Immortality Chapter 844 18 hells
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 844 คุกนรกขุม18
Chapter 844 18 hells
หลังจากนั้นไม่กี่วัน,จงซานก็เดินทางถึงนครศักดิ์สิทธิ์ชิงชิวพร้อมกับซือหม่าจงเหิง.
เมืองศักดิ์สิทธิ์ชิงชิวนั้น,ตั้งอยู่บนเทือกเขาขนาดใหญ่,ในโลกใบใหญ่,เทือกเขาใหญ่โตเกินกว่าที่โลกใบเล็กจะเทียบได้,บนเทือกเขานั้น,มีความสูงหลายพันลี้,สามารถมองเห็นความยาวแทบไร้ที่สิ้นสุด,มีผู้ฝึกตนมากมายที่บินไปมา,และยังมีเผ่าจิ้งจอกวิ่งเข้าๆออกภายในป่าเขา.
รอบๆเมืองศักดิ์สิทธิ์ชิงชิวนั้นมีหมอกปกคลุมไปทั่ว,บนอากาศมีเกาะลอยฟ้ามากมาย,ส่องประกายแสงสีทองระยิบระยับ,วาสนามากมายยิ่งกว่าของสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวหลายเท่า.
บนเทือกเขาขนาดใหญ่นั้นแบ่งพื้นที่ออกมาหลายส่วน,แต่ล่ะส่วนกลายเป็นพื้นที่ที่แตกต่างกันไป.
"เมืองศักดิ์สิทธิ์ชิงชิว!"จงซานที่สูดหายใจลึกขณะกล่าว.
ซือหม่าจื่อที่พาจงซานบินร่อนลงไปยังส่วนพื้นที่ทิศตะวันตก,มีเจ้าหน้าที่ของศาลเทวะไท่ชูเร่งรีบเข้ามาหา,หนึ่งในนั้นสวมหมวกรูปแปดเหลี่ยม,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอย,ดูน่าเกียจน่ากลัวไม่น้อย.
"ต้าเหริน!"คนผู้หนึ่งที่โค้งคำนับให้พร้อมกับจ้องมองไปยังซือหม่าจงเหิงและจงซาน.
เมื่อเร็วๆนี้,มีข่าวที่กระจายไปทั่วเมืองศักดิ์สิทธิ์ชิงชิว,ว่ามีเซิ่งหวังถูกนำมาเป็นตัวประกัน?
คงจะเป็นเขา,เขาคือจงซานอย่างงั้นรึ?
สายตาของเจ้าหน้าที่ทุกคนที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.
"ซือหม่าซานเหลียง,นี่คือเซิ่งหวังต้าเจิ้ง,จงซาน! ตอนนี้ถูกข้าผนึกเอาไว้แล้ว,เวลานี้ไม่ต่างจากปุถุชน!"ซือหม่าจงเหิงที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
"หืม?"เหล่าเจ้าหน้าที่ต่างก็จ้องมองไปยังจงซาน.
ในเวลานี้จงซานที่สวมชุดสีดำ,การวางตัวของเขาที่ดูราวกับว่าไม่ใช่คนที่ถูกจับตัวเอาไว้เลยแม้แต่น้อย.
"ต้าเหริน,ซานเส้าเหยี่ยเป็นเขาที่สังหารอย่างงั้นรึ?"ซือหม่าซานเหลียงที่จ้องมองจงซานกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเกลียดชัง.
"เขาไม่ได้เป็นคนสังหารซือหม่าเข่อ,ทว่าการตายของเขาย่อมมีส่วนเกี่ยวพันธ์อยู่เช่นกัน,ตอนนี้เขาเป็นเมืองขึ้นของราชวงศ์ของพวกเรา,ไม่ควรที่จะหยาบคายได้!"ซือหม่าจงเหิงที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"หืม?"ซือหม่าซานเหลียงที่ตกใจเล็กน้อย.
ไม่ควรหยาบคายกับเขารึ?
"ข้าเพียงแค่คุ้มกันเขาทั่วไป..........!"ซือหม่าซั่งกวงที่แสดงท่าทางสงสัย,ทว่าขณะพูดก็ถูกซือหม่าจงเหิงกล่าวขัด.
"ในเมื่อไม่มีอะไร,เจ้าก็คุ้มกันเขาไปที่นั่น!"ซือหม่าจงเหิงกล่าว.
"ข้า? ที่นั่น?"ซือหม่าซานเหลียงที่แกล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"ใช่,เจ้าไปหาสถานที่สะอาดที่สุด."ซือหม่าจงเหิงกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย.
"สะอาดที่สุด? หลุม18?"ซือหม่าซานเหลียงที่กล่าวลองเชิง.
"อืม,ที่นั่นล่ะ,จัดสิ่งเพลิดเพลินให้เขา!"ซือหม่าจงเหิงที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย.
เห็นใบหน้าของซือหม่าจงเหิง,ซือหม่าซ่างซานเหลียงที่เข้าใจความหมายได้ในทันที,จัดสิ่งเพลิดเพลิน?
18? เพลิดเพลิน?
ก่อนหน้านั้นเป็นสิ่งที่ซานเส้าเหยี่ยและซือมาจงเหิงเพลิดเพลินที่สุด,หากแต่ซานเส้าเหยี่ยตายไปแล้ว,เพราะจงซาน,ไม่ใช่ว่าซือหม่าจงเหิงต้องการทรมานจนให้เขาตายตามไปด้วยหรอกรึ?
