Immortality Chapter 883 Wa
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 883 หว๋า
Chapter 883 Wa
"ดวงดาว,การโคจรของดวงดารา,ทุกๆปีมันจะโคจรมาบรรจบกัน,เมื่อถึงวันที่เจ็ดหลิวเยว่ตอนบ่าย,ดวงดาวจะอยู่ในตำแหน่งพิเศษ,พลังของมันจะทำให้สมบัติของเหนียงเหนียงนวีหว๋าปรากฏออกมา,ทว่าเนื่องจากมันอยู่ในเวลาบ่าย,แสงดวงตาวันที่เจิดจ้า,จึงทำให้ไม่สามารถมองเห็นสมบัติบนอากาศได้ชัดเจน! ทำให้ผู้คนมากมายหลายแสนปีไม่สามารถมองเห็นมันได้,จึงทำให้ยังไม่มีใครพบ!"กงจูจิวเหว่ยที่ดวงตาเป็นประกาย.
"หืม,น่าสนใจ!"ซูอาโฝวที่ขมวดคิ้วไปมา,ราวกับคิดอะไรบางอย่างได้.
"ทว่าทะเลอ้าวไลนั้นใหญ่โตมา,แล้ววันที่เจ็ดหลิวเยว่ตอนบ่าย,มีเวลาแค่หนึ่งชั่วยาม,พวกเราจะไปหาที่สถานที่ใด?"กงจูจิวเหว่ยที่สอบถามออกมา.
"สถานที่ต้องไปหานั้นไม่ยากเลย,ทุกคนก็รู้!"จงซานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"ทุกๆคนก็รู้? เป็นไปได้อย่างไร!"ซูอาโฝวกล่าว.
"สถานที่คือที่ปราชญ์เทพไท่ซ่างล่วงหล่นลงมา,บนของฟ้าไกล!"จงซานที่กล่าวอย่างเค่งขรึม.
"บนท้องฟ้าที่ปราชญ์เทพไท่ซ่างล่วงหล่นจากสวรรค์อย่างงั้นรึ?"ซูอาโฝวใบหน้ากระตุก.
"ใช่!"จงซานกล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
"เจ้ามั่นใจได้อย่างไรว่าเป็นสถานที่ปราชญ์เทพไท่ซ่างล่วงหล่นจากท้องฟ้า?
บางที่ปราชญ์เทพไท่ซ่างอาจจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเหนียงเหนียงนวี่หว๋าก็เป็นได้."ซูอาโฝวกล่าว.
"ไม่เกี่ยวอย่างงั้นรึ? บางที,การกระทำของปราชญ์เทพนั้น,ทุกอย่างล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่ลึกล้ำ! แม่ทัพหงเซียว,รบกวนใช้วิชาสร้างแผนที่ทะเลแถบนั้นออกมาด้วย!"จงซานกล่าว.
"อืม!"หงเซียวพยักหน้ารับ.
พื้นที่ทะเลที่ถูกสร้างขึ้นมาด้วยอำนาจวิเศษ,เป็นสถานที่ที่ปราชญ์เทพไท่ซ่างล่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้านั่นเอง.
"มีอะไรอยู่อย่างงั้นรึ?"ซูอาโฝวที่ไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย.
"นี่ข้อมูล,แม่ทัพหงเซียวดูแล้วใช่หรือไม่?"จงซานที่ชี้ไปยังข้อมูลต่างๆที่ได้รวบรวมมา.
"ใช่,ดูแล้ว,ทว่าไม่เห็นมีอะไรเลย!"หงเซียวพยักหน้า.
"สถานที่รอบๆนี้มีเจ็ดสำนักที่อยู่รอบๆที่จะถึงในวันที่เจ็ดหลิวเยว่!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"หืม? เรื่องนี้,บันทึกไม่ได้ชัดเจนนัก!"หงเซียวที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
จงซานที่ส่งแผ่นริ้วหยกออกไปยังซูอาโฝว.
"ข้าจะให้อาโฝวอ่านให้ท่านฟัง,รบกวนแม่ทัพหงเซียวทำสัญลักษณ์บนแผนที่ด้วย!"จงซานกล่าว.
ซูอาโฝวที่รับมันมาในทันที.
"สำนักประตูเมฆน้ำแข็ง,สำนักหมื่นเกาะ! ไปจนถึงสำนักหยวน,สำนักหมู่เกาะน้ำเงิน!......................!"ซูอาโฝวที่เริ่มอ่านข้อมูล.
ทว่าในเวลาเดียวกันนั้น,หงเซียวที่ทำสัญลักษณ์ต่างๆเป็นจุดสีแดงขึ้นบนแผนที่ด้วยเช่นกัน.
หลังจากที่ซูอาโฝวอ่านไปจนครบ 100
สำนัก,ดวงตาของหงเซียวที่เบิกกว้างกลมโต.
บนเกาะจุดสีแดงที่เขาทำเครื่องหมาย,สามารถดูเป็นตัวอักษรขึ้นมา.
"หว๋า?"กงจูจิวเหว่ยที่อุทานออกมาเสียงดัง.
"หว๋า? อักษรหว๋า,เหนียงเหนียงนวีหว๋า?
อยู่ที่นี่?"ซูอาโฝวที่เอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"แต่ว่า,หลายสำนักที่เพิ่งปรากฏออกมาหลังจากผ่านมาหลายแสนปีแล้ว,นี่มันความสามารถแบบใดกัน?"หงเซียวที่ไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย.
