Immortality Chapter 859 Surmounts two playing chess
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 859 ตัดผ่านระดับด้วยวิถีหมาก.
Chapter 859 Surmounts
two playing chess
ในเวลาเดียวกัน,เมืองซ่างภพหยิน,ตำหนักอี้เทียนเจียน.
ร่างแยกเงาจงซานและหนานกงเซิ่งนั่งอยู่ในลานที่พัก,ทีด้านหน้านั้นมีกระดานหมากอยู่.
"หนานกงเซิ่ง,ที่ภพหยางมีกลหมากลวงสวรรค์,ขอให้เจ้าแสดงฝีมือเต็มที่,แก้ไขกลหมากนี้ให้ได้!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"น้อมรับบัญชา!"
"ข้าจะกล่าวเน้นย้ำกับเจ้า,มียอดฝีมือระดับเขตแดนเต๋าสามคนที่ล้มเหลว,คนแรกหมากที่สิบห้าก็ยอมพ่ายแพ้,คนที่สองหมากที่ยี่สิบจิตใจสับสนธาตุไฟเข้าแทรก,คนที่สาม,หมากที่ 23 ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้,พร้อมกับพลังหยวนก่อเกิดคุ้มคลั่ง,ร่างกายระเบิดออกมา!"จงซานที่กล่าวต่อหนานกงเซิ่ง.
"เซิ่งหวังโปรดวางใจ,วิถีหมากของเฉินนั้น,หลังจากที่ได้รับข้อมูลเนื้อหาของตำราปฐพีมา,ทำให้ได้ยกระดับไปอีกขั้น,ในเวลานี้แม้นว่าจะยาก,ทว่าเฉินมั่นใจว่าสามารถทะลวงได้,แม้แต่ในเวลานี้ยังรู้สึกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนี้,ยังเป็นการเตรียม
มาให้กับข้าเป็นพิเศษ!"หนานกงเซิ่งหที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"หืม? มีอะไรพิเศษอย่างงั้นรึ?"จงซษนที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"เมื่อครั้งที่เซิ่งหวังแยกสวรรค์และปฐพีนั้น,สวรรค์ก็ได้มอบโชควาสนาให้กับข้าด้วย,ทำให้อาการบาดเจ็บของเฉินนั้นฟื้นฟูกลับมา,แม้แต่ทะลวงไปอีกขั้น,ในเวลานี้เฉินได้ก้าวไปถึงระดับเซียนสวรรค์ขั้นปลายแล้ว,พร้อมที่จะก้าวไปยังอาณาจักรต้าเซียน,ทว่าเส้นทางของเฉินนั้นแตกต่างจากคนอื่น,หากว่าสามารถได้รับประโยชน์จากหมากกลลวงสวรรค์นี้ได้,ก็จะทำให้เฉินตัดผ่านระดับ,ก้าวไปถึงระดับต้าเซียนได้!"หนานกงเซิ่งที่กล่าวออกมาอย่างหนักแน่น.
"ดี!เยี่ยม! ยอดเยี่ยมมาก!"
นี่นับว่าเป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยมสำหรับจงซาน,ภายในใจของเขาที่รู้สึกมีความสุขมาก,ศาลเทวะต้าเจิ้ง,ก็จะมีต้าเซียนคนที่สองแล้ว?
ต้าเซียนคนแรก,หวังคู,เมื่อไม่นานมานี้,หวังคูได้รายงานจงซานว่า,พลังฝึกตนของเขาได้ก้าวไปถึงระดับต้าเซียนแล้ว,หลังจากหวังคู,บางที่อาจจะเป็นหนานกงเซิ่งในทันที.
เช่นนี้,ความแข็งแกร่งของต้าเจิ้งก็จะยกระดับอีกครั้ง,ในภพหยางอาณาเขตเฟิงจง,ค่อนข้างย่ำแย่ทีเดียว,ส่วนภายในภพหยิน,เขตแดนจวงหลุนแห่งนี้แม้นว่าจะไม่ย่ำแย่แต่ก็ไม่ง่ายนัก.
เกี่ยวกับทหารสังเกตการณ์,เกี่ยวกับกลุ่มอิทธิพลอื่นๆรอบๆต้าเจิ้ง,เหล่าผู้นำของกลุ่มอิทธิพลอื่นดูเหมือนว่าจะยังคงหยั่งเชิง,จ้องมองกันและกันอยู่,รอคอยยอดฝีมือของพวกเขาที่เก็บตัวอยู่.
เวลา?
นับว่าอยู่ในเวลาที่ต้องเร่งรีบเช่นกัน,จะอยู่รอดหรือไม่ในโลกใบนี้,คาดไม่ถึงเลยว่าจะต้องดิ้นรนเพิ่มความแข็งแกร่งอย่างบ้าคลั่ง.
แต่ถึงกระนั้น,นับว่าโชคดีเป็นอย่างมากที่ยอดฝีมือของพวกเขาได้เก็บตัวฝึกฝนอยู่ก่อนนานแล้วยังไม่มีกำหนดออกมา.
เมื่อถึงวันที่พวกเขาอกมา,ต้าเจิ้งจะต้องพัฒนายกระดับเพื่อเผชิญหน้ากับพวกเขาให้ได้!
หนานกงเซิ่งที่จ้องมองกระดานหมาก,แววตาที่ดูเฉยเมย,หากแต่กลิ่นอายและแรงกดดันนั้น,มีเพียงแค่คนที่จมจ่อมลงไปในสมาธิเท่านั้นที่จะสัมผัสได้.
บนกระดานหมากก็เหมือนกับอยู่ใต้สวรรค์,ที่มีภัยพิบัติมากมายอยู่ทั่วโลก.
