Immortality Chapter 812 Routs Kong Lietian
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 812 ความพ่ายแพ้ของกงเหล่ยเทียน.
Chapter 812 Routs Kong
Lietian
ร่างโคลนทั้งสิบของจงซาน,ที่พุ่งตรงไปยังทิศทางต่างๆภายในโลกเขตแดนของธวัชหยวนซือ.
สถานที่แห่งนี้เป็นโลกที่แปลกประหลาด,มีปิศาจร้ายมากมายนับไม่ถ้วน,ไม่รู้เลยว่ามันมาจากที่ใหนกันแน่,สิบร่างโคลนการจะผ่านไปยังพื้นที่ต่างๆไม่ใช่เรื่องง่าย.
เป็นเรื่องโชคดีอย่างหนึ่งที่ร่างโคลนของจงซานนั้น,มีความเร็วที่เกินกว่าธรรมดา.
ด้วยความเร็วของร่างโคลนแล้ว,จึงทำให้เหล่าปิศาจร้ายไม่สามารถไล่ตามจงซานได้ทันที.
ท้ายที่สุด,จงซานก็พบเข้ากับสถานทีที่แปลกประหลาด.
กระบี่,ป่ากระบี่,หรือสุสานกระบี่.
บนผืนแผ่นดินมีกระบี่ปักอยู่,ทุกประเภท,กลิ่นอายของกระบี่ที่ดูธรรมดา,มันถูกอาบเปื้อนเปรอะไปด้วยโคลน,ดูน่าแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก.
พื้นที่รอบๆที่มีภูติที่ตายแล้วกำลังล่องลอยไปทั่วทุกทิศทาง.
จงซานที่พุ่งตรงลึกเข้าไปด้านใน.
ไม่นานหลังจากนั้นก็สามารถเข้าไปถึงตรงกลางได้,ที่ตรงกลางนั้นมีลานและบัลลังก์ขนาดใหญ่ตั้งอยู่,บนบัลลังก์นั้นมีปิศาจร้ายคล้ายๆกลับอสุรานั่งอยู่,เป็นราชาปิศาจที่มีร่างกายดำเมี่ยมคลายกับอสุราที่ต่อสู้กับจงซานร่างหลักก่อนหน้านี้.
เหล่าวิญญาณร้ายต่างก็จ้องมองอย่างหื่นกระจายจับจ้องมองไปยังบัลลังก์,ทว่าก็รู้สึกหวาดกลัวราชาปิศาจที่นั่งอยู่ด้วย.
ถัดไปนั้นมีสระน้ำขนาดใหญ่,เป็นบ่อน้ำที่มีสีดำเหมือนหมึก,กำลังกระเพื่อมไปมา,ดูเหมือนว่าจะมีเหล่าปิศาจทั่วไปที่กำลังคืบคลานกันไปมาอยู่ในสระน้ำ,ปิศาจภายในโลกใบนี้,ดูเหมือนว่าจะเกิดขึ้นมาจะสระน้ำดังกล่าวนี้อย่างแน่นอน.
ทันทีที่ปิศาจร้ายเกิดขึ้นมาใหม่,ราชาปิศาจที่นั่งอยู่บนบัลลังก์จะคอยดูดซับ,สูดเข้ามาในจมูก,และนอกเหนือจากนั้นก็จะล่องลอยไปยังเหล่าองค์รักษ์ของราชาปิศาจ.
เหล่าปิศาจเกิดใหม่ก็จะถูกสูบกลืนกินสลายหายไป.
ขณะที่จงซานมาถึง,ทันใดนั้นปิศาจตนหนึ่งที่มีดวงตาสีแดงจับจ้องมองมายังจงซาน.
ไม่จำเป็นต้องกล่าวรายงานต่อราชาปิศาจ,ปิศาจตนดังกล่าวก็ลงมือในทันที.
"ตูมมมมมมม!"
ฝ่ามือของจงซานฟาดไปยังองค์รักษ์ราชาปิศาจทันที,ฝ่ามือดังกล่าวที่โจมตีออกไปนั้น,ทำให้จงซานรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก,เหล่าองค์รักษ์ราชาปิศาจนั้นกลับมีความแข็งแกร่งระดับราชันย์แท้.
ร่างกายขององค์รักษ์ปิศาจที่เบี่ยงตัวหลบเลี่ยงออกไปได้อย่างรวดเร็ว.
"ชิ!"ราชาปิศาจที่แค่นเสียงเย็นชา.
ในมือของราชาปิศาจที่เหวี่ยงง้าวเสี้ยวสวรรค์ออกไป,พลังที่รุนแรงน่ากลัวพุ่งตรงไปยังทิศทางของจงซาน.
ราชาอสุราที่ออกไปด้านนอกและราชาปิศาจที่อยู่ด้านในดูจะเหมือนๆกัน,ในโลกใบนี้พลังของมันเพิ่มขึ้นมาอีกหลายเท่า,พลังทำลายล้างมหาศาลที่พุ่งตรงมายังจงซาน.
