Immortality Chapter 865 Heaven and Earth altar
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 865 แท่นบูชาฟ้าดิน.
Chapter 865 Heaven and Earth altar
"พวกเจ้าทุกคนกำลังทำอะไรกันอยู่?"เสียงที่เต็มไปด้วยจิตสังหารดังขึ้น,เป็นเสียงของปรมาจารย์ซือเหม่ยนั่นเอง.
ทุกคนที่อยู่รอบๆ,จดจ้องมองไปยังบนอากาศซึ่งปรากฏร่างของปรมาจารย์ซือเหม่ยขึ้น,สร้างความตื่นตระหนกให้กับทุกคนในทันที.
ปรมาจารย์ซือเหม่ยที่ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าทุกคน,ไม่มีใครสามารถกระทำอะไรได้,เซียนโบราณ,ไม่ใช่สิ่งที่ต้าเซียนจะล่วงเกินได้.
ซือหม่าชิงและคนอื่นๆที่ขมวดคิ้วไปมา,จดจ้องจงซานด้วยสายตาเย็นชา.
ปรมาจารย์ซือเหม่ยกวดตามองรอบๆกับเหตุการณ์ที่ผิดปรกติ,จากนั้นก็จ้องมองไปยังเทือกเขาจิ้งจอกสวรรค์เก้าหาง,ดูเหมือนว่าคนกลุ่มนี้จะมีเป้าหมายที่ภูเขาดังกล่าว.
ปรมาจารย์ซือเหม่ยที่จ้องมองด้วยแววตาจริงจัง,จดจ้องมองไปยังเทือกเขา,พบสุสานเซียนโบราณแล้วอย่างงั้นรึ?
"ฟิ้ว!"จงซานที่ออกมาขวางปรมาจารย์ซือเหม่ยในทันที.
"เซียนเซิงจง?"แววตาของปรมาจารย์หมากซือเหม่ยเผยท่าทางสงสัย.
"เซียนโบราณในอดีต,กำลังพูดคุยกับกงจูจิวเหว่ย,ทางที่ดีไม่ควรจะเข้าไปรวบกวน!"จงซานกล่าว.
ใบหน้าของทุกคนแทบจะเปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
เซียนโบราณในอดีตกำลังพูดคุยกับกงจูจิวเหว่ยอย่างงั้นรึ?
นี่ไม่ใช่สุสานเซียนโบราณหรอกรึ? ไม่ใช่ว่าเซียนโบราณตายไปแล้ว? พูดคุย?
มีอะไรผิดพลาดหรือไม่?
หลายๆคนในเวลานี้ที่หัวใจรัดแน่น,เห็นชัดเจนว่าสมบัติวิเศษที่ซือหม่าจงเหิงกล่าวก่อนหน้านี้เป็นเพียงแค่คำพูดที่ทำให้สับสน.
"อาวุโส? กงจูจิวเหว่ย?
"ดวงตาของปรมาจารย์หมากซือเหม่ยเป็นประกาย,เห็นชัดเจนว่ากำลังคิดถึงอะไรบางอย่างได้.
ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยที่พยักหน้าให้กับจงซาน.
"ปรมาจารย์ซือเหม่ย,กับเรื่องที่สืบทอดต่อมาหลายแสนปี,ท่านมีความเห็นว่าอย่างไร?"จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
ปรมาจารย์ซือเหม่ยที่โค้งคำนับให้กับจงซานและกล่าวออกมาว่า,"ขอบคุณเซียนเซิงจงก่อนหน้านี้,ซือเหม่ยรับรู้จดจำมันเอาไว้ในความทรงจำ,และจะเป็นคนช่วยเจ้าปกป้องประตูทางเข้าอีกแรง,ไม่ให้ใครเข้าไปด้านในได้."
ระหว่างที่พูดจบปรมาจารย์ซือเหม่ยที่ปลดปล่อยพลังแรงกดดันออกมารอบๆในทันที.
จงซานที่พยักหน้ารับ.
"เหลวไหล!"เสียงๆหนึ่งที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวตะโกนออกมาเสียงดัง.
สายตาของทุกคนที่จดจ้องมองออกไปเป็นสายตาเดียวกัน,เป็นซือหม่าเฉียนจวิน,ที่เวลานี้กำลังพยุงซือหม่าจงเหง,สายตาที่จ้องมองถมึงทึงตาโต.
"สุสานเซียนโบราณแห่งนี้อย่างน้อยก็มีอายุ
8 แสนปี,เจ้าบอกว่ามีเซียนโบราณที่มีชีวิตอยู่ด้านในอย่างงั้นรึ? ยกเว้นปราชญ์เทพที่มีอายุไขไร้ที่สิ้นสุด,นอกจากปราชญ์เทพแล้ว,ทุกสิ่งมีชีวิตล้วนแล้วแต่ต้องรับความเสื่อมทั้งห้า,แปดแสนปีอย่างงั้นรึ?เซียนโบราณจะมีอายุไขได้มากขนาดใหนกัน?
จงซาน,เจ้ามันโกหก!"ซือหม่าเฉียนจวินที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
ได้ยินคำพูดของซือหม่าเฉียนจวิน,แทบจะทุกคนที่พยักหน้ารับพร้อมๆกัน.
ทุกสิ่งมีชีวิตล้วนแต่มีอายุไข,เซียนมนุษย์(เซียนศิลา)มีอายุไข2
หมื่นปี,เซียนลึกล้ำมีอายุไข สี่หมื่นปี,เซียนปฐพีมีอายุไขแปดหมื่นปี,เซียนสวรรค์มีอายุไขหนึ่งแสนหกหมื่นปี,ต้าเซียนมีอายุไขสามแสนหนึ่งหมื่นสองพันปี,เซียนโบราณมีอายุไขหกแสนหนึ่งหมื่นสี่พันปี,ทว่าสุสานแห่งนี้นั้น,มีอายุไขกว่าแปดแสนปีเรียบร้อยแล้ว.,
จงซานกล่าวว่าเซียนโบราณกำลังพูดคุยกับกงจูจิวเหวย,ในเมื่อเซียนโบราณตายไปแล้ว,จะพูดคุยได้อย่างไร?
