Immortality Chapter 841 King Zi Chen
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 841 อ๋องจื่อเฉิน.
Chapter 841 King Zi Chen
"ท่านไม่รู้รึ? นับตั้งแต่ต้นจนจบ,คนสำคัญที่ช่วยเหลือจงซาน,มีเพียงหวังเจียนและคนของเขารวมสิบคน,ส่วนกลุ่มอิทธิพลอื่นๆนั้นถูกเขาเคลื่อนย้ายถ่ายเทออกไป?เพราะเขาไม่สามารถควบคุมคนเหล่านั้นได้."อี้หลานเชวี๋ยที่สูดหายใจลึก.
บรรพชนอี้ที่พยักหน้ารับ,แววตาที่เผยท่าทางประหลาดใจ,เป็นความจริง,ตั้งแต่ต้นจนจบที่ดูเหมือนว่าจงซานจะโชคดี,ทว่าก้าวแต่ละก้าวของจงซานนั้นเต็มไปด้วยความระมัดระวัง,เหมือนกับว่ากำลังใต่บนเส้นด้าย.
"คนมากมายที่ประสบความสำเร็จในโลกใบเล็ก,หากแต่มีน้อยคนมากมากที่จะได้รับตำแหน่งมรรคาชีวิต,เซิ่งหวังจงซานผู้ได้รับมรรคาชีวิตอย่างง่ายดาย,แม้นว่าจะก้าวผ่านไปด้วยความยากลำบาก,แม้นว่าจะมีโอกาสแต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะราบรื่น,หากแต่จงซานกับสามารถรักษามรรคาชีวิตได้,แม้นว่าจะมีทางรอดแค่น้อยนิด,เขากับสามารถยืนอยู่ได้และจะค่อยๆมั่นคงขึ้นเรื่อยๆ!"อี้หลานเชวี๋ยกล่าว.
"ใช่แล้ว,บรรพชนนั้นได้เอ่ยว่า,หลังจากที่แยกสวรรค์สะบั้นปฐพีได้แล้ว,มีโลกใบเล็กจำนวนมากที่กลายเป็นศาลเทวะ,แต่พวกเขาก็ล่มสลายลงแทบจะในทันที,เหมือนดั่งจงซานที่ต้องเผชิญวิกฤติที่หนักหน่วง,แต่เขากับอยู่รอดได้! เป็นเหมือนดั่งที่เจ้ากล่าวเขาเป็นคนที่ร้ายกาจจริงๆ!"อี้หลานเชวี๋ยที่สูดหายใจลึก.
"อืม!"
"คนที่เหลือตอนนี้?
เต็มไปด้วยคนที่มากความสามารถ,หลังจากนี้.....?"บรรพชนอี้ที่ขมวดคิ้วไปมา,ทันใดนั้นแววตาที่เผยจิตสังหารออกมา.
"บนโลกใบใหญ่นั้นแตกต่างจากโลกใบเล็กมาก,คนที่มีพรสวรรค์ระดับสัตว์ประหลาดมีอยู่มากมาย,หากแต่คนเช่นจงซานกับมีไม่มาก,ศัตรูมากมายของเขาหลายๆคนที่กลายมาเป็นสหายของเขา!"อี้หลานเชวี๋ยที่กล่าวออกมา.
"อืม!"บรรพชนอี้ที่กวาดตามอง.
"ใกล้ได้เวลาแล้วเตรียมการอพยพได้!"อี้หลานเชวี๋ยกล่าวออกมา.
"อืม!"
บนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
สงครามใหญ่ได้เกิดขึ้นแล้ว,เหยี่ยนฮุยและเซิ่งหวังไท่ชูเข้าปะทะกัน,บนท้องฟ้าปรากฏแสงสามสี,สองยอดฝีมือที่หายไปต่อหน้าทุกคน.
ส่วนคนอื่นๆเวลานี้,ก็ลงมือกันแล้ว,หวังเจียนและคนของเขา,พร้อมกับคนของศาลเทวะไท่ชูที่เข้าสู่สนามรบ.
บนสนามรบที่มี 67
ต้าเซียน,เป็นภาพฉากที่ดูอลังการเป็นอย่างมาก.
เซิ่งหวังไท่ชูและหวังเจียนและคนอื่นๆที่ได้เคลื่อนที่ไปยังทิศใต้โดยตั้งใจ,บนอากาศที่เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวราวฟ้าจะถลม,คนทั่วไปยากที่จะมองเห็นการเคลื่อนไหวของต้าเซียน,เห็นเพียงแค่ประกายแสงที่เกิดขึ้นเป็นระยะๆ,พร้อมกับเสียงระเบิดที่น่าหวั่นเกรง.
เหยี่ยนฮุยที่กล่าวปฏิญาณว่าจะล้างแค้นให้กับกงเหล่ยเทียน,ทว่ากับสิ่งทีเขาต้องการคือการทำลายสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
หวังเจียนและคนของเขานั้น,นับว่าเป็นนักรบที่ทรงพลังผ่านสมรภูมิมานับร้อย.
การต่อสู้ของต้าเซียนทำให้ฟ้าดินในรัศมีหนึ่งล้านลี้เมฆหมอกที่สลายหายไปหมด,ท้องฟ้าที่สั่นไปมา,แม้แต่ทำให้สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวสั่นไหวไปมาจนดูน่าหวาดกลัว.
จงซานที่ยืนอยู่บนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวจดจ้องมองไปยังสนามรบ,พร้อมกับขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
จากนั้นจงซานก็ไม่จ้องมองสนามรบต่อไป,ตอนนี้เขาที่ก้าวมาจดจ้องมองเหล่าข้าราชบริพารที่ด้านหน้าสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
จงซานาจดจ้องมองไปยังข้าราชบริพาร,สูดหายใจลึกและกล่าวออกมาว่า"ที่นี่,คือขุนนางขึ้นห้าขึ้นไปอย่างงั้นรึ?"
