Immortality Chapter 925 Great Zheng Bing front
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 925 ทัพหน้าของต้าเจิ้ง.
Chapter 925 Great Zheng Bing front
อาณาเขตจวงหลุนภาคใต้,ตำหนักเทียนซี.
"อะไร?
เจ้าว่าอะไรอย่างงั้นรึ?"ไท่จื่อสามที่ลุกขึ้นยืนดวงตาเบิกกว้างด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"ทันทีที่ต้าเจิ้งยกทัพลงมาทางใต้,สงครามแรก,เมืองสี่เมืองรู้สึกหวาดกลัว,จึงขอยอมจำนนต่อต้าเจิ้งในทันที!"เสนาธิการคนหนึ่งกล่าวออกมาด้วยความเศร้า.
"เป็นไปไม่ได้!"ไท่จื่อสามที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"ฝ่าบาท,เป็นความจริง,เจ้าเมืองทั้งสี่ของเมืองชายแดน,พวกเขายอมแพ้แทบจะในทันที,ไม่มีแม้แต่ขัดขืน,พวกเขายอมจำนนเข้าร่วมศาลเทวะต้าเจิ้ง,ทำให้ทัพของต้าเจิ้งไม่เสียหายเลยแม้แต่น้อย!"เสนาธิการกล่าวรายงาน.
"เป็นไปไม่ได้,เจ้าเมืองทั้งสี่ของเมืองชายแดนนั่น,ข้าเป็นคนเลือกด้วยตัวเอง,เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะทรยศข้า,เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะทรยศศาลเทวะอู๋เซี่ยง!"ไท่จื่อสามที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"นี่คือรายงานการของหน่วยสังเกตการณ์,ไท่จื่อสามโปรดดู!"เสนาธิการคนหนึ่งที่ยื่นแผ่นริ้วหยกออกไป.
สัมผัสเทวะที่กวาดออกไป,ใบหน้าของไท่จื่อสามถึงกับเปลี่ยนเป็นขาวซีด.
"ปัง!"
ไท่จื่อสามที่บดขยี้หยกบันทึกก่อนที่จะทรุดตัวลงนั่งด้วยความขมขื่น.
"พวกมันทั้งสี่คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นสายลับที่ต้าเจิ้งสงมาเป็นเจ้าเมือง,พวกมันเป็นคนของจงซานตั้งแต่แรก,เกินไปแล้ว,มันจะเกินไปแล้ว!"ไท่จื่อสามที่คำรามออกมาเสียงดัง.
"ไท่จื่อสาม,เห็นชัดเจนว่าศาลทวะต้าเจิ้งมีเจตนาที่จะรุกที่นี่มาตั้งนานแล้ว!"เสนาธิการคนดังกล่าวเอ่ยออกมาด้วยความกังวล.
"พื้นที่ที่เหลือตอนนี้พักรบก่อน,ข้าจะต้องจัดการปัญหาเหล่านี้,ต้านทานกองทัพต้าเจิ้งเอาไว้ก่อน,พวกเจ้าส่งจดหมายไปยังราชวงศ์สวรรค์อื่นๆที่อยู่รอบๆต้าเจิ้ง,ให้พวกเขาร่วมมือกันเข้าปิดล้อมต้าเจิ้งพร้อมกับพวกเรา."ไท่จื่อสามที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเกลียดชัง.
"รับทราบ!"
"จงซาน,ข้าบอกแล้วว่าจะฉีกเจ้าออกเป็นชิ้นๆ,คาดไม่ถึงเลยว่าจะเร็วขนาดนี้!"ไท่จื่อสามที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
เมืองซ่าง,เมืองปู่ซือ,ในท้องพระโรง.
จงซานนั่งอยู่บนบัลก์ลังมังกร,ฟังรายงานจากเหล่าเสนาธิการ,พร้อมกับเคาะพนักพิงมังกรเบาๆ.
