Immortality Chapter 920 Heart hot lotus
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 920 ดอกบัวเพลิงหัวใจวิถี.
Chapter 920 Heart hot lotus
บนทะเลที่เต็มไปด้วยแส้เถาวัลย์,ปิดท้องฟ้าทุกทิศทุกทาง,กลุ่มของไท่จื่อสามยังคงบุกเข้ามาด้วยความเร็ว.
"ข้าสัมผัสได้อยู่ที่ตรงนั้น!"ไท่จื่อสามที่เผยท่าทางตื่นเต้นดีใจ.
"รู้สึกได้?"
"ข้ามั่นใจได้ว่ายันต์ปลูกความรู้สึกได้แทรกเข้าไปในร่างของตี้เซียนเซียนแล้ว,นอกจากนี้ยังถูกหลอมเข้าไปในร่างอีกด้วย! มันกำลังก่อร่างในกาย,พบนางเมื่อไหร่,ข้าจะพานางออกไปในทันที!"ไท่จื่อสามที่ฟาดฝามืออกไปพื้นที่รอบๆระเบิดออกเป็นทาง.
"ความรักในใจกำลังเบ่งบานอย่างงั้นรึ?"เสนาธิการคนหนึ่งที่กล่าวประจบ.
"ดี! อ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
ไท่จื่อสามในเวลานี้รู้สึกสบายใจพุ่งเข้าไปด้านใน,เหล่าหมาป่าคูมู่ไม่สามารถขวางทางไท่จื่อสามได้เลยแม้แต่ก้าวเดียว.
เพียงไม่นาน,ก็สามารถบุกเข้ามาอยู่ในใจกลางแล้ว.
การต่อสู้ที่รุนแรงหนักหน่วงก่อนหน้านี้,พริบตาเดียวก็หยุดลง,แส้เถาวัลย์เวลานี้ไม่เข้าโจมตีไท่จื่อสามอีกต่อไป,ทำให้ไท่จื่อสามตกใจเล็กน้อย.
อย่างไรก็ตามนั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ,สิ่งสำคัญคือตี้เซียนเซียนต่างหาก.
ที่ทะเลสีดำด้านร่าง,ไท่จื่อสามที่กวาดตามองสำรวจรอบๆ,ดูเหมือนว่าที่ใจกลางทะเลจะมีเพียงราชาหมาป่าคูมู่ที่หน้าตาแสนอัปลักษณ์อยู่ตนเดียว,ส่วนตี้เซียนเซียนนั้นไม่มีอยู่แล้ว.
ตี้เซียนเซียน? นางไปใหน?
ไท่จื่อสามที่เผยท่าทางร้อนรน.
ในเวลานี้,ที่ใจกลางเทวะนั้น,มีเพียงราชาหมาป่าคูมู่,แต่ไม่สามารถหาตี้เซียนเซียนได้อีกแล้ว,และอีกอย่างทำไมไม่รู้,สายตาของมันในเวลานี้กำลังมองไท่จื่อสามารถด้วยความหยาดเยิ้ม,ราวกับว่าเป็นมันที่สั่งการให้หยุดโจมตีเขา.
หมาป่าคูมู่ 12
ตนก่อนหน้าที่ผูกรัดฟัดเหวี่ยงกับราชาหมาป่าคุมู,ในเวลานี้มันเผยท่าทางรังเกียจออกมา,อีกทั้งสลัดร่างก่อนที่จะเคลื่อนที่เข้าหาไท่จื่อสามอย่างช้าๆ.
ไท่จื่อสามที่ไม่สามารถหาตี้เซียนเซียนได้,ทว่าภายในใจกับรู้สึกร้อนรน,ทำไมเขายังสัมผัสถึงได้อยู่ว่าอยุ่ที่นี่?
ทันใดนั้น,ไท่จื่อสามสังหรใจไม่ดีขึ้นมาในทันที.
สัมผัสดังกล่าวที่ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ,ไท่จื่อสามที่มองออกไป,เห็นอะไรบางอย่างที่ใหญ่โตกำลังเคลื่อนที่เข้ามาหา.
เห็นราชาหมาป่าคูมู่,ร่างกายของไท่จื่อสามถึงกับสั่นสะท้านไปทั่วร่าง,สูดหายใจที่เย็นเยือบขมขื่นเข้ามา.
"ไท่จื่อสาม,ตี้เซียนเซียนหายไปแล้ว!"เสนาธิการคนหนึ่งที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
ไท่จื่อสามที่หัวสมองกำลังสับสนงงงวย,ดวงตาเบิกกว้างกลมโต,ร่างกายทั่วร่างที่หลั่งเหงื่อที่เย็นยะเยือบออกมา.
"ไท่จื่อสาม,ไม่ใช่ว่าท่านบอกว่าหัวใจของนางเวลานี้กำลังคลั่งไคร้ท่านแล้วไม่ใช่รึ?
เดี๋ยว,ดูนั่นเร็วเข้า!"ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งที่อ้าปากค้างแทบไม่อยากเชื่อ.
หัวใจนางกำลังคลั่งไคล้อย่างงั้นรึ?
คำพูดนี้ไม่ต้องเอ่ยเลยว่ามันไม่ได้เป็นเช่นนั้น,กับคำพูดดังกล่าวนั่นเป็นดั่งสายฟ้าฟาดลงมาอย่างรุนแรง,ราวกับดวงวิญญาณของเขากำลังฉีกกระชากออกจากกัน.
