Immortality Chapter 819 Space on the 1st, ground one year
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 819 หนึ่งวันบนสวรรค์เท่ากับหนึ่งปีบนโลก.
Chapter 819 Space on
the 1st, ground one year
ตำหนักเทียนหยวน,จงซานที่ให้เหล่าข้าราชบริพารจากไป,จากนั้นก็เป็นเหล่าฮวงโหว,เขาที่นั่งอยู่คนเดียว
3-4 ชั่วยาม,ภายในใจที่คิดถึงกุยเอ๋อ.
เมื่อถึงเทียงคืน,จงซานก็ขยับตัว,พร้อมกับกล่าวออกไปว่า"มาแล้วอย่างงั้นรึ?"
"เฉินอันหวงคารวะฝ่าบาท!"ภายในห้องอักษรที่มุมหนึ่งปรากฏเงาๆหนึ่งออกมาในทันที.
ที่ด้านหลังได้สะพ่ายห่อผ้ามาด้วย.
"อันหวงอย่างงั้นรึ? ราบรื่นดีหรือไม่?"จงซานสอบถามออกไป.
"ครับ,ขณะที่เย่ชิงเฉิงพ่ายแพ้และหนีนั้น,เฉินได้ไล่ตามไป,พร้อมกับลอบสังหารเขา,เพื่อนำกระบี่เซียนเซียนมามอบให้กับฝ่าบาท!"อันหวงที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
อันหวงที่ก้าวมาด้านหน้า,พร้อมกับนำห่อผ้าด้านหลัง,ซึ่งด้านในเป็นกระบี่เซียนเซียนนั่นเอง,ก่อนที่จะส่งมอบให้กับจงซาน.
จงซานที่จ้องมองไปยังกระบี่เซียนเซียน,พร้อมกับพยักหน้าให้,"อันหวงในบรรดาเสนาธิการของต้าเจิ้ง,พลังฝึกตนของเจ้าที่ก้าวได้อย่างรวดเร็วตามข้ามาติดๆ,ทุกคนต่างก็ยอมรับว่าตี้เสวียนชามีพรสวรรค์ที่ตื่นตะลึง,ข้าคิดว่าเจ้าเองก็ไม่ได้ด้อยกว่าเขา,เย่ชิงเฉิงที่มีระดับ
11
สวรรค์แท้ขั้นปลาย,และยังมีกระบี่เซียนเซียนอีก,เจ้ากับสามารถสังหารเขาได้อย่างงั้นรึ?"
"ขอบพระทัยฝ่าบาที่ชื่นชม,ความเร็วของพลังฝึกตนที่เพิ่มขึ้นนั้น,โชคดีเพราะอาจารย์,ด้วยร่างกายของข้านั้นเหมาะสมกับของสืบทอดของอาจารย์,ทำให้สามารถได้รับพลังจากดวงดาวได้,ดังนั้นพลังฝึกตนจึงก้าวหน้ากว่าคนทั่วไป!"อันหวงที่ไม่ได้ปิดบังจงซาน,กล่าวออกมาตามตรง.
"อืม,ก่อนที่จะแยกสวรรค์,เจ้าจะต้องมีพลังฝึกตนมนุษย์ขั้นสมบูรณ์ให้ได้,จากนั้นข้าจะให้เจ้าได้อาบแสงเทวะพร้อมกับข้า!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ขอรับ!"อันหวงที่รับคำในทันที.
กับสถานการในภพหยางที่ค่อนข้างวิกฤติกว่า,การที่อันหวงต้องประจำอยู่ภพหยาง,จึงไม่มีอะไรโต้แย้งใดๆ.
ภพหยาง,เมืองซ่างทิศใต้,ที่ชายฝังแห่งหนึ่ง.
บนชายหาดสีขาวปรากฏร่างสองร่าง,หนึ่งชายหนึ่งหญิง,เป็นตี้เสวียนชาและเซียนเซียน
เผ่าหมาป่านั่นเอง.
"ท่านปู่,ท่านว่าอะไร?"ดวงตาของเซียนเซียนเบิกกว้างกลมโตด้วยความโกรธ.
"หลังจากแยกสวรรค์,ข้าจะไปจัดการเรื่องของข้า,เผ่าหมาป่าต้องมอบให้เจ้าเป็นคนดูแลทั้งหมด!"ตี้เสวียนชาที่ส่ายหน้าไปมา.
"ท่านปู่,ทำไมท่านถึงทำเช่นนี้?
จงซานไม่ดีอย่างงั้นรึ?
ทำไมท่านต้องการทรยศเขา?"เซียนเซียนที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
"ทรยศรึ? ข้าไม่ได้ทรยศเขาและเขาก็ไม่ได้ทรยศข้า,เผ่าหมาป่ายังคงเป็นอาณาจักรคู่บารมีของต้าเจิ้ง,ข้าไม่ใช่ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา,และในเวลานี้ก็ไม่ได้มีความขัดแย้งหรือผลประโยชน์ใดๆด้วย!"ตี้เสวียนชาที่ขมวดคิ้วไปมา.
"แต่ว่า,ท่านต้องการไปจากพวกเราจริงๆรึ?
ทำไม? เซียนเซียนจะทำอย่างไร?"เซียนเซียนที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางน่าสงสาร.
"ทำอย่างไร,ยังไงเจ้าก็ยังเป็นหลานสาวที่ยอดเยี่ยมของข้าตลอดไป,เจ้าต้องการจะเรื่อยเปื่อยเช่นนี้ตลอดเวลาอย่างงั้นรึ?"ตี้เสวียนชาที่สายหน้าไปมา.
