Immortality Chapter 882 Discovery of Zhong Shan
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 882 การค้นพบของจงซาน.
Chapter 882 Discovery of Zhong Shan
"หลังจากที่อาจารย์ได้จากไปแล้ว.จงซานก็คำนับเพียงฟ้าดิน! อาวุโสมีความปรารถนาดี,จงซานรู้สึกซาบซึ้งยิ่งนัก,ทว่าคงต้องขอปฏิเสธ,เรื่องนี้อย่าได้กล่าวอีกเลย!"จงซานที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีเจตนาร้ายหรือไม่จึงได้ปฏิเสธไปในทันที.
ในเวลานี้แทบทุคนต่างก็จ้องมองจงซานราวกับคนบ้า,หลังจากนี้การบำเพ็ญเพียรจะยิ่งลำบากมากขึ้นเรื่อง,เพียงแค่เซียนสวรรค์?
หลายๆคนที่อยู่ในที่นี่คงจะอยู่ในระดับเซียนสวรรค์ไปจนชั่วชีวิตด้วยซ้ำ.
ต้องการเป็นต้าเซียนรึ?
จวงจื่อ,ต้องรู้ด้วยว่า,เขามีความแข็งแกร่งที่ใกล้เคียงปราชญ์เทพที่สุด,พลังของเขานั้นไม่มีใครที่จะปฏิเสธที่จะรับเขาเป็นอาจารย์อย่างแน่นอน.
จงซานกำลังคิดอะไรกัน?
ปฏิเสธ,ทั้งที่จวงจื่อเป็นคนออกปากเอง,คาดไม่ถึงเลยว่าจะปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่าเช่นนี้?
ความอิจฉาที่พลั่งพรู,มากขึ้นและก็มากขึ้น,จนหลายๆคนที่อิจฉาจนดวงตาแดงกล่ำ,จงซานโชคดีขนาดนี้เลยรึ?
เฉิงไป่อี้และซือหม่าชิงที่ใบหน้ากลายเป็นมืดคลึ้มจดจ้องมองไปยังจงซาน.
ประมุขนิกายจื่อเซียวที่ขมวดคิ้วไปมา,แม้แต่เซิ่งหวังไท่ชูใบหน้าท่าทางใต้หน้ากากยังเป็นประกาย.
กงจูจิวเวห่ยที่อยู่ข้างๆ,ใบหน้าของนางที่แสดงท่าทางร้อนใจ! ยังไม่ยอมรับอีก?
จวงจื่อที่เผยยิ้มจ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"ในเมื่อไม่ปรารถนา,จวงจื่อก็ไม่ต้องการบังคับ."
"อาวุโสช่างเมตานัก!"จงซานพยักหน้า.
แม้ว่าจงซานจะไม่รุ้ว่าจวงจื่นั้นมีจุดประสงใด,ทว่าจงซานก็ปฏิเสธไปตามลงสังหร,เขาไม่ต้องการทำลายวิถีของราชา,จงซานไม่เชื่อว่าจวงจื่อนั้นจะรับเขาเป็นศิษย์โดยไม่มีผลประโยชน์อะไร.
เกี่ยวกับเรื่องที่คาดไม่ถึงในโลกใบเล็ก,ความเป็นไปจิตใจของผู้คน,จงซานเคยเห็นมาหมดแล้ว,ไม่ว่าจะเป็นความรักหรือเกลียดชังทุกอย่างล้วนแล้วแต่มีเหตุผลของมัน,ทำไมจวงจื่อจึงตั้งใจที่จะรับเข้าเป็นศิษย์ล่ะ?
เพียงแค่อี้หลานเชวี๋ยยกยอเขาเท่านี้นะรึ?
ด้วยวิถีกระบี่เทียนจื่อของจวงจื่อ,เขาย่อมสามารถมองผ่านวิถีแห่งราชาได้อย่างชัดแจ้ง,ไม่ใช่คนที่จะทำอะไรไปตามอารมณ์อย่างแน่นอน.
ยิ่งมีเชาว์ปัญญาที่สูงสง,และมีความสามารถที่เลิศล้ำ,ไม่มีเหตุผลเลย
มีเหรอที่จะสนใจคนในระดับต่ำ?
พรสวรรค์ทางร่างกายที่กว้างอย่างงั้นรึ?หลายปีก่อนอดีตประมุขตระกูลเทียน,เทียนเสิ่นจื่อเคยเอ่ยถึงเหมือนกัน,แม้ว่าเทียนเสิ่นจื่อจะแสดงท่าทางประหลาดใจ,ทว่าก็ไม่ใช่เหตุผลเลยที่จวงจื่อจะรับเขาเป็นศิษย์.
ด้วยการเดินทางมาถึงวันนี้,กับคนที่ทรงพลังเช่นจวงจื่อ,จงซานไม่เชื่อเช่นกันว่าจวงจื่อจะมีแค่เป้าหมายเดียว.
กับคำเช่นนี้,ย่อมต้องมีเป้าหมายที่ลึกล้ำซ่อนอยู่.