ภายในสถานที่แห่งนี้มิติอากาศมั่นคงเป็นอย่างมาก,แต่คาดไม่ถึงเลยว่ามันจะสามารถฉีกกระชากอากาศได้ด้วยอย่างงั้นรึ?
หัวใจของจงซานที่รัดแน่น,ไม่กล้าประมาทแม้แต่น้อย,ดวงตาหดเกร็ง,เปิดการใช้งาน,เนตรสังสารวัฏในทันที.
ภายใต้การกระตุ้นพลัง,นับว่ายากมากในการเปิดหลุมสังสารวัฏ.
"ตูมมมมมม!"
ราชาปิศาจที่ถูกสูบลงอย่างรุนแรง,ขณะที่มันกำลังตะเกียกตะกาย,พื้นที่รอบๆก็แตกสลายกลายเป็นผุยผง.
เหล่าองค์รักษ์ปิศาจที่เห็นราชาปิศาจตกตายไป,ต่างก็เร่งรีบสลายหายไปในทันที.
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,การเปิดหลุมสังสารวัฏนั้นยากกว่าภายนอกอย่างงั้นรึ?
หากแต่พลังที่ได้กับมากกว่าภายนอกมาก,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมากกว่าถึงหนึ่งร้อยเท่า?
นอกจากนี้,กฎเกณฑ์ของโลกใบนี้ยังแปลกประหลาด,การโคจรของหลุมสังสารวัฏนั้นเป็นเหมือนกับที่เขาใช้ในอดีต,ไม่มีวิถีใดๆมาช่วย,เป็นการใช้แรงจากจงซานเพื่อเปิดหลุมสารวัฏ,ทำไมเป็นเช่นนี้?
ไร้ซึ่งวิถีสังสารวัฏ,ไม่มีหลักเกณฑ์พลังแห่งสังสารวัฏ,ไม่มีกฏของสังสารวัฏ.
กับสิ่งที่ไม่เคยเห็นนี้ทำให้จงซานรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก.
เป็นไปได้ว่าภายในธวัชสังสารวัฏนี้เป็นพลังอำนาจที่เกิดจากปราชญ์เทพหยวนซือ,จึงไม่วิถีของสังสารวัฏ,ไร้ซึ่งหลักเกณฑ์,ไร้ซึ่งพลังแห่งกฏ,ไม่มีอำนาจของสังสารวัฏในโลกแห่งนี้.
ทว่าจงซานที่เปิดเนตรสังสารวัฏ,รวมรวมอำนาจสังสารวัฏเอาไว้ในร่างกาย,จึงสามารถนำพลังสังสารวัฏออกมาใช้ได้อย่างงั้นรึ?
เต็มไปด้วยความสงสัยมากมาย,จงซานที่เร่งรีบตรวจสอบพื้นที่รอบๆอย่างรวดเร็ว,ด้วยประสบการณ์ความสามารถของจงซานในเวลานี้,ดูเหมือนว่าจะยังไม่สามารถทำให้เขาเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นได้ทั้งหมด.
ทว่าร่างโคลนอีกร่างเช่นกัน,คาดไม่ถึงเลยว่าจะพบกับสุสานกระบี่หลุมปิศาจที่เหมือนกันอีกครั้ง.
ดินแดนแห่งนี้กว้างใหญ่ไพศาลราวกับว่าจะไร้ที่สิ้นสุด,ร่างแยกจงซานไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกนาน.
ห้าร่างโคลนต้องการสำรวจอาณาเขตให้ได้มากที่สุด,ดังนั้นจึงเร่งรีบเพิ่มความเร็วขึ้นอีก,ทว่าใต้โลกใบนี้,ที่จริงไม่สามารถมองเห็นขอบสิ้นสุดได้เลย,โลกธวัชทมิฬแห่งนี้กว้างใหญ่มากยิ่งกว่ามากซะอีก.
เวลาการสลายตัวของร่างโคลนตอนนี้จวนจะถึงเวลาแล้ว,ไม่สามารถรั้งรอไว้ได้นาน,สิ่งใหนที่ไม่สำคัญก็จะปล่อยผ่าน,เขาจะต้องสำรวจค้นหาข้อมูลของโลกในธวัชทมิฬนี้ให้ได้มากที่สุด.
เกี่ยวกับวิญญาณของกุยเอ๋อไม่ได้อยู่ในที่นี่,จะได้คลี่คลาย,เขาจำเป็นต้องตรวจสอบพื้นที่รอบๆอย่างระมัดระวัง.
ร่างโคลนที่ยังไม่ประสบความสำเร็จอะไร,ทว่าด้านนอก,ร่างหลักจงซานที่จริงกำลังได้เปรียบและกำลังจะได้รับชัยชนะแล้ว.
