Immortality Chapter 862 Su Daji
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 862 ซูต้าจี้.
Chapter 862 Su Daji
เสียงที่ดังเรื่อๆ,ไม่รู้ว่าดังมากจากใหน,กระจายไปทั่วทุกสารทิศ,และยังมีเสียงแห่งความโศกเศร้าปนมาด้วย.
โลกแห่งนี้กว้างขวางไร้ที่สิ้นสุด,มองไม่เห็นขอบเลยแม้แต่น้อย,แล้วสุสานเซียนโบราณอยู่ตรงใหนกัน?
"จงซาน,เจ้าได้ยินเสียงหรือไม่?
ต่อต้านเทียนชู,มีแต่ต้องตาย?"กงจูจิวเหว่ยที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เจ้าเองก็ได้ยินอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"แล้วมันอย่างไรล่ะ!"กงจูจิวเหว่ยที่แสดงออกมาอย่างมาดมั่น.
ขณะที่นางกำลังจะกล่าวอะไรออกไป,ทันใดนั้นมุกแสงสีขาวก็ลอยออกมาจากปากของนาง,มันลอยขึ้นไปบนฟ้า,ดูแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก.
"มันคือสิ่งใด?"
"หนึ่งเดือนที่แล้วที่พวกเราเดินทางไป,บิดาของข้าได้มอบมันมาให้กับข้าให้นำมันมาที่นี่!"กงจูจิวเหว่ยที่จ้องมองมุกขนาดเล็กด้วยความตื่นเต้น.
มุกขนาดเล็กที่ลอยบนอากาศ,จากนั้น,ก็เคลื่อนที่ตรงไปยังทิศเหนือในทันที.
"ตามไป!"กงจูจิวเหว่ยที่เผยสีหน้าดีใจขึ้นมา.
คนทั้งสองที่เดินทางไปยังทิศเหนือด้วยความเร็ว,ผ่านไปราวๆหนึ่งวัน,พื้นที่รอบๆยังคงมีฝนโลหิตตกอยู่เช่นเดิม,ทว่าที่ด้านหน้านั้นกลับเต็มไปด้วยหมอกโลหิตที่ไม่สามารถมองเห็นทิศทางใดๆได้,เป็นเทือกเขาขนาดใหญ่,คาดไม่ถึงเลยว่าเขตแดนลับเซียนโบราณจะกว้างใหญ่ถึงเพียงนี้?
หนึ่งวันหลังจากนั้น,จงซานรับรู้ได้ถึงอารมณ์ที่เริ่มหนักอึ้ง,ความรู้สึกโศกเศร้ากำลังกัดกินรุกเร้าเข้ามาภายในใจ.
ดวงตาของจงซานที่หดเกร็ง,จิตใจของเขานั้นถูกเคี่ยวกรำจนแข็งแกร่งขนาดใหน,คาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกรุกเร้าความรู้สึกเช่นนี้?
ความเศร้าใจ,ความเสียใจที่กำลังกัดกร่อนใจของเขา.
จงซานที่เฝ้ามองพื้นที่รอบๆด้วยความสนใจในทันที.
พวกเขาที่บินมายังเทือกเขาใหญ่ขนาดหนึ่งแสนลี้.
"จงซานเจ้าดูนั่นสิ!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยความตกใจ.
ที่ไกลออกไปนั้นมีตำหนักขนาดใหญ่อยู่,ที่ใจกลางนั้นมี,แผ่นจารึกขนาดใหญ่ผุดขึ้นมาจากบนดิน.
ที่ด้านข้างของภูเขา,มีประตูขนาดใหญ่,ประตูที่เหมือนกับหางจิ้งจอกขนาดยักษ์โผล่ขึ้นมา.
จิ้งจอกยักษ์,นี่คือจิ้งจอกเก้าหาง,เป็นเก้าหางที่ทรงพลัง,สร้างความน่าเกรงขามไปทั่วทั้งโลก.
บนใบหน้าของจิ้งจอกเก้าหางที่อยู่กลางประตูนั้น,ที่ฝั่งซ้ายแยกออกมาครึ่งหนึ่ง,ที่ฝั่งขวาแยกออกมาครึ่งหนึ่ง,ดวงตาฝั่งซ้ายมีแสงสีขาว,ทว่าดวงตาฝั่งขวาไม่มีลูกตา.
ดวงตาอย่างงั้นรึ?
จากนั้นมุกสีขาวที่กงจูจิวเหว่ยนำมาก็ล่องลอยด้วยความเร็วพุ่งตรงไปยังตำแหน่งของเบ้าดวงตาจิ้งจอกด้านขวา.
จงซานที่เคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว,ยื่นมืออกไปคว้ามุกสีขาวนั่นก่อน,ไม่ให้มันเข้าไปในเบ้าดวงตาจิ้งจอก.
"จงซาน,เจ้าจะทำอะไร?"กงจูจิวเหวยที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ตรวจสอบพื้นที่รอบๆก่อน,จากนั้นค่อยใส่มันเข้าไปก็ยังไม่สาย."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ได้!"จิวเหว่ยที่พยักหน้ารับ.