ในภพหยิน,เมื่อครั้งหนานกงเซิ่ง! เป็นมนุษย์,เขาที่ข้ามผ่านทัณฑ์สวรรค์ด้วยวิถีหมาก,จึงนับว่าเป็นคนสามารถเอาชนะสวรรค์ของโลกใบเล็กมาได้แล้ว.
ภพหยาง,ปรมาจารย์หมากซือเหม่ย,ยอดฝีมือวิถีหมากอันดับหนึ่งของเขตแดนเฟิงจง.
หนานกงเซิ่ง ปะทะ ปรมาจารย์ซือเหม่ย!
นี่คือการต่อสู้ของสุดยอดฝีมือในวิถีแห่งหมาก.
สายลมที่เย็นยะเยือบแผ่ไปทั่วทั้งลานที่พัก,เมื่อหนานกงเซิ่งเริ่มหมากแรก.
หนึ่งหมากที่วางลง,จงซานในภพหยางเองก็วางหมากตำแหน่งเดียวกันลงเช่นกัน.
"นี่จงซานเล่นตามกฏของหมากล้อมอย่างงั้นรึ?"ซูอาโฝวที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"แน่นอน,จงซานจะต้องชนะปรมาจารย์ซือเหม่ย,ไม่มีทางแพ้ปรมาจารย์ซือเหม่ยแน่!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวอย่างมั่นอกมั่นใจ.
หมากแรกของจงซาน,ปรมาจารย์ซือเหม่ยที่จ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ.
ที่ไกลออกไปบนยอดเขา,เซียนเซิงหลี่ที่จ้องมองจงซานพลางขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
"เซียนเซิงหลี่,หมากเมื่อกี้,ท่านคิดว่าอย่างไร?"ทันใดนั้นเสียงๆหนึ่งที่ดังขึ้นที่ภายในหูของเซียนเซิงหลี่.
เซียนเซิงหลี่ที่เงยหน้าจ้องมอง,เป็นซือหม่าชิงที่กล่าวกับเขานั่นเอง.
เซียนเซิงหลี่ที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,ก่อนที่จะก้าวเหินออกไป,พริบตาเดียวก็มาอยู่ด้านข้างซือหม่าชิงแล้ว,ภายใต้การสั่งการของซือหม่าชิง,จึงไม่มีใครขวางเขาเอาไว้,อนุญาตให้เซียนเซิงหลี่เข้ามาอยู่ใกล้ๆได้.
"วิถีหมากของอ๋องน้อย,ผู้น้อยชื่นชมนัก!"เซียนเซิงหลี่ที่เผยยิ้มออกมา.
"เซียนเซิงไม่จำเป็นต้องถ่อมตน,ก่อนหน้านี้ท่านยอมแพ้ก่อน,ไม่ได้ลงมือเต็มที่,จึงยังไม่สามารถรับรู้ฝีมือที่แท้จริงของท่านได้."ซือหม่าชิงกล่าวออกมาเล็กน้อย.
"จะวางหมากเพิ่มได้อีกสักกี่หมากกัน?
ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถเอาชนะปรมาจารย์หมากซือเหม่ยได้,ถึงฝืนไปก็มีแต่ขายหน้า!"เซือนเซิงหลี่ที่เอ่ยออกมาเล็กน้อย.
แม้ว่าท่าทางจะดูไม่จริงจัง,ทว่าจริงๆแล้วคำพูดกับแฝงความนัยน์.
ซือหม่าชิงที่จ้องมองเซียนเซิงหลี่ด้วยท่าทางประหลาดใจ,"วางหมาก?
ทั้งสองคนวางหมากอย่างง่ายดาย,นับตั้งแต่ต้น,ดูเหมือนว่าจะเริ่มต้นด้วยความไร้ซึ่งกังวลอย่างงั้นรึ?"
"แม้นว่าจะดูง่าย,แต่หลังจากนี้การวางแต่ละหมากจะยากขึ้นเรื่อยๆเป็นเท่าตัว!"เซียนเซิงลี่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
"ไม่ต้องเอ่ยเลยว่า,ข้าเห็นหมากของจงซานที่ได้เล่นกับลุงสองก่อนหน้านี้,เขาน่าจะเข้าใกล้เขตแดนเต๋า,หรืออาจอยู่ในเขตแดนเต๋าแล้ว,หากแต่หมากที่เขาวางก่อนหน้านี้มีจุดประสงค์อันใดกันแน่?"ซือหม่าชิงที่ขมวดคิ้วไปมาสอบถาม.
"เซิ่งหวังต้าเจิ้ง,อย่างน้อยเขาก็เป็นถึงเซิ่งหวัง,ไม่ใช่ปุถุชนทั่วไปจะประมานการได้,หากแต่หมากที่เขาเดินนับว่าอันตรายมาก,ในเวลานี้ยังยากที่จะบอกได้,หรืออ๋องน้อยมีความเห็นว่าอย่างไร?"เซียนเซิงหลี่สอบถาม.
"คงต้องรอให้เดินไปมากกว่านี้,ตอนนี้ยังบอกอะไรได้,ไว้ค่อยตัดสินอีกที!"ซือหม่าชิงที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
"อืม!"
ทั้งคู่ที่จับจ้องมองลงไปยังกระดานหมาก,เหล่ามือหมากทั่วสารทิศเองก็จับจ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน.
ทุกคนไม่ได้ให้ค่าจงซานมากมายนัก,ต้องไม่ลืมว่าแม้แต่ประมุขนิกายจื่อเซียวถึงกับต้องหนีหายไป,สำหรับจงซานนะรึ?สิ่งที่พวกเขาคิด,คือจงซานจะเดินไปได้กี่หมาก.
