Immortality chapter 887 Magu look
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 887 รูปโฉมของหม่ากู.
chapter 887 Magu look
กลุ่มทหารของหงเซียวที่ถอยออกมาอย่างรวดเร็ว.
จงซานเข้าใจความร้ายกาจของ,ค่ายกลชะตาได้
ในโลกใบเล็กจงเสวียนได้ใช้ค่ายกลชะตา,ที่ไร้ริ้วแสง,ไม่พบร่องรอย,แม้แต่ทำร้ายกงเชียนบาดเจ็บสาหัส!
ผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตา,เป็นตัวตนที่น่าเกรงขามเป็นอย่างมาก.
ผู้บำเพ็ญโชค,นี่คือผู้บำเพ็ญโชคขั้นสูงสุด.
จงซานและคนอื่นๆที่ถอยห่างออกมาไกลเหมือนกัน,ส่วนกลุ่มอิทธิพลอื่นๆเองก็ถอยออกมาช้าๆเช่นกัน,ต้องไม่ลืมว่าพวกเขาต้องรอคอยโอกาส,ในเวลานี้การออกมาอยู่ด้านนอกค่ายกล,จึงนับว่าเป็นเรื่องที่ปลอดภัยที่สุด,จากนั้นค่อยคิดถึงวิถีที่จะครองสมบัติของเหนียงเหนียงนวี่หว๋า.
ผู้คนมากมายที่ถอยห่างออกมา,เห็นชัดเจนว่าหวั่นเกรงในตัวของหม่ากู.
ทว่าในจำนวนหลายแสนคนนั้น,ก็ยังมีบางคนที่ไม่หวาดกลัวความตายเช่นกัน.
เฉิงไป่อี้!
เขาที่โบกมือให้คนอื่นของนิกายถอยออกไป,ตอนนี้เหลือเพียงแค่เขาเพียงคนเดียวที่ยืนอยู่.
เฉิงไป่อี้ที่จดจ้องมองไปยังหม่ากูด้วยสายตาจริงจัง.
"ทำไมยังไม่ถอยไปอีกรึ?"หม่ากู่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
"ข้าไม่จำเป็นต้องถอยไป,แล้วท่านจะทำอะไรข้าได้!"เฉิงไป่อี้ที่เผยยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล.
"ศิลาเทวะห้าสี?
ใช่แล้ว,เจ้าสวมจี้ศิลาเทวะห้าสี,จึงสามารถต้านทานค่ายกลช่วงชิงชะตาได้!"หม่ากูกล่าวออกมาเบาๆ.
ศิลาเทวะห้าสี? ทุกคนที่จ้องมองไปยังที่เอวของเฉิงไปอี้,ซึ่งมีจี้หยกศิลาเทวะห้าสีห้อยอยู่,นี่คือศิลาเทวะห้าสีอย่างงั้นรึ?
เฉิงไปอี้ที่จ้องมองออกมาด้วยท่าทางจริงจัง.
"ข้าเคยเห็นภาพวาดของคนผู้หนึ่ง,เค้าโคร่งรูปร่างนั้นเหมือนกันท่านทุกประการ,ข้าไม่ได้ต้องการจะล่วงเกินท่าน,ขอเพียงแต่ได้เห็นความงดงามของท่านสักครั้งหนึ่งก็พอ!"เฉิงไป่อี้ที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"ภาพวาด?
เจ้ามั่นใจได้อย่างไรว่าเห็นภาพวาดนั่นแล้ว เห็นเป็นข้า?"หม่ากูที่กล่าวออกมาเบาๆ.
"ไม่สามารถบอกได้,เพียงแค่คาดเดา,กับสิ่งที่เห็นเพียงเล็กน้อย,ภาพวาดนั้นงดงามจนเกินไป,จนข้าไม่สามารถลืมมันได้."เฉิงไปอี้ที่กล่าวยืนยัน.
"แล้วอย่างไร?"
"ข้าคิดถึงใบหน้าของท่าน!"เฉิงไป่อี้ที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางจริงจัง.
"เจ้าจำผิดคนแล้ว,ข้าขอแนะนำอย่างสุภาพถอยไปกับคนอื่นซะ,ไม่เช่นนั้นเจ้าจะได้รับผลเหมือนกับคนที่ผ่านมา."หม่ากูที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
"เพื่อแก้ไขปัญหากับความรู้สึกในใจ,ข้าขออยู่ที่ตรงนี้!"เฉิงไป่อี้ที่สูดหายใจลึกและกล่าวออกมา.
