Immortality Chapter 933 The immortal monument broken
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 933 อนุสาวรีย์อมตะพังทลาย.
Chapter 933 The immortal monument broken
บนอากาศ,จงซานที่ลอยอยู่จดจ้องมองไปยังพื้นที่รอบๆ,มีคนมากมายที่กำลังเฝ้ามองอยู่,สายตาของจงซานทำให้ทุกคนหัวใจเย็นยะเยือบ,ไม่กล้าแม้แต่มองตรงๆออกมา.
ก่อนหน้านี้พวกเขาต่างก็คิดว่าจงซานคือคนที่อ่อนแอ,ทว่าในเวลานี้หัวใจของพวกเขาสั่นไหวเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือบไปถึงทรวง,หากนี้เรียกอ่อนแอ,พวกเขาจะถูกเรียกว่าอะไร?
หลายพันศิษย์ของนิกายหงหรู,สองเซียนโบราณ,เพียงแค่เวลาชั่วน้ำเดือด,ก็ถูกกำจัดหมด?
คนเช่นนี้ทรงพลังเกินไปแล้ว?
จงซานน่าเกรงขามเกินไปแล้ว.
"เดินทางต่อ!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง,ก่อนที่จะนำอีกสองคนพุ่งตรงไปยังทิศทางหนึ่งอย่างรวดเร็ว.
จนกระทั่งจงซานจากไปแล้ว,กลุ่มอิทธิพลและยอดฝีมือที่อยู่รอบพลางถอนหายใจเบาๆ,นี่คือต้าเจิ้งจงซานอย่างงั้นรึ?
เขาแข็งแกร่งขนาดนี้เลยรึ?
แล้วทำไมถึงต้องการเป็นเมืองขึ้นของศาลเทวะไท่ชูกัน?
ในป่าทึบที่ไกลออกมาแห่งหนึ่ง,พื้นที่ปิด,มีคนสามคนยืนอยู่,หยิง,ไป๋ฉีและกุยกูซือ.
"ต้าเจิ้งจงซาน,ท้ายที่สุดก็ฟื้นฟูความแข็งแกร่ง,นี่คือจดซานที่โดดเด่นของโลกใบเล็ก!"ไป๋ฉีที่พยักหน้าและกล่าวออกมา.
"ยัง,เขาก็คือจงซาน,ทว่าก่อนหน้านี้มีเรื่องที่ต้องกังวลมากมาย,ด้วยความแข็งแกร่งที่มีของเขานั้นไม่เพียงพอที่จะแสดงออกมาให้คนอื่นเห็นได้!"หยิงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่ใส่ใจนัก.
"ไม่เพียงพอที่จะแสดงความสามารถให้เป็นที่ประจักษ์อย่างงั้นรึ?
นี่ก็ผ่านมากว่าร้อยปีแล้ว,ด้วยความแข็งแกร่งของเขา,คงไม่จำเป็นที่ต้องระมัดระวังแล้วสินะ?"ไป๋ฉีที่เอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"ด้วยความสามารถที่เขาแสดงออกมาในครั้งนี้,เขาไม่ต้องการที่จะปกปิดแล้ว,ต้าเจิ้งในอดีต,กำลังกลับมา!"หยิงกล่าวออกมาด้วยท่าทางสนใจ.
"เซิ่งหวัง,ท่านหมายความว่า,จงซานกำลังจะกลับสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,จากนั้นก็เริ่มขับเคลื่อนต้าเจิ้งอย่างงั้นรึ?"ไป๋ฉีขมวดคิ้วไปมาขณะพูด.
"ควรจะเป็นเช่นนั้น!"ชายในชุดดำ,กุยกูซือกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เซียนเซิงเห็นแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบของจงซานหรือไม่,คิดว่าเป็นอย่างไร?"หยิงกล่าวออกมาด้วยท่าทางสนใจ.
"ไม่เคยเห็น,ทว่าให้เฉินคาดเดาละก็,เทพอสูรตนนี้น่าจะเป็นหนึ่งใน
18 อันดับอย่างแน่นอน!"กุยกูซือที่กล่าวออกมาอย่างมั่นใจ.
"เทพอสูรหนึ่งใน 18 อันดับอย่างงั้นรึ? ทว่าความแข็งแกร่งของมันก็ไม่ได้มาก....!"ไป๋ฉีที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เพราะว่าแปดหางสวรรค์ตนนั้นไม่ได้อยู่ในสภาพสมบูรณ์สุดยังไงล่ะ!"กุยกูซือที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"จงซานนับว่าโชคดีจริงๆ,ที่สามารถกำราบเทพอสูรเช่นนี้ได้ตั้งแต่ในโลกใบเล็ก!"ไป๋ฉีที่พยักหน้าและกล่าว.
"โชคดีรึ?
หากมีเพียงแค่โชค,เป็นไปไม่ได้ที่จะซานจะก้าวมาถึงจุดที่เป็นอยู่เช่นทุกวันนี้!"หยิงที่ส่ายหน้าไปมา.
"ครับ!"ไป๋ฉีที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"เดินทางกันได้แล้ว!"หยิงกล่าวอย่างเฉยเมย.
