Immortality Chapter 873 At a crucial moment
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 873 ช่วงเวลาวิกฤติ.
Chapter 873 At a crucial moment
"โปรดวางใจ,เพียงแค่เปรียบฝีมือเท่านั้น,ข้าไม่ต้องการหมายชีวิตเจ้าแต่อย่างใด!"เฉิงไป่อี้ที่เผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา.
คำพูดของเฉิงไป่อี้ที่กล่าวท้าท้ายเขาท่ามกลางสายตาของผู้ฝึกตนมากมายที่เดินทางมายังเกาะกุย,ซึ่งมาคนมากมายที่ค้างติดอยู่รอบๆเกาะไม่สามารถเข้าไปในเกาะได้ในเวลานี้.
ในเวลานี้จงซานที่จ้องมองไปยังเฉิงไป่อี้แววตาด้วยตาหรี่ลง.
เฉิงไป่อี้ที่ไม่ปล่อยให้โต้แย้ง,ทว่าได้กล่าวเชิงบังคับไปในทันที,เปรียบฝีมือย่างงั้นรึ?
คนทั้งสองต่างก็อยู่ในกลุ่มอิทธิพลที่ต่างกัน,การเปรียบฝีมือในสถานการณ์เช่นนี้เป็นการสร้างความสนใจกับฝูงชนอย่างงั้นรึ?
เฉิงไป่อี้เขาต้องการทำอะไรกัน?
"ใครคือจงซาน?"
"เจ้าไปภพหยินมาอย่างงั้นรึ? เจ้าคงไม่รู้จักจงซาน,เซิ่งหวังต้าเจิ้ง,ก่อนหน้านี้ได้ใช้ฝ่ามือกำจัดต้าเซียนคนหนึ่งไป!"
"ใช้ฝ่ามือกำจัดต้าเซียนไปอย่างงั้นรึ?นี่เขาอยู่ในระดับต้าเซียน?
หรือว่าต้าเซียนขั้นปลาย?"
"ไม่ใช่,ข้าได้ยินข่าวมาว่าจงซานมีระดับเซียนสวรรค์ขั้นที่สอง,อย่างไรก็ตามฝ่ามือของเขานั้นทรงพลังเป็นอย่างมาก,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนเช่นนี้,ทว่าความจริงที่เขาใช้ฝ่ามือกำจัดต้าเซียนได้ทุกคนต่างก็รู้ดี
"
"เซียนสวรรค์ขั้นที่สองอย่างงั้นรึ?
ดูเหมือนว่าเขาจะพบจุดจบซะแล้ว!
เฉิงไป่อี้นั้นเป็นยอดฝีมือที่มีชื่อเสียงของนิกายจื่อเซียว.
"ทำไมเฉิงไป่อี้ต้องการเปรียบฝีมือกับจงซานที่นี่ล่ะ?"
"นี่เขาต้องการสังหารจงซานอย่างงั้นรึ?"
"ไม่ใช่,ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้บอกว่าไม่ต้องการชีวิตของจงซานไม่ใช่รึ?"
"เขาพูดแล้วเจ้าเชื่ออย่างงั้นรึ?"
เสียงของคนมากมายต่างก็พูดคุยกันไปต่างๆนาๆ,เต็มไปด้วยความสงสัย,คนที่เฉิงไป่อี้,ต้องการเปรียบฝีมือ,ทุกคนที่อยากรู้อยากเห็นกันแทบจะทุกคน.
"เฉิงไปอี้,เจ้าต้องการทำอะไร?
ต้องการเป็นศัตรูกับศาลเทวะไท่ชูอย่างงั้นรึ?
ก่อนหน้านี้เซิ่งหนี่ของพวกเจ้ากำลังจะตาย,ก็เป็นจงซานเข้าไปช่วยเหลืออย่างสุดความสามารถ,มีปัญหาอะไร,ไม่สำนึกบุญคุณ,แต่กลับกลายเป็นคนเนรคุณไร้หัวใจอย่างงั้นรึ?
หรือว่าแท้จริงแล้วเจ้าต้องการให้เซิ่งหนี่ตายไป,จึงต้องการมาสังหารจงซานที่ทำลายแผนการของเจ้าไปอย่างงั้นรึ?"กงจูจิวเหว่ยที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
"ฮือๆๆๆ...................."
กับคำพูดของกงจูจิวเหว่ยทำให้ผู้คนส่งเสียงอื้ออึ้งเซ็งแซ่,แม้ว่ากงจูจิวเหว่ยจะเป็นคนที่เอาแต่ใจ,ทว่านางก็ไม่ใช่คนโง่,แม้แต่ชาญฉลาดด้วยซ้ำ,ไม่เช่นนั้นคงไม่ทำให้ซูอาโฝวรู้สึกหวาดกลัว,แม้แต่มองเห็นความสามารถของจงซาน.
กับคำพูดของนาง,กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวว่าจงซานเพิ่งช่วยเซิ่งหนี่ของนิกายจื่อเซียว,หากว่าเจ้าต้องการสังหารจงซาน,ก็แปลว่าเนรคุณ,อีกทั้งยังทำลายชื่อเสียงของเฉิงไปอี้ที่ต้องการทำให้เซิ่งหนี่ตายไป.
ทันใดนั้น,ทุกคนที่จับจ้องมองไปยังเฉิงไปอี้,เคยได้ยินข่าวมาว่า,เฉิงไป่อี้ที่อยู่ในนิกายจื่อเซียวนั้น,มีภาพพจน์ไม่ดีนัก,แม้แต่จื่อซวินยังไม่ชอบเขาอีกด้วย.
แววตาของเฉิงไป่อี้เบิกกว้าง,"ข้าไม่ได้บอกรึว่าไม่ต้องการหมายเอาชีวิตเจ้า,ทว่าต้องการเปรียบฝีมือเท่านั้น!"