หากว่าในวันนี้จงซานได้ก้าวไปถึงระดับเซียนโบราณแล้ว,บางที่การที่จวงจื่อแสดงตัวต้องการรับเขาเป็นศิษย์อาจจะเป็นเรื่องจริง,ทว่าด้วยพลังฝึกตนเพียงเซียนสวรรค์,ไม่มีทางที่จะอยู่ในสายตาของจวงจื่ออย่างแน่นอน,เรื่องนี้จะต้องมีอะไรบางอย่างแน่.
จวงจื่อที่ราวกับว่าเห็นท่าทางเป็นปฏิปักษ์ของจงซานได้,จึงพยักหน้าและกล่าวออกมาว่า,"เช่นนั้นก็ขึ้นอยู่กับชะตาก็แล้วกัน,หากว่าต้องการ,ก็จงมาหาข้าได้!"
"ขอบคุณอาวุโส!"จงซานพยักหน้ารับ.
หลังจากที่จวงจื่อจากไปแล้ว,กงจูจิวเหว่ยที่เต้นไปมา.
"จงซาน,เจ้าโง่จริงๆ,ทิ้งโอกาสดีๆไป!"กงจูจิวเหว่ยกล่าวออกมาเสียงดัง.
"หากข้าไปกับเขา,แล้วใครจะเป็นเหมินเค่อให้กับเจ้า!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"หืม,อืม,ใช่!"กงจูจิวเหว่ยที่พยักหน้าทันที,ราวกับว่านางพบกับปัญหาแล้ว.
ส่วนคนอื่นเวลานี้จ้องมองจงซานด้วยท่าทางแปลกประหลาด.
ทำไมจวงจื่อถึงได้สนใจในตัวจงซาน?
ใบหน้าของประมุขนิกายจื่อเซียวที่เปลี่ยนเป็นดำมืด,ขณะที่เขาเตรียมที่จะจัดการจงซาน,ทว่าเมื่อเห็นท่าทางของจวงจื่อ,ก็ทำให้ประมุขนิกายจื่อเซียวลังเลใจ.
ประมุขนิกายจื่อเซียวที่จ้องมองจงซานอย่างเย็นชา,ก่อนที่จะสะบัดแขนเสื้อ,พร้อมกับนำเฉิงไป่อี้จากไปในทันที.
"เซียนเซิงหลี่,ได้ยินคำพูดของอาวุโสจวงจื่อแล้วหรือไม่?"เซิ่งหวังไท่ชูที่กล่าวสอบถามออกไป.
"ครับ!"
"ถอนกำลังของทัพไท่ชู,ออกคำสั่งแจ้งไปทั่วหล้า,ศิลาเทวะห้าสีนั้นอยู่ในอาวุโสมือของอาวุโสจวงจื่อแล้ว!"เซิ่งหวังไท่ชูกล่าว.
"รับทราบ!"
จากนั้นเซิ่งหวังไท่ชูก็กลุ่มคนของไท่ชูจากไป.
ซือหม่าชิงก่อนจากไป,จับจ้องมองจงซานอย่างลึกล้ำ.
"เซิ่งหวังจง,ไว้พบกันโอกาสหน้า!"ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยพยักหน้าและกล่าวออกมา.
"ไว้พบกันโอกาสหน้า!"จงซานพยักหน้ารับ.
จากนั้นปรมาจารย์หมากซือเหม่ยก็หายไปในทันที.
ผู้คนที่อยู่รอบๆเองก็เริ่มจากไปทีละน้อยน้อยที่ละน้อย,สลายหายไปจนหมด.
ในเวลานี้,ทุกคนที่หาสถานที่อื่น,กลับคืนสู่เหตุการณ์ก่อนหน้านี้.
เกาะกุยหายไปแล้ว,พื้นที่รอบๆที่กลายเป็นโล่งไปเรียบร้อยแล้ว,ในเวลานี้ยังเหลือคนสี่คน,จงซาน,ซูอาโฝว,กงจูจิวเหว่ยและหงเซียว.
"เอาล่ะ,กลับกันได้แล้ว,ศิลาเทวะห้าสีนั้นก็ไม่มีอีกต่อไปแล้ว,พวกเรากลับชิงชิวกัน!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาพลางรู้สึกผิดหวังอยู่เล็กน้อย.
"ใช่แล้ว,จงซาน,เจ้ายังดูอะไรอยู่อีก?"ซูอาโฝวที่กล่าวออกมาในทันที.
ทว่าในเวลานั้น,จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,ส่ายหน้าไปมาอีกด้วย.
"มีอะไร?"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ศิลาเทวะห้าสีนั้น,ไม่ใช่สมบัติที่หายไปของเหนียงเหนียงนวีหว๋า,สมบัติที่หายไปของเหนียงเหนียงนวีหว๋านั้นยังไม่ปรากฏ,มันยังอยู่ในทะเลอ้าวไลแห่งนี้!"จงซานที่กล่าวออมกาด้วยความมั่นใจ.
"เป็นไปได้อย่างไร?
มันไม่ใช่ศิลาเทวะห้าสีหรอกรึ?"ซูอาโฝวที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
ส่วนกงจูจิวเหว่ยก่อนหน้านี้ที่รู้สึกเศร้าใจ,ทันใดนั้นก็เปลี่ยนมาเป็นตื่นเต้นขึ้นมาในทันที.
"เจ้ามันสมองน้อยจะไปรู้อะไร,หุบปากไปเลย!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
หงเซียวที่จ้องมองจงซานด้วยความสงสัย.
