีที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"รู้สึกผิดกับจงซานอย่างงั้นรึ?"กุยกูซือเอ่ย.
ไปฉี"...............!”
"ก่อนหน้านี้เจ้าบอกว่า,มีคนควบคุมจิตสำนึกของเขา!"หยิงที่เอ่ยออกมาในทันที.
"ครับ,ในเวลานั้น,ข้าไม่รู้สึกอะไรเลย,ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าถูกควบคุม,จนกระทั่งจงซานตะโกนออกไปเสียงดัง,ข้าถึงค่อยๆฟื้นคืนกลับมา!"ไป๋ฉีที่เอ่ยออกมาทันที.
"กล่าวอีกอย่างหนึ่ง,ถึงแม้ว่าปลุกคลุมร่างกายตัวเองด้วยวิชาลับสวรรค์ลี้ลับ,ก็ยังถูกควบคุมอยู่อีกรึ?"กุยกูซือที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ใช่!
วิชาสวรรค์ลี้ลับกลับไม่มีผลทั้งที่ก้าวไปถึงขั้นที่ห้าขั้นปลายแล้ว,กล่าวอีกอย่างหนึ่ง,ถึงจะเป็นปราชญ์เทพ,ข้าก็ควรจะรับรู้!"ไป๋ฉีที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ไม่,ปราชญ์เทพทั่วไปไม่มีทางที่จะยึดครองจิตสำนึกเจ้าได้!"หยิงที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"หรือว่าจะเป็นปราชญ์เทพหมี่เทียนอย่างงั้นรึ?"กุยกูซือเอ่ยถาม.
"ใช่แล้ว,แผนผังวิถีลี้ลับเดิมที่ก็เป็นของปราชญ์เทพหมี่เทียนส่งมันไปไว้ในโลกใบเล็ก,นี่คือวิชาของเขา,เจ้าจะสามารถใช้วิชานี้หยุดเขาได้อย่างไร?"หยิงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ปราชญ์เทพหมี่เทียน?
และปราชญ์เทพคนอื่นๆก็มาถึงแล้วสินะ!"กุยกูซือที่เอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ไม่ว่าปราชญ์เทพจะมากันกี่คน,ในครั้งนี้,พวกเราจะต้องนำมันไปให้ได้!"หยิงกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"รับทราบ!"
----------------------------------------------------------------
ทั่วทุกสารทิศเต็มไปด้วยความวุ่นวาย,ว่าจงซานต้นเหตุยังคงนั่งอยู่ในศาลาขนาดเล็กในหุบเขาแห่งหนึ่ง.
ด้วยจำนวนของธวัชเจาเหยาปลอมจำนวนมาก,ทำให้โลกนวีหว๋าเต็มไปด้วยความวุ่นวาย,ทว่าแม้ว่าจะวุ่นวายเท่าใด,จงซานนั้นรู้ดี,เพราะว่าธวัชปลอมนั้นเป็นเพียงแค่การเบี่ยงเบนความสนใจเท่านั้น.
ด้วยจำนวนเจาเหยาจำนวนมาก,ใครๆต่างก็ออกไปค้นหา,ทำให้จงซานได้หยุดพักบ้าง!
แม้แต่เซียนบรรพชนก็คงคาดไม่ถึง!
จงซานที่นั่งดื่มชาอยู่ในหุบเขาอย่างพึงพอใจขณะที่กำลังรอใครบางอย่าง,ในเวลานั้นเงาๆหนึ่งก็ปรากฏขึ้นมาในทันที.
หมากูที่ปรากฏตัวขึ้นในทันที!
"ประมุขนิกายเสอโห่ว?"จงซานที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
หมากูที่มาปรากฏตัวหน้าจงซาน,จดจ้องมองจงซานและกล่าวออกมาอย่างจริงๆจัง,"จงซาน,เจ้ายังจำคำตอบของเจ้าเมื่อหลายเดือนที่แล้วได้หรือไม่?"
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,"ข้าสัญญากับท่านไปแล้ว,ตราบเท่าที่ไม่เกินกำลังของข้า,ข้าจะช่วยท่านด้วยทุกอย่างที่มีเรื่องหนึ่ง!"
"เช่นนั้นก็ดี!"ประมุขนิกายเสอโห่วที่พ่นลมหายใจออกมาทันที.
"ท่านมีเรื่องอะไรให้ข้าช่วยอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวตามตรง,รับรู้ว่าหมากูต้องการให้เขาช่วยเหลือตามสัญญา.
หม่ากูที่พยักหน้ารับ,ภายในมือของเขา,ปรากฏขึ้นที่ฝ่ามือของนาง,เป็นธวัชที่มีขนาดเล็ก!
"ธวัชเจาเหย๋า?"จงซานที่เอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจ.
ประมุขนิกายเสอโห่วเดินทางมา?
ไม่ใช่เพราะว่านางไล่ล่าของปลอมอย่างงั้นรึ?