เรื่องนี้ไม่สมเหตุสมผลแม้แต่น้อย,สายตาของทุกคนที่จ้องมองมายังจงซาน,ทำให้ปรมาจารย์ซือเหม่ยเผยแววตาความสงสัยออกมาด้วยเช่นกัน.
จงซานไม่มองไปยังคนอื่น,ทว่าจ้องมองไปยังปรมาจารย์ซือเหม่ย.
"ปรมาจารย์ซือเหม่ย,คนอื่นๆเข้าไป,ท่านสามารถตั้งคำถามได้,ทว่ากงจูจิวเหว่ยที่เข้าไป,ท่านต้องตั้งคำถามอย่างงั้นรึ?
ท่านไม่หวังที่จะให้คำพูดของข้าเป็นจริงหรอกรึ?"จงซานที่สอบถามออกไป.
ได้ยินคำพูดของจงซาน,ใบหน้าของปรมาจารย์ซือเหม่ยที่เปลี่ยนไปในทันที,ความสงสัยก่อนหน้านี้ได้มลายหายไปจนหมดสิ้น,จากนั้นก็จ้องมองไปยังทุกคน,"ทุกท่านไม่จำเป็นต้องคิดอีกต่อไป,มีข้าอยู่,ไม่ว่าจะเป็นใครห้ามเข้าไปด้านใน!"
"ปรมาจารย์ซือเหม่ย,เห็นชัดเจนว่าจงซานโกหก,สิ่งของด้านในนั้น,ไม่เคยมีใครเคยเห็น
ต้องการ..........!"ซือหม่าเฉียนจวินที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
สายตาที่เย็นชาของปรมาจารย์ซือเหม่ยที่เต็มไปด้วยความเย็นชา,พลังอำนาจที่น่าเกรงขามกดทับไปยังร่างของซือหม่าเฉียนจวินจนไม่สามารถพูดต่อไปได้.
"กงจูจิวเหวยเข้าไปด้านใน,ข้ารู้สึกวางใจ!"ปรมาจารย์ซือเหม่ยที่แค่นเสียงเย็นชา.
เพียงคำพูดไม่กี่คำ,ทำให้ทุกคนเต็มไปด้วยความเศร้า,สงสัยและเป็นขมขื่นขึ้นมาในทันที.
"ทำไมกงจูจิวเหว่ยเข้าไปด้านใน,ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยถึงได้วางใจล่ะ?"เสียงที่แผ่วเบาดังผ่านออกมาจากห้อวงอากาศในทันที.
ได้ยินเสียงดังกล่าวปรมาจารย์ซือเหม่ยยที่ใบหน้าเปลี่ยนไปในทันที.
"ฟิ้ว!!"
สายลมที่พัดอย่างรุนแรง,ก่อนที่จะปรากฏคนกลุ่มหนึ่งออกมาจากอากาศที่ว่างเปล่า.
คนในชุดคลุมสีม่วง,เป็นประมุขนิกายจื่อเซียว,ร่างหลักของเขาที่เดินทางมาด้วยตัวเอง,ที่ด้านหลังของเขามีอีกคนที่สวมชุดคลุมสีม่วง,เห็นได้ชัดเจนว่าเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา,ทว่าการที่เขาเดินทางมาด้วยตัวเองด้วยเวลาเพียงไม่นาน,นับเป็นความแข็งแกร่งที่เกินจะหยั่งได้เช่นกัน.
"ประมุขนิกายจื่อเซียวอย่างงั้นรึ?
คาดไม่ถึงเลยว่าจะใช้ร่างหลักเดินทางมาด้วยตัวเองเลยรึ?"ปรมาจารย์จื่อเซียวที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"แล้วใครกันที่มันทำลายร่างแยกของข้าไป?"ประมุขนิกายจื่อเซียวที่กล่าวออกมาเบาๆ,ท่าทางที่เต็มไปด้วยความเย็นชา,สายตาที่จดจ้องมองไปยังจงซานในทันที.
จงซาน?
ทุกคนที่จ้องมองตามประมุขนิกายจื่อเซียว,ทุกคนที่ลอบตื่นตกใจ,เป็นจงซานอย่างงั้นรึ?
นี่เขาสังหารร่างแยกของประมุขนิกายจื่อเซียวไปอย่างงั้นรึ?
เหล่าผู้ฝึกตนหลายคนที่ก่อนหน้านี้เตรียมจัดการจงซาน,ถึงกับสูดหายใจที่เย็นเยือบเข้ามา.
จงซานร้ายกาจเกินไปแล้ว,สังหารประมุขนิกาย?
หากก่อนหน้านี้พวกเขาลงมือ,จงซานจะแสดงความเมตาอย่างงั้นรึ?
เขาคงจะไม่ไว้หน้าใครเลยอย่างงั้นรึ?
ร่างแยกประมุขนิกายจื่อเซียว,ถึงจะเป็นเพียงร่างแยก,ทว่าความแข็งแกร่งนั้นอยู่ในระดับต้าเซียนแน่นอน,คาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกจงซานสังหารอย่างงั้นรึ?
ใบหน้าของซือหม่าจงเหิงที่จ้องมองจงซานด้วยความเย็นชา,พร้อมกับขมวดคิ้วแน่น.
