Immortality Chappter 850 The chess of king
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 850 ราชาแห่งหมาก
Chappter 850 The chess of king
สายตาของทุกคนที่จ้องมองตาค้าง,มองกระดานหมากที่ถูกวางบนกระดานจนเกิดเป็นอักษรสองตัว"โคตรอ่อน"
ทุกคนแทบไม่เชื่อว่านี่เป็นเรื่องจริง,นี่เขากำเล่นหมากล้อมอยู่รึ?
ส่วนซือหม่าเฉียนจวินผู้อยู่ในอาณาเขตอี้,เขาที่ไม่สามารถตอบโต้ได้แล้ว,ยังได้รับผลกระทบกระเทือนอย่างหนัก,ใบหน้าที่กลายเป็นแด'ซ่าน,จงซานที่วางหมากจงใจที่จะเขียนอักษรล้อเลียนเขาอีก.
โคตรอ่อน!
นี่ไม่ใช่แค่เพียงทำให้ซือหม่าเฉียนจวินพ่ายแพ้,เขายังตบหน้ากระทืบซ้ำด้วย,แส่หาความตายชัดๆ.
ไม่เพียงแต่เขาเอาชนะซือหม่าเฉียนจวิน,ยังทำลายขวัญกำลังใจ,ความฮึกเหิมของซือหม่าเฉียนจวินอย่างร้ายกาจ.
ตลอดเวลาหนึ่งชั่วยาม,ร่างของซือหม่าเฉียนจวินที่โชกไปด้วยเหงื่อ.
กับการแข่งขันหมากล้อม,ยังทำให้จิตวิญญาณของคู่ต่อสู้ปั่นป่วน.
"เจ้า,เจ้า,เจ้าหมายความว่าอย่างไร?"ซือหม่าเฉียนจวินที่ตังสติได้กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.
"เจ้าพ่ายแพ้แล้ว!"จงซานที่กล่าวออกไปอย่างไม่แยแส.
ราชาแห่งหมาก,ศาลเทวะต้าเจิ้งเองก็เปิดแผนก
อี้เทียนเจียน,โดยมีหนานกงเซิ่งเป็นผู้ดูแลและได้เล่นกับจงซานอยู่เป็นประจำ,หนานกงเซิ่งที่เป็นผู้เล่นหมากล้อมที่น่าเกรงขาม,ในอดีตที่ทะเลหมอกโลหิตเขาที่ต่อสู้กับเย่ชิงเฉิง,หมากของเขาที่สามารถเรียกทัณฑ์สวรรค์มาได้,ค่ายกลหมากล้อม,ที่แข็งแกร่ง,วิถีหมากที่จะสามารถใช้สวรรค์เป็นกระดาน.
หนานกงเซิ่งที่เป็นเจี้ยนเจิ้งของแผนกอี้เทียนเจียน,งานหลักของเขาก็คือการเดินหมาก,ซึ่งมีหลายสิ่งหลายอย่างที่จงซานได้เรียนรู้จนสามารถพัฒนาวิถีหมากของตัวเองไปไกล,แม้นว่าจะเดินบนเส้นทางวิถีราชา,ทว่าความสามารถของวิถีหมากที่ได้เรียนรู้กับหนานกงเซิ่งอยู่เป็นประจำก็ยากที่จะมีใครเทียบได้.
ซือหม่าเฉียนจวิน?
จงซานที่จ้องมองเขาตั้งแต่ก่อนแล้ว,สามารถที่จะเข้าใจการเดินของซือหม่าเฉียนจวินได้ตั้งแต่เริ่มแล้ว.
เขตแดนอี้อย่างงั้นรึ?
จงซานไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ในเขตแดนใดแล้ว,บางที่เขตแดนอี้นั้นเขาคงสำเร็จตั้งแต่เป็นปุถุชนแล้ว,ผ่านมาจนถึงตอนนี้เขาควรที่จะอยู่ในเขตแดนใดกัน.
"ดี,ดีมากเลย,เจ้าร้ายกาจมาก,ข้าจะเป็นคนสนับสนุนเจ้า!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
สนับสนุนข้า? จงซานที่แทบล่วงหล่นลงบนพื้นกับคำพูดของนาง.
จงซานที่จัดแจงตัวเอง,ปาดเหงื่อที่เย็นเยือบจากคำพูดของนางก่อนหน้านี้ทันที.
มือหมากทุกคนจดจ้องมองมายังสาวงาม,ซึ่งเวลานี้เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ.
จงซานไม่ได้สนใจกงจูจิวเหว่ยแม้แต่น้อย,เขาที่จ้องมองไปยังบัตรของเขาเวลานี้.
เลขศูนย์ ค่อยๆเปลี่ยนเป็นเลขหนึ่ง.
ซือหม่าเฉียนจวินที่พ่ายแพ้ต่อจงซาน,หนำซ้ำยังทำให้บนกระดานหมากปรากฏอักษร
"โคตรอ่อน"ขึ้นอีก,เป็นการสร้างความอับอายให้กับเขาอย่างหนัก,แทบให้เขาเสียสติ,หนำซ้ำดูเหมือนว่าตอนนี้กงจูจิวเหว่ยจะแสดงตัวสนับสนุนจงซานอย่างคาดไม่ถึง,เรื่องนี้จะไม่ทำให้เขาโกรธเกรี้ยวได้อย่างไร.
"บัดซบ,ข้าไม่เชื่อว่าข้าจะด้อยกว่าเจ้า!"ซือหม่าเฉียนจวินที่ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ.
เสียงดังอื้ออึ้งขึ้นในทันที,เหล่ามือหมากที่ต่างก็พูดไปต่างๆนาๆ.
"ซือหม่าเฉียนจวิน,เจ้าพ่ายแพ้แล้ว,ยังต้องการแสวงหาความอับอายอีกรึ?
