Immortality chapter 892 Zhong Shan right Saint
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 892 จงซานกดดันปราชญ์เทพ
chapter 892 Zhong Shan
right Saint
แสงสีทองที่ปกคลุมไปทั่วร่างกาย,กลิ่นอายของเขาที่แผ่ออกไปรอบๆ,อำนาจวิเศษที่ต้านทานกลิ่นอายที่ยิ่งใหญ่,ดวงตาของเขาที่ค่อยๆจ้องมองไปยังปราชญ์เทพที่อยู่ด้านหน้า.
ไม่เคยมีใครทำสำเร็จ,กลิ่นอายของปราชญ์เทพ,ไม่ใช่คนทั่วไปจะต้านทานได้,ถึงแม้ว่าจะแข็งแกร่ง,แต่กลิ่นอายของปราชญ์เทพก็ไม่ต่างจากอำนาจของสวรรค์.
จงซานที่เงยหน้าขึ้นจดจ้องมองปราชญ์เทพ,ปราชญ์เทพที่สงสัยเล็กน้อย,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีใครที่หันหน้ามามองตัวเขาได้เช่นนี้.
"ต้าเจิ้งจงซาน,ยินดีกับปราชญ์เทพกับความสำเร็จที่น่าประทับใจจากโบราณ!"จงซานที่กล่าวพร้อมกับเผยยิ้มอย่างนุ่มนวลออกมา.
"ความสำเร็จที่น่าประทับใจจากโบราณอย่างงั้นรึ?"ปราชญ์เทพจ้องมองจงซานด้วยสายตาที่เย็นชา.
"ในอดีตต้าโจวและปราชญ์เทพเจ็ดคน,ต่อต้านเทียนชู,ยึดครองโชคชะตา,ตอนนี้เจะป็นปราชญ์เทพเช่นท่าน,ที่จะสามารถยึดครองเส้นทางต่อต้านสวรรค์นี้ได้,นี่คือโชคลาภของสวรรค์และปฐพี,ยังมีสิ่งใหนที่ไม่ควรที่จะยินดีอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวด้วยรอยยิ้ม.
คำพูดของจงซานแม้ว่าจะนุ่มนวล,ทว่าก็รู้สึกหัวใจรัดแน่นด้วยเช่นกัน.
ปราชญ์เทพเจ็ดคนต่อต้านสวรรค์,ล่วงหล่นจากสวรรค์,แม้แต่ปราชญ์เทพอีกสองคนที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องยังได้รับโทษไปด้วย,เห็นชัดเจนว่า,สวรรค์โกรธเกรี้ยวมากมายยากที่จะจางหาย,เรื่องนี้จึงนับเป็นความลับสวรรค์,ปราชญ์เทพต่อต้านสวรรค์รึ?
ตอนนี้จะมีปราชญ์เทพคนใหนกล้าต่อต้านเทียนชูกัน,เรื่องนี้มีแต่จะทำให้สวรรค์โกรธเกรี้ยวเท่านั้น.
"เจ้าไม่กลัวความตายอย่างงั้นรึ?"ปราชญ์เทพกล่าวออกมาเล็กน้อย.
"กลัวรึ? ใครจะไม่กลัว? ทว่าตอนนี้จะให้ทำอะไรได้?
ท่านต้องการสังหารข้า?"จงซานกล่วออกมาด้วยท่าทางสงบ.
กงจูจิวเหว่ยที่ขมวดคิ้วไปมาจ้องมองไปยังซูอาโฝวที่เต็มไปด้วยความตะลึง,จงซานไม่กลัวจริงๆรึ?
นี่เข้ากล้าพูดคุยกับปราชญ์เทพด้วยท่าทางเช่นนั้นนะรึ?
"ข้าคิดเช่นนั้น!"ปราชญ์เทพที่กล่าวออกมาอย่างไม่ปกปิด.
"นี่เป็นเรื่องธรรมดามาก,การที่ท่านจะสังหารพวกเราทั้งสาม,เรื่องแรกเป็นการปิดปาก,เพื่อปิดความลับนี้,เรื่องที่สอง,มอบความปรารถนาให้กับตัวเอง,เรื่องที่สาม,เพื่อตัดสินใจอย่างแน่วแน่,เรื่องนี้สี่ปกปิดหลักฐานทั้งหมด,ยิงหินก้อนเดียวได้นกถึงสี่ตัว,สิ่งนี้ทำไมจะไม่ควรล่ะ!"จงซานกล่าว.
จงซานที่กำลังป้ายโคลนให้กับปราชญ์เทพนั่นเอง,ชัดเจนว่าปรกติแล้วปราชญ์เทพนั้นไม่กล้าแม้แต่จะคิดต่อต้านเทียนชู,ทว่าจงซานที่กล่าวนี้ได้ชี้นำเกี่ยวกับหากว่าปราชญ์เทพสังหารพวกเขาเพื่อปกปิดหลักฐาน,ปราชญ์เทพก็จะรับรู้เรื่องนี้เพียงคนเดียวและจะก่อให้เกิดจิตมาร
ที่กระตุ้นความปรารถนาที่จะทำให้ตัวเองต่อต้านเทียนชูในสักวัน.
ตอนนี้ใต้สวรรค์แห่งนี้,บางที่คงมีเพียงแค่จงซานที่กล้าเอ่ยปากป้ายสีปราชญ์เทพ,ทว่าจิตมารที่อาจจะเกิดขึ้นก็ยากที่จะปฏิเสธได้เช่นกัน.
ปราชญ์เทพที่มีหัวใจสุขุม,ทว่าในเวลานี้คาดไม่ถึงเลยว่าจะปรากฏระลอกคลื่นความคิดบางอย่างขึ้น,จะให้กล่าวแล้วล่ะก็,คำพูดทั่วไปปรกติยากที่จะสร้างผลกระทบกับตัวตนระดับปราชญ์เทพได้,แม้แต่กุยเช่อก่อนหน้านี้,ก็ยังไม่แม้แต่ทำให้ปราชญ์เทพขมวดคิ้วครุ่นคิด,ทว่าในเวลานี้กลับต่างออกไป,ต้องไม่ลืมว่าสิ่งที่มีอิทธิพลที่สุดต่อปราชญ์เทพก็คือการต่อต้านเทียนชู.