"ร่างแยกสายฟ้า,ที่รับรู้ว่าร่างหลักตกตายไป,นี่เป็นทักษะอย่างหนึ่งงั้นรึ?
ประมุขนิกายจื่อเซียวช่างล้ำลึกนัก?"เสียงๆหนึ่งที่ดังผ่านออกมาจากอากาศเช่นกัน.
กับเสียงที่น่าเกรงขาม,ฟังไม่ออกว่าเป็นบุรุษหรือศัตรู,ทุกคนรู้กันดี.
ประมุขนิกายจื่อเซียวที่ขมวดคิ้วไปมา,ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยที่เผยสีหน้าแววตาที่ซับซ้อน,เซียนเซิงหลี่และคนอื่นที่เผยท่าทางเคารพ.
จากนั้นไม่นาน,ก็ปรากฏร่างๆหนึ่งขึ้นที่ด้านหน้าของทุกคน,ร่างที่สวมหน้ากากเงิน,ชุดคลุมสีขาว,เซิ่งหวังศาลเทวะไท่ชู.
"คารวะเซิ่งหวัง,ขอให้เซิ่งหวังมีชีวิตเป็นนิรันดร,เป็นเหมือนดั่งสวรรค์ที่อยู่ชั่วกาลนาน!"ทุกคนที่แสดงความเคารพต่อเซิ่งหวังไท่ชู.
เซิ่งหวังไท่ชูที่เดินทางมาถึง,สายตาใต้หน้ากากที่จ้องมองไปยังประมุขนิกายจื่อเซียว,กับยอดฝีมือที่มาถึงอีกคน,ทำให้ทุกอย่างกลายเป็นซับซ้อนขึ้นมาในทันที.
"เรียนเซิ่งหวัง,ร่างแยกของประมุขนิกายจื่อเซียวที่ได้ล่วงเกินเขตแดนของชิงชิวพวกเรา,และถูกเซียนเซิงจงขวางเอาไว้."ปรมาจารย์ซือเหม่ยที่กล่าวออกมาแทนจงซานในทันที.
"เซิ่งหวังจง?"เซิ่งหวังไท่ชูที่จ้องมองไปยังจงซานพร้อมกับเผยท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย.
เห็นได้อย่างชัดเจนว่า,เซิ่งหวังไท่ชูสามารถมองเห็นพลังฝึกตนของจงซานได้,ด้วยพลังฝึกตนเท่านี้กลับสามารถสังหารร่างแยกเงาประมุขนิกายจื่อเซียวได้อย่างงั้นรึ?
"เซิ่งหวัง,จงซานทำร้ายลุงสองของข้า!"ทันใดนั้นซือหม่าเฉียนจวินที่เอ่ยออกมาในทันที.
"หุบปาก!"ซือหม่าชิงที่แค่นเสียงเย็นชา.
"อ๋องน้อย?"ซือหม่าเฉียนจวินที่ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย.
"เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่เจ้าจะเสนอหน้า."ซือหม่าชิงที่ส่ายหน้าไปมา.
ใช่,ใช่เวลาที่เขาจะสอดแทรกอย่างงั้นรึ?
ตอนนี้กลุ่มคนระดับสูงกำลังพูดคุยกันอยู่,เหล่าเซียนโบราณ,และคนที่มีมรรคาชีวิต,ตอนนี้ใช่เวลาที่ซือหม่าเฉียนจวินจะแสดงความเห็นอย่างงั้นรึ?
ปรมาจารย์ซือเหม่ยที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยความงงงวย,นี่เซียนเซิงจงซานเป็นเซิ่งหวังจงอย่างงั้นรึ?
เซิ่งหวังอย่างงั้นรึ?
"จงซานรับผิดชอบป้องกันทางเข้า! เซิ่งหวังไท่ชู,ควรจะเชิญคนนอกออกไปก่อน,จากนั้นค่อยพูดคุยไม่ใช่รึ?"จงซานที่จ้องมองไปยังเซิ่งหวังไท่ชู.
เซิ่งหวังไทชูที่จ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ,พยักหน้ารับและกล่าวกับประมุขนิกายจื่อเซียว,"ประมุขจื่อเซียว,เชิญ!"
"ฮ่าฮ่าอ่าฮ่า,คนนอกอย่างงั้นรึ?
ใครเป็นคนนอกกัน? เต้าเจิ้งและไท่ชูเป็นพวกเดียวกันแล้วอย่างงันรึ?
อย่างไรก็ตาม,เจ้าบอกซิว่าสุสานเซียนโบราณนั้นเป็นของศาลเทวะไท่ชูอย่างงั้นรึ?
เชิญรึ?
ข้าต้องให้เจ้าเชิญอย่างงั้นรึ?"ประมุขนิกายจื่อเซียวที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
เหล่าผู้ฝึกตนทุกคนที่สัมผัสได้หลังจากคำพูดดังกล่าวสิ้นสุดลง,แรงกดดันมหาศาล,อำนาจของฟ้าดิน,ตำแหน่งมรรคาชีวิต,กลิ่นอายที่น่าเกรงขาม,ที่กดทับลงมาในทันที,พื้นที่รอบๆทำให้ทุกคนหยุดนิ่งไม่สามารถขยับได้,คลื่นพลังที่มากมายกำลังกดทับสะกดทุกคนเอาไว้.
บนอากาศที่วางเปล่า,ที่ด้านล่างปลายเท่าของประมุขนิกายจื่อเซีว,ปรากฏเป็นภาพเงาของแท่นบูชายักษ์ขึ้น,แท่นบูชาที่ดูราบเรียบ,ทว่าปรากฏอักษรรูนมากมายที่หมุนวนไปรอบๆ,กลิ่นอายที่ราวกับว่ามาจากยุคโบราณ,ความรู้สึกที่น่าเกรงขามที่ทำให้ทุกคนต้องเคารพ,แท่นบูรชาของสวรรค์,ได้ปรากฏขึ้นมา.