"ข้าเรื่อยเปื่อยตลอดเวลาที่ใหนกัน?"เซียนเซียนที่แสดงท่าทางไม่เข้าใจ.
"เจ้าดูตัวเจ้าสิ,ตอนนี้เจ้ามีเพียงระดับราชันย์แท้เท่านั้น."
"ระดับราชันย์แท้?
ถึงข้าจะอยู่ระดับราชันย์แท้แต่ก็เป็นราชันย์แท้ที่ร้ายกาจ! นอกจากนี้อีกไม่นานก็จะทะลวงไปยังระดับสวรรค์แท้แล้ว,เผ่าหมาป่าตอนนี้ใครกันที่จะรวดเร็วเท่าข้า?"เซียนเซียนที่กล่าวเสียงแข็ง.
"เช่นนั้นทำไมสงครามครั้งที่แล้ว,จงซานไม่ให้เจ้าเข้าร่วมเหมือนเมื่อก่อนล่ะ?"
"นั่นก็เพราะ,เพราะว่า....!"เซียนเซียนที่ทำปากจู่.
"จงซานมีพรสวรรค์ทางร่างกายที่ย่ำแย่,แต่เขาก็ไม่เคยท้อ,เขาศึกษาฝึกฝนอย่างยากลำบาก,ค้นหาวิถีทุกอย่างไม่ว่าจะใช้วิธีใดก็ตาม,ขอให้ได้สามารถยกระดับพลังฝึกตนได้,ตอนนี้เขาก้าวไปถึงระดับสวรรค์แท้ขั้นที่เก้าแล้ว,ทว่าเจ้าที่มีพรสวรรค์มากยิ่งกว่าข้าซะอีก,ท้ายที่สุดกลับยังไม่แม้แต่ทะลวงไปยังระดับสวรรค์แท้ในเวลานี้!"
"ข้า..............!"
"ปู่จะต้องไปในอีกไม่นาน,หลังจากนี้เจ้าจะต้องฝึกฝนให้หนัก!"ตี้เสวียนชาที่ลูบไปที่หัวของเซียนเซียนขณะพูด.
"ท่านปู่อย่าไปเลย!
เซียนเซียนไม่อยากให้ท่านปู่จากไป,ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้พวกเราจะอยู่ภพหยินและภพหยาง,แต่ข้าก็สามารถไปหาท่านเวลาใหนก็ได้,ทว่าท่านไปแล้ว,เซียนเซียนก็ไม่สามารถไปหาท่านปู่ได้แล้ว."เซียนเซียนที่เริ่มร้องไห้ออกมา.
"ปู่ได้ทำงานเพื่อเผ่าหมาป่ามาหลายพันปีแล้ว,ตอนนี้ถึงเวลาที่จะทำเพื่อตัวเอง,ข้าจะกลับมาแน่,หลังจากที่ข้าได้ไปแดนศักดิสิทธิ์ซือเทียนและหลังจากที่ข้าได้ตระเวนไปทั่วโลกใบใหญ่จนพอใจแล้ว,ข้าจะกลับมา!"
"ไม่,ข้ารู้สึกว่าท่านปู่จากไปแล้ว,จะไม่กลับมาอีกแล้ว,ท่านปู่,งั้นให้ข้าตามท่านไปด้วย!"เซียนเซียนที่เบ้ปากโอดครวญ.
"เจ้าไม่ต้องการอยู่กับจงซานแล้วอย่างงั้นรึ?"ตี้เสวียนชาที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
เซียนเซียนที่ดูลังเล,ท้ายที่สุดก็กล่าวออกมาว่า,"ข้า,ข้าต้องการไปกับท่านปู่!"
ตี้เสวียนชาที่สูดหายใจลึก,พร้อมกับส่ายหน้าไปมา,"ไม่ได้,การเดินทางครั้งนี้,ย่อมมีอันตรายมากมายอย่างแน่นอน,เจ้าอยู่ข้างๆจงซานถึงจะทำให้ข้าวางใจ,แม้ว่าจงซานนั้นจะถูกกลุ่มอิทธิพลมากมายกดดัน,ทว่าด้วยความสามารถและเชาว์ปัญญาของเขาแล้ว,ย่อมสามารถปกป้องเจ้าได้อย่างไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน!"
"แต่ว่า,ท่านปู่,ข้า!"เซียนเซียนเริ่มร้องไห้ไม่หยุด.
"อย่าร้องไห้,หลังจากนี้เจ้าต้องฝึกฝนให้หนัก,เหมือนกับสงครามครั้งล่าสุด,จงซานนั้นต้องการความช่วยเหลือเป็นอย่างมาก,หากแต่ที่จริงเจ้ากลับไม่สามารถช่วยได้,เจ้าต้องการที่จะอยู่แค่ในภพหยินเพื่อให้จงซานปกป้อง,เจ้าคิดว่าแค่นี้พอใจแล้วรึ?"ตี้เสวียนชาสอบถาม.
"ไม่,ที่จริงเซียนเซียนเจ็บใจที่สุดเลย,หลังจากนี้เซียนเซียนจะฝึกฝนให้หนัก!"เซียนเซียนที่อัดอั้นกล่าวออกมาด้วยน้ำตา.
