Immortality chapter 908 Human nature
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 908 ธาตุแท้มนุษย์.
chapter 908 Human
nature
ซื้ออิสรภาพได้เพียงคนเดียวอย่างงั้นรึ?
เฉินจื่อเห่าและเฉินเสี่ยวเชี่ยนขมวดคิ้วไปมา.
เฉินเสี่ยวเชี่ยนจ้องมองไปยังเฉินจื่อเห่า,แววตาที่เผยท่าทางคาดหวัง,ทว่าเฉินจื่อเห่านั้นกำลังขมวดคิ้วครุ่นคิดอย่างหนัก.
"เสี่ยวเชี่ยน,เจ้าอออกไป,หลังจากออกไปแล้ว,ให้เร่งรีบไปหาสิ่งของมาไถ่ตัวข้า! ให้เร็วด้วย!"เฉินจื่อเห่าที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"แต่ว่า,พี่เห่า,แล้วข้าจะไปหาที่ใหนล่ะ?
หรือว่าให้ท่านออกไป!"เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่เอ่ยดวงตาพล่ามัว.
จากการสนทนาของทั้งสอง,จงซานพบว่าเฉินจื่อเห่านั้นไม่ธรรมดาเลย,ไม่สงสัยเลยว่าเขาที่สามารถวางแผนที่จะกลืนกินวิหารซือกงได้.
คำพูดที่ยืดหยุดผ่อนหนักผ่อนเบา,เพื่อสร้างโอกาสให้ตัวเอง,ออกไป,รีบไปหาสิ่งของมาไถ่ตัวข้า! เร็วๆ ด้วยกับคำพูดและท่าทาง,ก็ทำให้เฉินเสี่ยวเชี่ยนร้อนใจแล้ว.
เร็วๆอย่างงั้นรึ?
ตอนนี้วิหารซือกงไม่มีอยู่แล้ว,นางจะไปหาอุปกรณ์ต้าเซียนที่ใหน? อีกอย่างยังต้องสองชิ้น?เฉินเสี่ยวเชี่ยนไม่มีทางที่จะทำสำเร็จแน่,จะหาอย่างไร?
ให้ได้อย่างรวดเร็ว!
เฉินเสี่ยวเชี่ยนและเฉินจื่อเห่าที่สนทนากัน,คนที่ออกไปจะต้องหาสมบัติมาไถ่ตัวอีกฝ่าย,และต้องรับปากอย่างมั่นเหมาะว่าจะต้องทำด้วยความเร็ว,แน่นอนว่าคนที่ต้องออกไปจะต้องเป็นเฉินจื่อเห่า.
"ตกลง,ข้าออกไปก่อน,รอให้ข้าหาอุปกรณ์ต้าเซียนได้สองชิ้น,ข้าจะรีบมาไถ่ตัวเจ้า!"เฉินจื่อเห่าที่สบโอกาสกล่าวออกมาทันที.
ในเวลานั้น,บางที่เพราะเฉินจื่อเห่าเร่งรีบกล่าวจนเกินไป,ดังนั้นจึงไม่สามารถปิดท่าทางได้มิด,ทำให้เฉินเสี่ยวเชี่ยนราวกับตระหนักอะไรบางอย่างได้ในทันที.
แม้นว่าเฉินเสี่ยวเชี่ยนจะไม่ฉลาดนัก,ทว่าก็ไม่ใช่คนโง่.
เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่จับจ้องมองเฉินจื่อเห่าราวกับว่ารู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยขึ้นมาในทันที.
"โปรดวางใจ,มีข้าอยู่,ข้าจะต้องหากสมบัติมาไถ่ตัวเจ้าเร็วที่สุด!"เฉินจื่อเห่าที่กล่าวปลอดปลอบพร้อมกับคว้าไปยังไข่มุกติงไห่ในมือของเฉินเสี่ยวเชี่ยน.
เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่จ้องมองไปยังไข่มุกไม่วางตา,นางไม่ต้องการแยกจากไข่มุกดังกล่าวเป็นอย่างมาก,นี่คือสิ่งของที่เหลืออยู่ที่โหลวซิงเฉินมอบให้นาง.
"จริงรึ?"
"แน่นอน,ข้ารู้จักสหายบางคนก่อนหน้านี้! ข้าสามารถขอยืมพวกเขามาก่อนได้!"เฉินจื่อเห่ากล่าว.
"แต่ว่า,อุปกรณ์ต้าเซียน,พวกเขาจะให้ยืมง่ายๆอย่างงั้นรึ?!"เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"โปรดวางใจ,ข้ามีวิธี! พวกเขาเป็นสหายที่ดี,ข้าเคยชีวิตพวกเขา,พวกเขาจะต้องให้ข้ายืมแน่."เฉินจื่อเห่าเอ่ย.
จากนั้น,เฉินจื่อเห่าก็คว้าไข่มุกติงไห่ออกมาจากเฉินเสี่ยวเชี่ยน,ทว่านางยังคงกุมเอาไว้แน่น.
"เจ้าสามารถที่จะยืมอุปกรณ์ต้าเซียนจากสหายได้จริงๆรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มในทันที.
กับคำพูดของจงซานที่จ้องมองไปยังเฉินจื่อเห่าต่อหน้าเฉินเสี่ยวเชี่ยน,เขามีแต่ต้องตอบว่าใช่เท่านั้น.
เฉินจื่อเห่าที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,"ใช่!"
เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่ดูเหมือนว่าจะผ่อนคลายลงด้วย.
"งั้นรึ?
ข้ารู้สึกพึงพอใจไข่มุกติงไห่มากกว่ากระบี่วิเศษซะอีก,และข้าย่อมให้ค่ามันมากกว่า,ในเมื่อสามารถได้รับอุปกรณ์ต้าเซียนอีกสองอย่างอยู่แล้ว,เจ้าอยู่ก่อน,ให้เฉินเสี่ยวเชี่ยนไปรับมา!"จงซานกล่าวออกมาในทันที.
"นางรึ?"เฉินจื่อเห่าที่อ้าปากค้างไร้คำพูดเช่นกัน.