ไม่เจียมตัว!"กงจูจิวเหว่ยที่รู้สึกอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก,ในเวลานี้นางไม่สนใจใบหน้าท่าทางของซือหม่าเฉียนจวินเลยแม้แต่น้อย.
ซือหม่าเฉียนจวินที่จ้องมองไปยังกงจูจิวเหว่ยด้วยสายตาที่ขมขืน,จากนั้นก็หันหน้าไปมองจงซานและกล่าวว่า,"เล่นใหม่?"
จงซานที่ยังคงสุขม,กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล,"ก่อนที่ข้าจะมาที่นี่,ข้าต้องการที่จะทำให้ทุกคนได้พ่ายแพ้,ข้าจึงต้องการที่จะเดินหมากับทุกๆคน."
"ชิ,มีใครต้องการจะแข่งกับเขา?
มีใหม?"ซือหม่าเฉียนจินที่กวาดตามองเหล่ามือหมาก รอบๆ.
"ไม่! "
"ไม่เลย!"
กับตนที่เอาชนะซือหม่าเฉียนจวิน,ทำให้ทุกคนที่อยู่รอบๆส่ายหน้ากันไปมา.
"ก็ดี,ในเมื่อไม่มีใคร,พวกเรามาแข่งกันต่อ!"ซือหม่าเฉียนจวินที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงดุร้าย.
ซือหม่าเฉียนจวินที่พ่ายแพ้ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าเป็นเพราะว่าเขาประมาทจนเกิดไป,เป็นเหตุให้เขาพ่ายแพ้อย่างอนาถเช่นนี้.
จงซานที่เผยยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวลและกล่าวออกมาว่า,"ก็ดี!"
ซือหม่าเฉียนจวินที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,จ้องมองไปยังจงซานที่ยังคงสุขุม,ตอนนี้เขาพูดไปก็มีแต่ไร้ประโยชน์,มีเพียงแค่ใช้ฝีมือหมากเอาชนะจงซานเท่านั้น,ถึงจะมีสิทธิ์กล่าว.
ซือหม่าเฉียนจวินที่สะบัดมืออีกครั้ง,หมากดำและหมากขาวก็ลอยกลับยังโถหมากอีกครั้ง.
"กระดานก่อนหน้านี้เจ้าเป็นคนเริ่มก่อน,ครั้งนี้เป็นข้าเริ่มก่อน!"ซือหม่าเฉียนจวินที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร,การเล่นหมากล้อมก็ต้องทายหมากตามกฏ,ไม่เกี่ยวกับคำว่าใครเริ่มก่อนหลัง!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ใช่,ซือหม่าเฉียนจวิน,เจ้าโง่รึไง,อย่าคิดว่าคนอื่นจะโง่เหมือนเจ้าสิ!"กงจูจิวเหว่ยที่โห่เขาเสียงดัง.
"ซือหม่าเฉียนจวินที่จ้องมองกงจูจิวเหว่ย,ใบหน้าเดี๋ยวขาวเดี๋ยวดำ.
"เสี่ยงทายข้าได้คนแรก!"จงซานกล่าวออกมาเบาๆ.
บางที่ซือหม่าจงจวินคงจะพบความโชคร้ายมากในวันนี้,ทำให้จงซานได้เดินเป็นคนแรกอีกครั้ง.
"จุดเทียนหยวน!"
"เขาต้องการที่จะเดินเหมือนเดิมอย่างงั้นรึ?
"เป็นไปไม่ได้,ที่จะเหมือนเดิม,คิดว่าฝ่ายตรงข้ามจะเดินเหมือนเดิมรึอย่างไร?
ไม่มีทางที่จะเป็นเหมือนกับกระดานที่แล้วอย่างแน่นอน."
"หมากตาเดิมที่เห็นและเข้าใจแล้ว,คิดว่าจะเดินแบบเดิมได้อย่างงั้นรึ?"
ทุกๆคนที่จ้องมองลงไปด้วยความประหลาดใจ,ส่งเสียงอื้ออึ้งเป็นระยะ,หลายๆคนที่เริ่มสีตาไปมาจ้องมองไปยังกระดาน.
หมากตาเดิม,เหมือนกับที่เขาได้เดินก่อนหน้านี้,แม้นว่าลำดับอาจจะไม่เหมือนเดิม,ทว่ารูปแบบที่ออกมานั้นเหมือนกับรูปแบบของตาที่แล้ว,ซือหม่าเฉียนจวินเวลานี้รับรู้ว่าเขาถูกต้อนให้วางหมากเหมือนเดิม,เขาที่ต้องถอยครั้งแล้วครั้งเล่าซ้ำๆไป.
เหงื่อที่เริ่มหลั่งออกมาไม่หยุดบนร่างของซือหม่าเฉียนจวิน,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเส้นโลหิตที่บวมปูด,ราวกับจะระเบิดออกมา,สีหน้าของซือหม่าเฉียนจวินเต็มไปด้วยความเศร้า.
ทุกๆตาที่เขาวางหมาก,สุดท้ายแล้วกลับกลายเป็นว่าเขาถูกต้อนให้ต้องวางเหมือนกับตาที่แล้วในที่สุด,หมากของจงซานทุกๆตา,ราวกับว่าจำกัดการเดินของเขาเอาไว้.
หมากที่ราวกับว่าล่อล่วงให้เขาเดินเข้าไปในกับดัก
ด้วยตัวเอง.
หากไม่ก้าวไปถึงเขตแดนอี้,ไม่มีทางที่จะตระหนักได้ถึงผลของเจตจำนงแห่งหมากที่แผ่ออกมานี้.
"เจ้าแพ้แล้ว!"จงซานที่วางหมากสุดท้ายปิดกระดานในที่สุด.
