Immortality Chapter 874 King who not measures strangely
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 874 ผังจักรพรรดิที่แปลกประหลาด.
Chapter 874 King who not measures strangely
ศรที่พุ่งตรงมาเป็นริ้วแสง,ความเร็วของลูกศรนั้นรวดเร็วมา,พริบตาเดียวก็มาถึงด้านหลังจงซานแล้ว,ทุกคนที่ตื่นตระหนกตกใจทันทีที่เห็น.
เพราะศรดังกล่าวนี้คือการลอบทำร้าย.
อาศัยการโจมตีเมื่อจงซานเปิดช่องว่าง.
กงจูจิวเหว่ยที่ตื่นตกใจ,หากแต่ไม่มีเวลาให้ช่วยแล้ว,แม้แต่ระดับเซียนโบราณ,ก็ไม่มีทางที่จะช่วยเหลือได้,มีเพียงแค่ผู้บำเพ็ญที่มีทักษะเทวะ"เวลา"เท่านั้น,ทว่าคนเหล่านั้นมีอยู่น้อยมาก,ถึงแม้นว่าจะอยู่ที่นี่,ทว่าพวกเขาก็ไม่ได้รู้จักกับจงซาน.
จงซานที่ใช้วิชากายาเทพอสูรชั้นที่เจ็ด! พลังเพิ่มขึ้นแปดเท่าในทันที.
พริบตาเดียวนั้น,ฝ่ามือสะบั้นสวรรค์ที่เพิ่มขึ้นเป็นแปดเท่า,
ฝ่ามือที่ใหญ่ขึ้นสามเท่า,ขยายขึ้นจากความว่างเปล่า,ฝ่ามือยักษ์ที่กำลังบดไปข้างหน้า,ราวกับฝ่ามือของผู้ใหญ่กำลังปะทะฝ่ามือทารก.
"ตูมมมมมมมมมมมมมมมม!"
เกิดเสียงดังนั่น,ฝ่ามือสีขาวของเฉิงไป่อี้ที่ระเบิดพร้อมกับสลาย,พลังงานอัดกระแทกที่ผลักลงไปบนผืนน้ำเกิดคลื่นหลายพันจั้งขึ้นมาในทันที.
ทว่าในเวลาเดียวกันนั้น,ศรสีทองที่พุ่งมาด้านหลังของเขาด้วยความเร็ว.
จงซานที่ตื่นตกใจตามสัณชาติญาณ,เขาที่ตระหนักได้ถึงอันตรายที่พุ่งมาด้านหลัง,ถึงกับทำให้ขนลุกไปทั่วร่าง,เตรียมที่จะใช้แปดหางสวรรค์,ทว่าความเร็วของอุปกรณ์ต้าเซียนนั้นเร็วจนน่าตื่นตะลึง,ความเป็นความตายที่คุกคามชีวิตของเขาในทันที,ทว่าของวิเศษอย่างหนึ่งที่อยู่ในร่างของจงซานก็ทำงานในทันทีเช่นกัน.
"ตูมมมมมมมมมมมมมมม!"
ที่ด้านหลังของจงซาน,ทันใดนั้นก็ปรากฏแสงสีขาวมากมายที่ถูกปล่อยออกมา,หมุนวนรอบๆร่างของเขาในรัศมีสิบจั้ง,ปกป้องด้านหลังของจงซานเอาไว้.
มองเห็นเป็นแผนภาพสีขาว,ที่ปกคลุมปิดทึบไปหมด,ดูลางๆเห็นเป็นภูเขาที่มากมายไร้ที่สิ้นสุด,ที่ตรงกลาง,ปรากฏจุดสีดำ,ที่ดูโดดเด่นเป็นอย่างมาก.
ลูกศรสีทองที่พุ่งไปยังแผนภาพในทันที,จากนั้นก็หายไปยังจุดสีดำ.
แผนภาพ,ดูเหมือนว่าจะเป็นของวิเศษเกี่ยวกับมิติอากาศ,ที่ดูดศรสีทองเข้าไปด้านใน.
ถูกดูดเขาไปด้านใน,หายไปในวงกลมของแผนภาพ,จากนั้นศพสีทองก็ถูกยิงออกมาจากแผนภาพอีกครั้งหนึ่ง.
ลูกศรที่ถูกยิงออกไปยังทิศทางเดิม,เส้นทางเดิมที่มันจากมา,ความเร็วที่รวดเร็วมากยิ่งกว่าเดิมซะอีก.
"ฟิ้ว!"
เกิดการเปลี่ยนทิศทางด้วยความเร็วสูง,ศรสีทองทันทีที่ถูกปล่อยออกมาจากแผนภาพ,ก็พุ่งกลับด้วยความเร็วกว่าเดิมหลายเท่า.
ศรที่สีทองที่กลายเป็นริ้วแสงทรงพลังมากยิ่งกว่าเดิมมาก.
ทุกๆคนที่ตื่นตะลึงไม่น้อย,นี่มันของวิเศษแบบใดกัน?
สะท้อนการโจมตีอย่างงั้นรึ?
ไม่ใช่,ลูกศรนั้น,มันวิ่งกลับไปยังทิศทางเดิม,รูปภาพนั้นได้บิดเบี้ยวเส้นทางของมันอย่างงั้นรึ?
นี่คือของวิเศษอย่างงั้นรึ?
สายตาของทุกคนที่จับจ้องมองจงซานด้วยความหวั่นเกรง.
อุปกรณ์ต้าเซียน? ของวิเศษเช่นนี้,ลึกลับไปหรือไม่?
มันเป็นของวิเศษแบบใดกัน?
ทว่าก่อนที่ทุกคนจะสำรวจมันได้อย่างระเอียด,รูปภาพดังกล่าวนั้นก็กลับเข้าไปในร่างของจงซานในทันที.
ในเวลานี้,เหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆต่างก็รู้สึกตื่นเต้นไปด้วย,ของวิเศษอะไรกัน?
