Immortality Chapter 849 Nine
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 849 จิวเหว่ย.(เก้าหาง)
Chapter 849 Nine
"ซือหม่าเฉียนจวิน,ชนะ 99 กระดาน!"
ชนะ 99 กระดานอย่างงั้นรึ?
ทั่วทั้งสนามแข่งดังกระหึ่มเลยทีเดียว.
ซือหม่าเฉียนจวิน? ซือหม่า?
จงซานที่เอ่ยพึมพำไปมา.
"สารเลว,บัดซบ,เจ้าไม่ได้บอกเหรอว่าเจ้าสามารถชนะได้?
พ่ายแพ้?"ในกลุ่มคนเหล่านั้น,มีสตรีผู้หนึ่งที่กล่าวออกมาที่เต็มไปด้วยความดุร้าย.
เห็นได้ชัดเจนว่านางกำลังโกรธอยู่.
"กงจู,ฝีมือของใต้เท้าหม่านั้น,อยู่ในเขตแดนอี้เรียบร้อยแล้ว,ผู้น้อยด้อยกว่า!"ชายคนดังกล่าวที่โอดครวญด้วยความเศร้า.
"เจ้าต้องการให้ข้าทำอะไร?
เจ้าบอกว่ามีทักษะเดินหมากสูง,แล้วต้องการให้ข้ามอบตำแหน่งมรรคราระดับกลางให้เป็นการเฉพาะ,จะให้ข้าช่วยเจ้าไปเพื่ออะไร,ที่ข้าต้องการให้เจ้าเป็นเหมินเค่อมีประโยชน์อะไร?
ไร้ประโยชน์,เพ่ย!"เสียงโกรธเกรี้ยวของสตรีผู้หนึ่งที่ดังขึ้น.
ในเวลานั้น,จงซานที่กำลังแหวกฝูงชนเข้าไปด้านใน,เห็นมีใครบางคนที่ถูกเรียกว่ากงจู.
คนผู้นี้มีความงามที่เป็นหนึ่งสวมชุดสีแดงเพลิง,ไม่เท่านั้น,ไม่ว่าจะใบหน้า
หู ตา จมูก ริมฝีปาก,ดวงตา คิ้ว
ล้วนแล้วแต่ทรงเสน่ห์เพียงแค่เห็นหน้านางก็ทำให้ถูกล่อลวงเข้าให้แล้ว.
คนที่งดงามเช่นนี้จงซานจำได้เพียงแค่คนเดียวพอจะเทียบนางได้,นั่นก็คือนวีชิงเฮวย.
ความงามล่มเมือง,ความงามของนางดูเย้ายวนทรงเสน่ห์เหมือนกับปิศาจจิ้งจอก.
งดงามมาก,กลุ่มของผู้เข้าแข่งขันเดินหมากไม่น้อยที่เสียสมาธิไปเพียงแค่จับจ้องมองนาง.
ภายในอาณาจักรชิงชิวแห่งนี้,มีสาวงามอยู่มากมายที่ทำให้บุรุษลุ่มหลง,ทว่าคงจะไม่มีใครสามารถเทียบกับนางผู้นี้ได้แล้ว.
เพียงแค่ได้มองก็นับว่าเป็นบุญวาสนาของเหล่ามือหมากเหล่านี้แล้ว.
"กงจู,ท่านไม่สามารถตำหนิข้าได้,ใต้เท้าหม่าได้ก้าวไปถึงอาณาจักรอี้แล้ว,ผู้น้อยหาได้ใช่คู่ต่อสู้!"ชายในชุดสีดำ,ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความโศกเศร้า.
"ไม่ใช่คู่มืออย่างงั้นรึ?
ก่อนหน้านี้เจ้าบอกสิ่งใดกับข้า?
ตระกูลของเจ้าเป็นเหมินเค่อลำดับหนึ่งอย่างงั้นรึ? คู่ควรอย่างงั้นรึ? ไปให้พ้น,ไป!"สตรีคนดังกล่าวที่เตะออกไปในทันที.
ชายคนดังกล่าวไม่กล้าเอ่ยอะไรอีกเร่งรีบหนีไปในทันที.
"น่าโมโหนัก!"กงจูที่ยืนท้าวสะเอวบ่นพึมพำกับตัวเอง.
อย่างไรก็ตาม,ถึงแม้ว่านางจะเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวฉุนเฉียว,ทว่าด้วยความงามของนางที่โดดเด่นเป็นประกาย,ก็ยังสง่างามน่ามองอยู่เช่นเดิม,หลายๆคนที่ขมวดคิ้วเผยยิ้ม,กับท่าทางฉุนเฉียวของนาง.
ทว่าในเวลาเดียวกันอีกฝั่งหนึ่งของกระดานหมาก,ในเวลานี้มีบุรุษที่มีใบหน้าหล่อเหลาอยู่ผู้หนึ่ง.
ชายที่มีผมยาวสีเขียว,ดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความพอใจ,จ้องมองด้วยความใคร่ในตัวของกงจูอยู่เหมือนกัน,ซือหม่าเฉียนจวิน,ผู้ที่เหล่าคนต่างพากันอุทานเสียงดังก่อนหน้านี้นั่นเอง.
"กงจูจิวเหว่ย?
เหมิ่นเคอของท่านก็ไม่เท่าไหร่?"ซือหม่าเฉียนจวินที่เผยยิ้มอย่างชั่วร้าย.
"ชิ,เจ้าดีใจไปก่อนเถอะ,ในชิงชิวแห่งนี้ยังมีคนที่ก้าวไปถึงเขตแดนอี้อยู่อีกมากมาย."กงจูจิวเหว่ยแค่นเสียงเย็นชา.
"ทว่าข้านั้นชนะอีกหนึ่งกระดานก็จะครบร้อยกระดานแล้ว,ซึ่งก็จะมีคุณสมบัติได้เดินทางไปยังเหยี่ยนไห่(ทะเลหมอก)ในทันที,ทว่ากงจูจิวเหว่ยนั้นไม่มีสิทธิ์ที่จะไป!"ซือหม่าเฉียนจวินกล่าว.
