Immortality chapter 897 Fleeing from within the water
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 897 ซ่อนร่างในวารี
chapter 897 Fleeing
from within the water
ภพหยิน,ศาลเทวะต้าเจิ้ง! เมืองซ่าง!
ภายในลานตำหนักแห่งหนึ่ง,มีเพียงจงซานและเซียนเซียนเพียงสองคน,คนอื่นๆอยู่ด้านนอก,พื้นที่รอบๆนั้นมีองค์รักษ์มากมายดูแล,ไม่มีใครกล้ารบกวน.
บางทีเพราะว่าฝนเพิ่งตกลงมา,พื้นที่ลานตำหนักแห่งนี้จึงมีน้ำขัง,เจิ้งนองเป็นหย่อมๆ.
"จงซาน,ข้าทำสำเร็จแล้ว,ด้วยสิ่งตกทอดจากบรรพชนหม่าป่ากลายร่าง,ทักษะเทวะของข้าก็สามารถสร้างมันขึ้นมาได้สำเร็จ!"เซียนเซียนกล่าว.
ทักษะเทวะอย่างงั้นรึ? ก่อนหน้านี้เขาเคยได้ยินเซียนเซียนกล่าวมาก่อนแล้ว,ทำให้จงซานตื่นตระหนกเช่นกัน,เขาเข้าใจได้ดีถึงทักษะเทวะนั้นทรงพลังขนาดใหน,ยกตัวอย่าง,ร่างแยกเงาและร่างหลักของเขา,ทักษะเทวะนั้นเป็นทักษะที่ไม่ได้มีกันทุกคน,และไม่ง่ายที่จะสร้างมันขึ้นมาได้,จะต้องมีความรู้เข้าใจในทักษะเทวะอย่างถ่องแท้,ซึ่งการจะตระหนักรู้ทักษะเทวะของตัวเองได้นั้น,จะเกิดขึ้นเมื่อก้าวไปถึงอาณาจักรเซียนโบราณเท่านั้น,และแม้แต่เซียนโบราณจำนวนมากยังไม่สามารถสร้างทักษะเทวะขึ้นมาได้ด้วยซ้ำ.
ส่วนเซียนเซียน? ต้าเซียน?
เพิ่งก้าวไปถึงระดับต้าเซียนกับสามารถตระหนักรู้ได้แล้วอย่างงั้นรึ?
เป็นไปได้ว่าเพราะได้รับสืบทอดสายโลหิตโบราณมา,ไม่เช่นนั้นไม่มีทางที่จะตระหนักรู้ถึงเรื่องดังกล่าวนี้ได้เป็นแน่.
เซียนเซียนมีพรสวรรค์ทางร่างกายที่ไม่ธรรมดา,นับจากเซียนสวรรค์,เพียงสองปีก็สามารถก้าวไปถึงระดับต้าเซียได้,นับว่าเป็นความสามารถที่ไม่มีใครเทียบได้,หนานกงเซิ่งก่อนหน้านี้เขาเป็นเซียนก่อนอยู่แล้ว,ด้วยการชำระล้างจากโชควาสนาของการแยกสวรรค์,นั่นจึงทำให้เขาเป็นต้าเซียนได้เร็ว,ส่วนหวังคูนั้นเขาที่ได้รับบาดเจ็บมาตั้งแต่อดีต,ด้วยตั้งแต่แรกเริ่มเขามีพลังฝึกตนที่สูงอยู่ก่อนแล้วนั่นเอง.
มีเพียงเซียนเซียนที่ใช้ความพยายามของตัวเอง! สองปีอย่างงั้นรึ?
พรสวรรรค์!นี่คือโคตรพรสวรรค์!
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพรสวรรค์ที่เลิศล้ำของตี้เสวียนชา,แต่เขาก็ยังยอมรับว่าด้อยกว่าเซียนเซียน,ด้วยก่อนหน้านี้นางที่ไม่ได้จริงจังจึงมองไม่เห็นความแตกต่างนัก,ทว่าเมื่อนางเอาจริงเอาจัง,ทำให้พรสวรรค์ที่น่าสะพรึงกลัวเผยออกมา.
"ทักษะเทวะใด,แสดงให้ข้าดู."จงซานที่เผยท่าทางสนใจ.