"เจ้ามั่นใจได้อย่างไรว่าสมบัติที่หายไปของเหนียงเหนียงนวีหว๋ายังอยู่ในทะเลอ้าวไล?"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาในทันที.
"อาวุโสซูต้าจี้เองก็ได้บอกแล้วว่าสมบัตินั้นเกี่ยวข้องกับเผ่าจิ้งจอก,ศิลาเทวะหาสีนั้นเกี่ยวข้องกับเผ่าจิ้งจอกอย่างงั้นรึ?
ไม่ใช่สมบัติที่หายไปอย่างแน่นอน,อีกอย่างศิลาเทวะห้าสีนั้นมีอยู่ก่อนที่ปราชญ์เทพจะต่อต้านเทียนชู,มันเป็นผนึกกักขังกุยเช่อ,เวลามันไม่ตรงกัน,อีกอย่าง,อาวุโสจวงจื่อก็ได้บอกกล่าวก่อนหน้านี้ด้วย!"จงซานกล่าว.
"อาวุโสจวงจื่อบอกอย่างงั้นรึ?"กงจูจิวเหว่ยที่แสดงความสงสัยออกมา.
"จวงจื่อบอกว่าอย่าได้เสียงเวลาที่นี่,ไม่ใช่ว่าเป็นคำแนะนำอย่างงั้นรึ?
อย่างน้อยก็อธิบายได้ว่าภายในทะเลอ้าวไลนั้นยังมีความลับใหญ่บางอย่างซ่อนอยู่."จงซานที่กล่าวยืนยัน.
"จงซาน,เจ้ายอดเยี่ยมมาก!
เยี่ยมเลย,สมบัติที่หายไปของเหนียงเหนียงนวีหว๋าแน่นอนว่าไม่ใช่ศิลาเทวะห้าสี,มันยังคงอยู่ในทะเลอ้าวไล,พวกเราจะต้องไปหา,พวกเราจะต้องเจอแน่!"กงจูจิวเหว่ยที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นเป็นอย่างมาก.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมา,"พวกเราที่คาดเดาได้,แน่นอนว่าต้องมีคนอื่นคาดเดาได้เช่นกัน,ไม่รู้ว่าตอนนี้มีใครบ้าง! การหาต่อไป,จะต้องระวังยิ่งกว่าเดิม!"
"อืม!"
จงซานที่ครุ่นคิดจดจ้องมองไปยังกงจูจิวเหว่ย,เหมือนว่านางจะรับรู้อยู่แล้วว่าศิลาเทวะห้าสีนั้นไม่ใช่สมบัติที่หายไปของเหนียงเหนียงนวีหว๋า,เพียงแต่นางต้องแกล้งเซ่อแสดงท่าทางเช่นนั้นออกมาด้วยอย่างงั้นรึ?
ประมุขนิกายจื่อเซียวที่นำเฉิงไป่อี้จากมาก.
"ประมุข,จวงจื่อที่ออกหน้าปกป้องจงซานเช่นนี้,พวกเราควรที่จะหาโอกาสพื้นที่ลับในการสังหารจงซาน!"เฉิงไปอี้กล่าว.
ประมุขนิกายจื่อเซียวจ้องมองไปยังเฉิงไปอี้พร้อมกับส่ายหน้าไปมา,"ข้าไม่ต้องการสังหารจงซานในเวลานี้.
ได้ยินคำพูดท่าทางของประมุขนิกายแล้ว,เฉิงไป่อี้ที่ขมวดคิ้วไปมา"ครับ!"
"อืม!"
"ปราะมุข,ท่านกลับไปก่อน,ข้ายังมีเรื่องเล็กน้อยต้องจัดการ!"เฉิงไป่อี้กล่าว.
"ระวังตัวด้วย!"ประมุขจื่อเซียวกล่าว.
"ขอบคุณประมุข!"เฉิงไป่อี้พยักหน้ารับ.
จากนั้น,เฉิงไป่อี้ที่เหินออกไป,บินออกไปหายไปที่ขอบฟ้าไกลในทันที.
ประมุขนิกายจื่อเซียวที่จ้องมองเฉิงไป่อี้จากไป,แววตาที่ดูมืดมน,จากนั้นที่มุมปากที่เผยยิ้มเหยียดหยันออกมา.
ซือหม่าชิงขณะที่กลับมาพร้อมกับเซิ่งหวังไท่ชูระหว่างทาง.
"เซิ่งหวัง,ซือหม่าเฉียนจวิน,แม้ว่าจะต้องโทษตัวเขา,ทว่ายังไงก็คือลูกพี่ลูกน้องของข้า,ข้าต้องการที่จะทำตามกฏเกณฑ์"ซือหม่าชิงกล่าว.
"เซิ่งหวัง,ซือหม่าเฉียนจวินนั้นเป็นหลานของผู้ใต้บังคับบัญชา,เฉินเองก็ต้องการทำตามกฏเกณฑ์!"ซือหม่าเฉียนจวินที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"อืม,ไปได้!"เซิ่งหวังไท่ชูที่พยักหน้ารับ.
ซือหม่าเฉียนจวินและซือหม่าจงเหิงที่แสดงความเคารพต่อเซิ่งหวังเล็กน้อย,จากนั้นก็บินจากไป.