"ไม่~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
จงซานที่ปรากฏร่างขึ้นในทันทีทันใด,ก่อนที่จะช่วยเซียนเซียนออกมา,จากนั้นก็เคลื่อนที่ออกมาด้วยความเร็วสูง,เป็นความเร็วที่แส้เถาวัลย์ไม่มีทางตามทัน,พริบตาเดียวพวกเขาทั้งสองก็ออกมาด้านนอกทะเลเถาวัลย์เรียบร้อยแล้ว.
จงซานที่อุ้มเซียนเซียนบินออกมา,ส่วนเซียนเซียนที่ยังคงรั้งคอของจงซานไว้,จดจ้องมองไปยังจงซาน,ใบหน้าแววตาที่เผยออกมาด้วยความสุข.
ก่อนที่ทั้งคู่จะมาปรากฏขึ้นที่ยอดเขาสูงแห่งหนึ่ง.
"เอาล่ะ,ลงมาได้แล้ว!"จงซานกล่าว.
"ข้าไม่ต้องการ,หลังจากที่ข้ากลายร่างได้,เจ้าก็ไม่ค่อยได้กอดข้าเลย!"ตี้เซียนเซียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงไม่ยินดี.
จงซาน," ............!”
"ไม่ลง,เดี๋ยวคนอื่นก็ตามมาถึงแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่อ่อนโยน.
"ต้องสนใจคนอื่นทำไมเล่า!"เซียนเซียนที่กล่าวออกมาตรงๆ.
จงซานที่จ้องมองไปยังเซียนเซียน,จดจ้องมองเล็กน้อยและกล่าวออกมาว่า,"อืม,กล่าวถึงคนอื่น,เจ้านำพวกเขามาเป็นภาระทำไม!"
"ไม่มีเหตุผล!"เซียนเซียนที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่มีเหตุผลอย่างงั้นรึ?
เซียนเซียนที่ส่ายหน้าไปมา.
"เมื่อครู่นี้หมายความว่าอย่างไร?
ราชาหมาป่าคูมู่ไม่สามารถรั้งเจ้าเอาไว้ได้,ทำไมเจ้าไม่ใช้ทักษะซ่อนตัวในน้ำล่ะ?
เมื่อเจ้าหนีเข้าไปอยู่ในน้ำแล้ว,ก็ไม่มีใครสามารถจับกุมเจ้าได้!"จงซานที่กล่าวตำหนินาง.
ตี้เซียนเซียนที่ขยับร่างไปมา,หากแต่ไม่กล่าวสิ่งใด.
"เจ้ารู้ดีว่าเมื่อครู่นี้มันอันตรายมาก!"จงซานที่กล่าวตำหนิ.
ปากเล็กๆของเซียนเซียนเอ่ยออกมาว่า,"ข้าต้องการให้เจ้าช่วยข้านิ!"
"หืม?"จงซานที่ตกใจเล็กน้อย.
"เจ้าที่เคยไปช่วยเจี่ยเจี่ยเฉียนโหยว,ทั้งที่ไม่ว่าจะเป็นใครในราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวทำไม่ได้,อีกอย่างเจ้าก็ยังบุกไปยังรังศัตรู,เพื่อช่วยเจี่ยเจี่ยชิงซืออีก,ปกป้องไม่ให้นางถูกบังคับแต่งงาน,แม้แต่เสี่ยงชีวิตเข้าไปในดงของยอดฝีมือที่ล้อมสังหาร,และนอกจากนี้เจ้ายังไปช่วยเจี่ยเจี่ยหลิงเอ๋อ,ที่ราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี่อีก,ช่วงชิงนางกับสี่ยอดบุรุษ,ทั้งยังมีคำอวยพรนับล้านล้าน,เสียงแซ่ซ้องยินดีดังกึกก้องไปทั่วหล้า,ข้าและเจี่ยเจี่ยเป่าเอ๋อยังอิจฉาเลย."เซียนเซียนกล่าว.
"หืม?
เป่าเอ๋อรึ?"จงซานที่แสดงท่าทางแปลกประหลาด.
"ใช่,ข้าเองก็ด้วย,ข้าต้องการให้เจ้ามาช่วยข้า,ทว่าน่าเสียดายมันไม่ค่อยมีอะไรที่เป็นอันตรายเลย,หากว่าข้าเจอปราชญ์เทพถูกจับล่ะก็,เจ้าจะต้องคว่ำปราชญ์เทพ,แล้วช่วยข้าออกมาได้,เช่นนี้ถึงจะดี!"เซียนเซียนที่กล่าวเสียงลากยาว.
จงซานถึงกับพูดไม่ออก.
คว่ำปราชญ์เทพ,แล้วช่วยเจ้าออกมานี่นะ?
จงซานถึงกับไม่รู้จะกล่าวอะไร,อึ้งจนทำได้แต่เงียบ.
"ไม่~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
จากในดงเถาวัลย์เสียงที่ผิดหวังขมขื่นดังก้องกังวาน,เสียงดังกล่าวนี้เจ็บปวดราวกับกำลังจะร้องไห้ออกมา.
"มีบางคนอยู่ด้านในอย่างงั้นรึ?"เซียนเซียนที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
"ข้าไม่เห็นพบพวกเขาอยู่ด้านในก่อนหน้านี้เลย!"เซียนเซียนที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"พวกเราออกมา,พวกเขาเข้าไป!"จงซานกล่าว.
