Immortality Chapter 857 Day hardship chessgame
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 857 การแข่งขันหมากล้อมสวรรค์ที่ยากลำบาก.
Chapter 857 Day hardship chessgame
"เซียนเซิง,ไป๋ฮุยจื่อ,ยอดฝืมือหมากอันดับหนึ่งของเขตแดนชิงชิว,เผ่าจิ้งจอกโบราณ,ปรมาจารย์หมากซือเหม่ย! หมากล้อมวิญญาณกระดานนี้,ขอคำแนะนำด้วย."
"ปรมาจารย์หมากซือเหม่ย?"
จงซานจ้องมองลงไปในกระดานหมากขนาดใหญ่ที่อยู่ไกลออกไป,บนกระดานมีหมากสีดำและสีขาวที่ได้เริ่มวางหมากไปไปก่อนแล้ว,อำนาจลึกล้ำเหลือประมาณแผ่ออกมา,เป็นหมากล้อมวิญญาณที่เกิดภาพลวงตาขึ้นมามากมาย.
ท้องฟ้าที่กว้างใหญ่,ดวงดาราที่สุกสกาวบนฟากฟ้า,ส่องแสงประกายระยิบระยับ,จักรวาลที่กว้างใหญ่ไพศาล,กำลังโคจร,เต็มไปด้วยความซับซ้อน,บนฟากฟ้าไกล,ยากที่จะมีใครรับรู้ตำแหน่งของมันได้อย่างชัดเจน,เห็นได้อย่างชัดเจนว่า,บนกระดานหมากนั้น,เป็นหมากค่ายกลที่ต้องให้ผู้ร่วมแข่งแก้.
กระดานหมากที่ดูแปลกประหลาด,ราวกับน้ำวนที่กำลังดูดจิตสำนึกไป,ราวกับแสงไฟที่ส่องขึ้นบนผืนฟ้า,ไม่สามารถมองเห็นจุดสิ้นสุดได้,ไม่สามารถบ่งบอกความกว้างของมันได้,ลึกล้ำอย่างที่สุด.
กระดานหมากนี้,ดูลึกลับซับซ้อนยิ่งกว่าของซือหม่าจงเหิงและจงซานที่เคยเดินอีกหลายเท่า,จิตใจของจงซานที่ถูกดูดเข้าไป.
ราวกับหลงอยู่ในท้องฟ้า,และยังปรากฏดาวสองดวงที่เต็มไปด้วยจิตสังหารกำลังไล่ล่าเขา.
"ตูมมมมมมม!"
ดวงดาวสองดวงระเบิดออกมาเสียงดัง,จิตสำนึกของจงซานที่ถูกผลักออกมาอย่างแรง,สั่นสะท้าน,ปรากฏเป็นหลุมดำขึ้นในทันที,จงซานที่รู้สึกเต็มไปด้วยความประหลาดใจเป็นอย่างมาก,หลุมดำที่ดูดจิตสำนึกของจงซานเข้าไป,ราวกับจะบดบี้เขาให้แตกสลายหายไป.
"ฟู่!!"
จงซานหายใจหอบในทันที,เหงื่อที่ไหลออกมาชโลมร่าง.
"เป็นจิตสังหารที่หนักหน่วงรุนแรงนัก!"จงซานที่ตื่นตระหนกเลยทีเดียว.
จงซานที่สูดหายใจลึกจ้องมองไปยังปรมาจารย์ซือเหม่ยที่อยู่ไกลออกไป,นี่คือปรมาจารย์หมากล้อมอันดับหนึ่งของอาณาเขตเฟิงจง?
ขณะเดียวกันขณะที่จงซานกำลังจ้องมองกระดานหมากอยู่นั้น,จากที่ไกลออกไป,ปรากฏร่างๆหนึ่งที่บินตรงมายังทิศทางของจงซานในทันที.
จงซานที่หันหน้ากลับไปมอง,ที่จริงเป็นชายอ้วนในชุดสีเหลืองนั่นเอง.
"ผู้แข็งแกร่ง,เจ้าช่างร้ายกาจจริงๆ,หลอกข้าจนเสียคนไปเลย!"ชายอ้วนในชุดสีเหลืองที่เอ่ยปากร้องพูดต่อจงซานเสียงดัง.
"อาโฝว,เจ้าพูดอะไร?"กงจูจิวเหว่ยที่ชำเลืองมองด้วยหางตา.
"ข้าบอกว่า...........!"ซืออาโฝวที่แสดงท่าทางหวั่นเกรงต่อกงจูจิวเหว่ยในทันที.
"ซูอาโฝว?"จงซานที่ครุ่นคิด.
"ท่านยังจำข้าได้หรือไม่?
ผู้แข็งแกร่ง,ที่นรก 18 หลุม,วันนั้น มันยังประทับจิตสลักอยู่ในใจข้าไม่หาย,หลายวันก่อน,ข้าได้ยินมาว่าท่านได้สร้างความอับอายให้เจ้าหนุ่มหล่อเหล่า
ซือหม่าเฉียนจวินนั่นอีก,จนทำให้กลายเป็นวีรบุรุษ,ทำให้ข้าได้ชื่นชมนัก,และหลังจากนั้นไม่กี่วัน,ยังทำให้ซือหม่าจงเหิงที่ซือหม่าเฉียนจวินพามาแก้แค้น,เจ็บช้ำจนต้องพ่นโลหิตคำโต?
ไม่คาดไม่ฝันเลย,ท่านผู้แข่งแกร่ง,ท่านช่างยอดเยี่ยมจริงๆ!"ซืออาโฝวที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น,ดวงตาเปล่งประกาย.
"เฮ้เฮ้,ข้าไม่ได้ชื่อว่า
ผู้แข็งแกร่ง,ข้ามีนามว่าจงซานต่างหาก!"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย.