ใบหน้าของซือหม่าเฉียนจวินที่เปลี่ยนเป็นแดงซ่าน,หัวใจของเขาที่เต้นระรัว,ดวงตาที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดจ้องเขม็งไปยังจงซาน.
บนกระดานหมาก,อีกครั้งแล้วปรากฏอักษรเหมือนเช่นดังเดิม.
เหมือนกับอักษรกระดานที่แล้ว!
"โคตร" "อ่อน" ?
ทุกคนที่เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ,ในเวลานี้ถึงกับอ้าปากหว๋อ,มันจะเป็นไปได้อย่างไรที่จะเล่นหมากล้อมเช่นนี้ได้.
"บัดซบ,เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร?
เจ้ากล้าทำให้ข้าขายหน้าอย่างงั้นรึ? เจ้าต้องการให้ข้าอับอายอย่างงั้นรึ?
ไม่อยากมีชีวิตแล้วอย่างงั้นรึ?"ซือหม่าเฉียนจวินที่ลุกขึ้นยืนตะโกนเสียงดัง.
"หากใช้ใบหน้าเช่นเจ้าก็มีแต่ทำให้พ่ายแพ้."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างไม่แยแส.
"เจ้า!"ซือหม่าเฉียนจวินแทบพ่นโลกหิตออกมาด้วยความโกรธ.
"ซือหม่าเฉียนจวิน,ไร้ฝีมือ,จึงต้องการเอาสถานะของตัวเองมาข่มอย่างงั้นรึ?
ตระกูลซือหม่ามีแต่คนเช่นนี้รึไง?"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวเย้ยออกมาในทันที.
ซือหม่าเฉียนจิวจ้องมองไปยังกงจูจิวเหว่ย,สูดหายใจลึก,"มาแข่งกันอีก!"
"เจ้าไม่ใช่คู่มือของข้า! จะไม่ทำให้เจ้าขายหน้ารึ?!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่,อีกตา!"ซือหม่าเฉียนจวินที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
เหล่ามือหมากที่อยู่รอบๆไม่กล้าที่จะเอ่ยอะไรหรือสร้างความขัดแย้งกับตระกูลซือหม่าเช่นกัน.
"อย่าเสียใจซะล่ะ!"จงซานที่เผยยิ้มออกมาอย่างสุขุม.
กระดานที่สาม,เสี่ยงทาย,ดูเหมือนว่าซือหม่าเฉียนจวินจะโชคดีบ้างได้เดินเป็นคนแรก.
เขาได้เดินเป็นคนแรก? จงซานและทักษะของเขานั้นอยู่คนระดับ,เขาจะเดินแบบเดิมไม่ได้อีกต่อไปแล้ว.
ซือหม่าเฉียนจวินนับว่าเป็นยอดฝีมือที่โดดเด่น,คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะระงับความบ้าคลั่งเปลี่ยนเป็นสุขุมได้,ทักษะเดินหมากของเขาที่แหลมคนขึ้น,เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะยอมจงซานได้อีกแล้ว.
ท้องฟ้าที่มืดลงช้าๆ,ซือหม่าเฉียนจวินที่ใช้เวลาคิดอย่างระเอียด,แต่ละหมากที่ช้าลงเรื่อยๆ,แม้แต่ผ่านไปถึงกลางคืน,ซือหม่าเฉียนจวินที่กลับกลายเป็นคำกุมหมากขาว,จ้องมองไปยังกระดานหมาก,ไม่เริ่มต้นซักที.
เขาในเวลานี้ที่นิ่งงันจ้องมองไปยับกระดาน,มือหนึ่งถือหมากสีขาวในมือ.
ผ่านไปจนถึงอีกวันดวงตะวันทอแสง,ขณะที่แสงตะวันลอดผ่านลงมา,ซือหม่าเฉียนจวินที่สามารถมองเห็นอะไรบางอย่างบนกระดานหมากได้ในทันที.
หมากสีขาวที่แตกปังโพล๊ะ
แตกสลายไปต่อหน้าเขา,กับอักษรสองตัวที่ปรากฏบนกระดาน.
ไอ้โง่!
สองวันนับตั้งแต่เมื่อวานตั้งแต่เทียงคืนแล้ว,อักษรสองตัวนี้ก็ปรากฏขึ้นมาแล้ว,ว่าไอ้โง่อย่างงั้นรึ?
เขาที่นั่งจับจ้องไม่ยอมวางหมากซักทีตั้งแต่เมื่อคืนจ้องมองคำว่า
"ไอ้โง่"นี้นะรึ?
เขาที่นั่งคิดตั้งแต่เมื่อคืนกับอักษรที่ปรากฏขึ้นเช่นนี้มาตั้งนานแล้ว.
ขณะที่หมากในมือของซือหม่าเฉียนจวินล่วงหล่นลงไป,ทุกคนก็รับรู้แล้วว่าซือหม่าเฉียนจวินได้พ่ายแพ้แล้ว,และยังพบอีกว่าหมากที่ถูกวางเป็นรูปเป็นร่างอ่านได้เป็นอักษรสองตัว.
ไอ้โง่?
เหล่ามือหมาก,ต้องก็จ้องมองอักษรสองตัวไม่วางตา,คนผู้นี้?ไม่ธรรมดาจริงๆ.
"ไอ่สารเลว,เจ้ากล้าทำให้ข้าซือหม่าเฉียนจวินอับอาย,ไม่เคยมีใครดูแคลนตระกูลซือหม่า,แส่หาความตาย!"ซือหม่าเฉียนจวินที่ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป.
หนึ่งวันหนึ่งคืนที่เขาได้รับความเจ็บช้ำ,ซือหม่าเฉียนจวินที่กำลังกลายเป็นบ้าคลั่ง,ด้วยความโกรธเกรี้ยว.