"ไม่ใช่ความสามารถอะไร,ที่มีหลายสำนักเพิ่งเกิดขึ้นมาหลังจากผ่านมาหลายแสนปีนั้น,เพราะว่ามีคนที่อยู่เบื้อหลังคอยสนับสนุนและทำลายสำนักเกิดใหม่หลายแห่งไป,หลังจากที่เหนียงเหนียงนวี่หว๋าตายไปแล้ว,ได้ทิ้งคนกลุ่มหนึ่งเอาไว้เบื้องหลัง."จงซานกล่าว.
"ไม่มีทาง,เหนียงเหนียงนวี่หว๋าร้ายกาจขนาดนั้นเลยรึ?
หลังจากที่ล่วงหล่นจากสวรรค์ผ่านมาหลายแสนปีแล้ว,แผนการของนางยังคงก้าวเดินต่อไปอย่างงั้นรึ?"ซูอาโฝวที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ.
"ไม่ใช่เรื่องยากอะไร,เพียงแค่รักษาตำแหน่งต่างๆของสำนักเหล่านั้นเอาไว้,ตราบเท่าที่พบกับคนที่เชื่อใจได้,ย่อมไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้,และยังสามารถเตรียมคนเพื่อสร้างสำนักใหม่ได้ด้วยอย่างไม่อยากเย็นอะไร,และสำนักเหล่านั้นเองก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษนัก,และยังมีอีกหลายสำนักที่หายไปอย่างไม่มีเหตุผล."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ทว่าในเวลาเดียวกันนั้น,ซูอาโฝวและหงเซียวที่จ้องมองจงซานด้วยความประหลาดใจ.
ผิดปรกติเกินแล้ว,อาศัยเพียงข้อมูลเพียงแค่สำนักต่างๆที่อยู่รอบๆ,คาดไม่ถึงเลยว่าจะสามารถสร้างเป็นตัวอักษรได้อย่างงั้นรึ?
คนผู้นี้? คิดได้อย่างไรกัน?
ทุกคนที่จ้องมองไปยังจงซานกลายเป็นเงียบงัน.อึ้งไปตามๆกัน.
จงซานใช้เวลานานเท่าไหร่กัน?
ถึงได้เตรียมการนี้เอาไว้ได้,คาดไม่ถึงเลยว่ากับสิ่งที่จงซานกล่าว,เหมือนว่ามันไม่ใช่อะไรที่ยากเลย?
ซูอาโฝวเวลานี้หายใจหอบ,ภายในหัวที่รับรู้ว่า,กับตัวเองแตกต่างกันมากมายขนาดนี้เลยรึ?
"อย่างไรก็ตาม,พวกเราก็สามารถยืนยันได้ว่าสมบัติของเหนียงเหนียงนวี่หว๋านั้นอยู่ที่นี่,เป็นสถานที่ที่ปราชญ์เทพไท่ซ่างล่วงหล่นจากสวรรค์,กับคำอธิบายนี้ไม่มีปัญหา,ส่วนการที่ปราชญ์เทพไท่ซ่างได้เดินทางมาตกตายยังสถานที่แห่งนี้,และที่เหนียงเหนียงนวี๋หว่านั้นได้ล่วงหล่นจากสวรรค์ไปก่อนแล้ว,ปราชญ์เทพไท่ซ่างมาที่นี่ต้องการทำอะไร?
เรื่องนี้คงจะต้องคิดใตร่ตรองอีกครั้ง!"จงซานที่กล่าวขณะที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เรื่องที่ปราชญ์เทพไท่ซ่างมาตกตายที่นี่,ข้าไม่เห็นจะสนใจเลย,สิ่งที่ข้าต้องการคือสมบัติที่หายไปของเหนียงเหนียงนวี๋หว๋า! เรื่องนี้สำคัญที่สุด!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาในทันที.
"ไม่ใช่ว่าอาวุโสซูต้าจี้เคยบอกกงจูแล้วไม่ใช่รึ?"จงซานที่เผยยิ้มให้กับกงจูจิวเหว่ย.
ราวกับว่าจงซานรู้ความลับของนางด้วย,กงจูจิวเหว่ยที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย.
"เอาล่ะ,เอาล่ะ,บอกเจ้าก็ได้,อาวุโสซูต้าจี้,ได้มอบสิ่งหนึ่งต่อข้า,ทว่ามันจะใช้ได้เมื่อเจอสถานที่ดังกล่าวแล้ว,มันคือกุญแจที่จะใช้ได้ในเวลานั้น,ดังนั้นสถานที่อื่นๆนั้นไม่มีทางใช้ได้,ตอนนี้คิดว่าคงจะได้ใช้แล้ว!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาในทันที.
"?แล้วก่อหน้านี้ทำไมไม่พูดออกมาเล่า!"ซูอาโฝวที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
"ข้าต้องการให้เจ้ามอบอุปกรณ์ต้าเซียนให้ข้า,เจ้ายังไม่ยอม,แล้วทำไมข้าต้องบอกเจ้าด้วย!"กงจูจิวเหว่ยแค่นเสียง.
ซูอาโฝวถึงกับพูดไม่ออก.
"เช่นนั้น,ไม่ใช่ว่ามีเพียงพวกเราที่รู้ไม่ใช่รึ?"ซูอาโฝวที่เอ่ยออกมาในทันที.
"เป็นไปไม่ได้,มีคนที่รู้เรื่องนี้อีกมา,เกี่ยวกับข้อมูลต่างๆไม่ยากที่จะวิเคราะห์,อย่างน้อย,ข้าเชื่อว่าเซียนเซิงหลี่ย่อมรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว!"จงซานกล่าว.
