Immortality Chapter 855 Broken [say / way] heart
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 855 ทะลวงวิถี.
Chapter 855 Broken [say
/ way] heart
เหล่ามือหมากที่จ้องมองไปบนกระดานหมากของจงซานและซือหม่าจงเหิง,หลายๆคนไม่สามารถทนได้เลยแม้แต่น้อย.
แรงกดดันมหาศาลที่หนักหน่วงรุนแรงแผ่ออกไปรอบๆ,นี่คือการเล่นหมากล้อมรึ?
มันคือสนามรบต่างหาก,กองกำลังทั้งสองฝั่งกำลังบดขยี้กันและกัน.
ทัพทั้งสองทัพที่ถ่ายพลังจากฟ้าดิน,เพื่อไล่ล่าสังหารอีกฝั่ง,จนสนามรบกลายเป็นทะเลโลหิตไปแล้ว.
ภาพมายามากมายที่ปรากฏขึ้นมา,นี่คือการต่อสู้ที่น่าเกรงขามน่าหวาดกลัว
ที่เหล่ามือหมากจำนวนมากไม่กล้าแม้แต่จะมอง,หลายๆคนที่หยุดจ้องมองกระดานหมากแล้ว,และไม่กล้าแม้แต่หันหน้ากลับมา.
แต่กระนั้น,แรงกดดันจิตสังหารของการบดบี้ของทัพทั้งสองฝ่ายก็ผลักดันให้พวกเขาต้องถอยออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า.
หนึ่งวันหนึ่งคืน,แม้นว่าทั้งสองจะไม่ได้เป็นอะไร,ทว่าเหล่าฝูงชนที่จับจ้องพวกเขาที่ซีดเผือดจิตสำนึกล่องลอย,หลายๆคนที่เริ่มนั่งสมาธิบำเพ็ญฟื้นฟูจิตใจของตัวเอง,หลายๆคนที่ลงไปนั่งหมดเรี่ยวแรง,แม้แต่บางคนที่บินออกมาจากสนามมีแม้แต่พ่นโลหิตคำโตออกมา.
ซือหม่าเฉียนจวินเวลานี้ทั่วร่างหลั่งเหงื่อที่เย็นเยือบออกมา,ในเวลานี้เขารับรู้แล้วว่าจงซานน่าเกรงขามขนาดใหน,ก่อนหน้านี้ที่เขาถูกดูแคลนนั้น,เขายังไม่ได้ใช้ฝีมือทั้งหมดออกมาเลยแม้แต่นิดเดียว.
ภายในที่พักสถานที่แห่งหนึ่งในชิงชิว,เซียนเซิงหลี่ที่นั่งอยู่ในสวน,จ้องมองหมากบนกระดาน,ที่เหล่าบ่าวรับใช้ได้เข้ามารายงานเป็นระยะๆ.
"เซียนเซิง!"
"อืม,พวกเขาวางหมากต่อไปแล้วรึ?"
"ครับ!
จงซานและซือหม่าจงเหิงได้วางหมากคนละห้าหมากแล้ว."
"วางมันตามลำดับให้ข้าดู!"
"ครับ!"
แม้ว่าจงซานจะกลายเป็นเหมินเค่อของกงจูจิวเหว่น,จึงทำให้คนมากมายจับตามอง,ทว่าซือหม่าจงเหิงเองก็เป็นตัวตนที่มีชื่อเสียงในชิงชิวเช่นกัน,ทุกๆการกระทำและทุกการเคลื่อนไหว,จึงมีคนมากมายที่คอยจ้องมอง.
ทำให้การต่อสู้ของทั้งสอง,จะเงียบงันได้อย่างไร?
กระดานหมากของทั้งสองเวลานี้,ต่างก็ถูกส่งต่อไปยังเหล่าผู้มีชื่อเสียงที่ส่งผู้ใต้บังคับบัญชาติดตามทุกการเดินของพวกเขา.
การเดินหมากของจงซานและซือหม่าจงเหิงนั้น,ทำให้เหล่ายอดฝีมือทางด้านการเดินมากกว่าสิบตำหนักคอยติดตามดู.
หนึ่งวัน,สองวัน,ไปจนถึงสิบวัน.
การดวลเดือดของจงซานและซือหม่าจงเหิง,ผ่านไปแล้วสิบวันสิบคืน.
บนสนามแข่งขันหมากล้อม,ข่าวการต่อสู้ของยอดฝีมือหมาก,ได้กระจายไปทั่วทุกสารทิศ,สร้างความสนใจต่อเหล่าผู้ฝึกตนที่เดินบนวิถีหมากเป็นอย่างมาก,ทำให้รอบๆสนามแข่งขันเวลานี้มีคนมากมายมารุมล้อม.
สายตาของผู้คนมากมายนับไม่ถ้วนต่างก็จดจ้องมองลงมายังกระดานด้านล่างด้วยความสนใจ.
ผู้คนมากมายที่เริ่มมากขึ้นและก็มากขึ้น,จนเจ้าหน้าที่ดูแลสนามเกรงว่าจะส่งผลต่อการแข่งยัน,ดังนั้นจึงได้จัดทำสร้างกระดานจำลองขนาดใหญ่ขึ้นมา,ทุกๆตาที่คนทั้งสองก้าวเดิน,ก็จะปรากฏภาพขึ้นที่กระดานจำลอง,กระดานขนาดใหญ่ที่ปรากฏขึ้นเหนือสนามแข่งขันในทันที,ทำให้เหล่าผู้ชมที่มารุมล้อมสามารถมองเห็นวิถีการเดินหมากของทั้งสองได้.