"ครับ,ผู้น้อยจะไม่ทำให้ต้าเหรินผิดหวัง!"
"จากนี่ไปถึงที่นั่นราวๆสิบลี้,จงซานตอนนี้เป็นเพียงปุถุชน,ไม่ต้องให้เขารีบร้อน,ให้เขาได้เพลิดเพลินกับเมืองศักดิ์สิทธิ์ชิงชิวก่อน!"
"ครับ!"
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
ซือหม่าจงเหิงที่จัดเตรียมทุกอย่างแล้ว,ก่อนที่จะหัวเราะร่าสะบัดแขนเสื้อบินหายไปในทันที.
"เซิ่งหวังจง,ตามพวกเรามา!"ซือหม่าซานเหลียงที่หัวเราะเสียงดัง.
ภายในใจของซือหม่าซ่านเหลียนเต็มไปด้วยความตื่นเต้น,เซิ่งหวังที่น่าเกรงขาม,คาดไม่ถึงเลยว่าจะตกต่ำถูกพวกเขาจับกุมในเวลานี้อย่างงั้นรึ?
ภายในเมืองหลวงชิงชิวนั้นมีสถานที่อันทรงเกียรติหลายแห่ง,ซือหม่าซานเหลียง,แม้นว่าจะเป็นผู้บัญชาการดูแลคุกเมืองชิงชิว,ทว่าสถานะของเขานับว่าต่ำมาก,เขาที่เป็นคนควบคุมสร้างแพะรับบาปไปทั่ว,ในเวลานี้กำลังควบคุมชะตาของเซิ่งหวัง,จะไม่ให้เขารู้สึกพึงพอใจได้อย่างไร?
"อืม!"จงซานพยักหน้า,เกี่ยวกับคนเหล่านี้,จงซานไม่ได้ใส่ใจอะไรเลยแม้แต่น้อย.
คนกลุ่มหนึ่งที่เดินไปบนเส้นทางสายหลักไปยังคุก.
ซือหม่าซานเหลียงที่คิดถึงสถานะของตัวเองก็รู้สึกคับอกคับใจ,จึงกล่าวออกมาว่า,พวกเจ้า,จงออกไปป่าวประกาศ,บอกว่าจงซานได้มาถึงชิงชิว,ตอนนี้กำลังเดินอยู่บนถนน,พร้อมกับถูกส่งตัวเข้าคุกในทันที,ไป!"
"ครับ!"ผู้คุมอีกสองสามคนบินออกไปในทันที.
"พวกเจ้า,เซิ่งหวังจงมาแล้ว,จงป่าวประกาศเปิดทาง,พวกเราจะเดินสะดวก!"ซือหม่าซานเหลียงที่กล่าวออกไปเสียงดัง.
"ครับ!"
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"ซือหม่าซานเหลียงที่รู้สึกพึงพอใจอย่างที่สุด.
เสียงป่าวประกาศดังลั่น,ทำให้คนตลอดสองข้างทางรีบหลบในทันที,พร้อมกับจ้องมองคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังผ่านมา.
"ทุกๆคน,นี่คือเซิ่งหวังจง!"ซือหม่าซานเหลียงที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
"เซิ่งหวังต้าเจิ้ง?"
"เขาคือเซิ่งหวังต้าเจิ้งอย่างงั้นรึ?"
"เกิดอะไรขึ้น?
ซือหม่าซานเหลียงจะพาเขาไปที่ใหนกัน?
ปรกติแล้วจะต้องพาไปยังตำหนักราชวงศ์ไม่ใช่รึ?"
"หรือว่าต้องการคุมขังเขาเอาไว้ในคุกอย่างงั้นรึ?"
"เซิ่งหวังต้าเจิ้งจะต้องอาศัยอยู่ในคุกอย่างงั้นรึ?"
ทันใดนั้นทั่วทั้งถนนไปที่ขุมขังเต็มไปด้วยผู้คน,หลายๆคนที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยความแปลกประหลาด.
เซิ่งหวังถูกจับเข้าคุก,เรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน,แปลกมาก,แปลกเกินไปแล้ว.
ทันใดนั้น,ข่าวคราวดังกล่าวได้กระจายไปทั่วเมืองอย่างรวดเร็ว.
"เซิ่งหวังจงมา,กำลังถูกจับเข้าคุก!"
"บนถนนไปยังคุก......!
"กำลังถูกส่งตัวไปยังคุกชิงชิวแล้ว!"
ผู้คนมากมายในเวลานี้ต่างมาห้อมล้อม,ก่อนหน้านี้หลายวัน,พวกเขาได้ยินข่าวมาบ้าง,ทำให้ทุกคนต่างก็สงสัย,ตอนนี้เป็นเรื่องจริงอย่างงั้นรึ?
ถนนที่มีความยาวสิบลี้,ค่อนข้างไกลไม่น้อย,นอกจากนี้จงซานยังอยู่ในสภาพปุถุชน.
ผู้คนที่มากขึ้นและก็มากขึ้น.
"ดู,นั่นจงซาน!"
"ไม่เห็นมีอะไร,เซิ่งหวังต้าเจิ้ง,ก็แค่คนธรรมดาทั่วไป!"