ดูเหมือนว่าซือหม่าเฉียนจิน,กับผู้หญิงที่ไม่สามารถประจบได้,ทำให้เขาต้องแสดงความแข็งแกร่งออกมา,เพื่อพิชิตนาง,ซือหม่าเฉียนจวินที่กำลังมองดอกไม้งามที่สุดในชิงชิว,เขาที่กำลังใช้ความสามารถเพื่อที่จะเด็ดดอกไม้งามนี้,กับความงามนี้,คงไม่สามารถหาดอกที่สองได้แล้วในชิงชิว.
"เจ้า? หากดวงตะวันยังไม่ลับขอบฟ้า,ข้าจะไปหามาให้เจ้าดู!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ.
"ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้,แต่ว่าแล้วจะเป็นใครเล่า?"ซือหม่าเฉียนจวินที่กวาดตามองไปยังคนอื่นๆในทันที.
อาณาจักรอี้,ซือหม่าเฉียนจวินได้เดินทางไปบนวิถีแห่งหมากก้าวไปถึงขอบเขตอี้แล้ว,ใครล่ะจะกล้าท้ายทายเขา?
ชนะหนึ่งร้อยกระดาษ,ยากยิ่งกว่าใต่บันใดขึ้นสวรรค์ซะอีก,เหล่ามือหมากต่างก็จ้องมองบนบัตรของตัว,แทบจะไม่คาดหวังเลยแม้แต่น้อย.
การจะท้าทายกับผู้เชี่ยวชาญเขตแดนอี้,แทบจะเป็นการแส่หาความอัปยศเท่านั้น.
"ใครอยากตาย,ก็ดาหน้าเข้ามา?"ซือหม่าเฉียนจวินที่ดวงดาเบิกโพลงจ้องมองขณะพูด.
เหล่ามือหมากต่างก็ถอยหลังกันหงุดๆ,ใคร?
กับยอดฝีมืออัจฉริยะ,เขาที่อยู่ในระดับต้นๆมาหลายสิบปีแล้ว,ใครจะกล้าท้ายทายเขาล่ะ?
ทุกคนต่างก็รับรู้ว่าซือหม่าเฉียนจวินนั้นได้ก้าวไปสู่เขตแดนอี้แล้ว,มีเหรอที่จะมีคนแส่หาความอับอายให้กับตัวเอง.
"ไม่มีใครเข้ามาอีกแล้วรึไง.งั้นข้าจะเป็นคนเลือกเอง,จะเป็นใครก็ได้,เข้ามาได้เลย,ข้าจะให้รู้ถึงความร้ายกาจของข้าซือหม่าเฉียนจวิน!"ซือหม่าเฉียนจวินที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
เหล่ามือหมากที่เต็มไปด้วยความเศร้าใจ,เร่งรีบถอยหนีกันจ้าละหวั่น.
"ไม่มีใครแล้วรึไง!"ซือหม่าเฉียนจวินที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
เหล่ามือหมากมากมาย,ที่หัวใจเต้นระรั่วร้องอยู่ในใจ
ว่าตัวเองกำลังจะพบกับโชคร้ายแล้ว,ซือหม่าเฉียนจวิน,เป็นเส้าเหยี่ยคนสำคัญของตระกูลซือหม่า,ใครกันเล่าที่จะกล้าล่วงเกิน?
ถ้ารู้จะเป็นเช่นนี้พวกเขาคงไม่มา.
ขณะที่ทุกคนกำลังลุกลี้ลุกลน,จากในกลุ่มฝูงชนก็ปรากฏเสียงๆหนึ่งดังขึ้น.
"ซือหม่าเฉียนจวิน?"จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ใคร?"ซือหม่าเฉียนจวินที่ดวงตาเบิกกว้างเต็มไปด้วยความเย็นชา.
"ข้าจะเป็นคู่มือของเจ้าเอง!"จงซานที่ก้าวออกมา.
เหล่ามือหมากรอบๆเร่งรีบเปิดทางให้กับจงซานเดินทันที,ดี,มีเหยื่อที่จะเป็นตัวแทนของพวกเขาในที่สุด.
กงจูจิวเหว่ยที่แสดงท่าทางประหลาดใจจ้องมองไปยังจงซาน.
"เจ้าเป็นใคร?"ซือหม่าเฉียนจวินเอ่ยออกมาเสียงดัง.
"คนที่จะชนะเจ้า!"จงซานที่กล่าวออกมาตามตรง.
"ดีๆ!
เอาชนะเขาเลย."กงจูจิวเหว่ยที่ร้องออกมาด้วยความตื่นเต้นในทันที.
"ชิ,พูดจาใหญ่โต,ไม่กลัวจะกัดลิ้นตัวเองรึไง!"ซือหม่าเฉียนจินแค่นเสียงเย็นชา.
"กัดลิ้นตัวเองหรือไม่,ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าจะเป็นคนตัดสิน."จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
จงซานที่ยังคงสุขุม,ทุกๆคนที่รู้สึกว่าจงซานสงบเป็นอย่างมาก,ทว่าสุขุมแล้วมีประโยชน์อะไร?
มือหมากทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นคนสุขุมทั้งนั้น,เพียงแค่สุขุมแล้วเอาชนะซือหม่าเฉียนจวินได้อย่างงั้นรึ?
เขตแดนอี้,นี่คือเขตแดนในตำนานของวิถีแห่งหมาก,ไม่ว่าจะใครที่ก้าวไปถึงเขตแดนอี้ได้,ล้วนแล้วแต่ก้าวไปอยู่บนชั้นบนของวิถีแห่งหมากเรียบร้อยแล้ว.
จงซานที่ก้าวเข้าไปใน,พร้อมกับกวาดเก็บหมากบนโต๊ะ,แววตาที่เข้าใจชัดเจนว่า,ซือหม่าเฉียนจวินนั้นเป็นคนที่ร้ายกาจคนหนึ่งทีเดียว.
อย่างไรก็ตาม,เพราะว่าเขาคือคนที่ร้ายกาจ,ทำให้สามารถสร้างแรกกดดันต่อผู้คนอื่นๆเป็นอย่างมาก.
"ในเมื่อแส่หาความตาย,ก็เข้ามา!"ซือหม่าเฉียนจวินที่เผยยิ้มอย่างชั่วร้ายออกมา.
ซือหม่าเฉียนจวินที่นำบัตรของตัวเองสอดลงไปในกระดานหมาก,ที่บนกระดานหมากปรากฏอักษร
99 ปรากฏขึ้นในทันที.
