Immortality Chapter 946 Xuemei old ancestor
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 946 บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
Chapter 946 Xuemei old
ancestor
ภายในโลกนวีหว๋า,บนยอดเขาสูงแห่งหนึ่ง!
หยิง,ไป๋ฉีและกุยกูซือ.
ที่ด้านหน้าของคนทั้งสาม,มีชายคนหนึ่งที่ตัวสั่นเทิ้ม,กำลังเล่าเรื่องทุกอย่างที่เขารู้ออกมาอยู่.
"เอาล่ะ,เจ้าไปได้แล้ว!"หยิงที่เอ่ยออกมาอย่างไม่แยแส.
ชายคนดังกล่าวที่ดวงตาเบิกกว้าง,จดจ้องมองหยิงด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ,นี่จะปล่อยเข้าไปจริงๆรึ?
"ไม่ไปอย่างงั้นรึ?
หรือว่าต้องการให้ข้าไปส่งรึอย่างไร?"ไป๋ฉีที่จับจ้องมองออกไป.
ร่างของไป๋ฉีที่ปะทุจิตสังหารที่รุนแรงออกมา,ราวกับพายุที่รุนแรง,ทำให้ชายคนดังกล่าวสั่นสะท้านยิ่งกว่าเดิม.
"ขอบคุณ,อาวุโส,ขอบคุณ,อาวุโส!"
หลังจากขอบคุณเสร็จ,เขาที่เร่งรีบบินจากไปอย่างรวดเร็ว.
"ไม่หวาดกลัวความตายจริงๆ,กล้าที่จะมาหาเรื่องพวกเรา!"ชายในชุดสีดำกุยกูซือหัวเราะออกมาเล็กน้อย.
"เซิ่งหวังทำไมไม่ให้ข้าสังหารเขากัน?"ไป๋ฉีที่ขมวดคิ้วไปมาจดจ้องมองไปยังชายคนที่กำลังหนีไป.
"เพราะข้อมูลของเขา,สังหารไปแล้วได้ประโยชน์อะไร?
อย่างไรก็ตามหากเป็นเช่นนี้ก็จะมีคนนำข้อมูลดีมาให้กับพวกเราเสมอ!"หยิงที่กล่าวออกมาอย่างไม่แยแสนัก.
กุยกูซือที่อยู่ข้างๆพยักหน้ารับ,"ใช่แล้ว,เตาฟ้าดินจากไปแล้ว,ตอนนี้ยังเหลือธวัชเจาเหยา(กำเนิดปิศาจ),พวกเราจะต้องค้นหาธวัชเจาเหยาให้เจอเร็วที่สุด!"
"อืม!"หยิงที่พยักหน้ารับอย่างเฉยเมย.
"นี่จงซานทะลวงผ่านระดับได้อีกแล้วรึ?"ไป๋ฉีที่ขมวดคิ้วไปมา.
"จงซาน?
คนผู้นี้ไม่ได้ทำให้ผิดหวัง,เขาเติบโตขึ้นอีกแล้วอย่างแน่นอน,หากว่าหยุดชะงักสิถึงจะรู้สึกแปลก!"กุยกูซือที่ส่ายหน้าไปมา.
"เซียนเซิง,ท่านคิดว่าจงซานออกไปจากโลกนวีหว๋าแล้วอย่างงั้นรึ?"ไป๋ฉีที่เอ่ยถามออกมา.
"พวกเราอาจจะได้พบกับเขาอีกครั้ง!"กุยกูซือกล่าออกมาเบาๆ.
มีโอกาสได้พบกัน,คำพูดของกุยกูซือเห็นชัดเจนว่า,จงซานยังอยู่ที่นี่.
"ธวัชเจาเหยาพวกเราจะต้องพบเป็นคนแรก,ไม่สามารถปล่อยไปให้อยู่ในมือของกงจื่อได้!"หยิงกล่าวออกมาอย่างไม่แยแส.
"ขอรับ!"ไป๋ฉีที่เอ่ยรับในทันที.
โลกหนี่หว๋า,ภายในหุบเขาแห่งหนึ่ง.
ภายในหุบเขาแห่งนี้มีผู้ฝึกตนรวมกันอยู่มากมาย,แต่ละคนสวมชุดสีขาว,บนเสื้อปักรูปดอกเหมยเอาไว้,และในหุบเขาดังกล่าวยังมีกระท่อมขนาดเล็กตั้งอยู่.
รอบกระท่อมมีเถาว์สีม่วงกระจายไปทั่ว,เหล่าผู้ฝึกตนในชุดสีขาวต่างก็จ้องมองไปภายในกระท่อมด้วยความเคารพ.
ประตูกระท่อมค่อยๆเปิดออกมาช้าๆ,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่อยู่ด้านในก้าวออกมาช้าๆ.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่สะบัดมือ,เก็บกระท่อมดังกล่าวไปในทันที.
"อาจารย์!"
"ผู้ก่อตั้ง!"
เหล่าศิษย์ที่เอ่ยออกมาด้วยความเคารพ.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อาจารย์,ศิษย์น้อง,เขา......?"ศิษย์คนหนึ่งที่เอ่ยสอบถามออกมาทันที.