"เซิ่งหวัง,ทัพของเราบุกลงใต้,ตอนนี้ยึดครองมาได้สามสิบสองเมือง,เจ้าเมืองสี่คนเป็นคนของเรา,ส่วนอีก
28 เจ้าเมืองยอมสวามิภัคต่อพวกเราแต่โดยดี!"เสี่ยวหวังที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
ทัพหน้าที่บุกไปนั้น,คาดไม่ถึงเลยว่าจะราบรื่นขนาดนี้,การโจมตีเมืองที่ใหนจะง่ายดายขนาดนี้กัน!
ในเวลานี้,เสี่ยวหวังที่ได้แต่ถอนหายใจกับความยอดเยี่ยมของเซิ่งหวัง,หวังจิงเหวิน,ศัตรูด้านในที่ยอดเยี่ยม,ไม่คิดเลยว่าจะเป็นคนของต้าเจิ้ง,เป็นเรื่องอัศจรรย์นัก,หลายปีมานี้ที่หวังจิงเหวินใช้ทัพของศาลเทวะอู๋เซี่ยงยึดครองภาคใต้,สุดท้ายแล้วก็ถูกสิ่งต่อให้กับต้าเจิ้งในที่สุด.
หากว่าครั้งนี้สามารถรวมอาณาเขตจวงหลุนได้แล้วล่ะก็,ถือว่าหวังจิงหวินได้รับความดีความชอบลำดับหนึ่งอย่างแน่นอน.
"อืม,กับรายชื่อมเองนั้นข้ารับรู้แล้ว,ภายในอาณาเขตภาคใต้ของอาณาเขตจวงหลุน,เสี่ยวหวัง,เจ้ารับผิดชอบการเคลื่อนกำลังทั้งหมดก็แล้วกัน.
"น้อมรับคำสั่ง!"
"เซิ่งหวัง,เนี่ยเปิ่นเวลานี้ได้สงสารไปยังเหล่าราชวงศ์วาสนาที่อยู่รอบๆพวกเรา,หวังที่จะยืมมือเข้าโจมตีศาลเทวะต้าเจิ้งของพวกเรา!"อี้เหยี่ยนที่ก้าวออกมาและกล่าวรายงาน.
"พวกเขาไม่กล้าเคลื่อนทัพอย่างแน่นอน,ใครจะยอมเสียเลือดเนื้อเพื่อให้เนี่ยนปิงรับผลประโยชน์ไปอย่างงั้นรึ?
ดังนั้น,ความเร็วจึงนับเป็นเรื่องสำคัญ,ทางเหนือเหลือ 24 ราชวงศ์สวรรค์ 18
แดนเทวะ,พวกเราก็บุกยึดครองในครั้งเดียวเลย."จงซานที่กล่าวออกมาอย่าเงคร่งขรึม.
"ภายในโลกใบเล็ก,ต้าเจิ้งของพวกเราที่เป็นราชวงศ์ราชันย์ยังสามารถยึดครอง
24 ราชวงศ์ราชันย์ได้อย่างง่ายดาย,แม้แต่ราชวงศ์สวรรค์ยังถูกยึดครองด้วยราชวงศ์ราชันย์,เวลานี้การจะเอาชนะศัตรูที่ด้อยกว่า,การรวบรวมราชวงศ์สวรรค์ด้วยศาลเทวะนั้น,ไม่ได้ยากเลย,เซิ่งหวังโปรดวางใจ!"อี้เหยี่ยนกล่าว.
"อืม!
อาณาเขตจวงหลุน,เผ่าหมาป่าได้ถูกรวมเป็นหนึ่งแล้ว,จะทำให้พวกเราสะดวกขึ้นกว่าเดิม.
"ครับ!"
ตำหนักเทียนซี่.
"โครม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ไท่จื่อสามที่ล้มโต๊ะบัญชาการด้านหน้าด้วยความโกรธ.
"ไท่จื่อสาม,ห้าสิบสี่เมือง,ตอนนี้พวกเขาถูกต้าเจิ้งยึดครองไปหมดแล้ว,พวกเขาต่างก็ยอมศิโรราบโดยที่ไม่แม้แต่จะต่อต้าน,คนเหล่านี้?