จงซานที่เสียงบัตรของตัวเองลงไปบนช่องเช่นกัน,ก่อนที่บนกระดานหมากจะค่อยๆปรากฏตัวอักษรขึ้น,เพียงแค่ทุกคนเห็นตัวอักษร,ทุกคนที่กับตกใจขึ้นมาทีเดียว.
ศูนย์!
แต้มศูนย์? การคุยโวเกินจริงนั่นมันอะไร? ทุกๆคนที่จ้องมองไปยังจงซาน,ถึงกับอ้าปากค้างกับแต้มที่มีของเขาในเวลานี้.
กงจูจิวเหว่ยที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,ทว่าก็ยังคงจ้องมองไปยังซือหม่เฉียนจวิน,รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก,คิดแต่ว่าจะต้องการให้ซือหม่าเฉียนจวินพ่ายแพ้.
"แต้มศูนย์?
ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า,ลำพังเจ้านะรึจะมาต่อกรกับเส้าเหยี่ยเช่นข้า? ข้าขอให้เจ้ารีบยอมแพ้และไสหัวไปให้พ้นตอนนี้เลยดีกว่า!"ซือหม่าเฉียนจวินที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยัน.
"คงต้องเสียมารยาทแล้ว!"จงซานที่ไม่บ่ายเบี่ยงแม้แต่น้อย.
นิ้วของเขาที่คีบตัวหมากสีดำพร้อมกับวางลงบนกระดายหมากในทันที.
ทันทีที่หมากดำถูกวางลงไป,แทบทุกคนแทบกลายเป็นใบ้ในทันที.
"เทียนหยวน? เขาเริ่มที่ตำแหน่งเทียนหยวน?"มือหมากผู้หนึ่งที่อุทานออกมาเสียงดัง.
ทุกๆคนต่างก็จ้องมองจงซานที่เป็นฝ่ายเริ่ม,เขาที่วางหมากลงที่ตำแหน่งตงกลาง,เป็นตำแหน่งพิเศษบนกระดานหมาก.
"หมากแรกที่ตำแหน่งเทียนหยวนอย่างงั้นรึ?
นี่เขาเสียสติไปแล้ว?"
"หมากแรกก็คือฐานในการสร้างรูปแบบหมาก,นี่เขาต้องการทำลายรากฐานตั้งแต่แรกเริ่มเลยอย่างงั้นรึ?
นี่เขาเล่นหมากล้อมเป็นหรือไม่?"
"บ้าไปแล้ว,เสียสติไปแล้ว,ไม่เคยมีใครกล้าวางหมากแรกที่ตำแหน่งเทียนหยวนมาก่อน,สมองของเขามีแต่ขี้เลื่อยแน่ๆ,เขาต้องพ่ายแพ้อย่างไม่ต้องสงสัย!"
เหล่ามือหมากต่างก็เริ่มตำหนิจงซานอย่างบ้าคลั่ง,ทว่าจงซานนั้นหาได้สนใจเลยแม้แต่น้อย.
"เทียนหยวน?
นี่เจ้าจงใจล้อเลียนข้าอย่างงั้นรึ?
คิดจะยอมแพ้ตั้งแต่หมากแรกเลยอย่างงั้นรึ?"ซือหม่าเฉียนจวินแค่นเสียนดูแคลน.
"ข้าเป็นคนเริ่ม,ต้องการวางหมากแรกที่ตำแหน่งเทียนหยวน!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
เป็นความจริง,จงซานและหนานกงเซิ่งนั้นเล่นหมากล้อมกันเป็นประจำ,จงซานเองเพียงแค่ต้องการเริ่มที่ตำแหน่งเทียนหยวน,ที่ใจกลางกระดาน,เพียงแค่ไม่เคยมีใครเคยเห็นการเล่นเช่นนี้เท่านั้น.
เพราะว่าการเริ่มหมากล้อมเช่นนี้จะแตกต่างจากรูปแบบอื่นๆ,นี่คือการเล่นแบบ,หมากล้อมราชา,ผู้ที่เริ่มหมากแรกที่ศูนย์กลาง,คือผู้ควบคุมกฏของสวรรค์.
ตำแหน่งเทียนหยวนใจกลางกระดานจึงกลายเป็นหมากแรกนั่นเอง.
"ฮึ,ในเมื่อแส่หาความตาย,ก็อย่ามาขอความเห็นใจจากข้า!"ซือหม่าเฉียนจวินแค่นเสียง.
"!"ซือหม่าเฉียนจวินเริ่มวางหมาก.
"ต่อ!"
คนทั้งสองเริ่มเดินทาง,ทว่าทุกคนนั้นไม่ได้เข้าข้างฝั่งของจงซานแม้แต่น้อย,เพราะว่าการเดินของจงซานนั้นขัดกับความนึกคิดของพวกเขา,กล่าวอีกอย่างหนึ่ง,ซือหม่าเฉียนจวินที่แม้แต่ดูแคลนจงซาน,เขาที่ปล่อยให้จงซานเดินหมาก,เตรียมบดขยี้อีกฝ่ายให้อับอายขายหน้าไปเลย.
ซือหม่าเฉียนจวินที่เต็มไปด้วยความดูแคลนมากขึ้นเรื่อยๆ,เจ้านี้เดินหมากเป็นจริงๆรึ?
ขณะที่เดินไปยังตาที่ 30 ,สถานการณ์ของเขาที่ราวกับว่ากำลังจะได้รับชัยชนะแล้ว,ซือหม่าเฉียนจินที่กล่าวหยันจงซานทันที,"คนเยี่ยงเจ้า,คาดไม่ถึงเลยว่าจะได้รับบัตรแข่งมาด้วย!"
จงซานไม่ได้กล่าวตอบแต่อย่างใด,ยังคงวางหมากลงบนกระดานต่อ.
ทันใดนั้น,หมากที่เขาวางตอนนี้,เริ่มทำให้คนอื่นหายใจหืดหอบ.
เริ่มมีประกายแสงส่องสว่างออกมาจากหมากของเขา,ทำให้ทุกคนเวลานี้จ้องมองเขม็ง,กับหมากสีดำที่จงซานวาง.
หมากสีดำที่วางไปเริ่มเป็นรูปเป็นร่าง,เสียงของหัวใจของเหล่ามือหมากเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ,หมากที่จงซานวางเอาไว้ในเวลานี้เริ่มเจิดจรัสแผ่รัศมีความน่าเกรงขามออกมาออกมา.
