Immortality Chapter 854 To fighting Sima Zongheng

Immortality Chapter 854 To fighting Sima Zongheng

นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 854 ต่อสู้กับซือหม่าจงเหิง.

Chapter 854 To fighting Sima Zongheng

对战司马纵横

  ต่อสู้กับซือหม่าจงเหิง.

"ลุงสอง,ท่านคิดว่าวิถีหมากเช่นนี้ไปต่ออย่างไร?"ซือหม่าเฉียนจวินที่จ้องมองซือหม่าจงเหินด้วยความคาดหวัง.

ดวงตาของซือหม่าจงเหิงที่หรี่ตาเล็กลง,จากนั้นหมากสีขาวที่วางลงไปบนกระดานในทันที.

”!”

เมื่อหมากของเขาวางลงไปแล้ว,รู้สึกราวกับว่าลมหนาวเย็นที่ถูกปัดเป่าออกไป,กระแสหมากที่เปลี่ยนไปในทันที.

"ทะลวง,ลุงสอง,ท่านสามารถทะลวงวิถีหมากของจงซานได้แล้ว."ซือหม่าเฉียนจวินที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.

"อืม!"ซือหม่าจงเหิงที่พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ.

"เขาชนะข้าสามตามรวด,ทำให้ข้าต้องกล้ำกลืนความอับอาย,หากข้าได้มาปรึกษากับลุงสองก่อน,ก็คงจะดี."ซือหม่าเฉียนจวินที่เผยท่าทางเศร้าสร้อย.

"ไม่,เจ้าไม่ใช่คู่มือของเขา!"ซือหม่าจงเหิงที่ส่ายหน้าไปมา.

"ทำไม?"

"ฝีมือของจงซานนั้น,ไม่ได้อยู่ในเขตแดนอี้แล้ว,บางที่เขาคงเข้าใกล้เขตแดนเต๋าแล้ว,เจ้าเพิ่งเข้าสู่เขตแดนอี้ได้ไม่นาน,ยังยากที่จะชนะเขาได้!"ซือหม่าจงเหิงที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.

"เขตแดนเต๋าอย่างงั้นรึ? นี่จงซานเข้าสู่เขตแดนเต๋าแล้วอย่างงั้นรึ?"ซือหม่าเฉียนจวินที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ.

"ไม่,ข้าบอกว่าเขานั้นได้เข้าใกล้เขตแดนเต๋าแล้ว,ตอนนี้เขาน่าจะยังอยู่ในเขตแดนอี้,เขาที่บำเพ็ญก้าวไปตามวิถีราชา,ซึ่งมีภารกิจมากมายของเหล่าราชาที่ต้องทำ,เขาจะเอาเวลาใหนกันมาพัฒนาวิถีแห่งหมากกัน? ดังนั้นข้าจึงยังพอรับมือเขาได้อยู่ยังไงล่ะ? ข้ามั่นใจว่าเขาอยู่ในเขตแดนอี้แน่นอน."ซือหม่าจงเหิงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"ลุงสองแล้วท่านล่ะ?"ซือหม่าเฉียนจวินที่กล่าวสอบถามออกมา.

"ข้านะรึ? ข้าเองก็เข้าใกล้เขตแดนเต๋าแล้ว,หากไม่เพราะว่าต้องดูแลตระกูลซือหม่าด้วยล่ะก็,คงจะก้าวไปถึงเขตแดนเต๋าแล้ว,ตระกูลเราคงมีเพียงแค่ท่านอ๋องน้อยเท่านั้น."ซือหม่าจงเหิงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"ท่านอ๋องน้อย? ประมุขน้อยนะรึ? นี่ท่านอ๋องน้อยก้าวไปถึงเขตแดนเต๋าแล้วรึ?"ซือหม่าเฉียนจวินที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.

