Immortality Chapter 950 Ying and Zhuangzi
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 950 หยิงและจวงจื่อ.
Chapter 950 Ying and
Zhuangzi
จวงจื่อ(คนเดียวกันกับจวงซือนะครับ
ก่อนหน้าสะกดผิด)
ภพหยิน,เมืองซาง
ที่ด้านหน้าของตำหนักปู่ซือนั้น,จงซานที่ยืนอยู่ด้านหน้า,พิมพ์เขียว,เป็นพิมพ์เขียวของธวัช
13 สีขนาดใหญ่!
"เซิ่งหวัง,ท่านมั่นใจว่า,ธวัชเจาเหย๋ามีรูปร่างเป็นเช่นนี้!"อี้เหยี่ยนกล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
ธวัชเจาเหยานั้น,เป็นสมบัติของนวีหว๋าในอดีต,แม้ว่าจะไม่มีใครเคยครอบครอง,ทว่ารูปร่างของมันนั้นมีคนหลายคนเคยเห็น,เหมือนกับชุดกระบี่สังหารเซียน,ที่มีคนสร้างชุดกระบี่สังการเซียนเลียนแบบขึ้นหลายชุด.
"หนานกงเซิ่ง,หนี่ปู่ซา!"จงซานเอ่ย.
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"คนทั้งสองที่รับคำในทันที.
"เกี่ยวกับพิมพ์เขียวนี้,ให้สร้างธวัชเจาเหยาเลียบแบบขึ้น,ไม่ต้องมีความสามารถใด,ขอให้เหมือน,มีกลิ่นอายที่คล้ายกัน,มีค่ายกลปกปิดตัวตนให้คนไม่สามารถเห็นโดยง่ายก็พอ."จงซานกล่าว.
"รับทราบ!"คนทั้งสองที่รับคำในทันที.
ของเลียนแบบ? เป็นของปลอมเพื่อตบตา!
"สร้างขึ้นมาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้,และให้เร็วที่สุดด้วย,ทางที่ดี!
หลังจากที่เจ้าสร้างต้นแบบขึ้นได้,ให้ส่งต่อไปยังเหล่าเสนาธิการที่มีฝีมือ,ช่วยสร้างธวัชเจาเหย๋าออกมาให้ได้มากที่สุด!"จงซานที่ออกคำสั่ง
"รับทราบ!"
ภายในภพหยาง,ขณะที่ทุกคนกำลังค้นหาธวัชเจาเหยากันอย่างบ้าคลั่ง,ส่วนจงซานนั้นได้เริ่มสร้างของปลอมขึ้นเรียบร้อยแล้ว.
หากมีใครในภพหยางรับรู้เรื่องนี้,คงจะพูดไม่ออกอย่างแน่นอน.
หากใครพบเจอของปลอมของจงซานล่ะก็,ก็คงช่วยอะไรไม่ได้.
บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยเคยกล่าวไว้ว่าธวัชเจาเหย๋านั้นจะถูกส่งไปยังคนหลายๆคน,ทว่าก็จะมีส่วนหนึ่ง,ผ่านมือมายังเขาด้วย,ด้วยความแข็งแกร่งของเขา,แน่นอนว่าไม่สามารถปกป้องมันเอาไว้ได้แน่,นี่คือสิ่งที่จะช่วยสร้างความสับสนให้กับผู้คนเพื่อให้เขาเอาตัวรอดได้หากว่าของจริงผ่านมาในมือของเขา.
ภายในภพหยินที่สร้างธวัชเจาเหยาเลียนแบบขึ้น,ส่วนภพหยาง,จงซานที่รอคอยอย่างอดทน,ท้ายที่สุดก็ผ่านไปอีกสามเดือน.
จงซานและโหลวซิงเฉินบินไปยังทิศทางหนึ่ง.
"เซิ่งหวัง,มีเผ่าอสูรมากมายสัมผัสได้ว่าธวัชเจาเหยานั้นปรากฏขึ้นที่ทิศเหนือ,พวกเราไม่รีบไปอย่างงั้นรึ?"โหลวซิงเฉินที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"รีบรึ?
รีบไปก็ไร้ประโยชน์,แน่นอนว่าทางเหนือคงจะเกิดการไล่ล่าสังหารกันแล้ว,ธวัชเจาเหยานั้นไม่มีทางหนีไปใหน,เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่จับจ้องอยู่,พวกเขาจะยอมกันง่ายๆอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวอย่างไม่แยแส.
"ครับ!"
"มีข่าวอะไรเพิ่มหรือไม่?"จงซานสอบถาม.
"อรหันต์โบราณหลั่นเติ้ง,ทุกๆวันเขาจะถูกไล่ล่า,ครึ่งเดือนที่แล้ว,เขาได้รับบาดเจ็บหนัก,มีคนสามถึงสี่คนที่ไล่ล่าเขาไม่หยุด,และหนีออกจากโลกนวีหว๋าแล้ว!"โหลวซิงเฉินกล่าว.
"หลั่นเติ้งหนีไปแล้วรึ?
ก็ดี,ซือหม่าหยวนและประมุขนิกายจื่อเซียวล่ะ?"จงซานสอบถามออกไป.
"นับตั้งแต่ค่ายกลโถมังกรหลับพังทลาย,ซือหม่าหยวนก็ถูกเซียนโบราณนับสิบรุมสกรัมได้รับบาดเจ็บหนัก,ร่างกายบอบช้ำไปทั่วร่าง,หนีออกจากโลกนวีหว๋าแล้ว,ส่วนประมุขนิกายจื่อเซียวไม่มีข่าวเลย! บางทีอาจจะหนีไปแล้วก็ได้!"โหลวซิงเฉินตอบ.
"อืม!"
