Immortality Chapter 906 Mind course
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 906 หัวใจ
Chapter 906 Mind course
ภพหยิน,ศาลเทวะต้าเจิ้ง,เมืองซ่าง.
ที่ด้านนอกนั้นมีตำหนักขนาดใหญ่,ห่างออกมามีกลุ่มของยอดฝีมือมากมายคุ้มครองอยู่,นับเป็นหนึ่งในสถานที่สำคัญของต้าเจิ้ง.
ภายในห้องโถงประตุที่ปิดแน่น,พื้นที่รอบๆราวกับว่าเต็มไปด้วยน้ำแข็งยักษ์มากมายและปูพื้นไปจนถึงใจกลาง,น้ำแข็งแต่ละก้อนนั้นเป็นสีเขียว,มีไอเย็นที่แผ่ออกมา,เป็นชั้นบางๆปกคลุมพื้นที่รอบๆ.
และในเวลานี้,มีชายผู้หนึ่งกำลังนั่งสมาธิอยู่.
ซึ่งเขาก็คือประมุขนิกายซือกง,โหลวซิงเฉินนั่นเอง.
โหลวซิงเฉิงที่เส้นผมกระเซอะกระเซิง,ใบหน้าหมดเรี่ยมหมดแรง,ร่างกายที่ได้รับอาการบาดเจ็บไปทั่วร่าง,ไม่สามารถหนีไปไหนได้,ทำได้แค่เพียงทนรับอาการบาดเจ็บเงียบๆ.
เขายังคงนั่งสมาธิ,ไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นด้านนอก,และความเป็นไปรอบๆกายเลยแม้แต่น้อย.
ภายในห้องโถง,ตำหนักเหมันตร์,มีอีกหนึ่งคน,ผู้บัญชาการจินอี้เหว่ย,หลิวอู๋ซ่าง.
หลิวอู๋ซ่างที่นั่งอยู่บนเก้าอี้,จ้องมองไปยังโหลวซิงเฉิน,ขณะจิบน้ำชาไปพลางๆ.
"ผ่านมาเดือนหนึ่งแล้ว,เซิ่งหวังต้องการให้ข้าชักชวนเจ้า,แต่เจ้ากลับไม่พูดอะไรเลยสักคำ?ทำตัวเป็นไม้ตายซาก,ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยรึ?"หลิวอู๋ซ่างที่ไร้ซึ่งคำพูดเช่นกัน.
ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา,จงซานที่สั่งการให้หลิวอู๋ซ่างโน้มน้าวให้โหลวซิงเฉินเข้าร่วมต้าเจิ้ง,กับหน้าที่ดังกล่าวนั้นทำให้หลิวอู๋ซ่างตื่นเต้นเป็นอย่างมาก,นับเป็นหน้าที่ที่ยอดเยี่ยมมาก,เขาที่ไม่แม้แต่ขอความช่วยเหลือจากอี้เหยี่ยน,หรือแม้แต่เสี่ยวหวัง,เขาที่ลงมือคนเดียว.
ตลอดหนึ่งเดือนมานี้,หลิวอู๋ซ่างที่ใช้ทุกความสามารถออกมาแล้ว,โหลวซิงเฉินยังนิ่งงันเป็นไม้ตายซาก,ไม่แม้แต่กล่าวอะไรกับหลิวอู๋ซ่าง,ทั้งที่เขาดูดแคลน,ด่าว่าแม้แต่ชื่นชม,โหลวซิงเฉินก็ยังไม่ปริปากพูดสักคำเดียว,ดวงตาของเขาไม่ลืมขึ้นมาด้วยซ้ำ.
หลิวอู๋ซ่างที่ไร้ซึ่งคำพูด,คนผู้นี้เป็นใคร!
"เจ้านี่มันหัวแข็งดื้อรั้นจริงๆ,ไม่สงสัยเลยว่าเฉินเสี่ยวเชี่ยนทรยศเจ้า!"หลิวอู๋ซ่างที่กล่าวอย่างดุเดือดทิ่มแทงออกไป.
ไม่สงสัยว่าเฉินเสี่ยวเชี่ยนทรยศเจ้า,คำพูดเหล่านี้,ก็เป็นเหมือนกับคำพูดอื่นๆทั่วไปที่เกิดขึ้นตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา,หากแต่ไม่ว่าจะเป็นคำพูดแบบใดโหลวซิงเฉินก็ไม่ตอบสนอง,แม้นว่าจะเป็นคำพูดที่ทิ่มแทงใจโหลวซิงเฉินมากมายขนาดใหนก็ตาม.
หัวใจของโหลวซิงเฉินนั้นได้ตายไปแล้ว,แต่ทำไมไม่รู้,เวลานี้เขากลับรู้สึกเจ็บปวด.
ริมฝีปากของเขาที่กระตุกเล็กน้อย,กำปั้นของเขาราวกับว่ามีเส้นเลือดที่ปูดขึ้นมาด้วยเช่นกัน.
เห็นความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยทำให้หลิวอู๋ซ่างสนใจ.
"เอ๊ะ? เป็นไม้ตายซากแล้วมีความรู้สึกด้วยรึ?"หลิวอู๋ซ่างที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"โหลวซิงเฉิน,เฉินเสี่ยวเซี่ยน,สตรีผู้นี้ไม่เคยต้องการเจ้า,ทำไมเจ้าถึงได้คิดถึงนางไม่ยอมตัดใจอีกรึ?"หลิวอู๋ซ่างที่เผยยิ้มออกมา.
กับโหลวซิงเฉินที่ปากแข็งมาตั้งแต่ก่อนหน้า,หัวใจที่ตายด้าน,เขาจะยอมพูดออกมาสักคำหรือไม่?
หลิวอู๋ซ่างที่จ้องมองโหลวซิงเฉินที่ก่อนหน้ามีปฏิกิริยาเล็กน้อย,ดูเหมือนว่าจะพบเจอกับจุดอ่อนของเขาเข้าให้แล้ว.
