Immortality Chapter 861 Excels at number of days, the death!
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 861 ต่อต้านเทียนชู,มีเพียงความตายที่รอคอยอยู่
Chapter 861 Excels at number of days, the death!
บนทะเลหมอก,ปรากฏลำแสงสีทองที่ส่องประกายอยู่บนท้องฟ้า,แสงสีทองที่หนาขึ้นเรื่อยๆ,เป็นพลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่ทรงพลัง,มันแผ่พุ่งปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า,สะท้อนแสงกับดวงดาราจนทำให้แสงส่องสว่างจ้ามาก,พร้อมกับขยายออกไปไกลปกคลุมท้องฟ้า,พร้อมกับกลายเป็นม่านสีทองที่ปกคลุมทะเลหมอกแห่งนี้เอาไว้.
ประมุมนิกายจื่อเซียวที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าถึงกับตื่นตระหนกตกใจ,ที่เห็นประกายแสงสีทองขนาดใหญ่ที่ปกคลุมพื้นที่รอบๆ.
ลำแสงที่แผ่ออกไปนี้,เป็นกลิ่นอายที่ทรงพลังและบ้าคลั่งเป็นอย่างมาก.
ประมุขนิกายจื่อเซียวที่สะบัดมือขวาคว้าจับแสงสีทอง.
แสงสีทองทันทีที่สัมผัสกับฝ่ามือของประมุขนิกายจื่อเซียว,พลังอันบ้าคลั่งนั้นทำให้ฝ่ามือของประมุขนิกายจื่อเซียวระเบิดออกมาเสียงดัง,ขณะที่ประมุขนิกายจื่อเซียวต้องขมวดคิ้วไปมา,พร้อมกับฟื้นฟูแขนขวากลับมา,ลำแสงสีทองนี้ทรงพลังเป็นอย่างมาก.
"เป็นปราณแสงทองดวงดาราที่แข็งแกร่งทรงพลังบ้าคลั่งเป็นอย่างมาก!"ประมุขนิกายจื่อเซียวที่เผยท่าทางตื่นตกใจ.
ในเวลานั้น,ประมุขนิกายที่จ้องมองลงไปยังด้านล่างจดจ้องมองไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง,คนที่ดึงดูดแสงดวงดารามากมายนี้มา,จงซาน!
"เซิ่งหวังต้าเจิ้ง?
มีวิถีหมากที่ลำล้ำจริงๆ,จิ้งจอกสวรรค์เก้าหางที่ถูกนับว่าเป็นคนที่เฉลียวฉลาดอันดับหนึ่งของอาณาเขตเฟิงจง,หลายแสนปีที่แล้วที่สร้างหมากค่ายกลลวงสวรรค์ที่ยากจะมีใครสามารถแก้ได้,คาดไม่ถึงเลยว่าไม่มีจิ้งจอกตัวใหนสามารถทำได้,ท้ายที่สุดกับกลายเป็นมนุษย์,เป็นไปได้ว่า
จะเป็นเขาที่ทะลวงค่ายกลนี้อย่างงั้นรึ?"ประมุขนิกายจื่อเซียวที่ขมวดคิ้วไปมา.
ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยที่ก้าวเดิมตามการสั่งการของจงซาน,ทุกๆหมากที่ถูกวางลงบนกระดานขนาดใหญ่,อำนาจแห่งดวงดาราที่สาดแสงฟาดลงมาอย่างหนักหน่วงรุนแรง,สร้างความหวาดหวั่นให้กับผู้คนที่อยู่รอบๆเป็นอย่างมาก.
เหล่ามือหมากที่อยู่รอบๆเวลานี้ผู้คนมากมายที่ขนลุกไปทั่วร่าง.
นี่คือการวางหมากอย่างงั้นรึ?
ไม่ต่างกับการถูกคุกคามชีวิตเลย.
ประกายแสงแห่งดวงดาราที่ซัดสาดฟาดลงมายังเกาะ,บนเกาะที่ลอยอยู่,จะมีกี่เกาะที่รอดยังคงชีวิตอยู่รึ?
จงซานที่กำลังพยายามทะลวงหมากค่ายกลแห่งนี้.
ภายในภพหยิน,หนานกงเซิ่งที่เวลานี้กำลังครุ่นคิดวิธีในการทะลวงหมากกลลวงสวรรค์.
หนานกงเซิ่งที่เส้นผมกระเซอะกระเซิง,ดวงตาที่เต็มไปด้วยความจริงจัง,ที่บนศีรษะของเขาปรากฏเป็นท้องฟ้า,ที่มีดวงดาราส่องประกายมากมาย,ดูไม่ต่างจากที่เกิดขึ้นที่ภพหยางที่มีแสงดวงดาราส่องประกายทะลวงลงมาจากบนท้องฟ้า.
กลิ่นอายที่น่าเกรงขามจากตำหนักอี้เทียนเจียนเวลานี้แผ่พุ่งไปทั่วทุกทิศทุกทางในทันที.
หนีปู่ซา,หวังคู,อี้เหยี่ยนและคนอื่นๆต่างก็เร่งรีบเข้ามาอยู่ข้างๆจงซานในทันที
"เซิ่งหวัง,นี่คือ?"อี้เหยี่ยนที่ขมวดคิ้วไปมาสอบถามออกไป.
