Immortality Chapter 947 Arrival of Luo Xingchen
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 947 การมาถึงของโหลวซิงเฉิน
Chapter 947 Arrival of
Luo Xingchen
"เจ้ามาหาเตาฟ้าดินอย่างงั้นรึ?"จงซานที่จ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
ได้ยินคำว่าเตาฟ้าดิน,เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ส่งเสียงโหวกเหวกโวยวายเวลานี้เปลี่ยนเป็นเงียบงัน,จดจ้องมองมายังจงซาน,แววตาหลายคนส่องประกายด้วยความหวัง,เห็นชัดเจนว่าเตาฟ้าดินนั้นดูน่าสนใจเป็นอย่างมาก.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ส่ายหน้าไปมากล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล,"ข้าไม่จำเป็นต้องใช้เตาฟ้าดิน!"
"หืม?"จงซานที่เผยท่าทางสงสัย.
"ข้าจำเป็นต้องให้เจ้าออกจากโลกนวีหว๋าในทันที!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่กล่าวออกมาเบาๆ.
"ออกจากโลกนวีหว๋า?
ทำไม?"จงซานที่แสดงท่าทางไม่เข้าใจ.
"เพราะว่าเจ้า,มีผลต่อเป้าหมายของข้า!"บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
"มีผลต่อเจ้า?
ฮ่าฮ่าฮ่า,ทำไมเจ้าถึงมั่นใจว่าข้าจะมีผลต่อเจ้า?"
"การพยากรของข้าไม่เคยผิด,โลกนวีหว๋าเข้าข้างเจ้า,ทำให้เจ้ากลายเป็นกุญแจ,และมีผลต่อแผนการที่ข้าพยากรเอาไว้! ไปซะ,แล้วข้าจะไม่ทำอะไรกับเจ้า!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกล่าว.
ใบหน้าของจงซานที่กระตุเล็กน้อย,ตัวเขาเป็นกุญแจอย่างงั้นรึ?
ทำไม? บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่ออกมาเกลี้ยกล่อมเขาอย่างงั้นรึ? หมายความว่าอย่างไร?
"หากข้าไม่ไปล่ะ?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ข้ารู้ว่าเจ้าได้ก้าวไปถึงระดับต้าเซียนแล้ว,ก่อนหน้านี้สามารถต่อกรกับเซียนบรรพชนหลั่นเติ้งได้,ทว่าหลั่นเติ้งในเวลานั้นอยู่ในสภาพอ่อนแอ,ถึงเจ้าจะแข็งแกร่ง,เจ้าบอกซิว่าหากข้าลงมือ,เจ้ายังมีโอกาสที่จะรอดชีวิตอยู่อีกรึ?"บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่กล่าวข่มขู่ในทันที.
จงซานที่จ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,เป็นจริงดั่งที่บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกล่าวตัวเขาในเวลานี้ไม่ใช่คู่มือของเซียนบรรพชน,ถึงแม้ว่าจะเป็นหลั่นเติ้งในอดีต,เขาก็ยังไม่ใช่คู่มือเช่นกัน,ลำพังเซียนบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยเวลานี้ที่เป็นเซียนบรรพชนมานานแล้ว.
"ไม่ใช่ว่าเจ้าไม่ต้องการจะลงมืออยู่แล้วไม่ใช่รึ?"
ทันใดนั้น,เสียงของสตรีผู้หนึ่งที่ดังขึ้นจากพื้นที่ไกลออกไป.
เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ขมวดคิ้วไปมา,จดจ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยไม่ได้แสดงท่าทางประหลาดใจ,ทว่าเงยหน้าและกล่าวออกมาว่า,"ประมุขนิกายเสอโหว,ท้ายที่สุดเจ้าก็ออกมา!"
"วูซซซ!"จากภายในหุบเขาสตรีผู้หนึ่งที่สวมหมวกปอปิดมิดทั่วร่างปรากฏออกมาทันที.
ประมุขนิกายเสอโห่ว,หม่ากู!
"คารวะประมุขนิกายหม่ากู!"จงซานพยักหน้ารับ.
เกี่ยวกับการมาถึงของหม่ากู,ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร,จงซานสามารถยืนยันได้ว่าหม่ากูและบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยไม่ใช่พวกเดียวกันแน่นอน,ศัตรูของศัตรูไม่ใช่แปลว่าพันธมิตรหรอกรึ?
"เซิ่งหวังจง,เตาฟ้าดินถูกหลอมประสานแล้ว,มันได้กลับไปยังที่ควรจะไปแล้วอย่างงั้นรึ?"หม่ากูที่จ้องมองไปยังจงซานและถามออกมา.
จงซานจ้องมองหม่ากูด้วยความอัศจรรย์ใจ,พร้อมกับพยักหน้ารับ,"ถูกแล้ว!"
"เจ้าช่วยหลอมประสานอย่างงั้นรึ?"หม่ากูที่ราวกับรับรู้เรื่องเตาฟ้าดินเป็นอย่างดี.
"หืม,บางทีคงเป็นเช่นนั้น!"จงซานที่เผยท่าทางแปลกประหลาดออกมาเช่นกัน.
"อืม!"หม่ากูพยักหน้ารับ,ราวกับว่าซาบซึ้งในตัวเขา.
หม่ากูหันหน้ากลับไปมองบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,รังแกคนที่อ่อนแอ,ไม่ควรจะใช้วิศัยน์ของเจ้า!"หม่ากูที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
"เรื่องบางเรื่อง,ข้าจำเป็นต้องทำ!"บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่ส่ายหน้าไปมา.