เซิ่งหวังไท่ชูที่จ้องมองคนทั้งสองที่จากไป,ก่อนที่จะกล่าวออกมาเบาๆ,"เซียนเซิงหลี่!"
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"
"ออกคำสั่งออกไป,ให้เหล่าแม่ทัพนายกองดำเนินการเรื่องต่างๆเหมือนเดิม!"เซิ่งหวังไท่ชูกล่าว.
"รับทราบ!"
เซียนเซิงหลี่ที่รับรู้ได้ในทันทีความหมายของเซิ่งหวังนั้น,รับรู้ว่าสมบัติที่หายไปของเหนียงเหนียงนวี่หว๋านั้นยังไม่เสร็จสิ้น.
จงซานที่กลับมายังฐานที่มั่นเกาะก่อนหน้านี้.
"จงซาน,เจ้าพบสถานที่ของสมบัติที่หายไปของเหนียงเหนียงนวีหว๋าแล้วอย่างงั้นรึ?"กงจูจิวเหว่ยที่สอบถามออกมา.
"พอรู้แล้ว!"จงซานครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"พอรู้แล้ว? นี่เจ้าหาเจอแล้วอย่างงั้นรึ?
ไม่มีทาง!
คนอื่นหากมาหลายแสนปียังไม่เจอ,แล้วเจ้าหานานเท่าไหร่กัน?"ซูอาโฝวที่กล่าวออกมาด้วยความตกใจ.
"ไม่,หลายแสนปีนั้น,พวกเขาได้หาสมบัติของปราชญ์เทพไท่ซ่างที่ล่วงหล่นลงมา,ไม่ได้ค้นหาสมบัติของเหนียงเหนียงหนี่หว๋า,ข่าวนี้เพิ่งกระจายออกไปไม่ถึงปีด้วยซ้ำ!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"แล้วอย่างไร?
ไม่ใช่ว่าเจ้าเป็นคนเจอคนแรกหรอกรึ?"ซูอาโฝวที่กล่าวออกมาด้วยความอัศจรรย์ใจ.
"ไม่,ข้ายังไม่เจอ,ทว่ารู้ว่าต้องไปหาที่ใด!"จงซานส่ายหน้าไปมา.
"ต่างกันอย่างไร?
ตอนนี้ยังไม่มีใครคิดออกด้วยซ้ำ."
"ใครบอกล่ะว่ามีเพียงแค่ข้าที่คิดได้?"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"สมบัติของเหนียงเหนียงนวีหว๋าอยู่ที่ใหนอย่างงั้นรึ?
พวกเราจะได้รีบไปเอาก่อนใคร,ไม่ให้คนอื่นๆได้ไปชิงมาก่อน."กงจูจิวเหว่ยที่ขมวดคิ้วส่ายหน้าไปมา.
"ไม่สามารถนำมันมาได้,หากยังไม่ถึงเวลา!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"หมายความว่าอย่างไร?"
"ภายในเขตของทะเลอ้าวไล,มียอดฝีมือมากมายที่ค้นหาแล้ว,ไม่เว้นแม้แต่ปราชญ์เทพ,หากแต่ก็ยังไม่พบสมบัติที่หายไปของเหนียงเหนียงนวีหว๋า,นั่นก็เพราะมันไม่ได้อยู่ในทะเล!"จงซานที่กล่าวยืนยัน.
"?ไม่ได้อยู่? แล้วมันอยู่ที่ใหน?"
"บนท้องฟ้า! เหนือทะเลอ้าวไล!"จงซานกล่าวยืนยัน.
"บนอากาศ?"
"มันจะปรากฏออกมาวันที่เจ็ดหลิวเยว่ตอนบ่ายวันเดียวเท่านั้น!"จงซานที่กล่าวอย่างมั่นใจ.
"ข้ารู้แล้ว."กงจูจิวเหว่ยที่ราวกับว่าตระหนักได้ในทันที.
"รู้อะไรอย่างงั้นรึ?"ซูอาโฝวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ดวงดาว,การโคจรของดวงดารา,ทุกๆปีมันจะโคจรมาบรรจบกัน,เมื่อถึงวันที่เจ็ดหลิวเยว่ตอนบ่าย,ดวงดาวจะอยู่ในตำแหน่งพิเศษ,พลังของมันจะทำให้สมบัติของเหนียงเหนียงนวีหว๋าปรากฏออกมา,ทว่าเนื่องจากมันอยู่ในเวลาบ่าย,แสงดวงตาวันที่เจิดจ้า,จึงทำให้ไม่สามารถมองเห็นสมบัติบนอากาศได้ชัดเจน! ทำให้ผู้คนมากมายหลายแสนปีไม่สามารถมองเห็นมันได้,จึงทำให้ยังไม่มีใครพบ!"กงจูจิวเหว่ยที่ดวงตาเป็นประกาย.
Chapter 882 Discovery of Zhong Shan
钟山的发现
การค้นพบของจงซาน.
"หลังจากที่อาจารย์ได้จากไปแล้ว.จงซานก็คำนับเพียงฟ้าดิน! อาวุโสมีความปรารถนาดี,จงซานรู้สึกซาบซึ้งยิ่งนัก,ทว่าคงต้องขอปฏิเสธ,เรื่องนี้อย่าได้กล่าวอีกเลย!"จงซานที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีเจตนาร้ายหรือไม่จึงได้ปฏิเสธไปในทันที.