"ใช่,มีปัญหาอะไร,เจ้ามอบหยกบันทึกคำพูดของเจ้า,ให้นางนำไปให้กับสหายคนสนิทของเจ้า,แค่นี้ก็พอไม่ใช่รึ?"จงซานสอบถาม.
"ใช่!"เฉินเสี่ยวเชี่ยนพยักหน้ารับ.
ในเวลานี้,ใบหน้าแววตาของเฉินจื่อเห่าเปลี่ยนเป็นมืดคลึ้มขึ้นมาในทันที.
"อะไรรึ?"เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
เฉินจื่อเห่าที่ถอนหายใจเบาๆ,จ้องมองไปยังเฉินเสี่ยวเชี่ยนและกล่าวออกมาว่า,"ขอโทษด้วย,สหายที่ข้ากล่าวไปก่อนหน้านี้ไม่มีอยู่จริง,ข้าต้องการออกไป!"
แววตาของเฉินเสี่ยวเชี่ยนที่เผยท่าทางไม่อยากเชื่อออกมาในทันที.
"แต่ว่า,เจ้าโปรดวางใจ,เมื่อข้ารับปากแล้วจะต้องทำได้แน่,ข้าจะต้องค้นหาอุปกรณ์ต้าเซียนมาได้อย่างแน่นอน,ด้วยความแข็งแกร่งของข้า,แม้แต่แย่งชิงมายังทำได้,เชื่อข้าสิ,ข้าจะต้องพาเจ้าออกไปแน่,ขอให้ข้าได้ออกไป,ข้าจะสามารถช่วยเจ้าได้!"เฉินจื่อเห่าที่เอ่ยออกมาในทันที.
หัวใจของเฉินเสี่ยวเชี่ยวเวลานี้กำลังสั่นไหวไปมา,เมื่อกี้พี่เห่าหลอกลวงข้าอย่างงั้นรึ?
ความกลัวที่ปะทุขึ้นในหัวใจของเฉินเสี่ยวเชี่ยนในทันที,พี่เห่าหลอกข้า?
ทำไมถึงได้หลอกข้ากัน?
"ขอเพียงแค่ข้าออกไปได้,ข้าสามารถช่วยเหลือเจ้าได้แน่,ให้ข้าได้ออกไป! ตกลงใหม?"ท่าทางใบหน้าของเฉินจื่อเห่าที่ดูกระตือรือร้นจริงจังเป็นอย่างมาก.
นี่นับว่าเป็นครั้งแรกที่เห็นเฉินจื่อเห่ามีท่าทางเช่นนี้,หัวใจของเฉินเสี่ยวเชี่ยนราวกับบีบรัดขึ้นมาในทันที,ความโศกเศร้าที่ยากจะบรรยาย,นี่คือพี่เห่าที่นางชื่นชมมาตลอดอย่างงั้นรึ?
นี่คือพี่เห่าวีรบุรุษของนางอย่างงั้นรึ?
เพื่อเขาแล้ว,นางถึงกับยอมสละร่างทอดกายให้กับโหลวซิงเฉิน,ทว่าตอนนี้เล่า?
เขากำลังพูดจริงใช่ใหม? ต้องจริงแน่,ต้องเป็นจริงอย่างแน่นอน.
"?"เฉินจื่อเห่าที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางจริงจังเร่งเร้านาง.
"อืม!"เฉินเสี่ยวเชี่ยนทำได้แค่พยักหน้าอย่างยากลำบาก.
สำหรับเฉินจื่อเห่า,ไม่ว่าอย่างไรก็ยังคงเป็นความหวังของนาง.
เมื่อเห็นเฉินเสี่ยวเชี่ยวพยักหน้ายอมรับ,ใบหน้าของเฉินจื่อเห่าก็เผยยิ้มออกมาในทันที,พร้อมกับพยักหน้ารับ.
จงซานที่จับจ้องมองพวกเขา,เผยยิ้มอย่างเย็นชา.
"หลิวอู๋ซ่าง,เจ้าว่าพวกเขาโกหกหรือไม่,ข้าควรเชื่อเขาใหม?"จงซานที่กล่าวยอย่างเหยียดหยัน.
"ไม่ควรเชื่ออย่างแน่นอน!"หลิวอู๋ซ่างกล่าวยืนยัน.
"ใช่,ไม่สามารถเชื่อได้,ข้าตัดสินใจแล้ว,ปล่อยตัวเฉินเสี่ยวเชี่ยน,ให้เฉินเสี่ยวเชี่ยนไปหาสมบัติมาไถ่ตัวเฉินจื่อเห่า,ทันทีที่ค้นหาสมบัติมามอบให้ข้า,ข้าจะปล่อยเฉินจื่อเห่าในทันที!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"อะไรนะ?"เฉินจื่อเห่าที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นขาวซีดในทันที.
ส่วนเฉินเสี่ยวเชี่ยนที่ตื่นตระหนกตกใจเล็กน้อย.
"เซิ่งหวังจง,เมื่อครู่ท่านไม่ได้กล่าวเช่นนี้ออกมา."เฉินจื่อเห่าที่เร่งรีบเอ่ยออกมาอย่างร้อนรน.
"ข้าบอกว่าเพียงพอที่จะไถ่ตัวคนเดียว,แต่ไม่ได้บอกเลยว่าจะเลือกเจ้า!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
เฉินจื่อเห่า"........................!”
ทว่าในเวลานี้เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่เผยท่าทางแปลกประหลาด,คนเดียว?
ปล่อยนางไปอย่างงั้นรึ?
"ข้ารึ?"เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"ใช่,เป็นเจ้า!"จงซานกล่าวยืนยัน.
เฉินเสี่ยวเชี่ยนไม่ได้รู้สึกดีใจแต่อย่างใด,สายตาของนางที่ยังลอบมองไข่มุกติงไห่ในมือของตัวเอง.
"พี่เห่า,ท่านโปรดวางใจ,ข้าจะต้องช่วยท่านออกไปอย่างแน่นอน,ข้าจะต้องหาอุปกรณ์ต้าเซียนได้แน่."เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่กล่าวปลอบเฉินจื่อเห่าในทันที.