คนทั้งสองไม่ได้รีบเร่งตรงไปยังด้านเหนือ,สองวันหลังจากนั้น,ทั้งคู่ก็เห็นพื้นที่สังหาร.
พื้นที่รอบๆนั้นเต็มไปด้วยศพ,สมบัติปราชญ์เทพนับเป็นส่งที่ยั่วยวนผู้คนทั่วหล้า,ที่ไกลออกไปยังปรากฏผู้ฝึกตนมากมายกำลังเดินทางมา,พวกเขาต่างก็ร่อนลงไปยืนที่ยอดเขา,และจ้องมองไปยังพื้นที่ตรงกลาง.
ที่พื้นที่ตรงกลาง,ภูเขาลูกหนึ่ง,ที่มีขนาดไม่สูงนั้น,ปรากฏแสงประกายวับวาว,แสงสีทองที่ส่องประกาย,ทำให้คนไม่กล้าเข้าไป,ราวกับดวงตะวันก็ไม่ปาน,แสงสว่างเจิดจรัสเป็นอย่างมาก.
แสงสีทองที่ส่งประกาย,ทำให้มิติอากาศสั่นไหวเป็นระลอก,ไม่,น่าจะเป็นห้วงมิติที่กลายเป็นระลอกคลื่นแผ่ออกมารอบๆมากกว่า,ราวกับผืนทะเลคลั่ง,พื้นที่รอบๆพังทลายกลายเป็นชิ้นๆ,และที่รอบๆเวลานี้เต็มไปด้วยยอดฝีมือไร้คู่เปรียบ.
ยอดฝีมือมากมายที่ต้องการพุ่งเข้าไป,ทว่า,ก็ไม่มีใครสามารถทำได้,เพราะว่าการต่อสู้ที่หนักหน่วงรุนแรงนั้นยังไม่จบ.
ทุกคนที่ทำได้แค่หยุดอยู่รอบๆเท่านั้น.
ยอดฝีมือมากมายเต็มไปหมด,จงซานสามารถบอกได้ว่ากว่าครึ่งปีมานี้,เหล่ายอดฝีมือไร้คู่เปรียบได้รอคอยอยู่ด้านนอกโลกนวีหว๋าได้เขามาแล้ว.
ก่อนหน้านี้การช่วงชิงเตาฟ้าดิน,มีเพียงกลุ่มเซียนโบราณเท่านั้น,ทว่าที่นี่กลับกลายเป็นกลุ่มของเซียนบรรพชน!
ทิศตะวันตก,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,และศิษย์ของเขายึดครองอยู่! ส่วนทิศใต้เป็นประมุขนิกายเสอโห่ว!
และยังมีเหล่ายอดฝีมือของนิกายเสอโห่วอีกหลายคน,,ตลอดจนบนยอดเขาอื่นๆที่กระจายไปรอบๆมีคนมากมายที่จงซานไม่รู้จัก.
สถานที่แห่งนี้กลายเป็นที่สนใจภายในโลกนวีหว๋า,เหล่ายอดฝีมือมากมายต่างก็เดินทางมาด้วยเหตุผลเดียวกัน.
เพราะว่าที่นี่มีธวัชเจาเหย๋า!
จงซานและโหลวซิงเฉินมาหยุดอยู่ที่ยอดเขาแห่งหนึ่ง,เพื่อมองไปยังที่ใจกลาง,จงซานกวาดตามองพบกับใครบางคนที่ดูคุ้นหน้า.
ประมุขนิกายจื่อเซียว! ไม่ใช่ว่าเขาหนีไปแล้วรึ?
"เซิ่งหวัง,ที่ตรงกลางมีเซียนบรรพชนต่อสู้กันอยู่อย่างงั้นรึ?"โหลวซิงเฉินที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางหวาดหวั่น.
"อืม,ออกไปสอบถามก่อน,จะได้รู้ว่าเป็นใคร!"จงซานกล่าวออกมาเบาๆ.
ที่ไกลออกไป,จงซานามารถสัมผัสได้ถึงแรงกระแทกที่ทะลวงไปถึงจิตใจและวิญญาณ.
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ประกายแสงสีทองที่ส่องประกายแสงสว่างจ้า,สายตาของทุกคนที่จ้องมองตาเขม็ง,ทว่ากลับไม่สามารถมองเห็นสิ่งต่างๆด้านในเลย.
พลังที่หนักหน่วงรุนแรงแผ่ออกมาเป็นระลอกคลื่น,แรงสะท้อนที่ราวกับคลื่นสึนามึระเบิดออกมาทุกทิศทุกทาง.
แรงกระแทกนั้นทรงพลังน่าเกรงขาม,แรงกดดันสนามพลังที่ม้วนกวาดออกไปนับล้านล้านลี้,เหล่าผู้ฝึกตนที่มีระดับพลังฝึกตนต่ำเองถึงกับลอยละลิ่วออกไปหลายพันลี้เช่นกัน.
ทรงพลังมาก,นี่คือการต่อสู้ของเซียนบรรพชนอย่างงั้นรึ?
พลังจิตจากบัวหงหลวนที่ไหลแผ่พุ่งไปยังสายตาของจงซาน,ขณะที่จงซานจ้องมองไปยังที่ไกลออกไป
เทียนเต๋าสีดำที่แข็งแกร่งทรงพลังและเทียนเต๋าสีทองที่หนักหน่วงทรงพลัง.
จากนั้นแสงสีทองที่ค่อยๆสลายหายไปช้าๆ,สายตาของทุกคนที่ค่อยๆมองเห็นสิ่งที่เป็นอยู่.
จากนั้น,ที่กลางอากาศปรากฏคนสองคนที่ลอยอยู่.
ชุดราชวงศ์สีดำ,สวมมงกุฏหยกสีดำล้วน,ใบหน้าที่ดูเคร่งขรึม.
