Immortality Chapter 838 under the heavens big sorrow
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 838 โศกเศร้าทั่วแผ่นดิน.
Chapter 838 under the heavens big sorrow
"อย่าได้ทำหน้าตาเช่นนั้น,ที่จริงแล้วมันไม่มีอะไรเลย,พวกเจ้ากลับไปยังเหนียงเจียสักครั้ง,ปล่อยให้บุรุษของพวกเจ้าได้ต่อสู้ดิ้นรนอีกสักครั้ง,พวกเจ้ากลับไปยังเหนียงเจียเพื่อเยี่ยมเหล่าญาติๆ,เมื่อบุรุษของพวกเจ้าประสบความสำเร็จก็จะตามไป,ข้าจะไปพบกับพวกเจ้าที่เหนียงเจีย,เมื่อถึงเวลานั้นข้าจะพาพวกเจ้ากลับบ้านอย่างแน่นอน! เพราะว่าที่นี่คือครอบครัวของพวกเรายังไงล่ะ!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความอ่อนโยนต่อเหล่าสตรีของเขา.
"อืม!"
ที่จริงก่อนที่จงซานจะแยกสวรรค์ก็ได้คาดการณ์เอาไว้ระดับหนึ่งแล้ว,ในเวลานั้นเขาได้บอกให้พวกนางเตรียมตัว,ทว่าในเวลานี้มันได้กลายเป็นจริงตามที่คาดการณ์แล้ว,ทำให้พวกนางค่อนข้างหดหู่ยากที่จะรับได้.
"เจ้าต้องมานะ!"เทียนหลิงเอ๋อที่ไม่สามารถตัดใจได้.
"เจ้ายังจำเรื่องที่เกิดขึ้นที่ราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี่ได้หรือไม่?
แน่นอนว่าข้าต้องไปเหมือนเมื่อครั้งนั้นอย่างแน่นอน,ไว้ถึงวันนั้นข้าจะพาเจ้ากลับบ้าน!"จงซานที่กล่าวยืนยัน.
"อืม!"ใบหน้าของเทียนหลิงเอ๋อที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"ส่งมันให้กับเนี่ยฟ่านเฉิน,ภายในนี้มีคำพูดของข้าอยู่,จำไว้ให้ดี,ต้องส่งมันให้กับเขาด้วยตัวเอง,ห้ามฝากคนอื่นโดยเด็ดขาด,ต้องมอบต่อหน้าเขาเท่านั้น!"จงซานที่มอบแผ่นริ้วหยกและกล่าวกำชับเทียนหลิงเอ๋อ.
"อืม!"เทียนหลิงเอ๋อที่รับสิ่งดังกล่าวมา,พร้อมกับพยักหน้าอย่างจริงจัง.
จ้องมองฮวงโหวทั้งสี่,จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง,"สุดท้ายแล้ว,จงจำคำที่ข้าเคยบอก,ไม่ว่าจะได้ยินสิ่งใดที่ไม่ดีเกี่ยวกับตัวข้า,อย่าได้เชื่อจนกว่าจะเห็นข้า,แม้นว่าเห็นข้า,หากไม่สามารถบอกรหัสลับได้ก็อย่าได้เชื่อ,มีเพียงคนที่รับรู้รหัสลับเท่านั้น,ถึงจะเป็นข้า,จงจำเรื่องนี้เอาไว้ให้ดี!"
สตรีทั้งสี่ที่พยักหน้ารับ.
"คำพูดกับเห่าเม่ยลี่,ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกนางไปทุกอย่างแล้ว,โปรดวางใจ!"จงซานที่มองไปยังเห่าเม่ยลี่ที่แสดงท่าทางอิจฉา.
"อืม!"
"ตูมมมมมมมมมมมม!"
ในเวลานี้,เสียงระเบิดดั่งสนั่น,สั่นสะเทือนจนมาถึงสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,จากที่ไกลออกไป,ปราณกระบี่ที่ใหญ่ตัวปกคลุมพื้นที่ไปทั่ว,หมอกและฝุ่นที่ฟุ้งกระจาย,จนไม่สามารถมองเห็นด้านในได้อย่างชัดเจน.
"ฟิ้ว!!"
จากกลุ่มหมอกและฝุ่นควันปรากฏริ้วแสงกลุ่มหนึ่งพุ่งตรงออกมา,หวังเจียนที่สวมเกราะเหล็กสีแดง,นำผู้ใต้บังคับบัญชาหลุดออกมาจากกลุ่มหมอก,ภายในมือของหวังเจียนถือมุกสีดำมืดอยู่.
หวังเจียนออกมาแล้ว,กลุ่มคนสองกลุ่มของศาลเทวะไท่จีและศาลเทวะไท่อี้ที่สกปรกมอมแมมออกมาด้วยเช่นกัน,แววตาของทุกคนที่เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ,เห็นชัดเจนว่าพวกเขาไม่มีแม้แต่ความสามารถหยุดหวังเจียนเอาไว้,สายตาของทุกคนที่เต็มไปด้วยความตกใจเป็นอย่างมาก.
หวังเจียนและคนอื่นๆที่บินกลับมายังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,หวังเจียนนั้นไม่ได้มีริ้วรอยอะไรเลยแม้แต่น้อย,เห็นชัดเจนว่าการต่อสู้เมื่อสักครู่นี้,ทั้งคนของศาลเทวะไท่จีและศาลเทวะไท่อี้อยู่ในสภาพสะบักสบอมด้วยซ้ำ.
แทบทุกคนที่จ้องมองหวังเจียนด้วยความอัศจรรย์ใจ.
คนเพียงสิบคนที่มี ยี่สิบคนคอยขวาง,ทว่ากับสามารถจัดการเทพอสูรฮุ่นตุ้นได้ในเวลาอันสั้นอย่างงั้นรึ?
"เซิ่งหวังต้าเจิ้ง,เทพอสูรฮุ้นตุ้นถูกสังหารแล้ว,นี่คือมุกฮุ้นตุ้นที่ได้จากเทพอสูรฮุ้นตุ้นที่ได้ตกตายไป,เป็นพลังก่อเกิดที่รวมตัวกัน!"หวังเจียนที่นำมุกสีเทาหม่นยื่นมันให้กับจงซาน.
มุกสีเทาหม่น,ที่ส่องประกายแสงสีแดง,ที่ทำให้ทุกคนดวงตาเบิกกว้างกลมโต.
จงซานที่คว้ามันเอาไว้ในมือ,พร้อมกับจ้องมองโดยระเอียด.
"เทพอสูรฮุ้นตุ้น,ตายเหรอ? แท้จริงมันหลอมรวมกลายเป็นมุกก้อนนี้ต่างหาก,หลังจากที่ดูดซับปราณหยวนฟ้าดิน,ก็สามารถให้กำเนิดเทพอสูรได้อีกครั้ง?
ไม่ได้ตกตายอย่างสมบูรณ์,ตราบเท่ามุกฮุ้นตุ้นยังอยู่,ก็ไม่ถือว่าตายสมบูรณ์ไม่ใช่รึ?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"จงซาน,ส่งมุกฮุ้นตุ้นมาซะ,แล้วข้าจะรายงานเซิ่งหวังไท่อี้,ไม่เอาความต้าเจิ้งอีกต่อไป!"แม่ทัพคนหนึ่งที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
"ส่งมุกฮุ้นตุ้นมาซะแล้วข้าจะร้ายกงานเซิ่งหวังไท่จี,ไม่เอาความต้าเจิ้งอีกต่อไป!"
"ส่งมุกฮุ้นตุ้นมาซะ,แล้วข้าจะร้ายงานเจ้านิกายหลานเติ้ง,ไม่เอาความต้าเจิ้งต่อไป!"