"ทำไมเจ้าไม่ลงมือด้วยตัวเองอย่างงั้นรึ?"
"ธวัชเจาเหย๋านั้นเป็นของที่ผิดปรกติไม่ธรรมดา,มันสามารถกลายเป็นของผู้ใดก็ได้,และจงซานเองก็มีเส้นกรรมกับมัน,ดังนั้นจงซานจะต้องออกไป!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกล่าว.
"หากเจ้าลงมือกับจงซานด้วยตัวเอง,ขัดขืนเทียนชู,เจ้าก็จะไม่มีโอกาสได้รับธวัชเจาเหย๋าตลอดกาลสินะ?
ข้ากล่าวถูกใหม?"หม่ากูเอ่ยออกมาเบาๆ.
"นี่เจ้าเข้าใจวิชาช่วงชิงชะตาด้วยอย่างงั้นรึ?"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เผยท่าทางประหลาดใจออกมา.
"วิชาช่วงชิงชะตา?
ผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาในโลกนวีหว๋านี้มีมากกว่าหนึ่งคน,ทว่าไม่มีใครค้นหาจงซานเลย,มีเพียงเจ้า,วิถีสวรรค์มีครรลองของตัวเอง,ใยต้องแสดงท่าทางร้อนรนด้วย!"หม่ากูที่เผยท่าทางจริงจังเคร่งขรึม.
วิถีสวรรค์มีครรลองของตัวเองอย่างงั้นรึ?
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยดวงตาหดเกร็ง,จดจ้องมองหม่ากูด้วยสายตาเย็นชา.
"เจ้าต้องการขวางทางข้าอย่างงั้นรึ?"บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยกล่าวออกมาด้วยความเย็นชา.
"ข้าไม่ได้ขวางเจ้า,ข้าเพียงแค่ต้องการให้เจ้าได้รับรู้,ว่าการขับจงซานออกจากโลกนวีหว๋าในเวลานี้ไม่ใช่เรื่องดี!"หม่ากูกล่าว.
จงซานที่ถูกตรวจสอบด้วยวิชาช่วงชิงชะตา,ทว่าที่จริงแล้วเขากำลังฟังน้ำเสียงของทั้งสองที่ดูเหมือนว่ามีอะไรสำคัญเกี่ยวกับเขา,ทว่าที่รับรู้ได้ในเวลานี้คือบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยนั้นไม่กล้าจะลงมือกับเขาด้วยตัวเองอย่างงั้นรึ?
จงซานที่สงบใจลงในทันที.
"ข้าไม่จำเป็นต้องลงมือด้วยตัวเอง,ทว่าข้ายังมีกลุ่มศิษย์ของข้าอยู่!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ศิษย์ยินดีที่จะทำเพื่ออาจารย์!"
"อาจารย์,ศิษย์ยินดีที่จะออกไปต่อสู้เพื่อท่าน!"
เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เอ่ยอาสาเอง,พวกเขาต้องการสังหารจงซานในทันที.
"ประมุขนิกายเสอโห่ว,หรือว่าเจ้าต้องการขวางข้าจริงๆ?"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เอ่ยออกมา.
หม่ากูจ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,ส่ายหน้าไปมาและกล่าวออกมาว่า,"ข้าบอกแล้วว่าไม่ได้ต้องการขวางเจ้า,เพียงแค่ต้องการเห็นว่าเจ้าจะลงมืออย่างไร!"
ทว่าในเวลาเดียวกัน,ที่ยอดเขาห่างออกไปอีกแห่ง.
"ศิษย์พี่,ดูนั่น,นั่นมันจงซาน!เขาที่ได้เตาฟ้าดินไป,พวกเรา.....!"
"ช้าก่อน!"
"ศิษย์พี่? หากไม่รีบลงมือเดี๋ยวมีคนชิงตัดหน้าไปก่อนพวกเราหรอก?"
"เจ้ามองไม่เห็นคนเหล่านั้นรึอย่างไร?"
"? บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย?
ประมุขนิกายเสอโห่ว?"
"ส่งสัญญาณออกไป,แจ้งไปยังอาจารย์อาให้พวกเขารีบมาที่นี่!"
"รับทราบ!"
ไฟสัญญาณที่ถูกยิงขึ้นท้องฟ้า,ทว่าศิษย์พี่ศิษย์น้องสองคน,อาจารย์อายังไม่มาถึง,กับดึงผู้ฝึกตนมากมายที่อยู่รอบๆนี้มาก่อน.
ผู้ฝึกตนมากมายในโลกนวีหว๋านั้นอ่อนไหวเป็นอย่างมาก,ดังนั้นเพียงแค่เส้นแสงเล็กๆน้อยก็ดึงกลุ่มคนมากมายข้ามาหาแล้ว.
ผู้คนมากมายต่างก็จับจ้องมองมายังหุบเขาแห่งนี้ในทันที.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่จ้องมองไปยังจงซาน,"ข้าจะให้โอกาสเจ้า,ข้าใจใช้ศิษย์แค่สองคน,หากเจ้าสามารถชนะพวกเขาได้,ข้าเสวี๋ยเหม่ยจะจากไปในทันที!"
จงซานที่จ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยพร้อมกับเผยยิ้มออกมาในทันที,ให้โอกาสเขาอย่างงั้นรึ?
ความจริง,หากบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยไม่ลงมือด้วยตัวเอง,จงซานไม่รู้สึกหวาดกลัวแม้แต่น้อย.
"ขอให้ประมุขนิกายเสอโห่วเป็นพยานให้ด้วย!"จงซานที่จับจ้องมองไปยังประมุขนิกายเสอโห่ว.