"หนานกงเซิ่งกำลังแก้หมากกลที่ฟ้าถล่มดินทลายอยู่,หนีปู่ซา,เตรียมค่ายกลวิถีสวรรค์ลี้ลับ,จัดการปกปิดอภิหารที่จะเกิดขึ้นในทันที!"จงซานกล่าว.
"รับทราบ!"หนี่ปู่ซาที่แสดงความเคารพ,จากนั้นก็เร่งรีบถอยออกไปในทันที.
"หวังคู,ออกสำรวจพื้นที่รอบๆ,อย่าให้ใครเข้ามารบกวน,หากว่ามีใครที่พบเห็นอภินิหารที่เกิดขึ้น,ให้จับตัวมาในทันที!"
"น้อมรับประสงค์!"หนี่ปู่ซารับคำในทันที.
"เซิ่งหวัง,สิ่งนี้คือ?"อี้เหยี่ยนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"บางที่,ข้าอาจจะพบความลับที่ยิ่งใหญ่บางอย่าง."จงซานที่กล่าวออกมาเบาๆ.
ก่อนหน้านี้,หนานกงเซิ่งที่ต่อกรกับปรมาจารย์ซือเหม่ยยังคงสงบเยือกเย็น,ทว่าตอนนี้กับการแก้หมากลเวลานี้,เห็นได้ชัดเจนว่าเต็มไปด้วยความจริงจังและยากลำบาก,นี่เป็นหมากกลที่ต่อต้านสวรรค์โดยแท้.
จากนั้น,หนึ่งวันหนึ่งคืน,หนึ่งวันหนึ่งคืนหลังจากนี้ใบหน้าของหนานกงเซิ่งที่เต็มไปด้วยปราณทมิฬ,เต็มไปด้วยจิตสังหารที่ห่อหุ้มร่าง.
ในเวลานี้สายตาของหนานกงเซิ่งที่จับจ้องมองลงไปบนกระดานหมาก,แต่ไม่สามารถวางลงไปได้,หมากสีดำที่ถืออยู่,จ้องมองไปด้านหน้าตลอดหนึ่งวันหนึ่งคืน,ร่างกายเวลานี้กำลังอ่อนล้า,ปราณทมิฬที่หมุนวนล้อมรอบร่างกาย.
ตลอดหนึ่งวันหนึ่งคืนนี้เขาแทบไม่หลับตาลง,ก่อนที่ทันใดนั้นจะค่อยๆกระพริบตา,จากนั้นก็หลับตาลง,พร้อมกับนั่งสมาธิฟื้นฟูจิตใจ.
ปราณทมิฬที่ปกคลุมไปทั่วร่าง,ตลอดหนึ่งวันหนึ่งคืนค่อยๆสลายหายไป,จากนั้นจิตใจที่อ่อนล้าของหนานกงเซิ่งก็ค่อยๆฟื้นฟูกลับคืนมาอีกครั้ง.
"เซิ่งหวัง!เฉินได้ก้าวไปถึงขีดจำกัดแล้ว!"หนานกงเซิ่งที่ส่ายหน้าไปมา.
"ขีดจำกัดอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ใช่,หมากต่อไปที่จะก้าวเดินนั้น,เกินกว่าเขตแดนของข้า,ข้าไม่สามารถก้าวต่อไปได้อีก,ข้าจะไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ทั้งหมดเอาไว้ได้อีกแล้ว,ไม่สามารถที่จะวางลงไปได้อีก,เห็นชัดเจน,เซิ่งหวังที่ภพหยางคงจะเข้าใจได้อย่างแจ่มแจ้งดีแล้ว!"หนานกงเซิ่งกล่าว.
"ถูกแล้ว,บนเกาะที่ภพหยางเวลานี้,มีแสงดาราสีทองกำลังรวมตัวกันอยู่,พลังลึกลับที่มาหยุดอยู่ที่บนเกาะ,แรงกดดันพลังอำนาจมหาศาลนี้,แม้แต่เซียนโบราณปรมาจารย์หมากซือเหม่ยยังเต็มไปด้วยความตื่นตกใจ,หมากต่อไป,แสงดวงดาราที่พร้อมพวยพุ่งฟาดทะลวงมายังทิศทางของพวกเราได้นในทุกเวลา!"จงซานพยักหน้า.
"หนึ่งหมากเป็น,หนึ่งหมากตาย,เป็นทางเลือกที่อันตายยิ่ง,หากสามารถเลือกถูกก็จะสามารถแก้ไขหมากกลนี้ได้,หากวางหมากผิด,ฟ้าจะถล่มแผ่นดินจะทลาย,เซิ่งหวังที่ภพหยางอาจจะถูกทำลายไปพร้อมกันทั้งเกาะก็เป็นได้!"หนานกงเซิ่งกล่าว.
"หนึ่งหมากเป็น,หนึ่งหมากตายอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ครับ,ก่อนหน้านี้หนึ่งวัน,เฉินได้วางตำแหน่งหมากสองจุดหนึ่งหมากเป็น,อีกหนึ่งหมากตายเอาไว้ที่มุม,เพื่อใช้ในการเชื่อมหมากทั้งกระดาน."หนานกงเซิ่งที่ชี้ไปยังตำแหน่งสองแห่ง.
"สองตำแหน่งอย่างงั้นรึ?
หนึ่งหมากเป็น,หนึ่งหมากตาย?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ครับ,เมื่อวางหมากต่อไป,สถานการณ์จะถูกแก้ไข,หรือไม่ก็จะกลับเป็นเลวร้ายจนไม่สามารถแก้ไขได้อีกแล้ว!"หนานกงเซิ่งที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
จงซานพยักหน้ารับ.
