Immortality Chapter 934 Pours the big mildew Sima Zongheng
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 934 ซือหม่าจงเหิงน้ำตาตกใน.
Chapter 934 Pours the big mildew Sima
Zongheng
จงซานที่ใช้เทพอสูรสังหารเซียนโบราณเหยี่ยนฮุย,และสังหารเซียนโบราณไท่อี้,ตลอดจนศิษย์นิกายหงหรูไปหลายพันคน,กลังจากนั้นทั่วทั้งโลกนวีหว๋าก็ปรากฏข่าวดังกล่าวกระจายไปทั่ว.
กับพลังที่แข็งแกร่งของจงซานที่ได้แสดงออกมานั้น,มีผู้คนมากมายที่ไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย,เป็นเรื่องที่เกินจริงไปหรือไม่,พวกเขาได้ยินมาว่าจงซานไม่ใช่แค่มีระดับเซียนสวรรค์เองหรอกรึ?
กับเวลาไม่ถึงชั่วน้ำเดือดก็สังหารสองเซียนโบราณสองคนได้อย่างงั้นรึ?
แน่นอนว่าเกี่ยวกับความน่าเกรงขามของจงซานผู้คนมากมายก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก,ในเวลานี้,การค้นหน้าสมบัติที่หายไปของนวีหว๋าคือสิ่งสำคัญที่สุด.
จงซานที่นำทางซูอาโฝวและจงจูจิวเหว่ยไปรอบๆโลกหนีหว๋า,นับตั้งแต่เข้ามาแล้ว,จงซานที่ราวกับขี่ม้าชมสวน,เข้าใจภูมิประเทศรอบๆได้อย่างผิวเผินเท่านั้น.
โลกหนี่หว๋านั้นใหญ่โตมโหฬาร,ควรค่าแล้วที่เป็นฝีมือของปราชญ์เทพ,สองเดือน,ตลอดสองเดือนมานี้เขาที่ตรวจสอบสภาพภูมิประเทศรอบๆอย่างระเอียด,จนท้ายที่สุดก็ไปหยุดยังสถานที่แห่งหนึ่ง.
ภูมิประเทศถูกแยกออกเป็นแปดส่วน,บางส่วนเป็นทะเล,บางส่วนเป็นทะเลสาบ,บางส่วนเป็นดงสายฟ้าที่ฟาดลงมาไม่หยุด,บางส่วนเป็นสนามวายุที่หนักหน่วงรุนแรง.
"ปากั้ว?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
ภายในโลกเขตแดนแห่งนี้,เหมือนกับปากั้วขนาดใหญ่,ทำให้จงซานต้องขมวดคิ้วไปมา.
"จงซาน!"ทันใดนั้นกงจูจิวเหว่ยที่เอ่ยออกมาในทันที.
"มีปัญหาอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยท่าทางสงสัย.
"อีกฝั่งเซิ่งหวัง,พบกับปัญหา,เจ้าช่วย............!"ใบหน้าของกงจูจิวเหว่ยที่เผยท่าทางกระตือรือร้น.
"พบปัญหา?
เจ้ารู้ได้อย่างไร?"ซูอาโฝวที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัยทันที.
"ปัญหาอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกไป.
กงจูจิวเหวิ่ยที่จ้องมองมายังจงซาน,ด้วยสายตาไม่แน่ใจและอึมคลึม,ก่อนที่จะตัดสินใจแน่วแน่และกล่าวออกมาว่า,"เซิ่งหวังพบเตาฟ้าดินที่แตกหักเข้า!"
"อะไรกัน?
กงจู,อย่าได้กล่าวอะไรไร้สาร,ท่านอยู่ที่นี่,จะรู้เรื่องของเซิ่งหวังได้อย่างไร?"ซูอาโฝวที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางตกใจ.
ทว่ากงจูจิวเหว่ยนั้นไม่ได้ตอบกลับ,ทว่ายังคงจ้องมองมายังจงซาน,ด้วยใบหน้าท่าทางแน่วแน่.
"นำทาง!"จงซานที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย.
"อืม!"กงจูจิวเหว่ยรับคำพร้อมกับบินนำหน้าในทันที.
ซูอาโฝวที่เต็มไปด้วยความงงงวย,เกิดอะไรขึ้นกัน?
ปิศาจน้อยกำลังทำอะไรอีก?
"ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?" ขณะบินอยู่,จงซานที่สอบถามออกมา.
"เซิ่งหวัง,ปรมาจารย์หมากซือเม่ย,ซือหม่าหยวนประมุขตระกูลซือหม่า,คนทั้งสามอยู่ในพื้นที่ปลอดภัย,พวกเขาได้พบกับเตาฟ้าดิน,มันได้ส่องประกายแสงสว่างจ้าราวกับดวงตะวัน,จนกลายเป็นจุดสังเกตต่อผู้คนมากมาย,เวลานี้พวกเขากำลังมุ่งตรงไปยังพื้นที่ดังกล่าวแล้ว!"กงจูจิวเหว่ยเอ่ย.
"กงจู,ท่านรู้เรื่องได้อย่างไร?"ซูอาโฝวถึงกับพูดไม่ออก.
นางกล่าวราวกับเห็นมันด้วยตัวเอง,ตลอดสองเดือนมานี้,กงจูและเซิ่งหวังไม่ได้อยู่ด้วยกันเลยไม่ใช่รึ?