ไม่ใช่ว่า....!"เสนาธิการคนหนึ่งที่เผยท่าทางหวาดผวา.
ไท่จื่อสามที่สูดหายใจลึก,หลับตาครุ่นคิดฝืนทำให้ตัวเองสงบลง,จากนั้น,ก็นึกถึงคำพูดของหวังจิงเหวินปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง.
"ข้าต้องการให้คนเหล่านี้,เป็นเจ้าเมือง!"ไท่จื่อสามที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ไท่จื่อสาม,คนเหล่านี้ไม่รู้ที่มาที่ไป,เฉินไม่เห็นด้วยให้พวกเขามาเป็นเจ้าเมือง,พวกเขามีคุณสมบัติที่จะได้รับ!"หวังจิงหวินกล่าว.
"ไม่มีคุณสมบัติอย่างงั้นรึ?
แล้วคนที่เจ้าเลือกเท่านั้นถึงจะมีคุณสมบัตอย่างงั้รนึ?
เพราะคนเหล่านั้นมีพื้นเพที่ชัดเจนอย่างงั้นรึ?"ไท่จื่อสามที่กล่าวออกมาด้วยความเหยียดหยัน.
"คนที่ผู้น้อยเป็นคนเลือกนั้น,ข้าได้ตรวจสอบมาด้วยตัวเอง,แม้ว่าจะไม่รู้พื้นเพอย่างชัดเจน,ทว่าพวกเขาภัคดีต่อตำหนักเทียนซีอย่างแน่นอน!"หวังจิงเหวินที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"คนเหล่านี้ข้าก็เลือกมาด้วยตัวเอง,พวกเขาซื่อสัตย์ต่อตำหนักเทียนซีอย่างแน่นอน,ไม่ต้องกล่าวแล้ว,เรื่องนี้ข้าได้ตัดสินใจแล้ว!"ไท่จื่อสามกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
หวังจิงเหวินที่ถอนหายใจเบาๆ,และกล่าวออกมาว่า,"หวังว่าไท่จื่อสามจะตัดสินใจถูกต้อง,ผู้น้อยลาก่อน!"
คิดถึงเรื่องในอดีตที่หวังจิงเหวินกล่าวเตือนซ้ำแล้วซ้ำเล่า,ไท่จื่อสามแทบจะลุกขึ้นมาตบหน้าตัวเอง.
"ไท่จื่อสาม,ต้าเจิ้งรุกเข้ามรเร็วจนเกินไป,เหล่าข้าราชบริพารของพวกเรา,กลายเป็นสายลับของต้าเจิ้งเป็นจำนวนมาก,แล้วเหล่าเจ้าเมืองที่เหลือ,พวกเราจะทำอย่างไรดี?"เสนาธิการคนหนึ่งกล่าว.
ไท่จื่อสามที่ส่ายหน้าไปมา,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้า,"เจ้าเมืองทุกเมืองข้าเป็นคนเลือกด้วยตัวเอง,ตอนนี้ไม่สามารถทำอะไรได้,ไม่รู้ว่าใครที่เป็นสายลับ,หากสั่งปลดพวกเขาจะเกิดความวุ่นวายใจแน่! จงซาน? เจ้าทำได้แสบมาก!"
ในเวลาเดียวกัน,เสนาธิการคนหนึ่งที่เร่งรีบเข้ามา.
"ไท่จื่อสามสถานการณ์ไม่ดีแล้ว,ราชวงศ์สวรรค์สี่แห่งที่เหลืออยู่ของภาคใต้,เวลานี้พวกเขาได้ฉวยโอกาสรุกพวกเรามาแล้ว."เสนาธิการคนดังกล่าวเอ่ยออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
เช้าวันถัดมา,ไท่จื่อสามที่เต็มไปด้วยความหดหู่.
"รายงานความพ่ายแพ้ที่ถูกส่งมาทุกวัน,ตอนนี้ข้าไม่รู้แล้วว่าเมืองใหนเป็นเมืองของข้า."ใบหน้าของไท่จื่อเต็มไปด้วยความเศร้า.