ดูเหมือนว่าสายตาของหม่ากูที่จดจ้องมองอย่างเคร่งขรึมออกไป.
คนอื่นๆยังรู้สึกขนลุกจนต้องเร่งรีบถอยออกไปอีกครั้ง,เฉิงไปอี้กำลังทำอะไร?
"เฉิงไปอี้หน้ามืดตามัวแล้ว! คิดอะไรอยู่เพียงแค่ต้องการเห็นโฉมหน้าใต้หน้ากากนั่นเท่านั้นรึ?"ซูอาโฝวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ใครจะรู้!"กงจูจิวเหว่ยที่ส่ายหน้าไปมา.
เกี่ยวกับเฉิงไป่อี้,ผู้คนมากมายต่างรู้จักกันดี,ทำให้ทุกคนเวลานี้เต็มไปด้วยความสงสัย.
หม่ากูที่จ้องมองอย่างจริงจังมองไปยังเฉิงไป่อี้,แม้ว่าจะไม่สามารถมองเห็นหน้าได้,ทว่าทุกคนต่างก็รับรู้ว่าในเวลานี้อยู่ในสถานการณ์ตรึงเครียดขนาดใหน.
"วันนี้,ไม่ว่าอย่างไรข้าจะต้องเห็นโฉมหน้าเจ้าให้ได้,จะถอดหมวกออก,หรือว่าให้ข้าช่วย?"เฉิงไป่อี้ที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"สามหาว!"หม่ากูที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
หม่ากูที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,แม้นว่าจะไม่ได้มากมายนัก,ทว่าก็ทำให้ทุกคนที่อยู่รอบๆกลายเป็นจริงจังด้วย.
ด้วยความโกรธของหม่ากู,ไม่ไกลออกไปนั้น,พลังงานมากมายกำลังรวมตัวกันขึ้น,แสงสีขาวที่กำลังก่อร้างสร้างตัวตนขึ้นที่ด้านหน้าของเฉิงไป่อี้ปรากฏเป็นรูปร่างของคนผู้หนึ่งขึ้นมา.
เป็นเฉิงไป่อี้อีกคน,ไม่,ต้องบอกว่าเป็นร่างเลียนแบบเฉิงไป่อี้จากพลังงานวิเศษรวมตัวกัน.
เหมือนกับเฉิงไป่อี้ทุกอย่างเลยอย่างงั้นรึ?
ร่างเลียนแบบที่ลืมตาขึ้น,สายตาที่เต็มไปด้วยจิตสังหารจ้องมองไปยังเฉิงไป่อี้,ราวกับว่าต้องการสังหารเขาไปในทันที.
"วิชาหัวใจกระจก?"เฉิงไป่อี้ที่ขมวดคิ้วไปมา.
ระหว่างที่กล่าวนั้น,ร่างเลียนแบบที่ฟาดฝ่ามือมายังเฉิงไป่อี้ด้วยวิชาเดียวกันกลับเขา,เฉิงไป่อี้ก็โจมตีออกมาแทบจะพร้อมกัน,ฝ่ามือสีขาวขนาดใหญ่ที่รวมตัวขึ้นที่กลางอากาศเข้าปะทะกันเสียงดังสนั่น.
"ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!"
เกิดระเบิดอย่างรุนแรง,ก่อนที่ฝ่ามือทั้งสองจะสลายหายไป.
ไม่ใช่เพียงความรู้สึก,แต่เป็นของจริงด้วยอย่างงั้นรึ?"ใบหน้าของเฉิงไป่อี้เปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
"ของจริงรึ? มันเรียกว่า
วิชาเขตแดนชีวิต,เจ้าแข็งแกร่ง,มันก็จะแข็งแกร่งไปด้วย! จงสนุกกับมันเถอะ!"หม่ากูกล่าวออกมาเบาๆ.
ระหว่างที่พูดนี้,หม่ากูที่นั่งสมาธิต่อไป.