หลายๆคนที่เริ่มสะบัดหน้าไปมา,คิดว่าตัวเองกำลังอ่านผิดไปหรือไม่?
สัญญาณของหมากล้อมราชา! ตัวหมากของจงซานเวลานี้,แทบจะควบคุมสถานการณ์ทั้งหมดเอาไว้.
บนกระดานหมาก,สถานการณ์ที่เปลี่ยนไปในทันที,ซือหม่าเฉียนจวินที่กำลังจะกำชัยชนะ,พริบตาเดียวเท่านั้นก็กลับกลายเป็นเสียเปรียบในทันที.
หมากสีขาวบนกระดานหมากเวลานี้กำลังถูกหมากสีดำกดดันอย่างหนัก.
"ดีเป็นหมากที่ดี!"ซือหม่าเฉียนจวินที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ปนด้วยความเกลียดชัง.
ซือหม่าเฉียนจวินที่ประมาทตั้งแต่ต้น,ในเวลานี้เขารับรู้แล้วว่าคู่ต่อสู้ของเขาไม่ใช่ขยะ,กลับกลายเป็นเจ้ากลยุทธิ์ไปซะแล้ว.
นี่นับเป็นครั้งแรก,ที่ซือหม่าเฉียนจวินที่กำลังหลั่งเหงื่อที่เย็นยะเยือบออกมาเต็มหน้าผาก.
"เทียนหยวน?
ตำแหน่งเทียนหยวนทำได้ขนาดนี้เลยรึ?
สามารถสนับสนุนไปยังทุกทิศทางอย่างคาดไม่ถึง?"
"ไม่ใช่แล้ว,ตำแหน่งเทียนหยวนคือตำแหน่งบัญชาการ,ควบคุมทั้งกระดาน,กลายเป็นตำแหน่งที่ควบคุมทุกตำแหน่งให้ไม่สามารถตั้งตัวได้เลย!"
"ยอดเยี่ยมมาก,เหลือเชื่อเกินไปแล้ว,ตำแหน่งเทียนหยวน,เป็นตำแหน่งที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้เลยรึ?
ซือหม่าเฉียนจวินมีแต่ต้องพ่ายแพ้,ไม่มีโอกาสชนะเลยแม้แต่น้อย!"
เหล่ามือหมากเวลานี้,ต่างก็สงเสียงชื่นชมออกมาเสียงดังสนั่น.
ทว่าในเวลานี้,จิตใจของซือหม่าเฉียนจวินได้รับผลกระทบอย่างหนัก,ดวงตาที่เผยท่าทางหวาดหวั่นอย่างชัดเจน,เหงื่อที่ไหลออกมาปุดๆ,เขารับรู้ราวกับว่าตอนนี้กำลังมีใครกำลังใช้มีดที่คมกริบมาจ่อหน้าอกเขาอยู่,พร้อมที่จะทะลวงเข้ามาในหัวใจของเขาได้ทุกเวลา.
ความกดดันนี้,แม้แต่จิตใจก็ยังได้รับผลกระทบ,เขาที่ไม่แม้แต่บุกต่อไป,ราวกับว่าต้องถอยครั้งแล้วครั้งเล่า,ทั่วกระดานเวลานี้ถูกควบคุมโดยสมบูรณ์,ทัพของเขาเวลานี้แตกพ่ายแล้ว,ทำได้แค่หลบหนีครั้งแล้วครั้งเล่าเท่านั้น.
แพ้ไม่ได้,ข้าจะแพ้ไม่ได้,นี่คือเกมสุดท้าย,กระดานที่หนึ่งร้อย,หากเขาพ่ายแพ้ทุกอย่างก็จบ,เขาจะแพ้ไม่ได้,ความรู้สึกดันนี้กำลังมากขึ้นและก็มากขึ้น.
ทว่ากับสถานการณ์ของหมากสีขาวเวลานี้,ซือหม่าเฉียนจวินกับพบว่าเข้าตาจนซะแล้ว,ไม่ว่าจะใช้เทคนิคที่ทรงพลังใดๆ,ก็ไม่สามารถพลิกกระดานนี้ได้อีกแล้ว.
"กึก!"หมากสุดท้ายของจงซานที่วางลงไปในที่สุด.
"เจ้าพ่ายแพ้แล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาเบาๆ.
หมากสุดท้ายที่วางลงไป,ซือหม่าเฉียนจวินพบว่าตัวเองได้แพ้แล้ว,เขาที่จ้องมองไปยังหมากสีขาว,ไม่มีทางเดินอีกแล้ว,ดวงตาของเขาที่กลายเป็นสีแดง,นี่เขาพ่ายแพ้รึ?
"ดูนั่น,มันคืออะไร?"มือหมากคนหนึ่งที่อุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ.
ทุกๆคนที่กำลังจดจ้องมองไปยับกระดานหมาก,ในเวลานี้ทุกคนพบกับความแปลกประหลาดเกิดขึ้น,หากมองทั่วกระดานหมากแล้ว,หมากดำและหมากขาวถูกวางในตำแหน่งต่างๆจนสร้างเป็นตัวอักษรสองตัวขึ้นมา,สีดำและสีขาวพ้องกัน,สองตัวอักษรที่ปรากฏขึ้น,ทำให้ทุกคนต้องมองตาค้าง,วางหมากจนก่อให้เกิดตัวอักษร
ขึ้นมาได้อย่างงั้นรึ?
โคตรอ่อน!( 太弱)
โคตรอ่อน? นี่คือการวางหมากสร้างเป็นตัวอักษรเพื่อหยามซือหม่าเฉียนจวินว่าโคตรอ่อนอย่างงั้นรึ?
ทุกคนที่ตื่นตะลึงตาค้างไปตามๆกัน.
Chapter 849 Nine
九尾
จิวเหว่ย.(เก้าหาง)
"ซือหม่าเฉียนจวิน,ชนะ 99 กระดาน!"
ชนะ 99 กระดานอย่างงั้นรึ?
ทั่วทั้งสนามแข่งดังกระหึ่มเลยทีเดียว.