"แล้วทำไมถึงต้องเป็นเวลานี้? ทำไมครึ่งเดือนที่แล้วเจ้าไม่พูดกัน?"จงซานที่กล่าวออกมาเบาๆ.
กับคำพูดของกงจูจิวเหว่ยที่ช่วยสนับสนุนจงซาน,และดูเหมือนว่าสถานการณ์เวลานี้จะข้ามาฝั่งของจงซานที่ได้เพิ่มความสงสัยเข้าไปอีก.
"ทำไม,เจ้าไม่ต้องการให้คนทั่วหล้าได้เห็นรึไง,ว่าฝ่ามือของเจ้าจะร้ายกาจ,หรือฝ่ามือของข้าร้ายกาจกว่ากัน!"เฉิงไป่อี้แค่นเสียงเย็นชา.
เฉิงไป่อี้นั้นไม่ได้สนใจคนทั่วหล้านางที่สนใจเพียงจื่อซวิน,แม้ว่าเวลานี้นางจะไม่เห็น,ทว่าหากข่าวแพร่ออกไป,นางจะต้อง
รู้บ้างว่าเขาเฉิงไป่อี้นั้นแข็งแกร่งกว่าจงซานมาก!
ในวันนี้,การประลองฝ่ามือ,ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องเกิดขึ้น!
จงซานที่จ้องมองลึกเข้าไปในสายตาของเฉิงไป่อี้,ราวกับว่าเข้าใจความตั้งใจของเขา,ดังนั้นจึงไม่ต้องการกล่าวอะไรไร้สาระต่อไปอีก,จึงได้กล่าวออกมาอย่างสบายๆว่า,"ในเมืองเต๋าจวินเฉิงไป่อี้ต้องการจะลอบ,ไม่มีปัญหามาทดสอบกัน!"
ทดสอบอย่างงั้นรึ?
ในเวลาเดียวกันนั้น,ทั่วทั้งทะเลเปลี่ยนเป็นเงียบงัน,ทุกคนต่างก็จับจ้องมองด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ,ทอสอบอย่างงั้นรึ?
จงซานต้องการทดสอบอย่างงั้นรึ?
เซียนสวรรค์ขั้นที่สอง,ต้องการทดสอบฝ่ามือกับคนที่อยู่ในอาณาเขตเซียนโบราณอย่างงั้นรึ?
ไม่ต้องบอกก็สามารถบอกได้แล้ว,ใครกันที่แส่หาความตาย,เซียนสวรรค์และเซียนโบราณ?
"เซิ่งหวังต้าเจิ้งสมองมีปัญหาหรือไม่?"
"ไม่เข้าใจ,เรื่องนี้แปลกมา,เฉิงไป่อี้,ก็รู้อยู่แล้วว่า,จงซานมีระดับเซียนสวรรค์ขั้นที่สอง.
ไม่มีใครเอาใจช่วยจงซานแม้แต่น้อย.
"จงซาน,เจ้าบ้าไปแล้ว,เจ้าคิดจะประลองกับเขาอย่างงั้นรึ?
ก่อนหน้านี้เขาถึงกับรับมือกับปรมาจารย์ซือเหม่ยได้เลยนะ."อาโฝวที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นตกใจ.
"ใช่,จงซาน,เจ้าเป็นไรหรือไม่?
เขามีระดับเซียนโบราณ,ถึงเจ้าจะแข็งแกร่ง,ก็ไม่มีทางที่จะล้มคนที่อยู่ห่างกันสองอาณาจักรได้,เขาต้องการสร้างความอับอายให้เจ้านะ!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
"เขาไม่ได้เป็นเซียนโบราณ!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"เข้าไม่ใช่เซียนโบราณอย่างงั้นรึ?
แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไร?"กงจูจิวเหว่ยที่แสดงท่าทางประหลาดใจ.
"เขาอยู่ในระดับต้าเซียนขั้นปลาย,ก่อนหน้านี้ที่เขาประจันหน้ากับปรมาจารย์ซือเหม่ยได้เพราะปรมาจารย์ซือเหม่ยเพิ่งทะลวงไปยังอาณาจักรเซียนโบราณ,ทำให้เขายังไม่มีเวลาในการหลอมร่าง,พลังเองก็ยังไม่เสถียร,ทำให้เฉิงไป่อี้สามารถรับมือเขาได้อย่างสูสี!"จงซานกล่าวยืนยัน.
"เจ้ามั่นใจอย่างงั้นรึ?"กงจูจิวเหว่ยที่เผยท่าทางสงสัยเป็นอย่างมาก.
"ข้ามั่นใจ!"จงซานที่กล่าวย้ำอีกครั้ง.
ทำไมจงซานถึงมั่นใจ,เพราะว่าจงซานได้สังเกตเฉิงไป่อี้ตั้งแต่อยู่ในสุสานซูต้าจี้แล้ว,พลังฝึกตนของเขาเวลานั้นมีเพียงแค่ระดับเซียนสวรรค์ขั้นที่
4 ทว่าผ่านมาครึ่งเดือนหลังจากกลืนกินผู้ฝึกตนเผ่าฉลามและอุปกรณ์ต้าเซียน,ทำให้เขาก้าวไปถึงระดับเซียนสวรรค์ขั้นที่ห้า.
นับว่าเป็นการก้าวกระโดดเกินคาด,เหล่าผู้คนทั่วไปที่ยังคิดว่าเขามีระดับเซียนสวรรค์ขั้นที่สองเท่านั้น,กลับเรื่องที่น่าอัศจรรย์นี้,จะทำให้ทุกคนตื่นตะลึงอย่างแน่นอน,เพราะอย่างไร,พลังฝึกตนนั้นการจะก้าวไปแต่ระขั้นนั้นเป็นเรื่องที่ยากเย็นเป็นอย่างมาก.