เฉินจื่อเห่าที่เหลือบมองเฉินเสี่ยวเชี่ยนเล็กน้อย,ก่อนที่จะพยักหน้ารับ,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้ามากมาย,แต่ไม่สามารถพูดออกมาได้.
เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่จ้องมองไข่มุกและกล่าวออกมาว่า,"เซิ่งหวังจง,ข้ามีเรื่องร้องขอ!"
"พูดมา!"
"หากข้าสามารถนำอุปกรณ์ต้าเซียนมาได้สามชิ้น,ข้าขอแลกไข่มุกติงไห่คืนมาได้หรือไม่!"เฉินเสี่ยวเชี่ยนกล่าว.
จงซานที่เผยยิ้มอย่างพอใจและพยักหน้าให้,"ตกลง!"
"อืม!"เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่พยักหน้ารับ,ทว่าแววตานั้นไม่สามารถที่จะละไปจากไข่มุกติงไห่ได้เลยแม้แต่น้อย.
"เซิ่งหวังจง!"เฉินจื่อเห่าที่เอ่ยออกมาในทันที.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ข้าต้องการรู้ว่าเซิ่งหวังจงจะรักษาคำพูดจริงๆใหม?"
"คำพูดใดกัน?"
"ท่านกล่าวก่อนหน้านี้ว่าขอเพียงมีสมบัติสองชิ้น,ก็จะปล่อยคนหนึ่งคน,และจะคลายผนึก,ต้าเจิ้งจะไม่ขวางใช่หรือไม่?"เฉินจื่อเห่าที่เอ่ยออกมาอย่างจริงจัง.
"ถูกต้อง,เจ้าคิดว่าข้าพูดเล่นรึไง!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"พี่เห่า,ท่าน?"เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่แสดงท่าทางสงสัยออกมา.
"เสี่ยวเชี่ยน,ข้ามีคำพูดที่จะบอกเจ้า!"
"อะไรอย่างงั้นรึ?"เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่สงสัยพร้อมกับก้าวเข้ามาหา.
ทันใดนั้น,แสงสีขาวก็พุ่งออกไปด้วยความเร็วสูง.
"ฉัววะ!"
กระบี่ของเฉินจื่อเห่าที่พุ่งตรงออกไปทะลวงหัวใจของเฉินเสี่ยวเชี่ยนในทันที.
"?"
ใบหน้าของหลิวอู๋ซ่างที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
อีกฝั่งหนึ่ง,ร่างที่เลือนใสในผนึกวิถีเดรัชฉาน,ดวงตาของโหลวซิงเฉินที่เบิกกว้าง,คำรามออกมาเสียงดัง,ตะโกนออกมาสุดเสียง,หากแต่ไม่มีใครได้ยินเสียงของเขา.
เฉินเสี่ยวเชี่ยนในเวลานี้ไม่อยากเชื่อเรื่องที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย,นางที่จ้องมองไปยังกระบี่ที่ทะลวงหน้าอกของตัวเอง.
"พี่เห่า!"เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่จดจ้องมองเขม็งตื่นตะหนกตกใจ.
"พวกเราสามารถออกไปได้แค่คนเดียวเท่านั้น.อุปกรณ์ต้าเซียน,ด้วยพลังฝึกตนของเจ้า,ความแข็งแกร่งของเจ้า,การจะหาอุปกรณ์ต้าเซียนให้ได้นั้น,หมื่นปียังไม่สำเร็จ,ข้าไม่ได้มีเวลารอเจ้ามากมายขนาดนั้น,เป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะเสียเวลาไปนับหมื่นปี!"เฉินจื่อเห่าที่ส่ายหน้าไปมา.
"ข้า,ข้า............!"
น้ำตาที่พลั่งพรูกำลังไหลออกมาจากดวงตาของเฉินเสี่ยวเชี่ยนไม่หยุด.
กระบี่ที่แหลมคมไม่เพียงแค่ทะลวงหัวใจของนาง,จิตใจของนางยังแหลกสลาย,คาดไม่ถึงเลยว่า,คนที่นางรักสุดหัวใจ,จะสังหารนางได้.
ทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้?
"ข้าเสี่ยวเชี่ยน!"เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่เอ่ยออกมาอย่างยากลำบากเป็นคำพูดสุดท้าย.
"เสี่ยวเชี่ยน?
ชิ,นั่งผู้หญิงใจง่าย,เจ้านับเป็นตัวอะไร,คิดว่าข้าจะรอเจ้าเหมือนเมื่อก่อนอย่างงั้นรึ?
คิดว่าข้าเฉินจื่อเห่าจะติดใจผู้หญิงใจง่ายอย่างเจ้ารึอย่างไร!"เฉินจื่อเห่าที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ซี่!"
กระบี่ของเฉินจื่อเห่าที่ถูกดึงออกมา,แววตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา,ไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ,ราวกับว่าเขาได้กระทำเรื่องราวที่ถูกต้องแล้ว.
"เคร้ง!"
กระบี่เทวะที่ถูกทิ้งไว้บนพื้น,เฉินจื่อเห่าที่จ้องมองไปยังจงซานอีกครั้ง.
"เซิ่งหวังจง,หวังว่าท่านจะไม่กลับคำ,เฉินเสี่ยวเชี่ยนตายแล้ว,กระบี่เทวะของข้า,ได้ทะลวงแม้แต่วิญญาณของนาง,ถึงจะมีเม็ดยาต้าเซียน,ก็ไม่สามารถรักษาได้,ของวิเศษสองอย่างสามารถช่วยคนได้หนึ่งคน,ตอนนี้เฉินเสี่ยวเชี่ยนตายไป,เหลือเพียงข้า,ข้าหวังว่าเซิ่งหวังจงคงรักษาคำพูด!"เฉินจื่อเห่าที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
จงซานที่จ้องมองเฉินจื่อเห่าด้วยแววตาลึกล้ำ,พร้อมกับพยักหน้า,"ข้าจงซาน,พูดคำใหนคำนั้น!"หลิวอู๋ซ่างปลดผนึก,ปล่อยคน!"