คนทั้งสองที่สำรวจพื้นทีรอบๆ,พื้นที่ดังกล่าวค่อนข้างธรรมดา,แต่ที่ตรงกลางนั้นกับมีป้ายจารึกตั้งอยู่.
"สิ่งที่ป้ายจารึกสลักเอาไว้นั้นไม่ใช่ป้ายวิญญาณ?
ไม่ใช่ชื่อของสุสานของเซียนโบราณหรอกรึ?"
จิวเหว่ยที่สำรวจป้ายจารึกที่ตั้งอยู่.
จงซานที่ถือมุกสีขาวก่อนที่จะก้าวเข้าไป.
สายตาของเขาที่จ้องมองป้ายจารึก,จ้องมองตัวอักษรที่อยู่บนป้ายจารึก,ทันใดนั้นแววตาที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,หัวใจเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง.
บนป้ายจารึกที่สลักอยู่.
อักษรแถวแรกที่บอกความตายเจ็ดแถว,กล่าวถึงปราชญ์เทพทั้งเจ็ด,ฝนโลหิตที่ยังคงกระทบไปยังแผ่นจารึก,ดูเศร้าสร้อยเปล่าเปลี่ยว.
ปราชญ์เทพล่วงหล่นจากบนท้องฟ้า?
ปราชญ์เทพตายแล้ว?
ได้ยินมาว่าปราชญ์เทพทั้งเจ็ดล่วงหล่นจากบนท้องฟ้า,ทว่าไม่มีใครรู้ว่าตายได้อย่างไร,ล่วงเกินเทียนชูอย่างงั้นรึ?
ล่วงเกินเทียนชู,มีเพียงความตายทีรออยู่?
จงซานที่ตะลึงอย่างหนัก,ปราชญ์เทพทั้งเจ็ด,เรื่องนี้ไม่เคยได้ยินเลยแม้แต่น้อย,ทว่าเมื่อครั้งยังหนุ่ม,ก็เคยได้ยินเกี่ยวกับปราชญ์เทพทั้งเจ็ดเช่นกัน,วิญญาณเทวะที่หายไป,พวกเขาตายไปหรือถึงกำจัดไปแล้ว?
เมื่อครั้งที่โลกใบใหญ่รับรู้ว่าพวกเขาตายไป,ทว่าไม่มีใครรับรู้ว่าได้ว่าตกตายไปเช่นไรเหมือนกัน.
ปราชญ์เทพทั้งเจ็ดล่วงหล่นจากบนท้องฟ้า?
เพราะต่อต้านเทียนชูอย่างงั้นรึ?
"จงซาน,ที่สลักบนแผ่นจารึกนี้เป็นเรื่องจริงอย่างงั้รนึ?"กงจูจิวเหว่ยที่เผยท่าทางตื่นตระหนกขึ้นมาในทันที.
"ข้าเองก็ไม่รู้!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่ใช่ว่าเจ้าเป็นเซิ่งหวังหรอกรึ?
เรื่องนี้ยังไม่รู้อีก?"กงจูจิวเหว่ยเบ้ปากให้.
แม้ว่าจงซานจะพูดไม่ออก,ทว่าภายในใจเองก็เต็มไปด้วยความสงสัย,แล้วอะไรอยู่ด้านใน?นี่เป็นเซียนโบราณคนใหนกัน?
จงซานที่ครุ่นคิดอย่างหนัก,ก่อนที่จะเดินไปที่ปากประตู.
พร้อมกับนำมุกสีขาวใส่เข้าไปในบ้าตาของจิ้งจอก.
"ครืนนนนนนน!"
ท้องฟ้าแยก,สายฟ้าสีแดงโลหิตที่ฟาดลงมาที่ใจกลางของเทือกเขา.
"ตูมมมมม!"
เกิดเป็นเสียงดังสนั่น,ที่ใจกลางห้องโถงเปิดออกมาช้าๆ,เป็นตำหนักสีดำทมิฬที่อยู่ด้านใน,และมีช่องว่างเล็กๆให้เข้าไปด้านใน.
กงจูจิวเหว่ยไม่รอให้จงซานกล่าวอะไรแม้แต่น้อย,ก้าวตรงเข้าไปด้านใน,จงซานที่ทำได้แค่ตามไปเท่านั้น.
พื้นที่ด้านในนั้นเป็นเหมือนกับท้องฟ้าจำลอง,มีดวงดาราที่ส่องสว่างไปทั่วทุกสารทิศ,มองเห็นดวงดาวขนาดใหญ่ที่กำลังโคจรอยู่รอบๆ.
มีจิ้งจอกยักษ์ขนาดพันจั้ง,ไม่,น่าจะเรียกว่าโครงกระดูกจิ้งจอกมากกว่า.
โครงกระดูกจิ้งจอกพันจั้งนั่งอยู่บนอากาศ,และที่ด้านหลังเองก็มีหางขนาดพันจั้งเก้าหาง,นี่คือปิศาจจิ้งจอกเก้าหาง,สุดยอดอสูรจิ้งจอก.
สามารถสัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่หนักหน่วงกำลังแผ่ออกมา,จงซานในเวลานี้ถึงกับหายใจหอบเช่นกัน.