เหล่าต้าเซียนที่จ้องมองไปยังจงซาน,จ้องมองไปยังมุกฮุ้นตุ้น,เห็นชัดเจนว่าพวกเขาต้องการ,ทว่าไม่มีใครสามารถได้ครอง.
ในเวลานั้นทุกคนอยู่ในภาวะตรึงเครียด,สามารมองเห็น,ง่ายที่จะแย่งมา,แต่กลับไม่สามารถทำได้.
จงซานที่จ้องมองไปยังมุกฮุ้นตุ้น,จับจ้องมองไปยังความโลภของแต่ละคนที่มองมา,พร้อมกับเผยสีหน้าแววตาเย็นชาแผ่ออกมา.
"ต้องการข่มเหงต้าเจิ้งของข้า,ต้องการทำลาย,แม้แต่ต้องตกตายไปพร้อมกันยังงั้นรึ?!"ใบหน้าของจงซานที่เผยความเย็นชาและแผ่นจิตสังหารออกมา.
ภายในเหล่าคนที่จับจ้องมองภายในใจที่กำลังจะกล่าวตอบโต้ออกมา.
ขณะพูด,มือขวาของจงซานที่บีบอย่างรุนแรง,แรงบีบมหาศาลที่บีบอัดมุกฮุ้นตุ้น,เป็นการแสดงท่าทางว่าใครก็ตามที่ไร้ความเคารพต้าเจิ้ง,วันนี้,ใครกล้าบังคับต้าเจิ้ง,ต้าจิ้งจะของต่อสู้ตกตายไปพร้อมกับมัน.
ภายใต้การพยายามของจงซาน,มือของเขาที่เริ่มมีเส้นโลหิตปูดออกมา,มุกฮุ้นตุ้นที่ไม่ได้รับความเสียหายแต่อย่างใด.
สายตาของทุกคนที่จับจ้อง,คนของแดนเทวะซือเทียนที่สายหน้าไปมา,เจ้าตำหนักกลางที่เผยท่าทางเหยียดหยัน.
"จงซาน,เจ้าบ้านนอก,แม้ว่าเทพอสูรฮุ้นตุ้นจะถูกกำจัด,ทว่ามุกฮุ้นตุ้นนั้นยังมีพลังเทียบเคียงกับอุปกรณ์ต้าเซียน,เจ้ามีระดับเซียนสวรรค์ขั้นที่สอง,คิดว่ามีปัญญาอย่างงั้นรึ?
สงมุกฮุ้นตุ้นมาซะ!"คนของศาลเทวะไท่จีที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ชิ!"จงซานที่แค่นเสียงเย็นชา.
ไม่สามารถทำลายได้อย่างงั้นรึ?
ภายในฝ่ามือจงซาน,ไม่มีใครมองเห็นมีแสงสีเงินเรื่อๆแผ่ออกมา,ปกคลุมฝ่ามือของจงซาน.
"แค๊ก!!"
มุกฮุ้นตุ้นที่ถูกบีบอัดด้วยแรงมหาศาล.
มุกฮุ้นตุ้นทันใดนั้นก็ระเบิดออกมาเป็นผง,มุกฮุ้นตุ้นที่แข็งแกร่งถูกเซียนสวรรค์ขั้นที่สองบีบจนระเบิดอย่างงั้นรึ?
เทพอสูรฮุ้นตุ้นที่ตายไปอย่างสมบูรณ์?
ภายในใจของทุกคนที่สั่นไหวเล็กน้อย.
เหล่าพันธ์มิตรของจงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,มีชายสามคนที่อยู่ด้านหลังราชันย์หยกที่เผยท่าทางเสียดาย.
ฝ่ายตรงข้าม,ฝ่าของคนในอาณาจักรเฟิงจงกลุ่มอิทธิพลทั้งหกที่ขมวดคิ้วไปมา,คิดถึงคำพูดของจงซานก่อนหน้านี้.
ล่วงเกินต้าเจิ้ง,แม้ว่าต้องตายก็ต้องตกตายไปพร้อมกัน!
เหล่าต้าเซียนพเนจรต่างก็จ้องมองหน้ากันด้วยแววตางงงวย,ในเวลานี้,พวกเขาพบแล้วว่าตอนนี้ไม่สามารถขวางทางน้ำเชี่ยวได้เลยแม้แต่น้อย,เพราะว่าพวกเขาสามารถมองเห็น,พวกเขาที่เป็นต้าเซียนพเนจรฝ่ามือของพวกเขาไม่มีทางสร้างความเสียหายให้กับมุกฮุ้นตุ้นได้แน่.
จงซานที่ใช้เพียงฝ่ามือบดขยี้มุกฮุ้นตุ้นกลายเป็นผงปลิวสลายไปกับสายลม.
ในเวลานี้ทุกคนที่เปลี่ยนเป็นเงียบงัน,ทุกอย่างที่เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง,กลุ่มอิทธิพลทั้งหกของอาณาจักรเฟิงจงเวลานี้รู้สึกประหลาดใจลังเลใจไปพร้อมๆกัน,ไม่รู้ว่าควรทำเช่นไรต่อไปดี.
จงซานจ้องมองไปยังทุกคน,จ้องมองไปยังเหล่าข้าราชบริพารของต้าเจิ้ง,พร้อมกับสูดหายใจลึก.
"ประชาชนของต้าเจิ้ง!"จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.
เสียงที่ไม่ดังนัก,ทว่าได้ถูกส่งต่อผ่านวาสนาบนท้องฟ้า,ส่งไปยังหูของประชาชนทั่วแผ่นดิน.
เหล่าประชาชนทั่วแผ่นดินของต้าเจิ้งรู้สึกยินดีเป็นอย่างมากขณะที่พวกเขากำลังเฉลิมฉลอง,ก็ได้ยินเสียงของจงซานในทันที,ทุกคนที่หยุดกิจกรรมทุกอย่างเอาไว้.
ทุกคนที่เฝ้ารอคอยฟังคำสั่งของเซิ่งหวังอย่างตั้งใจ.
"วันนี้คือวันแยกสวรรค์,ทั่วแผ่นดินควรจะเฉลิมฉลอง,ข้าที่นำพาทุกคน,ก้าวออกมาจากโลกใบเล็ก,ออกมาจากดินแดนฝัน,เข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริง,วันนี้ควรค่าแล้วที่จะเฉลิมฉลอง,ทว่าระหว่างเฉลิมฉลองนี้,ข้าเองก็ได้ตัดสินใจบางอย่าง!"
ทุกคนที่จ้องมองไปยังจงซาน,ไม่รู้ว่าจงซานนั้นมีแผนร้ายอันใด.
"ข้าตัดสินใจในวันนี้ศาลเทวะต้าเจิ้งจะเป็นเมืองขึ้นยอมจำนนต่อศาลเทวะไท่ชู! ผูกติดกับศาลเทวะไท่ชูนับตั้งแต่บัดนี้!"เสียงของจงซานที่ดังฟังชัดก้องกังวานไปทั่วแผ่นดิน.
"ฮือฮา!"
เสียงดังอื้ออึ้งไปทั่วแผ่นดิน!
"หมายความว่าอย่างไร?
เซิ่งหวังต้องการเป็นเมืองขึ้นต่อศาลเทวะไทชู?"
"ทำไมต้าเจิ้งต้องยอมจำนนต่อศาลเทวะต้าชูด้วย?"
"เซิ่งหวังต้าเจิ้งทรงพลังแข็งแกร่ง,ทำไมต้องเป็นเมืองขึ้นต่อศาลเทวะไท่ชูด้วย?"
"ทำไม?"
ประชาชนทั่วแผ่นดินต้าเจิ้งไม่อยากเชื่อเรื่องที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย,ขณะที่พวกเขาเพิ่งแยกสวรรค์สะบั้นปฐพีออกมาเป็นราชวงศ์แรก,พริบตาเดียวกลับกลายเป็นเมืองขึ้นแล้วอย่างงั้นรึ?