คนผู้นี้จงใจสร้างความอับอายให้เขาอย่างงั้นรึ?
ซือหม่าเฉียนจวินที่ดวงตาเบิกโพล่ง.
แส่หาความตาย?
ไม่เคยมีใครกล้าดูแคลนเขามากมายขนาดนี้.
" ซือหม่าเฉียนจวิน,เจ้าต้องการทำอะไร?
ไม่ยอมรับความพ่ายแพ้อย่างงั้นรึ?" กงจูจิวเหว่ยที่ตะลึงงันไปตั้งแต่ก่อนหน้านี้ก่อนที่จะได้สติและกล่าวออกมาเสียงดัง.
ซือหม่าเฉียนจวินไม่สนใจกงจูจิวเหว่ยแม้แต่น้อย,เขาที่เงยหน้าตะโกนออกไปเสียงดังสนั่น,"เข้ามา,ส่งคนเข้ามา!"
เสียงที่ดังลั่น,กระจายไปทั่วลานหุบเขาดังกล่าว.
"เสียงของเส้าเหยี่ย?"กลุ่มคนด้านล่างที่หยุดนิ่งฟังเสียงในทันที.
"ฟิ้ว!!"
ทันใดนั้นจากพื้นที่ด้านร่าง,ปรากฏร่างนับร้อยที่พุ่งขึ้นมา,เป็นยอดฝีมือของตระกูลซือหม่าที่พุ่งตรงขึ้นมาด้านบนสนามแข่งขันในทันที.
"ตูมม!"
"ตูมม!" "ตูมม!"
..................
เหล่ายอดฝีมือที่ร่อนลงบนลานสนามการแข่งขัง,พร้อมกับปลดปล่อยพลังกดดันออกไปรอบๆอย่างรุนแรง.
"หืม?
ซือหม่าเฉียนจวิน,ไม่ยอมรับความพ่ายแพ้อย่างงั้นรึ?
ข้าอยู่ที่นี่แล้ว,ห้ามใครแตะต้องเขา!"กงจูจิวเหว่ยที่ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ.
"ภายในชิงชิว,ไม่ใครกล้าล่วงเกินตระกูลซือหม่า,กงจูจิวเหว่ย,หลบไป,พวกเจ้าจับมันมาให้ขา,ข้าจะให้มันได้ลิ้มรสความร้ายกาจของข้า."ซือหม่าเฉียนจวินที่ตะโกนออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ใครกล้าขยับ?ข้าจะให้เซิ่งหวังสังหารพวกมันเก้าชั่วโคตร!"กงจูจิวเหว่ยที่แค่นเสียงเย็นชาเช่นกัน.
ด้วยคำพูดของกงจูจิวเหว่ยทำให้คนของตระกูลซือหม่ายั้งเท้าเอาไว้.
ส่วนจงซานที่ยังคงใจเย็น,กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม,"กดขี่ข้าอย่างงั้นรึ?
ภายในชิงชิวแห่งนี้,แม้แต่ประมุขตระกูลซือหม่า,ยังไม่กล้าพูดเช่นนี้กับข้า."
กับคำพูดของจงซานทำให้ทุกคนตื่นตกใจขึ้นมาทันที,แม้แต่กงจูจิวเหว่ยออกมาปกป้องเขายังจ้องมองเขาด้วยความแปลกประหลาด,ต้องไม่ลืมว่า,ตระกูลขุนนางภายในชิงชิวนี้,แม้ว่าพวกเขาจะไม่รับรู้ทั้งหมด,ทว่าสามารถบอกได้ว่าชายในชุดดำนี้เป็นคนจากภายนอก.
"ฮ่าฮ่าฮ่าอ่า? เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร?
จับมันมาให้ข้า,เร็วสิ!
คิดว่าพูดจากโกหกจะทำให้ตัวเองปลอดภัยรึอย่างไร."
ซือหม่าเฉียนจวินที่กลายเป็นบ้าคลั่ง,ต้องการที่จะสั่งสอนคนผู้นี้เต็มที่แล้ว.
"รับทราบ!"ผู้ใต้บังคับบัญชาตระกูลซือหม่าที่รับคำในทันที.
เหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาตระกูลซือหม่านับร้อยที่กำลังบุกเข้ามา,จงซานที่หัวเราะออกมาเสียงดัง.
"ข้าบอกแล้วลำพังเจ้านะรึ?ที่จะมาสั่งสอนข้า?"
จงซานที่หัวเราะด้วยความเหยียดหยัน.
"ตูมมมมมม!"
"ตูมมมมมมม!"
ทันใดนั้นจากบนท้องฟ้า,เหล่ายอดฝีมือระดับสูงของชิงชิวก็มาถึง,กลุ่มหนึ่งที่นำหน้ามาและยังมีทหารหลายแสนคนคนที่ร่อนลงบนลานดังกล่าวในทันที.
สิบต้าเซียนของศาลเทวะไท่ชูที่นำหน้ามานั้น,พร้อมกับร่อนลงที่ด้านข้างของจงซาน.
เหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาของซือหม่าเฉียนจวินที่หยุดแทบหัวคะมำ,ต้าเซียนเคลื่อนที่มาด้วยความเร็วสูง,แต่ละคนยังเต็มไปด้วยกลิ่นอายที่หนักหน่วงรุนแรงจนทำให้พวกเขาลอยออกไป.
ซือหม่าเฉียนจวินกลายเป็นโง่งม,กงจูจิวเหว่ยที่งงงวย,เหล่ามือหมากทั้งหมดที่สมองหยุดนิ่งเบลอไปในทันที,ตอนนี้มันกำลังเกิดอะไรขึ้นกัน?