ความรู้สึกที่น่าเคารพสูงศักดิ์แผ่ออกมา.
โครงกระดูกจิ้งจอกเก้าหาง,นี่คือจิ้งจอกเก้าหางจริงๆรึ?
ดูเหมือนว่าจะกลายเป็นโครงกระดูกตกตายไปแล้ว,คงตายไม่ได้อีกครั้งแล้ว.
ทว่าถึงแม้นว่าจะดูว่าเป็นเพียงแค่โครงกระดูกที่ได้ตายไปแล้ว,ในเวลาเดียวกันนั้น,ดวงตาทั้งสองข้างของมันส่องประกายแสงสีเขียวขึ้นมาในทันที.
พริบตาที่ประกายแสงสีเขียวปรากฏขึ้น,ดาบอมตะของจงซานก็ถูกชักออกมา,พร้อมกับจ้องมองไปยังโครงกระดูกจิ้งจอกเก้าหาง.
"แดนลับเปิดแล้ว,นี่ข้ากลายเป็นโครงกระดูกไปแล้ว,โอ้ว!
นี่มันผ่านไปหลายแสนปีแล้ว,ท้ายที่สุดก็เหลือเพียงแค่จิตสำนึกที่เหลือของข้าเท่านั้น,ข้าได้พบคนที่จะแก้ไขแล้ว."
เสียงของโครงกระดูกจิ้งจอกเก้าหางที่เป็นเหมือนกับเสียงของสตรี,เสียงที่รู้สึกพึงพอใจและเศร้าใจแฝงอยู่รวมกัน.
"เจ้าเป็นใคร?"กงจูจิวเหว่ยที่สอบถามออกไปด้วยท่าทางอยากรู้.
"ข้า?
นามจิ้งจอกนั้นข้าได้ลืมมันไปหมดแล้ว,ข้าได้ยึดครองจิตสำนึกของสตรีผู้หนึ่ง,ข้ามีนามว่า......!"เสียงของจิตสำนึกที่เหลืออยู่ราวกับว่ากำลังครุ่นคิด.
"ข้ามีนามว่า,ซูต้าจี้!" จิตสำนึกที่เหลืออยู่ที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"ซูต้าจี้?"กงจูจิวเหว่ยที่ดูเหมือนว่าจะไม่รู้จักนามนี้แม้แต่น้อย.
ส่วนจงซานที่หัวใจสั่นไหวไปมา,ดวงตาหดเกร็ง,ซูต้าจี้! ไม่ใช่ว่าคือสตรีงามล่มเมืองหรอกรึ? ไม่มีทาง?
ไม่ใช่ซูต้าจี้นั้นตายแล้ว,ดูเหมือนว่าร่างมนุษย์นั้นจะถูกยึดครอง,ใช่แล้ว,จิตสำนึกได้บอกว่าได้ยึดครองจิตสำนึกของสตรีผู้หนึ่ง.
"เจ้าคือจิวเหว่ย(เก้าหาง)คนใหม่อย่างงั้นรึ?"จิตสำนึกซูต้าจี้ที่สอบถามออกมาด้วยความสงสัย.
"ข้าคือกงจูจิวเหว่ยของศาลเทวะไท่ชู!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาในทันที.
"คาดไม่ถึง,นี่คือบาปที่ต้องได้รับ,จวบจนสูญสิ้นชีวิต,เหนียงเหนียง,นี่คือสิ่งที่ท่านหวังอย่างงั้นรึ?"ซูต้าจี้ที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังและโศกเศร้าไปด้วยกัน.
"บาป? เหนียงเหนียง? เจ้าหมายหนึ่งหนี่หว๋าทำบาปอย่างงั้นรึ?"กงจูจิวเหว่ยกล่าวออกมาพร้อมกับขมวดคิ้วไปมา.
"อย่าได้หยาบคายต่อเหนียงเหนียง!"ซูต้าจี้ที่แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยวออกมา.
"หืม!"กงจูจิวเหว่ยที่ไร้ซึ่งคำพูด.ส่วนจงซานที่ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมาเช่นกัน.
"จิวเหว่ยคนใหม่,คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้ายังไม่ได้รับสมบัติตกทอดจากจิ้งจอกสวรรค์เก้าหาง,ข้าจะมอบสมบัติตกทอดให้กับเจ้า,จำไว้ว่า,เจ้าคือจ้าวแห่งเผ่าจิ้งจอก,คำสั่งของเจ้าเหมือนกับสวรรค์ของเผ่าจิ้งจอก,จะไม่มีจิ้งจอกตนใหนขัดขืนเจ้าได้!"ซูต้าจี้กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"หืม?"กงจูจิวเหว่ยที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,จากนั้นก็จ้องมองไปยังจงซาน,ราวกับว่านางไม่ต้องการให้จงซานรับรู้ว่านางเป็นเผ่าจิ้งจอก,มันเป็นความลับของนาง.
เห็นสายตาของกงจูจิวเหว่ยที่มองมา,จงซานไม่ได้พูดอะไรออกมา,ไม่เห็นต้องมองเขาเช่นนั้น?
