Immortality Chapter 853 Turning point
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 853 โอกาส
Chapter 853 Turning
point
"ต้องการสังหารข้าอย่างงั้นรึ?"แววตาของจงซานที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.
ซือหม่าซานเหลียงที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว,เขามองเห็นกระบี่ที่ทรงพลังก่อนหน้านี้ได้อย่างชัดเจน.
ตามข่าวที่เขาได้มา,เซิ่งหวังจงไม่ได้ใช้ดาบหรอกรึ?
ได้ยินมาว่าเขามีอุปกรณ์ต้าเซียนที่เป็นดาบจากการยกระดับของฟ้าดิน,แต่เมื่อกี้นี้คือเจตจำนงกระบี่,นี่หมายความว่าอย่างไร?
นี่เขาร้ายกาจขนาดนี้เลยรึ?
กลิ่นอายนี้มันกระบี่จูเซียนเทียม?
ใช่มันคือกลิ่นอายของกระบี่จูเซียนเทียม,ซือหม่าซานเหลียงเคยเห็นมาก่อน เขาที่เคยเห็นยอดฝีมือของตระกูลซือหม่า,พวกเขาที่พยายายามหลอมชุดกระบี่สังหารเซียนทั้งสี่ขึ้นมา.
กลิ่นอายของมัน,บางที่ดูเหมือนจะทรงพลังกลว่าของยอดฝีมือตระกูลซือหม่าด้วยซ้ำ.
เป็นไปไม่ได้,ซือหม่าซานเหลียงที่ส่ายหน้าไปมา,ภายในชิงชิวแห่งนี้,ไม่มีใครมีกระบี่จูเซียนแข็งแกร่งกว่าของที่นี่.
แต่เพียงกระบวนท่าเดียวก็สามารถตัดสินชัยชนะหรือพ่ายแพ้ได้เลย.
กระบี่ของซือหม่าซานเหลียงที่ระเบิดออกเป็นเสียงๆ,ซือหม่าซานเหลียงที่รับรู้ว่าตัวเองพ่ายแพ้แล้ว,ถึงแม้ว่านี่จะเป็นการลอบโจมตีแต่กลับไม่สามารถทำอะไรจงซานได้เลย,เขาไม่ได้ถูกซือหม่าจงเหิงผนึกพลังเอาไว้หรอกรึ?
ทำไมถึงเป็นเช่นนี้กัน?
ออกไปก็ตาย,อยู่ที่นี่ยังมีโอกาสลากจงซานตายไปด้วย.
แววตาของซือหม่าซานเหลียงที่ดูมุ่งมั่น,เขาที่สะบัดมือพร้อมกับนำเม็ดยาสีทองกินเข้าไปในทันที.
เม็ดยาป้องกายต้าเซียน,ที่ฟู่เหรินมอบให้.
เม็ดยาป้องกายต้าเซยีน,เม็ดยานี้เป็นเม็ดยาระดับต้าเซียน,เมื่อกลืนกินลงไปแล้ว,ภายในหนึ่งชั่วยามจะทำให้ร่างกายแข็งแกร่ง,เทียนเท่ากับอุปกรณ์ต้าเซียน,และยังเพิ่มพลังขึ้นกว่าเดิมสิบเท่า.
ในเวลานี้เขาไม่มีทางเลือกแล้วต้องการสังหารจงซาน,ไมว่าจะใช้วิธีใดก็ตาม,ด้วยพลังทั้งหมดที่เขามี.
ในเวลาเดียวกันจงซานที่ก้าวมาพร้อมกับฟาดฝ่ามือไปยังหน้าอกของซือหม่าซานเหลียง.
ทว่าในเวลานี้ร่างกายของซือหม่าซานเหลียงที่ถูกยกระดับด้วยเม็ดยาคุ้มกายตาเซียน,ทำให้มีพลังเพิ่มขึ้น,รอบๆร่างกายของเขาที่กลายเป็นสีทองไปแล้ว.
"เคร้ง!!"ฝ่ามือของจงซานกระแทกไปยังหน้าอกของซือหม่าซานเลียงทำให้เขากระเด็นถอยห่างออกไปห้าจั้ง.
ทว่าฝ่ามือของจงซานกลับไม่สามารถสังหารเขาได้.
"เอ๊ะ?"จงซานที่อุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ.
ฝ่ามือของเขา,แม้นว่าจะไม่สามารถจะสังหารซือหม่าเซียนหลียงได้,แต่อย่างน้อยควรจะกระเด็นออกไปหลายร้อยจั้ง,เพราะว่าพลังฝึกตนของซือหม่าเซียนเหลียงอยู่เพียงขั้นเซียนปฐพีขั้นปลายเท่านั้น.
แม้นว่าจงซานจะไม่ได้ใช้ฝ่ามือสะบั้นสวรรค์,ทว่าก็ไม่ใช่ฝ่ามือที่อ่อนแออย่างแน่นอน.
เป็นผลจากเม็ดยาที่เขากลืนกินไปก่อนหน้านี้นะรึ?
จงซานเพื่อที่จะยืนยันความจริง,ร่างกายของเขาที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็วไปปรากฏตัวขึ้นทีด้านหน้าซือหม่าซานเหลียง,พร้อมกับใช้ฝ่ามือประทับลงไปที่ด้านหลังของซือหม่าซานเหลียง.
ซือหม่าซานเหลียงที่ตกอกตกใจขึ้นมาทันที,ถึงแม้นว่าเขาจะกินเม็ดยาไปแล้ว,คาดไม่ถึงเลยว่าจะยังไม่ใช่คู่มือของจงซาน.