ซูอาโฝว "................!"
"ทว่า,อยู่บนดวงดาว,ไกลออกไป,ด้วยความแข็งแกร่งของพวกเรา,ใช้เวลา
35 ปี,ก็ยังบินไปไม่ถึงเลย!"ซูอาโฝวที่เอ่ยออกมาอีกครั้ง.
"เหนียงเหนียงนวี๋หว๋าคงจะเตรียมการอะไรเอาไว้แล้ว,แน่นอนว่าต้องเป็นวิธีที่พิเศษ,ตราบเท่าที่พวกเราไปถึงที่นั่นจะต้องรับรู้อย่างแน่นอน!"จงซานกล่าว.
"ตกลง!"
"จงซาน เจ้าออกมาเดี๋ยวนี้!!!!!!!!!!!!!!!"
ในเวลานั้น,เสียงที่ดังสนั่นก็ดังขึ้นด้านนอก.
เสียงที่ดังสนั่นนี้,ทำให้ทุกคนต้องขมวดคิ้วไปมา.
"ซือหม่าจงเหิง?"กงจูจิวเหว่ยที่ขมวดคิ้วไปมา.
ทุกคนที่ก้าวออกมาด้านนอกห้องโถง,ที่ลานนั้น,ปรากฏคนกลุ่มหนึ่ง,ซือหม่าชิงและซือหม่าจงเหิงและคนจำนวนหนึ่งที่สวมชุดสีดำ.
ทว่าที่ด้านหน้าของพวกเขานั้น,ในเวลานี้ปรากฏโลงศพอยู่ด้านหน้า!
เพราะว่าซือหม่าจงเหิงและซือหม่าชิงมีสถานะค่อนข้างสูง,ดังนั้นเหล่าทหารจึงไม่กล้าขวางพวกเขาเอาไว้.
"ซือหม่าจงเหิง,เจ้าต้องการทำอะไร?"กงจูจิวเหว่ยที่ชำเลืองมองตาโต.
"อะไร? จงซานสังหารหลานข้าซือหม่าเฉียนจวิน,ยังจะบอกว่าทำอะไรอย่างงั้นรึ?"ซือหม่าจงเหิงที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ซือหม่าเฉียนจวิน?
ข้าจำไม่ได้เลยว่าได้สังหารคนผู้นี้ไป? "จงซานเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
จงซานจ้องมองไปยังซือหม่าชิง,จงซานไม่จำเป็นต้องคิดให้เปลืองสมอง,ซือหม่าชิงที่มาวันนี้ไม่ได้มาเพื่อซือหม่าเฉียนจวิน,ทว่าเป็นศิลาเทวะห้าสีต่างหาก.
เพราะว่าซือหม่าชิงนั้นรับรู้ว่าศิลาเทวะห้าสีนั้นอยู่กับจงซาน,เวลานั้นเขาไม่สามารถคว้ามันมาได้,เวลานี้หากรอให้จงซานหลอมผสานมันไปแล้ว,เขาก็จะไม่สามารถคว้ามันมาได้ตลอดไป.
"มีคนมากมายที่ยืนยันเรื่องนี้ได้,คิดจะยอกย้อนเล่นลิ้นอย่างงั้นรึ?"ซือหม่าจงเหิงกล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"เล่นลิ้น,ซือหม่าจงเหิงเจ้ามันบ้าไปแล้วรึ?คนหลายสิบล้านคนก็เห็นกันทั้งนั้น,ซือหม่าเฉียนจวินได้ลอบสังหารจงซาน,ทว่าไม่เพียงลอบสังหารไม่สำเร็จ,หนำซ้ำยังตกตายไปด้วยลูกศรของตัวเอง,กับเรื่องที่ไร้สำนึกเช่นนี้,ตระกูลซือหม่าไม่รู้จักละอายอย่างงั้นรึ?"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ชิ,กงจู,ซือหม่าเฉียนจวิน,ไม่ใช่ครอบครัวของเจ้า,เจ้าถึงไม่เข้าใจ,ไม่ว่าอย่างไร,จงซานก็สังหารซือหม่าเฉียนจวิน,จะต้องชดใช้ด้วยชีวิต!"ซือหม่าจงเหิงที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ชดใช้ด้วยชีวิต?
มีคุณสมบัติใดที่จะมาเอาชีวิตข้า?"จงซานที่เผยยิ้มเหยียดหยัน.
"ตระกูลซือหม่ามีคุณสมบัติ,เจ้าเป็นแค่ราชวงศ์เมืองขึ้น,สังหารเสาหลักของอาณาจักร,ข้ามีสิทธิ์อันชอบทำที่จะจัดการเจ้า!"ซือหม่าชิงที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"เจ้ามีอำนาจอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เซียนเซิงหลี่,ก่อนหน้านี้เจ้าก็เห็น,เจ้าจงบอกไป,ข้าซือหม่าชิง,มีสิทธิ์อันชอบทำที่จะจัดการจงซานใช่หรือไม่?"ซือหม่าชิงที่กล่าวออกมาในทันที.
ระหว่างที่กล่าวนั้น,ที่ไกลออกไปปรากฏเซียนเซิงหลี่ขึ้นมาในทันที.
"ฝันไปเถอะ,ซือหม่าเฉียนจวินถ้าจะโทษก็โทษตัวเอง,มีอะไรเกี่ยวกับจงซาน?