หยิง! นั่นคือหยิง!
จงซานที่จับจ้องมองไปยังหยิงที่ลอยอยู่บนอากาศ,ร่างกายของเขามีเทียนเต๋าสีดำคลุมอยู่.
ร่างกายที่คลุมด้วยเทียนเต๋า,เซียนบรรพชน,หยิง!
หยิงที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิจดจ้องมองไปยังฝั่งตรงข้าม.
ฝ่ายตรงข้ามนั้นเป็นชายในจีวรสีทอง,ที่บนศีรษะนั้นปรากฏประคำสีทองกระจายอยู่รอบๆ,ส่องประกายแสงสีทองมากมาย,ส่องแสงเจิดจ้า!
ช่างน่าเสียดาย,บนใบหน้าของเขามีโลหิตไหลย้อยมาจนถึงคาง,ก่อนที่จะล่วงหล่นลงไปบนพื้น.
"อรหันต์จินถีพ่ายแพ้อย่างงั้นรึ?"เสียงของผู้คนที่ส่งเสียงอุทานออกมาเสียงดังในทันที.
อรหันต์จินถี,เห็นชัดเจนว่าประคำขนาดเล็กบนศีรษะหลายแห่งแตกออกมา,จนมีโลหิตไหลออกมาด้วย.
แม้แต่อรหันต์จินถียังพ่ายแพ้อย่างงั้นรึ?
คนผู้นี้เป็นใครกัน?
"อามิตตาพุท,หลวงจีนผู้ต่ำต้อยพ่ายแพ้แล้ว! นับจากนี้จะเลิกคิดเกี่ยวกับธวัชเจาเหยา!"อรหันต์จินถีที่โค้งคำนับออกมาเล็กน้อย.
"อืม!
เจ้านับว่ายอดเยี่ยมเช่นกัน!"หยิงพยักหน้าอย่างเฉยเมย.
"ใคร่ขอทราบนามประสกได้หรือไม่?"อรหันต์จินถีที่เอ่ยถามออกไป.
"ต้าฉิน,หยิง!"หยิงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
สำหรับเหล่าผู้ฝึกตนที่แข็งแกร่ง,หยิงควรค่าที่จะให้ความเคารพ,และยกย่อง.
"เช่นนั้นขอลา!"อรหันต์จินถีที่พยักหน้ารับ.
จากนั้นอรหันต์จินถีก็โบกมือ,ที่บนยอดเขากลุ่มของหลวงจีนก็บินตามจินถีไปช้าๆ.
หยิงที่ชายตามองไปยังทิศทางของอรหันต์จินถีจากไปเล็กน้อย.
พื้นที่รอบๆ,หยิงกวาดตามอง,เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่ได้แต่ก้มหน้า,ไม่มีใครกล้าที่จะท้าทายเขา.
ในเวลาเดียวกันนี้,จงซานที่พบยอดเขาที่หยิงประจำอยู่.
ที่ยอดเขาดังกล่าว,มีคนสองคน,เป็นไป๋ฉี! แม้ว่าไป๋ฉีจะแข็งแกร่ง,ทว่าก็ยังมีระดับเซียนโบราณ,เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเซียนบรรพชน,จึงเป็นหยิงที่ออกไปรับมือ.
ที่มุมหนึ่งของหุบเขานั้น,ที่จริงถูกปกคลุมไปด้วยหมอกสีดำ,ภายในหมอกสีดำนั้น,ปรากฏภาพเงาของอสูรมากมายล่องลอยไปทั่ว.
จงซานที่จ้องมองอยู่เล็กน้อย,ในเวลานั้น,โหลวซิงเฉินที่ออกไปหาข้อมูลก็กลับมา.
"เซิ่งหวัง,ได้สอบถามชัดเจนแล้ว,ธวัชเจาเหย๋านั้นได้ปรากฏขึ้นแล้ว,ภายในหมอกสีดำนั้นน่าจะเป็นกุยกูซือที่เซิ่งหวังเอ่ยถึง,เป็นไปได้ว่าเขากำลังหลอมธวัชเจาเหยาอยู่,หรืออย่างอื่น,คนอื่นๆเองก็ไม่รู้เช่นกัน,ทว่าเหล่ายอดฝีมือที่กำลังมารวมตัวกัน,นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่หยิงล้มเซียนบรรพชน! ขับไล่พวกเขาออกไป!"โหลวซิงเฉินที่กล่าวออกมาด้วยจริงจัง.
"ล้มเซียนบรรพชนสองคนอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สูดหายใจลึก.
ผู้แข็งแกร่งเมื่อแปดหมื่นปีที่แล้ว,จงซานรับรู้ว่าหยิงเจิ้งนั้นแข็งแกร่งขนาดใหน,เขาที่เข้าไปล่องลอยในดินแดนฝันด้วยวิชาลับสวรรค์ลี้ลับและฝึกฝนด้วยวิถีดวงวิญญาณพร้อมกับเหล่าข้าราชบริพาร
แหวกว่ายไปบนกระแสเวลา,จนเขาเติบโตก้าวไปถึงระดับเซียนบรรพชน,แน่นอนว่าย่อมเหนือกว่าเซียนบรรพชนทั่วไปอย่างแน่นอน.
หยิงที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า,สายตาที่จ้องมองไปรอบๆ,กลิ่นอายที่ข่มขู่แผ่ออกมา,เขาที่สามารถล้มเซียนบรรพชนได้สองคนแล้ว,นับจากนี้ย่อมต้องกลายเป็นที่รู้จักต่อคนทั่วหล้าอย่างแน่นอน.
นี่อาจจะเป็นการต่อสู้เปิดตัวครั้งแรกภายในโลกใบใหญ่แห่งนี้.