"จง,จงซาน? เยี่ยมๆ,ข้าจะเรียกจงซาน!"ซูอาโฝวพยักหน้ารับในทันที.
"พวกเราเพิ่งมาถึง,ซูอาโฝว,หลายวันนี้การแข่งขันเป็นอย่างบ้าง?"จิวเหว่ยที่สอบถามออกมาในทันที.
"นี่คือกลหมากลวงสวรรค์ของปรมาจารย์ซือเหม่ย,เพื่อทีจะให้คนทะลวง,ช่างน่าเสียดาย,ทุกคนที่เข้าทดสอบต่างก็ตกอยู่ในภาพลวงตา,จนทำให้ตัวเองกลายเป็นบ้าไปในที่สุด,ซือหม่าจงเหิงที่ได้รับบาดเจ็บจากจงซานก่อนหน้านี้ก็ได้เข้ามาลองเช่นกัน,เขาเดินไปได้เพียงหกหมาก,ก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสพ่นโลหิตออกมาคำโต,เกือบเอาชีวิตไม่รอด!"
อาโฝวที่ชี้ไปยังยอดเขาแห่งหนึ่ง,ที่สถานที่ดังกล่าวนั้น,มีตำหนักขนาดใหญ่ตั้งอยู่,เห็นชัดเจนว่าเป็นที่พำนักของซือหม่าจงเหิง.
จงซานพยักหน้ารับ,ซือหม่าจงเหิงที่ถูกเขาทะลวงวิถีหมากไป,ในเวลาอันสั้นไม่มีทางที่จะฟื้นคืนกลับมาได้.
ทว่าบนยอดเขาดังกล่าวนั้น,นอกจากซือหม่าเฉียนจวินแล้วยังมีคนอื่นๆ,มีผู้เยาว์ผู้หนึ่งที่คนอื่นๆต่างแสดงความเคารพ,เป็นชายที่สวมชุดสีขาว,ใบหน้าที่ขาวราวกับหิมะ,เป็นชายหนุ่มที่ดูหล่อเหล่า,สง่างามเป็นอย่างมาก.
"คนผู้นั้นเป็นใครอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกมาเบาๆ.
"เขา? เขาเป็นประมุขผู้เยาว์ตระกูลซือหม่า,อ๋องน้อย,ซือหม่าชิง,ได้ยินข่าวว่าเขามีวิถีหมากที่ก้าวไปสู่เขตแดนเต๋านานแล้ว,นับเป็นคนที่มีชื่อเสียงผู้หนึ่งทีเดียว!"กงจูจิวเหว่ยกล่าวอธิบาย.
"เขตแดนเต๋าอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อืม,เขายังไม่ลงมือ,กำลังเฝ้ามองดูเหล่ามือหมากคนอื่นๆที่ลงไปทะลวงหมากกล,ตอนนี้กลหมากลวงสวรรค์กระดานนี้เสร็จสิ้นเป็นไปได้ว่าคนถัดไปที่จะเข้าร่วมทดสอบคงจะเป็นเขาคน!"ซูอาโฝวกล่าว.
"เซียนเซิงหลี่?
เริ่มเมื่อไหร่?"จงซานสอบถาม.
"ตั้งแต่เมื่อคืน,เซียนเซิงหลี่เดินไปแล้ว
15 ตา! ดูเหมือนนี่คือที่สุดของเขา!
นับว่าแข็งแกร่งที่สุดในเวลานี้."ซูอาโฝวกล่าว.
ในเวลาเดียวกัน,ที่สนามแข่งขัน,เซียนเซิงหลี่ที่หลับตาข้างหนึ่งลงในทันที,จากนั้นก็วางหมากลง,สูดหายใจลึกพร้อมกับกล่าวออกมาว่า,"กลหมากลวงสวรรค์,ข้าเห็นวิถีสวรรค์อยู่เรื่อๆ,ผู้น้อยด้อยกว่าจริงๆ!"
"เซียนเซิงหลี่ถ่อมตนแล้ว,สิบห้าหมากที่วางลงมา,ก็สามารถบอกได้ถึงวิถีหมากที่ยอดเยี่ยมของเซียนเซิงหลี่แล้ว,ในเขตแดนเต๋านั้นมีคนอยู่น้อยนัก,นอกจากนี้ดูเหมือนว่าเซียนเซิงหลี่จะยังสามารถเดินต่อไปได้อีก,ทำไมถึงได้ยอมซะล่ะ?"ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยเอ่ยออกมาด้วยความสงสัย.
"หมากล้อมวิญญาณกระดานนี้,เป็นกระดานหมากที่ดูดซับจิตวิญญาณ,ข้าไม่สามารถที่จะก้าวต่อไปได้อีกแล้ว."เซียนเซิงหลี่ที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
"เซียนเซิงหลี่ที่ไม่ได้บำเพ็ญก้าวไปบนวิถีหมาก,แต่กลับสามารถก้าวมาถึงเขตแดนเต๋าได้,ซือเหม่ยชื่นชม,หลังจากงานชุมนุมนี้เสร็จแล้ว,หากเซียนเซิงหลี่ยังอยู่,ขอเชิญดื่มชาวิญญาณร่วมกับข้า!"ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยกล่าว.
"ตกลง!"เซียนเซิงหลี่พยักหน้า.
จากนั้นเซียนเซิงหลี่ก็เหาะออกไป,ก้าวไปบนยอดเขาที่อยู่ไม่ไกลออกไป.
ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยที่สะบัดมือจากนั้นกระดานหมาก็กลับคืนสู่สภาพเริ่มต้น.
"ต่อไปเป็นใคร?"ปรมาจารย์ซือเหม่ยที่จ้องมองไปยังยอดเขารอบๆจับจ้องเหล่ามือหมากมากมาย.