จงซานเป็นเหมินเค่อของข้า,ห้ามใครทำอะไรเขา!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
เซียนเซิงหลี่ที่ฝืนยิ้มออกมา,หากรู้ว่าเรื่องจะเป็นเช่นนี้เขาคงไม่มา.
"นี่เป็นธรรมเนียมของศาลเทวะไท่ชู,เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับอำนาจความสำคัญของขุนนางอาณาจักรของพวกเรา,เซียนเซิงหลี่มีอะไรจะกล่าวหรือไม่?"ซือหม่าชิงที่กล่าวต่อเซียนเซิงหลี่.
"เซียนเซิงหลี่,เจ้าไม่ควรที่จะข่มเหงข้า,ไม่เช่นนั้นข้ากลับไปต้องบอกกับเซิ่งหวังแน่!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"เป็นความจริงว่ามันเป็นธรรมเนียมของไท่ชู,ทว่าซือหม่าเฉียนจวินได้ลอบโจมตีคนอื่นก่อน,อ๋องน้อยไม่สามารถใช้อำนาจเต็มส่วนจัดการจงซานได้,ทว่า,ยังสามารถออกแบบวิธีลงโทษได้,ตราบเท่าที่จงซานทนได้,การตายของซือหม่าเฉียนจวินก็ไม่สามารถเอาผิดจงซานได้อีก!"เซียนเซิงหลี่กล่าว.
จงซานที่หรี่ตาจ้องมอง,นี่คือธรรมเนียมของศาลเทวะไท่ชูอย่างงั้นรึ?
เป็นธรรมเนียมที่เข้าข้างฝั่งคนของศาลเทวะไทชูอย่างชัดเจน,สำหรับคนนอกแล้ว,ไม่มีสิทธิ์อันชอบธรรมเลยในศาลเทวะไท่ชูไม่ใช่รึ?
ดูเหมือนว่าจะอยู่ที่นี่นานไปไม่ได้แล้ว.
"เช่นนั้นข้าจะใช้ค่ายกลกระบี่สังหารเซียน,ตราบเท่าที่จงซานสามารถเดินออกมาจากค่ายกลกระบี่สังหารเซียนได้,ข้าซือหม่าชิง,จะรับผิดชอบและไม่เอาเรื่องนี้อีกต่อไป!"ซือหม่าชิงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ซือหม่าชิง,ไม่ใช่ว่าเจ้าหมายเอาชีวิตรึไง,ค่ายกลกระบี่สังหารเซียน,มีตรงใหนที่เจ้าไม่ได้หมายเอาชีวิตของจงซานกัน?"กงจูจวเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"ใครให้มันเอาชีวิตของซือหม่าเฉียนจวินไปล่ะ?"ซือหม่าชิงที่แค่นเสียงเย็นชา.
"วันนี้ใครกล้าทำอะไรจงซาน,ข้าจะเอาเรื่องมันแน่!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"เซียนเซิงหลี่,ท่านควรจะกล่าวอะไร,ท่านต้องการให้หวังจิวทำลายทำเนียมอย่างงั้นรึ?ข้าคิดว่าเซิ่งหวังคงไม่ต้องการเห็น!"ซือหม่าชิง
ทำลายทำเนียมอย่างงั้นรึ?ดูเหมือนว่าคำนี้จะอ่อนไหวไม่น้อยกับสถานการณ์เวลานี้,เซียนเซิงหลี่ที่ดวงตาหดเกร็ง.
"เซียนเซิงหลี่,ท่านจะอยู่ข้างใหน?"กงจูจิวเหว่ยที่เต็มไปด้วยความโกรธ.
"กงจู,เรื่องนี้แม้นว่าข้าจะสามารถ,แต่ทว่าหลังจากนี้,เซิ่งหวัง......!"เซียนเซิงหลี่ที่จดจ้องมองไปยังกงจูจิวเหว่ย,เห็นได้ชัดเจนว่า,เขาได้ตัดสินใจที่จะเสียสละจงซานแล้ว.
จงซานหาได้สนใจคนอื่นๆ,ทำลายกฎเกณฑ์อย่างงั้นรึ?
สำคัญขนาดนั้นเลยรึ? เซิ่งหวังไท่ชูไม่ต้องการเห็น?
ไม่สงสัยเลยว่าก่อนหน้านี้จวงจื่อได้กล่าวออกมาว่า,ให้ออกมาหาผลประโยชน์ด้านนอก.ดูเหมือนว่าหลายๆอย่างในชิงชิว,เซิ่งหวังไท่ชูไม่สามารถควบคุมได้อย่างงั้นรึ?
"เซียนเซิงหลี่,ท่านต้องการให้จงซานตายจริงๆรึ?"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง.
"ค่ายกลกระบี่สังหารเซียน,ไม่เห็นจะมีอะไร?"จงซานที่ออกมาขวางกงจูจิวเหว่ยเอาไว้.
"ฮ่าฮ่า,พูดจาใหญ่โต,เซิ่งหวังต้าเจิ้ง?
เจ้ายังไม่รู้ตัวอีกว่ากำลังก้าวไปยืนอยู่บนเขียง?"ซือหม่าจงเหิงที่กล่าวออมกาด้วยเสียงเย็นชา.
"ค่ายกลกระบี่สังหารเซียน?
ข้าจงซานพอจะมีประสบการอยู่บ้าง,กลัวว่าข้าทะลวงค่ายกลออกมาได้,จะมีบางคนกุมหน้าร้องไห้ในความอับอายที่ต้องได้รับ!"จงซานแค่นเสียงเย็นชา.
