Immortality chapter 952 Incurs the monster streamer
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 952 ธวัชเจาเหย๋า
chapter 952 Incurs the
monster streamer
招妖幡
ธวัชเจาเหย๋า
จิตสังหารของไป๋ฉีในเวลานี้ถูกปลดปล่อยเต็มไปด้วยแรงกดดันพลานุภาพที่ยิ่งใหญ่หนักหน่วงรุนแรงแผ่ออกมา,เจตจำนงที่ทรงพลังไร้เทียมทานนี้,แม้จะเป็นเซียนโบราณก็ยังยากจะต้านทาน,เป็นจิตสังหารที่ร้ายกาจเป็นอย่างมาก.
กับคนที่ร้ายกาจทรงพลัง,กลับถูกควบคุมถูกใช้เป็นหุ่นเชิด,เป็นใครกันที่สามารถทำเช่นนี้ได้.
เป็นใครกันแน่ที่มีพลังมากมายขนาดนี้?
ไป๋ฉีจับจ้องมองจงซานเขม็ง,แววตาที่เต็มไปด้วยจิตสังการ,ดาบในมือที่สั่นไหว,กำลังกลายเป็นบ้าคลั่งพร้อมจะสังหารเหล่าศัตรูที่อยู่ด้านหน้า.
อำนาของดาบที่รวมกับจิตสังหารที่รุนแรง,ขณะที่มันล่วงหล่นลงมาจากบนท้องฟ้า,เห็นเป็นภาพเงาของปิศาจ,กำลังพุ่งตรงไปยังทิศทางของจงซานพร้อมฟาดฟันจงซานให้ขาดเป็นสองท่อน.
อำนาจของดาบที่ฟาดฟัน,ทำให้ท้องฟ้าบรรยากาศรอบๆเปลี่ยนสี.
เหล่าเซียนโบราณที่หัวใจเย็นยะเยือบ,พลังร้ายกาจทรงพลังแข็งแกร่งมาก,จะมีใครสามารถหลบได้กัน?
เหล่าเซียนโบราณต่างก็คิดว่ามีเพียงแค่หลบเท่านั้น,ไม่มีใครคิดจะป้องกันเลย,กับอำนาจดาบที่รุนแรงทรงพลังนี้ไม่มีทางต้านได้.
จบแล้ว,จงซานและโหลวซิงเฉินต้องตกตายอย่างแน่นอน.
ส่วนจงซานที่อยู่บนยอดเขายังคงจ้องมองไปยังไป่ฉี,ราวกับไม่เห็นความน่าหวาดกลัวของอำนาจดาบที่กำลังฟาดฟันลงมา,มีเพียงแค่โหลวซิงเฉินที่เคลื่อนไหว.
ไพลินที่หน้าผากของโหลวซิงเฉินขยับไปมา,พร้อมกับปล่อยแสงสีเขียวพุ่งออกไปยังอำนาจดาบของไป๋ฉี.
"ช้า!"
โหลวซิงเฉินที่กล่าวออกมาเสียงดัง,ยื่นมือออกไปด้านหน้า.
ในเวลาเดียวกัน,การโจมตีของไป่ฉีที่ลดลงในทันที,ความเร็วที่เห็นได้ชัดเจนว่าได้ลดลงราวๆสามเท่าทว่าก็ยังคงพุ่งตรงมาเช่นเดิม.
แม้นความเร็วจะลดลงสามเท่าแต่ก็ยังทรงพลังแข็งแกร่ง,อย่างไรก็ตามกับความเร็วที่ลดลงราวกับว่ามันมีผลต่อจิตใจของไป๋ฉีด้วย.
"ผนึกเวลา!"โหลวซิงเฉินที่แค่นเสียงเย็นชา.
หลังจากเวลาลดลงสามเท่าจากนั้นก็หยุดลงในทันที.
แม้นกลิ่นอายแรงกดดันจะยังคงมีอยู่,ส่วนโหลวซิงเฉินที่ส่งฝ่ามือออกไปหยุดกลิ่นอายดาบของไป๋ฉีเอาไว้.
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
กลิ่นอายจิตสังหารที่ยิ่งใหญ่ระเบิดออกเป็นเสียงๆ,ฟุ้งกระจายม้วนกวาดไปทุกทิศทุกทาง,อำนาจดาบถูกหยุดไว้,กลิ่นอายที่หนักหน่วงรุนแรงถูกกระจายไปทุกทิศทุกทาง.
กรอบอำนาจของเวลาที่ได้บีบอัดขวางเอาไว้นั่นเอง.
บนห้วงอากาศ,ฝ่ามือของโหลวซิงเฉินที่ปรากฏขึ้นป้องกันอำนาจดาบของไป๋ฉีที่ฟาดฟันลงมา,อำนาจที่ผนึกสวรรค์! โหลวซิงเฉิน!
ผู้คนที่อยู่รอบๆเวลานี้ถึงกับจับจ้องมองด้วยดวงตาเบิกกว้างเต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ,อำนาจดาบของไป๋ฉีที่ฟาดฟันลงมา,ทุกคนที่คิดว่าจงซานและโหลวซิงเฉินต้องตกตายไปแล้ว,คาดไม่ถึงเลยว่าโหลวซิงเฉินจะสามารถป้องกันการโจมตีนี้ได้อย่างงั้นรึ?
กระบวนท่าของโหลวซิงเฉินรวดเร็วขนาดนี้เลยรึ?