Chappter 850 The chess of king
帝王之棋
ราชาแห่งหมาก
สายตาของทุกคนที่จ้องมองตาค้าง,มองกระดานหมากที่ถูกวางบนกระดานจนเกิดเป็นอักษรสองตัว"โคตรอ่อน"
ทุกคนแทบไม่เชื่อว่านี่เป็นเรื่องจริง,นี่เขากำเล่นหมากล้อมอยู่รึ?
ส่วนซือหม่าเฉียนจวินผู้อยู่ในอาณาเขตอี้,เขาที่ไม่สามารถตอบโต้ได้แล้ว,ยังได้รับผลกระทบกระเทือนอย่างหนัก,ใบหน้าที่กลายเป็นแด'ซ่าน,จงซานที่วางหมากจงใจที่จะเขียนอักษรล้อเลียนเขาอีก.
โคตรอ่อน!
นี่ไม่ใช่แค่เพียงทำให้ซือหม่าเฉียนจวินพ่ายแพ้,เขายังตบหน้ากระทืบซ้ำด้วย,แส่หาความตายชัดๆ.
ไม่เพียงแต่เขาเอาชนะซือหม่าเฉียนจวิน,ยังทำลายขวัญกำลังใจ,ความฮึกเหิมของซือหม่าเฉียนจวินอย่างร้ายกาจ.
ตลอดเวลาหนึ่งชั่วยาม,ร่างของซือหม่าเฉียนจวินที่โชกไปด้วยเหงื่อ.
กับการแข่งขันหมากล้อม,ยังทำให้จิตวิญญาณของคู่ต่อสู้ปั่นป่วน.
"เจ้า,เจ้า,เจ้าหมายความว่าอย่างไร?"ซือหม่าเฉียนจวินที่ตังสติได้กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.
"เจ้าพ่ายแพ้แล้ว!"จงซานที่กล่าวออกไปอย่างไม่แยแส.
ราชาแห่งหมาก,ศาลเทวะต้าเจิ้งเองก็เปิดแผนก
อี้เทียนเจียน,โดยมีหนานกงเซิ่งเป็นผู้ดูแลและได้เล่นกับจงซานอยู่เป็นประจำ,หนานกงเซิ่งที่เป็นผู้เล่นหมากล้อมที่น่าเกรงขาม,ในอดีตที่ทะเลหมอกโลหิตเขาที่ต่อสู้กับเย่ชิงเฉิง,หมากของเขาที่สามารถเรียกทัณฑ์สวรรค์มาได้,ค่ายกลหมากล้อม,ที่แข็งแกร่ง,วิถีหมากที่จะสามารถใช้สวรรค์เป็นกระดาน.
หนานกงเซิ่งที่เป็นเจี้ยนเจิ้งของแผนกอี้เทียนเจียน,งานหลักของเขาก็คือการเดินหมาก,ซึ่งมีหลายสิ่งหลายอย่างที่จงซานได้เรียนรู้จนสามารถพัฒนาวิถีหมากของตัวเองไปไกล,แม้นว่าจะเดินบนเส้นทางวิถีราชา,ทว่าความสามารถของวิถีหมากที่ได้เรียนรู้กับหนานกงเซิ่งอยู่เป็นประจำก็ยากที่จะมีใครเทียบได้.
ซือหม่าเฉียนจวิน?
จงซานที่จ้องมองเขาตั้งแต่ก่อนแล้ว,สามารถที่จะเข้าใจการเดินของซือหม่าเฉียนจวินได้ตั้งแต่เริ่มแล้ว.
เขตแดนอี้อย่างงั้นรึ?
จงซานไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ในเขตแดนใดแล้ว,บางที่เขตแดนอี้นั้นเขาคงสำเร็จตั้งแต่เป็นปุถุชนแล้ว,ผ่านมาจนถึงตอนนี้เขาควรที่จะอยู่ในเขตแดนใดกัน.
"ดี,ดีมากเลย,เจ้าร้ายกาจมาก,ข้าจะเป็นคนสนับสนุนเจ้า!"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
สนับสนุนข้า? จงซานที่แทบล่วงหล่นลงบนพื้นกับคำพูดของนาง.
จงซานที่จัดแจงตัวเอง,ปาดเหงื่อที่เย็นเยือบจากคำพูดของนางก่อนหน้านี้ทันที.
มือหมากทุกคนจดจ้องมองมายังสาวงาม,ซึ่งเวลานี้เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ.
จงซานไม่ได้สนใจกงจูจิวเหว่ยแม้แต่น้อย,เขาที่จ้องมองไปยังบัตรของเขาเวลานี้.
เลขศูนย์ ค่อยๆเปลี่ยนเป็นเลขหนึ่ง.
ซือหม่าเฉียนจวินที่พ่ายแพ้ต่อจงซาน,หนำซ้ำยังทำให้บนกระดานหมากปรากฏอักษร
"โคตรอ่อน"ขึ้นอีก,เป็นการสร้างความอับอายให้กับเขาอย่างหนัก,แทบให้เขาเสียสติ,หนำซ้ำดูเหมือนว่าตอนนี้กงจูจิวเหว่ยจะแสดงตัวสนับสนุนจงซานอย่างคาดไม่ถึง,เรื่องนี้จะไม่ทำให้เขาโกรธเกรี้ยวได้อย่างไร.
"บัดซบ,ข้าไม่เชื่อว่าข้าจะด้อยกว่าเจ้า!"ซือหม่าเฉียนจวินที่ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ.
เสียงดังอื้ออึ้งขึ้นในทันที,เหล่ามือหมากที่ต่างก็พูดไปต่างๆนาๆ.
"ซือหม่าเฉียนจวิน,เจ้าพ่ายแพ้แล้ว,ยังต้องการแสวงหาความอับอายอีกรึ?