"เมืองชุนชิว,ช่างแข็งแกร่ง,เต็มไปด้วยความสูงส่ง,ที่ทำให้ใครต่อใครก้มหัวให้!"
เสียงของผู้คนดังอื้ออึ้งตลอดสองทาง,ซือหม่าซานเหลียงที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจ,แม้นว่าสิ่งที่คนเหล่านี้สนใจจะไม่ใช่ตัวเขาก็ตาม,แต่เขากลับอยู่ในท่ามกลางคนมากมายกลายเป็นจุดเด่นไปด้วย.
จงซานไม่ได้กล่าวสิ่งใดตั้งแต่ต้นจนจบ,เป็นความจริง,นี้เป็นเพียงแค่การเล่นตลก,เหล่าผู้คนมากมายที่แสดงท่าทางยินดีกับความโชคร้ายของคนอื่น,วันนี้เขากลายเป็นเชลย,ย่อมต้องถูกดูแคลนเป็นธรรมดา.
แน่นอน,จงซานไม่ได้กล่าวสิ่งใดเพียงแค่เก็บทุกอย่างเอาไว้ในใจ,เขาที่ยังคงสุขุม,และแสดงท่าทางอหังการออกมาและจดจำเรื่องที่เกิดขึ้นนี้เอาไว้.
ซือหม่าซานเหลียงที่พึงพอใจ,เพียงแต่จงซานที่ไม่ขัดขืนเลยแม้แต่น้อย,ยังคงสุขุม,หากเขาต่อต้าน,ขัดขืน,จะเป็นการดี,เขาจะได้แสดงอำนาจ,ในเมื่อจงซานไม่เริ่ม,เขาเองก็ไม่สามารถทำอะไรได้,สงสัยจะเป็นคนขลาดเขลาจริงๆ.
ขลาดเขลารึ?
ซือหม่าซานเหลียงคงไม่รู้ว่าจงซานนั้นทรงพลังจนเขาไม่สามารถประมาณการณ์ได้.
เส้นทางไปยังคุกที่มีความยาวสิบลี้,จงซานที่ยังคงสุขุม,ไม่กล่าวสิ่งใดสักคำตั้งแต่ต้นจนจบ,สถานที่แห่งนี้มีค่ายกลมากมายปกคลุมอยู่และมีเจ้าหน้าที่ผู้คุ้มกันเป็นจำนวนมากด้วย.
คุกชิงชิว.
ด้านในนั้นลุกเป็นอย่างมาก,มีจุดตรวจสอบหลายชั้น,ที่ด้านในเป็นตำหนักขนาดใหญ่,มีศิลาที่ใหญ่ยักษ์สลักเอาไว้ว่า,"คุก"
ที่ด้านนอกเวลานี้ต่างก็ส่งเสียงดังอื้ออึ้งเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้,ซือหม่าซานเหลียนที่นำตัวจงซานมาเข้าคุก,เป็นเรื่องที่แปลกประหลาดที่เกิดขึ้นกับเซิ่งหวังที่เป็นตัวประกัน.
"หลิวติง,หลิวเจี่ย!"ซือหม่าซานเหลียงที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
"ต้าเหริน,มาแล้ว!"ผู้คุมทั้งสองที่เร่งรีบมาด้วยความเร็วสูง.
"นำตัวเขาไป,ส่งเข้าไปในคุกในทันที!"ซือหม่าซานเหลียงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขึม.
"แต่,ต้าเหริน,พวกเรารับผิดชอบหน้าที่เฉพาะคุกขุม
18! แต่เขา? จะไม่เหมาะหรือไม่?"หนึ่งในนั้นที่เอ่ยออกมา.
"ไม่เหมาะ? ไม่เหมาะอย่างไร?
มีปัญหาอะไร,ข้ารับผิดชอบเอง,ยังไม่รีบไปอีก!"ซือหม่าซานเหลียงที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
"ครับ!"หลิวติงและหลิวเจี่ยที่ตอบรับในทันที.
ในเมื่อต้าเหรินกล่าวเช่นนี้แล้วพวกเขามีเหรอที่จะกล้าขัด?
"เซิ่งหวังจง,เชิญ!"ซือหม่าซานเหลียงที่แค่นเสียงเย้ยหยัน.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
จงซานไม่ปฏิเสธ,ก้าวเข้าสู่คุกในทันที,โดยมีหลิวติงและหลิวเจี่ยนำไป,ซือหม่าซานเหลียงที่จ้องมองดูแผ่นหลังของจงซาน,แววตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.
ภายในห้องขังนั้น,มีอยู่ด้วยกันทั้งหมด 18 ชั้น.
"ห้องขังนี้ล่ะ!"หลิวติงที่กล่าวออกมา.
จงซานที่ก้าวเข้าไปด้านใน,ทันใดนั้นก็ปรากฏประกายแสงหลากสีส่องประกายแปบๆ,จากนั้นก็ดึงเขาจมลงไปด้านล่างในทันที.
จากนั้นห้าลมหายใจ,จงซานก็รับรู้ว่าเขาถูกส่งลงไปในอีกชั้นหนึ่ง,พื้นที่รอบๆนั้นเป็นภูเขาขนาดใหญ่,ประกายแสงหลากสีที่พาเขาลงมานั้นก็หายไปในทันที.