"เฉินเสี่ยวเชี่ยนทรยศเจ้า,เจ้าไม่รู้สึกอะไรเลยรึ?
ข้าพูดอะไรออกไปก็ไม่เป็นไรใช่หรือไม่?"
"ที่จริงเฉินเสี่ยวเชี่ยนไม่ใช่สตรีของเจ้า,นางเป็นคู่บำเพ็ญของเฉินจื่อเห่า,เฉินจื่อเห่าได้เข้าหาเจ้าโดยใช้นางเป็นเพียงเหยื่อล่อ!"
โหลวซิงเฉินที่ยังคงเงียบเหมือนกับก่อนหน้า.
"ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะทนได้,ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะไม่รู้สึกอะไร,ที่มีคนทำให้เจ้ากลายเป็นคนสวมหมวกเขียวให้กับเฉินจื่อเห่า?
เจ้าพอใจอย่างงั้นรึ?"
โหลวซิงเฉินยังคงเงียบเหมือนเมื่อก่อน.
"ในความเห็นของข้า,เจ้าคงจะไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรเลย,อีกอย่างดูเหมือนว่า,จะได้กำไรด้วย!"
"เฉินเสี่ยวเชี่ยนนั้นเป็นสตรีของเฉินจื่อเห่า,หากเป็นแดนมนุษย์แล้ว,นางเป็นภรรยาคนอื่น,การที่เจ้าได้เชยชมร่างของนางด้วยนับพันปี,ทำให้เจ้าไม่ได้รู้สึกว่าขาดทุนอะไรเลยสินะ?"
"แต่กผลประโยชน์เช่นนี้,กับความไม่รู้สึกรู้สาของเจ้า,เจ้ายังเป็นบุรุษอยู่อีกรึ?"
หลิวอู๋ซ่างที่กล่าวตำหนิเฉินจื่อเห่าไม่หยุด.
"หุบปาก!"โหลวซิงเฉินท้ายที่สุดก็ตะโกนออกมาเสียงดังในทันที.
มนุษย์ท่อนไม้โหลวซิงเฉินท้ายที่สุดก็ไม่สามารถทนได้อีกแล้ว,หัวใจที่ตายด้านของเขาท้ายที่สุดก็ถูกหลิวอู๋ซ่าง,เผามันจนไหม้.
แม้ว่าหลิวอู๋ซ่างจะกล่าวความจริง,ทว่าโหลวซิงเฉินก็ไม่ต้องการรับฟัง,ยิ่งหลิวอู๋ซ่างกล่าวไม่หยุด,ท้ายที่สุดเขาก็ไม่สามารถทนเอาไว้ได้และตะโกนออกไปเสียงดัง.
โหลวซิงเฉินในตำหนักเหมันตร์,ดวงตาของเขาเวลานี้เบิกกว้าง,หน้าผากเต็มไปด้วยเส้นโลหิตที่ปูดออกมา,หากไม่เพราะว่าถูกจงซานผนึกเอาไว้,ในเวลานี้เขาคงกระโจนออกไปสังหารหลิวอู๋ซ่างไปแล้ว.
หลิวอู๋ซ่างถึงกับปาดเหงื่อที่เย็นเยือบ,"มารดาเถอะ,คิดจะเอาชีวิตบิดาอย่างงั้นรึ?
ข้าใช้แรงไปมากมาย,ท้ายที่สุดก็ยอมเปิดปากจนได้สินะ."
เรื่องนี้มันไม่ง่ายเลย,ตลอดหนึ่งเดือนที่หลิวอู๋ซ่างใช้วิธีต่างๆมากมาย,แต่โหลวซิงเฉินกับไม่เอ่ยปากเลย.
โหลวซิงเฉินที่จ้องเขม็งไปยังหลิวอู๋ซ่าง.
"อย่ามองข้าเช่นนั้น,ข้าพูดไปเพราะเจ้าไม่ยอมปริปากเลย,ความจริง,บุรุษที่ยิ่งใหญ่จะไม่มีภรรยาได้อย่างไร?
ตราบเท่าที่เจ้ายินดีเข้าร่วมต้าเจิ้งของข้า,หลังจากนี้จะมีสตรีคนใหนก็ได้ไม่ใช่รึ?"หลิวอู๋ซ่างกล่าว.
โหลวซิงเฉินยังคงมองหลิวอู๋ซ่างไม่ยอมวางตา,จากนั้นก็หลับตาลง,ครุ่นคิดและถอนหายใจยาว,"นางเป็นอย่างไรบ้าง?"
"ใคร? เฉินเสี่ยวเชี่ยนอย่างงั้นรึ?
นี่เจ้ายังคิดถึงนางอยู่อีกรึ?"หลิวอู๋ซ่างที่ขมวดคิ้วไปมา.
"นางเป็นอย่างไรบ้าง?"โหลวซิงเฉินยังคงถามคำถามเดิม.
ดวงตาของหลิวอู๋ซ่างที่เป็นประกายและกล่าวออกมาว่า,"นางอยู่ในคุกสวรรค์ต้าเจิ้ง!"
"คุกสวรรค์?"
"ใช่แล้ว,คุกสวรรค์,ตราบเท่าที่เจ้ายินดีเข้าร่วมต้าเจิ้งล่ะก็,ข้าจะขอเซิ่งหวังให้ประทานเฉินเสี่ยวเชี่ยนให้เจ้าก็ได้!"หลิวอู๋ซ่างกล่าว.
โหลวซิงเฉินที่จ้องมองหลิวอู๋ซ่าง,ใบหน้าเวลานี้เผยยิ้มที่เจ็บปวดเศร้าสร้อยออกมา.
"ปล่อยนาง!"โหลวซิงเฉินที่กล่าวอย่างเคร่งขรึมและขมขื่น.
"ปล่อยอย่างงั้นรึ? ทำไมต้องปล่อยนาง?
เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาตั้งเงื่อนไขกับพวกเรา? เจ้าเป็นนักโทษ,เพียงแค่เจ้าสั่ง แล้วข้าต้องปล่อยนางอย่างงั้นรึ?"หลิวอู๋ซ่างที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
หลิวอู๋ซ่างพบจุดอ่อนที่จะจัดการโหลวซิงเฉินแล้ว,เฉินเสี่ยวเชี่ยนอย่างงันรึ?