"หวังไว้เช่นนั้น!"ประมุขนิกายเสอโห่วที่พยักหน้ารับ.
"เชิญ!"จงซานที่จ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
"เหม่ยซิน,เจ้าเป็นคนแรก!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
"ครับ,อาจารย์!"ใบหน้าของชายที่ดูหล่อเหลากล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
กับการพูดคุยของคนด้านล่างหุบเขาเหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆบนยอดเขาต่างก็ได้ยินกันทั้งนั้น.
"เซียนโบราณเหม่ยซิน?
นี่คือศิษย์ที่โดดเด่นของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,ได้ยินมาว่าเขามีวิชากระบี่ที่ยอดเยี่ยมเป็นยอดฝีมือไร้คู่เปรียบอีกด้วย."
"จงซานจะต่อสู้กับเหม่ยซวินอย่างงั้นรึ?
จงซานจะเป็นคู่มือเขาได้อย่างงั้นรึ?"
"ไม่ต้องเอ่ยเลยว่า,คนที่บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยนำมานั้น,บอกยาก!"
เสียงของผู้คนที่ดังอื้ออึง,เกี่ยวกับข่าวเรื่องเตาฟ้าดินได้กระจายไปทั่ว,ทำให้ผู้คนมากมายมารวมตัวกัน,เตาฟ้าดินถูกหลอมผสานแล้วรึ?
ดูเหมือนว่าจะไม่ได้อยู่ในมือจงซาน.
กับข่าวที่พวกเขาได้รับมา,ทำให้ผู้คนมากมายรู้สึกเศร้าใจ,ทว่าในเมื่อประมุขนิกายเสอโหวกล่าวออกมาด้วยตัวเอง,ความจริงนี้จะไม่เชื่อก็ไมได้,ทว่าในเวลานี้พวกเขาต่างก็จดจ้องมองมายังจงซาน,ธวัชเจาเหย๋า?
ธวัชเจาเหย๋ามีกรรมกับจงซานอย่างงั้นรึ?
"จงซาน,เชิญ!"เหม่ยซินที่เอ่ยต่อจงซานในทันที.
จงซานที่จ้องมองไปยังเหม่ยซิน,เผยท่าทางดูแคลนและกล่าวออกมาว่า,"เจ้า?
เจ้าไม่คู่ควรให้ข้าลงมือ!"
ฮือฮา!
พื้นที่รอบๆที่เสียงดังอื้ออึง,จงซานพูดจาใหญ่โตนัก! เหม่ยซิน,เซียนโบราณไม่ใช่คู่มือของเขาอย่างงั้นรึ?
"เจ้า!"เหม่ยซินที่แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยวออกมา.
"จงซาน?"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เผยท่าทางไม่พอใจเช่นกัน.
เพิ่งรับคำว่าจะต่อสู้,ตอนนี้คิดจะผิดคำพูดอย่างงันรึ?
"เซิ่งหวังจง?"หม่ากูที่ออกตัวเป็นพยาน
เผยท่าทางผิดหวังเล็กน้อย.
จงซานที่ไม่ได้กล่าวสิ่งใด,ทว่าเขาที่สะบัดมือนำตำหนักขนาดใหญ่ออกมา,จากนั้นประตูตำหนักก็เปิดออกมา.
"ครืนนนนน!"
จากนั้นประตูตำหนักก็ปิดลงเสียงดัง.
"หืม?"
เห็นการกระทำของจงซานแล้ว,ทำให้ทุกคนกลายเป็นงงงวย,จงซานต้องการทำอะไร?
ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
"ปัง!"
ประตูตำหนักเปิดออกมาอีกครั้ง,จงซานที่ก้าวออกมาจากด้านใน,ทำให้ทุกคนประหลาดใจเป็นอย่างมาก,เพราะว่าด้านหลังของจงซานนั้นมีใครคนหนึ่งตามมา,ชายคนหนึ่งที่สวมชุดสีน้ำเงิน.
เขาเป็นใครกัน?
หลายๆคนที่พยายามค้นหาในความทรงจำของตัวเอง,ทว่ากลับไม่เคยเห็นหรือมีข้อมูลของคนผู้นี้มาก่อนเลย.
ชายในชุดสีน้ำเงิน,ที่หน้าผากนั้นมีไพลินประทับอยู่,เขาเป็นใครกัน?
ทุกๆคนที่จดจ้องมองด้วยท่าทางตื่นตะลึง,ชายคนดังกล่าวก้าวตามจงซานมาด้วยความเคารพ,เป็นข้าราชบริพารของเขาอย่างงั้นรึ?
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ดวงตาหรี่เล็กลง,ไม่เคยเห็นชายในชุดสีน้ำเงินมาก่อน,มองไม่เห็นพลังฝึกตน?
เซียนโบราณ? เขาและจงซานเกี่ยวข้องกันอย่างไร?
จงซานที่นำเขาออกมาและกล่าวออกมาว่า,"โหลวซิงเฉิน!"
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"โหลวซิงเฉินที่รับคำในทันที.
เฉินอยู่นี่แล้ว? ข้าราชบริพารของจงซาน?
จงซานมีข้าราชบริพารเป็นเซียนโบราณด้วยอย่างงั้นรึ?บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
"นั่นคือเหม่ยซิน,ต่อสู้กับเขาเพื่อข้า!"จงซานกล่าว.
"รับทราบ!"
"ล้มเขา,เป็นหรือตายไม่ต้องใส่ใจ!"จงซานที่ออกคำสั่ง.
"เฉินน้อมรับคำสั่ง!"