ที่ผ่านในภพหยาง,จงซานที่จ้องมองกระดานหมากขนาดใหญ่ที่ปรากฏขึ้นอยู่ด้านหน้า.
ในเวลานี้เหล่ามือหมากมากมายเริ่มรู้สึกเศร้าเสียใจขึ้นมาแล้ว,พวกเขาถูกกักเอาไว้ด้านใน,แสงดวงดาราที่ล่วงหล่นลงมากปิดทุกทิศทุกทาง?
จงานในเวลานี้กำลังเป็นคนตัดสินชะตากรรมของพวกเขาทั้งหมดไปซะแล้ว.
ปรมาจารย์หมาซือเหม่ยที่จ้องมองด้วยแววตาหวาดผวา,แววตาที่เต็มไปด้วยความกังวลแต่ไม่กล้ารบกวนจงซาน.
ส่วนซูอาโฝวที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน,มีเพียงแค่กงจูจิวเหว่ยที่เวลานี้ยังคงมั่นใจในตัวของจงซาน.
จงซานที่จ้องมองไปยังสองตำแหน่งที่หนานกงเซิ่งชี้นำ.
เขาควรจะวางตำแหน่งใหน? ทิศใหนของมุมดวงดารา? จงซานที่เริ่มครุ่นคิด,ทันใดนั้นดวงตาของเขาที่หดเกร็ง,เพราะว่าบัวหงหลวนในเวลานี้เปลี่ยนสีในทันที,ในทิศหนึ่งเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้ม.
นิมิตแห่งลางร้าย? ตำแหน่งนี้ไม่ควรไป.
จากนั้นจงซานก็จ้องมองมายังอีกมุม,ครุ่นคิดหากว่าเขาเดินหมากต่อไป,ทันใดนั้น,บัวหงหลวนไม่เปลี่ยนสี,หนำซ้ำยังมีสีแดงเรื่อๆด้วย.
ตรงนั้นนั่นเอง.
"ปรมาจารย์ซือเหม่ย,วางที่ตำแหน่งนั่น!"จงซานที่ชี้ไปยังตำแหน่งหนึ่งและกล่าวออกมา.
ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยที่จ้องมองไปยังมุม,กลืนน้ำลายเข้ามาคำโต,ก่อนที่จะกล่าวออกมาด้วยความลังเล,"เจ้ามั่นใจอย่างงั้นรึ?
ข้าได้บอกกล่าวก่อนหน้านี้แล้ว,ว่าตอนนี้ไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว,สิ่งที่จะเกิดขึ้นนี้อาจจะทำลายพวกเราทั้งหมด,ข้ามั่นใจได้ว่าไม่สามารถป้องกันเจ้าได้ด้วยเช่นกัน!"
"ไม่ผิด,เริ่มได้!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
บางที่,เพราะว่าปรมาจารย์ซือเหม่ยที่เห็นจงซานเต็มไปด้วยความมั่นใจ,ทำให้ปรมาจารย์ซือเหม่ยพยักหน้ายอมรับ,ก่อนที่จะทำมุทราใช้วิชาลับ,ชี้ไปยังมุมดังกล่าว.
เกาะลอยฟ้าสีดำทมิฬที่ลอยออกไปช้าๆ.
สายตาของทุกคนที่รู้สึกระวนกระวายใจไปด้วย,เพราะว่าทุกคนสัมผัสได้ว่าเวลานี้อยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ,ศิลายักสีดำทมิฬที่ลอยออกไป,ราวกับว่ามีเส้นด้านขึงอยู่.
หลายๆคนที่ต้องการจากไป,พวกเขาต้องการหยุดจงซาน,ทว่าในเวลานี้ปรมาจารย์ซือเหม่ยที่มีระดับเซียนโบราณ,ไม่มีทางที่พวกเขาจะทำอะไรได้.
ไม่มีใครสามารถขยับได้,แม้ว่าปรมาจารย์ซือเหม่ยที่เป็นผู้ดูแลกฏ,ทว่าคิดว่าชิวิตคือการเรียนรู้,อาจารย์ของเขาที่เป็นถึงยอดฝีมือเซียนบรรพชน,หลายๆคนยังเอาชีวิตมาทิ้งเพื่อต้องการทะลวงหมากลนี้,ดังนั้นตัวเขาเองก็ไม่ต่างเช่นกัน.
ไม่มีใครสามารถรบกวนจงซานได้!
หนึ่งหมากที่วางลง,แม้แต่ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยยังสัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่ยิ่งใหญ่กำลังโถมทับลงมา.
หนึ่งหมากที่วางลง,เกาะสีดำที่ปรากฏ.
"ครืนนนนนนนนนนนนนนน!"
แสงดวงดาราทั่วทั้งท้องฟ้าที่สว่างเจ้า,ทุกคนที่หวาดผวา,กำลังจะระเบิดอย่างงั้นรึ?
"อ๊ากกกกกกกก!"
เหล่าคนที่มีจิตใจไม่เข้มแข็งนัก,ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดทรมาน.
ทว่าทั่วทั้งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยแสงดาวนั้นกลับไม่ได้ระเบิด,ทว่ามันเริ่มโคจรไปมาด้วยความเร็วน่าหวาดกลัว,พร้อมกับปล่อยแสงดวงดาราไปทั่วทิศ,ถูกยิงไปยังดวงดาราที่อยู่ไกลโพ้น.