"อืม,หลังจากนี้เจ้าต้องจริงจัง,เผ่าหมาป่าของข้านั้นคือสิ่งสำคัญที่สุด,ข้าที่คอยปะคับประครองจนมันเติบโตขึ้นมาได้อีกครั้ง,พวกเราไม่ได้แข็งแกร่งม่าตั้งแต่เกิดเช่นเผ่ามังกร,หรือมีพรสวรรค์มากมายเช่นเผ่าหงส์เพลิง,ทว่าพวกเรามีความอดทน,พวกเราไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น,ไม่กลัวที่จะพยายาม,ไม่กลัวที่จะยอมแพ้,เจ้าจะต้องแข็งแกร่งกว่าทุกเผ่าอสูรให้ได้!"
"อืม!"เซียนเซียนที่พยักหน้าอย่างจริงจัง.
"หลังจากที่ปู่ไปแล้ว,จะคอยอวยพรให้เจ้าจากที่ไกลออกไป."
"ข้าจะไม่ทำให้ท่านปู่ผิดหวัง!"เซียนเซียนที่กล่าวปฏิญาณพร้อมกับเช็ดน้ำตาของตัวเอง.
ภพหยาง,ด้านล่างสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
ในปีนี้การสอบเกอจีได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง.
สุ่ยจิงและสุ่ยอู่เหินที่เป็นคนควบคุมการสอบในเวลานี้.
กับคำเข้าร่วมสอบมากมาย,สุ่ยอู๋เหินที่ถอนหายใจยาว,"
8 ล้าน ผู้เข้าสอบ,นับว่าเป็นเรื่องที่ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ,ในอดีตข้าไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะมีคนมากมายขนาดนี้มาก่อนในการสอบ."
สุ่ยจิงสะบัดพัดไปมาจดจ้องมองคนมากมาย,เผยยิ้มออกมาเบาๆ,"ทัพของเจ้าโส่วเซี่ยงและหลินเซียวตอนนี้ได้บุกไปยังทิศตะวันตกเพื่อรวมทวีปศักดิสิทธิ์เป็นหนึ่งแล้ว,เหล่าคนที่ได้รับเลือกครั้งนี้,จะถูกส่งไปยังภูมิภาคตะวันตก."
"ผู้สมัครแปดล้านคน,คัดเลือกเหลือเพียงแค่
800 คน,คนเหล่านี้จะเป็นขุนนางปกครองดินแดนเหล่านี้สินะ!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"อู๋เหิน,เจ้าเป็นคนที่ฝ่าบาทเป็นคนฝึกฝนมาสินะ!"สุ่ยจิงที่สะบัดไปมาสอบถาม.
"ใช่แล้ว,ที่ประสบความสำเร็จมาถึงวันนี้,โชคดีที่ได้พบเข้ากับฝ่าบาท,ด้วยความสามารถทั้งหมดที่ข้ามี,เป็นฝ่าบาที่ให้คำแนะนำ,กล่าวได้ว่าฝ่าบาทเป็นอาจารย์พิเศษให้นั่นเอง,ชั่วชีวิตของอู๋เหินนั้นรู้สึกสำนึกบุญคุญของฝ่าบาทอย่างที่สุด!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวพร้อมกับยกมือคารวะไปทางสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวด้วย.
"เฮ้เฮ้,ฝ่าบาทนั้นคาดหวังกับเจ้าสูงมาก,แน่นอนว่าต้องการให้เจ้าเป็นมือขวาของเขาแน่,แม้นว่าข้าไม่รู้,เกี่ยวกับการมองคน,หากแต่ใต้สวรรค์แห่งนี้,ไม่เคยมีใครเหนือกว่าฝ่าบาท,ฝ่าบาทที่คาดหวังกับเจ้ามาก,กับสิ่งที่มีนี้,ความดีความชอบนี้เจ้าไม่รู้อย่างงั้นรึ?"สุ่ยจิงที่กล่าวสอบถามออกมาด้วยความสงสัย.
"ข้าไม่รู้!"
"อืม,แม้นจะไม่มีใครเห็น,ขอแค่ฝ่าบาทมองเห็นก็พอแล้ว,บางที่ความดีความชอบของเจ้าคงกำลังจะส่งผลแล้ว,สุ่ยจิงรู้สึกอิจฉาจริงๆ!"สุ่ยจิงที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"สุ่ยจิงอย่าได้ล้อข้า,แม้ว่าข้าจะได้รับการฝึกฝนจากฝ่าบาท,ทว่าด้วยกลยุทธิ์,การเมือง,แม้แต่การนำทัพแล้ว,สถานการณ์รวมทั้งหมดยังด้อยกว่าเจ้า,ข้าควรจะอิจฉาเจ้าถึงจะถูก!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาอย่างถ่อมตัว.
"อย่าได้กล่าวอะไรเลยสิ่งสำคัญที่ต้องทำในเวลานี้ก็คือคัดเลือกเหล่าคนที่มีความสามารถไม่ใช่รึ?
ไม่รู้ว่าเคยได้ยินคำพูดเหล่านี้หรือไม่!"สุ่ยจิงกล่าว.
"หืม? ขอคำแนะนำด้วย!"
"หนึ่งวันบนสวรรค์เท่ากับหนึ่งปีเหนือพื้นดิน!"สุ่นจิงที่กล่าวออกมาอย่างหนักแน่น.