นางเป็นเหมือนกับชีวิตจิตใจของโหลวซิงเฉิน,ดูเหมือนว่าเรื่องที่เขาได้รับมากำลังคืบหน้าแล้วอย่างงั้นรึ?
โหลวซิงเฉินในเวลานี้,รู้สึกราวกับว่าตัวเองแทบไม่สามารถควบคุมจิตใจตัวเองเอาไว้ได้แล้ว.
"ข้ามีอะไรจะบอกเจ้า,ภายในคุกสวรรค์ของต้าเจิ้งนั้น,บรรยากาศมันไมค่อยดีเท่าใด,ร่างกายที่งดงามอ่อนนุ่มของเฉินเสี่ยวเชี่ยน,ไม่รู้ว่าจะทนได้อีกนานเท่าใด!"หลิวอู๋ซ่างที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางชั่วร้าย.
"หากเจ้ากล้าแตะต้องนางแม้แต่ปลายก้อยล่ะก็!"โหลวซิงเฉินที่แค่นเสียงเย็นชา.
"ทำไมข้าจะไม่กล้าล่ะ?"หลิวอู๋ซ่างที่กล่าวดูแคลน.
โหลวซิงเฉินที่จ้องมองหลิวอู๋ซ่างด้วยความเย็นชา,ทันใดนั้นราวกับตระหนักอะไรได้,หัวใจที่สั่นสะท้าน,เฉินเสี่ยวเชี่ยว?
พวกเขาจับนางมา? คุกสวรรค์? คาดไม่ถึงเลยว่านางจะถูกจับ?
ไม่ใช่ว่าตอนนี้เหล่านักโทษที่ชั่วร้ายมากมายกำลังรังแกนางอยู่หรอกนะ?
"น้องหญิงโปรดวางใจ,ข้าจะทำให้เจ้าพบแต่ชีวิตที่ดีไปตลอดชีวิต!"
"สามี,มีท่านอยู่,ข้าก็รู้สึกสบายใจ!"
แม้นว่าจะรู้ว่ามันเป็นเพียงมารยาหญิง,ทว่าไม่รู้ทำไมโหลวซิงเฉินต้องปรากฏความคิดภาพเหตุการณ์ต่างๆในอดีตผุดขึ้นมาด้วย.
"โหลวซิงเฉิน,เจ้าจะลังเลอะไรอีก? ตราบเท่าที่เข้าร่วมต้าเจิ้ง,ไม่เพียงแค่เจ้าได้รับอิสระ,ยังได้ตัวเฉินเสี่ยวเชียนด้วย,หรือว่าต้องการคู่บำเพ็ญคนอื่นๆก็ไม่มีปัญหา,เจ้าลังเลอะไร?
เข้าร่วมต้าเจิ้งซะ!"หลิวอู๋ซ่างที่กล่าวกระตุ้นทันที.
โหลวซิงเฉินที่กัดฟันแน่น,หัวใจที่สั่นสะท้านไม่หยุด,เข้าร่วมต้าเจิ้งรึ?
เข้าร่วมต้าเจิ้งเขาก็จะสูญเสียความเป็นตัวของตัวเอง,สูญเสียความภาคภูมิ,เรื่องนี้เขาที่ยอมตาย,ก็จะไม่ยอมจำนนต่อใคร,แต่แล้ว,ตอนนี้.....
ความภาคภูมิใจในตัวเอง,กับสตรีที่ตัวเองรักที่สุด.
โหลวซิงเฉินที่กัดฟันจนได้ยินเสียง,หัวใจของเขาที่ราวกับว่ากำลังถูกผลาญด้วยเปลวเพลิง,มันทั้งร้อนรุ่มและเจ็บปวด.
เห็นท่าทางของโหลวซิงเฉินที่สั่นไปทั่วร่าง,หลิวอู๋ซ่างที่เอ่ยออกไปในทันที,"ตราบเท่าที่เจ้าเข้าร่วมต้าเจิ้ง,ข้าเป็นผู้ดูแลที่นั่น,ข้าจะมอบเฉินเสี่ยวเชี่ยนให้เจ้าก็ได้!"
หัวใจของโหลวซิงเฉินที่แทบหลุดออกมาจากร่าง,ต้องการ,ไม่ต้องการ,สองความคิดที่กระแทกซ้ายขวา,จนหัวใจแทบขาดโลหิต,เขาไม่ได้ต้องการร่างของนาง,นางไม่ใช่สตรีของเขา,แต่ตัวเขาทำไมถึงรู้สึกว่ากำลังพ่ายแพ้,แม้นจะเป็นบุรุษแต่ก็อ่อนแอยอมพ่ายแพ้กับความงามอย่างงั้นรึ?
โหลวซิงเฉินที่หลับตาแน่น,ร่างกายที่สั่นไม่หยุด,ความภาคภูมิใจ?
หรือว่าจะช่วยสตรีที่รักดี?
เฉินเสี่ยวเชี่ยน? เพียงแค่นึกที่ริมดวงตาของเขาปรากฏน้ำตาที่ไหลออกมาจากความรู้สึกที่อัดอั้นนี้.
หลิวอู๋ซ่างที่รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที,ดูเหมือนอารมณ์ของโหลวซิงเฉิงจะถูกเร้าจนถึงขีดสุดแล้ว,ท้ายที่สุดเขาก็ตัดสินใจซักที.
ใบหน้าที่บิดเบี้ยว,ปากที่สั่นสะท้าน,ขณะที่เขากำลังจะพูดอะไรสักอย่าง,ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้นในห้องโถง.
"ตราบเท่าที่เจ้าเข้าร่วมต้าเจิ้ง,ข้าสามารถทำให้เฉินเสี่ยวเชี่ยนมอบหัวใจให้กับเจ้า!"
เป็นเสียงของจงซานนั่นเอง.
