Immortality chapter 953 The circulation presents Monster Muster Banner in Zhong Shan hand
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 953 ธวัชเจาเหยามากมายในมือจงซาน.
chapter 953 The
circulation presents Monster Muster Banner in Zhong Shan hand
循环出现在钟山手中的招妖幡
ธวัชเจาเหยามากมายในมือจงซาน.
ลิขิตสวรรค์อย่างงั้นรึ?
คิดถึงลิขิตสวรรค์ที่เกิดขึ้นแล้ว,ประมุขนิกายจื่อเซียวที่ตื่นเต้นก่อนหน้านี้กับรู้สึกเย็นยะเยือบ,ตลอดหลายเดือนมานี้,ประมุขนิกายจื่อเซียวรู้สึกหวาดกลัวต่อลิขิตสวรรค์,เขาต้องพบกับความโชคร้ายอยู่ตลอด,โชคร้ายที่ราวกับว่ามันรุมเร้าเขาอยู่ตอลดเวลา,ธวัชเจาเหย๋าที่พุ่งมานี้เขากำลังโชคดีอย่างงั้นรึ?
ไม่ใช่ว่ามันคือโชคร้ายหรอกรึ?
ประมุขนิกายจื่อเซียวที่กวาดตามองไปรอบๆ,เวลานี้สายตาแห่งความโลภของผู้คนมากมายกำลังเปล่งประกาย,สายตาของแต่ละคนเต็มไปด้วยความชั่วร้ายจ้องมองมายังทิศทางของประมุขนิกายจื่อเซียว!
ประมุขนิกายจื่อเซียว"@#¥%......
&\;*!”
ภายในใจของประมุขนิกายจื่อเซียวที่กลายเป็นร้อนรน,ขณะที่กำลังยื่นมือออกไปบอกกล่าวไม่ให้คนอื่นเข้ามา
เขาไม่ได้ต้องการมัน,ทว่าในเวลานั้น,ราวกับว่าสวรรค์ไม่ปล่อยโอกาสให้เขาได้กล่าวอะไรเลย,ธวัชเจาเหย๋าได้ล่วงหล่นพุ่งลงมายังทิศทางมือของเขาในทันที.
ราวกับว่าประมุขนิกายจื่อเซียวมีวิชาลับที่ร้ายกาจ,มือของเขาที่ยื่นออกไปสามารถดึงดูดธวัชเจาเหย๋าเขามาในมือของเขาได้.
ภายในใจของประมุขจื่อเซียวที่ปรากฏความเกลียดชังขึ้นมาในทันที,ธวัชเจาเหย๋า,นี่มันเป็นคำสาปรึอย่างไร!
หนี?
ประมุขนิกายจื่อเซียวที่คิดว่าหากตัวเองหนีไปทันที,ตราบเท่าที่ตัวเขาหนี,ก็จะไม่มีใครคิดว่าเขาต้องการแย่งชิงธวัชเจาเหย๋า.
ร่างกายของเขาที่ขยับกระโดนหนีในทันที!
หากประมุขนิกายจื่อเซียวยืนอยู่คนเดียวก็คงไม่มีอะไร,ต้องไม่ลืมว่าเหล่าคนที่ละโมบนั้นมีอยู่มากมาย,พวกเขาไม่มีทางยอมง่ายๆ,ขณะที่ประมุขนิกายบินออกไป,คนอื่นๆก็บินออกไปพร้อมราวกับผึ้งแตกรัง,ทำให้เหล่าคนที่จับจ้องมองอยู่กลายเป็นร้อนรนขึ้นมาในทันที.
"เขากำลังจะคว้าธวัชเจาเหย๋าแล้ว!"
"แส่หาความตาย!"
"สังหารเขาซะ!"
.....................
............
......
เสียงของผู้คนที่กลายเป็นบ้าคลั่งดังก้องไปทั่วทุกสารทิศ,เสียงที่เต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจ.
พริบตาเดียวเท่านั้น,ของวิเศษนับร้อยก็ถูกโจมตีออกไป,ทั้งต้าเซียนและเซียนโบราณโจมตีออกไปพร้อมๆกัน,แม้แต่เซียนบรรพชนในชุดสีเหลืองยังอดไม่ได้ที่จะเคลื่อนย้ายเทียนเต๋าโจมตีออกไปเดียวกัน.
ประมุขนิกายจื่อเซียวที่เพิ่งบินออกไปรู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองเองนั้นโชคร้ายอย่างที่สุด,แม้กระทั่งพาคนอื่นๆที่อยู่รอบๆซวยไปด้วย.
"จบสิ้นแล้ว~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ประมุขนิกายจื่อเซียวที่โศกเศร้าอย่างที่สุด,ถึงกับตะเบ็งเสียงออกมาดังลั่น.
ที่ไกลออกไปนั้น,ที่หน้าผากของจงซานที่หลั่งเหงื่อที่เย็นยะเยือบออกมา,ประมุขนิกายจื่อเซียวนับว่าโชคร้ายจริงๆ!
ประมุขนิกายจื่อเซียวที่น่านับถือ,กำลังจะตกตายอย่างลึกลับอธิบายไม่ได้?