กับท่าทางแข็งกร้าวของประมุขนิกายจื่อเซียว,ท่าทางอหังการ,กับสิ่งของบางอย่างที่อยู่ในสุสานเซียนโบราณ,เป็นสิ่งที่ประมุขนิกายจื่อเซียวนั้นต้องการ.
ตำแหน่งฟ้าดิน,ตำแหน่งชีวิต,ของเซิ่งหวังไม่มีอย่างงั้นรึ?
ทันใดนั้นบนเท้าของเซิ่งหวังไท่ชู,ก็ปรากฏแท่นบูชาขนาดใหญ่,รอบๆแท่นบูชานั้น,ปรากฏสายลมและปราณอำนาจวิเศษที่ระเบิดออกมาเสียงดังสนั่น.
และอีกอัน,ปรากฏแท่นบูชาฟ้าดิน,ของจงซานก็ปรากฏขึ้นด้วยเช่นกัน.
ในเวลานี้,ที่ใต้เท้าของจงซานปรากฏแท่นบูชาเหมือนกับทุกคน,ทุกคนที่ยื่นอยู่บนแท่นบูชานั้น,ล้วนแล้วแต่เป็นตำแหน่งที่สวรรค์ได้ยกให้เป็นตัวตนที่อยู่เหนือคนอื่น.
ตำแหน่งชีวิต,
นี่คือตำแหน่งของมรรคาของคนที่ได้ก้าวไปถึงตำแหน่งชีวิต,อำนาจฟ้าดินที่เกิดการรวมตัวขึ้นเป็นรูปเป็นร่างเพื่อยกระดับคนผู้นั้นให้อยู่เหนือคนอื่น.
สามตำแหน่งชีวิต,ต่างก็จดจ้องมองกันและกันด้วยความเย็นชา.
ผู้ใต้บังคับบัญชาที่ประมุขจื่อเซียวนำมาด้วยเวลานี้กำลังจดจ้องมองไปยังปรมาจารย์หมากซือเหม่ยด้วยความเย็นชา.
ผู้ใต้บังคับบัญชาที่ประมุขจื่อเซียวนำมาด้วยนับว่าเป็นคนที่โดดเด่นทีเดียว,ดูเหมือนเขาจะก้าวไปถึงระดับเซียนโบราณแล้ว,ตอนนี้กำลังท้ายทายปรมาจารย์ซือเหม่ย.
ประมุขนิกายจื่อเซียวที่จ้องมองไปยังสองคนที่ยืนอยู่บนแท่นบูชาฟ้าดิน,ที่มุมปากเผยยิ้มบางๆออกมา.
"สามารถก้าวไปถึงตำแหน่งชีวิต,ยืนอยู่บนแท่นบูชาฟ้าดินได้,คงไม่รู้ว่ามีคนมากมายที่ต้องการกลืนกิน,แม้แต่เหล่าเซียนโบราณก็มีอยู่มากมาย,และเหล่ายอดฝีมือนับไม่ถ้วน,ต่างก็พร้อมจะทำให้เจ้าล่วงหล่นจากบนท้องฟ้า,เพียงแค่เซียนสวรรค์จะยืนอยู่บนแท่นบูชาฟ้าดินได้อย่างมั่นคงนานเท่าใด,เซิ่งหวังจง,นับว่าเป็นคนที่ต่อต้านสวรรค์จริงๆ."ประมุขนิกายจื่อเซียวที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"แม้แต่เซียนยังล่วงหล่นจะสวรรค์,ลำพังแค่ประมุขนิกายจื่อเซียว,ที่ยืนอยู่บนแท่นบูชาฟ้าดินแล้วกับเต็มไปด้วยความอหังการ! ประมุขนิกายจื่อเซียวเองก็โปรดระมัดระวังตัวเอาไว้ด้วย!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า,เป็นข้ามากกว่าที่จะเป็นคนพูดคำพูดดังกล่าว,กับการพูดจาเช่นนี้ต่อหน้าข้า,เซิ่งหวังต้าเจิ้ง,คิดว่าตัวเองมีความสามารถพออย่างงั้นรึ?"ประมุขนิกายจื่อเซียวที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"ประมุขนิกายจื่อเซียว,ควรจะถามตัวเองด้วย,ที่นี่คือศาลเทวะไท่ชูของข้า,จงซานเองก็เป็นเมืองขึ้นของราชวงศ์ของข้า!"เซิ่งหวังไท่ชูที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ไท่ชู?
คิดว่าศาลเทวะไท่ชูจะมีความสามารถเพียงพอที่จะรับประกันชีวิตของจงซานได้อย่างงั้นรึ?"ประมุขนิกายจื่อเซียวที่กล่าวออกมาเสียงดังเต็มไปด้วยความเย็นชา.
ระหว่างที่พูดนั้น,กลิ่นอายสีม่วงขนาดใหญ่ที่แผ่ออกมาจากประมุขนิกายจื่อเซียว,ทันใดนั้นกลิ่นอายสีม่วงก็ปกคลุมไปทั่วทุกสารทิศ,กลิ่นอายที่เต็มไปด้วยความสูงศักดิ์และอหังการ.
กลิ่นอายที่ขยายออกไป,ต้นไม้ใบหญ้าที่อยู่รอบๆ,ต่างก็โค้ง,คำนับแสงดความเคารพต่อผู้ที่ยืนอยู่เหนือกว่า.
Chapter 865 Heaven and Earth altar
天地祭坛
แท่นบูชาฟ้าดิน.