"หนึ่งวันบนสวรรค์เท่ากับหนึ่งปีบนพื้นดิน?"สุ่ยจิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ใช่แล้ว,ตอนนี้ขอเพียงซื่อสัตย์ต่อฝ่าบาทด้วยความจริงใจ,หลังจากที่ต้าเจิ้งแยกสวรรค์แล้ว,ก็จะก้าวสู่สวรรค์ชั้นฟ้า,ประชาชนทั่วไปก็เปรียบก็จะอยู่เหนือพื้นดิน."สุ่ยจิงที่สะบัดพัดไปมาด้วยรอยยิ้ม.
"หืม?"
"การฝึกฝนบนสวรรค์หนึ่งวัน,จะเท่ากับการฝึกฝนบนพื้นดินหนึ่งปี! ทุกคนต่างต้องรู้สึกอิจฉา,การบำเพ็ญบนสวรรค์หลายสิบปี,ย่อมเหนือกว่าการบำเพ็ญบนโลกมนุษย์พันหลายหมื่นปี,มีใครบ้างที่จะไม่สนใจ."สุ่ยจิงที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"บนสวรรค์หนึ่งวัน,เท่ากับบนพื้นดินหนึ่งปี!"สุ่ยอู๋เหินที่พยักหน้ารับ.
"ความเป็นนิรันดร์ใครเล่าไม่ต้องการ,มีเพียงแค่เข้าร่วมราชวงศ์ของเขา,ภายใต้วาสนาปกคลุม,พลังฝึกตนที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว,ทะลวงผ่านระดับในเวลาอันสั้น,อายุไขที่เพิ่มขึ้น,การเข้าร่วมราชวงศ์ของพวกเรา,ก็ยิ่งเข้าใกล้ความเป็นนิรันดร์เพิ่มขึ้น!"สุ่ยจิงที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"วาสนามากมายบนท้องฟ้า,ความจริงมีใครบ้างที่จะไม่บ้าคลั่ง!"
"นี่แค่เพียงเริ่มต้นเท่านั้น!"สุ่ยจิงที่สะบัดพัดไปมาด้วยรอยยิ้ม.
ขณะที่ทั้งคู่พูดคุยกันอยู่นั้น,ทันใดนั้นบนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ก็ปรากฏปราณที่ทรงพลังน่าเกรงขามกระจายไปทั่วทุกทิศทาง,ท้องฟ้าที่แตกแยกออกจากัน,ท้องฟ้าที่กลายเป็นสีม่วงยืดยาวออกไปไร้ที่สิ้นสุด.
เหล่าคนเข้าสอบ 8
ล้านคน,ทุกคนต่างก็จ้องมองท้องฟ้าที่น่าหวาดกลัวที่ถูกย้อมเป็นสีม่วง.
"ฝ่าบาทกำลังทะลวงผ่านพลังฝึกตน!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นตะลึง.
"อืม!"สุ่ยจิงพยักหน้าพลางถอนหายใจ.
เหมือนกันที่บนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,เหล่าคนสำคัญของต้าเจิ้ง,เหล่าข้าราชบริพารต่างถอนหายใจ,พร้อมกับจ้องมองด้วยความเคารพไปยังตำหนักหลวง.
ฝ่าบาทกำลังทะลวงผ่านระดับอย่างงั้นรึ?
อีกนานเท่าไหร่กันที่จะแยกสวรรค์?
การเร่งรีบเพิ่มพลังฝึกตนเช่นนี้,เมื่อแยกสวรรค์ในระดับสูง,การเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ก็จะยิ่งได้รับมากมายขึ้นเท่านั้น.
จงซานทะลวงผ่านะระดับ,ด้วยการใช้แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบกลืนกินชุดน้ำเต้าเซียน,และกระบี่เซียนเซียน,สองสมบัติชั้นเยี่ยม,ทำให้พลังฝึกตนก้าวกระโดดอีกครั้ง.
ระดับสวรรค์แท้ขั้นที่สิบ!
ระดับสวรรค์แท้ขั้นที่ 11 ขั้นปลาย.
จงซานได้ก้าวไปถึงสิบเอ็ดสวรรค์แท้ขั้นปลายแล้ว,พลังฝึกตนจึงได้หยุดลง,เกือบแล้ว,อีกนิดเดียวก็จะก้าวเป็นมนุษย์ขั้นสมบูรณ์.
แม้ว่าจะรู้สึกเสียดายเล็กน้อย,ทว่าจงซานก็พึงพอใจ,ชุดกระบี่สังหารเซียนทั้งสี่,ตอนนี้ได้ปรากฏขึ้นบนหางทั้งสี่ของแปดหางสวรรค์แล้ว,แต่ละหางที่ปลดปล่อยกลิ่นอายที่หนักหน่วงทรงพลังออกมา,ชุดกระบี่ทั้งสี่เวลานี้กลายเป็นเพียงตำนานไปแล้ว,แม้แต่วิญญาณกระบี่ก็ไม่มีเหลือแล้ว.
ใกล้จะถึงวันแยกสวรรค์,จงซานจำเป็นต้องยกระดับพลังฝึกตนของตัวเองให้มากขึ้นนั่นเอง.
บนท้องฟ้าในเวลานี้มีวาสนามากมายที่มารวมตัวกัน,ความเร็วการฝึกฝนของจงซานอยู่ที่
400 เท่า,การฝึกฝน 25 ปีจะเท่ากับฝึกฝน 10,000 ปีเลยทีเดียว,ในโลกใบนี้,ไม่รู้ว่าเคยมีใครเคยทำได้เช่นจงซานหรือไม่?