"ครับ!"เหล่าขุนนางที่โค้งรับในทันที.
"ข้าได้ตัดสินใจในทันทีทันใด,ทว่าหลังจากนี้ต้าเจิ้งจำเป็นต้องบริหารดำเนินการต่อไป,ถึงข้าจะจากต้าเจิ้งไป,ทว่าหัวใจของข้าก็ยังอยู่ที่นี่,ข้าจงซานจะต้องกลับมาอย่างแน่นอน!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ขอให้เซิ่งหวังก้าวสุ่ความเป็นนิรันดร์,เป็นอมตะเหมือนสวรรค์!"เหล่าข้าราชบริพารที่โค้งคำนับกล่าวออกมาพร้อมกับ.
"ข้าก็หวังว่าจะเป็นเหมือนดั่งสวรรค์,ต้าเจิ้งจะคงอยู่ชั่วนิรันดร์,ดังนั้นข้าจะเตรียมการให้กับต้าเจิ้ง,จำไว้ให้ดี,การเตรียมการในวันนี้ของข้า,ถือว่าเป็นราชโองการสูงสุด,ไม่ว่าจะเกิดสถานการณ์ใด,ห้ามใครเปลี่ยนแปลง,หากใครกล้าให้ลงโทษขั้นสูงสุด!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจังดวงตาเบิกกว้าง.
"รับด้วยเกล้า!"
เหล่าเสนาธิการที่โค้งคำนับ,แม้นว่าใบหน้าก่อนหน้านี้จะรู้สึกเศร้าใจ,ทว่าทุกคนก็รับรู้ว่าสถานะการณ์นั้นหนักหนาเท่าใด.
"หลินเซียว!"จงซานเอ่ยออกมาทันที.
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"หลินเซียวที่ก้าวออกมาในทันที.
"หลินเซียว,แม่ทัพต้าเจิ้งกองกำลังที่หนึ่ง,นับจากนี้,ข้าจะประทานตราลัญกรของภพหยางให้เจ้าดูแลควบคุมทหารทั้งหมดของต้าเจิ้งภพหยาง,ทหารทุกคนจะต้องรับคำสั่งของเจ้าอย่างเข้มงวดที่สุด!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
ขณะที่กล่าวออกมานั้น,จงซานที่นำตราบัญชาการเจ็ดสี,พร้อมกับส่งให้กับหลินเซียว.
"น้อมรับบัญชา!"หลินเซียวที่กัดริมฝีปากแน่,ดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตา,ทว่าก็ยับยั้งไว้ไม่ให้มันไหลออกมา.
พี่ใหญ่? ได้ยินคำพูดของจงซาน,ความรักเคารพในฐานะน้องชายก็ปะทุขึ้นมา,ภายในใจของเขาที่ต้องการเรียกพี่ใหญ่เป็นอย่างมาก,อย่างไรก็ตาม,หลินเซียวก็เก็บมันเอาไว้,ไม่ได้กล่าวออกมา.
อืม!"
"คำพูดที่น่ารังเกียจ,ข้าคงไม่กล่าวต่อเจ้า,เพียงแต่เจ้าต้องจำไว้ว่า,ตราบัญชาการที่ข้ามอบมันให้กับเจ้านั้น,จะต้องอยู่ในมือเจ้า,ห้ามไม่ให้ใครถือครอง,ไม่ว่าจะเกิดเรื่องใหญ่ขนาดใหนก็ตาม,ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น,จำไว้ว่า,ตราบัญชาการนี้เป็นของเจ้าเพียงคนเดียว,มีเพียงแค่คืนให้กับข้าได้เท่านั้น!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"อืม!"หลินเซียวพยักหน้ารับ.
"ภายในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวนี้มีอาณาเขตของต้าคุน,ข้าไม่ใช่คนก่อตั้ง,แปดร้อยปี่แล้ว,เจ้าและข้าเดินทางไปยังต้าคุนเพื่อเป็นทหาร,สังหารศัตรูไปมากมาย,หลายปีที่ข้าจากไป,แต่แล้วข้าก็ยังกลับมา!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"รับทราบ!"
กล่าวต่อหลินเซียวแล้ว,จงซานก็หันหน้าไปมองคนอื่น.
"สุ่ยจิง!"จงซานที่เอ่ยออกมาในทันที.
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"สุ่ยจิงที่เอ่ยออกมาในทันที.
"สุ่ยจิง,แม่ทัพกองกำลังที่หกของต้าเจิ้ง,,และยังมีความสามารถเกี่ยวกับการเมืองเป็นอย่างดี,วันนี้ข้าจะประทานตำแหน่งเสนาบดีใหญ่ของต้าเจิ้งให้กับเจ้า,นับจากนี้เป็นตนไปเจ้าเป็นผู้นำของเหล่าขุนนางข้าราชสำนักในภพหยาง,เกี่ยวกับการปกครองทั้งหมดขอมอบให้เจ้าเป็นผู้ดูแล!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
ระหวังที่กล่าวนี้,จงซานได้นำตราประทับเสนาบดีออกมาพร้อมกับมอบมันให้กับสุ่ยจิง.
"รับด้วยเกล้า!"สุ่ยจิงที่รับมาด้วยความจริงจัง.
"สุ่ยจิง,เจ้าเป็นคนที่มีความรู้สูงที่สุดของต้าเจิ้ง,เกี่ยวกับการเมืองการปกครองมีเจ้าเป็นผู้นำ,ข้ารู้สึกวางใจ!"จงซานเอ่ย.
