Immortality Chapter 867 Boundless Aolai Sea
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 867 ทะเลอ้าวไลที่กว้างขวาง.
Chapter 867 Boundless Aolai Sea
ชิงชิว,ตำหนักกงจูจิวเหว่ย.
กงจูจิวเหว่ยที่ยังอาศัยบนเกาะลอยฟ้าตำหนักกงจู,หลังจากที่นางกลับมา,นางก็เร่งรีบเก็บตัวบำเพ็ญในทันที,แน่นอนว่าจงซานจึงต้องรออย่างเงียบๆ.
ในวันหนึ่ง,จงซานที่นั่งอยู่ในตำหนักกงจูพร้อมกับดื่มชาอย่างใจเย็น,ทันใดนั้นก็มีเสียงของบ่าวรับใช้คนหนึ่งก้าวเข้ามาร้ายงาน.
"ต้าเหรินจง,เส้าเหยี่ยซูมา!"บ่าวรับใช้กล่าวรายงาน.
"ให้เขาเข้ามา!"จงซานพยักหน้า.
จากนั้นเหล่าสาวใช้ที่อยู่รอบๆก็ถอยห่างแยกย้ายออกไป.
"จงซาน,กงจูจิวเหว่ยังไม่ออกมาอีกรึ?,นี่ก็จะครึ่งปีแล้ว."ซูอาโฝวที่เร่งรีบสอบถามออกมาในทันที.
"ยังคงเก็บตัวฝึกฝนอยู่,มีอะไรอย่างงั้นรึ?
ดูเหมือนเจ้าร้อนใจนะ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ข้าไม่ได้ร้อนใจ,แต่ในเวลานี้มียอดฝีมือมากมายที่กำลังเดินทางไปทะเลอ้าวไล,มีทั้งศาลเทวะไท่ชู,นิกายไท่อี้,นิกายเสอโหว,นิกายหลานเติ้ง,สามนิกายใหญ่,ทั่วทั้งอาณาเขตเฟิงจง,แม้แต่อาณาเขตรอบๆที่อยู่ใกล้ๆ,พวกเขาต่างก็เริ่มออกไปสำรวจแล้ว."ซูอาโฝวกล่าว.
"หืม?"
"ภายในเขตแดนลับเซียนโบราณนั้น,กงจูจิวเหว่ยไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่,ต่อหน้าทุกคนมากมาย,ได้เผลอเอ่ยเกี่ยวกับสมบัติของปราชญ์เทพไท่ซ่างที่ทะอ้าวไล,จากนั้นก็กลายเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมาในทันที,มีคนมากมายที่ได้ยินเรื่องนี้,จนไม่สามารถปิดเอาไว้ได้แล้ว,ข่าวมันที่กระจายไปทั่วทุกสารทิศ,ทั่วทั้งอาณาเขตเฟิงจง,ทุกคนรับรู้ทั้งหมด,เวลานี้มียอดฝีมือมากมายที่เร่งรีบเดินทางไปยังทะเลอ้าวไลแล้ว!"ซูอาโฝวที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"นางคิดอย่างงั้นรึ?
เฮ้เฮ้,เกี่ยวกับเรื่องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเขตแดนเซียนโบราณนั้นไม่ธรรมดาเลย,นางที่มีความงามไม่ธรรมดา,แน่นอนว่าย่อมมีคนมากมายจับตามอง,เกี่ยวกับเรื่องของจิ้งจอกสวรรค์เก้าหาง,เรื่องนี้ถึงนางจะไม่มีต้องการเอ่ย,แต่ทุกคนก็ย่อมต้องรับรู้,ข้าคิดว่านางคงจงใจต้องการกระจายข่าวเรื่องนี้ไปทั่วหล้าด้วยตัวเอง."จงซานกล่าว.
"ทำไม?"ซูอาโฝวที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"นั่นก็เพราะว่าสัญลักษณ์สมบัติของเหนียงเหนียงนวีหวานั้นไม่สามารถที่จะให้คนอื่นรับรู้ได้,ที่ทะเลอ้าวไลนั้น,เป็นสถานที่ปราชญ์เทพไท่ซ่างล่วงหล่นจากท้องฟ้า,สิ่งนั้นจึงกลายเป็นที่สนใจต่อยอดฝีมือมากมาย,ปราชญ์เทพที่เคยไปเยือนทะเลอ้าวไล,พวกเขาที่ควรจะตั้งเป้าเกี่ยวกับสมบัติของปราชญ์เทพไท่ซ่าง,ส่วนสมบัติของเหนียงเหนียงนวีหว๋านั้นมีกี่คนที่รับรู้กัน?
ซึ่งแน่นอนว่าสมบัติของเผ่าจิ้งจอกนั้น,ไม่ควรที่จะให้คนอื่นได้มาค้นหาและจับจอง."จงซานที่กล่าวออกมาเบาๆ.
"เช่นนั้นเรื่องนี้จึงบอกเฉพาะเผ่าจิ้งจอก,ให้คนอื่นค้นหาสมบัติของปราชญ์เทพที่หายไป,เพื่อที่จะไม่ให้คนอื่นเข้ามายุ่มย่ามอย่างงั้นรึ?
อีกอย่างภายในอาณาเขตเฟิงจง,เผ่าจิ้งจอกก็ไม่ใช่เผ่าที่ใหญ่ที่สุดด้วยสิ!"ซูอาโฝวที่กำลังครุ่นคิด.
"ซูต้าจี้?