"อ๊ากกก~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ไป๋ฉีที่คำรามออกมาเสียงดัง,อำนาจดาบของเขากำลังเพิ่มพลังขึ้นอีกครั้ง,รอยปริของกรอบผนึกเวลาที่เกิดรอยร้าวระเบิดออกมาเสียงดัง,ดาบเขาได้กลายเป็นอิสระอีกครั้ง,ฝ่ามืออากาศขนาดใหญ่ของโหลวซิงเฉินระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ.
ขณะที่ทุกคนกำลังคิดว่าไป๋ฉีจะโจมตีออกไปอีก,กลับกลายเป็นว่าเขาได้ทิ้งดาบลงบนพื้น.
ขณะที่มือทั้งสองข้างกุมไปที่ศีรษะ,ดวงตากลายเป็นสีแดงซ่าน,เส้นโลหิตปูดขึ้นทั่วร่างกาย.
"พ่ายแพ้เหรอ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ไป๋ฉีคำรามลั่น,ทั่วร่างของเขาที่ระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ.
"ตูมมมม!"แสงสีขาวทั่วร่างไป๋ฉีแตกออกเป็นแผ่นทั่วร่าง.
ร่างของไป๋ฉีที่ทรุดลง,กุมหน้าอก,หายใจอย่างหนักหน่วง,หอบแฮกๆในทันที.
ทุกคนที่ไม่สามารถมองเห็นได้,ทว่าจงซานกับรับรู้ว่าไป๋ฉีกำลังจะฟื้นสติ,ไม่ใช่คนอื่น,แต่เป็นตัวเขาเอง,ที่กำลังทำลายล้างเจตจำนงของผู้อื่นที่ควบคุมเขา.
หลังจากผ่านไปสิบลมหายใจ,,ไป๋ฉีที่ยืนขึ้นมาได้อีกครั้ง,กวาดตามองไปรอบๆ,จดจ้องมองไปยังโหลวซิงเฉิน,ท้ายที่สุดก็ไปหยุดที่จงซาน.
"เซิ่งหวังจง,ล่วงเกินแล้ว!"ไป๋ฉีที่เอ่ยถึงความผิดพลาดของเขาก่อนหน้านี้,กับสิ่งที่เขาได้กระทำไป,ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ.
"ไม่มีปัญหา,เจ้าเป็นเพียงเหยื่อ!"จงซานพยักหน้ารับ.
ไป๋ฉีที่จ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ,ก่อนที่จะกล่าวอะไรสองสามคำ,และกลับไปยังทิศทางเดิมที่เขาจากมาอย่างรวดเร็ว.
กลายเป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์ขึ้นแล้ว,หลายๆคนที่กลายเป็นงงงวย,ไป๋ฉี?
อยู่ๆก็พุ่งเข้ามาโจมตี,จากนั้นก็ทิ้งดาบ,กล่าวขอโทษ? แล้วจากไปอย่างงั้นรึ?
เรื่องนี้? หมายความว่าอย่างไรกัน?
หลายๆสมองที่แทบพลิกกลับ,โดยเฉพาะเหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เต็มไปด้วยความเศร้าสุดๆ,คนของพวกเขาตายไปอีกคนแล้ว,เป็นพวกเขาที่แส่เข้าไปหาความตาย,ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง.
ศิษย์ลำดับสี่,ศิษย์พี่สี่ตายเพราะจงซาน,เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่จับจ้องมองจงซานด้วยสายตาเกลียดชัง.
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่อยู่รอบๆไม่เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นระเอียดนัก,ทว่าพวกเขาพอเข้าใจ,โหลวซิงเฉินแข็งแกร่งมาก,เขาที่สามารถรับดาบที่ทรงพลังของไป๋ฉีได้,เขาเป็นใครกัน!
โหลวซิงเฉินกลับมาอยู่ด้านหลังจงซาน,ทว่าความแข็งแกร่งของเขานั้นทุกคนยังจดจำได้ดี.
"ต้าเจิ้งทรงพลังมากขนาดนี้เลยรึ?"
"ศิษย์พี่,โหลวซิงเฉินนั้นแข็งแกร่งมาก,ทำไมถึงได้เข้าร่วมศาลเทวะต้าเจิ้ง?
ไม่ใช่ว่าต้าเจิ้งคือศาลเทวะที่อ่อนแอที่สุดหรอกรึ?"
"อ่อนแอที่สุด? ใครบอกเจ้าว่าอ่อนแอที่สุด?"
"ทุกๆคนต่างก็พูดกัน!"
"ต้าเจิ้งไม่เป็นที่รู้จักกว่าคนทั่วไปเท่านั้น,ไม่ต่างจากเหล่านิกายต่างๆ,เจ้าคิดว่าต้าเจิ้งอ่อนแอจริงๆรึ?"
....................................
..................
......
ผู้คนมากมายต่างก็ส่งเสียงอื้ออึงเต็มไปด้วยความสงสัย,โดยเฉพาะคนของอาณาเขตเฟิงจง,ต้าเจิ้ง! ในเวลานี้,ต้าเจิ้งอ่อนแอจริงๆรึ?
ที่ไกลออกไปนั้น,ไป๋ฉีที่กลับมายอดเขาเดิม,ร่างกายของเขาที่เต็มไปด้วยจิตสังหารปกคลุมอย่างหนักหน่วงรุนแรง.
กลายเป็นหุ่นเชิดอย่างงั้นรึ?
ใบหน้าของไป๋ฉีที่กลายเป็นมืดมน,เพราะว่าไป๋ฉีรู้ดี,คนที่สามารถควบคุมจิตสำนึกเขาได้,ในภพหยางก็คงมีเพียงปราชญ์เทพเท่านั้น,ปราชญ์เทพอย่างงั้นรึ?
ไป๋ฉีทีได้แต่เงียบจับจ้องมองไปยังพื้นที่รอบๆ.