"เป็นไปไม่ได้,ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?"ซือหม่าซานเหลียงที่เต็มไปด้วยความตื่นตกอกตกใจ.
ซือหม่าซานเหลียงที่กลืนกินเม็ดยาคุ้มกายต้าเซียน,พลังฝึกตนที่เพิ่มขึ้นทันทีสิบเท่า,ทว่ากับยังไม่สามารถจัดการจงซานได้?ไม่แม้แต่โจมตีเขาได้เลยอย่างงั้นรึ?
จงซานที่พุ่งไปยังด้านหลังจงซือหม่าซานเหลียง,มือขวาของเขาที่ฟาดลงมากดร่างของซือหม่าซานเลียงเอาไว้.
"นั่นเม็ดยาอะไร?"จงซานที่กล่าวสอบถามออกมา.
ซือหม่าซานเหลียงที่ตอบโต้จงซานรึ? เขาที่หันหน้ากลับสะบัดร่างพร้อมกับนำกระบี่ออกมาฟาดฟันไปยังร่างจงซาน,ช่างน่าเสียดายไม่สามารถทำอะไรจงซานได้เลยแม้แต่นิดเดียว,ในเวลานี้เขาไม่แม้แต่สร้างบาดแผลให้กับจงซานได้อีกแล้วรึ?
จงซานที่โจมตีซือหม่าซานเหลียงหลายครั้ง,แต่น่าเสียดาย,ทำได้แค่ทำให้เขาลอยออกไปเท่านั้น.
กายเนื้อของซือหม่าซานเหลียงดูแข็งแกร่งทนทานเป็นอย่างมาก,ไม่สามารถสร้างรอยขีดข่วนได้เลย.
การต่อสู้ที่เกิดขึ้น,จงซานที่โจมตีซือหม่าซานเหลียงทั้งตบและฟาดออกไปหลายครั้ง,ยังไม่สะเทือนเลย,และในที่สุดที่มือขวาของเขาก็เปล่งประกายแสงสีเงินออกมา,จงซานเตรียมใช้ฝ่ามือสะบั้นสวรรค์.
ทว่าในเวลาเดียวกันนั้น,จงซานก็หยุดลงในทันที,เพราะว่าเขาสัมผัสได้มีใครบางคนที่กำลังพุ่งตรงมาจากพื้นที่ไกลออกไปด้วยความเร็วสูง.
เป็นความเร็วที่มากมายเกินกว่าจะคาดได้,พริบตาเดียวก็เคลื่อนมาถึงที่นี่แล้ว.
เสียงฝ่ามือตบดังสนั่น,ใบหน้าของซือหม่าซานเหลียงสะบัดลอยออกไปตามแรง.
เป็นกงจูจิวเหว่ยอย่างงั้นรึ?
จงซานจำได้,กับสาวงามที่หยดย้อย,ในชิงชิวมีเพียงนางคนเดียว.
"จะสั่งสอนคนจะต้องตบไปที่หน้า,มันถึงจะสะใจ,เจ้าไม่รู้อย่างงั้นรึ?"กงจูจิวเหว่ยที่ตำหนิจงซาน.
"หืม?"จงซานที่แสดงท่าทางงงวย.
"ข้าเห็นตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว,กระบี่ของเจ้าร้ายกาจมาก,ทว่าทำไมไม่ใช้มันจัดการไปเลยล่ะ?"กงจูจิวเหว่ยที่สอบถามออกไป.
จงซานขมวดคิ้วไปมา,ทว่าไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.
"ข้ารู้ๆ,เพราะว่าซือหม่าซานเหลียง,ขณะที่เจ้าเพิ่งเดินทางมาถึงชิงชิว,เขาได้ทำให้เจ้าได้รับความอับอาย,หลังจากนั้นเขายังส่งคนไปทำร้ายเจ้า,ตอนนี้ยังเข้ามาลอบสังหารเจ้า,เจ้าโกรธ,เลยไม่คิดที่จะให้เขาได้ตายเร็ว,ดังนั้นเจ้าจึงได้ทรมานเขา,สั่งสอนเขาใช่ใหม่ล่ะ?"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาราวกับรับรู้เป็นอย่างดี.
ได้ยินคำพูดดังกล่าว,จงซานที่รู้สึกประหลาดใจ,เขาหาได้ใช่คนเช่นนั้น,เพราะว่าเขาเห็นเม็ดยาพิเศษจึงต้องการดูผลของมัน,จึงได้ทุบตีซือหม่าซานเหลียงหลายๆกระบวนท่าต่างหาก.
อย่างไรก็ตาม,ในเมื่อกงจูจิวเหว่ยหาเหตุผลให้กับเขาแล้ว,ก็ไม่มีอะไรต้องปฏิเสธ.
จงซานที่พยักหน้ารับ,พร้อมกับวางแผนไปในทันที,ดวงตาของเขาที่เปล่งประกายเล็กน้อย.
จงซานที่ไม่ต้องการถูกกักบริเวณ,ทว่าเขาที่เป็นตัวประกันย่อมเคลื่อนไหวไปใหนมาใหนลำบาก,ดังนั้นเขาจึงคิดที่จะหาคนช่วยตัวเอง,ไม่เพียงแค่จะไม่ทำให้ถูกจับตา,ยังสามารถได้รับอิสระด้วย.
เขาที่ได้สร้างความโกรธเกรี้ยวให้คนกลุ่มหนึ่ง,จากนั้นก็เอาชนะคนกลุ่มหนึ่ง,สร้างความขัดแย้งขึ้นระหว่างคนสองกลุ่ม,ให้พวกเขาคิดว่าตัวเขานั้นเป็นเหมือนกับภัยพิบัติ.
