Immortality Chapter 949 Three road to Hades
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 949 3 เส้นทางสู่นรก.(น้ำพุเหลือง)
Chapter 949 Three road
to Hades
อสูรย้อนเวลาที่ไม่สนใจกฎเกณฑ์ใดๆ,เวลานี้มันได้ออกมาจากสนามการต่อสู้พุ่งตรงไปยังจงซน.
สายตาของทุกคนที่ส่ายไปมาจดจ้องมองไปยังอสูรย้อนเวลา,โหลวซิงเฉินที่สามารถป้องกันแสงสีเขียวของอสูรย้อนเวลาได้,แล้วจงซานล่ะ?
แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบเป็นคู่มือให้กับอสูรย้อนเวลาได้หรือไม่?
เหล่าศิษย์บรรพชราเสวี๋ยเหม่ย,ต่างก็จดจ้องมองไปยังจงซาน,อสูรย้อนเวลาตนหนึ่งก่อนหน้านี้เคยพ่ายแพ้,พ่ายแพ้อย่างไร,ที่ใหนทุกคนเองก็อย่างรู้,หรือเพราะโหลวชิงชิงที่แปลกประหลาด,คนผู้นี้สามารถขวางทักษะเทวะของอสูรย้อนเวลาได้.
เร็วมาก,พริบตาเดียวก็มาอยู่ด้านหน้าจงซานแล้ว,อสูรย้อนเวลาที่ปล่อยแสงสีเขียวออกมา,สายตาที่รังเกลียดโกรธเกรี้ยวจงซานเป็นอย่างมาก.
"ไร้สมอง!"ดวงตาของจงซานที่เผยความเย็นชาออกมา.
ขณะที่ทุกคนหันหน้าจับจ้องมองเงียบๆ,อสูรย้อนเวลาที่กำลังปะทุแสงสีเขียวออกไป.
"ซี่!"
ที่ด้านหน้าของจงซาน,ทันใดนั้นก็ปรากฏร่างที่ใหญ่โตปรากฏขึ้น,หางที่ใหญ่โตกำลังสะบัดแกว่งไปมา,แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่มีขนาดร้อยจั้งโผล่ออกมาด้วยความเร็ว.
เกิดขึ้นเร็วมาก,จนไม่มีใครรู้เลยว่าแปดหางสวรรค์มาได้อย่างไร,กับตัวใหญ่โตขนาดนี้มาจากใหนกัน.
อสูรย้อนเวลา,ก่อนหน้านี้,มันซ่อนอยู่ในโลกเขตแดนของบรรพชนเสวี๋ยเหม่ย,ซึ่งเป็นทักษะที่เหล่าเซียนบรรพชนมี,เป็นระดับอาณาจักรโลกเขตแดนที่แข็งแรงมั่นคงแล้ว,ส่วนจงซาน?
ไม่ต้องบอกเลยว่ายังก้าวไปไม่ถึงระดับเซียนบรรพชน,แล้วแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบมาจากใหนกัน?
ทุกคนที่สัมผัสถึงความแปลกประหลาดโดยเฉพาะหางของมันที่อยู่ด้านหลัง.
หนึ่งดำ,หนึ่งแดง!
หางสองสีที่สะบัดไปมา,พุ่งทะลวงเข้าไปยังดวงตาของอสูรย้อนเวลา,ทะลวงไปจนถึงสมอง,หางสีแดงที่ทะลวงผ่านลึกเข้าไปในร่างโลหิตสาดกระจาย.
"ไม่~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เหล่าศิษย์ทั้งหมดของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เอ่ยออกมาด้วยความตื่นตระหนกตกใจ.
ช่างน่าเศร้า,สายไปแล้ว!
จิตสังหารที่รุนแรงที่จงซานปล่อยออกมานั้น,ไม่มีใครสามารถหลบหนีได้,กระบี่ลู่เซียนและกระบี่จิวเซียนกวัดแกว่งออกไป,ร่างของอสูรย้อนเวลาขาดเป็นสองส่วนด้วยความเร็ว,โลหิตที่สาดกระจายไปทั่วทุกสารทิศ.
อสูรย้อนเวลาที่ถูกตัดเป็นส่วนๆ,โลหิตฟุ้งไปรอบๆ,เป็นการสังหารที่น่าหวาดกลัวมาก.
อสูรย้อนเวลา? จบสิ้นแล้ว?
จงซานน่ากลัวนัก,เทพอสูรต้าเจิ้งน่าหวาดกลัวจริงๆ,ศาลเทวะต้าเจิ้งมีเทพอสูรที่น่ากลัวขนาดนี้เลยรึ?
ทุกคนที่อยู่รอบๆกลายเป็นเงียบงัน,จดจ้องมองแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่ร้ายกาจ,ความตื่นตะลึงจนทำให้ทุกคนแทบไม่กล้าหายใจแรง.
"เป็นไปไม่ได้,แปดหางสวรรค์ถูกข้า ทำให้แหลกไปแล้ว,มันจะฟื้นฟูกลับมาได้อย่างไร,เป็นไปไม่ได้ที่จะฟื้นฟูกลับมาได้!"ที่ไกลออกไปนั้นมีใครบางคนที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
ใครทำให้แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบ แหลกไปอย่างงั้นรึ?