หลายๆคนที่จมจ่อมเข้าใจเกี่ยวกับการเดินหมาก.
"อ๊ากกกกกกกกก!"
ภายในฝูงชนปรากฏคนร้องออกมาด้วยเสียงเจ็บปวดโหยหวน,แม้แต่หลายๆคนที่หายใจหอบๆขณะที่จ้องมองกระดานการแข่งขัน.
ทุกๆคนที่จ้องมอง,พบว่าทั่วร่างของพวกเขาโชกไปด้วยเหงื่อ,ใบหน้าที่ซีดเซียวผอมแห้ง,บนกระดานที่ปรากฏภาพมายา,พวกเขาสัมผัสได้ถึงจิตสังหารที่รุนแรงจนต้องร้องออกมา.
ไม่มีใครกล้าหัวเราะเหล่าคนที่ร้องโหยหวนออกมา,ทุกคนได้แต่ทอดถอนใจกับการเดิมหมากของทั้งคู่น่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก.
เซิ่งหวังต้าเจิ้ง? ซือหม่าจงเหิง?
วิถีหมากของพวกเขาทั้งสองนับเป็นยอดฝีมือที่ไม่ธรรมดา,แล้วจะเป็นใครกันที่แข็งแกร่งกว่า.
ทุกคนที่อยู่รอบๆต่างสัมผัสได้ถึงแรงกดดันมหาศาล
ภาพมายาจิตสังหารแห่งการฆ่าฟัน,กับการเดินหมากของคนทั้งสอง.
ซือหม่าจงเหิงและจงซาน,ในเวลานี้กำลังจมจ่อมอยู่ในสมาธิ.
คนทั้งสองที่ยังดูไร้อารมณ์ยังคงเดินหมากต่อไป,ซือหม่าเฉียนจวินที่อยู่ใกล้ๆเวลานี้ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป,ทำได้แค่จ้องมองไปยังกระดานหมากยักษ์บนสนามแทน,เขาไม่มีพลังพอที่จะมองกระดานหมากจริงอีกต่อไป.
กงจูจิวเหว่ยนางไม่เข้าใจเกี่ยวกับการเดินหมาก,ดังนั้นนางจึงไม่ได้รับผลกระทบใดๆ,ทว่าจากการที่เห็นสีหน้าของผู้คนรอบๆ,ภายในใจก็พอรับรู้ได้.
จงซานที่จ้องมองลงไปบนกระดานหมาก,ภายในกระดานหมาก,จงซานที่สามารถมองเห็นกฏเกณฑ์ของสวรรค์และปฐพีที่กระจายไปทั่วทิศ,ฝีมือหมากของซือหม่าจงเหิงนับว่าแข็งแกร่งไม่ธรรมดา,สิบวันสิบคืน,ถึงแม้แต่จงซานก็สัมผัสได้ว่าใช้พลังไปมากมายทีเดียว.
แน่นอน,ทางฝั่งของซือหม่าจงเหิงเองก็เช่นกัน,เวลานี้ดูเหมือนว่าเขาจะเริ่มเดินหมากช้าลงเรื่อยๆแล้ว,การต่อสู้ในครั้งนี้,นับว่าใช้พลังงานในการเดินไม่น้อย.
ซือหม่าจงเหิงที่รู้ดีว่าฝีมือการเดินหมากของจงซานนั้นแข็งแกร่ง,ทว่าไม่คิดเลยว่าจะแข็งแกร่งขนาดนี้!
ห้าวันที่แล้ว,ซือหม่าจงเหิงใช้พลังไปแทบหมด,ทว่าเขายังคงเก็บอาการของตัวเองเอาไว้.
จงซานวางอีกหมากลงไปในทันที,ภาพลวงตา,ที่เป็นกองทัพมากมายที่ตกตายไปแล้วทันใดนั้นก็ฟื้นคืนชีพขึ้นมาในทันที,กลายเป็นกองกำลังเจียงซือที่พุ่งตรงไปยังทัพด้านหน้า,ทัพแห่งความตายที่บุกพุ่งเข้าห้ำหั่นทัพของซือหม่าจงเจิ้งในทันที.
ซือหม่าจงเหิงที่จ้องมองลงไปในกระดานหมาก,เวลานี้กำหมากสีขาวแน่น,ดวงตาที่เกิดเป็นเส้นโลหิตแทบปูดออกมาจากดวงตา,จ้องมองไปยังกองกำลังเจียงซือมากมายที่รุกเข้ามา,ทัพของเขาไม่สามารถขยับได้เลย,เหล่าเจียงซือที่เข้ากัดกินทหารมีชีวิต.
กับกองทัพเจียงซือมากมายที่ร้ายกาจ,แม้แต่เหล่าผู้บัญชาการก็ยังกังวลเกี่ยวกับตัวเอง,จนไม่สามารถขยับได้,ไม่กล้าก้าวไปด้านหน้าแม้แต่ก้าวเดียว,ราวกับว่าหากก้าวไปด้านหน้า,กองทัพเจียงซือพร้อมที่จะกัดกินให้กลายเป็นพวกเดียวกันในทันที.
ซือหม่าจงเหิงที่ใบหน้าเริ่มซีดเซียว,เขาที่นั่งนิ่งอยู่ถึงหนึ่งวันหนึ่งคืน,กำหมากแน่น,ไม่สามารถวางหมากลงไปได้อีก.