"ถูกแล้ว,เขาตายไปแล้ว,อสูรย้อนเวลาเองก็ด้วย,ถูกจงซานสังหาร!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
ท่าทางของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เอ่ยออกมาอย่างไม่แยแส,ไม่ได้แสดงความโกรธเกรี้ยวหรือเสียใจใดๆออกมา,ราวกับว่าเป็นเรื่องที่ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง.
"จงซาน? เป็นเขาอย่างงั้นรึ?
"ศิษย์คนหนึ่งที่เอ่ยออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยวขึ้นมาในทันที.
"จะต้องแก้แค้นให้กับศิษย์น้อง!"
"อสูรย้อนเวลาด้วยเหรอ!"
เหล่าศิษย์ที่กำลังโกรธเกรี้ยว,มีเพียงศิษย์ที่ยืนอยู่ด้านหลังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยเท่านั้นที่ไม่ได้โกรธเกรี้ยว,ทว่ายังคงจ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
"อาจารย์,พวกเราจะทำอย่างไรดี? เตาฟ้าดินตอนนี้ถูกจงซานชิงไปแล้ว,บางที่อาจจะนำออกจากโลกนวีหว๋าไปแล้วด้วย,พวกเราจะออกค้นหาเตาฟ้าดินหรือไม่?"ศิษย์คนหนึ่งที่สอบถามออกมาในทันที.
"เตาฟ้าดินที่แตกหักเสียหาย,ตอนนี้มีระดับเพียงของวิเศษบรรพชนเท่านั้น,ไม่จำเป็นต้องไล่ตาม,เป้าหมายของพวกเราไม่ใช่เตาฟ้าดิน,ทว่าเป็นธวัชเจาหยาต่างหาก! แต่ว่า?"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อาจารย์,มีอะไรอย่างงั้นรึ?"
"ธวัชเจาเหยา? ธวัชเจาเหยา........!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ส่ายหน้าไปมา,หากแต่ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.
ภายในโลกนวีหว๋า,เพราะว่าจงซานได้ครอบครองเตาฟ้าดินทำให้ผู้คนมากมายต่างก็ค้นหากันจ้าระหวั่น.
ผู้คนมากมายค้นหาพื้นที่รอบๆ,ทว่าผ่านมาสองเดือนแล้ว,หากแต่ไม่เห็นแม้แต่เงาของจงซาน.
บนอากาศคนกลุ่มหนึ่งที่ลอยอยู่กวาดตามองไปรอบๆ.
"ศิษย์พี่,ไม่ใช่ว่าจงซานออกไปแล้วหรอกรึ?"
"ไม่ควรจะเป็นเช่นนั้น,จากคำพูดของซือหม่าหยวนจงซานนั้นได้รับบาดเจ็บหนัก,จำเป็นต้องรักษาตัวเองก่อน,แน่นอนว่าจะต้องซ่อนตัวอยู่ที่ใดที่หนึ่งแน่!"
"แต่ว่า,ศิษย์พี่,จงซานที่อยู่ในสภาพอ่อนแอ,ต้องถือเตาฟ้าดินที่สูงใหญ่กว่าสามจั้ง,ไม่ใช่ว่าพบกับผู้ฝึกตนคนอื่น,หรือถูกสังหารไปแล้วรึ?
เตาฟ้าดินตอนนี้ยังจะอยู่ในมือจงซานอีกรึ?"
สองเดือนผ่านมานี้,ไม่มีใครเห็นแม้แต่เงาจงซาน,ทำให้ทุกคนรู้สึกไม่ดีขึ้นมา,เป็นไปได้ว่าจงซานตายไปแล้วอย่างงั้นรึ?
สองเดือน!หลายๆกลุ่มที่เริ่มทนไม่ไหว,ทว่าก็ยังมีคนมากมายที่หาอยู่แม้แต่มากขึ้นด้วยซ้ำ.
เพราะว่าพวกเขาเชื่อว่าจงซานต้องซ่อนตัวอยู่ที่ใหนสักแห่ง,พยายามที่จะหลอมประสานเตาฟ้าดินอยู่,หากว่าเขาหลอมรวมแล้ว,ก็ยากที่จะชิงมาได้,ดังนั้นพวกเขาจึงต้องเร่งรีบค้นหาให้ได้โดยเร็ว.
"พบแล้ว,จงซานอยู่ที่นี่!"ที่ด้านนอกหุบเขาแห่งหนึ่งมีใครบางคนที่ร้องออกมาด้วยความประหลาดใจดีใจเป็นอย่างมาก.
ที่ด้านนอกหุบเขานั้น,ดูเหมือนว่าจะมีชายในชุดสีแดงยืนอยู่ก่อนแล้ว,หลังจากที่มีใครร้องออกมา,ชายในชุดสีแดงถึงกับเผยท่าทางเศร้าใจขึ้นมาทันที.
"วูซซซ!"
บนอากาศพริบตาเดียวปรากฏคนมากมายบินมากว่า 70-80
คน,นอกจากนี้พลังฝึกตนแต่ละคนยังมากกว่าชายในชุดสีแดง.