"ขอบพระทัยเซิ่งหวัง!"
"ข้าเชื่อในตัวเจ้า!
เมื่อข้าจากไป,ข้าจะมอบคำสามคำให้กับเจ้า,หวังว่าเจ้าจะจำมันขึ้นไป,โดยเฉพาะอย่างยิ่งโอกาสที่จะเปลี่ยนแปลงได้มาถึง."จงซานกล่าว.
"เฉินจะจดจำขึ้นใจ,ขอให้เซิ่งหวังโปรดกล่าว!"สุ่ยจิงเอ่ย.
สามประโยคที่เปลี่ยนความหมายของจงซานที่ได้กล่าวบอกไป"................,.........,........."
ทำไม! ทำไม?
สามประโยคนี้? สุ่ยจิงที่ไม่สามารถเข้าใจได้จนต้องมองจงซานอีกครั้ง.
"ข้ารู้ว่าเจ้าไม่เข้าใจในตอนนี้,ทว่าโปรดจำคำสามคำนี้เอาไว้ให้ดี,มันจะใช้ได้เมื่อเวลามาถึง,และเจ้าจะเข้าใจมันได้ทั้งหมด!"จงซานเอ่ย.
"รับทราบ!"แม้นว่าจะสงสัย,สุ่ยจิงก็พยักหน้ารับ.
ท้ายที่สุด,จงซานก็จ้องมองไปยังสุ่ยอู๋เหิน.
"สุ่ยอู๋เหิน!"จงซานที่เอ่ยออกมา.
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"
"สุ่ยอู๋เหิน,แม่ทัพกองกำลังที่ห้าของต้าเจิ้ง,นับจากวันนี้,ข้าขอประทานบรรดาศักดิ์ของเจ้าเป็น
"อ๋องจื่อเฉิน"
เป็นราชวงศ์ต่างสกุลคนแรกของศาลเทวะต้าเจิ้ง.มีหน้าที่ปกป้องต้าเจิ้งในภพหยาง,ในช่วงเวลาที่ข้าไม่อยู่นี้,ให้ทำหน้าที่แทนข้าดูแลต้าเจิ้งทั่วแผ่นดิน!จนกว่าข้าจะกลับมา!"จงซานที่นำตราประทับสี่ม่วงออกมาให้กับเขา.
อ๋องจื่อเฉิน?
ดูแลปกป้องต้าเจิ้งภพหยางทั่วแผ่นดินอย่างงั้นรึ?
ใบหน้าของทุกคนที่เปลี่ยนไป,ทุกคนที่คิดว่าคนที่จะได้รับอำนาจของต้าเจิ้ง,น่าจะเป็นคนที่มีความอาวุโสที่สุดของต้าเจิ้ง,เพื่อที่จะเป็นตงหลิงของต้าเจิ้ง,แต่ทุกคนคาดไม่ถึงเลยว่าคนผู้นั้นจะเป็นสุ่ยอู๋เหิน?
สุ่ยอู๋เหินนับว่าจงรักภัคดี,อย่างไรก็ตามความจงรักภัคดีนั้นก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าหลิงเซียว,ความสามารถด้านการเมืองนั้นไม่สามารถเทียบกับสุ่ยจิงได้,และความสามารถด้านการรบเองด้อยกว่าหลินเซียว,ในภาพรวมแล้ว,หลินเซียวถือว่าเหนือกว่าสุ่ยอู่เหิน!
ทำไมเซิ่งหวังถึงได้พระราชทานอ๋ององค์แรกให้กับคนที่ไม่ใช่สกุลเดียวกัน?
อ๋องจื่อเฉินรึ? เพื่อให้เขาเป็นผู้นำต้าเจิ้งอย่างงั้น? หากไม่สามารถทำได้ล่ะ?
เหล่าข้าราชบริพารทั้งหมดที่รู้สึกโง่งม,หลินเซียวและสุ่ยจิงที่ไม่ได้ทักท้วง,ทว่าแววตาเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน,สุ่ยอู๋เหินอย่างงั้นรึ?
เป็นเพราะเขาฉลาดเฉลียวอย่างงั้นรึ?
ไม่ใช่แน่นอน,สุ่ยอู๋เหินไม่ใช่อ๋องที่หลักแหลมอะไร,แต่ทำไมถึงเป็นเขา.
"เซิ่งหวัง,เฉินมิกล้ารับ,เฉินรับรู้ว่ายังมีความสามารถไม่ถึง,มันเป็นความรับผิดชอบที่หนักเกินไปหรือไม่?"สุ่ยอู๋เหินที่คุกเข่าลงด้วยความเคารพในทันที.
"เพราะว่ามันเป็นความรับผิดชอบที่หนักหน่วง,ข้าจึงได้มอบหน้านี่ให้กับเจ้า,ในกองกำลังทั้งเก้า,ทำไมข้าจึงให้เจ้าอยู่ภายในภพหยางล่ะ?
นั่นเพราะว่าข้าคิดว่าเจ้าเหมาะสมที่สุด,ข้าเข้าใจไม่ผิดอย่างแน่นอน,ระหว่างที่ข้าไม่อยู่นั้น,ต้าเจิ้งอยู่ในการดูแลของเจ้า,รับตราประทับของเจ้าไป!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
แม่ทัพทั้งเก้าอย่างงั้นรึ?
มีเพียงแค่สุ่ยอู๋เหินที่เหมาะสมรึ?
เหล่าข้าราชบริพารที่ไม่เข้าใจ,เสี่ยวหัง,อี้เหยี่ยน,สุ่ยจิงไม่เหมาะสมอย่างงั้นรึ?