ซือหม่าเฉียนจวินที่รอคอยอยู่ถึงหนึ่งวัน,หากแต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น,ซือหม่าจงเหิงที่ไม่สามารถเริ่มต่อไปอีก,ซือหม่าเฉียนจวินที่หันหน้ามามองซือหม่าจงเหิง.
ใบหน้าของซือหม่าจงเหิงที่เผยความหวาดกลัวออกมา,สายตาของเขายังคงจดจ้องกระดานหมาก,ร่างกายที่สั่นสะท้าน,จิตใจที่ราวกับจะล่มสลาย,พลังที่แห้งเหือดลงไปอย่างรวดเร็ว.
เห็นภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น,ซือหม่าเฉียนจวินที่หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะในทันที.
"ลุงสอง!"เสียงของซือหม่าเฉียนจวินที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"พุ!!!!!!"
ซือหม่าจงเหิงที่พ่นโลหิตออกมาคำโต,โลหิตที่อาบไปทั่วกระดานหมาก.
ต้าเซียนซือหม่าจงเหิง,คาดไม่ถึงเลยว่าถึงกับพ่นโลหิตออกมาคำโต,ทุกคนที่จ้องมองนิ่งงันกับเรื่องที่เกิดขึ้น.
สายตาของทุกคนที่จ้องมองซือหม่าจงเหิงที่พ่นโลหิตออกมาคำโต,ทุกคนต่างก็คิดว่าหมากกระดานนี้เป็นอะไรที่ยากลำบากไม่น้อย,ทว่าไม่คิดเลยว่ามันจะน่าหวาดกลัวถึงเพียงนี้.
ซือหม่าจงเหิง,เขาที่เป็นถึงต้าเซียน,คาดไม่ถึงเลยว่าจะพ่นโลหิตออกมาคำโต,เป็นฝีมือของเซิ่งหวังต้าเจิ้งที่กดดันอย่างงั้นรึ?
โลหิตที่อาบไปทั่วกระดานหมาก,ไม่สามารถเดินหมากต่อได้แล้ว,คล้ายกับเป็นการประกาศอย่างเป็นทางการว่าซือหม่าจงเหิงพ่ายแพ้
ซือหม่าจงเหิงไม่สามารถวางหมากได้อีก,ร่างกายที่หมดเรี่ยวแรง,ราวกับว่าใบหน้าท่าทางแก่ขึ้นอีกหลายปี.
"ลุงสอง,ลุงสองท่านเป็นไรหรือไม่!"ซือหม่าเฉียนจวินที่เร่งรีบเข้าไป,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก.
ซือหม่าจงเหิงที่ถูกประครองเอาไว้ด้วยซือหม่าเฉียนจวิน,ดวงตาของเขาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังจ้องมองไปยังจงซานที่อยู่ตรงข้าม.
"เข้ามา,ส่งคนเข้ามา!"ซือหม่าเฉียนจวินตะโกนออกไปเสียงดัง.
ทันใดนั้น,เหล่ายอดฝีมือของตระกูลซือหม่าที่เข้ามาล้อมกรอบในทันที.
"ไร้ฝีมือแล้วคิดที่จะใช้กำลังอย่างงั้นรึ?
ไร้ยางอาย!"กงจูจิวเหว่ยที่แค่นเสียงเหยียดหยัน.
ที่จริงแล้ว,ภายในใจของกงจูจิวเหว่ยรุ้สึกเต็มไปด้วยความสุขพึงพอใจ,ยอดฝีมือเช่นซือหม่าจงเหิง,ที่เป็นหนึ่งในยอดฝีมือในเชียงชิว,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมาพ่ายแพ้กับจงซาน,จนถึงกับพ่นโลหิตออกมา,จงซาน,เขาเป็นใคร?
ไม่,เขาคือเหมินเค่อของนางไง.
"ใครกล้าขยับ?"กงจูจิวเหว่ยที่ท้าวสะเอว,กล่าวออกมาเสียงดังต่อคนของตระกูลซือหม่า.
ซือหม่าจงเหิงสะบัดมือ,ส่ายหน้าไปมา,"เฉียนจวิน,พวกเรากลับ!"
"ลุงสอง,เรื่องนี้....!"ซือหม่าเฉียนจวินที่ปฏิเสธที่จะยอมรับ.
"ไป!"ซือหม่าจงเหิงที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ!"ซือหม่าเฉียนจวินที่กล่าวออกมาอย่างช่วยไม่ได้.
ขณะที่กำลังจะจากไป,ซือหม่าเฉียนจวินที่จ้องมองไปรอบๆโดยเฉพาะจงซาน,แววตาของเขาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง.
บนบัตร 99 ตอนนี้เปลี่ยนเป็นหนึ่งร้อยแล้ว.
ขณะที่กำลังแข่งขันกระดานที่หนึ่งร้อยนั้น,จงซานที่สัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่หนักหน่วงรุนแรง,ทว่าหลังจากชนะแล้ว,ความเบาสบายก็ไหลไปทั่วร่างแขนขาทั้งสี่แม้แต่กระดูก,จงซานที่มีเข้าใจความรู้สึกยินดีนี้มันผ่านมาเนิ่นนานเท่าใดแล้ว.
ทันใดนั้น,จงซานที่รู้สึกราวกับว่าความรู้สึกกดดันที่ซ่อนอยู่ในอดีตได้สลายหายไป,ความรู้สึกจิตใจที่กำลังถูกปรับแต่งอีกครั้ง.
นี่คือการยกระดับเขตแดนการเดินหมากอย่างงั้นรึ?