ปราชญ์เทพที่สามารถเคลื่อนย้ายเทียนเต๋า,เป็นตัวแทนของสวรรค์,เป็นตัวแทนของเทียนชู,สิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับพวกเขาก็คือเทียนชูนั่นเอง.
ในเวลานี้จงซานได้ใช้ข้ออ้างนี้ออกมา.
เทียนชูไม่สามารถแม้แต่สงสัยได้,เหมือนกับเหล่าราชวงศ์ที่ไม่ให้โอกาสเหล่าขุนนางเกิดความคิดต้องการต่อต้านในใจ,ผ่านมาหลายแสนปี,ปราชญ์เทพทั้งเจ็ดที่ได้เป็นตัวอย่าง,แม้นว่าสองคนจะไม่ได้ร่วมในแผนการครั้งนั้น,แต่ก็ทำให้ตำแหน่งของทั้งสองหลุดไปด้วยเช่นกัน.
ในเวลาเดียวกันปราชญ์เทพที่จ้องมองจงซานด้วยสายตาจริงจัง,พร้อมกับจิตสังหารที่ปะทุขึ้นมา!
"เจ้าควรจะรู้,ว่าค่ายกลที่นี่ล้อมรอบตำหนักดวงดาวเอาไว้อย่างมิดชิด,ไม่มีแม้แต่ใครสามารถเข้ามาได้,แล้วเจ้าคิดว่าจะขัดขืนอย่างไร?"ปราชญ์เทพกล่าว.
"โปรดชี้แนะ!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยลางสังหรใจไม่ดีนัก.
"หากข้าใช้อำนาจสวรรค์ลี้ลับ,ปกคลุมพื้นที่แห่งนี้,ปกปิดเทียนชู,ถึงข้าจะสังหารเจ้า,ฟ้าดินก็ไม่รู้!"ปราชญ์เทพกล่าว.
ซูอาโฝวและกงจูจิวเหว่ยที่สะดุ้งเช่นกัน,ทั้งคู่เต็มไปด้วยความกังวล,จะทำอย่างไร?
จงซานจะแก้ไขสถานการณ์นี้ได้หรือไม่?
"ฮ่าฮ่าอ่าฮ่า,ใช่,สังหารพวกเราฟ้าดินไม่รู้,ทว่ายังมีคนด้านนอกที่ยังรับรู้และแอบคิดเกี่ยวกับเรื่องพวกเรา,การสังหารพวกเราในตำหนักดวงดาวแห่งนี้,ย่อมเป็นเหตุให้เกิดความสงสัยแน่นอน,ไม่ใช่แค่นั้น,ด้านล่างทะเลอ้าวไลนั้นมีผู้คนมากมายที่จับจ้องมองพวกเราอยู่,ไม่ว่าอย่างไร,ท่านสังหารพวกเราทั้งหมด,พวกเขาที่อยู่ในทะเลอ้าวไลมีเหรอที่จะไม่รู้,แน่นอนว่าพวกเรามีทั้งญาติพี่น้องเพื่อนฝูง,หากท่านคิดดีแล้วละก็,ทำเถอะ,หากต้องการให้มันสะอาดหมดทุกคนที่เกี่ยวข้องและเพื่อนของพวกเรา,ก็ควรจะสังหารให้หมดพร้อมๆกัน!"จงซานที่ยังคงกล่าวด้วยท่าทางสุขุม.
ซูอาฝวที่ไร้ซึ่งคำพูด,จงซานร้ายกาจนัก,นี่คิดที่จะพูดสำบัดสำนวนเพื่อที่จะให้รอดอย่างงั้นรึ?
สังหารทั้งหมดรึ? เพื่อปิดปาก,มีเหรอที่คนทั่วหล้าจะไม่รู้.
ปราชญ์เทพจ้องมองจงซานด้วยสายตาเย็นชา,กล่าวออกมาเล็กน้อย,"เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าสังหารเจ้าจริงๆรึ?"
"ท่านไม่กล้า!"จงซานที่กล่าวพร้อมเผยยิ้มออกมาทันที.
ในเวลานี้,จงซานที่เผยยิ้มจ้องมองไปยังปราชญ์เทพ,ราวกับว่าตอนนี้,ตัวเขาที่เป็นเพียงแค่คนทั่วไป,เพื่อที่จะต่อรองได้จึงได้นำฟ้าดินเพื่อมาต่อรอง,กับตัวตนสูงสุดของฟ้าดิน,ทำให้จงซานยืดอกยิ้มได้,อย่างไร้ซึ่งความหวาดกลัว.
กับความอหังการ,ทำให้สองคนด้านหลังเวลานี้จดจ้องมองเขาด้วยความชื่นชมเป็นอย่างมาก.
จงซานในเวลานี้ยิ่งสงบมากขึ้นเรื่อยๆ,จิตสังหารรอบๆเองก็ลดลงเรื่อยๆเช่นกัน.
จงซานรับรู้แล้วว่าเขาได้กระทำการสำเร็จแล้ว,ความร้ายกาจที่สุดของเขาไม่ใช่ความแข็งแกร่ง,ทว่าเป็นความสามารถที่สามารถต่อรองกับฝ่ายตรงขาม,แม้นว่าฝ่ายตรงข้ามจะเป็นตัวตนที่ไร้เทียมทานก็ตาม.
แม้ว่าจะไม่สามารถควบคุมปราชญ์เทพได้จริงๆก็ตาม,ทว่า,ระหว่างการพูดคุยนั้นนั้น,จงซานกลับสามารถที่จะยกตัวเองขึ้นมาต่อรองได้.
ในเวลานี้,จงซานจะยังไม่สามารถรับประกันได้ว่าปราชญ์เทพจะไม่ลงมือ,ทว่ากับคำพูดของจงซานก็สามารถกระทำให้ปราชญ์เทพในเวลานี้รู้สึกลังเล,ภายในใจของเขาที่กระเพื่อมด้วยความหนักใจขึ้นมา.
"ทำไมข้าจะไม่กล้า?"ปราชญ์เทพกล่าว.