"ผู้แข็ง...,จงซาน,เจ้าเองก็จะมาทดสองอย่างงั้นรึ?"ซูอาโฝวที่จ้องมองไปยังจงซาน.
"แน่อยู่แล้ว,ไม่เช่นนั้นคิดว่าพวกเราจะมาทำไม?
รอให้จงซานได้เห็นสักสองสามกระดาน,เห็นการเดินหมากแล้ว,จากนั้นก็ค่อยจัดการปรมาจารย์ซือเหม่ยเลย!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
ซูอาโฝวถึงกับกับอ้าค้าง,ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี,คิดจะเอาชนะปรมาจารย์ซือเหม่ยเลยรึ?
มันเป็นเรื่องตลกที่เขาไม่กล้าขำออกมา!
"ซือหม่าชิง,ขออาวุโสโปรดชี้แนะ!"
เป็นความจริง,เหมือนดั่งที่ซูอาโฝวได้คาดเดาเอาไว้,ซือหม่าชิงที่เฝ้ามองตลอดสิบวัน,ท้ายที่สุดก็ลงมือแล้ว.
ทุกๆคนที่จ้องมองซือหม่าชิง,อ๋องน้อยตระกูลซือหม่า,ผู้ก้าวไปในวิถีแห่งหมากคนแรกของตระกูล,ไม่มีใครสามารถเทียบได้.
ซือหม่าชิงในชุดสีขาว,ที่เหินลงมาจากยอดเขาของตัวเอง,ชุดคลุมที่สะบัดไปมา,ก่อนที่จะร่อนลงมานั่งอย่างช้าๆ,ด้วยท่าทางสง่างาม.
ปรมาจารย์ซือเหม่ยที่พยักหน้ารับ,"อ๋องน้อยตระกูลซือหม่า?แม้ว่าซือเหม่ยจะอาศัยอยู่ที่เทือกเขาม่านหมอก,แต่ก็ได้ยินชื่อเสียงของอ๋องน้อยตระกูลซือหม่าดี,ผู้มีพรสวรรค์ที่ท้ายทายสวรรค์,ฝีมือหมากเป็นหนึ่ง,เชิญ!"
ซือหม่าชิงที่พยักหน้ารับ,ถือหมากสีดำ,ก่อนจะเริ่มเดินหมากในทันที.
"ดูเหมือนว่าจะเดินในเส้นทางที่แตกต่างจากเซียนเซิงหลี่?"อาโฝวที่แสดงท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย.
"เหล่ามือหมากที่ก้าวไปถึงเขตแดนเต๋า,ย่อมมีวิถีหมากของตัวเอง,ไม่มีทางที่จะก้าวไปเส้นทางของผู้อื่น!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
สายตาของทุกคนที่จับจ้องมองลงไปยังกระดาน,จดจ้องการเดินหมากของปรมาจารย์หมากซือเหม่ยและซือหม่าชิง.
เหล่ามือหมากที่มีฝีมือระดับสูง,ล้วนแล้วแต่สามารถสร้างภาพลวงตาที่ลึกลับขึ้นมาได้ทั้งนั้น,โดยเฉพาะจงซานที่เป็นหนึ่งในผู้เชี่ยวชาญ,ในทุกๆหมากที่พวกเขาวางลงมา,ทำให้ใจของจงซานรู้สึกเกรงขามทุกๆครั้ง,ราวกับว่ามองเห็นท้องฟ้า,ที่มีดวงดารามากมาย,เกิดการระเบิดใหญ่ขึ้นมาไม่หยุด,มิติอากาศที่ฉีกขาด,ผืนปฐพีที่กำลังสั่นสะเทือน.
นี่คือภัยพิบัติที่มาจากกลหมากลวงสวรรค์,ยากราวกับปีนป่ายขึ้นสู่สวรรค์เลยรึ?
ปรมาจารย์ซือเหม่ยร้ายกาจยิ่งนัก.
หลังจากที่ผ่านไปแล้วสองชั่วยาม.
"ตาที่ 15 แล้ว."ซืออาฝูที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"เปรี้ยง!"
บนท้องฟ้า,สายฟ้าดังกระหึ่ม,สายฟ้าที่ส่องประกายแปบๆ,ท้องฟ้าปิดมืดมิดไปทั้งเกาะในทันที,กลิ่นอายที่หนักหน่วงรุนแรงบดบี้ลงมายังจิตใจและวิญญาณของทุกคนที่อยู่ภายในเกาะแห่งนี้.
"นี่คืออภิหารที่เกิดจากการเดินหมากต่อไปอย่างงั้นรึ?
มีอะไรกำลังจะเกิดขึ้น?"ซูอาโฝวที่ตื่นตกใจขึ้นมาในทันที.
ที่ไกลออกไป,บนกระดานหมากเวลานี้กำลังจะเกิดอะไรขึ้น.
ตาต่อไปดูเหมือนว่าซือหม่าชิงกำลังจะครุ่นคิดอย่างหนัก,ดวงตาทั้งสองข้างที่จ้องมองลงไปยังกระดานหมาก,จิตใจที่กำลังจมจ่อมหายลงไปในกระดานในทันที.
ตาที่ 16!
ซือหม่าเดินตาที่ 16 ,ทันทีที่หมากตาที่ 16 ถูกวางลง,สายลมที่หนักหน่วงรุนแรง,กลิ่นอายของจิตสังหารที่ถูกเติมเต็มไปทั่วอากาศ,หัวใจของทุกคนที่สั่นสะท้านเต้นไปมาไม่หยุด,บนอากาศปรากฏสายฟ้าที่หนาแน่นยิ่งขึ้นกว่าเดิม,มากขึ้นและก็มากขึ้น.
"!"
ปรมาจารย์ซือเหม่ยที่วางหมากต่อไป.