Chapter 883 Wa
娲
หว๋า
"ดวงดาว,การโคจรของดวงดารา,ทุกๆปีมันจะโคจรมาบรรจบกัน,เมื่อถึงวันที่เจ็ดหลิวเยว่ตอนบ่าย,ดวงดาวจะอยู่ในตำแหน่งพิเศษ,พลังของมันจะทำให้สมบัติของเหนียงเหนียงนวีหว๋าปรากฏออกมา,ทว่าเนื่องจากมันอยู่ในเวลาบ่าย,แสงดวงตาวันที่เจิดจ้า,จึงทำให้ไม่สามารถมองเห็นสมบัติบนอากาศได้ชัดเจน! ทำให้ผู้คนมากมายหลายแสนปีไม่สามารถมองเห็นมันได้,จึงทำให้ยังไม่มีใครพบ!"กงจูจิวเหว่ยที่ดวงตาเป็นประกาย.
"หืม,น่าสนใจ!"ซูอาโฝวที่ขมวดคิ้วไปมา,ราวกับคิดอะไรบางอย่างได้.
"ทว่าทะเลอ้าวไลนั้นใหญ่โตมา,แล้ววันที่เจ็ดหลิวเยว่ตอนบ่าย,มีเวลาแค่หนึ่งชั่วยาม,พวกเราจะไปหาที่สถานที่ใด?"กงจูจิวเหว่ยที่สอบถามออกมา.
"สถานที่ต้องไปหานั้นไม่ยากเลย,ทุกคนก็รู้!"จงซานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"ทุกๆคนก็รู้? เป็นไปได้อย่างไร!"ซูอาโฝวกล่าว.
"สถานที่คือที่ปราชญ์เทพไท่ซ่างล่วงหล่นลงมา,บนของฟ้าไกล!"จงซานที่กล่าวอย่างเค่งขรึม.
"บนท้องฟ้าที่ปราชญ์เทพไท่ซ่างล่วงหล่นจากสวรรค์อย่างงั้นรึ?"ซูอาโฝวใบหน้ากระตุก.
"ใช่!"จงซานกล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
"เจ้ามั่นใจได้อย่างไรว่าเป็นสถานที่ปราชญ์เทพไท่ซ่างล่วงหล่นจากท้องฟ้า?
บางที่ปราชญ์เทพไท่ซ่างอาจจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเหนียงเหนียงนวี่หว๋าก็เป็นได้."ซูอาโฝวกล่าว.
"ไม่เกี่ยวอย่างงั้นรึ? บางที,การกระทำของปราชญ์เทพนั้น,ทุกอย่างล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่ลึกล้ำ! แม่ทัพหงเซียว,รบกวนใช้วิชาสร้างแผนที่ทะเลแถบนั้นออกมาด้วย!"จงซานกล่าว.
"อืม!"หงเซียวพยักหน้ารับ.
พื้นที่ทะเลที่ถูกสร้างขึ้นมาด้วยอำนาจวิเศษ,เป็นสถานที่ที่ปราชญ์เทพไท่ซ่างล่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้านั่นเอง.
"มีอะไรอยู่อย่างงั้นรึ?"ซูอาโฝวที่ไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย.
"นี่ข้อมูล,แม่ทัพหงเซียวดูแล้วใช่หรือไม่?"จงซานที่ชี้ไปยังข้อมูลต่างๆที่ได้รวบรวมมา.
"ใช่,ดูแล้ว,ทว่าไม่เห็นมีอะไรเลย!"หงเซียวพยักหน้า.
"สถานที่รอบๆนี้มีเจ็ดสำนักที่อยู่รอบๆที่จะถึงในวันที่เจ็ดหลิวเยว่!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"หืม? เรื่องนี้,บันทึกไม่ได้ชัดเจนนัก!"หงเซียวที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
จงซานที่ส่งแผ่นริ้วหยกออกไปยังซูอาโฝว.
"ข้าจะให้อาโฝวอ่านให้ท่านฟัง,รบกวนแม่ทัพหงเซียวทำสัญลักษณ์บนแผนที่ด้วย!"จงซานกล่าว.
ซูอาโฝวที่รับมันมาในทันที.
"สำนักประตูเมฆน้ำแข็ง,สำนักหมื่นเกาะ! ไปจนถึงสำนักหยวน,สำนักหมู่เกาะน้ำเงิน!......................!"ซูอาโฝวที่เริ่มอ่านข้อมูล.
ทว่าในเวลาเดียวกันนั้น,หงเซียวที่ทำสัญลักษณ์ต่างๆเป็นจุดสีแดงขึ้นบนแผนที่ด้วยเช่นกัน.
หลังจากที่ซูอาโฝวอ่านไปจนครบ 100
สำนัก,ดวงตาของหงเซียวที่เบิกกว้างกลมโต.
บนเกาะจุดสีแดงที่เขาทำเครื่องหมาย,สามารถดูเป็นตัวอักษรขึ้นมา.
"หว๋า?"กงจูจิวเหว่ยที่อุทานออกมาเสียงดัง.
"หว๋า? อักษรหว๋า,เหนียงเหนียงนวีหว๋า?
อยู่ที่นี่?"ซูอาโฝวที่เอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"แต่ว่า,หลายสำนักที่เพิ่งปรากฏออกมาหลังจากผ่านมาหลายแสนปีแล้ว,นี่มันความสามารถแบบใดกัน?"หงเซียวที่ไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย.