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
บนท้องฟ้า,เกิดรอยแยก,เสียงดังกึกก้องสนั่นหวั่นไหวกระจายไปทั่วท้องฟ้า,ทั่วโลกนวีหว๋าเกิดระเบิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว.
หลังจากเกิดการระเบิดแล้ว,ทั่วทั้งโลกนวีหว๋าก็สั่นไหวไปมาไม่หยุด,ราวกับว่ากำลังจะล่มสลายลงในทันที.
ทว่าดูเหมือนว่าจะเพียงแค่สั่นไหวเท่านั้น,โลกนวีหว๋ายังคงมั่นคง.
เสียงที่เกิดขึ้นนั้นเกิดจากฝ่ามือของจวงจื่อปะทะกับหยิงนั่นเอง.
เหล่าคนที่มีพลังฝึกตนต่ำถึงกับล้ำทั้งยืน,เป็นพลังระเบิดที่รุนแรงมาก,คลื่นกระแทกที่กวาดไปทุกทิศทุกทาง,แทบจะทุกคนที่ดวงตาเบิกกว้างกลมโต,จดจ้องมองไปยังที่ไกลออกไปจ้องมองรอผลการต่อสู้.
หยิงและจวงจื่อที่แยกออกจากกัน!
ภาพเงาผีเสื้อยักษ์,และดวงดาราค่อยๆสลายหายไป.
ทั้งคู่ที่แยกออกจากกันออกมาไกล,รอบๆร่างของพวกเขา,ห้วงอากาศที่สั่นไหวเป็นระลอกคลื่น,ทว่าที่ใจกลางนั้น,ปรากฏหลุมดำขนาดใหญ่ขึ้น.
หลุมดำ,แม้แต่ในโลกใบใหญ่ยังเกิดหลุมดำ.
หลุมดำนี้ทรงพลังมาก,ไม่มีใครต้องการทดสอบแน่นอน.
การปะฝ่ามือของทั้งคู่ถึงกับฉีกกระชากห้วงมิติ,ไม่สงสัยเลยว่าโลกนวีหว๋าสั่นไหว.
หลุมดำที่ค่อยๆหดเล็กลงเรื่อยๆ,ฟื้นฟูกลับคืนช้าๆ,ในเวลาเดียวกัน,สายตาของทุกคนก็จ้องมองไปยังจวงจื่อและหยิง,เผยแววตาหวาดกลัวที่ลึกล้ำ.
ทรงพลัง! ไม่ธรรมดา!
ต้องแข็งแกร่งขนาดใหนถึงสามารถฉีกกระชากมิติขาดออกเป็นส่วนๆเช่นนี้!
มิติอากาศที่แข็งแกร่งเพียงแค่สั่นสะเทือนก็ทำให้สิ่งของที่อยู่ใกล้ๆแหลกเป็นผุยผง,พื้นที่รอบๆเวลานี้กลายเป็นทะเลทราย,มีเพียงแค่บริเวณที่ไป๋ฉียืนอยู่บนยอดเขาเท่านั้นที่ยังคงอยู่.
หลุมดำที่ย่อขนาดเล็กลงเรื่อยๆ,ท้ายที่สุดก็หายไป,หยิงและจวงจื่อได้ผละออกจากกัน.
"ใครชนะ?"
"ไม่รู้!"
"รอดูก่อน!"
........................
............
ภายในใจของทุกคนที่กระเพื่อมเต็มไปด้วยความสงสัยใครกันที่ได้รับชัยชนะ.
"ต้าฉิน?สมควรที่จะไปต่อเป็นไปตามที่ข้าได้คาดการณ์เอาไว้!"จวงจื่อที่สูดหายใจลึกพลางถอนหายใจ.
"คาดการณ์? แล้วคิดว่าอย่างไร!"หยิงที่กล่าวออกมาอย่างไม่แยแส.
"เป็นการเปิดหูเปิดตาจวงจื่อ,ไร้เทียมทานควรค่าที่จะไปต่อ!"จวงจื่อที่พยักหน้ารับ.
"อืม!"หยิงพยักหน้า.
"ปราชญ์เทพปรากฏ,เรื่องนี้ข้าไม่ขอเข้าร่วม,ทางใครทางมัน!"จวงจื่อที่จ้องมองไปยังหยิง.
หยิงที่ดูไม่แยแส,ทว่าก็พยักหน้ารับ.
จวงจื่อโบกมือ,พร้อมกับพาเหล่าศิษย์ของเขาจากไป,จวงจื่อที่สะบัดมือกลายเป็นแสงพาศิษย์ของเขาหายไปต่อหน้าทุกคนในทันที.
"ใครชนะ?"
"ไม่รู้!"
"ไม่เข้าใจเลย!"
....................................
..................
......
การต่อสู้ของหยิงและจวงจื่อ,ไม่มีใครเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น,ไม่มีใครใช้อาวุธออกมา,มีเพียงแค่การปะฝ่ามือกันเท่านั้น,นอกจากนี้ยังดูเหมือนว่ายังไม่มีใครใช้พลังเต็มที่,ผลแพ้ชนะอย่างงั้นรึ?
ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่สนใจด้วยซ้ำ.
ทว่ากับการต่อสู้ของหยิงและจวงจื่อ,ไม่ว่าอย่างไร,การปะมือของพวกเขาก็อยู่ในใจของทุกคนอย่างแน่นอน,หลังจากวันนี้,ข่าวนี้คงจะกระจายไปทั่วหล้า.