เห็นท่าทางสนใจของจงซาน,เซียนเซียนรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก.
"ดูข้า!"เซียนเซียนที่เอ่ย.
ขนสีขาวของนางที่เรืองแสง,จากนั้นก็ปกคลุมไปทั่วร่างเซียนเซียน,ทันใดนั้นร่างของนางที่เลือนใสจนกลายเป็นความว่างเปล่า.
"วูซซซซซ!"
ร่างของนางที่กลายเป็นสายน้ำทันที,วูซซว,ฟีๆ
ร่างของนางที่ล่วงหล่นลงพื้น,หายไปในทันที.
ไม่มีแล้ว? จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,สัมผัสเทวะของเขาที่กวาดออกไปรอบๆ,หากแต่ไม่สามารถมองเห็นได้,เซียนเซียนไม่อยู่แล้ว.
ไม่มีแล้วอย่างงั้นรึ?
"ข้าอยู่นี้,หาข้าสิ?"เสียงของเซียนที่ดังออกมาจากที่ไกลออกไป.
จงซานที่หันหน้าไปจ้องมอง,เห็นหลุมที่มีน้ำขังอยู่,เป็นน้ำที่ใสกระจ่าง,หากแต่ไม่สามารถมองเห็นเซียนเซียน,แต่ได้ยินเสียงของนางดังออกมาจากสถานที่ดังกล่าว.
จงซานที่เงี่ยหูฟังไม่รู้ว่าเข้าใจผิดหรือไม่?
"อยู่นี่!"
"อยู่นี่!"
"อิ อิ,อยู่นี่!"
"หาข้าไม่เจอสินะ,ข้าอยู่นี่!"
บนพื้นของลานตำหนัก,ราวกับว่ามีเสียงดังออกมาจากทุกที่,แต่กับมองไม่เห็นร่างของนาง,แม้แต่สัมผัสเทวะก็ไม่สามารถตรวจสอบนางได้.
"หาไม่เจออย่างงั้นรึ?หากหากไม่เจอ,จงยอมแพ้แล้วข้าจะยอมออกไป! ฮี่ ฮี่"เซียนเซียนที่ส่งเสียงออกมาอีกครั้ง.
"ออกมา,ข้าหาไม่เจอ,ข้าแก่แล้ว,งงไปหมดแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"เจ้ายังไม่แก่เลย,เจ้ามากกว่าข้าไม่กี่สิบปีเอง."
"แก่กลัวไม่กี่สิบปีเองรึ?"
"เพ่ย,แตกต่างตรงใหน,เจ้าบอกซิว่าเจ้ายังหนุ่ม,แล้วข้าจออกไป!"เซียนเซียนที่กล่าวออกมาด้วยทางขุ่นเคือง.
จงซาน"............!”
"พูด!"เซียนเซียนกล่าว.
"ตกลง,ข้าจงซานขอกลับคำพูด,ว่าข้ายังหนุ่มแน่น!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ได้ๆ,ข้าออกมาแล้ว,ดูข้า!"เซียนเซยนที่เอ่ยออกมา.
จากนั้น,นำในบ่อเล็กๆที่พุ่งขึ้นมาก่อนที่จะค่อยๆรวมร่างเป็นเงาคนและปรากฏเป็นเซียนเซียนก้าวออกมา.
บ่อน้ำ?
จงซานที่จ้องมองไปยังบ่อน้ำเล็กๆ,เพราะว่ามันเล็กมากและลึกแค่ครึ่งนิ้วมือเท่านั้น,จะเข้าไปอยู่ด้านในได้อย่างไร?
ทว่า,เซียนเซียนที่ออกมาจากด้านใน,โดยที่มีศีรษะออกมาก่อน,จากนั้นก็เป็นร่าง,แขนทั้งสองข้าง,ขาและเท้า,ก่อนที่จะมองเห็นทั้งหมด.
จงซานที่ตื่นตะลึง,นี่เหมือนแทรกร่างกายเข้าไปในน้ำ,แม้แต่เป็นน้ำที่เล็กน้อยขนาดใหนก็ได้อย่างงั้นรึ?
"เป็นอย่างไร? ร้ายกาจใหม!"เซียนเซียนที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"ร้ายกาจมาก,แล้วมีอะไรอีก?"