หยิงที่จดจ้องมองไปรอบๆ,ราวกับว่าจะสอบถามใครต้องการที่จะต่อสู้คนต่อไป.
ท้าทายเหล่ายอดฝีมือที่อยู่รอบๆ!
"ต่อไปเป็นใคร?"หยิงที่กล่าวออกมาอย่างไม่แยแส.
เสียงที่ไม่ดังนัก,ทว่าเสียงดังกล่าวนั่น,กลับเต็มไปด้วยการคุกคามคนทั่วหล้า,ใครที่กล้าออกมาต่อสู้?
ผ่านไปนานเหมือนกัน! หากแต่ไม่มีใครเลยที่จะกล้าออกมาท้าทาย.
หยิงร้ายกาจยิ่งนัก!
ภายในใจของทุกคนที่สั่นระเพื่อม,ท้ายที่สุดก็มีใครบางคนก้าวออกมา.
ชายในชุดสีขาว,รูปร่างหน้าตาเหมือนกับปุถุชนอายุ
60-70 ปี,ผมสีดำแซมขาว,หางคิ้วทั้งสองที่ยาวทิ้งลงไปพร้อมกับชายผม.
เป็นชายชราที่ดูใจดีมีเมตตา,ดวงตาเปล่งประกาย,ไร้ซึ่งความหวาดกลัว,ท่าทางเต็มไปด้วยเชาว์ปัญญา.
"จวงจื่อ,นี่คือจวงจื่อ! "เสียงของใครบางคนที่เอ่ยออกมาในทันที.
"เป็นจวงจื่อจริงๆ,เขาคือจวงจื่ออย่างงั้นรึ!"
"จวงจื่อ,คนที่ใกล้เคียงปราชญ์เทพ?"
เสียงดังอุทานออกมาไม่หยุด,คาดไม่ถึงเลยว่าการชนะสองครั้งของหยิง,จะเป็นการเรียกจวงจื่อออกมา.
จวงจื่อนับเป็นคนที่มีชื่อเสียงในโลกใบใหญ่เป็นอย่างมาก,เป็นเซียนบรรพชนที่มีคุณสมบัติเป็นปราชญ์เทพได้.
"เขาคือจวงจื่ออย่างงั้นรึ?"จงซานที่แสดงท่าทางสนใจไม่น้อย.
จงซานที่เคยพบครั้งหนึ่งที่ทะเลอ้าวไล,ทว่ามันเป็นการใช้สัมผัสเทวะยึดครองร่าง,ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าท่าทางของจวงจื่อได้.
"เช่นนั้นใครจะชนะกัน?"
"เป็นจวงจื่อแน่นอน,เขาคือคนที่เข้าใจปราชญ์เทพแล้ว!"
"ก็ไม่แน่,ข้าคิดว่าหยิงแข็งแกร่งกว่า!"
หลายๆคนที่เผยท่าทางสงสัย,หลายๆคนที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น,หยิงกำลังปะทะจวงจื่อ?
ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ครอบครองธวัชเจาเหยา,เพียงแค่เห็นการต่อสู้ของสุดยอดฝีมือก็คุ้มค่าแล้ว.
"ต้าฉิน,หยิง? ร่างเฉิน?
นานมาแล้วไม่ปรากฏร่างเฉินในโลกใบนี้,พรตเต๋าผู้ต่ำต้อยจวงจื่อ ขอคำชี้แนะด้วย!"จวงจื่อกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
จวงจื่อที่เป็นเซียนบรรพชรไร้ซึ่งความอังการ,ท่าทางของเขาที่เผยออกมาอย่างง่ายๆสบายๆไร้ซึ่งการยึดติด,เต็มไปด้วยอัธยาศัย,แตกต่างจากหยิงที่เต็มไปด้วยพลังอำนาจการคุกคาม.
[ จวงโจวฝันผีเสื้อ (庄周梦蝶 : จวงโจวเมิ่งเตี๋ย) ]
จวงโจว คือ “จวงจื่อ” (庄子) นักปรัชญาและผู้ศึกษาลัทธิเต๋าที่มีชื่อเสียงในยุคจ้านกว๋อ
(战国 ประมาณ 2200 – 2500 ปีก่อน) เนื้อความของ “จวงโจวฝันผีเสื้อ” นี้ นำมาจากคัมภีร์ “จวงจื่อ บทฉีอู้ลุ่น” (庄子·齐物论) ซึ่งเขียนโดยจวงจื่อเอง มีความว่า
“อดีตกาลจวงโจวฝันว่าเป็นผีเสื้อ
ผีเสื้อซึ่งโบยบินอย่างเริงร่า ช่างเบิกบานสุขอุราเสียนี่กระไร!
ไม่รู้ว่าตัวคือจวงโจว ทันใดได้ตื่นขึ้น กลับตกตะลึงข้าคือจวงโจว
ไม่ทราบจวงโจวฝันเป็นผีเสื้อ หรือผีเสื้อฝันเป็นจวงโจว? จวงโจวกับผีเสื้อ
ย่อมต้องแตกต่าง นี่เรียกว่าตัวเราแลสิ่งอื่นรวมรั้งแลแปรเปลี่ยน"
ในบทนี้ จวงจื่อได้ใช้คารมที่โรแมนติกบรรยายถึงความคิดที่ว่าคนเราไม่สามารถแบ่งแยกความจริงกับความฝันและความเป็นความตายกับการแปรเปลี่ยนเป็นสิ่งอื่นอย่างเด็ดขาดได้
ผ่านการบรรยายเหตุการณ์จวงโจวฝันว่าตนได้กลายเป็นผีเสื้อ
ที่มา https://www.facebook.com/sureepornpub/posts/1369605796477049/
Chapter 950 Ying and
Zhuangzi
嬴与庄子
หยิงและจวงจื่อ.