หยิงที่กวาดตามองพื้นที่รอบๆ,ก่อนที่จะร่อนลงยอดเขา,จวงจื่อจากไปแล้ว,ตอนนี้ใครจะเป็นคนต่อไป.
เหล่าเซียนบรรพชนต่างก็จ้องมองหน้ากันและกัน,ทว่าไม่มีใครเร่งรีบเข้าไป.
บรรพชนเสวี๋ยเหม่ย,ประมุขนิกายเสอโหวและอีกหลายคนที่ยังคงจับจ้องมองไปยังยอดเขา.
หยิงที่อยู่บนยอดเขา,ไป๋ฉีที่แสดงความเคารพ,ทว่าไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.
ในเวลาเดียวกัน,ที่บนยอดเขาหมอกสีดำทมิฬที่มากมายก่อนหน้านี้ค่อยๆสลายหายไปเผยให้คนใครบางคนที่อยู่ตรงกลาง.
ชายในชุดสีดำ,กำลังถือธวัชขนาดใหญ่สิบสามสีอยู่.
"เซิ่งหวัง,โชคดีที่ไม่ล้มเหลวในภารกิจ!"กุยกูซือกล่าวออกมาเบาๆ.
ไม่ล้มเหลวในภารกิจอย่างงั้นรึ?
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่เผยท่าทางสงสัย.
หยิงที่รับ,ธวัชเจาเหย๋ามา.
ธวัชเจาเหย๋าที่มีอยู่ด้วยกันสิบสามสี,และมีอักขระมากมายสลักอยู่รอบๆ.
"อืม!"หยิงพยักหน้ารับ.
มีคนสามคนที่บินออกไป,ทุกคนที่จับจ้องมองไปยังธวัชเจาเหย๋าในมือหยิง,ทว่าไม่มีใครเร่งรีบเข้าไปแย่งชิงมา.
กับความแข็งแกร่งของคนที่ถือธวัชเจาเหย๋า,ไม่มีใครกล้าเข้าไปแย่งชิงแน่.
หยิงที่กวาดตามองผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆ,ทันใดนั้น,หยิงก็โยนธวัชเจาเหย๋าลอยโด่งขึ้นไปบนท้องฟ้าในทันที.
"พวกเราไป!"หยิงที่กล่าวออกมาอย่างไม่แยแส.
จากนั้น,กุยกูซือ,ไป๋ฉีก็ตามไป,ขณะที่สายตาของทุกคนได้จับจ้องมองด้วยความงงงวย.
ผู้คนมากมายที่จับจ้องมองสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยความตกตะลึง,จริงหรือเท็จ?
หยิง? เขาไม่ต้องการธวัชเจาเหย๋าอย่างงั้นรึ?
ทุกคนที่อยู่รอบๆกลายเป็นเงียบงัน,ทุกคนที่จ้องมองไปยังทิศทางที่หยิงจากไป,ก่อนที่จะมองไปยังธวัชเจาเหย๋าที่ล่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้าช้าๆ! ไม่เข้าใจ,หยิงมีปัญหาอะไร,เขาไม่แม้แต่ลังเลเข้าต่อกรกับเซียนบรรพชนสามคน,หลังจากที่ได้ธวัชเจาเหย๋า,ทำไมเขาถึงได้ทิ้งมันไป?
ใครรู้บอกข้าที,ทำไม?
ทุกคนเต็มไปด้วยความประหลาดใจ,แน่นอน,บางคนที่คิดถึงคำพูดของกุยกูซือ,โชคดีที่ไม่ล้มเหลวในภารกิจ,เขาไม่พลาดในภารกิจ,หากแต่เป้าหมายของหยิงคืออะไร,หรือเพียงต้องการถ่วงเวลา,ให้กับกุยกูซืออย่างงั้นรึ?
ทุกคนที่เปลี่ยนเป็นเงียบงัน,ธวัชเจาเหย๋าเวลานี้กำลังล่วงหล่นลงมาจากบนท้องฟ้า,ทุกคนที่ได้สติค่อยๆจับจ้องมองไปยังธวัชเจาเหย๋า.
มันได้ล่วงหล่นลงไปพุ่งไปยังทิศทางของชายในชุดสีม่วง,ประมุขนิกายจื่อเซียว.
ประมุขนิกายจื่อเซียวก็พบว่าธวัชเจาเหย๋าได้พุ่งลงมายังทิศทางของตัวเอง.
หรือว่านี่เป็นลิขิตสวรรค์อย่างงั้นรึ?
ลิขิตสวรรค์อย่างงั้นรึ?
คิดถึงลิขิตสวรรค์ที่เกิดขึ้นแล้ว,ประมุขนิกายจื่อเซียวที่ตื่นเต้นก่อนหน้านี้ กับรู้สึกเย็นยะเยือบ,ตลอดหลายเดือนมานี้,ประมุขนิกายจื่อเซียวรู้สึกหวาดกลัวต่อลิขิตสวรรค์,เขาต้องพบกับความโชคร้ายอยู่ตลอด,โชคร้ายที่ราวกับว่ามันรุมเร้าเขาอยู่ตอลดเวลา,ธวัชเจาเหย๋าที่พุ่งมานี้เขากำลังโชคดีอย่างงั้นรึ?
ไม่ใช่ว่ามันคือโชคร้ายหรอกรึ?
ประมุขนิกายจื่อเซียวที่กวาดตามองไปรอบๆ,เวลานี้สายตาแห่งความโลภของผู้คนมากมายกำลังเปล่งประกาย,สายตาของแต่ละคนเต็มไปด้วยความชั่วร้ายจ้องมองมายังทิศทางของประมุขนิกายจื่อเซียว!
ประมุขนิกายจื่อเซียว"@#¥%......