ร่างหลักจงซานที่ต่อสู้กับกงเหล่ยเทียน,โดยใช้อำนาของต้าเจิ้งต่อสู้กับอำนาจของต้าสุ่ย.
จงซานที่เก็บดาบยักษ์ของเขาไป,จากนั้นก็ใช้มือเปล่าต่อสู้กับกงเหล่ยเทียน.
ดูเหมือนว่าจงซานจะประมาทแส่หาความตาย,ทว่ามือทั้งสองข้างของจงซานกับทรงพลังไร้เทียมทาน,มีพลังความแข็งแกร่งจนน่าหวั่นเกรง,เหล่าปิศาจร้ายที่ตกตายไป,แม้แต่ง้าวเสี้ยวสวรรค์ยังขาดเป็นสองท่อนด้วยฝ่ามือของจงซาน.
กงเหล่ยเทียนที่ใช้ดาบยักษ์พยายามที่จะทำลายมือทั้งสองข้างของจงซาน,ทว่าดูเหมือนว่ามือทั้งสองข้างนั้นกับแข็งแกร่งจนน่าหวาดกลัว.
"ผู้ก่อตั้ง,กายเนื้อของจงซานทำไมถึงได้แข็งแกร่งขนาดนั้นกัน?
ถึงแม้ว่าจะมีวาสนามากมายคอยสนับสนุนร่างกายก็ตาม,แต่ไม่ควรจะแข็งแกร่งขนาดนั้นได้?
อาวุธมากมายที่เขาตัดผ่าน,ไม่ใช่ว่าเขาใช้แค่กายเนื้อของเขาหรอกรึ?
ทำไมถึงได้เป็นเช่นนั้น?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ขมวดคิ้วไปมา.
กงเชียนที่ไม่ตอบ,ทว่ายังคงจับจ้องมองหลุมดำยักษ์ด้านล่างธวัชทมิฬ.
แน่นอนว่าหลุมดำดังกล่าวเกิดจากการต่อสู้ของจงซานและกงเหล่ยเทียนนั่นเอง.
จงซานที่ไล่โจมตีอย่างหนักหน่วง,ฝ่ามือทั้งสองข้างของเขาที่กำลังโจมตีไปยังร่างของฝ่ายตรงข้าม.
ทว่าภายใต้เสื้อของกงเหล่ยเทียนนั้น,เขาที่สวมชุดเกาะเซียน,แต่ต่อหน้าขวานสะบั้นสวรรค์แล้วยังนับว่ามีอะไร?
"ตูมมมมมมมมม!"
หมัดของจงซานที่ต่อยลงไปที่ขาขวา,ทั้งชุดเกราะและขาของกงเหล่ยเทียนที่ระเบิดออกมาเสียงดัง,ต้นขาขวาที่เต็มไปด้วยโลหิตในทันที.
กับโลหิตที่สาดกระเซ็นเปื้อนหน้าของจงซาน,จงซานไม่สนใจแม้แต่น้อย,ตอนนี้เขามีเพียงแค่ความโกรธและความบ้าคลั่ง.
"หมัดนี้,ข้าคืนมันให้กับกุยเอ๋อ!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงดุร้าย.
"อ๊ากกกกกกกก!"
กงเหล่ยเทียนที่ร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด,เขาที่สูญเสียขาไปแล้ว,กับความเจ็บปวดทรมานนี้,ทำให้เขาต้องร้องออกมาด้วยเสียงน่าสมเพชเวทนา.
"อีกหมัด,เพื่อกุยเอ๋อ!"จงซานที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
หมัดของจงซานที่ต่อยลงไปที่ขาซ้ายของกงเหล่ยเทียนระเบิดออกมาเสียงดัง.
"ข้าจะไม่ให้เจ้าได้ตายง่ายๆแน่,ความแค้นของกุยเอ๋อ,ข้าจะนำวิญญาณเจ้าไปเซ่นสังเวยให้กับป้ายวิญญาณของนาง!"จงซานที่ตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
ในเวลานี้,จงซานที่ราวกับว่าเปลี่ยนเป็นคนอีกคน,เขาที่เต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง,ดุร้าย,เสียสติ,ความโกรธเกรี้ยวที่ราวกับจะกลืนกินกงเหล่ยเทียนไป,ไท่จื่อเหล่ยเทียนอย่างงั้นรึ?
ฝันร้ายนี้มันเนิ่นนานนัก,ตอนนี้ต่อหน้าของจงซาน,เขาก็ไม่ต่างจากหัวหมูให้จงซานสับ.
กับจิตสังหาร,ความบ้าคลั่งที่จงซานปล่อยออกมานั้นหนักหน่วงรุนแรงน่าหวาดกลัว.
กงเหล่ยเทียนที่ไม่แม้แต่เสียใจ,ทว่ากลับเป็นความหวาดกลัว,ความหวาดกลัวอย่างที่สุด,ความกลัวที่จงซานนำมานี้,เขามันเป็นปิศาจ,เขามันเป็นอสุรกาย.