คนทั้งสามที่ก้าวออกไป,พร้อมกับหายตัวไปในทันที.
บางที่การต่อสู้ใหญ่ของจงซาน,ในโลกของนวีหว๋าคงเป็นการต่อสู้ใหญ่กลุ่มแรก,นอกเหนือจากหยิง,จงซาน,ยังมีกลุ่มอิทธิพลอื่นๆด้วยเช่นกัน.
ชายชราผมขาว,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
ที่ด้านหลังของเขานั้น,มีศิษย์ยืนอยู่หลายคน,ที่จดจ้องมองมายังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยด้วยความเคารพ.
บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่กำลังนับนิ้วไปมา,ก่อนที่มือขวาของเขาจะวางลง,พร้อมกับขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
"อาจารย์,เซิ่งหวังไท่อี้และเหยี่ยนฮุย,ตายแล้วจริงๆรึ?"ศิษย์คนหนึ่งที่ขมวดคิ้วไปมาขณะถาม.
"ตายแล้ว,เป็นเทพอสูรที่ร้ายกาจนัก!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกล่าวพลางถอนหายใจ.
"ตายจริงๆรึ?
ทว่าสองคนไม่ใช่ว่ามีระดับเซียนโบราณหรอกรึ?นี่ผ่านไปไม่ถึงเวลาชั่วน้ำเดือดเลยด้วยซ้ำ?"ศิษย์คนหนึ่งที่เผยท่าทางหวาดผวา.
"เทพอสูร,เป็นเทพอสูรที่ผิดปรกติจริงๆ,บางที่ในยุคโบราณมันคงอยู่ในสิบแปดอันดับอย่างแน่นอน!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"หนึ่งใน 18 อันดับอย่างงั้นรึ?
นี่จงซาน,........"ศิษย์คนหนึ่งที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นตกใจ.
"อาจารย์,ธารโลหิตก่อนหน้านี้คืออะไร?
มันเต็มไปด้วยกลิ่นอายความโชคร้าย,ความมืดมนที่หนักหน่วงเป็นอย่างมาก!"ศิษย์อีกคนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ความเสื่อมแห่งกิเลสหนึ่งในห้ามลทิน!"บรรพชนชราที่กล่าวยืนยัน.
"หืม?"
"ไม่ผิดแน่,ในอดีตข้าเคยเดินทางไปยังภพหยิน,ผ่านตานซือ,นี่คือความเสื่อมแห่งกิเลส,เป็นความขุ่นมัวที่ไม่ธรรมดาเลย!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ขมวดคิ้วไปมา.
"จงซานแข็งแกร่งมาก,เขาจะมีผลต่อเป้าหมายของอาจารย์หรือไม่?"ศิษย์อีกคนกล่าว.
"เขานะรึ? ไม่เพียงพอ!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยส่ายหน้าไปมา.
"นับว่าโชคดีจริงๆ!"
"เดินทางต่อ,พวกเราควรจะสำรวจโลกนวีหว๋าให้ทั่ว."บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกล่าว.
"รับทราบ!"
คนทั้งหมดที่หายไปจากสถานที่ดังกล่าวในทันที.
จงซานที่พาซูอาโฝวและกงจูจิวเหว่ยพุ่งตรงไปยังทิศทางหนึ่ง.
ก่อนที่จะพบหุบเขาที่เงียบสงบ,จงซานที่เก็บตัวอยู่ราวๆหนึ่งชั่วยาม,สองเซียนโบราณ,สองอุปกรณ์เซียนโบราณที่แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบกินเข้าไป,ทำให้พลังฝึกตนของจงซานเพิ่มขึ้นอีกครั้ง.
พลังที่มากล้นถูกส่งเข้ามาพร้อมกับยกระดับขึ้นช้าๆ.
"ครืนนนน!"
เซียนสวรรค์ขั้นที่สิบ,เซียนสวรรค์ขั้นสมบูรณ์!
จงซานถึงกับต้องขมวดคิ้วไปมา,เพราะว่าจงซานพบกับปัญหาที่สงสัยซะแล้ว,แปดหางสวรรค์ที่กลืนกินพลังที่เทียบเท่าสี่อุปกรณ์เซียนโบราณ,และหนึ่งในนั้นยังเป็นอุปกรณ์เซียนโบราณที่แข็งแกร่งมาก,ด้วยพลังที่มากมายนั้นกับยกระดับให้เขาได้แค่หนึ่งขั้นเองรึ?
หากเป็นเช่นนี้,ระดับต่อไปจะเป็นเช่นไรกัน?
สามารถบอกได้เลยว่า,ต่อจากนี้,อุปกรณ์เซียนโบราณจะไม่สามารถช่วยยกระดับเขาได้อีกต่อไป.
เพียงแค่คิดก็รู้สึกอักอ่วนแล้ว,อุปกรณ์เซียนโบราณกลายเป็นไร้ประโยชน์แล้ว?
หลังจากผ่านหนึ่งชั่วยาม,จงซานที่ก้าวออกมาจากตำหนัก,และเก็บมันไป,จ้องมองไปยังสองคนด้านหน้า.