"รับทราบ!"
หลิวอู๋ซ่างที่จ้องมองไปยังเฉินจื่อเห่าด้วยความรู้สึกไม่ดีนัก,เขาที่สูดหายใจลึกรับคำสั่งของจงซานพร้อมกับก้าวออกไป,โหดเหี้ยมมาก,แม้ว่าหลิวอู๋ซ่างที่เป็นคนที่โหดเหี้ยมเช่นกัน,ทว่าต่อหน้าคนในครอบครัวและคนรัก,เขาไม่มีทางทำเช่นนี้ได้แน่.
อย่างไรก็ตามเขาไม่มีทางขัดคำสั่งจงซาน,หลิวอู๋ซ่างที่ก้าวมาด้านหน้าเฉินจื่อเห่าและปลดผนึกพลังฝึกตนของเขาออกในทันที.
"ครืนนนนนนน!"
กลิ่นอายที่หนักหน่วงรุนแรงที่แผ่ออกมาจากร่างของเฉินจื่อเห่า,อำนาจของต้าเซียนที่รุนแรง,คนที่จะทำร้ายต้าเซียนได้ก็คงมีแค่ต้าเซียนเท่านั้น.
เฉินจื่อเห่าที่ฟื้นคืนพลังฝึกตน,สัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งตัวเอง,จดจองมองไปยังจงซาน,แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่กล้ากระทำการสิ่งใดออกไป.
ต้องไม่ลืมว่าจงซานสามารถสังหารโหลวซิงเฉินได้,มีเหรอที่จะรับมือได้ง่ายๆ.
เขาหันหน้า,จดจ้องมองไปยังเฉินเสี่ยวเชี่ยนด้วยแววตาเย็นชา.
เฉินเสี่ยวเชี่ยน,ที่ตอนนี้พังทลายไปทั้งกายและใจ,น้ำตาที่ไหลไม่หยุด,นางที่กุมไข่มุกติงไห่แน่น,จดจ้องเขม็งไปยังไข่มุก,พร้อมกับดึงเข้ามากุมไว้ที่หน้าอก.
โลหิตที่ไหลออกไปทั่วฝ่ามือและไข่มุกติงไห่.
ทันใดนั้น,เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่หัวเราะและร้องไห้ออกมาพร้อมๆกัน.
"ฮือ ฮือ,ฮ่าฮ่า!"เฉินเสี่ยวเชียนทั้งร้องไห้และหัวเราะออกมาราวกับเสียสติ
ใบหน้าที่ที่งดงามของนาง,ทั้งเจ็บปวดและมีความสุขพร้อมๆกัน.
"สามี,สามี,เสี่ยวเชี่ยนจะไปอยู่กับท่าน,เสี่ยวเชี่ยนจะไปหาท่านแล้ว,รอข้า,สามี!"
"สามี,เสี่ยวเชี่ยนทำไม่ดีต่อท่าน!"
"สามี,อภัยให้กับเสี่ยวเชี่ยน!"เฉินเสียงเชี่ยนที่เสียงเบาลงเรื่อยๆ.
"ชิ, ***!”
เฉินจื่อเห่าแค่นเสียงเย็นชา.
เขาที่หันหน้าหนี,ไม่สนใจเฉินเสี่ยวเชียนก่อนที่จะก้าวออกไปด้านนอกตำหนัก,จงซานที่ไม่ได้ขวางเขาเอาไว้.
เฉินจื่อเห่าที่หนีออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว.
"เสี่ยวเชี่ยน~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ภายในห้องโถงมีเสียงหนึ่งที่โศกเศร้าทอดถอนใจดังขึ้นมาในทันที.
ได้ยินเสียงดังกล่าว,เฉินจื่อเห่าขณะที่กำลังออกมาจากห้องโถงถึงกับแข็งค้าง,เสียงนี่มัน?
ร่างกายของเขาที่หวาดผวาหวาดกลัวขึ้นมา,เขาที่หันหน้ากับไปมอง,เฉินจื่อเห่าที่เห็นใครบางคนที่ร้องออกมาด้วยเสียงแหบเคลือ.
"ย้อนเวลา~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
โหลวซิงเฉินที่ประคองเฉินเสียงเชียนพร้อมกับตะโกนออกมาเสียงดัง,ร่างกายที่เปื้อนโลหิตของเฉินเสี่ยวเชียนที่เวลานี้กำลังถูกย้อนกลับ,อาการบาดเจ็บของนางที่กำลังไหลคืนกลับอย่างแปลกประหลาด,ย้อนกลับไปยังก่อนที่นางจะถูกโจมตี.
เห็นภาพที่เกิดขึ้น,ใบหน้าของเฉินจื่อเห่าที่เปลี่ยนไป,โหลวซิงเฉิน,โหลวซิงเฉินยังไม่ตายอีกรึ?
ก่อนหน้านี้เขาอยู่ในห้องโถงตลอดเลยรึ?
เฉินจื่อเห่าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว,เขาที่ไม่รอช้าบินออกไปอย่างรวดเร็ว,ทำไมเฉินจื่อเห่าไม่ตายกัน?
เขาไม่กล้าลังเลอีกต่อไป,เฉินจื่อเห่าที่บินหนีด้วยความเร็วสูง,ไม่มีใครในต้าเจิ้งที่ออกมาขวางทางเขา.
พริบตาเดียวเขาก็ออกจากเมืองซ่างแล้ว,เขาที่เร่งรีบบินหนีด้วยความเร็วที่มีทั้งหมด.
ทว่าขณะที่เขาหนีออกมาเมืองซ่างได้ไม่ไกลนัก,ขนทั่วร่างของเขาที่ลุกชูชัน,สัมผัสได้ถึงอันตราย.
"ฟิ้ว!"
ศรสีทองที่พุ่งทะลวงอกของเขาในทันที,ร่างของเฉินจื่อเห่าที่บิดเบี้ยว.
เห็นศรสีทองบนอกแล้ว,เฉินจื่อเห่าที่สั่นสะท้าน,กล่าวออกมาอย่างยากลำบาก"
โหลว
~~~~ ซิง~~~~ เฉิน ~~~!”
chapter 908 Human
nature
人性
ธาตุแท้มนุษย์.