ในเมื่อนางเลือกที่จะแจ้งให้คนทั่วหล้ารับรู้,สิ่งของที่เหนียงเหนียงนวีหว๋าทิ้งเอาไว้,มีแต่ต้องกลับคืนสู่เผ่าจิ้งจอก,ถึงแม้ว่าจะมีผู้ฝึกตนนับล้านล้านเข้ามาแย่งชิงท้ายที่สุดก็ไม่สามารถแย่งมันไปได้,เรื่องนี้ไม่มีสิ่งใดต้องกังวล!"จงซานที่กล่าวยืนยัน.
"เจ้าไม่กังวลเลยรึ?!"ซูอาโฝวเริ่มรู้สึกขุ่นข้องใจเล็กน้อย.
"เฮ้เฮ้,ข้าได้คิดระเอียดดีแล้ว,ถึงร้อนใจไปก็ไม่มีประโยชน์."จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"แต่ว่า,เมื่อกงจูจิวเหว่ยยังไม่ออกมา,การรอคอยเช่นนี้ย่อมต้องร้อนใจเป็นธรรมดา."ซูอาโฝวที่ค่อนข้างร้อนรน.
"หืม,เจ้าร้อนใจต้องการให้กงจูจิวเหว่ยรีบร้อนไปเพื่ออะไร?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"นางไม่ออกไป,เจ้าก็ยังไม่เดินทาง,นางเดินทาง,เจ้าถึงจะเดินทางไปยังทะเลอ้าวไล!"ซูอาโฝวกล่าว.
"พวกเราจะไปทะอ้าวไล,ทำไมเจ้าต้องกระวนกระวายใจด้วย?"
"ข้าต้องการไปก่อน."
"เช่นนั้นเจ้าก็ไปก่อน!"
"ไม่ๆ,ข้ายังรอได้,ข้าต้องการตามไปกับเจ้าด้วย!"
"ทำไม?"จงซานที่แสดงท่าทางสงสัย.
ดวงตาของซูอาโฝวเป็นประกายเล็กน้อยและกล่าวออกมาว่า,"ข้าพบว่าตราบเท่าที่อยู่กับเจ้า,มักจะพบกับเรื่องที่ยอดเยี่ยม,ตามเจ้าไป,ยังดีซะกว่าข้าไปคนเดียวแน่นอน!"
จงซาน,"......!"
"ซูอาโฝว,ทำไมเจ้าไม่ไปกับตระกูลของเจ้าล่ะ?"
ทันใดนั้นก็ปรากฏเสียงๆหนึ่งดังขึ้นที่ในตำหนัก,ซูอาโฝวที่รับรู้ได้ในทันที,พร้อมกับเผยท่าทางดีใจขึ้นมา.
"กงจู,ท้ายที่สุดก็ออกมาได้,ข้าและจงซานรอท่านจะตายแล้ว!"ซูอาโฝวกล่าวออกมาในทันที.
จงซาน,"......!"
จากนั้นที่ปากประตูก็ปรากฏกงจิวเหว่ยที่กล่าวกำลังก้าวออกมาพร้อมกับชำเลืองมองตาขวาง,"ทำไมต้องรอข้าล่ะ?"
"ก็ไปทะเลอ้าวไล,พร้อมกับท่านไง!"ซูอาโฝวที่กล่าวออกมาในทันที.
กงจูจิวเหว่ยที่มองซูอาโฝวเขม็ง"ทะเลอ้าวไล,พวกเราต้องไปแน่,ทว่าข้าบอกตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าจะนำเจ้าไปด้วย?"
"?
กงจู,ท่านทำเช่นนี้ไม่ได้นะ,ข้าร่วมมือกับท่านมาตั้งแต่ครึ่งปีที่แล้ว,ท่านจะไม่ให้ข้าไปด้วยรึ?
ข้าไม่น่าสงสารแย่เลย!"
จงซานถึงกับพูดไม่ออกจดจ้องมองไปยังซูอาโฝว,ที่กำลังแสร้งร้องให้,ทว่ากับไร้ซึ่งความสามารถ,นี่ยังเรียกได้ว่าทักษะการแสดงอีกเหรอ!
"อืม,ข้าเพิ่งก้าวไปถึงระดับต้าเซียน,ยังขาดอุปกรณ์ต้าเซียนอยู่,ก่อนหน้านี้ข้าเห็นเจ้าชนะพนันได้มาถึงเจ็ดชิ้น,หากว่า......!"กงจูจิวเหว่ยที่เผยยิ้มเป็นนัยน์.
"หก,ชิ้นหนึ่งไม่ใช่ว่ามอบให้กับกงจูแล้วหรอกรึ?"ใบหน้าของซูอาโฝวที่กำลังร้อนใจ.
"ทว่าข้านั้นทำหายไปแล้ว,เจ้าดู.....!"
"เช่นนั้นข้าจะมอบมันให้กงจูอันหนึ่งก็แล้วกัน!"ใบหน้าของซูอาโฝวที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด.
"อย่างไร,ข้ายังขาดมันอยู่อีกสี่ชิ้น."กงจูจิวเหวยที่เอ่ยออกมาในทันที.
"ท่านมาสังหารข้าเลยดีกว่า,สี่เหรอ?ไม่,ไม่ได้,อย่างมากสุดสอง,ไม่สามารถให้ได้มากกว่านี้แล้ว!"ซูอาโฝวที่ร้องโอดครวญเสียงดัง.
เห็นใบหน้าท่าทางเจ็บปวดของซูอาโฝว,กงจูจิวเหว่ยที่หรี่ตาเล็กเผยยิ้ม,"ข้าเพียงแค่ล้อเล่น,ก็ได้,สองก็สอง!"
ล้อข้าเล่น? ใบหน้าของซูอาโฝวที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด,นางปิศาจน้อย,เจ้าหลอกข้าอีกครั้งแล้ว.
"หรืว่าสามดี,เจ้าเห็นว่าอย่างไร?"กงจูจิวเหว่ยกล่าวออกมาในทันที.