จงซานที่ปรากฏขึ้นที่อีกพื้นที่แห่งหนึ่งนั่นเอง.
ท้องฟ้าที่มืดคลึ้ม,พื้นที่รอบๆเต็มไปด้วยแมลงมากมายบินว่อน,กลิ่นของซากศพที่ล่องลอยอบอวนไปทั่วทุกสารทิศ.
ห้องขังแห่งนี้เป็นหุบเขาแห่งหนึ่ง,ที่มีขนาดความกว้างร้อยลี้,ภายในมีปราณทมิฬที่อบอวนไปทั่วอากาศ,เป็นกลิ่นอายที่เย็นยะเยือบที่ทำให้คนหวาดกลัวได้,ที่ใจกลางนั้นมีลำแสงที่พุ่งผ่านลงมาจากบนท้องฟ้า.
จงซานที่ก้าวเข้าไปด้านใน,ลึกเข้าไปด้านในหุบเขานั้น,มีภูเขาเล็กๆขนาดครึ่งซี่,จงซานที่ก้าวขึ้นไปด้านบน,ประกายแสงสีดำเป็นซี่ๆสาดส่องกลายเป็นลูกกรงขวางทางเอาไว้,ทำให้เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวไปต่อไปได้.
ดูเหมือนว่าทุกๆคนจะถูกจำกัดการเคลื่อนไหว,ไม่สามารถที่จะขยับออกจากพื้นที่บริเวณได้เกินสิบจั้ง?
ภายในหุบเขาแห่งนี้,ห่างออกไป 20,000 ก้าวจะมีกรงขังอีก,พื้นที่รอบๆนี้ดูเหมือนว่าจะมีกรงขังนับหมื่น,กังขังเหล่าอาชญากร,บางคนมีเพียงคนเดียว,บางแห่งก็มีหลายคน,แต่ละคนที่ผอมแห้ง,เส้นผมกระเซอะกระเซิง.
"แก๊ก!"หนึ่งในที่คุมขังแห่งหนึ่ง,มีคนพ่นโลหิตออกมาคำโตพร้อมกับตกตายไปในทันที.
ถูกกดทับจนตกตายไป.
จงซานพบว่าพื้นที่แห่งนี้นั้นมีพลังแรงโน้มถ่วงมากกว่าปกติถึง
200,000
เท่า,สถานที่แห่งนี้ได้ผนึกพลังฝึกตนเอาไว้,ทำให้กลายเป็นเพียงปุถุชนทั่วไป,กายเนื้อของปุถุชนมีเหรอที่จะทนแรงดึงดูด
200,000 เท่าได้,นรกหลุม 18 ,ไม่น่าจะใช้พื้นที่นักโทษทั่วไปที่ถูกส่งเข้ามา.
ด้วยกายเนื้อที่ไม่ธรรมดาของจงซาน,ดูเหมือนว่าจะช่วยเคี่ยวกร่ำร่างกายของเขาให้แข็งแกร่งขึ้นได้.
จงซานที่ก้าวขึ้นมาบนภูเขาลูกเล็กๆแห่งหนึ่ง,พร้อมกับนั่งสมาธิในทันที.
"วีดดด ฟี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!"
"วีดดด! ฟี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!"
ขณะที่จงซานกำลังนั่งลงนั้นก็ได้ยินเสียงที่แปลกประหลาดดังขึ้น,จึงได้หันหน้ากลับไปมา,จนทำให้รู้สึกตกใจเล็กน้อยเช่นกัน.
ไม้เลื้อย? ไม้เลื้อยที่เคลื่อนไหวไปมาบนอากาศ?
ดูเหมือนว่าที่ตรงกลางของไม้เลื้อยนั้นจะมีเตียง,มีโต๊ะ,มีอาหารที่ยอดเยี่ยมหลายอย่าง,มีแม้แต่เตียงนอน,ชายที่ดูอ้วนกลมสวมชุดสีเหลือง,หูทั้งสองข้างที่ราวกับลูกบอลผ่าซีก,กำลังกอดหมอนคล้ายผิวปากอย่างสบาย,เขากำลังนอนพร้อมกับส่งเสียงกรนดั่งลั่นออกมานั่นเอง,เสียงกรนของเขาที่ราวกับว่าน่าหวาดกลัวสร้างความรำคาญให้กับนักโทษคนอื่นๆ,จนทำให้ทุกคนต้องปิดรูหูแน่น.
ดูเหมือนว่าเขาจะพอใจที่ถูกส่งเข้ามาในนรกขุม 18
?
"เฮ้เฮ้,เจ้าหนู,ทำความผิดอะไรถึงได้ถูกส่งเข้ามาในคุก?"ทันใดนั้นถัดออกไปมีชายที่ใบหน้าอัปลักษณ์กำลังจ้องมองมาด้วยสายตาที่ดุร้ายกล่าวต่อจงซาน.
"ใช่ๆ,ข้าถูกกักขังเอาไว้กลัว 8
พันปีแล้ว,บอกข้าสิว่าด้านนอกนั้นเป็นอย่างไรบ้าง?
"หูหนวกรึยังไง,เจ้าหนูแส่หาความตาย!"ใบหน้าของชายอัปลักษณ์ที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
จงซานที่ไม่สนใจแม้แต่นิดเดียว,เขากำลังนั่งสมาธิบำเพ็ญเพียรในทันที.