ทว่าในเวลาเดียวกันร่างเลียนแบบและเฉิงไปอี้ที่จ้องมองกันและกัน,ก่อนที่ทั้งคู่จะชักกระบี่ยาวออกมา,ซึ่งเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดเป็นอย่างมากที่กระบี่ที่เฉิงไป่อี้ชักออกมานั้นเหมือนกับของร่างเลียนแบบเป็นอย่างมาก.
"ตูมมมมมมมมมมมมมมม!"
การต่อสู้ที่หนักหน่วงระหว่างเฉิงไป่อี้และร่างเลียนแบบได้เริ่มขึ้นแล้ว.
เป็นความจริง,ไม่ว่าจะเป็นวิชา,การโจมตีใดของเฉิงไป่อี้ทั้งหมดล้วนแล้วแต่เหมือนกัน,ทว่าสิ่งหนึ่งที่แตกต่างก็ร่างเลียนแบบนั้นไม่ได้บาดเจ็บไปด้วย,มีเพียงเฉิงไป่อี้ที่เริ่มได้รับบาดเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ,ทั้งคู่ที่ต่อสู้กันออกไปรอบๆผืนทะเล.
ทั่วท้องฟ้าเต็มไปด้วยประกายแสงวับวาว,ร่างเลียนแบบและเฉิงไปอี้ที่ใช้วิชาต่างๆมากมายออกมา,จิตสังหารที่รุนแรงเข้าปะทะกันไม่หยุด,นี่นับว่าเป็นการต่อสู้ที่หนักหนาสำหรับเฉิงไป่อี้เลยก็ว่าได้.
"วิชากระจกชีวิต
ร้ายกาจมาก,หากว่าข้ามีบ้าง,หลังจากนี้ยังต้องกลัวใครอีกรึ?"ซูอาโฝวที่ดวงตาเป็นประกาย.
"ฝันไปเถอะ,ผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตา,ทั่วโลกใบนี้มีอยู่น้อยมาก."กงจูจิวเหว่ยกล่าวออกมาในทันที.
"น้อยมาก,ทว่าก็แปลว่ายังมี! บางที่ข้าอาจจะโชคดีบ้าง!"ซูอาโฝวที่ไม่ยอมที่จะยอมแพ้.
"ข้าบอกว่าผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตานั้นมีอยู่น้อยมากในโลกใบนี้,เคยมีข่าวลือว่ามีต้าเซียนผู้หนึ่งต้องการเป็นสหายกับผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตา,เขาที่ค้นหาไปทั่วหล้า,จนสุดท้ายก็ตกตายไป,โดยที่ไม่มีโอกาสได้พบกับผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาเลย,เจ้าคิดว่าจะมีโชค,พบกับคนเหล่านี้อย่างงั้นรึ?"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาอย่างมั่นใจ.
"น้อยมาก?"
"แน่นอน,พวกเขาที่บำเพ็ญโชค,เป็นกลุ่มคนที่ยืนอยู่เหนือผู้คน,ไม่ใช่เพียงแค่ฝึกฝนและก้าวไปบนวิถีดังกล่าวเท่านั้น,แต่ยังต้องได้รับมรรคาวิถี,ที่สามารถเรียนรู้ได้,ไม่เพียงพรสวรรค์ยังมีเชาว์ปัญญาที่เป็นเลิศ,ดูเจ้าแล้วมองไม่เห็นสิ่งเหล่านั้นเลย!"กงจูจิวเหว่ยกล่าว.
ขณะที่กงจูจิวเหว่ยโต้เถียงกับซูอาโฝวไปมา,จงซานที่ยังคงจับจ้องมองการต่อสู้ของเฉิงไป่อี้อยู่.
การต่อสู้ของทั้งสองคนที่ดำเนินไปจนถึงวันใหม่,วันที่เจ็ดหลิวเยว่,เป็นวันเดียวที่ปราชญ์เทพไท่ซ่างล่วงหล่นจากสวรรค์.
เมื่อดวงตะวันส่องแสงของวันถัดมา,เฉิงไป่อี้เวลานี้เริ่มรู้สึกกระวนกระวายใจ.
"พวกเจ้าทุกคนที่อยู่รอบๆนี้,ผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาที่สามารถใช้เพียงแค่ค่ายกลชะตา,ในเวลานี้กำลังควบคุมค่ายกลชะตาด้วยวิชากระจกชีวิตอยู่,พวกเจ้าเร่งรีบมาช่วยข้าให้พลังของค่ายกลหมดไป,อีกนานเท่าไหร่จะถึงตอนบ่าย
พวกเจ้าไม่ต้องการเข้าไปรึอย่างไร!"เฉิงไปอี้กล่าวออกมาเสียงดัง.