การจะชนะหนึ่งร้อยกระดาน,ดูเหมือนว่าง่าย,ทว่าเป็นเรื่องที่ยากเป็นอย่างมาก,ต้องไม่ลืมว่า,ผู้เข้าร่วมแข่งขันแต่ละคนนั้นไม่ใช่คนธรรมดาในการเล่นหมากรุกวิญญาณ,สิบตาในรอบคัดเลือกล้วนแล้วแต่เป็นการคัดเลือกผู้เดินไปบนสายของวิถีแห่งหมากที่แท้จริงเท่านั้น.
ซือหม่าเฉียนจวิน? ซือหม่า?
จงซานที่เอ่ยพึมพำไปมา.
"สารเลว,บัดซบ,เจ้าไม่ได้บอกเหรอว่าเจ้าสามารถชนะได้?
พ่ายแพ้?"ในกลุ่มคนเหล่านั้น,มีสตรีผู้หนึ่งที่กล่าวออกมาที่เต็มไปด้วยความดุร้าย.
เห็นได้ชัดเจนว่านางกำลังโกรธอยู่.
"กงจู,ฝีมือของใต้เท้าหม่านั้น,อยู่ในเขตแดนอี้เรียบร้อยแล้ว,ผู้น้อยด้อยกว่า!"ชายคนดังกล่าวที่โอดครวญด้วยความเศร้า.
"เจ้าต้องการให้ข้าทำอะไร?
เจ้าบอกว่ามีทักษะเดินหมากสูง,แล้วต้องการให้ข้ามอบตำแหน่งมรรคราระดับกลางให้เป็นการเฉพาะ,จะให้ข้าช่วยเจ้าไปเพื่ออะไร,ที่ข้าต้องการให้เจ้าเป็นเหมินเค่อมีประโยชน์อะไร?
ไร้ประโยชน์,เพ่ย!"เสียงโกรธเกรี้ยวของสตรีผู้หนึ่งที่ดังขึ้น.
门客 (เหมินเค่อ) คนรับใช้,เป็นมือเป็นเท้า.
ในเวลานั้น,จงซานที่กำลังแหวกฝูงชนเข้าไปด้านใน,เห็นมีใครบางคนที่ถูกเรียกว่ากงจู.
คนผู้นี้มีความงามที่เป็นหนึ่งสวมชุดสีแดงเพลิง,ไม่เท่านั้น,ไม่ว่าจะใบหน้า
หู ตา จมูก ริมฝีปาก,ดวงตา คิ้ว
ล้วนแล้วแต่ทรงเสน่ห์เพียงแค่เห็นหน้านางก็ทำให้ถูกล่อลวงเข้าให้แล้ว.
คนที่งดงามเช่นนี้จงซานจำได้เพียงแค่คนเดียวพอจะเทียบนางได้,นั่นก็คือนวีชิงเฮวย.
ความงามล่มเมือง,ความงามของนางดูเย้ายวนทรงเสน่ห์เหมือนกับปิศาจจิ้งจอก.
งดงามมาก,กลุ่มของผู้เข้าแข่งขันเดินหมากไม่น้อยที่เสียสมาธิไปเพียงแค่จับจ้องมองนาง.
ภายในอาณาจักรชิงชิวแห่งนี้,มีสาวงามอยู่มากมายที่ทำให้บุรุษลุ่มหลง,ทว่าคงจะไม่มีใครสามารถเทียบกับนางผู้นี้ได้แล้ว.
เพียงแค่ได้มองก็นับว่าเป็นบุญวาสนาของเหล่ามือหมากเหล่านี้แล้ว.
"กงจู,ท่านไม่สามารถตำหนิข้าได้,ใต้เท้าหม่าได้ก้าวไปถึงอาณาจักรอี้แล้ว,ผู้น้อยหาได้ใช่คู่ต่อสู้!"ชายในชุดสีดำ,ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความโศกเศร้า.
"ไม่ใช่คู่มืออย่างงั้นรึ?
ก่อนหน้านี้เจ้าบอกสิ่งใดกับข้า?
ตระกูลของเจ้าเป็นเหมินเค่อลำดับหนึ่งอย่างงั้นรึ? คู่ควรอย่างงั้นรึ? ไปให้พ้น,ไป!"สตรีคนดังกล่าวที่เตะออกไปในทันที.
ชายคนดังกล่าวไม่กล้าเอ่ยอะไรอีกเร่งรีบหนีไปในทันที.
"น่าโมโหนัก!"กงจูที่ยืนท้าวสะเอวบ่นพึมพำกับตัวเอง.
อย่างไรก็ตาม,ถึงแม้ว่านางจะเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวฉุนเฉียว,ทว่าด้วยความงามของนางที่โดดเด่นเป็นประกาย,ก็ยังสง่างามน่ามองอยู่เช่นเดิม,หลายๆคนที่ขมวดคิ้วเผยยิ้ม,กับท่าทางฉุนเฉียวของนาง.
ทว่าในเวลาเดียวกันอีกฝั่งหนึ่งของกระดานหมาก,ในเวลานี้มีบุรุษที่มีใบหน้าหล่อเหลาอยู่ผู้หนึ่ง.
ชายที่มีผมยาวสีเขียว,ดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความพอใจ,จ้องมองด้วยความใคร่ในตัวของกงจูอยู่เหมือนกัน,ซือหม่าเฉียนจวิน,ผู้ที่เหล่าคนต่างพากันอุทานเสียงดังก่อนหน้านี้นั่นเอง.
"กงจูจิวเหว่ย?
เหมิ่นเคอของท่านก็ไม่เท่าไหร่?"ซือหม่าเฉียนจวินที่เผยยิ้มอย่างชั่วร้าย.
"ชิ,เจ้าดีใจไปก่อนเถอะ,ในชิงชิวแห่งนี้ยังมีคนที่ก้าวไปถึงเขตแดนอี้อยู่อีกมากมาย."กงจูจิวเหว่ยแค่นเสียงเย็นชา.
"ทว่าข้านั้นชนะอีกหนึ่งกระดานก็จะครบร้อยกระดานแล้ว,ซึ่งก็จะมีคุณสมบัติได้เดินทางไปยังเหยี่ยนไห่(ทะเลหมอก)ในทันที,ทว่ากงจูจิวเหว่ยนั้นไม่มีสิทธิ์ที่จะไป!"ซือหม่าเฉียนจวินกล่าว.