Chapter 844 18 hells
十八层地狱
คุกนรกขุม18
หลังจากนั้นไม่กี่วัน,จงซานก็เดินทางถึงนครศักดิ์สิทธิ์ชิงชิวพร้อมกับซือหม่าจงเหิง.
เมืองศักดิ์สิทธิ์ชิงชิวนั้น,ตั้งอยู่บนเทือกเขาขนาดใหญ่,ในโลกใบใหญ่,เทือกเขาใหญ่โตเกินกว่าที่โลกใบเล็กจะเทียบได้,บนเทือกเขานั้น,มีความสูงหลายพันลี้,สามารถมองเห็นความยาวแทบไร้ที่สิ้นสุด,มีผู้ฝึกตนมากมายที่บินไปมา,และยังมีเผ่าจิ้งจอกวิ่งเข้าๆออกภายในป่าเขา.
รอบๆเมืองศักดิ์สิทธิ์ชิงชิวนั้นมีหมอกปกคลุมไปทั่ว,บนอากาศมีเกาะลอยฟ้ามากมาย,ส่องประกายแสงสีทองระยิบระยับ,วาสนามากมายยิ่งกว่าของสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวหลายเท่า.
บนเทือกเขาขนาดใหญ่นั้นแบ่งพื้นที่ออกมาหลายส่วน,แต่ล่ะส่วนกลายเป็นพื้นที่ที่แตกต่างกันไป.
"เมืองศักดิ์สิทธิ์ชิงชิว!"จงซานที่สูดหายใจลึกขณะกล่าว.
ซือหม่าจื่อที่พาจงซานบินร่อนลงไปยังส่วนพื้นที่ทิศตะวันตก,มีเจ้าหน้าที่ของศาลเทวะไท่ชูเร่งรีบเข้ามาหา,หนึ่งในนั้นสวมหมวกรูปแปดเหลี่ยม,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอย,ดูน่าเกียจน่ากลัวไม่น้อย.
"ต้าเหริน!"คนผู้หนึ่งที่โค้งคำนับให้พร้อมกับจ้องมองไปยังซือหม่าจงเหิงและจงซาน.
เมื่อเร็วๆนี้,มีข่าวที่กระจายไปทั่วเมืองศักดิ์สิทธิ์ชิงชิว,ว่ามีเซิ่งหวังถูกนำมาเป็นตัวประกัน?
คงจะเป็นเขา,เขาคือจงซานอย่างงั้นรึ?
สายตาของเจ้าหน้าที่ทุกคนที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.
"ซือหม่าซานเหลียง,นี่คือเซิ่งหวังต้าเจิ้ง,จงซาน! ตอนนี้ถูกข้าผนึกเอาไว้แล้ว,เวลานี้ไม่ต่างจากปุถุชน!"ซือหม่าจงเหิงที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.
"หืม?"เหล่าเจ้าหน้าที่ต่างก็จ้องมองไปยังจงซาน.
ในเวลานี้จงซานที่สวมชุดสีดำ,การวางตัวของเขาที่ดูราวกับว่าไม่ใช่คนที่ถูกจับตัวเอาไว้เลยแม้แต่น้อย.
"ต้าเหริน,ซานเส้าเหยี่ยเป็นเขาที่สังหารอย่างงั้นรึ?"ซือหม่าซานเหลียงที่จ้องมองจงซานกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเกลียดชัง.
"เขาไม่ได้เป็นคนสังหารซือหม่าเข่อ,ทว่าการตายของเขาย่อมมีส่วนเกี่ยวพันธ์อยู่เช่นกัน,ตอนนี้เขาเป็นเมืองขึ้นของราชวงศ์ของพวกเรา,ไม่ควรที่จะหยาบคายได้!"ซือหม่าจงเหิงที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"หืม?"ซือหม่าซานเหลียงที่ตกใจเล็กน้อย.
ไม่ควรหยาบคายกับเขารึ?
"ข้าเพียงแค่คุ้มกันเขาทั่วไป..........!"ซือหม่าซั่งกวงที่แสดงท่าทางสงสัย,ทว่าขณะพูดก็ถูกซือหม่าจงเหิงกล่าวขัด.
"ในเมื่อไม่มีอะไร,เจ้าก็คุ้มกันเขาไปที่นั่น!"ซือหม่าจงเหิงกล่าว.
"ข้า? ที่นั่น?"ซือหม่าซานเหลียงที่แกล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"ใช่,เจ้าไปหาสถานที่สะอาดที่สุด."ซือหม่าจงเหิงกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย.
"สะอาดที่สุด? หลุม18?"ซือหม่าซานเหลียงที่กล่าวลองเชิง.
"อืม,ที่นั่นล่ะ,จัดสิ่งเพลิดเพลินให้เขา!"ซือหม่าจงเหิงที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย.
เห็นใบหน้าของซือหม่าจงเหิง,ซือหม่าซ่างซานเหลียงที่เข้าใจความหมายได้ในทันที,จัดสิ่งเพลิดเพลิน?
18? เพลิดเพลิน?
ก่อนหน้านั้นเป็นสิ่งที่ซานเส้าเหยี่ยและซือมาจงเหิงเพลิดเพลินที่สุด,หากแต่ซานเส้าเหยี่ยตายไปแล้ว,เพราะจงซาน,ไม่ใช่ว่าซือหม่าจงเหิงต้องการทรมานจนให้เขาตายตามไปด้วยหรอกรึ?