ซื้ออิสรภาพได้เพียงคนเดียวอย่างงั้นรึ?
เฉินจื่อเห่าและเฉินเสี่ยวเชี่ยนขมวดคิ้วไปมา.
เฉินเสี่ยวเชี่ยนจ้องมองไปยังเฉินจื่อเห่า,แววตาที่เผยท่าทางคาดหวัง,ทว่าเฉินจื่อเห่านั้นกำลังขมวดคิ้วครุ่นคิดอย่างหนัก.
"เสี่ยวเชี่ยน,เจ้าอออกไป,หลังจากออกไปแล้ว,ให้เร่งรีบไปหาสิ่งของมาไถ่ตัวข้า! ให้เร็วด้วย!"เฉินจื่อเห่าที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"แต่ว่า,พี่เห่า,แล้วข้าจะไปหาที่ใหนล่ะ?
หรือว่าให้ท่านออกไป!"เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่เอ่ยดวงตาพล่ามัว.
จากการสนทนาของทั้งสอง,จงซานพบว่าเฉินจื่อเห่านั้นไม่ธรรมดาเลย,ไม่สงสัยเลยว่าเขาที่สามารถวางแผนที่จะกลืนกินวิหารซือกงได้.
คำพูดที่ยืดหยุดผ่อนหนักผ่อนเบา,เพื่อสร้างโอกาสให้ตัวเอง,ออกไป,รีบไปหาสิ่งของมาไถ่ตัวข้า! เร็วๆ ด้วยกับคำพูดและท่าทาง,ก็ทำให้เฉินเสี่ยวเชี่ยนร้อนใจแล้ว.
เร็วๆอย่างงั้นรึ?
ตอนนี้วิหารซือกงไม่มีอยู่แล้ว,นางจะไปหาอุปกรณ์ต้าเซียนที่ใหน? อีกอย่างยังต้องสองชิ้น?เฉินเสี่ยวเชี่ยนไม่มีทางที่จะทำสำเร็จแน่,จะหาอย่างไร?
ให้ได้อย่างรวดเร็ว!
เฉินเสี่ยวเชี่ยนและเฉินจื่อเห่าที่สนทนากัน,คนที่ออกไปจะต้องหาสมบัติมาไถ่ตัวอีกฝ่าย,และต้องรับปากอย่างมั่นเหมาะว่าจะต้องทำด้วยความเร็ว,แน่นอนว่าคนที่ต้องออกไปจะต้องเป็นเฉินจื่อเห่า.
"ตกลง,ข้าออกไปก่อน,รอให้ข้าหาอุปกรณ์ต้าเซียนได้สองชิ้น,ข้าจะรีบมาไถ่ตัวเจ้า!"เฉินจื่อเห่าที่สบโอกาสกล่าวออกมาทันที.
ในเวลานั้น,บางที่เพราะเฉินจื่อเห่าเร่งรีบกล่าวจนเกินไป,ดังนั้นจึงไม่สามารถปิดท่าทางได้มิด,ทำให้เฉินเสี่ยวเชี่ยนราวกับตระหนักอะไรบางอย่างได้ในทันที.
แม้นว่าเฉินเสี่ยวเชี่ยนจะไม่ฉลาดนัก,ทว่าก็ไม่ใช่คนโง่.
เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่จับจ้องมองเฉินจื่อเห่าราวกับว่ารู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยขึ้นมาในทันที.
"โปรดวางใจ,มีข้าอยู่,ข้าจะต้องหากสมบัติมาไถ่ตัวเจ้าเร็วที่สุด!"เฉินจื่อเห่าที่กล่าวปลอดปลอบพร้อมกับคว้าไปยังไข่มุกติงไห่ในมือของเฉินเสี่ยวเชี่ยน.
เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่จ้องมองไปยังไข่มุกไม่วางตา,นางไม่ต้องการแยกจากไข่มุกดังกล่าวเป็นอย่างมาก,นี่คือสิ่งของที่เหลืออยู่ที่โหลวซิงเฉินมอบให้นาง.
"จริงรึ?"
"แน่นอน,ข้ารู้จักสหายบางคนก่อนหน้านี้! ข้าสามารถขอยืมพวกเขามาก่อนได้!"เฉินจื่อเห่ากล่าว.
"แต่ว่า,อุปกรณ์ต้าเซียน,พวกเขาจะให้ยืมง่ายๆอย่างงั้นรึ?!"เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"โปรดวางใจ,ข้ามีวิธี! พวกเขาเป็นสหายที่ดี,ข้าเคยชีวิตพวกเขา,พวกเขาจะต้องให้ข้ายืมแน่."เฉินจื่อเห่าเอ่ย.
จากนั้น,เฉินจื่อเห่าก็คว้าไข่มุกติงไห่ออกมาจากเฉินเสี่ยวเชี่ยน,ทว่านางยังคงกุมเอาไว้แน่น.
"เจ้าสามารถที่จะยืมอุปกรณ์ต้าเซียนจากสหายได้จริงๆรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มในทันที.
กับคำพูดของจงซานที่จ้องมองไปยังเฉินจื่อเห่าต่อหน้าเฉินเสี่ยวเชี่ยน,เขามีแต่ต้องตอบว่าใช่เท่านั้น.
เฉินจื่อเห่าที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,"ใช่!"
เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่ดูเหมือนว่าจะผ่อนคลายลงด้วย.
"งั้นรึ?
ข้ารู้สึกพึงพอใจไข่มุกติงไห่มากกว่ากระบี่วิเศษซะอีก,และข้าย่อมให้ค่ามันมากกว่า,ในเมื่อสามารถได้รับอุปกรณ์ต้าเซียนอีกสองอย่างอยู่แล้ว,เจ้าอยู่ก่อน,ให้เฉินเสี่ยวเชี่ยนไปรับมา!"จงซานกล่าวออกมาในทันที.
"นางรึ?"เฉินจื่อเห่าที่อ้าปากค้างไร้คำพูดเช่นกัน.