พูดจาใหญ่โตนัก,สายตาของทุกคนที่จับจ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน.
หลั่นเติ้ง,อรหันต์โบราณหลั่นเติ้ง.
หลั่นเติ้งจดจ้องมองจงซานด้วนสายตาอัศจรรย์ใจ,ไม่อยากเชื่อขณะที่จ้องมองไปยังแปดหางสวรรค์,หลั่นเติ้งมั่นใจว่าเป็นไปไม่ได้แน่นอน,มีเพียงแค่ปราชญ์เทพยื่นมือเข้าช่วยเท่านั้น,ไม่เช่นนั้นไม่มีทางที่จะฟื้นฟูกลับมาได้,ทว่าแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบฟื้นฟูกลับมาได้อย่างไรกัน?
หลั่นเติ้งไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย,งงงวยขณะที่จ้องมองไปยังจงซาน,แววตาที่เผยท่าทางหวั่นเกรง.
ตอนนี้หลั่นเติ้งกลายเป็นอรหันต์โบราณ,และอยู่ในระดับขั้นปลายด้วย,กล่าวอีกอย่างหนึ่งไม่มีอะไรที่เขาต้องหวาดกลัวจงซาน,ทว่า,ตลอดเวลาสองเดือนที่จงซานหายตัวไปเพื่อรักษาตัวจนมาปรากฏในวันนี้.
หลายเติ้งที่โชคร้ายพลังฝึกตนถดถอยจากเซียนบรรพชนกลับมาเป็นเซียนโบราณ,ทว่ามันยังไม่จบเท่านั้น,ตลอดสองเดือนที่ผ่านมา,เขาได้ตระเวนและพบเข้ากับศัตรูในอดีตโดยบังเอิญโดยตลอด,ต้องรู้ด้วยว่าก่อนหน้านี้ขณะที่เข้ามาในโลกนวีหว๋าแม้แต่คนรู้จักยังไม่เคยพบเจอเลย,ทว่าสองเดือนที่ผ่านมานี้,ทุกๆวันเขาจะพบกับศัตรูคู่แค้นตลอดเวลา,พบกับโชคร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า,เป็นโชคร้ายที่น่าหวาดกลัวมาก.
ที่จริง,แม้แต่วันนี้ยังไม่เว้น,หลังจากที่หลั่นเติ้งอุทานออกมา,ที่รอบๆกลุ่มคนที่มาชุมนุมกันนี้,ก็ปรากฏคนสามคนปรากฏตัวออกมาทันที.
ศัตรูคู่แค้นของเขานั่นเอง!
หลั่นเติ้งที่เผยท่าทางโศกเศร้าอย่างรุนแรง,ไม่กล้าแม้แต่หยุด,ร่างของเขาที่พุ่งตรงออกไปอย่างรวดเร็ว,ศัตรูคู่แค้นของเขาก็ไล่ตามหลั่นเติ้งไปในทันทีเช่นกัน.
"โธ่สวรรค์,ทำไมข้าถึงได้ซวยเช่นนี้!"หลั่นเติ้งที่เผยยิ้มขมขื่นขณะกำลังหนีตายไป.
แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่สังหารอสูรย้อนเวลาในทันที.
จากนั้นก็ย่อขนาดจนมีขนาดเท่ากับฝ่ามือก่อนที่จะบินไปยืนอยู่บนไหล่ของจงซาน,"ฟริบ
ฟริบ....."พร้อมกับร้องออกมา,สายตากวาดตามองคนที่อยู่รอบๆ!
"จงซาน,โชคดีขนาดนี้เลยรึ?
เทพอสูรไม่สามารถหาเจอได้ง่ายๆ!"
"น่ารักจริงๆ,สามี,เจ้าต้องหามาให้ข้าตนหนึ่ง!"
"สังการเทพอสูรย้อนเวลาในทันที,ไม่ใช่ว่าแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบมีระดับเซียนโบราณแล้วรึ?"
"จงซานถึงจะอ่อนแอ,แต่กลับมีองค์รักษ์เป็นเซียนโบราณสองคน,พวกเราไม่สามารถที่จะทำให้เขาโกรธได้!"
ภายในกลุ่มคน,เสียงแห่งความอิจฉาที่ดังขึ้น,พวกเขาที่พูดคุยเกี่ยวกับจงซาน,แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบและโหลวซิงเฉินไปมา!
เกี่ยวกับแปดหางสวรรค์,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยหาได้สนใจแต่อย่างใด,แม้แต่เห็นอสูรย้อนเวลาถึงสังหารไป,ก็เพียงแค่ขมวดคิ้วเล็กน้อยเท่านั้น.
เซียนบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่จ้องมองไปยังศิษย์ลำดับสามของเขา.
ไม่ได้การ,โหลวซิงเฉินผู้นี้มีความเร็วที่แปลดประกลาด,บางจังหวะแม้แต่ตัวเขาเองยังไม่สามารถเทียบได้.
โหลวซิงเฉิน,ก่อนหน้านี้,ทำไมไม่เคยได้ยิน?