ดูเหมือนว่าซือหม่าเฉียนจิน,กับผู้หญิงที่ไม่สามารถประจบได้,ทำให้เขาต้องแสดงความแข็งแกร่งออกมา,เพื่อพิชิตนาง,ซือหม่าเฉียนจวินที่กำลังมองดอกไม้งามที่สุดในชิงชิว,เขาที่กำลังใช้ความสามารถเพื่อที่จะเด็ดดอกไม้งามนี้,กับความงามนี้,คงไม่สามารถหาดอกที่สองได้แล้วในชิงชิว.
"เจ้า? หากดวงตะวันยังไม่ลับขอบฟ้า,ข้าจะไปหามาให้เจ้าดู!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ.
"ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้,แต่ว่าแล้วจะเป็นใครเล่า?"ซือหม่าเฉียนจวินที่กวาดตามองไปยังคนอื่นๆในทันที.
อาณาจักรอี้,ซือหม่าเฉียนจวินได้เดินทางไปบนวิถีแห่งหมากก้าวไปถึงขอบเขตอี้แล้ว,ใครล่ะจะกล้าท้ายทายเขา?
ชนะหนึ่งร้อยกระดาษ,ยากยิ่งกว่าใต่บันใดขึ้นสวรรค์ซะอีก,เหล่ามือหมากต่างก็จ้องมองบนบัตรของตัว,แทบจะไม่คาดหวังเลยแม้แต่น้อย.
การจะท้าทายกับผู้เชี่ยวชาญเขตแดนอี้,แทบจะเป็นการแส่หาความอัปยศเท่านั้น.
"ใครอยากตาย,ก็ดาหน้าเข้ามา?"ซือหม่าเฉียนจวินที่ดวงดาเบิกโพลงจ้องมองขณะพูด.
เหล่ามือหมากต่างก็ถอยหลังกันหงุดๆ,ใคร?
กับยอดฝีมืออัจฉริยะ,เขาที่อยู่ในระดับต้นๆมาหลายสิบปีแล้ว,ใครจะกล้าท้ายทายเขาล่ะ?
ทุกคนต่างก็รับรู้ว่าซือหม่าเฉียนจวินนั้นได้ก้าวไปสู่เขตแดนอี้แล้ว,มีเหรอที่จะมีคนแส่หาความอับอายให้กับตัวเอง.
"ไม่มีใครเข้ามาอีกแล้วรึไง.งั้นข้าจะเป็นคนเลือกเอง,จะเป็นใครก็ได้,เข้ามาได้เลย,ข้าจะให้รู้ถึงความร้ายกาจของข้าซือหม่าเฉียนจวิน!"ซือหม่าเฉียนจวินที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
เหล่ามือหมากที่เต็มไปด้วยความเศร้าใจ,เร่งรีบถอยหนีกันจ้าละหวั่น.
"ไม่มีใครแล้วรึไง!"ซือหม่าเฉียนจวินที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
เหล่ามือหมากมากมาย,ที่หัวใจเต้นระรั่วร้องอยู่ในใจ
ว่าตัวเองกำลังจะพบกับโชคร้ายแล้ว,ซือหม่าเฉียนจวิน,เป็นเส้าเหยี่ยคนสำคัญของตระกูลซือหม่า,ใครกันเล่าที่จะกล้าล่วงเกิน?
ถ้ารู้จะเป็นเช่นนี้พวกเขาคงไม่มา.
ขณะที่ทุกคนกำลังลุกลี้ลุกลน,จากในกลุ่มฝูงชนก็ปรากฏเสียงๆหนึ่งดังขึ้น.
"ซือหม่าเฉียนจวิน?"จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ใคร?"ซือหม่าเฉียนจวินที่ดวงตาเบิกกว้างเต็มไปด้วยความเย็นชา.
"ข้าจะเป็นคู่มือของเจ้าเอง!"จงซานที่ก้าวออกมา.
เหล่ามือหมากรอบๆเร่งรีบเปิดทางให้กับจงซานเดินทันที,ดี,มีเหยื่อที่จะเป็นตัวแทนของพวกเขาในที่สุด.
กงจูจิวเหว่ยที่แสดงท่าทางประหลาดใจจ้องมองไปยังจงซาน.
"เจ้าเป็นใคร?"ซือหม่าเฉียนจวินเอ่ยออกมาเสียงดัง.
"คนที่จะชนะเจ้า!"จงซานที่กล่าวออกมาตามตรง.
"ดีๆ!
เอาชนะเขาเลย."กงจูจิวเหว่ยที่ร้องออกมาด้วยความตื่นเต้นในทันที.
"ชิ,พูดจาใหญ่โต,ไม่กลัวจะกัดลิ้นตัวเองรึไง!"ซือหม่าเฉียนจินแค่นเสียงเย็นชา.
"กัดลิ้นตัวเองหรือไม่,ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าจะเป็นคนตัดสิน."จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
จงซานที่ยังคงสุขุม,ทุกๆคนที่รู้สึกว่าจงซานสงบเป็นอย่างมาก,ทว่าสุขุมแล้วมีประโยชน์อะไร?
มือหมากทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นคนสุขุมทั้งนั้น,เพียงแค่สุขุมแล้วเอาชนะซือหม่าเฉียนจวินได้อย่างงั้นรึ?
เขตแดนอี้,นี่คือเขตแดนในตำนานของวิถีแห่งหมาก,ไม่ว่าจะใครที่ก้าวไปถึงเขตแดนอี้ได้,ล้วนแล้วแต่ก้าวไปอยู่บนชั้นบนของวิถีแห่งหมากเรียบร้อยแล้ว.
จงซานที่ก้าวเข้าไปใน,พร้อมกับกวาดเก็บหมากบนโต๊ะ,แววตาที่เข้าใจชัดเจนว่า,ซือหม่าเฉียนจวินนั้นเป็นคนที่ร้ายกาจคนหนึ่งทีเดียว.
อย่างไรก็ตาม,เพราะว่าเขาคือคนที่ร้ายกาจ,ทำให้สามารถสร้างแรกกดดันต่อผู้คนอื่นๆเป็นอย่างมาก.
"ในเมื่อแส่หาความตาย,ก็เข้ามา!"ซือหม่าเฉียนจวินที่เผยยิ้มอย่างชั่วร้ายออกมา.
ซือหม่าเฉียนจวินที่นำบัตรของตัวเองสอดลงไปในกระดานหมาก,ที่บนกระดานหมากปรากฏอักษร
99 ปรากฏขึ้นในทันที.