Chapter 819 Space on
the 1st, ground one year
天上一日,地上一年
หนึ่งวันบนสวรรค์เท่ากับหนึ่งปีบนโลก.
ตำหนักเทียนหยวน,จงซานที่ให้เหล่าข้าราชบริพารจากไป,จากนั้นก็เป็นเหล่าฮวงโหว,เขาที่นั่งอยู่คนเดียว
3-4 ชั่วยาม,ภายในใจที่คิดถึงกุยเอ๋อ.
เมื่อถึงเทียงคืน,จงซานก็ขยับตัว,พร้อมกับกล่าวออกไปว่า"มาแล้วอย่างงั้นรึ?"
"เฉินอันหวงคารวะฝ่าบาท!"ภายในห้องอักษรที่มุมหนึ่งปรากฏเงาๆหนึ่งออกมาในทันที.
ที่ด้านหลังได้สะพ่ายห่อผ้ามาด้วย.
"อันหวงอย่างงั้นรึ? ราบรื่นดีหรือไม่?"จงซานสอบถามออกไป.
"ครับ,ขณะที่เย่ชิงเฉิงพ่ายแพ้และหนีนั้น,เฉินได้ไล่ตามไป,พร้อมกับลอบสังหารเขา,เพื่อนำกระบี่เซียนเซียนมามอบให้กับฝ่าบาท!"อันหวงที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
อันหวงที่ก้าวมาด้านหน้า,พร้อมกับนำห่อผ้าด้านหลัง,ซึ่งด้านในเป็นกระบี่เซียนเซียนนั่นเอง,ก่อนที่จะส่งมอบให้กับจงซาน.
จงซานที่จ้องมองไปยังกระบี่เซียนเซียน,พร้อมกับพยักหน้าให้,"อันหวงในบรรดาเสนาธิการของต้าเจิ้ง,พลังฝึกตนของเจ้าที่ก้าวได้อย่างรวดเร็วตามข้ามาติดๆ,ทุกคนต่างก็ยอมรับว่าตี้เสวียนชามีพรสวรรค์ที่ตื่นตะลึง,ข้าคิดว่าเจ้าเองก็ไม่ได้ด้อยกว่าเขา,เย่ชิงเฉิงที่มีระดับ
11
สวรรค์แท้ขั้นปลาย,และยังมีกระบี่เซียนเซียนอีก,เจ้ากับสามารถสังหารเขาได้อย่างงั้นรึ?"
"ขอบพระทัยฝ่าบาที่ชื่นชม,ความเร็วของพลังฝึกตนที่เพิ่มขึ้นนั้น,โชคดีเพราะอาจารย์,ด้วยร่างกายของข้านั้นเหมาะสมกับของสืบทอดของอาจารย์,ทำให้สามารถได้รับพลังจากดวงดาวได้,ดังนั้นพลังฝึกตนจึงก้าวหน้ากว่าคนทั่วไป!"อันหวงที่ไม่ได้ปิดบังจงซาน,กล่าวออกมาตามตรง.
"อืม,ก่อนที่จะแยกสวรรค์,เจ้าจะต้องมีพลังฝึกตนมนุษย์ขั้นสมบูรณ์ให้ได้,จากนั้นข้าจะให้เจ้าได้อาบแสงเทวะพร้อมกับข้า!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ขอรับ!"อันหวงที่รับคำในทันที.
กับสถานการในภพหยางที่ค่อนข้างวิกฤติกว่า,การที่อันหวงต้องประจำอยู่ภพหยาง,จึงไม่มีอะไรโต้แย้งใดๆ.
ภพหยาง,เมืองซ่างทิศใต้,ที่ชายฝังแห่งหนึ่ง.
บนชายหาดสีขาวปรากฏร่างสองร่าง,หนึ่งชายหนึ่งหญิง,เป็นตี้เสวียนชาและเซียนเซียน
เผ่าหมาป่านั่นเอง.
"ท่านปู่,ท่านว่าอะไร?"ดวงตาของเซียนเซียนเบิกกว้างกลมโตด้วยความโกรธ.
"หลังจากแยกสวรรค์,ข้าจะไปจัดการเรื่องของข้า,เผ่าหมาป่าต้องมอบให้เจ้าเป็นคนดูแลทั้งหมด!"ตี้เสวียนชาที่ส่ายหน้าไปมา.
"ท่านปู่,ทำไมท่านถึงทำเช่นนี้?
จงซานไม่ดีอย่างงั้นรึ?
ทำไมท่านต้องการทรยศเขา?"เซียนเซียนที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
"ทรยศรึ? ข้าไม่ได้ทรยศเขาและเขาก็ไม่ได้ทรยศข้า,เผ่าหมาป่ายังคงเป็นอาณาจักรคู่บารมีของต้าเจิ้ง,ข้าไม่ใช่ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา,และในเวลานี้ก็ไม่ได้มีความขัดแย้งหรือผลประโยชน์ใดๆด้วย!"ตี้เสวียนชาที่ขมวดคิ้วไปมา.
"แต่ว่า,ท่านต้องการไปจากพวกเราจริงๆรึ?
ทำไม? เซียนเซียนจะทำอย่างไร?"เซียนเซียนที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางน่าสงสาร.
"ทำอย่างไร,ยังไงเจ้าก็ยังเป็นหลานสาวที่ยอดเยี่ยมของข้าตลอดไป,เจ้าต้องการจะเรื่อยเปื่อยเช่นนี้ตลอดเวลาอย่างงั้นรึ?"ตี้เสวียนชาที่สายหน้าไปมา.