"พวกเจ้าทุกคนกำลังทำอะไรกันอยู่?"เสียงที่เต็มไปด้วยจิตสังหารดังขึ้น,เป็นเสียงของปรมาจารย์ซือเหม่ยนั่นเอง.
ทุกคนที่อยู่รอบๆ,จดจ้องมองไปยังบนอากาศซึ่งปรากฏร่างของปรมาจารย์ซือเหม่ยขึ้น,สร้างความตื่นตระหนกให้กับทุกคนในทันที.
ปรมาจารย์ซือเหม่ยที่ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าทุกคน,ไม่มีใครสามารถกระทำอะไรได้,เซียนโบราณ,ไม่ใช่สิ่งที่ต้าเซียนจะล่วงเกินได้.
ซือหม่าชิงและคนอื่นๆที่ขมวดคิ้วไปมา,จดจ้องจงซานด้วยสายตาเย็นชา.
ปรมาจารย์ซือเหม่ยกวดตามองรอบๆกับเหตุการณ์ที่ผิดปรกติ,จากนั้นก็จ้องมองไปยังเทือกเขาจิ้งจอกสวรรค์เก้าหาง,ดูเหมือนว่าคนกลุ่มนี้จะมีเป้าหมายที่ภูเขาดังกล่าว.
ปรมาจารย์ซือเหม่ยที่จ้องมองด้วยแววตาจริงจัง,จดจ้องมองไปยังเทือกเขา,พบสุสานเซียนโบราณแล้วอย่างงั้นรึ?
"ฟิ้ว!"จงซานที่ออกมาขวางปรมาจารย์ซือเหม่ยในทันที.
"เซียนเซิงจง?"แววตาของปรมาจารย์หมากซือเหม่ยเผยท่าทางสงสัย.
"เซียนโบราณในอดีต,กำลังพูดคุยกับกงจูจิวเหว่ย,ทางที่ดีไม่ควรจะเข้าไปรวบกวน!"จงซานกล่าว.
ใบหน้าของทุกคนแทบจะเปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
เซียนโบราณในอดีตกำลังพูดคุยกับกงจูจิวเหว่ยอย่างงั้นรึ?
นี่ไม่ใช่สุสานเซียนโบราณหรอกรึ? ไม่ใช่ว่าเซียนโบราณตายไปแล้ว? พูดคุย?
มีอะไรผิดพลาดหรือไม่?
หลายๆคนในเวลานี้ที่หัวใจรัดแน่น,เห็นชัดเจนว่าสมบัติวิเศษที่ซือหม่าจงเหิงกล่าวก่อนหน้านี้เป็นเพียงแค่คำพูดที่ทำให้สับสน.
"อาวุโส? กงจูจิวเหว่ย?
"ดวงตาของปรมาจารย์หมากซือเหม่ยเป็นประกาย,เห็นชัดเจนว่ากำลังคิดถึงอะไรบางอย่างได้.
ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยที่พยักหน้าให้กับจงซาน.
"ปรมาจารย์ซือเหม่ย,กับเรื่องที่สืบทอดต่อมาหลายแสนปี,ท่านมีความเห็นว่าอย่างไร?"จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
ปรมาจารย์ซือเหม่ยที่โค้งคำนับให้กับจงซานและกล่าวออกมาว่า,"ขอบคุณเซียนเซิงจงก่อนหน้านี้,ซือเหม่ยรับรู้จดจำมันเอาไว้ในความทรงจำ,และจะเป็นคนช่วยเจ้าปกป้องประตูทางเข้าอีกแรง,ไม่ให้ใครเข้าไปด้านในได้."
ระหว่างที่พูดจบปรมาจารย์ซือเหม่ยที่ปลดปล่อยพลังแรงกดดันออกมารอบๆในทันที.
จงซานที่พยักหน้ารับ.
"เหลวไหล!"เสียงๆหนึ่งที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวตะโกนออกมาเสียงดัง.
สายตาของทุกคนที่จดจ้องมองออกไปเป็นสายตาเดียวกัน,เป็นซือหม่าเฉียนจวิน,ที่เวลานี้กำลังพยุงซือหม่าจงเหง,สายตาที่จ้องมองถมึงทึงตาโต.
"สุสานเซียนโบราณแห่งนี้อย่างน้อยก็มีอายุ
8 แสนปี,เจ้าบอกว่ามีเซียนโบราณที่มีชีวิตอยู่ด้านในอย่างงั้นรึ? ยกเว้นปราชญ์เทพที่มีอายุไขไร้ที่สิ้นสุด,นอกจากปราชญ์เทพแล้ว,ทุกสิ่งมีชีวิตล้วนแล้วแต่ต้องรับความเสื่อมทั้งห้า,แปดแสนปีอย่างงั้นรึ?เซียนโบราณจะมีอายุไขได้มากขนาดใหนกัน?
จงซาน,เจ้ามันโกหก!"ซือหม่าเฉียนจวินที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
ได้ยินคำพูดของซือหม่าเฉียนจวิน,แทบจะทุกคนที่พยักหน้ารับพร้อมๆกัน.
ทุกสิ่งมีชีวิตล้วนแต่มีอายุไข,เซียนมนุษย์(เซียนศิลา)มีอายุไข2
หมื่นปี,เซียนลึกล้ำมีอายุไข สี่หมื่นปี,เซียนปฐพีมีอายุไขแปดหมื่นปี,เซียนสวรรค์มีอายุไขหนึ่งแสนหกหมื่นปี,ต้าเซียนมีอายุไขสามแสนหนึ่งหมื่นสองพันปี,เซียนโบราณมีอายุไขหกแสนหนึ่งหมื่นสี่พันปี,ทว่าสุสานแห่งนี้นั้น,มีอายุไขกว่าแปดแสนปีเรียบร้อยแล้ว.,
จงซานกล่าวว่าเซียนโบราณกำลังพูดคุยกับกงจูจิวเหวย,ในเมื่อเซียนโบราณตายไปแล้ว,จะพูดคุยได้อย่างไร?