บรรพชนชราเริ่มนับนิ้วพยากรในทันที.
ทว่าขณะที่นับนิ้วนั้น,ก็พบว่าไม่สามารถคำนวณต่อได้.
"เหมือนจงซาน,เขามีวิชาป่วนสวรรค์ลี้ลับได้?"บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่ขมวดคิ้วจริงจัง.
วิชาลับสวรรค์ลี้ลับนั้น,ได้มอบสำหรับเหล่าเสนาธิการคนสำคัญทุกคน,
เพราะว่าจงซานรู้ดีว่า,สิ่งนี้เป็นเรื่องสำคัญเป็นอย่างมาก,สิ่งสำคัญที่สุดของต้าเจิ้งไม่ใช่ดินแดน,ทว่าเป็นกลุ่มคนที่มีพรสวรรค์ต่างหาก.
เหล่าคนที่มากความสามารถคือรากฐานของต้าเจิ้ง!
โหลวซิงเฉินที่ราวกับรับรู้ว่ามีใครบางคนกำลังพยากรตัวเอง,แววตาเปลี่ยนเป็นดุร้าย,ฝ่ามือของเขาที่ฟาดไปยังศิษย์ลำดับสามทันที.
เร็วมาก,ภายใต้ทักษะเทวะ,ศิษย์ลำดับสามที่ไม่สามารถป้องกันได้,ไม่ว่าจะใช้ทักษะที่ทรงพลังขนาดใหน,ฝ่ามือของโหลวซิงเฉินที่ทะลวงผ่านหน้าอกของเขาในทันที.
"สารเลว~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่สูญเสียการควบคุม,พุ่งออกไปเพื่อช่วยศิษย์ของตัวเองในทันที.
"ฟิ้ว!"
บนอากาศ,ที่ด้านหน้าบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยอะไรบางอย่างมาขวางเอาไว้.
ที่ด้านหน้าของบรรพชนชราเสวี๋ยเหมื่ย,ปรากฏอสรพิษสีฟ้าขนาดใหญ่ขวางบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยเอาไว้,ปากของมันที่แผ่แม่เบี้ย,สายตาที่เย็นยะเยือบแผ่ออกมา,บนหัวของมันมีหม่ากูยืนอยู่.
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,โปรดควบคุมตัวเองด้วย!"หม่ากูที่กล่าวออกมาด้วยความจริงจัง.
"ตูมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
บนท้องฟ้าการต่อสู้ของศิษย์ลำดับสามและโหลวซิงเฉินเกิดระเบิดดังสนั่น.
พ่ายแพ้! พ่ายแพ้แล้ว!
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เผยท่าทางไม่พอใจเป็นอย่างมาก,ทว่าก็ทำได้แค่มองดู,โหลวซิงเฉินที่จ้องมองไปยังอสรพิษยักษ์ขนาดพันจั้ง,ก่อนที่เขาจะเคลื่อนที่กลับมาอยู่ข้างๆจงซาน.
เขาที่แสดงความเคารพจงซาน,ก่อนที่จะขยับไปยืนอยู่ด้านกลัง.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยสูดหายใจลึก,ก่อนที่จะระงับความโกรธ,จ้องมองไปยังหม่ากู.
"ผู้ชราควบคุมตัวเองไม่ได้,ขอบคุณประมุขนิกายเสอโหวที่เตือน!"บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่พยักหน้ารับ.
แทบทุกคนต่างก็จ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ญเหม่ย,แต่ละคนไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย.
"ก่อนหน้านี้ได้ตกปากรับคำไปแล้ว,ตอนนี้ควรจะรับผิดชอบในคำพูดของตัวเอง!"หม่ากูที่พยักหน้าและกล่าวออกมา.
"นั่นคือแก่นโลหิตของนวีหว๋า?
เป็นร่างแยกอสรพิษที่กลั่นมาจากแก่นโลหิตของนวีหว๋าอย่างงั้นรึ?"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่จ้องมองไปยังอสรพิษที่ประมุขนิกายเสอโหวยืนอยู่.
"มีความรู้ที่ยอดเยี่ยม!"หม่ากูกล่าวออกมาเบาๆ.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่จ้องมองหม่ากูด้วยความลึกล้ำ,ก่อนที่จะพยักหน้าให้.
"พวกเราไป!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่โบกมือนำกลุ่มศิษย์ของเขา,หายไปอย่างรวดเร็ว.
นับตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่หันกลับไปมองจงซานอีกเลย.
จงซานที่ยืนอยู่บนยอดเขาแห่งหนึ่งจ้องมองไปยังกลุ่มบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยจากไป,จับจ้องมองอย่างเงียบๆ,คำนวณอะไรบางอย่าง,ดูเหมือนว่ามันเป็นเหตุการณ์ที่ไม่ธรรมดา,ธวัชเจาหยา,เป็นสิ่งที่ผิดปรกติ,มันมีความลับอะไรซ่อนอยู่ด้านใน?
อย่างไรก็ตาม,จงซานที่ตอบสนองในทันที,หันหน้าจับจ้องมองไปยังหม่ากู.