ดึงขนเส้นเดียวสะท้านขึ้นทั้งร่าง,เหล่าผู้ฝึกตนรอบๆ,ต่างก็พุ่งออกไปเป็นจำนวนมาก,เพื่อต้องการยึดครองธวัชเจาเหยา.
มืดฟ้ามัวดินปรากฏเป็นเงาผู้คนมากมาย,ของวิเศษนับไม่ถ้วน,และวิชาต่างๆที่เจิดจรัสปกคลุมทั่วบริเวณในทันที,เสียงต่อสู้ที่น่าหวั่นเกรงปรากฏขึ้นในทันที.
ธวัชเจาเหยา!
นับเป็นภัยพิบัติอย่างแท้จริง.
ตลอดเส้นทาง จงซานที่มองเห็นศพมากมาย,ภายในใจที่ได้แต่ถอนหายใจ,ไม่รู้ว่าคนมากมายต้องตายไปเพราะธวัชเจาเหยา,หรือเพราะต้องมาพบกับหยิง,หยิงนับเป็นยอดฝีมือที่ร้ายกาจ,ทำให้เกิดความสงบชั่วขณะเท่านั้น.
ทว่า,หยิงที่ได้รับธวัชเจาเหยาแล้ว,ทำไมถึงได้ทิ้งมันไป?
กลุ่มอิทธิพลที่อยู่ไกลออกไป,หลายคนที่ยังไม่ขยับ,พวกเขาที่ขมวดคิ้วไปมาจดจ้องมองหน้ากันและกัน,จดจ้องมองมายังจงซาน,จากนั้นราวกับพูดอะไรบางอย่าง.
มีเหล่าผู้นำหลายกลุ่มที่เริ่มเข้าสู่การต่อสู้ที่สนามรบตรงกลางแล้ว.
หมากูที่ยืนอยู่บนอสรพิษยักษ์ขนาดใหญ่สีฟ้าบินออกไป,ส่วนบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยก็ก้าวไปยังด้านหน้า.
เซียนบรรพชน,เซียนบรรพชนได้เข้าร่วมต่อสู้แล้ว.
ทันใดนั้น,ที่ตรงกลางปรากฏแสงสว่างระยิบระยับ,จนไม่สามารถบอกได้ว่าสนามรบด้านในนั้นเป็นอย่างไร.
"เซิ่งหวัง,พวกเราจะทำอย่างไรดี?"โหลวซิงเฉินที่ขมวดคิ้วไปมา.
สถานการณ์เกินกว่าจะควบคุมได้แล้ว,จะทำอย่างไรด้ล่ะ?
"ไป!"จงซานกล่าว
จงซานที่หันหลังพร้อมนำโหลวซิงเฉินจากไป,การเข้าไปแย่งชิงธวัชเจาเหยาเวลานี้,ไม่ต่างจากแส่หาความตาย.
ส่วนจงซานขณะบินออกมาไม่ไกล,คนกลุ่มหนึ่งในชุดสีขาวก็ไล่ตามมา,ก่อนที่จงซานจะไปหยุดที่ยอดเขาแห่งหนึ่ง.
"ศิษย์บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย?
พวกเจ้าต้องการทำอะไร? ยังไม่ยอมแพ้อีกรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเย็นชา.
คนหนึ่งในนั้นได้เอ่ยออกมาในทันที,"บรรพชนได้กล่าวว่า,ธวัชเจาเหยาอาจจะมาอยู่ในมือเจ้า,ดังนั้นจึงต้องคุมตัวเจ้าเอาไว้!"
ชายคนดังกล่าวที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงคุกคาม,พร้อมกับปลดปล่อยกลิ่นอายที่ทรงพลังโถมทับมาในทันที.
ความจริง, 1-2
คนไม่สามารถจัดการจงซานได้,ทว่าพวกเขามีกันอยู่ถึงร้อยคน,มีเหรอที่ต้องกลัวจงซาน.
จงซานจับจ้องมองไปยังฝ่ายตรงข้าม,ชายที่ปลดปล่อยกลิ่นอายกดดันเขา.
เขาที่ปลดปล่อยกลิ่นอายกดดันจงซานโดยที่ไม่ได้แสดงความหวาดกลัวจงซานเลยแม้แต่น้อย.
จงซานที่สูดหายใจลึก,ก่อนที่จะส่ายหน้าไปมา,"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยนับว่าเป็นคนเจ้าแผนการจริงๆ!"
ทุกคนที่จ้องมองจงซานที่เอ่ยชมบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,แต่ละคนที่เผยท่าทางพึงพอใจ.
"ดี!"จงซานที่กล่าวออกมาทันที.
ดี?
เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่จ้องมองจงซานด้วยท่าทางประหลาด,ดีอะไร?
"ความจริงธวัชเจาเหย๋าอยู่ที่นี่!"จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
”@#%%... &\;*!”
เหล่าศิษย์บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกลายเป็นสับสนงงงวย?
"มันอะไร?ศิษย์น้อง,เจ้าได้ยินเหมือนข้าหรือไม่?"
"เขาบอกว่าธวัชเจาเหยาอยู่ในมือของเขา!"
"จงซานเสียสติไปแล้ว?"
"ใช่,เขาเสียสติไปแล้ว,ในมือจงซานอย่างงั้นรึ?