เพื่อที่จะเข้าใจในอาณาเขตของตัวเอง,จะต้องต่อสู้กับคนที่เหนือกว่าสองระดับยิ่งเป็นการดี,กล่าวอีกอย่างหนึ่งมีเพียงระดับเซียนโบราณเท่านั้น,จะทำให้จงซานเข้าใจในพลังฝึกตน,แม้ว่าเขาจะมีพรสวรรค์ทางร่างกายย่ำแย่ก็ตามที.
จงซานที่มีพรสวรรค์ร่างกายเป็นร่างสนิมทองแดง,ไม่ว่าจะเป็นระดับเซียนโบราณคนใหนเห็นต่างก็เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ,หากพวกเขารับรู้ว่าร่างสนิมทองแดงนั้นยกระดับได้ในเวลาอันสั้นเช่นนั้น,จะต้องตื่นตะลึงตาค้างอย่างแน่นอน,ก่อนหน้านี้ประมุขนิกายจื่อเซียวที่เห็นพลังฝึกตนของจงซานถึงกับดวงตาหดเกร็ง,ขมวดคิ้วไปมาทีเดียว.
ทว่าเฉิงไปอี้นั้นไม่สามารถมองเห็นมันได้,ครึ่งเดือนมานี้เขาควรจะเห็นว่าจงซานตัดผ่านระดับได้,ทว่ากลับไม่แสดงท่าทางประหลาดใจอะไรออกมาเลย.
นั่นก็หมายความว่าเฉิงไป่อี้ยังก้าวไปถึงถึงระดับเซียนโบราณ,อยู่ในระดับต้าเซียนเท่านั้น,ซึ่งแน่นอนว่าการจะมองเห็นพลังฝึกตนของอีกฝ่ายได้นั้น,จะต้องมีพลังฝึกตนห่างกันสองอาณาจักร,หรือว่ามีวิชาลับหรืออุปกรณ์พิเศษหรือเป็นประสบการณ์ที่โชกโชนเท่านั้น.
ต้าเซียน? ตราบเท่าที่ยังก้าวไปไม่ถึงระดับเซียนโบราณ,จงซานก็ไม่หวาดกลัวใครทั้งนั้น!
จงซานและเฉิงเป่ยอี้,ต้องการเปรียบฝีมือกันนั้น,สร้างความสนใจต่อคนเป็นจำนวนมาก,กับความแข็งแกร่งที่ต่างกันเป็นอย่างมาก,เรื่องนี้พวกเขาต่างก็เต็มไปด้วยความอยากรู้ผลที่จะเกิดขึ้น.
เซิ่งหวังต้าเจิ้ง,ผู้ที่เป็นถึงเซิ่งหวังได้.
ทุกคนต่างก็จดจ้องมองด้วยความคาดหวัง,และที่ไกลออกไปบนเกาะแห่งหนึ่ง.
ซือหม่าเฉียนจวินและคนของเขายืนอยู่บนภูเขาสูงแห่งหนึ่ง.
"อ๋องน้อยและลุงสองยังไม่มาอีกรึ?"ซือหม่าเฉียนจวินที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เรื่องในครานี้,ดูเหมือนว่าอ๋องน้อยจะไม่สนใจ!"ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งกล่าว.
"ช่างน่าเสียดาย,ที่ไม่ได้มาเห็นเหตุการณ์ที่ยอดเยี่ยมนี้!"ซือหม่าเฉียนจวินที่เผยยิ้มอย่างชั่วร้าย.
ระหว่างที่กล่าวนั้น,แววตาของซือหม่าเฉียนจวินที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง,เขาที่ต้องการให้จงซานได้รับความอับอาย,เขาที่จ้องมองออกไป,ต้องการให้เฉิงไปอี้ผ่าร่างจงซานให้ตกตายไปซะ.
บนพื้นทะเลที่อยู่ออกไปไกล,คนสองคนที่จ้องมองออกไปด้วยแววตาเย็นชา,หนึ่งคือกงจูจิวเหว่ยและอาโฝว,และหงเซียวที่อยู่ด้านหลัง,พวกเขาที่ทำได้แค่เอาใจช่วยจงซานเท่านั้น.
"เจ้าคงจะไม่บอกกว่าต่อคนอื่นว่าข้ากำลังข่มเหงรังแกเจ้าหรอกนะ!"เฉิงไป่อี้เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
ทุกคนที่อยู่รอบๆถึงกับพูดไม่ออก,เจ้ามีระดับเซียนโบราณ,กลับกล้าท้าระดับเซียนสวรรค์ประลอง,มีอะไรที่เรียกว่ายุติธรรมกัน?
แน่นอน,ทุกคนที่มาค้นหาศิลาเทวะหาสีในเวลานี้,ไม่มีใครคิดว่ามันยุติธรรมแม้แต่คนเดียว,แต่ก็เป็นอะไรที่น่าสนุกให้พวกเขาได้เพลิดเพลินได้เช่นกัน.
มีเพียงแค่ซูอาโฝวและกงจูจิวเหว่ยที่จดจ้องมองด้วยความเหยียดหยันกับความหน้าหนาของอีกฝั่ง.
จงซานที่ไม่รู้สึกหวาดกลัวแม้แต่น้อย,เขาที่มีระดับห้าเซียนสวรรค์แล้ว,อำนาจของฝ่ามือสะบั้นสวรรค์แน่นอนว่าย่อมทรงพลังมากยิ่งขึ้นกว่าเดิมมาก.
จงซานที่ลอยออกไป,ฝ่ามือขวาของเขา,ที่รวบรวมพลัง,แสงสีเงินที่ค่อยๆสองประกายระยิบระยับ,เป็นเหมือนหมอกควันคลุมฝ่ามือของเขาเอาไว้,เป็นอักษรรูนขนาดเล็กที่ส่องประกายรอบๆฝ่ามือ.