ซูอาโฝวและกงจูจิวเหว่ยที่ในเวลานี้ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นเหมือนก่อนหน้านี้,ทว่าทั้งคู่กำลังขมวดคิ้วไปมา,ราวกับว่ามีเรื่องที่ต้องกังวลใจ.
"จงซาน,เจ้าต้องการจะจากไปแล้วอย่างงั้นรึ?"กงจูจิวเหว่ยที่ลอบสอบถามออกไป.
ก่อนหน้านี้,กงจูจิวเหว่ยและซูอาโฝวที่พูดคุยกัน,จงซานนั้นได้แสดงความแกร่งที่เหลือเชื่อออกมา,ไม่จำเป็นต้องบอกเลยว่าในเวลานี้,จงซานยังจะอยู่ในศาลเทวะไท่ชูอีกรึ?
"ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ต้องไปจากศาลเทวะไท่ชู,ข้าจำเป็นต้องก้าวไปข้างหน้า,แน่นอนว่าข้าจะไม่เป็นศัตรูของพวกเจ้า,หากเซิ่งหวังไท่ชูไม่รุกรานข้า,หากจำเป็นแม้แต่ข้ายินดีที่จะช่วยเขาด้วยซ้ำ,หลังจากนี้เมื่อเรื่องโลกหนี่หว๋าจบลง,บางที่ข้าคงกลับสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,หากพวกเจ้าสนใจ,จะเดินทางไปยังศาลเทวะต้าเจิ้งใช้ชีวิตเหมือนดั่งที่เคยเป็นมาก็ได้!"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
เกี่ยวกับผลที่เกิดขึ้น,ทั้งสองรู้ดีแม้ว่าจะผิดหวัง,ทว่ามันก็เป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดแล้ว.
"เซิ่งหวังไท่อี้ตายไปแล้วจริงๆรึ?"กงจูจิวเหว่ยที่สอบถามออกมา.
"ตายแล้ว,ข้าคิดว่าศาลเทวะไท่อี้ตอนนี้คงกำลังวุ่นวาย,ศาลเทวะไท่อี้นั้นไม่เพียงแต่บำเพ็ญกรรม,ยังบำเพ็ญชื่อเสียง,เขานับว่าไม่ธรรมดาเลย!"จงซานที่กล่าวยืนยัน.
ไท่อี้? จงซานสามารถยืนยันได้ว่า,เซิ่งหวังไท่จีเองก็อยู่ที่ตรงนั้นอย่างแน่นอน,ทว่าเซิ่งหวังไท่จื่อไม่ได้ลงมือ,ดูเหมือนว่าเขาจะมีความสุขุมเฉลียวฉลาดมากกว่าไท่อี้.
อาณาเขตเฟิงจง,ทิศใต้,เมืองหลวงศาลเทวะไท่อี้.
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เกิดระเบิดเสียงดังสนั่น,ทุกคนทั่วเมืองหลวงที่จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมๆกัน.
"วีดดดด คลืนนนน~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
สายฟ้าจากทะเลวาสนา,ในเวลานี้กำลังบ้าคลั่งกระจายฟาดไปทั่วทุกสารทิศ.
"เซิ่งหวัง!"
เหล่าประชาและข้าราชบริพารที่เมืองหลวงศาลเทวะไท่อี้ที่คุกเข่าลงในทันที,จดจ้องมองวาสนาที่กระจากสลายหายไป,ทุกคนรับรู้ได้อย่างช้าๆว่าเซิ่งหวังได้ล่วงหล่นจากสวรรค์แล้ว.
อาณาเขตเฟิงจง,ทิศตะวันออกเฉียงเหนือ,ชิงชิว.
ตำหนักซือหมา.
ซือหม่าชิงถือจู่จั้ง(อาวุธไม้ไผ่),ขมวดคิ้วไปมาจดจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า,ภายในใจที่สั่นไหวไปมา.
ที่ด้านหน้าซือหม่าชิงมีชายคนหนึ่ง,ที่กำลังขมวดคิ้วแน่น.
"เส้าเหยี่ย,เซิ่งหวังไท่อี้ตายแล้ว,ท่านคิดว่าอย่างไร?"ชายคนดังกล่าวเอ่ยออกมาด้วยความกังวล.
"โลกนวีหว๋า,เต็มไปด้วยอันตรายมากมาย,เพียงแค่วันแรก,เซิ่งหวังไท่อี้ก็ตกตายไปอย่างงั้นรึ?"ซือหม่าชิงที่พยักหน้า.
"ท่านประมุขจะเป็นอย่างไรบ้าง?"ชายคนดังกล่าวเอ่ยออกมาด้วยความกังวล.
"ไม่จำเป็นต้องกังวล,ท่านพ่อไม่มีทางเกิดอะไรขึ้น,นอกจากนี้สัญญาณชีพก็ยังสมบูรณ์!"ซือหม่าชิงเอ่ย.
"ครับ!"
"เรื่องด่วนในเวลานี้,คือภายในชิงชิวแห่งนี้,อาแปด,ได้ดูแลเรื่องนี้มาหลายปีแล้ว,เรื่องนี้อย่าได้ให้ผิดพลาดเด็ดขาด!"ซือหม่าชิงที่เอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เส้าเหยี่ยนโปรดวางใจ!"ชายคนดังกล่าวรับคำอย่างจริงจัง.