แล้วที่อาจารย์และกลุ่มเซียนบรรพชนแย่งกันอยู่ตอนนี้คืออะไร?"
...............
.........
...
คนกลุ่มหนึ่งที่กล่าวดุค่าว่าจงซานในทันที.
ทว่าขณะที่ทุกคนกำลังดุด่าว่าจงซาน,ในมือขวาของจงซานทันใดนั้นก็ปรากฏธวัชขนาดใหญ่ขึ้นมา,ธวัช
13 สี,ไม่ใช่ว่ามันคือธวัชเจาเหยาหรอกรึ?
เหล่าศิษย์ของบรรพชนเจาเหย๋ากลายเป็นงงงวยด้วยเช่นกัน!
หมายความว่าอย่างไร? ทุกคนรับรู้ว่ามันเหมือนกันมาก,กับธวัชที่หยิงโยนทิ้งไป,ทว่าที่แห่งนี้ไม่มีเซียนบรรพชนและเซียนโบราณแย่งชิงกัน?
มันมาปรากฏในมือของจงซานในเวลานี้ได้อย่างไร?
ดวงตาของเหล่าศิษย์บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ส่ายไปมา,แปลกเกินไปแล้ว!
เกิดเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร?
พวกเขาที่จดจ้องมองไปยังจงซาน,ทว่าในเวลานี้ถึงกับพูดไม่ออก.
ชายที่ปลดปล่อยกลิ่นอายที่รุนแรงก่อนหน้าเอ่ยออกมาในทันที,"เป็นไปไม่ได้,ธวัชแหยาที่เหล่าเซียนบรรพชนแย่งชิงกันอยู่,จะมาอยู่ในมือเจ้าได้อย่างไร?
จะเป็นไปได้อย่างไรที่มันจะหลุดรอดสายตาพวกเขามาอยู่ในมือเจ้า?"
"หืม,เจ้าและบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยเห็นต่างกันเหรอ!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมาพร้อมกับแสงท่าทางผิดหวัง.
เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยถึงกับพูดไม่ออก.
"บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยสามารถพยากรได้,ส่วนพวกเจ้าทำไม่ได้,เห็นชัดเจนว่านี่คือประสงค์ของเทียนชู,เมื่อเทียนชูต้องการให้เป็นเช่นนี้,แม้แต่ปราชญ์เทพก็ไม่สามารถขัดขืน,เจ้าจะบอกว่าเซียนบรรพชนเหล่านั้นยอดเยี่ยมกว่าเทียนชูอย่างงั้นรึ?
เมื่อเทียนชูต้องการให้ธวัชเจาเหยามาอยู่ในมือข้า,ข้าจะทำอะไรได้?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
ทุกคน"„@#¥%... &\;*@!”
ปรารถนาของเทียนชู,บางทีไม่ใช่ว่าเทียนชูต้องการให้มาอยู่ในมือของจงซานหรอกรึ?
จงซานเป็นคนเห็นคนแรกอย่างงั้นรึ?
"จริงไม่จริงอย่างไรข้าจะเป็นคนตัดสินเอง,ส่งธวัชเจาเหยามา!"ชายที่ปลดปล่อยกลิ่นอายที่ยิ่งใหญ่เอ่ยออกมา.
"หากข้าไม่มอบให้ล่ะ?"จงซานกล่าวหยัน.
"ค่ายกลกระบี่เสวี๋ยเหม่ย!"ชายที่ปลดปล่อยกลิ่นอายที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
"ตูมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เข้าประจำที,สายตาที่เผยท่าทางจริงจัง,เตรียมลงมือในทันที.
"ตกลง,ข้าจะมอบให้!"จงซานกล่าวออกมาในทันที.
กลุ่มศิษย์ของบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่อัดอั้นแทบกระอักโลหิตออกมา,ภายในใจที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้,จงซานกับกล่าวมอบให้ในทันที.
ชายที่ปล่อยกลิ่นอายกลายเป็นหดหู่พร้อมกับยื่นมือออกไป,จงซานที่โยนธวัชออกมา.
"มอบให้พวกเราจริงรึ?"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ.
ทุกคนต่างก็จ้องมองกันและกันด้วยความงงงวย! แปลกประหลาด,ก่อนที่พวกเขาจะจ้องมองไปยังชายที่ปล่อยกลิ่นอายสุดยอดเป็นสายตาเดียวกัน.
"ศิษย์พี่สี่,เป็นเรื่องจริงรึ?"ชายคนหนึ่งที่เอ่ยสอบถามออกมา.
ชายที่มีกลิ่นอายสุดยอดใช้สัมผัสเทวะกวาดตามองออกไป,ไม่พบสิ่งผิดปรกติ,พร้อมกับขมวดคิ้วไปมา,เขาที่รับรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าใจสมบัติปราชญ์เทพในทันที.
"บางทีอาจจะจริง?"ชายที่มีกลิ่นอายสุดยอดรู้สึกราวกับฝันไป.
"จริงรึ?"ชายอีกคนที่เผยท่าทางตื่นเต้น.
ส่วนจงซานที่จ้องมองไปยังโหลวซิงเฉินราวกับส่งสัญญาณบางอย่างในทันที.