แปลกไปแล้ว? ลึกล้ำเช่นนี้? ไม่เคยเห็นจงซานใช้มันมาก่อนนับตั้งแต่แยกสวรรค์?
นี่เขาไปหาของวิเศษนี้มาจากใหนกัน?
ของวิเศษอย่างงั้นรึ?
นี่คือแผนผังบรรพกาลก่อเกิด,สมบัติจิตวิญญาณ
ที่จงซานหลอมมันขึ้นมาด้วยตัวเอง,ผังจักรพรรดินั่นเอง!
ฝ่ามือของจงซานที่ทำลายฝ่ามือของเฉิงไป่อี้ไป,ก่อนที่จะหันหน้ากลับไปมองด้านหลัง,จ้องมองไปยังทิศทางของลูกศรสีทองที่ถูกยิงมา.
ลอบโจมตีอย่างงั้นรึ? ภายใต้สายตาของฝูงชนทั้งหมดต่างก็จ้องมองออกไป,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีใครบางคนกลางลอบโจมตี?
ที่ไกลออกไปนั้น,บนยอดเขาบนเกาะแห่งหนึ่ง,ซือหม่าเฉียนจวินที่เป็นคนยิงศรออกมา,เป็นอุปกรณ์ต้าเซียน,ที่แม้แต่เซียนโบราณยังยากจะป้องกันได้เอาไว้โดยง่าย,จงซานต้องตาย.
ลูกศรที่ถูกยิงออกไปนั้น,ทำให้หัวใจของซือหม่าเฉียนจวินพองโต,ความเศร้าความแค้นใจที่มีต่อจงซานกำลังจะสลายหายไปแล้ว,จงซานไม่มีทางหลบได้ย่างแน่นอน.
ลูกศรที่ทำลายทั้งร่างและวิญญาณ,ตราบเท่าแค่มันทะลวงร่าง,จะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย,แม้แต่ร่างและวิญญาณก็ถูกทำลาย.
ซือหม่าเฉียนจวินขณะที่จับจ้องมองดูจงซานตกตายไปอยู่นั้น.
ทว่า,ดวงตาของซือหม่าเฉียนจวินที่หดเกร็ง,เนื่องด้วยลูกศรสีทองที่พุ่งกลับมา,ตรงมายังจุดที่เขาอยู่ด้วยความเร็วสูง,จะเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
"ซี่!"
ลูกศรที่ทะลวงร่างซือหม่าเฉียนจวิน,ตกตายไปโดยที่ตัวเองไม่เข้าใจ,ลูกศรยิงตัวเองได้อย่างไร,มันคือลูกศรที่เขายิงออกไปอย่างงั้นรึ?
จะเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
ความไม่ยินดีอย่างที่สุด,ทว่าเวลานี้ตัวเขาได้ตกตายไปเรียบร้อยแล้ว.
"เส้าเหยี่ย,เส้าเหยี่ย!"ผู้ใต้บังคับบัญชาที่ร้องออกมาด้วยความตกใจ.
เหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาของตระกูลซือหม่าที่เร่งรีบเข้าไปช่วยซือหม่าเฉียนจวิน.
"เร็ว,เร็วเข้า,เม็ดยาเซียน,เม็ดยาต้าเซียน,เร็วเข้า,ช่วยเส้าเหยี่ยเร็วเข้า!"เสียงของผู้ใต้บังคับบัญชาผู้หนึ่งที่ดังขึ้น.
ทว่า,ศรที่ซือหม่าเฉียนจวินใช้นั้นไม่ใช่ศรธรรมดา,เขาต้องการให้จงซานตกตาย,ไม่ได้คิดว่ามันจะกลายเป็นศรปลิดชีพตัวเอง,ทำให้ไม่มียาใดที่จะสามารถช่วยเหลือเขาได้อีกต่อไปแล้ว.
ทันทีที่จงซานหันหน้ากลับไป,ก็พบแล้วว่าซือหม่าเฉียนจวินได้นำภัยพิบัติมาให้กับตัวเอง.
จงซานที่จ้องมองด้วยความเย็นชา,ก่อนที่จะไม่สนใจอีกต่อไป.
"ซือหม่าเฉียนจวิน? เจ้าสารเลว!"ซูอาโฝวที่อุทานออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"หงเซียว,ส่งคนออกไปจับคนที่อยู่บนเกาะนั่น!"กงจูจิวเหว่ยที่เต็มไปด้วยความโกรธเช่นกัน.
"รับทราบ!"หงเซียวที่ตอบรับในทันที.
ในเวลาเดียวกัน,คนที่อยู่รอบเวลานี้,เผยสีหน้าแววตาตื่นตะลึงขึ้นมาในทันที.
เซิ่งซ่างต้าเจิ้ง?
นี่คือเซิ่งซ่างต้าเจิ้งอย่างงั้นรึ? ร้ายกาจเกินไปแล้ว,นี่มันผิดปรกติขนาดใหนกัน.
นี่คือการต่อสู้ของเซียนสวรรค์และเซียนโบราณอย่างงั้นรึ?
เป็นไปได้อย่างไรที่ฝ่ามือของเซียนโบราณพ่ายแพ้อย่างงั้นรึ?หนำซ้ำยังย้อนรอยสังหารคนโจมตีได้อีกรึ?
คนผู้นี้เป็นใคร?
ในเวลานี้,ไม่มีใครคิดว่าจงซานอ่อนแอเลยแม้แต่น้อย,
อ่อนแอไร้พลังอย่างงั้นรึ?
กับสามารถที่จัดการกับเซียนโบราณได้,แม้แต่จัดการคนลอบโจมตีที่ใช้อุปกรณ์ต้าเซียนลอบโจมตีได้อย่างงั้นรึ?
สายตาของทุกคนที่จับจ้องมองมายังจงซาน,หลายคนที่เริ่มเอาใจช่วยจงซาน,พร้อมกับเผยความตื่นเต้นออกด้วยเช่นกัน.