ชายในชุดสีแดงแทบจะทำอะไรไม่ได้เลย,ต้องการจะร้องออกมาแต่ก็ไม่มีน้ำตาคนมากมายที่กำลังหลั่งไหลออกมา,แทบจะพูดไม่ออกว่า,เขาเป็นคนพบคนแรก,ทว่าคนมากมายต่างก็จับจ้องมองเข้าไปในหุบเขา,ซึ่งเป็นหุบเขาที่มีค่ายกลปกคลุมเอาไว้.
ทุกคนต่างก็นำของวิเศษออกมามากมาย.
"ทะลวง ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เกิดระเบิดเสียงดังสนั่น,ค่ายกลชั้นแรกถูกทะลวงระเบิดแตกกระจาย.
จงซานดูเหมือนว่าจะแข็งแกร่งมาก,ทว่าก็มีเพียงแค่ระดับต้าเซียน,หากแต่ค่ายกลที่ปกคลุมเอาไว้นี้,แต่ด้วยผู้คนมากมายที่โจมตีเข้ามาพร้อมๆกันจึงยากที่จะต้านไหว.
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
จากนั้นไม่นาน,ค่ายกล 18
ชั้นก็พังทลายลงอย่างสมบูรณ์.
เผยให้เห็นปราสาทขนาดใหญ่ภายในหุบเขา.
"ใช่แล้ว,นี่คือรูปแบบปราสาทของต้าเจิ้ง,ต้องเป็นตำหนักของจงซานแน่นอน!"ใครบางคนที่มีประสบการณ์เอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
หลังจากที่ได้รับการยืนยันแล้ว,ทุกคนต่างก็ตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก.
จงซานอยู่ที่นี่? อยู่ภายในตำหนัก?
เขากำลังทำอะไรเขากำลังหลอมประสานเตาฟ้าดิน?
แน่นอนเขาจะต้องกำลังหลอมประสานเตาฟ้าดินแน่!
ทว่าในเวลาเดียวกัน,กลับไม่มีใครกล้าพุ่งเข้าไปในทันที.
จงซานมีระดับเซียนสวรรค์จริงรึ? ไร้สาระ! ตอนนี้ทุกคนเชื่อว่าจงซานมีระดับเซียนสวรรค์อย่างงั้นรึ?
หลั่นเติ้งที่มีระดับเซียนบรรพชน,ซือหม่าหยวนที่รวบรวมพลังมากมาย,สุดท้ายเป็นเช่นไรล่ะ?
ไม่ใช่ว่าไม่สามารถจัดการจงซานได้หรอกรึ?
คิดถึงสภาพของประมุขนิกายจื่อเซียวแล้ว,ทำให้ภายในใจของทุกคนเย็นยะเยือบ,เหมือนมีเมฆคลึ้มเกาะกินใจเหมือนกัน.
กับผู้ฝึกตนมากมายที่ล้อมกรอบ,จงซานสามารถนำเตาฟ้าดินหนีออกมาได้อย่างปลอดภัย?
ในเวลานี้,ใครจะกล้าบอกว่าเขามีระดับเซียนสวรรค์?
สัมผัสเทวะของทุกคนที่เริ่มกวาดตามองออกไป,ตรวจสอบเตาฟ้าดิน,พร้อมกับกุมของวิเศษในมือ,พร้อมลงมือทุกเมื่อ.
ที่ประตูประสาทนั้น,มีหมอกสีชมพูแผ่ออกมา,ทุกคนต่างก็แสดงท่าทางสงสัย,หนึ่งในพวกเขาทำการตรวจสอบหมอกสีชมพู,ทันใดนั้นใบหน้าที่กลายเป็นสีแดง,เลือดลมที่ไหลเวียนอย่างรวดเร็วทำให้กระหายน้ำ,ร้อนรุ่มขึ้นมาทันที.
อีกคนที่ทำการตรวจสอบ,และลงความเห็นว่าไม่น่าจะมีปัญหา,ทว่ากลับกลายเป็นปัญหาใหญ่เข้าแล้ว.
"ครืนนนนน!"
สัมผัสเทวะที่ไม่สามารถใช้งานได้,เขาที่ใช้ของวิเศษโจมตีเข้าไปที่ด้านหน้าประตู.
ที่ด้านหน้าประตู,หมอกสีชมพูมากมายที่ปะทุออกมา,ปกคลุมทุกคนที่อยู่รอบๆในทันที,พื้นที่ภายในหุบเขาเต็มไปด้วยพลังงานสีชมพู.
ทว่าเกิดระเบิดขึ้นที่ด้านหน้า,ทำให้จงซานที่อยู่ด้านในรับรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในทันที.
จงซานที่สูดายใจลึก,สองเดือนที่ผ่านมานี้,เขารับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นได้เป็นอย่างดี.
"ฟริบๆ!"แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่เต้นไปมา.
หายแล้ว,แปดหางสวรรค์แห่งจุจบที่หายดีสมบูรณ์,ไม่มีอาการบาดเจ็บเหลืออยู่เลย.