ในเวลานี้แทบทุคนต่างก็จ้องมองจงซานราวกับคนบ้า,หลังจากนี้การบำเพ็ญเพียรจะยิ่งลำบากมากขึ้นเรื่อง,เพียงแค่เซียนสวรรค์?
หลายๆคนที่อยู่ในที่นี่คงจะอยู่ในระดับเซียนสวรรค์ไปจนชั่วชีวิตด้วยซ้ำ.
ต้องการเป็นต้าเซียนรึ?
จวงจื่อ,ต้องรู้ด้วยว่า,เขามีความแข็งแกร่งที่ใกล้เคียงปราชญ์เทพที่สุด,พลังของเขานั้นไม่มีใครที่จะปฏิเสธที่จะรับเขาเป็นอาจารย์อย่างแน่นอน.
จงซานกำลังคิดอะไรกัน?
ปฏิเสธ,ทั้งที่จวงจื่อเป็นคนออกปากเอง,คาดไม่ถึงเลยว่าจะปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่าเช่นนี้?
ความอิจฉาที่พลั่งพรู,มากขึ้นและก็มากขึ้น,จนหลายๆคนที่อิจฉาจนดวงตาแดงกล่ำ,จงซานโชคดีขนาดนี้เลยรึ?
เฉิงไป่อี้และซือหม่าชิงที่ใบหน้ากลายเป็นมืดคลึ้มจดจ้องมองไปยังจงซาน.
ประมุขนิกายจื่อเซียวที่ขมวดคิ้วไปมา,แม้แต่เซิ่งหวังไท่ชูใบหน้าท่าทางใต้หน้ากากยังเป็นประกาย.
กงจูจิวเวห่ยที่อยู่ข้างๆ,ใบหน้าของนางที่แสดงท่าทางร้อนใจ! ยังไม่ยอมรับอีก?
จวงจื่อที่เผยยิ้มจ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,"ในเมื่อไม่ปรารถนา,จวงจื่อก็ไม่ต้องการบังคับ."
"อาวุโสช่างเมตานัก!"จงซานพยักหน้า.
แม้ว่าจงซานจะไม่รุ้ว่าจวงจื่นั้นมีจุดประสงใด,ทว่าจงซานก็ปฏิเสธไปตามลงสังหร,เขาไม่ต้องการทำลายวิถีของราชา,จงซานไม่เชื่อว่าจวงจื่อนั้นจะรับเขาเป็นศิษย์โดยไม่มีผลประโยชน์อะไร.
เกี่ยวกับเรื่องที่คาดไม่ถึงในโลกใบเล็ก,ความเป็นไปจิตใจของผู้คน,จงซานเคยเห็นมาหมดแล้ว,ไม่ว่าจะเป็นความรักหรือเกลียดชังทุกอย่างล้วนแล้วแต่มีเหตุผลของมัน,ทำไมจวงจื่อจึงตั้งใจที่จะรับเข้าเป็นศิษย์ล่ะ?
เพียงแค่อี้หลานเชวี๋ยยกยอเขาเท่านี้นะรึ?
ด้วยวิถีกระบี่เทียนจื่อของจวงจื่อ,เขาย่อมสามารถมองผ่านวิถีแห่งราชาได้อย่างชัดแจ้ง,ไม่ใช่คนที่จะทำอะไรไปตามอารมณ์อย่างแน่นอน.
ยิ่งมีเชาว์ปัญญาที่สูงสง,และมีความสามารถที่เลิศล้ำ,ไม่มีเหตุผลเลย
มีเหรอที่จะสนใจคนในระดับต่ำ?
พรสวรรค์ทางร่างกายที่กว้างอย่างงั้นรึ?หลายปีก่อนอดีตประมุขตระกูลเทียน,เทียนเสิ่นจื่อเคยเอ่ยถึงเหมือนกัน,แม้ว่าเทียนเสิ่นจื่อจะแสดงท่าทางประหลาดใจ,ทว่าก็ไม่ใช่เหตุผลเลยที่จวงจื่อจะรับเขาเป็นศิษย์.
ด้วยการเดินทางมาถึงวันนี้,กับคนที่ทรงพลังเช่นจวงจื่อ,จงซานไม่เชื่อเช่นกันว่าจวงจื่อจะมีแค่เป้าหมายเดียว.
กับคำเช่นนี้,ย่อมต้องมีเป้าหมายที่ลึกล้ำซ่อนอยู่.
หากว่าในวันนี้จงซานได้ก้าวไปถึงระดับเซียนโบราณแล้ว,บางที่การที่จวงจื่อแสดงตัวต้องการรับเขาเป็นศิษย์อาจจะเป็นเรื่องจริง,ทว่าด้วยพลังฝึกตนเพียงเซียนสวรรค์,ไม่มีทางที่จะอยู่ในสายตาของจวงจื่ออย่างแน่นอน,เรื่องนี้จะต้องมีอะไรบางอย่างแน่.
จวงจื่อที่ราวกับว่าเห็นท่าทางเป็นปฏิปักษ์ของจงซานได้,จึงพยักหน้าและกล่าวออกมาว่า,"เช่นนั้นก็ขึ้นอยู่กับชะตาก็แล้วกัน,หากว่าต้องการ,ก็จงมาหาข้าได้!"