"ใช่แล้ว,อ๋องน้อยได้ก้าวไปถึงเขตแดนเต๋าแล้ว,การชุมนุมที่เทือกเขาม่านหมอกครั้งนี้,ตระกูลซือหม่าของพวกเรา,ทุกคนจะจับจ้องมองแต่ท่านอ๋องน้อย."ซือหม่าจงเหิงกล่าว.

"เรียนเส้าเหยี่ย!"ที่ด้านนอกได้ยินเสียงของบ่าวรับใช้ดังขึ้นในทันที.

"เข้ามา!"ซือหม่าเฉียนจวินที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

จากนั้น,ผู้ใต้บังคับบัญชาผู้หนึ่งก็เข้ามา.

"มีเรื่องอะไร?"

"รายงานเส้าเหยี่ย,ตามที่ท่านได้สั่งให้พวกเราเฝ้าสนามแข่งขันหมากล้อม,ดูเหมือนว่าเมื่อสักครู่นี้จงซานจะปรากฏตัวขึ้นมาอีกแล้ว,เขากำลังเข้าแข่งขันกับคนอื่นๆอยู่."ผู้ใต้บังคับบัญชากล่าวรายงาน.

"อะไร? จงซานออกมาอีกแล้วรึ? เขาออกมาได้อย่างไร?"ซือหม่าเฉียนจวินที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.

ซือหม่าจงเหิงที่ดวงตาหรี่เล็กลง,มีประกายแห่งความสงสัยปรากฏขึ้นมา.

"ลุงสอง,ท่านคิดว่าอย่างไร?"ซือหม่าเฉียนจวินที่ขมวดคิ้วไปมา.

"ไป,ไปดูกัน!"ซือหม่าจงเหิงกล่าว.

"ครับ!"

...........

บนสนามแข่งขันหมากล้อม.

ในเวลานี้ภายในสนามแข่งขันเต็มไปด้วยความคึกครึ้น,ผู้คนมากมายต่างก็ล้อมรอบจับจ้องมองการแข่งขันที่ใจกลางสนาม.

เพราะว่าในเวลานี้ที่ใจกลางนั้นมีการแข่งขันนัดพิเศษ,เดินหมาก,หนึ่งต่อสิบสนาม.

จงซานที่มาถึงก่อนหน้านี้นั้นสร้างความสนใจต่อเหล่ามือหมากเป็นจำนวนมาก,ด้วยเขาที่เป็นเซิ่งหวังต้าเจิ้ง.

เซิ่งหวังต้าเจิ้ง? นับตั้งแต่เขาปรากฏตัวขึ้นมา,หลังจากกระดานแรกแล้ว,หลังจากนั้นก็แข่งหกกระดาน,ผู้คนมากมายต่างก็ต้องการเดินหมากกับเขา.

กับการเดินตัวต่อตัวนั้นไม่มีใครสามารถเทียบได้.

ในเวลาเดียวกันนั้น,เจ้าหน้าที่จึงได้นำกระดานพิเศษ,เป็นกระดานที่ล้อมล้อมคนหนึ่งคน,การ์ดของจงซานหนึ่งใบสามารถรับการท้าทายพร้อมกับถึงสิบกระดานเลยทีเดียว.

จงซานหนึ่งต่อสิบอย่างงั้นรึ?

ในเวลานี้มีเหล่ามือหมากมากมายที่แย่งที่เพื่อเข้าแข่งขัน.

กงจูจิวเหว่ยเต็มไปด้วยความตื่นเต้น,ยอดเยี่มย,ดีเยี่ยม,เหมินเค่อของนางฝีมือยอดเยี่ยมมาก.

จงซานที่นั่งอยู่ตรงกลาง,ขณะเสียบบัตรเข้าไปพร้อมต่อสู้กับเหล่ามือหมาก.

หนึ่งต่อสิบ,จงซานไม่ได้รู้สึกหวั่นเกรงแต่อย่างใด,นี่ถือว่าเป็นการพัฒนาฝีมืออย่างหนึ่ง,หลังจากนั้นหนึ่งชั่วยาม,จงซานก็สามารถเอาชนะคนทั้งสิบคนได้.

จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นชุดต่อไป,แทบไม่จำเป็นต้องคิดอะไรมาก,แม้แต่แข่งกับคนสิบคนก็ไม่มีใครสามารถต้านทานเขาได้.

จงซานมีฝีมือในการเดินหมากที่ร้ายกาจมาก.

ชนะหนึ่งร้อยกระดาน,สำหรับจงซาน,ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องที่ง่ายดายเป็นอย่างมาก,เขาที่กำราบเหล่ายอดฝีมือที่ของสนามแห่งนี้ไปอย่างขาดลอย.

จงซานที่เอาชนะคนแล้วคนเล่า,กงจูจิวเหว่ยที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น,"เอาล่ะ,ชุดต่อไป,ชุดต่อไปเลย!"

เหล่ามือหมากต่างจ้องมองกงจูจิวเหว่ยด้วยความแปลกประหลาด,รู้สึกไม่ดีนัก,ราวกับว่าพวกเขาเป็นหมูที่ถูกต้อนให้ขึ้นไปบนเขียง,กลุ่มต่อไปรึ? ต่อเลย? กำลังต้อนพวกเขาเข้าคอกเพื่อเชือดสินะ.

ผลชนะและพ่ายพี่ออกมาชัดเจน,ทำให้บัตรของจงซานเวลานี้มีแต้มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ.

หนึ่งร้อยกระดาน,ดูเหมือนว่าจะใช้เวลาไม่นานเป็นแน่.

การชนะหนึ่งร้อยกระดานในชิงชิวใช่ว่าจะไม่มีใครทำได้,ทว่าแน่นอนว่าชนะหนึ่งร้อยกระดานในเวลาอันสั้นนั้นคงไม่มีอย่างแน่นอน.

จงซานที่ทำการแข่งขันไปถึงเก้ากลุ่ม,ตลอดเวลาหนึ่งวันหนึ่งคืน,ในเวลานี้เหล่ามือหมากเริ่มรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาแล้ว.

กับความรวดเร็วเช่นนี้,ชนะหนึ่งร้อยกระดานในเวลาอันสั้น,มันจะเป็นเรื่องที่เกินจริงไปหรือไม่?

99 แต้ม,เวลานี้บนบัตรจงซานปรากฏหมายเลข 99 แล้ว.

"ชนะ 99 กระดานแล้ว,ขาดอีกหนึ่ง,ใครจะเป็นคนต่อไป?"กงจูจิวเหว่ยที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น,ราวกับว่านางเองเป็นคนชนะ.

ทว่าเหมือนกับซือหม่าเฉียนจวินในวันนั้น,เหลือกระดานสุดท้าย,ไม่มีใครที่กล้าต่อกร,จนท้ายที่สุดกลายเป็นจงซานที่ออกมาจัดการเขาไป.

"ชนะ 99 กระดานอย่างงั้นรึ? เซิ่งหวังจงมีฝีมือในวิถีหมากจริงๆ!"จากในฝูงชน,เสียงที่มืดคลึ้มเย็นชาก็ปรากฏขึ้นในทันที.

ที่ไกลออกไปนั้น,เหล่ามือหมากที่จ้องมองออกไป,เผยให้เห็นคนสองคน,ซือหม่าจงเหิงและซือหม่าเฉียนจวิน.

เป็นซือหม่าจงเหิงที่เป็นคนกล่าวออกมาก่อนหน้านี้นั่นเอง.

เหล่ามือหมากมากมายต่างดวงตาเปล่งประกาย,ต้องไม่ลืมว่าไม่กี่วันก่อนจงซานได้สร้างความอับอายให้กับซือหม่าเฉียนจวินเขาที่เป็นคนหยุดการชนะ 99 กระดานของซือหม่าเฉียนจวินเอาไว้,ในเวลานี้ดูเหมือนว่าเขาจะมาล้างอายเอาคืนโดยได้นำลุงของเขามาอย่างงั้นรึ?