ทว่า,ดูเหมือนว่าไม่มีใครสนใจเขาเลย,ทุกๆคนยังคงเลือกรอและเฝ้ามองต่อไป.
เฉิงไป่อี้เห็นไม่มีคนสนใจเขา,ภายในใจของเขารู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมาก,เพราะเขาพอจะคาดการณ์ได้,เมื่อถึงเวลาบ่าย,ด้วยหม่ากู่ที่กำลังยุ่งอยู่กับการป้องกันเขา,จะทำให้นางเปิดช่องว่างให้คนเหล่านั้นได้แทรกตัวเข้ามาได้นั่นเอง.
"พวกเจ้าทุกคนจงฟัง,ใครก็ตามที่ถอดหมวกของหม่ากูได้,ไม่ว่าจะเป็นใคร,คนนั้นจะได้รับของขวัญจากวิหารจื่อเซียว,เป็นอุปกรณ์เซียนโบราณ,ข้าเฉิงไป่อี้ขอเอาชื่อเสียงนิกายจื่อเซียวเป็นประกัน.
ทันทีที่เฉิงไป่อี้กล่าวจบ,ทุกคนที่อยู่รอบๆกลายเป็นวุ่นวายขึ้นมาในทันที,อุปกรณ์เซียนโบราณ?
เฉิงไป่อี้เอาชื่อเสียงนิกายจื่อเซียวเป็นประกันอย่างงั้นรึ?
เรื่องนี้เป็นอะไรที่น่าสนใจเป็นอย่างมาก,เขาที่เป็นเต๋าจวินคำพูดของเขาต้องเป็นจริงอย่างแน่นอน,ทว่าถึงกับมอบรางวัลเป็นอุปกรณ์เซียนโบราณเลยรึ?
เพียงแค่ถอดหมวกของหม่ากู่นี่นะรึ?
"เฉิงไป่อี้บ้าไปแล้ว?"ซูอาโฝวที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
chapter 887 Magu look
麻姑相貌
รูปโฉมของหม่ากู.
กลุ่มทหารของหงเซียวที่ถอยออกมาอย่างรวดเร็ว.
จงซานเข้าใจความร้ายกาจของ,ค่ายกลชะตาได้
ในโลกใบเล็กจงเสวียนได้ใช้ค่ายกลชะตา,ที่ไร้ริ้วแสง,ไม่พบร่องรอย,แม้แต่ทำร้ายกงเชียนบาดเจ็บสาหัส!
ผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตา,เป็นตัวตนที่น่าเกรงขามเป็นอย่างมาก.
ผู้บำเพ็ญโชค,นี่คือผู้บำเพ็ญโชคขั้นสูงสุด.
จงซานและคนอื่นๆที่ถอยห่างออกมาไกลเหมือนกัน,ส่วนกลุ่มอิทธิพลอื่นๆเองก็ถอยออกมาช้าๆเช่นกัน,ต้องไม่ลืมว่าพวกเขาต้องรอคอยโอกาส,ในเวลานี้การออกมาอยู่ด้านนอกค่ายกล,จึงนับว่าเป็นเรื่องที่ปลอดภัยที่สุด,จากนั้นค่อยคิดถึงวิถีที่จะครองสมบัติของเหนียงเหนียงนวี่หว๋า.
ผู้คนมากมายที่ถอยห่างออกมา,เห็นชัดเจนว่าหวั่นเกรงในตัวของหม่ากู.
ทว่าในจำนวนหลายแสนคนนั้น,ก็ยังมีบางคนที่ไม่หวาดกลัวความตายเช่นกัน.
เฉิงไป่อี้!
เขาที่โบกมือให้คนอื่นของนิกายถอยออกไป,ตอนนี้เหลือเพียงแค่เขาเพียงคนเดียวที่ยืนอยู่.
เฉิงไป่อี้ที่จดจ้องมองไปยังหม่ากูด้วยสายตาจริงจัง.
"ทำไมยังไม่ถอยไปอีกรึ?"หม่ากู่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
"ข้าไม่จำเป็นต้องถอยไป,แล้วท่านจะทำอะไรข้าได้!"เฉิงไป่อี้ที่เผยยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล.