"เกี่ยวกับเรื่องนี้,ใต้สวรรค์แห่งนี้นั้นข้ารู้ว่า,คนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดนั้นไม่ใช่ท่านที่เป็นปราชญ์เทพ,ทว่าเป็นเทียนชูต่างหาก,ปราชญ์เทพที่เป็นนิรันดร์,มีอายุไขที่ไร้ขีดจำกัด,ทว่าไม่มีข้อจำกัดเลยอย่างงั้นรึ?กับตัวตนที่ทรงพลังร้ายกาจถึงเพียงนั้น,ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องอะไรเลยรึ?
เช่นนั้น,ทำไมปราชญ์เทพทั้งเจ็ดถึงต้องการจะต่อต้านเปลี่ยนแปลงเทียนชู(สวรรค์หนึ่งเดียว)ในอดีตล่ะ,เพียงแค่เป็นนิรันดร์มีชีวิตที่ยาวนาน,เพียงแค่นี้ก็เพียงพอแล้วอย่างงั้นรึ?
กับสิ่งที่ปราชญ์เทพทั้งเจ็ดในอดีตทำ,เป็นไปได้ด้วยรึที่จะไม่เคยมีปราชญ์เทพคนอื่นๆคิด!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"แล้วอย่างไร?"
"ดั่งคำกล่าวที่ว่า,ทุกครอบครัวล้วนแล้วแต่มีปัญหา,ข้าเชื่อว่าทุกคนเองก็ย่อมกังวลกับเรื่องที่เล็กน้อย,เรื่องนี้เช่นกัน,ตราบเท่าที่มีชีวิต,ก็ย่อมมีความปรารถนา,และความไม่พึงพอใจ,ไม่เคยมีใครยินดีที่จะอยู่ตัวคนเดียว,แม้นว่าตัวตนเช่นข้านั้นจะไม่ได้ก้าวไปอยู่ในระดับสูงสุด,ไม่ได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมด,ไม่ได้เข้าใจเกี่ยวกับตัวตนของปราชญ์เทพ,ทว่าข้าพอจะรับรู้ว่า,ปราชญ์เทพทั้งเจ็ดในอดีตที่ต้องการต่อต้านสวรรค์นั้น,เพราะว่ามีเหตุผลของตัวเองบางสิ่ง,เรื่องบางอย่างที่พวกเขาเคยมีปมอยู่ในหัวใจ,เป็นปมที่ไม่สามารถที่จะแก้ไขได้ง่ายๆ."จงซานที่กล่าวคาดเดา.
"เจ้าต้องการจะกล่าวอะไร!"ปราชญ์เทพที่จ้องมองจงซานด้วยความจริงจัง.
"เมื่อปมในใจปะทุขึ้น,จึงทำให้ปราชญ์เทพทั้งเจ็ดล่วงหล่นจากสวรรค์,นั่นก็เพราะเทียนชูได้รับรู้เจตจำนงของพวกเขา,เทียนชูนั้นเป็นสิ่งที่อ่อนไหวอย่างแน่นอน,ก็เหมือนกับราชาผู้ครองแผ่นดิน,หากว่ามีขุนนางที่ได้มีการทรยศเกิดขึ้นแล้ว,เขาก็ย่อมสงสัยในตัวของขุนนางคนอื่นได้โดยง่าย,ความกังวลที่จะยิ่งสงสัยในตัวของขุนนางว่าจะทรยศมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม,ข้าคิดว่าความสัมพันธ์และหว่างปราชญ์เทพและเทียนชูเอง,ก็ไม่ได้แตกต่างกันมากนัก!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"เรื่องนี้คิดว่ามันเกี่ยวข้องกับเรื่องที่ข้าต้องการสังหารเจ้าด้วยอย่างงั้นรึ?"ปราชญ์เทพกล่าว.
อย่างไรก็ตามจิตสังหารที่มีจงซานก็รับรู้ว่ามันลดน้อยถอยลงเป็นอย่างมาก.
"เกี่ยวข้องแน่นอน,สิ่งนี้ท่านควรจะเข้าใจมากกว่าข้า,เทียนชูเองก็เข้าใจเรื่องต่างๆมากกว่าปราชญ์เทพ,ต่อหน้าเป้าหมายที่ผู้คนมากมายสนใจ,จนทำให้ปราชญ์เทพเดินทางมาถึง,การที่ท่านสังหารข้า! ก็เหมือนกับว่าได้สร้างความสงสัยให้กับคนอื่นๆมากขึ้นไปอีก!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
ปราชญ์เทพที่จ้องมองไปยังจงซาน,เงียบไป,ก่อนที่จะเริ่มหัวเราะออกมาเสียงดังในทันที.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า....................................!”
ทว่าซูอาโฝวในเวลานี้หัวใจเต้นโคลมครามกับเสียงหัวเราะของปราชญ์เทพเขารูสึกหวาดกลัวขึ้นมา,ส่วนจงซานเองก็หัวใจรัดตรึงด้วยเช่นกัน,ต้องไม่ลืมว่านิสัยใจคอของเซียนนั้นยากที่จะประเมิน,ใครจะรู้ว่าเขาจะลงมือสังหารเขาหรือไม่?
กับเรื่องที่จงซานได้กล่าวออกมานี้,เขาเองก็ไม่ได้มั่นใจเต็มร้อยเช่นกัน,ไม่สามารถบอกได้ด้วยว่าปราชญ์เทพจะตัดสินใจเช่นไร.
"เจ้ามีนามว่าอะไร?"ปราชญ์เทพกล่าวออกมาในทันที.
"เซิ่งหวังต้าเจิ้ง,จงซาน!"จงซานที่กล่าวออกมาจริงจัง,กับท่าทางที่ดูอวดดีก่อนหน้านี้,เปลี่ยนมาเป็นด้วยความเคารพ.
"จงซาน? เป็นนามทีดี!"ปราชญ์เทพพยักหน้า,ดูเหมือนว่าจะจดจำชื่อนี้เป็นพิเศษ.
ทว่าได้ยินคำพูดดังกล่าว,ก็ทำให้หัวใจของจงซานผ่อนคลายลง,สำเร็จแล้ว,ในเวลานี้ดูเหมือนจิตสังหารของปราชญ์เทพจะไม่มีจิตสังหารแผ่ออกมาแล้ว.
