Immortality Chapter 907 Buying freedom
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 907 ซื้ออิสรภาพ.
Chapter 907 Buying
freedom
ภพหยิน,ศาลเทวะต้าเจิ้ง,เมืองซ่าง!
ภายในคุกสวรรค์.
หลิวอู๋ซ่างที่นำจงซานเข้าไปในคุกสวรรค์,เหล่าผู้คมที่เห็นจงซาน,ต่างเร่งรีบคุกเข่าลงในทันที.
หลิวอู๋ซ่างที่โบกมือออกไป,ให้เหล่าผู้คุ้มกันจากไปในทันที.
หลิวอู๋ซ่างที่นำจงซานไปยังตำหนักแห่งหนึ่ง,ภายในตำหนักดังกล่าวนั้น.
จงซานที่ก้าวเข้าไปนั่งบนบัลลังก์ขนาดใหญ่,ก่อนที่จะชี้นิ้วออกไป,ปรากฏเป็นแสงสีเขียวที่โปร่งใส,เห็นเป็นร่างของโหลวซิงเฉิน!
โหลวซิงเฉินที่ยังคงนั่งสมาธิ,ท่าทางไม่แยแส,ทว่าขนตาที่ขยับไปมา,ทำให้จงซานบอกได้ว่าภายในใจของโหลวซิงเฉินนั้นกำลังให้ความสนใจมาก.
"ต่อจากนี้,เจ้าเพียงแค่ดูก็พอแล้ว,ข้าพูดแล้วย่อมทำได้."จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
ระหว่างที่จงซานกล่าวนั้น,เขาได้ยื่นมืออกไป,แสงสีน้ำเงินกลายเป็นเลือนใส,ไม่สามารถมองเห็นเฉินจื่อเห่าได้.
หลิวอู๋ซ่างที่ดวงตากลมโต,อยากรู้อยากเห็นเป็นอย่างมาก,เซิ่งหวังจะทำเช่นไรให้เฉินเสี่ยวเชี่ยนมอบหัวใจให้กับโหลวซิงเฉิน,เรื่องนี้มันเกินจะเชื่อ,หากแต่เขาจะพูดอะไรอะไรได้?
"นำตัวเฉินเสี่ยวเชี่ยนมา!"จงซานกล่าว.
หลิวอู๋ซ่างโบกมือ,ก่อนที่ผู้คุม,จะออกไปอย่างรวดเร็ว,จากนั้นเฉินเสี่ยวเชี่ยนก็ถูกนำตัวมา.
เฉินเสี่ยวเชี่ยนไม่ได้ถูกสวมกุญแจมือแต่อย่างใด,ทว่าพลังฝึกตนถูกผนึกเอาไว้,กับคู่บำเพ็ญของนางที่ตายไป,เรื่องนี้นับเป็นโซ่ตรวนที่ใหญ่กว่า,ร่างกายของนางที่ซูบผอมลงเป็นอย่างมาก.
นางรู้สึกงงงวยที่ถูกนำมายังห้องโถงแห่งนี้.
โหลวซิงเฉินถึงกับลุกขึ้นยืนในทันที,ใบหน้าที่เผยความสงสารอาดูร,ทว่าด้วยผนึกของจงซาน,ทำให้คำพูดของเขาไม่มีใครได้ยิน,เขาได้แต่ยืนดู,แต่ไม่สามารถทำอะไรได้.
เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่จ้องมองจงซานด้วยความรู้สึกสูญเสีย,และแววตาที่งงงวย.
"นำตัวเฉินจื่อเห่ามาด้วย!"จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
"รับทราบ!"
จากนั้น,เฉินจื่อเห่าก็ถูกนำมายังห้องโถง,ใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยท่าทางหนักอกหนักใจ,แววตาเต็มไปด้วยความกังวล.
เมื่อเข้ามาในห้องโถง,เห็นจงซาน ก็ตื่นตกใจเล็กน้อย,แววตาที่เผยท่าทางโกรธเกรี้ยว,ทว่าจากนั้นก็เก็บซ่อนมันเอาไว้อย่างรวดเร็ว.
"พี่เห่า!"เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่เห็นเฉินจื่อเห่า,แววตาที่งงงวยก็เปลี่ยนเป็นประกาย.
ทันใดนั้นนางก็โผเข้าหาเฉินจื่อเห่า.
"พี่เห่า,ท่านก็ถูกจับมารึ?"เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่น้ำตาคลออาบไปทั้งสองแก้มทันที.
เฉินจื่อเห่าที่ในเวลานี้เหมือนคนที่สูญเสีย,เมื่อเห็นเสี่ยวเชี่ยน,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,และโอบเฉินเสี่ยวเชี่ยนเอาไว้.
ภาพในเวลานี้กลายเป็นเหมือนกับคู่รักที่ต้องพบประสบการณ์ยากลำบากด้วยกัน.
"ไม่เป็นไร,ข้าอยู่นี่แล้ว!"เฉินจื่อเห่ากล่าว.
เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่ราวกับว่ามีเสาหลักให้พักพิง,น้ำตาที่หยดไหล,ความหวาดกลัวตั้งแต่ก่อนหน้าจนถึงตอนนี้ได้สลายหายไป.
หลิวอู๋ซ่างที่จ้องมองด้วยสายตาที่แปลกประหลาด,เมื่อจดจ้องมองคู่รักในเวลานี้,เซิ่งหวังต้องการแยกพวกเขาจริงรึ?
แล้วจะทำให้เฉินเสี่ยวเชี่ยนมอบหัวใจให้กับโหลวซิงเฉินได้อย่างไร?
มันจะเป็นไปได้รึ?
ไม่ว่าจะเรื่องนี้จะจบเช่นไร,หลิวอู๋ซ่างสามารถยืนยันได้ว่าโหลวซิงเฉินต้องเห็นภาพดังกล่าวนี้,แล้วหัวใจแตกสลายอย่างแน่นอน.
จงซานที่ไม่ได้รีบเร่ง,นิ้วของเขาที่เคาะไปยังพนักพิงเบาๆ,รอให้คนทั้งสองได้ปรับทุกข์กันก่อน.