ไม่มีใครเทียบสุ่ยอู๋เหินได้อย่างงั้นรึ? จะเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
หลังจากนี้ต้าเจิ้ง,ไม่สามารถช่วงชิงวาสนาได้,เพราะว่าวาสนาทั้งหมดบนท้องฟ้า,มังกรทองวาสนาเป็นของจงซานในเมื่อเป็นเช่นนี้,ทำไมถึงได้เลือกเขา?
"เฉิน,น้อมรับพระบัญชา!"สุ่ยอู๋เหินที่รับตราอ๋องสีม่วง.
"ก่อนที่ข้าจะจากไป,ข้าจะมอบของขวัญเป็นคำพูดของข้า,จงจำเอาไว้ให้ดี,เมื่อพบเข้ากับเรื่องที่ยากจะเผชิญหน้า,เจ้าจะต้องนำมันมาใช้ได้อย่างแน่นอน!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"ขอให้เซิ่งหวังเชิญกล่าว!"สุ่ยอู๋เหินกล่าวออกมาทั้งที่สงสัย.
เหล่าเสนาธิการต่างก็จดจ้องมองไปยังจงซาน.
"เมื่อพบเข้ากับเรื่องที่ยากลำบากที่จะเผชิญ,จงเฝ้าถามตัวเอง,สิ่งที่ข้าหวังนั้นคืออะไร!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง.
สิ่งที่ข้าหวังคืออะไร? มันคือสิ่งใด? ทุกคนล้วนแล้วแต่ไม่เข้าใจ,มันคืออะไรกัน?
จ้องมองสุ่ยอู๋เหินที่กำลังสงสัย,จงซานที่ส่ายหน้าไปมาและกล่าวออกมาว่า,"เมื่อเวลามาถึง,เจ้าจะตระหนักได้!"
"รับด้วยเกล้า!"
เหมือนกับคำพูดที่ให้กับสุ่ยจิงก่อนหน้านี้,จงซานที่กล่าวว่าจะเข้าใจเมื่อเวลามาถึง,อย่างไรก็ตามทุกคนรับรู้ว่าเซิ่งหวังนั้นจริงจัง,ต้องเป็นเรื่องบางอย่างที่สั่นสะเทือนแผ่นดินอย่างแน่นอน,ช่างน่าเศร้าที่ไม่มีใครเข้าใจ.
"มีขุนนางคนใหนมีอะไรคัดค้านหรือไม่?"จงซานที่จ้องมองไปยังเหล่าข้าราชบริพารทั้งหมด.
"เฉินน้อมรับพระบัญชา!"ข้าราชบริพารทุกคนที่โค้งคำนับพร้อมๆกัน.
จงซานพยักหน้า,จ้องมองไปยังพื้นที่รอบๆ,จากนั้นก็กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"ประชาชนทุกคนทั่วแผ่นดินต้าเจิ้งรับบัญชา!"เสียงของจงซานที่ดังไปทั่วแผ่นดินต้าเจิ้ง.
เหล่าประชาชนมากมายที่เต็มไปด้วยความเศร้า,หลายๆคนที่เดินทางไปยังตำหนักเจ้าเมืองเพื่อขอคำอธิบาย,ได้ยินเสียงของจงซานอีกครั้ง,ทุกคนที่หยุดลงในทันที.
"ข้าจะต้องเดินทางเป็นตัวประกันที่ศาลเทวะไท่ชู,ศาลเทวะต้าเจิ้ง,จะมีผู้ชั่วคราวคืออ๋องจื่อเฉินสุ่ยอู๋เหิน,นับตั้งแต่ข้าจากไป!"
เสียงที่ดังกระจายไปทั่วแผ่นดินต้าเจิ้ง.
เป็นความจริง,ประชาชนรับรู้มั่นใจแล้วว่าเป็นความจริง,ในเวลานี้ใบหน้าของทุกคนที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า.
"เซิ่งหวังขอให้คงอยู่ชั่วนิรันดร์,เป็นอมตะเหมือนดั่งสวรรค์!"ทุกคนที่กล่าวพร้อมแสดงความเคารพหันหน้ามายังทิศทางของสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
"ทั่วทั้งแผ่นดินของให้ทุกคนจงช่วยกันรับผิดชอบรับหน้าที่ด้วยกัน,ข้าจากต้าเจิ้งไปเพียงชั่วคราว,ขอให้ทุกคนสนับสนุนเป็นกำลังใจให้แก่กันและกัน!"
นี่คือคำไม่กี่คำสุดท้ายที่จงซานได้ทิ้งเอาไว้.
ขอให้ทุกคนสนับสนุนเป็นกำลังใจให้แก่กันและกัน?
ประชาชนมากมายที่กำหมัดแน่น,แม้แต่คุกเข่าลงด้วยความเคารพเทิดทูน,กับความอัปยศที่ได้รับจากศาลเทวะไท่ชู,กับความรู้สึกของต้าเจิ้งทั้งหมด,ความกดดันอดสูนี้ทุกอย่างที่ประชาชนทุกคนมีร่วมกัน,มันได้กระจายส่งต่อไปถึงประชาชนทุกคน.
Chapter 841 King Zi Chen
紫宸王
อ๋องจื่อเฉิน.
"ท่านไม่รู้รึ? นับตั้งแต่ต้นจนจบ,คนสำคัญที่ช่วยเหลือจงซาน,มีเพียงหวังเจียนและคนของเขารวมสิบคน,ส่วนกลุ่มอิทธิพลอื่นๆนั้นถูกเขาเคลื่อนย้ายถ่ายเทออกไป?เพราะเขาไม่สามารถควบคุมคนเหล่านั้นได้."อี้หลานเชวี๋ยที่สูดหายใจลึก.