จวงจื่อ(คนเดียวกันกับจวงซือนะครับ
ก่อนหน้าสะกดผิด)
ภพหยิน,เมืองซาง
ที่ด้านหน้าของตำหนักปู่ซือนั้น,จงซานที่ยืนอยู่ด้านหน้า,พิมพ์เขียว,เป็นพิมพ์เขียวของธวัช
13 สีขนาดใหญ่!
"เซิ่งหวัง,ท่านมั่นใจว่า,ธวัชเจาเหย๋ามีรูปร่างเป็นเช่นนี้!"อี้เหยี่ยนกล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
ธวัชเจาเหยานั้น,เป็นสมบัติของนวีหว๋าในอดีต,แม้ว่าจะไม่มีใครเคยครอบครอง,ทว่ารูปร่างของมันนั้นมีคนหลายคนเคยเห็น,เหมือนกับชุดกระบี่สังหารเซียน,ที่มีคนสร้างชุดกระบี่สังการเซียนเลียนแบบขึ้นหลายชุด.
"หนานกงเซิ่ง,หนี่ปู่ซา!"จงซานเอ่ย.
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"คนทั้งสองที่รับคำในทันที.
"เกี่ยวกับพิมพ์เขียวนี้,ให้สร้างธวัชเจาเหยาเลียบแบบขึ้น,ไม่ต้องมีความสามารถใด,ขอให้เหมือน,มีกลิ่นอายที่คล้ายกัน,มีค่ายกลปกปิดตัวตนให้คนไม่สามารถเห็นโดยง่ายก็พอ."จงซานกล่าว.
"รับทราบ!"คนทั้งสองที่รับคำในทันที.
ของเลียนแบบ? เป็นของปลอมเพื่อตบตา!
"สร้างขึ้นมาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้,และให้เร็วที่สุดด้วย,ทางที่ดี!
หลังจากที่เจ้าสร้างต้นแบบขึ้นได้,ให้ส่งต่อไปยังเหล่าเสนาธิการที่มีฝีมือ,ช่วยสร้างธวัชเจาเหย๋าออกมาให้ได้มากที่สุด!"จงซานที่ออกคำสั่ง
"รับทราบ!"
ภายในภพหยาง,ขณะที่ทุกคนกำลังค้นหาธวัชเจาเหยากันอย่างบ้าคลั่ง,ส่วนจงซานนั้นได้เริ่มสร้างของปลอมขึ้นเรียบร้อยแล้ว.
หากมีใครในภพหยางรับรู้เรื่องนี้,คงจะพูดไม่ออกอย่างแน่นอน.
หากใครพบเจอของปลอมของจงซานล่ะก็,ก็คงช่วยอะไรไม่ได้.
บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยเคยกล่าวไว้ว่าธวัชเจาเหย๋านั้นจะถูกส่งไปยังคนหลายๆคน,ทว่าก็จะมีส่วนหนึ่ง,ผ่านมือมายังเขาด้วย,ด้วยความแข็งแกร่งของเขา,แน่นอนว่าไม่สามารถปกป้องมันเอาไว้ได้แน่,นี่คือสิ่งที่จะช่วยสร้างความสับสนให้กับผู้คนเพื่อให้เขาเอาตัวรอดได้หากว่าของจริงผ่านมาในมือของเขา.
------------------------------------------------------------------
ภายในภพหยินที่สร้างธวัชเจาเหยาเลียนแบบขึ้น,ส่วนภพหยาง,จงซานที่รอคอยอย่างอดทน,ท้ายที่สุดก็ผ่านไปอีกสามเดือน.
จงซานและโหลวซิงเฉินบินไปยังทิศทางหนึ่ง.
"เซิ่งหวัง,มีเผ่าอสูรมากมายสัมผัสได้ว่าธวัชเจาเหยานั้นปรากฏขึ้นที่ทิศเหนือ,พวกเราไม่รีบไปอย่างงั้นรึ?"โหลวซิงเฉินที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"รีบรึ?
รีบไปก็ไร้ประโยชน์,แน่นอนว่าทางเหนือคงจะเกิดการไล่ล่าสังหารกันแล้ว,ธวัชเจาเหยานั้นไม่มีทางหนีไปใหน,เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่จับจ้องอยู่,พวกเขาจะยอมกันง่ายๆอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวอย่างไม่แยแส.
"ครับ!"
"มีข่าวอะไรเพิ่มหรือไม่?"จงซานสอบถาม.
"อรหันต์โบราณหลั่นเติ้ง,ทุกๆวันเขาจะถูกไล่ล่า,ครึ่งเดือนที่แล้ว,เขาได้รับบาดเจ็บหนัก,มีคนสามถึงสี่คนที่ไล่ล่าเขาไม่หยุด,และหนีออกจากโลกนวีหว๋าแล้ว!"โหลวซิงเฉินกล่าว.
"หลั่นเติ้งหนีไปแล้วรึ?
ก็ดี,ซือหม่าหยวนและประมุขนิกายจื่อเซียวล่ะ?"จงซานสอบถามออกไป.
"นับตั้งแต่ค่ายกลโถมังกรหลับพังทลาย,ซือหม่าหยวนก็ถูกเซียนโบราณนับสิบรุมสกรัมได้รับบาดเจ็บหนัก,ร่างกายบอบช้ำไปทั่วร่าง,หนีออกจากโลกนวีหว๋าแล้ว,ส่วนประมุขนิกายจื่อเซียวไม่มีข่าวเลย! บางทีอาจจะหนีไปแล้วก็ได้!"โหลวซิงเฉินตอบ.
"อืม!"