หลังจากผ่านไปหนึ่งก้านธูป,เฉินจื่อเห่าที่ปลอบเฉินเสี่ยวเชี่ยน,จ้องมองไปยังจงซาน.
"เซิ่งหวังต้าเจิ้ง,จงซาน?"เฉินจื่อเห่าที่กล่าวออกมาอย่างขึงขัง.
"รองประมุขนิกายซือกง,เฉินจื่อเห่า?"จงซานเอ่ย.
"วิหารซือกง,ตอนนี้มีวิหารซือกงอยู่อย่างงั้นรึ?
ตอนนี้ท่านได้ทำลายไปแล้ว,สังหารประมุข,และยังจับตัวพวกเรามาเพื่ออะไร?
มีแผนการอะไร?"เฉินจื่อเห่าสอบถาม.
"เจ้าต้องการกล่าวสิ่งใด?"จงซานที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
"ข้ารู้ว่าท่านต้องมีแผนการณ์,ไม่เช่นนั้นแล้วคงจะไม่จับพวกเรามาโดยที่ยังไม่สังหาร!"เฉินจื่อเห่ากล่าว.
"แผนการรึ? ข้าต้องมีแผนการด้วยรึ?
ข้าต่างหากที่ควรจะกังวลว่าเจ้ามีแผนการอะไร,ต้าเจิ้งทำสงครามกับวิหารซือกง,โหลวซิงเฉินล่วงหล่นจากสวรรค์,ข้าและนิกายซือกงย่อมเป็นศัตรูที่ไม่สามารถยอมกันได้,ข้าไม่ควรระวังคนของนิกายซือกงรึอย่างไร?
อีกอย่างเฉินจื่อเห่า,หากข้าปล่อยเจ้าไว้เจ้าจะไม่ตอบโต้ต้าเจิ้งของข้าหรอกรึ?
คิดว่าข้าต้องมีเหตุผลอื่นด้วยรึอย่างไร!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
ในเวลานี้เฉินจื่อเห่าแทบพ่นโลหิตด้วยความเจ็บช้ำ,เจ้ากลัวว่าข้าจะล้างแค้นให้โหลวซิงเฉิน,เลยบุกทำลายนิกายซือกง?
แล้วจับพวกเรามาอย่างงั้นรึ?
หวาดกลัวข้านี่นะ?,ข้านี่นะรึจะแก้แค้นให้กับโหลวซิงเฉิน?
ก่อนหน้านี้บิดาวางแผนมากมายต้องการให้มันตายต่างหาก.
เฉินจื่อเห่าที่เต็มไปด้วยความเศร้าใจอย่างที่สุด,นี่มันอะไรกัน?
คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะได้รับภัยพิบัติ? ก่อนหน้านี้เห็นข้าภัคดีกับโหลวซิงเฉินอย่างลึกซึ้งรึอย่างไร?
ทุกๆคนเชื่ออย่างงั้นรึ?
"ข้าเฉินจื่อเห่าของสาบานต่อสวรรค์,ข้าจะไม่แก้แค้นแทนโหลวซิงเฉินอย่างแน่นอน,ไม่อย่างเด็ดขาด! หากข้าคิดที่จะล้างแค้นให้โหลวซิงเฉิน,ขอให้ปิศาจสวรรค์นับล้านล้านทะลวงหัวใจ."เฉินจื่อเห่าที่กล่าวสาบาน.
กับภัยพิบัติ,ชีวิตภายในคุกตลอดสองปี,เฉินจื่อเห่าเพียงพอแล้ว.
จงซานส่ายหน้าไปมากล่าวออกมาเบาๆว่า,"ข้าไม่เชื่อในคำสาบานของคนที่ไม่ใช่ผู้ฝึกตนคำสาป,ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่ามันเป็นจริง?"
จากนั้น,เฉินจื่อเห่าที่กำลังกระวนกระวายใจขึ้นมา,ไม่เชื่อ?
ต้องทำอย่างไรเจ้าถึงจะเชื่อข้า.
เฉินจื่อเห่าที่กุมมือเฉินเสี่ยวเชี่ยนและกล่าวออกมาว่า,"นาง,เซิ่งหวังจงรู้จักนางหรือไม่?"
เฉินจื่อเห่าที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพต่อจงซาน.
"เฉินเสี่ยวเชี่ยน,คู่บำเพ็ญของโหลวซิงเฉิน,เป็นน้องสาวของเจ้าด้วย!"จงซานพยักหน้า.
"พวกเราไม่ใช่พี่ชายน้องสาว,นางคือคู่บำเพ็ญของข้าและเป็นเพื่อนตั้งแต่ยังเด็ก,นับตั้งแต่เด็กนางก็เป็นสตรีของข้าแล้ว."เฉินจื่อเห่ากล่าวออกมาทันที.
"หืม?"
"พวกเราเป็นคู่รักเหมือนกับคนทั่วไป,ทว่าหลังจากพบกับโหลวซิงเฉิน,โหลวซิงเฉินเป็นเสือผู้หญิง,เขาทำให้พวกเราต้องแยกกัน,เขาที่แย่งเสี่ยวเชี่ยนไป,ข้าเพื่อเสี่ยวเชี่ยนแล้วจึงได้แฝงตัวเข้าไปในวิหารซือกง,ซึ่งเห็นโหลวซิงเฉินใช้กำลังต่างๆมากมายบังคับให้เสี่ยวเชี่ยนทำเรื่องที่นางไม่ชอบ,หัวใจของข้าเจ็บปวด,ข้านั้นไม่เคยให้ความเคารพต่อโหลวซิงเฉินเลย,ทว่าเพื่อเสี่ยวเชี่ยนข้าจำเป็นต้องอดใน,ตอนนี้โหลวซิงเฉินตายแล้ว,ข้ามีเหรอที่จะล้างแค้น,มีแต่ดีใจเท่านั้น,เซิ่งหวังจง,ข้าต้องขอบคุณท่าน,เพราะท่านสังหารโหลวซิงเฉิน,ท้ายที่สุดเสี่ยวเชี่ยนจึงได้หลุดพ้น."เฉินจื่อเห่าที่กล่าวออกมาในทันที.
เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่อยู่ข้างๆขมวดคิ้วไปมา,ต้องการปฏิเสธ,ทว่าเห็นสายตาของเฉินจื่อเห่าที่ส่งสายตามา,ทำได้แค่ขบริมฝีปากแน่น,ไม่ได้กล่าวอะไรออกมาดวงตาที่ปริ่มๆด้วยน้ำตา.
เพราะว่าความจริงนั้นเฉินจื่อเห่ากล่าวว่าโหลวซิงเฉินทำให้พวกเขาต้องแยกกันนั้นไม่เป็นจริง,เป็นเฉินจื่อเห่าตั้งแต่ต้นที่เดินทางไปยังวิหารซือกง,และส่งเฉินเสี่ยวเชี่ยนไปล่อลวงโหลวซิงเฉิน.
"จริงรึ?"จงซานสอบถามออกมาเบาๆ.
"เป็นความจริง,ข้าสามารถหาคนของเผ่าหมาป่า,มีอาวุโสบางคนรู้ว่าข้าและเสี่ยวเชี่ยนนั้นอยู่สถานที่เดียวกันตั้งแต่ยังเด็ก,เรื่องนี้จึงเป็นเรื่องจริง!"เฉินจื่อเห่าที่เร่งรีบกล่าวออกมา.
"ข้าไม่ได้ถามเจ้า,ข้าถามเฉินเสี่ยวเชี่ยน,จริงรึ?"จงซานจ้องมองไปยังเฉินเสี่ยวเชี่ยน.
เฉินเสี่ยวเชี่ยนจ้องมองจงซาน,ที่ด้านข้างเฉินจื่อเห่าที่ให้สัญญาณทางสายตา,โหลวซิงเฉินเป็นเสือผู้หญิงอย่างงั้นรึ?เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่ขบริมฝีปากแน่น,หัวใจที่เบาหวิว,เจ้าซือบื้อนั่นเป็นเสือผู้หญิงอย่างงั้นรึ?
"ท่านช่างโง่จริง,ท่านจะไปชิงไข่มุกยักษ์หนานไห่มาอย่างงั้นรึ?
ที่มีอยู่ก็จะถมทะเลได้อยู่แล้ว!"
"ข้าจะหามาให้เจ้าอีก,เจ้ารอข้า!"
ทำไมไม่รู้,เมื่อคนตายไปแล้ว,ความทรงจำมากมายถึงได้ผุดขึ้นมาไม่หยุด,เขาตายไปแล้ว,ทำไมถึงยังต้องใส่ร้ายเขากัน?
เฉินเสี่ยวเชียนที่ส่ายหน้าไปมาทันที.
อย่างไรก็ตาม,สายตาของเฉินจื่อเห่าที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายใจที่เห็นเฉินเสี่ยวเชี่ยนส่ายหน้าไปมา,เขารู้สึกต่อต้านเป็นอย่างมาก,ความรู้สึกที่เป็นปฏิปักษ์ปรากฏขึ้นในทันที,ความรู้สึกที่เสียดแทง,และบ่นพึมพำในลำคอ,เฉินเสี่ยวเชี่ยน,นั่งผู้หญิงใจง่าย.
ทว่าในเวลานั้น,เฉินจื่อเห่าที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยความกระตือรือร้น.
"เซิ่งหวังจง,พวกเราปรารถนาที่จะเฉือนเนื้อถลกหนังโหลวซิงเฉิน,หักกระดูกดื่มเลือด,แล้วจะแก้แค้นไปเพื่ออะไร?
เรื่องนี้ต้องขอบคุณท่านด้วยซ้ำ."เฉินจื่อเห่าที่กล่าวออกมาในทันที.
"แต่ว่าข้าคุมขังพวกเจ้าถึงสองปี!"จงซานที่กล่าวด้วยรอยยิ้ม.
"พวกเราไม่ใส่ใจอย่างแน่นอน!"เฉินจื่อเห่ากล่าวออกมาในทันที.
จงซานที่เปลี่ยนเป็นครุ่นคิดทำให้เฉินจื่อเห่านิ่งงันรอคอย.
หลังจากนั้น,จงซานที่แสดงราวกับว่านึกอะไรได้,เขาจ้องมองไปยังคนทั้งสอง"พวกเจ้าไม่ใสใจ,ทว่า,ข้าได้จับพวกเจ้ามาแล้ว,และก็นับว่าสูญเสียไปไม่น้อย,นอกจากนี้ตลอดสองปียังต้องคุ้มกันพวกเจ้าทุกๆวัน,ใช้จ่ายไปเป็นจำนวนมาก,ข้าสามารถปล่อยเจ้าได้,ทว่าพวกเจ้าต้องมีสิ่งของที่จะใช้ในการซื้ออิสระภาพของพวกเจ้า! พวกเจ้าคิดว่าอย่างไร?"
"ซืออิสรภาพ?"ใบหน้าของเฉินจื่อเห่าที่เผยท่าทางดีใจออกมาในทันที.
ซืออิสระภาพ?
ซื้ออิสรภาพด้วยของวิเศษอย่างงั้นรึ? จากนั้นก็สามารถออกไปได้อย่างงั้นรึ?
"ถูกแล้ว,พวกเจ้ามีสิ่งของซื้ออิสรภาพหรือไม่?"จงซานกล่าวถาม.
"มี,มี,เซิ่งหวังจง,หากว่าพวกเรานำสิ่งของ,ท่านไม่..........!"จื่อเห่าที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เจ้าคิดว่าข้าล้อเล่นรึอย่างไร,คำพูดของข้าจงซานนั้นหนักดั่งขุนเขา!
และข้าไม่ได้ขาดสิ่งของแต่อย่างใด,หากแต่สิ่งของเหล่านี้คือค่าชดเชยต่อคนของข้าที่ตกตายไปเมื่อครั้งบุกวิหารซือกง,หรือต้องการให้ข้าสังหารพวกเจ้าไป,เพื่อตัดปัญหาทุกอย่าง?"จงซานกล่าวหยัน.