ส่วนจงซานเองก็ราวกับรับรู้อะไรบางอย่างเล็กน้อยเช่นกัน,ต้องไม่ลืมว่า,ตัวเขาเองก็สามารถบอกเกี่ยวกับสถานการณ์ต่างๆในภพหยินได้อย่างชัดเจนในเวลาเดียวกันเช่นกัน.
"ปลอดภัยอยู่ชั่วครามอย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถามออกไป.
"ปลอดภัยแค่ชั่วคราว,ตอนนี้ไม่รู้ว่าใครไล่ตามมาบ้างเตาฟ้าดินนั้นเป็นสมบัติในอดีตของเหนียงเหนียงนวีหว๋า,แม้ว่ามันจะเสียหาย,ทว่าก็ยังนับเป็นของวิเศษล้ำค่าของปราชญ์เทพ!"กงจูจิวเหว่ยกล่าว.
ซูอาโฝวที่ระงับตัวเองไม่ให้ถามออกไป,ยิ่งถามมากเท่าไหร่,กงจูจิวเหว่ยก็ไม่ตอบ,เหมือนกับว่าเขาเป็นคนสอดรู้สอบเห็น?
สามคนที่บินด้วยความเร็ว,ห้าวันหลังจากนั้น.
"ใกล้ๆนี้,อยู่ไม่ไกลแล้ว!"ใบหน้าของกงจูจิวเหว่ยที่เผยท่าทางดีใจขึ้นมา.
"เอ๊ะ? ช้าก่อน!"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"
จงซานที่จ้องมองไปยังที่ไกลออกไป,มีคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังสู้กันอยู่,บนพื้นดินนั้นมีศพมากมาย,แต่ละศพนั้น,เป็นคนของศาลเทวะไท่ชู.
"นี่เกิดอะไรขึ้นกัน?"
เห็นเรื่องที่เกิดขึ้น,ทั้งสามรับรู้ราวกับว่ามีคนที่ล่วงหน้านำพวกเขามาก่อนและต่อสู้กันขึ้น.
บนสนามต่อสู้,ฝุ่นหินดินทรายที่ฟุ้งไปหมด,กลายเป็นควันที่มากมายปกคลุมพื้นที่หนาแน่น,เห็นชัดเจนว่าเป็นการต่อสู้ที่รุนแรงเป็นอย่างมาก.
ทว่าในป่าที่อยู่ไม่ไกลออกไป,มีหมอกตะคุ่มๆ,เหมือนจะเป็นค่ายกลที่ใหญ่โตและแปลกประหลาด.
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เกิดระเบิดดังสนั่น,ทุกสิ่งทุกอย่างปลิวว่อน,แม้แต่หมอกยังสลายหายไปเกือบหมด.
"คนของตระกูลซือหม่า?
ซือหม่าจงเหิง?"ซูอาโฝวที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
ที่ใจกลางสนามรบ,ซือหม่าจงเหินที่ยืนอยู่บนเท่าเที่ยขนาดร้อยจั้ง,ที่หน้าผากหลั่งเหงื่อที่เย็นเยือบออกมา,ซึ่งกำลังประจันหน้ากับชายผู้หนึ่งในชุดสีขาว.
ชายในชุดสีขาวเองก็ยืนอยู่บนอสุรกายที่ดูน่าหวาดกลัวแผ่นกลิ่นอายที่ชั่วร้ายออกมาชนาดหนึ่งร้อยจั้งด้วยเช่นกัน.
อสูรร้ายที่น่ากลัวและแปลกประหลาดนั้น,มีรูปร่างเหมือนกับสุนัข,ทว่าที่หน้าผากของมันนั้นเป็นดวงตาหนึ่งดวงขนาดใหญ่,ดวงตาที่กลมโตเรียวตั้ง,เป็นสีเขียวมรกต,ดูไม่ต่างจากดวงตาของปิศาจ,ดูท่าทางเฉลียงฉลาดและน่าดึงดูดอีกด้วย.
"นี่มัน? เทพอสูรลำดับที่ 37 ?
อสูรย้อนเวลา?"ใบน้าของกงจูจิวเหว่ยที่กระตุกไปมา.
ที่ไกลออกไปนั้น,ชายในชุดสีขาวจดจ้องมองซือหม่าจงเหิงด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย.
"เจ้าต้องการทำอะไรกัน?
ข้าซือหม่าจงเหิงไปหาเรื่องเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่!"ซือหม่าจงเหิงที่ยืนอยู่บนเท่าเที่ยเอ่ยออกมาด้วยท่าทางหดหู่.
เป็นราวกับหายนะที่พัดผ่านมาอย่างคาดไม่ถึง,อสุรกายร้ายที่บุกเข้ามาโจมตีพวกเขาอย่างบ้าคลั่ง,ตัวเขาที่ต้านเอาไว้ด้วยกำลังที่หมดที่มีแล้ว,ทว่าอสุรกายย้อนเวลานั้นแข็งแกร่งจนเกินไป,แม้แต่ค่ายกลที่ผู้ใต้บังคับบัญชาของพวกเขาสร้างเอาไว้ยังพลังทำลายด้วยฝีมือของชายคนดังกล่าว,เขาจะต้องทำเช่นไร?
"ซือหม่าจงเหิง?
ถูกแล้ว,เจอเจ้า,ก็จะเจอเขาได้!"ชายในชุดสีขาวเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย.
"แล้วเจ้ากำลังหาใครกัน?"ซือหม่าจงเหิงที่อัดอั้นพูดไม่ออก.