เรื่องแรกที่จงซานทำ,คือสร้างความวุ่นวายในคุกชิงชิว,เรื่องนี้ซือหม่าซานเหลียงจำเป็นต้องรับหายนะไปเพียงคนเดียวแน่,นั่นก็เพื่อยั่วความโกรธของซือหม่าจงเหิง,จากนั้นเรื่องที่สองเขาได้สร้างความอับอายให้กับซือหม่าเฉียนจวิน.
เป็นการประกาศความเป็นปฏิปักษ์ต่อตระกูลซือหม่าโดยตรง.
อาศัยประโยชน์จากสถานการณ์ของตระกูลซือหม่าที่เป็นน้ำและไฟ,จงซานไม่จำเป็นต้องระมัดระวังมากจนเกินไป,การล่วงเกินเหล่าคนที่แข็งแกร่ง,ก็ต้องใช้ความแข็งแกร่งของฝ่าที่มีพลังสองแห่งเขาปะทะกัน,จากนั้นตัวเขาที่อยู่ตรงกลางความขัดแย้ง,ก็จะมีพื้นที่วางให้เดินได้สะดวก.
ดูเหมือนว่าการเล่นหมากล้อมจะบังเอิญเอาชนะใจของกงจูจิวเหว่ย,ซึ่งก่อนหน้านี้นางกำลังหากผู้สนับสนุนเพื่อต่อกรกับซือหม่าเฉียนจวินอยู่.
เห็นจงซานพยักหน้ารับ,กงจูจิวเหว่ยที่เผยท่าทางพึงพอใจเป็นอย่างมาก.
"!"ความเร็วของกงจูจิวเหว่ยนั้นรวดเร็วมาก,เป็นความเร็วที่แทบมองไม่เห็น,แม้แต่จงซานเวลานี้ยังต้องยอมรับว่าด้อยกว่านาง.
นางที่ตบหน้าซือหม่าซานเหลียงครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างรุนแรง.
ซือหม่าซานเหลียงที่ถูกตบอยู่เพียงฝ่ายเดียว.
"เห็นรึยัง,ในการสร้างความอับอายให้กับผู้คน,จะต้องตบไปที่ใบหน้านี้ล่ะ!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
มีเพียงแค่ร่างกายของซือหม่าซานเหลียงที่ได้รับการยกระดับ,ทว่าความแข็งแกร่งของเขานั้นไม่ได้ก้าวไปถึงระดับต้าเซียน,มีเหรอที่จะเป็นคู่มือของจงซานหรือกงจูจิวเหว่ยได้?
นอกจากนี้มีหรือที่เขาจะกล้าล่วงเกินกงจูจิวเหว่ย,ซือหม่าซานเหลียงทำได้แค่ทน,ไม่สามารถต่อต้านได้,ไม่กล้าที่จะต่อต้านอีกด้วย.
"ข้าเป็นคนของตระกูลซือหม่า,สบายใจไปเถอะ,เจ้าสังหารซานเส้าเหยี่ย,เจ้าจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย,ตระกูลซือหม่าของข้าจะต้องสังหารมันทุกคนที่ทำร้ายสายเลือดของตระกูลซือหม่า,ตระกูลซือหม่าจะทำให้เจ้าเป็นทาสของพวกเราตลอดกาล!"ซือหม่าซานเหลียงที่พยายามตะโกนออกมาเสียงดัง.
"ปัง!"จงซานที่ย่ำออกไป.
ใบหน้าของซือหม่าซานเหลียงถูกจงซานย่ำเหยียบเอาไว้.
"เห็นเจ้ามีความสุข,ข้าจึงต้องการปิดปากของเจ้าเอาไว้!"จงซานกล่าวออกมาด้วยเสียงดเย็นชา.
เสียงการต่อสู้ที่ดังขึ้นเป็นระยะ,ทำให้เหล่าองค์รักษ์รู้ตัวและเริ่มหลั่งไหลเขามา,ไม่ว่าอย่างไรที่นี่ก็เป็นตำหนักจื่อหวง,เมื่อพวกเขาพบกงจูจิวเหว่ยที่นี่,ทำให้เหล่าองค์รักษ์รู้สึกกลัวเกรงขึ้นมา.
โชคดีที่กงจูจิวเหว่ยไม่เป็นอะไร.
ทว่าเป็นอะไรที่แปลกที่ปรากฏใครบางคนร่างกายที่เป็นสีทอง,ใบหน้าของเขาถูกเหยียบเอาไว้,ไม่สามารถขยับได้.
"กงจู!"เหล่าองค์รักษ์ที่แสดงความเคารพออกมาในทันที.
ทว่ากงจูจิวเหว่ยนั้นไม่ได้สนใจพวกเขาแม้แต่น้อย,ดวงตาของนางถึงกับกลายเป็นวงรี",ข้ารู้แล้วการตบหน้าไม่ใช่ขอบเขตการสร้างความอับอายขั้นสุด,การเหยียบหน้า,ใช่การเหยียบหน้าสิถึงเป็นการสร้างความอับอายมากกว่า."
ใบหน้าของจงซานที่มืดคลุ้มเหยียบใบหน้าของซือหม่าซานเหลียงเอาไว้,โดยที่กงจูจิวเหว่ยกำลังเต้นไปมาด้วยความตื่นเต้นและตะโกนออกมาว่า,"ให้ข้าลองบ้าง!"
นางที่ผลักจงซานออกไป,ก่อนที่จะก้าวไปเหยียบแทน.