"ไม่ ไม่,เซิ่งหวังจงผู้ยิ่งใหญ่,ไม่มีทางหลอกลวงพวกเรา."เฉินจื่อเห่ากล่าว.
"นำของมีค่าออกมา,จากนั้นข้าจะปลดผนึกให้กับเจ้า,แล้วพวกเจ้าจะได้จากเมืองซ่างไป! ข้าไม่ได้มีเวลามาเล่นกับพวกเจ้าหรอกนะ!"จงซานกล่าว.
"ได้ๆ!"เฉินจื่อเห่าที่เร่งรีบกล่าวออกมาในทันที.
เกี่ยวกับคำพูดของจงซานนั้น,เฉินจื่อเห่าไม่อยากที่จะเชื่อนัก,จงซานสามารถที่จะสังหารพวกเขาและค้นหาทรัพย์สินบนร่างอีกครั้งก็ได้,ว่าแต่ทำไมต้องทำอะไรให้ยุ่งยากด้วย?
ทันใดนั้น,เฉินเจื่อเห่าก็พบว่ากำไลเก็บของตัวเองไม่มีแล้ว.
เสียหายขณะต่อสู้อย่างงั้นรึ? ก่อนที่จะจ้องมองไปยังเฉินเสี่ยวเชี่ยน,และก็ต้องขมวดคิ้วไปมา,"กำไลเก็บของเจ้าล่ะ?"
"ข้าไม่รู้,ข้าไม่ได้สนใจ,ไม่รู้ว่าหายไปเมื่อไหร่!"เฉินเสี่ยวเชี่ยนกล่าวออกมาเบาๆ.
เฉินจื่อเห่าที่ใบหน้าซีดขาว,พร้อมกับเผยท่าทางเศร้าใจ,ซื้ออิสรภาพ?
เขาต้องซื้ออิสรภาพอย่างงั้นรึ?
เมื่อคิคถึงเรื่องดังกล่าว,จดจ้องมองไปยังจงซาน,ท้ายที่สุดก็กัดฟันแน่น,พร้อมกับขยับปล่อยเจตจำนง,กระบี่สีเขียวก็ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือทันที.
นี่คือกระบี่เทวะที่หลอมอยู่ในร่างของเขา,เพราะว่าพลังฝึกตนโดยผนึกทำให้ปรกติไม่มีใครสามารถมองเห็นมันได้.
"นี่คือของวิเศษของข้า,เป็นอุปกรณ์ต้าเซียน,ขอใช้มันแลกอิสรภาพ."เฉินจื่อเห่ากล่าว.
หลิวอู๋ซ่างที่รับมันมา,ก่อนที่จะส่งให้จงซาน,จงซานที่รับกระบี่มาก,พร้อมกับเคาะมันเบาๆและกล่าวออกมาว่า,"ยังไม่พอ!"
"ยังไม่พอ?"เฉินจื่อเห่าที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
ยังไม่พอ,เป็นความจริง,ชีวิตของเจ้า,จะไปเทียนกับอุปกรณ์ต้าเซียนชิ้นเดียวได้อย่างไร?
ทว่า,ในร่างของเฉินจื่อเห่านั้นไม่มีของวิเศษอื่นใดแล้ว,นี่คือสิ่งสุดท้ายที่เหลืออยู่.
"เสี่ยวเชี่ยน,เจ้าล่ะ?"เฉินจื่อเห่ากล่าวออกมาในทันที.
"ข้า,ข้าไม่มี!"เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่มีได้อย่างไร,เจ้ามีไข่มุกติงไห่อยู่."เฉินจื่อเห่าที่กล่าวออกมาในทันที.
"แต่ว่า,แต่ว่านั่นเป็นสิ่งที่ซิงเฉินมอบให้ข้า!"เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่เผยท่าทางไม่ต้องการสูญเสียออกมา.
"โหลวซิงเฉินอย่างงั้นรึ?
มันตายไปแล้ว,เจ้าจะเก็บมันเอาไว้เพื่ออะไร,ส่งมันมาให้ข้าเร็วเข้า,แล้วข้าจะหามาให้เจ้าเป็นสิบอัน!"เฉินจื่อเห่าเอ่ย.
เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่ขบริมฝีปากแน่น,หัวใจที่หนักอึ้ง,นางไม่ต้องการทิ้งสิ่งสุดท้ายที่โหลวซิงเฉินมอบให้ไป.
"เร็ว! เร็วซิ!"เฉินจื่อเห่าที่เอ่ยออกมาเสียงดัง,เพราะว่าเฉินจื่อเห่าเห็นใบหน้าจงซานที่แสดงท่าทางไม่ต้องการเสียเวลานาน.
เฉินเสี่ยวเชี่ยนภายในเสียงดุด่าของเฉินจื่อเห่า,ได้นำไข่มุกติงไห่ออกมา,แววตาของนางที่ยังคงอาลัยอาวรณ์.
เฉินจื่อเห่าที่คว้ามาในทันที,ก่อนที่จะสิ่งให้กับหลิวอู๋ซ่าง,พร้อมกับส่งมอบให้กับจงซานอีกครั้งนั่นเอง.
จงซานที่รับไข่มุกมา,และกระบี่ยาว,จ้องมองสิ่งของทั้งสองและกล่าวออกมาว่า,"ดี,ไข่มุกมีคุณภาพยิ่งกว่ากระบี่เจ้าซะอีก,สมบัติสองอย่างก็เพียงพอ!"
เพียงพอ!
ใบหน้าของเฉินจื่อเห่าที่เผยท่าทางดีใจ.
"แต่ว่า,เพียงพอแค่คนๆเดียวเท่านั้น!"จงซานกล่าวก่อนที่จะส่งคืนกระบี่ยาวและไข่มุกออกไป
เฉินจื่อเห่าที่รับกระบี่ยาว,เฉินเสี่ยวเชี่ยนรับไข่มุก,ใบหน้าของทั้งสองที่เปลี่ยนเป็นแข็งค้าง.
เพียงพอแค่คนเดียวเท่านั้นรึ?