ทั้งที่เพิ่งยกระดับเป็นศาลเทวะ,ทำไมต้องยอมเป็นเมืองขึ้นคนอื่นด้วย?
ทำไมถึงต้องการกลายเป็นเมืองขึ้นด้วย?
ทุกคนไม่อยากเชื่อกับความผิดปรกตินี้,ทั้งที่ทุกคนกำลังเฉลิมฉลองกับการแยกสวรรค์พริบตาเดียวก็กลายเป็นโศกเศร้าเสียใจในทันที,ประชาชนทั่วแผ่นดินตอนนี้ไม่ยินดีที่จะยอมรับความเป็นจริงที่เหลือเชื่อนี้เลยแม้แต่น้อย.
ทว่าเสียงที่ดังขึ้นนี้ไม่มีทางหลอกลวง,เสียงที่คุ้นเคยประทับใจกับบาดหูในวันนี้,เสียงของเซิ่งหวัง,ประชาชนต้าเจิ้งที่เคยได้ยินเป็นประจำ,ทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้.
ความโศกเศร้าที่รุนแรงได้แผ่ไปทั่วแผ่นดินต้าเจิ้ง,ทุกคนที่กำลังยกถ้วยสุราเพื่อฉลอง,แม้แต่คนที่อยู่ในร้านอาหารประชาชนมากมายถึงกับไปล้อมตำหนักเจ้าเมือง,เพื่อพิสูจน์คำตอบเหล่านี้.
ต้าเจิ้งราชวงศ์อันดับหนึ่ง,ทำไมถึงต้องการเป็นเมืองขึ้น,ทำไม?
ทั่วทั้งแผ่นดินเต็มไปด้วยความเศร้า!
บนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวเอง,มีข้าราชบริพารกว่าร้อยคนที่ได้ยิน
ถึงกับร้องไห้ออกมา,ในเวลานี้,ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความเศร้า,ความหดหู่ที่แพร่ลามไปทั่วแผ่นดิน.
ส่วนเหล่าต้าเซียนอื่นๆเวลานี้ถึงกับตื่นตะลึงตกใจไปเช่นกัน,จดจ้องมองไปยังจงซาน,สายตาที่เป็นปฏิปักษ์,แววตาที่ดุร้ายก่อนหน้านี้,ท่าทางทรงพลังเมื่อสักครู่นี้กลับกลายเป็นการยั่วโมโหพวกเขาอย่างงั้นรึ?
จงซานที่ก้าวออกมาด้านหน้าสองก้าว,หันหน้าไปทางเซิ่งหวังไท่ชูทางทิศใต้.
"เซิ่งหวังต้าเจิ้ง,จงซาน,น้อมทักทายเซิ่งหวังไท่ชู!"จงซานที่โค้งคำนับครึ่งหนึ่ง.
หากมีสถานะเทียบเท่ากันจะใช้คำว่า,ทักทาย,เซิ่งหวังไท่ชู,ทว่าตอนนี้ใช้คำว่า,น้อมทักทาย,เห็นได้ชัดเจนว่าเป็นการแสดงความเคารพผู้อยู่ในอาณัติ.
เหล่ากลุ่มอิทธิพลอื่นเวลานี้ดวงตาเบิกกว้างกลมโตจ้องมองมายังจงซาน.
เหล่าขุนนางที่ยืนอยู่ด้านหลังเซิ่งหวังไท่ชูเผยรอยยิ้มพึงพอใจในทันที,รวมทั้งซือหม่าจงเหิงที่เผยสีหน้าพอใจ.
กลุ่มคนของเซิ่งหวังไท่ชูที่ร่อนลงช้าๆ.
"เซิ่งหวังต้าเจิ้ง,หวังที่จะเป็นเมืองขึ้นศาลเทวะไท่ชู,ขอให้เซิ่งหวังไทชูโปรดยันยันรับรอง!"จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
เหล่าข้าราชบริพารแทบไม่สามารถทนที่จะมองได้อีกต่อไป.
”!” เซิ่งหวังไท่ชูยอมรับ.
"ฟู!!!"
สายลมที่รุนแรงพัดพามาในทันที,พริบตาเดียวหลังจากนั้น,วาสนามากมายบนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวหายไปมากกว่าครึ่ง,วาสนามากมายที่กำลังสลายหายไป.
ล่องลอยพวยพุ่งตรงไปยังศาลเทวะไท่ชู!
"เซิ่งหวังไท่ชูท่านได้กล่าวว่าตราบเท่าที่ต้าเจิ้งยอมเป็นเมืองขึ้น,จะรับประกันความปลอดภัยของต้าเจิ้งใช่หรือไม่?"จงซานที่จ้องมองไปยังเซิ่งหวังไท่ชูด้วยความจริงจัง.
เซิ่งหวังไท่ชูที่อยู่ไกลออกมา,ภายใต้หน้ากากสีเงิน,จดจ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ.
จากนั้นก็ได้หันหน้าไปยังกลุ่มอิทธิพลฝ่ายตรงข้าม.
"ศาลเทวะไท่จี,ศาลเทวะไท่อี้,นิกายเสอโห่ว,นิกายหลานเติ้ง,โปรดถอนกำลังกลับไป,แจ้งข่าวต่อเซิ่งหวังและเจ้านิกายของพวกเจ้า,ต้าเจิ้งนับจากนี้ไป
จะเป็นเมืองขึ้นของศาลเทวะไท่ชูแล้ว,การลอบโจมตีต้าเจิ้ง,ย่อมหมายถึงยั่วยุต่อศาลเทวะไท่ชูด้วย!"เซิ่งหวังไท่ชูที่จ้องมองไปยังคนเหล่านั้น.
เหล่าผู้นำของกลุ่มอิทธิพลที่ดูอึมคลึมผันผวน,ในวันนี้หากต้องการทำลายศาลเทวะไท่ชูย่อมไม่สามารถทำได้.
คนของนิกายเสอโห่วที่จดจ้องจงซานด้วยความลึกล้ำ,พร้อมกับเอ่ยออกมาว่า,"เช่นนั้นขอลา!"
"ขอลา!"กลุ่มอิทธิพลอื่นก็ถอนตัวกลับไปเช่นกัน.
เห็นชัดเจนว่า,หากไม่เพราะศาลเทวะไท่ชูเข้ามาขวาง,และยังมีกลุ่มอิทธิพลจากภายนอกอาณาจักรอีก,เมื่อศาลเทวะไทชูรับผลประโยชน์ไป,พวกเขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว,สี่กลุ่มอิทธิพลที่ได้แต่ถอนตัวกลับไป.
ผู้ฝึกตนพเนจร 21 คน ตอนนี้มองหน้ากันและกัน,สายตาของพวกเขาที่เต็มไปด้วยความอักอ่วนงงงวย,ตอนนี้ไม่สามารถทำอะไรได้อีกต่อไป,อยู่ไปก็มีแต่เป็นตัวตลกเท่านั้น,มีแต่จะสร้างความชิบหายให้กับตัวเอง,พวกเขาเร่งรีบหนีไปในทันที.
เซิ่งหวังไท่ชูที่หันหน้าจ้องมองไปยังเจ้านิกายจื่อเซียว.
"เจ้านิกายจื่อเซียว,ท่านมีเรื่องอะไรหรือไม่?"เซิ่งหวังไท่ชูที่จ้องมองไปยังเจ้านิกายจื่อเซียว.
ภายในเขตแดนของทวีปเฟิงจงนั้นมีอยู่ด้วยกันหกกลุ่มอิทธิพล,ตอนนี้เหลือเพียงสองกลุ่มอิทธิพล,นั่นก็คือเซิ่งหวังไท่ชูและเจ้านิกายจื่อเซียว,การกล่าวออกมานี้ยังหมายนัยยะให้เจ้าตำหนักจื่อเซียวถอนตัวไปนั่นเอง.