จงซานเชื่อว่าการได้เดินหมากกับซือหม่าจงเหิงในครั้งนี้,ทำให้อารมรณ์และฝีมือของเขาพัฒนาไปอีกขั้นหนึ่ง.
"ชนะหนึ่งร้อยกระดาน,ข้ามีสิทธิ์ได้เดินทางไปยังเทือกเขาม่านหมอกแล้ว,จงซานเจ้าทำได้ดีมาก!"กงจูจิวเหว่ยที่เต็มไปด้วยความดีใจ,พร้อมกับนำบัตรบันทึกออกมา,พร้อมกับเต้นไปมาด้วยความตื่นเต้น.
จงซานที่ลุกขึ้นกวาดตามองไปยังรอบๆ,มีมือหมากกว่าหนึ่งแสนคนที่มาชมการแข่งขันนี้,ถึงกับทำให้เขาพูดไม่ออกเลยทีเดียว,จากนั้นกงจูจิวเหว่ยก็นำเขาออกไปจากลานการแข่งขัน.
จงซานจากไปแล้ว,หากแต่เหล่ามือหมากที่ยังคงอยู่ต่างก็พูดคุยกันเสียงดัง.
"เซิ่งหวังต้าเจิ้ง,ทรงพลังจริงๆ!"
"ซือหม่าจงเหิง,คาดไม่ถึงเลยว่าจะพ่นโลหิตออกมาเลยอย่างงั้นรึ?
"เฮ้เฮ้ไม่เช่นนั้นจะเป็นเซิ่งหวังได้อย่างไร?
ไม่ใช่ว่าเซิ่งหวังจะต้องแข็งแกร่งผิดปรกติอยู่แล้วหรอกรึ?"
"ดูเหมือนจากนี้,คนของตระกูลซือหม่า,กับเซิ่งหวังจงคงจะเป็นปฏิปักษ์กันมายิ่งขึ้นไปอีก."
ตำหนักราชวงศ์,บนเทือกเขาใจกลางชิงชิว.
ที่ด้านหน้านั้นมีเซิ่งหวังไท่ชูและเซียนเซิงหลี่ที่ทำการวางหมาก,ที่จงซานและซือหม่าจงเหิงเดินกันก่อนหน้านี้.
เจ้าหน้าที่สองคนที่ทำการวางหมากจำลองตามลำดับที่คนทั้งสองได้วาง.
"เรียนเซิ่งหวัง,หลังจากที่จงซานวางหมากลง,ต้าเหรินหมาก็ใช้เวลาคิดหนึ่งวันหนึ่งคืน,จากนั้นก็พ่นโลหิตคำโต,และพ่ายแพ้ไปในทึ่สุด!"เจ้าหน้าที่คนหนึ่งกล่าว.
เซิ่งหวังไท่ชูพยักหน้า,จากนั้นเจ้าหน้าที่ทั้งสองก็ถอยออกไปในทันที.
"เซียนเซิงหลี่,ท่านมีความเห็นว่าอย่างไร?"เซิ่งหวังไท่ชูที่สอบถามออกไป.
"จงซานที่ได้สร้างความศัตรูในเวลาเดียวกัน,เขาได้ทำลายวิถีหมากของซือหม่าจงเหิงไป,การจะฟื้นฟูกลับมา,หนึ่งปีหรือแทบเป็นไปไม่ได้เลย!"เซียนเซิงหลี่กล่าว.
"จงซาน?
เซิ่งหวังต้าเจิ้ง,วิถีหมากช่างน่าเกรงขามนัก!
เป็นวิถีหมากที่ลึกล้ำ!"เซิ่งหวังไท่ชูที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"ไม่,ข้าคิดว่าเซิ่งหวังนั้นมีฝีมือที่ยอดเยี่ยมกว่าเขา!"เซียนเซิงหลี่ที่เผยยิ้มออกมา.
"หืม!"
"เซิงหวังต้องการกำราบความอหังการของจงซานด้วยซือหม่าจงเหิง,และกำราบความอหังการของตระกูลซือหม่าไปด้วยเช่นกัน,นับเป็นการกระทำที่ยอดเยี่ยม,ภายใต้สวรรค์นี้,ข้ามันใจว่าวิถีหมากของเซิ่งหวังลึกล้ำที่สุด!"เซียนเซิงหลี่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"เจ้าคิดจริงๆรึ?"เซิ่งหวังไท่ชูที่กล่าวออกไปเบาๆ.
เซียนเซิงหลี่จ้องมองไปยังเซิ่งหวังไท่ชูพร้อมกับขมวดคิ้วไปมา,และฝืนยิ้มออกมาพร้อมกับกล่าวออกมาว่า,"ความคิดของเซิ่งหวังนั้นลึกล้ำ,เฉินได้คาดเดาเอาไว้หลายเรื่อง,นอกจากนี้,ยังไม่ชัดเจนนัก!"
"รับรู้หลายเรื่อง,พอแล้ว! ไม่จำเป็นต้องคิดอีกแล้ว."เซิ่งหวังไท่ชูที่กล่าวปัดทันที.
เห็นเซิ่งหวังไท่ชูไม่เต็มใจที่จะกล่าว,เซียนเซิงหลี่ที่พยักหน้ารับในทันที,"ครับ!"
"หนึ่งแสนปีแล้ว,หมากกลที่เทือกเขาม่านหมอกไม่สามารถแก้ไขได้,การชุมนุมครั้งนี้,เจ้าควรจะไปด้วยตัวเอง!"เซิ่งหวังไท่ชูที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
"รับทราบ!"