"ข้ากำลังหาจงซาน!"ชายในชุดสีขาวเอ่ย.
ซือหม่าจงเหิง "@#¥%......
&\;*!”
ซือหม่าจงเหิงที่แทบพ่นระเบิดโลหิตออกมาด้วยความอัดอั้น,หาจงซาน?
มาทำร้ายข้าเพราะคิดว่าข้าเป็นคนสนิทของจงซานรึไง?
"จงซานไม่ได้อยู่กับข้าซะหน่อย! เจ้าหาผิดคนแล้ว!"ซือหม่าจงเหิงที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
"ไม่ผิดหรอก,อาจารย์ของข้า,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,ได้พยากรไว้แล้วไม่ผิดแน่?
เขาบอกว่าตราบเท่าที่หาเรื่องเจ้า,จงซานก็จะออกมาในทันที!"ชายในชุดสีขาวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"@#¥%...... &\;*!” ซือหม่าจงเหิงรู้สึกราวกับว่าปอดของเขาแทบระเบิดออกมาในทันทีด้วยความโกรธ.
"ดังนั้น,เจ้าคงต้องต่อสู้,มันคงจะเจ็บสักเล็กน้อย!"ชายในชุดสีขาวที่เอ่ยออกมาด้วยความมั่นใจ.
"เกินไปแล้ว!
มันเกินไปแล้ว!"ซือหม่าจงเหิงที่ตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
เท่าเที่ยที่กลายเป็นบ้าคลั่ง,พุ่งเข้าโจมตีชายในชุดสีขาวในทันที,ที่ด้านหลังของซือหม่าจงเหิงมียอดฝีมือของตระกูลซือหม่าอีกแปดคนที่พุ่งตรงเข้าโจมตีชายในชุดขาวเช่นกัน.
ด้วยความโกรธเกรี้ยวจนถึงขีดสุด!
ซือหม่าจงเหิงที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้แล้ว,นอกจากนี้เขายังคาดไม่ถึงเลยว่าหายนะที่เขาได้รับมานี้เป็นเพราะฝ่ายตรงข้ามต้องการหาเรื่องจงซาน.
"ตูมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
อสูรย้อนเวลาที่อ้าปาก,พร้อมกับพ่นกระสุนลมออกไปโจมตีเท่าเที่ยระเบิดเสียงดังสนั่น,เท่าเที่ยที่ใหญ่โตถึงกับลอยกระเด็นออกไปไกล.
ในเวลาเดียวกันนี้ซือหม่าจงเหิงที่ชักดาบยักษ์ออกมา,พร้อมกับฟันออกไป,ปราณกระบี่ที่ใหญ่โตมโหฬารราวกับทางช้างเผือกกลายเป็นริ้วแสงยาวพุ่งตรงไปยังชายในชุดสีขาว.
"ชิ!!"ชายในชุดสีขาวที่เผยรอยยิ้มท่าทางดูแคลน.
ทว่าในเวลานั้น,ดวงตาขนาดใหญ่ของอสูรย้อนเวลาก็ขยับไปมา,ก่อนที่จะปล่อยแสงสีเขียวออกมาในทันที,แสงสีเขียวที่ทำลายปราณดาบให้สลายหายไปในทันที,แรงกดดันพลังกดดันที่ยิ่งใหญ่หายไปในทันที.
สิ่งสำคัญที่สุดบนอากาศคนเจ็ดคน,ทันใดนั้นถูกแสงสีเขียวปกคลุมไปในทันที.
ทว่าในเวลานี้,จงซานที่นำซูอาโฝวและกงจูจิวเหว่ยเข้ามาในบริเวณใกล้เคียง.
กับสิ่งที่พวกเขาเห็นถึงกับตื่นตะหนกตกใจขึ้นมาทันที.
แสงสีเขียวที่อสูรย้อนเวลาปล่อยออกมานั้น,น่าหวาดกลัวอย่างที่สุด.
"อ๊ากกกก~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!
”
ยกเว้นซือหม่าจงเหิงแล้ว,คนอื่นๆร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดทรมาน,ผมของพวกเขาที่กลายเป็นสีขาวโพลนในทันที.
แม้นว่าซือหม่าจงเหิงจะไม่ได้ร้องออกมา,ทว่าภายในใจของเขานั้นคำรามเสียงดัง,เพราะว่าเขากำลังพบกับเรื่องที่ตื่นตระหนก,พลังฝึกตนของเขา,กำลังย้อนเวลา.
ต้าเซียน!
ซือหม่าจงเหิงที่พบกว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป,เป็นเรื่องจริง?
อสูรย้อนเวลา?
เขาได้ยินข่าวลือว่าอสูรตนนี้สามารถโจมตีย้อนเวลาฝ่ายตรงข้ามได้,สามารถที่จะย้อนเวลาพลังฝึกตนได้อย่างงั้นรึ?
มันจะเป็นอย่างนี้ได้อย่างไร?
"อ๊ากกก~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ซือหม่าจงเหิงที่ร้องออกมาด้วยความโศกเศร้า,คนแปดคนเวลานี้กลายเป็นปุถุชนไปแล้วด้วยการไหลย้อนของเวลา,ทุกคนกลายเป็นคนแก่กันทุกคน,สายตาที่ยังคงแข็งก้าวไม่อยากยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้น.
"ตูมมมม!"