ใบหน้าของซูอาโฝวถึงกับนิ่งงันกระตุกไปมา,เร่งรีบกล่าวออกมาทันที,"ได้แค่สอง,สูงสุดแล้ว."
"ก็ได้,ก็ได้,ขี้งกซะจริง!"
ใบหน้าของซูอาโฝวถึงกับหลั่งเงื่อที่เย็นยะเยือบออกมา,ขี้งกอย่างงั้นรึ?
เจ้าที่เพิ่งก้าวไปถึงระดับต้าเซียน,ต้องการอุปกรณ์ต้าเซียนจากข้าตั้งสามอัน,เหล่าผู้ฝึกตนไร้สังกัดมากมายที่เป็นต้าเซียนตั้งนาน,ยังไม่มีใครมีอุปกรณ์ต้าเซียนเลยแม้แต่คนเดียว.
จงซาน,กงจูจิวเหว่ยและซูอาโฝว.
คนทั้งสามที่เดินทางไปยังทะเลอ้าวไลพร้อมๆกัน.
อาณาเขตเฟิงจงซาน,เป็นดินแดนที่กว้างใหญ่เป็นอย่างมาก,เป็นดินแดนที่ติดกันเหมือนกับกับทวีปศักดิสิทธิ์ของโลกใบเล็ก,พื้นที่รอบๆนั้นถูกล้อมไปด้วยทะเลเหมือนกัน,ทว่าอาณาเขตเฟิงจงนั้นใหญ่โตจนทวีปศักดิ์สิทธิ์เทียบไม่ได้.
ส่วนทะเลอ้าวไลนั้น,เป็นพื้นที่มุมหนึ่งทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ของอาณาเขตเฟิงจงเท่านั้น.
ศาลเทวะไทชูนั้น,เป็นดินแดนที่อยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือของอาณาเขตเฟิงจง,ต้าเจิ้งเองก็อยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือ,ทิศเหนือนั้นเป็นนิกายจื่อเซียว,ทิศใต้เป็นศาลเทวะไท่อี้.
กล่าวอีกอย่างหนึ่ง,ทะเลอ้าวไลนั้น,มีนิกายจื่อเซียวและศาลเทวะไท่อี้เป็นชายแดนเชื่อมต่อกันของสามกลุ่มอำนาจนั่นเอง.
ระหว่างทางนั้นกงจูจิวเหว่ยที่ราวกับนึกอะไรบางอย่างได้จึงได้กล่าวออกมาในทันที,"จงซาน,ครั้งนี้การที่ข้าสามารถยกระดับพลังฝึกตนได้,ต้องยกความดีความชอบให้กับเจ้า!"
"หืม?"จงซานที่แสดงท่าทางสงสัย.
"เจ้าสามารถทะลวงหมากกลลวงสวรรค์,และยังพาข้าไปพบกับอาวุโสเผ่าจิ้งจอกเพื่อรับคำสั่งเสียสุดท้าย,ปกป้องข้าเอาไว้,เซิ่งหวังที่ตัดสินใจมอบความดีความชอบให้เจ้าเป็นหนานจิว,และเมื่อเจ้าได้รับความดีความชอบจนก้าวไปถึงจื่อจิว,เจ้าก็จะได้ถูกยกให้เป็นหนึ่งในราชวงศ์,สามารถสร้างความดีความชอบเหมือนกับราชวงศ์คนอื่นๆและยังสามารถกลับต้าเจิ้งได้อีกด้วย!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยความภาคภูมิ.
"จื่อจิวอย่างงั้นรึ?"ดวงตาของซูอาโฝวที่เบิกกว้างกลมโตขึ้นมาในทันที.
"มีอะไร?"กงจูจิวเหว่ยที่สอบถามออกไปด้วยความสงสัย.
"กงจู,ท่านกับเซิ่งหวังมีความสัมพันธ์ใดกัน?
ทำไมเซิ่งหวังถึงได้โปรดท่านขนาดนี้กัน?
มอบความดีความชอบ,และยังได้รับบรรดาศักดิ์มากมาย,คาดไม่ถึงเลยว่าท่านจะสามารถโน้มน้าวเซิ่งหวังได้อย่างคาดไม่ถึง?
ท่านเป็นคนที่ร้ายกาจขนาดนั้นเลยรึ?"ซูอาโฝวที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"แน่นอน,จะมีใครเทียบกับข้าได้กัน!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยความท่าทางพึงพอใจเป็นอย่างมาก.
"เช่นนั้น,ท่านก็สามารถที่จะช่วยข้าพูด,ทำให้ข้าได้รับบรรดาศักดิ์ด้วยได้หรือไม่?"ใบหน้าของซูอาโฝวที่เผยยิ้มพร้อมกับกล่าวประจบ.
"อืม,ก็ต้องดูที่เจ้า,จะแสดงความจริงใจแค่ใหน!"กงจูจิวเหว่ยที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"จริงใจ?
แสดงความจริงใจอย่างไร?"ซูอาโฝวที่เปลี่ยนเป็นโง่งม.
"ยกตัวเอย่าง,อุปกรณ์ต้าเซียน,นับเป็นสมบัติล้ำค่า,หากว่าเจ้ามอบมันมาให้ข้าทั้งหมดข้าก็จะนำมันไปพิจารณา."กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาในทันที.
ซูอาโฝวที่จ้องมองกงจูจิวเหว่ยด้วยความขมขื่น,นางปิศาจน้อยร้ายกาจเกินไปแล้ว,ก่อนหน้านี้ได้หลอกเอาอุปกรณ์ต้าเซียนไปจากข้าถึงสามชิ้น,ในเวลานี้ยังวางแผนที่จะนำส่วนที่เหลือไปอย่างงั้นรึ?