"ข้าไม่มีอะไรแล้ว,เพียงต้องการยินดีกับเจ้าเท่านั้น!"เจ้าตำหนักจื่อเซียวที่เผยยิ้มออกมา.
"ขอบคุณ!"เซิ่งหวังไท่ชูที่พยักหน้ารับ.
"ข้าขอลา!"เจ้านิกายจื่อเซียวที่เผยยิ้มบางๆ,จ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ,ก่อนที่จะหายไปในทันที.
พริบตาเดียว,กลุ่มปฏิปักษ์ได้จากไปทั้งหมดในทันที,เพราะจงซานที่เลือกเส้นทางที่จะเป็นเมืองขึ้นนั่นเอง.
จงซานที่จ้องมองไปยังกลุ่มพันธมิตร,พร้อมกับโค้งคำนับให้เล็กน้อย,"จงซาน,ขอขอบคุณทุกท่าน!"
เพราะว่าจงซานรู้ดี,การเป็นเมืองขึ้นที่เกิดขึ้นได้อย่างราบรื่นนั้น,เป็นเพราะกลุ่มพันธมิตรเหล่านี้นั่นเอง.ไม่เช่นนั้นคงแทบเป็นไปไม่ได้.
"เป็นเช่นนั้น,พวกเราไป!"เจ้าตำหนักกลางที่เผยยิ้มเย็นชาออกมา.
นางที่สะบัดมือเล็กน้อย,พร้อมกับนำเชวียนเป่าเอ๋อกลับไปพร้อมกับเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชา.
ระหว่างทางที่จากมาก,เจ้าตำหนักกลางที่ขมวดคิ้วไปมาจ้องมองไปยังเชวียนเป่าเอ๋อ.
"บุรุษของเจ้าถูกข่มเหงรังแก,เจ้าไม่คิดที่จะแสดงความเศร้าออกมาหน่อยรึ?"เจ้าตำหนักกลางที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"บุรุษที่แท้จริงต้องรู้จักโอนอ่อนปรับตัวไปตามสถานะการณ์,มีสิ่งใดที่ข้าต้องเสียใจ?"
"ปรับตัวไปตามสถานการณ์อย่างงั้นรึ?
เขาเป็นประมุขของศาลเทวะ,เพียงแค่รุ่นแรกเท่านั้น,คาดไม่ถึงเลยว่าจะต้องโค้งคำนับให้กับคนอื่น,ยอมเป็นเมืองขึ้นของศาลเทวะไท่ชู,เจ้าไม่รู้สึกอะไรเลยอย่างงั้นรึ?"เจ้าตำหนักกลางที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เป็นเมืองขึ้น? ตอนนี้ต้าเจิ้งเป็นเมืองขึ้นของศาลเทวะไท่ชู,อีกไม่นาน,ก็จะทำให้ไท่ชูเป็นเมืองขึ้นของต้าเจิ้ง!"เชวียนเป่าเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า,น่าขัน,เจ้าคิดว่าประมุขของศาลเทวะนั้นกระจอกงอกง่อยอย่างงั้นรึ?อีกไม่นานรึ?
คิดว่าศาลเทวะไท่ชูจะกลายเป็นเมืองขึ้นต้าเจิ้งอย่างงั้นรึ? เจ้าฝันไปแล้ว!"เจ้าตำหนักกลางที่แค่นเสียงเย็นชา.
"เชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่เจ้า!"เชวียนเป่าเอ๋อที่ไม่สนใจแม้แต่น้อย.
เจ้าตำหนักกลางที่ไม่แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยวแม้แต่น้อย,หนำซ้ำยังจ้องมองเป่าเอ๋อด้วยความประหลาดใจ,นางที่เหมือนกับนางมากทั้งหน้าตาและนิสัย.
"แล้วเจ้าต้องการทำอะไร?"เชวียนเป๋าเอ๋อที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ข้าคือเจ้า,เจ้าคือข้า,ข้าไม่สามารถทำอะไรเจ้าได้,ทว่าในร่างกายของเจ้านั้นมีชะตาช่วงชิงของข้าที่กำลังเติบโต,ทั้งเจ้าและข้าแตกต่างแต่เป็นหนึ่ง,เจ้าคือคนพิเศษ!"ใบหน้าของเจ้าตำหนักกลางที่เผยท่าทางพึงพอใจออกมา.
"ฮึ!!"
หลังจากที่คนของตำหนักกลางไปแล้ว,กลุ่มอิทธิพลอื่นเองก็เช่นกัน,เมื่อศัตรูถอยไปแล้ว,พวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องอยู่,และยิ่งไม่รีบจากไป
คนที่พวกเขาต้องการพาไป อาจจะเปลี่ยนใจก็เป็นได้,ในเวลานี้พวกเขาจึงเร่งรีบจากไป.
ตี้เสวียนชาที่บินจากไปพร้อมกับกลุ่มของแดนเทวะซือเทียน.
"หลังจากนี้,เรียกข้าว่าอาวุโส!"คนผู้หนึ่งกล่าวออกมา.
"อืม!"ตี้เสวียนชาพยักหน้ารับ.
"เจ้าไม่เป็นห่วงจงซานอย่างงั้นรึ?"อาวุโสคนหนึ่งกล่าวออกมา.
"ไม่จำเป็น!"
"หืม? ทำไม?"
"จงซานเป็นคนที่มากความสามารถ,ข้าเห็นมาตั้งแต่ในโลกใบเล็กแล้ว,ยอมจำนนรึ?
เขาไม่มีทางยอมจำนนต่อผู้ใด,เพียงแค่การแยกสวรรค์ออกมา,เหมือนดั่งที่กู่เฉิงตงเคยถูกจงซานขอร่มไม้อาศัย,ตอนนี้เขาจำเป็นต้องรอคอยอย่างสุขุม,เมื่อไหร่ที่เขาหายใจได้เอง,เมื่อนั้นเขาจะสามารถพลิกได้แม้แต่สวรรค์!"ตี้เสวียนชาที่กล่าวยืนยันหนักแน่น.
เชวียนเป่าเอ๋อจากไปแล้ว,กู่เฉียนโหยวจากไปแล้ว,เป่ยชิงซือจากไปแล้ว,เทียนหลิงเอ๋อจากไป,จงเทียนจากไป,เห่าเม่ยลี่จากไป,ตี้เสวียนชาจากไปแล้ว!
แววตาของจงซานที่เผยความเศร้าใจเอาไว้เช่นกัน,พริบตาเดียวเมื่อเขาตัดสินใจ,ทุกคนก็จากไป.
แน่นอน,จงซานรู้ดีว่ามันเป็นเรื่องชั่วคราวเท่านั้น,อย่างน้อยทุกคนก็จากไปโดยที่ไม่ได้รับบาดเจ็บ,การรั้งรออยู่ที่นี่เต็มไปด้วยอันตราย,เพราะว่าจงซานเวลานี้จำเป็นต้องก้าวไปบนเส้นทางที่ขรุขระและมีอันตรายมากมายซ่อนอยู่.
ในเวลานี้,มีเพียงแค่กลุ่มของหวังเจียนที่ยังคงอยู่.
เมื่อทุกคนจากไปแล้ว,ในเวลานี้จงซานที่หันหน้าไปยังเซิ่งหวังไทชู! ผู้สวมหน้ากากเงินตลอดเวลา,จนไม่สามารถมองเห็นรูปร่างหน้าตาได้เลย.
**เมืองขึ้น คือ
ประเทศที่อยู่ในปกครองของประเทศอื่น, เมืองที่เป็นข้าขอบขัณฑสีมา.