&\;*!”
chapter 952 Incurs the
monster streamer
招妖幡
ธวัชเจาเหย๋า
จิตสังหารของไป๋ฉีในเวลานี้ถูกปลดปล่อยเต็มไปด้วยแรงกดดันพลานุภาพที่ยิ่งใหญ่หนักหน่วงรุนแรงแผ่ออกมา,เจตจำนงที่ทรงพลังไร้เทียมทานนี้,แม้จะเป็นเซียนโบราณก็ยังยากจะต้านทาน,เป็นจิตสังหารที่ร้ายกาจเป็นอย่างมาก.
กับคนที่ร้ายกาจทรงพลัง,กลับถูกควบคุมถูกใช้เป็นหุ่นเชิด,เป็นใครกันที่สามารถทำเช่นนี้ได้.
เป็นใครกันแน่ที่มีพลังมากมายขนาดนี้?
ไป๋ฉีจับจ้องมองจงซานเขม็ง,แววตาที่เต็มไปด้วยจิตสังการ,ดาบในมือที่สั่นไหว,กำลังกลายเป็นบ้าคลั่งพร้อมจะสังหารเหล่าศัตรูที่อยู่ด้านหน้า.
อำนาของดาบที่รวมกับจิตสังหารที่รุนแรง,ขณะที่มันล่วงหล่นลงมาจากบนท้องฟ้า,เห็นเป็นภาพเงาของปิศาจ,กำลังพุ่งตรงไปยังทิศทางของจงซานพร้อมฟาดฟันจงซานให้ขาดเป็นสองท่อน.
อำนาจของดาบที่ฟาดฟัน,ทำให้ท้องฟ้าบรรยากาศรอบๆเปลี่ยนสี.
เหล่าเซียนโบราณที่หัวใจเย็นยะเยือบ,พลังร้ายกาจทรงพลังแข็งแกร่งมาก,จะมีใครสามารถหลบได้กัน?
เหล่าเซียนโบราณต่างก็คิดว่ามีเพียงแค่หลบเท่านั้น,ไม่มีใครคิดจะป้องกันเลย,กับอำนาจดาบที่รุนแรงทรงพลังนี้ไม่มีทางต้านได้.
จบแล้ว,จงซานและโหลวซิงเฉินต้องตกตายอย่างแน่นอน.
ส่วนจงซานที่อยู่บนยอดเขายังคงจ้องมองไปยังไป่ฉี,ราวกับไม่เห็นความน่าหวาดกลัวของอำนาจดาบที่กำลังฟาดฟันลงมา,มีเพียงแค่โหลวซิงเฉินที่เคลื่อนไหว.
ไพลินที่หน้าผากของโหลวซิงเฉินขยับไปมา,พร้อมกับปล่อยแสงสีเขียวพุ่งออกไปยังอำนาจดาบของไป๋ฉี.
"ช้า!"
โหลวซิงเฉินที่กล่าวออกมาเสียงดัง,ยื่นมือออกไปด้านหน้า.
ในเวลาเดียวกัน,การโจมตีของไป่ฉีที่ลดลงในทันที,ความเร็วที่เห็นได้ชัดเจนว่าได้ลดลงราวๆสามเท่าทว่าก็ยังคงพุ่งตรงมาเช่นเดิม.
แม้นความเร็วจะลดลงสามเท่าแต่ก็ยังทรงพลังแข็งแกร่ง,อย่างไรก็ตามกับความเร็วที่ลดลงราวกับว่ามันมีผลต่อจิตใจของไป๋ฉีด้วย.
"ผนึกเวลา!"โหลวซิงเฉินที่แค่นเสียงเย็นชา.
หลังจากเวลาลดลงสามเท่าจากนั้นก็หยุดลงในทันที.
แม้นกลิ่นอายแรงกดดันจะยังคงมีอยู่,ส่วนโหลวซิงเฉินที่ส่งฝ่ามือออกไปหยุดกลิ่นอายดาบของไป๋ฉีเอาไว้.
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
กลิ่นอายจิตสังหารที่ยิ่งใหญ่ระเบิดออกเป็นเสียงๆ,ฟุ้งกระจายม้วนกวาดไปทุกทิศทุกทาง,อำนาจดาบถูกหยุดไว้,กลิ่นอายที่หนักหน่วงรุนแรงถูกกระจายไปทุกทิศทุกทาง.
กรอบอำนาจของเวลาที่ได้บีบอัดขวางเอาไว้นั่นเอง.
บนห้วงอากาศ,ฝ่ามือของโหลวซิงเฉินที่ปรากฏขึ้นป้องกันอำนาจดาบของไป๋ฉีที่ฟาดฟันลงมา,อำนาจที่ผนึกสวรรค์! โหลวซิงเฉิน!
ผู้คนที่อยู่รอบๆเวลานี้ถึงกับจับจ้องมองด้วยดวงตาเบิกกว้างเต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ,อำนาจดาบของไป๋ฉีที่ฟาดฟันลงมา,ทุกคนที่คิดว่าจงซานและโหลวซิงเฉินต้องตกตายไปแล้ว,คาดไม่ถึงเลยว่าโหลวซิงเฉินจะสามารถป้องกันการโจมตีนี้ได้อย่างงั้นรึ?
กระบวนท่าของโหลวซิงเฉินรวดเร็วขนาดนี้เลยรึ?
"อ๊ากกก~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ไป๋ฉีที่คำรามออกมาเสียงดัง,อำนาจดาบของเขากำลังเพิ่มพลังขึ้นอีกครั้ง,รอยปริของกรอบผนึกเวลาที่เกิดรอยร้าวระเบิดออกมาเสียงดัง,ดาบเขาได้กลายเป็นอิสระอีกครั้ง,ฝ่ามืออากาศขนาดใหญ่ของโหลวซิงเฉินระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ.