"เปรี้ยง!"
ลำแสงที่น่าเกรงขามถึงยิงลงมาด้วยความเร็วสูงจากบนอากาศ.
บนท้องฟ้าสูง,ประมุขนิกายจื่อเซียวที่คาดไม่ถึงเลยแม้แต่น้อยว่าจะมีลำแสงถูกยิงลงมาจากบนฟ้าไกล,เขาที่คำรามออกมาด้วยความตกใจ,เศร้าใจกับลำแสงสีทองขนาดใหญ่นี้.
ลำแสงสีทองที่ถูกยิงออกมานั้นรวดเร็วและมากมายนับล้านล้านลำแสง.
ร่างแยกเงาของประมุขนิกายจื่อเสียงระเบิดออกมาเสียงดังในทันที.
หลังจากนั้นสิบลมหายใจ,ที่ตำแหน่งเดิม,ร่างกายของประมุขจื่อเซียวร่างแยกสายฟ้าสีม่วง,ค่อยๆรวมตัวกันอีกครั้งกลายเป็นประมุขนิกายจื่อเซียว,ใบหน้าของเขาเวลานี้ดูคับอกคับใจ,จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า,จากนั้นก็จ้องมองลงไปด้านล่าง.
หมากกลทะลวงแล้ว,ค่ายกลลวงสวรรค์ทะลวงแล้ว.
บนทะเลหมอก,ปรากฏเป็นช่องขนาดใหญ่เป็นแท่งลำแสงหลากสีที่เปิดออกมาเหมือนกับทางเข้าไปในแดนศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในโลกใบเล็กที่จงซานเคยเห็น.
"เขตแดนเซียนโบราณ,เปิดแล้ว!"ปรมาจารย์ซือเหม่ยที่เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ.
จากนั้น,ปรมาจารย์ซือเหม่ยที่ก้าวบินตรงเข้าไปในทางเข้าหมื่นจั้งในทันที.
"จงซาน,โชควาสนาของข้ากำลังจะมาถึงแล้ว,ไป,เข้าไปด้านในกัน!"กงจูจิวเหว่ยกล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
ซูอาโฝว,แน่นอนว่าเขาก็ตามเข้าไปด้านในด้วยเช่นกัน.
พริบตาเดียวที่เขตแดนลับเซียนโบราณเปิดออก,บนเกาะ,เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่เห็นทางเข้าขนาดใหญ่โต,ไม่จำเป็นต้องบอกกล่าวอะไรอีก,พวกเขาที่เหินบินตรงเข้าไปในเขตแดนเซียนโบราณในทันที.
จงซานที่เข้ามาในเขตแดนลับเซียนโบราณแห่งนี้,ทำให้เขาต้องขมวดคิ้วไปมา,เป็นความจริงว่าเหมือนกับ,แดนเทพพิสุทธิ์ที่เขาเคยเข้าไปมาก่อน.
อย่างไรก็ตามโลกเขตแดนแห่งนี้แปลกมาก,ท้องฟ้าที่มีฝนโลหิตหลั่งลงมา,สายฝนโลหิตที่ตกไม่หยุดและยังกิพื้นที่บริเวณที่กว้างใหญ่ไพศาล,เสียงโหยหวนคร่ำครวญที่ดังออกมาเป็นระยะ,เหตุการณ์เหมือนกับที่ปราชญ์เทพล่วงหล่นจากท้องฟ้าก็ไม่ปราณ.
นี่คือโลกเขตแดนอย่างงั้นรึ?
เมื่อเข้ามาในเขตแดนลับเซียนโบราณแล้ว,จงซานและกงจูจิวเหว่ยที่ถูกลากตรงไปยังพื้นที่ไกลออกไป,ทิ้งห่างจากผู้คนเป็นจำนวนมากที่กำลังสำรวจโลกใบนี้อยู่.
เป็นความจริงว่าภาพฉากที่เหมือนกับเหตุการณ์ที่ปราชญ์เทพล่วงหล่นจากท้องฟ้า,แน่นอนว่าเวลานี้ไม่ได้มีปราชญ์เทพองค์ใดล่วงหล่นจากสวรรค์,เพราะว่าจงซานที่อยู่ในภพหยินไม่ได้มองเห็นเหตุการณ์ที่ว่านี้จะเกิดขึ้นด้วยเลย.
"นี่คือเขตแดนเซียนโบราณอย่างงั้นรึ?
ทำไมถึงได้เต็มไปด้วยมลพิษเช่นนี้กัน?"กงจูจิวเหว่ยเอ่ย.
ทว่าในเวลาเดียวกันนั้น,จงซานทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงๆหนึ่งดังขึ้น,เสียงแห่งความเศร้าและสิ้นหวังอย่างลึกล้ำดังขึ้น.
เป็นลิขิต,เป็นลิขิตเล็กน้อยที่ปรากฏขึ้น,เพราะว่าจงซานเคยใช้อำนาจของลิขิต,ทำให้ได้ยินเสียงที่เกิดขึ้นนี้ได้.
"ต่อต้านเทียนชู(สวรรค์หนึ่งเดียว) ตาย! มีเพียงความตายเท่านั้นที่รออยู่!"
ความตายเจ็ดสาย,ที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าเหลือคนานับ.