ภาพพจน์ของเซิ่งหวังต้าเจิ้ง,ได้เพิ่มขึ้นในใจของทุกคนอย่างรวดเร็ว.
เซียนสวรรค์ขั้นที่สองอย่างงั้นรึ?
บัดซบ,นี่เขามีระดับสองเซียนสวรรค์เองรึ?
เกี่ยวกับเรื่องของจงซานในเวลานี้จะต้องกระจายไปทั่วอาณาเขตเฟิงจงอย่างรวดเร็วแน่.
เฉิงไป่อี้เองก็ไม่คิดว่าจะมีคนลอบโจมตีเช่นกัน,นอกจากนี้เวลานี้เขารู้สึกตื่นตกใจกับฝ่ามือของจงซานเป็นอย่างมาก,เขาที่มีระดับต้าเซียนขั้นปลาย,และยังหลอมกลั่นฝ่ามือให้ทรงพลังตามวิถีแห่งหมัด,ทำไม?
ทำไมฝ่ามือของจงซานกับทรงพลังมากกว่ากัน?
เฉิงไป่อี้ไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย,ว่าฝ่ามือของเขาจะถูกผลักกลับมา?
เฉิงไป่อี้ไม่เข้าใจแม้แต่น้อยว่าทำไมฝ่ามือของจงซานถึงได้แข็งแกร่งขนาดนั้น,อย่างไรก็ตามเขาคงยังไม่รู้ว่าจงซานยังมีกระบวนท่า,"สะบั้นสวรรค์กระบวนท่าที่หนึ่ง"
ที่เขาเคยใช้ต่อสู้กับกงเชียว,กงเชียนที่ใช้ร่างทองคำ 18 แขน
มารับกระบวนท่าทางแยกสวรรค์ กระบวนท่าที่หนึ่ง,ก่อนที่จะได้รับความเสียหายอย่างหนัก,แต่ด้วยสถานการณ์ในเวลานี้,ไม่จำเป็นต้องให้เขาแสดงกระบวนท่าดังกล่าวออกมาแม้แต่น้อย.
"ลองอีกครั้ง!"เฉิงไป่อี้ที่กล่าวออกมาด้วยความคับแค้น.
"เต๋าจวินเฉิงไป่อี้,สนใจอีกอย่างงั้นรึ?"จงซานแค่นเสียง.
นี่เป็นการตบหน้าของเฉิงไป่อี้เป็นอย่างมาก,เห็นได้ชัดเจนว่าเฉิงไป่อี้ไม่ยอมแพ้,แม้ว่าการโจมตีของเขาจะถูกทำลาย,ในขณะที่จงซานถูกลอบโจมตีด้วยซ้ำยังสามารถเอาชนะเขาได้,นี่เขายังไม่ยอมรับอยู่อีกรึ?
ในเวลานี้,เกียรติของเฉิงไป่อี้ที่ราวกับเอาหน้าไปกวาดพื้น,ภายใต้การจับตามองของฝูงชน,ไม่สามารถที่จะสร้างความอับอายใดๆให้กับจงซานได้เลย,เพราะว่าการที่จงซานถูกลอบโจมตีด้วย,ทำให้กลายเป็นเขาที่เป็นคนสร้างความอับอายให้กับตัวเอง.
ความรู้สึกที่ย่ำแย่กำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ,ความอับอายที่ทำให้เขาราวจะพ่นโลหิตออกมา.
สายตาของเฉิงไป่อี้ที่จ้องมองจงซานเขม็ง,แววตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชามืดคลึ้ม.
"เต๋าจวินเฉิงไป่อี้?
เปรียบฝีมือ,แต่คิดจะทุ่มสุดกำลังเลยรึ? ผลแพ้ชนะในเวลานี้ยังไม่ชัดเจนอีกรึ? ทำไมถึงยังไม่ยอมหยุด?"ทันใดนั้นเสียงๆหนึ่งที่ดังผ่านออกมาจากอากาศที่วางเปล่า.
ระหว่างที่กล่าวนั้น,ที่ด้านข้างของจงซานได้ปรากฏคนผู้หนึ่งขึ้นมาช้าๆ.
เผ่าจิ้งจอก,ปรมาจารย์หมากซือเหม่ย.
ดวงตาของเฉิงไป่อี้ที่หรี่ตาเล็กลง.
"มีปัญหาอะไร,นี่เป็นเรื่องของข้าและจงซาน,ต้องให้เจ้าเข้ามายุ่งด้วยอย่างงั้นรึ?"เฉิงไป่อี้ที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เรื่องของเจ้าและจงซานอย่างงั้นรึ?
ข้าเห็นเจ้าต้องการเปรียบฝีมือกับจงซาน?
แล้วพ่ายแพ้,ทว่ากำลับคิดที่จะใช้กำลังเพื่อเอาชนะให้ได้ไม่ใช่รึ?"ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"แล้วมันอย่างไร?"ดวงตาของเฉิงไป่อี้ที่เผยความเย็นชาออกมา.
"กล่าวอีกอย่างผู้ชราเช่นข้าเองก็ไม่ได้ต้องการเข้ามายุ่ง,ทว่านานทีที่จะได้พบกัน,วันนี้เต๋าจวินเฉิงไป่อี้ก็มาอยู่ที่นี่แล้ว,พวกเราจะมาเปรียบฝีมือกันหน่อยดีหรือไม่,ข้าคิดว่าจะไม่ทำให้เจ้าเสียเกียรตินัก,ว่าอย่างไร?"ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย.
ใบหน้าของเฉิงไปอี้ที่เปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์ยิ่งกว่าเดิมอีก.
ทว่าในเวลานี้กับผู้คนมากมายที่จับตาจ้องมองอยู่,นี่ถึงจะเป็นการต่อสู้ที่ยุติธรรม,เป็นการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยม,ที่ทุกคนต้องการจะเห็น.