ขณะที่ทุกคนกำลังคิดว่าไป๋ฉีจะโจมตีออกไปอีก,กลับกลายเป็นว่าเขาได้ทิ้งดาบลงบนพื้น.
ขณะที่มือทั้งสองข้างกุมไปที่ศีรษะ,ดวงตากลายเป็นสีแดงซ่าน,เส้นโลหิตปูดขึ้นทั่วร่างกาย.
"พ่ายแพ้เหรอ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ไป๋ฉีคำรามลั่น,ทั่วร่างของเขาที่ระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ.
"ตูมมมม!"แสงสีขาวทั่วร่างไป๋ฉีแตกออกเป็นแผ่นทั่วร่าง.
ร่างของไป๋ฉีที่ทรุดลง,กุมหน้าอก,หายใจอย่างหนักหน่วง,หอบแฮกๆในทันที.
ทุกคนที่ไม่สามารถมองเห็นได้,ทว่าจงซานกับรับรู้ว่าไป๋ฉีกำลังจะฟื้นสติ,ไม่ใช่คนอื่น,แต่เป็นตัวเขาเอง,ที่กำลังทำลายล้างเจตจำนงของผู้อื่นที่ควบคุมเขา.
หลังจากผ่านไปสิบลมหายใจ,,ไป๋ฉีที่ยืนขึ้นมาได้อีกครั้ง,กวาดตามองไปรอบๆ,จดจ้องมองไปยังโหลวซิงเฉิน,ท้ายที่สุดก็ไปหยุดที่จงซาน.
"เซิ่งหวังจง,ล่วงเกินแล้ว!"ไป๋ฉีที่เอ่ยถึงความผิดพลาดของเขาก่อนหน้านี้,กับสิ่งที่เขาได้กระทำไป,ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ.
"ไม่มีปัญหา,เจ้าเป็นเพียงเหยื่อ!"จงซานพยักหน้ารับ.
ไป๋ฉีที่จ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ,ก่อนที่จะกล่าวอะไรสองสามคำ,และกลับไปยังทิศทางเดิมที่เขาจากมาอย่างรวดเร็ว.
กลายเป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์ขึ้นแล้ว,หลายๆคนที่กลายเป็นงงงวย,ไป๋ฉี?
อยู่ๆก็พุ่งเข้ามาโจมตี,จากนั้นก็ทิ้งดาบ,กล่าวขอโทษ? แล้วจากไปอย่างงั้นรึ?
เรื่องนี้? หมายความว่าอย่างไรกัน?
หลายๆสมองที่แทบพลิกกลับ,โดยเฉพาะเหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เต็มไปด้วยความเศร้าสุดๆ,คนของพวกเขาตายไปอีกคนแล้ว,เป็นพวกเขาที่แส่เข้าไปหาความตาย,ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง.
ศิษย์ลำดับสี่,ศิษย์พี่สี่ตายเพราะจงซาน,เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่จับจ้องมองจงซานด้วยสายตาเกลียดชัง.
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่อยู่รอบๆไม่เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นระเอียดนัก,ทว่าพวกเขาพอเข้าใจ,โหลวซิงเฉินแข็งแกร่งมาก,เขาที่สามารถรับดาบที่ทรงพลังของไป๋ฉีได้,เขาเป็นใครกัน!
โหลวซิงเฉินกลับมาอยู่ด้านหลังจงซาน,ทว่าความแข็งแกร่งของเขานั้นทุกคนยังจดจำได้ดี.
"ต้าเจิ้งทรงพลังมากขนาดนี้เลยรึ?"
"ศิษย์พี่,โหลวซิงเฉินนั้นแข็งแกร่งมาก,ทำไมถึงได้เข้าร่วมศาลเทวะต้าเจิ้ง?
ไม่ใช่ว่าต้าเจิ้งคือศาลเทวะที่อ่อนแอที่สุดหรอกรึ?"
"อ่อนแอที่สุด? ใครบอกเจ้าว่าอ่อนแอที่สุด?"
"ทุกๆคนต่างก็พูดกัน!"
"ต้าเจิ้งไม่เป็นที่รู้จักกว่าคนทั่วไปเท่านั้น,ไม่ต่างจากเหล่านิกายต่างๆ,เจ้าคิดว่าต้าเจิ้งอ่อนแอจริงๆรึ?"
....................................
..................
......
ผู้คนมากมายต่างก็ส่งเสียงอื้ออึงเต็มไปด้วยความสงสัย,โดยเฉพาะคนของอาณาเขตเฟิงจง,ต้าเจิ้ง! ในเวลานี้,ต้าเจิ้งอ่อนแอจริงๆรึ?
ที่ไกลออกไปนั้น,ไป๋ฉีที่กลับมายอดเขาเดิม,ร่างกายของเขาที่เต็มไปด้วยจิตสังหารปกคลุมอย่างหนักหน่วงรุนแรง.
กลายเป็นหุ่นเชิดอย่างงั้นรึ?
ใบหน้าของไป๋ฉีที่กลายเป็นมืดมน,เพราะว่าไป๋ฉีรู้ดี,คนที่สามารถควบคุมจิตสำนึกเขาได้,ในภพหยางก็คงมีเพียงปราชญ์เทพเท่านั้น,ปราชญ์เทพอย่างงั้นรึ?
ไป๋ฉีทีได้แต่เงียบจับจ้องมองไปยังพื้นที่รอบๆ.