"ไม่ใช่ความสามารถอะไร,ที่มีหลายสำนักเพิ่งเกิดขึ้นมาหลังจากผ่านมาหลายแสนปีนั้น,เพราะว่ามีคนที่อยู่เบื้อหลังคอยสนับสนุนและทำลายสำนักเกิดใหม่หลายแห่งไป,หลังจากที่เหนียงเหนียงนวี่หว๋าตายไปแล้ว,ได้ทิ้งคนกลุ่มหนึ่งเอาไว้เบื้องหลัง."จงซานกล่าว.
"ไม่มีทาง,เหนียงเหนียงนวี่หว๋าร้ายกาจขนาดนั้นเลยรึ?
หลังจากที่ล่วงหล่นจากสวรรค์ผ่านมาหลายแสนปีแล้ว,แผนการของนางยังคงก้าวเดินต่อไปอย่างงั้นรึ?"ซูอาโฝวที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ.
"ไม่ใช่เรื่องยากอะไร,เพียงแค่รักษาตำแหน่งต่างๆของสำนักเหล่านั้นเอาไว้,ตราบเท่าที่พบกับคนที่เชื่อใจได้,ย่อมไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้,และยังสามารถเตรียมคนเพื่อสร้างสำนักใหม่ได้ด้วยอย่างไม่อยากเย็นอะไร,และสำนักเหล่านั้นเองก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษนัก,และยังมีอีกหลายสำนักที่หายไปอย่างไม่มีเหตุผล."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ทว่าในเวลาเดียวกันนั้น,ซูอาโฝวและหงเซียวที่จ้องมองจงซานด้วยความประหลาดใจ.
ผิดปรกติเกินแล้ว,อาศัยเพียงข้อมูลเพียงแค่สำนักต่างๆที่อยู่รอบๆ,คาดไม่ถึงเลยว่าจะสามารถสร้างเป็นตัวอักษรได้อย่างงั้นรึ?
คนผู้นี้? คิดได้อย่างไรกัน?
ทุกคนที่จ้องมองไปยังจงซานกลายเป็นเงียบงัน.อึ้งไปตามๆกัน.
จงซานใช้เวลานานเท่าไหร่กัน?
ถึงได้เตรียมการนี้เอาไว้ได้,คาดไม่ถึงเลยว่ากับสิ่งที่จงซานกล่าว,เหมือนว่ามันไม่ใช่อะไรที่ยากเลย?
ซูอาโฝวเวลานี้หายใจหอบ,ภายในหัวที่รับรู้ว่า,กับตัวเองแตกต่างกันมากมายขนาดนี้เลยรึ?
"อย่างไรก็ตาม,พวกเราก็สามารถยืนยันได้ว่าสมบัติของเหนียงเหนียงนวี่หว๋านั้นอยู่ที่นี่,เป็นสถานที่ที่ปราชญ์เทพไท่ซ่างล่วงหล่นจากสวรรค์,กับคำอธิบายนี้ไม่มีปัญหา,ส่วนการที่ปราชญ์เทพไท่ซ่างได้เดินทางมาตกตายยังสถานที่แห่งนี้,และที่เหนียงเหนียงนวี๋หว่านั้นได้ล่วงหล่นจากสวรรค์ไปก่อนแล้ว,ปราชญ์เทพไท่ซ่างมาที่นี่ต้องการทำอะไร?
เรื่องนี้คงจะต้องคิดใตร่ตรองอีกครั้ง!"จงซานที่กล่าวขณะที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เรื่องที่ปราชญ์เทพไท่ซ่างมาตกตายที่นี่,ข้าไม่เห็นจะสนใจเลย,สิ่งที่ข้าต้องการคือสมบัติที่หายไปของเหนียงเหนียงนวี๋หว๋า! เรื่องนี้สำคัญที่สุด!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาในทันที.
"ไม่ใช่ว่าอาวุโสซูต้าจี้เคยบอกกงจูแล้วไม่ใช่รึ?"จงซานที่เผยยิ้มให้กับกงจูจิวเหว่ย.
ราวกับว่าจงซานรู้ความลับของนางด้วย,กงจูจิวเหว่ยที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย.
"เอาล่ะ,เอาล่ะ,บอกเจ้าก็ได้,อาวุโสซูต้าจี้,ได้มอบสิ่งหนึ่งต่อข้า,ทว่ามันจะใช้ได้เมื่อเจอสถานที่ดังกล่าวแล้ว,มันคือกุญแจที่จะใช้ได้ในเวลานั้น,ดังนั้นสถานที่อื่นๆนั้นไม่มีทางใช้ได้,ตอนนี้คิดว่าคงจะได้ใช้แล้ว!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาในทันที.
"?แล้วก่อหน้านี้ทำไมไม่พูดออกมาเล่า!"ซูอาโฝวที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
"ข้าต้องการให้เจ้ามอบอุปกรณ์ต้าเซียนให้ข้า,เจ้ายังไม่ยอม,แล้วทำไมข้าต้องบอกเจ้าด้วย!"กงจูจิวเหว่ยแค่นเสียง.
ซูอาโฝวถึงกับพูดไม่ออก.
"เช่นนั้น,ไม่ใช่ว่ามีเพียงพวกเราที่รู้ไม่ใช่รึ?"ซูอาโฝวที่เอ่ยออกมาในทันที.
"เป็นไปไม่ได้,มีคนที่รู้เรื่องนี้อีกมา,เกี่ยวกับข้อมูลต่างๆไม่ยากที่จะวิเคราะห์,อย่างน้อย,ข้าเชื่อว่าเซียนเซิงหลี่ย่อมรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว!"จงซานกล่าว.