"ข้าเรื่อยเปื่อยตลอดเวลาที่ใหนกัน?"เซียนเซียนที่แสดงท่าทางไม่เข้าใจ.
"เจ้าดูตัวเจ้าสิ,ตอนนี้เจ้ามีเพียงระดับราชันย์แท้เท่านั้น."
"ระดับราชันย์แท้?
ถึงข้าจะอยู่ระดับราชันย์แท้แต่ก็เป็นราชันย์แท้ที่ร้ายกาจ! นอกจากนี้อีกไม่นานก็จะทะลวงไปยังระดับสวรรค์แท้แล้ว,เผ่าหมาป่าตอนนี้ใครกันที่จะรวดเร็วเท่าข้า?"เซียนเซียนที่กล่าวเสียงแข็ง.
"เช่นนั้นทำไมสงครามครั้งที่แล้ว,จงซานไม่ให้เจ้าเข้าร่วมเหมือนเมื่อก่อนล่ะ?"
"นั่นก็เพราะ,เพราะว่า....!"เซียนเซียนที่ทำปากจู่.
"จงซานมีพรสวรรค์ทางร่างกายที่ย่ำแย่,แต่เขาก็ไม่เคยท้อ,เขาศึกษาฝึกฝนอย่างยากลำบาก,ค้นหาวิถีทุกอย่างไม่ว่าจะใช้วิธีใดก็ตาม,ขอให้ได้สามารถยกระดับพลังฝึกตนได้,ตอนนี้เขาก้าวไปถึงระดับสวรรค์แท้ขั้นที่เก้าแล้ว,ทว่าเจ้าที่มีพรสวรรค์มากยิ่งกว่าข้าซะอีก,ท้ายที่สุดกลับยังไม่แม้แต่ทะลวงไปยังระดับสวรรค์แท้ในเวลานี้!"
"ข้า..............!"
"ปู่จะต้องไปในอีกไม่นาน,หลังจากนี้เจ้าจะต้องฝึกฝนให้หนัก!"ตี้เสวียนชาที่ลูบไปที่หัวของเซียนเซียนขณะพูด.
"ท่านปู่อย่าไปเลย!
เซียนเซียนไม่อยากให้ท่านปู่จากไป,ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้พวกเราจะอยู่ภพหยินและภพหยาง,แต่ข้าก็สามารถไปหาท่านเวลาใหนก็ได้,ทว่าท่านไปแล้ว,เซียนเซียนก็ไม่สามารถไปหาท่านปู่ได้แล้ว."เซียนเซียนที่เริ่มร้องไห้ออกมา.
"ปู่ได้ทำงานเพื่อเผ่าหมาป่ามาหลายพันปีแล้ว,ตอนนี้ถึงเวลาที่จะทำเพื่อตัวเอง,ข้าจะกลับมาแน่,หลังจากที่ข้าได้ไปแดนศักดิสิทธิ์ซือเทียนและหลังจากที่ข้าได้ตระเวนไปทั่วโลกใบใหญ่จนพอใจแล้ว,ข้าจะกลับมา!"
"ไม่,ข้ารู้สึกว่าท่านปู่จากไปแล้ว,จะไม่กลับมาอีกแล้ว,ท่านปู่,งั้นให้ข้าตามท่านไปด้วย!"เซียนเซียนที่เบ้ปากโอดครวญ.
"เจ้าไม่ต้องการอยู่กับจงซานแล้วอย่างงั้นรึ?"ตี้เสวียนชาที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
เซียนเซียนที่ดูลังเล,ท้ายที่สุดก็กล่าวออกมาว่า,"ข้า,ข้าต้องการไปกับท่านปู่!"
ตี้เสวียนชาที่สูดหายใจลึก,พร้อมกับส่ายหน้าไปมา,"ไม่ได้,การเดินทางครั้งนี้,ย่อมมีอันตรายมากมายอย่างแน่นอน,เจ้าอยู่ข้างๆจงซานถึงจะทำให้ข้าวางใจ,แม้ว่าจงซานนั้นจะถูกกลุ่มอิทธิพลมากมายกดดัน,ทว่าด้วยความสามารถและเชาว์ปัญญาของเขาแล้ว,ย่อมสามารถปกป้องเจ้าได้อย่างไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน!"
"แต่ว่า,ท่านปู่,ข้า!"เซียนเซียนเริ่มร้องไห้ไม่หยุด.
"อย่าร้องไห้,หลังจากนี้เจ้าต้องฝึกฝนให้หนัก,เหมือนกับสงครามครั้งล่าสุด,จงซานนั้นต้องการความช่วยเหลือเป็นอย่างมาก,หากแต่ที่จริงเจ้ากลับไม่สามารถช่วยได้,เจ้าต้องการที่จะอยู่แค่ในภพหยินเพื่อให้จงซานปกป้อง,เจ้าคิดว่าแค่นี้พอใจแล้วรึ?"ตี้เสวียนชาสอบถาม.
"ไม่,ที่จริงเซียนเซียนเจ็บใจที่สุดเลย,หลังจากนี้เซียนเซียนจะฝึกฝนให้หนัก!"เซียนเซียนที่อัดอั้นกล่าวออกมาด้วยน้ำตา.