"ขอบคุณอาวุโส!"จงซานพยักหน้ารับ.
จวงจื่อที่จ้องมองไปรอบๆ,ก่อนที่จะมองไปยังเซิ่งหวังไท่ชู,พร้อมกับพยักหน้าให้,จากนั้นแสงสีขาวก็พวยพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า,ส่วนชายที่ถูกยึดครองร่างก็ล่วงหล่นลงไปในทะเลทันที.
หลังจากที่จวงจื่อจากไปแล้ว,กงจูจิวเหว่ยที่เต้นไปมา.
"จงซาน,เจ้าโง่จริงๆ,ทิ้งโอกาสดีๆไป!"กงจูจิวเหว่ยกล่าวออกมาเสียงดัง.
"หากข้าไปกับเขา,แล้วใครจะเป็นเหมินเค่อให้กับเจ้า!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"หืม,อืม,ใช่!"กงจูจิวเหว่ยที่พยักหน้าทันที,ราวกับว่านางพบกับปัญหาแล้ว.
ส่วนคนอื่นเวลานี้จ้องมองจงซานด้วยท่าทางแปลกประหลาด.
ทำไมจวงจื่อถึงได้สนใจในตัวจงซาน?
ใบหน้าของประมุขนิกายจื่อเซียวที่เปลี่ยนเป็นดำมืด,ขณะที่เขาเตรียมที่จะจัดการจงซาน,ทว่าเมื่อเห็นท่าทางของจวงจื่อ,ก็ทำให้ประมุขนิกายจื่อเซียวลังเลใจ.
ประมุขนิกายจื่อเซียวที่จ้องมองจงซานอย่างเย็นชา,ก่อนที่จะสะบัดแขนเสื้อ,พร้อมกับนำเฉิงไป่อี้จากไปในทันที.
"เซียนเซิงหลี่,ได้ยินคำพูดของอาวุโสจวงจื่อแล้วหรือไม่?"เซิ่งหวังไท่ชูที่กล่าวสอบถามออกไป.
"ครับ!"
"ถอนกำลังของทัพไท่ชู,ออกคำสั่งแจ้งไปทั่วหล้า,ศิลาเทวะห้าสีนั้นอยู่ในอาวุโสมือของอาวุโสจวงจื่อแล้ว!"เซิ่งหวังไท่ชูกล่าว.
"รับทราบ!"
จากนั้นเซิ่งหวังไท่ชูก็กลุ่มคนของไท่ชูจากไป.
ซือหม่าชิงก่อนจากไป,จับจ้องมองจงซานอย่างลึกล้ำ.
"เซิ่งหวังจง,ไว้พบกันโอกาสหน้า!"ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยพยักหน้าและกล่าวออกมา.
"ไว้พบกันโอกาสหน้า!"จงซานพยักหน้ารับ.
จากนั้นปรมาจารย์หมากซือเหม่ยก็หายไปในทันที.
ผู้คนที่อยู่รอบๆเองก็เริ่มจากไปทีละน้อยน้อยที่ละน้อย,สลายหายไปจนหมด.
ศิลาเทวะห้าสี,ค่ายกลหยกลวงคุนหลุน,ค่ายกลกระบี่สังหารเซียน,อสุรกายปิศาจกุยเช่อ,และปราชญ์เทพทั้งสามที่เดินทางมาถึง,จวงจื่อแนะนำกระบี่,ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนี้เพียงพอที่จะทิ้งเป็นเรื่องราวที่ล้ำล้ำให้คนเล่าขาน.
ในเวลานี้,ทุกคนที่หาสถานที่อื่น,กลับคืนสู่เหตุการณ์ก่อนหน้านี้.
เกาะกุยหายไปแล้ว,พื้นที่รอบๆที่กลายเป็นโล่งไปเรียบร้อยแล้ว,ในเวลานี้ยังเหลือคนสี่คน,จงซาน,ซูอาโฝว,กงจูจิวเหว่ยและหงเซียว.
"เอาล่ะ,กลับกันได้แล้ว,ศิลาเทวะห้าสีนั้นก็ไม่มีอีกต่อไปแล้ว,พวกเรากลับชิงชิวกัน!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาพลางรู้สึกผิดหวังอยู่เล็กน้อย.
"ใช่แล้ว,จงซาน,เจ้ายังดูอะไรอยู่อีก?"ซูอาโฝวที่กล่าวออกมาในทันที.
ทว่าในเวลานั้น,จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,ส่ายหน้าไปมาอีกด้วย.
"มีอะไร?"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ศิลาเทวะห้าสีนั้น,ไม่ใช่สมบัติที่หายไปของเหนียงเหนียงนวีหว๋า,สมบัติที่หายไปของเหนียงเหนียงนวีหว๋านั้นยังไม่ปรากฏ,มันยังอยู่ในทะเลอ้าวไลแห่งนี้!"จงซานที่กล่าวออมกาด้วยความมั่นใจ.
"เป็นไปได้อย่างไร?