"นี่คือทักษะ,ซ่อนร่างในวารี,ตราบเท่าที่น้ำ,ข้าก็สามารถซ่อนตัวอยู่ในน้ำได้,ไม่มีใครสามารถมองเห็นข้า,ไม่สามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายใดๆ,ร้ายกาจใหม!"เซียนเซียนที่จ้องมองไปยังจงซาน,ราวกับว่าต้องการคำชมจากจงซาน.
จงซานที่พยักหน้าอย่างจริงจังและกล่าวออกมาว่า"ร้ายกาจมาก,การซ่อนตัวในน้ำนับว่าเป็นเรื่องทั่วไป,มีหลายวิชาที่ทำได้,ทว่าไม่มีใครที่ซ่อนกลิ่นอายได้หมดจดเช่นเจ้า,ไม่มีใครสามารถมองเห็น,แม้แต่สัมผัสเทวะที่ร้ายกาจก็ตาม,หากว่าข้าไม่เห็นมันด้วยตา,คงไม่รู้ว่ามันเป็นทักษะเทวะที่ร้ายกาจมาก."
"แน่นอน,ไม่มีใครสามารถเห็นตัวตนของข้าได้."เซียนเซียนกล่าวด้วยความมั่นใจ.
"แต่ว่า,ทักษะเทวะของเจ้านี้,นอกจากข้าแล้ว,ห้ามบอกใครเด็ดขาด,ไม่เช่นนั้นมันจะไม่สามารถใช้ประโยชน์ได้อย่างสูงสุด!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ข้ารู้,ข้าคิดจะบอกกับคนไม่กี่คน,ในเมื่อเจ้าพูดกับข้าเช่นนั้น,แม้แต่ท่านปู่ข้าก็จะไม่บอก!"เซียนเซียนยิ้มอย่างเฉิดฉาย.
"อืม!"จงซานที่พยักหน้าด้วยความพอใจ.
ในเวลาเดียวกันนั้น,จงซานที่รู้สึกขนลุกไปทั่วร่างอีกครั้ง.
เซียนเซียนเองก็รับรู้ถึงอะไรบางอย่างเช่นกัน,จดจ้องมองไปยังพื้นที่ไกลออกไป.
ที่ไกลออกไปนั้น,บนเมฆสีขาว,มีชายในชุดสีน้ำเงินยืนอยู่,บนหน้าผากของชายคนดังกล่าวมีไพลินประทับอยู่.
"โหลวชิงเฉิง?"ดวงตาของจงซานที่หรี่ตาเล็กลง.
ที่ไกลออกไปนั้นโหลวชิงเฉิงที่ยืนอยู่บนเมฆสีขาวที่ง้างคันศรสีน้ำเงิน,ลูกศรสีทองเล็งมายังจงซาน.
อย่างไรก็ตาม,โหลวชิงเฉิงยังไม่ได้ยิงออกมา,ราวกับว่าต้องการให้จงซานตระหนักและพบตัวเขาก่อน.
และเมื่อจงซานพบแล้ว,โหลวซิงเฉิงก็ไม่ว่ากล่าวอะไรต่อไป,พร้อมกับปล่อยลูกศรออกมา.
"ฟิ้ว!"
ริ้วแสงสีทอง,ลูกศรสีทองที่เล็งไปยังจงซาน,มันเคลื่อนที่ด้วยความเร็ว,พริบตาเดียวก็มาถึงจงซานแล้ว.
แน่นอนว่า,นี่คือการลอบโจมตี,จงซานที่ไม่ได้หวาดกลัวนัก,พร้อมกับปลดปล่อยผังจักรพรรดิออกมา,ลูกศรที่ถูกยิงเข้าไปในผังจักรพรรดิ,จากนั้นก็พุ่งกลับไปยังทิศทางของโหลวซิงเฉิงด้วยความเร็ว.
เร็วมาก,มันเคลื่อนที่กลับด้วยความเร็วยิ่งกว่าเดิมซะอีก.
ทว่า,โหลวซิงเฉิงก็ยังเคลือนที่เร็วกว่า,เขาที่นำศรลูกที่สองออกมา,ก่อนที่จะยิ่งออกมาในทันที,ศรลูกที่สองและศรลูกแรกพุ่งเข้าหากัน.