"หืม? เป็นใครกัน?"
"ดูเหมือนว่าจะเป็นไท่จื่อสามของศาลเทวะอู๋เซี่ยง!"ใบหน้าของจงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจเช่นกัน.
"หืม?
พวกเขาเข้าไปทำอะไร?"เซียนเซียนที่เอ่ยออกมาด้วยความสงสัย.
"เข้าไปหาหวานใจของเขา!"ใบหน้าของจงซานถึงกับกระตุก.
จงซานรับรู้ว่าพวกเขานั้นต้องการทำสิ่งใด,ลำแสงที่จงซานสะท้อนออกไป,และก่อนหน้านี้เขาก็ยังได้ยินไท่จื่อสามพูดคุยกันด้วย.
ดังนั้นจงซานจึงจงใจสะท้อนยันต์ปลูกความรู้สึกเข้าไปในร่างของราชาหมาป่าคูมู่,เพื่อให้ไท่จื่อสามเข้าไปพบ!
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ที่ใจกลางทะเลแส้เถาวัลย์,การต่อสู้ที่ได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง,แส้เถาวัลย์ที่กัดแกว่งไปมาด้วยความเร็ว,เสียงการต่อสู้หนักหน่วงรุนแรงดังผ่านออกมาด้านนอก.
"ไปได้แล้ว,ยังไม่ลงมาอีก,หากไม่รีบออกไป,ผู้ใต้บังคับบัญชาของเจ้าจะต้องบุกเข้าไปอีกแน่!"จงซานกล่าว.
"อืม!"
ในเวลานั้นเซียนเซียนที่ถูไถไปมาในอ้อมกอดก่อนที่จะค่อยๆผละออกมา.
จากนั้นทั้งคู่ก็มุ่งหน้าไปยังลานก่อนหน้า.
"พวกเรา,บุกเข้าไปด้านในพร้อมกันเถอะ!"หมาป่าตนหนึ่งที่เอ่ยออกมาทันที.
"จื่อจุ้นได้ช่วยชีวิตข้าเอาไว้,ชีวิตของข้าเป็นจื่อจุ้นช่วยไว้,ข้าไม่เคยหวาดกลัวสิ่งใด."
กลุ่มหมาป่าที่ตัดสินใจแน่วแน่ก่อนที่จะเตรียมพร้อมที่จะบุกเข้าไปด้านในอีกครั้ง.
"เซิ่งหวัง!"อาวุโสจิวโถวที่เอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
กับเสียงร้อง,เหล่าฝูงหมาป่ากลายเป็นงงวย,จับจ้องมองไปยังจงซานและตี้เซียนเซียนที่กำลังบินเข้ามาพร้อมกัน.
"จือจุ้น?"
"คารวะจือจุ้น!"เหล่าหมาป่าที่เผยใบหน้าตื่นเต้นดีใจออกมาในทันที.
"ขอบคุณเซิ่งหวัง!"หมาป่ามากมายต่างก็แสดงความขอบคุณต่อจงซาน.
จงซานพยักหน้า,ตี้เซียนเซียนที่เผยท่าทางพอใจ,เพราะนางพบว่าเหล่านักรบของนางดูจะเป็นห่วงนางไม่น้อย.
"เซิ่งหวัง,ท่านเดินทางมาด้วยความรวดเร็วจริงๆ"อาวุโสจิวโถวที่เอ่ยออกมาด้วยความสงสัย.
"เจ้ารายงานได้ทันท่วงที,นับว่าได้รับความดีความชอบก้อนใหญ่,ให้กลับไปรายงานงานกับอี้เหยี่ยนเรื่องนี้!"จงซานที่กล่าวด้วยความพอใจ.
"ครับ!"อาวุโสจิวโถวที่เผยท่าทางตื่นเต้นดีใจ.
"จื่อจุ้น,ท่านออกมาแล้ว,แล้วข้างในนั่นล่ะ?"เหล่าหมาป่าที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"ถอยออกไปก่อนค่อยพูดกัน!"ตี้เซียนเซียนกล่าว.
"รับทราบ!"
จากนั้นทุกคนก็บินออกมาหยุดที่ภูเขาที่อยู่ไกลออกมา,ห่างออกมาจากสนามการต่อสู้อยู่เหมือนกัน.
"อะไร? จงซานเจ้ากล่าวว่าไท่จื่อสามวางแผนเพราะต้องการตัวข้าอย่างงั้นรึ?"แววตาของตี้เซียนเซียนที่เผยท่าทางเย็นชาออกมา.
"อืม,ทว่า,เวลานี้คงไม่สามารถทำอะไรเขาได้!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ทำไม?"ตี้เซียนเซียนที่เผยท่าทางสงสัย.
"เขาเป็นเซียนโบราน,หากต้องการสังหารเขาล่ะก็,พวกเราจะต้องจ่ายไปด้วยค่ายใช้จ่ายก้อนโต,ถึงจะมีโหลวซิงเฉินช่วยก็ไม่ใช่เรื่องง่าย,อีกอย่าง,เขานับว่าเป็นคนสำคัญ,ยังมีประโยชน์อยู่!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"แต่ว่า?"
"โปรดวางใจ,วันหนึ่ง,ข้าจะมอบเขาให้กับเจ้า,เมื่อถึงเวลานั้นเจ้าค่อยจัดการเขาก็แล้วกัน!"จงซานที่กล่าวอย่างจริงจัง.