"อืม!"
ในเวลาเดียวกัน,อาณาเขตเฟิงจง,ต้าเจิ้ง,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
ท้องพระโรง,ตำหนักซ่างเฉิง!
ภายในตำหนักซ่างเฉินที่ใจกลางบนสุดมีบัลลังก์เก้ามังกรที่ไม่มีใครสัมผัส,เพราะว่ามันเป็นบัลก์ลังสำหรับคนเพียงคนเดียวเท่านั้น.
ถัดจากบัลก์ลังเก้ามังกร,เป็นบัลลังก์สีม่วง.
ที่ด้านล่างเหล่าเสนาธิการต่างก็แสดงความเคารพ,บนบัลลังก์สีม่วง,ในเวลานี้มีชายที่สวมชุดราชวงศ์สีม่วง,บนเสื้อมีรูปมังกรสี่เล็บ,นี่คือสัญลักษณ์ของอ๋อง,ศาลเทวะต้าเจิ้ง,อ๋องจื่อเฉิน,สุ่ยอู๋เหิน.
สุ่ยอู๋เหินนั่งอยู่บนบัลลังก์สีม่วง,แววตาไม่ได้เผยท่าทางโกรธเกรี้ยวดุดันเหมือนกับชนชั้นสูง,ด้วยการปกป้องต้าเจิ้งตามที่รับรับมอบหมายจากจงซาน,ในเวลานี้นับว่าปรากฏแรงกดดันมากมายเช่นกัน.
ที่ด้านล่างสองแถว,ผู้นำด้านซ้ายมือ,เป็นเสนาบดีสุ่ยจิงและผู้นำด้านขวาเป็นแม่ทัพใหญ่หลินเซียว.
"เรียนอ๋องจื่อเฉิน,อนุสาวรีย์อมตะทั้งหนึ่งร้อยแปดรอบๆต้าเจิ้งเวลานี้ได้พังทลายลงแล้ว,เหล่ากองทัพศัตรูกำลังจะเคลื่อนเข้าประชิดชายแดน,ในอนาคตดูจะค่อยข้างย่ำแย่ทีเดียว!"สุ่ยจิงที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"เหล่าเสนาธิการที่กำลังขมวดคิ้วไปมา.
"ทุกๆท่านโปรดฟัง,นับจากวันนี้,ทุกๆเช้า,พวกเราจะต้องจับจ้องมองวาสนาของต้าเจิ้งในทุกๆวัน,กับความภาคภูมิของต้าเจิ้ง,เซิ่งหวังที่อวยพรพวกเรา,วาสนาของต้าเจิ้งจะไม่มีสุญสลาย,พวกเราก็ย่อมต้องเป็นข้าราชบริพารที่มีความภาคภูมิ,อนุสาวรีย์อมตะพังทะลายแล้วอย่างไร?
ข้าและทุกท่านยังคงอยู่เปรียบเหมือนกับอนุสาวรีย์อมตะ,ต้าเจิ้งของพวกเราก็จะไม่มีทางพ่ายแพ้,ใครก็ตามที่รุกรานเต้าเจิ้ง,พวกเราจะให้มันชดใช้อย่างสาสม!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"รับทราบ!"เหล่าเสนาธิการทุกคนต่างก็รับคำอย่างหนักแน่น.
"เซิ่งหวังจะต้องกลับมา,ในโลกใบเล็กนั้น,พวกเราผ่านเรื่องที่ลำบากมากมาย,ครั้งนี้เองก็ไม่เว้น,หลินเซียว!"สุ่ยอู๋เหินกล่าว.
"อยู่นี่แล้ว!"หลินเซียวรับคำ.
"เหนือหัวได้มอบทหารทั้งหมดของต้าเจิ้ง,ให้กับเจ้าเป็นคนบัญชา,ไม่ว่าจะเป็นใคร,ก็ไม่สามารถควบคุมได้,แม้แต่เสนาบดี,หรือข้าเอง,ขอเพียงเพื่อต้าเจิ้ง,พวกเราจะรับฟังท่านเกี่ยวกับการเคลื่อนทัพ!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"รับทราบ!"หลินเซียวที่พยักหน้ารับ.
บนแผ่นดินต้าเจิ้ง,เต็มไปด้วยพลังความแข็งแกร่ง,แม้ว่าอนุสาวรีย์อมตะจะพังทลาย,ทว่าเมืองหลังต่างๆก็จะสามารถต้านทานทัพของศัตรูได้อย่างแข็งขัน.
ในขณะเดียวกัน,ภายในใจของทุกคนต่างก็คิดถึงเซิ่งหวัง,เมื่อไหร่กันที่เซิ่งหวังจะกลับมา?
Chapter 933 The immortal monument broken
不朽丰碑破
อนุสาวรีย์อมตะพังทลาย.