"ครับ,ผู้น้อยจะไม่ทำให้ต้าเหรินผิดหวัง!"
"จากนี่ไปถึงที่นั่นราวๆสิบลี้,จงซานตอนนี้เป็นเพียงปุถุชน,ไม่ต้องให้เขารีบร้อน,ให้เขาได้เพลิดเพลินกับเมืองศักดิ์สิทธิ์ชิงชิวก่อน!"
"ครับ!"
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"
ซือหม่าจงเหิงที่จัดเตรียมทุกอย่างแล้ว,ก่อนที่จะหัวเราะร่าสะบัดแขนเสื้อบินหายไปในทันที.
"เซิ่งหวังจง,ตามพวกเรามา!"ซือหม่าซานเหลียงที่หัวเราะเสียงดัง.
ภายในใจของซือหม่าซ่านเหลียนเต็มไปด้วยความตื่นเต้น,เซิ่งหวังที่น่าเกรงขาม,คาดไม่ถึงเลยว่าจะตกต่ำถูกพวกเขาจับกุมในเวลานี้อย่างงั้นรึ?
ภายในเมืองหลวงชิงชิวนั้นมีสถานที่อันทรงเกียรติหลายแห่ง,ซือหม่าซานเหลียง,แม้นว่าจะเป็นผู้บัญชาการดูแลคุกเมืองชิงชิว,ทว่าสถานะของเขานับว่าต่ำมาก,เขาที่เป็นคนควบคุมสร้างแพะรับบาปไปทั่ว,ในเวลานี้กำลังควบคุมชะตาของเซิ่งหวัง,จะไม่ให้เขารู้สึกพึงพอใจได้อย่างไร?
"อืม!"จงซานพยักหน้า,เกี่ยวกับคนเหล่านี้,จงซานไม่ได้ใส่ใจอะไรเลยแม้แต่น้อย.
คนกลุ่มหนึ่งที่เดินไปบนเส้นทางสายหลักไปยังคุก.
ซือหม่าซานเหลียงที่คิดถึงสถานะของตัวเองก็รู้สึกคับอกคับใจ,จึงกล่าวออกมาว่า,พวกเจ้า,จงออกไปป่าวประกาศ,บอกว่าจงซานได้มาถึงชิงชิว,ตอนนี้กำลังเดินอยู่บนถนน,พร้อมกับถูกส่งตัวเข้าคุกในทันที,ไป!"
"ครับ!"ผู้คุมอีกสองสามคนบินออกไปในทันที.
"พวกเจ้า,เซิ่งหวังจงมาแล้ว,จงป่าวประกาศเปิดทาง,พวกเราจะเดินสะดวก!"ซือหม่าซานเหลียงที่กล่าวออกไปเสียงดัง.
"ครับ!"
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"ซือหม่าซานเหลียงที่รู้สึกพึงพอใจอย่างที่สุด.
”!” ”!”
เสียงป่าวประกาศดังลั่น,ทำให้คนตลอดสองข้างทางรีบหลบในทันที,พร้อมกับจ้องมองคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังผ่านมา.
"ทุกๆคน,นี่คือเซิ่งหวังจง!"ซือหม่าซานเหลียงที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
"เซิ่งหวังต้าเจิ้ง?"
"เขาคือเซิ่งหวังต้าเจิ้งอย่างงั้นรึ?"
"เกิดอะไรขึ้น?
ซือหม่าซานเหลียงจะพาเขาไปที่ใหนกัน?
ปรกติแล้วจะต้องพาไปยังตำหนักราชวงศ์ไม่ใช่รึ?"
"หรือว่าต้องการคุมขังเขาเอาไว้ในคุกอย่างงั้นรึ?"
"เซิ่งหวังต้าเจิ้งจะต้องอาศัยอยู่ในคุกอย่างงั้นรึ?"
ทันใดนั้นทั่วทั้งถนนไปที่ขุมขังเต็มไปด้วยผู้คน,หลายๆคนที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยความแปลกประหลาด.
เซิ่งหวังถูกจับเข้าคุก,เรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน,แปลกมาก,แปลกเกินไปแล้ว.
ทันใดนั้น,ข่าวคราวดังกล่าวได้กระจายไปทั่วเมืองอย่างรวดเร็ว.
"เซิ่งหวังจงมา,กำลังถูกจับเข้าคุก!"
"บนถนนไปยังคุก......!
"กำลังถูกส่งตัวไปยังคุกชิงชิวแล้ว!"
ผู้คนมากมายในเวลานี้ต่างมาห้อมล้อม,ก่อนหน้านี้หลายวัน,พวกเขาได้ยินข่าวมาบ้าง,ทำให้ทุกคนต่างก็สงสัย,ตอนนี้เป็นเรื่องจริงอย่างงั้นรึ?
ถนนที่มีความยาวสิบลี้,ค่อนข้างไกลไม่น้อย,นอกจากนี้จงซานยังอยู่ในสภาพปุถุชน.
ผู้คนที่มากขึ้นและก็มากขึ้น.
"ดู,นั่นจงซาน!"
"ไม่เห็นมีอะไร,เซิ่งหวังต้าเจิ้ง,ก็แค่คนธรรมดาทั่วไป!"