"เป็นเนตรนิมิตดีที่ร้ายกาจมาก!"จงซานที่ถอนหายใจเบาๆ.
จงซานที่ก้าวออกมาด้านนอกตำหนัก,ก่อนที่จะสะบัดมือเก็บปราสาทของเขาไป.
ภายในหมอกหงหลวน,ไม่มีผลต่อจงซานแน่นอน,ขณะที่เขาจดจ้องมองผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆ.
เห็นใบหน้าท่าทางของเหล่าผู้ฝึกตนรอบๆแล้ว,ใบหน้าของจงซานที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
"น่ารังเกียจนัก!"จงซานที่แค่นเสียงเย็นชา.
หางของแปดหางสวรรค์ที่สะบัดออกไป,ปราณกระบี่ที่หนักหน่วงรุนแรงสาดกระจายเกิดระเบิดดังสนั่น.
"ตูมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงเสยร่างกันอยู่นั้นถูกการโจมตีของแปดหางสวรรค์ลอยละล่องหลุดลอยออกจากกัน,เทือกเขารอบๆระเบิดกลายเป็นฝุ่นผง.
จงซานที่สะบัดมือดูดซับหมอกหงหลวนทั้งหมดกลับมา,ทิ้งเหล่าผู้ฝึกตนที่เปลือยเปล่าจมอยู่ในเศษซากของเศษดินเศษหิน,ก่อนที่จะบินพุ่งตรงไปยังทิศทางหนึ่งด้วยความเร็ว.
ผ่านมาหลังจากนั้นสิบวัน,จงซานก็รับรู้ว่าตลอดสองเดือนมานี้,ผู้คนต่างก็มารวมตัวกันในโลกนวีหว๋ามากยิ่งขึ้นกว่าเดิม,เพราะว่าทุกคนเชื่อว่าของล้ำค่าที่สุดของโลกนวีหว๋ายังไม่มีใครได้ไปครอง.
ทุกคนต้องการหาธวัชเจาเหยาอย่างงั้นรึ?
จงซานไม่เชื่อว่าตัวเองจะโชคดีตลอด,ไม่มีโอกาสแม้แต่น้อย,และจะหาอย่างไรที่ใหน?
ทั่วทั้งแผ่นดินผู้คนมากมายกำลังค้นหาตัวเขาอยู่,แม้แต่การเร่งรีบหนีออกไปก็รังแต่สร้างปัญหาด้วยซ้ำ,ดังนั้นจงซานจึงได้เก็บตัวอยู่เพียงลำพังในหุบเขาที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง,แต่ละวันที่ค่อยๆสอบถามค้นหาข่าวต่างๆก่อนที่จะทางออกไปจากที่นี่.
วันหนึ่ง,จงซานที่นั่งตกปลาในทะเลสาบแห่งหนึ่ง,โดยไร้ซึ่งความกังวล.
ทันใดนั้น,ใบหน้าของจงซานที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,จดจ้องมองไปยังยอดเขาที่อยู่ไม่ไกลออกไป.
บนยอดเขาสูงนั้น,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยได้นำศิษย์มาหยุดยังสถานที่ดังกล่าว,จดจ้องมองมายังจงซาน.
บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยท่าทางไม่แยแส,ทว่าเหล่าศิษย์ของเขากำลังแสดงท่าทางโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมากแผ่ออกมา.
จงซานที่ยังคงนั่งตกปลา,จดจ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
"ในเมื่อมาแล้ว,ทำไมไม่ลงมาเล่า!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่พาเหล่าลูกศิษย์ลอยลงมายังด้านหน้าจงซาน.
"จงซาน,เจ้าสังหารศิษย์พี่ของข้า,วันนี้คือวันตายของเจ้า!"
"จงซาน,ท้ายที่สุดก็พบเจ้า,วันนี้ข้าจะดูว่าเจ้าจะหนีไปใหน?
ชิ,ข้าจะเอาโลหิตของเจ้ามาเขียนป้ายหลุมศพของเจ้าให้กับศิษย์พี่!"
ศิษย์ของเขาที่ตะโกนออกไปมาไม่หยุด.
จงซานนับตั้งแต่ต้นจนจบยังคงจดจ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,ข้าไม่ได้สนใจธุระของเจ้าเลย,ใยต้องมาสร้างปัญหาให้กับข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า?
แม้แต่ส่งศิษย์ตัวเองมาสังเวยเลยอย่างงั้นรึ?
นี่เจ้าไม่เสียดายชีวิตของศิษย์เจ้าเลยรึไง!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
กับคำพูดของจงซาน,เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่กลายเป็นหยุดนิ่ง,จดจ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,จากนั้นก็จ้องมองไปยังจงซานด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"จงซาน,เจ้ากล้าใส่ร้ายอาจารย์ข้า!"เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เผยท่าทางโกรธเกรี้ยวออกมา.
จงซานที่จ้องมองไปยังคนดังกล่าว,ผอมกับเผยท่าทางเหยียดหยัน,จากนั้นก็จับจ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยต่อ.