"กงจู,เขาคือ?"องค์รักษ์ที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"เขาสร้างความอับอายให้กับเหมิ่นเคอของข้า,ข้าจะสร้างความอับอายให้กับเขา,เขาจะทำให้เขาได้รับความอับอาย,จับเขาไว้,อย่าให้เขาขยับ!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"รับทราบ!"เหล่าองค์รักษ์ที่พูดไม่ออกเร่งรีบเข้าไปในทันที.
ซือหม่าซานเหลียงที่ถูกจับเอาไว้,ให้กงจูจิวเหว่ยเหยียบใบหน้า.
จงซานที่พูดไม่ออกเช่นกัน,ถึงแม้นว่าจงซานจะไม่ชอบซือหม่าซานเหลียง,ทว่าเขาไม่ได้สนใจที่จะทรมานแต่อย่างใด,นี่นับว่าเป็นโศกนาฏกรรมจริงๆ.
หลังจากเหยียบจนพึงพอใจแล้ว,กงจูจิวเหว่ยก็ก้าวออกมา.
ทว่าตอนนี้ผ่านไปหนึ่งชั่วยามแล้ว,ผลของยาที่หมดฤทธิ์,ทำให้เขาอยู่ในสภาพอ่อนแอ,ถูกเหล่าองค์รักษ์จับกุมไป.
"จงซานรับนี้ไป,ตามข้ามา!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาตรงๆ.
"หืม?"จงซานที่ไม่เข้าใจ.
"ข้าได้บอกเซิ่งหวังแล้ว,ข้าจะให้เจ้าเป็นเหมินเค่อของข้า."กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาตรงๆ.
"เหมินเค่อ?"จงซานที่แสดงท่าทางสงสัย.
"ใช่,เป็นเหมินเค่อของข้า,หลังจากนี้เจ้าไม่จำเป็นต้องเป็นนักโทษแล้ว,หลังจากนี้ติดตามข้า,ตราบเท่าที่เจ้ามีความสามารถ,ข้าสามารถมอบแต้มความดีความชอบให้กับเจ้าได้."กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"สะสมแต้มความดีความชอบรึ?
หมายความว่าอย่างไร?"
"เจ้าไม่รู้อย่างงั้นรึ?จริงสิ,เจ้าเพิ่งมาจากโลกใบเล็ก,ที่เรียกว่าแต้มความชอบนั้น,เป็นต้นว่าเจ้าชอบสนับสนุนขยายอาณาเขตของศาลเทวะไท่ชู,เจ้าสามารถได้รับแต้มหนึ่งพันแต้ม!"กงจูจิวเหว่ยที่เอ่ยออกมา.
"หืม?แล้วใช้ทำอะไร?
แล้วสะสมอย่างไร?"จงซานที่แสดงท่าทางสนใจ.
สามารถใช้กลับไปยังต้าเจิ้งได้หรือไม่?
"ราชันย์ของราชวงศ์ราชันย์จะสะสมแต้มความชอบจากโห่ว,เซิ่งซ่างราชวงศ์สวรรค์,จะสะสมความดีความชอบจากกง,ส่วนเจ้าที่เป็นเซิ่งหวัง,ควรจะสะสมความดีความขอบกับราชวงศ์!"กงจูจิวเหว่ยที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"ความดีความชอบจากราชวงศ์?"จงซษนที่พูดไม่ออก.
ราชวงศ์,ภายในศาลเทวะไท่ชู,นอกจากเซิ่งหวัง,ราชวงศ์,นับว่ามีน้อยมาก,ถ้าจำไม่ผิด,มีอ๋องสามคน,นอกจากอ๋องสามคนแล้ว,ก็ไม่สามารถได้รับแต้มความชอบแล้ว.
"เจ้าไม่ไปอย่างงั้นรึ?"กงจูจิวเหว่ยที่เอ่ยถาม.
"ไปสิ!"จงซานที่ตอบรับในทันที.
ดูเหมือนว่า,สิ่งที่พอทำได้คือเป็นเหมินเค่อของนาง,เพื่อที่จะรับอิสระในการเคลื่อนไหว,เกี่ยวกับสถานะของกงจูจิวเหว่ย,ทำให้จงซานรู้สึกสงสัยอยู่เหมือนกัน.
เซิ่งหวังคนหนึ่ง,ที่ดูเหมือนว่าจะเป็นคนที่ประสาทฉับไว,เหล่าเทียนเจียงต่างๆไม่สามารถเทียบได้,แต่ทำไมนางถึงได้ละเว้น
ตามใจกงจูจิวเหว่ยเพียงคนเดียว.
ดูเหมือนว่านางจะได้รับอำนาจและความไว้วางใจไม่น้อย,ว่าแต่กงจูจิวเหว่ยนี้เป็นใครกันแน่?
ในเวลาเดียวกันนี้,ที่พักส่วนตัวแห่งหนึ่งในชิงชิว.
ระหว่างที่ซือหม่าจงเหิงและซือหม่าเฉียนจวินที่กำลังเล่นหมากล้อมกันอยู่.
"ลุงสอง,ท่านรู้หรือไม่ว่าจงซานจงใจที่จะสร้างความอับอายในการเดินหมากของข้า!"ซือหม่าเฉียนจวินที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเกลียดชัง.
"จงซานที่ก้าวไปบนวิถีแห่งราชา,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีวิถีแห่งหมากด้วยอย่างงันรึ?"ดูเหมือนแผนการจัดการจงซานของเขาจะล้มไม่เป็นท่า,ทำให้ซือหม่าจงเหิงเต็มไปด้วยความเกลียดชังด้วยเช่นกัน.
Chapter 853 Turning
point
契机
โอกาส
"ต้องการสังหารข้าอย่างงั้นรึ?"แววตาของจงซานที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.