"เมืองชุนชิว,ช่างแข็งแกร่ง,เต็มไปด้วยความสูงส่ง,ที่ทำให้ใครต่อใครก้มหัวให้!"
เสียงของผู้คนดังอื้ออึ้งตลอดสองทาง,ซือหม่าซานเหลียงที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจ,แม้นว่าสิ่งที่คนเหล่านี้สนใจจะไม่ใช่ตัวเขาก็ตาม,แต่เขากลับอยู่ในท่ามกลางคนมากมายกลายเป็นจุดเด่นไปด้วย.
จงซานไม่ได้กล่าวสิ่งใดตั้งแต่ต้นจนจบ,เป็นความจริง,นี้เป็นเพียงแค่การเล่นตลก,เหล่าผู้คนมากมายที่แสดงท่าทางยินดีกับความโชคร้ายของคนอื่น,วันนี้เขากลายเป็นเชลย,ย่อมต้องถูกดูแคลนเป็นธรรมดา.
แน่นอน,จงซานไม่ได้กล่าวสิ่งใดเพียงแค่เก็บทุกอย่างเอาไว้ในใจ,เขาที่ยังคงสุขุม,และแสดงท่าทางอหังการออกมาและจดจำเรื่องที่เกิดขึ้นนี้เอาไว้.
ซือหม่าซานเหลียงที่พึงพอใจ,เพียงแต่จงซานที่ไม่ขัดขืนเลยแม้แต่น้อย,ยังคงสุขุม,หากเขาต่อต้าน,ขัดขืน,จะเป็นการดี,เขาจะได้แสดงอำนาจ,ในเมื่อจงซานไม่เริ่ม,เขาเองก็ไม่สามารถทำอะไรได้,สงสัยจะเป็นคนขลาดเขลาจริงๆ.
ขลาดเขลารึ?
ซือหม่าซานเหลียงคงไม่รู้ว่าจงซานนั้นทรงพลังจนเขาไม่สามารถประมาณการณ์ได้.
เส้นทางไปยังคุกที่มีความยาวสิบลี้,จงซานที่ยังคงสุขุม,ไม่กล่าวสิ่งใดสักคำตั้งแต่ต้นจนจบ,สถานที่แห่งนี้มีค่ายกลมากมายปกคลุมอยู่และมีเจ้าหน้าที่ผู้คุ้มกันเป็นจำนวนมากด้วย.
คุกชิงชิว.
ด้านในนั้นลุกเป็นอย่างมาก,มีจุดตรวจสอบหลายชั้น,ที่ด้านในเป็นตำหนักขนาดใหญ่,มีศิลาที่ใหญ่ยักษ์สลักเอาไว้ว่า,"คุก"
ที่ด้านนอกเวลานี้ต่างก็ส่งเสียงดังอื้ออึ้งเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้,ซือหม่าซานเหลียนที่นำตัวจงซานมาเข้าคุก,เป็นเรื่องที่แปลกประหลาดที่เกิดขึ้นกับเซิ่งหวังที่เป็นตัวประกัน.
"หลิวติง,หลิวเจี่ย!"ซือหม่าซานเหลียงที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
"ต้าเหริน,มาแล้ว!"ผู้คุมทั้งสองที่เร่งรีบมาด้วยความเร็วสูง.
"นำตัวเขาไป,ส่งเข้าไปในคุกในทันที!"ซือหม่าซานเหลียงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขึม.
"แต่,ต้าเหริน,พวกเรารับผิดชอบหน้าที่เฉพาะคุกขุม
18! แต่เขา? จะไม่เหมาะหรือไม่?"หนึ่งในนั้นที่เอ่ยออกมา.
"ไม่เหมาะ? ไม่เหมาะอย่างไร?
มีปัญหาอะไร,ข้ารับผิดชอบเอง,ยังไม่รีบไปอีก!"ซือหม่าซานเหลียงที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
"ครับ!"หลิวติงและหลิวเจี่ยที่ตอบรับในทันที.
ในเมื่อต้าเหรินกล่าวเช่นนี้แล้วพวกเขามีเหรอที่จะกล้าขัด?
"เซิ่งหวังจง,เชิญ!"ซือหม่าซานเหลียงที่แค่นเสียงเย้ยหยัน.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
จงซานไม่ปฏิเสธ,ก้าวเข้าสู่คุกในทันที,โดยมีหลิวติงและหลิวเจี่ยนำไป,ซือหม่าซานเหลียงที่จ้องมองดูแผ่นหลังของจงซาน,แววตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.
ภายในห้องขังนั้น,มีอยู่ด้วยกันทั้งหมด 18 ชั้น.
"ห้องขังนี้ล่ะ!"หลิวติงที่กล่าวออกมา.
จงซานที่ก้าวเข้าไปด้านใน,ทันใดนั้นก็ปรากฏประกายแสงหลากสีส่องประกายแปบๆ,จากนั้นก็ดึงเขาจมลงไปด้านล่างในทันที.
จากนั้นห้าลมหายใจ,จงซานก็รับรู้ว่าเขาถูกส่งลงไปในอีกชั้นหนึ่ง,พื้นที่รอบๆนั้นเป็นภูเขาขนาดใหญ่,ประกายแสงหลากสีที่พาเขาลงมานั้นก็หายไปในทันที.