Chapter 907 Buying
freedom
赎身
ซื้ออิสรภาพ.
ภพหยิน,ศาลเทวะต้าเจิ้ง,เมืองซ่าง!
ภายในคุกสวรรค์.
หลิวอู๋ซ่างที่นำจงซานเข้าไปในคุกสวรรค์,เหล่าผู้คมที่เห็นจงซาน,ต่างเร่งรีบคุกเข่าลงในทันที.
หลิวอู๋ซ่างที่โบกมือออกไป,ให้เหล่าผู้คุ้มกันจากไปในทันที.
หลิวอู๋ซ่างที่นำจงซานไปยังตำหนักแห่งหนึ่ง,ภายในตำหนักดังกล่าวนั้น.
จงซานที่ก้าวเข้าไปนั่งบนบัลลังก์ขนาดใหญ่,ก่อนที่จะชี้นิ้วออกไป,ปรากฏเป็นแสงสีเขียวที่โปร่งใส,เห็นเป็นร่างของโหลวซิงเฉิน!
โหลวซิงเฉินที่ยังคงนั่งสมาธิ,ท่าทางไม่แยแส,ทว่าขนตาที่ขยับไปมา,ทำให้จงซานบอกได้ว่าภายในใจของโหลวซิงเฉินนั้นกำลังให้ความสนใจมาก.
"ต่อจากนี้,เจ้าเพียงแค่ดูก็พอแล้ว,ข้าพูดแล้วย่อมทำได้."จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
ระหว่างที่จงซานกล่าวนั้น,เขาได้ยื่นมืออกไป,แสงสีน้ำเงินกลายเป็นเลือนใส,ไม่สามารถมองเห็นเฉินจื่อเห่าได้.
หลิวอู๋ซ่างที่ดวงตากลมโต,อยากรู้อยากเห็นเป็นอย่างมาก,เซิ่งหวังจะทำเช่นไรให้เฉินเสี่ยวเชี่ยนมอบหัวใจให้กับโหลวซิงเฉิน,เรื่องนี้มันเกินจะเชื่อ,หากแต่เขาจะพูดอะไรอะไรได้?
"นำตัวเฉินเสี่ยวเชี่ยนมา!"จงซานกล่าว.
หลิวอู๋ซ่างโบกมือ,ก่อนที่ผู้คุม,จะออกไปอย่างรวดเร็ว,จากนั้นเฉินเสี่ยวเชี่ยนก็ถูกนำตัวมา.
เฉินเสี่ยวเชี่ยนไม่ได้ถูกสวมกุญแจมือแต่อย่างใด,ทว่าพลังฝึกตนถูกผนึกเอาไว้,กับคู่บำเพ็ญของนางที่ตายไป,เรื่องนี้นับเป็นโซ่ตรวนที่ใหญ่กว่า,ร่างกายของนางที่ซูบผอมลงเป็นอย่างมาก.
นางรู้สึกงงงวยที่ถูกนำมายังห้องโถงแห่งนี้.
โหลวซิงเฉินถึงกับลุกขึ้นยืนในทันที,ใบหน้าที่เผยความสงสารอาดูร,ทว่าด้วยผนึกของจงซาน,ทำให้คำพูดของเขาไม่มีใครได้ยิน,เขาได้แต่ยืนดู,แต่ไม่สามารถทำอะไรได้.
เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่จ้องมองจงซานด้วยความรู้สึกสูญเสีย,และแววตาที่งงงวย.
"นำตัวเฉินจื่อเห่ามาด้วย!"จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
"รับทราบ!"
จากนั้น,เฉินจื่อเห่าก็ถูกนำมายังห้องโถง,ใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยท่าทางหนักอกหนักใจ,แววตาเต็มไปด้วยความกังวล.
เมื่อเข้ามาในห้องโถง,เห็นจงซาน ก็ตื่นตกใจเล็กน้อย,แววตาที่เผยท่าทางโกรธเกรี้ยว,ทว่าจากนั้นก็เก็บซ่อนมันเอาไว้อย่างรวดเร็ว.
"พี่เห่า!"เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่เห็นเฉินจื่อเห่า,แววตาที่งงงวยก็เปลี่ยนเป็นประกาย.
ทันใดนั้นนางก็โผเข้าหาเฉินจื่อเห่า.
"พี่เห่า,ท่านก็ถูกจับมารึ?"เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่น้ำตาคลออาบไปทั้งสองแก้มทันที.
เฉินจื่อเห่าที่ในเวลานี้เหมือนคนที่สูญเสีย,เมื่อเห็นเสี่ยวเชี่ยน,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,และโอบเฉินเสี่ยวเชี่ยนเอาไว้.
ภาพในเวลานี้กลายเป็นเหมือนกับคู่รักที่ต้องพบประสบการณ์ยากลำบากด้วยกัน.
"ไม่เป็นไร,ข้าอยู่นี่แล้ว!"เฉินจื่อเห่ากล่าว.
เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่ราวกับว่ามีเสาหลักให้พักพิง,น้ำตาที่หยดไหล,ความหวาดกลัวตั้งแต่ก่อนหน้าจนถึงตอนนี้ได้สลายหายไป.
หลิวอู๋ซ่างที่จ้องมองด้วยสายตาที่แปลกประหลาด,เมื่อจดจ้องมองคู่รักในเวลานี้,เซิ่งหวังต้องการแยกพวกเขาจริงรึ?
แล้วจะทำให้เฉินเสี่ยวเชี่ยนมอบหัวใจให้กับโหลวซิงเฉินได้อย่างไร?
มันจะเป็นไปได้รึ?
ไม่ว่าจะเรื่องนี้จะจบเช่นไร,หลิวอู๋ซ่างสามารถยืนยันได้ว่าโหลวซิงเฉินต้องเห็นภาพดังกล่าวนี้,แล้วหัวใจแตกสลายอย่างแน่นอน.
จงซานที่ไม่ได้รีบเร่ง,นิ้วของเขาที่เคาะไปยังพนักพิงเบาๆ,รอให้คนทั้งสองได้ปรับทุกข์กันก่อน.