"อืม!"
"ฮี ฮี,ทว่าตอนนี้เขาคงจะเจ็บช้ำใจแน่,ยันต์ปลูกความรู้สึกคาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกปลูกลงในร่างราชาหมาป่าคูมู่,ในเวลานี้ราชาหมาป่าคูมู่กำลังติดสัดด้วย,ฮ่าฮ่า,ข้าหวังว่าราชาหมาป่าคูมู่จะเหมาะสมกับเขา."ตี้เซียนเซียนกล่าว.
"เหมาะสมอย่างงันรึ?"
อาวุโสจิวโถวถึงกับใบหน้ากระตุก,เหล่าฝูงหมาป่าเองก็ด้วย! พวกเขาไม่อยากจะจินตนาการถึงเลย!
"ฟิ้ว!"
"ฟิ้ว!"
สองลำแสงที่พุ่งตามมา,เป็นคนสองคนที่ไล่หลังจงซานมานั่นเอง,โหลวซิงเฉินและหวังคู!
"เซิ่งหวัง!"คนทั้งสองเอ่ยออกมาด้วยความเคารพ.
เห็นตี้เซียนเซียนที่ปลอดภัย,ทั้งคู่รับรู้ทันทีว่าเรื่องทุกอย่างจบแล้ว,พวกเขาคาดไม่ถึงเลยว่าจงซานจะรวดเร็วขนาดนี้,แม้พวกเขาจะใช้พลังเต็มที่,ด้วยพลังฝึกตนที่มากกว่า,คาดไม่ถึงเลยว่าจะยังช้ากว่าจงซาน.
"บัวเพลิงหัวใจวิถี.~~~~~~~~~~~~~~!”
ภายในทะเลเถาวัลย์,ไท่จื่อสามที่คำรามออกมาเสียงดัง.
เปลวเพลิงที่ระเบิดพุ่งออกไปทุกทิศทุกทาง,เป็นเปลวเพลิงที่น่าขนลุกหวาดหวั่นเป็นอย่างมาก,พื้นที่รอบๆถึงกับเปลี่ยนเป็นเถ้า,หมาป่าคูมู่,กลายเป็นเถ้าถ่านสลายไปตามลม,ล่วงหล่นลงบนผืนทะเล.เวลานี้เปลวเพลิงยังคงลุกโชติช่วงไม่หยุด.
บนท้องฟ้า,เมฆสายฟ้าหยินเวลานี้ถึงกับติดไฟไปในทันที,ทะเลโคลนแห่งความตาย,พริบตาเดียวเท่านั้นกลายเป็นทะเลเพลิงไปแล้ว.
จงซานและคนอื่นๆ เพราะว่าถอยออกมาไกล,และมีพลังฝึกตนที่สูง,ดังนั้นจึงไม่ได้รับบาดเจ็บ,ทว่าทุกสิ่งทุกอย่างเจตภูติทั้งหมดด้านในสูญสลายหายไปในทันที.
เป็นเปลวเพลิงที่น่าหวาดกลัวนัก!
เปลวเพลิงก้อนใหญ่,ที่เกิดขึ้นจากไท่จื่อสาม,นำดอกบัวสีแดงเพลิงออกมาถือเอาไว้ในมือ,เปลวเพลิงที่ลุกโชน,แม้แต่เสียผ้าของไท่จื่อสามยังกลายเป็นริ้วรอยไหม้ไปด้วย,ใบหน้าที่เผยท่าทางโกรธเกรี้ยวและหดหู่ไปพร้อมๆกัน.
ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาตกตายไปทั้งหมด.
ไท่จื่อสามที่ถือดอกบัวสีแดงเพลิงเอาไว้เผาไหม้เหล่าอสุรกาย,เผ้าไหม้ราชาหมาป่าคูมู่.
ด้วยความร้อนจากเพลิงดอกบัว,ราชาหมาป่าคู่มู่ไม่สามารถทนได้นานนัก,ไม่นานร่างของมันก็ถูกเผาไหม้สลายหายไปทั้งหมด.
ก่อนหน้าที่มันจะตาย,สายตาของมันที่เผยท่าทางข่มขืนเจ็บปวดออกมา,ไท่จื่อสามเมื่อเห็นยิ่งกลายเป็นบ้าคลั่งเสียสติยิ่งกว่าเดิมอีก.
"เผา~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ไท่จื่อสามคำรามดังกลั่น,เปลวเพลิงที่ลุกโชติช่วงพุ่งขึ้นบนท้องฟ้ารุนแรงกว่าเดิมสามเท่า,ราชาหมาป่าคูมู่พริบตาเดียวก็สลายเป็นเถ้าถ่านเรียบร้อยแล้ว.
"อุปกรณ์เซียนโบราณ?"ตี้เซียนเซียนที่ตกใจเล็กน้อย.
"อุปกรณ์เซียนโบราณของศาลเทวะอู๋เซี่ยง,ดอกบัวเพลิงหัวใจวิถี!"โหลวซิงเฉินพยักหน้าและกล่าวอธิบาย.
"โหลวซิงเฉิน,ชิงสมบัตินั่นมา!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ!"
โหลวซิงเฉินที่สบัดมือนำคันศรยาวออกมา,พร้อมกับลูกศรสามดอกพาดง้าง,ก่อนที่จะปล่อยมันออกไปในทันที!