"ขอบคุณประมุขนิกายเสอโห่ว!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
จงซานรับรู้ว่าครั้งนี้เป็นหนี้ให้กับประมุขนิกายเหสอโห่วแล้ว,หากไม่เพราะนาง,เขาเองไม่รู้ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยอย่างไร.
เซียนบรรพชน? จงซานในตอนนี้ไม่มีทางที่จะต่อกรกับเซียนบรรพชนได้เลย!
ด้วยอำนาจของเทียนเต๋านั้นแข็งแกร่งมาก,สองเดือนก่อนหน้านี้หลั่นเติ้งนับเป็นตัวอย่าง,ถึงแม้นว่าบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยไม่ลงมือเอง,กลับกลุ่มศิษย์ของเขามากมาย,จงซานก็ไม่มั่นใจว่าจะรับมือได้ครบทุกคน.
ทว่าประมุขนิกายเสอโห่วไม่ได้มีมิตรภาพใดๆกับเขา,นางช่วยเหลือเขา,เพื่ออะไร?
อสรพิษยักษ์ที่หม่ากูยืนอยู่,เปลี่ยนเป็นลำแสงพุ่งกลับไปยังร่างของหม่ากู,และกลายเป็นลายบนเสื้อของนาง.
หม่ากูบินตรงมา,ก่อนที่จะจ้องมองไปยังจงซานและกล่าวออกมาว่า,"อีกไม่นาน,ข้ามีเรื่องบางอย่างที่ต้องการขอให้เจ้าช่วย!"
"หืม?"จงซานพยักหน้ารับ,เรื่องนี้ดูจะสมเหตุสมผลยิ่งขึ้น.
"อะไรรึ?"
"ไม่ใช่เรื่องสำคัญนัก,แน่นอนว่าเจ้าสามารถทำได้แน่!"หม่ากูกล่าว.
"ตกลง,ตราบเท่าที่ไม่เกินกำลังของข้า,ข้าจะต้องทำสุดความสามารถอย่างแน่นอน!"จงซานพยักหน้าและกล่าวรับคำ.
หม่ากูพยักหน้า,ก่อนที่จะจากไปต่อหน้าทุกคนในทันที.
"พวกเราเองก็ไปกันเถอะ!"จงซานกล่าว.
"ครับ!"
จากนั้นคนสองคนก็พุ่งออกไปด้วยความเร็ว,หายไปต่อหน้าผู้ชมมากมายในทันที.
จากนั้นไม่นาน,จงซานและโหลวซิงเฉินก็พบหุบเขาแห่งใหม่ที่เหมาะสม.
"เซิ่งหวัง,ที่นี่คือภพหยางอย่างงั้นรึ?
แล้วไม่จำเป็นต้องผ่านน้ำพุเหลือง,ก็สามารถเชื่อมต่อสองภพหยินหยางได้อย่างงั้นรึ?"โหลวซิงเฉินที่เผยใบหน้าแววตาที่เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ.
"เส้นทางน้ำพุเหลือง?
ในภพหยินมีน้ำพุเหลืองกี่เส้น?"จงซานที่สอบถามออกมา.
"ที่ข้ารู้คือสาม,แน่นอนว่าไม่ได้นับเส้นทางของโลกใบเล็ก! เป็นน้ำพุเหลืองของโลกใบใหญ่ที่มีกันอยู่สามที่,อย่างไรก็ตาม,ไม่ใช่เส้นทางที่จะมีใครผ่านไปได้,แต่ละเส้นทางมีปราชญ์เทพดูแลอยู่!"โหลวซิงเฉินกล่าว.
"เส้นทางระหว่างภพมีปราชญ์เทพเฝ้าอยู่อย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ใช่แล้ว,มีปราชญ์เทพคอยเฝ้า,อย่างไรก็ตามถึงจะไม่มีปราชญ์เทพคอยเฝ้า,ก็ไม่ใช่เส้นทางที่จะผ่านไปได้ง่ายๆ!"โหลวซิงเฉินกล่าว.
"อืม!"จงซานพยักหน้า.
"เซิ่งหวัง,ที่นี่ที่ใหนอย่างงั้นรึ?
พวกเรามาทำสิ่งใดที่นี่?"โหลวซิงเฉินที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ที่นี่คือภพหยาง,โลกนวีหว๋า............!"จงซานที่เริ่มเล่าสถานการณ์ทั่วไปให้โหลวซิงเฉินได้ฟัง.
โหลวซิงเฉินที่พยักหน้าอย่างจริงจัง,ด้วยคำพูดของจงซานที่บรรยายเกี่ยวกับเหล่าเซียนบรรพชน,ทำให้ภายในใจของโหลวซิงเฉินปรากฏเงาหลายอย่างขึ้น,และมีความตื่นเต้นอีกด้วย.
"การจะค้นหาธวัชเจาเหยานั้น,ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้เลย,ไม่ต่างจากเฝ้าต้นไม้
รอกระต่าย,ในช่วยเวลานี้ข้าต้องการรอคอยอย่างใจเย็น,เจ้าจงออกไปสืบข่าวต่างๆในแต่ละวัน,แล้วกลับมารายงานข้า!"จงซานที่ออกคำสั่ง.
"รับทราบ!"โหลวซิงเฉินที่รับคำในทันที.