Chapter 838 under the heavens big sorrow
天下大哀
โศกเศร้าทั่วแผ่นดิน.
"อย่าได้ทำหน้าตาเช่นนั้น,ที่จริงแล้วมันไม่มีอะไรเลย,พวกเจ้ากลับไปยังเหนียงเจียสักครั้ง,ปล่อยให้บุรุษของพวกเจ้าได้ต่อสู้ดิ้นรนอีกสักครั้ง,พวกเจ้ากลับไปยังเหนียงเจียเพื่อเยี่ยมเหล่าญาติๆ,เมื่อบุรุษของพวกเจ้าประสบความสำเร็จก็จะตามไป,ข้าจะไปพบกับพวกเจ้าที่เหนียงเจีย,เมื่อถึงเวลานั้นข้าจะพาพวกเจ้ากลับบ้านอย่างแน่นอน! เพราะว่าที่นี่คือครอบครัวของพวกเรายังไงล่ะ!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความอ่อนโยนต่อเหล่าสตรีของเขา.
"อืม!"
ที่จริงก่อนที่จงซานจะแยกสวรรค์ก็ได้คาดการณ์เอาไว้ระดับหนึ่งแล้ว,ในเวลานั้นเขาได้บอกให้พวกนางเตรียมตัว,ทว่าในเวลานี้มันได้กลายเป็นจริงตามที่คาดการณ์แล้ว,ทำให้พวกนางค่อนข้างหดหู่ยากที่จะรับได้.
"เจ้าต้องมานะ!"เทียนหลิงเอ๋อที่ไม่สามารถตัดใจได้.
"เจ้ายังจำเรื่องที่เกิดขึ้นที่ราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี่ได้หรือไม่?
แน่นอนว่าข้าต้องไปเหมือนเมื่อครั้งนั้นอย่างแน่นอน,ไว้ถึงวันนั้นข้าจะพาเจ้ากลับบ้าน!"จงซานที่กล่าวยืนยัน.
"อืม!"ใบหน้าของเทียนหลิงเอ๋อที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"ส่งมันให้กับเนี่ยฟ่านเฉิน,ภายในนี้มีคำพูดของข้าอยู่,จำไว้ให้ดี,ต้องส่งมันให้กับเขาด้วยตัวเอง,ห้ามฝากคนอื่นโดยเด็ดขาด,ต้องมอบต่อหน้าเขาเท่านั้น!"จงซานที่มอบแผ่นริ้วหยกและกล่าวกำชับเทียนหลิงเอ๋อ.
"อืม!"เทียนหลิงเอ๋อที่รับสิ่งดังกล่าวมา,พร้อมกับพยักหน้าอย่างจริงจัง.
จ้องมองฮวงโหวทั้งสี่,จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง,"สุดท้ายแล้ว,จงจำคำที่ข้าเคยบอก,ไม่ว่าจะได้ยินสิ่งใดที่ไม่ดีเกี่ยวกับตัวข้า,อย่าได้เชื่อจนกว่าจะเห็นข้า,แม้นว่าเห็นข้า,หากไม่สามารถบอกรหัสลับได้ก็อย่าได้เชื่อ,มีเพียงคนที่รับรู้รหัสลับเท่านั้น,ถึงจะเป็นข้า,จงจำเรื่องนี้เอาไว้ให้ดี!"
สตรีทั้งสี่ที่พยักหน้ารับ.
"คำพูดกับเห่าเม่ยลี่,ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกนางไปทุกอย่างแล้ว,โปรดวางใจ!"จงซานที่มองไปยังเห่าเม่ยลี่ที่แสดงท่าทางอิจฉา.
"อืม!"
......
"ตูมมมมมมมมมมมม!"
ในเวลานี้,เสียงระเบิดดั่งสนั่น,สั่นสะเทือนจนมาถึงสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,จากที่ไกลออกไป,ปราณกระบี่ที่ใหญ่ตัวปกคลุมพื้นที่ไปทั่ว,หมอกและฝุ่นที่ฟุ้งกระจาย,จนไม่สามารถมองเห็นด้านในได้อย่างชัดเจน.
"ฟิ้ว!!"
จากกลุ่มหมอกและฝุ่นควันปรากฏริ้วแสงกลุ่มหนึ่งพุ่งตรงออกมา,หวังเจียนที่สวมเกราะเหล็กสีแดง,นำผู้ใต้บังคับบัญชาหลุดออกมาจากกลุ่มหมอก,ภายในมือของหวังเจียนถือมุกสีดำมืดอยู่.
หวังเจียนออกมาแล้ว,กลุ่มคนสองกลุ่มของศาลเทวะไท่จีและศาลเทวะไท่อี้ที่สกปรกมอมแมมออกมาด้วยเช่นกัน,แววตาของทุกคนที่เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ,เห็นชัดเจนว่าพวกเขาไม่มีแม้แต่ความสามารถหยุดหวังเจียนเอาไว้,สายตาของทุกคนที่เต็มไปด้วยความตกใจเป็นอย่างมาก.
หวังเจียนและคนอื่นๆที่บินกลับมายังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,หวังเจียนนั้นไม่ได้มีริ้วรอยอะไรเลยแม้แต่น้อย,เห็นชัดเจนว่าการต่อสู้เมื่อสักครู่นี้,ทั้งคนของศาลเทวะไท่จีและศาลเทวะไท่อี้อยู่ในสภาพสะบักสบอมด้วยซ้ำ.
แทบทุกคนที่จ้องมองหวังเจียนด้วยความอัศจรรย์ใจ.
คนเพียงสิบคนที่มี ยี่สิบคนคอยขวาง,ทว่ากับสามารถจัดการเทพอสูรฮุ่นตุ้นได้ในเวลาอันสั้นอย่างงั้นรึ?
"เซิ่งหวังต้าเจิ้ง,เทพอสูรฮุ้นตุ้นถูกสังหารแล้ว,นี่คือมุกฮุ้นตุ้นที่ได้จากเทพอสูรฮุ้นตุ้นที่ได้ตกตายไป,เป็นพลังก่อเกิดที่รวมตัวกัน!"หวังเจียนที่นำมุกสีเทาหม่นยื่นมันให้กับจงซาน.
มุกสีเทาหม่น,ที่ส่องประกายแสงสีแดง,ที่ทำให้ทุกคนดวงตาเบิกกว้างกลมโต.
จงซานที่คว้ามันเอาไว้ในมือ,พร้อมกับจ้องมองโดยระเอียด.
"เทพอสูรฮุ้นตุ้น,ตายเหรอ? แท้จริงมันหลอมรวมกลายเป็นมุกก้อนนี้ต่างหาก,หลังจากที่ดูดซับปราณหยวนฟ้าดิน,ก็สามารถให้กำเนิดเทพอสูรได้อีกครั้ง?
ไม่ได้ตกตายอย่างสมบูรณ์,ตราบเท่ามุกฮุ้นตุ้นยังอยู่,ก็ไม่ถือว่าตายสมบูรณ์ไม่ใช่รึ?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"จงซาน,ส่งมุกฮุ้นตุ้นมาซะ,แล้วข้าจะรายงานเซิ่งหวังไท่อี้,ไม่เอาความต้าเจิ้งอีกต่อไป!"แม่ทัพคนหนึ่งที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
"ส่งมุกฮุ้นตุ้นมาซะแล้วข้าจะร้ายกงานเซิ่งหวังไท่จี,ไม่เอาความต้าเจิ้งอีกต่อไป!"
"ส่งมุกฮุ้นตุ้นมาซะ,แล้วข้าจะร้ายงานเจ้านิกายหลานเติ้ง,ไม่เอาความต้าเจิ้งต่อไป!"