ซูอาโฝว "................!"
"ทว่า,อยู่บนดวงดาว,ไกลออกไป,ด้วยความแข็งแกร่งของพวกเรา,ใช้เวลา
35 ปี,ก็ยังบินไปไม่ถึงเลย!"ซูอาโฝวที่เอ่ยออกมาอีกครั้ง.
"เหนียงเหนียงนวี๋หว๋าคงจะเตรียมการอะไรเอาไว้แล้ว,แน่นอนว่าต้องเป็นวิธีที่พิเศษ,ตราบเท่าที่พวกเราไปถึงที่นั่นจะต้องรับรู้อย่างแน่นอน!"จงซานกล่าว.
"ตกลง!"
"จงซาน เจ้าออกมาเดี๋ยวนี้!!!!!!!!!!!!!!!"
ในเวลานั้น,เสียงที่ดังสนั่นก็ดังขึ้นด้านนอก.
เสียงที่ดังสนั่นนี้,ทำให้ทุกคนต้องขมวดคิ้วไปมา.
"ซือหม่าจงเหิง?"กงจูจิวเหว่ยที่ขมวดคิ้วไปมา.
ทุกคนที่ก้าวออกมาด้านนอกห้องโถง,ที่ลานนั้น,ปรากฏคนกลุ่มหนึ่ง,ซือหม่าชิงและซือหม่าจงเหิงและคนจำนวนหนึ่งที่สวมชุดสีดำ.
ทว่าที่ด้านหน้าของพวกเขานั้น,ในเวลานี้ปรากฏโลงศพอยู่ด้านหน้า!
เพราะว่าซือหม่าจงเหิงและซือหม่าชิงมีสถานะค่อนข้างสูง,ดังนั้นเหล่าทหารจึงไม่กล้าขวางพวกเขาเอาไว้.
"ซือหม่าจงเหิง,เจ้าต้องการทำอะไร?"กงจูจิวเหว่ยที่ชำเลืองมองตาโต.
"อะไร? จงซานสังหารหลานข้าซือหม่าเฉียนจวิน,ยังจะบอกว่าทำอะไรอย่างงั้นรึ?"ซือหม่าจงเหิงที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ซือหม่าเฉียนจวิน?
ข้าจำไม่ได้เลยว่าได้สังหารคนผู้นี้ไป? "จงซานเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
จงซานจ้องมองไปยังซือหม่าชิง,จงซานไม่จำเป็นต้องคิดให้เปลืองสมอง,ซือหม่าชิงที่มาวันนี้ไม่ได้มาเพื่อซือหม่าเฉียนจวิน,ทว่าเป็นศิลาเทวะห้าสีต่างหาก.
เพราะว่าซือหม่าชิงนั้นรับรู้ว่าศิลาเทวะห้าสีนั้นอยู่กับจงซาน,เวลานั้นเขาไม่สามารถคว้ามันมาได้,เวลานี้หากรอให้จงซานหลอมผสานมันไปแล้ว,เขาก็จะไม่สามารถคว้ามันมาได้ตลอดไป.
"มีคนมากมายที่ยืนยันเรื่องนี้ได้,คิดจะยอกย้อนเล่นลิ้นอย่างงั้นรึ?"ซือหม่าจงเหิงกล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"เล่นลิ้น,ซือหม่าจงเหิงเจ้ามันบ้าไปแล้วรึ?คนหลายสิบล้านคนก็เห็นกันทั้งนั้น,ซือหม่าเฉียนจวินได้ลอบสังหารจงซาน,ทว่าไม่เพียงลอบสังหารไม่สำเร็จ,หนำซ้ำยังตกตายไปด้วยลูกศรของตัวเอง,กับเรื่องที่ไร้สำนึกเช่นนี้,ตระกูลซือหม่าไม่รู้จักละอายอย่างงั้นรึ?"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ชิ,กงจู,ซือหม่าเฉียนจวิน,ไม่ใช่ครอบครัวของเจ้า,เจ้าถึงไม่เข้าใจ,ไม่ว่าอย่างไร,จงซานก็สังหารซือหม่าเฉียนจวิน,จะต้องชดใช้ด้วยชีวิต!"ซือหม่าจงเหิงที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ชดใช้ด้วยชีวิต?
มีคุณสมบัติใดที่จะมาเอาชีวิตข้า?"จงซานที่เผยยิ้มเหยียดหยัน.
"ตระกูลซือหม่ามีคุณสมบัติ,เจ้าเป็นแค่ราชวงศ์เมืองขึ้น,สังหารเสาหลักของอาณาจักร,ข้ามีสิทธิ์อันชอบทำที่จะจัดการเจ้า!"ซือหม่าชิงที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"เจ้ามีอำนาจอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เซียนเซิงหลี่,ก่อนหน้านี้เจ้าก็เห็น,เจ้าจงบอกไป,ข้าซือหม่าชิง,มีสิทธิ์อันชอบทำที่จะจัดการจงซานใช่หรือไม่?"ซือหม่าชิงที่กล่าวออกมาในทันที.
ระหว่างที่กล่าวนั้น,ที่ไกลออกไปปรากฏเซียนเซิงหลี่ขึ้นมาในทันที.
"ฝันไปเถอะ,ซือหม่าเฉียนจวินถ้าจะโทษก็โทษตัวเอง,มีอะไรเกี่ยวกับจงซาน?