Chapter 855 Broken [say
/ way] heart
破道心
ทะลวงวิถี.
เหล่ามือหมากที่จ้องมองไปบนกระดานหมากของจงซานและซือหม่าจงเหิง,หลายๆคนไม่สามารถทนได้เลยแม้แต่น้อย.
แรงกดดันมหาศาลที่หนักหน่วงรุนแรงแผ่ออกไปรอบๆ,นี่คือการเล่นหมากล้อมรึ?
มันคือสนามรบต่างหาก,กองกำลังทั้งสองฝั่งกำลังบดขยี้กันและกัน.
ทัพทั้งสองทัพที่ถ่ายพลังจากฟ้าดิน,เพื่อไล่ล่าสังหารอีกฝั่ง,จนสนามรบกลายเป็นทะเลโลหิตไปแล้ว.
ภาพมายามากมายที่ปรากฏขึ้นมา,นี่คือการต่อสู้ที่น่าเกรงขามน่าหวาดกลัว
ที่เหล่ามือหมากจำนวนมากไม่กล้าแม้แต่จะมอง,หลายๆคนที่หยุดจ้องมองกระดานหมากแล้ว,และไม่กล้าแม้แต่หันหน้ากลับมา.
แต่กระนั้น,แรงกดดันจิตสังหารของการบดบี้ของทัพทั้งสองฝ่ายก็ผลักดันให้พวกเขาต้องถอยออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า.
หนึ่งวันหนึ่งคืน,แม้นว่าทั้งสองจะไม่ได้เป็นอะไร,ทว่าเหล่าฝูงชนที่จับจ้องพวกเขาที่ซีดเผือดจิตสำนึกล่องลอย,หลายๆคนที่เริ่มนั่งสมาธิบำเพ็ญฟื้นฟูจิตใจของตัวเอง,หลายๆคนที่ลงไปนั่งหมดเรี่ยวแรง,แม้แต่บางคนที่บินออกมาจากสนามมีแม้แต่พ่นโลหิตคำโตออกมา.
ซือหม่าเฉียนจวินเวลานี้ทั่วร่างหลั่งเหงื่อที่เย็นเยือบออกมา,ในเวลานี้เขารับรู้แล้วว่าจงซานน่าเกรงขามขนาดใหน,ก่อนหน้านี้ที่เขาถูกดูแคลนนั้น,เขายังไม่ได้ใช้ฝีมือทั้งหมดออกมาเลยแม้แต่นิดเดียว.
ภายในที่พักสถานที่แห่งหนึ่งในชิงชิว,เซียนเซิงหลี่ที่นั่งอยู่ในสวน,จ้องมองหมากบนกระดาน,ที่เหล่าบ่าวรับใช้ได้เข้ามารายงานเป็นระยะๆ.
"เซียนเซิง!"
"อืม,พวกเขาวางหมากต่อไปแล้วรึ?"
"ครับ!
จงซานและซือหม่าจงเหิงได้วางหมากคนละห้าหมากแล้ว."
"วางมันตามลำดับให้ข้าดู!"
"ครับ!"
แม้ว่าจงซานจะกลายเป็นเหมินเค่อของกงจูจิวเหว่น,จึงทำให้คนมากมายจับตามอง,ทว่าซือหม่าจงเหิงเองก็เป็นตัวตนที่มีชื่อเสียงในชิงชิวเช่นกัน,ทุกๆการกระทำและทุกการเคลื่อนไหว,จึงมีคนมากมายที่คอยจ้องมอง.
ทำให้การต่อสู้ของทั้งสอง,จะเงียบงันได้อย่างไร?
กระดานหมากของทั้งสองเวลานี้,ต่างก็ถูกส่งต่อไปยังเหล่าผู้มีชื่อเสียงที่ส่งผู้ใต้บังคับบัญชาติดตามทุกการเดินของพวกเขา.
การเดินหมากของจงซานและซือหม่าจงเหิงนั้น,ทำให้เหล่ายอดฝีมือทางด้านการเดินมากกว่าสิบตำหนักคอยติดตามดู.
หนึ่งวัน,สองวัน,ไปจนถึงสิบวัน.
การดวลเดือดของจงซานและซือหม่าจงเหิง,ผ่านไปแล้วสิบวันสิบคืน.
บนสนามแข่งขันหมากล้อม,ข่าวการต่อสู้ของยอดฝีมือหมาก,ได้กระจายไปทั่วทุกสารทิศ,สร้างความสนใจต่อเหล่าผู้ฝึกตนที่เดินบนวิถีหมากเป็นอย่างมาก,ทำให้รอบๆสนามแข่งขันเวลานี้มีคนมากมายมารุมล้อม.
สายตาของผู้คนมากมายนับไม่ถ้วนต่างก็จดจ้องมองลงมายังกระดานด้านล่างด้วยความสนใจ.
ผู้คนมากมายที่เริ่มมากขึ้นและก็มากขึ้น,จนเจ้าหน้าที่ดูแลสนามเกรงว่าจะส่งผลต่อการแข่งยัน,ดังนั้นจึงได้จัดทำสร้างกระดานจำลองขนาดใหญ่ขึ้นมา,ทุกๆตาที่คนทั้งสองก้าวเดิน,ก็จะปรากฏภาพขึ้นที่กระดานจำลอง,กระดานขนาดใหญ่ที่ปรากฏขึ้นเหนือสนามแข่งขันในทันที,ทำให้เหล่าผู้ชมที่มารุมล้อมสามารถมองเห็นวิถีการเดินหมากของทั้งสองได้.