บนอากาศ,จงซานที่ลอยอยู่จดจ้องมองไปยังพื้นที่รอบๆ,มีคนมากมายที่กำลังเฝ้ามองอยู่,สายตาของจงซานทำให้ทุกคนหัวใจเย็นยะเยือบ,ไม่กล้าแม้แต่มองตรงๆออกมา.
ก่อนหน้านี้พวกเขาต่างก็คิดว่าจงซานคือคนที่อ่อนแอ,ทว่าในเวลานี้หัวใจของพวกเขาสั่นไหวเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือบไปถึงทรวง,หากนี้เรียกอ่อนแอ,พวกเขาจะถูกเรียกว่าอะไร?
หลายพันศิษย์ของนิกายหงหรู,สองเซียนโบราณ,เพียงแค่เวลาชั่วน้ำเดือด,ก็ถูกกำจัดหมด?
คนเช่นนี้ทรงพลังเกินไปแล้ว?
จงซานน่าเกรงขามเกินไปแล้ว.
"เดินทางต่อ!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง,ก่อนที่จะนำอีกสองคนพุ่งตรงไปยังทิศทางหนึ่งอย่างรวดเร็ว.
จนกระทั่งจงซานจากไปแล้ว,กลุ่มอิทธิพลและยอดฝีมือที่อยู่รอบพลางถอนหายใจเบาๆ,นี่คือต้าเจิ้งจงซานอย่างงั้นรึ?
เขาแข็งแกร่งขนาดนี้เลยรึ?
แล้วทำไมถึงต้องการเป็นเมืองขึ้นของศาลเทวะไท่ชูกัน?
ในป่าทึบที่ไกลออกมาแห่งหนึ่ง,พื้นที่ปิด,มีคนสามคนยืนอยู่,หยิง,ไป๋ฉีและกุยกูซือ.
"ต้าเจิ้งจงซาน,ท้ายที่สุดก็ฟื้นฟูความแข็งแกร่ง,นี่คือจดซานที่โดดเด่นของโลกใบเล็ก!"ไป๋ฉีที่พยักหน้าและกล่าวออกมา.
"ยัง,เขาก็คือจงซาน,ทว่าก่อนหน้านี้มีเรื่องที่ต้องกังวลมากมาย,ด้วยความแข็งแกร่งที่มีของเขานั้นไม่เพียงพอที่จะแสดงออกมาให้คนอื่นเห็นได้!"หยิงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่ใส่ใจนัก.
"ไม่เพียงพอที่จะแสดงความสามารถให้เป็นที่ประจักษ์อย่างงั้นรึ?
นี่ก็ผ่านมากว่าร้อยปีแล้ว,ด้วยความแข็งแกร่งของเขา,คงไม่จำเป็นที่ต้องระมัดระวังแล้วสินะ?"ไป๋ฉีที่เอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"ด้วยความสามารถที่เขาแสดงออกมาในครั้งนี้,เขาไม่ต้องการที่จะปกปิดแล้ว,ต้าเจิ้งในอดีต,กำลังกลับมา!"หยิงกล่าวออกมาด้วยท่าทางสนใจ.
"เซิ่งหวัง,ท่านหมายความว่า,จงซานกำลังจะกลับสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,จากนั้นก็เริ่มขับเคลื่อนต้าเจิ้งอย่างงั้นรึ?"ไป๋ฉีขมวดคิ้วไปมาขณะพูด.
"ควรจะเป็นเช่นนั้น!"ชายในชุดดำ,กุยกูซือกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เซียนเซิงเห็นแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบของจงซานหรือไม่,คิดว่าเป็นอย่างไร?"หยิงกล่าวออกมาด้วยท่าทางสนใจ.
"ไม่เคยเห็น,ทว่าให้เฉินคาดเดาละก็,เทพอสูรตนนี้น่าจะเป็นหนึ่งใน
18 อันดับอย่างแน่นอน!"กุยกูซือที่กล่าวออกมาอย่างมั่นใจ.
"เทพอสูรหนึ่งใน 18 อันดับอย่างงั้นรึ? ทว่าความแข็งแกร่งของมันก็ไม่ได้มาก....!"ไป๋ฉีที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เพราะว่าแปดหางสวรรค์ตนนั้นไม่ได้อยู่ในสภาพสมบูรณ์สุดยังไงล่ะ!"กุยกูซือที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"จงซานนับว่าโชคดีจริงๆ,ที่สามารถกำราบเทพอสูรเช่นนี้ได้ตั้งแต่ในโลกใบเล็ก!"ไป๋ฉีที่พยักหน้าและกล่าว.
"โชคดีรึ?
หากมีเพียงแค่โชค,เป็นไปไม่ได้ที่จะซานจะก้าวมาถึงจุดที่เป็นอยู่เช่นทุกวันนี้!"หยิงที่ส่ายหน้าไปมา.
"ครับ!"ไป๋ฉีที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"เดินทางกันได้แล้ว!"หยิงกล่าวอย่างเฉยเมย.
คนทั้งสามที่ก้าวออกไป,พร้อมกับหายตัวไปในทันที.
บางที่การต่อสู้ใหญ่ของจงซาน,ในโลกของนวีหว๋าคงเป็นการต่อสู้ใหญ่กลุ่มแรก,นอกเหนือจากหยิง,จงซาน,ยังมีกลุ่มอิทธิพลอื่นๆด้วยเช่นกัน.