ซือหม่าซานเหลียงที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว,เขามองเห็นกระบี่ที่ทรงพลังก่อนหน้านี้ได้อย่างชัดเจน.
ตามข่าวที่เขาได้มา,เซิ่งหวังจงไม่ได้ใช้ดาบหรอกรึ?
ได้ยินมาว่าเขามีอุปกรณ์ต้าเซียนที่เป็นดาบจากการยกระดับของฟ้าดิน,แต่เมื่อกี้นี้คือเจตจำนงกระบี่,นี่หมายความว่าอย่างไร?
นี่เขาร้ายกาจขนาดนี้เลยรึ?
กลิ่นอายนี้มันกระบี่จูเซียนเทียม?
ใช่มันคือกลิ่นอายของกระบี่จูเซียนเทียม,ซือหม่าซานเหลียงเคยเห็นมาก่อน เขาที่เคยเห็นยอดฝีมือของตระกูลซือหม่า,พวกเขาที่พยายายามหลอมชุดกระบี่สังหารเซียนทั้งสี่ขึ้นมา.
กลิ่นอายของมัน,บางที่ดูเหมือนจะทรงพลังกลว่าของยอดฝีมือตระกูลซือหม่าด้วยซ้ำ.
เป็นไปไม่ได้,ซือหม่าซานเหลียงที่ส่ายหน้าไปมา,ภายในชิงชิวแห่งนี้,ไม่มีใครมีกระบี่จูเซียนแข็งแกร่งกว่าของที่นี่.
แต่เพียงกระบวนท่าเดียวก็สามารถตัดสินชัยชนะหรือพ่ายแพ้ได้เลย.
กระบี่ของซือหม่าซานเหลียงที่ระเบิดออกเป็นเสียงๆ,ซือหม่าซานเหลียงที่รับรู้ว่าตัวเองพ่ายแพ้แล้ว,ถึงแม้ว่านี่จะเป็นการลอบโจมตีแต่กลับไม่สามารถทำอะไรจงซานได้เลย,เขาไม่ได้ถูกซือหม่าจงเหิงผนึกพลังเอาไว้หรอกรึ?
ทำไมถึงเป็นเช่นนี้กัน?
ออกไปก็ตาย,อยู่ที่นี่ยังมีโอกาสลากจงซานตายไปด้วย.
แววตาของซือหม่าซานเหลียงที่ดูมุ่งมั่น,เขาที่สะบัดมือพร้อมกับนำเม็ดยาสีทองกินเข้าไปในทันที.
เม็ดยาป้องกายต้าเซียน,ที่ฟู่เหรินมอบให้.
เม็ดยาป้องกายต้าเซยีน,เม็ดยานี้เป็นเม็ดยาระดับต้าเซียน,เมื่อกลืนกินลงไปแล้ว,ภายในหนึ่งชั่วยามจะทำให้ร่างกายแข็งแกร่ง,เทียนเท่ากับอุปกรณ์ต้าเซียน,และยังเพิ่มพลังขึ้นกว่าเดิมสิบเท่า.
ในเวลานี้เขาไม่มีทางเลือกแล้วต้องการสังหารจงซาน,ไมว่าจะใช้วิธีใดก็ตาม,ด้วยพลังทั้งหมดที่เขามี.
ในเวลาเดียวกันจงซานที่ก้าวมาพร้อมกับฟาดฝ่ามือไปยังหน้าอกของซือหม่าซานเหลียง.
ทว่าในเวลานี้ร่างกายของซือหม่าซานเหลียงที่ถูกยกระดับด้วยเม็ดยาคุ้มกายตาเซียน,ทำให้มีพลังเพิ่มขึ้น,รอบๆร่างกายของเขาที่กลายเป็นสีทองไปแล้ว.
"เคร้ง!!"ฝ่ามือของจงซานกระแทกไปยังหน้าอกของซือหม่าซานเลียงทำให้เขากระเด็นถอยห่างออกไปห้าจั้ง.
ทว่าฝ่ามือของจงซานกลับไม่สามารถสังหารเขาได้.
"เอ๊ะ?"จงซานที่อุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ.
ฝ่ามือของเขา,แม้นว่าจะไม่สามารถจะสังหารซือหม่าเซียนหลียงได้,แต่อย่างน้อยควรจะกระเด็นออกไปหลายร้อยจั้ง,เพราะว่าพลังฝึกตนของซือหม่าเซียนเหลียงอยู่เพียงขั้นเซียนปฐพีขั้นปลายเท่านั้น.
แม้นว่าจงซานจะไม่ได้ใช้ฝ่ามือสะบั้นสวรรค์,ทว่าก็ไม่ใช่ฝ่ามือที่อ่อนแออย่างแน่นอน.
เป็นผลจากเม็ดยาที่เขากลืนกินไปก่อนหน้านี้นะรึ?
จงซานเพื่อที่จะยืนยันความจริง,ร่างกายของเขาที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็วไปปรากฏตัวขึ้นทีด้านหน้าซือหม่าซานเหลียง,พร้อมกับใช้ฝ่ามือประทับลงไปที่ด้านหลังของซือหม่าซานเหลียง.
ซือหม่าซานเหลียงที่ตกอกตกใจขึ้นมาทันที,ถึงแม้นว่าเขาจะกินเม็ดยาไปแล้ว,คาดไม่ถึงเลยว่าจะยังไม่ใช่คู่มือของจงซาน.
"เป็นไปไม่ได้,ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?"ซือหม่าซานเหลียงที่เต็มไปด้วยความตื่นตกอกตกใจ.