หากมอบอุปกรณ์ต้าเซียนให้กับนางอีก,ไม่ใช่โยนอ้อยเข้าปากช้างหรอกรึ?
"เอิ่ม,ที่ข้าพูดไปเมื่อครู่ ให้ถือว่าข้าไม่ได้กล่าวอะไรเลยก็แล้วกัน!"ซูอาโฝวที่โบกมือไปมาในทันที.
"ขี้งก!"
"จงซาน,เจ้าคิดว่าอย่างไร?
ข้าร้ายกาจหรือไม่? เจ้าเป็นเหมินเค่อของข้าถือว่าดีแล้ว!"กงจูจิวเหว่ยที่จ้องมองมายังทิศทางของจงซาน.
"อืม!"จงซานพยักหน้า.
แลกอิสรภาพกับความดีความชอบรึ? จงซานไม่ได้มีความคิดดังกล่าวเลยแม้แต่น้อย,เขามีแผนการอยู่แล้วในการแยกตัวจากศาลเทวะไทชู,ใช้วิธีสร้างความดีความชอบอย่างงั้นรึ?
มันช้าเกินไป,อย่างไรก็ตามมันก็ยังสามารถใช้ปกปิดแผนการที่เขาวางเอาไว้ได้ดีทีเดียว.
"เช่นนั้นเจ้าเรียกข้าว่าเหมินจู่ได้ยัง."กงจูจิวเหว่ยที่เผยยิ้มออกมา.
จงซานที่เผยยิ้มน่าเกียจออกมา,และไม่ได้พูดอะไรออกมา.
เห็นเช่นนั้นกงจูจิวเหว่ยที่แสดงท่าทางขุ่นเคืองขึ้นมาเช่นกัน.
สามเดือนหลังจากนั้น,คนทั้งสามก็มาถึงเขตแดนของทะเลอ้าวไล.
สถานที่แห่งนี้กว้างใหญ่ไพศาล,ใหญ่มาก,มองเห็นเพียงน้ำทะเลและท้องฟ้า,มีเกาะอยู่มากมาย,ดูระรานตา,ไม่สามารถมองเห็นขอบเขตของทะเลได้เลย.
ไม่มีทางที่จะมองเห็นได้ทั้งหมด,ทะเลอ้าวไลนั้นใหญ่โตมาก,ถึงจะใช้เวลาครึ่งปีใช้กำลังยอดฝีมือจำนวนมาก,สำรวจพื้นที่ทั้งหมดของทะเลอ้าวไล,คิดว่าคงไม่มีทางที่จะสามารถตรวจสอบได้ทั่ว.
ผ่านมาครึ่งปีมานี้,ไม่มีใครพบสิ่งใดหรือมีข่าวอะไรเลยแม้แต่น้อย.
"ทะเลกว้างใหญ่ขนาดนี้,จะสำรวจทั้งหมดได้อย่างไร,อาวุโสก็ไม่บอกอะไรชัดเจนด้วย!"กงจูจิวเหว่ยที่โอดครวญ.
"ใช่,จะสำรวจอย่างไร,ไม่ต่างจากงมเข็มในทะเลเลย!"ซูอาโฝวที่โอดครวญด้วยเช่นกัน.
ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามที่เดินทางมาถึง,หลังจากเห็นพื้นที่ที่กว้างใหญ่ไร้ที่สุดสุดของทะเลแล้ว,ความมั่นใจที่มี,ดูเหมือนว่าจะมลายหายไปจนสิ้นในทันที!
"ก่อนอื่นก็ต้องค้นหาผู้ฝึกตนที่รู้จักพื้นที่แห่งนี้ก่อน,และให้พวกเขาพาพวกเรานำทางไปรอบๆทะเลอ้าวไล,ไปยังจุดที่สำคัญๆทั้งหมด,จะได้รับรู้ข้อมูลที่จะวางแผนก้าวไปยังก้าวต่อไปได้!"จงซาน.
"ใช่ๆ,จงซานเจ้าพูดถูก,พวกเราจะต้องค้นหาอย่างอดทน,เหมือนดั่งที่เจ้าเคยบอก,หากว่ามันง่ายที่จะค้นหา,คงมีคนค้นพบไปก่อนแล้ว!"กงจูจิวเหวยที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
ซูอาโฝวที่พูดไม่ออก,ไม่บ่นเหมือนกับตอนแรกแล้วรึ?
ค้นหาผู้ฝึกตนของพื้นที่แถบนี้รึ?จงซานและพรรกพวกที่ค้นหาคนเหล่านั้น,ซึ่งคนเหล่านั้นได้นำแผนที่มาขาย,และข้อมูลต่างๆรอบๆทะเลพื้นที่แห่งนี้.
"แผนที่ขาดๆ,ขายถึง 300 ศิลาเซียนอลยรึ?
คนพวกนี้,จะหน้าเลือดเกินไปแล้ว!"ซูอาโฝวที่รับแผ่นริ้วยกบันทึกแผนที่เอาไว้ในมือ.
ศิลาเซียน,ก็เหมือนกับศิลาวิญญาณในโลกใบเล็กนั่นเอง,เป็นเงินตราที่ใช้แลกเปลี่ยนสินค้าในโลกใบนี้.
ซูอาโฝวที่โอดครวญนั้น,เพราะว่าจงซานไม่มีศิลาเซียน,ส่วนกงจูจิวเหว่ยก็ไม่มีทางที่จะยอมจ่ายเงินเหล่านี้ออกไปแน่,ดังนั้นศิลาเซียน
300 ก้อนจึงเป็นซูอาโฝวเป็นคนจ่ายนั่นเอง.