จากวันแรกที่เขาได้ยินคำว่า"จิวเหว่ย"(เก้าหาง)ของนาง,เขาก็พอจะคาดเดาได้ตั้งนานแล้ว.
"จงซาน,เจ้าออกไปก่อน,ปกป้องข้า!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาในทันที.
จงซานที่จ้องมองไปยังโครงกระดูกจิวเหว่ยอย่างลึกล้ำและกล่าวออกมาว่า,ข้าจะรออยู่ด้านนอก,ทำทุกวิถีทางที่ทำได้,ทว่าข้าคงจะทำอะไรไม่ได้มาก,หากว่าปรมาจารย์ซือเหม่ยไม่มาสมทบ,ข้าคงไม่สามารถป้องกันพวกเขาเอาไว้ได้!"
"อืม!"กงจูจิวเหว่ยที่พยักหน้ารับ,ก่อนที่จะนำสิ่งของสามสิ่งออกมา.
เป็นสร้อยคอ,แหวนและกระโปรง.
"อุปกรณ์ต้าเซียนทั้งสามนี้มอบให้กับเจ้า,ยกเว้นปรมาจารย์ซือเหม่ย,คนอื่นๆเจ้าจงป้องกันพวกเขาเอาไว้!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาตรงๆ.
"อืม!"จงซานพยักหน้า,ถอยหางออกไปช้าๆ.
ขณะที่ออกไปด้านนอกนั้น,จงซานที่จ้องมองซูต้าจี้,เขาสัมผัสได้ว่าซูต้าจี้ราวกับต้องการจะกล่าวหยุดเขาเอาไว้,ทว่าท้ายที่สุดกับยั้งเอาไว้ไม่ได้กล่าวออกมาในที่สุด.
ดูเหมือนว่าจะต้องรอก่อน,ไม่รู้ว่ามีสิ่งใดเหลืออยู่มากในจิตสำนึกที่ผ่านมาหลายแสนปี.
"ครืนนนนนน!"
ประตูที่ปิดช้าๆ.
ที่ด้านนอกลาน,จงซานนำ,อุปกรณ์ต้าเซียนทั้งสามออกมา,เขารู้สึกอดสูไม่น้อย,เหล่าผู้ฝึกตนเพนจร,ถึงกับเดินทางมาเพื่อทำลายต้าเจิ้งเพื่ออุปกรณ์ต้าเซียนชิ้นเดียว,แต่เวลานี้กงจูจิวเหว่ยกับมอบให้เขาสามชิ้นง่ายๆ.
อุปกรณ์ต้าเซียน? ใช้ประโยชน์อะไร?
หลอมประสานเพื่อใช้งานรึ? แต่มีกระโปรงสตรีด้วย? สร้อยคอสตรี? แหวนสตรีรึ?
คิดถึงการต่อสู้รุนแรงที่จะเกิดขึ้น,เขาต้องสวมกระโปรง,แขวนสร้อยคอและแหวนสตรี,เพียงแค่คิดก็ขนลุกแล้ว.
ไม่มีอะไรต้องคิด,ในเมื่อกงจูจิวเหว่ยมอบให้เขา,ก็ต้องใช้ประโยชน์ในทันที,แปดหางสวรรค์ที่ปรากฏขึ้นกลืนอุปกรณ์ต้าเซียนทั้งสาม,พร้อมกับถูกเก็บเข้าไปในเรือนโอสถทันที.
พลังมากมายที่ถูกย่อยอย่างรวดเร็ว,หลังจากนั้นพลังที่กลั่นแล้วก็ถูกส่งมายังร่างของจงซาน.
จงซานที่หลับตา,พร้อมกับเริ่มบำเพ็ญพลังฝึกตน,หลังจากผ่านไปหนึ่งการธูป,จงซานก็ลืมตาขึ้นมา,แววตาที่เป็นประกายพลางทอดถอนใจ.
สามอุปกรณ์ต้าเซียน,ช่วยยกระดับขึ้นมาเพียงขั้นเดียว?
เป็นเซียนสวรรค์ขั้นที่ 4 อย่างงั้นรึ?
เพียงแค่ขั้นที่ 4 ยังใช้อุปกรณ์ต้าเซียนถึงสามชิ้นแล้ว,วันข้างหน้าจะต้องใช้เท่าไหร่.
หลังจากที่จงซานปรับแต่งเสร็จสิ้น,ที่ด้านหน้าก็ปรากฏสายฟ้าสีม่วงขึ้นในทันที,คนที่ปรากฏขึ้นมานั้นเต็มไปด้วยจิตสังหารแผ่พุ่งออกมา,ข่มขู่พร้อมจะสังหารจงซาน.
Chapter 862 Su Daji
苏妲己
ซูต้าจี้.
เสียงที่ดังเรื่อๆ,ไม่รู้ว่าดังมากจากใหน,กระจายไปทั่วทุกสารทิศ,และยังมีเสียงแห่งความโศกเศร้าปนมาด้วย.
โลกแห่งนี้กว้างขวางไร้ที่สิ้นสุด,มองไม่เห็นขอบเลยแม้แต่น้อย,แล้วสุสานเซียนโบราณอยู่ตรงใหนกัน?