ทันใดนั้นโหลวซิงเฉินก็ตะโกนออกมาเสียงดังสนั่น,"นั่นคือธวัชเจาเหยาของข้า~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงตะโกนของโหลวซิงเฉินทำให้เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยเต้นไปมา,เขาตะโกนเพื่ออะไร!
กว่าพวกเขาจะรู้ตัว,ในเวลานี้ทุกคนก็รับรู้เกิดเรื่องใหญ่แล้ว,มีผู้ฝึกตนมากมายได้เข้ามาล้อมกรอบพวกเขาแล้ว.
"ธวัชเจาเหยา?"
"ธวัชเจาเหยาอยู่ที่นี่?"
"มีธวัชเจาเหยาอยู่ที่นี่จริงๆ?"
"มีอยู่ที่นี่ด้วย!"
..................
............
...
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่มาล้อมกรอบ.
"ศิษย์พี่สี่,หนีเร็วเขา,
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
หนึ่งในพวกเขาที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
ชายที่มีกลิ่นอายที่ยอดเยี่ยมทันทีที่โหลวซิงเฉินตะโกนออกมาเสียงดัง,ก็กลายเป็นร้อนรน,หนีเหรอ?
ไม่มีทางหนีจากเซียนบรรพชนได้แน่!
เขาหันหน้ากับ,นำศิษย์น้องสามคน,กุมธวัชเจาเหยาหนีในทันที.
เขาหนีเหรอ,ก่อนหน้านี้พวกเขาไม่เชื่อนัก,เมื่อเขาหนี,เรื่องนี้กลายเป็นเชื่อถือได้ในทันที.
"เป็นธวัชเจาเหยาจริงๆรึ?
"ไล่ตามไป!"
"อาจารย์,ธวัชเจาเหยาอยู่ที่นี่!"
"ตามไป!"
...............
.........
...
ผู้ฝึกตนมากมายที่ไล่ตามศิษย์ของบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยทั้งสี่ในทันที.
เหล่าศิษย์ของบรรพชนเสวี๋ยเหมื่ยที่เผยท่าทางกังวลและตื่นเต้นผสมปนกันไป.
"เอาล่ะ,ตอนนี้อย่าได้มาขวางทางข้า,ธวัชเจาเหยาได้มอบให้เจ้าไปแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
"ไม่ได้,อาจารย์มีคำสั่ง,ให้เจ้าอยู่ที่นี่."
"ทว่าธวัชเจาเหยาได้มอบให้กับพวกเจ้าไปแล้ว,แล้วพวกเจ้ายังต้องการสิ่งใดอีก?"
"บางที,บางที,เป็นไปตามเจตจำนงของเทียนชู,ธวัชเจาเหยาอาจจะมาปรากฏในมือเจ้าอีกก็ได้?"หนึ่งในพวกเขาทีแสดงท่าทางไร้ซึ่งเหตุผลออกมา.
จงซานที่จ้องมองไปยังชายคนดังกล่าวด้วยแววตาจริงๆจัง,ตอนนี้ไม่มีศิษย์พี่ทั้งสี่แล้ว,คนเหล่านี้ยังคงรับผิดชอบในการรั้งจงซานเอาไว้อีกเหรอ.
"ดี!"จงซานที่กล่าวออกมาทันที.
ดี? อะไรดีอีกล่ะ?
"ธวัชเจาเหยาอยู่ที่นี่แล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาเหมือนเดิมอีกครั้ง.
”@#¥%... &\;*@!” เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกลายเป็นงงงวยอีกครั้งไม่รู้จะพูดอะไรออกมา,จงซานเสียสติไปแล้ว?
ทว่าในเวลาเดียวกันนั้นในมือของจงซาน,ก็ปรากฏธวัชเจาเหยาเหมือนกับก่อนหน้านี้ออกมา!
”@#¥%... &\;*@!”
เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยแทบบ้า,อีกอันแล้วรึ?
"ธวัชเจาเหยาไม่ได้อยู่ในมือของศิษย์พี่สี่หรอกรึ?
จะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?"อีกคนที่อุทานออกมาด้วยน้ำเสียงไม่อยากเชื่อ.
"นี่คือเจตจำนงของเทียนชู,ศิษย์พี่สี่ของเจ้าคงจะโชคดี,ลืมนำมันไป!"
”...............!”
"จริงไม่จริงอย่างไรข้าจะเป็นคนตัดสินเอง,ส่งธวัชเจาเหยามา!"ชายคนหนึ่งกล่าวออกมา.
"หากข้าไม่มอบมันให้ล่ะ?"
"ค่ายกลกระบี่เสวี๋ยเหม่ย!"
"ครืนนน~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
"ได้,ข้าจะมอบให้!"
จงซานที่ส่งธวัชเจาเหยาออกไป!
"อาจจะเป็นเรื่องจริง?"ชายคนดังกล่าเอ่ย.
"ธวัชเจาเหยาของข้า!"โหลวซิงเฉินที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
ชายคนที่รับธวัชเจาเหยาถึงกับแข็งค้าง,จ้องมองไปยังจงซานด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ.