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายต่างก็จับจ้องมองมายังโหลวซิงเฉิน,ได้ยินแล้วตื่นตกใจเล็กน้อย,คนผู้นี้เป็นใครมาจากใหน?
ล้มเขาอย่างงั้นึ? เซียนโบราณอย่างงั้นรึ? เป็นหรือตายไม่ต้องใส่ใจรึ?
เหม่ยซินที่อยู่ตรงข้าเผยท่าทางเหยียดหยัน,จงซานที่มีระดับต้าเซียน?
ข้าราชบริพารของเขาจะแข็งแกร่งขนาดใหนกัน?
ตามข่าวลือจงซานเวลานี้มีระดับต้าเซียนทว่ากลับมีความเฉลียวฉลาดแผนการลึกล้ำน่าเกรงขามทำให้เขารู้สึกระมัดระวัง,ทว่ากับส่งข้าราชบริพารตัวเองมาอย่างงั้นรึ?
ชิ! ดูแคลนข้าอย่างงั้นรึ?
"เริ่มได้,ระวังตัวด้วย!."บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่กล่าวเตือน.
"อาจารย์โปรดวางใจศิษย์จะไม่ทำให้ชื่อเสียงอาจารย์แปดเปื้อน,จะสังหารคนผู้นี้เพียงกระบี่เดียว!"เหม่ยซินที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ระหว่างที่กล่าวออกมานั้น,ร่างของเหม่ยซินก็บินออกไปหยุดอยู่บนยอดเขาแห่งหนึ่งอย่างรวดเร็ว.
"ไปได้แล้ว!"จงซานที่โบกมือ.
"ครับ!"
โหลวซิงเฉินที่บินออกไป,ก่อนที่จะไปหยุดที่ยอดเขาอีกแห่งหนึ่ง.
ยอดเขาทั้งสองอยู่ไม่ห่างกันนัก,เหม่ยซินและโหลวซิงเฉินที่จ้องมองหน้ากันและกัน.
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่หลีกเลี่ยงเปิดทางให้กับคนทั้งสอง,ไม่มีใครกล้าเข้าไปขวางการต่อสู้ของทั้งสองแต่อย่างใด.
ผู้ใต้บังคับบัญชาของจงซาน,เขาจะเป็นคู่มือให้กับเซียนโบราณเหม่ยซินอย่างไร?
คนผู้นี้มานามว่าโหลวซิงเฉิน? หากว่าเขาน่าเกรงขามจริง,เขาควรจะมีชื่อเสียงแล้ว,หากแต่พวกเขาไม่มีใครเคยได้ยินมาก่อนเลย.
เหม่ยซินที่จ้องมองโหลวซิงเฉินด้วยท่าทางดูแคลน,ก่อนที่จะยื่นมือออกไปด้านหน้า,ในมือของเขานั้นปรากฏระบี่สีขาวหิมะเล่มหนึ่งขึ้น,กระบี่ยาวที่มีปราณกระบี่ร่ายรำไปมาบนอากาศ,ปราณกระบี่มากมายที่หมุนวนอยู่รอบๆร่างกายของหม่ยซิน,ปรากฏกระบี่มากมาย,ราวตัวกันขึ้นมาเหมือนกับค่ายกลกระบี่,พร้อมกับปลดปล่อยแรงกดดันที่ยิ่งใหญ่ทรงพลังออกมา.
กระบี่ที่สั่นสะเทือนไปทั่วหล้า! อำนาจของกระบี่ที่รุนแรงและยิ่งใหญ่กำลังแผ่ออกไปทุกทิศทุกทาง.
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่อยู่ใกล้ๆเร่งรีบถอยห่างออกไปอย่างรวดเร็ว.
"เหม่ยซินร้ายกาจยิ่งนัก!"
"อำนาจกระบี่ทรงพลังยิ่งนัก!"
"เหม่ยซินกำลังเตรียมจัดการสังหารโหลวซิงเฉินให้ตกตายไปในทันทีเลยอย่างงั้นรึ?
ผู้คนมากมายที่ถอยห่างพร้อมอุทานออกมาด้วยความตื่นตกใจ,นี่คือยอดฝีมือระดับเซียนโบราณ?
เย่ซิงเฉินต้องพบกับสภาพอเนจอนาถแล้ว!
ที่ไกลออกไปบนยอดเขาอีกแห่ง,โหลวซิงเฉินไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวแม้แต่น้อย,เขาที่สะบัดมือนำคันศรสีน้ำเงินออกมา.
"นี่มันอะไรกัน?
เขาใช้คันศรและลูกศรเป็นอาวุธอย่างงั้นรึ?"
"เขาจะใช้คันศรและลูกศรอย่างงั้นรึ?
ไร้ประโยชน์ชะมัด,มันจะแข็งแกร่งอย่างไรก็มีเพียงแค่ดอกเดียว,ส่วนปราณกระบี่ของเหม่ยซินนั้นมีปราณกระบี่นับหมื่น,ร่างของเขาต้องแหลกสลายในทันทีอย่างแน่นอน!"
"นี่เขาใช้คันศรและลูกศรจริงๆรึ?
มันน่าขันเกินไปแล้ว!"
ผู้คนมากมายที่อยู่รอบๆต่างก็เผยท่าทางเหยียดหยัน,เพียงคันศรและลูกศร,จะทำอะไรได้,เพราะพวกเขาคิดว่าอาวุธดังกล่าวนั้นอ่อนด้อยจนเกินไป.
ทว่าโหลวซิงเฉินนั้นหาได้สนใจ,ในอดีตนี่คืออาวุธที่ทำให้เขาเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งของอาณาเขตจวงหลุน.