"ไท่จื่อสาม,ตามตัวหวังจิงเหวินกลับมาเถอะ!"เสนาธิการอีกคนที่เอ่ยออกมาในทันที.
"ใช่,ไท่จื่อสาม,ภายในหนึ่งปี,หวังจิงเหวินต้องยังกลับไปไม่ถึงอาณาเขตอู๋เซี่ยงแน่,ไท่จื่อสามมีตราประทับสีม่วงของเซิ่งหวัง,หากใช้สั่งการออกไป,เขาจะต้องกลับมาอย่างแน่นอน."
"เพื่อที่จะให้ราชวงศ์อู๋เซี่ยงของพวกเรายืนอยู่ในภาคใต้ได้,แม้ว่าจะเสียหายไปมาแต่อูฐผอมก็ยังตัวใหญ่กว่าม้า,พวกเราจะต้องรักษาที่มั่นเอาไว้,ไม่เช่นนั้นสิบปีที่ลงทุนลงแรงไป,ทัพของต้าเจิ้งจะกวาดไปทั้งหมด,ขอแค่ให้หวังจิงเหวินกลับมา,พวกเราก็จะปลอดภัย!"
ในเวลาเดียวกันนี้,เหล่าเสนาธิการต่างก็คิดถึงหวังจิงเหวิน.
"อืม,คงทำได้แค่เพียงเท่านั้นสินะ."ไท่จื่อสามใบหน้าเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์,ทว่าก็ไม่สามารถทำอะไรได้.
หนึ่งปีหลังจากนั้น.
ภายในตำหนักเทียนซี.
ไท่จื่อสามที่อยู่ในห้องโถงจดจ้องมองไปยังเหล่านางรำ,ในเวลานี้เหล่าเสนาธิการได้เร่งรีบเข้ามารายงาน.
"หากว่ารายงานความพ่ายแพ้ไม่จำเป็นต้องเอ่ยให้ข้าฟัง,ข้าไม่สามารถทนได้อีกต่อไปแล้ว!"ไท่จื่อสาที่ส่ายหน้าไปมา.
ตลอดหนึ่งปีมานี้,มีรายงานความพ่ายแพ้กลับมาทุกวัน,ไท่จื่อสามฟังจนไม่อยากจะได้ยินแล้ว,ตลอดหนึ่งปีมานี้พวกเขาพ่ายแพ้เสียหายอย่างหนัก,ทำไมก่อนหน้านี้ถึงได้ต่างไปจากตอนที่หวังจิงเหวินช่วยเหลือ,ทำไมพอตัวเขาลงมือเองถึงได้พ่ายแพ้ไม่หยุด?
ทำไม?
ทำไมกัน? ทำไมเหล่าทหารนักรบที่แท้จริงยังเทียบกับหวังจิงหวินไม่ได้,ไม่รู้ว่ามีอะไรต่าง,การบัญชาการ,การบัญชาการอย่างงั้นรึ?
ในการเคลื่อนทัพพลังความสามารถก็ไม่สามารถเทียบได้กับการบัญชาการอย่างงั้นรึ?
กับการพ่ายแพ้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า,หัวใจของไท่จื่อสามที่ไร้ซึ่งเรียวแรง,มีเพียงแค่การชมนางรำร่ายรำเท่านั้นถึงจะทำให้เขาดีขึ้นมา.
"ไท่จื่อ,ไท่จื่อสาม,พวกเรากลับมาแล้ว,หวังจิงเหวิน,หวังจิงเหวินเขา..!"
"หวังจิงเหวินกลับมาแล้วอย่างงั้นรึ?
ไท่จื่อสามที่ลุกขึ้นได้สติในทันที.
"ไม่,หวังจิงเหวินนั้นไม่ได้รู้ว่าเขาเปลี่ยนเส้นทางไปใช้เส้นทางใหน,ตอนนี้พวกเราไม่สามารถหาร่องรอยได้เลย.