Chapter 920 Heart hot lotus
心道火莲
ดอกบัวเพลิงหัวใจวิถี.
บนทะเลที่เต็มไปด้วยแส้เถาวัลย์,ปิดท้องฟ้าทุกทิศทุกทาง,กลุ่มของไท่จื่อสามยังคงบุกเข้ามาด้วยความเร็ว.
"ข้าสัมผัสได้อยู่ที่ตรงนั้น!"ไท่จื่อสามที่เผยท่าทางตื่นเต้นดีใจ.
"รู้สึกได้?"
"ข้ามั่นใจได้ว่ายันต์ปลูกความรู้สึกได้แทรกเข้าไปในร่างของตี้เซียนเซียนแล้ว,นอกจากนี้ยังถูกหลอมเข้าไปในร่างอีกด้วย! มันกำลังก่อร่างในกาย,พบนางเมื่อไหร่,ข้าจะพานางออกไปในทันที!"ไท่จื่อสามที่ฟาดฝามืออกไปพื้นที่รอบๆระเบิดออกเป็นทาง.
"ความรักในใจกำลังเบ่งบานอย่างงั้นรึ?"เสนาธิการคนหนึ่งที่กล่าวประจบ.
"ดี! อ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
ไท่จื่อสามในเวลานี้รู้สึกสบายใจพุ่งเข้าไปด้านใน,เหล่าหมาป่าคูมู่ไม่สามารถขวางทางไท่จื่อสามได้เลยแม้แต่ก้าวเดียว.
เพียงไม่นาน,ก็สามารถบุกเข้ามาอยู่ในใจกลางแล้ว.
การต่อสู้ที่รุนแรงหนักหน่วงก่อนหน้านี้,พริบตาเดียวก็หยุดลง,แส้เถาวัลย์เวลานี้ไม่เข้าโจมตีไท่จื่อสามอีกต่อไป,ทำให้ไท่จื่อสามตกใจเล็กน้อย.
อย่างไรก็ตามนั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ,สิ่งสำคัญคือตี้เซียนเซียนต่างหาก.
ที่ทะเลสีดำด้านร่าง,ไท่จื่อสามที่กวาดตามองสำรวจรอบๆ,ดูเหมือนว่าที่ใจกลางทะเลจะมีเพียงราชาหมาป่าคูมู่ที่หน้าตาแสนอัปลักษณ์อยู่ตนเดียว,ส่วนตี้เซียนเซียนนั้นไม่มีอยู่แล้ว.
ตี้เซียนเซียน? นางไปใหน?
ไท่จื่อสามที่เผยท่าทางร้อนรน.
ในเวลานี้,ที่ใจกลางเทวะนั้น,มีเพียงราชาหมาป่าคูมู่,แต่ไม่สามารถหาตี้เซียนเซียนได้อีกแล้ว,และอีกอย่างทำไมไม่รู้,สายตาของมันในเวลานี้กำลังมองไท่จื่อสามารถด้วยความหยาดเยิ้ม,ราวกับว่าเป็นมันที่สั่งการให้หยุดโจมตีเขา.
หมาป่าคูมู่ 12
ตนก่อนหน้าที่ผูกรัดฟัดเหวี่ยงกับราชาหมาป่าคุมู,ในเวลานี้มันเผยท่าทางรังเกียจออกมา,อีกทั้งสลัดร่างก่อนที่จะเคลื่อนที่เข้าหาไท่จื่อสามอย่างช้าๆ.
ไท่จื่อสามที่ไม่สามารถหาตี้เซียนเซียนได้,ทว่าภายในใจกับรู้สึกร้อนรน,ทำไมเขายังสัมผัสถึงได้อยู่ว่าอยุ่ที่นี่?
ทันใดนั้น,ไท่จื่อสามสังหรใจไม่ดีขึ้นมาในทันที.
สัมผัสดังกล่าวที่ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ,ไท่จื่อสามที่มองออกไป,เห็นอะไรบางอย่างที่ใหญ่โตกำลังเคลื่อนที่เข้ามาหา.
เห็นราชาหมาป่าคูมู่,ร่างกายของไท่จื่อสามถึงกับสั่นสะท้านไปทั่วร่าง,สูดหายใจที่เย็นเยือบขมขื่นเข้ามา.
"ไท่จื่อสาม,ตี้เซียนเซียนหายไปแล้ว!"เสนาธิการคนหนึ่งที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
ไท่จื่อสามที่หัวสมองกำลังสับสนงงงวย,ดวงตาเบิกกว้างกลมโต,ร่างกายทั่วร่างที่หลั่งเหงื่อที่เย็นยะเยือบออกมา.
"ไท่จื่อสาม,ไม่ใช่ว่าท่านบอกว่าหัวใจของนางเวลานี้กำลังคลั่งไคร้ท่านแล้วไม่ใช่รึ?
เดี๋ยว,ดูนั่นเร็วเข้า!"ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งที่อ้าปากค้างแทบไม่อยากเชื่อ.
หัวใจนางกำลังคลั่งไคล้อย่างงั้นรึ?
คำพูดนี้ไม่ต้องเอ่ยเลยว่ามันไม่ได้เป็นเช่นนั้น,กับคำพูดดังกล่าวนั่นเป็นดั่งสายฟ้าฟาดลงมาอย่างรุนแรง,ราวกับดวงวิญญาณของเขากำลังฉีกกระชากออกจากกัน.