"ข้าจำเป็นต้องลวงเหล่าเซียนบรรพชน! ให้พวกเขาไล่ล่าธวัชเจาเหยาปลอมก่อน!"ประมุขนิกายเสอโหวที่กล่าวออกมา.
"หืม?"จงซานที่ตกใจเล็กน้อย.
หมายความว่าอย่างไร?
ยกเว้นตัวเขา,ประมุขนิกายเสอโห่วเองก็สร้างของปลอมด้วยอย่างงั้นรึ?
"เป็นความจริง,เรื่องนี้ข้าต้องการให้เจ้าจัดการนั้น,คือส่งมันกลับไปยังชิงชิว,มอบมันแก่เผ่าจิ้งจอก,สิ่งนี้เป็นของชิงชิว!"หม่ากูที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ที่ด้านนอกนั้นกำลังวุ่นวาย,ท่านเดินทางไปยังชิงชิวเองยังจะดีกว่า,ทำไมต้องการให้ข้าช่วยเหลือเรื่องนี้ด้วยกัน?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"วุ่นวาย?"หมากูที่ไม่เข้าใจเท่าใดนัก.
"อืม,ตอนนี้ท่านออกไปก็ไม่น่าจะมีปัญหาใดๆ!"จงซานกล่าว.
หม่ากูที่ส่ายหน้าไปมา,เผยท่าทางเคร่งขรึมเป็นอย่างมาก
"ข้าได้พยากรตัวเองไม่มีเวลา,ความตายของข้ากำลังจะมาถึงแล้ว!"หม่ากูที่เผยท่าทางเคร่งขรึมออกมา.
"พยากรว่าตัวเองจะตายอย่างงั้นรึ?"จงซานไม่เข้าใจ,เพราะว่าจงซานมองไม่เห็นสัญญาณเตือนทัณฑสวรรค์ทั้งห้าจากหม่ากูเลย.
"ข้าถูกจับตามองจากปราชญ์เทพ!
ขณะที่ข้าแยกออกมาจากเหล่าเซียนบรรพชนออกมาได้ก่อนหน้านี้,เพราะว่าปราชญ์เทพช่วยข้า,ทว่าข้ารู้ว่าที่ได้รับการช่วยเหลือ,เพราะเขาต้องการข้า,เขาต้องการนำตัวข้าไป!"หม่ากูที่กล่าวออกมาด้วยความขมขื่น.
จงซานที่จ้องมองอย่างแปลกประหลาดไปยังหม่ากู,ผ่านไปนานไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.
"โปรดวางใจ,ธวัชเจาเหยานั้น,เหล่าปราชญ์เทพย่อมไม่สนใจในเวลานี้!
ข้าต้องการขอให้เจ้านำมันส่งกลับคืนสู่เผ่าจิ้งจอก,มอบมันให้หมาป่าสวรรค์จิวเหว่ยในเวลานี้! สิ่งนี้ควรจะเป็นของผ่าจิ้งจอก!"หม่ากูกล่าว.
"ไม่สนใจ? ทำไมปราชญ์เทพถึงไม่สนใจธวัชเจาเหยาล่ะ?
พวกเขามาที่นี่เพื่ออะไรกัน?"จงซานที่สอบถามออกมาในทันที.
จงซานไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย,ทำไมปราชญ์เทพไม่ลงมือ,ทำไมหยิงถึงได้ทิ้งธวัชเจาเหยาไป.
"การที่ทุกคนมานั้น,แม้นว่าจะมีธวัชเจาเหยาเป็นตัวนำ! พวกเขาต้องการหาสุสานนวีหว่าที่แท้จริง."หม่ากูกล่าว.
"สุสานนวีหว๋า?
ทำไม?"จงซานที่ไม่เข้าใจ.
"เพราะว่าสิ่งที่ทุกคนปรารถนาที่แท้จริงนั้น,เป็นสิ่งของในสุสานของเหนียงเหนียงนวีหว๋าต่างหาก!"หม่ากูกล่าว.
"ที่หลุมศพของนวีหว๋า? สิ่งใดกัน? สิ่งนี้สำคัญกว่าของวิเศษปราชญ์เทพทั้งหมดเลยรึ?
ไม่ใช่ว่า,นวีหว๋ารับรู้ว่าตัวเองกำลังจะตาย,สมบัติทีร้ายกาจไม่ว่าอย่างไรก็ไร้ประโยชน์,ทำไมถึงได้นำของสิ่งนี้ติดตัวเอาไว้?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางสงสัย.
"เจ้ากล่าวถูกแล้ว,สิ่งของดังกล่าวนั้นนวีหว๋าไม่สามารถตัดขาดได้,เพราะมันคือของตกทอดที่สามีของนางได้ทิ้งเอาไว้!"หม่ากูกล่าว.
"สามีของนวีหว๋า?"
"ฟู่ซี!"
"ฟูซี?"
"ใช่ของตกทอดของฟู่ซี,ในอดีต,เขาเป็นผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาอันดับหนึ่งของโลกใบนี้,มันเป็นสิ่งของที่เขาได้ทิ้งเอาไว้,ยันต์ป้ากัว,เป็นสมบัติที่นวีหว๋าหวงที่สุด!"