Chapter 925 Great Zheng Bing front
大崝兵锋
ทัพหน้าของต้าเจิ้ง.
อาณาเขตจวงหลุนภาคใต้,ตำหนักเทียนซี.
"อะไร?
เจ้าว่าอะไรอย่างงั้นรึ?"ไท่จื่อสามที่ลุกขึ้นยืนดวงตาเบิกกว้างด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"ทันทีที่ต้าเจิ้งยกทัพลงมาทางใต้,สงครามแรก,เมืองสี่เมืองรู้สึกหวาดกลัว,จึงขอยอมจำนนต่อต้าเจิ้งในทันที!"เสนาธิการคนหนึ่งกล่าวออกมาด้วยความเศร้า.
"เป็นไปไม่ได้!"ไท่จื่อสามที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"ฝ่าบาท,เป็นความจริง,เจ้าเมืองทั้งสี่ของเมืองชายแดน,พวกเขายอมแพ้แทบจะในทันที,ไม่มีแม้แต่ขัดขืน,พวกเขายอมจำนนเข้าร่วมศาลเทวะต้าเจิ้ง,ทำให้ทัพของต้าเจิ้งไม่เสียหายเลยแม้แต่น้อย!"เสนาธิการกล่าวรายงาน.
"เป็นไปไม่ได้,เจ้าเมืองทั้งสี่ของเมืองชายแดนนั่น,ข้าเป็นคนเลือกด้วยตัวเอง,เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะทรยศข้า,เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะทรยศศาลเทวะอู๋เซี่ยง!"ไท่จื่อสามที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"นี่คือรายงานการของหน่วยสังเกตการณ์,ไท่จื่อสามโปรดดู!"เสนาธิการคนหนึ่งที่ยื่นแผ่นริ้วหยกออกไป.
สัมผัสเทวะที่กวาดออกไป,ใบหน้าของไท่จื่อสามถึงกับเปลี่ยนเป็นขาวซีด.
"ปัง!"
ไท่จื่อสามที่บดขยี้หยกบันทึกก่อนที่จะทรุดตัวลงนั่งด้วยความขมขื่น.
"พวกมันทั้งสี่คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นสายลับที่ต้าเจิ้งสงมาเป็นเจ้าเมือง,พวกมันเป็นคนของจงซานตั้งแต่แรก,เกินไปแล้ว,มันจะเกินไปแล้ว!"ไท่จื่อสามที่คำรามออกมาเสียงดัง.
"ไท่จื่อสาม,เห็นชัดเจนว่าศาลทวะต้าเจิ้งมีเจตนาที่จะรุกที่นี่มาตั้งนานแล้ว!"เสนาธิการคนดังกล่าวเอ่ยออกมาด้วยความกังวล.
"พื้นที่ที่เหลือตอนนี้พักรบก่อน,ข้าจะต้องจัดการปัญหาเหล่านี้,ต้านทานกองทัพต้าเจิ้งเอาไว้ก่อน,พวกเจ้าส่งจดหมายไปยังราชวงศ์สวรรค์อื่นๆที่อยู่รอบๆต้าเจิ้ง,ให้พวกเขาร่วมมือกันเข้าปิดล้อมต้าเจิ้งพร้อมกับพวกเรา."ไท่จื่อสามที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเกลียดชัง.
"รับทราบ!"
"จงซาน,ข้าบอกแล้วว่าจะฉีกเจ้าออกเป็นชิ้นๆ,คาดไม่ถึงเลยว่าจะเร็วขนาดนี้!"ไท่จื่อสามที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
------------------------------
เมืองซ่าง,เมืองปู่ซือ,ในท้องพระโรง.
จงซานนั่งอยู่บนบัลก์ลังมังกร,ฟังรายงานจากเหล่าเสนาธิการ,พร้อมกับเคาะพนักพิงมังกรเบาๆ.