ได้ยินคำพูดของจงซาน,หลิวอู๋ซ่างที่แสดงความเคารพออกมาในทันที.
โหลวซิงเฉินที่ได้ยินเสียงของจงซาน,คำพูดดังกล่าวนั้นทำให้ดวงตาของเขาส่ายไปมา.
ก่อนหน้านี้,ขณะที่โหลวซิงเฉินเตรียมที่เก็บความอหังการของเขาไปเพื่อเตรียมแลกเปลี่ยนกับเฉินเสี่ยวเชี่ยน,ในเวลานั้นก็ได้ยินคำพูดของจงซาน,ที่มันกระแทกชนหัวใจของเขาอย่างหนักหน่วงรุนแรง.
หัวใจของเฉินเสี่ยวเชี่ยนอย่างงั้นรึ?
ทำไมเขาจะไม่รู้,นี่คือสิ่งที่โหลวซิงเฉินคาดหวัง.
ทำไมจงซานถึงได้ปรากฏตัวขึ้น,เพราะว่าจงซานคิดว่ามันถึงเวลาแล้ว,จงซานที่รู้สึกสนใจเป็นอย่างมากที่มาถึงก็พบว่าความอหังการของโหลวซิงเฉินท้ายที่สุดเขาก็สามารถวางมันลงได้แล้ว,เขาที่ตัดสินใจว่าจะยอมทำทุกอย่าง,อย่างไม่น่าเชื่อ,เพื่อที่จะช่วยเฉินเสี่ยวเชี่ยน.
ทว่าจงซานที่เข้ามาขวางในทันที,เพราะจงซานต้องการให้โหลวซิงเฉินยอมจำนนทั้งกายและใจ,ดังนั้นเขาจึงได้ออกมาหยุดการกระทำของหลิวอู๋ซ่าง,และเตรียมการลงมือด้วยตัวเอง.
"เจ้าหมายความว่าอย่างไร?"สายตาของโหลวซิงเฉินที่ส่ายไปมา,จ้องมองไปยังจงซาน.
เห็นจงซานที่กล่าวออกมาอย่างมั่นใจ,ทำให้หัวใจของโหลวซิงเฉินแทบพลิกคล่ำคะมำหงาย,คำพูดดังกล่าวนั้นเขาแทบจะไม่อยากเชื่อว่ามันจะเป็นไปได้.
หัวใจ? หัวใจของเฉินเสี่ยวเชี่ยน?
โหลวซิงเฉินที่เวลานี่พร้อมจะทิ้งทุกสิ่งเพื่อคนที่เขารัก,มีหรือเงื่อนไขนี้เขาจะไม่สั่นสะท้าน?
แต่มันจะเป็นไปได้อย่างงั้นรึ?
"ชีวิตที่เต็มไปด้วยความรักที่ราบรื่น,หัวใจของเฉินเสี่ยวเชี่ยน,เจ้าไม่ต้องการอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวสอบถามด้วยรอยยิ้ม.
แววตาของโหลวซิงเฉินที่ส่ายไปมา,จ้องมองไปยังจงซาน,เขาที่ยังคงจ้องเขม็งผ่านไปกว่าสิบลมหายใจ,หัวใจของเขาที่เต้นไปมาด้วยความซับซ้อน,ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะอธิบายอารมณ์ของตัวเองในเวลานี้ได้อย่างไร.
"เพื่อเผยความจริงใจของต้าเจิ้ง,ข้าตัดสินใจที่จะช่วยเจ้าให้ได้หัวใจเฉินเสี่ยวเชี่ยนมาครอง,เพื่อให้เจ้าเข้าร่วมต้าเจิ้ง!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ริมฝีปากของโหลวซิงเฉินที่ส่ายไปมา,หากแต่ไม่ได้กล่าวสิ่งใด.
จงซานที่จ้องมองไปยังโหลวซิงเฉิน,รับรู้ว่าต้องเองต้องการสิ่งใด,จึงได้ตัดสินใจลงมือด้วยตัวเอง.
จงซานที่ชี้นิ้วออกไป,ตำหนักเหมันตร์สีเขียวก็หายไปในทันที,ร่างของโหลวซิงเฉินเองก็หายไป,มองไม่เห็นอีกต่อไปแล้วเช่นกัน.
ส่วนหลิงอู๋ซ่าที่อ้าปากค้างด้วยความตื่นตระหนก,กับสิ่งที่เขาเห็น,เป็นเพียงแค่ภาพลวงตาอย่างงั้นรึ?
"เจ้าทำได้ดีมาก!"จงซานที่กล่าวต่อหลิวอู๋ซ่าง.
ได้รับคำชมจากจงซาน,ใบหน้าของหลิวอู๋ซ่างที่แสดงใบหน้ามีความสุข,"ขอบพระทัยเซิ่งหวัง!เป็นสิ่งที่กระหม่อมควรทำ!"
"อืม,เฉินเสี่ยวเชี่ยนและเฉินจื่อเห่าอยู่ในคุกสวรรค์อย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถาม.
"ครับ!
เฉินได้ให้องค์รักษ์จำนวนมากคุ้มกัน,ทุกๆสามวันจะส่งคนไปผนึกพลังฝึกตนของพวกเขา,ไม่สามารถหนีไปใหนได้อย่างแน่นอน!"หลิวอู๋ซ่างกล่าวออกมาในทันที.
"เจ้าได้กระทำอะไรกับพวกเขาหรือไม่?"จงซานสอบถาม.
"ไม่เลย,เซิ่งหวังได้ออกคำสั่งด้วยคำสั่งที่เข้มงวด,ตลอดสองปีมานี้ไม่มีใครกล้าทำอะไรพวกเขาอย่างแน่นอน,มีเพียงแค่ผนึกพลังของพวกเขาเท่านั้น,พวกเขาที่ถูกคุมขังไว้! พวกเขามีอะไรซ่อนอยู่บ้างนั้น,พวกเราไม่กล้าค้น."หลิวอู๋ซ่างที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"อืม,นำทางข้าไป!"