เขาคือผู้เยาว์ที่เคร่งขรึมสง่างามของตระกูลกง,กลับต้องมาตายด้วยฝีมือของคนเถื่อนในโลกใบเล็กอย่างงั้นรึ?
"ไม่!"
"อาวุโสกงเชียน,ช่วยข้าด้วย!!!!"
กงเล่ยเทียนที่ร้องโหยหวน,ทว่ากงเชียนกลับไม่ปรากฏ.
"กงเชียน,กงเชียน!!!!!!"
"ไร้ประโยชน์,ตายไปซะ!"จงซานที่ง้างมือขึ้นในทันที.
กงเชียนไม่ปรากฏตัวออกมาช่วยกงเหล่ยเทียน,กงเหล่ยเทียนที่รับรู้ว่าก่อนหน้านี้ดูเหมือนว่าเป็นแค่ละครฉากหนึ่งเท่านั้น,แววตาของเขาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังและความโกรธเกรี้ยว.
ฝ่ามือของจงซานที่กำลังจะโจมตีออกไป,แววตาของกงเหล่ยเทียนที่เหมือนจะละทิ้งทุกอย่างแล้ว,ที่หน้าผากของเขาแยกออกมาอีกครั้ง.
"ไร้ประโยชน์,ข้าที่ยืมอำนาจของต้าเจิ้งมา,แสงเทวะสามสีเจ้าทำอะไรข้าไม่ได้หรอก!"
ฝ่ามือของจงซานที่ฟาดลงไป.
"โฮกกกกกกกกกกก!"
เสียงคำรามของนกยูงที่ดังลั่น,หน้าผากของเขาที่แตกแยก,พร้อมกับยิงแสงสามสีออกมาในทันที,ไม่ใช่แสงสามสี,ทว่ามันเป็นแสงห้าสี,จากรอยแยงที่พุ่งออกมาเสียงดังสนั่น,ผลักดันจงซานออกไป.
ส่วนจงซานที่ทำได้แค่เพียงหลบออกมา.
ขณะที่จงซานหลบนั้น,หน้าผากของกงเหล่ยเทียนที่แยกออกมามากกว่าเดิมพร้อมกับยิ่งลำแสงสีเขียวพุ่งออกมา.
กลายเป็นภาพเงามายาของนกยูงยักษ์.
ใบหน้าของจงซานที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,เพราะในเวลานี้ร่างของกงเหล่ยเทียนที่ระเบิดออกมาเสียงดังสนั่น.
"ตูมมมมมมมมมมมมมมมมม!"
พลังระเบิดที่รุนแรงมาก,กระแทกร่างของจงซานลอยออกมาหลายพันจั้ง.
กงเหล่ยเทียนที่ระเบิดร่างกายตัวเอง,ส่วนภาพเงานงยูงที่ออกมาจากหน้าผากของเขานั้น?
ก็คือร่างวิญญาณของกงเหล่ยเทียน?
ร่างวิญญาณของกงเหล่ยเทียนที่สะบัดปี,พุ่งตรงไปยังขอบฟ้าไกล,ธวัชทมิฬที่ย่อขนาดมาเป็นขนาดเล็ก,ก่อนที่จะพุ่งมาคลุมร่างวิญญาณของกงเหล่ยเทียนเอาไว้.
กงเหล่ยเทียนกำลังจะนำธวัชทมิฬหนีไปอย่างงั้นรึ?
ใบหน้าของจงซานที่เปลี่ยนเป็นขาวซีด,ก่อนที่จะปล่อยภาพเงาฝ่ามือยืดออกไปบนท้องฟ้าเพื่อคว้าจับ.
"เคร้ง!!"
ฝ่ามือของจงซานถึงขวางเอาไว้,ทำให้ไปไม่ถึงธวัชสีดำ,ในเวลานี้มีกลุ่มก้อนแสงสีทองขวางทางของจงซานเอาไว้นั่นเอง.
ดูเหมือนจะเป็นฝีมือของกงเชียนที่ออกมาขวางจงซานเอาไว้.
ธวัชสีดำทมิฬที่ลดขนาดลงอย่างรวดเร็ว,พร้อมกับคลุมดวงวิญญาณของกงเหล่ยเทียนเอาไว้.
ในเวลาเดียวกันนั้น,เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ตามกงเหล่ยเทียนไป,ดูเหมือนว่าเขาต้องการจะชิงธวัชหยวนซือไปด้วยเช่นกัน.
ดวงวิญญาณของกงเหล่ยเทียนที่ตื่นตระหนก,จากนั้นธวัชทมิฬที่ปลดปล่อยปราณทมิฬที่หนักหน่วงออกมา,ก่อนที่จะหายไปต่อหน้าทุกคนในทันที,หายไปจากอากาศ,ไม่มีร่างรอยแม้แต่น้อย.