ไม่เจียมตัว!"กงจูจิวเหว่ยที่รู้สึกอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก,ในเวลานี้นางไม่สนใจใบหน้าท่าทางของซือหม่าเฉียนจวินเลยแม้แต่น้อย.
ซือหม่าเฉียนจวินที่จ้องมองไปยังกงจูจิวเหว่ยด้วยสายตาที่ขมขืน,จากนั้นก็หันหน้าไปมองจงซานและกล่าวว่า,"เล่นใหม่?"
จงซานที่ยังคงสุขม,กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล,"ก่อนที่ข้าจะมาที่นี่,ข้าต้องการที่จะทำให้ทุกคนได้พ่ายแพ้,ข้าจึงต้องการที่จะเดินหมากับทุกๆคน."
"ชิ,มีใครต้องการจะแข่งกับเขา?
มีใหม?"ซือหม่าเฉียนจินที่กวาดตามองเหล่ามือหมาก รอบๆ.
"ไม่! "
"ไม่เลย!"
กับตนที่เอาชนะซือหม่าเฉียนจวิน,ทำให้ทุกคนที่อยู่รอบๆส่ายหน้ากันไปมา.
"ก็ดี,ในเมื่อไม่มีใคร,พวกเรามาแข่งกันต่อ!"ซือหม่าเฉียนจวินที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงดุร้าย.
ซือหม่าเฉียนจวินที่พ่ายแพ้ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าเป็นเพราะว่าเขาประมาทจนเกิดไป,เป็นเหตุให้เขาพ่ายแพ้อย่างอนาถเช่นนี้.
จงซานที่เผยยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวลและกล่าวออกมาว่า,"ก็ดี!"
ซือหม่าเฉียนจวินที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว,จ้องมองไปยังจงซานที่ยังคงสุขุม,ตอนนี้เขาพูดไปก็มีแต่ไร้ประโยชน์,มีเพียงแค่ใช้ฝีมือหมากเอาชนะจงซานเท่านั้น,ถึงจะมีสิทธิ์กล่าว.
ซือหม่าเฉียนจวินที่สะบัดมืออีกครั้ง,หมากดำและหมากขาวก็ลอยกลับยังโถหมากอีกครั้ง.
"กระดานก่อนหน้านี้เจ้าเป็นคนเริ่มก่อน,ครั้งนี้เป็นข้าเริ่มก่อน!"ซือหม่าเฉียนจวินที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร,การเล่นหมากล้อมก็ต้องทายหมากตามกฏ,ไม่เกี่ยวกับคำว่าใครเริ่มก่อนหลัง!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ใช่,ซือหม่าเฉียนจวิน,เจ้าโง่รึไง,อย่าคิดว่าคนอื่นจะโง่เหมือนเจ้าสิ!"กงจูจิวเหว่ยที่โห่เขาเสียงดัง.
"ซือหม่าเฉียนจวินที่จ้องมองกงจูจิวเหว่ย,ใบหน้าเดี๋ยวขาวเดี๋ยวดำ.
"เสี่ยงทายข้าได้คนแรก!"จงซานกล่าวออกมาเบาๆ.
บางที่ซือหม่าจงจวินคงจะพบความโชคร้ายมากในวันนี้,ทำให้จงซานได้เดินเป็นคนแรกอีกครั้ง.
"จุดเทียนหยวน!"
"เขาต้องการที่จะเดินเหมือนเดิมอย่างงั้นรึ?
"เป็นไปไม่ได้,ที่จะเหมือนเดิม,คิดว่าฝ่ายตรงข้ามจะเดินเหมือนเดิมรึอย่างไร?
ไม่มีทางที่จะเป็นเหมือนกับกระดานที่แล้วอย่างแน่นอน."
"หมากตาเดิมที่เห็นและเข้าใจแล้ว,คิดว่าจะเดินแบบเดิมได้อย่างงั้นรึ?"
ทุกๆคนที่จ้องมองลงไปด้วยความประหลาดใจ,ส่งเสียงอื้ออึ้งเป็นระยะ,หลายๆคนที่เริ่มสีตาไปมาจ้องมองไปยังกระดาน.
”.. ” ”.. ” ”!”
หมากตาเดิม,เหมือนกับที่เขาได้เดินก่อนหน้านี้,แม้นว่าลำดับอาจจะไม่เหมือนเดิม,ทว่ารูปแบบที่ออกมานั้นเหมือนกับรูปแบบของตาที่แล้ว,ซือหม่าเฉียนจวินเวลานี้รับรู้ว่าเขาถูกต้อนให้วางหมากเหมือนเดิม,เขาที่ต้องถอยครั้งแล้วครั้งเล่าซ้ำๆไป.
เหงื่อที่เริ่มหลั่งออกมาไม่หยุดบนร่างของซือหม่าเฉียนจวิน,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเส้นโลหิตที่บวมปูด,ราวกับจะระเบิดออกมา,สีหน้าของซือหม่าเฉียนจวินเต็มไปด้วยความเศร้า.
ทุกๆตาที่เขาวางหมาก,สุดท้ายแล้วกลับกลายเป็นว่าเขาถูกต้อนให้ต้องวางเหมือนกับตาที่แล้วในที่สุด,หมากของจงซานทุกๆตา,ราวกับว่าจำกัดการเดินของเขาเอาไว้.
หมากที่ราวกับว่าล่อล่วงให้เขาเดินเข้าไปในกับดัก
ด้วยตัวเอง.
หากไม่ก้าวไปถึงเขตแดนอี้,ไม่มีทางที่จะตระหนักได้ถึงผลของเจตจำนงแห่งหมากที่แผ่ออกมานี้.
"เจ้าแพ้แล้ว!"จงซานที่วางหมากสุดท้ายปิดกระดานในที่สุด.