"จงซาน,เจ้าได้ยินเสียงหรือไม่?
ต่อต้านเทียนชู,มีแต่ต้องตาย?"กงจูจิวเหว่ยที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เจ้าเองก็ได้ยินอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"แล้วมันอย่างไรล่ะ!"กงจูจิวเหว่ยที่แสดงออกมาอย่างมาดมั่น.
ขณะที่นางกำลังจะกล่าวอะไรออกไป,ทันใดนั้นมุกแสงสีขาวก็ลอยออกมาจากปากของนาง,มันลอยขึ้นไปบนฟ้า,ดูแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก.
"มันคือสิ่งใด?"
"หนึ่งเดือนที่แล้วที่พวกเราเดินทางไป,บิดาของข้าได้มอบมันมาให้กับข้าให้นำมันมาที่นี่!"กงจูจิวเหว่ยที่จ้องมองมุกขนาดเล็กด้วยความตื่นเต้น.
มุกขนาดเล็กที่ลอยบนอากาศ,จากนั้น,ก็เคลื่อนที่ตรงไปยังทิศเหนือในทันที.
"ตามไป!"กงจูจิวเหว่ยที่เผยสีหน้าดีใจขึ้นมา.
คนทั้งสองที่เดินทางไปยังทิศเหนือด้วยความเร็ว,ผ่านไปราวๆหนึ่งวัน,พื้นที่รอบๆยังคงมีฝนโลหิตตกอยู่เช่นเดิม,ทว่าที่ด้านหน้านั้นกลับเต็มไปด้วยหมอกโลหิตที่ไม่สามารถมองเห็นทิศทางใดๆได้,เป็นเทือกเขาขนาดใหญ่,คาดไม่ถึงเลยว่าเขตแดนลับเซียนโบราณจะกว้างใหญ่ถึงเพียงนี้?
หนึ่งวันหลังจากนั้น,จงซานรับรู้ได้ถึงอารมณ์ที่เริ่มหนักอึ้ง,ความรู้สึกโศกเศร้ากำลังกัดกินรุกเร้าเข้ามาภายในใจ.
ดวงตาของจงซานที่หดเกร็ง,จิตใจของเขานั้นถูกเคี่ยวกรำจนแข็งแกร่งขนาดใหน,คาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกรุกเร้าความรู้สึกเช่นนี้?
ความเศร้าใจ,ความเสียใจที่กำลังกัดกร่อนใจของเขา.
จงซานที่เฝ้ามองพื้นที่รอบๆด้วยความสนใจในทันที.
พวกเขาที่บินมายังเทือกเขาใหญ่ขนาดหนึ่งแสนลี้.
"จงซานเจ้าดูนั่นสิ!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยความตกใจ.
ที่ไกลออกไปนั้นมีตำหนักขนาดใหญ่อยู่,ที่ใจกลางนั้นมี,แผ่นจารึกขนาดใหญ่ผุดขึ้นมาจากบนดิน.
ที่ด้านข้างของภูเขา,มีประตูขนาดใหญ่,ประตูที่เหมือนกับหางจิ้งจอกขนาดยักษ์โผล่ขึ้นมา.
จิ้งจอกยักษ์,นี่คือจิ้งจอกเก้าหาง,เป็นเก้าหางที่ทรงพลัง,สร้างความน่าเกรงขามไปทั่วทั้งโลก.
บนใบหน้าของจิ้งจอกเก้าหางที่อยู่กลางประตูนั้น,ที่ฝั่งซ้ายแยกออกมาครึ่งหนึ่ง,ที่ฝั่งขวาแยกออกมาครึ่งหนึ่ง,ดวงตาฝั่งซ้ายมีแสงสีขาว,ทว่าดวงตาฝั่งขวาไม่มีลูกตา.
ดวงตาอย่างงั้นรึ?
จากนั้นมุกสีขาวที่กงจูจิวเหว่ยนำมาก็ล่องลอยด้วยความเร็วพุ่งตรงไปยังตำแหน่งของเบ้าดวงตาจิ้งจอกด้านขวา.
”!”
จงซานที่เคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว,ยื่นมืออกไปคว้ามุกสีขาวนั่นก่อน,ไม่ให้มันเข้าไปในเบ้าดวงตาจิ้งจอก.
"จงซาน,เจ้าจะทำอะไร?"กงจูจิวเหวยที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ตรวจสอบพื้นที่รอบๆก่อน,จากนั้นค่อยใส่มันเข้าไปก็ยังไม่สาย."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ได้!"จิวเหว่ยที่พยักหน้ารับ.
คนทั้งสองที่สำรวจพื้นทีรอบๆ,พื้นที่ดังกล่าวค่อนข้างธรรมดา,แต่ที่ตรงกลางนั้นกับมีป้ายจารึกตั้งอยู่.
"สิ่งที่ป้ายจารึกสลักเอาไว้นั้นไม่ใช่ป้ายวิญญาณ?
ไม่ใช่ชื่อของสุสานของเซียนโบราณหรอกรึ?"