ชายชราผมขาว,บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
ที่ด้านหลังของเขานั้น,มีศิษย์ยืนอยู่หลายคน,ที่จดจ้องมองมายังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยด้วยความเคารพ.
บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่กำลังนับนิ้วไปมา,ก่อนที่มือขวาของเขาจะวางลง,พร้อมกับขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
"อาจารย์,เซิ่งหวังไท่อี้และเหยี่ยนฮุย,ตายแล้วจริงๆรึ?"ศิษย์คนหนึ่งที่ขมวดคิ้วไปมาขณะถาม.
"ตายแล้ว,เป็นเทพอสูรที่ร้ายกาจนัก!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกล่าวพลางถอนหายใจ.
"ตายจริงๆรึ?
ทว่าสองคนไม่ใช่ว่ามีระดับเซียนโบราณหรอกรึ?นี่ผ่านไปไม่ถึงเวลาชั่วน้ำเดือดเลยด้วยซ้ำ?"ศิษย์คนหนึ่งที่เผยท่าทางหวาดผวา.
"เทพอสูร,เป็นเทพอสูรที่ผิดปรกติจริงๆ,บางที่ในยุคโบราณมันคงอยู่ในสิบแปดอันดับอย่างแน่นอน!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"หนึ่งใน 18 อันดับอย่างงั้นรึ?
นี่จงซาน,........"ศิษย์คนหนึ่งที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นตกใจ.
"อาจารย์,ธารโลหิตก่อนหน้านี้คืออะไร?
มันเต็มไปด้วยกลิ่นอายความโชคร้าย,ความมืดมนที่หนักหน่วงเป็นอย่างมาก!"ศิษย์อีกคนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ความเสื่อมแห่งกิเลสหนึ่งในห้ามลทิน!"บรรพชนชราที่กล่าวยืนยัน.
"หืม?"
"ไม่ผิดแน่,ในอดีตข้าเคยเดินทางไปยังภพหยิน,ผ่านตานซือ,นี่คือความเสื่อมแห่งกิเลส,เป็นความขุ่นมัวที่ไม่ธรรมดาเลย!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ขมวดคิ้วไปมา.
"จงซานแข็งแกร่งมาก,เขาจะมีผลต่อเป้าหมายของอาจารย์หรือไม่?"ศิษย์อีกคนกล่าว.
"เขานะรึ? ไม่เพียงพอ!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยส่ายหน้าไปมา.
"นับว่าโชคดีจริงๆ!"
"เดินทางต่อ,พวกเราควรจะสำรวจโลกนวีหว๋าให้ทั่ว."บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกล่าว.
"รับทราบ!"
คนทั้งหมดที่หายไปจากสถานที่ดังกล่าวในทันที.
........
จงซานที่พาซูอาโฝวและกงจูจิวเหว่ยพุ่งตรงไปยังทิศทางหนึ่ง.
ก่อนที่จะพบหุบเขาที่เงียบสงบ,จงซานที่เก็บตัวอยู่ราวๆหนึ่งชั่วยาม,สองเซียนโบราณ,สองอุปกรณ์เซียนโบราณที่แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบกินเข้าไป,ทำให้พลังฝึกตนของจงซานเพิ่มขึ้นอีกครั้ง.
พลังที่มากล้นถูกส่งเข้ามาพร้อมกับยกระดับขึ้นช้าๆ.
"ครืนนนน!"
เซียนสวรรค์ขั้นที่สิบ,เซียนสวรรค์ขั้นสมบูรณ์!
จงซานถึงกับต้องขมวดคิ้วไปมา,เพราะว่าจงซานพบกับปัญหาที่สงสัยซะแล้ว,แปดหางสวรรค์ที่กลืนกินพลังที่เทียบเท่าสี่อุปกรณ์เซียนโบราณ,และหนึ่งในนั้นยังเป็นอุปกรณ์เซียนโบราณที่แข็งแกร่งมาก,ด้วยพลังที่มากมายนั้นกับยกระดับให้เขาได้แค่หนึ่งขั้นเองรึ?
หากเป็นเช่นนี้,ระดับต่อไปจะเป็นเช่นไรกัน?
สามารถบอกได้เลยว่า,ต่อจากนี้,อุปกรณ์เซียนโบราณจะไม่สามารถช่วยยกระดับเขาได้อีกต่อไป.
เพียงแค่คิดก็รู้สึกอักอ่วนแล้ว,อุปกรณ์เซียนโบราณกลายเป็นไร้ประโยชน์แล้ว?
หลังจากผ่านหนึ่งชั่วยาม,จงซานที่ก้าวออกมาจากตำหนัก,และเก็บมันไป,จ้องมองไปยังสองคนด้านหน้า.
ซูอาโฝวและกงจูจิวเหว่ยที่ในเวลานี้ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นเหมือนก่อนหน้านี้,ทว่าทั้งคู่กำลังขมวดคิ้วไปมา,ราวกับว่ามีเรื่องที่ต้องกังวลใจ.