"คนผู้นั้นเป็นใครกัน?
ต้องการเปรียบฝีมือกับเต๋าจวินเฉิงไปอี้อย่างงั้นรึ?
ข้ารู้สึกเหมือนกับเขาต้องการทำเหมือนกับเฉิงไป่อี้ทำกับจงซานก่อนหน้านี้!"
"นี่เจ้าไม่รู้จักอย่างงั้นรึ?
นี่คือปรมาจารย์หมากอันดับหนึ่งของอาณาเขตเฟิงจง,ทว่าข้าได้ยินมาว่าเขาได้พ่ายแพ้วิถีหมากให้กับจงซาน!"
"ปรมาจารย์หมากซือเหม่ย?
ไม่มีทาง,พ่ายแพ้การเดินหมากให้กับจงซานอย่างงั้นรึ? ไม่ใช่ว่าจงซานเดินอยู่บนวิถีของราชาหรอกรึ?"
"เจ้าเพิ่งกลับมาจากภพหยินรึไง?
ไม่รู้อะไรเลยรึ? เกี่ยวกับเรื่องสมบัติปราชญ์เทพที่ลวงหล่นลงมานั้นมาจากใหน?
มาจากสุสานเซียนโบราณ,ค่ายกลหมากของปรมาจารย์หมากซือเหม่ยที่ไม่มีใครสามารถทะลวงผ่านมาหลายรุ่นแล้ว,แต่เป็นจงซานกำลังสามารถทะลวงค่ายกลหมากได้!"
"เซิ่งหวังจงซานร้ายกาจขนาดนั้นเลยรึ?
ข้าได้ยินว่าต้าเจิ้งอ่อนแอที่สุดเป็นเรื่องจริงหรือไม่?"
"อ่อนแออย่างงั้นรึ?
ดูเหมือนว่าข่าวลือนั้นจะไม่ใช่เรื่องจริง,ต้าเจิ้ง? ต้าเจิ้งอย่างงั้นรึ?"
ในเวลานี้ผู้คนมากมายเริ่มพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องของต้าเจิ้ง.
"ใช่แล้ว,ปรมาจารย์ซือเหม่ย,ต้องการประลองกับเขาอย่างงั้นรึ?
คนผู้นี้หน้าไม่อาย,ต้องการประลองแต่กับคนที่มีพลังฝึกตนต่ำกว่า,แม้แต่ยังวางแผนให้คนลอบโจมตีอีกด้วย!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"คนที่ลอบโจมตีไม่ใช่คนของข้า,เป็นคนของศาลเทวะไท่ชูไม่ใช่รึไง!"ใบหน้าของเฉิงไป่อี้แทบบ้าเมื่อมองไปยังกงจูจิวเหว่ย.
คนที่ลอบโจมตีก็คือซือหม่าเฉียนจวินนั่นเอง,แต่ถึงกระนั้น,กงจูจิวเหว่ยกับใช้เรื่องนี้เพื่อทำลายชื่อเสียงให้เขา,ในเวลานี้ผู้คนที่อยู่รอบๆต่างก็มองเขาเป็นสายตาเดียวกัน,ใช่,คนผู้นี้ไร้ยางอายจนเกินไป.
"เป็นคนของศาลเทวะไท่ชูจริงรึ?
แล้วเจ้าจะอธิบายมันอย่างไร? ก่อนหน้านี้จงซานได้ช่วยเซิ่งหนี่ของนิกายจื่อเซียว,ไม่ใช่ว่ามันได้ทำลายแผนการของเจ้าอย่างงั้นรึ?
เจ้าถึงได้มาหาเรื่องจงซาน,ส่วนมือธนูนั้นจะบอกว่าเจ้าไม่ได้สมรู้ร่วมคิดเพื่อมาจัดการจงซานหรอกรึ?
คาดไม่ถึงเลยว่าจะโจมตีมาด้านหลังขณะที่ต่อสู้กับเจ้า,หากว่าประลองกันอีก,ไม่รู้ว่าจะมีอะไรถูกยิงมาอีกหรือไม่!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวหยัน.
เฉิงไป่อี้ที่สูดหายใจลึก,ตัวสั่น,พยายามควบคุมตัวเอง,ในเวลานี้เขาทั้งโกรธและอับอาย.
"แส่หาความตาย!"ในเวลาเดียวกันนั้นเฉิงไป่อี้ที่ระเบิดความโกรธออกมาสายตาที่จ้องมองไปยังกงจูจิวเหว่ยด้วความเย็นชา.
ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยที่ออกมาบังกงจูจิวเหว่ยเอาไว้ในทันที,ก่อนที่จะจ้องมองไปอย่างเย็นชาออกไป,"เฉิงไป่อี้,หากเจ้ากล้าเสียมารยาทกับกงจูจิวเหว่ยล่ะก็,อย่าหากว่าผู้ชราไม่สุภาพแล้วกัน!"
"มันจำเป็นต้องสุภาพกับเขา?
เขาเป็นคนไร้ยางอาย,ชอบแสดงตัวต่อหน้าฝูงชนจำนวนมาก,และหาคนที่มีพลังฝึกตนต่ำกว่าตัวเองเพื่อท้าประลอง,เพื่อแสดงความแข็งแกร่งกลัวตัวเอง,หน้าด้าน!"กงจูจิวเหว่ยที่ชี้หน้าต่อว่า.
เสาะหาคนอ่อนแอเพื่อท้าประลองต่อหน้าฝูงชนอย่างงั้นรึ?
ถึงแม้นว่าเฉิงไปอี้จะไม่ใช่คนเช่นนั้น,ทว่าภาพพจน์ของเขาในเวลานี้ก็ถูกทำลายไปอย่างสิ้นเชิง,เขาที่หดหู่โกรธเกรี้ยวแทบพ่นโลหิตออกมา.