Chapter 949 Three road
to Hades
三条黄泉路
3 เส้นทางสู่นรก.(น้ำพุเหลือง)
อสูรย้อนเวลาที่ไม่สนใจกฎเกณฑ์ใดๆ,เวลานี้มันได้ออกมาจากสนามการต่อสู้พุ่งตรงไปยังจงซน.
สายตาของทุกคนที่ส่ายไปมาจดจ้องมองไปยังอสูรย้อนเวลา,โหลวซิงเฉินที่สามารถป้องกันแสงสีเขียวของอสูรย้อนเวลาได้,แล้วจงซานล่ะ?
แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบเป็นคู่มือให้กับอสูรย้อนเวลาได้หรือไม่?
เหล่าศิษย์บรรพชราเสวี๋ยเหม่ย,ต่างก็จดจ้องมองไปยังจงซาน,อสูรย้อนเวลาตนหนึ่งก่อนหน้านี้เคยพ่ายแพ้,พ่ายแพ้อย่างไร,ที่ใหนทุกคนเองก็อย่างรู้,หรือเพราะโหลวชิงชิงที่แปลกประหลาด,คนผู้นี้สามารถขวางทักษะเทวะของอสูรย้อนเวลาได้.
เร็วมาก,พริบตาเดียวก็มาอยู่ด้านหน้าจงซานแล้ว,อสูรย้อนเวลาที่ปล่อยแสงสีเขียวออกมา,สายตาที่รังเกลียดโกรธเกรี้ยวจงซานเป็นอย่างมาก.
"ไร้สมอง!"ดวงตาของจงซานที่เผยความเย็นชาออกมา.
ขณะที่ทุกคนหันหน้าจับจ้องมองเงียบๆ,อสูรย้อนเวลาที่กำลังปะทุแสงสีเขียวออกไป.
"ซี่!"
ที่ด้านหน้าของจงซาน,ทันใดนั้นก็ปรากฏร่างที่ใหญ่โตปรากฏขึ้น,หางที่ใหญ่โตกำลังสะบัดแกว่งไปมา,แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่มีขนาดร้อยจั้งโผล่ออกมาด้วยความเร็ว.
เกิดขึ้นเร็วมาก,จนไม่มีใครรู้เลยว่าแปดหางสวรรค์มาได้อย่างไร,กับตัวใหญ่โตขนาดนี้มาจากใหนกัน.
อสูรย้อนเวลา,ก่อนหน้านี้,มันซ่อนอยู่ในโลกเขตแดนของบรรพชนเสวี๋ยเหม่ย,ซึ่งเป็นทักษะที่เหล่าเซียนบรรพชนมี,เป็นระดับอาณาจักรโลกเขตแดนที่แข็งแรงมั่นคงแล้ว,ส่วนจงซาน?
ไม่ต้องบอกเลยว่ายังก้าวไปไม่ถึงระดับเซียนบรรพชน,แล้วแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบมาจากใหนกัน?
ทุกคนที่สัมผัสถึงความแปลกประหลาดโดยเฉพาะหางของมันที่อยู่ด้านหลัง.
หนึ่งดำ,หนึ่งแดง!
หางสองสีที่สะบัดไปมา,พุ่งทะลวงเข้าไปยังดวงตาของอสูรย้อนเวลา,ทะลวงไปจนถึงสมอง,หางสีแดงที่ทะลวงผ่านลึกเข้าไปในร่างโลหิตสาดกระจาย.
"ไม่~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เหล่าศิษย์ทั้งหมดของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เอ่ยออกมาด้วยความตื่นตระหนกตกใจ.
ช่างน่าเศร้า,สายไปแล้ว!
จิตสังหารที่รุนแรงที่จงซานปล่อยออกมานั้น,ไม่มีใครสามารถหลบหนีได้,กระบี่ลู่เซียนและกระบี่จิวเซียนกวัดแกว่งออกไป,ร่างของอสูรย้อนเวลาขาดเป็นสองส่วนด้วยความเร็ว,โลหิตที่สาดกระจายไปทั่วทุกสารทิศ.
อสูรย้อนเวลาที่ถูกตัดเป็นส่วนๆ,โลหิตฟุ้งไปรอบๆ,เป็นการสังหารที่น่าหวาดกลัวมาก.
อสูรย้อนเวลา? จบสิ้นแล้ว?
จงซานน่ากลัวนัก,เทพอสูรต้าเจิ้งน่าหวาดกลัวจริงๆ,ศาลเทวะต้าเจิ้งมีเทพอสูรที่น่ากลัวขนาดนี้เลยรึ?
ทุกคนที่อยู่รอบๆกลายเป็นเงียบงัน,จดจ้องมองแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่ร้ายกาจ,ความตื่นตะลึงจนทำให้ทุกคนแทบไม่กล้าหายใจแรง.
"เป็นไปไม่ได้,แปดหางสวรรค์ถูกข้า ทำให้แหลกไปแล้ว,มันจะฟื้นฟูกลับมาได้อย่างไร,เป็นไปไม่ได้ที่จะฟื้นฟูกลับมาได้!"ที่ไกลออกไปนั้นมีใครบางคนที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
ใครทำให้แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบ แหลกไปอย่างงั้นรึ?