หลายๆคนที่จมจ่อมเข้าใจเกี่ยวกับการเดินหมาก.
"อ๊ากกกกกกกกก!"
ภายในฝูงชนปรากฏคนร้องออกมาด้วยเสียงเจ็บปวดโหยหวน,แม้แต่หลายๆคนที่หายใจหอบๆขณะที่จ้องมองกระดานการแข่งขัน.
ทุกๆคนที่จ้องมอง,พบว่าทั่วร่างของพวกเขาโชกไปด้วยเหงื่อ,ใบหน้าที่ซีดเซียวผอมแห้ง,บนกระดานที่ปรากฏภาพมายา,พวกเขาสัมผัสได้ถึงจิตสังหารที่รุนแรงจนต้องร้องออกมา.
ไม่มีใครกล้าหัวเราะเหล่าคนที่ร้องโหยหวนออกมา,ทุกคนได้แต่ทอดถอนใจกับการเดิมหมากของทั้งคู่น่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก.
เซิ่งหวังต้าเจิ้ง? ซือหม่าจงเหิง?
วิถีหมากของพวกเขาทั้งสองนับเป็นยอดฝีมือที่ไม่ธรรมดา,แล้วจะเป็นใครกันที่แข็งแกร่งกว่า.
ทุกคนที่อยู่รอบๆต่างสัมผัสได้ถึงแรงกดดันมหาศาล
ภาพมายาจิตสังหารแห่งการฆ่าฟัน,กับการเดินหมากของคนทั้งสอง.
ซือหม่าจงเหิงและจงซาน,ในเวลานี้กำลังจมจ่อมอยู่ในสมาธิ.
คนทั้งสองที่ยังดูไร้อารมณ์ยังคงเดินหมากต่อไป,ซือหม่าเฉียนจวินที่อยู่ใกล้ๆเวลานี้ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป,ทำได้แค่จ้องมองไปยังกระดานหมากยักษ์บนสนามแทน,เขาไม่มีพลังพอที่จะมองกระดานหมากจริงอีกต่อไป.
กงจูจิวเหว่ยนางไม่เข้าใจเกี่ยวกับการเดินหมาก,ดังนั้นนางจึงไม่ได้รับผลกระทบใดๆ,ทว่าจากการที่เห็นสีหน้าของผู้คนรอบๆ,ภายในใจก็พอรับรู้ได้.
จงซานที่จ้องมองลงไปบนกระดานหมาก,ภายในกระดานหมาก,จงซานที่สามารถมองเห็นกฏเกณฑ์ของสวรรค์และปฐพีที่กระจายไปทั่วทิศ,ฝีมือหมากของซือหม่าจงเหิงนับว่าแข็งแกร่งไม่ธรรมดา,สิบวันสิบคืน,ถึงแม้แต่จงซานก็สัมผัสได้ว่าใช้พลังไปมากมายทีเดียว.
แน่นอน,ทางฝั่งของซือหม่าจงเหิงเองก็เช่นกัน,เวลานี้ดูเหมือนว่าเขาจะเริ่มเดินหมากช้าลงเรื่อยๆแล้ว,การต่อสู้ในครั้งนี้,นับว่าใช้พลังงานในการเดินไม่น้อย.
ซือหม่าจงเหิงที่รู้ดีว่าฝีมือการเดินหมากของจงซานนั้นแข็งแกร่ง,ทว่าไม่คิดเลยว่าจะแข็งแกร่งขนาดนี้!
ห้าวันที่แล้ว,ซือหม่าจงเหิงใช้พลังไปแทบหมด,ทว่าเขายังคงเก็บอาการของตัวเองเอาไว้.
”!”
จงซานวางอีกหมากลงไปในทันที,ภาพลวงตา,ที่เป็นกองทัพมากมายที่ตกตายไปแล้วทันใดนั้นก็ฟื้นคืนชีพขึ้นมาในทันที,กลายเป็นกองกำลังเจียงซือที่พุ่งตรงไปยังทัพด้านหน้า,ทัพแห่งความตายที่บุกพุ่งเข้าห้ำหั่นทัพของซือหม่าจงเจิ้งในทันที.
ซือหม่าจงเหิงที่จ้องมองลงไปในกระดานหมาก,เวลานี้กำหมากสีขาวแน่น,ดวงตาที่เกิดเป็นเส้นโลหิตแทบปูดออกมาจากดวงตา,จ้องมองไปยังกองกำลังเจียงซือมากมายที่รุกเข้ามา,ทัพของเขาไม่สามารถขยับได้เลย,เหล่าเจียงซือที่เข้ากัดกินทหารมีชีวิต.
กับกองทัพเจียงซือมากมายที่ร้ายกาจ,แม้แต่เหล่าผู้บัญชาการก็ยังกังวลเกี่ยวกับตัวเอง,จนไม่สามารถขยับได้,ไม่กล้าก้าวไปด้านหน้าแม้แต่ก้าวเดียว,ราวกับว่าหากก้าวไปด้านหน้า,กองทัพเจียงซือพร้อมที่จะกัดกินให้กลายเป็นพวกเดียวกันในทันที.
ซือหม่าจงเหิงที่ใบหน้าเริ่มซีดเซียว,เขาที่นั่งนิ่งอยู่ถึงหนึ่งวันหนึ่งคืน,กำหมากแน่น,ไม่สามารถวางหมากลงไปได้อีก.