Chapter 874 King who not measures strangely
诡异莫测的帝王
Ruler's Diagram that not measures strangely
ผังจักรพรรดิที่แปลกประหลาด.
ศรที่พุ่งตรงมาเป็นริ้วแสง,ความเร็วของลูกศรนั้นรวดเร็วมา,พริบตาเดียวก็มาถึงด้านหลังจงซานแล้ว,ทุกคนที่ตื่นตระหนกตกใจทันทีที่เห็น.
เพราะศรดังกล่าวนี้คือการลอบทำร้าย.
อาศัยการโจมตีเมื่อจงซานเปิดช่องว่าง.
กงจูจิวเหว่ยที่ตื่นตกใจ,หากแต่ไม่มีเวลาให้ช่วยแล้ว,แม้แต่ระดับเซียนโบราณ,ก็ไม่มีทางที่จะช่วยเหลือได้,มีเพียงแค่ผู้บำเพ็ญที่มีทักษะเทวะ"เวลา"เท่านั้น,ทว่าคนเหล่านั้นมีอยู่น้อยมาก,ถึงแม้นว่าจะอยู่ที่นี่,ทว่าพวกเขาก็ไม่ได้รู้จักกับจงซาน.
จงซานที่ใช้วิชากายาเทพอสูรชั้นที่เจ็ด! พลังเพิ่มขึ้นแปดเท่าในทันที.
พริบตาเดียวนั้น,ฝ่ามือสะบั้นสวรรค์ที่เพิ่มขึ้นเป็นแปดเท่า,
ฝ่ามือที่ใหญ่ขึ้นสามเท่า,ขยายขึ้นจากความว่างเปล่า,ฝ่ามือยักษ์ที่กำลังบดไปข้างหน้า,ราวกับฝ่ามือของผู้ใหญ่กำลังปะทะฝ่ามือทารก.
"ตูมมมมมมมมมมมมมมมม!"
เกิดเสียงดังนั่น,ฝ่ามือสีขาวของเฉิงไป่อี้ที่ระเบิดพร้อมกับสลาย,พลังงานอัดกระแทกที่ผลักลงไปบนผืนน้ำเกิดคลื่นหลายพันจั้งขึ้นมาในทันที.
ทว่าในเวลาเดียวกันนั้น,ศรสีทองที่พุ่งมาด้านหลังของเขาด้วยความเร็ว.
จงซานที่ตื่นตกใจตามสัณชาติญาณ,เขาที่ตระหนักได้ถึงอันตรายที่พุ่งมาด้านหลัง,ถึงกับทำให้ขนลุกไปทั่วร่าง,เตรียมที่จะใช้แปดหางสวรรค์,ทว่าความเร็วของอุปกรณ์ต้าเซียนนั้นเร็วจนน่าตื่นตะลึง,ความเป็นความตายที่คุกคามชีวิตของเขาในทันที,ทว่าของวิเศษอย่างหนึ่งที่อยู่ในร่างของจงซานก็ทำงานในทันทีเช่นกัน.
"ตูมมมมมมมมมมมมมมม!"
ที่ด้านหลังของจงซาน,ทันใดนั้นก็ปรากฏแสงสีขาวมากมายที่ถูกปล่อยออกมา,หมุนวนรอบๆร่างของเขาในรัศมีสิบจั้ง,ปกป้องด้านหลังของจงซานเอาไว้.
มองเห็นเป็นแผนภาพสีขาว,ที่ปกคลุมปิดทึบไปหมด,ดูลางๆเห็นเป็นภูเขาที่มากมายไร้ที่สิ้นสุด,ที่ตรงกลาง,ปรากฏจุดสีดำ,ที่ดูโดดเด่นเป็นอย่างมาก.
ลูกศรสีทองที่พุ่งไปยังแผนภาพในทันที,จากนั้นก็หายไปยังจุดสีดำ.
แผนภาพ,ดูเหมือนว่าจะเป็นของวิเศษเกี่ยวกับมิติอากาศ,ที่ดูดศรสีทองเข้าไปด้านใน.
ถูกดูดเขาไปด้านใน,หายไปในวงกลมของแผนภาพ,จากนั้นศพสีทองก็ถูกยิงออกมาจากแผนภาพอีกครั้งหนึ่ง.
ลูกศรที่ถูกยิงออกไปยังทิศทางเดิม,เส้นทางเดิมที่มันจากมา,ความเร็วที่รวดเร็วมากยิ่งกว่าเดิมซะอีก.
"ฟิ้ว!"
เกิดการเปลี่ยนทิศทางด้วยความเร็วสูง,ศรสีทองทันทีที่ถูกปล่อยออกมาจากแผนภาพ,ก็พุ่งกลับด้วยความเร็วกว่าเดิมหลายเท่า.
ศรที่สีทองที่กลายเป็นริ้วแสงทรงพลังมากยิ่งกว่าเดิมมาก.
ทุกๆคนที่ตื่นตะลึงไม่น้อย,นี่มันของวิเศษแบบใดกัน?
สะท้อนการโจมตีอย่างงั้นรึ?
ไม่ใช่,ลูกศรนั้น,มันวิ่งกลับไปยังทิศทางเดิม,รูปภาพนั้นได้บิดเบี้ยวเส้นทางของมันอย่างงั้นรึ?
นี่คือของวิเศษอย่างงั้นรึ?
สายตาของทุกคนที่จับจ้องมองจงซานด้วยความหวั่นเกรง.
อุปกรณ์ต้าเซียน? ของวิเศษเช่นนี้,ลึกลับไปหรือไม่?
มันเป็นของวิเศษแบบใดกัน?
ทว่าก่อนที่ทุกคนจะสำรวจมันได้อย่างระเอียด,รูปภาพดังกล่าวนั้นก็กลับเข้าไปในร่างของจงซานในทันที.
ในเวลานี้,เหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆต่างก็รู้สึกตื่นเต้นไปด้วย,ของวิเศษอะไรกัน?