Chapter 946 Xuemei old
ancestor
雪梅老祖
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
ภายในโลกนวีหว๋า,บนยอดเขาสูงแห่งหนึ่ง!
หยิง,ไป๋ฉีและกุยกูซือ.
ที่ด้านหน้าของคนทั้งสาม,มีชายคนหนึ่งที่ตัวสั่นเทิ้ม,กำลังเล่าเรื่องทุกอย่างที่เขารู้ออกมาอยู่.
"เอาล่ะ,เจ้าไปได้แล้ว!"หยิงที่เอ่ยออกมาอย่างไม่แยแส.
ชายคนดังกล่าวที่ดวงตาเบิกกว้าง,จดจ้องมองหยิงด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ,นี่จะปล่อยเข้าไปจริงๆรึ?
"ไม่ไปอย่างงั้นรึ?
หรือว่าต้องการให้ข้าไปส่งรึอย่างไร?"ไป๋ฉีที่จับจ้องมองออกไป.
ร่างของไป๋ฉีที่ปะทุจิตสังหารที่รุนแรงออกมา,ราวกับพายุที่รุนแรง,ทำให้ชายคนดังกล่าวสั่นสะท้านยิ่งกว่าเดิม.
"ขอบคุณ,อาวุโส,ขอบคุณ,อาวุโส!"
หลังจากขอบคุณเสร็จ,เขาที่เร่งรีบบินจากไปอย่างรวดเร็ว.
"ไม่หวาดกลัวความตายจริงๆ,กล้าที่จะมาหาเรื่องพวกเรา!"ชายในชุดสีดำกุยกูซือหัวเราะออกมาเล็กน้อย.
"เซิ่งหวังทำไมไม่ให้ข้าสังหารเขากัน?"ไป๋ฉีที่ขมวดคิ้วไปมาจดจ้องมองไปยังชายคนที่กำลังหนีไป.
"เพราะข้อมูลของเขา,สังหารไปแล้วได้ประโยชน์อะไร?
อย่างไรก็ตามหากเป็นเช่นนี้ก็จะมีคนนำข้อมูลดีมาให้กับพวกเราเสมอ!"หยิงที่กล่าวออกมาอย่างไม่แยแสนัก.
กุยกูซือที่อยู่ข้างๆพยักหน้ารับ,"ใช่แล้ว,เตาฟ้าดินจากไปแล้ว,ตอนนี้ยังเหลือธวัชเจาเหยา(กำเนิดปิศาจ),พวกเราจะต้องค้นหาธวัชเจาเหยาให้เจอเร็วที่สุด!"
"อืม!"หยิงที่พยักหน้ารับอย่างเฉยเมย.
"นี่จงซานทะลวงผ่านระดับได้อีกแล้วรึ?"ไป๋ฉีที่ขมวดคิ้วไปมา.
"จงซาน?
คนผู้นี้ไม่ได้ทำให้ผิดหวัง,เขาเติบโตขึ้นอีกแล้วอย่างแน่นอน,หากว่าหยุดชะงักสิถึงจะรู้สึกแปลก!"กุยกูซือที่ส่ายหน้าไปมา.
"เซียนเซิง,ท่านคิดว่าจงซานออกไปจากโลกนวีหว๋าแล้วอย่างงั้นรึ?"ไป๋ฉีที่เอ่ยถามออกมา.
"พวกเราอาจจะได้พบกับเขาอีกครั้ง!"กุยกูซือกล่าออกมาเบาๆ.
มีโอกาสได้พบกัน,คำพูดของกุยกูซือเห็นชัดเจนว่า,จงซานยังอยู่ที่นี่.
"ธวัชเจาเหยาพวกเราจะต้องพบเป็นคนแรก,ไม่สามารถปล่อยไปให้อยู่ในมือของกงจื่อได้!"หยิงกล่าวออกมาอย่างไม่แยแส.
"ขอรับ!"ไป๋ฉีที่เอ่ยรับในทันที.
---------------------------------------------------
โลกหนี่หว๋า,ภายในหุบเขาแห่งหนึ่ง.
ภายในหุบเขาแห่งนี้มีผู้ฝึกตนรวมกันอยู่มากมาย,แต่ละคนสวมชุดสีขาว,บนเสื้อปักรูปดอกเหมยเอาไว้,และในหุบเขาดังกล่าวยังมีกระท่อมขนาดเล็กตั้งอยู่.
รอบกระท่อมมีเถาว์สีม่วงกระจายไปทั่ว,เหล่าผู้ฝึกตนในชุดสีขาวต่างก็จ้องมองไปภายในกระท่อมด้วยความเคารพ.
ประตูกระท่อมค่อยๆเปิดออกมาช้าๆ,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่อยู่ด้านในก้าวออกมาช้าๆ.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่สะบัดมือ,เก็บกระท่อมดังกล่าวไปในทันที.
"อาจารย์!"
"ผู้ก่อตั้ง!"
เหล่าศิษย์ที่เอ่ยออกมาด้วยความเคารพ.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อาจารย์,ศิษย์น้อง,เขา......?"ศิษย์คนหนึ่งที่เอ่ยสอบถามออกมาทันที.