บรรพชนอี้ที่พยักหน้ารับ,แววตาที่เผยท่าทางประหลาดใจ,เป็นความจริง,ตั้งแต่ต้นจนจบที่ดูเหมือนว่าจงซานจะโชคดี,ทว่าก้าวแต่ละก้าวของจงซานนั้นเต็มไปด้วยความระมัดระวัง,เหมือนกับว่ากำลังใต่บนเส้นด้าย.
"คนมากมายที่ประสบความสำเร็จในโลกใบเล็ก,หากแต่มีน้อยคนมากมากที่จะได้รับตำแหน่งมรรคาชีวิต,เซิ่งหวังจงซานผู้ได้รับมรรคาชีวิตอย่างง่ายดาย,แม้นว่าจะก้าวผ่านไปด้วยความยากลำบาก,แม้นว่าจะมีโอกาสแต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะราบรื่น,หากแต่จงซานกับสามารถรักษามรรคาชีวิตได้,แม้นว่าจะมีทางรอดแค่น้อยนิด,เขากับสามารถยืนอยู่ได้และจะค่อยๆมั่นคงขึ้นเรื่อยๆ!"อี้หลานเชวี๋ยกล่าว.
"ใช่แล้ว,บรรพชนนั้นได้เอ่ยว่า,หลังจากที่แยกสวรรค์สะบั้นปฐพีได้แล้ว,มีโลกใบเล็กจำนวนมากที่กลายเป็นศาลเทวะ,แต่พวกเขาก็ล่มสลายลงแทบจะในทันที,เหมือนดั่งจงซานที่ต้องเผชิญวิกฤติที่หนักหน่วง,แต่เขากับอยู่รอดได้! เป็นเหมือนดั่งที่เจ้ากล่าวเขาเป็นคนที่ร้ายกาจจริงๆ!"อี้หลานเชวี๋ยที่สูดหายใจลึก.
"อืม!"
"คนที่เหลือตอนนี้?
เต็มไปด้วยคนที่มากความสามารถ,หลังจากนี้.....?"บรรพชนอี้ที่ขมวดคิ้วไปมา,ทันใดนั้นแววตาที่เผยจิตสังหารออกมา.
"บนโลกใบใหญ่นั้นแตกต่างจากโลกใบเล็กมาก,คนที่มีพรสวรรค์ระดับสัตว์ประหลาดมีอยู่มากมาย,หากแต่คนเช่นจงซานกับมีไม่มาก,ศัตรูมากมายของเขาหลายๆคนที่กลายมาเป็นสหายของเขา!"อี้หลานเชวี๋ยที่กล่าวออกมา.
"อืม!"บรรพชนอี้ที่กวาดตามอง.
"ใกล้ได้เวลาแล้วเตรียมการอพยพได้!"อี้หลานเชวี๋ยกล่าวออกมา.
"อืม!"
.............
บนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
สงครามใหญ่ได้เกิดขึ้นแล้ว,เหยี่ยนฮุยและเซิ่งหวังไท่ชูเข้าปะทะกัน,บนท้องฟ้าปรากฏแสงสามสี,สองยอดฝีมือที่หายไปต่อหน้าทุกคน.
ส่วนคนอื่นๆเวลานี้,ก็ลงมือกันแล้ว,หวังเจียนและคนของเขา,พร้อมกับคนของศาลเทวะไท่ชูที่เข้าสู่สนามรบ.
บนสนามรบที่มี 67
ต้าเซียน,เป็นภาพฉากที่ดูอลังการเป็นอย่างมาก.
เซิ่งหวังไท่ชูและหวังเจียนและคนอื่นๆที่ได้เคลื่อนที่ไปยังทิศใต้โดยตั้งใจ,บนอากาศที่เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวราวฟ้าจะถลม,คนทั่วไปยากที่จะมองเห็นการเคลื่อนไหวของต้าเซียน,เห็นเพียงแค่ประกายแสงที่เกิดขึ้นเป็นระยะๆ,พร้อมกับเสียงระเบิดที่น่าหวั่นเกรง.
เหยี่ยนฮุยที่กล่าวปฏิญาณว่าจะล้างแค้นให้กับกงเหล่ยเทียน,ทว่ากับสิ่งทีเขาต้องการคือการทำลายสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
หวังเจียนและคนของเขานั้น,นับว่าเป็นนักรบที่ทรงพลังผ่านสมรภูมิมานับร้อย.
การต่อสู้ของต้าเซียนทำให้ฟ้าดินในรัศมีหนึ่งล้านลี้เมฆหมอกที่สลายหายไปหมด,ท้องฟ้าที่สั่นไปมา,แม้แต่ทำให้สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวสั่นไหวไปมาจนดูน่าหวาดกลัว.
จงซานที่ยืนอยู่บนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวจดจ้องมองไปยังสนามรบ,พร้อมกับขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
จากนั้นจงซานก็ไม่จ้องมองสนามรบต่อไป,ตอนนี้เขาที่ก้าวมาจดจ้องมองเหล่าข้าราชบริพารที่ด้านหน้าสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
จงซานาจดจ้องมองไปยังข้าราชบริพาร,สูดหายใจลึกและกล่าวออกมาว่า"ที่นี่,คือขุนนางขึ้นห้าขึ้นไปอย่างงั้นรึ?"
"ครับ!"เหล่าขุนนางที่โค้งรับในทันที.
"ข้าได้ตัดสินใจในทันทีทันใด,ทว่าหลังจากนี้ต้าเจิ้งจำเป็นต้องบริหารดำเนินการต่อไป,ถึงข้าจะจากต้าเจิ้งไป,ทว่าหัวใจของข้าก็ยังอยู่ที่นี่,ข้าจงซานจะต้องกลับมาอย่างแน่นอน!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ขอให้เซิ่งหวังก้าวสุ่ความเป็นนิรันดร์,เป็นอมตะเหมือนสวรรค์!"เหล่าข้าราชบริพารที่โค้งคำนับกล่าวออกมาพร้อมกับ.