แสงสีเขียวที่ค่อยๆสลายาหายไป,ซือหม่าจงเหิงกลายเป็นผู้ฝึกตนระดับแกนทอง,เขาที่ล่วงหล่นลงบนอากาศ,ขณะที่เท่าเที่ยพุ่งเข้ามารับเขาเอาไว้,ส่วนผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาแปดคนล่วงหล่นลงพื้นตกตายไปในทันที.
"เหมือนที่อาจารย์บอกไว้เลย,จงซานมาแล้วจริงๆ!"ชายในชุดสีขาวจ้องมองไปยังทิศทางที่จงซานกำลังเดินทางมา.
ซือหม่าจงเหิงที่นอนรวดระรินบนร่างของเท่าเที่ย.
"พุ!!"
เขาได้พ่นโลหิตออกมาคำโต,นี่ไม่ใช่การบดเจ็บทางกาย,แต่เป็นความอัดอั้นเศร้าใจ,กับเรื่องไร้สาระที่เขาต้องเจอ,คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะได้รับหายนะเช่นนี้,คาดไม่ถึง,คาดไม่ถึงจริงๆ.
จงซาน? ขอเพียงทำร้ายเจ้าก็จะเจอจงซาน?
นี่เจ้าพูดจริงงั้นรึ? มันไม่เกี่ยวกับข้าเลย,ผู้ใต้บังคับบัญชาของข้าตายไป,พลังฝึกตนของข้าต้องกลับมาอยู่ในระดับแกนทอง.
นี่มันเรื่องอะไรกัน?
ซือหม่าจงเหิงที่ค่อยๆเงยหน้าจดจ้องมองเห็นจงซานที่กำลังบินมา,เขาอดไม่ได้ที่ต้องพ่นโลหิตออกมาอีก,จงซานเจ้ามันดาวอับโชคของข้า,เจ้ามันทำให้ข้าต้องพบกับความชิบหายครั้งแล้วครั้งเล่า,แม้แต่พยายามหลีกหนีแล้ว,แต่ก็ยังไม่พ้น,ทำไมเขาถึงได้โชคร้ายขนาดนี้กัน.
สวรรค์,ข้าได้ทำความชั่วร้ายอันใด! ซือหม่าจงเหิงที่กำลังโอดครวญร่ำร้องออกมา.
จงซานที่จ้องมองไปยังซือหม่าจงเองถึงกับพูดไม่ออก,จากนั้นก็จ้องมองไปยังชายในชุดสีขาว,แสดงท่าทางระมัดระวัง,โดยเฉพาะอย่างยิ่งอสูรย้อนเวลา.
ย้อนเวลา?
เป็นทักษะที่ดูคล้ายกับทักษะเทวะเวลาของโหลวซิงเฉิน,ทักษะเทวะเวลาอย่างงั้นรึ?
ไม่ใช่,บางที่อสูรย้อนเวลานี้คงจะมีความสามารถจำกัด,ไม่เช่นนั้นจะอยู่เพียงแค่ลำดับที่
37 ได้อย่างไร.
ย้อนเวลาซือหม่าจงเหิงและคนอื่นๆ,ดูเหมือนว่าจะใช้พลังไปไม่น้อยทีเดียว,เห็นชัดเจนว่าทักษะเทวะเวลานั้นผลาญพลังเป็นจำนวนมาก.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ไม่สามารถพยากรเขาได้,ทว่าด้วยความสามารถของผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตากลับสามารถพยากรคนอื่นแทนได้.
"เจ้ากำลังหาข้าอยู่อย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
"ใช่,ข้ากำลังหาเจ้า,หรือจะบอกว่าเพื่อที่จะหาเทพอสูรของเจ้าน่าจะถูกมากกว่า!"ชายในชุดสีขาวที่เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย.
"หืม?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อาจารย์บอกว่าเจ้ามีเพียงระดับเซียนสวรรค์,ทว่าเทพอสูรของเจ้ากลับสามารถกลืนกินเซียนโบราณได้ถึงสองคนทั้งอยู่ในช่วงเด็กเท่านั้น,เจ้าที่มีระดับเซียนสวรรค์เท่านั้น,อ่อนด้อยเกินไปไม่คู่ควรกับมา,ส่งเทพอสูรของเจ้ามาซะ,แล้วข้าจะไม่ให้เจ้าได้หายใจต่อไป!"ชายในชุดสีขาวที่เอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ต้องการแย่งชิงแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบอย่างงั้นรึ?
มีเรื่องเดียวรึ?
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยเองก็มาพร้อมกับเจ้าอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยไม่น่าจะมาหากเรื่องเขา.
"ชิ,เพียงแค่มารับเทพอสูร,ทำไมต้องให้อาจารย์ชี้แนะ?
จงซาน,ข้าขอเตือนเจ้าส่งแปดหางสวรรค์มาในทันที,ไม่เช่นนั้นเจ้าต้องมีสภาพเช่นเดียวกับซือหม่าจงเหิง,ดูตัวอย่างไว้ซะ!"ชายในชุดสีขาวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา.
ซือหม่าจงเหินที่นอนรวยรินบนเท่าเที่ย,โกรธเกรี้ยวเหลือทน,เริ่มพ่นโลหิตออกมาอีกแล้ว.
Chapter 934 Pours the big mildew Sima
Zongheng
倒大霉的司马纵横
ซือหม่าจงเหิงน้ำตาตกใน.