ธวัชทมิฬพาดวงวิญญาณของกงเหล่ยเทียนหนีอย่างงั้นรึ?
เขาเลือกที่จะหนีอย่างงั้นรึ?
หลังจากนั้น 20
ลมหายใจ,ที่เมืองหลวงราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย.
ห้องฝึกฝนวิชาของกงเหล่ยเทียน,ทันใดนั้นปราณทมิฬก็ผุดออกมาจากอากาศ,มิติอากาศที่สั่นไหวไปมา,จากนั้นก็โผล่ออกมาจากความว่างเปล่า.
ธวัชทมิฬได้นำกงเหล่ยเทียนหนีมายังเมืองหลวง,ควรค่าแล้วที่เป็นของวิเศษปราชญ์เทพคาดไม่ถึงเลยว่าจะสามารถแหวกมิติหนีจากมาได้.
ทว่าในห้องฝึกฝนนั้น,ในเวลานี้มีคนๆหนึ่งนั่งสมาธิอยู่,เซอคง,ราวกับว่าเขากำลังรอคอยอะไรบางอย่าง.
"เซอคง,เร็วเข้า,อักขระหลบหนีตระกูลกง,มอบมันมาให้กับข้า,กงเชียนมันชั่วเกินไปแล้ว,ข้าต้องการธวัชทมิฬของเข้า,เต๋าจวินเซิ่งหย๋าเจ้าวายร้ายไม่คิดเลยว่าคิดจะแย่งชิงของๆข้า,เร็วๆ,นำอักขระหลบหนีมาให้ข้า,ข้าจะกลับไปยังโลกใบใหญ่,กลับไปยังตระกูลกง,ข้าจะไปบอกฟู่ฉินต้าเหริน,ข้าจะนำยอดฝีมือกลับมาล้างบางโลกใบเล็กแห่งนี้!"ดวงวิญญาณกงเหล่ยเทียนที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"อักขระหลบหนีตระกูลกง?
ซ่างจูได้มอบให้กับข้าแล้วไม่ใช่รึ?
มีเรื่องอะไรกัน,ให้ข้าเป็นคนไปรายงานตระกูลกงก็ได้!
ท่านจะไปด้วยตัวเองเลยรึ?"เซอคงที่เผยยิ้มอย่างชั่วร้ายออกมา.
กงเหล่ยเทียนที่เงยหน้าจ้องมองเซอคงด้วยความประหลาดใจ,เพราะกงเหล่ยเทียนในเวลานี้พบว่าใบหน้าท่าทางของเซอคงไม่ปรกติ,เขากำลังคิดจะทำอะไรกัน?
Chapter 812 Routs Kong
Lietian
大败孔裂天
ความพ่ายแพ้ของกงเหล่ยเทียน.
ร่างโคลนทั้งสิบของจงซาน,ที่พุ่งตรงไปยังทิศทางต่างๆภายในโลกเขตแดนของธวัชหยวนซือ.
สถานที่แห่งนี้เป็นโลกที่แปลกประหลาด,มีปิศาจร้ายมากมายนับไม่ถ้วน,ไม่รู้เลยว่ามันมาจากที่ใหนกันแน่,สิบร่างโคลนการจะผ่านไปยังพื้นที่ต่างๆไม่ใช่เรื่องง่าย.
เป็นเรื่องโชคดีอย่างหนึ่งที่ร่างโคลนของจงซานนั้น,มีความเร็วที่เกินกว่าธรรมดา.
ด้วยความเร็วของร่างโคลนแล้ว,จึงทำให้เหล่าปิศาจร้ายไม่สามารถไล่ตามจงซานได้ทันที.
ท้ายที่สุด,จงซานก็พบเข้ากับสถานทีที่แปลกประหลาด.
กระบี่,ป่ากระบี่,หรือสุสานกระบี่.
บนผืนแผ่นดินมีกระบี่ปักอยู่,ทุกประเภท,กลิ่นอายของกระบี่ที่ดูธรรมดา,มันถูกอาบเปื้อนเปรอะไปด้วยโคลน,ดูน่าแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก.
พื้นที่รอบๆที่มีภูติที่ตายแล้วกำลังล่องลอยไปทั่วทุกทิศทาง.
จงซานที่พุ่งตรงลึกเข้าไปด้านใน.
ไม่นานหลังจากนั้นก็สามารถเข้าไปถึงตรงกลางได้,ที่ตรงกลางนั้นมีลานและบัลลังก์ขนาดใหญ่ตั้งอยู่,บนบัลลังก์นั้นมีปิศาจร้ายคล้ายๆกลับอสุรานั่งอยู่,เป็นราชาปิศาจที่มีร่างกายดำเมี่ยมคลายกับอสุราที่ต่อสู้กับจงซานร่างหลักก่อนหน้านี้.
เหล่าวิญญาณร้ายต่างก็จ้องมองอย่างหื่นกระจายจับจ้องมองไปยังบัลลังก์,ทว่าก็รู้สึกหวาดกลัวราชาปิศาจที่นั่งอยู่ด้วย.