Chapter 861 Excels at number of days, the death!
擅动天数者,死!
ต่อต้านเทียนชู,มีเพียงความตายที่รอคอยอยู่!
บนทะเลหมอก,ปรากฏลำแสงสีทองที่ส่องประกายอยู่บนท้องฟ้า,แสงสีทองที่หนาขึ้นเรื่อยๆ,เป็นพลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่ทรงพลัง,มันแผ่พุ่งปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า,สะท้อนแสงกับดวงดาราจนทำให้แสงส่องสว่างจ้ามาก,พร้อมกับขยายออกไปไกลปกคลุมท้องฟ้า,พร้อมกับกลายเป็นม่านสีทองที่ปกคลุมทะเลหมอกแห่งนี้เอาไว้.
ประมุมนิกายจื่อเซียวที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าถึงกับตื่นตระหนกตกใจ,ที่เห็นประกายแสงสีทองขนาดใหญ่ที่ปกคลุมพื้นที่รอบๆ.
ลำแสงที่แผ่ออกไปนี้,เป็นกลิ่นอายที่ทรงพลังและบ้าคลั่งเป็นอย่างมาก.
ประมุขนิกายจื่อเซียวที่สะบัดมือขวาคว้าจับแสงสีทอง.
แสงสีทองทันทีที่สัมผัสกับฝ่ามือของประมุขนิกายจื่อเซียว,พลังอันบ้าคลั่งนั้นทำให้ฝ่ามือของประมุขนิกายจื่อเซียวระเบิดออกมาเสียงดัง,ขณะที่ประมุขนิกายจื่อเซียวต้องขมวดคิ้วไปมา,พร้อมกับฟื้นฟูแขนขวากลับมา,ลำแสงสีทองนี้ทรงพลังเป็นอย่างมาก.
"เป็นปราณแสงทองดวงดาราที่แข็งแกร่งทรงพลังบ้าคลั่งเป็นอย่างมาก!"ประมุขนิกายจื่อเซียวที่เผยท่าทางตื่นตกใจ.
ในเวลานั้น,ประมุขนิกายที่จ้องมองลงไปยังด้านล่างจดจ้องมองไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง,คนที่ดึงดูดแสงดวงดารามากมายนี้มา,จงซาน!
"เซิ่งหวังต้าเจิ้ง?
มีวิถีหมากที่ลำล้ำจริงๆ,จิ้งจอกสวรรค์เก้าหางที่ถูกนับว่าเป็นคนที่เฉลียวฉลาดอันดับหนึ่งของอาณาเขตเฟิงจง,หลายแสนปีที่แล้วที่สร้างหมากค่ายกลลวงสวรรค์ที่ยากจะมีใครสามารถแก้ได้,คาดไม่ถึงเลยว่าไม่มีจิ้งจอกตัวใหนสามารถทำได้,ท้ายที่สุดกับกลายเป็นมนุษย์,เป็นไปได้ว่า
จะเป็นเขาที่ทะลวงค่ายกลนี้อย่างงั้นรึ?"ประมุขนิกายจื่อเซียวที่ขมวดคิ้วไปมา.
ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยที่ก้าวเดิมตามการสั่งการของจงซาน,ทุกๆหมากที่ถูกวางลงบนกระดานขนาดใหญ่,อำนาจแห่งดวงดาราที่สาดแสงฟาดลงมาอย่างหนักหน่วงรุนแรง,สร้างความหวาดหวั่นให้กับผู้คนที่อยู่รอบๆเป็นอย่างมาก.
เหล่ามือหมากที่อยู่รอบๆเวลานี้ผู้คนมากมายที่ขนลุกไปทั่วร่าง.
นี่คือการวางหมากอย่างงั้นรึ?
ไม่ต่างกับการถูกคุกคามชีวิตเลย.
ประกายแสงแห่งดวงดาราที่ซัดสาดฟาดลงมายังเกาะ,บนเกาะที่ลอยอยู่,จะมีกี่เกาะที่รอดยังคงชีวิตอยู่รึ?
จงซานที่กำลังพยายามทะลวงหมากค่ายกลแห่งนี้.
ภายในภพหยิน,หนานกงเซิ่งที่เวลานี้กำลังครุ่นคิดวิธีในการทะลวงหมากกลลวงสวรรค์.
หนานกงเซิ่งที่เส้นผมกระเซอะกระเซิง,ดวงตาที่เต็มไปด้วยความจริงจัง,ที่บนศีรษะของเขาปรากฏเป็นท้องฟ้า,ที่มีดวงดาราส่องประกายมากมาย,ดูไม่ต่างจากที่เกิดขึ้นที่ภพหยางที่มีแสงดวงดาราส่องประกายทะลวงลงมาจากบนท้องฟ้า.
กลิ่นอายที่น่าเกรงขามจากตำหนักอี้เทียนเจียนเวลานี้แผ่พุ่งไปทั่วทุกทิศทุกทางในทันที.
หนีปู่ซา,หวังคู,อี้เหยี่ยนและคนอื่นๆต่างก็เร่งรีบเข้ามาอยู่ข้างๆจงซานในทันที
"เซิ่งหวัง,นี่คือ?"อี้เหยี่ยนที่ขมวดคิ้วไปมาสอบถามออกไป.