ทว่าในเวลาเดียวกัน,เหล่ายอดฝีมือที่เข้ามาล้อมพวกเขาในทันที.
chapter 953 The
circulation presents Monster Muster Banner in Zhong Shan hand
循环出现在钟山手中的招妖幡
ธวัชเจาเหยามากมายในมือจงซาน.
ลิขิตสวรรค์อย่างงั้นรึ?
คิดถึงลิขิตสวรรค์ที่เกิดขึ้นแล้ว,ประมุขนิกายจื่อเซียวที่ตื่นเต้นก่อนหน้านี้กับรู้สึกเย็นยะเยือบ,ตลอดหลายเดือนมานี้,ประมุขนิกายจื่อเซียวรู้สึกหวาดกลัวต่อลิขิตสวรรค์,เขาต้องพบกับความโชคร้ายอยู่ตลอด,โชคร้ายที่ราวกับว่ามันรุมเร้าเขาอยู่ตอลดเวลา,ธวัชเจาเหย๋าที่พุ่งมานี้เขากำลังโชคดีอย่างงั้นรึ?
ไม่ใช่ว่ามันคือโชคร้ายหรอกรึ?
ประมุขนิกายจื่อเซียวที่กวาดตามองไปรอบๆ,เวลานี้สายตาแห่งความโลภของผู้คนมากมายกำลังเปล่งประกาย,สายตาของแต่ละคนเต็มไปด้วยความชั่วร้ายจ้องมองมายังทิศทางของประมุขนิกายจื่อเซียว!
ประมุขนิกายจื่อเซียว"@#¥%......
&\;*!”
ภายในใจของประมุขนิกายจื่อเซียวที่กลายเป็นร้อนรน,ขณะที่กำลังยื่นมือออกไปบอกกล่าวไม่ให้คนอื่นเข้ามา
เขาไม่ได้ต้องการมัน,ทว่าในเวลานั้น,ราวกับว่าสวรรค์ไม่ปล่อยโอกาสให้เขาได้กล่าวอะไรเลย,ธวัชเจาเหย๋าได้ล่วงหล่นพุ่งลงมายังทิศทางมือของเขาในทันที.
ราวกับว่าประมุขนิกายจื่อเซียวมีวิชาลับที่ร้ายกาจ,มือของเขาที่ยื่นออกไปสามารถดึงดูดธวัชเจาเหย๋าเขามาในมือของเขาได้.
ภายในใจของประมุขจื่อเซียวที่ปรากฏความเกลียดชังขึ้นมาในทันที,ธวัชเจาเหย๋า,นี่มันเป็นคำสาปรึอย่างไร!
หนี?
ประมุขนิกายจื่อเซียวที่คิดว่าหากตัวเองหนีไปทันที,ตราบเท่าที่ตัวเขาหนี,ก็จะไม่มีใครคิดว่าเขาต้องการแย่งชิงธวัชเจาเหย๋า.
ร่างกายของเขาที่ขยับกระโดนหนีในทันที!
หากประมุขนิกายจื่อเซียวยืนอยู่คนเดียวก็คงไม่มีอะไร,ต้องไม่ลืมว่าเหล่าคนที่ละโมบนั้นมีอยู่มากมาย,พวกเขาไม่มีทางยอมง่ายๆ,ขณะที่ประมุขนิกายบินออกไป,คนอื่นๆก็บินออกไปพร้อมราวกับผึ้งแตกรัง,ทำให้เหล่าคนที่จับจ้องมองอยู่กลายเป็นร้อนรนขึ้นมาในทันที.
"เขากำลังจะคว้าธวัชเจาเหย๋าแล้ว!"
"แส่หาความตาย!"
"สังหารเขาซะ!"
.....................
............
......
เสียงของผู้คนที่กลายเป็นบ้าคลั่งดังก้องไปทั่วทุกสารทิศ,เสียงที่เต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจ.
พริบตาเดียวเท่านั้น,ของวิเศษนับร้อยก็ถูกโจมตีออกไป,ทั้งต้าเซียนและเซียนโบราณโจมตีออกไปพร้อมๆกัน,แม้แต่เซียนบรรพชนในชุดสีเหลืองยังอดไม่ได้ที่จะเคลื่อนย้ายเทียนเต๋าโจมตีออกไปเดียวกัน.
ประมุขนิกายจื่อเซียวที่เพิ่งบินออกไปรู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองเองนั้นโชคร้ายอย่างที่สุด,แม้กระทั่งพาคนอื่นๆที่อยู่รอบๆซวยไปด้วย.
"จบสิ้นแล้ว~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ประมุขนิกายจื่อเซียวที่โศกเศร้าอย่างที่สุด,ถึงกับตะเบ็งเสียงออกมาดังลั่น.
ที่ไกลออกไปนั้น,ที่หน้าผากของจงซานที่หลั่งเหงื่อที่เย็นยะเยือบออกมา,ประมุขนิกายจื่อเซียวนับว่าโชคร้ายจริงๆ!
ประมุขนิกายจื่อเซียวที่น่านับถือ,กำลังจะตกตายอย่างลึกลับอธิบายไม่ได้?
ดึงขนเส้นเดียวสะท้านขึ้นทั้งร่าง,เหล่าผู้ฝึกตนรอบๆ,ต่างก็พุ่งออกไปเป็นจำนวนมาก,เพื่อต้องการยึดครองธวัชเจาเหยา.