ถัดไปนั้นมีสระน้ำขนาดใหญ่,เป็นบ่อน้ำที่มีสีดำเหมือนหมึก,กำลังกระเพื่อมไปมา,ดูเหมือนว่าจะมีเหล่าปิศาจทั่วไปที่กำลังคืบคลานกันไปมาอยู่ในสระน้ำ,ปิศาจภายในโลกใบนี้,ดูเหมือนว่าจะเกิดขึ้นมาจะสระน้ำดังกล่าวนี้อย่างแน่นอน.
ทันทีที่ปิศาจร้ายเกิดขึ้นมาใหม่,ราชาปิศาจที่นั่งอยู่บนบัลลังก์จะคอยดูดซับ,สูดเข้ามาในจมูก,และนอกเหนือจากนั้นก็จะล่องลอยไปยังเหล่าองค์รักษ์ของราชาปิศาจ.
เหล่าปิศาจเกิดใหม่ก็จะถูกสูบกลืนกินสลายหายไป.
ขณะที่จงซานมาถึง,ทันใดนั้นปิศาจตนหนึ่งที่มีดวงตาสีแดงจับจ้องมองมายังจงซาน.
ไม่จำเป็นต้องกล่าวรายงานต่อราชาปิศาจ,ปิศาจตนดังกล่าวก็ลงมือในทันที.
"ตูมมมมมมม!"
ฝ่ามือของจงซานฟาดไปยังองค์รักษ์ราชาปิศาจทันที,ฝ่ามือดังกล่าวที่โจมตีออกไปนั้น,ทำให้จงซานรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก,เหล่าองค์รักษ์ราชาปิศาจนั้นกลับมีความแข็งแกร่งระดับราชันย์แท้.
ร่างกายขององค์รักษ์ปิศาจที่เบี่ยงตัวหลบเลี่ยงออกไปได้อย่างรวดเร็ว.
"ชิ!"ราชาปิศาจที่แค่นเสียงเย็นชา.
ในมือของราชาปิศาจที่เหวี่ยงง้าวเสี้ยวสวรรค์ออกไป,พลังที่รุนแรงน่ากลัวพุ่งตรงไปยังทิศทางของจงซาน.
ราชาอสุราที่ออกไปด้านนอกและราชาปิศาจที่อยู่ด้านในดูจะเหมือนๆกัน,ในโลกใบนี้พลังของมันเพิ่มขึ้นมาอีกหลายเท่า,พลังทำลายล้างมหาศาลที่พุ่งตรงมายังจงซาน.
ภายในสถานที่แห่งนี้มิติอากาศมั่นคงเป็นอย่างมาก,แต่คาดไม่ถึงเลยว่ามันจะสามารถฉีกกระชากอากาศได้ด้วยอย่างงั้นรึ?
หัวใจของจงซานที่รัดแน่น,ไม่กล้าประมาทแม้แต่น้อย,ดวงตาหดเกร็ง,เปิดการใช้งาน,เนตรสังสารวัฏในทันที.
ภายใต้การกระตุ้นพลัง,นับว่ายากมากในการเปิดหลุมสังสารวัฏ.
"ตูมมมมมม!"
ราชาปิศาจที่ถูกสูบลงอย่างรุนแรง,ขณะที่มันกำลังตะเกียกตะกาย,พื้นที่รอบๆก็แตกสลายกลายเป็นผุยผง.
เหล่าองค์รักษ์ปิศาจที่เห็นราชาปิศาจตกตายไป,ต่างก็เร่งรีบสลายหายไปในทันที.
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา,การเปิดหลุมสังสารวัฏนั้นยากกว่าภายนอกอย่างงั้นรึ?
หากแต่พลังที่ได้กับมากกว่าภายนอกมาก,คาดไม่ถึงเลยว่าจะมากกว่าถึงหนึ่งร้อยเท่า?
นอกจากนี้,กฎเกณฑ์ของโลกใบนี้ยังแปลกประหลาด,การโคจรของหลุมสังสารวัฏนั้นเป็นเหมือนกับที่เขาใช้ในอดีต,ไม่มีวิถีใดๆมาช่วย,เป็นการใช้แรงจากจงซานเพื่อเปิดหลุมสารวัฏ,ทำไมเป็นเช่นนี้?
ไร้ซึ่งวิถีสังสารวัฏ,ไม่มีหลักเกณฑ์พลังแห่งสังสารวัฏ,ไม่มีกฏของสังสารวัฏ.
กับสิ่งที่ไม่เคยเห็นนี้ทำให้จงซานรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก.
เป็นไปได้ว่าภายในธวัชสังสารวัฏนี้เป็นพลังอำนาจที่เกิดจากปราชญ์เทพหยวนซือ,จึงไม่วิถีของสังสารวัฏ,ไร้ซึ่งหลักเกณฑ์,ไร้ซึ่งพลังแห่งกฏ,ไม่มีอำนาจของสังสารวัฏในโลกแห่งนี้.