หลังจากนั้น.
ตาที่สิบเจ็ด,เมฆคลึ้มที่มากยิ่งขึ้นกว่าเดิม,ภาพลวงตาแห่งความโศกเศร้าที่ดังขึ้นมากขึ้นเรื่อยๆ.
สองวันหลังจากนั้น.
ซือหม่าชิงที่กุมหมากที่ 21
ขึ้นมา,แต่ไม่สามารถวางลงบนกระดานได้,สายตาที่ยังคงจับจ้องมองลงไปในกระดาน,เส้นผมที่กำลังกระเซอะกระเซิง,ใบหน้าที่กระตุกเป็นระยะๆราวกับกำลังจะเป็นบ้า.
"บุกก็ถูกทำลาย,ถอยก็ถูกทำลาย,ข้าจะทำอย่างไรกัน?"ซือหม่าชิงที่กล่าวพึมพำไปมา.
ซือหม่าชิงที่ราวกับว่าตกอยู่ในภาพหลวงตา,นอกจากนี้ภาพลวงตาไม่เพียงแต่ปรากฏขึ้นยังกระจายไปทั่วจิตสำนึกของเขา,กระแทกชอนไชเข้าไปถึงดวงวิญญาณ.
"ทำไมถึงเป็นเช่นนี้,ทำไมเป็นเช่นนี้?"ซือหม่าชิงที่พึมพำกับตัวเองไม่หยุด.
"สวรรค์ต้องการลงทัณฑ์ข้ารึ?
ทำไมสวรรค์ถึงต้องการลงทัณฑ์ข้า?"ซือหม่าชิงที่ส่งเสียงดัง,คำรามออกมาราวกับคนบ้า.
"อ๊ากกกกกกกกกกกก!"
ซือหม่าชิงที่ลุกขึ้นในทันที,เงยหน้ามองท้องฟ้า,ทันใดนั้น,สายลมและเมฆคลึ้มที่บิดเกลียว,เมฆสายฟ้าที่กลายเป็นหลุมดำกำลังหมุนวน
ราวกับวังน้ำวน,กำลังดูดทุกสิ่งทุกอย่างเข้าไป.
ทั่วร่างของซือหม่าชิงเต็มไปด้วยจิตสังหารที่แผ่ออกมา.
"!"ซือหม่าชิงที่ผมกำลังฟูฟ่องลอยออกไปเหมือนกับคนเสียสติ.
"ไม่ได้การแล้ว!"ซือหม่าเฉียนจวินที่อยู่บนเขา,ตะโกนออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยวในทันที.
"ฟิ้ว!!!"
ทันใดนั้นร่างของซือหม่าชิงได้กลายเป็นแท่งน้ำแข็ง,ทั่วร่างถูกน้ำแข็งปกคลุม,เห็นเพียงแค่เงาคนอยู่ด้านในเท่านั้น.
แท่งน้ำแข็งยักษ์,ที่ปกคลุมและหยุดและป้องกันซือหม่าเฉียนชิงเอาไว้.
"ครืนนนนนนนน!"
น้ำแข็งที่แช่แข็งไปทั่วร่างค่อยๆสลายหายไป,ใบหน้าที่เป็นทุกข์ของซือหม่าชิงที่ฟื้นฟูกลับมา,แม้ว่าใบหน้าจะซีดเซียวกว่าก่อนหน้านี้มา,สายตาของเขาก็หลับแน่นพร้อมกับสูดหายใจลึก.
"พวกเจ้าจะรอให้คนตายไปก่อนหรือไง?"ซือหม่าจงเหิงที่ตะโกนออกไปเสียงดังต่อเหล่าผู้เยาว์ตระกูลซือหม่า.
ซือหม่าเฉียนจวินและคนอื่นๆไม่กล้าพูดอะไรอีกต่อไป.
"ฟิ้ว!!"
ซือหม่าชิงที่ถูกช่วยเอาไว้พร้อมกับพ่นลมหายใจเสียงดัง,ขณะลืมตาขึ้นช้าๆ.
"หมากกลลวงสวรรค์,ผู้เยาว์ด้วยกว่ามาก!"ซือหม่าชิงที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
"อ๋องน้อย,กับเชาว์ปัญญาที่ล้ำเลิศ,การก้าวเดินบนค่ายกลลวงสวรรค์ได้มากกว่าคนอื่น,ควรจะเฉลิมฉลองได้แล้ว,ทุกๆคนล้วนแล้วแต่มีขีดจำกัด,ความสามารถของท่าน,ไม่มีใครเทียบเคียงได้ในเวลานี้,ไม่จำเป็นต้องเศร้าใจแต่อย่างใด,โปรดภาคภูมิใจเอาไว้เถิด!"ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยที่กล่าวออกมาเป็นนัยย์.
ใบหน้าของซือหม่าชิงดูไม่ดีนัก,ราวกับว่ารู้สึกไม่พอใจ
ปรมาจารย์ซือเหม่ยเช่นเดียวกัน,ทว่าก็เก็บความรู้สึกดังกล่าวเอาไว้ในทันที,ก่อนที่จะแสดงความเคารพและกล่าออกมาว่า,"ขอบคุณ,อาวุโส!"
"อืม!"ปรมาจารย์ซือเหม่ยที่พยักหน้ารับ,ไม่กล่าวอะไรต่อไป.
ซือหม่าชิงพยักหน้าและจ้องมองไปยังซือหม่าจงเหิง,"ลุงสอง,ขอบคุณ!"
"เป็นเรื่องควรทำอยู่แล้ว!"ซือหม่าจงเหิงที่กล่าวออกมาทันที,ราวกับว่า,ต่อหน้าหลานผู้นี้เขาเต็มไปด้วยความเคารพ.
Chapter 857 Day hardship chessgame
天厄棋局
การแข่งขันหมากล้อมสวรรค์ที่ยากลำบาก.