ซือหม่าจงเหิง,เหล่ามือหมากมากมายต่างก็รู้ถึงฝีมือที่แข็งแกร่งของเขาดี,เขาที่เคยชนะร้อยกระดานอย่างง่ายดาย,ถือว่าเป็นหนึ่งปรมาจารย์วิถีแห่งหมากเช่นกัน,ภายในชิงชิวนี้นับเป็นตัวตนระดับต้นๆ.

ได้ยินข่าวลือมาว่าซือหม่าจงเหิงนั้นได้เข้าสู่เขตแดนอี้มาหลายพันปีแล้ว,ตอนนี้ล่ะจะมีฝีมือขนาดใหน? เขามาที่นี่เพื่อแก้แค้นให้กับซือหม่าเฉียนจวินอย่างงั้นรึ?

กับการปรากฏตัวขึ้นมาในทันทีทันใดเช่นนี้ จากที่ไม่เคยปรากฏตัวขึ้นที่นี่เลย,เห็นได้อย่างชัดเจนว่ามาเพื่อต่อสู้กับจงซาน?

"ชื่นชมเกินไปแล้ว,ต้าเหรินซือหม่าจงเหิง!"จงซานที่เงยหน้าขึ้นมอง.

สายตาของทั้งคู่ที่สบตากันเต็มไปด้วยความเย็นชา.

ซือหม่าจงเหิงไม่สามารถลงมือกับจงซานได้,ส่วนจงซานเองก็ไม่มีความประทับใจอันใดกับซือหม่าจงเหิง.

"ซือหม่าเฉียนจวิน,เจ้าต้องการทำอะไร? แพ้แล้วพาลถึงกับตามตัวอาวุโสมาแก้แค้นอย่างงั้นรึ?"กงจูจิวเหว่ยที่แค่นเสียงเหยียดหยัน.

พรึบ!!!

สายตาของทุกคนที่จดจ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน,คนนับหมื่นคนที่จ้องมอง,ถึงแม้นว่าจะมีหน้าหนาอย่างที่สุดก็เปลี่ยนเป็นแดงซานได้เช่นกัน,ซือหม่าเฉียนจวินที่ไม่สนใจกงจูจิวเหว่ย,ทว่าจ้องมองอย่างข่มขืนไปยังจงซาน.

"ได้ยินว่าเซิ่งหวังใช้ความแข็งแกร่งของวิถีหมากดูแคลน หลานตัวเล็กของข้าอย่างงั้นรึ? นี่ใช่สิ่งที่บุรุษที่แท้จริงควรทำอย่างงั้นรึ?!"ซือหม่าจงเหิงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

ท่าทางน้ำเสียงของซือหม่าจงเหิง,ที่เต็มไปด้วยความโกรธแฝงอยู่.

"ดูแคลนอย่างงั้นรึ? จะกล่าวเช่นนั้นได้อย่างไร? การแข่งขันนั้น,เป็นซือหม่าเฉียนจวินที่ดื้อรั้นต้องการแข่งขันกับข้าเองและยังเป็นการแข่งขันต่อหน้าฝูงชน,ส่วนเกี่ยวกับเรื่องที่บุรุษที่แท้จริงควรทำนั้น,ต้าเหรินซือหม่าจงเหิงท่านที่ไม่มีอำนาจตัดสินใจ,แต่เพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวไร้ซึ่งความเคารพต่ออาณาจักร,ผนึกพลังฝึกตนของข้า,กล่าวหาข้าว่าเป็นผู้ร้ายและส่งข้าเข้าคุกนรก 18 หลุม,นี่คือสิ่งที่บุรุษที่แท้จริงควรทำอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างไม่เกรงใจ.