แปลกไปแล้ว? ลึกล้ำเช่นนี้? ไม่เคยเห็นจงซานใช้มันมาก่อนนับตั้งแต่แยกสวรรค์?
นี่เขาไปหาของวิเศษนี้มาจากใหนกัน?
ของวิเศษอย่างงั้นรึ?
นี่คือแผนผังบรรพกาลก่อเกิด,สมบัติจิตวิญญาณ
ที่จงซานหลอมมันขึ้นมาด้วยตัวเอง,ผังจักรพรรดินั่นเอง!
ฝ่ามือของจงซานที่ทำลายฝ่ามือของเฉิงไป่อี้ไป,ก่อนที่จะหันหน้ากลับไปมองด้านหลัง,จ้องมองไปยังทิศทางของลูกศรสีทองที่ถูกยิงมา.
ลอบโจมตีอย่างงั้นรึ? ภายใต้สายตาของฝูงชนทั้งหมดต่างก็จ้องมองออกไป,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีใครบางคนกลางลอบโจมตี?
ที่ไกลออกไปนั้น,บนยอดเขาบนเกาะแห่งหนึ่ง,ซือหม่าเฉียนจวินที่เป็นคนยิงศรออกมา,เป็นอุปกรณ์ต้าเซียน,ที่แม้แต่เซียนโบราณยังยากจะป้องกันได้เอาไว้โดยง่าย,จงซานต้องตาย.
ลูกศรที่ถูกยิงออกไปนั้น,ทำให้หัวใจของซือหม่าเฉียนจวินพองโต,ความเศร้าความแค้นใจที่มีต่อจงซานกำลังจะสลายหายไปแล้ว,จงซานไม่มีทางหลบได้ย่างแน่นอน.
ลูกศรที่ทำลายทั้งร่างและวิญญาณ,ตราบเท่าแค่มันทะลวงร่าง,จะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย,แม้แต่ร่างและวิญญาณก็ถูกทำลาย.
ซือหม่าเฉียนจวินขณะที่จับจ้องมองดูจงซานตกตายไปอยู่นั้น.
ทว่า,ดวงตาของซือหม่าเฉียนจวินที่หดเกร็ง,เนื่องด้วยลูกศรสีทองที่พุ่งกลับมา,ตรงมายังจุดที่เขาอยู่ด้วยความเร็วสูง,จะเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
"ซี่!"
ลูกศรที่ทะลวงร่างซือหม่าเฉียนจวิน,ตกตายไปโดยที่ตัวเองไม่เข้าใจ,ลูกศรยิงตัวเองได้อย่างไร,มันคือลูกศรที่เขายิงออกไปอย่างงั้นรึ?
จะเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
ความไม่ยินดีอย่างที่สุด,ทว่าเวลานี้ตัวเขาได้ตกตายไปเรียบร้อยแล้ว.
"เส้าเหยี่ย,เส้าเหยี่ย!"ผู้ใต้บังคับบัญชาที่ร้องออกมาด้วยความตกใจ.
เหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาของตระกูลซือหม่าที่เร่งรีบเข้าไปช่วยซือหม่าเฉียนจวิน.
"เร็ว,เร็วเข้า,เม็ดยาเซียน,เม็ดยาต้าเซียน,เร็วเข้า,ช่วยเส้าเหยี่ยเร็วเข้า!"เสียงของผู้ใต้บังคับบัญชาผู้หนึ่งที่ดังขึ้น.
ทว่า,ศรที่ซือหม่าเฉียนจวินใช้นั้นไม่ใช่ศรธรรมดา,เขาต้องการให้จงซานตกตาย,ไม่ได้คิดว่ามันจะกลายเป็นศรปลิดชีพตัวเอง,ทำให้ไม่มียาใดที่จะสามารถช่วยเหลือเขาได้อีกต่อไปแล้ว.
ทันทีที่จงซานหันหน้ากลับไป,ก็พบแล้วว่าซือหม่าเฉียนจวินได้นำภัยพิบัติมาให้กับตัวเอง.
จงซานที่จ้องมองด้วยความเย็นชา,ก่อนที่จะไม่สนใจอีกต่อไป.
"ซือหม่าเฉียนจวิน? เจ้าสารเลว!"ซูอาโฝวที่อุทานออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"หงเซียว,ส่งคนออกไปจับคนที่อยู่บนเกาะนั่น!"กงจูจิวเหว่ยที่เต็มไปด้วยความโกรธเช่นกัน.
"รับทราบ!"หงเซียวที่ตอบรับในทันที.
ในเวลาเดียวกัน,คนที่อยู่รอบเวลานี้,เผยสีหน้าแววตาตื่นตะลึงขึ้นมาในทันที.
เซิ่งซ่างต้าเจิ้ง?
นี่คือเซิ่งซ่างต้าเจิ้งอย่างงั้นรึ? ร้ายกาจเกินไปแล้ว,นี่มันผิดปรกติขนาดใหนกัน.
นี่คือการต่อสู้ของเซียนสวรรค์และเซียนโบราณอย่างงั้นรึ?
เป็นไปได้อย่างไรที่ฝ่ามือของเซียนโบราณพ่ายแพ้อย่างงั้นรึ?หนำซ้ำยังย้อนรอยสังหารคนโจมตีได้อีกรึ?
คนผู้นี้เป็นใคร?
ในเวลานี้,ไม่มีใครคิดว่าจงซานอ่อนแอเลยแม้แต่น้อย,
อ่อนแอไร้พลังอย่างงั้นรึ?
กับสามารถที่จัดการกับเซียนโบราณได้,แม้แต่จัดการคนลอบโจมตีที่ใช้อุปกรณ์ต้าเซียนลอบโจมตีได้อย่างงั้นรึ?
สายตาของทุกคนที่จับจ้องมองมายังจงซาน,หลายคนที่เริ่มเอาใจช่วยจงซาน,พร้อมกับเผยความตื่นเต้นออกด้วยเช่นกัน.