"ใช่,มีปัญหาอะไร,เจ้ามอบหยกบันทึกคำพูดของเจ้า,ให้นางนำไปให้กับสหายคนสนิทของเจ้า,แค่นี้ก็พอไม่ใช่รึ?"จงซานสอบถาม.
"ใช่!"เฉินเสี่ยวเชี่ยนพยักหน้ารับ.
ในเวลานี้,ใบหน้าแววตาของเฉินจื่อเห่าเปลี่ยนเป็นมืดคลึ้มขึ้นมาในทันที.
"อะไรรึ?"เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
เฉินจื่อเห่าที่ถอนหายใจเบาๆ,จ้องมองไปยังเฉินเสี่ยวเชี่ยนและกล่าวออกมาว่า,"ขอโทษด้วย,สหายที่ข้ากล่าวไปก่อนหน้านี้ไม่มีอยู่จริง,ข้าต้องการออกไป!"
แววตาของเฉินเสี่ยวเชี่ยนที่เผยท่าทางไม่อยากเชื่อออกมาในทันที.
"แต่ว่า,เจ้าโปรดวางใจ,เมื่อข้ารับปากแล้วจะต้องทำได้แน่,ข้าจะต้องค้นหาอุปกรณ์ต้าเซียนมาได้อย่างแน่นอน,ด้วยความแข็งแกร่งของข้า,แม้แต่แย่งชิงมายังทำได้,เชื่อข้าสิ,ข้าจะต้องพาเจ้าออกไปแน่,ขอให้ข้าได้ออกไป,ข้าจะสามารถช่วยเจ้าได้!"เฉินจื่อเห่าที่เอ่ยออกมาในทันที.
หัวใจของเฉินเสี่ยวเชี่ยวเวลานี้กำลังสั่นไหวไปมา,เมื่อกี้พี่เห่าหลอกลวงข้าอย่างงั้นรึ?
ความกลัวที่ปะทุขึ้นในหัวใจของเฉินเสี่ยวเชี่ยนในทันที,พี่เห่าหลอกข้า?
ทำไมถึงได้หลอกข้ากัน?
"ขอเพียงแค่ข้าออกไปได้,ข้าสามารถช่วยเหลือเจ้าได้แน่,ให้ข้าได้ออกไป! ตกลงใหม?"ท่าทางใบหน้าของเฉินจื่อเห่าที่ดูกระตือรือร้นจริงจังเป็นอย่างมาก.
นี่นับว่าเป็นครั้งแรกที่เห็นเฉินจื่อเห่ามีท่าทางเช่นนี้,หัวใจของเฉินเสี่ยวเชี่ยนราวกับบีบรัดขึ้นมาในทันที,ความโศกเศร้าที่ยากจะบรรยาย,นี่คือพี่เห่าที่นางชื่นชมมาตลอดอย่างงั้นรึ?
นี่คือพี่เห่าวีรบุรุษของนางอย่างงั้นรึ?
เพื่อเขาแล้ว,นางถึงกับยอมสละร่างทอดกายให้กับโหลวซิงเฉิน,ทว่าตอนนี้เล่า?
เขากำลังพูดจริงใช่ใหม? ต้องจริงแน่,ต้องเป็นจริงอย่างแน่นอน.
"?"เฉินจื่อเห่าที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางจริงจังเร่งเร้านาง.
"อืม!"เฉินเสี่ยวเชี่ยนทำได้แค่พยักหน้าอย่างยากลำบาก.
สำหรับเฉินจื่อเห่า,ไม่ว่าอย่างไรก็ยังคงเป็นความหวังของนาง.
เมื่อเห็นเฉินเสี่ยวเชี่ยวพยักหน้ายอมรับ,ใบหน้าของเฉินจื่อเห่าก็เผยยิ้มออกมาในทันที,พร้อมกับพยักหน้ารับ.
จงซานที่จับจ้องมองพวกเขา,เผยยิ้มอย่างเย็นชา.
"หลิวอู๋ซ่าง,เจ้าว่าพวกเขาโกหกหรือไม่,ข้าควรเชื่อเขาใหม?"จงซานที่กล่าวยอย่างเหยียดหยัน.
"ไม่ควรเชื่ออย่างแน่นอน!"หลิวอู๋ซ่างกล่าวยืนยัน.
"ใช่,ไม่สามารถเชื่อได้,ข้าตัดสินใจแล้ว,ปล่อยตัวเฉินเสี่ยวเชี่ยน,ให้เฉินเสี่ยวเชี่ยนไปหาสมบัติมาไถ่ตัวเฉินจื่อเห่า,ทันทีที่ค้นหาสมบัติมามอบให้ข้า,ข้าจะปล่อยเฉินจื่อเห่าในทันที!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"อะไรนะ?"เฉินจื่อเห่าที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นขาวซีดในทันที.
ส่วนเฉินเสี่ยวเชี่ยนที่ตื่นตระหนกตกใจเล็กน้อย.
"เซิ่งหวังจง,เมื่อครู่ท่านไม่ได้กล่าวเช่นนี้ออกมา."เฉินจื่อเห่าที่เร่งรีบเอ่ยออกมาอย่างร้อนรน.
"ข้าบอกว่าเพียงพอที่จะไถ่ตัวคนเดียว,แต่ไม่ได้บอกเลยว่าจะเลือกเจ้า!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
เฉินจื่อเห่า"........................!”
ทว่าในเวลานี้เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่เผยท่าทางแปลกประหลาด,คนเดียว?
ปล่อยนางไปอย่างงั้นรึ?
"ข้ารึ?"เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"ใช่,เป็นเจ้า!"จงซานกล่าวยืนยัน.
เฉินเสี่ยวเชี่ยนไม่ได้รู้สึกดีใจแต่อย่างใด,สายตาของนางที่ยังลอบมองไข่มุกติงไห่ในมือของตัวเอง.
"พี่เห่า,ท่านโปรดวางใจ,ข้าจะต้องช่วยท่านออกไปอย่างแน่นอน,ข้าจะต้องหาอุปกรณ์ต้าเซียนได้แน่."เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่กล่าวปลอบเฉินจื่อเห่าในทันที.