มืดฟ้ามัวดินปรากฏเป็นเงาผู้คนมากมาย,ของวิเศษนับไม่ถ้วน,และวิชาต่างๆที่เจิดจรัสปกคลุมทั่วบริเวณในทันที,เสียงต่อสู้ที่น่าหวั่นเกรงปรากฏขึ้นในทันที.
ธวัชเจาเหยา!
นับเป็นภัยพิบัติอย่างแท้จริง.
ตลอดเส้นทาง จงซานที่มองเห็นศพมากมาย,ภายในใจที่ได้แต่ถอนหายใจ,ไม่รู้ว่าคนมากมายต้องตายไปเพราะธวัชเจาเหยา,หรือเพราะต้องมาพบกับหยิง,หยิงนับเป็นยอดฝีมือที่ร้ายกาจ,ทำให้เกิดความสงบชั่วขณะเท่านั้น.
ทว่า,หยิงที่ได้รับธวัชเจาเหยาแล้ว,ทำไมถึงได้ทิ้งมันไป?
กลุ่มอิทธิพลที่อยู่ไกลออกไป,หลายคนที่ยังไม่ขยับ,พวกเขาที่ขมวดคิ้วไปมาจดจ้องมองหน้ากันและกัน,จดจ้องมองมายังจงซาน,จากนั้นราวกับพูดอะไรบางอย่าง.
มีเหล่าผู้นำหลายกลุ่มที่เริ่มเข้าสู่การต่อสู้ที่สนามรบตรงกลางแล้ว.
หมากูที่ยืนอยู่บนอสรพิษยักษ์ขนาดใหญ่สีฟ้าบินออกไป,ส่วนบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยก็ก้าวไปยังด้านหน้า.
เซียนบรรพชน,เซียนบรรพชนได้เข้าร่วมต่อสู้แล้ว.
ทันใดนั้น,ที่ตรงกลางปรากฏแสงสว่างระยิบระยับ,จนไม่สามารถบอกได้ว่าสนามรบด้านในนั้นเป็นอย่างไร.
"เซิ่งหวัง,พวกเราจะทำอย่างไรดี?"โหลวซิงเฉินที่ขมวดคิ้วไปมา.
สถานการณ์เกินกว่าจะควบคุมได้แล้ว,จะทำอย่างไรด้ล่ะ?
"ไป!"จงซานกล่าว
จงซานที่หันหลังพร้อมนำโหลวซิงเฉินจากไป,การเข้าไปแย่งชิงธวัชเจาเหยาเวลานี้,ไม่ต่างจากแส่หาความตาย.
ส่วนจงซานขณะบินออกมาไม่ไกล,คนกลุ่มหนึ่งในชุดสีขาวก็ไล่ตามมา,ก่อนที่จงซานจะไปหยุดที่ยอดเขาแห่งหนึ่ง.
"ศิษย์บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย?
พวกเจ้าต้องการทำอะไร? ยังไม่ยอมแพ้อีกรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเย็นชา.
คนหนึ่งในนั้นได้เอ่ยออกมาในทันที,"บรรพชนได้กล่าวว่า,ธวัชเจาเหยาอาจจะมาอยู่ในมือเจ้า,ดังนั้นจึงต้องคุมตัวเจ้าเอาไว้!"
ชายคนดังกล่าวที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงคุกคาม,พร้อมกับปลดปล่อยกลิ่นอายที่ทรงพลังโถมทับมาในทันที.
ความจริง, 1-2
คนไม่สามารถจัดการจงซานได้,ทว่าพวกเขามีกันอยู่ถึงร้อยคน,มีเหรอที่ต้องกลัวจงซาน.
จงซานจับจ้องมองไปยังฝ่ายตรงข้าม,ชายที่ปลดปล่อยกลิ่นอายกดดันเขา.
เขาที่ปลดปล่อยกลิ่นอายกดดันจงซานโดยที่ไม่ได้แสดงความหวาดกลัวจงซานเลยแม้แต่น้อย.
จงซานที่สูดหายใจลึก,ก่อนที่จะส่ายหน้าไปมา,"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยนับว่าเป็นคนเจ้าแผนการจริงๆ!"
ทุกคนที่จ้องมองจงซานที่เอ่ยชมบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,แต่ละคนที่เผยท่าทางพึงพอใจ.
"ดี!"จงซานที่กล่าวออกมาทันที.
ดี?
เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่จ้องมองจงซานด้วยท่าทางประหลาด,ดีอะไร?
"ความจริงธวัชเจาเหย๋าอยู่ที่นี่!"จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
”@#%%... &\;*!”
เหล่าศิษย์บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกลายเป็นสับสนงงงวย?
"มันอะไร?ศิษย์น้อง,เจ้าได้ยินเหมือนข้าหรือไม่?"
"เขาบอกว่าธวัชเจาเหยาอยู่ในมือของเขา!"
"จงซานเสียสติไปแล้ว?"
"ใช่,เขาเสียสติไปแล้ว,ในมือจงซานอย่างงั้นรึ?