หลังจากผ่านไปหนึ่งก้านธูป,เฉินจื่อเห่าที่ปลอบเฉินเสี่ยวเชี่ยน,จ้องมองไปยังจงซาน.
"เซิ่งหวังต้าเจิ้ง,จงซาน?"เฉินจื่อเห่าที่กล่าวออกมาอย่างขึงขัง.
"รองประมุขนิกายซือกง,เฉินจื่อเห่า?"จงซานเอ่ย.
"วิหารซือกง,ตอนนี้มีวิหารซือกงอยู่อย่างงั้นรึ?
ตอนนี้ท่านได้ทำลายไปแล้ว,สังหารประมุข,และยังจับตัวพวกเรามาเพื่ออะไร?
มีแผนการอะไร?"เฉินจื่อเห่าสอบถาม.
"เจ้าต้องการกล่าวสิ่งใด?"จงซานที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
"ข้ารู้ว่าท่านต้องมีแผนการณ์,ไม่เช่นนั้นแล้วคงจะไม่จับพวกเรามาโดยที่ยังไม่สังหาร!"เฉินจื่อเห่ากล่าว.
"แผนการรึ? ข้าต้องมีแผนการด้วยรึ?
ข้าต่างหากที่ควรจะกังวลว่าเจ้ามีแผนการอะไร,ต้าเจิ้งทำสงครามกับวิหารซือกง,โหลวซิงเฉินล่วงหล่นจากสวรรค์,ข้าและนิกายซือกงย่อมเป็นศัตรูที่ไม่สามารถยอมกันได้,ข้าไม่ควรระวังคนของนิกายซือกงรึอย่างไร?
อีกอย่างเฉินจื่อเห่า,หากข้าปล่อยเจ้าไว้เจ้าจะไม่ตอบโต้ต้าเจิ้งของข้าหรอกรึ?
คิดว่าข้าต้องมีเหตุผลอื่นด้วยรึอย่างไร!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
ในเวลานี้เฉินจื่อเห่าแทบพ่นโลหิตด้วยความเจ็บช้ำ,เจ้ากลัวว่าข้าจะล้างแค้นให้โหลวซิงเฉิน,เลยบุกทำลายนิกายซือกง?
แล้วจับพวกเรามาอย่างงั้นรึ?
หวาดกลัวข้านี่นะ?,ข้านี่นะรึจะแก้แค้นให้กับโหลวซิงเฉิน?
ก่อนหน้านี้บิดาวางแผนมากมายต้องการให้มันตายต่างหาก.
เฉินจื่อเห่าที่เต็มไปด้วยความเศร้าใจอย่างที่สุด,นี่มันอะไรกัน?
คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะได้รับภัยพิบัติ? ก่อนหน้านี้เห็นข้าภัคดีกับโหลวซิงเฉินอย่างลึกซึ้งรึอย่างไร?
ทุกๆคนเชื่ออย่างงั้นรึ?
"ข้าเฉินจื่อเห่าของสาบานต่อสวรรค์,ข้าจะไม่แก้แค้นแทนโหลวซิงเฉินอย่างแน่นอน,ไม่อย่างเด็ดขาด! หากข้าคิดที่จะล้างแค้นให้โหลวซิงเฉิน,ขอให้ปิศาจสวรรค์นับล้านล้านทะลวงหัวใจ."เฉินจื่อเห่าที่กล่าวสาบาน.
กับภัยพิบัติ,ชีวิตภายในคุกตลอดสองปี,เฉินจื่อเห่าเพียงพอแล้ว.
จงซานส่ายหน้าไปมากล่าวออกมาเบาๆว่า,"ข้าไม่เชื่อในคำสาบานของคนที่ไม่ใช่ผู้ฝึกตนคำสาป,ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่ามันเป็นจริง?"
จากนั้น,เฉินจื่อเห่าที่กำลังกระวนกระวายใจขึ้นมา,ไม่เชื่อ?
ต้องทำอย่างไรเจ้าถึงจะเชื่อข้า.
เฉินจื่อเห่าที่กุมมือเฉินเสี่ยวเชี่ยนและกล่าวออกมาว่า,"นาง,เซิ่งหวังจงรู้จักนางหรือไม่?"
เฉินจื่อเห่าที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพต่อจงซาน.
"เฉินเสี่ยวเชี่ยน,คู่บำเพ็ญของโหลวซิงเฉิน,เป็นน้องสาวของเจ้าด้วย!"จงซานพยักหน้า.
"พวกเราไม่ใช่พี่ชายน้องสาว,นางคือคู่บำเพ็ญของข้าและเป็นเพื่อนตั้งแต่ยังเด็ก,นับตั้งแต่เด็กนางก็เป็นสตรีของข้าแล้ว."เฉินจื่อเห่ากล่าวออกมาทันที.
"หืม?"
"พวกเราเป็นคู่รักเหมือนกับคนทั่วไป,ทว่าหลังจากพบกับโหลวซิงเฉิน,โหลวซิงเฉินเป็นเสือผู้หญิง,เขาทำให้พวกเราต้องแยกกัน,เขาที่แย่งเสี่ยวเชี่ยนไป,ข้าเพื่อเสี่ยวเชี่ยนแล้วจึงได้แฝงตัวเข้าไปในวิหารซือกง,ซึ่งเห็นโหลวซิงเฉินใช้กำลังต่างๆมากมายบังคับให้เสี่ยวเชี่ยนทำเรื่องที่นางไม่ชอบ,หัวใจของข้าเจ็บปวด,ข้านั้นไม่เคยให้ความเคารพต่อโหลวซิงเฉินเลย,ทว่าเพื่อเสี่ยวเชี่ยนข้าจำเป็นต้องอดใน,ตอนนี้โหลวซิงเฉินตายแล้ว,ข้ามีเหรอที่จะล้างแค้น,มีแต่ดีใจเท่านั้น,เซิ่งหวังจง,ข้าต้องขอบคุณท่าน,เพราะท่านสังหารโหลวซิงเฉิน,ท้ายที่สุดเสี่ยวเชี่ยนจึงได้หลุดพ้น."เฉินจื่อเห่าที่กล่าวออกมาในทันที.
เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่อยู่ข้างๆขมวดคิ้วไปมา,ต้องการปฏิเสธ,ทว่าเห็นสายตาของเฉินจื่อเห่าที่ส่งสายตามา,ทำได้แค่ขบริมฝีปากแน่น,ไม่ได้กล่าวอะไรออกมาดวงตาที่ปริ่มๆด้วยน้ำตา.
เพราะว่าความจริงนั้นเฉินจื่อเห่ากล่าวว่าโหลวซิงเฉินทำให้พวกเขาต้องแยกกันนั้นไม่เป็นจริง,เป็นเฉินจื่อเห่าตั้งแต่ต้นที่เดินทางไปยังวิหารซือกง,และส่งเฉินเสี่ยวเชี่ยนไปล่อลวงโหลวซิงเฉิน.
"จริงรึ?"จงซานสอบถามออกมาเบาๆ.
"เป็นความจริง,ข้าสามารถหาคนของเผ่าหมาป่า,มีอาวุโสบางคนรู้ว่าข้าและเสี่ยวเชี่ยนนั้นอยู่สถานที่เดียวกันตั้งแต่ยังเด็ก,เรื่องนี้จึงเป็นเรื่องจริง!"เฉินจื่อเห่าที่เร่งรีบกล่าวออกมา.
"ข้าไม่ได้ถามเจ้า,ข้าถามเฉินเสี่ยวเชี่ยน,จริงรึ?"จงซานจ้องมองไปยังเฉินเสี่ยวเชี่ยน.
เฉินเสี่ยวเชี่ยนจ้องมองจงซาน,ที่ด้านข้างเฉินจื่อเห่าที่ให้สัญญาณทางสายตา,โหลวซิงเฉินเป็นเสือผู้หญิงอย่างงั้นรึ?เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่ขบริมฝีปากแน่น,หัวใจที่เบาหวิว,เจ้าซือบื้อนั่นเป็นเสือผู้หญิงอย่างงั้นรึ?
"ท่านช่างโง่จริง,ท่านจะไปชิงไข่มุกยักษ์หนานไห่มาอย่างงั้นรึ?
ที่มีอยู่ก็จะถมทะเลได้อยู่แล้ว!"
"ข้าจะหามาให้เจ้าอีก,เจ้ารอข้า!"
ทำไมไม่รู้,เมื่อคนตายไปแล้ว,ความทรงจำมากมายถึงได้ผุดขึ้นมาไม่หยุด,เขาตายไปแล้ว,ทำไมถึงยังต้องใส่ร้ายเขากัน?
เฉินเสี่ยวเชียนที่ส่ายหน้าไปมาทันที.
อย่างไรก็ตาม,สายตาของเฉินจื่อเห่าที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายใจที่เห็นเฉินเสี่ยวเชี่ยนส่ายหน้าไปมา,เขารู้สึกต่อต้านเป็นอย่างมาก,ความรู้สึกที่เป็นปฏิปักษ์ปรากฏขึ้นในทันที,ความรู้สึกที่เสียดแทง,และบ่นพึมพำในลำคอ,เฉินเสี่ยวเชี่ยน,นั่งผู้หญิงใจง่าย.
ทว่าในเวลานั้น,เฉินจื่อเห่าที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยความกระตือรือร้น.
"เซิ่งหวังจง,พวกเราปรารถนาที่จะเฉือนเนื้อถลกหนังโหลวซิงเฉิน,หักกระดูกดื่มเลือด,แล้วจะแก้แค้นไปเพื่ออะไร?
เรื่องนี้ต้องขอบคุณท่านด้วยซ้ำ."เฉินจื่อเห่าที่กล่าวออกมาในทันที.
"แต่ว่าข้าคุมขังพวกเจ้าถึงสองปี!"จงซานที่กล่าวด้วยรอยยิ้ม.
"พวกเราไม่ใส่ใจอย่างแน่นอน!"เฉินจื่อเห่ากล่าวออกมาในทันที.
จงซานที่เปลี่ยนเป็นครุ่นคิดทำให้เฉินจื่อเห่านิ่งงันรอคอย.
หลังจากนั้น,จงซานที่แสดงราวกับว่านึกอะไรได้,เขาจ้องมองไปยังคนทั้งสอง"พวกเจ้าไม่ใสใจ,ทว่า,ข้าได้จับพวกเจ้ามาแล้ว,และก็นับว่าสูญเสียไปไม่น้อย,นอกจากนี้ตลอดสองปียังต้องคุ้มกันพวกเจ้าทุกๆวัน,ใช้จ่ายไปเป็นจำนวนมาก,ข้าสามารถปล่อยเจ้าได้,ทว่าพวกเจ้าต้องมีสิ่งของที่จะใช้ในการซื้ออิสระภาพของพวกเจ้า! พวกเจ้าคิดว่าอย่างไร?"
"ซืออิสรภาพ?"ใบหน้าของเฉินจื่อเห่าที่เผยท่าทางดีใจออกมาในทันที.
ซืออิสระภาพ?
ซื้ออิสรภาพด้วยของวิเศษอย่างงั้นรึ? จากนั้นก็สามารถออกไปได้อย่างงั้นรึ?
"ถูกแล้ว,พวกเจ้ามีสิ่งของซื้ออิสรภาพหรือไม่?"จงซานกล่าวถาม.
"มี,มี,เซิ่งหวังจง,หากว่าพวกเรานำสิ่งของ,ท่านไม่..........!"จื่อเห่าที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เจ้าคิดว่าข้าล้อเล่นรึอย่างไร,คำพูดของข้าจงซานนั้นหนักดั่งขุนเขา!
และข้าไม่ได้ขาดสิ่งของแต่อย่างใด,หากแต่สิ่งของเหล่านี้คือค่าชดเชยต่อคนของข้าที่ตกตายไปเมื่อครั้งบุกวิหารซือกง,หรือต้องการให้ข้าสังหารพวกเจ้าไป,เพื่อตัดปัญหาทุกอย่าง?"จงซานกล่าวหยัน.