จงซานที่ปรากฏขึ้นที่อีกพื้นที่แห่งหนึ่งนั่นเอง.
ท้องฟ้าที่มืดคลึ้ม,พื้นที่รอบๆเต็มไปด้วยแมลงมากมายบินว่อน,กลิ่นของซากศพที่ล่องลอยอบอวนไปทั่วทุกสารทิศ.
ห้องขังแห่งนี้เป็นหุบเขาแห่งหนึ่ง,ที่มีขนาดความกว้างร้อยลี้,ภายในมีปราณทมิฬที่อบอวนไปทั่วอากาศ,เป็นกลิ่นอายที่เย็นยะเยือบที่ทำให้คนหวาดกลัวได้,ที่ใจกลางนั้นมีลำแสงที่พุ่งผ่านลงมาจากบนท้องฟ้า.
จงซานที่ก้าวเข้าไปด้านใน,ลึกเข้าไปด้านในหุบเขานั้น,มีภูเขาเล็กๆขนาดครึ่งซี่,จงซานที่ก้าวขึ้นไปด้านบน,ประกายแสงสีดำเป็นซี่ๆสาดส่องกลายเป็นลูกกรงขวางทางเอาไว้,ทำให้เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวไปต่อไปได้.
ดูเหมือนว่าทุกๆคนจะถูกจำกัดการเคลื่อนไหว,ไม่สามารถที่จะขยับออกจากพื้นที่บริเวณได้เกินสิบจั้ง?
ภายในหุบเขาแห่งนี้,ห่างออกไป 20,000 ก้าวจะมีกรงขังอีก,พื้นที่รอบๆนี้ดูเหมือนว่าจะมีกรงขังนับหมื่น,กังขังเหล่าอาชญากร,บางคนมีเพียงคนเดียว,บางแห่งก็มีหลายคน,แต่ละคนที่ผอมแห้ง,เส้นผมกระเซอะกระเซิง.
"แก๊ก!"หนึ่งในที่คุมขังแห่งหนึ่ง,มีคนพ่นโลหิตออกมาคำโตพร้อมกับตกตายไปในทันที.
ถูกกดทับจนตกตายไป.
จงซานพบว่าพื้นที่แห่งนี้นั้นมีพลังแรงโน้มถ่วงมากกว่าปกติถึง
200,000
เท่า,สถานที่แห่งนี้ได้ผนึกพลังฝึกตนเอาไว้,ทำให้กลายเป็นเพียงปุถุชนทั่วไป,กายเนื้อของปุถุชนมีเหรอที่จะทนแรงดึงดูด
200,000 เท่าได้,นรกหลุม 18 ,ไม่น่าจะใช้พื้นที่นักโทษทั่วไปที่ถูกส่งเข้ามา.
ด้วยกายเนื้อที่ไม่ธรรมดาของจงซาน,ดูเหมือนว่าจะช่วยเคี่ยวกร่ำร่างกายของเขาให้แข็งแกร่งขึ้นได้.
จงซานที่ก้าวขึ้นมาบนภูเขาลูกเล็กๆแห่งหนึ่ง,พร้อมกับนั่งสมาธิในทันที.
"วีดดด ฟี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!"
"วีดดด! ฟี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!"
ขณะที่จงซานกำลังนั่งลงนั้นก็ได้ยินเสียงที่แปลกประหลาดดังขึ้น,จึงได้หันหน้ากลับไปมา,จนทำให้รู้สึกตกใจเล็กน้อยเช่นกัน.
ไม้เลื้อย? ไม้เลื้อยที่เคลื่อนไหวไปมาบนอากาศ?
ดูเหมือนว่าที่ตรงกลางของไม้เลื้อยนั้นจะมีเตียง,มีโต๊ะ,มีอาหารที่ยอดเยี่ยมหลายอย่าง,มีแม้แต่เตียงนอน,ชายที่ดูอ้วนกลมสวมชุดสีเหลือง,หูทั้งสองข้างที่ราวกับลูกบอลผ่าซีก,กำลังกอดหมอนคล้ายผิวปากอย่างสบาย,เขากำลังนอนพร้อมกับส่งเสียงกรนดั่งลั่นออกมานั่นเอง,เสียงกรนของเขาที่ราวกับว่าน่าหวาดกลัวสร้างความรำคาญให้กับนักโทษคนอื่นๆ,จนทำให้ทุกคนต้องปิดรูหูแน่น.
ดูเหมือนว่าเขาจะพอใจที่ถูกส่งเข้ามาในนรกขุม 18
?
"เฮ้เฮ้,เจ้าหนู,ทำความผิดอะไรถึงได้ถูกส่งเข้ามาในคุก?"ทันใดนั้นถัดออกไปมีชายที่ใบหน้าอัปลักษณ์กำลังจ้องมองมาด้วยสายตาที่ดุร้ายกล่าวต่อจงซาน.
"ใช่ๆ,ข้าถูกกักขังเอาไว้กลัว 8
พันปีแล้ว,บอกข้าสิว่าด้านนอกนั้นเป็นอย่างไรบ้าง?
"หูหนวกรึยังไง,เจ้าหนูแส่หาความตาย!"ใบหน้าของชายอัปลักษณ์ที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
จงซานที่ไม่สนใจแม้แต่นิดเดียว,เขากำลังนั่งสมาธิบำเพ็ญเพียรในทันที.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น