Chapter 947 Arrival of
Luo Xingchen
落星尘的到来
การมาถึงของโหลวซิงเฉิน
"เจ้ามาหาเตาฟ้าดินอย่างงั้นรึ?"จงซานที่จ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
ได้ยินคำว่าเตาฟ้าดิน,เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ส่งเสียงโหวกเหวกโวยวายเวลานี้เปลี่ยนเป็นเงียบงัน,จดจ้องมองมายังจงซาน,แววตาหลายคนส่องประกายด้วยความหวัง,เห็นชัดเจนว่าเตาฟ้าดินนั้นดูน่าสนใจเป็นอย่างมาก.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ส่ายหน้าไปมากล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล,"ข้าไม่จำเป็นต้องใช้เตาฟ้าดิน!"
"หืม?"จงซานที่เผยท่าทางสงสัย.
"ข้าจำเป็นต้องให้เจ้าออกจากโลกนวีหว๋าในทันที!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่กล่าวออกมาเบาๆ.
"ออกจากโลกนวีหว๋า?
ทำไม?"จงซานที่แสดงท่าทางไม่เข้าใจ.
"เพราะว่าเจ้า,มีผลต่อเป้าหมายของข้า!"บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
"มีผลต่อเจ้า?
ฮ่าฮ่าฮ่า,ทำไมเจ้าถึงมั่นใจว่าข้าจะมีผลต่อเจ้า?"
"การพยากรของข้าไม่เคยผิด,โลกนวีหว๋าเข้าข้างเจ้า,ทำให้เจ้ากลายเป็นกุญแจ,และมีผลต่อแผนการที่ข้าพยากรเอาไว้! ไปซะ,แล้วข้าจะไม่ทำอะไรกับเจ้า!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกล่าว.
ใบหน้าของจงซานที่กระตุเล็กน้อย,ตัวเขาเป็นกุญแจอย่างงั้นรึ?
ทำไม? บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่ออกมาเกลี้ยกล่อมเขาอย่างงั้นรึ? หมายความว่าอย่างไร?
"หากข้าไม่ไปล่ะ?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ข้ารู้ว่าเจ้าได้ก้าวไปถึงระดับต้าเซียนแล้ว,ก่อนหน้านี้สามารถต่อกรกับเซียนบรรพชนหลั่นเติ้งได้,ทว่าหลั่นเติ้งในเวลานั้นอยู่ในสภาพอ่อนแอ,ถึงเจ้าจะแข็งแกร่ง,เจ้าบอกซิว่าหากข้าลงมือ,เจ้ายังมีโอกาสที่จะรอดชีวิตอยู่อีกรึ?"บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่กล่าวข่มขู่ในทันที.
จงซานที่จ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,เป็นจริงดั่งที่บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกล่าวตัวเขาในเวลานี้ไม่ใช่คู่มือของเซียนบรรพชน,ถึงแม้ว่าจะเป็นหลั่นเติ้งในอดีต,เขาก็ยังไม่ใช่คู่มือเช่นกัน,ลำพังเซียนบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยเวลานี้ที่เป็นเซียนบรรพชนมานานแล้ว.
"ไม่ใช่ว่าเจ้าไม่ต้องการจะลงมืออยู่แล้วไม่ใช่รึ?"
ทันใดนั้น,เสียงของสตรีผู้หนึ่งที่ดังขึ้นจากพื้นที่ไกลออกไป.
เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ขมวดคิ้วไปมา,จดจ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยไม่ได้แสดงท่าทางประหลาดใจ,ทว่าเงยหน้าและกล่าวออกมาว่า,"ประมุขนิกายเสอโหว,ท้ายที่สุดเจ้าก็ออกมา!"
"วูซซซ!"จากภายในหุบเขาสตรีผู้หนึ่งที่สวมหมวกปอปิดมิดทั่วร่างปรากฏออกมาทันที.
ประมุขนิกายเสอโห่ว,หม่ากู!
"คารวะประมุขนิกายหม่ากู!"จงซานพยักหน้ารับ.
เกี่ยวกับการมาถึงของหม่ากู,ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร,จงซานสามารถยืนยันได้ว่าหม่ากูและบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยไม่ใช่พวกเดียวกันแน่นอน,ศัตรูของศัตรูไม่ใช่แปลว่าพันธมิตรหรอกรึ?
"เซิ่งหวังจง,เตาฟ้าดินถูกหลอมประสานแล้ว,มันได้กลับไปยังที่ควรจะไปแล้วอย่างงั้นรึ?"หม่ากูที่จ้องมองไปยังจงซานและถามออกมา.
จงซานจ้องมองหม่ากูด้วยความอัศจรรย์ใจ,พร้อมกับพยักหน้ารับ,"ถูกแล้ว!"
"เจ้าช่วยหลอมประสานอย่างงั้นรึ?"หม่ากูที่ราวกับรับรู้เรื่องเตาฟ้าดินเป็นอย่างดี.
"หืม,บางทีคงเป็นเช่นนั้น!"จงซานที่เผยท่าทางแปลกประหลาดออกมาเช่นกัน.
"อืม!"หม่ากูพยักหน้ารับ,ราวกับว่าซาบซึ้งในตัวเขา.
หม่ากูหันหน้ากลับไปมองบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,รังแกคนที่อ่อนแอ,ไม่ควรจะใช้วิศัยน์ของเจ้า!"หม่ากูที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
"เรื่องบางเรื่อง,ข้าจำเป็นต้องทำ!"บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่ส่ายหน้าไปมา.
"ทำไมเจ้าไม่ลงมือด้วยตัวเองอย่างงั้นรึ?"