เสียงของฝูงชนที่ดังอื้ออึงขึ้นในทันที,เห็นได้ชัดเจนว่าทุกคนตะลึงกับการกระทำของซือหม่าจงเหิง,แน่นอนว่าเหล่าอาณาจักรเมืองขึ้นโดยปรกติทุกคนจะถูกส่งตัวไปอาศัยที่พื้นที่ตำหนักจื่อหวง,แต่ซือหม่าจงเหิงกับส่งเซิ่งหวังเข้าไปอยู่ในนรก 18 ขุมรึ? กับการกระทำเช่นนี้,นับว่าเป็นคนที่มีจิตใจคับแคบ,ไม่ใช่สิ่งที่บุรุษที่แท้จริงควรทำ.

กับการโต้เถียงกันของจงซานและซือหม่าจงเหิงสร้างความสนใจให้กับผู้คนมากมาย,ภายในศาลเทวะไท่ชูแห่งนี้,ซือหม่าจงเหิงนับว่าเป็นคนที่มีชื่อเสียง,จงซานที่จงใจแต้มสีให้กับเขา,โดยที่ไม่ได้รู้สึกหวั่นเกรงแม้แต่น้อย,เพื่อที่จะยับยั้งไม่ให้เขาเข้ามายุ่งกับจงซานมากจนเกินไป.

เป็นความจริง,เมื่อได้ยินคำพูดของจงซานแล้ว,แววตาของซือหม่าจงเหิงที่เผยความโกรธเกรี้ยวออกมาเล็กน้อย,ทว่าก็เก็บซ่อนเอาไว้อย่างรวดเร็วเช่นกัน.

"ก็ดี,ข้าจะดูว่าเจ้านั้นมีความสามารถขนาดใหน?"ซือหม่าจงเหิงที่กล่าวออกมาด้วยความเย็นชา.

ซือหม่าจงเหิงต้องการเล่นหมากล้อมอย่างงั้นรึ? เหล่ามือหมากที่เผยท่าทางประหลาดใจ,จากนั้นก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา,ต้องไม่ลืมว่านี้จะกลายเป็นสองยอดฝีมือในการเดินหมากปะทะกัน,จะไม่ให้พวกเขาสนใจได้อย่างไร.

"เจ้าว่าอย่างไร?"กงจูจิวเหว่ยที่จ้องมองไปยังจงซาน.

ต้องไม่ลืมว่า,กงจูจิวเหว่ยนั้นรับรู้ความแข็งแกร่งของซือหม่าจงเหิงดี,เขาที่หวั่นเกรงว่าเหมินเค่อของนางจะพบกับความยากลำบากจนสูญสิ้นกำลังใจ.

"กลัวรึ? หากกลัวก็จงคุกข่าลง,โขกศีรษะสามครั้งให้ข้า,แล้วข้าจะไม่เอาความกับเรื่องในอดีต!"ซือหม่าเฉียนจวินที่กล่าวออกมาด้วยความอหังการ.

จงซานที่ไม่สนใจซือหม่าเฉียนจวินแม้แต่น้อย,ทว่าจ้องมองไปยังซือหม่าจงเหิง,แล้วกล่าวออกมาเล็กน้อย"หากว่ามีบัตรแข่งละก็,ข้าจำเป็นต้องเก็บแต้มสุดท้าย,ข้าต้องการจะเห็นความพ่ายแพ้ของเจ้า,ว่าจะทำขายหน้าเหมือนกับหลานของตัวเองที่เคยทำไว้หรือไม่!"

"เจ้าพูดว่าอะไรนะ?"ซือหม่าเฉียนจวินที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.

ซือหม่าจงเหิงที่ขวางเอาไว้,ไม่ให้ซือหม่าเฉียนจวินเอะอะโวยวาย,ก่อนที่จะนำบัตรของตัวเองออกมา,เป็นบัตรที่ไม่ได้ใช้มานานนับสิบปี.