Chapter 867 Boundless Aolai Sea
茫茫傲来海
ทะเลอ้าวไลที่กว้างขวาง.
ชิงชิว,ตำหนักกงจูจิวเหว่ย.
กงจูจิวเหว่ยที่ยังอาศัยบนเกาะลอยฟ้าตำหนักกงจู,หลังจากที่นางกลับมา,นางก็เร่งรีบเก็บตัวบำเพ็ญในทันที,แน่นอนว่าจงซานจึงต้องรออย่างเงียบๆ.
ในวันหนึ่ง,จงซานที่นั่งอยู่ในตำหนักกงจูพร้อมกับดื่มชาอย่างใจเย็น,ทันใดนั้นก็มีเสียงของบ่าวรับใช้คนหนึ่งก้าวเข้ามาร้ายงาน.
"ต้าเหรินจง,เส้าเหยี่ยซูมา!"บ่าวรับใช้กล่าวรายงาน.
"ให้เขาเข้ามา!"จงซานพยักหน้า.
จากนั้นเหล่าสาวใช้ที่อยู่รอบๆก็ถอยห่างแยกย้ายออกไป.
"จงซาน,กงจูจิวเหว่ยังไม่ออกมาอีกรึ?,นี่ก็จะครึ่งปีแล้ว."ซูอาโฝวที่เร่งรีบสอบถามออกมาในทันที.
"ยังคงเก็บตัวฝึกฝนอยู่,มีอะไรอย่างงั้นรึ?
ดูเหมือนเจ้าร้อนใจนะ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ข้าไม่ได้ร้อนใจ,แต่ในเวลานี้มียอดฝีมือมากมายที่กำลังเดินทางไปทะเลอ้าวไล,มีทั้งศาลเทวะไท่ชู,นิกายไท่อี้,นิกายเสอโหว,นิกายหลานเติ้ง,สามนิกายใหญ่,ทั่วทั้งอาณาเขตเฟิงจง,แม้แต่อาณาเขตรอบๆที่อยู่ใกล้ๆ,พวกเขาต่างก็เริ่มออกไปสำรวจแล้ว."ซูอาโฝวกล่าว.
"หืม?"
"ภายในเขตแดนลับเซียนโบราณนั้น,กงจูจิวเหว่ยไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่,ต่อหน้าทุกคนมากมาย,ได้เผลอเอ่ยเกี่ยวกับสมบัติของปราชญ์เทพไท่ซ่างที่ทะอ้าวไล,จากนั้นก็กลายเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมาในทันที,มีคนมากมายที่ได้ยินเรื่องนี้,จนไม่สามารถปิดเอาไว้ได้แล้ว,ข่าวมันที่กระจายไปทั่วทุกสารทิศ,ทั่วทั้งอาณาเขตเฟิงจง,ทุกคนรับรู้ทั้งหมด,เวลานี้มียอดฝีมือมากมายที่เร่งรีบเดินทางไปยังทะเลอ้าวไลแล้ว!"ซูอาโฝวที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"นางคิดอย่างงั้นรึ?
เฮ้เฮ้,เกี่ยวกับเรื่องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเขตแดนเซียนโบราณนั้นไม่ธรรมดาเลย,นางที่มีความงามไม่ธรรมดา,แน่นอนว่าย่อมมีคนมากมายจับตามอง,เกี่ยวกับเรื่องของจิ้งจอกสวรรค์เก้าหาง,เรื่องนี้ถึงนางจะไม่มีต้องการเอ่ย,แต่ทุกคนก็ย่อมต้องรับรู้,ข้าคิดว่านางคงจงใจต้องการกระจายข่าวเรื่องนี้ไปทั่วหล้าด้วยตัวเอง."จงซานกล่าว.
"ทำไม?"ซูอาโฝวที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"นั่นก็เพราะว่าสัญลักษณ์สมบัติของเหนียงเหนียงนวีหวานั้นไม่สามารถที่จะให้คนอื่นรับรู้ได้,ที่ทะเลอ้าวไลนั้น,เป็นสถานที่ปราชญ์เทพไท่ซ่างล่วงหล่นจากท้องฟ้า,สิ่งนั้นจึงกลายเป็นที่สนใจต่อยอดฝีมือมากมาย,ปราชญ์เทพที่เคยไปเยือนทะเลอ้าวไล,พวกเขาที่ควรจะตั้งเป้าเกี่ยวกับสมบัติของปราชญ์เทพไท่ซ่าง,ส่วนสมบัติของเหนียงเหนียงนวีหว๋านั้นมีกี่คนที่รับรู้กัน?
ซึ่งแน่นอนว่าสมบัติของเผ่าจิ้งจอกนั้น,ไม่ควรที่จะให้คนอื่นได้มาค้นหาและจับจอง."จงซานที่กล่าวออกมาเบาๆ.
"เช่นนั้นเรื่องนี้จึงบอกเฉพาะเผ่าจิ้งจอก,ให้คนอื่นค้นหาสมบัติของปราชญ์เทพที่หายไป,เพื่อที่จะไม่ให้คนอื่นเข้ามายุ่มย่ามอย่างงั้นรึ?
อีกอย่างภายในอาณาเขตเฟิงจง,เผ่าจิ้งจอกก็ไม่ใช่เผ่าที่ใหญ่ที่สุดด้วยสิ!"ซูอาโฝวที่กำลังครุ่นคิด.
"ซูต้าจี้?
ในเมื่อนางเลือกที่จะแจ้งให้คนทั่วหล้ารับรู้,สิ่งของที่เหนียงเหนียงนวีหว๋าทิ้งเอาไว้,มีแต่ต้องกลับคืนสู่เผ่าจิ้งจอก,ถึงแม้ว่าจะมีผู้ฝึกตนนับล้านล้านเข้ามาแย่งชิงท้ายที่สุดก็ไม่สามารถแย่งมันไปได้,เรื่องนี้ไม่มีสิ่งใดต้องกังวล!"จงซานที่กล่าวยืนยัน.