"ข้าก็หวังว่าจะเป็นเหมือนดั่งสวรรค์,ต้าเจิ้งจะคงอยู่ชั่วนิรันดร์,ดังนั้นข้าจะเตรียมการให้กับต้าเจิ้ง,จำไว้ให้ดี,การเตรียมการในวันนี้ของข้า,ถือว่าเป็นราชโองการสูงสุด,ไม่ว่าจะเกิดสถานการณ์ใด,ห้ามใครเปลี่ยนแปลง,หากใครกล้าให้ลงโทษขั้นสูงสุด!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจังดวงตาเบิกกว้าง.
"รับด้วยเกล้า!"
เหล่าเสนาธิการที่โค้งคำนับ,แม้นว่าใบหน้าก่อนหน้านี้จะรู้สึกเศร้าใจ,ทว่าทุกคนก็รับรู้ว่าสถานะการณ์นั้นหนักหนาเท่าใด.
"หลินเซียว!"จงซานเอ่ยออกมาทันที.
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"หลินเซียวที่ก้าวออกมาในทันที.
"หลินเซียว,แม่ทัพต้าเจิ้งกองกำลังที่หนึ่ง,นับจากนี้,ข้าจะประทานตราลัญกรของภพหยางให้เจ้าดูแลควบคุมทหารทั้งหมดของต้าเจิ้งภพหยาง,ทหารทุกคนจะต้องรับคำสั่งของเจ้าอย่างเข้มงวดที่สุด!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
ขณะที่กล่าวออกมานั้น,จงซานที่นำตราบัญชาการเจ็ดสี,พร้อมกับส่งให้กับหลินเซียว.
"น้อมรับบัญชา!"หลินเซียวที่กัดริมฝีปากแน่,ดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตา,ทว่าก็ยับยั้งไว้ไม่ให้มันไหลออกมา.
When Lin Xiao received, Zhong Shan grabs
military tally not to put, looks at Lin Xiao saying: „Lin Xiao, you with my
time longest general, is the general who I most trust, when the military tally
gives you, I only again spoke several words as elder brother to you!”
ขณะที่หลินเซียวรับตราบัญชาการไปจงซานที่ยังไม่ปล่อยจ้องมองไปยังหลินเซียวและกล่าวออกมาว่า,"หลินเซียว,เจ้าคือคนที่อยู่กับข้านานที่สุด,เป็นคนทีข้าไว้ใจที่สุด,ขณะที่ข้ามอบตราบัญชาการให้เจ้านี้,ข้าก็มีคำไม่กี่คำที่ต้องการบอกเจ้าในฐานะพี่ใหญ่!"
พี่ใหญ่? ได้ยินคำพูดของจงซาน,ความรักเคารพในฐานะน้องชายก็ปะทุขึ้นมา,ภายในใจของเขาที่ต้องการเรียกพี่ใหญ่เป็นอย่างมาก,อย่างไรก็ตาม,หลินเซียวก็เก็บมันเอาไว้,ไม่ได้กล่าวออกมา.
อืม!"
"คำพูดที่น่ารังเกียจ,ข้าคงไม่กล่าวต่อเจ้า,เพียงแต่เจ้าต้องจำไว้ว่า,ตราบัญชาการที่ข้ามอบมันให้กับเจ้านั้น,จะต้องอยู่ในมือเจ้า,ห้ามไม่ให้ใครถือครอง,ไม่ว่าจะเกิดเรื่องใหญ่ขนาดใหนก็ตาม,ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น,จำไว้ว่า,ตราบัญชาการนี้เป็นของเจ้าเพียงคนเดียว,มีเพียงแค่คืนให้กับข้าได้เท่านั้น!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"อืม!"หลินเซียวพยักหน้ารับ.
"ภายในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวนี้มีอาณาเขตของต้าคุน,ข้าไม่ใช่คนก่อตั้ง,แปดร้อยปี่แล้ว,เจ้าและข้าเดินทางไปยังต้าคุนเพื่อเป็นทหาร,สังหารศัตรูไปมากมาย,หลายปีที่ข้าจากไป,แต่แล้วข้าก็ยังกลับมา!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"รับทราบ!"
กล่าวต่อหลินเซียวแล้ว,จงซานก็หันหน้าไปมองคนอื่น.
"สุ่ยจิง!"จงซานที่เอ่ยออกมาในทันที.
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"สุ่ยจิงที่เอ่ยออกมาในทันที.
"สุ่ยจิง,แม่ทัพกองกำลังที่หกของต้าเจิ้ง,,และยังมีความสามารถเกี่ยวกับการเมืองเป็นอย่างดี,วันนี้ข้าจะประทานตำแหน่งเสนาบดีใหญ่ของต้าเจิ้งให้กับเจ้า,นับจากนี้เป็นตนไปเจ้าเป็นผู้นำของเหล่าขุนนางข้าราชสำนักในภพหยาง,เกี่ยวกับการปกครองทั้งหมดขอมอบให้เจ้าเป็นผู้ดูแล!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
ระหวังที่กล่าวนี้,จงซานได้นำตราประทับเสนาบดีออกมาพร้อมกับมอบมันให้กับสุ่ยจิง.
"รับด้วยเกล้า!"สุ่ยจิงที่รับมาด้วยความจริงจัง.
"สุ่ยจิง,เจ้าเป็นคนที่มีความรู้สูงที่สุดของต้าเจิ้ง,เกี่ยวกับการเมืองการปกครองมีเจ้าเป็นผู้นำ,ข้ารู้สึกวางใจ!"จงซานเอ่ย.