เหล่าต้าเซียนที่จ้องมองไปยังจงซาน,จ้องมองไปยังมุกฮุ้นตุ้น,เห็นชัดเจนว่าพวกเขาต้องการ,ทว่าไม่มีใครสามารถได้ครอง.
ในเวลานั้นทุกคนอยู่ในภาวะตรึงเครียด,สามารมองเห็น,ง่ายที่จะแย่งมา,แต่กลับไม่สามารถทำได้.
จงซานที่จ้องมองไปยังมุกฮุ้นตุ้น,จับจ้องมองไปยังความโลภของแต่ละคนที่มองมา,พร้อมกับเผยสีหน้าแววตาเย็นชาแผ่ออกมา.
"ต้องการข่มเหงต้าเจิ้งของข้า,ต้องการทำลาย,แม้แต่ต้องตกตายไปพร้อมกันยังงั้นรึ?!"ใบหน้าของจงซานที่เผยความเย็นชาและแผ่นจิตสังหารออกมา.
ภายในเหล่าคนที่จับจ้องมองภายในใจที่กำลังจะกล่าวตอบโต้ออกมา.
ขณะพูด,มือขวาของจงซานที่บีบอย่างรุนแรง,แรงบีบมหาศาลที่บีบอัดมุกฮุ้นตุ้น,เป็นการแสดงท่าทางว่าใครก็ตามที่ไร้ความเคารพต้าเจิ้ง,วันนี้,ใครกล้าบังคับต้าเจิ้ง,ต้าจิ้งจะของต่อสู้ตกตายไปพร้อมกับมัน.
ภายใต้การพยายามของจงซาน,มือของเขาที่เริ่มมีเส้นโลหิตปูดออกมา,มุกฮุ้นตุ้นที่ไม่ได้รับความเสียหายแต่อย่างใด.
สายตาของทุกคนที่จับจ้อง,คนของแดนเทวะซือเทียนที่สายหน้าไปมา,เจ้าตำหนักกลางที่เผยท่าทางเหยียดหยัน.
"จงซาน,เจ้าบ้านนอก,แม้ว่าเทพอสูรฮุ้นตุ้นจะถูกกำจัด,ทว่ามุกฮุ้นตุ้นนั้นยังมีพลังเทียบเคียงกับอุปกรณ์ต้าเซียน,เจ้ามีระดับเซียนสวรรค์ขั้นที่สอง,คิดว่ามีปัญญาอย่างงั้นรึ?
สงมุกฮุ้นตุ้นมาซะ!"คนของศาลเทวะไท่จีที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ชิ!"จงซานที่แค่นเสียงเย็นชา.
ไม่สามารถทำลายได้อย่างงั้นรึ?
ภายในฝ่ามือจงซาน,ไม่มีใครมองเห็นมีแสงสีเงินเรื่อๆแผ่ออกมา,ปกคลุมฝ่ามือของจงซาน.
"แค๊ก!!"
มุกฮุ้นตุ้นที่ถูกบีบอัดด้วยแรงมหาศาล.
”ตูมมมมม!”
มุกฮุ้นตุ้นทันใดนั้นก็ระเบิดออกมาเป็นผง,มุกฮุ้นตุ้นที่แข็งแกร่งถูกเซียนสวรรค์ขั้นที่สองบีบจนระเบิดอย่างงั้นรึ?
เทพอสูรฮุ้นตุ้นที่ตายไปอย่างสมบูรณ์?
ภายในใจของทุกคนที่สั่นไหวเล็กน้อย.
เหล่าพันธ์มิตรของจงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,มีชายสามคนที่อยู่ด้านหลังราชันย์หยกที่เผยท่าทางเสียดาย.
ฝ่ายตรงข้าม,ฝ่าของคนในอาณาจักรเฟิงจงกลุ่มอิทธิพลทั้งหกที่ขมวดคิ้วไปมา,คิดถึงคำพูดของจงซานก่อนหน้านี้.
ล่วงเกินต้าเจิ้ง,แม้ว่าต้องตายก็ต้องตกตายไปพร้อมกัน!
เหล่าต้าเซียนพเนจรต่างก็จ้องมองหน้ากันด้วยแววตางงงวย,ในเวลานี้,พวกเขาพบแล้วว่าตอนนี้ไม่สามารถขวางทางน้ำเชี่ยวได้เลยแม้แต่น้อย,เพราะว่าพวกเขาสามารถมองเห็น,พวกเขาที่เป็นต้าเซียนพเนจรฝ่ามือของพวกเขาไม่มีทางสร้างความเสียหายให้กับมุกฮุ้นตุ้นได้แน่.
จงซานที่ใช้เพียงฝ่ามือบดขยี้มุกฮุ้นตุ้นกลายเป็นผงปลิวสลายไปกับสายลม.
ในเวลานี้ทุกคนที่เปลี่ยนเป็นเงียบงัน,ทุกอย่างที่เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง,กลุ่มอิทธิพลทั้งหกของอาณาจักรเฟิงจงเวลานี้รู้สึกประหลาดใจลังเลใจไปพร้อมๆกัน,ไม่รู้ว่าควรทำเช่นไรต่อไปดี.
จงซานจ้องมองไปยังทุกคน,จ้องมองไปยังเหล่าข้าราชบริพารของต้าเจิ้ง,พร้อมกับสูดหายใจลึก.
"ประชาชนของต้าเจิ้ง!"จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.
เสียงที่ไม่ดังนัก,ทว่าได้ถูกส่งต่อผ่านวาสนาบนท้องฟ้า,ส่งไปยังหูของประชาชนทั่วแผ่นดิน.
เหล่าประชาชนทั่วแผ่นดินของต้าเจิ้งรู้สึกยินดีเป็นอย่างมากขณะที่พวกเขากำลังเฉลิมฉลอง,ก็ได้ยินเสียงของจงซานในทันที,ทุกคนที่หยุดกิจกรรมทุกอย่างเอาไว้.
ทุกคนที่เฝ้ารอคอยฟังคำสั่งของเซิ่งหวังอย่างตั้งใจ.
"วันนี้คือวันแยกสวรรค์,ทั่วแผ่นดินควรจะเฉลิมฉลอง,ข้าที่นำพาทุกคน,ก้าวออกมาจากโลกใบเล็ก,ออกมาจากดินแดนฝัน,เข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริง,วันนี้ควรค่าแล้วที่จะเฉลิมฉลอง,ทว่าระหว่างเฉลิมฉลองนี้,ข้าเองก็ได้ตัดสินใจบางอย่าง!"
ทุกคนที่จ้องมองไปยังจงซาน,ไม่รู้ว่าจงซานนั้นมีแผนร้ายอันใด.
"ข้าตัดสินใจในวันนี้ศาลเทวะต้าเจิ้งจะเป็นเมืองขึ้นยอมจำนนต่อศาลเทวะไท่ชู! ผูกติดกับศาลเทวะไท่ชูนับตั้งแต่บัดนี้!"เสียงของจงซานที่ดังฟังชัดก้องกังวานไปทั่วแผ่นดิน.
"ฮือฮา!"
เสียงดังอื้ออึ้งไปทั่วแผ่นดิน!
"หมายความว่าอย่างไร?
เซิ่งหวังต้องการเป็นเมืองขึ้นต่อศาลเทวะไทชู?"
"ทำไมต้าเจิ้งต้องยอมจำนนต่อศาลเทวะต้าชูด้วย?"
"เซิ่งหวังต้าเจิ้งทรงพลังแข็งแกร่ง,ทำไมต้องเป็นเมืองขึ้นต่อศาลเทวะไท่ชูด้วย?"
"ทำไม?"
ประชาชนทั่วแผ่นดินต้าเจิ้งไม่อยากเชื่อเรื่องที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย,ขณะที่พวกเขาเพิ่งแยกสวรรค์สะบั้นปฐพีออกมาเป็นราชวงศ์แรก,พริบตาเดียวกลับกลายเป็นเมืองขึ้นแล้วอย่างงั้นรึ?