"เซียนเซิง,ไป๋ฮุยจื่อ,ยอดฝืมือหมากอันดับหนึ่งของเขตแดนชิงชิว,เผ่าจิ้งจอกโบราณ,ปรมาจารย์หมากซือเหม่ย! หมากล้อมวิญญาณกระดานนี้,ขอคำแนะนำด้วย."
"ปรมาจารย์หมากซือเหม่ย?"
จงซานจ้องมองลงไปในกระดานหมากขนาดใหญ่ที่อยู่ไกลออกไป,บนกระดานมีหมากสีดำและสีขาวที่ได้เริ่มวางหมากไปไปก่อนแล้ว,อำนาจลึกล้ำเหลือประมาณแผ่ออกมา,เป็นหมากล้อมวิญญาณที่เกิดภาพลวงตาขึ้นมามากมาย.
ท้องฟ้าที่กว้างใหญ่,ดวงดาราที่สุกสกาวบนฟากฟ้า,ส่องแสงประกายระยิบระยับ,จักรวาลที่กว้างใหญ่ไพศาล,กำลังโคจร,เต็มไปด้วยความซับซ้อน,บนฟากฟ้าไกล,ยากที่จะมีใครรับรู้ตำแหน่งของมันได้อย่างชัดเจน,เห็นได้อย่างชัดเจนว่า,บนกระดานหมากนั้น,เป็นหมากค่ายกลที่ต้องให้ผู้ร่วมแข่งแก้.
กระดานหมากที่ดูแปลกประหลาด,ราวกับน้ำวนที่กำลังดูดจิตสำนึกไป,ราวกับแสงไฟที่ส่องขึ้นบนผืนฟ้า,ไม่สามารถมองเห็นจุดสิ้นสุดได้,ไม่สามารถบ่งบอกความกว้างของมันได้,ลึกล้ำอย่างที่สุด.
กระดานหมากนี้,ดูลึกลับซับซ้อนยิ่งกว่าของซือหม่าจงเหิงและจงซานที่เคยเดินอีกหลายเท่า,จิตใจของจงซานที่ถูกดูดเข้าไป.
ราวกับหลงอยู่ในท้องฟ้า,และยังปรากฏดาวสองดวงที่เต็มไปด้วยจิตสังหารกำลังไล่ล่าเขา.
"ตูมมมมมมม!"
ดวงดาวสองดวงระเบิดออกมาเสียงดัง,จิตสำนึกของจงซานที่ถูกผลักออกมาอย่างแรง,สั่นสะท้าน,ปรากฏเป็นหลุมดำขึ้นในทันที,จงซานที่รู้สึกเต็มไปด้วยความประหลาดใจเป็นอย่างมาก,หลุมดำที่ดูดจิตสำนึกของจงซานเข้าไป,ราวกับจะบดบี้เขาให้แตกสลายหายไป.
"ฟู่!!"
จงซานหายใจหอบในทันที,เหงื่อที่ไหลออกมาชโลมร่าง.
"เป็นจิตสังหารที่หนักหน่วงรุนแรงนัก!"จงซานที่ตื่นตระหนกเลยทีเดียว.
จงซานที่สูดหายใจลึกจ้องมองไปยังปรมาจารย์ซือเหม่ยที่อยู่ไกลออกไป,นี่คือปรมาจารย์หมากล้อมอันดับหนึ่งของอาณาเขตเฟิงจง?
ขณะเดียวกันขณะที่จงซานกำลังจ้องมองกระดานหมากอยู่นั้น,จากที่ไกลออกไป,ปรากฏร่างๆหนึ่งที่บินตรงมายังทิศทางของจงซานในทันที.
จงซานที่หันหน้ากลับไปมอง,ที่จริงเป็นชายอ้วนในชุดสีเหลืองนั่นเอง.
"ผู้แข็งแกร่ง,เจ้าช่างร้ายกาจจริงๆ,หลอกข้าจนเสียคนไปเลย!"ชายอ้วนในชุดสีเหลืองที่เอ่ยปากร้องพูดต่อจงซานเสียงดัง.
"อาโฝว,เจ้าพูดอะไร?"กงจูจิวเหว่ยที่ชำเลืองมองด้วยหางตา.
"ข้าบอกว่า...........!"ซืออาโฝวที่แสดงท่าทางหวั่นเกรงต่อกงจูจิวเหว่ยในทันที.
"ซูอาโฝว?"จงซานที่ครุ่นคิด.
"ท่านยังจำข้าได้หรือไม่?
ผู้แข็งแกร่ง,ที่นรก 18 หลุม,วันนั้น มันยังประทับจิตสลักอยู่ในใจข้าไม่หาย,หลายวันก่อน,ข้าได้ยินมาว่าท่านได้สร้างความอับอายให้เจ้าหนุ่มหล่อเหล่า
ซือหม่าเฉียนจวินนั่นอีก,จนทำให้กลายเป็นวีรบุรุษ,ทำให้ข้าได้ชื่นชมนัก,และหลังจากนั้นไม่กี่วัน,ยังทำให้ซือหม่าจงเหิงที่ซือหม่าเฉียนจวินพามาแก้แค้น,เจ็บช้ำจนต้องพ่นโลหิตคำโต?
ไม่คาดไม่ฝันเลย,ท่านผู้แข่งแกร่ง,ท่านช่างยอดเยี่ยมจริงๆ!"ซืออาโฝวที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น,ดวงตาเปล่งประกาย.
"เฮ้เฮ้,ข้าไม่ได้ชื่อว่า
ผู้แข็งแกร่ง,ข้ามีนามว่าจงซานต่างหาก!"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย.
"จง,จงซาน? เยี่ยมๆ,ข้าจะเรียกจงซาน!"ซูอาโฝวพยักหน้ารับในทันที.