"เซิ่งหวัง,ทัพของเราบุกลงใต้,ตอนนี้ยึดครองมาได้สามสิบสองเมือง,เจ้าเมืองสี่คนเป็นคนของเรา,ส่วนอีก
28 เจ้าเมืองยอมสวามิภัคต่อพวกเราแต่โดยดี!"เสี่ยวหวังที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
ทัพหน้าที่บุกไปนั้น,คาดไม่ถึงเลยว่าจะราบรื่นขนาดนี้,การโจมตีเมืองที่ใหนจะง่ายดายขนาดนี้กัน!
ในเวลานี้,เสี่ยวหวังที่ได้แต่ถอนหายใจกับความยอดเยี่ยมของเซิ่งหวัง,หวังจิงเหวิน,ศัตรูด้านในที่ยอดเยี่ยม,ไม่คิดเลยว่าจะเป็นคนของต้าเจิ้ง,เป็นเรื่องอัศจรรย์นัก,หลายปีมานี้ที่หวังจิงเหวินใช้ทัพของศาลเทวะอู๋เซี่ยงยึดครองภาคใต้,สุดท้ายแล้วก็ถูกสิ่งต่อให้กับต้าเจิ้งในที่สุด.
หากว่าครั้งนี้สามารถรวมอาณาเขตจวงหลุนได้แล้วล่ะก็,ถือว่าหวังจิงหวินได้รับความดีความชอบลำดับหนึ่งอย่างแน่นอน.
"อืม,กับรายชื่อมเองนั้นข้ารับรู้แล้ว,ภายในอาณาเขตภาคใต้ของอาณาเขตจวงหลุน,เสี่ยวหวัง,เจ้ารับผิดชอบการเคลื่อนกำลังทั้งหมดก็แล้วกัน.
"น้อมรับคำสั่ง!"
"เซิ่งหวัง,เนี่ยเปิ่นเวลานี้ได้สงสารไปยังเหล่าราชวงศ์วาสนาที่อยู่รอบๆพวกเรา,หวังที่จะยืมมือเข้าโจมตีศาลเทวะต้าเจิ้งของพวกเรา!"อี้เหยี่ยนที่ก้าวออกมาและกล่าวรายงาน.
"พวกเขาไม่กล้าเคลื่อนทัพอย่างแน่นอน,ใครจะยอมเสียเลือดเนื้อเพื่อให้เนี่ยนปิงรับผลประโยชน์ไปอย่างงั้นรึ?
ดังนั้น,ความเร็วจึงนับเป็นเรื่องสำคัญ,ทางเหนือเหลือ 24 ราชวงศ์สวรรค์ 18
แดนเทวะ,พวกเราก็บุกยึดครองในครั้งเดียวเลย."จงซานที่กล่าวออกมาอย่าเงคร่งขรึม.
"ภายในโลกใบเล็ก,ต้าเจิ้งของพวกเราที่เป็นราชวงศ์ราชันย์ยังสามารถยึดครอง
24 ราชวงศ์ราชันย์ได้อย่างง่ายดาย,แม้แต่ราชวงศ์สวรรค์ยังถูกยึดครองด้วยราชวงศ์ราชันย์,เวลานี้การจะเอาชนะศัตรูที่ด้อยกว่า,การรวบรวมราชวงศ์สวรรค์ด้วยศาลเทวะนั้น,ไม่ได้ยากเลย,เซิ่งหวังโปรดวางใจ!"อี้เหยี่ยนกล่าว.
"อืม!
อาณาเขตจวงหลุน,เผ่าหมาป่าได้ถูกรวมเป็นหนึ่งแล้ว,จะทำให้พวกเราสะดวกขึ้นกว่าเดิม.
"ครับ!"
----------------------------------------------
ตำหนักเทียนซี่.
"โครม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ไท่จื่อสามที่ล้มโต๊ะบัญชาการด้านหน้าด้วยความโกรธ.
"ไท่จื่อสาม,ห้าสิบสี่เมือง,ตอนนี้พวกเขาถูกต้าเจิ้งยึดครองไปหมดแล้ว,พวกเขาต่างก็ยอมศิโรราบโดยที่ไม่แม้แต่จะต่อต้าน,คนเหล่านี้?