ทว่าจงซานที่เปิดเนตรสังสารวัฏ,รวมรวมอำนาจสังสารวัฏเอาไว้ในร่างกาย,จึงสามารถนำพลังสังสารวัฏออกมาใช้ได้อย่างงั้นรึ?
เต็มไปด้วยความสงสัยมากมาย,จงซานที่เร่งรีบตรวจสอบพื้นที่รอบๆอย่างรวดเร็ว,ด้วยประสบการณ์ความสามารถของจงซานในเวลานี้,ดูเหมือนว่าจะยังไม่สามารถทำให้เขาเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นได้ทั้งหมด.
ทว่าร่างโคลนอีกร่างเช่นกัน,คาดไม่ถึงเลยว่าจะพบกับสุสานกระบี่หลุมปิศาจที่เหมือนกันอีกครั้ง.
ดินแดนแห่งนี้กว้างใหญ่ไพศาลราวกับว่าจะไร้ที่สิ้นสุด,ร่างแยกจงซานไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกนาน.
ห้าร่างโคลนต้องการสำรวจอาณาเขตให้ได้มากที่สุด,ดังนั้นจึงเร่งรีบเพิ่มความเร็วขึ้นอีก,ทว่าใต้โลกใบนี้,ที่จริงไม่สามารถมองเห็นขอบสิ้นสุดได้เลย,โลกธวัชทมิฬแห่งนี้กว้างใหญ่มากยิ่งกว่ามากซะอีก.
เวลาการสลายตัวของร่างโคลนตอนนี้จวนจะถึงเวลาแล้ว,ไม่สามารถรั้งรอไว้ได้นาน,สิ่งใหนที่ไม่สำคัญก็จะปล่อยผ่าน,เขาจะต้องสำรวจค้นหาข้อมูลของโลกในธวัชทมิฬนี้ให้ได้มากที่สุด.
เกี่ยวกับวิญญาณของกุยเอ๋อไม่ได้อยู่ในที่นี่,จะได้คลี่คลาย,เขาจำเป็นต้องตรวจสอบพื้นที่รอบๆอย่างระมัดระวัง.
ร่างโคลนที่ยังไม่ประสบความสำเร็จอะไร,ทว่าด้านนอก,ร่างหลักจงซานที่จริงกำลังได้เปรียบและกำลังจะได้รับชัยชนะแล้ว.
ร่างหลักจงซานที่ต่อสู้กับกงเหล่ยเทียน,โดยใช้อำนาของต้าเจิ้งต่อสู้กับอำนาจของต้าสุ่ย.
จงซานที่เก็บดาบยักษ์ของเขาไป,จากนั้นก็ใช้มือเปล่าต่อสู้กับกงเหล่ยเทียน.
ดูเหมือนว่าจงซานจะประมาทแส่หาความตาย,ทว่ามือทั้งสองข้างของจงซานกับทรงพลังไร้เทียมทาน,มีพลังความแข็งแกร่งจนน่าหวั่นเกรง,เหล่าปิศาจร้ายที่ตกตายไป,แม้แต่ง้าวเสี้ยวสวรรค์ยังขาดเป็นสองท่อนด้วยฝ่ามือของจงซาน.
กงเหล่ยเทียนที่ใช้ดาบยักษ์พยายามที่จะทำลายมือทั้งสองข้างของจงซาน,ทว่าดูเหมือนว่ามือทั้งสองข้างนั้นกับแข็งแกร่งจนน่าหวาดกลัว.
"ผู้ก่อตั้ง,กายเนื้อของจงซานทำไมถึงได้แข็งแกร่งขนาดนั้นกัน?
ถึงแม้ว่าจะมีวาสนามากมายคอยสนับสนุนร่างกายก็ตาม,แต่ไม่ควรจะแข็งแกร่งขนาดนั้นได้?
อาวุธมากมายที่เขาตัดผ่าน,ไม่ใช่ว่าเขาใช้แค่กายเนื้อของเขาหรอกรึ?
ทำไมถึงได้เป็นเช่นนั้น?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ขมวดคิ้วไปมา.
กงเชียนที่ไม่ตอบ,ทว่ายังคงจับจ้องมองหลุมดำยักษ์ด้านล่างธวัชทมิฬ.
แน่นอนว่าหลุมดำดังกล่าวเกิดจากการต่อสู้ของจงซานและกงเหล่ยเทียนนั่นเอง.
จงซานที่ไล่โจมตีอย่างหนักหน่วง,ฝ่ามือทั้งสองข้างของเขาที่กำลังโจมตีไปยังร่างของฝ่ายตรงข้าม.
ทว่าภายใต้เสื้อของกงเหล่ยเทียนนั้น,เขาที่สวมชุดเกาะเซียน,แต่ต่อหน้าขวานสะบั้นสวรรค์แล้วยังนับว่ามีอะไร?