ซือหม่าซานเหลียงที่กลืนกินเม็ดยาคุ้มกายต้าเซียน,พลังฝึกตนที่เพิ่มขึ้นทันทีสิบเท่า,ทว่ากับยังไม่สามารถจัดการจงซานได้?ไม่แม้แต่โจมตีเขาได้เลยอย่างงั้นรึ?
จงซานที่พุ่งไปยังด้านหลังจงซือหม่าซานเหลียง,มือขวาของเขาที่ฟาดลงมากดร่างของซือหม่าซานเลียงเอาไว้.
"นั่นเม็ดยาอะไร?"จงซานที่กล่าวสอบถามออกมา.
ซือหม่าซานเหลียงที่ตอบโต้จงซานรึ? เขาที่หันหน้ากลับสะบัดร่างพร้อมกับนำกระบี่ออกมาฟาดฟันไปยังร่างจงซาน,ช่างน่าเสียดายไม่สามารถทำอะไรจงซานได้เลยแม้แต่นิดเดียว,ในเวลานี้เขาไม่แม้แต่สร้างบาดแผลให้กับจงซานได้อีกแล้วรึ?
จงซานที่โจมตีซือหม่าซานเหลียงหลายครั้ง,แต่น่าเสียดาย,ทำได้แค่ทำให้เขาลอยออกไปเท่านั้น.
กายเนื้อของซือหม่าซานเหลียงดูแข็งแกร่งทนทานเป็นอย่างมาก,ไม่สามารถสร้างรอยขีดข่วนได้เลย.
การต่อสู้ที่เกิดขึ้น,จงซานที่โจมตีซือหม่าซานเหลียงทั้งตบและฟาดออกไปหลายครั้ง,ยังไม่สะเทือนเลย,และในที่สุดที่มือขวาของเขาก็เปล่งประกายแสงสีเงินออกมา,จงซานเตรียมใช้ฝ่ามือสะบั้นสวรรค์.
ทว่าในเวลาเดียวกันนั้น,จงซานก็หยุดลงในทันที,เพราะว่าเขาสัมผัสได้มีใครบางคนที่กำลังพุ่งตรงมาจากพื้นที่ไกลออกไปด้วยความเร็วสูง.
เป็นความเร็วที่มากมายเกินกว่าจะคาดได้,พริบตาเดียวก็เคลื่อนมาถึงที่นี่แล้ว.
”เพลี๊ย!!!”
เสียงฝ่ามือตบดังสนั่น,ใบหน้าของซือหม่าซานเหลียงสะบัดลอยออกไปตามแรง.
เป็นกงจูจิวเหว่ยอย่างงั้นรึ?
จงซานจำได้,กับสาวงามที่หยดย้อย,ในชิงชิวมีเพียงนางคนเดียว.
"จะสั่งสอนคนจะต้องตบไปที่หน้า,มันถึงจะสะใจ,เจ้าไม่รู้อย่างงั้นรึ?"กงจูจิวเหว่ยที่ตำหนิจงซาน.
"หืม?"จงซานที่แสดงท่าทางงงวย.
"ข้าเห็นตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว,กระบี่ของเจ้าร้ายกาจมาก,ทว่าทำไมไม่ใช้มันจัดการไปเลยล่ะ?"กงจูจิวเหว่ยที่สอบถามออกไป.
จงซานขมวดคิ้วไปมา,ทว่าไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.
"ข้ารู้ๆ,เพราะว่าซือหม่าซานเหลียง,ขณะที่เจ้าเพิ่งเดินทางมาถึงชิงชิว,เขาได้ทำให้เจ้าได้รับความอับอาย,หลังจากนั้นเขายังส่งคนไปทำร้ายเจ้า,ตอนนี้ยังเข้ามาลอบสังหารเจ้า,เจ้าโกรธ,เลยไม่คิดที่จะให้เขาได้ตายเร็ว,ดังนั้นเจ้าจึงได้ทรมานเขา,สั่งสอนเขาใช่ใหม่ล่ะ?"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาราวกับรับรู้เป็นอย่างดี.
ได้ยินคำพูดดังกล่าว,จงซานที่รู้สึกประหลาดใจ,เขาหาได้ใช่คนเช่นนั้น,เพราะว่าเขาเห็นเม็ดยาพิเศษจึงต้องการดูผลของมัน,จึงได้ทุบตีซือหม่าซานเหลียงหลายๆกระบวนท่าต่างหาก.
อย่างไรก็ตาม,ในเมื่อกงจูจิวเหว่ยหาเหตุผลให้กับเขาแล้ว,ก็ไม่มีอะไรต้องปฏิเสธ.
จงซานที่พยักหน้ารับ,พร้อมกับวางแผนไปในทันที,ดวงตาของเขาที่เปล่งประกายเล็กน้อย.
จงซานที่ไม่ต้องการถูกกักบริเวณ,ทว่าเขาที่เป็นตัวประกันย่อมเคลื่อนไหวไปใหนมาใหนลำบาก,ดังนั้นเขาจึงคิดที่จะหาคนช่วยตัวเอง,ไม่เพียงแค่จะไม่ทำให้ถูกจับตา,ยังสามารถได้รับอิสระด้วย.
เขาที่ได้สร้างความโกรธเกรี้ยวให้คนกลุ่มหนึ่ง,จากนั้นก็เอาชนะคนกลุ่มหนึ่ง,สร้างความขัดแย้งขึ้นระหว่างคนสองกลุ่ม,ให้พวกเขาคิดว่าตัวเขานั้นเป็นเหมือนกับภัยพิบัติ.