"เจ้าไม่กังวลเลยรึ?!"ซูอาโฝวเริ่มรู้สึกขุ่นข้องใจเล็กน้อย.
"เฮ้เฮ้,ข้าได้คิดระเอียดดีแล้ว,ถึงร้อนใจไปก็ไม่มีประโยชน์."จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"แต่ว่า,เมื่อกงจูจิวเหว่ยยังไม่ออกมา,การรอคอยเช่นนี้ย่อมต้องร้อนใจเป็นธรรมดา."ซูอาโฝวที่ค่อนข้างร้อนรน.
"หืม,เจ้าร้อนใจต้องการให้กงจูจิวเหว่ยรีบร้อนไปเพื่ออะไร?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"นางไม่ออกไป,เจ้าก็ยังไม่เดินทาง,นางเดินทาง,เจ้าถึงจะเดินทางไปยังทะเลอ้าวไล!"ซูอาโฝวกล่าว.
"พวกเราจะไปทะอ้าวไล,ทำไมเจ้าต้องกระวนกระวายใจด้วย?"
"ข้าต้องการไปก่อน."
"เช่นนั้นเจ้าก็ไปก่อน!"
"ไม่ๆ,ข้ายังรอได้,ข้าต้องการตามไปกับเจ้าด้วย!"
"ทำไม?"จงซานที่แสดงท่าทางสงสัย.
ดวงตาของซูอาโฝวเป็นประกายเล็กน้อยและกล่าวออกมาว่า,"ข้าพบว่าตราบเท่าที่อยู่กับเจ้า,มักจะพบกับเรื่องที่ยอดเยี่ยม,ตามเจ้าไป,ยังดีซะกว่าข้าไปคนเดียวแน่นอน!"
จงซาน,"......!"
"ซูอาโฝว,ทำไมเจ้าไม่ไปกับตระกูลของเจ้าล่ะ?"
ทันใดนั้นก็ปรากฏเสียงๆหนึ่งดังขึ้นที่ในตำหนัก,ซูอาโฝวที่รับรู้ได้ในทันที,พร้อมกับเผยท่าทางดีใจขึ้นมา.
"กงจู,ท้ายที่สุดก็ออกมาได้,ข้าและจงซานรอท่านจะตายแล้ว!"ซูอาโฝวกล่าวออกมาในทันที.
จงซาน,"......!"
จากนั้นที่ปากประตูก็ปรากฏกงจิวเหว่ยที่กล่าวกำลังก้าวออกมาพร้อมกับชำเลืองมองตาขวาง,"ทำไมต้องรอข้าล่ะ?"
"ก็ไปทะเลอ้าวไล,พร้อมกับท่านไง!"ซูอาโฝวที่กล่าวออกมาในทันที.
กงจูจิวเหว่ยที่มองซูอาโฝวเขม็ง"ทะเลอ้าวไล,พวกเราต้องไปแน่,ทว่าข้าบอกตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าจะนำเจ้าไปด้วย?"
"?
กงจู,ท่านทำเช่นนี้ไม่ได้นะ,ข้าร่วมมือกับท่านมาตั้งแต่ครึ่งปีที่แล้ว,ท่านจะไม่ให้ข้าไปด้วยรึ?
ข้าไม่น่าสงสารแย่เลย!"
จงซานถึงกับพูดไม่ออกจดจ้องมองไปยังซูอาโฝว,ที่กำลังแสร้งร้องให้,ทว่ากับไร้ซึ่งความสามารถ,นี่ยังเรียกได้ว่าทักษะการแสดงอีกเหรอ!
"อืม,ข้าเพิ่งก้าวไปถึงระดับต้าเซียน,ยังขาดอุปกรณ์ต้าเซียนอยู่,ก่อนหน้านี้ข้าเห็นเจ้าชนะพนันได้มาถึงเจ็ดชิ้น,หากว่า......!"กงจูจิวเหว่ยที่เผยยิ้มเป็นนัยน์.
"หก,ชิ้นหนึ่งไม่ใช่ว่ามอบให้กับกงจูแล้วหรอกรึ?"ใบหน้าของซูอาโฝวที่กำลังร้อนใจ.
"ทว่าข้านั้นทำหายไปแล้ว,เจ้าดู.....!"
"เช่นนั้นข้าจะมอบมันให้กงจูอันหนึ่งก็แล้วกัน!"ใบหน้าของซูอาโฝวที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด.
"อย่างไร,ข้ายังขาดมันอยู่อีกสี่ชิ้น."กงจูจิวเหวยที่เอ่ยออกมาในทันที.
"ท่านมาสังหารข้าเลยดีกว่า,สี่เหรอ?ไม่,ไม่ได้,อย่างมากสุดสอง,ไม่สามารถให้ได้มากกว่านี้แล้ว!"ซูอาโฝวที่ร้องโอดครวญเสียงดัง.
เห็นใบหน้าท่าทางเจ็บปวดของซูอาโฝว,กงจูจิวเหว่ยที่หรี่ตาเล็กเผยยิ้ม,"ข้าเพียงแค่ล้อเล่น,ก็ได้,สองก็สอง!"
ล้อข้าเล่น? ใบหน้าของซูอาโฝวที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด,นางปิศาจน้อย,เจ้าหลอกข้าอีกครั้งแล้ว.
"หรืว่าสามดี,เจ้าเห็นว่าอย่างไร?"กงจูจิวเหว่ยกล่าวออกมาในทันที.