พูดจาใหญ่โตนัก,สายตาของทุกคนที่จับจ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน.
หลั่นเติ้ง,อรหันต์โบราณหลั่นเติ้ง.
หลั่นเติ้งจดจ้องมองจงซานด้วนสายตาอัศจรรย์ใจ,ไม่อยากเชื่อขณะที่จ้องมองไปยังแปดหางสวรรค์,หลั่นเติ้งมั่นใจว่าเป็นไปไม่ได้แน่นอน,มีเพียงแค่ปราชญ์เทพยื่นมือเข้าช่วยเท่านั้น,ไม่เช่นนั้นไม่มีทางที่จะฟื้นฟูกลับมาได้,ทว่าแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบฟื้นฟูกลับมาได้อย่างไรกัน?
หลั่นเติ้งไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย,งงงวยขณะที่จ้องมองไปยังจงซาน,แววตาที่เผยท่าทางหวั่นเกรง.
ตอนนี้หลั่นเติ้งกลายเป็นอรหันต์โบราณ,และอยู่ในระดับขั้นปลายด้วย,กล่าวอีกอย่างหนึ่งไม่มีอะไรที่เขาต้องหวาดกลัวจงซาน,ทว่า,ตลอดเวลาสองเดือนที่จงซานหายตัวไปเพื่อรักษาตัวจนมาปรากฏในวันนี้.
หลายเติ้งที่โชคร้ายพลังฝึกตนถดถอยจากเซียนบรรพชนกลับมาเป็นเซียนโบราณ,ทว่ามันยังไม่จบเท่านั้น,ตลอดสองเดือนที่ผ่านมา,เขาได้ตระเวนและพบเข้ากับศัตรูในอดีตโดยบังเอิญโดยตลอด,ต้องรู้ด้วยว่าก่อนหน้านี้ขณะที่เข้ามาในโลกนวีหว๋าแม้แต่คนรู้จักยังไม่เคยพบเจอเลย,ทว่าสองเดือนที่ผ่านมานี้,ทุกๆวันเขาจะพบกับศัตรูคู่แค้นตลอดเวลา,พบกับโชคร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า,เป็นโชคร้ายที่น่าหวาดกลัวมาก.
ที่จริง,แม้แต่วันนี้ยังไม่เว้น,หลังจากที่หลั่นเติ้งอุทานออกมา,ที่รอบๆกลุ่มคนที่มาชุมนุมกันนี้,ก็ปรากฏคนสามคนปรากฏตัวออกมาทันที.
ศัตรูคู่แค้นของเขานั่นเอง!
หลั่นเติ้งที่เผยท่าทางโศกเศร้าอย่างรุนแรง,ไม่กล้าแม้แต่หยุด,ร่างของเขาที่พุ่งตรงออกไปอย่างรวดเร็ว,ศัตรูคู่แค้นของเขาก็ไล่ตามหลั่นเติ้งไปในทันทีเช่นกัน.
"โธ่สวรรค์,ทำไมข้าถึงได้ซวยเช่นนี้!"หลั่นเติ้งที่เผยยิ้มขมขื่นขณะกำลังหนีตายไป.
.....
แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่สังหารอสูรย้อนเวลาในทันที.
จากนั้นก็ย่อขนาดจนมีขนาดเท่ากับฝ่ามือก่อนที่จะบินไปยืนอยู่บนไหล่ของจงซาน,"ฟริบ
ฟริบ....."พร้อมกับร้องออกมา,สายตากวาดตามองคนที่อยู่รอบๆ!
"จงซาน,โชคดีขนาดนี้เลยรึ?
เทพอสูรไม่สามารถหาเจอได้ง่ายๆ!"
"น่ารักจริงๆ,สามี,เจ้าต้องหามาให้ข้าตนหนึ่ง!"
"สังการเทพอสูรย้อนเวลาในทันที,ไม่ใช่ว่าแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบมีระดับเซียนโบราณแล้วรึ?"
"จงซานถึงจะอ่อนแอ,แต่กลับมีองค์รักษ์เป็นเซียนโบราณสองคน,พวกเราไม่สามารถที่จะทำให้เขาโกรธได้!"
..........................................
..................
......
ภายในกลุ่มคน,เสียงแห่งความอิจฉาที่ดังขึ้น,พวกเขาที่พูดคุยเกี่ยวกับจงซาน,แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบและโหลวซิงเฉินไปมา!
เกี่ยวกับแปดหางสวรรค์,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยหาได้สนใจแต่อย่างใด,แม้แต่เห็นอสูรย้อนเวลาถึงสังหารไป,ก็เพียงแค่ขมวดคิ้วเล็กน้อยเท่านั้น.
เซียนบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่จ้องมองไปยังศิษย์ลำดับสามของเขา.
ไม่ได้การ,โหลวซิงเฉินผู้นี้มีความเร็วที่แปลดประกลาด,บางจังหวะแม้แต่ตัวเขาเองยังไม่สามารถเทียบได้.
โหลวซิงเฉิน,ก่อนหน้านี้,ทำไมไม่เคยได้ยิน?