จงซานที่เสียงบัตรของตัวเองลงไปบนช่องเช่นกัน,ก่อนที่บนกระดานหมากจะค่อยๆปรากฏตัวอักษรขึ้น,เพียงแค่ทุกคนเห็นตัวอักษร,ทุกคนที่กับตกใจขึ้นมาทีเดียว.
ศูนย์!
แต้มศูนย์? การคุยโวเกินจริงนั่นมันอะไร? ทุกๆคนที่จ้องมองไปยังจงซาน,ถึงกับอ้าปากค้างกับแต้มที่มีของเขาในเวลานี้.
กงจูจิวเหว่ยที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,ทว่าก็ยังคงจ้องมองไปยังซือหม่เฉียนจวิน,รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก,คิดแต่ว่าจะต้องการให้ซือหม่าเฉียนจวินพ่ายแพ้.
ซือหม่าเฉียนจวินที่สะบัดมือ,บนกระดานทายหมาก,ซือหม่าเฉียนจวินถือหมากสีขาว,จงซานถือหมากสีดำ.
"แต้มศูนย์?
ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า,ลำพังเจ้านะรึจะมาต่อกรกับเส้าเหยี่ยเช่นข้า? ข้าขอให้เจ้ารีบยอมแพ้และไสหัวไปให้พ้นตอนนี้เลยดีกว่า!"ซือหม่าเฉียนจวินที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยัน.
"คงต้องเสียมารยาทแล้ว!"จงซานที่ไม่บ่ายเบี่ยงแม้แต่น้อย.
นิ้วของเขาที่คีบตัวหมากสีดำพร้อมกับวางลงบนกระดายหมากในทันที.
”!”
ทันทีที่หมากดำถูกวางลงไป,แทบทุกคนแทบกลายเป็นใบ้ในทันที.
"เทียนหยวน? เขาเริ่มที่ตำแหน่งเทียนหยวน?"มือหมากผู้หนึ่งที่อุทานออกมาเสียงดัง.
ทุกๆคนต่างก็จ้องมองจงซานที่เป็นฝ่ายเริ่ม,เขาที่วางหมากลงที่ตำแหน่งตงกลาง,เป็นตำแหน่งพิเศษบนกระดานหมาก.
"หมากแรกที่ตำแหน่งเทียนหยวนอย่างงั้นรึ?
นี่เขาเสียสติไปแล้ว?"
"หมากแรกก็คือฐานในการสร้างรูปแบบหมาก,นี่เขาต้องการทำลายรากฐานตั้งแต่แรกเริ่มเลยอย่างงั้นรึ?
นี่เขาเล่นหมากล้อมเป็นหรือไม่?"
"บ้าไปแล้ว,เสียสติไปแล้ว,ไม่เคยมีใครกล้าวางหมากแรกที่ตำแหน่งเทียนหยวนมาก่อน,สมองของเขามีแต่ขี้เลื่อยแน่ๆ,เขาต้องพ่ายแพ้อย่างไม่ต้องสงสัย!"
เหล่ามือหมากต่างก็เริ่มตำหนิจงซานอย่างบ้าคลั่ง,ทว่าจงซานนั้นหาได้สนใจเลยแม้แต่น้อย.
"เทียนหยวน?
นี่เจ้าจงใจล้อเลียนข้าอย่างงั้นรึ?
คิดจะยอมแพ้ตั้งแต่หมากแรกเลยอย่างงั้นรึ?"ซือหม่าเฉียนจวินแค่นเสียนดูแคลน.
"ข้าเป็นคนเริ่ม,ต้องการวางหมากแรกที่ตำแหน่งเทียนหยวน!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
เป็นความจริง,จงซานและหนานกงเซิ่งนั้นเล่นหมากล้อมกันเป็นประจำ,จงซานเองเพียงแค่ต้องการเริ่มที่ตำแหน่งเทียนหยวน,ที่ใจกลางกระดาน,เพียงแค่ไม่เคยมีใครเคยเห็นการเล่นเช่นนี้เท่านั้น.
เพราะว่าการเริ่มหมากล้อมเช่นนี้จะแตกต่างจากรูปแบบอื่นๆ,นี่คือการเล่นแบบ,หมากล้อมราชา,ผู้ที่เริ่มหมากแรกที่ศูนย์กลาง,คือผู้ควบคุมกฏของสวรรค์.
ตำแหน่งเทียนหยวนใจกลางกระดานจึงกลายเป็นหมากแรกนั่นเอง.
"ฮึ,ในเมื่อแส่หาความตาย,ก็อย่ามาขอความเห็นใจจากข้า!"ซือหม่าเฉียนจวินแค่นเสียง.
"!"ซือหม่าเฉียนจวินเริ่มวางหมาก.
"ต่อ!"
คนทั้งสองเริ่มเดินทาง,ทว่าทุกคนนั้นไม่ได้เข้าข้างฝั่งของจงซานแม้แต่น้อย,เพราะว่าการเดินของจงซานนั้นขัดกับความนึกคิดของพวกเขา,กล่าวอีกอย่างหนึ่ง,ซือหม่าเฉียนจวินที่แม้แต่ดูแคลนจงซาน,เขาที่ปล่อยให้จงซานเดินหมาก,เตรียมบดขยี้อีกฝ่ายให้อับอายขายหน้าไปเลย.
ซือหม่าเฉียนจวินที่เต็มไปด้วยความดูแคลนมากขึ้นเรื่อยๆ,เจ้านี้เดินหมากเป็นจริงๆรึ?
ขณะที่เดินไปยังตาที่ 30 ,สถานการณ์ของเขาที่ราวกับว่ากำลังจะได้รับชัยชนะแล้ว,ซือหม่าเฉียนจินที่กล่าวหยันจงซานทันที,"คนเยี่ยงเจ้า,คาดไม่ถึงเลยว่าจะได้รับบัตรแข่งมาด้วย!"
จงซานไม่ได้กล่าวตอบแต่อย่างใด,ยังคงวางหมากลงบนกระดานต่อ.
ทันใดนั้น,หมากที่เขาวางตอนนี้,เริ่มทำให้คนอื่นหายใจหืดหอบ.
เริ่มมีประกายแสงส่องสว่างออกมาจากหมากของเขา,ทำให้ทุกคนเวลานี้จ้องมองเขม็ง,กับหมากสีดำที่จงซานวาง.