"ถูกแล้ว,เขาตายไปแล้ว,อสูรย้อนเวลาเองก็ด้วย,ถูกจงซานสังหาร!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เอ่ยออกมาเบาๆ.
ท่าทางของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เอ่ยออกมาอย่างไม่แยแส,ไม่ได้แสดงความโกรธเกรี้ยวหรือเสียใจใดๆออกมา,ราวกับว่าเป็นเรื่องที่ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง.
"จงซาน? เป็นเขาอย่างงั้นรึ?
"ศิษย์คนหนึ่งที่เอ่ยออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยวขึ้นมาในทันที.
"จะต้องแก้แค้นให้กับศิษย์น้อง!"
"อสูรย้อนเวลาด้วยเหรอ!"
..............................
..................
......
เหล่าศิษย์ที่กำลังโกรธเกรี้ยว,มีเพียงศิษย์ที่ยืนอยู่ด้านหลังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยเท่านั้นที่ไม่ได้โกรธเกรี้ยว,ทว่ายังคงจ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
"อาจารย์,พวกเราจะทำอย่างไรดี? เตาฟ้าดินตอนนี้ถูกจงซานชิงไปแล้ว,บางที่อาจจะนำออกจากโลกนวีหว๋าไปแล้วด้วย,พวกเราจะออกค้นหาเตาฟ้าดินหรือไม่?"ศิษย์คนหนึ่งที่สอบถามออกมาในทันที.
"เตาฟ้าดินที่แตกหักเสียหาย,ตอนนี้มีระดับเพียงของวิเศษบรรพชนเท่านั้น,ไม่จำเป็นต้องไล่ตาม,เป้าหมายของพวกเราไม่ใช่เตาฟ้าดิน,ทว่าเป็นธวัชเจาหยาต่างหาก! แต่ว่า?"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อาจารย์,มีอะไรอย่างงั้นรึ?"
"ธวัชเจาเหยา? ธวัชเจาเหยา........!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ส่ายหน้าไปมา,หากแต่ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.
---------------------------------------------------------------------
ภายในโลกนวีหว๋า,เพราะว่าจงซานได้ครอบครองเตาฟ้าดินทำให้ผู้คนมากมายต่างก็ค้นหากันจ้าระหวั่น.
ผู้คนมากมายค้นหาพื้นที่รอบๆ,ทว่าผ่านมาสองเดือนแล้ว,หากแต่ไม่เห็นแม้แต่เงาของจงซาน.
บนอากาศคนกลุ่มหนึ่งที่ลอยอยู่กวาดตามองไปรอบๆ.
"ศิษย์พี่,ไม่ใช่ว่าจงซานออกไปแล้วหรอกรึ?"
"ไม่ควรจะเป็นเช่นนั้น,จากคำพูดของซือหม่าหยวนจงซานนั้นได้รับบาดเจ็บหนัก,จำเป็นต้องรักษาตัวเองก่อน,แน่นอนว่าจะต้องซ่อนตัวอยู่ที่ใดที่หนึ่งแน่!"
"แต่ว่า,ศิษย์พี่,จงซานที่อยู่ในสภาพอ่อนแอ,ต้องถือเตาฟ้าดินที่สูงใหญ่กว่าสามจั้ง,ไม่ใช่ว่าพบกับผู้ฝึกตนคนอื่น,หรือถูกสังหารไปแล้วรึ?
เตาฟ้าดินตอนนี้ยังจะอยู่ในมือจงซานอีกรึ?"
”..............................”
สองเดือนผ่านมานี้,ไม่มีใครเห็นแม้แต่เงาจงซาน,ทำให้ทุกคนรู้สึกไม่ดีขึ้นมา,เป็นไปได้ว่าจงซานตายไปแล้วอย่างงั้นรึ?
สองเดือน!หลายๆกลุ่มที่เริ่มทนไม่ไหว,ทว่าก็ยังมีคนมากมายที่หาอยู่แม้แต่มากขึ้นด้วยซ้ำ.
เพราะว่าพวกเขาเชื่อว่าจงซานต้องซ่อนตัวอยู่ที่ใหนสักแห่ง,พยายามที่จะหลอมประสานเตาฟ้าดินอยู่,หากว่าเขาหลอมรวมแล้ว,ก็ยากที่จะชิงมาได้,ดังนั้นพวกเขาจึงต้องเร่งรีบค้นหาให้ได้โดยเร็ว.
"พบแล้ว,จงซานอยู่ที่นี่!"ที่ด้านนอกหุบเขาแห่งหนึ่งมีใครบางคนที่ร้องออกมาด้วยความประหลาดใจดีใจเป็นอย่างมาก.
ที่ด้านนอกหุบเขานั้น,ดูเหมือนว่าจะมีชายในชุดสีแดงยืนอยู่ก่อนแล้ว,หลังจากที่มีใครร้องออกมา,ชายในชุดสีแดงถึงกับเผยท่าทางเศร้าใจขึ้นมาทันที.
"วูซซซ!"
บนอากาศพริบตาเดียวปรากฏคนมากมายบินมากว่า 70-80
คน,นอกจากนี้พลังฝึกตนแต่ละคนยังมากกว่าชายในชุดสีแดง.