"ธวัชเจาเหย๋านั้นเป็นของที่ผิดปรกติไม่ธรรมดา,มันสามารถกลายเป็นของผู้ใดก็ได้,และจงซานเองก็มีเส้นกรรมกับมัน,ดังนั้นจงซานจะต้องออกไป!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกล่าว.
"หากเจ้าลงมือกับจงซานด้วยตัวเอง,ขัดขืนเทียนชู,เจ้าก็จะไม่มีโอกาสได้รับธวัชเจาเหย๋าตลอดกาลสินะ?
ข้ากล่าวถูกใหม?"หม่ากูเอ่ยออกมาเบาๆ.
"นี่เจ้าเข้าใจวิชาช่วงชิงชะตาด้วยอย่างงั้นรึ?"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เผยท่าทางประหลาดใจออกมา.
"วิชาช่วงชิงชะตา?
ผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาในโลกนวีหว๋านี้มีมากกว่าหนึ่งคน,ทว่าไม่มีใครค้นหาจงซานเลย,มีเพียงเจ้า,วิถีสวรรค์มีครรลองของตัวเอง,ใยต้องแสดงท่าทางร้อนรนด้วย!"หม่ากูที่เผยท่าทางจริงจังเคร่งขรึม.
วิถีสวรรค์มีครรลองของตัวเองอย่างงั้นรึ?
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยดวงตาหดเกร็ง,จดจ้องมองหม่ากูด้วยสายตาเย็นชา.
"เจ้าต้องการขวางทางข้าอย่างงั้นรึ?"บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยกล่าวออกมาด้วยความเย็นชา.
"ข้าไม่ได้ขวางเจ้า,ข้าเพียงแค่ต้องการให้เจ้าได้รับรู้,ว่าการขับจงซานออกจากโลกนวีหว๋าในเวลานี้ไม่ใช่เรื่องดี!"หม่ากูกล่าว.
จงซานที่ถูกตรวจสอบด้วยวิชาช่วงชิงชะตา,ทว่าที่จริงแล้วเขากำลังฟังน้ำเสียงของทั้งสองที่ดูเหมือนว่ามีอะไรสำคัญเกี่ยวกับเขา,ทว่าที่รับรู้ได้ในเวลานี้คือบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยนั้นไม่กล้าจะลงมือกับเขาด้วยตัวเองอย่างงั้นรึ?
จงซานที่สงบใจลงในทันที.
"ข้าไม่จำเป็นต้องลงมือด้วยตัวเอง,ทว่าข้ายังมีกลุ่มศิษย์ของข้าอยู่!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ศิษย์ยินดีที่จะทำเพื่ออาจารย์!"
"อาจารย์,ศิษย์ยินดีที่จะออกไปต่อสู้เพื่อท่าน!"
........................
............
เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เอ่ยอาสาเอง,พวกเขาต้องการสังหารจงซานในทันที.
"ประมุขนิกายเสอโห่ว,หรือว่าเจ้าต้องการขวางข้าจริงๆ?"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เอ่ยออกมา.
หม่ากูจ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,ส่ายหน้าไปมาและกล่าวออกมาว่า,"ข้าบอกแล้วว่าไม่ได้ต้องการขวางเจ้า,เพียงแค่ต้องการเห็นว่าเจ้าจะลงมืออย่างไร!"
ทว่าในเวลาเดียวกัน,ที่ยอดเขาห่างออกไปอีกแห่ง.
"ศิษย์พี่,ดูนั่น,นั่นมันจงซาน!เขาที่ได้เตาฟ้าดินไป,พวกเรา.....!"
"ช้าก่อน!"
"ศิษย์พี่? หากไม่รีบลงมือเดี๋ยวมีคนชิงตัดหน้าไปก่อนพวกเราหรอก?"
"เจ้ามองไม่เห็นคนเหล่านั้นรึอย่างไร?"
"? บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย?
ประมุขนิกายเสอโห่ว?"
"ส่งสัญญาณออกไป,แจ้งไปยังอาจารย์อาให้พวกเขารีบมาที่นี่!"
"รับทราบ!"
ไฟสัญญาณที่ถูกยิงขึ้นท้องฟ้า,ทว่าศิษย์พี่ศิษย์น้องสองคน,อาจารย์อายังไม่มาถึง,กับดึงผู้ฝึกตนมากมายที่อยู่รอบๆนี้มาก่อน.
ผู้ฝึกตนมากมายในโลกนวีหว๋านั้นอ่อนไหวเป็นอย่างมาก,ดังนั้นเพียงแค่เส้นแสงเล็กๆน้อยก็ดึงกลุ่มคนมากมายข้ามาหาแล้ว.
ผู้คนมากมายต่างก็จับจ้องมองมายังหุบเขาแห่งนี้ในทันที.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่จ้องมองไปยังจงซาน,"ข้าจะให้โอกาสเจ้า,ข้าใจใช้ศิษย์แค่สองคน,หากเจ้าสามารถชนะพวกเขาได้,ข้าเสวี๋ยเหม่ยจะจากไปในทันที!"
จงซานที่จ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยพร้อมกับเผยยิ้มออกมาในทันที,ให้โอกาสเขาอย่างงั้นรึ?
ความจริง,หากบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยไม่ลงมือด้วยตัวเอง,จงซานไม่รู้สึกหวาดกลัวแม้แต่น้อย.
"ขอให้ประมุขนิกายเสอโห่วเป็นพยานให้ด้วย!"จงซานที่จับจ้องมองไปยังประมุขนิกายเสอโห่ว.