จงซานที่ใช้เทพอสูรสังหารเซียนโบราณเหยี่ยนฮุย,และสังหารเซียนโบราณไท่อี้,ตลอดจนศิษย์นิกายหงหรูไปหลายพันคน,กลังจากนั้นทั่วทั้งโลกนวีหว๋าก็ปรากฏข่าวดังกล่าวกระจายไปทั่ว.
กับพลังที่แข็งแกร่งของจงซานที่ได้แสดงออกมานั้น,มีผู้คนมากมายที่ไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย,เป็นเรื่องที่เกินจริงไปหรือไม่,พวกเขาได้ยินมาว่าจงซานไม่ใช่แค่มีระดับเซียนสวรรค์เองหรอกรึ?
กับเวลาไม่ถึงชั่วน้ำเดือดก็สังหารสองเซียนโบราณสองคนได้อย่างงั้นรึ?
แน่นอนว่าเกี่ยวกับความน่าเกรงขามของจงซานผู้คนมากมายก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก,ในเวลานี้,การค้นหน้าสมบัติที่หายไปของนวีหว๋าคือสิ่งสำคัญที่สุด.
จงซานที่นำทางซูอาโฝวและจงจูจิวเหว่ยไปรอบๆโลกหนีหว๋า,นับตั้งแต่เข้ามาแล้ว,จงซานที่ราวกับขี่ม้าชมสวน,เข้าใจภูมิประเทศรอบๆได้อย่างผิวเผินเท่านั้น.
โลกหนี่หว๋านั้นใหญ่โตมโหฬาร,ควรค่าแล้วที่เป็นฝีมือของปราชญ์เทพ,สองเดือน,ตลอดสองเดือนมานี้เขาที่ตรวจสอบสภาพภูมิประเทศรอบๆอย่างระเอียด,จนท้ายที่สุดก็ไปหยุดยังสถานที่แห่งหนึ่ง.
ภูมิประเทศถูกแยกออกเป็นแปดส่วน,บางส่วนเป็นทะเล,บางส่วนเป็นทะเลสาบ,บางส่วนเป็นดงสายฟ้าที่ฟาดลงมาไม่หยุด,บางส่วนเป็นสนามวายุที่หนักหน่วงรุนแรง.
"ปากั้ว?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
{***แผนผังแปดทิศ หรือ ปากั้ว (八卦) เป็นสัญลักษณ์แห่งฟ้าและดินที่สามารถทำนายและหยั่งรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างฟ้า
ดิน และมนุษย์ กำเนิดของสัญลักษณ์ปากั้วนี้ กล่าวกันว่า
ลวดลายที่เกิดขึ้นมาจาการสังเกตกระดองเต่วิเศษ,ประกอบด้ยทิศทั้งแปดและธาตุทั้งห้า.,}
ภายในโลกเขตแดนแห่งนี้,เหมือนกับปากั้วขนาดใหญ่,ทำให้จงซานต้องขมวดคิ้วไปมา.
"จงซาน!"ทันใดนั้นกงจูจิวเหว่ยที่เอ่ยออกมาในทันที.
"มีปัญหาอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยท่าทางสงสัย.
"อีกฝั่งเซิ่งหวัง,พบกับปัญหา,เจ้าช่วย............!"ใบหน้าของกงจูจิวเหว่ยที่เผยท่าทางกระตือรือร้น.
"พบปัญหา?
เจ้ารู้ได้อย่างไร?"ซูอาโฝวที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัยทันที.
"ปัญหาอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกไป.
กงจูจิวเหวิ่ยที่จ้องมองมายังจงซาน,ด้วยสายตาไม่แน่ใจและอึมคลึม,ก่อนที่จะตัดสินใจแน่วแน่และกล่าวออกมาว่า,"เซิ่งหวังพบเตาฟ้าดินที่แตกหักเข้า!"
"อะไรกัน?
กงจู,อย่าได้กล่าวอะไรไร้สาร,ท่านอยู่ที่นี่,จะรู้เรื่องของเซิ่งหวังได้อย่างไร?"ซูอาโฝวที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางตกใจ.
ทว่ากงจูจิวเหว่ยนั้นไม่ได้ตอบกลับ,ทว่ายังคงจ้องมองมายังจงซาน,ด้วยใบหน้าท่าทางแน่วแน่.
"นำทาง!"จงซานที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย.
"อืม!"กงจูจิวเหว่ยรับคำพร้อมกับบินนำหน้าในทันที.
ซูอาโฝวที่เต็มไปด้วยความงงงวย,เกิดอะไรขึ้นกัน?
ปิศาจน้อยกำลังทำอะไรอีก?
"ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?" ขณะบินอยู่,จงซานที่สอบถามออกมา.
"เซิ่งหวัง,ปรมาจารย์หมากซือเม่ย,ซือหม่าหยวนประมุขตระกูลซือหม่า,คนทั้งสามอยู่ในพื้นที่ปลอดภัย,พวกเขาได้พบกับเตาฟ้าดิน,มันได้ส่องประกายแสงสว่างจ้าราวกับดวงตะวัน,จนกลายเป็นจุดสังเกตต่อผู้คนมากมาย,เวลานี้พวกเขากำลังมุ่งตรงไปยังพื้นที่ดังกล่าวแล้ว!"กงจูจิวเหว่ยเอ่ย.
"กงจู,ท่านรู้เรื่องได้อย่างไร?"ซูอาโฝวถึงกับพูดไม่ออก.
นางกล่าวราวกับเห็นมันด้วยตัวเอง,ตลอดสองเดือนมานี้,กงจูและเซิ่งหวังไม่ได้อยู่ด้วยกันเลยไม่ใช่รึ?