ซือหม่าเฉียนจวินที่รอคอยอยู่ถึงหนึ่งวัน,หากแต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น,ซือหม่าจงเหิงที่ไม่สามารถเริ่มต่อไปอีก,ซือหม่าเฉียนจวินที่หันหน้ามามองซือหม่าจงเหิง.
ใบหน้าของซือหม่าจงเหิงที่เผยความหวาดกลัวออกมา,สายตาของเขายังคงจดจ้องกระดานหมาก,ร่างกายที่สั่นสะท้าน,จิตใจที่ราวกับจะล่มสลาย,พลังที่แห้งเหือดลงไปอย่างรวดเร็ว.
เห็นภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น,ซือหม่าเฉียนจวินที่หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะในทันที.
"ลุงสอง!"เสียงของซือหม่าเฉียนจวินที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"พุ!!!!!!"
ซือหม่าจงเหิงที่พ่นโลหิตออกมาคำโต,โลหิตที่อาบไปทั่วกระดานหมาก.
ต้าเซียนซือหม่าจงเหิง,คาดไม่ถึงเลยว่าถึงกับพ่นโลหิตออกมาคำโต,ทุกคนที่จ้องมองนิ่งงันกับเรื่องที่เกิดขึ้น.
สายตาของทุกคนที่จ้องมองซือหม่าจงเหิงที่พ่นโลหิตออกมาคำโต,ทุกคนต่างก็คิดว่าหมากกระดานนี้เป็นอะไรที่ยากลำบากไม่น้อย,ทว่าไม่คิดเลยว่ามันจะน่าหวาดกลัวถึงเพียงนี้.
ซือหม่าจงเหิง,เขาที่เป็นถึงต้าเซียน,คาดไม่ถึงเลยว่าจะพ่นโลหิตออกมาคำโต,เป็นฝีมือของเซิ่งหวังต้าเจิ้งที่กดดันอย่างงั้นรึ?
โลหิตที่อาบไปทั่วกระดานหมาก,ไม่สามารถเดินหมากต่อได้แล้ว,คล้ายกับเป็นการประกาศอย่างเป็นทางการว่าซือหม่าจงเหิงพ่ายแพ้
”!”
ซือหม่าจงเหิงไม่สามารถวางหมากได้อีก,ร่างกายที่หมดเรี่ยวแรง,ราวกับว่าใบหน้าท่าทางแก่ขึ้นอีกหลายปี.
"ลุงสอง,ลุงสองท่านเป็นไรหรือไม่!"ซือหม่าเฉียนจวินที่เร่งรีบเข้าไป,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก.
ซือหม่าจงเหิงที่ถูกประครองเอาไว้ด้วยซือหม่าเฉียนจวิน,ดวงตาของเขาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังจ้องมองไปยังจงซานที่อยู่ตรงข้าม.
"เข้ามา,ส่งคนเข้ามา!"ซือหม่าเฉียนจวินตะโกนออกไปเสียงดัง.
ทันใดนั้น,เหล่ายอดฝีมือของตระกูลซือหม่าที่เข้ามาล้อมกรอบในทันที.
"ไร้ฝีมือแล้วคิดที่จะใช้กำลังอย่างงั้นรึ?
ไร้ยางอาย!"กงจูจิวเหว่ยที่แค่นเสียงเหยียดหยัน.
ที่จริงแล้ว,ภายในใจของกงจูจิวเหว่ยรุ้สึกเต็มไปด้วยความสุขพึงพอใจ,ยอดฝีมือเช่นซือหม่าจงเหิง,ที่เป็นหนึ่งในยอดฝีมือในเชียงชิว,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมาพ่ายแพ้กับจงซาน,จนถึงกับพ่นโลหิตออกมา,จงซาน,เขาเป็นใคร?
ไม่,เขาคือเหมินเค่อของนางไง.
"ใครกล้าขยับ?"กงจูจิวเหว่ยที่ท้าวสะเอว,กล่าวออกมาเสียงดังต่อคนของตระกูลซือหม่า.
ซือหม่าจงเหิงสะบัดมือ,ส่ายหน้าไปมา,"เฉียนจวิน,พวกเรากลับ!"
"ลุงสอง,เรื่องนี้....!"ซือหม่าเฉียนจวินที่ปฏิเสธที่จะยอมรับ.
"ไป!"ซือหม่าจงเหิงที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ!"ซือหม่าเฉียนจวินที่กล่าวออกมาอย่างช่วยไม่ได้.
ขณะที่กำลังจะจากไป,ซือหม่าเฉียนจวินที่จ้องมองไปรอบๆโดยเฉพาะจงซาน,แววตาของเขาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง.
บนบัตร 99 ตอนนี้เปลี่ยนเป็นหนึ่งร้อยแล้ว.
ขณะที่กำลังแข่งขันกระดานที่หนึ่งร้อยนั้น,จงซานที่สัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่หนักหน่วงรุนแรง,ทว่าหลังจากชนะแล้ว,ความเบาสบายก็ไหลไปทั่วร่างแขนขาทั้งสี่แม้แต่กระดูก,จงซานที่มีเข้าใจความรู้สึกยินดีนี้มันผ่านมาเนิ่นนานเท่าใดแล้ว.
ทันใดนั้น,จงซานที่รู้สึกราวกับว่าความรู้สึกกดดันที่ซ่อนอยู่ในอดีตได้สลายหายไป,ความรู้สึกจิตใจที่กำลังถูกปรับแต่งอีกครั้ง.
นี่คือการยกระดับเขตแดนการเดินหมากอย่างงั้นรึ?