"ใครขอถามนามปราชญ์เทพได้หรือไม่!"จงซานกล่าวถามออกไป.
"ทุกคนต่างก็เรียกข้าว่า,โม่จื่อ,จำเอาไว้ให้ดี!"ปราชญ์เทพที่จ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ.
"รับทราบ,จงซานจะจดจำมันเอาไว้ด้วยใจ!"จงซานที่สูดาหายใจลึก.
โม่จื่อ? เป็นนามที่ดูคุ้นหู! ปราชญ์เทพอย่างงั้นรึ?
โม่จื่อจ้องมองไปรอบๆและกล่าวออกมาว่า,"ออกไปด้านนอกพร้อมกับข้า!"
"รับทราบ!"สามคนที่พยักหน้ารับ.
โม่จื่อสะบัดมือ,คนทั้งสามก็ถูกนำมายังที่ปากประตูทางเข้าในทันที.
ที่ด้านนอกตำหนักดวงดาว,หลังจากที่ปราชญ์เทพสองคนมาถึง,การต่อสู้ก็จบลง.
เมื่อปราชญ์เทพมาถึง,การต่อสู้ต่อหน้าปราชญ์เทพ,เป็นเหมือนกับการดูแคลนปราชญ์เทพ! ทำให้พวกเขาเลือกที่จะสงบลงในทันที.
ปราชญ์เทพทั้งสองยังคงยืนอยู่ด้านหน้าปากประตู,ไมได้เข้าไปด้านในเหมือนเช่นโม่จื่อ,พวกเขาที่ยืนอยู่ด้านหน้าประตูทางเข้า,ราวกับว่ากำลังรอคอยอะไรบางอย่าง.
ปราชญ์เทพทั้งสองไม่ได้เข้าไป,ทำให้คนอื่นๆก็ไม่กล้าเข้าไปเช่นกัน.ยังคงยืนอยู่รอคอยอย่างเงียบๆ,จดจ้องมองไปยังตำหนักดวงดาว.
"เซิ่งหวัง,กลุ่มของกงจูจิวเหว่ยจะเกิดอะไรขึ้นหรือไม่?"ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางเป็นกังวล.
"ดูไปเงียบๆ!"เซิ่งหวังไท่ชูกล่าว.
"อืม!"
กับการรอคอยเป็นอะไรที่ยากจะทนได้เช่นกัน,ทุกคนที่จ้องมองด้วยหัวใจเต้นไปมา,มีของวิเศษใดอยู่ด้านใน?
กระถางฟ้าดิน? มุกสีชาติ?
แผนผังภูเขาและแม่น้ำเองดูเหมือนว่าจะถูกทำลายไปก่อนแล้ว.
ขณะเดียวกัน,ทันใดนั้นก็ปรากฏคนที่ก้าวอออกมาจากด้านใน,หัวใจของทุกคนที่เต้นไปมาอีกครั้ง,ปราชญ์เทพ?
ปราชญ์เทพที่ยึดครองร่างซือหม่าชิง,กลุ่มของกงจูจิวเหว่ยล่ะ?
ถูกกำจัดไปหมดแล้วรึ?
"ฟิ้ว!"
จงซาน,กงจูจิวเหว่ย,และซืออาโฝวที่ก้าวออกมาทันทีเช่นกัน.
เห็นคนทั้งสามที่ก้าวออกมา,ทุกคนที่กลายเป็นงงงวย,หมายความว่าอย่างไรกัน?
พวกเขาออกมาพร้อมกับปราชญ์เทพ? เกิดอะไรขึ้นด้านใน?
"โม่จื่อ,เกิดอะไรขึ้นด้านใน?"ปราชญ์เทพคนหนึ่งที่เป็นคนเอ่ยปากออกมาในทันที.
โม่จื่อที่จ้องมองไปยังเขา,ส่ายหน้าไปมา,"ข้าลืมไปหมดแล้ว.!"
ได้ยินคำพูดของโม่จื่อ,ปราชญ์เทพทั้งสองคนที่ดวงตาหดเกร็ง,ราวกับตระหนักถึงบางอย่างได้,หรือว่าพวกเขาได้คาดการณ์เช่นนี้เอาไว้แล้ว,ทว่าเพียงแค่ต้องการยืนยันถึงได้สอบถามออกไปเท่านั้น.
โม่จื่อที่สะบัดมือ,ฝ่ามือขนาดใหญ่ที่ฟาดลงมาบนตำหนักดวงดาว.
"ตูมมมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ตำหนักดวงดาวที่ถูกโจมตีระเบิดเสียงดังสนั่น,จมลงไปบนพื้นทิ้งเพียงหลุมดำขนาดใหญ่ก่อนที่จะสลายหายไปในทันที.
โม่จื่อทำอะไร? ทำลายตำหนักดวงดาวอย่างงั้นรึ?
ทำไม? ทุกคนไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย.
"ในโลกนี้จะไม่มีตำหนักดวงดาวนี้อีก,ตอนนี้ไม่มีแล้ว,นับจากนี้ไป,ห้ามใครเข้าไปและเอ่ยเรื่องตำหนักดวงดาวอีก,หากว่าใครฝ่าฝืน,ข้าโม่จื่อจะเอาเรื่องคนนั้น!"โม่จื่อกล่าวออกมาเบาๆ.
ท่าทางของคนอื่นถึงกับหน้าซีดไปในทันที,ทว่าดูเหมือนว่าเป็นเรื่องที่จริงจังเป็นอย่างมาก,เมื่อทุกคนได้ยินทำให้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ.
"คำสั่งของโม่จื่อ,ก็คือคำสั่งของข้า!"ปราชญ์เทพอีกคนที่เอ่ยปากออกมาด้วยเช่นกัน.
"เป็นคำสั่งของข้าด้วยเช่นกัน!"ปราชญ์เทพอีกคนที่เอ่ยปากออกมา.
แทบจะทุกคนในเวลานี้ถึงกับเปลี่ยนเป็นโง่งม,ปราชญ์เทพทั้งสามกล่าวเป็นเสียงเดียวกันอย่างงั้นรึ?