"ศิลาเทวะห้าสี?
ใช่แล้ว,เจ้าสวมจี้ศิลาเทวะห้าสี,จึงสามารถต้านทานค่ายกลช่วงชิงชะตาได้!"หม่ากูกล่าวออกมาเบาๆ.
ศิลาเทวะห้าสี? ทุกคนที่จ้องมองไปยังที่เอวของเฉิงไปอี้,ซึ่งมีจี้หยกศิลาเทวะห้าสีห้อยอยู่,นี่คือศิลาเทวะห้าสีอย่างงั้นรึ?
เฉิงไปอี้ที่จ้องมองออกมาด้วยท่าทางจริงจัง.
"ข้าเคยเห็นภาพวาดของคนผู้หนึ่ง,เค้าโคร่งรูปร่างนั้นเหมือนกันท่านทุกประการ,ข้าไม่ได้ต้องการจะล่วงเกินท่าน,ขอเพียงแต่ได้เห็นความงดงามของท่านสักครั้งหนึ่งก็พอ!"เฉิงไป่อี้ที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"ภาพวาด?
เจ้ามั่นใจได้อย่างไรว่าเห็นภาพวาดนั่นแล้ว เห็นเป็นข้า?"หม่ากูที่กล่าวออกมาเบาๆ.
"ไม่สามารถบอกได้,เพียงแค่คาดเดา,กับสิ่งที่เห็นเพียงเล็กน้อย,ภาพวาดนั้นงดงามจนเกินไป,จนข้าไม่สามารถลืมมันได้."เฉิงไปอี้ที่กล่าวยืนยัน.
"แล้วอย่างไร?"
"ข้าคิดถึงใบหน้าของท่าน!"เฉิงไป่อี้ที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางจริงจัง.
"เจ้าจำผิดคนแล้ว,ข้าขอแนะนำอย่างสุภาพถอยไปกับคนอื่นซะ,ไม่เช่นนั้นเจ้าจะได้รับผลเหมือนกับคนที่ผ่านมา."หม่ากูที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
"เพื่อแก้ไขปัญหากับความรู้สึกในใจ,ข้าขออยู่ที่ตรงนี้!"เฉิงไป่อี้ที่สูดหายใจลึกและกล่าวออกมา.
ดูเหมือนว่าสายตาของหม่ากูที่จดจ้องมองอย่างเคร่งขรึมออกไป.
คนอื่นๆยังรู้สึกขนลุกจนต้องเร่งรีบถอยออกไปอีกครั้ง,เฉิงไปอี้กำลังทำอะไร?
"เฉิงไปอี้หน้ามืดตามัวแล้ว! คิดอะไรอยู่เพียงแค่ต้องการเห็นโฉมหน้าใต้หน้ากากนั่นเท่านั้นรึ?"ซูอาโฝวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ใครจะรู้!"กงจูจิวเหว่ยที่ส่ายหน้าไปมา.
เกี่ยวกับเฉิงไป่อี้,ผู้คนมากมายต่างรู้จักกันดี,ทำให้ทุกคนเวลานี้เต็มไปด้วยความสงสัย.
หม่ากูที่จ้องมองอย่างจริงจังมองไปยังเฉิงไป่อี้,แม้ว่าจะไม่สามารถมองเห็นหน้าได้,ทว่าทุกคนต่างก็รับรู้ว่าในเวลานี้อยู่ในสถานการณ์ตรึงเครียดขนาดใหน.
"วันนี้,ไม่ว่าอย่างไรข้าจะต้องเห็นโฉมหน้าเจ้าให้ได้,จะถอดหมวกออก,หรือว่าให้ข้าช่วย?"เฉิงไป่อี้ที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"สามหาว!"หม่ากูที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
หม่ากูที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,แม้นว่าจะไม่ได้มากมายนัก,ทว่าก็ทำให้ทุกคนที่อยู่รอบๆกลายเป็นจริงจังด้วย.
ด้วยความโกรธของหม่ากู,ไม่ไกลออกไปนั้น,พลังงานมากมายกำลังรวมตัวกันขึ้น,แสงสีขาวที่กำลังก่อร้างสร้างตัวตนขึ้นที่ด้านหน้าของเฉิงไป่อี้ปรากฏเป็นรูปร่างของคนผู้หนึ่งขึ้นมา.