"ไม่~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
-----------------------------------------------------------
จงซานที่ปรากฏร่างขึ้นในทันทีทันใด,ก่อนที่จะช่วยเซียนเซียนออกมา,จากนั้นก็เคลื่อนที่ออกมาด้วยความเร็วสูง,เป็นความเร็วที่แส้เถาวัลย์ไม่มีทางตามทัน,พริบตาเดียวพวกเขาทั้งสองก็ออกมาด้านนอกทะเลเถาวัลย์เรียบร้อยแล้ว.
จงซานที่อุ้มเซียนเซียนบินออกมา,ส่วนเซียนเซียนที่ยังคงรั้งคอของจงซานไว้,จดจ้องมองไปยังจงซาน,ใบหน้าแววตาที่เผยออกมาด้วยความสุข.
ก่อนที่ทั้งคู่จะมาปรากฏขึ้นที่ยอดเขาสูงแห่งหนึ่ง.
"เอาล่ะ,ลงมาได้แล้ว!"จงซานกล่าว.
"ข้าไม่ต้องการ,หลังจากที่ข้ากลายร่างได้,เจ้าก็ไม่ค่อยได้กอดข้าเลย!"ตี้เซียนเซียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงไม่ยินดี.
จงซาน," ............!”
"ไม่ลง,เดี๋ยวคนอื่นก็ตามมาถึงแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่อ่อนโยน.
"ต้องสนใจคนอื่นทำไมเล่า!"เซียนเซียนที่กล่าวออกมาตรงๆ.
จงซานที่จ้องมองไปยังเซียนเซียน,จดจ้องมองเล็กน้อยและกล่าวออกมาว่า,"อืม,กล่าวถึงคนอื่น,เจ้านำพวกเขามาเป็นภาระทำไม!"
"ไม่มีเหตุผล!"เซียนเซียนที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่มีเหตุผลอย่างงั้นรึ?
เซียนเซียนที่ส่ายหน้าไปมา.
"เมื่อครู่นี้หมายความว่าอย่างไร?
ราชาหมาป่าคูมู่ไม่สามารถรั้งเจ้าเอาไว้ได้,ทำไมเจ้าไม่ใช้ทักษะซ่อนตัวในน้ำล่ะ?
เมื่อเจ้าหนีเข้าไปอยู่ในน้ำแล้ว,ก็ไม่มีใครสามารถจับกุมเจ้าได้!"จงซานที่กล่าวตำหนินาง.
ตี้เซียนเซียนที่ขยับร่างไปมา,หากแต่ไม่กล่าวสิ่งใด.
"เจ้ารู้ดีว่าเมื่อครู่นี้มันอันตรายมาก!"จงซานที่กล่าวตำหนิ.
ปากเล็กๆของเซียนเซียนเอ่ยออกมาว่า,"ข้าต้องการให้เจ้าช่วยข้านิ!"
"หืม?"จงซานที่ตกใจเล็กน้อย.
"เจ้าที่เคยไปช่วยเจี่ยเจี่ยเฉียนโหยว,ทั้งที่ไม่ว่าจะเป็นใครในราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวทำไม่ได้,อีกอย่างเจ้าก็ยังบุกไปยังรังศัตรู,เพื่อช่วยเจี่ยเจี่ยชิงซืออีก,ปกป้องไม่ให้นางถูกบังคับแต่งงาน,แม้แต่เสี่ยงชีวิตเข้าไปในดงของยอดฝีมือที่ล้อมสังหาร,และนอกจากนี้เจ้ายังไปช่วยเจี่ยเจี่ยหลิงเอ๋อ,ที่ราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี่อีก,ช่วงชิงนางกับสี่ยอดบุรุษ,ทั้งยังมีคำอวยพรนับล้านล้าน,เสียงแซ่ซ้องยินดีดังกึกก้องไปทั่วหล้า,ข้าและเจี่ยเจี่ยเป่าเอ๋อยังอิจฉาเลย."เซียนเซียนกล่าว.
"หืม?
เป่าเอ๋อรึ?"จงซานที่แสดงท่าทางแปลกประหลาด.
"ใช่,ข้าเองก็ด้วย,ข้าต้องการให้เจ้ามาช่วยข้า,ทว่าน่าเสียดายมันไม่ค่อยมีอะไรที่เป็นอันตรายเลย,หากว่าข้าเจอปราชญ์เทพถูกจับล่ะก็,เจ้าจะต้องคว่ำปราชญ์เทพ,แล้วช่วยข้าออกมาได้,เช่นนี้ถึงจะดี!"เซียนเซียนที่กล่าวเสียงลากยาว.
จงซานถึงกับพูดไม่ออก.
คว่ำปราชญ์เทพ,แล้วช่วยเจ้าออกมานี่นะ?
จงซานถึงกับไม่รู้จะกล่าวอะไร,อึ้งจนทำได้แต่เงียบ.
"ไม่~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
จากในดงเถาวัลย์เสียงที่ผิดหวังขมขื่นดังก้องกังวาน,เสียงดังกล่าวนี้เจ็บปวดราวกับกำลังจะร้องไห้ออกมา.
"มีบางคนอยู่ด้านในอย่างงั้นรึ?"เซียนเซียนที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
"ข้าไม่เห็นพบพวกเขาอยู่ด้านในก่อนหน้านี้เลย!"เซียนเซียนที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"พวกเราออกมา,พวกเขาเข้าไป!"จงซานกล่าว.