แล้วที่อาจารย์และกลุ่มเซียนบรรพชนแย่งกันอยู่ตอนนี้คืออะไร?"
...............
.........
...
คนกลุ่มหนึ่งที่กล่าวดุค่าว่าจงซานในทันที.
ทว่าขณะที่ทุกคนกำลังดุด่าว่าจงซาน,ในมือขวาของจงซานทันใดนั้นก็ปรากฏธวัชขนาดใหญ่ขึ้นมา,ธวัช
13 สี,ไม่ใช่ว่ามันคือธวัชเจาเหยาหรอกรึ?
เหล่าศิษย์ของบรรพชนเจาเหย๋ากลายเป็นงงงวยด้วยเช่นกัน!
หมายความว่าอย่างไร? ทุกคนรับรู้ว่ามันเหมือนกันมาก,กับธวัชที่หยิงโยนทิ้งไป,ทว่าที่แห่งนี้ไม่มีเซียนบรรพชนและเซียนโบราณแย่งชิงกัน?
มันมาปรากฏในมือของจงซานในเวลานี้ได้อย่างไร?
ดวงตาของเหล่าศิษย์บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ส่ายไปมา,แปลกเกินไปแล้ว!
เกิดเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร?
พวกเขาที่จดจ้องมองไปยังจงซาน,ทว่าในเวลานี้ถึงกับพูดไม่ออก.
ชายที่ปลดปล่อยกลิ่นอายที่รุนแรงก่อนหน้าเอ่ยออกมาในทันที,"เป็นไปไม่ได้,ธวัชแหยาที่เหล่าเซียนบรรพชนแย่งชิงกันอยู่,จะมาอยู่ในมือเจ้าได้อย่างไร?
จะเป็นไปได้อย่างไรที่มันจะหลุดรอดสายตาพวกเขามาอยู่ในมือเจ้า?"
"หืม,เจ้าและบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยเห็นต่างกันเหรอ!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมาพร้อมกับแสงท่าทางผิดหวัง.
เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยถึงกับพูดไม่ออก.
"บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยสามารถพยากรได้,ส่วนพวกเจ้าทำไม่ได้,เห็นชัดเจนว่านี่คือประสงค์ของเทียนชู,เมื่อเทียนชูต้องการให้เป็นเช่นนี้,แม้แต่ปราชญ์เทพก็ไม่สามารถขัดขืน,เจ้าจะบอกว่าเซียนบรรพชนเหล่านั้นยอดเยี่ยมกว่าเทียนชูอย่างงั้นรึ?
เมื่อเทียนชูต้องการให้ธวัชเจาเหยามาอยู่ในมือข้า,ข้าจะทำอะไรได้?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
ทุกคน"„@#¥%... &\;*@!”
ปรารถนาของเทียนชู,บางทีไม่ใช่ว่าเทียนชูต้องการให้มาอยู่ในมือของจงซานหรอกรึ?
จงซานเป็นคนเห็นคนแรกอย่างงั้นรึ?
"จริงไม่จริงอย่างไรข้าจะเป็นคนตัดสินเอง,ส่งธวัชเจาเหยามา!"ชายที่ปลดปล่อยกลิ่นอายที่ยิ่งใหญ่เอ่ยออกมา.
"หากข้าไม่มอบให้ล่ะ?"จงซานกล่าวหยัน.
"ค่ายกลกระบี่เสวี๋ยเหม่ย!"ชายที่ปลดปล่อยกลิ่นอายที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
"ตูมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เข้าประจำที,สายตาที่เผยท่าทางจริงจัง,เตรียมลงมือในทันที.
"ตกลง,ข้าจะมอบให้!"จงซานกล่าวออกมาในทันที.
กลุ่มศิษย์ของบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่อัดอั้นแทบกระอักโลหิตออกมา,ภายในใจที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้,จงซานกับกล่าวมอบให้ในทันที.
ชายที่ปล่อยกลิ่นอายกลายเป็นหดหู่พร้อมกับยื่นมือออกไป,จงซานที่โยนธวัชออกมา.
"มอบให้พวกเราจริงรึ?"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ.
ทุกคนต่างก็จ้องมองกันและกันด้วยความงงงวย! แปลกประหลาด,ก่อนที่พวกเขาจะจ้องมองไปยังชายที่ปล่อยกลิ่นอายสุดยอดเป็นสายตาเดียวกัน.
"ศิษย์พี่สี่,เป็นเรื่องจริงรึ?"ชายคนหนึ่งที่เอ่ยสอบถามออกมา.
ชายที่มีกลิ่นอายสุดยอดใช้สัมผัสเทวะกวาดตามองออกไป,ไม่พบสิ่งผิดปรกติ,พร้อมกับขมวดคิ้วไปมา,เขาที่รับรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าใจสมบัติปราชญ์เทพในทันที.
"บางทีอาจจะจริง?"ชายที่มีกลิ่นอายสุดยอดรู้สึกราวกับฝันไป.
"จริงรึ?"ชายอีกคนที่เผยท่าทางตื่นเต้น.
ส่วนจงซานที่จ้องมองไปยังโหลวซิงเฉินราวกับส่งสัญญาณบางอย่างในทันที.