ห้ามตรวจสอบรึ? หากตรวจสอบ,ปราชญ์เทพทั้งสามจะเอาเรื่อง,มีอะไรอยู่ข้างในกันแน่?
chapter 892 Zhong Shan
right Saint
钟山对圣人
จงซานกดดันปราชญ์เทพ
แสงสีทองที่ปกคลุมไปทั่วร่างกาย,กลิ่นอายของเขาที่แผ่ออกไปรอบๆ,อำนาจวิเศษที่ต้านทานกลิ่นอายที่ยิ่งใหญ่,ดวงตาของเขาที่ค่อยๆจ้องมองไปยังปราชญ์เทพที่อยู่ด้านหน้า.
ไม่เคยมีใครทำสำเร็จ,กลิ่นอายของปราชญ์เทพ,ไม่ใช่คนทั่วไปจะต้านทานได้,ถึงแม้ว่าจะแข็งแกร่ง,แต่กลิ่นอายของปราชญ์เทพก็ไม่ต่างจากอำนาจของสวรรค์.
จงซานที่เงยหน้าขึ้นจดจ้องมองปราชญ์เทพ,ปราชญ์เทพที่สงสัยเล็กน้อย,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีใครที่หันหน้ามามองตัวเขาได้เช่นนี้.
"ต้าเจิ้งจงซาน,ยินดีกับปราชญ์เทพกับความสำเร็จที่น่าประทับใจจากโบราณ!"จงซานที่กล่าวพร้อมกับเผยยิ้มอย่างนุ่มนวลออกมา.
"ความสำเร็จที่น่าประทับใจจากโบราณอย่างงั้นรึ?"ปราชญ์เทพจ้องมองจงซานด้วยสายตาที่เย็นชา.
"ในอดีตต้าโจวและปราชญ์เทพเจ็ดคน,ต่อต้านเทียนชู,ยึดครองโชคชะตา,ตอนนี้เจะป็นปราชญ์เทพเช่นท่าน,ที่จะสามารถยึดครองเส้นทางต่อต้านสวรรค์นี้ได้,นี่คือโชคลาภของสวรรค์และปฐพี,ยังมีสิ่งใหนที่ไม่ควรที่จะยินดีอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวด้วยรอยยิ้ม.
คำพูดของจงซานแม้ว่าจะนุ่มนวล,ทว่าก็รู้สึกหัวใจรัดแน่นด้วยเช่นกัน.
ปราชญ์เทพเจ็ดคนต่อต้านสวรรค์,ล่วงหล่นจากสวรรค์,แม้แต่ปราชญ์เทพอีกสองคนที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องยังได้รับโทษไปด้วย,เห็นชัดเจนว่า,สวรรค์โกรธเกรี้ยวมากมายยากที่จะจางหาย,เรื่องนี้จึงนับเป็นความลับสวรรค์,ปราชญ์เทพต่อต้านสวรรค์รึ?
ตอนนี้จะมีปราชญ์เทพคนใหนกล้าต่อต้านเทียนชูกัน,เรื่องนี้มีแต่จะทำให้สวรรค์โกรธเกรี้ยวเท่านั้น.
"เจ้าไม่กลัวความตายอย่างงั้นรึ?"ปราชญ์เทพกล่าวออกมาเล็กน้อย.
"กลัวรึ? ใครจะไม่กลัว? ทว่าตอนนี้จะให้ทำอะไรได้?
ท่านต้องการสังหารข้า?"จงซานกล่วออกมาด้วยท่าทางสงบ.
กงจูจิวเหว่ยที่ขมวดคิ้วไปมาจ้องมองไปยังซูอาโฝวที่เต็มไปด้วยความตะลึง,จงซานไม่กลัวจริงๆรึ?
นี่เข้ากล้าพูดคุยกับปราชญ์เทพด้วยท่าทางเช่นนั้นนะรึ?
"ข้าคิดเช่นนั้น!"ปราชญ์เทพที่กล่าวออกมาอย่างไม่ปกปิด.
"นี่เป็นเรื่องธรรมดามาก,การที่ท่านจะสังหารพวกเราทั้งสาม,เรื่องแรกเป็นการปิดปาก,เพื่อปิดความลับนี้,เรื่องที่สอง,มอบความปรารถนาให้กับตัวเอง,เรื่องที่สาม,เพื่อตัดสินใจอย่างแน่วแน่,เรื่องนี้สี่ปกปิดหลักฐานทั้งหมด,ยิงหินก้อนเดียวได้นกถึงสี่ตัว,สิ่งนี้ทำไมจะไม่ควรล่ะ!"จงซานกล่าว.
จงซานที่กำลังป้ายโคลนให้กับปราชญ์เทพนั่นเอง,ชัดเจนว่าปรกติแล้วปราชญ์เทพนั้นไม่กล้าแม้แต่จะคิดต่อต้านเทียนชู,ทว่าจงซานที่กล่าวนี้ได้ชี้นำเกี่ยวกับหากว่าปราชญ์เทพสังหารพวกเขาเพื่อปกปิดหลักฐาน,ปราชญ์เทพก็จะรับรู้เรื่องนี้เพียงคนเดียวและจะก่อให้เกิดจิตมาร
ที่กระตุ้นความปรารถนาที่จะทำให้ตัวเองต่อต้านเทียนชูในสักวัน.
ตอนนี้ใต้สวรรค์แห่งนี้,บางที่คงมีเพียงแค่จงซานที่กล้าเอ่ยปากป้ายสีปราชญ์เทพ,ทว่าจิตมารที่อาจจะเกิดขึ้นก็ยากที่จะปฏิเสธได้เช่นกัน.
ปราชญ์เทพที่มีหัวใจสุขุม,ทว่าในเวลานี้คาดไม่ถึงเลยว่าจะปรากฏระลอกคลื่นความคิดบางอย่างขึ้น,จะให้กล่าวแล้วล่ะก็,คำพูดทั่วไปปรกติยากที่จะสร้างผลกระทบกับตัวตนระดับปราชญ์เทพได้,แม้แต่กุยเช่อก่อนหน้านี้,ก็ยังไม่แม้แต่ทำให้ปราชญ์เทพขมวดคิ้วครุ่นคิด,ทว่าในเวลานี้กลับต่างออกไป,ต้องไม่ลืมว่าสิ่งที่มีอิทธิพลที่สุดต่อปราชญ์เทพก็คือการต่อต้านเทียนชู.