คนทั้งสองไม่ได้รีบเร่งตรงไปยังด้านเหนือ,สองวันหลังจากนั้น,ทั้งคู่ก็เห็นพื้นที่สังหาร.
พื้นที่รอบๆนั้นเต็มไปด้วยศพ,สมบัติปราชญ์เทพนับเป็นส่งที่ยั่วยวนผู้คนทั่วหล้า,ที่ไกลออกไปยังปรากฏผู้ฝึกตนมากมายกำลังเดินทางมา,พวกเขาต่างก็ร่อนลงไปยืนที่ยอดเขา,และจ้องมองไปยังพื้นที่ตรงกลาง.
ที่พื้นที่ตรงกลาง,ภูเขาลูกหนึ่ง,ที่มีขนาดไม่สูงนั้น,ปรากฏแสงประกายวับวาว,แสงสีทองที่ส่องประกาย,ทำให้คนไม่กล้าเข้าไป,ราวกับดวงตะวันก็ไม่ปาน,แสงสว่างเจิดจรัสเป็นอย่างมาก.
แสงสีทองที่ส่งประกาย,ทำให้มิติอากาศสั่นไหวเป็นระลอก,ไม่,น่าจะเป็นห้วงมิติที่กลายเป็นระลอกคลื่นแผ่ออกมารอบๆมากกว่า,ราวกับผืนทะเลคลั่ง,พื้นที่รอบๆพังทลายกลายเป็นชิ้นๆ,และที่รอบๆเวลานี้เต็มไปด้วยยอดฝีมือไร้คู่เปรียบ.
ยอดฝีมือมากมายที่ต้องการพุ่งเข้าไป,ทว่า,ก็ไม่มีใครสามารถทำได้,เพราะว่าการต่อสู้ที่หนักหน่วงรุนแรงนั้นยังไม่จบ.
ทุกคนที่ทำได้แค่หยุดอยู่รอบๆเท่านั้น.
ยอดฝีมือมากมายเต็มไปหมด,จงซานสามารถบอกได้ว่ากว่าครึ่งปีมานี้,เหล่ายอดฝีมือไร้คู่เปรียบได้รอคอยอยู่ด้านนอกโลกนวีหว๋าได้เขามาแล้ว.
ก่อนหน้านี้การช่วงชิงเตาฟ้าดิน,มีเพียงกลุ่มเซียนโบราณเท่านั้น,ทว่าที่นี่กลับกลายเป็นกลุ่มของเซียนบรรพชน!
ทิศตะวันตก,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,และศิษย์ของเขายึดครองอยู่! ส่วนทิศใต้เป็นประมุขนิกายเสอโห่ว!
และยังมีเหล่ายอดฝีมือของนิกายเสอโห่วอีกหลายคน,,ตลอดจนบนยอดเขาอื่นๆที่กระจายไปรอบๆมีคนมากมายที่จงซานไม่รู้จัก.
สถานที่แห่งนี้กลายเป็นที่สนใจภายในโลกนวีหว๋า,เหล่ายอดฝีมือมากมายต่างก็เดินทางมาด้วยเหตุผลเดียวกัน.
เพราะว่าที่นี่มีธวัชเจาเหย๋า!
จงซานและโหลวซิงเฉินมาหยุดอยู่ที่ยอดเขาแห่งหนึ่ง,เพื่อมองไปยังที่ใจกลาง,จงซานกวาดตามองพบกับใครบางคนที่ดูคุ้นหน้า.
ประมุขนิกายจื่อเซียว! ไม่ใช่ว่าเขาหนีไปแล้วรึ?
"เซิ่งหวัง,ที่ตรงกลางมีเซียนบรรพชนต่อสู้กันอยู่อย่างงั้นรึ?"โหลวซิงเฉินที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางหวาดหวั่น.
"อืม,ออกไปสอบถามก่อน,จะได้รู้ว่าเป็นใคร!"จงซานกล่าวออกมาเบาๆ.
ที่ไกลออกไป,จงซานามารถสัมผัสได้ถึงแรงกระแทกที่ทะลวงไปถึงจิตใจและวิญญาณ.
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ประกายแสงสีทองที่ส่องประกายแสงสว่างจ้า,สายตาของทุกคนที่จ้องมองตาเขม็ง,ทว่ากลับไม่สามารถมองเห็นสิ่งต่างๆด้านในเลย.
พลังที่หนักหน่วงรุนแรงแผ่ออกมาเป็นระลอกคลื่น,แรงสะท้อนที่ราวกับคลื่นสึนามึระเบิดออกมาทุกทิศทุกทาง.
แรงกระแทกนั้นทรงพลังน่าเกรงขาม,แรงกดดันสนามพลังที่ม้วนกวาดออกไปนับล้านล้านลี้,เหล่าผู้ฝึกตนที่มีระดับพลังฝึกตนต่ำเองถึงกับลอยละลิ่วออกไปหลายพันลี้เช่นกัน.
ทรงพลังมาก,นี่คือการต่อสู้ของเซียนบรรพชนอย่างงั้นรึ?
พลังจิตจากบัวหงหลวนที่ไหลแผ่พุ่งไปยังสายตาของจงซาน,ขณะที่จงซานจ้องมองไปยังที่ไกลออกไป
เทียนเต๋าสีดำที่แข็งแกร่งทรงพลังและเทียนเต๋าสีทองที่หนักหน่วงทรงพลัง.
จากนั้นแสงสีทองที่ค่อยๆสลายหายไปช้าๆ,สายตาของทุกคนที่ค่อยๆมองเห็นสิ่งที่เป็นอยู่.
จากนั้น,ที่กลางอากาศปรากฏคนสองคนที่ลอยอยู่.
ชุดราชวงศ์สีดำ,สวมมงกุฏหยกสีดำล้วน,ใบหน้าที่ดูเคร่งขรึม.