เรื่องนี้ไม่สมเหตุสมผลแม้แต่น้อย,สายตาของทุกคนที่จ้องมองมายังจงซาน,ทำให้ปรมาจารย์ซือเหม่ยเผยแววตาความสงสัยออกมาด้วยเช่นกัน.
จงซานไม่มองไปยังคนอื่น,ทว่าจ้องมองไปยังปรมาจารย์ซือเหม่ย.
"ปรมาจารย์ซือเหม่ย,คนอื่นๆเข้าไป,ท่านสามารถตั้งคำถามได้,ทว่ากงจูจิวเหว่ยที่เข้าไป,ท่านต้องตั้งคำถามอย่างงั้นรึ?
ท่านไม่หวังที่จะให้คำพูดของข้าเป็นจริงหรอกรึ?"จงซานที่สอบถามออกไป.
ได้ยินคำพูดของจงซาน,ใบหน้าของปรมาจารย์ซือเหม่ยที่เปลี่ยนไปในทันที,ความสงสัยก่อนหน้านี้ได้มลายหายไปจนหมดสิ้น,จากนั้นก็จ้องมองไปยังทุกคน,"ทุกท่านไม่จำเป็นต้องคิดอีกต่อไป,มีข้าอยู่,ไม่ว่าจะเป็นใครห้ามเข้าไปด้านใน!"
"ปรมาจารย์ซือเหม่ย,เห็นชัดเจนว่าจงซานโกหก,สิ่งของด้านในนั้น,ไม่เคยมีใครเคยเห็น
ต้องการ..........!"ซือหม่าเฉียนจวินที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
สายตาที่เย็นชาของปรมาจารย์ซือเหม่ยที่เต็มไปด้วยความเย็นชา,พลังอำนาจที่น่าเกรงขามกดทับไปยังร่างของซือหม่าเฉียนจวินจนไม่สามารถพูดต่อไปได้.
"กงจูจิวเหวยเข้าไปด้านใน,ข้ารู้สึกวางใจ!"ปรมาจารย์ซือเหม่ยที่แค่นเสียงเย็นชา.
เพียงคำพูดไม่กี่คำ,ทำให้ทุกคนเต็มไปด้วยความเศร้า,สงสัยและเป็นขมขื่นขึ้นมาในทันที.
"ทำไมกงจูจิวเหว่ยเข้าไปด้านใน,ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยถึงได้วางใจล่ะ?"เสียงที่แผ่วเบาดังผ่านออกมาจากห้อวงอากาศในทันที.
ได้ยินเสียงดังกล่าวปรมาจารย์ซือเหม่ยยที่ใบหน้าเปลี่ยนไปในทันที.
"ฟิ้ว!!"
สายลมที่พัดอย่างรุนแรง,ก่อนที่จะปรากฏคนกลุ่มหนึ่งออกมาจากอากาศที่ว่างเปล่า.
คนในชุดคลุมสีม่วง,เป็นประมุขนิกายจื่อเซียว,ร่างหลักของเขาที่เดินทางมาด้วยตัวเอง,ที่ด้านหลังของเขามีอีกคนที่สวมชุดคลุมสีม่วง,เห็นได้ชัดเจนว่าเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา,ทว่าการที่เขาเดินทางมาด้วยตัวเองด้วยเวลาเพียงไม่นาน,นับเป็นความแข็งแกร่งที่เกินจะหยั่งได้เช่นกัน.
"ประมุขนิกายจื่อเซียวอย่างงั้นรึ?
คาดไม่ถึงเลยว่าจะใช้ร่างหลักเดินทางมาด้วยตัวเองเลยรึ?"ปรมาจารย์จื่อเซียวที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"แล้วใครกันที่มันทำลายร่างแยกของข้าไป?"ประมุขนิกายจื่อเซียวที่กล่าวออกมาเบาๆ,ท่าทางที่เต็มไปด้วยความเย็นชา,สายตาที่จดจ้องมองไปยังจงซานในทันที.
จงซาน?
ทุกคนที่จ้องมองตามประมุขนิกายจื่อเซียว,ทุกคนที่ลอบตื่นตกใจ,เป็นจงซานอย่างงั้นรึ?
นี่เขาสังหารร่างแยกของประมุขนิกายจื่อเซียวไปอย่างงั้นรึ?
เหล่าผู้ฝึกตนหลายคนที่ก่อนหน้านี้เตรียมจัดการจงซาน,ถึงกับสูดหายใจที่เย็นเยือบเข้ามา.
จงซานร้ายกาจเกินไปแล้ว,สังหารประมุขนิกาย?
หากก่อนหน้านี้พวกเขาลงมือ,จงซานจะแสดงความเมตาอย่างงั้นรึ?
เขาคงจะไม่ไว้หน้าใครเลยอย่างงั้นรึ?
ร่างแยกประมุขนิกายจื่อเซียว,ถึงจะเป็นเพียงร่างแยก,ทว่าความแข็งแกร่งนั้นอยู่ในระดับต้าเซียนแน่นอน,คาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกจงซานสังหารอย่างงั้นรึ?
ซือหม่าจงเหิงที่อยู่ใกล้เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,เขาที่คิดว่าเขาเป็นคนพบกับจงซานก่อนใคร,แท้จริงแล้วประมุขจื่อเซียวมาถึงก่อนแล้ว,เขาใช้เวลาไม่ได้,แต่กับต่อสู้กับเขาเป็นวันๆ,นี่คิดจะหาวิธีสร้างความอับอายให้กับเขาอย่างงั้นรึ?