"ครับ!"
Chapter 906 Mind course
心灵历程
หัวใจ
ภพหยิน,ศาลเทวะต้าเจิ้ง,เมืองซ่าง.
ที่ด้านนอกนั้นมีตำหนักขนาดใหญ่,ห่างออกมามีกลุ่มของยอดฝีมือมากมายคุ้มครองอยู่,นับเป็นหนึ่งในสถานที่สำคัญของต้าเจิ้ง.
ภายในห้องโถงประตุที่ปิดแน่น,พื้นที่รอบๆราวกับว่าเต็มไปด้วยน้ำแข็งยักษ์มากมายและปูพื้นไปจนถึงใจกลาง,น้ำแข็งแต่ละก้อนนั้นเป็นสีเขียว,มีไอเย็นที่แผ่ออกมา,เป็นชั้นบางๆปกคลุมพื้นที่รอบๆ.
และในเวลานี้,มีชายผู้หนึ่งกำลังนั่งสมาธิอยู่.
ซึ่งเขาก็คือประมุขนิกายซือกง,โหลวซิงเฉินนั่นเอง.
โหลวซิงเฉิงที่เส้นผมกระเซอะกระเซิง,ใบหน้าหมดเรี่ยมหมดแรง,ร่างกายที่ได้รับอาการบาดเจ็บไปทั่วร่าง,ไม่สามารถหนีไปไหนได้,ทำได้แค่เพียงทนรับอาการบาดเจ็บเงียบๆ.
เขายังคงนั่งสมาธิ,ไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นด้านนอก,และความเป็นไปรอบๆกายเลยแม้แต่น้อย.
ภายในห้องโถง,ตำหนักเหมันตร์,มีอีกหนึ่งคน,ผู้บัญชาการจินอี้เหว่ย,หลิวอู๋ซ่าง.
หลิวอู๋ซ่างที่นั่งอยู่บนเก้าอี้,จ้องมองไปยังโหลวซิงเฉิน,ขณะจิบน้ำชาไปพลางๆ.
"ผ่านมาเดือนหนึ่งแล้ว,เซิ่งหวังต้องการให้ข้าชักชวนเจ้า,แต่เจ้ากลับไม่พูดอะไรเลยสักคำ?ทำตัวเป็นไม้ตายซาก,ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยรึ?"หลิวอู๋ซ่างที่ไร้ซึ่งคำพูดเช่นกัน.
ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา,จงซานที่สั่งการให้หลิวอู๋ซ่างโน้มน้าวให้โหลวซิงเฉินเข้าร่วมต้าเจิ้ง,กับหน้าที่ดังกล่าวนั้นทำให้หลิวอู๋ซ่างตื่นเต้นเป็นอย่างมาก,นับเป็นหน้าที่ที่ยอดเยี่ยมมาก,เขาที่ไม่แม้แต่ขอความช่วยเหลือจากอี้เหยี่ยน,หรือแม้แต่เสี่ยวหวัง,เขาที่ลงมือคนเดียว.
ตลอดหนึ่งเดือนมานี้,หลิวอู๋ซ่างที่ใช้ทุกความสามารถออกมาแล้ว,โหลวซิงเฉินยังนิ่งงันเป็นไม้ตายซาก,ไม่แม้แต่กล่าวอะไรกับหลิวอู๋ซ่าง,ทั้งที่เขาดูดแคลน,ด่าว่าแม้แต่ชื่นชม,โหลวซิงเฉินก็ยังไม่ปริปากพูดสักคำเดียว,ดวงตาของเขาไม่ลืมขึ้นมาด้วยซ้ำ.
หลิวอู๋ซ่างที่ไร้ซึ่งคำพูด,คนผู้นี้เป็นใคร!
"เจ้านี่มันหัวแข็งดื้อรั้นจริงๆ,ไม่สงสัยเลยว่าเฉินเสี่ยวเชี่ยนทรยศเจ้า!"หลิวอู๋ซ่างที่กล่าวอย่างดุเดือดทิ่มแทงออกไป.
ไม่สงสัยว่าเฉินเสี่ยวเชี่ยนทรยศเจ้า,คำพูดเหล่านี้,ก็เป็นเหมือนกับคำพูดอื่นๆทั่วไปที่เกิดขึ้นตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา,หากแต่ไม่ว่าจะเป็นคำพูดแบบใดโหลวซิงเฉินก็ไม่ตอบสนอง,แม้นว่าจะเป็นคำพูดที่ทิ่มแทงใจโหลวซิงเฉินมากมายขนาดใหนก็ตาม.
หัวใจของโหลวซิงเฉินนั้นได้ตายไปแล้ว,แต่ทำไมไม่รู้,เวลานี้เขากลับรู้สึกเจ็บปวด.
ริมฝีปากของเขาที่กระตุกเล็กน้อย,กำปั้นของเขาราวกับว่ามีเส้นเลือดที่ปูดขึ้นมาด้วยเช่นกัน.
เห็นความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยทำให้หลิวอู๋ซ่างสนใจ.
"เอ๊ะ? เป็นไม้ตายซากแล้วมีความรู้สึกด้วยรึ?"หลิวอู๋ซ่างที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"โหลวซิงเฉิน,เฉินเสี่ยวเซี่ยน,สตรีผู้นี้ไม่เคยต้องการเจ้า,ทำไมเจ้าถึงได้คิดถึงนางไม่ยอมตัดใจอีกรึ?"หลิวอู๋ซ่างที่เผยยิ้มออกมา.
กับโหลวซิงเฉินที่ปากแข็งมาตั้งแต่ก่อนหน้า,หัวใจที่ตายด้าน,เขาจะยอมพูดออกมาสักคำหรือไม่?
หลิวอู๋ซ่างที่จ้องมองโหลวซิงเฉินที่ก่อนหน้ามีปฏิกิริยาเล็กน้อย,ดูเหมือนว่าจะพบเจอกับจุดอ่อนของเขาเข้าให้แล้ว.
"เฉินเสี่ยวเชี่ยนทรยศเจ้า,เจ้าไม่รู้สึกอะไรเลยรึ?