หยิง! นั่นคือหยิง!
จงซานที่จับจ้องมองไปยังหยิงที่ลอยอยู่บนอากาศ,ร่างกายของเขามีเทียนเต๋าสีดำคลุมอยู่.
ร่างกายที่คลุมด้วยเทียนเต๋า,เซียนบรรพชน,หยิง!
หยิงที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิจดจ้องมองไปยังฝั่งตรงข้าม.
ฝ่ายตรงข้ามนั้นเป็นชายในจีวรสีทอง,ที่บนศีรษะนั้นปรากฏประคำสีทองกระจายอยู่รอบๆ,ส่องประกายแสงสีทองมากมาย,ส่องแสงเจิดจ้า!
ช่างน่าเสียดาย,บนใบหน้าของเขามีโลหิตไหลย้อยมาจนถึงคาง,ก่อนที่จะล่วงหล่นลงไปบนพื้น.
"อรหันต์จินถีพ่ายแพ้อย่างงั้นรึ?"เสียงของผู้คนที่ส่งเสียงอุทานออกมาเสียงดังในทันที.
อรหันต์จินถี,เห็นชัดเจนว่าประคำขนาดเล็กบนศีรษะหลายแห่งแตกออกมา,จนมีโลหิตไหลออกมาด้วย.
แม้แต่อรหันต์จินถียังพ่ายแพ้อย่างงั้นรึ?
คนผู้นี้เป็นใครกัน?
"อามิตตาพุท,หลวงจีนผู้ต่ำต้อยพ่ายแพ้แล้ว! นับจากนี้จะเลิกคิดเกี่ยวกับธวัชเจาเหยา!"อรหันต์จินถีที่โค้งคำนับออกมาเล็กน้อย.
"อืม!
เจ้านับว่ายอดเยี่ยมเช่นกัน!"หยิงพยักหน้าอย่างเฉยเมย.
"ใคร่ขอทราบนามประสกได้หรือไม่?"อรหันต์จินถีที่เอ่ยถามออกไป.
"ต้าฉิน,หยิง!"หยิงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
สำหรับเหล่าผู้ฝึกตนที่แข็งแกร่ง,หยิงควรค่าที่จะให้ความเคารพ,และยกย่อง.
"เช่นนั้นขอลา!"อรหันต์จินถีที่พยักหน้ารับ.
จากนั้นอรหันต์จินถีก็โบกมือ,ที่บนยอดเขากลุ่มของหลวงจีนก็บินตามจินถีไปช้าๆ.
หยิงที่ชายตามองไปยังทิศทางของอรหันต์จินถีจากไปเล็กน้อย.
พื้นที่รอบๆ,หยิงกวาดตามอง,เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่ได้แต่ก้มหน้า,ไม่มีใครกล้าที่จะท้าทายเขา.
ในเวลาเดียวกันนี้,จงซานที่พบยอดเขาที่หยิงประจำอยู่.
ที่ยอดเขาดังกล่าว,มีคนสองคน,เป็นไป๋ฉี! แม้ว่าไป๋ฉีจะแข็งแกร่ง,ทว่าก็ยังมีระดับเซียนโบราณ,เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเซียนบรรพชน,จึงเป็นหยิงที่ออกไปรับมือ.
ที่มุมหนึ่งของหุบเขานั้น,ที่จริงถูกปกคลุมไปด้วยหมอกสีดำ,ภายในหมอกสีดำนั้น,ปรากฏภาพเงาของอสูรมากมายล่องลอยไปทั่ว.
จงซานที่จ้องมองอยู่เล็กน้อย,ในเวลานั้น,โหลวซิงเฉินที่ออกไปหาข้อมูลก็กลับมา.
"เซิ่งหวัง,ได้สอบถามชัดเจนแล้ว,ธวัชเจาเหย๋านั้นได้ปรากฏขึ้นแล้ว,ภายในหมอกสีดำนั้นน่าจะเป็นกุยกูซือที่เซิ่งหวังเอ่ยถึง,เป็นไปได้ว่าเขากำลังหลอมธวัชเจาเหยาอยู่,หรืออย่างอื่น,คนอื่นๆเองก็ไม่รู้เช่นกัน,ทว่าเหล่ายอดฝีมือที่กำลังมารวมตัวกัน,นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่หยิงล้มเซียนบรรพชน! ขับไล่พวกเขาออกไป!"โหลวซิงเฉินที่กล่าวออกมาด้วยจริงจัง.
"ล้มเซียนบรรพชนสองคนอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สูดหายใจลึก.
ผู้แข็งแกร่งเมื่อแปดหมื่นปีที่แล้ว,จงซานรับรู้ว่าหยิงเจิ้งนั้นแข็งแกร่งขนาดใหน,เขาที่เข้าไปล่องลอยในดินแดนฝันด้วยวิชาลับสวรรค์ลี้ลับและฝึกฝนด้วยวิถีดวงวิญญาณพร้อมกับเหล่าข้าราชบริพาร
แหวกว่ายไปบนกระแสเวลา,จนเขาเติบโตก้าวไปถึงระดับเซียนบรรพชน,แน่นอนว่าย่อมเหนือกว่าเซียนบรรพชนทั่วไปอย่างแน่นอน.
หยิงที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า,สายตาที่จ้องมองไปรอบๆ,กลิ่นอายที่ข่มขู่แผ่ออกมา,เขาที่สามารถล้มเซียนบรรพชนได้สองคนแล้ว,นับจากนี้ย่อมต้องกลายเป็นที่รู้จักต่อคนทั่วหล้าอย่างแน่นอน.
นี่อาจจะเป็นการต่อสู้เปิดตัวครั้งแรกภายในโลกใบใหญ่แห่งนี้.