"ขอบพระทัยเซิ่งหวัง!"
"ข้าเชื่อในตัวเจ้า!
เมื่อข้าจากไป,ข้าจะมอบคำสามคำให้กับเจ้า,หวังว่าเจ้าจะจำมันขึ้นไป,โดยเฉพาะอย่างยิ่งโอกาสที่จะเปลี่ยนแปลงได้มาถึง."จงซานกล่าว.
"เฉินจะจดจำขึ้นใจ,ขอให้เซิ่งหวังโปรดกล่าว!"สุ่ยจิงเอ่ย.
สามประโยคที่เปลี่ยนความหมายของจงซานที่ได้กล่าวบอกไป"................,.........,........."
ทำไม! ทำไม?
สามประโยคนี้? สุ่ยจิงที่ไม่สามารถเข้าใจได้จนต้องมองจงซานอีกครั้ง.
"ข้ารู้ว่าเจ้าไม่เข้าใจในตอนนี้,ทว่าโปรดจำคำสามคำนี้เอาไว้ให้ดี,มันจะใช้ได้เมื่อเวลามาถึง,และเจ้าจะเข้าใจมันได้ทั้งหมด!"จงซานเอ่ย.
"รับทราบ!"แม้นว่าจะสงสัย,สุ่ยจิงก็พยักหน้ารับ.
ท้ายที่สุด,จงซานก็จ้องมองไปยังสุ่ยอู๋เหิน.
"สุ่ยอู๋เหิน!"จงซานที่เอ่ยออกมา.
"เฉินอยู่นี่แล้ว!"
"สุ่ยอู๋เหิน,แม่ทัพกองกำลังที่ห้าของต้าเจิ้ง,นับจากวันนี้,ข้าขอประทานบรรดาศักดิ์ของเจ้าเป็น
"อ๋องจื่อเฉิน"
เป็นราชวงศ์ต่างสกุลคนแรกของศาลเทวะต้าเจิ้ง.มีหน้าที่ปกป้องต้าเจิ้งในภพหยาง,ในช่วงเวลาที่ข้าไม่อยู่นี้,ให้ทำหน้าที่แทนข้าดูแลต้าเจิ้งทั่วแผ่นดิน!จนกว่าข้าจะกลับมา!"จงซานที่นำตราประทับสี่ม่วงออกมาให้กับเขา.
อ๋องจื่อเฉิน?
ดูแลปกป้องต้าเจิ้งภพหยางทั่วแผ่นดินอย่างงั้นรึ?
ใบหน้าของทุกคนที่เปลี่ยนไป,ทุกคนที่คิดว่าคนที่จะได้รับอำนาจของต้าเจิ้ง,น่าจะเป็นคนที่มีความอาวุโสที่สุดของต้าเจิ้ง,เพื่อที่จะเป็นตงหลิงของต้าเจิ้ง,แต่ทุกคนคาดไม่ถึงเลยว่าคนผู้นั้นจะเป็นสุ่ยอู๋เหิน?
统领Tǒnglǐng to lead; to command; commander; นายกรัฐมนตรี.
สุ่ยอู๋เหินนับว่าจงรักภัคดี,อย่างไรก็ตามความจงรักภัคดีนั้นก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าหลิงเซียว,ความสามารถด้านการเมืองนั้นไม่สามารถเทียบกับสุ่ยจิงได้,และความสามารถด้านการรบเองด้อยกว่าหลินเซียว,ในภาพรวมแล้ว,หลินเซียวถือว่าเหนือกว่าสุ่ยอู่เหิน!
ทำไมเซิ่งหวังถึงได้พระราชทานอ๋ององค์แรกให้กับคนที่ไม่ใช่สกุลเดียวกัน?
อ๋องจื่อเฉินรึ? เพื่อให้เขาเป็นผู้นำต้าเจิ้งอย่างงั้น? หากไม่สามารถทำได้ล่ะ?
เหล่าข้าราชบริพารทั้งหมดที่รู้สึกโง่งม,หลินเซียวและสุ่ยจิงที่ไม่ได้ทักท้วง,ทว่าแววตาเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน,สุ่ยอู๋เหินอย่างงั้นรึ?
เป็นเพราะเขาฉลาดเฉลียวอย่างงั้นรึ?
ไม่ใช่แน่นอน,สุ่ยอู๋เหินไม่ใช่อ๋องที่หลักแหลมอะไร,แต่ทำไมถึงเป็นเขา.
"เซิ่งหวัง,เฉินมิกล้ารับ,เฉินรับรู้ว่ายังมีความสามารถไม่ถึง,มันเป็นความรับผิดชอบที่หนักเกินไปหรือไม่?"สุ่ยอู๋เหินที่คุกเข่าลงด้วยความเคารพในทันที.
"เพราะว่ามันเป็นความรับผิดชอบที่หนักหน่วง,ข้าจึงได้มอบหน้านี่ให้กับเจ้า,ในกองกำลังทั้งเก้า,ทำไมข้าจึงให้เจ้าอยู่ภายในภพหยางล่ะ?
นั่นเพราะว่าข้าคิดว่าเจ้าเหมาะสมที่สุด,ข้าเข้าใจไม่ผิดอย่างแน่นอน,ระหว่างที่ข้าไม่อยู่นั้น,ต้าเจิ้งอยู่ในการดูแลของเจ้า,รับตราประทับของเจ้าไป!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
แม่ทัพทั้งเก้าอย่างงั้นรึ?
มีเพียงแค่สุ่ยอู๋เหินที่เหมาะสมรึ?
เหล่าข้าราชบริพารที่ไม่เข้าใจ,เสี่ยวหัง,อี้เหยี่ยน,สุ่ยจิงไม่เหมาะสมอย่างงั้นรึ?