ลูกศรที่ทรงพลังพุ่งเข้าหากันด้วยความเร็วเกินจะพรรณนา
"ตูมมมม
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว,บนท้องฟ้าเกิดประกายแสงสีทองสว่างจ้า,แรงระเบิดที่ดังกระจายไปทั่วท้องฟ้าเมืองซ่าง.
ทั่วทั้งศาลเทวะต้าเจิ้ง,เหล่ายอดฝีมือมากมายต่างเร่งรีบพุ่งตรงไปยังตำแหน่งของจงซาน.
ทุกคนที่เร่งรีบ,ตรงมาปกป้องจงซานนั่นเอง.
"แส่มาหาความตาย?"เซียนเซียนที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,เตรียมที่จะพุ่งออกไป.
”!” จงซานที่คว้าแขนของเซียนเซียนเอาไว้,ไม่ให้นางออกไป.
"มีฝีมือในการยิงลูกศรที่ร้ายกาจมาก!"จงซานที่กล่าวออกมาพลางถอนหายใจ.
ดูเหมือนว่าความแข็งแกร่งในการยิงธนูทั้งแม่นยำและรวดเร็ว,ในโลกหล้าที่จงซานรู้จัก,ดูเหมือนว่าโหลวซิงเฉิงจะนับเป็นอันดับหนึ่ง.
"เซิ่งหวัง!"เหล่าเสนาธิการที่เร่งรีบเข้ามาอยู่ใกล้ๆ.
โหลวชิงเฉิงที่จับจ้องมองลงมาที่จงซานที่ยืนอยู่บนลานตำหนักเมืองซ่าง
"ต้าเจิ้งจงซาน,เป็นเจ้าที่สังหารศิษย์ของข้าอย่างงั้นรึ?"โหลวซิงเฉิงที่กล่าวออมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาดุร้าย.
ดูเหมือนว่า,โหลวซิงเฉิงต้องการหยั่งเชิงจงซาน,ต้องการที่จะสอบถามให้แน่ใจว่าเป็นเขาที่สังหารโหลวเทียนเหอ.
chapter 897 Fleeing
from within the water
水遁
ซ่อนร่างในวารี
ภพหยิน,ศาลเทวะต้าเจิ้ง! เมืองซ่าง!
ภายในลานตำหนักแห่งหนึ่ง,มีเพียงจงซานและเซียนเซียนเพียงสองคน,คนอื่นๆอยู่ด้านนอก,พื้นที่รอบๆนั้นมีองค์รักษ์มากมายดูแล,ไม่มีใครกล้ารบกวน.
บางทีเพราะว่าฝนเพิ่งตกลงมา,พื้นที่ลานตำหนักแห่งนี้จึงมีน้ำขัง,เจิ้งนองเป็นหย่อมๆ.
"จงซาน,ข้าทำสำเร็จแล้ว,ด้วยสิ่งตกทอดจากบรรพชนหม่าป่ากลายร่าง,ทักษะเทวะของข้าก็สามารถสร้างมันขึ้นมาได้สำเร็จ!"เซียนเซียนกล่าว.
ทักษะเทวะอย่างงั้นรึ? ก่อนหน้านี้เขาเคยได้ยินเซียนเซียนกล่าวมาก่อนแล้ว,ทำให้จงซานตื่นตระหนกเช่นกัน,เขาเข้าใจได้ดีถึงทักษะเทวะนั้นทรงพลังขนาดใหน,ยกตัวอย่าง,ร่างแยกเงาและร่างหลักของเขา,ทักษะเทวะนั้นเป็นทักษะที่ไม่ได้มีกันทุกคน,และไม่ง่ายที่จะสร้างมันขึ้นมาได้,จะต้องมีความรู้เข้าใจในทักษะเทวะอย่างถ่องแท้,ซึ่งการจะตระหนักรู้ทักษะเทวะของตัวเองได้นั้น,จะเกิดขึ้นเมื่อก้าวไปถึงอาณาจักรเซียนโบราณเท่านั้น,และแม้แต่เซียนโบราณจำนวนมากยังไม่สามารถสร้างทักษะเทวะขึ้นมาได้ด้วยซ้ำ.
ส่วนเซียนเซียน? ต้าเซียน?
เพิ่งก้าวไปถึงระดับต้าเซียนกับสามารถตระหนักรู้ได้แล้วอย่างงั้นรึ?