ข้าพูดอะไรออกไปก็ไม่เป็นไรใช่หรือไม่?"
"ที่จริงเฉินเสี่ยวเชี่ยนไม่ใช่สตรีของเจ้า,นางเป็นคู่บำเพ็ญของเฉินจื่อเห่า,เฉินจื่อเห่าได้เข้าหาเจ้าโดยใช้นางเป็นเพียงเหยื่อล่อ!"
โหลวซิงเฉินที่ยังคงเงียบเหมือนกับก่อนหน้า.
"ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะทนได้,ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะไม่รู้สึกอะไร,ที่มีคนทำให้เจ้ากลายเป็นคนสวมหมวกเขียวให้กับเฉินจื่อเห่า?
เจ้าพอใจอย่างงั้นรึ?"
โหลวซิงเฉินยังคงเงียบเหมือนเมื่อก่อน.
"ในความเห็นของข้า,เจ้าคงจะไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรเลย,อีกอย่างดูเหมือนว่า,จะได้กำไรด้วย!"
"เฉินเสี่ยวเชี่ยนนั้นเป็นสตรีของเฉินจื่อเห่า,หากเป็นแดนมนุษย์แล้ว,นางเป็นภรรยาคนอื่น,การที่เจ้าได้เชยชมร่างของนางด้วยนับพันปี,ทำให้เจ้าไม่ได้รู้สึกว่าขาดทุนอะไรเลยสินะ?"
"แต่กผลประโยชน์เช่นนี้,กับความไม่รู้สึกรู้สาของเจ้า,เจ้ายังเป็นบุรุษอยู่อีกรึ?"
หลิวอู๋ซ่างที่กล่าวตำหนิเฉินจื่อเห่าไม่หยุด.
"หุบปาก!"โหลวซิงเฉินท้ายที่สุดก็ตะโกนออกมาเสียงดังในทันที.
มนุษย์ท่อนไม้โหลวซิงเฉินท้ายที่สุดก็ไม่สามารถทนได้อีกแล้ว,หัวใจที่ตายด้านของเขาท้ายที่สุดก็ถูกหลิวอู๋ซ่าง,เผามันจนไหม้.
แม้ว่าหลิวอู๋ซ่างจะกล่าวความจริง,ทว่าโหลวซิงเฉินก็ไม่ต้องการรับฟัง,ยิ่งหลิวอู๋ซ่างกล่าวไม่หยุด,ท้ายที่สุดเขาก็ไม่สามารถทนเอาไว้ได้และตะโกนออกไปเสียงดัง.
โหลวซิงเฉินในตำหนักเหมันตร์,ดวงตาของเขาเวลานี้เบิกกว้าง,หน้าผากเต็มไปด้วยเส้นโลหิตที่ปูดออกมา,หากไม่เพราะว่าถูกจงซานผนึกเอาไว้,ในเวลานี้เขาคงกระโจนออกไปสังหารหลิวอู๋ซ่างไปแล้ว.
หลิวอู๋ซ่างถึงกับปาดเหงื่อที่เย็นเยือบ,"มารดาเถอะ,คิดจะเอาชีวิตบิดาอย่างงั้นรึ?
ข้าใช้แรงไปมากมาย,ท้ายที่สุดก็ยอมเปิดปากจนได้สินะ."
เรื่องนี้มันไม่ง่ายเลย,ตลอดหนึ่งเดือนที่หลิวอู๋ซ่างใช้วิธีต่างๆมากมาย,แต่โหลวซิงเฉินกับไม่เอ่ยปากเลย.
โหลวซิงเฉินที่จ้องเขม็งไปยังหลิวอู๋ซ่าง.
"อย่ามองข้าเช่นนั้น,ข้าพูดไปเพราะเจ้าไม่ยอมปริปากเลย,ความจริง,บุรุษที่ยิ่งใหญ่จะไม่มีภรรยาได้อย่างไร?
ตราบเท่าที่เจ้ายินดีเข้าร่วมต้าเจิ้งของข้า,หลังจากนี้จะมีสตรีคนใหนก็ได้ไม่ใช่รึ?"หลิวอู๋ซ่างกล่าว.
โหลวซิงเฉินยังคงมองหลิวอู๋ซ่างไม่ยอมวางตา,จากนั้นก็หลับตาลง,ครุ่นคิดและถอนหายใจยาว,"นางเป็นอย่างไรบ้าง?"
"ใคร? เฉินเสี่ยวเชี่ยนอย่างงั้นรึ?
นี่เจ้ายังคิดถึงนางอยู่อีกรึ?"หลิวอู๋ซ่างที่ขมวดคิ้วไปมา.
"นางเป็นอย่างไรบ้าง?"โหลวซิงเฉินยังคงถามคำถามเดิม.
ดวงตาของหลิวอู๋ซ่างที่เป็นประกายและกล่าวออกมาว่า,"นางอยู่ในคุกสวรรค์ต้าเจิ้ง!"
"คุกสวรรค์?"
"ใช่แล้ว,คุกสวรรค์,ตราบเท่าที่เจ้ายินดีเข้าร่วมต้าเจิ้งล่ะก็,ข้าจะขอเซิ่งหวังให้ประทานเฉินเสี่ยวเชี่ยนให้เจ้าก็ได้!"หลิวอู๋ซ่างกล่าว.
โหลวซิงเฉินที่จ้องมองหลิวอู๋ซ่าง,ใบหน้าเวลานี้เผยยิ้มที่เจ็บปวดเศร้าสร้อยออกมา.
"ปล่อยนาง!"โหลวซิงเฉินที่กล่าวอย่างเคร่งขรึมและขมขื่น.
"ปล่อยอย่างงั้นรึ? ทำไมต้องปล่อยนาง?
เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาตั้งเงื่อนไขกับพวกเรา? เจ้าเป็นนักโทษ,เพียงแค่เจ้าสั่ง แล้วข้าต้องปล่อยนางอย่างงั้นรึ?"หลิวอู๋ซ่างที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
หลิวอู๋ซ่างพบจุดอ่อนที่จะจัดการโหลวซิงเฉินแล้ว,เฉินเสี่ยวเชี่ยนอย่างงันรึ?