มันไม่ใช่ศิลาเทวะห้าสีหรอกรึ?"ซูอาโฝวที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
ส่วนกงจูจิวเหว่ยก่อนหน้านี้ที่รู้สึกเศร้าใจ,ทันใดนั้นก็เปลี่ยนมาเป็นตื่นเต้นขึ้นมาในทันที.
"เจ้ามันสมองน้อยจะไปรู้อะไร,หุบปากไปเลย!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
หงเซียวที่จ้องมองจงซานด้วยความสงสัย.
"เจ้ามั่นใจได้อย่างไรว่าสมบัติที่หายไปของเหนียงเหนียงนวีหว๋ายังอยู่ในทะเลอ้าวไล?"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาในทันที.
"อาวุโสซูต้าจี้เองก็ได้บอกแล้วว่าสมบัตินั้นเกี่ยวข้องกับเผ่าจิ้งจอก,ศิลาเทวะหาสีนั้นเกี่ยวข้องกับเผ่าจิ้งจอกอย่างงั้นรึ?
ไม่ใช่สมบัติที่หายไปอย่างแน่นอน,อีกอย่างศิลาเทวะห้าสีนั้นมีอยู่ก่อนที่ปราชญ์เทพจะต่อต้านเทียนชู,มันเป็นผนึกกักขังกุยเช่อ,เวลามันไม่ตรงกัน,อีกอย่าง,อาวุโสจวงจื่อก็ได้บอกกล่าวก่อนหน้านี้ด้วย!"จงซานกล่าว.
"อาวุโสจวงจื่อบอกอย่างงั้นรึ?"กงจูจิวเหว่ยที่แสดงความสงสัยออกมา.
"จวงจื่อบอกว่าอย่าได้เสียงเวลาที่นี่,ไม่ใช่ว่าเป็นคำแนะนำอย่างงั้นรึ?
อย่างน้อยก็อธิบายได้ว่าภายในทะเลอ้าวไลนั้นยังมีความลับใหญ่บางอย่างซ่อนอยู่."จงซานที่กล่าวยืนยัน.
"จงซาน,เจ้ายอดเยี่ยมมาก!
เยี่ยมเลย,สมบัติที่หายไปของเหนียงเหนียงนวีหว๋าแน่นอนว่าไม่ใช่ศิลาเทวะห้าสี,มันยังคงอยู่ในทะเลอ้าวไล,พวกเราจะต้องไปหา,พวกเราจะต้องเจอแน่!"กงจูจิวเหว่ยที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นเป็นอย่างมาก.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมา,"พวกเราที่คาดเดาได้,แน่นอนว่าต้องมีคนอื่นคาดเดาได้เช่นกัน,ไม่รู้ว่าตอนนี้มีใครบ้าง! การหาต่อไป,จะต้องระวังยิ่งกว่าเดิม!"
"อืม!"
จงซานที่ครุ่นคิดจดจ้องมองไปยังกงจูจิวเหว่ย,เหมือนว่านางจะรับรู้อยู่แล้วว่าศิลาเทวะห้าสีนั้นไม่ใช่สมบัติที่หายไปของเหนียงเหนียงนวีหว๋า,เพียงแต่นางต้องแกล้งเซ่อแสดงท่าทางเช่นนั้นออกมาด้วยอย่างงั้นรึ?
-------------------------------------------------------------
ประมุขนิกายจื่อเซียวที่นำเฉิงไป่อี้จากมาก.
"ประมุข,จวงจื่อที่ออกหน้าปกป้องจงซานเช่นนี้,พวกเราควรที่จะหาโอกาสพื้นที่ลับในการสังหารจงซาน!"เฉิงไปอี้กล่าว.
ประมุขนิกายจื่อเซียวจ้องมองไปยังเฉิงไปอี้พร้อมกับส่ายหน้าไปมา,"ข้าไม่ต้องการสังหารจงซานในเวลานี้.
ได้ยินคำพูดท่าทางของประมุขนิกายแล้ว,เฉิงไป่อี้ที่ขมวดคิ้วไปมา"ครับ!"
"อืม!"
"ปราะมุข,ท่านกลับไปก่อน,ข้ายังมีเรื่องเล็กน้อยต้องจัดการ!"เฉิงไป่อี้กล่าว.
"ระวังตัวด้วย!"ประมุขจื่อเซียวกล่าว.
"ขอบคุณประมุข!"เฉิงไป่อี้พยักหน้ารับ.
จากนั้น,เฉิงไป่อี้ที่เหินออกไป,บินออกไปหายไปที่ขอบฟ้าไกลในทันที.
ประมุขนิกายจื่อเซียวที่จ้องมองเฉิงไป่อี้จากไป,แววตาที่ดูมืดมน,จากนั้นที่มุมปากที่เผยยิ้มเหยียดหยันออกมา.
---------------------------------------------------------
ซือหม่าชิงขณะที่กลับมาพร้อมกับเซิ่งหวังไท่ชูระหว่างทาง.
"เซิ่งหวัง,ซือหม่าเฉียนจวิน,แม้ว่าจะต้องโทษตัวเขา,ทว่ายังไงก็คือลูกพี่ลูกน้องของข้า,ข้าต้องการที่จะทำตามกฏเกณฑ์"ซือหม่าชิงกล่าว.