เป็นไปได้ว่าเพราะได้รับสืบทอดสายโลหิตโบราณมา,ไม่เช่นนั้นไม่มีทางที่จะตระหนักรู้ถึงเรื่องดังกล่าวนี้ได้เป็นแน่.
เซียนเซียนมีพรสวรรค์ทางร่างกายที่ไม่ธรรมดา,นับจากเซียนสวรรค์,เพียงสองปีก็สามารถก้าวไปถึงระดับต้าเซียได้,นับว่าเป็นความสามารถที่ไม่มีใครเทียบได้,หนานกงเซิ่งก่อนหน้านี้เขาเป็นเซียนก่อนอยู่แล้ว,ด้วยการชำระล้างจากโชควาสนาของการแยกสวรรค์,นั่นจึงทำให้เขาเป็นต้าเซียนได้เร็ว,ส่วนหวังคูนั้นเขาที่ได้รับบาดเจ็บมาตั้งแต่อดีต,ด้วยตั้งแต่แรกเริ่มเขามีพลังฝึกตนที่สูงอยู่ก่อนแล้วนั่นเอง.
มีเพียงเซียนเซียนที่ใช้ความพยายามของตัวเอง! สองปีอย่างงั้นรึ?
Zhong Shan was at that time speechless, in
an instant, this 78 years, Divine Ability? Did Divine
Ability become aware?
จงซานในเวลานี้ไร้ซึ่งคำพูดเช่นกัน,เร็วเกินไปหรือไม่,ไม่กี่ปีก็สามารถสร้างทักษะเทวะได้?
พรสวรรรค์!นี่คือโคตรพรสวรรค์!
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพรสวรรค์ที่เลิศล้ำของตี้เสวียนชา,แต่เขาก็ยังยอมรับว่าด้อยกว่าเซียนเซียน,ด้วยก่อนหน้านี้นางที่ไม่ได้จริงจังจึงมองไม่เห็นความแตกต่างนัก,ทว่าเมื่อนางเอาจริงเอาจัง,ทำให้พรสวรรค์ที่น่าสะพรึงกลัวเผยออกมา.
"ทักษะเทวะใด,แสดงให้ข้าดู."จงซานที่เผยท่าทางสนใจ.
เห็นท่าทางสนใจของจงซาน,เซียนเซียนรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก.
"ดูข้า!"เซียนเซียนที่เอ่ย.
ขนสีขาวของนางที่เรืองแสง,จากนั้นก็ปกคลุมไปทั่วร่างเซียนเซียน,ทันใดนั้นร่างของนางที่เลือนใสจนกลายเป็นความว่างเปล่า.
"วูซซซซซ!"
ร่างของนางที่กลายเป็นสายน้ำทันที,วูซซว,ฟีๆ
ร่างของนางที่ล่วงหล่นลงพื้น,หายไปในทันที.
ไม่มีแล้ว? จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,สัมผัสเทวะของเขาที่กวาดออกไปรอบๆ,หากแต่ไม่สามารถมองเห็นได้,เซียนเซียนไม่อยู่แล้ว.
ไม่มีแล้วอย่างงั้นรึ?
"ข้าอยู่นี้,หาข้าสิ?"เสียงของเซียนที่ดังออกมาจากที่ไกลออกไป.
จงซานที่หันหน้าไปจ้องมอง,เห็นหลุมที่มีน้ำขังอยู่,เป็นน้ำที่ใสกระจ่าง,หากแต่ไม่สามารถมองเห็นเซียนเซียน,แต่ได้ยินเสียงของนางดังออกมาจากสถานที่ดังกล่าว.
จงซานที่เงี่ยหูฟังไม่รู้ว่าเข้าใจผิดหรือไม่?
"อยู่นี่!"
"อยู่นี่!"
"อิ อิ,อยู่นี่!"
"หาข้าไม่เจอสินะ,ข้าอยู่นี่!"
บนพื้นของลานตำหนัก,ราวกับว่ามีเสียงดังออกมาจากทุกที่,แต่กับมองไม่เห็นร่างของนาง,แม้แต่สัมผัสเทวะก็ไม่สามารถตรวจสอบนางได้.