ทั้งที่เพิ่งยกระดับเป็นศาลเทวะ,ทำไมต้องยอมเป็นเมืองขึ้นคนอื่นด้วย?
ทำไมถึงต้องการกลายเป็นเมืองขึ้นด้วย?
ทุกคนไม่อยากเชื่อกับความผิดปรกตินี้,ทั้งที่ทุกคนกำลังเฉลิมฉลองกับการแยกสวรรค์พริบตาเดียวก็กลายเป็นโศกเศร้าเสียใจในทันที,ประชาชนทั่วแผ่นดินตอนนี้ไม่ยินดีที่จะยอมรับความเป็นจริงที่เหลือเชื่อนี้เลยแม้แต่น้อย.
ทว่าเสียงที่ดังขึ้นนี้ไม่มีทางหลอกลวง,เสียงที่คุ้นเคยประทับใจกับบาดหูในวันนี้,เสียงของเซิ่งหวัง,ประชาชนต้าเจิ้งที่เคยได้ยินเป็นประจำ,ทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้.
ความโศกเศร้าที่รุนแรงได้แผ่ไปทั่วแผ่นดินต้าเจิ้ง,ทุกคนที่กำลังยกถ้วยสุราเพื่อฉลอง,แม้แต่คนที่อยู่ในร้านอาหารประชาชนมากมายถึงกับไปล้อมตำหนักเจ้าเมือง,เพื่อพิสูจน์คำตอบเหล่านี้.
ต้าเจิ้งราชวงศ์อันดับหนึ่ง,ทำไมถึงต้องการเป็นเมืองขึ้น,ทำไม?
ทั่วทั้งแผ่นดินเต็มไปด้วยความเศร้า!
บนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวเอง,มีข้าราชบริพารกว่าร้อยคนที่ได้ยิน
ถึงกับร้องไห้ออกมา,ในเวลานี้,ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความเศร้า,ความหดหู่ที่แพร่ลามไปทั่วแผ่นดิน.
ส่วนเหล่าต้าเซียนอื่นๆเวลานี้ถึงกับตื่นตะลึงตกใจไปเช่นกัน,จดจ้องมองไปยังจงซาน,สายตาที่เป็นปฏิปักษ์,แววตาที่ดุร้ายก่อนหน้านี้,ท่าทางทรงพลังเมื่อสักครู่นี้กลับกลายเป็นการยั่วโมโหพวกเขาอย่างงั้นรึ?
จงซานที่ก้าวออกมาด้านหน้าสองก้าว,หันหน้าไปทางเซิ่งหวังไท่ชูทางทิศใต้.
"เซิ่งหวังต้าเจิ้ง,จงซาน,น้อมทักทายเซิ่งหวังไท่ชู!"จงซานที่โค้งคำนับครึ่งหนึ่ง.
หากมีสถานะเทียบเท่ากันจะใช้คำว่า,ทักทาย,เซิ่งหวังไท่ชู,ทว่าตอนนี้ใช้คำว่า,น้อมทักทาย,เห็นได้ชัดเจนว่าเป็นการแสดงความเคารพผู้อยู่ในอาณัติ.
เหล่ากลุ่มอิทธิพลอื่นเวลานี้ดวงตาเบิกกว้างกลมโตจ้องมองมายังจงซาน.
เหล่าขุนนางที่ยืนอยู่ด้านหลังเซิ่งหวังไท่ชูเผยรอยยิ้มพึงพอใจในทันที,รวมทั้งซือหม่าจงเหิงที่เผยสีหน้าพอใจ.
กลุ่มคนของเซิ่งหวังไท่ชูที่ร่อนลงช้าๆ.
"เซิ่งหวังต้าเจิ้ง,หวังที่จะเป็นเมืองขึ้นศาลเทวะไท่ชู,ขอให้เซิ่งหวังไทชูโปรดยันยันรับรอง!"จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
เหล่าข้าราชบริพารแทบไม่สามารถทนที่จะมองได้อีกต่อไป.
”!” เซิ่งหวังไท่ชูยอมรับ.
"ฟู!!!"
สายลมที่รุนแรงพัดพามาในทันที,พริบตาเดียวหลังจากนั้น,วาสนามากมายบนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวหายไปมากกว่าครึ่ง,วาสนามากมายที่กำลังสลายหายไป.
ล่องลอยพวยพุ่งตรงไปยังศาลเทวะไท่ชู!
"เซิ่งหวังไท่ชูท่านได้กล่าวว่าตราบเท่าที่ต้าเจิ้งยอมเป็นเมืองขึ้น,จะรับประกันความปลอดภัยของต้าเจิ้งใช่หรือไม่?"จงซานที่จ้องมองไปยังเซิ่งหวังไท่ชูด้วยความจริงจัง.
เซิ่งหวังไท่ชูที่อยู่ไกลออกมา,ภายใต้หน้ากากสีเงิน,จดจ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ.
จากนั้นก็ได้หันหน้าไปยังกลุ่มอิทธิพลฝ่ายตรงข้าม.
"ศาลเทวะไท่จี,ศาลเทวะไท่อี้,นิกายเสอโห่ว,นิกายหลานเติ้ง,โปรดถอนกำลังกลับไป,แจ้งข่าวต่อเซิ่งหวังและเจ้านิกายของพวกเจ้า,ต้าเจิ้งนับจากนี้ไป
จะเป็นเมืองขึ้นของศาลเทวะไท่ชูแล้ว,การลอบโจมตีต้าเจิ้ง,ย่อมหมายถึงยั่วยุต่อศาลเทวะไท่ชูด้วย!"เซิ่งหวังไท่ชูที่จ้องมองไปยังคนเหล่านั้น.
เหล่าผู้นำของกลุ่มอิทธิพลที่ดูอึมคลึมผันผวน,ในวันนี้หากต้องการทำลายศาลเทวะไท่ชูย่อมไม่สามารถทำได้.
คนของนิกายเสอโห่วที่จดจ้องจงซานด้วยความลึกล้ำ,พร้อมกับเอ่ยออกมาว่า,"เช่นนั้นขอลา!"
"ขอลา!"กลุ่มอิทธิพลอื่นก็ถอนตัวกลับไปเช่นกัน.
เห็นชัดเจนว่า,หากไม่เพราะศาลเทวะไท่ชูเข้ามาขวาง,และยังมีกลุ่มอิทธิพลจากภายนอกอาณาจักรอีก,เมื่อศาลเทวะไทชูรับผลประโยชน์ไป,พวกเขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว,สี่กลุ่มอิทธิพลที่ได้แต่ถอนตัวกลับไป.
ผู้ฝึกตนพเนจร 21 คน ตอนนี้มองหน้ากันและกัน,สายตาของพวกเขาที่เต็มไปด้วยความอักอ่วนงงงวย,ตอนนี้ไม่สามารถทำอะไรได้อีกต่อไป,อยู่ไปก็มีแต่เป็นตัวตลกเท่านั้น,มีแต่จะสร้างความชิบหายให้กับตัวเอง,พวกเขาเร่งรีบหนีไปในทันที.
เซิ่งหวังไท่ชูที่หันหน้าจ้องมองไปยังเจ้านิกายจื่อเซียว.
"เจ้านิกายจื่อเซียว,ท่านมีเรื่องอะไรหรือไม่?"เซิ่งหวังไท่ชูที่จ้องมองไปยังเจ้านิกายจื่อเซียว.
ภายในเขตแดนของทวีปเฟิงจงนั้นมีอยู่ด้วยกันหกกลุ่มอิทธิพล,ตอนนี้เหลือเพียงสองกลุ่มอิทธิพล,นั่นก็คือเซิ่งหวังไท่ชูและเจ้านิกายจื่อเซียว,การกล่าวออกมานี้ยังหมายนัยยะให้เจ้าตำหนักจื่อเซียวถอนตัวไปนั่นเอง.