ส่วนจงซานเองก็ราวกับรับรู้อะไรบางอย่างเล็กน้อยเช่นกัน,ต้องไม่ลืมว่า,ตัวเขาเองก็สามารถบอกเกี่ยวกับสถานการณ์ต่างๆในภพหยินได้อย่างชัดเจนในเวลาเดียวกันเช่นกัน.
"ปลอดภัยอยู่ชั่วครามอย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถามออกไป.
"ปลอดภัยแค่ชั่วคราว,ตอนนี้ไม่รู้ว่าใครไล่ตามมาบ้างเตาฟ้าดินนั้นเป็นสมบัติในอดีตของเหนียงเหนียงนวีหว๋า,แม้ว่ามันจะเสียหาย,ทว่าก็ยังนับเป็นของวิเศษล้ำค่าของปราชญ์เทพ!"กงจูจิวเหว่ยกล่าว.
ซูอาโฝวที่ระงับตัวเองไม่ให้ถามออกไป,ยิ่งถามมากเท่าไหร่,กงจูจิวเหว่ยก็ไม่ตอบ,เหมือนกับว่าเขาเป็นคนสอดรู้สอบเห็น?
สามคนที่บินด้วยความเร็ว,ห้าวันหลังจากนั้น.
"ใกล้ๆนี้,อยู่ไม่ไกลแล้ว!"ใบหน้าของกงจูจิวเหว่ยที่เผยท่าทางดีใจขึ้นมา.
"เอ๊ะ? ช้าก่อน!"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"
จงซานที่จ้องมองไปยังที่ไกลออกไป,มีคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังสู้กันอยู่,บนพื้นดินนั้นมีศพมากมาย,แต่ละศพนั้น,เป็นคนของศาลเทวะไท่ชู.
"นี่เกิดอะไรขึ้นกัน?"
เห็นเรื่องที่เกิดขึ้น,ทั้งสามรับรู้ราวกับว่ามีคนที่ล่วงหน้านำพวกเขามาก่อนและต่อสู้กันขึ้น.
บนสนามต่อสู้,ฝุ่นหินดินทรายที่ฟุ้งไปหมด,กลายเป็นควันที่มากมายปกคลุมพื้นที่หนาแน่น,เห็นชัดเจนว่าเป็นการต่อสู้ที่รุนแรงเป็นอย่างมาก.
ทว่าในป่าที่อยู่ไม่ไกลออกไป,มีหมอกตะคุ่มๆ,เหมือนจะเป็นค่ายกลที่ใหญ่โตและแปลกประหลาด.
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เกิดระเบิดดังสนั่น,ทุกสิ่งทุกอย่างปลิวว่อน,แม้แต่หมอกยังสลายหายไปเกือบหมด.
"คนของตระกูลซือหม่า?
ซือหม่าจงเหิง?"ซูอาโฝวที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
ที่ใจกลางสนามรบ,ซือหม่าจงเหินที่ยืนอยู่บนเท่าเที่ยขนาดร้อยจั้ง,ที่หน้าผากหลั่งเหงื่อที่เย็นเยือบออกมา,ซึ่งกำลังประจันหน้ากับชายผู้หนึ่งในชุดสีขาว.
ชายในชุดสีขาวเองก็ยืนอยู่บนอสุรกายที่ดูน่าหวาดกลัวแผ่นกลิ่นอายที่ชั่วร้ายออกมาชนาดหนึ่งร้อยจั้งด้วยเช่นกัน.
อสูรร้ายที่น่ากลัวและแปลกประหลาดนั้น,มีรูปร่างเหมือนกับสุนัข,ทว่าที่หน้าผากของมันนั้นเป็นดวงตาหนึ่งดวงขนาดใหญ่,ดวงตาที่กลมโตเรียวตั้ง,เป็นสีเขียวมรกต,ดูไม่ต่างจากดวงตาของปิศาจ,ดูท่าทางเฉลียงฉลาดและน่าดึงดูดอีกด้วย.
"นี่มัน? เทพอสูรลำดับที่ 37 ?
อสูรย้อนเวลา?"ใบน้าของกงจูจิวเหว่ยที่กระตุกไปมา.
ที่ไกลออกไปนั้น,ชายในชุดสีขาวจดจ้องมองซือหม่าจงเหิงด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย.
"เจ้าต้องการทำอะไรกัน?
ข้าซือหม่าจงเหิงไปหาเรื่องเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่!"ซือหม่าจงเหิงที่ยืนอยู่บนเท่าเที่ยเอ่ยออกมาด้วยท่าทางหดหู่.
เป็นราวกับหายนะที่พัดผ่านมาอย่างคาดไม่ถึง,อสุรกายร้ายที่บุกเข้ามาโจมตีพวกเขาอย่างบ้าคลั่ง,ตัวเขาที่ต้านเอาไว้ด้วยกำลังที่หมดที่มีแล้ว,ทว่าอสุรกายย้อนเวลานั้นแข็งแกร่งจนเกินไป,แม้แต่ค่ายกลที่ผู้ใต้บังคับบัญชาของพวกเขาสร้างเอาไว้ยังพลังทำลายด้วยฝีมือของชายคนดังกล่าว,เขาจะต้องทำเช่นไร?
"ซือหม่าจงเหิง?
ถูกแล้ว,เจอเจ้า,ก็จะเจอเขาได้!"ชายในชุดสีขาวเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย.