"เซิ่งหวัง,ซือหม่าเฉียนจวินนั้นเป็นหลานของผู้ใต้บังคับบัญชา,เฉินเองก็ต้องการทำตามกฏเกณฑ์!"ซือหม่าเฉียนจวินที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"อืม,ไปได้!"เซิ่งหวังไท่ชูที่พยักหน้ารับ.
ซือหม่าเฉียนจวินและซือหม่าจงเหิงที่แสดงความเคารพต่อเซิ่งหวังเล็กน้อย,จากนั้นก็บินจากไป.
เซิ่งหวังไท่ชูที่จ้องมองคนทั้งสองที่จากไป,ก่อนที่จะกล่าวออกมาเบาๆ,"เซียนเซิงหลี่!"
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"
"ออกคำสั่งออกไป,ให้เหล่าแม่ทัพนายกองดำเนินการเรื่องต่างๆเหมือนเดิม!"เซิ่งหวังไท่ชูกล่าว.
"รับทราบ!"
เซียนเซิงหลี่ที่รับรู้ได้ในทันทีความหมายของเซิ่งหวังนั้น,รับรู้ว่าสมบัติที่หายไปของเหนียงเหนียงนวี่หว๋านั้นยังไม่เสร็จสิ้น.
-------------------------------------------------------
จงซานที่กลับมายังฐานที่มั่นเกาะก่อนหน้านี้.
"จงซาน,เจ้าพบสถานที่ของสมบัติที่หายไปของเหนียงเหนียงนวีหว๋าแล้วอย่างงั้นรึ?"กงจูจิวเหว่ยที่สอบถามออกมา.
"พอรู้แล้ว!"จงซานครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"พอรู้แล้ว? นี่เจ้าหาเจอแล้วอย่างงั้นรึ?
ไม่มีทาง!
คนอื่นหากมาหลายแสนปียังไม่เจอ,แล้วเจ้าหานานเท่าไหร่กัน?"ซูอาโฝวที่กล่าวออกมาด้วยความตกใจ.
"ไม่,หลายแสนปีนั้น,พวกเขาได้หาสมบัติของปราชญ์เทพไท่ซ่างที่ล่วงหล่นลงมา,ไม่ได้ค้นหาสมบัติของเหนียงเหนียงหนี่หว๋า,ข่าวนี้เพิ่งกระจายออกไปไม่ถึงปีด้วยซ้ำ!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"แล้วอย่างไร?
ไม่ใช่ว่าเจ้าเป็นคนเจอคนแรกหรอกรึ?"ซูอาโฝวที่กล่าวออกมาด้วยความอัศจรรย์ใจ.
"ไม่,ข้ายังไม่เจอ,ทว่ารู้ว่าต้องไปหาที่ใด!"จงซานส่ายหน้าไปมา.
"ต่างกันอย่างไร?
ตอนนี้ยังไม่มีใครคิดออกด้วยซ้ำ."
"ใครบอกล่ะว่ามีเพียงแค่ข้าที่คิดได้?"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"สมบัติของเหนียงเหนียงนวีหว๋าอยู่ที่ใหนอย่างงั้นรึ?
พวกเราจะได้รีบไปเอาก่อนใคร,ไม่ให้คนอื่นๆได้ไปชิงมาก่อน."กงจูจิวเหว่ยที่ขมวดคิ้วส่ายหน้าไปมา.
"ไม่สามารถนำมันมาได้,หากยังไม่ถึงเวลา!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"หมายความว่าอย่างไร?"
"ภายในเขตของทะเลอ้าวไล,มียอดฝีมือมากมายที่ค้นหาแล้ว,ไม่เว้นแม้แต่ปราชญ์เทพ,หากแต่ก็ยังไม่พบสมบัติที่หายไปของเหนียงเหนียงนวีหว๋า,นั่นก็เพราะมันไม่ได้อยู่ในทะเล!"จงซานที่กล่าวยืนยัน.
"?ไม่ได้อยู่? แล้วมันอยู่ที่ใหน?"
"บนท้องฟ้า! เหนือทะเลอ้าวไล!"จงซานกล่าวยืนยัน.
"บนอากาศ?"
"มันจะปรากฏออกมาวันที่เจ็ดหลิวเยว่ตอนบ่ายวันเดียวเท่านั้น!"จงซานที่กล่าวอย่างมั่นใจ.
"ข้ารู้แล้ว."กงจูจิวเหว่ยที่ราวกับว่าตระหนักได้ในทันที.
"รู้อะไรอย่างงั้นรึ?"ซูอาโฝวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ดวงดาว,การโคจรของดวงดารา,ทุกๆปีมันจะโคจรมาบรรจบกัน,เมื่อถึงวันที่เจ็ดหลิวเยว่ตอนบ่าย,ดวงดาวจะอยู่ในตำแหน่งพิเศษ,พลังของมันจะทำให้สมบัติของเหนียงเหนียงนวีหว๋าปรากฏออกมา,ทว่าเนื่องจากมันอยู่ในเวลาบ่าย,แสงดวงตาวันที่เจิดจ้า,จึงทำให้ไม่สามารถมองเห็นสมบัติบนอากาศได้ชัดเจน! ทำให้ผู้คนมากมายหลายแสนปีไม่สามารถมองเห็นมันได้,จึงทำให้ยังไม่มีใครพบ!"กงจูจิวเหว่ยที่ดวงตาเป็นประกาย.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น