ภาพพจน์ของเซิ่งหวังต้าเจิ้ง,ได้เพิ่มขึ้นในใจของทุกคนอย่างรวดเร็ว.
เซียนสวรรค์ขั้นที่สองอย่างงั้นรึ?
บัดซบ,นี่เขามีระดับสองเซียนสวรรค์เองรึ?
เกี่ยวกับเรื่องของจงซานในเวลานี้จะต้องกระจายไปทั่วอาณาเขตเฟิงจงอย่างรวดเร็วแน่.
เฉิงไป่อี้เองก็ไม่คิดว่าจะมีคนลอบโจมตีเช่นกัน,นอกจากนี้เวลานี้เขารู้สึกตื่นตกใจกับฝ่ามือของจงซานเป็นอย่างมาก,เขาที่มีระดับต้าเซียนขั้นปลาย,และยังหลอมกลั่นฝ่ามือให้ทรงพลังตามวิถีแห่งหมัด,ทำไม?
ทำไมฝ่ามือของจงซานกับทรงพลังมากกว่ากัน?
เฉิงไป่อี้ไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย,ว่าฝ่ามือของเขาจะถูกผลักกลับมา?
เฉิงไป่อี้ไม่เข้าใจแม้แต่น้อยว่าทำไมฝ่ามือของจงซานถึงได้แข็งแกร่งขนาดนั้น,อย่างไรก็ตามเขาคงยังไม่รู้ว่าจงซานยังมีกระบวนท่า,"สะบั้นสวรรค์กระบวนท่าที่หนึ่ง"
ที่เขาเคยใช้ต่อสู้กับกงเชียว,กงเชียนที่ใช้ร่างทองคำ 18 แขน
มารับกระบวนท่าทางแยกสวรรค์ กระบวนท่าที่หนึ่ง,ก่อนที่จะได้รับความเสียหายอย่างหนัก,แต่ด้วยสถานการณ์ในเวลานี้,ไม่จำเป็นต้องให้เขาแสดงกระบวนท่าดังกล่าวออกมาแม้แต่น้อย.
"ลองอีกครั้ง!"เฉิงไป่อี้ที่กล่าวออกมาด้วยความคับแค้น.
"เต๋าจวินเฉิงไป่อี้,สนใจอีกอย่างงั้นรึ?"จงซานแค่นเสียง.
นี่เป็นการตบหน้าของเฉิงไป่อี้เป็นอย่างมาก,เห็นได้ชัดเจนว่าเฉิงไป่อี้ไม่ยอมแพ้,แม้ว่าการโจมตีของเขาจะถูกทำลาย,ในขณะที่จงซานถูกลอบโจมตีด้วยซ้ำยังสามารถเอาชนะเขาได้,นี่เขายังไม่ยอมรับอยู่อีกรึ?
ในเวลานี้,เกียรติของเฉิงไป่อี้ที่ราวกับเอาหน้าไปกวาดพื้น,ภายใต้การจับตามองของฝูงชน,ไม่สามารถที่จะสร้างความอับอายใดๆให้กับจงซานได้เลย,เพราะว่าการที่จงซานถูกลอบโจมตีด้วย,ทำให้กลายเป็นเขาที่เป็นคนสร้างความอับอายให้กับตัวเอง.
ความรู้สึกที่ย่ำแย่กำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ,ความอับอายที่ทำให้เขาราวจะพ่นโลหิตออกมา.
สายตาของเฉิงไป่อี้ที่จ้องมองจงซานเขม็ง,แววตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชามืดคลึ้ม.
"เต๋าจวินเฉิงไป่อี้?
เปรียบฝีมือ,แต่คิดจะทุ่มสุดกำลังเลยรึ? ผลแพ้ชนะในเวลานี้ยังไม่ชัดเจนอีกรึ? ทำไมถึงยังไม่ยอมหยุด?"ทันใดนั้นเสียงๆหนึ่งที่ดังผ่านออกมาจากอากาศที่วางเปล่า.
ระหว่างที่กล่าวนั้น,ที่ด้านข้างของจงซานได้ปรากฏคนผู้หนึ่งขึ้นมาช้าๆ.
เผ่าจิ้งจอก,ปรมาจารย์หมากซือเหม่ย.
ดวงตาของเฉิงไป่อี้ที่หรี่ตาเล็กลง.
"มีปัญหาอะไร,นี่เป็นเรื่องของข้าและจงซาน,ต้องให้เจ้าเข้ามายุ่งด้วยอย่างงั้นรึ?"เฉิงไป่อี้ที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เรื่องของเจ้าและจงซานอย่างงั้นรึ?
ข้าเห็นเจ้าต้องการเปรียบฝีมือกับจงซาน?
แล้วพ่ายแพ้,ทว่ากำลับคิดที่จะใช้กำลังเพื่อเอาชนะให้ได้ไม่ใช่รึ?"ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"แล้วมันอย่างไร?"ดวงตาของเฉิงไป่อี้ที่เผยความเย็นชาออกมา.
"กล่าวอีกอย่างผู้ชราเช่นข้าเองก็ไม่ได้ต้องการเข้ามายุ่ง,ทว่านานทีที่จะได้พบกัน,วันนี้เต๋าจวินเฉิงไป่อี้ก็มาอยู่ที่นี่แล้ว,พวกเราจะมาเปรียบฝีมือกันหน่อยดีหรือไม่,ข้าคิดว่าจะไม่ทำให้เจ้าเสียเกียรตินัก,ว่าอย่างไร?"ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย.
ใบหน้าของเฉิงไปอี้ที่เปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์ยิ่งกว่าเดิมอีก.
ทว่าในเวลานี้กับผู้คนมากมายที่จับตาจ้องมองอยู่,นี่ถึงจะเป็นการต่อสู้ที่ยุติธรรม,เป็นการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยม,ที่ทุกคนต้องการจะเห็น.