จิวเหว่ยที่สำรวจป้ายจารึกที่ตั้งอยู่.
จงซานที่ถือมุกสีขาวก่อนที่จะก้าวเข้าไป.
สายตาของเขาที่จ้องมองป้ายจารึก,จ้องมองตัวอักษรที่อยู่บนป้ายจารึก,ทันใดนั้นแววตาที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,หัวใจเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง.
บนป้ายจารึกที่สลักอยู่.
ต่อต้านเทียนชู,ต้องตาย!
เหนียงเหนียงหนี่หว๋า,ตาย!
(娘娘
- เหนียงเหนียง ท่านหญิง)
ปราชญ์เทพจุนถี,ตาย!
ปราชญ์เทพ,เจี่ยหยิน,ตาย!
ปราชญ์เทพทงเทียน,ตาย!
ปราชญ์เทพหยวนซือ,ตาย!
ปราชญ์เทพไท่ซ่าง,ตาย!
บรรพชนหงจวิน,ตาย!
ตายทั้งหมด!
อักษรแถวแรกที่บอกความตายเจ็ดแถว,กล่าวถึงปราชญ์เทพทั้งเจ็ด,ฝนโลหิตที่ยังคงกระทบไปยังแผ่นจารึก,ดูเศร้าสร้อยเปล่าเปลี่ยว.
ปราชญ์เทพล่วงหล่นจากบนท้องฟ้า?
ปราชญ์เทพตายแล้ว?
ได้ยินมาว่าปราชญ์เทพทั้งเจ็ดล่วงหล่นจากบนท้องฟ้า,ทว่าไม่มีใครรู้ว่าตายได้อย่างไร,ล่วงเกินเทียนชูอย่างงั้นรึ?
ล่วงเกินเทียนชู,มีเพียงความตายทีรออยู่?
จงซานที่ตะลึงอย่างหนัก,ปราชญ์เทพทั้งเจ็ด,เรื่องนี้ไม่เคยได้ยินเลยแม้แต่น้อย,ทว่าเมื่อครั้งยังหนุ่ม,ก็เคยได้ยินเกี่ยวกับปราชญ์เทพทั้งเจ็ดเช่นกัน,วิญญาณเทวะที่หายไป,พวกเขาตายไปหรือถึงกำจัดไปแล้ว?
เมื่อครั้งที่โลกใบใหญ่รับรู้ว่าพวกเขาตายไป,ทว่าไม่มีใครรับรู้ว่าได้ว่าตกตายไปเช่นไรเหมือนกัน.
ปราชญ์เทพทั้งเจ็ดล่วงหล่นจากบนท้องฟ้า?
เพราะต่อต้านเทียนชูอย่างงั้นรึ?
"จงซาน,ที่สลักบนแผ่นจารึกนี้เป็นเรื่องจริงอย่างงั้รนึ?"กงจูจิวเหว่ยที่เผยท่าทางตื่นตระหนกขึ้นมาในทันที.
"ข้าเองก็ไม่รู้!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่ใช่ว่าเจ้าเป็นเซิ่งหวังหรอกรึ?
เรื่องนี้ยังไม่รู้อีก?"กงจูจิวเหว่ยเบ้ปากให้.
แม้ว่าจงซานจะพูดไม่ออก,ทว่าภายในใจเองก็เต็มไปด้วยความสงสัย,แล้วอะไรอยู่ด้านใน?นี่เป็นเซียนโบราณคนใหนกัน?
จงซานที่ครุ่นคิดอย่างหนัก,ก่อนที่จะเดินไปที่ปากประตู.
พร้อมกับนำมุกสีขาวใส่เข้าไปในบ้าตาของจิ้งจอก.
"ครืนนนนนนน!"
ท้องฟ้าแยก,สายฟ้าสีแดงโลหิตที่ฟาดลงมาที่ใจกลางของเทือกเขา.
"ตูมมมมม!"
เกิดเป็นเสียงดังสนั่น,ที่ใจกลางห้องโถงเปิดออกมาช้าๆ,เป็นตำหนักสีดำทมิฬที่อยู่ด้านใน,และมีช่องว่างเล็กๆให้เข้าไปด้านใน.
กงจูจิวเหว่ยไม่รอให้จงซานกล่าวอะไรแม้แต่น้อย,ก้าวตรงเข้าไปด้านใน,จงซานที่ทำได้แค่ตามไปเท่านั้น.
พื้นที่ด้านในนั้นเป็นเหมือนกับท้องฟ้าจำลอง,มีดวงดาราที่ส่องสว่างไปทั่วทุกสารทิศ,มองเห็นดวงดาวขนาดใหญ่ที่กำลังโคจรอยู่รอบๆ.
มีจิ้งจอกยักษ์ขนาดพันจั้ง,ไม่,น่าจะเรียกว่าโครงกระดูกจิ้งจอกมากกว่า.
โครงกระดูกจิ้งจอกพันจั้งนั่งอยู่บนอากาศ,และที่ด้านหลังเองก็มีหางขนาดพันจั้งเก้าหาง,นี่คือปิศาจจิ้งจอกเก้าหาง,สุดยอดอสูรจิ้งจอก.
สามารถสัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่หนักหน่วงกำลังแผ่ออกมา,จงซานในเวลานี้ถึงกับหายใจหอบเช่นกัน.
ความรู้สึกที่น่าเคารพสูงศักดิ์แผ่ออกมา.
โครงกระดูกจิ้งจอกเก้าหาง,นี่คือจิ้งจอกเก้าหางจริงๆรึ?
ดูเหมือนว่าจะกลายเป็นโครงกระดูกตกตายไปแล้ว,คงตายไม่ได้อีกครั้งแล้ว.
ทว่าถึงแม้นว่าจะดูว่าเป็นเพียงแค่โครงกระดูกที่ได้ตายไปแล้ว,ในเวลาเดียวกันนั้น,ดวงตาทั้งสองข้างของมันส่องประกายแสงสีเขียวขึ้นมาในทันที.
พริบตาที่ประกายแสงสีเขียวปรากฏขึ้น,ดาบอมตะของจงซานก็ถูกชักออกมา,พร้อมกับจ้องมองไปยังโครงกระดูกจิ้งจอกเก้าหาง.
"แดนลับเปิดแล้ว,นี่ข้ากลายเป็นโครงกระดูกไปแล้ว,โอ้ว!
นี่มันผ่านไปหลายแสนปีแล้ว,ท้ายที่สุดก็เหลือเพียงแค่จิตสำนึกที่เหลือของข้าเท่านั้น,ข้าได้พบคนที่จะแก้ไขแล้ว."
เสียงของโครงกระดูกจิ้งจอกเก้าหางที่เป็นเหมือนกับเสียงของสตรี,เสียงที่รู้สึกพึงพอใจและเศร้าใจแฝงอยู่รวมกัน.
"เจ้าเป็นใคร?"กงจูจิวเหว่ยที่สอบถามออกไปด้วยท่าทางอยากรู้.
"ข้า?
นามจิ้งจอกนั้นข้าได้ลืมมันไปหมดแล้ว,ข้าได้ยึดครองจิตสำนึกของสตรีผู้หนึ่ง,ข้ามีนามว่า......!"เสียงของจิตสำนึกที่เหลืออยู่ราวกับว่ากำลังครุ่นคิด.
"ข้ามีนามว่า,ซูต้าจี้!" จิตสำนึกที่เหลืออยู่ที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"ซูต้าจี้?"กงจูจิวเหว่ยที่ดูเหมือนว่าจะไม่รู้จักนามนี้แม้แต่น้อย.
ส่วนจงซานที่หัวใจสั่นไหวไปมา,ดวงตาหดเกร็ง,ซูต้าจี้! ไม่ใช่ว่าคือสตรีงามล่มเมืองหรอกรึ? ไม่มีทาง?
ไม่ใช่ซูต้าจี้นั้นตายแล้ว,ดูเหมือนว่าร่างมนุษย์นั้นจะถูกยึดครอง,ใช่แล้ว,จิตสำนึกได้บอกว่าได้ยึดครองจิตสำนึกของสตรีผู้หนึ่ง.
"เจ้าคือจิวเหว่ย(เก้าหาง)คนใหม่อย่างงั้นรึ?"จิตสำนึกซูต้าจี้ที่สอบถามออกมาด้วยความสงสัย.
"ข้าคือกงจูจิวเหว่ยของศาลเทวะไท่ชู!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาในทันที.
"คาดไม่ถึง,นี่คือบาปที่ต้องได้รับ,จวบจนสูญสิ้นชีวิต,เหนียงเหนียง,นี่คือสิ่งที่ท่านหวังอย่างงั้นรึ?"ซูต้าจี้ที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังและโศกเศร้าไปด้วยกัน.
"บาป? เหนียงเหนียง? เจ้าหมายหนึ่งหนี่หว๋าทำบาปอย่างงั้นรึ?"กงจูจิวเหว่ยกล่าวออกมาพร้อมกับขมวดคิ้วไปมา.
"อย่าได้หยาบคายต่อเหนียงเหนียง!"ซูต้าจี้ที่แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยวออกมา.
"หืม!"กงจูจิวเหว่ยที่ไร้ซึ่งคำพูด.ส่วนจงซานที่ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมาเช่นกัน.
"จิวเหว่ยคนใหม่,คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้ายังไม่ได้รับสมบัติตกทอดจากจิ้งจอกสวรรค์เก้าหาง,ข้าจะมอบสมบัติตกทอดให้กับเจ้า,จำไว้ว่า,เจ้าคือจ้าวแห่งเผ่าจิ้งจอก,คำสั่งของเจ้าเหมือนกับสวรรค์ของเผ่าจิ้งจอก,จะไม่มีจิ้งจอกตนใหนขัดขืนเจ้าได้!"ซูต้าจี้กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"หืม?"กงจูจิวเหว่ยที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย,จากนั้นก็จ้องมองไปยังจงซาน,ราวกับว่านางไม่ต้องการให้จงซานรับรู้ว่านางเป็นเผ่าจิ้งจอก,มันเป็นความลับของนาง.