ปราชญ์เทพที่สามารถเคลื่อนย้ายเทียนเต๋า,เป็นตัวแทนของสวรรค์,เป็นตัวแทนของเทียนชู,สิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับพวกเขาก็คือเทียนชูนั่นเอง.
ในเวลานี้จงซานได้ใช้ข้ออ้างนี้ออกมา.
เทียนชูไม่สามารถแม้แต่สงสัยได้,เหมือนกับเหล่าราชวงศ์ที่ไม่ให้โอกาสเหล่าขุนนางเกิดความคิดต้องการต่อต้านในใจ,ผ่านมาหลายแสนปี,ปราชญ์เทพทั้งเจ็ดที่ได้เป็นตัวอย่าง,แม้นว่าสองคนจะไม่ได้ร่วมในแผนการครั้งนั้น,แต่ก็ทำให้ตำแหน่งของทั้งสองหลุดไปด้วยเช่นกัน.
ในเวลาเดียวกันปราชญ์เทพที่จ้องมองจงซานด้วยสายตาจริงจัง,พร้อมกับจิตสังหารที่ปะทุขึ้นมา!
"เจ้าควรจะรู้,ว่าค่ายกลที่นี่ล้อมรอบตำหนักดวงดาวเอาไว้อย่างมิดชิด,ไม่มีแม้แต่ใครสามารถเข้ามาได้,แล้วเจ้าคิดว่าจะขัดขืนอย่างไร?"ปราชญ์เทพกล่าว.
"โปรดชี้แนะ!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยลางสังหรใจไม่ดีนัก.
"หากข้าใช้อำนาจสวรรค์ลี้ลับ,ปกคลุมพื้นที่แห่งนี้,ปกปิดเทียนชู,ถึงข้าจะสังหารเจ้า,ฟ้าดินก็ไม่รู้!"ปราชญ์เทพกล่าว.
ซูอาโฝวและกงจูจิวเหว่ยที่สะดุ้งเช่นกัน,ทั้งคู่เต็มไปด้วยความกังวล,จะทำอย่างไร?
จงซานจะแก้ไขสถานการณ์นี้ได้หรือไม่?
"ฮ่าฮ่าอ่าฮ่า,ใช่,สังหารพวกเราฟ้าดินไม่รู้,ทว่ายังมีคนด้านนอกที่ยังรับรู้และแอบคิดเกี่ยวกับเรื่องพวกเรา,การสังหารพวกเราในตำหนักดวงดาวแห่งนี้,ย่อมเป็นเหตุให้เกิดความสงสัยแน่นอน,ไม่ใช่แค่นั้น,ด้านล่างทะเลอ้าวไลนั้นมีผู้คนมากมายที่จับจ้องมองพวกเราอยู่,ไม่ว่าอย่างไร,ท่านสังหารพวกเราทั้งหมด,พวกเขาที่อยู่ในทะเลอ้าวไลมีเหรอที่จะไม่รู้,แน่นอนว่าพวกเรามีทั้งญาติพี่น้องเพื่อนฝูง,หากท่านคิดดีแล้วละก็,ทำเถอะ,หากต้องการให้มันสะอาดหมดทุกคนที่เกี่ยวข้องและเพื่อนของพวกเรา,ก็ควรจะสังหารให้หมดพร้อมๆกัน!"จงซานที่ยังคงกล่าวด้วยท่าทางสุขุม.
ซูอาฝวที่ไร้ซึ่งคำพูด,จงซานร้ายกาจนัก,นี่คิดที่จะพูดสำบัดสำนวนเพื่อที่จะให้รอดอย่างงั้นรึ?
สังหารทั้งหมดรึ? เพื่อปิดปาก,มีเหรอที่คนทั่วหล้าจะไม่รู้.
ปราชญ์เทพจ้องมองจงซานด้วยสายตาเย็นชา,กล่าวออกมาเล็กน้อย,"เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าสังหารเจ้าจริงๆรึ?"
"ท่านไม่กล้า!"จงซานที่กล่าวพร้อมเผยยิ้มออกมาทันที.
ในเวลานี้,จงซานที่เผยยิ้มจ้องมองไปยังปราชญ์เทพ,ราวกับว่าตอนนี้,ตัวเขาที่เป็นเพียงแค่คนทั่วไป,เพื่อที่จะต่อรองได้จึงได้นำฟ้าดินเพื่อมาต่อรอง,กับตัวตนสูงสุดของฟ้าดิน,ทำให้จงซานยืดอกยิ้มได้,อย่างไร้ซึ่งความหวาดกลัว.
กับความอหังการ,ทำให้สองคนด้านหลังเวลานี้จดจ้องมองเขาด้วยความชื่นชมเป็นอย่างมาก.
จงซานในเวลานี้ยิ่งสงบมากขึ้นเรื่อยๆ,จิตสังหารรอบๆเองก็ลดลงเรื่อยๆเช่นกัน.
จงซานรับรู้แล้วว่าเขาได้กระทำการสำเร็จแล้ว,ความร้ายกาจที่สุดของเขาไม่ใช่ความแข็งแกร่ง,ทว่าเป็นความสามารถที่สามารถต่อรองกับฝ่ายตรงขาม,แม้นว่าฝ่ายตรงข้ามจะเป็นตัวตนที่ไร้เทียมทานก็ตาม.
แม้ว่าจะไม่สามารถควบคุมปราชญ์เทพได้จริงๆก็ตาม,ทว่า,ระหว่างการพูดคุยนั้นนั้น,จงซานกลับสามารถที่จะยกตัวเองขึ้นมาต่อรองได้.
ในเวลานี้,จงซานจะยังไม่สามารถรับประกันได้ว่าปราชญ์เทพจะไม่ลงมือ,ทว่ากับคำพูดของจงซานก็สามารถกระทำให้ปราชญ์เทพในเวลานี้รู้สึกลังเล,ภายในใจของเขาที่กระเพื่อมด้วยความหนักใจขึ้นมา.
"ทำไมข้าจะไม่กล้า?"ปราชญ์เทพกล่าว.