"คนผู้นั้นเป็นใครกัน?
ต้องการเปรียบฝีมือกับเต๋าจวินเฉิงไปอี้อย่างงั้นรึ?
ข้ารู้สึกเหมือนกับเขาต้องการทำเหมือนกับเฉิงไป่อี้ทำกับจงซานก่อนหน้านี้!"
"นี่เจ้าไม่รู้จักอย่างงั้นรึ?
นี่คือปรมาจารย์หมากอันดับหนึ่งของอาณาเขตเฟิงจง,ทว่าข้าได้ยินมาว่าเขาได้พ่ายแพ้วิถีหมากให้กับจงซาน!"
"ปรมาจารย์หมากซือเหม่ย?
ไม่มีทาง,พ่ายแพ้การเดินหมากให้กับจงซานอย่างงั้นรึ? ไม่ใช่ว่าจงซานเดินอยู่บนวิถีของราชาหรอกรึ?"
"เจ้าเพิ่งกลับมาจากภพหยินรึไง?
ไม่รู้อะไรเลยรึ? เกี่ยวกับเรื่องสมบัติปราชญ์เทพที่ลวงหล่นลงมานั้นมาจากใหน?
มาจากสุสานเซียนโบราณ,ค่ายกลหมากของปรมาจารย์หมากซือเหม่ยที่ไม่มีใครสามารถทะลวงผ่านมาหลายรุ่นแล้ว,แต่เป็นจงซานกำลังสามารถทะลวงค่ายกลหมากได้!"
"เซิ่งหวังจงซานร้ายกาจขนาดนั้นเลยรึ?
ข้าได้ยินว่าต้าเจิ้งอ่อนแอที่สุดเป็นเรื่องจริงหรือไม่?"
"อ่อนแออย่างงั้นรึ?
ดูเหมือนว่าข่าวลือนั้นจะไม่ใช่เรื่องจริง,ต้าเจิ้ง? ต้าเจิ้งอย่างงั้นรึ?"
........................
............
......
ในเวลานี้ผู้คนมากมายเริ่มพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องของต้าเจิ้ง.
"ใช่แล้ว,ปรมาจารย์ซือเหม่ย,ต้องการประลองกับเขาอย่างงั้นรึ?
คนผู้นี้หน้าไม่อาย,ต้องการประลองแต่กับคนที่มีพลังฝึกตนต่ำกว่า,แม้แต่ยังวางแผนให้คนลอบโจมตีอีกด้วย!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"คนที่ลอบโจมตีไม่ใช่คนของข้า,เป็นคนของศาลเทวะไท่ชูไม่ใช่รึไง!"ใบหน้าของเฉิงไป่อี้แทบบ้าเมื่อมองไปยังกงจูจิวเหว่ย.
คนที่ลอบโจมตีก็คือซือหม่าเฉียนจวินนั่นเอง,แต่ถึงกระนั้น,กงจูจิวเหว่ยกับใช้เรื่องนี้เพื่อทำลายชื่อเสียงให้เขา,ในเวลานี้ผู้คนที่อยู่รอบๆต่างก็มองเขาเป็นสายตาเดียวกัน,ใช่,คนผู้นี้ไร้ยางอายจนเกินไป.
"เป็นคนของศาลเทวะไท่ชูจริงรึ?
แล้วเจ้าจะอธิบายมันอย่างไร? ก่อนหน้านี้จงซานได้ช่วยเซิ่งหนี่ของนิกายจื่อเซียว,ไม่ใช่ว่ามันได้ทำลายแผนการของเจ้าอย่างงั้นรึ?
เจ้าถึงได้มาหาเรื่องจงซาน,ส่วนมือธนูนั้นจะบอกว่าเจ้าไม่ได้สมรู้ร่วมคิดเพื่อมาจัดการจงซานหรอกรึ?
คาดไม่ถึงเลยว่าจะโจมตีมาด้านหลังขณะที่ต่อสู้กับเจ้า,หากว่าประลองกันอีก,ไม่รู้ว่าจะมีอะไรถูกยิงมาอีกหรือไม่!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวหยัน.
เฉิงไป่อี้ที่สูดหายใจลึก,ตัวสั่น,พยายามควบคุมตัวเอง,ในเวลานี้เขาทั้งโกรธและอับอาย.
"แส่หาความตาย!"ในเวลาเดียวกันนั้นเฉิงไป่อี้ที่ระเบิดความโกรธออกมาสายตาที่จ้องมองไปยังกงจูจิวเหว่ยด้วความเย็นชา.
ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยที่ออกมาบังกงจูจิวเหว่ยเอาไว้ในทันที,ก่อนที่จะจ้องมองไปอย่างเย็นชาออกไป,"เฉิงไป่อี้,หากเจ้ากล้าเสียมารยาทกับกงจูจิวเหว่ยล่ะก็,อย่าหากว่าผู้ชราไม่สุภาพแล้วกัน!"
"มันจำเป็นต้องสุภาพกับเขา?
เขาเป็นคนไร้ยางอาย,ชอบแสดงตัวต่อหน้าฝูงชนจำนวนมาก,และหาคนที่มีพลังฝึกตนต่ำกว่าตัวเองเพื่อท้าประลอง,เพื่อแสดงความแข็งแกร่งกลัวตัวเอง,หน้าด้าน!"กงจูจิวเหว่ยที่ชี้หน้าต่อว่า.
เสาะหาคนอ่อนแอเพื่อท้าประลองต่อหน้าฝูงชนอย่างงั้นรึ?
ถึงแม้นว่าเฉิงไปอี้จะไม่ใช่คนเช่นนั้น,ทว่าภาพพจน์ของเขาในเวลานี้ก็ถูกทำลายไปอย่างสิ้นเชิง,เขาที่หดหู่โกรธเกรี้ยวแทบพ่นโลหิตออกมา.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น