ชายในชุดสีแดงแทบจะทำอะไรไม่ได้เลย,ต้องการจะร้องออกมาแต่ก็ไม่มีน้ำตาคนมากมายที่กำลังหลั่งไหลออกมา,แทบจะพูดไม่ออกว่า,เขาเป็นคนพบคนแรก,ทว่าคนมากมายต่างก็จับจ้องมองเข้าไปในหุบเขา,ซึ่งเป็นหุบเขาที่มีค่ายกลปกคลุมเอาไว้.
ทุกคนต่างก็นำของวิเศษออกมามากมาย.
"ทะลวง ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เกิดระเบิดเสียงดังสนั่น,ค่ายกลชั้นแรกถูกทะลวงระเบิดแตกกระจาย.
จงซานดูเหมือนว่าจะแข็งแกร่งมาก,ทว่าก็มีเพียงแค่ระดับต้าเซียน,หากแต่ค่ายกลที่ปกคลุมเอาไว้นี้,แต่ด้วยผู้คนมากมายที่โจมตีเข้ามาพร้อมๆกันจึงยากที่จะต้านไหว.
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
..............................
..................
......
จากนั้นไม่นาน,ค่ายกล 18
ชั้นก็พังทลายลงอย่างสมบูรณ์.
เผยให้เห็นปราสาทขนาดใหญ่ภายในหุบเขา.
"ใช่แล้ว,นี่คือรูปแบบปราสาทของต้าเจิ้ง,ต้องเป็นตำหนักของจงซานแน่นอน!"ใครบางคนที่มีประสบการณ์เอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
หลังจากที่ได้รับการยืนยันแล้ว,ทุกคนต่างก็ตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก.
จงซานอยู่ที่นี่? อยู่ภายในตำหนัก?
เขากำลังทำอะไรเขากำลังหลอมประสานเตาฟ้าดิน?
แน่นอนเขาจะต้องกำลังหลอมประสานเตาฟ้าดินแน่!
ทว่าในเวลาเดียวกัน,กลับไม่มีใครกล้าพุ่งเข้าไปในทันที.
จงซานมีระดับเซียนสวรรค์จริงรึ? ไร้สาระ! ตอนนี้ทุกคนเชื่อว่าจงซานมีระดับเซียนสวรรค์อย่างงั้นรึ?
หลั่นเติ้งที่มีระดับเซียนบรรพชน,ซือหม่าหยวนที่รวบรวมพลังมากมาย,สุดท้ายเป็นเช่นไรล่ะ?
ไม่ใช่ว่าไม่สามารถจัดการจงซานได้หรอกรึ?
คิดถึงสภาพของประมุขนิกายจื่อเซียวแล้ว,ทำให้ภายในใจของทุกคนเย็นยะเยือบ,เหมือนมีเมฆคลึ้มเกาะกินใจเหมือนกัน.
กับผู้ฝึกตนมากมายที่ล้อมกรอบ,จงซานสามารถนำเตาฟ้าดินหนีออกมาได้อย่างปลอดภัย?
ในเวลานี้,ใครจะกล้าบอกว่าเขามีระดับเซียนสวรรค์?
สัมผัสเทวะของทุกคนที่เริ่มกวาดตามองออกไป,ตรวจสอบเตาฟ้าดิน,พร้อมกับกุมของวิเศษในมือ,พร้อมลงมือทุกเมื่อ.
ที่ประตูประสาทนั้น,มีหมอกสีชมพูแผ่ออกมา,ทุกคนต่างก็แสดงท่าทางสงสัย,หนึ่งในพวกเขาทำการตรวจสอบหมอกสีชมพู,ทันใดนั้นใบหน้าที่กลายเป็นสีแดง,เลือดลมที่ไหลเวียนอย่างรวดเร็วทำให้กระหายน้ำ,ร้อนรุ่มขึ้นมาทันที.
อีกคนที่ทำการตรวจสอบ,และลงความเห็นว่าไม่น่าจะมีปัญหา,ทว่ากลับกลายเป็นปัญหาใหญ่เข้าแล้ว.
"ครืนนนนน!"
สัมผัสเทวะที่ไม่สามารถใช้งานได้,เขาที่ใช้ของวิเศษโจมตีเข้าไปที่ด้านหน้าประตู.
ที่ด้านหน้าประตู,หมอกสีชมพูมากมายที่ปะทุออกมา,ปกคลุมทุกคนที่อยู่รอบๆในทันที,พื้นที่ภายในหุบเขาเต็มไปด้วยพลังงานสีชมพู.
ทว่าเกิดระเบิดขึ้นที่ด้านหน้า,ทำให้จงซานที่อยู่ด้านในรับรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในทันที.
จงซานที่สูดายใจลึก,สองเดือนที่ผ่านมานี้,เขารับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นได้เป็นอย่างดี.
"ฟริบๆ!"แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่เต้นไปมา.
หายแล้ว,แปดหางสวรรค์แห่งจุจบที่หายดีสมบูรณ์,ไม่มีอาการบาดเจ็บเหลืออยู่เลย.