"จงซาน,เจ้าต้องการจะจากไปแล้วอย่างงั้นรึ?"กงจูจิวเหว่ยที่ลอบสอบถามออกไป.
ก่อนหน้านี้,กงจูจิวเหว่ยและซูอาโฝวที่พูดคุยกัน,จงซานนั้นได้แสดงความแกร่งที่เหลือเชื่อออกมา,ไม่จำเป็นต้องบอกเลยว่าในเวลานี้,จงซานยังจะอยู่ในศาลเทวะไท่ชูอีกรึ?
"ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ต้องไปจากศาลเทวะไท่ชู,ข้าจำเป็นต้องก้าวไปข้างหน้า,แน่นอนว่าข้าจะไม่เป็นศัตรูของพวกเจ้า,หากเซิ่งหวังไท่ชูไม่รุกรานข้า,หากจำเป็นแม้แต่ข้ายินดีที่จะช่วยเขาด้วยซ้ำ,หลังจากนี้เมื่อเรื่องโลกหนี่หว๋าจบลง,บางที่ข้าคงกลับสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,หากพวกเจ้าสนใจ,จะเดินทางไปยังศาลเทวะต้าเจิ้งใช้ชีวิตเหมือนดั่งที่เคยเป็นมาก็ได้!"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
เกี่ยวกับผลที่เกิดขึ้น,ทั้งสองรู้ดีแม้ว่าจะผิดหวัง,ทว่ามันก็เป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดแล้ว.
"เซิ่งหวังไท่อี้ตายไปแล้วจริงๆรึ?"กงจูจิวเหว่ยที่สอบถามออกมา.
"ตายแล้ว,ข้าคิดว่าศาลเทวะไท่อี้ตอนนี้คงกำลังวุ่นวาย,ศาลเทวะไท่อี้นั้นไม่เพียงแต่บำเพ็ญกรรม,ยังบำเพ็ญชื่อเสียง,เขานับว่าไม่ธรรมดาเลย!"จงซานที่กล่าวยืนยัน.
ไท่อี้? จงซานสามารถยืนยันได้ว่า,เซิ่งหวังไท่จีเองก็อยู่ที่ตรงนั้นอย่างแน่นอน,ทว่าเซิ่งหวังไท่จื่อไม่ได้ลงมือ,ดูเหมือนว่าเขาจะมีความสุขุมเฉลียวฉลาดมากกว่าไท่อี้.
-------------------------------------------------------------------
อาณาเขตเฟิงจง,ทิศใต้,เมืองหลวงศาลเทวะไท่อี้.
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เกิดระเบิดเสียงดังสนั่น,ทุกคนทั่วเมืองหลวงที่จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมๆกัน.
"วีดดดด คลืนนนน~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เมฆวาสนามากมาย,ในเวลานี้เสียงของมังกรทองกำลังร้องโหยหวนออกมาในทันที,เสียที่เจ็บปวดทรมานดังขึ้นกระจายไปทั่วศาลเทวะไท่อี้,ทุกคนภายในศาลเทวะไท่อี้เวลานี้เต็มไปด้วยความเศร้า,รับรู้ราวกับว่ากำลังสูญเสียสิ่งสำคัญไป.
"เปรี้ยง
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
สายฟ้าจากทะเลวาสนา,ในเวลานี้กำลังบ้าคลั่งกระจายฟาดไปทั่วทุกสารทิศ.
"เซิ่งหวัง!"
เหล่าประชาและข้าราชบริพารที่เมืองหลวงศาลเทวะไท่อี้ที่คุกเข่าลงในทันที,จดจ้องมองวาสนาที่กระจากสลายหายไป,ทุกคนรับรู้ได้อย่างช้าๆว่าเซิ่งหวังได้ล่วงหล่นจากสวรรค์แล้ว.
อาณาเขตเฟิงจง,ทิศตะวันออกเฉียงเหนือ,ชิงชิว.
ตำหนักซือหมา.
ซือหม่าชิงถือจู่จั้ง(อาวุธไม้ไผ่),ขมวดคิ้วไปมาจดจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า,ภายในใจที่สั่นไหวไปมา.
ที่ด้านหน้าซือหม่าชิงมีชายคนหนึ่ง,ที่กำลังขมวดคิ้วแน่น.
"เส้าเหยี่ย,เซิ่งหวังไท่อี้ตายแล้ว,ท่านคิดว่าอย่างไร?"ชายคนดังกล่าวเอ่ยออกมาด้วยความกังวล.
"โลกนวีหว๋า,เต็มไปด้วยอันตรายมากมาย,เพียงแค่วันแรก,เซิ่งหวังไท่อี้ก็ตกตายไปอย่างงั้นรึ?"ซือหม่าชิงที่พยักหน้า.
"ท่านประมุขจะเป็นอย่างไรบ้าง?"ชายคนดังกล่าวเอ่ยออกมาด้วยความกังวล.
"ไม่จำเป็นต้องกังวล,ท่านพ่อไม่มีทางเกิดอะไรขึ้น,นอกจากนี้สัญญาณชีพก็ยังสมบูรณ์!"ซือหม่าชิงเอ่ย.
"ครับ!"