นางเป็นเหมือนกับชีวิตจิตใจของโหลวซิงเฉิน,ดูเหมือนว่าเรื่องที่เขาได้รับมากำลังคืบหน้าแล้วอย่างงั้นรึ?
โหลวซิงเฉินในเวลานี้,รู้สึกราวกับว่าตัวเองแทบไม่สามารถควบคุมจิตใจตัวเองเอาไว้ได้แล้ว.
"ข้ามีอะไรจะบอกเจ้า,ภายในคุกสวรรค์ของต้าเจิ้งนั้น,บรรยากาศมันไมค่อยดีเท่าใด,ร่างกายที่งดงามอ่อนนุ่มของเฉินเสี่ยวเชี่ยน,ไม่รู้ว่าจะทนได้อีกนานเท่าใด!"หลิวอู๋ซ่างที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางชั่วร้าย.
"หากเจ้ากล้าแตะต้องนางแม้แต่ปลายก้อยล่ะก็!"โหลวซิงเฉินที่แค่นเสียงเย็นชา.
"ทำไมข้าจะไม่กล้าล่ะ?"หลิวอู๋ซ่างที่กล่าวดูแคลน.
โหลวซิงเฉินที่จ้องมองหลิวอู๋ซ่างด้วยความเย็นชา,ทันใดนั้นราวกับตระหนักอะไรได้,หัวใจที่สั่นสะท้าน,เฉินเสี่ยวเชี่ยว?
พวกเขาจับนางมา? คุกสวรรค์? คาดไม่ถึงเลยว่านางจะถูกจับ?
ไม่ใช่ว่าตอนนี้เหล่านักโทษที่ชั่วร้ายมากมายกำลังรังแกนางอยู่หรอกนะ?
"น้องหญิงโปรดวางใจ,ข้าจะทำให้เจ้าพบแต่ชีวิตที่ดีไปตลอดชีวิต!"
"สามี,มีท่านอยู่,ข้าก็รู้สึกสบายใจ!"
แม้นว่าจะรู้ว่ามันเป็นเพียงมารยาหญิง,ทว่าไม่รู้ทำไมโหลวซิงเฉินต้องปรากฏความคิดภาพเหตุการณ์ต่างๆในอดีตผุดขึ้นมาด้วย.
"โหลวซิงเฉิน,เจ้าจะลังเลอะไรอีก? ตราบเท่าที่เข้าร่วมต้าเจิ้ง,ไม่เพียงแค่เจ้าได้รับอิสระ,ยังได้ตัวเฉินเสี่ยวเชียนด้วย,หรือว่าต้องการคู่บำเพ็ญคนอื่นๆก็ไม่มีปัญหา,เจ้าลังเลอะไร?
เข้าร่วมต้าเจิ้งซะ!"หลิวอู๋ซ่างที่กล่าวกระตุ้นทันที.
โหลวซิงเฉินที่กัดฟันแน่น,หัวใจที่สั่นสะท้านไม่หยุด,เข้าร่วมต้าเจิ้งรึ?
เข้าร่วมต้าเจิ้งเขาก็จะสูญเสียความเป็นตัวของตัวเอง,สูญเสียความภาคภูมิ,เรื่องนี้เขาที่ยอมตาย,ก็จะไม่ยอมจำนนต่อใคร,แต่แล้ว,ตอนนี้.....
ความภาคภูมิใจในตัวเอง,กับสตรีที่ตัวเองรักที่สุด.
โหลวซิงเฉินที่กัดฟันจนได้ยินเสียง,หัวใจของเขาที่ราวกับว่ากำลังถูกผลาญด้วยเปลวเพลิง,มันทั้งร้อนรุ่มและเจ็บปวด.
เห็นท่าทางของโหลวซิงเฉินที่สั่นไปทั่วร่าง,หลิวอู๋ซ่างที่เอ่ยออกไปในทันที,"ตราบเท่าที่เจ้าเข้าร่วมต้าเจิ้ง,ข้าเป็นผู้ดูแลที่นั่น,ข้าจะมอบเฉินเสี่ยวเชี่ยนให้เจ้าก็ได้!"
หัวใจของโหลวซิงเฉินที่แทบหลุดออกมาจากร่าง,ต้องการ,ไม่ต้องการ,สองความคิดที่กระแทกซ้ายขวา,จนหัวใจแทบขาดโลหิต,เขาไม่ได้ต้องการร่างของนาง,นางไม่ใช่สตรีของเขา,แต่ตัวเขาทำไมถึงรู้สึกว่ากำลังพ่ายแพ้,แม้นจะเป็นบุรุษแต่ก็อ่อนแอยอมพ่ายแพ้กับความงามอย่างงั้นรึ?
โหลวซิงเฉินที่หลับตาแน่น,ร่างกายที่สั่นไม่หยุด,ความภาคภูมิใจ?
หรือว่าจะช่วยสตรีที่รักดี?
เฉินเสี่ยวเชี่ยน? เพียงแค่นึกที่ริมดวงตาของเขาปรากฏน้ำตาที่ไหลออกมาจากความรู้สึกที่อัดอั้นนี้.
หลิวอู๋ซ่างที่รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที,ดูเหมือนอารมณ์ของโหลวซิงเฉิงจะถูกเร้าจนถึงขีดสุดแล้ว,ท้ายที่สุดเขาก็ตัดสินใจซักที.
ใบหน้าที่บิดเบี้ยว,ปากที่สั่นสะท้าน,ขณะที่เขากำลังจะพูดอะไรสักอย่าง,ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้นในห้องโถง.
"ตราบเท่าที่เจ้าเข้าร่วมต้าเจิ้ง,ข้าสามารถทำให้เฉินเสี่ยวเชี่ยนมอบหัวใจให้กับเจ้า!"
เป็นเสียงของจงซานนั่นเอง.