"อืม,หลังจากนี้เจ้าต้องจริงจัง,เผ่าหมาป่าของข้านั้นคือสิ่งสำคัญที่สุด,ข้าที่คอยปะคับประครองจนมันเติบโตขึ้นมาได้อีกครั้ง,พวกเราไม่ได้แข็งแกร่งม่าตั้งแต่เกิดเช่นเผ่ามังกร,หรือมีพรสวรรค์มากมายเช่นเผ่าหงส์เพลิง,ทว่าพวกเรามีความอดทน,พวกเราไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น,ไม่กลัวที่จะพยายาม,ไม่กลัวที่จะยอมแพ้,เจ้าจะต้องแข็งแกร่งกว่าทุกเผ่าอสูรให้ได้!"
"อืม!"เซียนเซียนที่พยักหน้าอย่างจริงจัง.
"หลังจากที่ปู่ไปแล้ว,จะคอยอวยพรให้เจ้าจากที่ไกลออกไป."
"ข้าจะไม่ทำให้ท่านปู่ผิดหวัง!"เซียนเซียนที่กล่าวปฏิญาณพร้อมกับเช็ดน้ำตาของตัวเอง.
..............
ภพหยาง,ด้านล่างสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
ในปีนี้การสอบเกอจีได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง.
สุ่ยจิงและสุ่ยอู่เหินที่เป็นคนควบคุมการสอบในเวลานี้.
กับคำเข้าร่วมสอบมากมาย,สุ่ยอู๋เหินที่ถอนหายใจยาว,"
8 ล้าน ผู้เข้าสอบ,นับว่าเป็นเรื่องที่ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ,ในอดีตข้าไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะมีคนมากมายขนาดนี้มาก่อนในการสอบ."
สุ่ยจิงสะบัดพัดไปมาจดจ้องมองคนมากมาย,เผยยิ้มออกมาเบาๆ,"ทัพของเจ้าโส่วเซี่ยงและหลินเซียวตอนนี้ได้บุกไปยังทิศตะวันตกเพื่อรวมทวีปศักดิสิทธิ์เป็นหนึ่งแล้ว,เหล่าคนที่ได้รับเลือกครั้งนี้,จะถูกส่งไปยังภูมิภาคตะวันตก."
"ผู้สมัครแปดล้านคน,คัดเลือกเหลือเพียงแค่
800 คน,คนเหล่านี้จะเป็นขุนนางปกครองดินแดนเหล่านี้สินะ!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"อู๋เหิน,เจ้าเป็นคนที่ฝ่าบาทเป็นคนฝึกฝนมาสินะ!"สุ่ยจิงที่สะบัดไปมาสอบถาม.
"ใช่แล้ว,ที่ประสบความสำเร็จมาถึงวันนี้,โชคดีที่ได้พบเข้ากับฝ่าบาท,ด้วยความสามารถทั้งหมดที่ข้ามี,เป็นฝ่าบาที่ให้คำแนะนำ,กล่าวได้ว่าฝ่าบาทเป็นอาจารย์พิเศษให้นั่นเอง,ชั่วชีวิตของอู๋เหินนั้นรู้สึกสำนึกบุญคุญของฝ่าบาทอย่างที่สุด!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวพร้อมกับยกมือคารวะไปทางสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวด้วย.
"เฮ้เฮ้,ฝ่าบาทนั้นคาดหวังกับเจ้าสูงมาก,แน่นอนว่าต้องการให้เจ้าเป็นมือขวาของเขาแน่,แม้นว่าข้าไม่รู้,เกี่ยวกับการมองคน,หากแต่ใต้สวรรค์แห่งนี้,ไม่เคยมีใครเหนือกว่าฝ่าบาท,ฝ่าบาทที่คาดหวังกับเจ้ามาก,กับสิ่งที่มีนี้,ความดีความชอบนี้เจ้าไม่รู้อย่างงั้นรึ?"สุ่ยจิงที่กล่าวสอบถามออกมาด้วยความสงสัย.
"ข้าไม่รู้!"
"อืม,แม้นจะไม่มีใครเห็น,ขอแค่ฝ่าบาทมองเห็นก็พอแล้ว,บางที่ความดีความชอบของเจ้าคงกำลังจะส่งผลแล้ว,สุ่ยจิงรู้สึกอิจฉาจริงๆ!"สุ่ยจิงที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"สุ่ยจิงอย่าได้ล้อข้า,แม้ว่าข้าจะได้รับการฝึกฝนจากฝ่าบาท,ทว่าด้วยกลยุทธิ์,การเมือง,แม้แต่การนำทัพแล้ว,สถานการณ์รวมทั้งหมดยังด้อยกว่าเจ้า,ข้าควรจะอิจฉาเจ้าถึงจะถูก!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาอย่างถ่อมตัว.
"อย่าได้กล่าวอะไรเลยสิ่งสำคัญที่ต้องทำในเวลานี้ก็คือคัดเลือกเหล่าคนที่มีความสามารถไม่ใช่รึ?
ไม่รู้ว่าเคยได้ยินคำพูดเหล่านี้หรือไม่!"สุ่ยจิงกล่าว.
"หืม? ขอคำแนะนำด้วย!"
"หนึ่งวันบนสวรรค์เท่ากับหนึ่งปีเหนือพื้นดิน!"สุ่นจิงที่กล่าวออกมาอย่างหนักแน่น.