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
บนท้องฟ้า,เกิดรอยแยก,เสียงดังกึกก้องสนั่นหวั่นไหวกระจายไปทั่วท้องฟ้า,ทั่วโลกนวีหว๋าเกิดระเบิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว.
หลังจากเกิดการระเบิดแล้ว,ทั่วทั้งโลกนวีหว๋าก็สั่นไหวไปมาไม่หยุด,ราวกับว่ากำลังจะล่มสลายลงในทันที.
ทว่าดูเหมือนว่าจะเพียงแค่สั่นไหวเท่านั้น,โลกนวีหว๋ายังคงมั่นคง.
เสียงที่เกิดขึ้นนั้นเกิดจากฝ่ามือของจวงจื่อปะทะกับหยิงนั่นเอง.
เหล่าคนที่มีพลังฝึกตนต่ำถึงกับล้ำทั้งยืน,เป็นพลังระเบิดที่รุนแรงมาก,คลื่นกระแทกที่กวาดไปทุกทิศทุกทาง,แทบจะทุกคนที่ดวงตาเบิกกว้างกลมโต,จดจ้องมองไปยังที่ไกลออกไปจ้องมองรอผลการต่อสู้.
หยิงและจวงจื่อที่แยกออกจากกัน!
ภาพเงาผีเสื้อยักษ์,และดวงดาราค่อยๆสลายหายไป.
ทั้งคู่ที่แยกออกจากกันออกมาไกล,รอบๆร่างของพวกเขา,ห้วงอากาศที่สั่นไหวเป็นระลอกคลื่น,ทว่าที่ใจกลางนั้น,ปรากฏหลุมดำขนาดใหญ่ขึ้น.
หลุมดำ,แม้แต่ในโลกใบใหญ่ยังเกิดหลุมดำ.
หลุมดำนี้ทรงพลังมาก,ไม่มีใครต้องการทดสอบแน่นอน.
การปะฝ่ามือของทั้งคู่ถึงกับฉีกกระชากห้วงมิติ,ไม่สงสัยเลยว่าโลกนวีหว๋าสั่นไหว.
หลุมดำที่ค่อยๆหดเล็กลงเรื่อยๆ,ฟื้นฟูกลับคืนช้าๆ,ในเวลาเดียวกัน,สายตาของทุกคนก็จ้องมองไปยังจวงจื่อและหยิง,เผยแววตาหวาดกลัวที่ลึกล้ำ.
ทรงพลัง! ไม่ธรรมดา!
ต้องแข็งแกร่งขนาดใหนถึงสามารถฉีกกระชากมิติขาดออกเป็นส่วนๆเช่นนี้!
มิติอากาศที่แข็งแกร่งเพียงแค่สั่นสะเทือนก็ทำให้สิ่งของที่อยู่ใกล้ๆแหลกเป็นผุยผง,พื้นที่รอบๆเวลานี้กลายเป็นทะเลทราย,มีเพียงแค่บริเวณที่ไป๋ฉียืนอยู่บนยอดเขาเท่านั้นที่ยังคงอยู่.
หลุมดำที่ย่อขนาดเล็กลงเรื่อยๆ,ท้ายที่สุดก็หายไป,หยิงและจวงจื่อได้ผละออกจากกัน.
"ใครชนะ?"
"ไม่รู้!"
"รอดูก่อน!"
........................
............
ภายในใจของทุกคนที่กระเพื่อมเต็มไปด้วยความสงสัยใครกันที่ได้รับชัยชนะ.
"ต้าฉิน?สมควรที่จะไปต่อเป็นไปตามที่ข้าได้คาดการณ์เอาไว้!"จวงจื่อที่สูดหายใจลึกพลางถอนหายใจ.
"คาดการณ์? แล้วคิดว่าอย่างไร!"หยิงที่กล่าวออกมาอย่างไม่แยแส.
"เป็นการเปิดหูเปิดตาจวงจื่อ,ไร้เทียมทานควรค่าที่จะไปต่อ!"จวงจื่อที่พยักหน้ารับ.
"อืม!"หยิงพยักหน้า.
"ปราชญ์เทพปรากฏ,เรื่องนี้ข้าไม่ขอเข้าร่วม,ทางใครทางมัน!"จวงจื่อที่จ้องมองไปยังหยิง.
หยิงที่ดูไม่แยแส,ทว่าก็พยักหน้ารับ.
จวงจื่อโบกมือ,พร้อมกับพาเหล่าศิษย์ของเขาจากไป,จวงจื่อที่สะบัดมือกลายเป็นแสงพาศิษย์ของเขาหายไปต่อหน้าทุกคนในทันที.
"ใครชนะ?"
"ไม่รู้!"
"ไม่เข้าใจเลย!"
....................................
..................
......
การต่อสู้ของหยิงและจวงจื่อ,ไม่มีใครเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น,ไม่มีใครใช้อาวุธออกมา,มีเพียงแค่การปะฝ่ามือกันเท่านั้น,นอกจากนี้ยังดูเหมือนว่ายังไม่มีใครใช้พลังเต็มที่,ผลแพ้ชนะอย่างงั้นรึ?
ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่สนใจด้วยซ้ำ.
ทว่ากับการต่อสู้ของหยิงและจวงจื่อ,ไม่ว่าอย่างไร,การปะมือของพวกเขาก็อยู่ในใจของทุกคนอย่างแน่นอน,หลังจากวันนี้,ข่าวนี้คงจะกระจายไปทั่วหล้า.
หยิงที่กวาดตามองพื้นที่รอบๆ,ก่อนที่จะร่อนลงยอดเขา,จวงจื่อจากไปแล้ว,ตอนนี้ใครจะเป็นคนต่อไป.