ไม่ใช่ว่า....!"เสนาธิการคนหนึ่งที่เผยท่าทางหวาดผวา.
ไท่จื่อสามที่สูดหายใจลึก,หลับตาครุ่นคิดฝืนทำให้ตัวเองสงบลง,จากนั้น,ก็นึกถึงคำพูดของหวังจิงเหวินปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง.
----------
"ข้าต้องการให้คนเหล่านี้,เป็นเจ้าเมือง!"ไท่จื่อสามที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ไท่จื่อสาม,คนเหล่านี้ไม่รู้ที่มาที่ไป,เฉินไม่เห็นด้วยให้พวกเขามาเป็นเจ้าเมือง,พวกเขามีคุณสมบัติที่จะได้รับ!"หวังจิงหวินกล่าว.
"ไม่มีคุณสมบัติอย่างงั้นรึ?
แล้วคนที่เจ้าเลือกเท่านั้นถึงจะมีคุณสมบัตอย่างงั้รนึ?
เพราะคนเหล่านั้นมีพื้นเพที่ชัดเจนอย่างงั้นรึ?"ไท่จื่อสามที่กล่าวออกมาด้วยความเหยียดหยัน.
"คนที่ผู้น้อยเป็นคนเลือกนั้น,ข้าได้ตรวจสอบมาด้วยตัวเอง,แม้ว่าจะไม่รู้พื้นเพอย่างชัดเจน,ทว่าพวกเขาภัคดีต่อตำหนักเทียนซีอย่างแน่นอน!"หวังจิงเหวินที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"คนเหล่านี้ข้าก็เลือกมาด้วยตัวเอง,พวกเขาซื่อสัตย์ต่อตำหนักเทียนซีอย่างแน่นอน,ไม่ต้องกล่าวแล้ว,เรื่องนี้ข้าได้ตัดสินใจแล้ว!"ไท่จื่อสามกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
หวังจิงเหวินที่ถอนหายใจเบาๆ,และกล่าวออกมาว่า,"หวังว่าไท่จื่อสามจะตัดสินใจถูกต้อง,ผู้น้อยลาก่อน!"
----------
คิดถึงเรื่องในอดีตที่หวังจิงเหวินกล่าวเตือนซ้ำแล้วซ้ำเล่า,ไท่จื่อสามแทบจะลุกขึ้นมาตบหน้าตัวเอง.
"ไท่จื่อสาม,ต้าเจิ้งรุกเข้ามรเร็วจนเกินไป,เหล่าข้าราชบริพารของพวกเรา,กลายเป็นสายลับของต้าเจิ้งเป็นจำนวนมาก,แล้วเหล่าเจ้าเมืองที่เหลือ,พวกเราจะทำอย่างไรดี?"เสนาธิการคนหนึ่งกล่าว.
ไท่จื่อสามที่ส่ายหน้าไปมา,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้า,"เจ้าเมืองทุกเมืองข้าเป็นคนเลือกด้วยตัวเอง,ตอนนี้ไม่สามารถทำอะไรได้,ไม่รู้ว่าใครที่เป็นสายลับ,หากสั่งปลดพวกเขาจะเกิดความวุ่นวายใจแน่! จงซาน? เจ้าทำได้แสบมาก!"
ในเวลาเดียวกัน,เสนาธิการคนหนึ่งที่เร่งรีบเข้ามา.
"ไท่จื่อสามสถานการณ์ไม่ดีแล้ว,ราชวงศ์สวรรค์สี่แห่งที่เหลืออยู่ของภาคใต้,เวลานี้พวกเขาได้ฉวยโอกาสรุกพวกเรามาแล้ว."เสนาธิการคนดังกล่าวเอ่ยออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
……
เช้าวันถัดมา,ไท่จื่อสามที่เต็มไปด้วยความหดหู่.
"รายงานความพ่ายแพ้ที่ถูกส่งมาทุกวัน,ตอนนี้ข้าไม่รู้แล้วว่าเมืองใหนเป็นเมืองของข้า."ใบหน้าของไท่จื่อเต็มไปด้วยความเศร้า.