เมื่อพลังของจงซานเพิ่มขึ้นมา,บนอากาศที่ว่างเปล่าก็ปรากฏเป็นฝ่ามือยักษ์ที่มีขนาดพันจั้งปรากฏขึ้น,เหมือนกับฝ่ามือขวาของจงซาน,ที่รวมตัวกันเหมือนกับฝ่ามือจริงๆ,และดูเหมือนว่าจะทรงพลังขึ้นเรื่อยๆ,กลิ่นอายที่น่าเกรงขาม,ที่แผ่ออกไปทั่วทะเลรอบๆ,ผืนน้ำที่เกิดขึ้นยักษ์ขึ้นมาด้วยแรงกดมหาศาลลงไปยังผิวน้ำ.
ฝ่ามือขนาดใหญ่โตกำลังกดดันไปยังร่างของเฉิงไป่อี้.
ดวงตาของเฉิงไป่อี้ที่หดเกร็ง,เขารับรู้ว่าฝ่ามือของจงซานนั้นแข็งแกร่ง,ทว่าไม่รู่ว่ามันจะแข็งแกร่งขนาดนี้,นี่ไม่ใช่พลังที่เซียนสวรรค์จะมีได้,เขามีฝ่ามือแข็งแกร่งขนาดนี้ได้อย่างไร?
เฉิงไป่อี้ไม่กล้าประมาทแม้แต่น้อย,ทันใดนั้นเขาก็สะบัดฝ่ามือออกไป,บนอากาศที่ว่างเปล่าทันใดนั้นก็ปรากฏฝ่ามือสีขาวขึ้นในทันที.
ฝ่ามือสีขาวและฝ่ามือสีเงิน,พลังที่มีสีคล้ายๆกัน,ทว่าของจงซานนั้นดูเหมือนว่ามันจะเหมือนจริงกว่า,และยังมองเห็นเป็นเงาวับวาว,และยังมีอักษรรูนมากมายหมุนวนอยู่รอบๆ.
"ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!"
เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว,ฝ่ามือทั้งสองข้างเข้าปะทะทะกัน,พลังปะทะที่รุนแรงทรงพลังเป็นอย่างมาก,ทำให้ทะเลสั่นไหวไปมาอย่างรุนแรง,เกิดสนามวายุที่กดทับลงไป,หมู่มวลเมฆาที่อยู่รอบๆถูกเป่าหายไปทั้งหมดในทันที.
สองฝ่ามือที่เข้าปะทะกัน,พลังกระแทกที่รุนแรงยากที่จะมีใครยอมใคร.
ฝ่ามือของทั้งสองยังไม่สิ้นสุดเท่านั้น,ดูเหมือนว่าจะสามารถเพิ่มพลังขึ้นไปเรื่อยๆอีกด้วย.
แววตาของเฉิงไปอี้นั้นเผยท่าทางตื่นตระหนก,และกลายเป็นบ้าคลั่งขึ้นมา.
ไม่ได้การเป็นฝ่ามือที่ร้ายกาจมาก,เขาที่เป็นต้าเซียนขั้นปลายใช้พลังงานไป
80%
,คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่สามารถจัดการเจ้าได้?
อย่างไรก็ตามนี่คงเป็นขีดจำกัดของเจ้าแล้ว.
เฉิงไปอี้ที่ดวงตาแดงซ่าน,ฝ่ามือสีขาวที่เพิ่มพลังขึ้นอีกกดดันผลักฝ่ามือสีเงินยักษ์ของจงซานออกไปอีกในทันที.
ทว่าในเวลาเดียวกันนั้น,จงซานที่เปลี่ยนเป็นโกรธเกรี้ยวในทันที,ดูเหมือนว่าเขาคงจะต้องแสดงพลังออกมาเพื่อกล่าวเตือนเหล่าคนที่ต้องการเล่นตลกกับตัวเขา.
กายาเทพอสูร! ขั้นที่เจ็ด!
พลังที่เพิ่มขึ้นแปดเท่า,ดวงตาของจงซานที่ปรากฏเส้นโลหิตพองขึ้นมา,พลังของเขาที่เพิ่มขึ้นในทันที,ฝ่ามือของเขาก็เพิ่มพลังขึ้นอย่างรวดเร็วในทันที.
ฝ่ามือที่ทรงพลังน่าเกรงขาม,ทันใดนั้นก็เพิ่มขึ้นอีกแปดเท่าในทันที,เฉิงไป่อี้ในเวลานี้,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นขาวซีดในทันที.
ทว่าในเวลาเดียวกัน,บนเกาะที่อยู่ไกลออกไป,ซือหม่าเฉียนจวินที่ถือคันศรใหญ่ยักษ์อยู่,พร้อมกับง้างสายธนูเล็งออกไปยังจงซานที่อยู่ไกลออกไป.
"เส้าเหยี่ย,ท่านจะใช้อุปกรณ์ต้าเซียนลอบโจมตีอย่างงั้นรึ?
พลังของมันแม้แต่ระดับเซียนโบราณยังยากที่จะหลบได้,หากว่าท่านยิงออกไปตอนนี้,พวกเราจะตอบเซิ่งหวังอย่างไร!"ผู้ใต้บังคับบัญชาที่เอ่ยออกมาด้วยความตื่นตกใจ.
"ข้าต้องการให้จงซานตาย!"ซือหม่าเฉียนจวินที่กล่าวออกมาด้วยความเกลียดชัง.
พูดเสร็จ,ซือหม่าเฉียนจวินที่ปล่อยลูกศรจากคันธนูสีทอง,พุ่งออกไปด้วยความเร็วสูง,ตรงไปยังด้านหลังของจงซานจุดบอดของเขาในทันที.
"ฟิ้ว!!"
เห็นแค่เพียงริ้วแสงพุ่งออกไปด้วยความเร็วสูง,พริบตาเดียวก็เคลื่อนที่ไปถึงด้านหลังของจงซานแล้ว,ในเวลานี้จงซานที่กำลังติดพันกับเฉิงไป่อี้อยู่,จึงไม่ได้ระวังหลังของตัวเอง.