ใบหน้าของซือหม่าจงเหิงที่จ้องมองจงซานด้วยความเย็นชา,พร้อมกับขมวดคิ้วแน่น.
"ร่างแยกสายฟ้า,ที่รับรู้ว่าร่างหลักตกตายไป,นี่เป็นทักษะอย่างหนึ่งงั้นรึ?
ประมุขนิกายจื่อเซียวช่างล้ำลึกนัก?"เสียงๆหนึ่งที่ดังผ่านออกมาจากอากาศเช่นกัน.
กับเสียงที่น่าเกรงขาม,ฟังไม่ออกว่าเป็นบุรุษหรือศัตรู,ทุกคนรู้กันดี.
ประมุขนิกายจื่อเซียวที่ขมวดคิ้วไปมา,ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยที่เผยสีหน้าแววตาที่ซับซ้อน,เซียนเซิงหลี่และคนอื่นที่เผยท่าทางเคารพ.
จากนั้นไม่นาน,ก็ปรากฏร่างๆหนึ่งขึ้นที่ด้านหน้าของทุกคน,ร่างที่สวมหน้ากากเงิน,ชุดคลุมสีขาว,เซิ่งหวังศาลเทวะไท่ชู.
"คารวะเซิ่งหวัง,ขอให้เซิ่งหวังมีชีวิตเป็นนิรันดร,เป็นเหมือนดั่งสวรรค์ที่อยู่ชั่วกาลนาน!"ทุกคนที่แสดงความเคารพต่อเซิ่งหวังไท่ชู.
เซิ่งหวังไท่ชูที่เดินทางมาถึง,สายตาใต้หน้ากากที่จ้องมองไปยังประมุขนิกายจื่อเซียว,กับยอดฝีมือที่มาถึงอีกคน,ทำให้ทุกอย่างกลายเป็นซับซ้อนขึ้นมาในทันที.
"เรียนเซิ่งหวัง,ร่างแยกของประมุขนิกายจื่อเซียวที่ได้ล่วงเกินเขตแดนของชิงชิวพวกเรา,และถูกเซียนเซิงจงขวางเอาไว้."ปรมาจารย์ซือเหม่ยที่กล่าวออกมาแทนจงซานในทันที.
"เซิ่งหวังจง?"เซิ่งหวังไท่ชูที่จ้องมองไปยังจงซานพร้อมกับเผยท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย.
เห็นได้อย่างชัดเจนว่า,เซิ่งหวังไท่ชูสามารถมองเห็นพลังฝึกตนของจงซานได้,ด้วยพลังฝึกตนเท่านี้กลับสามารถสังหารร่างแยกเงาประมุขนิกายจื่อเซียวได้อย่างงั้นรึ?
"เซิ่งหวัง,จงซานทำร้ายลุงสองของข้า!"ทันใดนั้นซือหม่าเฉียนจวินที่เอ่ยออกมาในทันที.
"หุบปาก!"ซือหม่าชิงที่แค่นเสียงเย็นชา.
"อ๋องน้อย?"ซือหม่าเฉียนจวินที่ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย.
"เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่เจ้าจะเสนอหน้า."ซือหม่าชิงที่ส่ายหน้าไปมา.
ใช่,ใช่เวลาที่เขาจะสอดแทรกอย่างงั้นรึ?
ตอนนี้กลุ่มคนระดับสูงกำลังพูดคุยกันอยู่,เหล่าเซียนโบราณ,และคนที่มีมรรคาชีวิต,ตอนนี้ใช่เวลาที่ซือหม่าเฉียนจวินจะแสดงความเห็นอย่างงั้นรึ?
ปรมาจารย์ซือเหม่ยที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยความงงงวย,นี่เซียนเซิงจงซานเป็นเซิ่งหวังจงอย่างงั้นรึ?
เซิ่งหวังอย่างงั้นรึ?
"จงซานรับผิดชอบป้องกันทางเข้า! เซิ่งหวังไท่ชู,ควรจะเชิญคนนอกออกไปก่อน,จากนั้นค่อยพูดคุยไม่ใช่รึ?"จงซานที่จ้องมองไปยังเซิ่งหวังไท่ชู.
เซิ่งหวังไทชูที่จ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ,พยักหน้ารับและกล่าวกับประมุขนิกายจื่อเซียว,"ประมุขจื่อเซียว,เชิญ!"
"ฮ่าฮ่าอ่าฮ่า,คนนอกอย่างงั้นรึ?
ใครเป็นคนนอกกัน? เต้าเจิ้งและไท่ชูเป็นพวกเดียวกันแล้วอย่างงันรึ?
อย่างไรก็ตาม,เจ้าบอกซิว่าสุสานเซียนโบราณนั้นเป็นของศาลเทวะไท่ชูอย่างงั้นรึ?
เชิญรึ?
ข้าต้องให้เจ้าเชิญอย่างงั้นรึ?"ประมุขนิกายจื่อเซียวที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
เหล่าผู้ฝึกตนทุกคนที่สัมผัสได้หลังจากคำพูดดังกล่าวสิ้นสุดลง,แรงกดดันมหาศาล,อำนาจของฟ้าดิน,ตำแหน่งมรรคาชีวิต,กลิ่นอายที่น่าเกรงขาม,ที่กดทับลงมาในทันที,พื้นที่รอบๆทำให้ทุกคนหยุดนิ่งไม่สามารถขยับได้,คลื่นพลังที่มากมายกำลังกดทับสะกดทุกคนเอาไว้.