”!”
หมากสีดำที่วางไปเริ่มเป็นรูปเป็นร่าง,เสียงของหัวใจของเหล่ามือหมากเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ,หมากที่จงซานวางเอาไว้ในเวลานี้เริ่มเจิดจรัสแผ่รัศมีความน่าเกรงขามออกมาออกมา.
หลายๆคนที่เริ่มสะบัดหน้าไปมา,คิดว่าตัวเองกำลังอ่านผิดไปหรือไม่?
สัญญาณของหมากล้อมราชา! ตัวหมากของจงซานเวลานี้,แทบจะควบคุมสถานการณ์ทั้งหมดเอาไว้.
บนกระดานหมาก,สถานการณ์ที่เปลี่ยนไปในทันที,ซือหม่าเฉียนจวินที่กำลังจะกำชัยชนะ,พริบตาเดียวเท่านั้นก็กลับกลายเป็นเสียเปรียบในทันที.
หมากสีขาวบนกระดานหมากเวลานี้กำลังถูกหมากสีดำกดดันอย่างหนัก.
"ดีเป็นหมากที่ดี!"ซือหม่าเฉียนจวินที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ปนด้วยความเกลียดชัง.
ซือหม่าเฉียนจวินที่ประมาทตั้งแต่ต้น,ในเวลานี้เขารับรู้แล้วว่าคู่ต่อสู้ของเขาไม่ใช่ขยะ,กลับกลายเป็นเจ้ากลยุทธิ์ไปซะแล้ว.
”!”
”!”
นี่นับเป็นครั้งแรก,ที่ซือหม่าเฉียนจวินที่กำลังหลั่งเหงื่อที่เย็นยะเยือบออกมาเต็มหน้าผาก.
"เทียนหยวน?
ตำแหน่งเทียนหยวนทำได้ขนาดนี้เลยรึ?
สามารถสนับสนุนไปยังทุกทิศทางอย่างคาดไม่ถึง?"
"ไม่ใช่แล้ว,ตำแหน่งเทียนหยวนคือตำแหน่งบัญชาการ,ควบคุมทั้งกระดาน,กลายเป็นตำแหน่งที่ควบคุมทุกตำแหน่งให้ไม่สามารถตั้งตัวได้เลย!"
"ยอดเยี่ยมมาก,เหลือเชื่อเกินไปแล้ว,ตำแหน่งเทียนหยวน,เป็นตำแหน่งที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้เลยรึ?
ซือหม่าเฉียนจวินมีแต่ต้องพ่ายแพ้,ไม่มีโอกาสชนะเลยแม้แต่น้อย!"
เหล่ามือหมากเวลานี้,ต่างก็สงเสียงชื่นชมออกมาเสียงดังสนั่น.
ทว่าในเวลานี้,จิตใจของซือหม่าเฉียนจวินได้รับผลกระทบอย่างหนัก,ดวงตาที่เผยท่าทางหวาดหวั่นอย่างชัดเจน,เหงื่อที่ไหลออกมาปุดๆ,เขารับรู้ราวกับว่าตอนนี้กำลังมีใครกำลังใช้มีดที่คมกริบมาจ่อหน้าอกเขาอยู่,พร้อมที่จะทะลวงเข้ามาในหัวใจของเขาได้ทุกเวลา.
ความกดดันนี้,แม้แต่จิตใจก็ยังได้รับผลกระทบ,เขาที่ไม่แม้แต่บุกต่อไป,ราวกับว่าต้องถอยครั้งแล้วครั้งเล่า,ทั่วกระดานเวลานี้ถูกควบคุมโดยสมบูรณ์,ทัพของเขาเวลานี้แตกพ่ายแล้ว,ทำได้แค่หลบหนีครั้งแล้วครั้งเล่าเท่านั้น.
.
ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
ซือหม่าเฉียนจวินที่กำลังบ้าคลั่ง,แรงกดดันนี้กำลังทำให้เขาเป็นบ้า.
แพ้ไม่ได้,ข้าจะแพ้ไม่ได้,นี่คือเกมสุดท้าย,กระดานที่หนึ่งร้อย,หากเขาพ่ายแพ้ทุกอย่างก็จบ,เขาจะแพ้ไม่ได้,ความรู้สึกดันนี้กำลังมากขึ้นและก็มากขึ้น.
ทว่ากับสถานการณ์ของหมากสีขาวเวลานี้,ซือหม่าเฉียนจวินกับพบว่าเข้าตาจนซะแล้ว,ไม่ว่าจะใช้เทคนิคที่ทรงพลังใดๆ,ก็ไม่สามารถพลิกกระดานนี้ได้อีกแล้ว.
"กึก!"หมากสุดท้ายของจงซานที่วางลงไปในที่สุด.
"เจ้าพ่ายแพ้แล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาเบาๆ.
หมากสุดท้ายที่วางลงไป,ซือหม่าเฉียนจวินพบว่าตัวเองได้แพ้แล้ว,เขาที่จ้องมองไปยังหมากสีขาว,ไม่มีทางเดินอีกแล้ว,ดวงตาของเขาที่กลายเป็นสีแดง,นี่เขาพ่ายแพ้รึ?
"ดูนั่น,มันคืออะไร?"มือหมากคนหนึ่งที่อุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ.
ทุกๆคนที่กำลังจดจ้องมองไปยับกระดานหมาก,ในเวลานี้ทุกคนพบกับความแปลกประหลาดเกิดขึ้น,หากมองทั่วกระดานหมากแล้ว,หมากดำและหมากขาวถูกวางในตำแหน่งต่างๆจนสร้างเป็นตัวอักษรสองตัวขึ้นมา,สีดำและสีขาวพ้องกัน,สองตัวอักษรที่ปรากฏขึ้น,ทำให้ทุกคนต้องมองตาค้าง,วางหมากจนก่อให้เกิดตัวอักษร
ขึ้นมาได้อย่างงั้นรึ?
โคตรอ่อน!( 太弱)
โคตรอ่อน? นี่คือการวางหมากสร้างเป็นตัวอักษรเพื่อหยามซือหม่าเฉียนจวินว่าโคตรอ่อนอย่างงั้นรึ?
ทุกคนที่ตื่นตะลึงตาค้างไปตามๆกัน.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น