เพียงแค่เวลาไม่นาน,จงซานก็เดินไป 12
หมากเรียบร้อยแล้ว.
อย่างไรก็ตาม,ภาพที่พวกเขาต้องการจะเห็นกับไม่เกิดขึ้น,จงซานยังคงต้านได้อย่างงั้นรึ?
นี่เขายังสบายดีอยู่อย่างงั้นรึ?
หรือว่าปรมาจารย์ซือเหม่ยจงใจออมมือให้อย่างงั้นรึ?
แต่ก่อนหน้านี้ทุกคนต่างก็รับรู้ดีและเชื่อว่าปรมาจารย์ซือเหม่ยย่อมเคารพในวิถีการเดินหมากของตัวเองไม่มีทางทำเช่นนั้นแน่.
ทว่าจงซานกลับสามารถเดินมาได้ถึง 12 หมากแล้ว.
"เซียนเซิงหลี่,ตอนนี้ท่านเห็นว่าอย่างไร?"ซือหม่าชิงที่ขมวดคิ้วแน่น.
"นี่ไม่เหมือนกับรูปแบบของจงซานก่อนหน้านี้,เป็นรูปแบบที่ทะยานข้ามฟากฟ้า?
ไม่เคยเห็นใครใช้มาก่อน!"เซียนเซิงหลี่ที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อืม,ข้าเองก็คิดเช่นนั้น!"ซือหม่าชิงพยักหน้ารับ.
ที่ไกลออกไป,ที่อีกมุมหนึ่ง.
"ผู้แข็งแกร่ง,นี่คือผู้แข็งแกร่ง,12หมากแล้ว,ทว่ายังเดินต่อได้อีก!"ซูอาโฝวที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"นี่มัน, 16 หมากแล้วอย่างงั้นรึ? ทำไมถึงไม่มีอภินิหารเหมือนกับก่อนหน้านี้กัน?"ซูอาโฝวที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
ไม่มีอภิหารเกิดขึ้นเลยอย่างงั้นรึ?
ก่อนหน้านี้เมื่อถึงตาที่สิบ,ท้องฟ้าจะต้องการเป็นมืดมัว,แต่นี้กับดูสว่างไสว,หนำซ้ำแสดงดวงดารากับเจิดจรัสดูงดงามเป็นอย่างมาก.
16 หมาก,ทุกคนเวลานี้ที่จับจ้องมองด้วยความตื่นตกใจ,จงซานแข็งแกร่งจริงๆ?
แม้นว่าก่อนหน้าเขาจะชนะซือหม่าจงเหิง,ทว่าซือหม่าจงเหิงนั้นกับเดินได้แค่เพียงห้าหมากเท่านั้น.
ทว่าในเวลานี้ทุกคนไม่ได้สังเกตเห็น,ปรมาจารย์หมาซือเหม่ยที่อยู่ตรงข้ามจงซาน,ที่ดวงตาหดเกร็ง,จดจ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ,ภายในใจที่สั่นไหว.
นี่คือการต่อสู้ของสุดยอดฝีมือด้านหมาก,กับการเดินที่ลึกล้ำ,เหล่ามือหมากที่อยู่รอบๆ,เวลานี้ถึงกับต้องประเมินฝีมือจงซานใหม่อีกครั้งแล้ว.
คนทั้งสองยังคงเดินต่อไป,ในเวลานี้,จงซานได้วางหมากไปแล้ว
25 หมาก.
ทว่ายังไม่จบเพียงเท่านั้น.
ยังคงเหมือนกับคราแรกพวกเขายังคงเดินกันต่อ.
"หืม,ปรมาจารย์ซือเหมยไม่ใช่ว่าออมือให้จงซานเพราเห็นแก่เจ้าหรอกนะ?"ซูอาโฝวที่จ้องมองไปยังกงจูจิวเหว่ย.
วิถีหมากของอาโฝวนั้นไม่ได้แข็งแกร่งนัก,เขาเดินทางมาครั้งนี้รวมกับเหมินเค่อของตระกูลเขาเท่านั้น,เห็นจงซานที่เดินได้ถึง
25
หมากเพียงหนึ่งชั่วยาม,ทำให้เขาคิดว่าเป็นเพราะว่าปรมาจารย์ซือเหม่ยออมมือให้หรือไม่?
ทว่ากงจูจิวเหวยที่เผยยิ้มด้วยท่าทางพอใจ,กล่าวออกมาเล็กน้อย,"เจ้าไม่เข้าใจ!"
"ข้าไม่เข้าใจ?
เช่นนั้นกงจูโปรดให้คำแนะนำได้หรือไม่?"ซูอาโฝวที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ข้าได้สอนจงซานก่อนหน้านี้,หากไม่สามารถเล่นต่อได้,ก็ให้วางลงที่ใหนก็ได้ให้มันเต็ม,จงซานและข้ามีความฉลาดเหมือนกันไงล่ะ!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางภาคภูมิใจ.
ซูอาโฝวที่อ้าปากหว๋อ,ปากค้างตาค้าง,ไม่รู้ว่าตกใจเพราะว่าคำพูดของกงจูจิวเหว่ย,หรือตกใจกับความโชคดีของจงซานกัน,เพียงแค่เดินมั่วๆเติมให้เต็มอย่างงั้นรึ?
นี่เป็นความจริงหรือเท็จกัน?