Chapter 873 At a crucial moment
千钧一发
ช่วงเวลาวิกฤติ.
"โปรดวางใจ,เพียงแค่เปรียบฝีมือเท่านั้น,ข้าไม่ต้องการหมายชีวิตเจ้าแต่อย่างใด!"เฉิงไป่อี้ที่เผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา.
คำพูดของเฉิงไป่อี้ที่กล่าวท้าท้ายเขาท่ามกลางสายตาของผู้ฝึกตนมากมายที่เดินทางมายังเกาะกุย,ซึ่งมาคนมากมายที่ค้างติดอยู่รอบๆเกาะไม่สามารถเข้าไปในเกาะได้ในเวลานี้.
ในเวลานี้จงซานที่จ้องมองไปยังเฉิงไป่อี้แววตาด้วยตาหรี่ลง.
เฉิงไป่อี้ที่ไม่ปล่อยให้โต้แย้ง,ทว่าได้กล่าวเชิงบังคับไปในทันที,เปรียบฝีมือย่างงั้นรึ?
คนทั้งสองต่างก็อยู่ในกลุ่มอิทธิพลที่ต่างกัน,การเปรียบฝีมือในสถานการณ์เช่นนี้เป็นการสร้างความสนใจกับฝูงชนอย่างงั้นรึ?
เฉิงไป่อี้เขาต้องการทำอะไรกัน?
"ใครคือจงซาน?"
"เจ้าไปภพหยินมาอย่างงั้นรึ? เจ้าคงไม่รู้จักจงซาน,เซิ่งหวังต้าเจิ้ง,ก่อนหน้านี้ได้ใช้ฝ่ามือกำจัดต้าเซียนคนหนึ่งไป!"
"ใช้ฝ่ามือกำจัดต้าเซียนไปอย่างงั้นรึ?นี่เขาอยู่ในระดับต้าเซียน?
หรือว่าต้าเซียนขั้นปลาย?"
"ไม่ใช่,ข้าได้ยินข่าวมาว่าจงซานมีระดับเซียนสวรรค์ขั้นที่สอง,อย่างไรก็ตามฝ่ามือของเขานั้นทรงพลังเป็นอย่างมาก,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนเช่นนี้,ทว่าความจริงที่เขาใช้ฝ่ามือกำจัดต้าเซียนได้ทุกคนต่างก็รู้ดี
"
"เซียนสวรรค์ขั้นที่สองอย่างงั้นรึ?
ดูเหมือนว่าเขาจะพบจุดจบซะแล้ว!
เฉิงไป่อี้นั้นเป็นยอดฝีมือที่มีชื่อเสียงของนิกายจื่อเซียว.
"ทำไมเฉิงไป่อี้ต้องการเปรียบฝีมือกับจงซานที่นี่ล่ะ?"
"นี่เขาต้องการสังหารจงซานอย่างงั้นรึ?"
"ไม่ใช่,ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้บอกว่าไม่ต้องการชีวิตของจงซานไม่ใช่รึ?"
"เขาพูดแล้วเจ้าเชื่ออย่างงั้นรึ?"
......................................................
..............................
............
เสียงของคนมากมายต่างก็พูดคุยกันไปต่างๆนาๆ,เต็มไปด้วยความสงสัย,คนที่เฉิงไป่อี้,ต้องการเปรียบฝีมือ,ทุกคนที่อยากรู้อยากเห็นกันแทบจะทุกคน.
"เฉิงไปอี้,เจ้าต้องการทำอะไร?
ต้องการเป็นศัตรูกับศาลเทวะไท่ชูอย่างงั้นรึ?
ก่อนหน้านี้เซิ่งหนี่ของพวกเจ้ากำลังจะตาย,ก็เป็นจงซานเข้าไปช่วยเหลืออย่างสุดความสามารถ,มีปัญหาอะไร,ไม่สำนึกบุญคุณ,แต่กลับกลายเป็นคนเนรคุณไร้หัวใจอย่างงั้นรึ?
หรือว่าแท้จริงแล้วเจ้าต้องการให้เซิ่งหนี่ตายไป,จึงต้องการมาสังหารจงซานที่ทำลายแผนการของเจ้าไปอย่างงั้นรึ?"กงจูจิวเหว่ยที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
"ฮือๆๆๆ...................."
กับคำพูดของกงจูจิวเหว่ยทำให้ผู้คนส่งเสียงอื้ออึ้งเซ็งแซ่,แม้ว่ากงจูจิวเหว่ยจะเป็นคนที่เอาแต่ใจ,ทว่านางก็ไม่ใช่คนโง่,แม้แต่ชาญฉลาดด้วยซ้ำ,ไม่เช่นนั้นคงไม่ทำให้ซูอาโฝวรู้สึกหวาดกลัว,แม้แต่มองเห็นความสามารถของจงซาน.
กับคำพูดของนาง,กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวว่าจงซานเพิ่งช่วยเซิ่งหนี่ของนิกายจื่อเซียว,หากว่าเจ้าต้องการสังหารจงซาน,ก็แปลว่าเนรคุณ,อีกทั้งยังทำลายชื่อเสียงของเฉิงไปอี้ที่ต้องการทำให้เซิ่งหนี่ตายไป.
ทันใดนั้น,ทุกคนที่จับจ้องมองไปยังเฉิงไปอี้,เคยได้ยินข่าวมาว่า,เฉิงไป่อี้ที่อยู่ในนิกายจื่อเซียวนั้น,มีภาพพจน์ไม่ดีนัก,แม้แต่จื่อซวินยังไม่ชอบเขาอีกด้วย.
แววตาของเฉิงไป่อี้เบิกกว้าง,"ข้าไม่ได้บอกรึว่าไม่ต้องการหมายเอาชีวิตเจ้า,ทว่าต้องการเปรียบฝีมือเท่านั้น!"