ทันใดนั้นโหลวซิงเฉินก็ตะโกนออกมาเสียงดังสนั่น,"นั่นคือธวัชเจาเหยาของข้า~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงตะโกนของโหลวซิงเฉินทำให้เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยเต้นไปมา,เขาตะโกนเพื่ออะไร!
กว่าพวกเขาจะรู้ตัว,ในเวลานี้ทุกคนก็รับรู้เกิดเรื่องใหญ่แล้ว,มีผู้ฝึกตนมากมายได้เข้ามาล้อมกรอบพวกเขาแล้ว.
"ธวัชเจาเหยา?"
"ธวัชเจาเหยาอยู่ที่นี่?"
"มีธวัชเจาเหยาอยู่ที่นี่จริงๆ?"
"มีอยู่ที่นี่ด้วย!"
..................
............
...
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่มาล้อมกรอบ.
"ศิษย์พี่สี่,หนีเร็วเขา,
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
หนึ่งในพวกเขาที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
ชายที่มีกลิ่นอายที่ยอดเยี่ยมทันทีที่โหลวซิงเฉินตะโกนออกมาเสียงดัง,ก็กลายเป็นร้อนรน,หนีเหรอ?
ไม่มีทางหนีจากเซียนบรรพชนได้แน่!
เขาหันหน้ากับ,นำศิษย์น้องสามคน,กุมธวัชเจาเหยาหนีในทันที.
เขาหนีเหรอ,ก่อนหน้านี้พวกเขาไม่เชื่อนัก,เมื่อเขาหนี,เรื่องนี้กลายเป็นเชื่อถือได้ในทันที.
"เป็นธวัชเจาเหยาจริงๆรึ?
"ไล่ตามไป!"
"อาจารย์,ธวัชเจาเหยาอยู่ที่นี่!"
"ตามไป!"
...............
.........
...
ผู้ฝึกตนมากมายที่ไล่ตามศิษย์ของบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยทั้งสี่ในทันที.
เหล่าศิษย์ของบรรพชนเสวี๋ยเหมื่ยที่เผยท่าทางกังวลและตื่นเต้นผสมปนกันไป.
"เอาล่ะ,ตอนนี้อย่าได้มาขวางทางข้า,ธวัชเจาเหยาได้มอบให้เจ้าไปแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
"ไม่ได้,อาจารย์มีคำสั่ง,ให้เจ้าอยู่ที่นี่."
"ทว่าธวัชเจาเหยาได้มอบให้กับพวกเจ้าไปแล้ว,แล้วพวกเจ้ายังต้องการสิ่งใดอีก?"
"บางที,บางที,เป็นไปตามเจตจำนงของเทียนชู,ธวัชเจาเหยาอาจจะมาปรากฏในมือเจ้าอีกก็ได้?"หนึ่งในพวกเขาทีแสดงท่าทางไร้ซึ่งเหตุผลออกมา.
จงซานที่จ้องมองไปยังชายคนดังกล่าวด้วยแววตาจริงๆจัง,ตอนนี้ไม่มีศิษย์พี่ทั้งสี่แล้ว,คนเหล่านี้ยังคงรับผิดชอบในการรั้งจงซานเอาไว้อีกเหรอ.
"ดี!"จงซานที่กล่าวออกมาทันที.
ดี? อะไรดีอีกล่ะ?
"ธวัชเจาเหยาอยู่ที่นี่แล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาเหมือนเดิมอีกครั้ง.
”@#¥%... &\;*@!” เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกลายเป็นงงงวยอีกครั้งไม่รู้จะพูดอะไรออกมา,จงซานเสียสติไปแล้ว?
ทว่าในเวลาเดียวกันนั้นในมือของจงซาน,ก็ปรากฏธวัชเจาเหยาเหมือนกับก่อนหน้านี้ออกมา!
”@#¥%... &\;*@!”
เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยแทบบ้า,อีกอันแล้วรึ?
"ธวัชเจาเหยาไม่ได้อยู่ในมือของศิษย์พี่สี่หรอกรึ?
จะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?"อีกคนที่อุทานออกมาด้วยน้ำเสียงไม่อยากเชื่อ.
"นี่คือเจตจำนงของเทียนชู,ศิษย์พี่สี่ของเจ้าคงจะโชคดี,ลืมนำมันไป!"
”...............!”
"จริงไม่จริงอย่างไรข้าจะเป็นคนตัดสินเอง,ส่งธวัชเจาเหยามา!"ชายคนหนึ่งกล่าวออกมา.
"หากข้าไม่มอบมันให้ล่ะ?"
"ค่ายกลกระบี่เสวี๋ยเหม่ย!"
"ครืนนน~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
"ได้,ข้าจะมอบให้!"
จงซานที่ส่งธวัชเจาเหยาออกไป!
"อาจจะเป็นเรื่องจริง?"ชายคนดังกล่าเอ่ย.
"ธวัชเจาเหยาของข้า!"โหลวซิงเฉินที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
ชายคนที่รับธวัชเจาเหยาถึงกับแข็งค้าง,จ้องมองไปยังจงซานด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ.
ทว่าในเวลาเดียวกัน,เหล่ายอดฝีมือที่เข้ามาล้อมพวกเขาในทันที.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น