"พวกเราเพิ่งมาถึง,ซูอาโฝว,หลายวันนี้การแข่งขันเป็นอย่างบ้าง?"จิวเหว่ยที่สอบถามออกมาในทันที.
"นี่คือกลหมากลวงสวรรค์ของปรมาจารย์ซือเหม่ย,เพื่อทีจะให้คนทะลวง,ช่างน่าเสียดาย,ทุกคนที่เข้าทดสอบต่างก็ตกอยู่ในภาพลวงตา,จนทำให้ตัวเองกลายเป็นบ้าไปในที่สุด,ซือหม่าจงเหิงที่ได้รับบาดเจ็บจากจงซานก่อนหน้านี้ก็ได้เข้ามาลองเช่นกัน,เขาเดินไปได้เพียงหกหมาก,ก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสพ่นโลหิตออกมาคำโต,เกือบเอาชีวิตไม่รอด!"
อาโฝวที่ชี้ไปยังยอดเขาแห่งหนึ่ง,ที่สถานที่ดังกล่าวนั้น,มีตำหนักขนาดใหญ่ตั้งอยู่,เห็นชัดเจนว่าเป็นที่พำนักของซือหม่าจงเหิง.
จงซานพยักหน้ารับ,ซือหม่าจงเหิงที่ถูกเขาทะลวงวิถีหมากไป,ในเวลาอันสั้นไม่มีทางที่จะฟื้นคืนกลับมาได้.
ทว่าบนยอดเขาดังกล่าวนั้น,นอกจากซือหม่าเฉียนจวินแล้วยังมีคนอื่นๆ,มีผู้เยาว์ผู้หนึ่งที่คนอื่นๆต่างแสดงความเคารพ,เป็นชายที่สวมชุดสีขาว,ใบหน้าที่ขาวราวกับหิมะ,เป็นชายหนุ่มที่ดูหล่อเหล่า,สง่างามเป็นอย่างมาก.
"คนผู้นั้นเป็นใครอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกมาเบาๆ.
"เขา? เขาเป็นประมุขผู้เยาว์ตระกูลซือหม่า,อ๋องน้อย,ซือหม่าชิง,ได้ยินข่าวว่าเขามีวิถีหมากที่ก้าวไปสู่เขตแดนเต๋านานแล้ว,นับเป็นคนที่มีชื่อเสียงผู้หนึ่งทีเดียว!"กงจูจิวเหว่ยกล่าวอธิบาย.
"เขตแดนเต๋าอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อืม,เขายังไม่ลงมือ,กำลังเฝ้ามองดูเหล่ามือหมากคนอื่นๆที่ลงไปทะลวงหมากกล,ตอนนี้กลหมากลวงสวรรค์กระดานนี้เสร็จสิ้นเป็นไปได้ว่าคนถัดไปที่จะเข้าร่วมทดสอบคงจะเป็นเขาคน!"ซูอาโฝวกล่าว.
"เซียนเซิงหลี่?
เริ่มเมื่อไหร่?"จงซานสอบถาม.
"ตั้งแต่เมื่อคืน,เซียนเซิงหลี่เดินไปแล้ว
15 ตา! ดูเหมือนนี่คือที่สุดของเขา!
นับว่าแข็งแกร่งที่สุดในเวลานี้."ซูอาโฝวกล่าว.
ในเวลาเดียวกัน,ที่สนามแข่งขัน,เซียนเซิงหลี่ที่หลับตาข้างหนึ่งลงในทันที,จากนั้นก็วางหมากลง,สูดหายใจลึกพร้อมกับกล่าวออกมาว่า,"กลหมากลวงสวรรค์,ข้าเห็นวิถีสวรรค์อยู่เรื่อๆ,ผู้น้อยด้อยกว่าจริงๆ!"
"เซียนเซิงหลี่ถ่อมตนแล้ว,สิบห้าหมากที่วางลงมา,ก็สามารถบอกได้ถึงวิถีหมากที่ยอดเยี่ยมของเซียนเซิงหลี่แล้ว,ในเขตแดนเต๋านั้นมีคนอยู่น้อยนัก,นอกจากนี้ดูเหมือนว่าเซียนเซิงหลี่จะยังสามารถเดินต่อไปได้อีก,ทำไมถึงได้ยอมซะล่ะ?"ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยเอ่ยออกมาด้วยความสงสัย.
"หมากล้อมวิญญาณกระดานนี้,เป็นกระดานหมากที่ดูดซับจิตวิญญาณ,ข้าไม่สามารถที่จะก้าวต่อไปได้อีกแล้ว."เซียนเซิงหลี่ที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
"เซียนเซิงหลี่ที่ไม่ได้บำเพ็ญก้าวไปบนวิถีหมาก,แต่กลับสามารถก้าวมาถึงเขตแดนเต๋าได้,ซือเหม่ยชื่นชม,หลังจากงานชุมนุมนี้เสร็จแล้ว,หากเซียนเซิงหลี่ยังอยู่,ขอเชิญดื่มชาวิญญาณร่วมกับข้า!"ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยกล่าว.
"ตกลง!"เซียนเซิงหลี่พยักหน้า.
จากนั้นเซียนเซิงหลี่ก็เหาะออกไป,ก้าวไปบนยอดเขาที่อยู่ไม่ไกลออกไป.
ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยที่สะบัดมือจากนั้นกระดานหมาก็กลับคืนสู่สภาพเริ่มต้น.
"ต่อไปเป็นใคร?"ปรมาจารย์ซือเหม่ยที่จ้องมองไปยังยอดเขารอบๆจับจ้องเหล่ามือหมากมากมาย.
"ผู้แข็ง...,จงซาน,เจ้าเองก็จะมาทดสองอย่างงั้นรึ?"ซูอาโฝวที่จ้องมองไปยังจงซาน.