"เป็นเนตรนิมิตดีที่ร้ายกาจมาก!"จงซานที่ถอนหายใจเบาๆ.
จงซานที่ก้าวออกมาด้านนอกตำหนัก,ก่อนที่จะสะบัดมือเก็บปราสาทของเขาไป.
ภายในหมอกหงหลวน,ไม่มีผลต่อจงซานแน่นอน,ขณะที่เขาจดจ้องมองผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆ.
เห็นใบหน้าท่าทางของเหล่าผู้ฝึกตนรอบๆแล้ว,ใบหน้าของจงซานที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
"น่ารังเกียจนัก!"จงซานที่แค่นเสียงเย็นชา.
หางของแปดหางสวรรค์ที่สะบัดออกไป,ปราณกระบี่ที่หนักหน่วงรุนแรงสาดกระจายเกิดระเบิดดังสนั่น.
"ตูมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงเสยร่างกันอยู่นั้นถูกการโจมตีของแปดหางสวรรค์ลอยละล่องหลุดลอยออกจากกัน,เทือกเขารอบๆระเบิดกลายเป็นฝุ่นผง.
จงซานที่สะบัดมือดูดซับหมอกหงหลวนทั้งหมดกลับมา,ทิ้งเหล่าผู้ฝึกตนที่เปลือยเปล่าจมอยู่ในเศษซากของเศษดินเศษหิน,ก่อนที่จะบินพุ่งตรงไปยังทิศทางหนึ่งด้วยความเร็ว.
ผ่านมาหลังจากนั้นสิบวัน,จงซานก็รับรู้ว่าตลอดสองเดือนมานี้,ผู้คนต่างก็มารวมตัวกันในโลกนวีหว๋ามากยิ่งขึ้นกว่าเดิม,เพราะว่าทุกคนเชื่อว่าของล้ำค่าที่สุดของโลกนวีหว๋ายังไม่มีใครได้ไปครอง.
ทุกคนต้องการหาธวัชเจาเหยาอย่างงั้นรึ?
จงซานไม่เชื่อว่าตัวเองจะโชคดีตลอด,ไม่มีโอกาสแม้แต่น้อย,และจะหาอย่างไรที่ใหน?
ทั่วทั้งแผ่นดินผู้คนมากมายกำลังค้นหาตัวเขาอยู่,แม้แต่การเร่งรีบหนีออกไปก็รังแต่สร้างปัญหาด้วยซ้ำ,ดังนั้นจงซานจึงได้เก็บตัวอยู่เพียงลำพังในหุบเขาที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง,แต่ละวันที่ค่อยๆสอบถามค้นหาข่าวต่างๆก่อนที่จะทางออกไปจากที่นี่.
วันหนึ่ง,จงซานที่นั่งตกปลาในทะเลสาบแห่งหนึ่ง,โดยไร้ซึ่งความกังวล.
ทันใดนั้น,ใบหน้าของจงซานที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,จดจ้องมองไปยังยอดเขาที่อยู่ไม่ไกลออกไป.
บนยอดเขาสูงนั้น,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยได้นำศิษย์มาหยุดยังสถานที่ดังกล่าว,จดจ้องมองมายังจงซาน.
บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยท่าทางไม่แยแส,ทว่าเหล่าศิษย์ของเขากำลังแสดงท่าทางโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมากแผ่ออกมา.
จงซานที่ยังคงนั่งตกปลา,จดจ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
"ในเมื่อมาแล้ว,ทำไมไม่ลงมาเล่า!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่พาเหล่าลูกศิษย์ลอยลงมายังด้านหน้าจงซาน.
"จงซาน,เจ้าสังหารศิษย์พี่ของข้า,วันนี้คือวันตายของเจ้า!"
"จงซาน,ท้ายที่สุดก็พบเจ้า,วันนี้ข้าจะดูว่าเจ้าจะหนีไปใหน?
ชิ,ข้าจะเอาโลหิตของเจ้ามาเขียนป้ายหลุมศพของเจ้าให้กับศิษย์พี่!"
........................
............
ศิษย์ของเขาที่ตะโกนออกไปมาไม่หยุด.
จงซานนับตั้งแต่ต้นจนจบยังคงจดจ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,ข้าไม่ได้สนใจธุระของเจ้าเลย,ใยต้องมาสร้างปัญหาให้กับข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า?
แม้แต่ส่งศิษย์ตัวเองมาสังเวยเลยอย่างงั้นรึ?
นี่เจ้าไม่เสียดายชีวิตของศิษย์เจ้าเลยรึไง!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
กับคำพูดของจงซาน,เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่กลายเป็นหยุดนิ่ง,จดจ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,จากนั้นก็จ้องมองไปยังจงซานด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"จงซาน,เจ้ากล้าใส่ร้ายอาจารย์ข้า!"เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เผยท่าทางโกรธเกรี้ยวออกมา.
จงซานที่จ้องมองไปยังคนดังกล่าว,ผอมกับเผยท่าทางเหยียดหยัน,จากนั้นก็จับจ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยต่อ.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น