ได้ยินคำพูดของจงซาน,หลิวอู๋ซ่างที่แสดงความเคารพออกมาในทันที.
โหลวซิงเฉินที่ได้ยินเสียงของจงซาน,คำพูดดังกล่าวนั้นทำให้ดวงตาของเขาส่ายไปมา.
ก่อนหน้านี้,ขณะที่โหลวซิงเฉินเตรียมที่เก็บความอหังการของเขาไปเพื่อเตรียมแลกเปลี่ยนกับเฉินเสี่ยวเชี่ยน,ในเวลานั้นก็ได้ยินคำพูดของจงซาน,ที่มันกระแทกชนหัวใจของเขาอย่างหนักหน่วงรุนแรง.
หัวใจของเฉินเสี่ยวเชี่ยนอย่างงั้นรึ?
ทำไมเขาจะไม่รู้,นี่คือสิ่งที่โหลวซิงเฉินคาดหวัง.
ทำไมจงซานถึงได้ปรากฏตัวขึ้น,เพราะว่าจงซานคิดว่ามันถึงเวลาแล้ว,จงซานที่รู้สึกสนใจเป็นอย่างมากที่มาถึงก็พบว่าความอหังการของโหลวซิงเฉินท้ายที่สุดเขาก็สามารถวางมันลงได้แล้ว,เขาที่ตัดสินใจว่าจะยอมทำทุกอย่าง,อย่างไม่น่าเชื่อ,เพื่อที่จะช่วยเฉินเสี่ยวเชี่ยน.
ทว่าจงซานที่เข้ามาขวางในทันที,เพราะจงซานต้องการให้โหลวซิงเฉินยอมจำนนทั้งกายและใจ,ดังนั้นเขาจึงได้ออกมาหยุดการกระทำของหลิวอู๋ซ่าง,และเตรียมการลงมือด้วยตัวเอง.
"เจ้าหมายความว่าอย่างไร?"สายตาของโหลวซิงเฉินที่ส่ายไปมา,จ้องมองไปยังจงซาน.
เห็นจงซานที่กล่าวออกมาอย่างมั่นใจ,ทำให้หัวใจของโหลวซิงเฉินแทบพลิกคล่ำคะมำหงาย,คำพูดดังกล่าวนั้นเขาแทบจะไม่อยากเชื่อว่ามันจะเป็นไปได้.
หัวใจ? หัวใจของเฉินเสี่ยวเชี่ยน?
โหลวซิงเฉินที่เวลานี่พร้อมจะทิ้งทุกสิ่งเพื่อคนที่เขารัก,มีหรือเงื่อนไขนี้เขาจะไม่สั่นสะท้าน?
แต่มันจะเป็นไปได้อย่างงั้นรึ?
"ชีวิตที่เต็มไปด้วยความรักที่ราบรื่น,หัวใจของเฉินเสี่ยวเชี่ยน,เจ้าไม่ต้องการอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวสอบถามด้วยรอยยิ้ม.
แววตาของโหลวซิงเฉินที่ส่ายไปมา,จ้องมองไปยังจงซาน,เขาที่ยังคงจ้องเขม็งผ่านไปกว่าสิบลมหายใจ,หัวใจของเขาที่เต้นไปมาด้วยความซับซ้อน,ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะอธิบายอารมณ์ของตัวเองในเวลานี้ได้อย่างไร.
"เพื่อเผยความจริงใจของต้าเจิ้ง,ข้าตัดสินใจที่จะช่วยเจ้าให้ได้หัวใจเฉินเสี่ยวเชี่ยนมาครอง,เพื่อให้เจ้าเข้าร่วมต้าเจิ้ง!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ริมฝีปากของโหลวซิงเฉินที่ส่ายไปมา,หากแต่ไม่ได้กล่าวสิ่งใด.
จงซานที่จ้องมองไปยังโหลวซิงเฉิน,รับรู้ว่าต้องเองต้องการสิ่งใด,จึงได้ตัดสินใจลงมือด้วยตัวเอง.
จงซานที่ชี้นิ้วออกไป,ตำหนักเหมันตร์สีเขียวก็หายไปในทันที,ร่างของโหลวซิงเฉินเองก็หายไป,มองไม่เห็นอีกต่อไปแล้วเช่นกัน.
ส่วนหลิงอู๋ซ่าที่อ้าปากค้างด้วยความตื่นตระหนก,กับสิ่งที่เขาเห็น,เป็นเพียงแค่ภาพลวงตาอย่างงั้นรึ?
"เจ้าทำได้ดีมาก!"จงซานที่กล่าวต่อหลิวอู๋ซ่าง.
ได้รับคำชมจากจงซาน,ใบหน้าของหลิวอู๋ซ่างที่แสดงใบหน้ามีความสุข,"ขอบพระทัยเซิ่งหวัง!เป็นสิ่งที่กระหม่อมควรทำ!"
"อืม,เฉินเสี่ยวเชี่ยนและเฉินจื่อเห่าอยู่ในคุกสวรรค์อย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถาม.
"ครับ!
เฉินได้ให้องค์รักษ์จำนวนมากคุ้มกัน,ทุกๆสามวันจะส่งคนไปผนึกพลังฝึกตนของพวกเขา,ไม่สามารถหนีไปใหนได้อย่างแน่นอน!"หลิวอู๋ซ่างกล่าวออกมาในทันที.
"เจ้าได้กระทำอะไรกับพวกเขาหรือไม่?"จงซานสอบถาม.
"ไม่เลย,เซิ่งหวังได้ออกคำสั่งด้วยคำสั่งที่เข้มงวด,ตลอดสองปีมานี้ไม่มีใครกล้าทำอะไรพวกเขาอย่างแน่นอน,มีเพียงแค่ผนึกพลังของพวกเขาเท่านั้น,พวกเขาที่ถูกคุมขังไว้! พวกเขามีอะไรซ่อนอยู่บ้างนั้น,พวกเราไม่กล้าค้น."หลิวอู๋ซ่างที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"อืม,นำทางข้าไป!"
"ครับ!"
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น