ใบหน้าของซูอาโฝวถึงกับนิ่งงันกระตุกไปมา,เร่งรีบกล่าวออกมาทันที,"ได้แค่สอง,สูงสุดแล้ว."
"ก็ได้,ก็ได้,ขี้งกซะจริง!"
ใบหน้าของซูอาโฝวถึงกับหลั่งเงื่อที่เย็นยะเยือบออกมา,ขี้งกอย่างงั้นรึ?
เจ้าที่เพิ่งก้าวไปถึงระดับต้าเซียน,ต้องการอุปกรณ์ต้าเซียนจากข้าตั้งสามอัน,เหล่าผู้ฝึกตนไร้สังกัดมากมายที่เป็นต้าเซียนตั้งนาน,ยังไม่มีใครมีอุปกรณ์ต้าเซียนเลยแม้แต่คนเดียว.
-----------------------------------------------------------------------
จงซาน,กงจูจิวเหว่ยและซูอาโฝว.
คนทั้งสามที่เดินทางไปยังทะเลอ้าวไลพร้อมๆกัน.
อาณาเขตเฟิงจงซาน,เป็นดินแดนที่กว้างใหญ่เป็นอย่างมาก,เป็นดินแดนที่ติดกันเหมือนกับกับทวีปศักดิสิทธิ์ของโลกใบเล็ก,พื้นที่รอบๆนั้นถูกล้อมไปด้วยทะเลเหมือนกัน,ทว่าอาณาเขตเฟิงจงนั้นใหญ่โตจนทวีปศักดิ์สิทธิ์เทียบไม่ได้.
ส่วนทะเลอ้าวไลนั้น,เป็นพื้นที่มุมหนึ่งทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ของอาณาเขตเฟิงจงเท่านั้น.
ศาลเทวะไทชูนั้น,เป็นดินแดนที่อยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือของอาณาเขตเฟิงจง,ต้าเจิ้งเองก็อยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือ,ทิศเหนือนั้นเป็นนิกายจื่อเซียว,ทิศใต้เป็นศาลเทวะไท่อี้.
กล่าวอีกอย่างหนึ่ง,ทะเลอ้าวไลนั้น,มีนิกายจื่อเซียวและศาลเทวะไท่อี้เป็นชายแดนเชื่อมต่อกันของสามกลุ่มอำนาจนั่นเอง.
ระหว่างทางนั้นกงจูจิวเหว่ยที่ราวกับนึกอะไรบางอย่างได้จึงได้กล่าวออกมาในทันที,"จงซาน,ครั้งนี้การที่ข้าสามารถยกระดับพลังฝึกตนได้,ต้องยกความดีความชอบให้กับเจ้า!"
"หืม?"จงซานที่แสดงท่าทางสงสัย.
"เจ้าสามารถทะลวงหมากกลลวงสวรรค์,และยังพาข้าไปพบกับอาวุโสเผ่าจิ้งจอกเพื่อรับคำสั่งเสียสุดท้าย,ปกป้องข้าเอาไว้,เซิ่งหวังที่ตัดสินใจมอบความดีความชอบให้เจ้าเป็นหนานจิว,และเมื่อเจ้าได้รับความดีความชอบจนก้าวไปถึงจื่อจิว,เจ้าก็จะได้ถูกยกให้เป็นหนึ่งในราชวงศ์,สามารถสร้างความดีความชอบเหมือนกับราชวงศ์คนอื่นๆและยังสามารถกลับต้าเจิ้งได้อีกด้วย!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยความภาคภูมิ.
"จื่อจิวอย่างงั้นรึ?"ดวงตาของซูอาโฝวที่เบิกกว้างกลมโตขึ้นมาในทันที.
"มีอะไร?"กงจูจิวเหว่ยที่สอบถามออกไปด้วยความสงสัย.
"กงจู,ท่านกับเซิ่งหวังมีความสัมพันธ์ใดกัน?
ทำไมเซิ่งหวังถึงได้โปรดท่านขนาดนี้กัน?
มอบความดีความชอบ,และยังได้รับบรรดาศักดิ์มากมาย,คาดไม่ถึงเลยว่าท่านจะสามารถโน้มน้าวเซิ่งหวังได้อย่างคาดไม่ถึง?
ท่านเป็นคนที่ร้ายกาจขนาดนั้นเลยรึ?"ซูอาโฝวที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"แน่นอน,จะมีใครเทียบกับข้าได้กัน!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยความท่าทางพึงพอใจเป็นอย่างมาก.
"เช่นนั้น,ท่านก็สามารถที่จะช่วยข้าพูด,ทำให้ข้าได้รับบรรดาศักดิ์ด้วยได้หรือไม่?"ใบหน้าของซูอาโฝวที่เผยยิ้มพร้อมกับกล่าวประจบ.
"อืม,ก็ต้องดูที่เจ้า,จะแสดงความจริงใจแค่ใหน!"กงจูจิวเหว่ยที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"จริงใจ?
แสดงความจริงใจอย่างไร?"ซูอาโฝวที่เปลี่ยนเป็นโง่งม.
"ยกตัวเอย่าง,อุปกรณ์ต้าเซียน,นับเป็นสมบัติล้ำค่า,หากว่าเจ้ามอบมันมาให้ข้าทั้งหมดข้าก็จะนำมันไปพิจารณา."กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาในทันที.
ซูอาโฝวที่จ้องมองกงจูจิวเหว่ยด้วยความขมขื่น,นางปิศาจน้อยร้ายกาจเกินไปแล้ว,ก่อนหน้านี้ได้หลอกเอาอุปกรณ์ต้าเซียนไปจากข้าถึงสามชิ้น,ในเวลานี้ยังวางแผนที่จะนำส่วนที่เหลือไปอย่างงั้นรึ?