"แล้วทำไมถึงต้องเป็นเวลานี้? ทำไมครึ่งเดือนที่แล้วเจ้าไม่พูดกัน?"จงซานที่กล่าวออกมาเบาๆ.
กับคำพูดของกงจูจิวเหว่ยที่ช่วยสนับสนุนจงซาน,และดูเหมือนว่าสถานการณ์เวลานี้จะข้ามาฝั่งของจงซานที่ได้เพิ่มความสงสัยเข้าไปอีก.
"ทำไม,เจ้าไม่ต้องการให้คนทั่วหล้าได้เห็นรึไง,ว่าฝ่ามือของเจ้าจะร้ายกาจ,หรือฝ่ามือของข้าร้ายกาจกว่ากัน!"เฉิงไป่อี้แค่นเสียงเย็นชา.
เฉิงไป่อี้นั้นไม่ได้สนใจคนทั่วหล้านางที่สนใจเพียงจื่อซวิน,แม้ว่าเวลานี้นางจะไม่เห็น,ทว่าหากข่าวแพร่ออกไป,นางจะต้อง
รู้บ้างว่าเขาเฉิงไป่อี้นั้นแข็งแกร่งกว่าจงซานมาก!
ในวันนี้,การประลองฝ่ามือ,ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องเกิดขึ้น!
จงซานที่จ้องมองลึกเข้าไปในสายตาของเฉิงไป่อี้,ราวกับว่าเข้าใจความตั้งใจของเขา,ดังนั้นจึงไม่ต้องการกล่าวอะไรไร้สาระต่อไปอีก,จึงได้กล่าวออกมาอย่างสบายๆว่า,"ในเมืองเต๋าจวินเฉิงไป่อี้ต้องการจะลอบ,ไม่มีปัญหามาทดสอบกัน!"
ทดสอบอย่างงั้นรึ?
ในเวลาเดียวกันนั้น,ทั่วทั้งทะเลเปลี่ยนเป็นเงียบงัน,ทุกคนต่างก็จับจ้องมองด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ,ทอสอบอย่างงั้นรึ?
จงซานต้องการทดสอบอย่างงั้นรึ?
เซียนสวรรค์ขั้นที่สอง,ต้องการทดสอบฝ่ามือกับคนที่อยู่ในอาณาเขตเซียนโบราณอย่างงั้นรึ?
ไม่ต้องบอกก็สามารถบอกได้แล้ว,ใครกันที่แส่หาความตาย,เซียนสวรรค์และเซียนโบราณ?
"เซิ่งหวังต้าเจิ้งสมองมีปัญหาหรือไม่?"
"ไม่เข้าใจ,เรื่องนี้แปลกมา,เฉิงไป่อี้,ก็รู้อยู่แล้วว่า,จงซานมีระดับเซียนสวรรค์ขั้นที่สอง.
....................................
............
ไม่มีใครเอาใจช่วยจงซานแม้แต่น้อย.
"จงซาน,เจ้าบ้าไปแล้ว,เจ้าคิดจะประลองกับเขาอย่างงั้นรึ?
ก่อนหน้านี้เขาถึงกับรับมือกับปรมาจารย์ซือเหม่ยได้เลยนะ."อาโฝวที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นตกใจ.
"ใช่,จงซาน,เจ้าเป็นไรหรือไม่?
เขามีระดับเซียนโบราณ,ถึงเจ้าจะแข็งแกร่ง,ก็ไม่มีทางที่จะล้มคนที่อยู่ห่างกันสองอาณาจักรได้,เขาต้องการสร้างความอับอายให้เจ้านะ!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
"เขาไม่ได้เป็นเซียนโบราณ!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"เข้าไม่ใช่เซียนโบราณอย่างงั้นรึ?
แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไร?"กงจูจิวเหว่ยที่แสดงท่าทางประหลาดใจ.
"เขาอยู่ในระดับต้าเซียนขั้นปลาย,ก่อนหน้านี้ที่เขาประจันหน้ากับปรมาจารย์ซือเหม่ยได้เพราะปรมาจารย์ซือเหม่ยเพิ่งทะลวงไปยังอาณาจักรเซียนโบราณ,ทำให้เขายังไม่มีเวลาในการหลอมร่าง,พลังเองก็ยังไม่เสถียร,ทำให้เฉิงไป่อี้สามารถรับมือเขาได้อย่างสูสี!"จงซานกล่าวยืนยัน.
"เจ้ามั่นใจอย่างงั้นรึ?"กงจูจิวเหว่ยที่เผยท่าทางสงสัยเป็นอย่างมาก.
"ข้ามั่นใจ!"จงซานที่กล่าวย้ำอีกครั้ง.
ทำไมจงซานถึงมั่นใจ,เพราะว่าจงซานได้สังเกตเฉิงไป่อี้ตั้งแต่อยู่ในสุสานซูต้าจี้แล้ว,พลังฝึกตนของเขาเวลานั้นมีเพียงแค่ระดับเซียนสวรรค์ขั้นที่
4 ทว่าผ่านมาครึ่งเดือนหลังจากกลืนกินผู้ฝึกตนเผ่าฉลามและอุปกรณ์ต้าเซียน,ทำให้เขาก้าวไปถึงระดับเซียนสวรรค์ขั้นที่ห้า.
นับว่าเป็นการก้าวกระโดดเกินคาด,เหล่าผู้คนทั่วไปที่ยังคิดว่าเขามีระดับเซียนสวรรค์ขั้นที่สองเท่านั้น,กลับเรื่องที่น่าอัศจรรย์นี้,จะทำให้ทุกคนตื่นตะลึงอย่างแน่นอน,เพราะอย่างไร,พลังฝึกตนนั้นการจะก้าวไปแต่ระขั้นนั้นเป็นเรื่องที่ยากเย็นเป็นอย่างมาก.