ส่วนเหล่ามือหมากรอบๆ,ต่างก็คิดเหมือนกับซูอาโฝว,หลายๆคนที่ไม่เข้าใจวิถีหมาก,พวกเขาต่างก็คิดว่าปรมาจารย์ซือเหม่ยกำลังออมมือ,ส่วนมือหมากยอดฝีมือเวลานี้ใบหน้ากลายเป็นสีขาว,เผยท่าทางตื่นตะลึง,จงซานร้ายกาจถึงเพียงนี้เลยรึ?
"อ๋องน้อย,ท่านคิดว่าอย่างไร?"เซียนเซิงหลี่ที่ขมวดคิ้วไปมาสอบถามออกไป.
"แข็งแกร่ง,แข็งแกร่งมา! ข้าสามารถยืนยันได้เลยในเวลานี้เขาได้ก้าวไปถึงเขตแดนเต๋าแล้วอย่างแน่นอน!"ซือหม่าชิงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ขณะที่ซือหม่าเฉียนจวินและซือหม่าจงเหิงที่จ้องมองจงซานตาเขม็ง,แววตาที่ตะลึงงันและยังเผยความเกลียดชังที่มากยิ่งขึ้นกว่าเดิม.
หมากสีดำของจงซานยังคงถูกวางลงหมากแล้วหมากเล่า,ผู้คนมากมายเหล่าคนที่ไม่เข้าใจวิถีหมากในเวลานี้ถึงกับเปลี่ยนเป็นงงงวย,เกินไปหรือไม่?
126 หมาก,นี่จงซานยังเป็นคนอีกเหรอ?
ส่วนคนที่เข้าใจวิถีแห่งหมาก,พวกเขาทุกคนแทบไม่กล้ามอง,หลายๆคนที่เริ่มนั่งบำเพ็ญฟื้นฟูจิตใจตัวเองแล้ว,ส่วนจงซานและปรมาจารย์ซือเหม่ยยังคงวางหมากต่อไปอีก.
126 หมาก,เหล่ามือหมากในเวลานี้ถึงกับพูดไม่ออก.
ส่วนอีกฝั่ง,ซือหม่าชิง,เซียนเซิงหลี่,ซือหม่าเฉียนจวิน,ซือหม่าจงเหิง,ทั้งสี่คนถึงกับนิ่งงันไปชั่วครู่ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมา.
"จงซาน,วิถีหมากร้ายกาจขนาดนี้เลยรึ? 126
รึ?"ซือหม่าเฉียนจวินที่กลืนน้ำลายคำโต.
"จงซานเกินความคาดหมายของข้าไปไกลเลย!"เซียนเซิงหลี่ที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อืม!"ซือหม่าชิงที่พยักหน้ารับ.
ในเวลานี้,แทบทุกคนไม่กล้าที่จะมอบรูปแบบหมากบนกระดานอีกแล้ว,หลายๆคนที่เบือนหน้าหนีไปเรียบร้อยแล้ว.
หลายๆคนที่ฟื้นฟูจิตใจกลับคืนมาได้,พวกเขาเพียงแค่มองกระดานเท่านั้น,ไม่คิดตามรูปแบบหมากอีกต่อไป,เป็นเพียงแค่จ้องมองเท่านั้น.
จงซานที่สร้างความตกใจต่อทุกคน,เขามีความสามารถขนาดใหนกัน?
เป็นไปได้ว่าเขาต้องการที่จะเอาชนะปรมาจารย์ซือเหม่ยจริงๆรึ?
ทุกๆคนต่างก็จ้องมองไปยังจงซาน,จ้องมองปรมาจารย์ซือเหม่ย,จงซานที่ยังคงไร้ความรู้สึก,ทว่าในเวลานี้ใบหน้าของปรมาจารย์ซือเหม่ยเริ่มแดงลามไปทั่วไปหน้าแล้วอย่างงั้นรึ?
เส้นโลหิตบนดวงตาของปรมาจารย์ซือเหม่ยกำลังพองออกมาอย่างคาดไม่ถึง?
ทุกคนที่เริ่มสีตาไปมา,ไม่อยากเชื่อความจริงที่เกิดขึ้น.
"พุ!!!!"
ทันใดนั้น,ปรมาจารย์ซือเหม่ยที่พ่นโลหิตคำโต,โลหิตที่อาบย้อมไปทั่วกระดานหมาก.
"เปรี้ยง!!!"
บนท้องฟ้าทัณฑ์สายฟ้าที่ฟาดลงมา,สายฟ้าสีทองที่ฟาดลงบนกระดานหมากเสียงดังสนั่นหวั่นไหว,กระดานหมากทั้งหมดระเบิดออกมาเสียงดัง.
พลังที่ฟาดลงมา,ทำให้ผู้คนสะดุ้งตื่นตกใจ,หากแต่ไร้ซึ่งคำพูด,สายตาที่จ้องมองเขม็ง,อ้าปากค้าง,ราวกับว่าตอนนี้กำลังจ้องมองอสุรกายอยู่,แววตาที่งงงวยจดจ้องมองคนทั้งสองที่อยู่บนลานประลอง.
หลักๆแล้วพวกเขาที่จ้องเขม็งไปยังปรมาจารย์ซือเหม่ยในเวลานี้ที่มุมปากที่โลหิตเปื้อนอยู่.
นี้ข้าตาฝาดไปหรือไม่? จริงอย่างงั้นรึ?
จงซานผิดปรกติเกินไปแล้ว,ทะลวงกลหมากได้อย่างงั้นรึ?นี่ถึงกับทำให้ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยพ่นโลหิตเลยอย่างงั้นรึ?
Chapter 859 Surmounts
two playing chess
跨越两界的对弈
ตัดผ่านระดับด้วยวิถีหมาก.
ในเวลาเดียวกัน,เมืองซ่างภพหยิน,ตำหนักอี้เทียนเจียน.