"หืม? เป็นใครกัน?"
"ดูเหมือนว่าจะเป็นไท่จื่อสามของศาลเทวะอู๋เซี่ยง!"ใบหน้าของจงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจเช่นกัน.
"หืม?
พวกเขาเข้าไปทำอะไร?"เซียนเซียนที่เอ่ยออกมาด้วยความสงสัย.
"เข้าไปหาหวานใจของเขา!"ใบหน้าของจงซานถึงกับกระตุก.
จงซานรับรู้ว่าพวกเขานั้นต้องการทำสิ่งใด,ลำแสงที่จงซานสะท้อนออกไป,และก่อนหน้านี้เขาก็ยังได้ยินไท่จื่อสามพูดคุยกันด้วย.
ดังนั้นจงซานจึงจงใจสะท้อนยันต์ปลูกความรู้สึกเข้าไปในร่างของราชาหมาป่าคูมู่,เพื่อให้ไท่จื่อสามเข้าไปพบ!
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ที่ใจกลางทะเลแส้เถาวัลย์,การต่อสู้ที่ได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง,แส้เถาวัลย์ที่กัดแกว่งไปมาด้วยความเร็ว,เสียงการต่อสู้หนักหน่วงรุนแรงดังผ่านออกมาด้านนอก.
"ไปได้แล้ว,ยังไม่ลงมาอีก,หากไม่รีบออกไป,ผู้ใต้บังคับบัญชาของเจ้าจะต้องบุกเข้าไปอีกแน่!"จงซานกล่าว.
"อืม!"
ในเวลานั้นเซียนเซียนที่ถูไถไปมาในอ้อมกอดก่อนที่จะค่อยๆผละออกมา.
จากนั้นทั้งคู่ก็มุ่งหน้าไปยังลานก่อนหน้า.
"พวกเรา,บุกเข้าไปด้านในพร้อมกันเถอะ!"หมาป่าตนหนึ่งที่เอ่ยออกมาทันที.
"จื่อจุ้นได้ช่วยชีวิตข้าเอาไว้,ชีวิตของข้าเป็นจื่อจุ้นช่วยไว้,ข้าไม่เคยหวาดกลัวสิ่งใด."
..................
............
กลุ่มหมาป่าที่ตัดสินใจแน่วแน่ก่อนที่จะเตรียมพร้อมที่จะบุกเข้าไปด้านในอีกครั้ง.
"เซิ่งหวัง!"อาวุโสจิวโถวที่เอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
กับเสียงร้อง,เหล่าฝูงหมาป่ากลายเป็นงงวย,จับจ้องมองไปยังจงซานและตี้เซียนเซียนที่กำลังบินเข้ามาพร้อมกัน.
"จือจุ้น?"
"คารวะจือจุ้น!"เหล่าหมาป่าที่เผยใบหน้าตื่นเต้นดีใจออกมาในทันที.
"ขอบคุณเซิ่งหวัง!"หมาป่ามากมายต่างก็แสดงความขอบคุณต่อจงซาน.
จงซานพยักหน้า,ตี้เซียนเซียนที่เผยท่าทางพอใจ,เพราะนางพบว่าเหล่านักรบของนางดูจะเป็นห่วงนางไม่น้อย.
"เซิ่งหวัง,ท่านเดินทางมาด้วยความรวดเร็วจริงๆ"อาวุโสจิวโถวที่เอ่ยออกมาด้วยความสงสัย.
"เจ้ารายงานได้ทันท่วงที,นับว่าได้รับความดีความชอบก้อนใหญ่,ให้กลับไปรายงานงานกับอี้เหยี่ยนเรื่องนี้!"จงซานที่กล่าวด้วยความพอใจ.
"ครับ!"อาวุโสจิวโถวที่เผยท่าทางตื่นเต้นดีใจ.
"จื่อจุ้น,ท่านออกมาแล้ว,แล้วข้างในนั่นล่ะ?"เหล่าหมาป่าที่เผยท่าทางประหลาดใจ.
"ถอยออกไปก่อนค่อยพูดกัน!"ตี้เซียนเซียนกล่าว.
"รับทราบ!"
จากนั้นทุกคนก็บินออกมาหยุดที่ภูเขาที่อยู่ไกลออกมา,ห่างออกมาจากสนามการต่อสู้อยู่เหมือนกัน.
"อะไร? จงซานเจ้ากล่าวว่าไท่จื่อสามวางแผนเพราะต้องการตัวข้าอย่างงั้นรึ?"แววตาของตี้เซียนเซียนที่เผยท่าทางเย็นชาออกมา.
"อืม,ทว่า,เวลานี้คงไม่สามารถทำอะไรเขาได้!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ทำไม?"ตี้เซียนเซียนที่เผยท่าทางสงสัย.
"เขาเป็นเซียนโบราน,หากต้องการสังหารเขาล่ะก็,พวกเราจะต้องจ่ายไปด้วยค่ายใช้จ่ายก้อนโต,ถึงจะมีโหลวซิงเฉินช่วยก็ไม่ใช่เรื่องง่าย,อีกอย่าง,เขานับว่าเป็นคนสำคัญ,ยังมีประโยชน์อยู่!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"แต่ว่า?"
"โปรดวางใจ,วันหนึ่ง,ข้าจะมอบเขาให้กับเจ้า,เมื่อถึงเวลานั้นเจ้าค่อยจัดการเขาก็แล้วกัน!"จงซานที่กล่าวอย่างจริงจัง.