หากมอบอุปกรณ์ต้าเซียนให้กับนางอีก,ไม่ใช่โยนอ้อยเข้าปากช้างหรอกรึ?
"เอิ่ม,ที่ข้าพูดไปเมื่อครู่ ให้ถือว่าข้าไม่ได้กล่าวอะไรเลยก็แล้วกัน!"ซูอาโฝวที่โบกมือไปมาในทันที.
"ขี้งก!"
"จงซาน,เจ้าคิดว่าอย่างไร?
ข้าร้ายกาจหรือไม่? เจ้าเป็นเหมินเค่อของข้าถือว่าดีแล้ว!"กงจูจิวเหว่ยที่จ้องมองมายังทิศทางของจงซาน.
"อืม!"จงซานพยักหน้า.
แลกอิสรภาพกับความดีความชอบรึ? จงซานไม่ได้มีความคิดดังกล่าวเลยแม้แต่น้อย,เขามีแผนการอยู่แล้วในการแยกตัวจากศาลเทวะไทชู,ใช้วิธีสร้างความดีความชอบอย่างงั้นรึ?
มันช้าเกินไป,อย่างไรก็ตามมันก็ยังสามารถใช้ปกปิดแผนการที่เขาวางเอาไว้ได้ดีทีเดียว.
"เช่นนั้นเจ้าเรียกข้าว่าเหมินจู่ได้ยัง."กงจูจิวเหว่ยที่เผยยิ้มออกมา.
จงซานที่เผยยิ้มน่าเกียจออกมา,และไม่ได้พูดอะไรออกมา.
เห็นเช่นนั้นกงจูจิวเหว่ยที่แสดงท่าทางขุ่นเคืองขึ้นมาเช่นกัน.
..........
สามเดือนหลังจากนั้น,คนทั้งสามก็มาถึงเขตแดนของทะเลอ้าวไล.
สถานที่แห่งนี้กว้างใหญ่ไพศาล,ใหญ่มาก,มองเห็นเพียงน้ำทะเลและท้องฟ้า,มีเกาะอยู่มากมาย,ดูระรานตา,ไม่สามารถมองเห็นขอบเขตของทะเลได้เลย.
ไม่มีทางที่จะมองเห็นได้ทั้งหมด,ทะเลอ้าวไลนั้นใหญ่โตมาก,ถึงจะใช้เวลาครึ่งปีใช้กำลังยอดฝีมือจำนวนมาก,สำรวจพื้นที่ทั้งหมดของทะเลอ้าวไล,คิดว่าคงไม่มีทางที่จะสามารถตรวจสอบได้ทั่ว.
ผ่านมาครึ่งปีมานี้,ไม่มีใครพบสิ่งใดหรือมีข่าวอะไรเลยแม้แต่น้อย.
"ทะเลกว้างใหญ่ขนาดนี้,จะสำรวจทั้งหมดได้อย่างไร,อาวุโสก็ไม่บอกอะไรชัดเจนด้วย!"กงจูจิวเหว่ยที่โอดครวญ.
"ใช่,จะสำรวจอย่างไร,ไม่ต่างจากงมเข็มในทะเลเลย!"ซูอาโฝวที่โอดครวญด้วยเช่นกัน.
ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามที่เดินทางมาถึง,หลังจากเห็นพื้นที่ที่กว้างใหญ่ไร้ที่สุดสุดของทะเลแล้ว,ความมั่นใจที่มี,ดูเหมือนว่าจะมลายหายไปจนสิ้นในทันที!
"ก่อนอื่นก็ต้องค้นหาผู้ฝึกตนที่รู้จักพื้นที่แห่งนี้ก่อน,และให้พวกเขาพาพวกเรานำทางไปรอบๆทะเลอ้าวไล,ไปยังจุดที่สำคัญๆทั้งหมด,จะได้รับรู้ข้อมูลที่จะวางแผนก้าวไปยังก้าวต่อไปได้!"จงซาน.
"ใช่ๆ,จงซานเจ้าพูดถูก,พวกเราจะต้องค้นหาอย่างอดทน,เหมือนดั่งที่เจ้าเคยบอก,หากว่ามันง่ายที่จะค้นหา,คงมีคนค้นพบไปก่อนแล้ว!"กงจูจิวเหวยที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
ซูอาโฝวที่พูดไม่ออก,ไม่บ่นเหมือนกับตอนแรกแล้วรึ?
ค้นหาผู้ฝึกตนของพื้นที่แถบนี้รึ?จงซานและพรรกพวกที่ค้นหาคนเหล่านั้น,ซึ่งคนเหล่านั้นได้นำแผนที่มาขาย,และข้อมูลต่างๆรอบๆทะเลพื้นที่แห่งนี้.
"แผนที่ขาดๆ,ขายถึง 300 ศิลาเซียนอลยรึ?
คนพวกนี้,จะหน้าเลือดเกินไปแล้ว!"ซูอาโฝวที่รับแผ่นริ้วยกบันทึกแผนที่เอาไว้ในมือ.
ศิลาเซียน,ก็เหมือนกับศิลาวิญญาณในโลกใบเล็กนั่นเอง,เป็นเงินตราที่ใช้แลกเปลี่ยนสินค้าในโลกใบนี้.
ซูอาโฝวที่โอดครวญนั้น,เพราะว่าจงซานไม่มีศิลาเซียน,ส่วนกงจูจิวเหว่ยก็ไม่มีทางที่จะยอมจ่ายเงินเหล่านี้ออกไปแน่,ดังนั้นศิลาเซียน
300 ก้อนจึงเป็นซูอาโฝวเป็นคนจ่ายนั่นเอง.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น