เป็นเฉิงไป่อี้อีกคน,ไม่,ต้องบอกว่าเป็นร่างเลียนแบบเฉิงไป่อี้จากพลังงานวิเศษรวมตัวกัน.
เหมือนกับเฉิงไป่อี้ทุกอย่างเลยอย่างงั้นรึ?
ร่างเลียนแบบที่ลืมตาขึ้น,สายตาที่เต็มไปด้วยจิตสังหารจ้องมองไปยังเฉิงไป่อี้,ราวกับว่าต้องการสังหารเขาไปในทันที.
"วิชาหัวใจกระจก?"เฉิงไป่อี้ที่ขมวดคิ้วไปมา.
ระหว่างที่กล่าวนั้น,ร่างเลียนแบบที่ฟาดฝ่ามือมายังเฉิงไป่อี้ด้วยวิชาเดียวกันกลับเขา,เฉิงไป่อี้ก็โจมตีออกมาแทบจะพร้อมกัน,ฝ่ามือสีขาวขนาดใหญ่ที่รวมตัวขึ้นที่กลางอากาศเข้าปะทะกันเสียงดังสนั่น.
"ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!"
เกิดระเบิดอย่างรุนแรง,ก่อนที่ฝ่ามือทั้งสองจะสลายหายไป.
ไม่ใช่เพียงความรู้สึก,แต่เป็นของจริงด้วยอย่างงั้นรึ?"ใบหน้าของเฉิงไป่อี้เปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
"ของจริงรึ? มันเรียกว่า
วิชาเขตแดนชีวิต,เจ้าแข็งแกร่ง,มันก็จะแข็งแกร่งไปด้วย! จงสนุกกับมันเถอะ!"หม่ากูกล่าวออกมาเบาๆ.
ระหว่างที่พูดนี้,หม่ากูที่นั่งสมาธิต่อไป.
ทว่าในเวลาเดียวกันร่างเลียนแบบและเฉิงไปอี้ที่จ้องมองกันและกัน,ก่อนที่ทั้งคู่จะชักกระบี่ยาวออกมา,ซึ่งเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดเป็นอย่างมากที่กระบี่ที่เฉิงไป่อี้ชักออกมานั้นเหมือนกับของร่างเลียนแบบเป็นอย่างมาก.
"ตูมมมมมมมมมมมมมมม!"
การต่อสู้ที่หนักหน่วงระหว่างเฉิงไป่อี้และร่างเลียนแบบได้เริ่มขึ้นแล้ว.
เป็นความจริง,ไม่ว่าจะเป็นวิชา,การโจมตีใดของเฉิงไป่อี้ทั้งหมดล้วนแล้วแต่เหมือนกัน,ทว่าสิ่งหนึ่งที่แตกต่างก็ร่างเลียนแบบนั้นไม่ได้บาดเจ็บไปด้วย,มีเพียงเฉิงไป่อี้ที่เริ่มได้รับบาดเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ,ทั้งคู่ที่ต่อสู้กันออกไปรอบๆผืนทะเล.
ทั่วท้องฟ้าเต็มไปด้วยประกายแสงวับวาว,ร่างเลียนแบบและเฉิงไปอี้ที่ใช้วิชาต่างๆมากมายออกมา,จิตสังหารที่รุนแรงเข้าปะทะกันไม่หยุด,นี่นับว่าเป็นการต่อสู้ที่หนักหนาสำหรับเฉิงไป่อี้เลยก็ว่าได้.
"วิชากระจกชีวิต
ร้ายกาจมาก,หากว่าข้ามีบ้าง,หลังจากนี้ยังต้องกลัวใครอีกรึ?"ซูอาโฝวที่ดวงตาเป็นประกาย.
"ฝันไปเถอะ,ผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตา,ทั่วโลกใบนี้มีอยู่น้อยมาก."กงจูจิวเหว่ยกล่าวออกมาในทันที.
"น้อยมาก,ทว่าก็แปลว่ายังมี! บางที่ข้าอาจจะโชคดีบ้าง!"ซูอาโฝวที่ไม่ยอมที่จะยอมแพ้.