เห็นสายตาของกงจูจิวเหว่ยที่มองมา,จงซานไม่ได้พูดอะไรออกมา,ไม่เห็นต้องมองเขาเช่นนั้น?
จากวันแรกที่เขาได้ยินคำว่า"จิวเหว่ย"(เก้าหาง)ของนาง,เขาก็พอจะคาดเดาได้ตั้งนานแล้ว.
"จงซาน,เจ้าออกไปก่อน,ปกป้องข้า!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาในทันที.
จงซานที่จ้องมองไปยังโครงกระดูกจิวเหว่ยอย่างลึกล้ำและกล่าวออกมาว่า,ข้าจะรออยู่ด้านนอก,ทำทุกวิถีทางที่ทำได้,ทว่าข้าคงจะทำอะไรไม่ได้มาก,หากว่าปรมาจารย์ซือเหม่ยไม่มาสมทบ,ข้าคงไม่สามารถป้องกันพวกเขาเอาไว้ได้!"
"อืม!"กงจูจิวเหว่ยที่พยักหน้ารับ,ก่อนที่จะนำสิ่งของสามสิ่งออกมา.
เป็นสร้อยคอ,แหวนและกระโปรง.
"อุปกรณ์ต้าเซียนทั้งสามนี้มอบให้กับเจ้า,ยกเว้นปรมาจารย์ซือเหม่ย,คนอื่นๆเจ้าจงป้องกันพวกเขาเอาไว้!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาตรงๆ.
"อืม!"จงซานพยักหน้า,ถอยหางออกไปช้าๆ.
ขณะที่ออกไปด้านนอกนั้น,จงซานที่จ้องมองซูต้าจี้,เขาสัมผัสได้ว่าซูต้าจี้ราวกับต้องการจะกล่าวหยุดเขาเอาไว้,ทว่าท้ายที่สุดกับยั้งเอาไว้ไม่ได้กล่าวออกมาในที่สุด.
ดูเหมือนว่าจะต้องรอก่อน,ไม่รู้ว่ามีสิ่งใดเหลืออยู่มากในจิตสำนึกที่ผ่านมาหลายแสนปี.
"ครืนนนนนน!"
ประตูที่ปิดช้าๆ.
ที่ด้านนอกลาน,จงซานนำ,อุปกรณ์ต้าเซียนทั้งสามออกมา,เขารู้สึกอดสูไม่น้อย,เหล่าผู้ฝึกตนเพนจร,ถึงกับเดินทางมาเพื่อทำลายต้าเจิ้งเพื่ออุปกรณ์ต้าเซียนชิ้นเดียว,แต่เวลานี้กงจูจิวเหว่ยกับมอบให้เขาสามชิ้นง่ายๆ.
อุปกรณ์ต้าเซียน? ใช้ประโยชน์อะไร?
หลอมประสานเพื่อใช้งานรึ? แต่มีกระโปรงสตรีด้วย? สร้อยคอสตรี? แหวนสตรีรึ?
คิดถึงการต่อสู้รุนแรงที่จะเกิดขึ้น,เขาต้องสวมกระโปรง,แขวนสร้อยคอและแหวนสตรี,เพียงแค่คิดก็ขนลุกแล้ว.
ไม่มีอะไรต้องคิด,ในเมื่อกงจูจิวเหว่ยมอบให้เขา,ก็ต้องใช้ประโยชน์ในทันที,แปดหางสวรรค์ที่ปรากฏขึ้นกลืนอุปกรณ์ต้าเซียนทั้งสาม,พร้อมกับถูกเก็บเข้าไปในเรือนโอสถทันที.
พลังมากมายที่ถูกย่อยอย่างรวดเร็ว,หลังจากนั้นพลังที่กลั่นแล้วก็ถูกส่งมายังร่างของจงซาน.
จงซานที่หลับตา,พร้อมกับเริ่มบำเพ็ญพลังฝึกตน,หลังจากผ่านไปหนึ่งการธูป,จงซานก็ลืมตาขึ้นมา,แววตาที่เป็นประกายพลางทอดถอนใจ.
สามอุปกรณ์ต้าเซียน,ช่วยยกระดับขึ้นมาเพียงขั้นเดียว?
เป็นเซียนสวรรค์ขั้นที่ 4 อย่างงั้นรึ?
เพียงแค่ขั้นที่ 4 ยังใช้อุปกรณ์ต้าเซียนถึงสามชิ้นแล้ว,วันข้างหน้าจะต้องใช้เท่าไหร่.
หลังจากที่จงซานปรับแต่งเสร็จสิ้น,ที่ด้านหน้าก็ปรากฏสายฟ้าสีม่วงขึ้นในทันที,คนที่ปรากฏขึ้นมานั้นเต็มไปด้วยจิตสังหารแผ่พุ่งออกมา,ข่มขู่พร้อมจะสังหารจงซาน.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ตอนที่ 842 จงซานกลืนกินเทาเทีย กลายเป็นเซียนสวรรค์ขั้นที่สุด
ตอบลบทำไมตอนนี้ เป็นเซียนสวรรค์ขั้นที่ 4
คนเขียนลืม หรือ คนแปลมั่ว ครับ