"หนึ่งวันบนสวรรค์เท่ากับหนึ่งปีบนพื้นดิน?"สุ่ยจิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ใช่แล้ว,ตอนนี้ขอเพียงซื่อสัตย์ต่อฝ่าบาทด้วยความจริงใจ,หลังจากที่ต้าเจิ้งแยกสวรรค์แล้ว,ก็จะก้าวสู่สวรรค์ชั้นฟ้า,ประชาชนทั่วไปก็เปรียบก็จะอยู่เหนือพื้นดิน."สุ่ยจิงที่สะบัดพัดไปมาด้วยรอยยิ้ม.
"หืม?"
"การฝึกฝนบนสวรรค์หนึ่งวัน,จะเท่ากับการฝึกฝนบนพื้นดินหนึ่งปี! ทุกคนต่างต้องรู้สึกอิจฉา,การบำเพ็ญบนสวรรค์หลายสิบปี,ย่อมเหนือกว่าการบำเพ็ญบนโลกมนุษย์พันหลายหมื่นปี,มีใครบ้างที่จะไม่สนใจ."สุ่ยจิงที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"บนสวรรค์หนึ่งวัน,เท่ากับบนพื้นดินหนึ่งปี!"สุ่ยอู๋เหินที่พยักหน้ารับ.
"ความเป็นนิรันดร์ใครเล่าไม่ต้องการ,มีเพียงแค่เข้าร่วมราชวงศ์ของเขา,ภายใต้วาสนาปกคลุม,พลังฝึกตนที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว,ทะลวงผ่านระดับในเวลาอันสั้น,อายุไขที่เพิ่มขึ้น,การเข้าร่วมราชวงศ์ของพวกเรา,ก็ยิ่งเข้าใกล้ความเป็นนิรันดร์เพิ่มขึ้น!"สุ่ยจิงที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"วาสนามากมายบนท้องฟ้า,ความจริงมีใครบ้างที่จะไม่บ้าคลั่ง!"
"นี่แค่เพียงเริ่มต้นเท่านั้น!"สุ่ยจิงที่สะบัดพัดไปมาด้วยรอยยิ้ม.
ขณะที่ทั้งคู่พูดคุยกันอยู่นั้น,ทันใดนั้นบนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ก็ปรากฏปราณที่ทรงพลังน่าเกรงขามกระจายไปทั่วทุกทิศทาง,ท้องฟ้าที่แตกแยกออกจากัน,ท้องฟ้าที่กลายเป็นสีม่วงยืดยาวออกไปไร้ที่สิ้นสุด.
เหล่าคนเข้าสอบ 8
ล้านคน,ทุกคนต่างก็จ้องมองท้องฟ้าที่น่าหวาดกลัวที่ถูกย้อมเป็นสีม่วง.
"ฝ่าบาทกำลังทะลวงผ่านพลังฝึกตน!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นตะลึง.
"อืม!"สุ่ยจิงพยักหน้าพลางถอนหายใจ.
เหมือนกันที่บนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,เหล่าคนสำคัญของต้าเจิ้ง,เหล่าข้าราชบริพารต่างถอนหายใจ,พร้อมกับจ้องมองด้วยความเคารพไปยังตำหนักหลวง.
ฝ่าบาทกำลังทะลวงผ่านระดับอย่างงั้นรึ?
อีกนานเท่าไหร่กันที่จะแยกสวรรค์?
การเร่งรีบเพิ่มพลังฝึกตนเช่นนี้,เมื่อแยกสวรรค์ในระดับสูง,การเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ก็จะยิ่งได้รับมากมายขึ้นเท่านั้น.
จงซานทะลวงผ่านะระดับ,ด้วยการใช้แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบกลืนกินชุดน้ำเต้าเซียน,และกระบี่เซียนเซียน,สองสมบัติชั้นเยี่ยม,ทำให้พลังฝึกตนก้าวกระโดดอีกครั้ง.
ระดับสวรรค์แท้ขั้นที่สิบ!
ระดับสวรรค์แท้ขั้นที่ 11 ขั้นปลาย.
จงซานได้ก้าวไปถึงสิบเอ็ดสวรรค์แท้ขั้นปลายแล้ว,พลังฝึกตนจึงได้หยุดลง,เกือบแล้ว,อีกนิดเดียวก็จะก้าวเป็นมนุษย์ขั้นสมบูรณ์.
แม้ว่าจะรู้สึกเสียดายเล็กน้อย,ทว่าจงซานก็พึงพอใจ,ชุดกระบี่สังหารเซียนทั้งสี่,ตอนนี้ได้ปรากฏขึ้นบนหางทั้งสี่ของแปดหางสวรรค์แล้ว,แต่ละหางที่ปลดปล่อยกลิ่นอายที่หนักหน่วงทรงพลังออกมา,ชุดกระบี่ทั้งสี่เวลานี้กลายเป็นเพียงตำนานไปแล้ว,แม้แต่วิญญาณกระบี่ก็ไม่มีเหลือแล้ว.
ใกล้จะถึงวันแยกสวรรค์,จงซานจำเป็นต้องยกระดับพลังฝึกตนของตัวเองให้มากขึ้นนั่นเอง.
บนท้องฟ้าในเวลานี้มีวาสนามากมายที่มารวมตัวกัน,ความเร็วการฝึกฝนของจงซานอยู่ที่
400 เท่า,การฝึกฝน 25 ปีจะเท่ากับฝึกฝน 10,000 ปีเลยทีเดียว,ในโลกใบนี้,ไม่รู้ว่าเคยมีใครเคยทำได้เช่นจงซานหรือไม่?
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น