"แน่อยู่แล้ว,ไม่เช่นนั้นคิดว่าพวกเราจะมาทำไม?
รอให้จงซานได้เห็นสักสองสามกระดาน,เห็นการเดินหมากแล้ว,จากนั้นก็ค่อยจัดการปรมาจารย์ซือเหม่ยเลย!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
ซูอาโฝวถึงกับกับอ้าค้าง,ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี,คิดจะเอาชนะปรมาจารย์ซือเหม่ยเลยรึ?
มันเป็นเรื่องตลกที่เขาไม่กล้าขำออกมา!
"ซือหม่าชิง,ขออาวุโสโปรดชี้แนะ!"
เป็นความจริง,เหมือนดั่งที่ซูอาโฝวได้คาดเดาเอาไว้,ซือหม่าชิงที่เฝ้ามองตลอดสิบวัน,ท้ายที่สุดก็ลงมือแล้ว.
ทุกๆคนที่จ้องมองซือหม่าชิง,อ๋องน้อยตระกูลซือหม่า,ผู้ก้าวไปในวิถีแห่งหมากคนแรกของตระกูล,ไม่มีใครสามารถเทียบได้.
ซือหม่าชิงในชุดสีขาว,ที่เหินลงมาจากยอดเขาของตัวเอง,ชุดคลุมที่สะบัดไปมา,ก่อนที่จะร่อนลงมานั่งอย่างช้าๆ,ด้วยท่าทางสง่างาม.
ปรมาจารย์ซือเหม่ยที่พยักหน้ารับ,"อ๋องน้อยตระกูลซือหม่า?แม้ว่าซือเหม่ยจะอาศัยอยู่ที่เทือกเขาม่านหมอก,แต่ก็ได้ยินชื่อเสียงของอ๋องน้อยตระกูลซือหม่าดี,ผู้มีพรสวรรค์ที่ท้ายทายสวรรค์,ฝีมือหมากเป็นหนึ่ง,เชิญ!"
ซือหม่าชิงที่พยักหน้ารับ,ถือหมากสีดำ,ก่อนจะเริ่มเดินหมากในทันที.
”!”
"ดูเหมือนว่าจะเดินในเส้นทางที่แตกต่างจากเซียนเซิงหลี่?"อาโฝวที่แสดงท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย.
"เหล่ามือหมากที่ก้าวไปถึงเขตแดนเต๋า,ย่อมมีวิถีหมากของตัวเอง,ไม่มีทางที่จะก้าวไปเส้นทางของผู้อื่น!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
สายตาของทุกคนที่จับจ้องมองลงไปยังกระดาน,จดจ้องการเดินหมากของปรมาจารย์หมากซือเหม่ยและซือหม่าชิง.
เหล่ามือหมากที่มีฝีมือระดับสูง,ล้วนแล้วแต่สามารถสร้างภาพลวงตาที่ลึกลับขึ้นมาได้ทั้งนั้น,โดยเฉพาะจงซานที่เป็นหนึ่งในผู้เชี่ยวชาญ,ในทุกๆหมากที่พวกเขาวางลงมา,ทำให้ใจของจงซานรู้สึกเกรงขามทุกๆครั้ง,ราวกับว่ามองเห็นท้องฟ้า,ที่มีดวงดารามากมาย,เกิดการระเบิดใหญ่ขึ้นมาไม่หยุด,มิติอากาศที่ฉีกขาด,ผืนปฐพีที่กำลังสั่นสะเทือน.
นี่คือภัยพิบัติที่มาจากกลหมากลวงสวรรค์,ยากราวกับปีนป่ายขึ้นสู่สวรรค์เลยรึ?
ปรมาจารย์ซือเหม่ยร้ายกาจยิ่งนัก.
หลังจากที่ผ่านไปแล้วสองชั่วยาม.
"ตาที่ 15 แล้ว."ซืออาฝูที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"เปรี้ยง!"
บนท้องฟ้า,สายฟ้าดังกระหึ่ม,สายฟ้าที่ส่องประกายแปบๆ,ท้องฟ้าปิดมืดมิดไปทั้งเกาะในทันที,กลิ่นอายที่หนักหน่วงรุนแรงบดบี้ลงมายังจิตใจและวิญญาณของทุกคนที่อยู่ภายในเกาะแห่งนี้.
"นี่คืออภิหารที่เกิดจากการเดินหมากต่อไปอย่างงั้นรึ?
มีอะไรกำลังจะเกิดขึ้น?"ซูอาโฝวที่ตื่นตกใจขึ้นมาในทันที.
ที่ไกลออกไป,บนกระดานหมากเวลานี้กำลังจะเกิดอะไรขึ้น.
ตาต่อไปดูเหมือนว่าซือหม่าชิงกำลังจะครุ่นคิดอย่างหนัก,ดวงตาทั้งสองข้างที่จ้องมองลงไปยังกระดานหมาก,จิตใจที่กำลังจมจ่อมหายลงไปในกระดานในทันที.
ตาที่ 16!
ซือหม่าเดินตาที่ 16 ,ทันทีที่หมากตาที่ 16 ถูกวางลง,สายลมที่หนักหน่วงรุนแรง,กลิ่นอายของจิตสังหารที่ถูกเติมเต็มไปทั่วอากาศ,หัวใจของทุกคนที่สั่นสะท้านเต้นไปมาไม่หยุด,บนอากาศปรากฏสายฟ้าที่หนาแน่นยิ่งขึ้นกว่าเดิม,มากขึ้นและก็มากขึ้น.
"!"
ปรมาจารย์ซือเหม่ยที่วางหมากต่อไป.
หลังจากนั้น.
"!"