"ข้าไม่มีอะไรแล้ว,เพียงต้องการยินดีกับเจ้าเท่านั้น!"เจ้าตำหนักจื่อเซียวที่เผยยิ้มออกมา.
"ขอบคุณ!"เซิ่งหวังไท่ชูที่พยักหน้ารับ.
"ข้าขอลา!"เจ้านิกายจื่อเซียวที่เผยยิ้มบางๆ,จ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ,ก่อนที่จะหายไปในทันที.
พริบตาเดียว,กลุ่มปฏิปักษ์ได้จากไปทั้งหมดในทันที,เพราะจงซานที่เลือกเส้นทางที่จะเป็นเมืองขึ้นนั่นเอง.
จงซานที่จ้องมองไปยังกลุ่มพันธมิตร,พร้อมกับโค้งคำนับให้เล็กน้อย,"จงซาน,ขอขอบคุณทุกท่าน!"
เพราะว่าจงซานรู้ดี,การเป็นเมืองขึ้นที่เกิดขึ้นได้อย่างราบรื่นนั้น,เป็นเพราะกลุ่มพันธมิตรเหล่านี้นั่นเอง.ไม่เช่นนั้นคงแทบเป็นไปไม่ได้.
"เป็นเช่นนั้น,พวกเราไป!"เจ้าตำหนักกลางที่เผยยิ้มเย็นชาออกมา.
นางที่สะบัดมือเล็กน้อย,พร้อมกับนำเชวียนเป่าเอ๋อกลับไปพร้อมกับเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชา.
ระหว่างทางที่จากมาก,เจ้าตำหนักกลางที่ขมวดคิ้วไปมาจ้องมองไปยังเชวียนเป่าเอ๋อ.
"บุรุษของเจ้าถูกข่มเหงรังแก,เจ้าไม่คิดที่จะแสดงความเศร้าออกมาหน่อยรึ?"เจ้าตำหนักกลางที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"บุรุษที่แท้จริงต้องรู้จักโอนอ่อนปรับตัวไปตามสถานะการณ์,มีสิ่งใดที่ข้าต้องเสียใจ?"
"ปรับตัวไปตามสถานการณ์อย่างงั้นรึ?
เขาเป็นประมุขของศาลเทวะ,เพียงแค่รุ่นแรกเท่านั้น,คาดไม่ถึงเลยว่าจะต้องโค้งคำนับให้กับคนอื่น,ยอมเป็นเมืองขึ้นของศาลเทวะไท่ชู,เจ้าไม่รู้สึกอะไรเลยอย่างงั้นรึ?"เจ้าตำหนักกลางที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เป็นเมืองขึ้น? ตอนนี้ต้าเจิ้งเป็นเมืองขึ้นของศาลเทวะไท่ชู,อีกไม่นาน,ก็จะทำให้ไท่ชูเป็นเมืองขึ้นของต้าเจิ้ง!"เชวียนเป่าเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า,น่าขัน,เจ้าคิดว่าประมุขของศาลเทวะนั้นกระจอกงอกง่อยอย่างงั้นรึ?อีกไม่นานรึ?
คิดว่าศาลเทวะไท่ชูจะกลายเป็นเมืองขึ้นต้าเจิ้งอย่างงั้นรึ? เจ้าฝันไปแล้ว!"เจ้าตำหนักกลางที่แค่นเสียงเย็นชา.
"เชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่เจ้า!"เชวียนเป่าเอ๋อที่ไม่สนใจแม้แต่น้อย.
เจ้าตำหนักกลางที่ไม่แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยวแม้แต่น้อย,หนำซ้ำยังจ้องมองเป่าเอ๋อด้วยความประหลาดใจ,นางที่เหมือนกับนางมากทั้งหน้าตาและนิสัย.
"แล้วเจ้าต้องการทำอะไร?"เชวียนเป๋าเอ๋อที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ข้าคือเจ้า,เจ้าคือข้า,ข้าไม่สามารถทำอะไรเจ้าได้,ทว่าในร่างกายของเจ้านั้นมีชะตาช่วงชิงของข้าที่กำลังเติบโต,ทั้งเจ้าและข้าแตกต่างแต่เป็นหนึ่ง,เจ้าคือคนพิเศษ!"ใบหน้าของเจ้าตำหนักกลางที่เผยท่าทางพึงพอใจออกมา.
"ฮึ!!"
หลังจากที่คนของตำหนักกลางไปแล้ว,กลุ่มอิทธิพลอื่นเองก็เช่นกัน,เมื่อศัตรูถอยไปแล้ว,พวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องอยู่,และยิ่งไม่รีบจากไป
คนที่พวกเขาต้องการพาไป อาจจะเปลี่ยนใจก็เป็นได้,ในเวลานี้พวกเขาจึงเร่งรีบจากไป.
ตี้เสวียนชาที่บินจากไปพร้อมกับกลุ่มของแดนเทวะซือเทียน.
"หลังจากนี้,เรียกข้าว่าอาวุโส!"คนผู้หนึ่งกล่าวออกมา.
"อืม!"ตี้เสวียนชาพยักหน้ารับ.
"เจ้าไม่เป็นห่วงจงซานอย่างงั้นรึ?"อาวุโสคนหนึ่งกล่าวออกมา.
"ไม่จำเป็น!"
"หืม? ทำไม?"
"จงซานเป็นคนที่มากความสามารถ,ข้าเห็นมาตั้งแต่ในโลกใบเล็กแล้ว,ยอมจำนนรึ?
เขาไม่มีทางยอมจำนนต่อผู้ใด,เพียงแค่การแยกสวรรค์ออกมา,เหมือนดั่งที่กู่เฉิงตงเคยถูกจงซานขอร่มไม้อาศัย,ตอนนี้เขาจำเป็นต้องรอคอยอย่างสุขุม,เมื่อไหร่ที่เขาหายใจได้เอง,เมื่อนั้นเขาจะสามารถพลิกได้แม้แต่สวรรค์!"ตี้เสวียนชาที่กล่าวยืนยันหนักแน่น.
เชวียนเป่าเอ๋อจากไปแล้ว,กู่เฉียนโหยวจากไปแล้ว,เป่ยชิงซือจากไปแล้ว,เทียนหลิงเอ๋อจากไป,จงเทียนจากไป,เห่าเม่ยลี่จากไป,ตี้เสวียนชาจากไปแล้ว!
แววตาของจงซานที่เผยความเศร้าใจเอาไว้เช่นกัน,พริบตาเดียวเมื่อเขาตัดสินใจ,ทุกคนก็จากไป.
แน่นอน,จงซานรู้ดีว่ามันเป็นเรื่องชั่วคราวเท่านั้น,อย่างน้อยทุกคนก็จากไปโดยที่ไม่ได้รับบาดเจ็บ,การรั้งรออยู่ที่นี่เต็มไปด้วยอันตราย,เพราะว่าจงซานเวลานี้จำเป็นต้องก้าวไปบนเส้นทางที่ขรุขระและมีอันตรายมากมายซ่อนอยู่.
ในเวลานี้,มีเพียงแค่กลุ่มของหวังเจียนที่ยังคงอยู่.
เมื่อทุกคนจากไปแล้ว,ในเวลานี้จงซานที่หันหน้าไปยังเซิ่งหวังไทชู! ผู้สวมหน้ากากเงินตลอดเวลา,จนไม่สามารถมองเห็นรูปร่างหน้าตาได้เลย.
**เมืองขึ้น คือ
ประเทศที่อยู่ในปกครองของประเทศอื่น, เมืองที่เป็นข้าขอบขัณฑสีมา.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น