ร่างแยกเงาจงซานและหนานกงเซิ่งนั่งอยู่ในลานที่พัก,ทีด้านหน้านั้นมีกระดานหมากอยู่.
"หนานกงเซิ่ง,ที่ภพหยางมีกลหมากลวงสวรรค์,ขอให้เจ้าแสดงฝีมือเต็มที่,แก้ไขกลหมากนี้ให้ได้!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"น้อมรับบัญชา!"
"ข้าจะกล่าวเน้นย้ำกับเจ้า,มียอดฝีมือระดับเขตแดนเต๋าสามคนที่ล้มเหลว,คนแรกหมากที่สิบห้าก็ยอมพ่ายแพ้,คนที่สองหมากที่ยี่สิบจิตใจสับสนธาตุไฟเข้าแทรก,คนที่สาม,หมากที่ 23 ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้,พร้อมกับพลังหยวนก่อเกิดคุ้มคลั่ง,ร่างกายระเบิดออกมา!"จงซานที่กล่าวต่อหนานกงเซิ่ง.
"เซิ่งหวังโปรดวางใจ,วิถีหมากของเฉินนั้น,หลังจากที่ได้รับข้อมูลเนื้อหาของตำราปฐพีมา,ทำให้ได้ยกระดับไปอีกขั้น,ในเวลานี้แม้นว่าจะยาก,ทว่าเฉินมั่นใจว่าสามารถทะลวงได้,แม้แต่ในเวลานี้ยังรู้สึกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนี้,ยังเป็นการเตรียม
มาให้กับข้าเป็นพิเศษ!"หนานกงเซิ่งหที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"หืม? มีอะไรพิเศษอย่างงั้นรึ?"จงซษนที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"เมื่อครั้งที่เซิ่งหวังแยกสวรรค์และปฐพีนั้น,สวรรค์ก็ได้มอบโชควาสนาให้กับข้าด้วย,ทำให้อาการบาดเจ็บของเฉินนั้นฟื้นฟูกลับมา,แม้แต่ทะลวงไปอีกขั้น,ในเวลานี้เฉินได้ก้าวไปถึงระดับเซียนสวรรค์ขั้นปลายแล้ว,พร้อมที่จะก้าวไปยังอาณาจักรต้าเซียน,ทว่าเส้นทางของเฉินนั้นแตกต่างจากคนอื่น,หากว่าสามารถได้รับประโยชน์จากหมากกลลวงสวรรค์นี้ได้,ก็จะทำให้เฉินตัดผ่านระดับ,ก้าวไปถึงระดับต้าเซียนได้!"หนานกงเซิ่งที่กล่าวออกมาอย่างหนักแน่น.
"ดี!เยี่ยม! ยอดเยี่ยมมาก!"
นี่นับว่าเป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยมสำหรับจงซาน,ภายในใจของเขาที่รู้สึกมีความสุขมาก,ศาลเทวะต้าเจิ้ง,ก็จะมีต้าเซียนคนที่สองแล้ว?
ต้าเซียนคนแรก,หวังคู,เมื่อไม่นานมานี้,หวังคูได้รายงานจงซานว่า,พลังฝึกตนของเขาได้ก้าวไปถึงระดับต้าเซียนแล้ว,หลังจากหวังคู,บางที่อาจจะเป็นหนานกงเซิ่งในทันที.
เช่นนี้,ความแข็งแกร่งของต้าเจิ้งก็จะยกระดับอีกครั้ง,ในภพหยางอาณาเขตเฟิงจง,ค่อนข้างย่ำแย่ทีเดียว,ส่วนภายในภพหยิน,เขตแดนจวงหลุนแห่งนี้แม้นว่าจะไม่ย่ำแย่แต่ก็ไม่ง่ายนัก.
เกี่ยวกับทหารสังเกตการณ์,เกี่ยวกับกลุ่มอิทธิพลอื่นๆรอบๆต้าเจิ้ง,เหล่าผู้นำของกลุ่มอิทธิพลอื่นดูเหมือนว่าจะยังคงหยั่งเชิง,จ้องมองกันและกันอยู่,รอคอยยอดฝีมือของพวกเขาที่เก็บตัวอยู่.
เวลา?
นับว่าอยู่ในเวลาที่ต้องเร่งรีบเช่นกัน,จะอยู่รอดหรือไม่ในโลกใบนี้,คาดไม่ถึงเลยว่าจะต้องดิ้นรนเพิ่มความแข็งแกร่งอย่างบ้าคลั่ง.
แต่ถึงกระนั้น,นับว่าโชคดีเป็นอย่างมากที่ยอดฝีมือของพวกเขาได้เก็บตัวฝึกฝนอยู่ก่อนนานแล้วยังไม่มีกำหนดออกมา.
เมื่อถึงวันที่พวกเขาอกมา,ต้าเจิ้งจะต้องพัฒนายกระดับเพื่อเผชิญหน้ากับพวกเขาให้ได้!
หนานกงเซิ่งที่จ้องมองกระดานหมาก,แววตาที่ดูเฉยเมย,หากแต่กลิ่นอายและแรงกดดันนั้น,มีเพียงแค่คนที่จมจ่อมลงไปในสมาธิเท่านั้นที่จะสัมผัสได้.
บนกระดานหมากก็เหมือนกับอยู่ใต้สวรรค์,ที่มีภัยพิบัติมากมายอยู่ทั่วโลก.
ในภพหยิน,เมื่อครั้งหนานกงเซิ่ง! เป็นมนุษย์,เขาที่ข้ามผ่านทัณฑ์สวรรค์ด้วยวิถีหมาก,จึงนับว่าเป็นคนสามารถเอาชนะสวรรค์ของโลกใบเล็กมาได้แล้ว.