"อืม!"
"ฮี ฮี,ทว่าตอนนี้เขาคงจะเจ็บช้ำใจแน่,ยันต์ปลูกความรู้สึกคาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกปลูกลงในร่างราชาหมาป่าคูมู่,ในเวลานี้ราชาหมาป่าคูมู่กำลังติดสัดด้วย,ฮ่าฮ่า,ข้าหวังว่าราชาหมาป่าคูมู่จะเหมาะสมกับเขา."ตี้เซียนเซียนกล่าว.
"เหมาะสมอย่างงันรึ?"
อาวุโสจิวโถวถึงกับใบหน้ากระตุก,เหล่าฝูงหมาป่าเองก็ด้วย! พวกเขาไม่อยากจะจินตนาการถึงเลย!
"ฟิ้ว!"
"ฟิ้ว!"
สองลำแสงที่พุ่งตามมา,เป็นคนสองคนที่ไล่หลังจงซานมานั่นเอง,โหลวซิงเฉินและหวังคู!
"เซิ่งหวัง!"คนทั้งสองเอ่ยออกมาด้วยความเคารพ.
เห็นตี้เซียนเซียนที่ปลอดภัย,ทั้งคู่รับรู้ทันทีว่าเรื่องทุกอย่างจบแล้ว,พวกเขาคาดไม่ถึงเลยว่าจงซานจะรวดเร็วขนาดนี้,แม้พวกเขาจะใช้พลังเต็มที่,ด้วยพลังฝึกตนที่มากกว่า,คาดไม่ถึงเลยว่าจะยังช้ากว่าจงซาน.
"บัวเพลิงหัวใจวิถี.~~~~~~~~~~~~~~!”
ภายในทะเลเถาวัลย์,ไท่จื่อสามที่คำรามออกมาเสียงดัง.
เปลวเพลิงที่ระเบิดพุ่งออกไปทุกทิศทุกทาง,เป็นเปลวเพลิงที่น่าขนลุกหวาดหวั่นเป็นอย่างมาก,พื้นที่รอบๆถึงกับเปลี่ยนเป็นเถ้า,หมาป่าคูมู่,กลายเป็นเถ้าถ่านสลายไปตามลม,ล่วงหล่นลงบนผืนทะเล.เวลานี้เปลวเพลิงยังคงลุกโชติช่วงไม่หยุด.
บนท้องฟ้า,เมฆสายฟ้าหยินเวลานี้ถึงกับติดไฟไปในทันที,ทะเลโคลนแห่งความตาย,พริบตาเดียวเท่านั้นกลายเป็นทะเลเพลิงไปแล้ว.
จงซานและคนอื่นๆ เพราะว่าถอยออกมาไกล,และมีพลังฝึกตนที่สูง,ดังนั้นจึงไม่ได้รับบาดเจ็บ,ทว่าทุกสิ่งทุกอย่างเจตภูติทั้งหมดด้านในสูญสลายหายไปในทันที.
เป็นเปลวเพลิงที่น่าหวาดกลัวนัก!
เปลวเพลิงก้อนใหญ่,ที่เกิดขึ้นจากไท่จื่อสาม,นำดอกบัวสีแดงเพลิงออกมาถือเอาไว้ในมือ,เปลวเพลิงที่ลุกโชน,แม้แต่เสียผ้าของไท่จื่อสามยังกลายเป็นริ้วรอยไหม้ไปด้วย,ใบหน้าที่เผยท่าทางโกรธเกรี้ยวและหดหู่ไปพร้อมๆกัน.
ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาตกตายไปทั้งหมด.
ไท่จื่อสามที่ถือดอกบัวสีแดงเพลิงเอาไว้เผาไหม้เหล่าอสุรกาย,เผ้าไหม้ราชาหมาป่าคูมู่.
ด้วยความร้อนจากเพลิงดอกบัว,ราชาหมาป่าคู่มู่ไม่สามารถทนได้นานนัก,ไม่นานร่างของมันก็ถูกเผาไหม้สลายหายไปทั้งหมด.
ก่อนหน้าที่มันจะตาย,สายตาของมันที่เผยท่าทางข่มขืนเจ็บปวดออกมา,ไท่จื่อสามเมื่อเห็นยิ่งกลายเป็นบ้าคลั่งเสียสติยิ่งกว่าเดิมอีก.
"เผา~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ไท่จื่อสามคำรามดังกลั่น,เปลวเพลิงที่ลุกโชติช่วงพุ่งขึ้นบนท้องฟ้ารุนแรงกว่าเดิมสามเท่า,ราชาหมาป่าคูมู่พริบตาเดียวก็สลายเป็นเถ้าถ่านเรียบร้อยแล้ว.
"อุปกรณ์เซียนโบราณ?"ตี้เซียนเซียนที่ตกใจเล็กน้อย.
"อุปกรณ์เซียนโบราณของศาลเทวะอู๋เซี่ยง,ดอกบัวเพลิงหัวใจวิถี!"โหลวซิงเฉินพยักหน้าและกล่าวอธิบาย.
"โหลวซิงเฉิน,ชิงสมบัตินั่นมา!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ!"
โหลวซิงเฉินที่สบัดมือนำคันศรยาวออกมา,พร้อมกับลูกศรสามดอกพาดง้าง,ก่อนที่จะปล่อยมันออกไปในทันที!
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น