"แล้วเจ้ากำลังหาใครกัน?"ซือหม่าจงเหิงที่อัดอั้นพูดไม่ออก.
"ข้ากำลังหาจงซาน!"ชายในชุดสีขาวเอ่ย.
ซือหม่าจงเหิง "@#¥%......
&\;*!”
ซือหม่าจงเหิงที่แทบพ่นระเบิดโลหิตออกมาด้วยความอัดอั้น,หาจงซาน?
มาทำร้ายข้าเพราะคิดว่าข้าเป็นคนสนิทของจงซานรึไง?
"จงซานไม่ได้อยู่กับข้าซะหน่อย! เจ้าหาผิดคนแล้ว!"ซือหม่าจงเหิงที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
"ไม่ผิดหรอก,อาจารย์ของข้า,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย,ได้พยากรไว้แล้วไม่ผิดแน่?
เขาบอกว่าตราบเท่าที่หาเรื่องเจ้า,จงซานก็จะออกมาในทันที!"ชายในชุดสีขาวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"@#¥%...... &\;*!” ซือหม่าจงเหิงรู้สึกราวกับว่าปอดของเขาแทบระเบิดออกมาในทันทีด้วยความโกรธ.
"ดังนั้น,เจ้าคงต้องต่อสู้,มันคงจะเจ็บสักเล็กน้อย!"ชายในชุดสีขาวที่เอ่ยออกมาด้วยความมั่นใจ.
"เกินไปแล้ว!
มันเกินไปแล้ว!"ซือหม่าจงเหิงที่ตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
เท่าเที่ยที่กลายเป็นบ้าคลั่ง,พุ่งเข้าโจมตีชายในชุดสีขาวในทันที,ที่ด้านหลังของซือหม่าจงเหิงมียอดฝีมือของตระกูลซือหม่าอีกแปดคนที่พุ่งตรงเข้าโจมตีชายในชุดขาวเช่นกัน.
ด้วยความโกรธเกรี้ยวจนถึงขีดสุด!
ซือหม่าจงเหิงที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้แล้ว,นอกจากนี้เขายังคาดไม่ถึงเลยว่าหายนะที่เขาได้รับมานี้เป็นเพราะฝ่ายตรงข้ามต้องการหาเรื่องจงซาน.
"ตูมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
อสูรย้อนเวลาที่อ้าปาก,พร้อมกับพ่นกระสุนลมออกไปโจมตีเท่าเที่ยระเบิดเสียงดังสนั่น,เท่าเที่ยที่ใหญ่โตถึงกับลอยกระเด็นออกไปไกล.
ในเวลาเดียวกันนี้ซือหม่าจงเหิงที่ชักดาบยักษ์ออกมา,พร้อมกับฟันออกไป,ปราณกระบี่ที่ใหญ่โตมโหฬารราวกับทางช้างเผือกกลายเป็นริ้วแสงยาวพุ่งตรงไปยังชายในชุดสีขาว.
"ชิ!!"ชายในชุดสีขาวที่เผยรอยยิ้มท่าทางดูแคลน.
ทว่าในเวลานั้น,ดวงตาขนาดใหญ่ของอสูรย้อนเวลาก็ขยับไปมา,ก่อนที่จะปล่อยแสงสีเขียวออกมาในทันที,แสงสีเขียวที่ทำลายปราณดาบให้สลายหายไปในทันที,แรงกดดันพลังกดดันที่ยิ่งใหญ่หายไปในทันที.
สิ่งสำคัญที่สุดบนอากาศคนเจ็ดคน,ทันใดนั้นถูกแสงสีเขียวปกคลุมไปในทันที.
ทว่าในเวลานี้,จงซานที่นำซูอาโฝวและกงจูจิวเหว่ยเข้ามาในบริเวณใกล้เคียง.
กับสิ่งที่พวกเขาเห็นถึงกับตื่นตะหนกตกใจขึ้นมาทันที.
แสงสีเขียวที่อสูรย้อนเวลาปล่อยออกมานั้น,น่าหวาดกลัวอย่างที่สุด.
"อ๊ากกกก~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!
”
ยกเว้นซือหม่าจงเหิงแล้ว,คนอื่นๆร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดทรมาน,ผมของพวกเขาที่กลายเป็นสีขาวโพลนในทันที.
แม้นว่าซือหม่าจงเหิงจะไม่ได้ร้องออกมา,ทว่าภายในใจของเขานั้นคำรามเสียงดัง,เพราะว่าเขากำลังพบกับเรื่องที่ตื่นตระหนก,พลังฝึกตนของเขา,กำลังย้อนเวลา.
ต้าเซียน!
เซียนสวรรค์!
เซียนปฐพี!
สวรรค์แท้!
ราชันย์แท้!
............
......
ก่อตั้งวิญญาณ!
ซือหม่าจงเหิงที่พบกว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป,เป็นเรื่องจริง?
อสูรย้อนเวลา?
เขาได้ยินข่าวลือว่าอสูรตนนี้สามารถโจมตีย้อนเวลาฝ่ายตรงข้ามได้,สามารถที่จะย้อนเวลาพลังฝึกตนได้อย่างงั้นรึ?
มันจะเป็นอย่างนี้ได้อย่างไร?
"อ๊ากกก~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ซือหม่าจงเหิงที่ร้องออกมาด้วยความโศกเศร้า,คนแปดคนเวลานี้กลายเป็นปุถุชนไปแล้วด้วยการไหลย้อนของเวลา,ทุกคนกลายเป็นคนแก่กันทุกคน,สายตาที่ยังคงแข็งก้าวไม่อยากยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้น.