หยิงที่จดจ้องมองไปรอบๆ,ราวกับว่าจะสอบถามใครต้องการที่จะต่อสู้คนต่อไป.
ท้าทายเหล่ายอดฝีมือที่อยู่รอบๆ!
"ต่อไปเป็นใคร?"หยิงที่กล่าวออกมาอย่างไม่แยแส.
เสียงที่ไม่ดังนัก,ทว่าเสียงดังกล่าวนั่น,กลับเต็มไปด้วยการคุกคามคนทั่วหล้า,ใครที่กล้าออกมาต่อสู้?
ผ่านไปนานเหมือนกัน! หากแต่ไม่มีใครเลยที่จะกล้าออกมาท้าทาย.
หยิงร้ายกาจยิ่งนัก!
ภายในใจของทุกคนที่สั่นระเพื่อม,ท้ายที่สุดก็มีใครบางคนก้าวออกมา.
ชายในชุดสีขาว,รูปร่างหน้าตาเหมือนกับปุถุชนอายุ
60-70 ปี,ผมสีดำแซมขาว,หางคิ้วทั้งสองที่ยาวทิ้งลงไปพร้อมกับชายผม.
เป็นชายชราที่ดูใจดีมีเมตตา,ดวงตาเปล่งประกาย,ไร้ซึ่งความหวาดกลัว,ท่าทางเต็มไปด้วยเชาว์ปัญญา.
"จวงจื่อ,นี่คือจวงจื่อ! "เสียงของใครบางคนที่เอ่ยออกมาในทันที.
"เป็นจวงจื่อจริงๆ,เขาคือจวงจื่ออย่างงั้นรึ!"
"จวงจื่อ,คนที่ใกล้เคียงปราชญ์เทพ?"
..............................
........................
............
เสียงดังอุทานออกมาไม่หยุด,คาดไม่ถึงเลยว่าการชนะสองครั้งของหยิง,จะเป็นการเรียกจวงจื่อออกมา.
จวงจื่อนับเป็นคนที่มีชื่อเสียงในโลกใบใหญ่เป็นอย่างมาก,เป็นเซียนบรรพชนที่มีคุณสมบัติเป็นปราชญ์เทพได้.
"เขาคือจวงจื่ออย่างงั้นรึ?"จงซานที่แสดงท่าทางสนใจไม่น้อย.
จงซานที่เคยพบครั้งหนึ่งที่ทะเลอ้าวไล,ทว่ามันเป็นการใช้สัมผัสเทวะยึดครองร่าง,ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าท่าทางของจวงจื่อได้.
"เช่นนั้นใครจะชนะกัน?"
"เป็นจวงจื่อแน่นอน,เขาคือคนที่เข้าใจปราชญ์เทพแล้ว!"
"ก็ไม่แน่,ข้าคิดว่าหยิงแข็งแกร่งกว่า!"
........................
............
หลายๆคนที่เผยท่าทางสงสัย,หลายๆคนที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น,หยิงกำลังปะทะจวงจื่อ?
ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ครอบครองธวัชเจาเหยา,เพียงแค่เห็นการต่อสู้ของสุดยอดฝีมือก็คุ้มค่าแล้ว.
"ต้าฉิน,หยิง? ร่างเฉิน?
นานมาแล้วไม่ปรากฏร่างเฉินในโลกใบนี้,พรตเต๋าผู้ต่ำต้อยจวงจื่อ ขอคำชี้แนะด้วย!"จวงจื่อกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
จวงจื่อที่เป็นเซียนบรรพชรไร้ซึ่งความอังการ,ท่าทางของเขาที่เผยออกมาอย่างง่ายๆสบายๆไร้ซึ่งการยึดติด,เต็มไปด้วยอัธยาศัย,แตกต่างจากหยิงที่เต็มไปด้วยพลังอำนาจการคุกคาม.
[ จวงโจวฝันผีเสื้อ (庄周梦蝶 : จวงโจวเมิ่งเตี๋ย) ]
จวงโจว คือ “จวงจื่อ” (庄子) นักปรัชญาและผู้ศึกษาลัทธิเต๋าที่มีชื่อเสียงในยุคจ้านกว๋อ
(战国 ประมาณ 2200 – 2500 ปีก่อน) เนื้อความของ “จวงโจวฝันผีเสื้อ” นี้ นำมาจากคัมภีร์ “จวงจื่อ บทฉีอู้ลุ่น” (庄子·齐物论) ซึ่งเขียนโดยจวงจื่อเอง มีความว่า
“อดีตกาลจวงโจวฝันว่าเป็นผีเสื้อ
ผีเสื้อซึ่งโบยบินอย่างเริงร่า ช่างเบิกบานสุขอุราเสียนี่กระไร!
ไม่รู้ว่าตัวคือจวงโจว ทันใดได้ตื่นขึ้น กลับตกตะลึงข้าคือจวงโจว
ไม่ทราบจวงโจวฝันเป็นผีเสื้อ หรือผีเสื้อฝันเป็นจวงโจว? จวงโจวกับผีเสื้อ
ย่อมต้องแตกต่าง นี่เรียกว่าตัวเราแลสิ่งอื่นรวมรั้งแลแปรเปลี่ยน"
ในบทนี้ จวงจื่อได้ใช้คารมที่โรแมนติกบรรยายถึงความคิดที่ว่าคนเราไม่สามารถแบ่งแยกความจริงกับความฝันและความเป็นความตายกับการแปรเปลี่ยนเป็นสิ่งอื่นอย่างเด็ดขาดได้
ผ่านการบรรยายเหตุการณ์จวงโจวฝันว่าตนได้กลายเป็นผีเสื้อ
ที่มา https://www.facebook.com/sureepornpub/posts/1369605796477049/
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น