"เรื่องด่วนในเวลานี้,คือภายในชิงชิวแห่งนี้,อาแปด,ได้ดูแลเรื่องนี้มาหลายปีแล้ว,เรื่องนี้อย่าได้ให้ผิดพลาดเด็ดขาด!"ซือหม่าชิงที่เอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เส้าเหยี่ยนโปรดวางใจ!"ชายคนดังกล่าวรับคำอย่างจริงจัง.
"อืม!"
-------------------------------------------------------------------------------
ในเวลาเดียวกัน,อาณาเขตเฟิงจง,ต้าเจิ้ง,สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
ท้องพระโรง,ตำหนักซ่างเฉิง!
ภายในตำหนักซ่างเฉินที่ใจกลางบนสุดมีบัลลังก์เก้ามังกรที่ไม่มีใครสัมผัส,เพราะว่ามันเป็นบัลก์ลังสำหรับคนเพียงคนเดียวเท่านั้น.
ถัดจากบัลก์ลังเก้ามังกร,เป็นบัลลังก์สีม่วง.
ที่ด้านล่างเหล่าเสนาธิการต่างก็แสดงความเคารพ,บนบัลลังก์สีม่วง,ในเวลานี้มีชายที่สวมชุดราชวงศ์สีม่วง,บนเสื้อมีรูปมังกรสี่เล็บ,นี่คือสัญลักษณ์ของอ๋อง,ศาลเทวะต้าเจิ้ง,อ๋องจื่อเฉิน,สุ่ยอู๋เหิน.
สุ่ยอู๋เหินนั่งอยู่บนบัลลังก์สีม่วง,แววตาไม่ได้เผยท่าทางโกรธเกรี้ยวดุดันเหมือนกับชนชั้นสูง,ด้วยการปกป้องต้าเจิ้งตามที่รับรับมอบหมายจากจงซาน,ในเวลานี้นับว่าปรากฏแรงกดดันมากมายเช่นกัน.
ที่ด้านล่างสองแถว,ผู้นำด้านซ้ายมือ,เป็นเสนาบดีสุ่ยจิงและผู้นำด้านขวาเป็นแม่ทัพใหญ่หลินเซียว.
"เรียนอ๋องจื่อเฉิน,อนุสาวรีย์อมตะทั้งหนึ่งร้อยแปดรอบๆต้าเจิ้งเวลานี้ได้พังทลายลงแล้ว,เหล่ากองทัพศัตรูกำลังจะเคลื่อนเข้าประชิดชายแดน,ในอนาคตดูจะค่อยข้างย่ำแย่ทีเดียว!"สุ่ยจิงที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"เหล่าเสนาธิการที่กำลังขมวดคิ้วไปมา.
"ทุกๆท่านโปรดฟัง,นับจากวันนี้,ทุกๆเช้า,พวกเราจะต้องจับจ้องมองวาสนาของต้าเจิ้งในทุกๆวัน,กับความภาคภูมิของต้าเจิ้ง,เซิ่งหวังที่อวยพรพวกเรา,วาสนาของต้าเจิ้งจะไม่มีสุญสลาย,พวกเราก็ย่อมต้องเป็นข้าราชบริพารที่มีความภาคภูมิ,อนุสาวรีย์อมตะพังทะลายแล้วอย่างไร?
ข้าและทุกท่านยังคงอยู่เปรียบเหมือนกับอนุสาวรีย์อมตะ,ต้าเจิ้งของพวกเราก็จะไม่มีทางพ่ายแพ้,ใครก็ตามที่รุกรานเต้าเจิ้ง,พวกเราจะให้มันชดใช้อย่างสาสม!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"รับทราบ!"เหล่าเสนาธิการทุกคนต่างก็รับคำอย่างหนักแน่น.
"เซิ่งหวังจะต้องกลับมา,ในโลกใบเล็กนั้น,พวกเราผ่านเรื่องที่ลำบากมากมาย,ครั้งนี้เองก็ไม่เว้น,หลินเซียว!"สุ่ยอู๋เหินกล่าว.
"อยู่นี่แล้ว!"หลินเซียวรับคำ.
"เหนือหัวได้มอบทหารทั้งหมดของต้าเจิ้ง,ให้กับเจ้าเป็นคนบัญชา,ไม่ว่าจะเป็นใคร,ก็ไม่สามารถควบคุมได้,แม้แต่เสนาบดี,หรือข้าเอง,ขอเพียงเพื่อต้าเจิ้ง,พวกเราจะรับฟังท่านเกี่ยวกับการเคลื่อนทัพ!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"รับทราบ!"หลินเซียวที่พยักหน้ารับ.
บนแผ่นดินต้าเจิ้ง,เต็มไปด้วยพลังความแข็งแกร่ง,แม้ว่าอนุสาวรีย์อมตะจะพังทลาย,ทว่าเมืองหลังต่างๆก็จะสามารถต้านทานทัพของศัตรูได้อย่างแข็งขัน.
ในขณะเดียวกัน,ภายในใจของทุกคนต่างก็คิดถึงเซิ่งหวัง,เมื่อไหร่กันที่เซิ่งหวังจะกลับมา?
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น