"ข้าบอกว่าผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตานั้นมีอยู่น้อยมากในโลกใบนี้,เคยมีข่าวลือว่ามีต้าเซียนผู้หนึ่งต้องการเป็นสหายกับผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตา,เขาที่ค้นหาไปทั่วหล้า,จนสุดท้ายก็ตกตายไป,โดยที่ไม่มีโอกาสได้พบกับผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาเลย,เจ้าคิดว่าจะมีโชค,พบกับคนเหล่านี้อย่างงั้นรึ?"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาอย่างมั่นใจ.
"น้อยมาก?"
"แน่นอน,พวกเขาที่บำเพ็ญโชค,เป็นกลุ่มคนที่ยืนอยู่เหนือผู้คน,ไม่ใช่เพียงแค่ฝึกฝนและก้าวไปบนวิถีดังกล่าวเท่านั้น,แต่ยังต้องได้รับมรรคาวิถี,ที่สามารถเรียนรู้ได้,ไม่เพียงพรสวรรค์ยังมีเชาว์ปัญญาที่เป็นเลิศ,ดูเจ้าแล้วมองไม่เห็นสิ่งเหล่านั้นเลย!"กงจูจิวเหว่ยกล่าว.
ขณะที่กงจูจิวเหว่ยโต้เถียงกับซูอาโฝวไปมา,จงซานที่ยังคงจับจ้องมองการต่อสู้ของเฉิงไป่อี้อยู่.
การต่อสู้ของทั้งสองคนที่ดำเนินไปจนถึงวันใหม่,วันที่เจ็ดหลิวเยว่,เป็นวันเดียวที่ปราชญ์เทพไท่ซ่างล่วงหล่นจากสวรรค์.
เมื่อดวงตะวันส่องแสงของวันถัดมา,เฉิงไป่อี้เวลานี้เริ่มรู้สึกกระวนกระวายใจ.
"พวกเจ้าทุกคนที่อยู่รอบๆนี้,ผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาที่สามารถใช้เพียงแค่ค่ายกลชะตา,ในเวลานี้กำลังควบคุมค่ายกลชะตาด้วยวิชากระจกชีวิตอยู่,พวกเจ้าเร่งรีบมาช่วยข้าให้พลังของค่ายกลหมดไป,อีกนานเท่าไหร่จะถึงตอนบ่าย
พวกเจ้าไม่ต้องการเข้าไปรึอย่างไร!"เฉิงไปอี้กล่าวออกมาเสียงดัง.
ทว่า,ดูเหมือนว่าไม่มีใครสนใจเขาเลย,ทุกๆคนยังคงเลือกรอและเฝ้ามองต่อไป.
เฉิงไป่อี้เห็นไม่มีคนสนใจเขา,ภายในใจของเขารู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมาก,เพราะเขาพอจะคาดการณ์ได้,เมื่อถึงเวลาบ่าย,ด้วยหม่ากู่ที่กำลังยุ่งอยู่กับการป้องกันเขา,จะทำให้นางเปิดช่องว่างให้คนเหล่านั้นได้แทรกตัวเข้ามาได้นั่นเอง.
"พวกเจ้าทุกคนจงฟัง,ใครก็ตามที่ถอดหมวกของหม่ากูได้,ไม่ว่าจะเป็นใคร,คนนั้นจะได้รับของขวัญจากวิหารจื่อเซียว,เป็นอุปกรณ์เซียนโบราณ,ข้าเฉิงไป่อี้ขอเอาชื่อเสียงนิกายจื่อเซียวเป็นประกัน.
ทันทีที่เฉิงไป่อี้กล่าวจบ,ทุกคนที่อยู่รอบๆกลายเป็นวุ่นวายขึ้นมาในทันที,อุปกรณ์เซียนโบราณ?
เฉิงไป่อี้เอาชื่อเสียงนิกายจื่อเซียวเป็นประกันอย่างงั้นรึ?
เรื่องนี้เป็นอะไรที่น่าสนใจเป็นอย่างมาก,เขาที่เป็นเต๋าจวินคำพูดของเขาต้องเป็นจริงอย่างแน่นอน,ทว่าถึงกับมอบรางวัลเป็นอุปกรณ์เซียนโบราณเลยรึ?
เพียงแค่ถอดหมวกของหม่ากู่นี่นะรึ?
"เฉิงไป่อี้บ้าไปแล้ว?"ซูอาโฝวที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น