ภพหยาง,ปรมาจารย์หมากซือเหม่ย,ยอดฝีมือวิถีหมากอันดับหนึ่งของเขตแดนเฟิงจง.
หนานกงเซิ่ง ปะทะ ปรมาจารย์ซือเหม่ย!
นี่คือการต่อสู้ของสุดยอดฝีมือในวิถีแห่งหมาก.
สายลมที่เย็นยะเยือบแผ่ไปทั่วทั้งลานที่พัก,เมื่อหนานกงเซิ่งเริ่มหมากแรก.
หนึ่งหมากที่วางลง,จงซานในภพหยางเองก็วางหมากตำแหน่งเดียวกันลงเช่นกัน.
"นี่จงซานเล่นตามกฏของหมากล้อมอย่างงั้นรึ?"ซูอาโฝวที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"แน่นอน,จงซานจะต้องชนะปรมาจารย์ซือเหม่ย,ไม่มีทางแพ้ปรมาจารย์ซือเหม่ยแน่!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวอย่างมั่นอกมั่นใจ.
หมากแรกของจงซาน,ปรมาจารย์ซือเหม่ยที่จ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ.
ที่ไกลออกไปบนยอดเขา,เซียนเซิงหลี่ที่จ้องมองจงซานพลางขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
"เซียนเซิงหลี่,หมากเมื่อกี้,ท่านคิดว่าอย่างไร?"ทันใดนั้นเสียงๆหนึ่งที่ดังขึ้นที่ภายในหูของเซียนเซิงหลี่.
เซียนเซิงหลี่ที่เงยหน้าจ้องมอง,เป็นซือหม่าชิงที่กล่าวกับเขานั่นเอง.
เซียนเซิงหลี่ที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,ก่อนที่จะก้าวเหินออกไป,พริบตาเดียวก็มาอยู่ด้านข้างซือหม่าชิงแล้ว,ภายใต้การสั่งการของซือหม่าชิง,จึงไม่มีใครขวางเขาเอาไว้,อนุญาตให้เซียนเซิงหลี่เข้ามาอยู่ใกล้ๆได้.
"วิถีหมากของอ๋องน้อย,ผู้น้อยชื่นชมนัก!"เซียนเซิงหลี่ที่เผยยิ้มออกมา.
"เซียนเซิงไม่จำเป็นต้องถ่อมตน,ก่อนหน้านี้ท่านยอมแพ้ก่อน,ไม่ได้ลงมือเต็มที่,จึงยังไม่สามารถรับรู้ฝีมือที่แท้จริงของท่านได้."ซือหม่าชิงกล่าวออกมาเล็กน้อย.
"จะวางหมากเพิ่มได้อีกสักกี่หมากกัน?
ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถเอาชนะปรมาจารย์หมากซือเหม่ยได้,ถึงฝืนไปก็มีแต่ขายหน้า!"เซือนเซิงหลี่ที่เอ่ยออกมาเล็กน้อย.
แม้ว่าท่าทางจะดูไม่จริงจัง,ทว่าจริงๆแล้วคำพูดกับแฝงความนัยน์.
ซือหม่าชิงที่จ้องมองเซียนเซิงหลี่ด้วยท่าทางประหลาดใจ,"วางหมาก?
ทั้งสองคนวางหมากอย่างง่ายดาย,นับตั้งแต่ต้น,ดูเหมือนว่าจะเริ่มต้นด้วยความไร้ซึ่งกังวลอย่างงั้นรึ?"
"แม้นว่าจะดูง่าย,แต่หลังจากนี้การวางแต่ละหมากจะยากขึ้นเรื่อยๆเป็นเท่าตัว!"เซียนเซิงลี่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
"ไม่ต้องเอ่ยเลยว่า,ข้าเห็นหมากของจงซานที่ได้เล่นกับลุงสองก่อนหน้านี้,เขาน่าจะเข้าใกล้เขตแดนเต๋า,หรืออาจอยู่ในเขตแดนเต๋าแล้ว,หากแต่หมากที่เขาวางก่อนหน้านี้มีจุดประสงค์อันใดกันแน่?"ซือหม่าชิงที่ขมวดคิ้วไปมาสอบถาม.
"เซิ่งหวังต้าเจิ้ง,อย่างน้อยเขาก็เป็นถึงเซิ่งหวัง,ไม่ใช่ปุถุชนทั่วไปจะประมานการได้,หากแต่หมากที่เขาเดินนับว่าอันตรายมาก,ในเวลานี้ยังยากที่จะบอกได้,หรืออ๋องน้อยมีความเห็นว่าอย่างไร?"เซียนเซิงหลี่สอบถาม.
"คงต้องรอให้เดินไปมากกว่านี้,ตอนนี้ยังบอกอะไรได้,ไว้ค่อยตัดสินอีกที!"ซือหม่าชิงที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
"อืม!"
ทั้งคู่ที่จับจ้องมองลงไปยังกระดานหมาก,เหล่ามือหมากทั่วสารทิศเองก็จับจ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน.
ทุกคนไม่ได้ให้ค่าจงซานมากมายนัก,ต้องไม่ลืมว่าแม้แต่ประมุขนิกายจื่อเซียวถึงกับต้องหนีหายไป,สำหรับจงซานนะรึ?สิ่งที่พวกเขาคิด,คือจงซานจะเดินไปได้กี่หมาก.
”!” ”!” ........................
เพียงแค่เวลาไม่นาน,จงซานก็เดินไป 12
หมากเรียบร้อยแล้ว.