เพื่อที่จะเข้าใจในอาณาเขตของตัวเอง,จะต้องต่อสู้กับคนที่เหนือกว่าสองระดับยิ่งเป็นการดี,กล่าวอีกอย่างหนึ่งมีเพียงระดับเซียนโบราณเท่านั้น,จะทำให้จงซานเข้าใจในพลังฝึกตน,แม้ว่าเขาจะมีพรสวรรค์ทางร่างกายย่ำแย่ก็ตามที.
จงซานที่มีพรสวรรค์ร่างกายเป็นร่างสนิมทองแดง,ไม่ว่าจะเป็นระดับเซียนโบราณคนใหนเห็นต่างก็เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ,หากพวกเขารับรู้ว่าร่างสนิมทองแดงนั้นยกระดับได้ในเวลาอันสั้นเช่นนั้น,จะต้องตื่นตะลึงตาค้างอย่างแน่นอน,ก่อนหน้านี้ประมุขนิกายจื่อเซียวที่เห็นพลังฝึกตนของจงซานถึงกับดวงตาหดเกร็ง,ขมวดคิ้วไปมาทีเดียว.
ทว่าเฉิงไปอี้นั้นไม่สามารถมองเห็นมันได้,ครึ่งเดือนมานี้เขาควรจะเห็นว่าจงซานตัดผ่านระดับได้,ทว่ากลับไม่แสดงท่าทางประหลาดใจอะไรออกมาเลย.
นั่นก็หมายความว่าเฉิงไป่อี้ยังก้าวไปถึงถึงระดับเซียนโบราณ,อยู่ในระดับต้าเซียนเท่านั้น,ซึ่งแน่นอนว่าการจะมองเห็นพลังฝึกตนของอีกฝ่ายได้นั้น,จะต้องมีพลังฝึกตนห่างกันสองอาณาจักร,หรือว่ามีวิชาลับหรืออุปกรณ์พิเศษหรือเป็นประสบการณ์ที่โชกโชนเท่านั้น.
ต้าเซียน? ตราบเท่าที่ยังก้าวไปไม่ถึงระดับเซียนโบราณ,จงซานก็ไม่หวาดกลัวใครทั้งนั้น!
จงซานและเฉิงเป่ยอี้,ต้องการเปรียบฝีมือกันนั้น,สร้างความสนใจต่อคนเป็นจำนวนมาก,กับความแข็งแกร่งที่ต่างกันเป็นอย่างมาก,เรื่องนี้พวกเขาต่างก็เต็มไปด้วยความอยากรู้ผลที่จะเกิดขึ้น.
เซิ่งหวังต้าเจิ้ง,ผู้ที่เป็นถึงเซิ่งหวังได้.
ทุกคนต่างก็จดจ้องมองด้วยความคาดหวัง,และที่ไกลออกไปบนเกาะแห่งหนึ่ง.
ซือหม่าเฉียนจวินและคนของเขายืนอยู่บนภูเขาสูงแห่งหนึ่ง.
"อ๋องน้อยและลุงสองยังไม่มาอีกรึ?"ซือหม่าเฉียนจวินที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เรื่องในครานี้,ดูเหมือนว่าอ๋องน้อยจะไม่สนใจ!"ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งกล่าว.
"ช่างน่าเสียดาย,ที่ไม่ได้มาเห็นเหตุการณ์ที่ยอดเยี่ยมนี้!"ซือหม่าเฉียนจวินที่เผยยิ้มอย่างชั่วร้าย.
ระหว่างที่กล่าวนั้น,แววตาของซือหม่าเฉียนจวินที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง,เขาที่ต้องการให้จงซานได้รับความอับอาย,เขาที่จ้องมองออกไป,ต้องการให้เฉิงไปอี้ผ่าร่างจงซานให้ตกตายไปซะ.
บนพื้นทะเลที่อยู่ออกไปไกล,คนสองคนที่จ้องมองออกไปด้วยแววตาเย็นชา,หนึ่งคือกงจูจิวเหว่ยและอาโฝว,และหงเซียวที่อยู่ด้านหลัง,พวกเขาที่ทำได้แค่เอาใจช่วยจงซานเท่านั้น.
"เจ้าคงจะไม่บอกกว่าต่อคนอื่นว่าข้ากำลังข่มเหงรังแกเจ้าหรอกนะ!"เฉิงไป่อี้เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
ทุกคนที่อยู่รอบๆถึงกับพูดไม่ออก,เจ้ามีระดับเซียนโบราณ,กลับกล้าท้าระดับเซียนสวรรค์ประลอง,มีอะไรที่เรียกว่ายุติธรรมกัน?
แน่นอน,ทุกคนที่มาค้นหาศิลาเทวะหาสีในเวลานี้,ไม่มีใครคิดว่ามันยุติธรรมแม้แต่คนเดียว,แต่ก็เป็นอะไรที่น่าสนุกให้พวกเขาได้เพลิดเพลินได้เช่นกัน.
มีเพียงแค่ซูอาโฝวและกงจูจิวเหว่ยที่จดจ้องมองด้วยความเหยียดหยันกับความหน้าหนาของอีกฝั่ง.
จงซานที่ไม่รู้สึกหวาดกลัวแม้แต่น้อย,เขาที่มีระดับห้าเซียนสวรรค์แล้ว,อำนาจของฝ่ามือสะบั้นสวรรค์แน่นอนว่าย่อมทรงพลังมากยิ่งขึ้นกว่าเดิมมาก.
จงซานที่ลอยออกไป,ฝ่ามือขวาของเขา,ที่รวบรวมพลัง,แสงสีเงินที่ค่อยๆสองประกายระยิบระยับ,เป็นเหมือนหมอกควันคลุมฝ่ามือของเขาเอาไว้,เป็นอักษรรูนขนาดเล็กที่ส่องประกายรอบๆฝ่ามือ.