"เกี่ยวกับเรื่องนี้,ใต้สวรรค์แห่งนี้นั้นข้ารู้ว่า,คนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดนั้นไม่ใช่ท่านที่เป็นปราชญ์เทพ,ทว่าเป็นเทียนชูต่างหาก,ปราชญ์เทพที่เป็นนิรันดร์,มีอายุไขที่ไร้ขีดจำกัด,ทว่าไม่มีข้อจำกัดเลยอย่างงั้นรึ?กับตัวตนที่ทรงพลังร้ายกาจถึงเพียงนั้น,ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องอะไรเลยรึ?
เช่นนั้น,ทำไมปราชญ์เทพทั้งเจ็ดถึงต้องการจะต่อต้านเปลี่ยนแปลงเทียนชู(สวรรค์หนึ่งเดียว)ในอดีตล่ะ,เพียงแค่เป็นนิรันดร์มีชีวิตที่ยาวนาน,เพียงแค่นี้ก็เพียงพอแล้วอย่างงั้นรึ?
กับสิ่งที่ปราชญ์เทพทั้งเจ็ดในอดีตทำ,เป็นไปได้ด้วยรึที่จะไม่เคยมีปราชญ์เทพคนอื่นๆคิด!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"แล้วอย่างไร?"
"ดั่งคำกล่าวที่ว่า,ทุกครอบครัวล้วนแล้วแต่มีปัญหา,ข้าเชื่อว่าทุกคนเองก็ย่อมกังวลกับเรื่องที่เล็กน้อย,เรื่องนี้เช่นกัน,ตราบเท่าที่มีชีวิต,ก็ย่อมมีความปรารถนา,และความไม่พึงพอใจ,ไม่เคยมีใครยินดีที่จะอยู่ตัวคนเดียว,แม้นว่าตัวตนเช่นข้านั้นจะไม่ได้ก้าวไปอยู่ในระดับสูงสุด,ไม่ได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมด,ไม่ได้เข้าใจเกี่ยวกับตัวตนของปราชญ์เทพ,ทว่าข้าพอจะรับรู้ว่า,ปราชญ์เทพทั้งเจ็ดในอดีตที่ต้องการต่อต้านสวรรค์นั้น,เพราะว่ามีเหตุผลของตัวเองบางสิ่ง,เรื่องบางอย่างที่พวกเขาเคยมีปมอยู่ในหัวใจ,เป็นปมที่ไม่สามารถที่จะแก้ไขได้ง่ายๆ."จงซานที่กล่าวคาดเดา.
"เจ้าต้องการจะกล่าวอะไร!"ปราชญ์เทพที่จ้องมองจงซานด้วยความจริงจัง.
"เมื่อปมในใจปะทุขึ้น,จึงทำให้ปราชญ์เทพทั้งเจ็ดล่วงหล่นจากสวรรค์,นั่นก็เพราะเทียนชูได้รับรู้เจตจำนงของพวกเขา,เทียนชูนั้นเป็นสิ่งที่อ่อนไหวอย่างแน่นอน,ก็เหมือนกับราชาผู้ครองแผ่นดิน,หากว่ามีขุนนางที่ได้มีการทรยศเกิดขึ้นแล้ว,เขาก็ย่อมสงสัยในตัวของขุนนางคนอื่นได้โดยง่าย,ความกังวลที่จะยิ่งสงสัยในตัวของขุนนางว่าจะทรยศมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม,ข้าคิดว่าความสัมพันธ์และหว่างปราชญ์เทพและเทียนชูเอง,ก็ไม่ได้แตกต่างกันมากนัก!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"เรื่องนี้คิดว่ามันเกี่ยวข้องกับเรื่องที่ข้าต้องการสังหารเจ้าด้วยอย่างงั้นรึ?"ปราชญ์เทพกล่าว.
อย่างไรก็ตามจิตสังหารที่มีจงซานก็รับรู้ว่ามันลดน้อยถอยลงเป็นอย่างมาก.
"เกี่ยวข้องแน่นอน,สิ่งนี้ท่านควรจะเข้าใจมากกว่าข้า,เทียนชูเองก็เข้าใจเรื่องต่างๆมากกว่าปราชญ์เทพ,ต่อหน้าเป้าหมายที่ผู้คนมากมายสนใจ,จนทำให้ปราชญ์เทพเดินทางมาถึง,การที่ท่านสังหารข้า! ก็เหมือนกับว่าได้สร้างความสงสัยให้กับคนอื่นๆมากขึ้นไปอีก!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
ปราชญ์เทพที่จ้องมองไปยังจงซาน,เงียบไป,ก่อนที่จะเริ่มหัวเราะออกมาเสียงดังในทันที.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า....................................!”
ทว่าซูอาโฝวในเวลานี้หัวใจเต้นโคลมครามกับเสียงหัวเราะของปราชญ์เทพเขารูสึกหวาดกลัวขึ้นมา,ส่วนจงซานเองก็หัวใจรัดตรึงด้วยเช่นกัน,ต้องไม่ลืมว่านิสัยใจคอของเซียนนั้นยากที่จะประเมิน,ใครจะรู้ว่าเขาจะลงมือสังหารเขาหรือไม่?
กับเรื่องที่จงซานได้กล่าวออกมานี้,เขาเองก็ไม่ได้มั่นใจเต็มร้อยเช่นกัน,ไม่สามารถบอกได้ด้วยว่าปราชญ์เทพจะตัดสินใจเช่นไร.
"เจ้ามีนามว่าอะไร?"ปราชญ์เทพกล่าวออกมาในทันที.
"เซิ่งหวังต้าเจิ้ง,จงซาน!"จงซานที่กล่าวออกมาจริงจัง,กับท่าทางที่ดูอวดดีก่อนหน้านี้,เปลี่ยนมาเป็นด้วยความเคารพ.
"จงซาน? เป็นนามทีดี!"ปราชญ์เทพพยักหน้า,ดูเหมือนว่าจะจดจำชื่อนี้เป็นพิเศษ.
ทว่าได้ยินคำพูดดังกล่าว,ก็ทำให้หัวใจของจงซานผ่อนคลายลง,สำเร็จแล้ว,ในเวลานี้ดูเหมือนจิตสังหารของปราชญ์เทพจะไม่มีจิตสังหารแผ่ออกมาแล้ว.