"มาดูกันว่าใครจะได้หัวเราะเป็นคนสุดท้าย!"ซือหม่าจงเหิงที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.

พื้นที่รอบๆถูกเปิดกว้างออกมาในทันที.

ซือหม่าจงเหิง ปะทะ จงซาน!

คนทั้งสองที่นั่งประจำที่,จงซานถือหมากสีดำ,ซือหม่าจงเหิงถือหมากสีขาว,ทายหมาก,จงซานเป็นคนเปิดกระดาน.

หมากสีดำ,วางลงในตำแหน่งเทียนหยวนในทันที!

หมากแรก,ที่จงซานเคยใช้ต่อสู้กับซือหม่าเฉียนจวินก่อนหน้านี้.

"จุดเทียนหยวนอย่างงั้นรึ? จงซานไม่ต้องการเอาชนะอย่างงั้นรึ?"

"ก็ไม่แน่,บางที่อาจจะเป็นแผนการก็ได้,รอดูไปก่อน.

ระหว่างนี้,จงซานและซือหม่าจงเหิงที่ต่างก็เริ่มวางหมาก,ผ่านมาหนึ่งชั่วยาม,พวกเขาวางหมากนับร้อยแล้ว.

นับตั้งแต่จงซานเริ่มวางหมาก,เหล่ามือหมากต่างก็สัมผัสได้ถึงเขตแดนที่ยิ่งใหญ่,สัมผัสได้ถึงสายน้ำที่กำลังหลั่งไหลลงสู่ทะเล.

ส่วนหมากของซือหม่าจงเหิงนั้น,ดูแข็งแกร่งทรงพลัง,ราวกับขุนเขาขนาดใหญ่,ที่ไม่มีใครสามารถสั่นคลอนได้.

ขณะที่จงซานวางหมากที่ 108 ยามจื่อ,ใบหน้าของมือหมากก็เปลี่ยนไปในทันที.

ยามจื่อ (子时) คือเวลา 23.00 น. – 01.00.

เหล่ามือหมากที่จ้องมองลงไปในกระดาน,กลายเป็นเหม่อลอย,บนกระดานพวกเขาสัมผัสได้ถึงสนามรบ,กองทัพมากมายที่กำลังก่อสงคราม,โลหิตที่ไหลบ่าอาบไปทั่วหล้า.

"ฆ่า!"

"ฆ่า!"

จับจ้องมองกระดานหมากที่เห็นภาพลวงตา? จิตใจของพวกเขากำลังล่องลอย,จมจ่อมอยู่ในภาพมายา,ราวกับว่าได้เข้าร่วมรบ,ได้วิ่งตามกองทัพ,สัมผัสได้ถึงจิตสังหารและความรู้สึกที่เกิดขึ้นในสนามรบ.

ใบหน้าของซือหม่าเฉียนจวินที่เปลี่ยนเป็นขาวซีดขึ้นเรื่อยๆ,เขาไม่เคยพบเคยเห็นเรื่องเช่นนี้มาก่อน.

และทันใดนั้น,หมากของซือหม่าจงเหิงทุกคนที่ราวกับเห็นสายน้ำขนาดใหญ่ราวกับทางช้างเผือกที่กำลังไหลบ่าลงสู่สนามรบ.

นี่คือการต่อสู้ของยอดฝีมือ,ผู้อยู่ในวิถีแห่งหมาก,เหล่ามือหมากรอบๆที่มีความแข็งแกร่งไม่มาก,ใบหน้าที่กลายเป็นขาวซีดหมดแรง,ร่างกายที่เหนื่อยล้าถึงกับทรุดตัวลงนั่งกับพื้น,เหงื่อที่ไหลอาบไปทั่วร่าง,แม้แต่ไม่กล้าจ้องมองลงไปในกระดานหมากอีกครั้ง.

ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality

#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย

Author(s)

Guan Qi
Watching Chess

สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click

ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ

***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.