เรื่องแรกที่จงซานทำ,คือสร้างความวุ่นวายในคุกชิงชิว,เรื่องนี้ซือหม่าซานเหลียงจำเป็นต้องรับหายนะไปเพียงคนเดียวแน่,นั่นก็เพื่อยั่วความโกรธของซือหม่าจงเหิง,จากนั้นเรื่องที่สองเขาได้สร้างความอับอายให้กับซือหม่าเฉียนจวิน.
เป็นการประกาศความเป็นปฏิปักษ์ต่อตระกูลซือหม่าโดยตรง.
อาศัยประโยชน์จากสถานการณ์ของตระกูลซือหม่าที่เป็นน้ำและไฟ,จงซานไม่จำเป็นต้องระมัดระวังมากจนเกินไป,การล่วงเกินเหล่าคนที่แข็งแกร่ง,ก็ต้องใช้ความแข็งแกร่งของฝ่าที่มีพลังสองแห่งเขาปะทะกัน,จากนั้นตัวเขาที่อยู่ตรงกลางความขัดแย้ง,ก็จะมีพื้นที่วางให้เดินได้สะดวก.
ดูเหมือนว่าการเล่นหมากล้อมจะบังเอิญเอาชนะใจของกงจูจิวเหว่ย,ซึ่งก่อนหน้านี้นางกำลังหากผู้สนับสนุนเพื่อต่อกรกับซือหม่าเฉียนจวินอยู่.
เห็นจงซานพยักหน้ารับ,กงจูจิวเหว่ยที่เผยท่าทางพึงพอใจเป็นอย่างมาก.
"!"ความเร็วของกงจูจิวเหว่ยนั้นรวดเร็วมาก,เป็นความเร็วที่แทบมองไม่เห็น,แม้แต่จงซานเวลานี้ยังต้องยอมรับว่าด้อยกว่านาง.
นางที่ตบหน้าซือหม่าซานเหลียงครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างรุนแรง.
ซือหม่าซานเหลียงที่ถูกตบอยู่เพียงฝ่ายเดียว.
"เห็นรึยัง,ในการสร้างความอับอายให้กับผู้คน,จะต้องตบไปที่ใบหน้านี้ล่ะ!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
มีเพียงแค่ร่างกายของซือหม่าซานเหลียงที่ได้รับการยกระดับ,ทว่าความแข็งแกร่งของเขานั้นไม่ได้ก้าวไปถึงระดับต้าเซียน,มีเหรอที่จะเป็นคู่มือของจงซานหรือกงจูจิวเหว่ยได้?
นอกจากนี้มีหรือที่เขาจะกล้าล่วงเกินกงจูจิวเหว่ย,ซือหม่าซานเหลียงทำได้แค่ทน,ไม่สามารถต่อต้านได้,ไม่กล้าที่จะต่อต้านอีกด้วย.
"ข้าเป็นคนของตระกูลซือหม่า,สบายใจไปเถอะ,เจ้าสังหารซานเส้าเหยี่ย,เจ้าจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย,ตระกูลซือหม่าของข้าจะต้องสังหารมันทุกคนที่ทำร้ายสายเลือดของตระกูลซือหม่า,ตระกูลซือหม่าจะทำให้เจ้าเป็นทาสของพวกเราตลอดกาล!"ซือหม่าซานเหลียงที่พยายามตะโกนออกมาเสียงดัง.
"ปัง!"จงซานที่ย่ำออกไป.
ใบหน้าของซือหม่าซานเหลียงถูกจงซานย่ำเหยียบเอาไว้.
"เห็นเจ้ามีความสุข,ข้าจึงต้องการปิดปากของเจ้าเอาไว้!"จงซานกล่าวออกมาด้วยเสียงดเย็นชา.
เสียงการต่อสู้ที่ดังขึ้นเป็นระยะ,ทำให้เหล่าองค์รักษ์รู้ตัวและเริ่มหลั่งไหลเขามา,ไม่ว่าอย่างไรที่นี่ก็เป็นตำหนักจื่อหวง,เมื่อพวกเขาพบกงจูจิวเหว่ยที่นี่,ทำให้เหล่าองค์รักษ์รู้สึกกลัวเกรงขึ้นมา.
โชคดีที่กงจูจิวเหว่ยไม่เป็นอะไร.
ทว่าเป็นอะไรที่แปลกที่ปรากฏใครบางคนร่างกายที่เป็นสีทอง,ใบหน้าของเขาถูกเหยียบเอาไว้,ไม่สามารถขยับได้.
"กงจู!"เหล่าองค์รักษ์ที่แสดงความเคารพออกมาในทันที.
ทว่ากงจูจิวเหว่ยนั้นไม่ได้สนใจพวกเขาแม้แต่น้อย,ดวงตาของนางถึงกับกลายเป็นวงรี",ข้ารู้แล้วการตบหน้าไม่ใช่ขอบเขตการสร้างความอับอายขั้นสุด,การเหยียบหน้า,ใช่การเหยียบหน้าสิถึงเป็นการสร้างความอับอายมากกว่า."
เหล่าองค์รักษ์ที่จำได้,นี่คือที่กุมตัวเซิ่งหวังจงซานไปคนแรกไม่ใช่รึ?
ซือหม่าซานเหลียง?
ใบหน้าของจงซานที่มืดคลุ้มเหยียบใบหน้าของซือหม่าซานเหลียงเอาไว้,โดยที่กงจูจิวเหว่ยกำลังเต้นไปมาด้วยความตื่นเต้นและตะโกนออกมาว่า,"ให้ข้าลองบ้าง!"
นางที่ผลักจงซานออกไป,ก่อนที่จะก้าวไปเหยียบแทน.