"ใครขอถามนามปราชญ์เทพได้หรือไม่!"จงซานกล่าวถามออกไป.
"ทุกคนต่างก็เรียกข้าว่า,โม่จื่อ,จำเอาไว้ให้ดี!"ปราชญ์เทพที่จ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ.
"รับทราบ,จงซานจะจดจำมันเอาไว้ด้วยใจ!"จงซานที่สูดาหายใจลึก.
โม่จื่อ? เป็นนามที่ดูคุ้นหู! ปราชญ์เทพอย่างงั้นรึ?
โม่จื่อจ้องมองไปรอบๆและกล่าวออกมาว่า,"ออกไปด้านนอกพร้อมกับข้า!"
"รับทราบ!"สามคนที่พยักหน้ารับ.
โม่จื่อสะบัดมือ,คนทั้งสามก็ถูกนำมายังที่ปากประตูทางเข้าในทันที.
ที่ด้านนอกตำหนักดวงดาว,หลังจากที่ปราชญ์เทพสองคนมาถึง,การต่อสู้ก็จบลง.
เมื่อปราชญ์เทพมาถึง,การต่อสู้ต่อหน้าปราชญ์เทพ,เป็นเหมือนกับการดูแคลนปราชญ์เทพ! ทำให้พวกเขาเลือกที่จะสงบลงในทันที.
ปราชญ์เทพทั้งสองยังคงยืนอยู่ด้านหน้าปากประตู,ไมได้เข้าไปด้านในเหมือนเช่นโม่จื่อ,พวกเขาที่ยืนอยู่ด้านหน้าประตูทางเข้า,ราวกับว่ากำลังรอคอยอะไรบางอย่าง.
ปราชญ์เทพทั้งสองไม่ได้เข้าไป,ทำให้คนอื่นๆก็ไม่กล้าเข้าไปเช่นกัน.ยังคงยืนอยู่รอคอยอย่างเงียบๆ,จดจ้องมองไปยังตำหนักดวงดาว.
"เซิ่งหวัง,กลุ่มของกงจูจิวเหว่ยจะเกิดอะไรขึ้นหรือไม่?"ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางเป็นกังวล.
"ดูไปเงียบๆ!"เซิ่งหวังไท่ชูกล่าว.
"อืม!"
กับการรอคอยเป็นอะไรที่ยากจะทนได้เช่นกัน,ทุกคนที่จ้องมองด้วยหัวใจเต้นไปมา,มีของวิเศษใดอยู่ด้านใน?
กระถางฟ้าดิน? มุกสีชาติ?
แผนผังภูเขาและแม่น้ำเองดูเหมือนว่าจะถูกทำลายไปก่อนแล้ว.
ขณะเดียวกัน,ทันใดนั้นก็ปรากฏคนที่ก้าวอออกมาจากด้านใน,หัวใจของทุกคนที่เต้นไปมาอีกครั้ง,ปราชญ์เทพ?
ปราชญ์เทพที่ยึดครองร่างซือหม่าชิง,กลุ่มของกงจูจิวเหว่ยล่ะ?
ถูกกำจัดไปหมดแล้วรึ?
"ฟิ้ว!"
จงซาน,กงจูจิวเหว่ย,และซืออาโฝวที่ก้าวออกมาทันทีเช่นกัน.
เห็นคนทั้งสามที่ก้าวออกมา,ทุกคนที่กลายเป็นงงงวย,หมายความว่าอย่างไรกัน?
พวกเขาออกมาพร้อมกับปราชญ์เทพ? เกิดอะไรขึ้นด้านใน?
"โม่จื่อ,เกิดอะไรขึ้นด้านใน?"ปราชญ์เทพคนหนึ่งที่เป็นคนเอ่ยปากออกมาในทันที.
โม่จื่อที่จ้องมองไปยังเขา,ส่ายหน้าไปมา,"ข้าลืมไปหมดแล้ว.!"
ได้ยินคำพูดของโม่จื่อ,ปราชญ์เทพทั้งสองคนที่ดวงตาหดเกร็ง,ราวกับตระหนักถึงบางอย่างได้,หรือว่าพวกเขาได้คาดการณ์เช่นนี้เอาไว้แล้ว,ทว่าเพียงแค่ต้องการยืนยันถึงได้สอบถามออกไปเท่านั้น.
โม่จื่อที่สะบัดมือ,ฝ่ามือขนาดใหญ่ที่ฟาดลงมาบนตำหนักดวงดาว.
"ตูมมมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ตำหนักดวงดาวที่ถูกโจมตีระเบิดเสียงดังสนั่น,จมลงไปบนพื้นทิ้งเพียงหลุมดำขนาดใหญ่ก่อนที่จะสลายหายไปในทันที.
โม่จื่อทำอะไร? ทำลายตำหนักดวงดาวอย่างงั้นรึ?
ทำไม? ทุกคนไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย.
"ในโลกนี้จะไม่มีตำหนักดวงดาวนี้อีก,ตอนนี้ไม่มีแล้ว,นับจากนี้ไป,ห้ามใครเข้าไปและเอ่ยเรื่องตำหนักดวงดาวอีก,หากว่าใครฝ่าฝืน,ข้าโม่จื่อจะเอาเรื่องคนนั้น!"โม่จื่อกล่าวออกมาเบาๆ.
ท่าทางของคนอื่นถึงกับหน้าซีดไปในทันที,ทว่าดูเหมือนว่าเป็นเรื่องที่จริงจังเป็นอย่างมาก,เมื่อทุกคนได้ยินทำให้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ.
"คำสั่งของโม่จื่อ,ก็คือคำสั่งของข้า!"ปราชญ์เทพอีกคนที่เอ่ยปากออกมาด้วยเช่นกัน.
"เป็นคำสั่งของข้าด้วยเช่นกัน!"ปราชญ์เทพอีกคนที่เอ่ยปากออกมา.
แทบจะทุกคนในเวลานี้ถึงกับเปลี่ยนเป็นโง่งม,ปราชญ์เทพทั้งสามกล่าวเป็นเสียงเดียวกันอย่างงั้นรึ?
ห้ามตรวจสอบรึ? หากตรวจสอบ,ปราชญ์เทพทั้งสามจะเอาเรื่อง,มีอะไรอยู่ข้างในกันแน่?
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น