บรรพชนชราเริ่มนับนิ้วพยากรในทันที.
ทว่าขณะที่นับนิ้วนั้น,ก็พบว่าไม่สามารถคำนวณต่อได้.
"เหมือนจงซาน,เขามีวิชาป่วนสวรรค์ลี้ลับได้?"บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่ขมวดคิ้วจริงจัง.
วิชาลับสวรรค์ลี้ลับนั้น,ได้มอบสำหรับเหล่าเสนาธิการคนสำคัญทุกคน,
เพราะว่าจงซานรู้ดีว่า,สิ่งนี้เป็นเรื่องสำคัญเป็นอย่างมาก,สิ่งสำคัญที่สุดของต้าเจิ้งไม่ใช่ดินแดน,ทว่าเป็นกลุ่มคนที่มีพรสวรรค์ต่างหาก.
เหล่าคนที่มากความสามารถคือรากฐานของต้าเจิ้ง!
โหลวซิงเฉินที่ราวกับรับรู้ว่ามีใครบางคนกำลังพยากรตัวเอง,แววตาเปลี่ยนเป็นดุร้าย,ฝ่ามือของเขาที่ฟาดไปยังศิษย์ลำดับสามทันที.
เร็วมาก,ภายใต้ทักษะเทวะ,ศิษย์ลำดับสามที่ไม่สามารถป้องกันได้,ไม่ว่าจะใช้ทักษะที่ทรงพลังขนาดใหน,ฝ่ามือของโหลวซิงเฉินที่ทะลวงผ่านหน้าอกของเขาในทันที.
"สารเลว~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่สูญเสียการควบคุม,พุ่งออกไปเพื่อช่วยศิษย์ของตัวเองในทันที.
"ฟิ้ว!"
บนอากาศ,ที่ด้านหน้าบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยอะไรบางอย่างมาขวางเอาไว้.
ที่ด้านหน้าของบรรพชนชราเสวี๋ยเหมื่ย,ปรากฏอสรพิษสีฟ้าขนาดใหญ่ขวางบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยเอาไว้,ปากของมันที่แผ่แม่เบี้ย,สายตาที่เย็นยะเยือบแผ่ออกมา,บนหัวของมันมีหม่ากูยืนอยู่.
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,โปรดควบคุมตัวเองด้วย!"หม่ากูที่กล่าวออกมาด้วยความจริงจัง.
"ตูมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
บนท้องฟ้าการต่อสู้ของศิษย์ลำดับสามและโหลวซิงเฉินเกิดระเบิดดังสนั่น.
พ่ายแพ้! พ่ายแพ้แล้ว!
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เผยท่าทางไม่พอใจเป็นอย่างมาก,ทว่าก็ทำได้แค่มองดู,โหลวซิงเฉินที่จ้องมองไปยังอสรพิษยักษ์ขนาดพันจั้ง,ก่อนที่เขาจะเคลื่อนที่กลับมาอยู่ข้างๆจงซาน.
เขาที่แสดงความเคารพจงซาน,ก่อนที่จะขยับไปยืนอยู่ด้านกลัง.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยสูดหายใจลึก,ก่อนที่จะระงับความโกรธ,จ้องมองไปยังหม่ากู.
"ผู้ชราควบคุมตัวเองไม่ได้,ขอบคุณประมุขนิกายเสอโหวที่เตือน!"บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่พยักหน้ารับ.
แทบทุกคนต่างก็จ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ญเหม่ย,แต่ละคนไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย.
"ก่อนหน้านี้ได้ตกปากรับคำไปแล้ว,ตอนนี้ควรจะรับผิดชอบในคำพูดของตัวเอง!"หม่ากูที่พยักหน้าและกล่าวออกมา.
"นั่นคือแก่นโลหิตของนวีหว๋า?
เป็นร่างแยกอสรพิษที่กลั่นมาจากแก่นโลหิตของนวีหว๋าอย่างงั้นรึ?"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่จ้องมองไปยังอสรพิษที่ประมุขนิกายเสอโหวยืนอยู่.
"มีความรู้ที่ยอดเยี่ยม!"หม่ากูกล่าวออกมาเบาๆ.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่จ้องมองหม่ากูด้วยความลึกล้ำ,ก่อนที่จะพยักหน้าให้.
"พวกเราไป!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่โบกมือนำกลุ่มศิษย์ของเขา,หายไปอย่างรวดเร็ว.
นับตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่หันกลับไปมองจงซานอีกเลย.
จงซานที่ยืนอยู่บนยอดเขาแห่งหนึ่งจ้องมองไปยังกลุ่มบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยจากไป,จับจ้องมองอย่างเงียบๆ,คำนวณอะไรบางอย่าง,ดูเหมือนว่ามันเป็นเหตุการณ์ที่ไม่ธรรมดา,ธวัชเจาหยา,เป็นสิ่งที่ผิดปรกติ,มันมีความลับอะไรซ่อนอยู่ด้านใน?
อย่างไรก็ตาม,จงซานที่ตอบสนองในทันที,หันหน้าจับจ้องมองไปยังหม่ากู.