"กงจู,เขาคือ?"องค์รักษ์ที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"เขาสร้างความอับอายให้กับเหมิ่นเคอของข้า,ข้าจะสร้างความอับอายให้กับเขา,เขาจะทำให้เขาได้รับความอับอาย,จับเขาไว้,อย่าให้เขาขยับ!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"รับทราบ!"เหล่าองค์รักษ์ที่พูดไม่ออกเร่งรีบเข้าไปในทันที.
ซือหม่าซานเหลียงที่ถูกจับเอาไว้,ให้กงจูจิวเหว่ยเหยียบใบหน้า.
จงซานที่พูดไม่ออกเช่นกัน,ถึงแม้นว่าจงซานจะไม่ชอบซือหม่าซานเหลียง,ทว่าเขาไม่ได้สนใจที่จะทรมานแต่อย่างใด,นี่นับว่าเป็นโศกนาฏกรรมจริงๆ.
หลังจากเหยียบจนพึงพอใจแล้ว,กงจูจิวเหว่ยก็ก้าวออกมา.
ทว่าตอนนี้ผ่านไปหนึ่งชั่วยามแล้ว,ผลของยาที่หมดฤทธิ์,ทำให้เขาอยู่ในสภาพอ่อนแอ,ถูกเหล่าองค์รักษ์จับกุมไป.
"จงซานรับนี้ไป,ตามข้ามา!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาตรงๆ.
门客 (เหมินเค่อ) คนรับใช้,เป็นมือเป็นเท้า.
"หืม?"จงซานที่ไม่เข้าใจ.
"ข้าได้บอกเซิ่งหวังแล้ว,ข้าจะให้เจ้าเป็นเหมินเค่อของข้า."กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาตรงๆ.
"เหมินเค่อ?"จงซานที่แสดงท่าทางสงสัย.
"ใช่,เป็นเหมินเค่อของข้า,หลังจากนี้เจ้าไม่จำเป็นต้องเป็นนักโทษแล้ว,หลังจากนี้ติดตามข้า,ตราบเท่าที่เจ้ามีความสามารถ,ข้าสามารถมอบแต้มความดีความชอบให้กับเจ้าได้."กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"สะสมแต้มความดีความชอบรึ?
หมายความว่าอย่างไร?"
"เจ้าไม่รู้อย่างงั้นรึ?จริงสิ,เจ้าเพิ่งมาจากโลกใบเล็ก,ที่เรียกว่าแต้มความชอบนั้น,เป็นต้นว่าเจ้าชอบสนับสนุนขยายอาณาเขตของศาลเทวะไท่ชู,เจ้าสามารถได้รับแต้มหนึ่งพันแต้ม!"กงจูจิวเหว่ยที่เอ่ยออกมา.
"หืม?แล้วใช้ทำอะไร?
แล้วสะสมอย่างไร?"จงซานที่แสดงท่าทางสนใจ.
สามารถใช้กลับไปยังต้าเจิ้งได้หรือไม่?
"ราชันย์ของราชวงศ์ราชันย์จะสะสมแต้มความชอบจากโห่ว,เซิ่งซ่างราชวงศ์สวรรค์,จะสะสมความดีความชอบจากกง,ส่วนเจ้าที่เป็นเซิ่งหวัง,ควรจะสะสมความดีความขอบกับราชวงศ์!"กงจูจิวเหว่ยที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"ความดีความชอบจากราชวงศ์?"จงซษนที่พูดไม่ออก.
ราชวงศ์,ภายในศาลเทวะไท่ชู,นอกจากเซิ่งหวัง,ราชวงศ์,นับว่ามีน้อยมาก,ถ้าจำไม่ผิด,มีอ๋องสามคน,นอกจากอ๋องสามคนแล้ว,ก็ไม่สามารถได้รับแต้มความชอบแล้ว.
"เจ้าไม่ไปอย่างงั้นรึ?"กงจูจิวเหว่ยที่เอ่ยถาม.
"ไปสิ!"จงซานที่ตอบรับในทันที.
ดูเหมือนว่า,สิ่งที่พอทำได้คือเป็นเหมินเค่อของนาง,เพื่อที่จะรับอิสระในการเคลื่อนไหว,เกี่ยวกับสถานะของกงจูจิวเหว่ย,ทำให้จงซานรู้สึกสงสัยอยู่เหมือนกัน.
เซิ่งหวังคนหนึ่ง,ที่ดูเหมือนว่าจะเป็นคนที่ประสาทฉับไว,เหล่าเทียนเจียงต่างๆไม่สามารถเทียบได้,แต่ทำไมนางถึงได้ละเว้น
ตามใจกงจูจิวเหว่ยเพียงคนเดียว.
ดูเหมือนว่านางจะได้รับอำนาจและความไว้วางใจไม่น้อย,ว่าแต่กงจูจิวเหว่ยนี้เป็นใครกันแน่?
...
ในเวลาเดียวกันนี้,ที่พักส่วนตัวแห่งหนึ่งในชิงชิว.
ระหว่างที่ซือหม่าจงเหิงและซือหม่าเฉียนจวินที่กำลังเล่นหมากล้อมกันอยู่.
"ลุงสอง,ท่านรู้หรือไม่ว่าจงซานจงใจที่จะสร้างความอับอายในการเดินหมากของข้า!"ซือหม่าเฉียนจวินที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเกลียดชัง.
"จงซานที่ก้าวไปบนวิถีแห่งราชา,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีวิถีแห่งหมากด้วยอย่างงันรึ?"ดูเหมือนแผนการจัดการจงซานของเขาจะล้มไม่เป็นท่า,ทำให้ซือหม่าจงเหิงเต็มไปด้วยความเกลียดชังด้วยเช่นกัน.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น