"หนานกงเซิ่งกำลังแก้หมากกลที่ฟ้าถล่มดินทลายอยู่,หนีปู่ซา,เตรียมค่ายกลวิถีสวรรค์ลี้ลับ,จัดการปกปิดอภิหารที่จะเกิดขึ้นในทันที!"จงซานกล่าว.
"รับทราบ!"หนี่ปู่ซาที่แสดงความเคารพ,จากนั้นก็เร่งรีบถอยออกไปในทันที.
"หวังคู,ออกสำรวจพื้นที่รอบๆ,อย่าให้ใครเข้ามารบกวน,หากว่ามีใครที่พบเห็นอภินิหารที่เกิดขึ้น,ให้จับตัวมาในทันที!"
"น้อมรับประสงค์!"หนี่ปู่ซารับคำในทันที.
"เซิ่งหวัง,สิ่งนี้คือ?"อี้เหยี่ยนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"บางที่,ข้าอาจจะพบความลับที่ยิ่งใหญ่บางอย่าง."จงซานที่กล่าวออกมาเบาๆ.
ก่อนหน้านี้,หนานกงเซิ่งที่ต่อกรกับปรมาจารย์ซือเหม่ยยังคงสงบเยือกเย็น,ทว่าตอนนี้กับการแก้หมากลเวลานี้,เห็นได้ชัดเจนว่าเต็มไปด้วยความจริงจังและยากลำบาก,นี่เป็นหมากกลที่ต่อต้านสวรรค์โดยแท้.
จากนั้น,หนึ่งวันหนึ่งคืน,หนึ่งวันหนึ่งคืนหลังจากนี้ใบหน้าของหนานกงเซิ่งที่เต็มไปด้วยปราณทมิฬ,เต็มไปด้วยจิตสังหารที่ห่อหุ้มร่าง.
ในเวลานี้สายตาของหนานกงเซิ่งที่จับจ้องมองลงไปบนกระดานหมาก,แต่ไม่สามารถวางลงไปได้,หมากสีดำที่ถืออยู่,จ้องมองไปด้านหน้าตลอดหนึ่งวันหนึ่งคืน,ร่างกายเวลานี้กำลังอ่อนล้า,ปราณทมิฬที่หมุนวนล้อมรอบร่างกาย.
ตลอดหนึ่งวันหนึ่งคืนนี้เขาแทบไม่หลับตาลง,ก่อนที่ทันใดนั้นจะค่อยๆกระพริบตา,จากนั้นก็หลับตาลง,พร้อมกับนั่งสมาธิฟื้นฟูจิตใจ.
ปราณทมิฬที่ปกคลุมไปทั่วร่าง,ตลอดหนึ่งวันหนึ่งคืนค่อยๆสลายหายไป,จากนั้นจิตใจที่อ่อนล้าของหนานกงเซิ่งก็ค่อยๆฟื้นฟูกลับคืนมาอีกครั้ง.
"เซิ่งหวัง!เฉินได้ก้าวไปถึงขีดจำกัดแล้ว!"หนานกงเซิ่งที่ส่ายหน้าไปมา.
"ขีดจำกัดอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ใช่,หมากต่อไปที่จะก้าวเดินนั้น,เกินกว่าเขตแดนของข้า,ข้าไม่สามารถก้าวต่อไปได้อีก,ข้าจะไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ทั้งหมดเอาไว้ได้อีกแล้ว,ไม่สามารถที่จะวางลงไปได้อีก,เห็นชัดเจน,เซิ่งหวังที่ภพหยางคงจะเข้าใจได้อย่างแจ่มแจ้งดีแล้ว!"หนานกงเซิ่งกล่าว.
"ถูกแล้ว,บนเกาะที่ภพหยางเวลานี้,มีแสงดาราสีทองกำลังรวมตัวกันอยู่,พลังลึกลับที่มาหยุดอยู่ที่บนเกาะ,แรงกดดันพลังอำนาจมหาศาลนี้,แม้แต่เซียนโบราณปรมาจารย์หมากซือเหม่ยยังเต็มไปด้วยความตื่นตกใจ,หมากต่อไป,แสงดวงดาราที่พร้อมพวยพุ่งฟาดทะลวงมายังทิศทางของพวกเราได้นในทุกเวลา!"จงซานพยักหน้า.
"หนึ่งหมากเป็น,หนึ่งหมากตาย,เป็นทางเลือกที่อันตายยิ่ง,หากสามารถเลือกถูกก็จะสามารถแก้ไขหมากกลนี้ได้,หากวางหมากผิด,ฟ้าจะถล่มแผ่นดินจะทลาย,เซิ่งหวังที่ภพหยางอาจจะถูกทำลายไปพร้อมกันทั้งเกาะก็เป็นได้!"หนานกงเซิ่งกล่าว.
"หนึ่งหมากเป็น,หนึ่งหมากตายอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ครับ,ก่อนหน้านี้หนึ่งวัน,เฉินได้วางตำแหน่งหมากสองจุดหนึ่งหมากเป็น,อีกหนึ่งหมากตายเอาไว้ที่มุม,เพื่อใช้ในการเชื่อมหมากทั้งกระดาน."หนานกงเซิ่งที่ชี้ไปยังตำแหน่งสองแห่ง.
"สองตำแหน่งอย่างงั้นรึ?
หนึ่งหมากเป็น,หนึ่งหมากตาย?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ครับ,เมื่อวางหมากต่อไป,สถานการณ์จะถูกแก้ไข,หรือไม่ก็จะกลับเป็นเลวร้ายจนไม่สามารถแก้ไขได้อีกแล้ว!"หนานกงเซิ่งที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
จงซานพยักหน้ารับ.