จงซานเป็นเหมินเค่อของข้า,ห้ามใครทำอะไรเขา!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
เซียนเซิงหลี่ที่ฝืนยิ้มออกมา,หากรู้ว่าเรื่องจะเป็นเช่นนี้เขาคงไม่มา.
"นี่เป็นธรรมเนียมของศาลเทวะไท่ชู,เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับอำนาจความสำคัญของขุนนางอาณาจักรของพวกเรา,เซียนเซิงหลี่มีอะไรจะกล่าวหรือไม่?"ซือหม่าชิงที่กล่าวต่อเซียนเซิงหลี่.
"เซียนเซิงหลี่,เจ้าไม่ควรที่จะข่มเหงข้า,ไม่เช่นนั้นข้ากลับไปต้องบอกกับเซิ่งหวังแน่!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"เป็นความจริงว่ามันเป็นธรรมเนียมของไท่ชู,ทว่าซือหม่าเฉียนจวินได้ลอบโจมตีคนอื่นก่อน,อ๋องน้อยไม่สามารถใช้อำนาจเต็มส่วนจัดการจงซานได้,ทว่า,ยังสามารถออกแบบวิธีลงโทษได้,ตราบเท่าที่จงซานทนได้,การตายของซือหม่าเฉียนจวินก็ไม่สามารถเอาผิดจงซานได้อีก!"เซียนเซิงหลี่กล่าว.
จงซานที่หรี่ตาจ้องมอง,นี่คือธรรมเนียมของศาลเทวะไท่ชูอย่างงั้นรึ?
เป็นธรรมเนียมที่เข้าข้างฝั่งคนของศาลเทวะไทชูอย่างชัดเจน,สำหรับคนนอกแล้ว,ไม่มีสิทธิ์อันชอบธรรมเลยในศาลเทวะไท่ชูไม่ใช่รึ?
ดูเหมือนว่าจะอยู่ที่นี่นานไปไม่ได้แล้ว.
"เช่นนั้นข้าจะใช้ค่ายกลกระบี่สังหารเซียน,ตราบเท่าที่จงซานสามารถเดินออกมาจากค่ายกลกระบี่สังหารเซียนได้,ข้าซือหม่าชิง,จะรับผิดชอบและไม่เอาเรื่องนี้อีกต่อไป!"ซือหม่าชิงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ซือหม่าชิง,ไม่ใช่ว่าเจ้าหมายเอาชีวิตรึไง,ค่ายกลกระบี่สังหารเซียน,มีตรงใหนที่เจ้าไม่ได้หมายเอาชีวิตของจงซานกัน?"กงจูจวเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"ใครให้มันเอาชีวิตของซือหม่าเฉียนจวินไปล่ะ?"ซือหม่าชิงที่แค่นเสียงเย็นชา.
"วันนี้ใครกล้าทำอะไรจงซาน,ข้าจะเอาเรื่องมันแน่!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"เซียนเซิงหลี่,ท่านควรจะกล่าวอะไร,ท่านต้องการให้หวังจิวทำลายทำเนียมอย่างงั้นรึ?ข้าคิดว่าเซิ่งหวังคงไม่ต้องการเห็น!"ซือหม่าชิง
ทำลายทำเนียมอย่างงั้นรึ?ดูเหมือนว่าคำนี้จะอ่อนไหวไม่น้อยกับสถานการณ์เวลานี้,เซียนเซิงหลี่ที่ดวงตาหดเกร็ง.
"เซียนเซิงหลี่,ท่านจะอยู่ข้างใหน?"กงจูจิวเหว่ยที่เต็มไปด้วยความโกรธ.
"กงจู,เรื่องนี้แม้นว่าข้าจะสามารถ,แต่ทว่าหลังจากนี้,เซิ่งหวัง......!"เซียนเซิงหลี่ที่จดจ้องมองไปยังกงจูจิวเหว่ย,เห็นได้ชัดเจนว่า,เขาได้ตัดสินใจที่จะเสียสละจงซานแล้ว.
จงซานหาได้สนใจคนอื่นๆ,ทำลายกฎเกณฑ์อย่างงั้นรึ?
สำคัญขนาดนั้นเลยรึ? เซิ่งหวังไท่ชูไม่ต้องการเห็น?
ไม่สงสัยเลยว่าก่อนหน้านี้จวงจื่อได้กล่าวออกมาว่า,ให้ออกมาหาผลประโยชน์ด้านนอก.ดูเหมือนว่าหลายๆอย่างในชิงชิว,เซิ่งหวังไท่ชูไม่สามารถควบคุมได้อย่างงั้นรึ?
"เซียนเซิงหลี่,ท่านต้องการให้จงซานตายจริงๆรึ?"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง.
"ค่ายกลกระบี่สังหารเซียน,ไม่เห็นจะมีอะไร?"จงซานที่ออกมาขวางกงจูจิวเหว่ยเอาไว้.
"ฮ่าฮ่า,พูดจาใหญ่โต,เซิ่งหวังต้าเจิ้ง?
เจ้ายังไม่รู้ตัวอีกว่ากำลังก้าวไปยืนอยู่บนเขียง?"ซือหม่าจงเหิงที่กล่าวออมกาด้วยเสียงเย็นชา.
"ค่ายกลกระบี่สังหารเซียน?
ข้าจงซานพอจะมีประสบการอยู่บ้าง,กลัวว่าข้าทะลวงค่ายกลออกมาได้,จะมีบางคนกุมหน้าร้องไห้ในความอับอายที่ต้องได้รับ!"จงซานแค่นเสียงเย็นชา.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น