เหล่าเซียนบรรพชนต่างก็จ้องมองหน้ากันและกัน,ทว่าไม่มีใครเร่งรีบเข้าไป.
บรรพชนเสวี๋ยเหม่ย,ประมุขนิกายเสอโหวและอีกหลายคนที่ยังคงจับจ้องมองไปยังยอดเขา.
หยิงที่อยู่บนยอดเขา,ไป๋ฉีที่แสดงความเคารพ,ทว่าไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.
ในเวลาเดียวกัน,ที่บนยอดเขาหมอกสีดำทมิฬที่มากมายก่อนหน้านี้ค่อยๆสลายหายไปเผยให้คนใครบางคนที่อยู่ตรงกลาง.
ชายในชุดสีดำ,กำลังถือธวัชขนาดใหญ่สิบสามสีอยู่.
"เซิ่งหวัง,โชคดีที่ไม่ล้มเหลวในภารกิจ!"กุยกูซือกล่าวออกมาเบาๆ.
ไม่ล้มเหลวในภารกิจอย่างงั้นรึ?
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่เผยท่าทางสงสัย.
หยิงที่รับ,ธวัชเจาเหย๋ามา.
ธวัชเจาเหย๋าที่มีอยู่ด้วยกันสิบสามสี,และมีอักขระมากมายสลักอยู่รอบๆ.
"อืม!"หยิงพยักหน้ารับ.
มีคนสามคนที่บินออกไป,ทุกคนที่จับจ้องมองไปยังธวัชเจาเหย๋าในมือหยิง,ทว่าไม่มีใครเร่งรีบเข้าไปแย่งชิงมา.
กับความแข็งแกร่งของคนที่ถือธวัชเจาเหย๋า,ไม่มีใครกล้าเข้าไปแย่งชิงแน่.
หยิงที่กวาดตามองผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆ,ทันใดนั้น,หยิงก็โยนธวัชเจาเหย๋าลอยโด่งขึ้นไปบนท้องฟ้าในทันที.
"พวกเราไป!"หยิงที่กล่าวออกมาอย่างไม่แยแส.
จากนั้น,กุยกูซือ,ไป๋ฉีก็ตามไป,ขณะที่สายตาของทุกคนได้จับจ้องมองด้วยความงงงวย.
ผู้คนมากมายที่จับจ้องมองสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยความตกตะลึง,จริงหรือเท็จ?
หยิง? เขาไม่ต้องการธวัชเจาเหย๋าอย่างงั้นรึ?
ทุกคนที่อยู่รอบๆกลายเป็นเงียบงัน,ทุกคนที่จ้องมองไปยังทิศทางที่หยิงจากไป,ก่อนที่จะมองไปยังธวัชเจาเหย๋าที่ล่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้าช้าๆ! ไม่เข้าใจ,หยิงมีปัญหาอะไร,เขาไม่แม้แต่ลังเลเข้าต่อกรกับเซียนบรรพชนสามคน,หลังจากที่ได้ธวัชเจาเหย๋า,ทำไมเขาถึงได้ทิ้งมันไป?
ใครรู้บอกข้าที,ทำไม?
ทุกคนเต็มไปด้วยความประหลาดใจ,แน่นอน,บางคนที่คิดถึงคำพูดของกุยกูซือ,โชคดีที่ไม่ล้มเหลวในภารกิจ,เขาไม่พลาดในภารกิจ,หากแต่เป้าหมายของหยิงคืออะไร,หรือเพียงต้องการถ่วงเวลา,ให้กับกุยกูซืออย่างงั้นรึ?
ทุกคนที่เปลี่ยนเป็นเงียบงัน,ธวัชเจาเหย๋าเวลานี้กำลังล่วงหล่นลงมาจากบนท้องฟ้า,ทุกคนที่ได้สติค่อยๆจับจ้องมองไปยังธวัชเจาเหย๋า.
มันได้ล่วงหล่นลงไปพุ่งไปยังทิศทางของชายในชุดสีม่วง,ประมุขนิกายจื่อเซียว.
ประมุขนิกายจื่อเซียวก็พบว่าธวัชเจาเหย๋าได้พุ่งลงมายังทิศทางของตัวเอง.
หรือว่านี่เป็นลิขิตสวรรค์อย่างงั้นรึ?
ลิขิตสวรรค์อย่างงั้นรึ?
คิดถึงลิขิตสวรรค์ที่เกิดขึ้นแล้ว,ประมุขนิกายจื่อเซียวที่ตื่นเต้นก่อนหน้านี้ กับรู้สึกเย็นยะเยือบ,ตลอดหลายเดือนมานี้,ประมุขนิกายจื่อเซียวรู้สึกหวาดกลัวต่อลิขิตสวรรค์,เขาต้องพบกับความโชคร้ายอยู่ตลอด,โชคร้ายที่ราวกับว่ามันรุมเร้าเขาอยู่ตอลดเวลา,ธวัชเจาเหย๋าที่พุ่งมานี้เขากำลังโชคดีอย่างงั้นรึ?
ไม่ใช่ว่ามันคือโชคร้ายหรอกรึ?
ประมุขนิกายจื่อเซียวที่กวาดตามองไปรอบๆ,เวลานี้สายตาแห่งความโลภของผู้คนมากมายกำลังเปล่งประกาย,สายตาของแต่ละคนเต็มไปด้วยความชั่วร้ายจ้องมองมายังทิศทางของประมุขนิกายจื่อเซียว!
ประมุขนิกายจื่อเซียว"@#¥%...... &\;*!”
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น