"ตูมมมม!"
แสงสีเขียวที่ค่อยๆสลายาหายไป,ซือหม่าจงเหิงกลายเป็นผู้ฝึกตนระดับแกนทอง,เขาที่ล่วงหล่นลงบนอากาศ,ขณะที่เท่าเที่ยพุ่งเข้ามารับเขาเอาไว้,ส่วนผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาแปดคนล่วงหล่นลงพื้นตกตายไปในทันที.
"เหมือนที่อาจารย์บอกไว้เลย,จงซานมาแล้วจริงๆ!"ชายในชุดสีขาวจ้องมองไปยังทิศทางที่จงซานกำลังเดินทางมา.
ซือหม่าจงเหิงที่นอนรวดระรินบนร่างของเท่าเที่ย.
"พุ!!"
เขาได้พ่นโลหิตออกมาคำโต,นี่ไม่ใช่การบดเจ็บทางกาย,แต่เป็นความอัดอั้นเศร้าใจ,กับเรื่องไร้สาระที่เขาต้องเจอ,คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะได้รับหายนะเช่นนี้,คาดไม่ถึง,คาดไม่ถึงจริงๆ.
จงซาน? ขอเพียงทำร้ายเจ้าก็จะเจอจงซาน?
นี่เจ้าพูดจริงงั้นรึ? มันไม่เกี่ยวกับข้าเลย,ผู้ใต้บังคับบัญชาของข้าตายไป,พลังฝึกตนของข้าต้องกลับมาอยู่ในระดับแกนทอง.
นี่มันเรื่องอะไรกัน?
ซือหม่าจงเหิงที่ค่อยๆเงยหน้าจดจ้องมองเห็นจงซานที่กำลังบินมา,เขาอดไม่ได้ที่ต้องพ่นโลหิตออกมาอีก,จงซานเจ้ามันดาวอับโชคของข้า,เจ้ามันทำให้ข้าต้องพบกับความชิบหายครั้งแล้วครั้งเล่า,แม้แต่พยายามหลีกหนีแล้ว,แต่ก็ยังไม่พ้น,ทำไมเขาถึงได้โชคร้ายขนาดนี้กัน.
สวรรค์,ข้าได้ทำความชั่วร้ายอันใด! ซือหม่าจงเหิงที่กำลังโอดครวญร่ำร้องออกมา.
จงซานที่จ้องมองไปยังซือหม่าจงเองถึงกับพูดไม่ออก,จากนั้นก็จ้องมองไปยังชายในชุดสีขาว,แสดงท่าทางระมัดระวัง,โดยเฉพาะอย่างยิ่งอสูรย้อนเวลา.
ย้อนเวลา?
เป็นทักษะที่ดูคล้ายกับทักษะเทวะเวลาของโหลวซิงเฉิน,ทักษะเทวะเวลาอย่างงั้นรึ?
ไม่ใช่,บางที่อสูรย้อนเวลานี้คงจะมีความสามารถจำกัด,ไม่เช่นนั้นจะอยู่เพียงแค่ลำดับที่
37 ได้อย่างไร.
ย้อนเวลาซือหม่าจงเหิงและคนอื่นๆ,ดูเหมือนว่าจะใช้พลังไปไม่น้อยทีเดียว,เห็นชัดเจนว่าทักษะเทวะเวลานั้นผลาญพลังเป็นจำนวนมาก.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ไม่สามารถพยากรเขาได้,ทว่าด้วยความสามารถของผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตากลับสามารถพยากรคนอื่นแทนได้.
"เจ้ากำลังหาข้าอยู่อย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
"ใช่,ข้ากำลังหาเจ้า,หรือจะบอกว่าเพื่อที่จะหาเทพอสูรของเจ้าน่าจะถูกมากกว่า!"ชายในชุดสีขาวที่เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย.
"หืม?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อาจารย์บอกว่าเจ้ามีเพียงระดับเซียนสวรรค์,ทว่าเทพอสูรของเจ้ากลับสามารถกลืนกินเซียนโบราณได้ถึงสองคนทั้งอยู่ในช่วงเด็กเท่านั้น,เจ้าที่มีระดับเซียนสวรรค์เท่านั้น,อ่อนด้อยเกินไปไม่คู่ควรกับมา,ส่งเทพอสูรของเจ้ามาซะ,แล้วข้าจะไม่ให้เจ้าได้หายใจต่อไป!"ชายในชุดสีขาวที่เอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ต้องการแย่งชิงแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบอย่างงั้นรึ?
มีเรื่องเดียวรึ?
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยเองก็มาพร้อมกับเจ้าอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยไม่น่าจะมาหากเรื่องเขา.
"ชิ,เพียงแค่มารับเทพอสูร,ทำไมต้องให้อาจารย์ชี้แนะ?
จงซาน,ข้าขอเตือนเจ้าส่งแปดหางสวรรค์มาในทันที,ไม่เช่นนั้นเจ้าต้องมีสภาพเช่นเดียวกับซือหม่าจงเหิง,ดูตัวอย่างไว้ซะ!"ชายในชุดสีขาวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา.
ซือหม่าจงเหินที่นอนรวยรินบนเท่าเที่ย,โกรธเกรี้ยวเหลือทน,เริ่มพ่นโลหิตออกมาอีกแล้ว.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น