"หวังไว้เช่นนั้น!"ประมุขนิกายเสอโห่วที่พยักหน้ารับ.
"เชิญ!"จงซานที่จ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
"เหม่ยซิน,เจ้าเป็นคนแรก!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
"ครับ,อาจารย์!"ใบหน้าของชายที่ดูหล่อเหลากล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
กับการพูดคุยของคนด้านล่างหุบเขาเหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆบนยอดเขาต่างก็ได้ยินกันทั้งนั้น.
"เซียนโบราณเหม่ยซิน?
นี่คือศิษย์ที่โดดเด่นของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,ได้ยินมาว่าเขามีวิชากระบี่ที่ยอดเยี่ยมเป็นยอดฝีมือไร้คู่เปรียบอีกด้วย."
"จงซานจะต่อสู้กับเหม่ยซวินอย่างงั้นรึ?
จงซานจะเป็นคู่มือเขาได้อย่างงั้นรึ?"
"ไม่ต้องเอ่ยเลยว่า,คนที่บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยนำมานั้น,บอกยาก!"
..............................
............
......
เสียงของผู้คนที่ดังอื้ออึง,เกี่ยวกับข่าวเรื่องเตาฟ้าดินได้กระจายไปทั่ว,ทำให้ผู้คนมากมายมารวมตัวกัน,เตาฟ้าดินถูกหลอมผสานแล้วรึ?
ดูเหมือนว่าจะไม่ได้อยู่ในมือจงซาน.
กับข่าวที่พวกเขาได้รับมา,ทำให้ผู้คนมากมายรู้สึกเศร้าใจ,ทว่าในเมื่อประมุขนิกายเสอโหวกล่าวออกมาด้วยตัวเอง,ความจริงนี้จะไม่เชื่อก็ไมได้,ทว่าในเวลานี้พวกเขาต่างก็จดจ้องมองมายังจงซาน,ธวัชเจาเหย๋า?
ธวัชเจาเหย๋ามีกรรมกับจงซานอย่างงั้นรึ?
"จงซาน,เชิญ!"เหม่ยซินที่เอ่ยต่อจงซานในทันที.
จงซานที่จ้องมองไปยังเหม่ยซิน,เผยท่าทางดูแคลนและกล่าวออกมาว่า,"เจ้า?
เจ้าไม่คู่ควรให้ข้าลงมือ!"
ฮือฮา!
พื้นที่รอบๆที่เสียงดังอื้ออึง,จงซานพูดจาใหญ่โตนัก! เหม่ยซิน,เซียนโบราณไม่ใช่คู่มือของเขาอย่างงั้นรึ?
"เจ้า!"เหม่ยซินที่แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยวออกมา.
"จงซาน?"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เผยท่าทางไม่พอใจเช่นกัน.
เพิ่งรับคำว่าจะต่อสู้,ตอนนี้คิดจะผิดคำพูดอย่างงันรึ?
"เซิ่งหวังจง?"หม่ากูที่ออกตัวเป็นพยาน
เผยท่าทางผิดหวังเล็กน้อย.
จงซานที่ไม่ได้กล่าวสิ่งใด,ทว่าเขาที่สะบัดมือนำตำหนักขนาดใหญ่ออกมา,จากนั้นประตูตำหนักก็เปิดออกมา.
"ครืนนนนน!"
จากนั้นประตูตำหนักก็ปิดลงเสียงดัง.
"หืม?"
เห็นการกระทำของจงซานแล้ว,ทำให้ทุกคนกลายเป็นงงงวย,จงซานต้องการทำอะไร?
ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
"ปัง!"
ประตูตำหนักเปิดออกมาอีกครั้ง,จงซานที่ก้าวออกมาจากด้านใน,ทำให้ทุกคนประหลาดใจเป็นอย่างมาก,เพราะว่าด้านหลังของจงซานนั้นมีใครคนหนึ่งตามมา,ชายคนหนึ่งที่สวมชุดสีน้ำเงิน.
เขาเป็นใครกัน?
หลายๆคนที่พยายามค้นหาในความทรงจำของตัวเอง,ทว่ากลับไม่เคยเห็นหรือมีข้อมูลของคนผู้นี้มาก่อนเลย.
ชายในชุดสีน้ำเงิน,ที่หน้าผากนั้นมีไพลินประทับอยู่,เขาเป็นใครกัน?
ทุกๆคนที่จดจ้องมองด้วยท่าทางตื่นตะลึง,ชายคนดังกล่าวก้าวตามจงซานมาด้วยความเคารพ,เป็นข้าราชบริพารของเขาอย่างงั้นรึ?
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ดวงตาหรี่เล็กลง,ไม่เคยเห็นชายในชุดสีน้ำเงินมาก่อน,มองไม่เห็นพลังฝึกตน?
เซียนโบราณ? เขาและจงซานเกี่ยวข้องกันอย่างไร?
จงซานที่นำเขาออกมาและกล่าวออกมาว่า,"โหลวซิงเฉิน!"
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"โหลวซิงเฉินที่รับคำในทันที.
เฉินอยู่นี่แล้ว? ข้าราชบริพารของจงซาน?
จงซานมีข้าราชบริพารเป็นเซียนโบราณด้วยอย่างงั้นรึ?บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
"นั่นคือเหม่ยซิน,ต่อสู้กับเขาเพื่อข้า!"จงซานกล่าว.
"รับทราบ!"
"ล้มเขา,เป็นหรือตายไม่ต้องใส่ใจ!"จงซานที่ออกคำสั่ง.
"เฉินน้อมรับคำสั่ง!"