เมื่อพลังของจงซานเพิ่มขึ้นมา,บนอากาศที่ว่างเปล่าก็ปรากฏเป็นฝ่ามือยักษ์ที่มีขนาดพันจั้งปรากฏขึ้น,เหมือนกับฝ่ามือขวาของจงซาน,ที่รวมตัวกันเหมือนกับฝ่ามือจริงๆ,และดูเหมือนว่าจะทรงพลังขึ้นเรื่อยๆ,กลิ่นอายที่น่าเกรงขาม,ที่แผ่ออกไปทั่วทะเลรอบๆ,ผืนน้ำที่เกิดขึ้นยักษ์ขึ้นมาด้วยแรงกดมหาศาลลงไปยังผิวน้ำ.
ฝ่ามือขนาดใหญ่โตกำลังกดดันไปยังร่างของเฉิงไป่อี้.
ดวงตาของเฉิงไป่อี้ที่หดเกร็ง,เขารับรู้ว่าฝ่ามือของจงซานนั้นแข็งแกร่ง,ทว่าไม่รู่ว่ามันจะแข็งแกร่งขนาดนี้,นี่ไม่ใช่พลังที่เซียนสวรรค์จะมีได้,เขามีฝ่ามือแข็งแกร่งขนาดนี้ได้อย่างไร?
เฉิงไป่อี้ไม่กล้าประมาทแม้แต่น้อย,ทันใดนั้นเขาก็สะบัดฝ่ามือออกไป,บนอากาศที่ว่างเปล่าทันใดนั้นก็ปรากฏฝ่ามือสีขาวขึ้นในทันที.
ฝ่ามือสีขาวและฝ่ามือสีเงิน,พลังที่มีสีคล้ายๆกัน,ทว่าของจงซานนั้นดูเหมือนว่ามันจะเหมือนจริงกว่า,และยังมองเห็นเป็นเงาวับวาว,และยังมีอักษรรูนมากมายหมุนวนอยู่รอบๆ.
"ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!"
เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว,ฝ่ามือทั้งสองข้างเข้าปะทะทะกัน,พลังปะทะที่รุนแรงทรงพลังเป็นอย่างมาก,ทำให้ทะเลสั่นไหวไปมาอย่างรุนแรง,เกิดสนามวายุที่กดทับลงไป,หมู่มวลเมฆาที่อยู่รอบๆถูกเป่าหายไปทั้งหมดในทันที.
สองฝ่ามือที่เข้าปะทะกัน,พลังกระแทกที่รุนแรงยากที่จะมีใครยอมใคร.
ฝ่ามือของทั้งสองยังไม่สิ้นสุดเท่านั้น,ดูเหมือนว่าจะสามารถเพิ่มพลังขึ้นไปเรื่อยๆอีกด้วย.
แววตาของเฉิงไปอี้นั้นเผยท่าทางตื่นตระหนก,และกลายเป็นบ้าคลั่งขึ้นมา.
ไม่ได้การเป็นฝ่ามือที่ร้ายกาจมาก,เขาที่เป็นต้าเซียนขั้นปลายใช้พลังงานไป
80%
,คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่สามารถจัดการเจ้าได้?
อย่างไรก็ตามนี่คงเป็นขีดจำกัดของเจ้าแล้ว.
เฉิงไปอี้ที่ดวงตาแดงซ่าน,ฝ่ามือสีขาวที่เพิ่มพลังขึ้นอีกกดดันผลักฝ่ามือสีเงินยักษ์ของจงซานออกไปอีกในทันที.
ทว่าในเวลาเดียวกันนั้น,จงซานที่เปลี่ยนเป็นโกรธเกรี้ยวในทันที,ดูเหมือนว่าเขาคงจะต้องแสดงพลังออกมาเพื่อกล่าวเตือนเหล่าคนที่ต้องการเล่นตลกกับตัวเขา.
กายาเทพอสูร! ขั้นที่เจ็ด!
พลังที่เพิ่มขึ้นแปดเท่า,ดวงตาของจงซานที่ปรากฏเส้นโลหิตพองขึ้นมา,พลังของเขาที่เพิ่มขึ้นในทันที,ฝ่ามือของเขาก็เพิ่มพลังขึ้นอย่างรวดเร็วในทันที.
ฝ่ามือที่ทรงพลังน่าเกรงขาม,ทันใดนั้นก็เพิ่มขึ้นอีกแปดเท่าในทันที,เฉิงไป่อี้ในเวลานี้,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นขาวซีดในทันที.
ทว่าในเวลาเดียวกัน,บนเกาะที่อยู่ไกลออกไป,ซือหม่าเฉียนจวินที่ถือคันศรใหญ่ยักษ์อยู่,พร้อมกับง้างสายธนูเล็งออกไปยังจงซานที่อยู่ไกลออกไป.
"เส้าเหยี่ย,ท่านจะใช้อุปกรณ์ต้าเซียนลอบโจมตีอย่างงั้นรึ?
พลังของมันแม้แต่ระดับเซียนโบราณยังยากที่จะหลบได้,หากว่าท่านยิงออกไปตอนนี้,พวกเราจะตอบเซิ่งหวังอย่างไร!"ผู้ใต้บังคับบัญชาที่เอ่ยออกมาด้วยความตื่นตกใจ.
"ข้าต้องการให้จงซานตาย!"ซือหม่าเฉียนจวินที่กล่าวออกมาด้วยความเกลียดชัง.
พูดเสร็จ,ซือหม่าเฉียนจวินที่ปล่อยลูกศรจากคันธนูสีทอง,พุ่งออกไปด้วยความเร็วสูง,ตรงไปยังด้านหลังของจงซานจุดบอดของเขาในทันที.
"ฟิ้ว!!"
เห็นแค่เพียงริ้วแสงพุ่งออกไปด้วยความเร็วสูง,พริบตาเดียวก็เคลื่อนที่ไปถึงด้านหลังของจงซานแล้ว,ในเวลานี้จงซานที่กำลังติดพันกับเฉิงไป่อี้อยู่,จึงไม่ได้ระวังหลังของตัวเอง.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น