อย่างไรก็ตาม,ภาพที่พวกเขาต้องการจะเห็นกับไม่เกิดขึ้น,จงซานยังคงต้านได้อย่างงั้นรึ?
นี่เขายังสบายดีอยู่อย่างงั้นรึ?
หรือว่าปรมาจารย์ซือเหม่ยจงใจออมมือให้อย่างงั้นรึ?
แต่ก่อนหน้านี้ทุกคนต่างก็รับรู้ดีและเชื่อว่าปรมาจารย์ซือเหม่ยย่อมเคารพในวิถีการเดินหมากของตัวเองไม่มีทางทำเช่นนั้นแน่.
ทว่าจงซานกลับสามารถเดินมาได้ถึง 12 หมากแล้ว.
"เซียนเซิงหลี่,ตอนนี้ท่านเห็นว่าอย่างไร?"ซือหม่าชิงที่ขมวดคิ้วแน่น.
"นี่ไม่เหมือนกับรูปแบบของจงซานก่อนหน้านี้,เป็นรูปแบบที่ทะยานข้ามฟากฟ้า?
ไม่เคยเห็นใครใช้มาก่อน!"เซียนเซิงหลี่ที่ขมวดคิ้วไปมา.
天马行空 Tiānmǎxíngkōng ทะยานข้ามฟากฟ้า อุปมา
หมายถึงจินตนาการความคิดที่มีพลังและไม่ถูกจำกัด
"อืม,ข้าเองก็คิดเช่นนั้น!"ซือหม่าชิงพยักหน้ารับ.
ที่ไกลออกไป,ที่อีกมุมหนึ่ง.
"ผู้แข็งแกร่ง,นี่คือผู้แข็งแกร่ง,12หมากแล้ว,ทว่ายังเดินต่อได้อีก!"ซูอาโฝวที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
”!” ”!” ”!”
"นี่มัน, 16 หมากแล้วอย่างงั้นรึ? ทำไมถึงไม่มีอภินิหารเหมือนกับก่อนหน้านี้กัน?"ซูอาโฝวที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
ไม่มีอภิหารเกิดขึ้นเลยอย่างงั้นรึ?
ก่อนหน้านี้เมื่อถึงตาที่สิบ,ท้องฟ้าจะต้องการเป็นมืดมัว,แต่นี้กับดูสว่างไสว,หนำซ้ำแสดงดวงดารากับเจิดจรัสดูงดงามเป็นอย่างมาก.
16 หมาก,ทุกคนเวลานี้ที่จับจ้องมองด้วยความตื่นตกใจ,จงซานแข็งแกร่งจริงๆ?
แม้นว่าก่อนหน้าเขาจะชนะซือหม่าจงเหิง,ทว่าซือหม่าจงเหิงนั้นกับเดินได้แค่เพียงห้าหมากเท่านั้น.
ทว่าในเวลานี้ทุกคนไม่ได้สังเกตเห็น,ปรมาจารย์หมาซือเหม่ยที่อยู่ตรงข้ามจงซาน,ที่ดวงตาหดเกร็ง,จดจ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ,ภายในใจที่สั่นไหว.
นี่คือการต่อสู้ของสุดยอดฝีมือด้านหมาก,กับการเดินที่ลึกล้ำ,เหล่ามือหมากที่อยู่รอบๆ,เวลานี้ถึงกับต้องประเมินฝีมือจงซานใหม่อีกครั้งแล้ว.
„!” „!” „!” ........................
คนทั้งสองยังคงเดินต่อไป,ในเวลานี้,จงซานได้วางหมากไปแล้ว
25 หมาก.
ทว่ายังไม่จบเพียงเท่านั้น.
ยังคงเหมือนกับคราแรกพวกเขายังคงเดินกันต่อ.
"หืม,ปรมาจารย์ซือเหมยไม่ใช่ว่าออมือให้จงซานเพราเห็นแก่เจ้าหรอกนะ?"ซูอาโฝวที่จ้องมองไปยังกงจูจิวเหว่ย.
วิถีหมากของอาโฝวนั้นไม่ได้แข็งแกร่งนัก,เขาเดินทางมาครั้งนี้รวมกับเหมินเค่อของตระกูลเขาเท่านั้น,เห็นจงซานที่เดินได้ถึง
25
หมากเพียงหนึ่งชั่วยาม,ทำให้เขาคิดว่าเป็นเพราะว่าปรมาจารย์ซือเหม่ยออมมือให้หรือไม่?
ทว่ากงจูจิวเหวยที่เผยยิ้มด้วยท่าทางพอใจ,กล่าวออกมาเล็กน้อย,"เจ้าไม่เข้าใจ!"
"ข้าไม่เข้าใจ?
เช่นนั้นกงจูโปรดให้คำแนะนำได้หรือไม่?"ซูอาโฝวที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ข้าได้สอนจงซานก่อนหน้านี้,หากไม่สามารถเล่นต่อได้,ก็ให้วางลงที่ใหนก็ได้ให้มันเต็ม,จงซานและข้ามีความฉลาดเหมือนกันไงล่ะ!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางภาคภูมิใจ.
ซูอาโฝวที่อ้าปากหว๋อ,ปากค้างตาค้าง,ไม่รู้ว่าตกใจเพราะว่าคำพูดของกงจูจิวเหว่ย,หรือตกใจกับความโชคดีของจงซานกัน,เพียงแค่เดินมั่วๆเติมให้เต็มอย่างงั้นรึ?
นี่เป็นความจริงหรือเท็จกัน?