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายต่างก็จับจ้องมองมายังโหลวซิงเฉิน,ได้ยินแล้วตื่นตกใจเล็กน้อย,คนผู้นี้เป็นใครมาจากใหน?
ล้มเขาอย่างงั้นึ? เซียนโบราณอย่างงั้นรึ? เป็นหรือตายไม่ต้องใส่ใจรึ?
เหม่ยซินที่อยู่ตรงข้าเผยท่าทางเหยียดหยัน,จงซานที่มีระดับต้าเซียน?
ข้าราชบริพารของเขาจะแข็งแกร่งขนาดใหนกัน?
ตามข่าวลือจงซานเวลานี้มีระดับต้าเซียนทว่ากลับมีความเฉลียวฉลาดแผนการลึกล้ำน่าเกรงขามทำให้เขารู้สึกระมัดระวัง,ทว่ากับส่งข้าราชบริพารตัวเองมาอย่างงั้นรึ?
ชิ! ดูแคลนข้าอย่างงั้นรึ?
"เริ่มได้,ระวังตัวด้วย!."บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่กล่าวเตือน.
"อาจารย์โปรดวางใจศิษย์จะไม่ทำให้ชื่อเสียงอาจารย์แปดเปื้อน,จะสังหารคนผู้นี้เพียงกระบี่เดียว!"เหม่ยซินที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ระหว่างที่กล่าวออกมานั้น,ร่างของเหม่ยซินก็บินออกไปหยุดอยู่บนยอดเขาแห่งหนึ่งอย่างรวดเร็ว.
"ไปได้แล้ว!"จงซานที่โบกมือ.
"ครับ!"
โหลวซิงเฉินที่บินออกไป,ก่อนที่จะไปหยุดที่ยอดเขาอีกแห่งหนึ่ง.
ยอดเขาทั้งสองอยู่ไม่ห่างกันนัก,เหม่ยซินและโหลวซิงเฉินที่จ้องมองหน้ากันและกัน.
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่หลีกเลี่ยงเปิดทางให้กับคนทั้งสอง,ไม่มีใครกล้าเข้าไปขวางการต่อสู้ของทั้งสองแต่อย่างใด.
ผู้ใต้บังคับบัญชาของจงซาน,เขาจะเป็นคู่มือให้กับเซียนโบราณเหม่ยซินอย่างไร?
คนผู้นี้มานามว่าโหลวซิงเฉิน? หากว่าเขาน่าเกรงขามจริง,เขาควรจะมีชื่อเสียงแล้ว,หากแต่พวกเขาไม่มีใครเคยได้ยินมาก่อนเลย.
เหม่ยซินที่จ้องมองโหลวซิงเฉินด้วยท่าทางดูแคลน,ก่อนที่จะยื่นมือออกไปด้านหน้า,ในมือของเขานั้นปรากฏระบี่สีขาวหิมะเล่มหนึ่งขึ้น,กระบี่ยาวที่มีปราณกระบี่ร่ายรำไปมาบนอากาศ,ปราณกระบี่มากมายที่หมุนวนอยู่รอบๆร่างกายของหม่ยซิน,ปรากฏกระบี่มากมาย,ราวตัวกันขึ้นมาเหมือนกับค่ายกลกระบี่,พร้อมกับปลดปล่อยแรงกดดันที่ยิ่งใหญ่ทรงพลังออกมา.
กระบี่ที่สั่นสะเทือนไปทั่วหล้า! อำนาจของกระบี่ที่รุนแรงและยิ่งใหญ่กำลังแผ่ออกไปทุกทิศทุกทาง.
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่อยู่ใกล้ๆเร่งรีบถอยห่างออกไปอย่างรวดเร็ว.
"เหม่ยซินร้ายกาจยิ่งนัก!"
"อำนาจกระบี่ทรงพลังยิ่งนัก!"
"เหม่ยซินกำลังเตรียมจัดการสังหารโหลวซิงเฉินให้ตกตายไปในทันทีเลยอย่างงั้นรึ?
........................
..................
ผู้คนมากมายที่ถอยห่างพร้อมอุทานออกมาด้วยความตื่นตกใจ,นี่คือยอดฝีมือระดับเซียนโบราณ?
เย่ซิงเฉินต้องพบกับสภาพอเนจอนาถแล้ว!
ที่ไกลออกไปบนยอดเขาอีกแห่ง,โหลวซิงเฉินไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวแม้แต่น้อย,เขาที่สะบัดมือนำคันศรสีน้ำเงินออกมา.
"นี่มันอะไรกัน?
เขาใช้คันศรและลูกศรเป็นอาวุธอย่างงั้นรึ?"
"เขาจะใช้คันศรและลูกศรอย่างงั้นรึ?
ไร้ประโยชน์ชะมัด,มันจะแข็งแกร่งอย่างไรก็มีเพียงแค่ดอกเดียว,ส่วนปราณกระบี่ของเหม่ยซินนั้นมีปราณกระบี่นับหมื่น,ร่างของเขาต้องแหลกสลายในทันทีอย่างแน่นอน!"
"นี่เขาใช้คันศรและลูกศรจริงๆรึ?
มันน่าขันเกินไปแล้ว!"
....................................
............
ผู้คนมากมายที่อยู่รอบๆต่างก็เผยท่าทางเหยียดหยัน,เพียงคันศรและลูกศร,จะทำอะไรได้,เพราะพวกเขาคิดว่าอาวุธดังกล่าวนั้นอ่อนด้อยจนเกินไป.
ทว่าโหลวซิงเฉินนั้นหาได้สนใจ,ในอดีตนี่คืออาวุธที่ทำให้เขาเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งของอาณาเขตจวงหลุน.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น