"ขอบคุณประมุขนิกายเสอโห่ว!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
จงซานรับรู้ว่าครั้งนี้เป็นหนี้ให้กับประมุขนิกายเหสอโห่วแล้ว,หากไม่เพราะนาง,เขาเองไม่รู้ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยอย่างไร.
เซียนบรรพชน? จงซานในตอนนี้ไม่มีทางที่จะต่อกรกับเซียนบรรพชนได้เลย!
ด้วยอำนาจของเทียนเต๋านั้นแข็งแกร่งมาก,สองเดือนก่อนหน้านี้หลั่นเติ้งนับเป็นตัวอย่าง,ถึงแม้นว่าบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยไม่ลงมือเอง,กลับกลุ่มศิษย์ของเขามากมาย,จงซานก็ไม่มั่นใจว่าจะรับมือได้ครบทุกคน.
ทว่าประมุขนิกายเสอโห่วไม่ได้มีมิตรภาพใดๆกับเขา,นางช่วยเหลือเขา,เพื่ออะไร?
อสรพิษยักษ์ที่หม่ากูยืนอยู่,เปลี่ยนเป็นลำแสงพุ่งกลับไปยังร่างของหม่ากู,และกลายเป็นลายบนเสื้อของนาง.
หม่ากูบินตรงมา,ก่อนที่จะจ้องมองไปยังจงซานและกล่าวออกมาว่า,"อีกไม่นาน,ข้ามีเรื่องบางอย่างที่ต้องการขอให้เจ้าช่วย!"
"หืม?"จงซานพยักหน้ารับ,เรื่องนี้ดูจะสมเหตุสมผลยิ่งขึ้น.
"อะไรรึ?"
"ไม่ใช่เรื่องสำคัญนัก,แน่นอนว่าเจ้าสามารถทำได้แน่!"หม่ากูกล่าว.
"ตกลง,ตราบเท่าที่ไม่เกินกำลังของข้า,ข้าจะต้องทำสุดความสามารถอย่างแน่นอน!"จงซานพยักหน้าและกล่าวรับคำ.
หม่ากูพยักหน้า,ก่อนที่จะจากไปต่อหน้าทุกคนในทันที.
"พวกเราเองก็ไปกันเถอะ!"จงซานกล่าว.
"ครับ!"
จากนั้นคนสองคนก็พุ่งออกไปด้วยความเร็ว,หายไปต่อหน้าผู้ชมมากมายในทันที.
จากนั้นไม่นาน,จงซานและโหลวซิงเฉินก็พบหุบเขาแห่งใหม่ที่เหมาะสม.
"เซิ่งหวัง,ที่นี่คือภพหยางอย่างงั้นรึ?
แล้วไม่จำเป็นต้องผ่านน้ำพุเหลือง,ก็สามารถเชื่อมต่อสองภพหยินหยางได้อย่างงั้นรึ?"โหลวซิงเฉินที่เผยใบหน้าแววตาที่เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ.
"เส้นทางน้ำพุเหลือง?
ในภพหยินมีน้ำพุเหลืองกี่เส้น?"จงซานที่สอบถามออกมา.
"ที่ข้ารู้คือสาม,แน่นอนว่าไม่ได้นับเส้นทางของโลกใบเล็ก! เป็นน้ำพุเหลืองของโลกใบใหญ่ที่มีกันอยู่สามที่,อย่างไรก็ตาม,ไม่ใช่เส้นทางที่จะมีใครผ่านไปได้,แต่ละเส้นทางมีปราชญ์เทพดูแลอยู่!"โหลวซิงเฉินกล่าว.
"เส้นทางระหว่างภพมีปราชญ์เทพเฝ้าอยู่อย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ใช่แล้ว,มีปราชญ์เทพคอยเฝ้า,อย่างไรก็ตามถึงจะไม่มีปราชญ์เทพคอยเฝ้า,ก็ไม่ใช่เส้นทางที่จะผ่านไปได้ง่ายๆ!"โหลวซิงเฉินกล่าว.
"อืม!"จงซานพยักหน้า.
"เซิ่งหวัง,ที่นี่ที่ใหนอย่างงั้นรึ?
พวกเรามาทำสิ่งใดที่นี่?"โหลวซิงเฉินที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ที่นี่คือภพหยาง,โลกนวีหว๋า............!"จงซานที่เริ่มเล่าสถานการณ์ทั่วไปให้โหลวซิงเฉินได้ฟัง.
โหลวซิงเฉินที่พยักหน้าอย่างจริงจัง,ด้วยคำพูดของจงซานที่บรรยายเกี่ยวกับเหล่าเซียนบรรพชน,ทำให้ภายในใจของโหลวซิงเฉินปรากฏเงาหลายอย่างขึ้น,และมีความตื่นเต้นอีกด้วย.
"การจะค้นหาธวัชเจาเหยานั้น,ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้เลย,ไม่ต่างจากเฝ้าต้นไม้
รอกระต่าย,ในช่วยเวลานี้ข้าต้องการรอคอยอย่างใจเย็น,เจ้าจงออกไปสืบข่าวต่างๆในแต่ละวัน,แล้วกลับมารายงานข้า!"จงซานที่ออกคำสั่ง.
"รับทราบ!"โหลวซิงเฉินที่รับคำในทันที.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น