ที่ผ่านในภพหยาง,จงซานที่จ้องมองกระดานหมากขนาดใหญ่ที่ปรากฏขึ้นอยู่ด้านหน้า.
ในเวลานี้เหล่ามือหมากมากมายเริ่มรู้สึกเศร้าเสียใจขึ้นมาแล้ว,พวกเขาถูกกักเอาไว้ด้านใน,แสงดวงดาราที่ล่วงหล่นลงมากปิดทุกทิศทุกทาง?
จงานในเวลานี้กำลังเป็นคนตัดสินชะตากรรมของพวกเขาทั้งหมดไปซะแล้ว.
ปรมาจารย์หมาซือเหม่ยที่จ้องมองด้วยแววตาหวาดผวา,แววตาที่เต็มไปด้วยความกังวลแต่ไม่กล้ารบกวนจงซาน.
ส่วนซูอาโฝวที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน,มีเพียงแค่กงจูจิวเหว่ยที่เวลานี้ยังคงมั่นใจในตัวของจงซาน.
จงซานที่จ้องมองไปยังสองตำแหน่งที่หนานกงเซิ่งชี้นำ.
เขาควรจะวางตำแหน่งใหน? ทิศใหนของมุมดวงดารา? จงซานที่เริ่มครุ่นคิด,ทันใดนั้นดวงตาของเขาที่หดเกร็ง,เพราะว่าบัวหงหลวนในเวลานี้เปลี่ยนสีในทันที,ในทิศหนึ่งเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้ม.
นิมิตแห่งลางร้าย? ตำแหน่งนี้ไม่ควรไป.
จากนั้นจงซานก็จ้องมองมายังอีกมุม,ครุ่นคิดหากว่าเขาเดินหมากต่อไป,ทันใดนั้น,บัวหงหลวนไม่เปลี่ยนสี,หนำซ้ำยังมีสีแดงเรื่อๆด้วย.
ตรงนั้นนั่นเอง.
"ปรมาจารย์ซือเหม่ย,วางที่ตำแหน่งนั่น!"จงซานที่ชี้ไปยังตำแหน่งหนึ่งและกล่าวออกมา.
ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยที่จ้องมองไปยังมุม,กลืนน้ำลายเข้ามาคำโต,ก่อนที่จะกล่าวออกมาด้วยความลังเล,"เจ้ามั่นใจอย่างงั้นรึ?
ข้าได้บอกกล่าวก่อนหน้านี้แล้ว,ว่าตอนนี้ไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว,สิ่งที่จะเกิดขึ้นนี้อาจจะทำลายพวกเราทั้งหมด,ข้ามั่นใจได้ว่าไม่สามารถป้องกันเจ้าได้ด้วยเช่นกัน!"
"ไม่ผิด,เริ่มได้!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
บางที่,เพราะว่าปรมาจารย์ซือเหม่ยที่เห็นจงซานเต็มไปด้วยความมั่นใจ,ทำให้ปรมาจารย์ซือเหม่ยพยักหน้ายอมรับ,ก่อนที่จะทำมุทราใช้วิชาลับ,ชี้ไปยังมุมดังกล่าว.
เกาะลอยฟ้าสีดำทมิฬที่ลอยออกไปช้าๆ.
สายตาของทุกคนที่รู้สึกระวนกระวายใจไปด้วย,เพราะว่าทุกคนสัมผัสได้ว่าเวลานี้อยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ,ศิลายักสีดำทมิฬที่ลอยออกไป,ราวกับว่ามีเส้นด้านขึงอยู่.
หลายๆคนที่ต้องการจากไป,พวกเขาต้องการหยุดจงซาน,ทว่าในเวลานี้ปรมาจารย์ซือเหม่ยที่มีระดับเซียนโบราณ,ไม่มีทางที่พวกเขาจะทำอะไรได้.
ไม่มีใครสามารถขยับได้,แม้ว่าปรมาจารย์ซือเหม่ยที่เป็นผู้ดูแลกฏ,ทว่าคิดว่าชิวิตคือการเรียนรู้,อาจารย์ของเขาที่เป็นถึงยอดฝีมือเซียนบรรพชน,หลายๆคนยังเอาชีวิตมาทิ้งเพื่อต้องการทะลวงหมากลนี้,ดังนั้นตัวเขาเองก็ไม่ต่างเช่นกัน.
ไม่มีใครสามารถรบกวนจงซานได้!
หนึ่งหมากที่วางลง,แม้แต่ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยยังสัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่ยิ่งใหญ่กำลังโถมทับลงมา.
หนึ่งหมากที่วางลง,เกาะสีดำที่ปรากฏ.
"ครืนนนนนนนนนนนนนนน!"
แสงดวงดาราทั่วทั้งท้องฟ้าที่สว่างเจ้า,ทุกคนที่หวาดผวา,กำลังจะระเบิดอย่างงั้นรึ?
"อ๊ากกกกกกกก!"
เหล่าคนที่มีจิตใจไม่เข้มแข็งนัก,ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดทรมาน.
ทว่าทั่วทั้งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยแสงดาวนั้นกลับไม่ได้ระเบิด,ทว่ามันเริ่มโคจรไปมาด้วยความเร็วน่าหวาดกลัว,พร้อมกับปล่อยแสงดวงดาราไปทั่วทิศ,ถูกยิงไปยังดวงดาราที่อยู่ไกลโพ้น.