ส่วนเหล่ามือหมากรอบๆ,ต่างก็คิดเหมือนกับซูอาโฝว,หลายๆคนที่ไม่เข้าใจวิถีหมาก,พวกเขาต่างก็คิดว่าปรมาจารย์ซือเหม่ยกำลังออมมือ,ส่วนมือหมากยอดฝีมือเวลานี้ใบหน้ากลายเป็นสีขาว,เผยท่าทางตื่นตะลึง,จงซานร้ายกาจถึงเพียงนี้เลยรึ?
"อ๋องน้อย,ท่านคิดว่าอย่างไร?"เซียนเซิงหลี่ที่ขมวดคิ้วไปมาสอบถามออกไป.
"แข็งแกร่ง,แข็งแกร่งมา! ข้าสามารถยืนยันได้เลยในเวลานี้เขาได้ก้าวไปถึงเขตแดนเต๋าแล้วอย่างแน่นอน!"ซือหม่าชิงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ขณะที่ซือหม่าเฉียนจวินและซือหม่าจงเหิงที่จ้องมองจงซานตาเขม็ง,แววตาที่ตะลึงงันและยังเผยความเกลียดชังที่มากยิ่งขึ้นกว่าเดิม.
„!” „!” „!” ..............................
หมากสีดำของจงซานยังคงถูกวางลงหมากแล้วหมากเล่า,ผู้คนมากมายเหล่าคนที่ไม่เข้าใจวิถีหมากในเวลานี้ถึงกับเปลี่ยนเป็นงงงวย,เกินไปหรือไม่?
126 หมาก,นี่จงซานยังเป็นคนอีกเหรอ?
ส่วนคนที่เข้าใจวิถีแห่งหมาก,พวกเขาทุกคนแทบไม่กล้ามอง,หลายๆคนที่เริ่มนั่งบำเพ็ญฟื้นฟูจิตใจตัวเองแล้ว,ส่วนจงซานและปรมาจารย์ซือเหม่ยยังคงวางหมากต่อไปอีก.
126 หมาก,เหล่ามือหมากในเวลานี้ถึงกับพูดไม่ออก.
ส่วนอีกฝั่ง,ซือหม่าชิง,เซียนเซิงหลี่,ซือหม่าเฉียนจวิน,ซือหม่าจงเหิง,ทั้งสี่คนถึงกับนิ่งงันไปชั่วครู่ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมา.
"จงซาน,วิถีหมากร้ายกาจขนาดนี้เลยรึ? 126
รึ?"ซือหม่าเฉียนจวินที่กลืนน้ำลายคำโต.
"จงซานเกินความคาดหมายของข้าไปไกลเลย!"เซียนเซิงหลี่ที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อืม!"ซือหม่าชิงที่พยักหน้ารับ.
ในเวลานี้,แทบทุกคนไม่กล้าที่จะมอบรูปแบบหมากบนกระดานอีกแล้ว,หลายๆคนที่เบือนหน้าหนีไปเรียบร้อยแล้ว.
หลายๆคนที่ฟื้นฟูจิตใจกลับคืนมาได้,พวกเขาเพียงแค่มองกระดานเท่านั้น,ไม่คิดตามรูปแบบหมากอีกต่อไป,เป็นเพียงแค่จ้องมองเท่านั้น.
จงซานที่สร้างความตกใจต่อทุกคน,เขามีความสามารถขนาดใหนกัน?
เป็นไปได้ว่าเขาต้องการที่จะเอาชนะปรมาจารย์ซือเหม่ยจริงๆรึ?
ทุกๆคนต่างก็จ้องมองไปยังจงซาน,จ้องมองปรมาจารย์ซือเหม่ย,จงซานที่ยังคงไร้ความรู้สึก,ทว่าในเวลานี้ใบหน้าของปรมาจารย์ซือเหม่ยเริ่มแดงลามไปทั่วไปหน้าแล้วอย่างงั้นรึ?
เส้นโลหิตบนดวงตาของปรมาจารย์ซือเหม่ยกำลังพองออกมาอย่างคาดไม่ถึง?
ทุกคนที่เริ่มสีตาไปมา,ไม่อยากเชื่อความจริงที่เกิดขึ้น.
"พุ!!!!"
ทันใดนั้น,ปรมาจารย์ซือเหม่ยที่พ่นโลหิตคำโต,โลหิตที่อาบย้อมไปทั่วกระดานหมาก.
"เปรี้ยง!!!"
บนท้องฟ้าทัณฑ์สายฟ้าที่ฟาดลงมา,สายฟ้าสีทองที่ฟาดลงบนกระดานหมากเสียงดังสนั่นหวั่นไหว,กระดานหมากทั้งหมดระเบิดออกมาเสียงดัง.
พลังที่ฟาดลงมา,ทำให้ผู้คนสะดุ้งตื่นตกใจ,หากแต่ไร้ซึ่งคำพูด,สายตาที่จ้องมองเขม็ง,อ้าปากค้าง,ราวกับว่าตอนนี้กำลังจ้องมองอสุรกายอยู่,แววตาที่งงงวยจดจ้องมองคนทั้งสองที่อยู่บนลานประลอง.
หลักๆแล้วพวกเขาที่จ้องเขม็งไปยังปรมาจารย์ซือเหม่ยในเวลานี้ที่มุมปากที่โลหิตเปื้อนอยู่.
นี้ข้าตาฝาดไปหรือไม่? จริงอย่างงั้นรึ?
จงซานผิดปรกติเกินไปแล้ว,ทะลวงกลหมากได้อย่างงั้นรึ?นี่ถึงกับทำให้ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยพ่นโลหิตเลยอย่างงั้นรึ?
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ใช้คำว่า สีตา เมืองมาก ๆ
ตอบลบ