จงซานเชื่อว่าการได้เดินหมากกับซือหม่าจงเหิงในครั้งนี้,ทำให้อารมรณ์และฝีมือของเขาพัฒนาไปอีกขั้นหนึ่ง.
"ชนะหนึ่งร้อยกระดาน,ข้ามีสิทธิ์ได้เดินทางไปยังเทือกเขาม่านหมอกแล้ว,จงซานเจ้าทำได้ดีมาก!"กงจูจิวเหว่ยที่เต็มไปด้วยความดีใจ,พร้อมกับนำบัตรบันทึกออกมา,พร้อมกับเต้นไปมาด้วยความตื่นเต้น.
จงซานที่ลุกขึ้นกวาดตามองไปยังรอบๆ,มีมือหมากกว่าหนึ่งแสนคนที่มาชมการแข่งขันนี้,ถึงกับทำให้เขาพูดไม่ออกเลยทีเดียว,จากนั้นกงจูจิวเหว่ยก็นำเขาออกไปจากลานการแข่งขัน.
จงซานจากไปแล้ว,หากแต่เหล่ามือหมากที่ยังคงอยู่ต่างก็พูดคุยกันเสียงดัง.
"เซิ่งหวังต้าเจิ้ง,ทรงพลังจริงๆ!"
"ซือหม่าจงเหิง,คาดไม่ถึงเลยว่าจะพ่นโลหิตออกมาเลยอย่างงั้นรึ?
"เฮ้เฮ้ไม่เช่นนั้นจะเป็นเซิ่งหวังได้อย่างไร?
ไม่ใช่ว่าเซิ่งหวังจะต้องแข็งแกร่งผิดปรกติอยู่แล้วหรอกรึ?"
"ดูเหมือนจากนี้,คนของตระกูลซือหม่า,กับเซิ่งหวังจงคงจะเป็นปฏิปักษ์กันมายิ่งขึ้นไปอีก."
...
ตำหนักราชวงศ์,บนเทือกเขาใจกลางชิงชิว.
ที่ด้านหน้านั้นมีเซิ่งหวังไท่ชูและเซียนเซิงหลี่ที่ทำการวางหมาก,ที่จงซานและซือหม่าจงเหิงเดินกันก่อนหน้านี้.
เจ้าหน้าที่สองคนที่ทำการวางหมากจำลองตามลำดับที่คนทั้งสองได้วาง.
"เรียนเซิ่งหวัง,หลังจากที่จงซานวางหมากลง,ต้าเหรินหมาก็ใช้เวลาคิดหนึ่งวันหนึ่งคืน,จากนั้นก็พ่นโลหิตคำโต,และพ่ายแพ้ไปในทึ่สุด!"เจ้าหน้าที่คนหนึ่งกล่าว.
เซิ่งหวังไท่ชูพยักหน้า,จากนั้นเจ้าหน้าที่ทั้งสองก็ถอยออกไปในทันที.
"เซียนเซิงหลี่,ท่านมีความเห็นว่าอย่างไร?"เซิ่งหวังไท่ชูที่สอบถามออกไป.
"จงซานที่ได้สร้างความศัตรูในเวลาเดียวกัน,เขาได้ทำลายวิถีหมากของซือหม่าจงเหิงไป,การจะฟื้นฟูกลับมา,หนึ่งปีหรือแทบเป็นไปไม่ได้เลย!"เซียนเซิงหลี่กล่าว.
"จงซาน?
เซิ่งหวังต้าเจิ้ง,วิถีหมากช่างน่าเกรงขามนัก!
เป็นวิถีหมากที่ลึกล้ำ!"เซิ่งหวังไท่ชูที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"ไม่,ข้าคิดว่าเซิ่งหวังนั้นมีฝีมือที่ยอดเยี่ยมกว่าเขา!"เซียนเซิงหลี่ที่เผยยิ้มออกมา.
"หืม!"
"เซิงหวังต้องการกำราบความอหังการของจงซานด้วยซือหม่าจงเหิง,และกำราบความอหังการของตระกูลซือหม่าไปด้วยเช่นกัน,นับเป็นการกระทำที่ยอดเยี่ยม,ภายใต้สวรรค์นี้,ข้ามันใจว่าวิถีหมากของเซิ่งหวังลึกล้ำที่สุด!"เซียนเซิงหลี่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"เจ้าคิดจริงๆรึ?"เซิ่งหวังไท่ชูที่กล่าวออกไปเบาๆ.
เซียนเซิงหลี่จ้องมองไปยังเซิ่งหวังไท่ชูพร้อมกับขมวดคิ้วไปมา,และฝืนยิ้มออกมาพร้อมกับกล่าวออกมาว่า,"ความคิดของเซิ่งหวังนั้นลึกล้ำ,เฉินได้คาดเดาเอาไว้หลายเรื่อง,นอกจากนี้,ยังไม่ชัดเจนนัก!"
"รับรู้หลายเรื่อง,พอแล้ว! ไม่จำเป็นต้องคิดอีกแล้ว."เซิ่งหวังไท่ชูที่กล่าวปัดทันที.
เห็นเซิ่งหวังไท่ชูไม่เต็มใจที่จะกล่าว,เซียนเซิงหลี่ที่พยักหน้ารับในทันที,"ครับ!"
"หนึ่งแสนปีแล้ว,หมากกลที่เทือกเขาม่านหมอกไม่สามารถแก้ไขได้,การชุมนุมครั้งนี้,เจ้าควรจะไปด้วยตัวเอง!"เซิ่งหวังไท่ชูที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
"รับทราบ!"
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น