"ไม่ ไม่,เซิ่งหวังจงผู้ยิ่งใหญ่,ไม่มีทางหลอกลวงพวกเรา."เฉินจื่อเห่ากล่าว.
"นำของมีค่าออกมา,จากนั้นข้าจะปลดผนึกให้กับเจ้า,แล้วพวกเจ้าจะได้จากเมืองซ่างไป! ข้าไม่ได้มีเวลามาเล่นกับพวกเจ้าหรอกนะ!"จงซานกล่าว.
"ได้ๆ!"เฉินจื่อเห่าที่เร่งรีบกล่าวออกมาในทันที.
เกี่ยวกับคำพูดของจงซานนั้น,เฉินจื่อเห่าไม่อยากที่จะเชื่อนัก,จงซานสามารถที่จะสังหารพวกเขาและค้นหาทรัพย์สินบนร่างอีกครั้งก็ได้,ว่าแต่ทำไมต้องทำอะไรให้ยุ่งยากด้วย?
ทันใดนั้น,เฉินเจื่อเห่าก็พบว่ากำไลเก็บของตัวเองไม่มีแล้ว.
เสียหายขณะต่อสู้อย่างงั้นรึ? ก่อนที่จะจ้องมองไปยังเฉินเสี่ยวเชี่ยน,และก็ต้องขมวดคิ้วไปมา,"กำไลเก็บของเจ้าล่ะ?"
"ข้าไม่รู้,ข้าไม่ได้สนใจ,ไม่รู้ว่าหายไปเมื่อไหร่!"เฉินเสี่ยวเชี่ยนกล่าวออกมาเบาๆ.
เฉินจื่อเห่าที่ใบหน้าซีดขาว,พร้อมกับเผยท่าทางเศร้าใจ,ซื้ออิสรภาพ?
เขาต้องซื้ออิสรภาพอย่างงั้นรึ?
เมื่อคิคถึงเรื่องดังกล่าว,จดจ้องมองไปยังจงซาน,ท้ายที่สุดก็กัดฟันแน่น,พร้อมกับขยับปล่อยเจตจำนง,กระบี่สีเขียวก็ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือทันที.
นี่คือกระบี่เทวะที่หลอมอยู่ในร่างของเขา,เพราะว่าพลังฝึกตนโดยผนึกทำให้ปรกติไม่มีใครสามารถมองเห็นมันได้.
"นี่คือของวิเศษของข้า,เป็นอุปกรณ์ต้าเซียน,ขอใช้มันแลกอิสรภาพ."เฉินจื่อเห่ากล่าว.
หลิวอู๋ซ่างที่รับมันมา,ก่อนที่จะส่งให้จงซาน,จงซานที่รับกระบี่มาก,พร้อมกับเคาะมันเบาๆและกล่าวออกมาว่า,"ยังไม่พอ!"
"ยังไม่พอ?"เฉินจื่อเห่าที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
ยังไม่พอ,เป็นความจริง,ชีวิตของเจ้า,จะไปเทียนกับอุปกรณ์ต้าเซียนชิ้นเดียวได้อย่างไร?
ทว่า,ในร่างของเฉินจื่อเห่านั้นไม่มีของวิเศษอื่นใดแล้ว,นี่คือสิ่งสุดท้ายที่เหลืออยู่.
"เสี่ยวเชี่ยน,เจ้าล่ะ?"เฉินจื่อเห่ากล่าวออกมาในทันที.
"ข้า,ข้าไม่มี!"เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่มีได้อย่างไร,เจ้ามีไข่มุกติงไห่อยู่."เฉินจื่อเห่าที่กล่าวออกมาในทันที.
"แต่ว่า,แต่ว่านั่นเป็นสิ่งที่ซิงเฉินมอบให้ข้า!"เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่เผยท่าทางไม่ต้องการสูญเสียออกมา.
"โหลวซิงเฉินอย่างงั้นรึ?
มันตายไปแล้ว,เจ้าจะเก็บมันเอาไว้เพื่ออะไร,ส่งมันมาให้ข้าเร็วเข้า,แล้วข้าจะหามาให้เจ้าเป็นสิบอัน!"เฉินจื่อเห่าเอ่ย.
เฉินเสี่ยวเชี่ยนที่ขบริมฝีปากแน่น,หัวใจที่หนักอึ้ง,นางไม่ต้องการทิ้งสิ่งสุดท้ายที่โหลวซิงเฉินมอบให้ไป.
"เร็ว! เร็วซิ!"เฉินจื่อเห่าที่เอ่ยออกมาเสียงดัง,เพราะว่าเฉินจื่อเห่าเห็นใบหน้าจงซานที่แสดงท่าทางไม่ต้องการเสียเวลานาน.
เฉินเสี่ยวเชี่ยนภายในเสียงดุด่าของเฉินจื่อเห่า,ได้นำไข่มุกติงไห่ออกมา,แววตาของนางที่ยังคงอาลัยอาวรณ์.
เฉินจื่อเห่าที่คว้ามาในทันที,ก่อนที่จะสิ่งให้กับหลิวอู๋ซ่าง,พร้อมกับส่งมอบให้กับจงซานอีกครั้งนั่นเอง.
จงซานที่รับไข่มุกมา,และกระบี่ยาว,จ้องมองสิ่งของทั้งสองและกล่าวออกมาว่า,"ดี,ไข่มุกมีคุณภาพยิ่งกว่ากระบี่เจ้าซะอีก,สมบัติสองอย่างก็เพียงพอ!"
เพียงพอ!
ใบหน้าของเฉินจื่อเห่าที่เผยท่าทางดีใจ.
"แต่ว่า,เพียงพอแค่คนๆเดียวเท่านั้น!"จงซานกล่าวก่อนที่จะส่งคืนกระบี่ยาวและไข่มุกออกไป
เฉินจื่อเห่าที่รับกระบี่ยาว,เฉินเสี่ยวเชี่ยนรับไข่มุก,ใบหน้าของทั้งสองที่เปลี่ยนเป็นแข็งค้าง.
เพียงพอแค่คนเดียวเท่านั้นรึ?
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น