"หาไม่เจออย่างงั้นรึ?หากหากไม่เจอ,จงยอมแพ้แล้วข้าจะยอมออกไป! ฮี่ ฮี่"เซียนเซียนที่ส่งเสียงออกมาอีกครั้ง.
"ออกมา,ข้าหาไม่เจอ,ข้าแก่แล้ว,งงไปหมดแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"เจ้ายังไม่แก่เลย,เจ้ามากกว่าข้าไม่กี่สิบปีเอง."
"แก่กลัวไม่กี่สิบปีเองรึ?"
"เพ่ย,แตกต่างตรงใหน,เจ้าบอกซิว่าเจ้ายังหนุ่ม,แล้วข้าจออกไป!"เซียนเซียนที่กล่าวออกมาด้วยทางขุ่นเคือง.
จงซาน"............!”
"พูด!"เซียนเซียนกล่าว.
"ตกลง,ข้าจงซานขอกลับคำพูด,ว่าข้ายังหนุ่มแน่น!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ได้ๆ,ข้าออกมาแล้ว,ดูข้า!"เซียนเซยนที่เอ่ยออกมา.
จากนั้น,นำในบ่อเล็กๆที่พุ่งขึ้นมาก่อนที่จะค่อยๆรวมร่างเป็นเงาคนและปรากฏเป็นเซียนเซียนก้าวออกมา.
บ่อน้ำ?
จงซานที่จ้องมองไปยังบ่อน้ำเล็กๆ,เพราะว่ามันเล็กมากและลึกแค่ครึ่งนิ้วมือเท่านั้น,จะเข้าไปอยู่ด้านในได้อย่างไร?
ทว่า,เซียนเซียนที่ออกมาจากด้านใน,โดยที่มีศีรษะออกมาก่อน,จากนั้นก็เป็นร่าง,แขนทั้งสองข้าง,ขาและเท้า,ก่อนที่จะมองเห็นทั้งหมด.
จงซานที่ตื่นตะลึง,นี่เหมือนแทรกร่างกายเข้าไปในน้ำ,แม้แต่เป็นน้ำที่เล็กน้อยขนาดใหนก็ได้อย่างงั้นรึ?
"เป็นอย่างไร? ร้ายกาจใหม!"เซียนเซียนที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"ร้ายกาจมาก,แล้วมีอะไรอีก?"
"นี่คือทักษะ,ซ่อนร่างในวารี,ตราบเท่าที่น้ำ,ข้าก็สามารถซ่อนตัวอยู่ในน้ำได้,ไม่มีใครสามารถมองเห็นข้า,ไม่สามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายใดๆ,ร้ายกาจใหม!"เซียนเซียนที่จ้องมองไปยังจงซาน,ราวกับว่าต้องการคำชมจากจงซาน.
จงซานที่พยักหน้าอย่างจริงจังและกล่าวออกมาว่า"ร้ายกาจมาก,การซ่อนตัวในน้ำนับว่าเป็นเรื่องทั่วไป,มีหลายวิชาที่ทำได้,ทว่าไม่มีใครที่ซ่อนกลิ่นอายได้หมดจดเช่นเจ้า,ไม่มีใครสามารถมองเห็น,แม้แต่สัมผัสเทวะที่ร้ายกาจก็ตาม,หากว่าข้าไม่เห็นมันด้วยตา,คงไม่รู้ว่ามันเป็นทักษะเทวะที่ร้ายกาจมาก."
"แน่นอน,ไม่มีใครสามารถเห็นตัวตนของข้าได้."เซียนเซียนกล่าวด้วยความมั่นใจ.
"แต่ว่า,ทักษะเทวะของเจ้านี้,นอกจากข้าแล้ว,ห้ามบอกใครเด็ดขาด,ไม่เช่นนั้นมันจะไม่สามารถใช้ประโยชน์ได้อย่างสูงสุด!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ข้ารู้,ข้าคิดจะบอกกับคนไม่กี่คน,ในเมื่อเจ้าพูดกับข้าเช่นนั้น,แม้แต่ท่านปู่ข้าก็จะไม่บอก!"เซียนเซียนยิ้มอย่างเฉิดฉาย.
"อืม!"จงซานที่พยักหน้าด้วยความพอใจ.
ในเวลาเดียวกันนั้น,จงซานที่รู้สึกขนลุกไปทั่วร่างอีกครั้ง.