"เปรี้ยง!"
ลำแสงที่น่าเกรงขามถึงยิงลงมาด้วยความเร็วสูงจากบนอากาศ.
บนท้องฟ้าสูง,ประมุขนิกายจื่อเซียวที่คาดไม่ถึงเลยแม้แต่น้อยว่าจะมีลำแสงถูกยิงลงมาจากบนฟ้าไกล,เขาที่คำรามออกมาด้วยความตกใจ,เศร้าใจกับลำแสงสีทองขนาดใหญ่นี้.
ลำแสงสีทองที่ถูกยิงออกมานั้นรวดเร็วและมากมายนับล้านล้านลำแสง.
ร่างแยกเงาของประมุขนิกายจื่อเสียงระเบิดออกมาเสียงดังในทันที.
หลังจากนั้นสิบลมหายใจ,ที่ตำแหน่งเดิม,ร่างกายของประมุขจื่อเซียวร่างแยกสายฟ้าสีม่วง,ค่อยๆรวมตัวกันอีกครั้งกลายเป็นประมุขนิกายจื่อเซียว,ใบหน้าของเขาเวลานี้ดูคับอกคับใจ,จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า,จากนั้นก็จ้องมองลงไปด้านล่าง.
หมากกลทะลวงแล้ว,ค่ายกลลวงสวรรค์ทะลวงแล้ว.
บนทะเลหมอก,ปรากฏเป็นช่องขนาดใหญ่เป็นแท่งลำแสงหลากสีที่เปิดออกมาเหมือนกับทางเข้าไปในแดนศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในโลกใบเล็กที่จงซานเคยเห็น.
"เขตแดนเซียนโบราณ,เปิดแล้ว!"ปรมาจารย์ซือเหม่ยที่เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ.
จากนั้น,ปรมาจารย์ซือเหม่ยที่ก้าวบินตรงเข้าไปในทางเข้าหมื่นจั้งในทันที.
"จงซาน,โชควาสนาของข้ากำลังจะมาถึงแล้ว,ไป,เข้าไปด้านในกัน!"กงจูจิวเหว่ยกล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
ซูอาโฝว,แน่นอนว่าเขาก็ตามเข้าไปด้านในด้วยเช่นกัน.
พริบตาเดียวที่เขตแดนลับเซียนโบราณเปิดออก,บนเกาะ,เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่เห็นทางเข้าขนาดใหญ่โต,ไม่จำเป็นต้องบอกกล่าวอะไรอีก,พวกเขาที่เหินบินตรงเข้าไปในเขตแดนเซียนโบราณในทันที.
จงซานที่เข้ามาในเขตแดนลับเซียนโบราณแห่งนี้,ทำให้เขาต้องขมวดคิ้วไปมา,เป็นความจริงว่าเหมือนกับ,แดนเทพพิสุทธิ์ที่เขาเคยเข้าไปมาก่อน.
อย่างไรก็ตามโลกเขตแดนแห่งนี้แปลกมาก,ท้องฟ้าที่มีฝนโลหิตหลั่งลงมา,สายฝนโลหิตที่ตกไม่หยุดและยังกิพื้นที่บริเวณที่กว้างใหญ่ไพศาล,เสียงโหยหวนคร่ำครวญที่ดังออกมาเป็นระยะ,เหตุการณ์เหมือนกับที่ปราชญ์เทพล่วงหล่นจากท้องฟ้าก็ไม่ปราณ.
นี่คือโลกเขตแดนอย่างงั้นรึ?
เมื่อเข้ามาในเขตแดนลับเซียนโบราณแล้ว,จงซานและกงจูจิวเหว่ยที่ถูกลากตรงไปยังพื้นที่ไกลออกไป,ทิ้งห่างจากผู้คนเป็นจำนวนมากที่กำลังสำรวจโลกใบนี้อยู่.
เป็นความจริงว่าภาพฉากที่เหมือนกับเหตุการณ์ที่ปราชญ์เทพล่วงหล่นจากท้องฟ้า,แน่นอนว่าเวลานี้ไม่ได้มีปราชญ์เทพองค์ใดล่วงหล่นจากสวรรค์,เพราะว่าจงซานที่อยู่ในภพหยินไม่ได้มองเห็นเหตุการณ์ที่ว่านี้จะเกิดขึ้นด้วยเลย.
"นี่คือเขตแดนเซียนโบราณอย่างงั้นรึ?
ทำไมถึงได้เต็มไปด้วยมลพิษเช่นนี้กัน?"กงจูจิวเหว่ยเอ่ย.
ทว่าในเวลาเดียวกันนั้น,จงซานทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงๆหนึ่งดังขึ้น,เสียงแห่งความเศร้าและสิ้นหวังอย่างลึกล้ำดังขึ้น.
เป็นลิขิต,เป็นลิขิตเล็กน้อยที่ปรากฏขึ้น,เพราะว่าจงซานเคยใช้อำนาจของลิขิต,ทำให้ได้ยินเสียงที่เกิดขึ้นนี้ได้.
"ต่อต้านเทียนชู(สวรรค์หนึ่งเดียว) ตาย! มีเพียงความตายเท่านั้นที่รออยู่!"
ความตายเจ็ดสาย,ที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าเหลือคนานับ.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น