ใบหน้าของซือหม่าเฉียนจวินที่เปลี่ยนเป็นแดงซ่าน,หัวใจของเขาที่เต้นระรัว,ดวงตาที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดจ้องเขม็งไปยังจงซาน.
บนกระดานหมาก,อีกครั้งแล้วปรากฏอักษรเหมือนเช่นดังเดิม.
เหมือนกับอักษรกระดานที่แล้ว!
"โคตร" "อ่อน" ?
ทุกคนที่เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ,ในเวลานี้ถึงกับอ้าปากหว๋อ,มันจะเป็นไปได้อย่างไรที่จะเล่นหมากล้อมเช่นนี้ได้.
"บัดซบ,เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร?
เจ้ากล้าทำให้ข้าขายหน้าอย่างงั้นรึ? เจ้าต้องการให้ข้าอับอายอย่างงั้นรึ?
ไม่อยากมีชีวิตแล้วอย่างงั้นรึ?"ซือหม่าเฉียนจวินที่ลุกขึ้นยืนตะโกนเสียงดัง.
"หากใช้ใบหน้าเช่นเจ้าก็มีแต่ทำให้พ่ายแพ้."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างไม่แยแส.
"เจ้า!"ซือหม่าเฉียนจวินแทบพ่นโลกหิตออกมาด้วยความโกรธ.
"ซือหม่าเฉียนจวิน,ไร้ฝีมือ,จึงต้องการเอาสถานะของตัวเองมาข่มอย่างงั้นรึ?
ตระกูลซือหม่ามีแต่คนเช่นนี้รึไง?"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวเย้ยออกมาในทันที.
ซือหม่าเฉียนจิวจ้องมองไปยังกงจูจิวเหว่ย,สูดหายใจลึก,"มาแข่งกันอีก!"
"เจ้าไม่ใช่คู่มือของข้า! จะไม่ทำให้เจ้าขายหน้ารึ?!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่,อีกตา!"ซือหม่าเฉียนจวินที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
เหล่ามือหมากที่อยู่รอบๆไม่กล้าที่จะเอ่ยอะไรหรือสร้างความขัดแย้งกับตระกูลซือหม่าเช่นกัน.
"อย่าเสียใจซะล่ะ!"จงซานที่เผยยิ้มออกมาอย่างสุขุม.
กระดานที่สาม,เสี่ยงทาย,ดูเหมือนว่าซือหม่าเฉียนจวินจะโชคดีบ้างได้เดินเป็นคนแรก.
เขาได้เดินเป็นคนแรก? จงซานและทักษะของเขานั้นอยู่คนระดับ,เขาจะเดินแบบเดิมไม่ได้อีกต่อไปแล้ว.
ซือหม่าเฉียนจวินนับว่าเป็นยอดฝีมือที่โดดเด่น,คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะระงับความบ้าคลั่งเปลี่ยนเป็นสุขุมได้,ทักษะเดินหมากของเขาที่แหลมคนขึ้น,เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะยอมจงซานได้อีกแล้ว.
ท้องฟ้าที่มืดลงช้าๆ,ซือหม่าเฉียนจวินที่ใช้เวลาคิดอย่างระเอียด,แต่ละหมากที่ช้าลงเรื่อยๆ,แม้แต่ผ่านไปถึงกลางคืน,ซือหม่าเฉียนจวินที่กลับกลายเป็นคำกุมหมากขาว,จ้องมองไปยังกระดานหมาก,ไม่เริ่มต้นซักที.
เขาในเวลานี้ที่นิ่งงันจ้องมองไปยับกระดาน,มือหนึ่งถือหมากสีขาวในมือ.
ผ่านไปจนถึงอีกวันดวงตะวันทอแสง,ขณะที่แสงตะวันลอดผ่านลงมา,ซือหม่าเฉียนจวินที่สามารถมองเห็นอะไรบางอย่างบนกระดานหมากได้ในทันที.
หมากสีขาวที่แตกปังโพล๊ะ
แตกสลายไปต่อหน้าเขา,กับอักษรสองตัวที่ปรากฏบนกระดาน.
ไอ้โง่!
สองวันนับตั้งแต่เมื่อวานตั้งแต่เทียงคืนแล้ว,อักษรสองตัวนี้ก็ปรากฏขึ้นมาแล้ว,ว่าไอ้โง่อย่างงั้นรึ?
เขาที่นั่งจับจ้องไม่ยอมวางหมากซักทีตั้งแต่เมื่อคืนจ้องมองคำว่า
"ไอ้โง่"นี้นะรึ?
เขาที่นั่งคิดตั้งแต่เมื่อคืนกับอักษรที่ปรากฏขึ้นเช่นนี้มาตั้งนานแล้ว.
ขณะที่หมากในมือของซือหม่าเฉียนจวินล่วงหล่นลงไป,ทุกคนก็รับรู้แล้วว่าซือหม่าเฉียนจวินได้พ่ายแพ้แล้ว,และยังพบอีกว่าหมากที่ถูกวางเป็นรูปเป็นร่างอ่านได้เป็นอักษรสองตัว.
ไอ้โง่?
เหล่ามือหมาก,ต้องก็จ้องมองอักษรสองตัวไม่วางตา,คนผู้นี้?ไม่ธรรมดาจริงๆ.
"ไอ่สารเลว,เจ้ากล้าทำให้ข้าซือหม่าเฉียนจวินอับอาย,ไม่เคยมีใครดูแคลนตระกูลซือหม่า,แส่หาความตาย!"ซือหม่าเฉียนจวินที่ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป.
หนึ่งวันหนึ่งคืนที่เขาได้รับความเจ็บช้ำ,ซือหม่าเฉียนจวินที่กำลังกลายเป็นบ้าคลั่ง,ด้วยความโกรธเกรี้ยว.