เซียนเซียนเองก็รับรู้ถึงอะไรบางอย่างเช่นกัน,จดจ้องมองไปยังพื้นที่ไกลออกไป.
ที่ไกลออกไปนั้น,บนเมฆสีขาว,มีชายในชุดสีน้ำเงินยืนอยู่,บนหน้าผากของชายคนดังกล่าวมีไพลินประทับอยู่.
"โหลวชิงเฉิง?"ดวงตาของจงซานที่หรี่ตาเล็กลง.
ที่ไกลออกไปนั้นโหลวชิงเฉิงที่ยืนอยู่บนเมฆสีขาวที่ง้างคันศรสีน้ำเงิน,ลูกศรสีทองเล็งมายังจงซาน.
อย่างไรก็ตาม,โหลวชิงเฉิงยังไม่ได้ยิงออกมา,ราวกับว่าต้องการให้จงซานตระหนักและพบตัวเขาก่อน.
และเมื่อจงซานพบแล้ว,โหลวซิงเฉิงก็ไม่ว่ากล่าวอะไรต่อไป,พร้อมกับปล่อยลูกศรออกมา.
"ฟิ้ว!"
ริ้วแสงสีทอง,ลูกศรสีทองที่เล็งไปยังจงซาน,มันเคลื่อนที่ด้วยความเร็ว,พริบตาเดียวก็มาถึงจงซานแล้ว.
แน่นอนว่า,นี่คือการลอบโจมตี,จงซานที่ไม่ได้หวาดกลัวนัก,พร้อมกับปลดปล่อยผังจักรพรรดิออกมา,ลูกศรที่ถูกยิงเข้าไปในผังจักรพรรดิ,จากนั้นก็พุ่งกลับไปยังทิศทางของโหลวซิงเฉิงด้วยความเร็ว.
เร็วมาก,มันเคลื่อนที่กลับด้วยความเร็วยิ่งกว่าเดิมซะอีก.
ทว่า,โหลวซิงเฉิงก็ยังเคลือนที่เร็วกว่า,เขาที่นำศรลูกที่สองออกมา,ก่อนที่จะยิ่งออกมาในทันที,ศรลูกที่สองและศรลูกแรกพุ่งเข้าหากัน.
ลูกศรที่ทรงพลังพุ่งเข้าหากันด้วยความเร็วเกินจะพรรณนา
"ตูมมมม
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว,บนท้องฟ้าเกิดประกายแสงสีทองสว่างจ้า,แรงระเบิดที่ดังกระจายไปทั่วท้องฟ้าเมืองซ่าง.
ทั่วทั้งศาลเทวะต้าเจิ้ง,เหล่ายอดฝีมือมากมายต่างเร่งรีบพุ่งตรงไปยังตำแหน่งของจงซาน.
ทุกคนที่เร่งรีบ,ตรงมาปกป้องจงซานนั่นเอง.
"แส่มาหาความตาย?"เซียนเซียนที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,เตรียมที่จะพุ่งออกไป.
”!” จงซานที่คว้าแขนของเซียนเซียนเอาไว้,ไม่ให้นางออกไป.
"มีฝีมือในการยิงลูกศรที่ร้ายกาจมาก!"จงซานที่กล่าวออกมาพลางถอนหายใจ.
ดูเหมือนว่าความแข็งแกร่งในการยิงธนูทั้งแม่นยำและรวดเร็ว,ในโลกหล้าที่จงซานรู้จัก,ดูเหมือนว่าโหลวซิงเฉิงจะนับเป็นอันดับหนึ่ง.
"เซิ่งหวัง!"เหล่าเสนาธิการที่เร่งรีบเข้ามาอยู่ใกล้ๆ.
โหลวชิงเฉิงที่จับจ้องมองลงมาที่จงซานที่ยืนอยู่บนลานตำหนักเมืองซ่าง
"ต้าเจิ้งจงซาน,เป็นเจ้าที่สังหารศิษย์ของข้าอย่างงั้นรึ?"โหลวซิงเฉิงที่กล่าวออมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาดุร้าย.
ดูเหมือนว่า,โหลวซิงเฉิงต้องการหยั่งเชิงจงซาน,ต้องการที่จะสอบถามให้แน่ใจว่าเป็นเขาที่สังหารโหลวเทียนเหอ.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น