บนอากาศที่วางเปล่า,ที่ด้านล่างปลายเท่าของประมุขนิกายจื่อเซีว,ปรากฏเป็นภาพเงาของแท่นบูชายักษ์ขึ้น,แท่นบูชาที่ดูราบเรียบ,ทว่าปรากฏอักษรรูนมากมายที่หมุนวนไปรอบๆ,กลิ่นอายที่ราวกับว่ามาจากยุคโบราณ,ความรู้สึกที่น่าเกรงขามที่ทำให้ทุกคนต้องเคารพ,แท่นบูรชาของสวรรค์,ได้ปรากฏขึ้นมา.
กับท่าทางแข็งกร้าวของประมุขนิกายจื่อเซียว,ท่าทางอหังการ,กับสิ่งของบางอย่างที่อยู่ในสุสานเซียนโบราณ,เป็นสิ่งที่ประมุขนิกายจื่อเซียวนั้นต้องการ.
ตำแหน่งฟ้าดิน,ตำแหน่งชีวิต,ของเซิ่งหวังไม่มีอย่างงั้นรึ?
ทันใดนั้นบนเท้าของเซิ่งหวังไท่ชู,ก็ปรากฏแท่นบูชาขนาดใหญ่,รอบๆแท่นบูชานั้น,ปรากฏสายลมและปราณอำนาจวิเศษที่ระเบิดออกมาเสียงดังสนั่น.
และอีกอัน,ปรากฏแท่นบูชาฟ้าดิน,ของจงซานก็ปรากฏขึ้นด้วยเช่นกัน.
ในเวลานี้,ที่ใต้เท้าของจงซานปรากฏแท่นบูชาเหมือนกับทุกคน,ทุกคนที่ยื่นอยู่บนแท่นบูชานั้น,ล้วนแล้วแต่เป็นตำแหน่งที่สวรรค์ได้ยกให้เป็นตัวตนที่อยู่เหนือคนอื่น.
ตำแหน่งชีวิต,
นี่คือตำแหน่งของมรรคาของคนที่ได้ก้าวไปถึงตำแหน่งชีวิต,อำนาจฟ้าดินที่เกิดการรวมตัวขึ้นเป็นรูปเป็นร่างเพื่อยกระดับคนผู้นั้นให้อยู่เหนือคนอื่น.
สามตำแหน่งชีวิต,ต่างก็จดจ้องมองกันและกันด้วยความเย็นชา.
ผู้ใต้บังคับบัญชาที่ประมุขจื่อเซียวนำมาด้วยเวลานี้กำลังจดจ้องมองไปยังปรมาจารย์หมากซือเหม่ยด้วยความเย็นชา.
ผู้ใต้บังคับบัญชาที่ประมุขจื่อเซียวนำมาด้วยนับว่าเป็นคนที่โดดเด่นทีเดียว,ดูเหมือนเขาจะก้าวไปถึงระดับเซียนโบราณแล้ว,ตอนนี้กำลังท้ายทายปรมาจารย์ซือเหม่ย.
ประมุขนิกายจื่อเซียวที่จ้องมองไปยังสองคนที่ยืนอยู่บนแท่นบูชาฟ้าดิน,ที่มุมปากเผยยิ้มบางๆออกมา.
"สามารถก้าวไปถึงตำแหน่งชีวิต,ยืนอยู่บนแท่นบูชาฟ้าดินได้,คงไม่รู้ว่ามีคนมากมายที่ต้องการกลืนกิน,แม้แต่เหล่าเซียนโบราณก็มีอยู่มากมาย,และเหล่ายอดฝีมือนับไม่ถ้วน,ต่างก็พร้อมจะทำให้เจ้าล่วงหล่นจากบนท้องฟ้า,เพียงแค่เซียนสวรรค์จะยืนอยู่บนแท่นบูชาฟ้าดินได้อย่างมั่นคงนานเท่าใด,เซิ่งหวังจง,นับว่าเป็นคนที่ต่อต้านสวรรค์จริงๆ."ประมุขนิกายจื่อเซียวที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"แม้แต่เซียนยังล่วงหล่นจะสวรรค์,ลำพังแค่ประมุขนิกายจื่อเซียว,ที่ยืนอยู่บนแท่นบูชาฟ้าดินแล้วกับเต็มไปด้วยความอหังการ! ประมุขนิกายจื่อเซียวเองก็โปรดระมัดระวังตัวเอาไว้ด้วย!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า,เป็นข้ามากกว่าที่จะเป็นคนพูดคำพูดดังกล่าว,กับการพูดจาเช่นนี้ต่อหน้าข้า,เซิ่งหวังต้าเจิ้ง,คิดว่าตัวเองมีความสามารถพออย่างงั้นรึ?"ประมุขนิกายจื่อเซียวที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"ประมุขนิกายจื่อเซียว,ควรจะถามตัวเองด้วย,ที่นี่คือศาลเทวะไท่ชูของข้า,จงซานเองก็เป็นเมืองขึ้นของราชวงศ์ของข้า!"เซิ่งหวังไท่ชูที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ไท่ชู?
คิดว่าศาลเทวะไท่ชูจะมีความสามารถเพียงพอที่จะรับประกันชีวิตของจงซานได้อย่างงั้นรึ?"ประมุขนิกายจื่อเซียวที่กล่าวออกมาเสียงดังเต็มไปด้วยความเย็นชา.
ระหว่างที่พูดนั้น,กลิ่นอายสีม่วงขนาดใหญ่ที่แผ่ออกมาจากประมุขนิกายจื่อเซียว,ทันใดนั้นกลิ่นอายสีม่วงก็ปกคลุมไปทั่วทุกสารทิศ,กลิ่นอายที่เต็มไปด้วยความสูงศักดิ์และอหังการ.
กลิ่นอายที่ขยายออกไป,ต้นไม้ใบหญ้าที่อยู่รอบๆ,ต่างก็โค้ง,คำนับแสงดความเคารพต่อผู้ที่ยืนอยู่เหนือกว่า.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น