คนผู้นี้จงใจสร้างความอับอายให้เขาอย่างงั้นรึ?
ซือหม่าเฉียนจวินที่ดวงตาเบิกโพล่ง.
แส่หาความตาย?
ไม่เคยมีใครกล้าดูแคลนเขามากมายขนาดนี้.
" ซือหม่าเฉียนจวิน,เจ้าต้องการทำอะไร?
ไม่ยอมรับความพ่ายแพ้อย่างงั้นรึ?" กงจูจิวเหว่ยที่ตะลึงงันไปตั้งแต่ก่อนหน้านี้ก่อนที่จะได้สติและกล่าวออกมาเสียงดัง.
ซือหม่าเฉียนจวินไม่สนใจกงจูจิวเหว่ยแม้แต่น้อย,เขาที่เงยหน้าตะโกนออกไปเสียงดังสนั่น,"เข้ามา,ส่งคนเข้ามา!"
เสียงที่ดังลั่น,กระจายไปทั่วลานหุบเขาดังกล่าว.
"เสียงของเส้าเหยี่ย?"กลุ่มคนด้านล่างที่หยุดนิ่งฟังเสียงในทันที.
"ฟิ้ว!!"
ทันใดนั้นจากพื้นที่ด้านร่าง,ปรากฏร่างนับร้อยที่พุ่งขึ้นมา,เป็นยอดฝีมือของตระกูลซือหม่าที่พุ่งตรงขึ้นมาด้านบนสนามแข่งขันในทันที.
"ตูมม!"
"ตูมม!" "ตูมม!"
..................
เหล่ายอดฝีมือที่ร่อนลงบนลานสนามการแข่งขัง,พร้อมกับปลดปล่อยพลังกดดันออกไปรอบๆอย่างรุนแรง.
"หืม?
ซือหม่าเฉียนจวิน,ไม่ยอมรับความพ่ายแพ้อย่างงั้นรึ?
ข้าอยู่ที่นี่แล้ว,ห้ามใครแตะต้องเขา!"กงจูจิวเหว่ยที่ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ.
"ภายในชิงชิว,ไม่ใครกล้าล่วงเกินตระกูลซือหม่า,กงจูจิวเหว่ย,หลบไป,พวกเจ้าจับมันมาให้ขา,ข้าจะให้มันได้ลิ้มรสความร้ายกาจของข้า."ซือหม่าเฉียนจวินที่ตะโกนออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ใครกล้าขยับ?ข้าจะให้เซิ่งหวังสังหารพวกมันเก้าชั่วโคตร!"กงจูจิวเหว่ยที่แค่นเสียงเย็นชาเช่นกัน.
ด้วยคำพูดของกงจูจิวเหว่ยทำให้คนของตระกูลซือหม่ายั้งเท้าเอาไว้.
ส่วนจงซานที่ยังคงใจเย็น,กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม,"กดขี่ข้าอย่างงั้นรึ?
ภายในชิงชิวแห่งนี้,แม้แต่ประมุขตระกูลซือหม่า,ยังไม่กล้าพูดเช่นนี้กับข้า."
กับคำพูดของจงซานทำให้ทุกคนตื่นตกใจขึ้นมาทันที,แม้แต่กงจูจิวเหว่ยออกมาปกป้องเขายังจ้องมองเขาด้วยความแปลกประหลาด,ต้องไม่ลืมว่า,ตระกูลขุนนางภายในชิงชิวนี้,แม้ว่าพวกเขาจะไม่รับรู้ทั้งหมด,ทว่าสามารถบอกได้ว่าชายในชุดดำนี้เป็นคนจากภายนอก.
"ฮ่าฮ่าฮ่าอ่า? เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร?
จับมันมาให้ข้า,เร็วสิ!
คิดว่าพูดจากโกหกจะทำให้ตัวเองปลอดภัยรึอย่างไร."
ซือหม่าเฉียนจวินที่กลายเป็นบ้าคลั่ง,ต้องการที่จะสั่งสอนคนผู้นี้เต็มที่แล้ว.
"รับทราบ!"ผู้ใต้บังคับบัญชาตระกูลซือหม่าที่รับคำในทันที.
เหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาตระกูลซือหม่านับร้อยที่กำลังบุกเข้ามา,จงซานที่หัวเราะออกมาเสียงดัง.
"ข้าบอกแล้วลำพังเจ้านะรึ?ที่จะมาสั่งสอนข้า?"
จงซานที่หัวเราะด้วยความเหยียดหยัน.
"ตูมมมมมม!"
"ตูมมมมมมม!"
ทันใดนั้นจากบนท้องฟ้า,เหล่ายอดฝีมือระดับสูงของชิงชิวก็มาถึง,กลุ่มหนึ่งที่นำหน้ามาและยังมีทหารหลายแสนคนคนที่ร่อนลงบนลานดังกล่าวในทันที.
สิบต้าเซียนของศาลเทวะไท่ชูที่นำหน้ามานั้น,พร้อมกับร่อนลงที่ด้านข้างของจงซาน.
เหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาของซือหม่าเฉียนจวินที่หยุดแทบหัวคะมำ,ต้าเซียนเคลื่อนที่มาด้วยความเร็วสูง,แต่ละคนยังเต็มไปด้วยกลิ่นอายที่หนักหน่วงรุนแรงจนทำให้พวกเขาลอยออกไป.
ซือหม่าเฉียนจวินกลายเป็นโง่งม,กงจูจิวเหว่ยที่งงงวย,เหล่ามือหมากทั้งหมดที่สมองหยุดนิ่งเบลอไปในทันที,ตอนนี้มันกำลังเกิดอะไรขึ้นกัน?
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น