ไม่มีใครเทียบสุ่ยอู๋เหินได้อย่างงั้นรึ? จะเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
หลังจากนี้ต้าเจิ้ง,ไม่สามารถช่วงชิงวาสนาได้,เพราะว่าวาสนาทั้งหมดบนท้องฟ้า,มังกรทองวาสนาเป็นของจงซานในเมื่อเป็นเช่นนี้,ทำไมถึงได้เลือกเขา?
"เฉิน,น้อมรับพระบัญชา!"สุ่ยอู๋เหินที่รับตราอ๋องสีม่วง.
อ๋องจื่อเฉิน!
ทุกๆคนต่างก็ครุ่นคิดว่าทำไมสุ่ยอู๋เหินถึงได้ถูกจงซานเลือก,ไม่คิดเลยว่าจงซานจะประทานตำแหน่ง,"อ๋องจื่อเฉิน"
จงซานที่มีความคิดที่ลึกล้ำ,บางที่อาจจะมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ก็ได้,ในเวลานี้ทุกคนที่คิดอยู่ในใจ.
"ก่อนที่ข้าจะจากไป,ข้าจะมอบของขวัญเป็นคำพูดของข้า,จงจำเอาไว้ให้ดี,เมื่อพบเข้ากับเรื่องที่ยากจะเผชิญหน้า,เจ้าจะต้องนำมันมาใช้ได้อย่างแน่นอน!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"ขอให้เซิ่งหวังเชิญกล่าว!"สุ่ยอู๋เหินกล่าวออกมาทั้งที่สงสัย.
เหล่าเสนาธิการต่างก็จดจ้องมองไปยังจงซาน.
"เมื่อพบเข้ากับเรื่องที่ยากลำบากที่จะเผชิญ,จงเฝ้าถามตัวเอง,สิ่งที่ข้าหวังนั้นคืออะไร!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง.
สิ่งที่ข้าหวังคืออะไร? มันคือสิ่งใด? ทุกคนล้วนแล้วแต่ไม่เข้าใจ,มันคืออะไรกัน?
จ้องมองสุ่ยอู๋เหินที่กำลังสงสัย,จงซานที่ส่ายหน้าไปมาและกล่าวออกมาว่า,"เมื่อเวลามาถึง,เจ้าจะตระหนักได้!"
"รับด้วยเกล้า!"
เหมือนกับคำพูดที่ให้กับสุ่ยจิงก่อนหน้านี้,จงซานที่กล่าวว่าจะเข้าใจเมื่อเวลามาถึง,อย่างไรก็ตามทุกคนรับรู้ว่าเซิ่งหวังนั้นจริงจัง,ต้องเป็นเรื่องบางอย่างที่สั่นสะเทือนแผ่นดินอย่างแน่นอน,ช่างน่าเศร้าที่ไม่มีใครเข้าใจ.
"มีขุนนางคนใหนมีอะไรคัดค้านหรือไม่?"จงซานที่จ้องมองไปยังเหล่าข้าราชบริพารทั้งหมด.
"เฉินน้อมรับพระบัญชา!"ข้าราชบริพารทุกคนที่โค้งคำนับพร้อมๆกัน.
จงซานพยักหน้า,จ้องมองไปยังพื้นที่รอบๆ,จากนั้นก็กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
"ประชาชนทุกคนทั่วแผ่นดินต้าเจิ้งรับบัญชา!"เสียงของจงซานที่ดังไปทั่วแผ่นดินต้าเจิ้ง.
เหล่าประชาชนมากมายที่เต็มไปด้วยความเศร้า,หลายๆคนที่เดินทางไปยังตำหนักเจ้าเมืองเพื่อขอคำอธิบาย,ได้ยินเสียงของจงซานอีกครั้ง,ทุกคนที่หยุดลงในทันที.
"ข้าจะต้องเดินทางเป็นตัวประกันที่ศาลเทวะไท่ชู,ศาลเทวะต้าเจิ้ง,จะมีผู้ชั่วคราวคืออ๋องจื่อเฉินสุ่ยอู๋เหิน,นับตั้งแต่ข้าจากไป!"
เสียงที่ดังกระจายไปทั่วแผ่นดินต้าเจิ้ง.
เป็นความจริง,ประชาชนรับรู้มั่นใจแล้วว่าเป็นความจริง,ในเวลานี้ใบหน้าของทุกคนที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า.
"เซิ่งหวังขอให้คงอยู่ชั่วนิรันดร์,เป็นอมตะเหมือนดั่งสวรรค์!"ทุกคนที่กล่าวพร้อมแสดงความเคารพหันหน้ามายังทิศทางของสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
"ทั่วทั้งแผ่นดินของให้ทุกคนจงช่วยกันรับผิดชอบรับหน้าที่ด้วยกัน,ข้าจากต้าเจิ้งไปเพียงชั่วคราว,ขอให้ทุกคนสนับสนุนเป็นกำลังใจให้แก่กันและกัน!"
นี่คือคำไม่กี่คำสุดท้ายที่จงซานได้ทิ้งเอาไว้.
ขอให้ทุกคนสนับสนุนเป็นกำลังใจให้แก่กันและกัน?
ประชาชนมากมายที่กำหมัดแน่น,แม้แต่คุกเข่าลงด้วยความเคารพเทิดทูน,กับความอัปยศที่ได้รับจากศาลเทวะไท่ชู,กับความรู้สึกของต้าเจิ้งทั้งหมด,ความกดดันอดสูนี้ทุกอย่างที่ประชาชนทุกคนมีร่วมกัน,มันได้กระจายส่งต่อไปถึงประชาชนทุกคน.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น