"ยันต์ป้ากัว?"
"ใช่,ยันต์ป้ากัวนั้นเป็นสมบัติของฟูซี,แม้แต่หงจวินยังเคยยืนยันต์ป้ากัวของนวีหว๋าเมื่อในอดีต!"หมากูกล่าว.
"ไม่สงสัย,ไม่น่าประหลาดใจเลย"!"จงซานพยักหน้ารับ.
ไม่สงสัยเลยว่ากุยกูซือไม่สนใจธวัชเจาเหยา,ที่แท้เป้าหมายก็คือของวิเศษของผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตานี้เอง,ยันต์ป้ากั้ว?
"ไม่รู้ว่าธวัชเจาเหยานั้นจะตกไปอยู่ในมือของใคร,ทว่าข้าพยากรว่าคนสุดท้ายต้องเป็นเจ้า,ข้าเพียงแค่หวัง,หากมันอยู่ในมือของเจ้า,รบกวนเจ้าส่งมันต่อให้ชิงชิว!"หม่ากูกล่าว.
"ตกลง,ข้าสัญญาณกับท่าน!"จงซานพยักหน้ารับ.
"ขอบคุณ!
นี่คือสิ่งสุดท้ายที่ข้าจะทำเพื่อเผ่าจิ้งจอกได้!"หม่ากูที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางขมขื่น.
จงซานที่จ้องมองไปยังหม่ากู,พลางกล่าวว่า,"ข้าต้องการรู้ว่าท่านเป็นใคร?"
"ข้าเป็นใครนั้นไม่สำคัญ,เพราะว่าข้าใกล้จะตายแล้ว,ข้าสามารถสัมผัสได้ถึงสายตา,ปราชญ์เทพได้จ้องมองมาที่ข้า!"หม่ากูที่เต็มไปด้วยความขมขื่น.
จากนั้นธวัชเจาเหยาก็ถูกส่งมาให้กับจงซาน.
เมื่อจงซานรับไว้และได้กล่าวสอบถามออกไปอีกครั้ง,"ท่านคือเผ่าจิ้งจอก,เป็นจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางรุ่นก่อนหน้า?"
หม่ากูที่ยิ้มข่มๆ,ก่อนที่หันหน้ากลับบินจากไป.
ที่ใต้เท้านั้นปรากฏอสรพิษสีฟ้าขนาดใหญ่.
จงซานที่จับจ้องมองไปยังหม่ากูที่ลอยออกไปพร้อมกับจ้องมองไปบนท้องฟ้า.
"หมี่เทียน,เจ้าออกมา,ลับๆล่อๆอยู่ได้,คิดว่าสมกับเป็นปราชญ์เทพแล้วเหรอ!"หม่ากูที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
เสียงคำรามของนาง,ทำให้ผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆถึงกับหยุดนิ่งลงในทันที.
แทบทุกคนที่จ้องมองมายังหมากู,ประมุขนิกายเสอโหว?
หมี่เทียน,ใครคือหมี่เทียน?
หลายคนที่นึกได้ในทันที,หมี่เทียน,ปราชญ์เทพหมี่เทียน?
หลายร้อยปีที่แล้วเขาได้รับตำแหน่งปราชญ์เทพใหม่และเป็นอดีตปราชญ์เทพด้วย?
ปราชญ์เทพมาอย่างงั้นรึ?
การต่อสู้หลายแห่งที่หยุดลงในทันที,รั้งรอดูสถานะการณ์,ต่อหน้าปราชญ์เทพ,พวกเขามีเหรอที่จะสามารถแย่งชิงธวัชเจาเหยาได้.
หนานกงเซิ่งแหลหนี่ปู่ซานั้นมีทักษะที่แข็งแกร่งมาก,เหล่ายอดฝีมือมากมายใช้เวลาไม่น้อยในการตรวจสอบของจริงหรือของปลอม.
หมากูที่จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความโกรธเกรี้ยว,ผู้คนมากมายที่นิ่งงันจับจ้องมองหมากู.
ในเวลาเดียวกันนี้,บนศีรษะสูงขึ้นไปของหม่ากูปรากฏชายหนุ่มที่ดูผอมแห้งลอยอยู่บนอากาศ.
"เป็นเขา?"หัวใจของจงซานที่สั่นไปมา.
ชายในชุดสีขาว,เป็นผู้เยาว์ที่พวกเขาพบเห็นก่อนที่จะเข้ามาในโลกนวีหว๋า,เห็น?
แต่ไม่สามารถมองใบหน้าได้อย่างชัดเจน,ปราชญ์เทพ!
นอกจากนี้เขายังจับจ้องมองมายังหม่ากู,และกงจูจิวเหว่ยซูโหรวเหนียง!
เขาที่ต้องการเลือกจิ้งจอกเก้าหาง?
ท้ายที่สุดก็เลือกหม่ากู? จงซานที่สูดหายใจที่เย็นเยือบเข้ามาเช่นกัน.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น