"ไท่จื่อสาม,ตามตัวหวังจิงเหวินกลับมาเถอะ!"เสนาธิการอีกคนที่เอ่ยออกมาในทันที.
"ใช่,ไท่จื่อสาม,ภายในหนึ่งปี,หวังจิงเหวินต้องยังกลับไปไม่ถึงอาณาเขตอู๋เซี่ยงแน่,ไท่จื่อสามมีตราประทับสีม่วงของเซิ่งหวัง,หากใช้สั่งการออกไป,เขาจะต้องกลับมาอย่างแน่นอน."
"เพื่อที่จะให้ราชวงศ์อู๋เซี่ยงของพวกเรายืนอยู่ในภาคใต้ได้,แม้ว่าจะเสียหายไปมาแต่อูฐผอมก็ยังตัวใหญ่กว่าม้า,พวกเราจะต้องรักษาที่มั่นเอาไว้,ไม่เช่นนั้นสิบปีที่ลงทุนลงแรงไป,ทัพของต้าเจิ้งจะกวาดไปทั้งหมด,ขอแค่ให้หวังจิงเหวินกลับมา,พวกเราก็จะปลอดภัย!"
ในเวลาเดียวกันนี้,เหล่าเสนาธิการต่างก็คิดถึงหวังจิงเหวิน.
"อืม,คงทำได้แค่เพียงเท่านั้นสินะ."ไท่จื่อสามใบหน้าเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์,ทว่าก็ไม่สามารถทำอะไรได้.
หนึ่งปีหลังจากนั้น.
ภายในตำหนักเทียนซี.
ไท่จื่อสามที่อยู่ในห้องโถงจดจ้องมองไปยังเหล่านางรำ,ในเวลานี้เหล่าเสนาธิการได้เร่งรีบเข้ามารายงาน.
"หากว่ารายงานความพ่ายแพ้ไม่จำเป็นต้องเอ่ยให้ข้าฟัง,ข้าไม่สามารถทนได้อีกต่อไปแล้ว!"ไท่จื่อสาที่ส่ายหน้าไปมา.
ตลอดหนึ่งปีมานี้,มีรายงานความพ่ายแพ้กลับมาทุกวัน,ไท่จื่อสามฟังจนไม่อยากจะได้ยินแล้ว,ตลอดหนึ่งปีมานี้พวกเขาพ่ายแพ้เสียหายอย่างหนัก,ทำไมก่อนหน้านี้ถึงได้ต่างไปจากตอนที่หวังจิงเหวินช่วยเหลือ,ทำไมพอตัวเขาลงมือเองถึงได้พ่ายแพ้ไม่หยุด?
ทำไม?
ทำไมกัน? ทำไมเหล่าทหารนักรบที่แท้จริงยังเทียบกับหวังจิงหวินไม่ได้,ไม่รู้ว่ามีอะไรต่าง,การบัญชาการ,การบัญชาการอย่างงั้นรึ?
ในการเคลื่อนทัพพลังความสามารถก็ไม่สามารถเทียบได้กับการบัญชาการอย่างงั้นรึ?
กับการพ่ายแพ้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า,หัวใจของไท่จื่อสามที่ไร้ซึ่งเรียวแรง,มีเพียงแค่การชมนางรำร่ายรำเท่านั้นถึงจะทำให้เขาดีขึ้นมา.
"ไท่จื่อ,ไท่จื่อสาม,พวกเรากลับมาแล้ว,หวังจิงเหวิน,หวังจิงเหวินเขา..!"
"หวังจิงเหวินกลับมาแล้วอย่างงั้นรึ?
ไท่จื่อสามที่ลุกขึ้นได้สติในทันที.
"ไม่,หวังจิงเหวินนั้นไม่ได้รู้ว่าเขาเปลี่ยนเส้นทางไปใช้เส้นทางใหน,ตอนนี้พวกเราไม่สามารถหาร่องรอยได้เลย.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น