เฉินจื่อเห่าที่เหลือบมองเฉินเสี่ยวเชี่ยนเล็กน้อย,ก่อนที่จะพยักหน้ารับ,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้ามากมาย,แต่ไม่สามารถพูดออกมาได้.
เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่จ้องมองไข่มุกและกล่าวออกมาว่า,"เซิ่งหวังจง,ข้ามีเรื่องร้องขอ!"
"พูดมา!"
"หากข้าสามารถนำอุปกรณ์ต้าเซียนมาได้สามชิ้น,ข้าขอแลกไข่มุกติงไห่คืนมาได้หรือไม่!"เฉินเสี่ยวเชี่ยนกล่าว.
จงซานที่เผยยิ้มอย่างพอใจและพยักหน้าให้,"ตกลง!"
"อืม!"เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่พยักหน้ารับ,ทว่าแววตานั้นไม่สามารถที่จะละไปจากไข่มุกติงไห่ได้เลยแม้แต่น้อย.
"เซิ่งหวังจง!"เฉินจื่อเห่าที่เอ่ยออกมาในทันที.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ข้าต้องการรู้ว่าเซิ่งหวังจงจะรักษาคำพูดจริงๆใหม?"
"คำพูดใดกัน?"
"ท่านกล่าวก่อนหน้านี้ว่าขอเพียงมีสมบัติสองชิ้น,ก็จะปล่อยคนหนึ่งคน,และจะคลายผนึก,ต้าเจิ้งจะไม่ขวางใช่หรือไม่?"เฉินจื่อเห่าที่เอ่ยออกมาอย่างจริงจัง.
"ถูกต้อง,เจ้าคิดว่าข้าพูดเล่นรึไง!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"พี่เห่า,ท่าน?"เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่แสดงท่าทางสงสัยออกมา.
"เสี่ยวเชี่ยน,ข้ามีคำพูดที่จะบอกเจ้า!"
"อะไรอย่างงั้นรึ?"เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่สงสัยพร้อมกับก้าวเข้ามาหา.
ทันใดนั้น,แสงสีขาวก็พุ่งออกไปด้วยความเร็วสูง.
"ฉัววะ!"
กระบี่ของเฉินจื่อเห่าที่พุ่งตรงออกไปทะลวงหัวใจของเฉินเสี่ยวเชี่ยนในทันที.
"?"
ใบหน้าของหลิวอู๋ซ่างที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
อีกฝั่งหนึ่ง,ร่างที่เลือนใสในผนึกวิถีเดรัชฉาน,ดวงตาของโหลวซิงเฉินที่เบิกกว้าง,คำรามออกมาเสียงดัง,ตะโกนออกมาสุดเสียง,หากแต่ไม่มีใครได้ยินเสียงของเขา.
เฉินเสี่ยวเชี่ยนในเวลานี้ไม่อยากเชื่อเรื่องที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย,นางที่จ้องมองไปยังกระบี่ที่ทะลวงหน้าอกของตัวเอง.
"พี่เห่า!"เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่จดจ้องมองเขม็งตื่นตะหนกตกใจ.
"พวกเราสามารถออกไปได้แค่คนเดียวเท่านั้น.อุปกรณ์ต้าเซียน,ด้วยพลังฝึกตนของเจ้า,ความแข็งแกร่งของเจ้า,การจะหาอุปกรณ์ต้าเซียนให้ได้นั้น,หมื่นปียังไม่สำเร็จ,ข้าไม่ได้มีเวลารอเจ้ามากมายขนาดนั้น,เป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะเสียเวลาไปนับหมื่นปี!"เฉินจื่อเห่าที่ส่ายหน้าไปมา.
"ข้า,ข้า............!"
น้ำตาที่พลั่งพรูกำลังไหลออกมาจากดวงตาของเฉินเสี่ยวเชี่ยนไม่หยุด.
กระบี่ที่แหลมคมไม่เพียงแค่ทะลวงหัวใจของนาง,จิตใจของนางยังแหลกสลาย,คาดไม่ถึงเลยว่า,คนที่นางรักสุดหัวใจ,จะสังหารนางได้.
ทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้?
"ข้าเสี่ยวเชี่ยน!"เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่เอ่ยออกมาอย่างยากลำบากเป็นคำพูดสุดท้าย.
"เสี่ยวเชี่ยน?
ชิ,นั่งผู้หญิงใจง่าย,เจ้านับเป็นตัวอะไร,คิดว่าข้าจะรอเจ้าเหมือนเมื่อก่อนอย่างงั้นรึ?
คิดว่าข้าเฉินจื่อเห่าจะติดใจผู้หญิงใจง่ายอย่างเจ้ารึอย่างไร!"เฉินจื่อเห่าที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ซี่!"
กระบี่ของเฉินจื่อเห่าที่ถูกดึงออกมา,แววตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา,ไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ,ราวกับว่าเขาได้กระทำเรื่องราวที่ถูกต้องแล้ว.
"เคร้ง!"
กระบี่เทวะที่ถูกทิ้งไว้บนพื้น,เฉินจื่อเห่าที่จ้องมองไปยังจงซานอีกครั้ง.
"เซิ่งหวังจง,หวังว่าท่านจะไม่กลับคำ,เฉินเสี่ยวเชี่ยนตายแล้ว,กระบี่เทวะของข้า,ได้ทะลวงแม้แต่วิญญาณของนาง,ถึงจะมีเม็ดยาต้าเซียน,ก็ไม่สามารถรักษาได้,ของวิเศษสองอย่างสามารถช่วยคนได้หนึ่งคน,ตอนนี้เฉินเสี่ยวเชี่ยนตายไป,เหลือเพียงข้า,ข้าหวังว่าเซิ่งหวังจงคงรักษาคำพูด!"เฉินจื่อเห่าที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
จงซานที่จ้องมองเฉินจื่อเห่าด้วยแววตาลึกล้ำ,พร้อมกับพยักหน้า,"ข้าจงซาน,พูดคำใหนคำนั้น!"หลิวอู๋ซ่างปลดผนึก,ปล่อยคน!"
"รับทราบ!"