ตาที่สิบเจ็ด,เมฆคลึ้มที่มากยิ่งขึ้นกว่าเดิม,ภาพลวงตาแห่งความโศกเศร้าที่ดังขึ้นมากขึ้นเรื่อยๆ.
Chess Grandmaster Chimei remains unmoved ,
to
ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยที่นิ่งอยู่ชั่วชณะก่อนที่จะเดินหมากต่อไป.
สองวันหลังจากนั้น.
ซือหม่าชิงที่กุมหมากที่ 21
ขึ้นมา,แต่ไม่สามารถวางลงบนกระดานได้,สายตาที่ยังคงจับจ้องมองลงไปในกระดาน,เส้นผมที่กำลังกระเซอะกระเซิง,ใบหน้าที่กระตุกเป็นระยะๆราวกับกำลังจะเป็นบ้า.
"บุกก็ถูกทำลาย,ถอยก็ถูกทำลาย,ข้าจะทำอย่างไรกัน?"ซือหม่าชิงที่กล่าวพึมพำไปมา.
ซือหม่าชิงที่ราวกับว่าตกอยู่ในภาพหลวงตา,นอกจากนี้ภาพลวงตาไม่เพียงแต่ปรากฏขึ้นยังกระจายไปทั่วจิตสำนึกของเขา,กระแทกชอนไชเข้าไปถึงดวงวิญญาณ.
"ทำไมถึงเป็นเช่นนี้,ทำไมเป็นเช่นนี้?"ซือหม่าชิงที่พึมพำกับตัวเองไม่หยุด.
"สวรรค์ต้องการลงทัณฑ์ข้ารึ?
ทำไมสวรรค์ถึงต้องการลงทัณฑ์ข้า?"ซือหม่าชิงที่ส่งเสียงดัง,คำรามออกมาราวกับคนบ้า.
"อ๊ากกกกกกกกกกกก!"
ซือหม่าชิงที่ลุกขึ้นในทันที,เงยหน้ามองท้องฟ้า,ทันใดนั้น,สายลมและเมฆคลึ้มที่บิดเกลียว,เมฆสายฟ้าที่กลายเป็นหลุมดำกำลังหมุนวน
ราวกับวังน้ำวน,กำลังดูดทุกสิ่งทุกอย่างเข้าไป.
ทั่วร่างของซือหม่าชิงเต็มไปด้วยจิตสังหารที่แผ่ออกมา.
"!"ซือหม่าชิงที่ผมกำลังฟูฟ่องลอยออกไปเหมือนกับคนเสียสติ.
"ไม่ได้การแล้ว!"ซือหม่าเฉียนจวินที่อยู่บนเขา,ตะโกนออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยวในทันที.
"ฟิ้ว!!!"
ทันใดนั้นร่างของซือหม่าชิงได้กลายเป็นแท่งน้ำแข็ง,ทั่วร่างถูกน้ำแข็งปกคลุม,เห็นเพียงแค่เงาคนอยู่ด้านในเท่านั้น.
แท่งน้ำแข็งยักษ์,ที่ปกคลุมและหยุดและป้องกันซือหม่าเฉียนชิงเอาไว้.
"ครืนนนนนนนน!"
น้ำแข็งที่แช่แข็งไปทั่วร่างค่อยๆสลายหายไป,ใบหน้าที่เป็นทุกข์ของซือหม่าชิงที่ฟื้นฟูกลับมา,แม้ว่าใบหน้าจะซีดเซียวกว่าก่อนหน้านี้มา,สายตาของเขาก็หลับแน่นพร้อมกับสูดหายใจลึก.
"พวกเจ้าจะรอให้คนตายไปก่อนหรือไง?"ซือหม่าจงเหิงที่ตะโกนออกไปเสียงดังต่อเหล่าผู้เยาว์ตระกูลซือหม่า.
ซือหม่าเฉียนจวินและคนอื่นๆไม่กล้าพูดอะไรอีกต่อไป.
"ฟิ้ว!!"
ซือหม่าชิงที่ถูกช่วยเอาไว้พร้อมกับพ่นลมหายใจเสียงดัง,ขณะลืมตาขึ้นช้าๆ.
"หมากกลลวงสวรรค์,ผู้เยาว์ด้วยกว่ามาก!"ซือหม่าชิงที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
"อ๋องน้อย,กับเชาว์ปัญญาที่ล้ำเลิศ,การก้าวเดินบนค่ายกลลวงสวรรค์ได้มากกว่าคนอื่น,ควรจะเฉลิมฉลองได้แล้ว,ทุกๆคนล้วนแล้วแต่มีขีดจำกัด,ความสามารถของท่าน,ไม่มีใครเทียบเคียงได้ในเวลานี้,ไม่จำเป็นต้องเศร้าใจแต่อย่างใด,โปรดภาคภูมิใจเอาไว้เถิด!"ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยที่กล่าวออกมาเป็นนัยย์.
ใบหน้าของซือหม่าชิงดูไม่ดีนัก,ราวกับว่ารู้สึกไม่พอใจ
ปรมาจารย์ซือเหม่ยเช่นเดียวกัน,ทว่าก็เก็บความรู้สึกดังกล่าวเอาไว้ในทันที,ก่อนที่จะแสดงความเคารพและกล่าออกมาว่า,"ขอบคุณ,อาวุโส!"
"อืม!"ปรมาจารย์ซือเหม่ยที่พยักหน้ารับ,ไม่กล่าวอะไรต่อไป.
ซือหม่าชิงพยักหน้าและจ้องมองไปยังซือหม่าจงเหิง,"ลุงสอง,ขอบคุณ!"
"เป็นเรื่องควรทำอยู่แล้ว!"ซือหม่าจงเหิงที่กล่าวออกมาทันที,ราวกับว่า,ต่อหน้าหลานผู้นี้เขาเต็มไปด้วยความเคารพ.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น