หลิวอู๋ซ่างที่จ้องมองไปยังเฉินจื่อเห่าด้วยความรู้สึกไม่ดีนัก,เขาที่สูดหายใจลึกรับคำสั่งของจงซานพร้อมกับก้าวออกไป,โหดเหี้ยมมาก,แม้ว่าหลิวอู๋ซ่างที่เป็นคนที่โหดเหี้ยมเช่นกัน,ทว่าต่อหน้าคนในครอบครัวและคนรัก,เขาไม่มีทางทำเช่นนี้ได้แน่.
อย่างไรก็ตามเขาไม่มีทางขัดคำสั่งจงซาน,หลิวอู๋ซ่างที่ก้าวมาด้านหน้าเฉินจื่อเห่าและปลดผนึกพลังฝึกตนของเขาออกในทันที.
"ครืนนนนนนน!"
กลิ่นอายที่หนักหน่วงรุนแรงที่แผ่ออกมาจากร่างของเฉินจื่อเห่า,อำนาจของต้าเซียนที่รุนแรง,คนที่จะทำร้ายต้าเซียนได้ก็คงมีแค่ต้าเซียนเท่านั้น.
เฉินจื่อเห่าที่ฟื้นคืนพลังฝึกตน,สัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งตัวเอง,จดจองมองไปยังจงซาน,แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่กล้ากระทำการสิ่งใดออกไป.
ต้องไม่ลืมว่าจงซานสามารถสังหารโหลวซิงเฉินได้,มีเหรอที่จะรับมือได้ง่ายๆ.
เขาหันหน้า,จดจ้องมองไปยังเฉินเสี่ยวเชี่ยนด้วยแววตาเย็นชา.
เฉินเสี่ยวเชี่ยน,ที่ตอนนี้พังทลายไปทั้งกายและใจ,น้ำตาที่ไหลไม่หยุด,นางที่กุมไข่มุกติงไห่แน่น,จดจ้องเขม็งไปยังไข่มุก,พร้อมกับดึงเข้ามากุมไว้ที่หน้าอก.
โลหิตที่ไหลออกไปทั่วฝ่ามือและไข่มุกติงไห่.
ทันใดนั้น,เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่หัวเราะและร้องไห้ออกมาพร้อมๆกัน.
"ฮือ ฮือ,ฮ่าฮ่า!"เฉินเสี่ยวเชียนทั้งร้องไห้และหัวเราะออกมาราวกับเสียสติ
ใบหน้าที่ที่งดงามของนาง,ทั้งเจ็บปวดและมีความสุขพร้อมๆกัน.
"สามี,สามี,เสี่ยวเชี่ยนจะไปอยู่กับท่าน,เสี่ยวเชี่ยนจะไปหาท่านแล้ว,รอข้า,สามี!"
"สามี,เสี่ยวเชี่ยนทำไม่ดีต่อท่าน!"
"สามี,อภัยให้กับเสี่ยวเชี่ยน!"เฉินเสียงเชี่ยนที่เสียงเบาลงเรื่อยๆ.
"ชิ, ***!”
เฉินจื่อเห่าแค่นเสียงเย็นชา.
เขาที่หันหน้าหนี,ไม่สนใจเฉินเสี่ยวเชียนก่อนที่จะก้าวออกไปด้านนอกตำหนัก,จงซานที่ไม่ได้ขวางเขาเอาไว้.
เฉินจื่อเห่าที่หนีออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว.
"เสี่ยวเชี่ยน~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ภายในห้องโถงมีเสียงหนึ่งที่โศกเศร้าทอดถอนใจดังขึ้นมาในทันที.
ได้ยินเสียงดังกล่าว,เฉินจื่อเห่าขณะที่กำลังออกมาจากห้องโถงถึงกับแข็งค้าง,เสียงนี่มัน?
ร่างกายของเขาที่หวาดผวาหวาดกลัวขึ้นมา,เขาที่หันหน้ากับไปมอง,เฉินจื่อเห่าที่เห็นใครบางคนที่ร้องออกมาด้วยเสียงแหบเคลือ.
"ย้อนเวลา~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
โหลวซิงเฉินที่ประคองเฉินเสียงเชียนพร้อมกับตะโกนออกมาเสียงดัง,ร่างกายที่เปื้อนโลหิตของเฉินเสี่ยวเชียนที่เวลานี้กำลังถูกย้อนกลับ,อาการบาดเจ็บของนางที่กำลังไหลคืนกลับอย่างแปลกประหลาด,ย้อนกลับไปยังก่อนที่นางจะถูกโจมตี.
เห็นภาพที่เกิดขึ้น,ใบหน้าของเฉินจื่อเห่าที่เปลี่ยนไป,โหลวซิงเฉิน,โหลวซิงเฉินยังไม่ตายอีกรึ?
ก่อนหน้านี้เขาอยู่ในห้องโถงตลอดเลยรึ?
เฉินจื่อเห่าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว,เขาที่ไม่รอช้าบินออกไปอย่างรวดเร็ว,ทำไมเฉินจื่อเห่าไม่ตายกัน?
เขาไม่กล้าลังเลอีกต่อไป,เฉินจื่อเห่าที่บินหนีด้วยความเร็วสูง,ไม่มีใครในต้าเจิ้งที่ออกมาขวางทางเขา.
พริบตาเดียวเขาก็ออกจากเมืองซ่างแล้ว,เขาที่เร่งรีบบินหนีด้วยความเร็วที่มีทั้งหมด.
ทว่าขณะที่เขาหนีออกมาเมืองซ่างได้ไม่ไกลนัก,ขนทั่วร่างของเขาที่ลุกชูชัน,สัมผัสได้ถึงอันตราย.
"ฟิ้ว!"
ศรสีทองที่พุ่งทะลวงอกของเขาในทันที,ร่างของเฉินจื่อเห่าที่บิดเบี้ยว.
เห็นศรสีทองบนอกแล้ว,เฉินจื่อเห่าที่สั่นสะท้าน,กล่าวออกมาอย่างยากลำบาก"
โหลว
~~~~ ซิง~~~~ เฉิน ~~~!”
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น