"ตูมมมมมมมมม!"
หมัดของจงซานที่ต่อยลงไปที่ขาขวา,ทั้งชุดเกราะและขาของกงเหล่ยเทียนที่ระเบิดออกมาเสียงดัง,ต้นขาขวาที่เต็มไปด้วยโลหิตในทันที.
กับโลหิตที่สาดกระเซ็นเปื้อนหน้าของจงซาน,จงซานไม่สนใจแม้แต่น้อย,ตอนนี้เขามีเพียงแค่ความโกรธและความบ้าคลั่ง.
"หมัดนี้,ข้าคืนมันให้กับกุยเอ๋อ!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงดุร้าย.
"อ๊ากกกกกกกก!"
กงเหล่ยเทียนที่ร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด,เขาที่สูญเสียขาไปแล้ว,กับความเจ็บปวดทรมานนี้,ทำให้เขาต้องร้องออกมาด้วยเสียงน่าสมเพชเวทนา.
"อีกหมัด,เพื่อกุยเอ๋อ!"จงซานที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
หมัดของจงซานที่ต่อยลงไปที่ขาซ้ายของกงเหล่ยเทียนระเบิดออกมาเสียงดัง.
"ข้าจะไม่ให้เจ้าได้ตายง่ายๆแน่,ความแค้นของกุยเอ๋อ,ข้าจะนำวิญญาณเจ้าไปเซ่นสังเวยให้กับป้ายวิญญาณของนาง!"จงซานที่ตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
ในเวลานี้,จงซานที่ราวกับว่าเปลี่ยนเป็นคนอีกคน,เขาที่เต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง,ดุร้าย,เสียสติ,ความโกรธเกรี้ยวที่ราวกับจะกลืนกินกงเหล่ยเทียนไป,ไท่จื่อเหล่ยเทียนอย่างงั้นรึ?
ฝันร้ายนี้มันเนิ่นนานนัก,ตอนนี้ต่อหน้าของจงซาน,เขาก็ไม่ต่างจากหัวหมูให้จงซานสับ.
กับจิตสังหาร,ความบ้าคลั่งที่จงซานปล่อยออกมานั้นหนักหน่วงรุนแรงน่าหวาดกลัว.
กงเหล่ยเทียนที่ไม่แม้แต่เสียใจ,ทว่ากลับเป็นความหวาดกลัว,ความหวาดกลัวอย่างที่สุด,ความกลัวที่จงซานนำมานี้,เขามันเป็นปิศาจ,เขามันเป็นอสุรกาย.
เขาคือผู้เยาว์ที่เคร่งขรึมสง่างามของตระกูลกง,กลับต้องมาตายด้วยฝีมือของคนเถื่อนในโลกใบเล็กอย่างงั้นรึ?
"ไม่!"
"อาวุโสกงเชียน,ช่วยข้าด้วย!!!!"
กงเล่ยเทียนที่ร้องโหยหวน,ทว่ากงเชียนกลับไม่ปรากฏ.
"กงเชียน,กงเชียน!!!!!!"
"ไร้ประโยชน์,ตายไปซะ!"จงซานที่ง้างมือขึ้นในทันที.
กงเชียนไม่ปรากฏตัวออกมาช่วยกงเหล่ยเทียน,กงเหล่ยเทียนที่รับรู้ว่าก่อนหน้านี้ดูเหมือนว่าเป็นแค่ละครฉากหนึ่งเท่านั้น,แววตาของเขาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังและความโกรธเกรี้ยว.
ฝ่ามือของจงซานที่กำลังจะโจมตีออกไป,แววตาของกงเหล่ยเทียนที่เหมือนจะละทิ้งทุกอย่างแล้ว,ที่หน้าผากของเขาแยกออกมาอีกครั้ง.
"ไร้ประโยชน์,ข้าที่ยืมอำนาจของต้าเจิ้งมา,แสงเทวะสามสีเจ้าทำอะไรข้าไม่ได้หรอก!"
ฝ่ามือของจงซานที่ฟาดลงไป.
"โฮกกกกกกกกกกก!"
เสียงคำรามของนกยูงที่ดังลั่น,หน้าผากของเขาที่แตกแยก,พร้อมกับยิงแสงสามสีออกมาในทันที,ไม่ใช่แสงสามสี,ทว่ามันเป็นแสงห้าสี,จากรอยแยงที่พุ่งออกมาเสียงดังสนั่น,ผลักดันจงซานออกไป.
ส่วนจงซานที่ทำได้แค่เพียงหลบออกมา.
ขณะที่จงซานหลบนั้น,หน้าผากของกงเหล่ยเทียนที่แยกออกมามากกว่าเดิมพร้อมกับยิ่งลำแสงสีเขียวพุ่งออกมา.
กลายเป็นภาพเงามายาของนกยูงยักษ์.
ใบหน้าของจงซานที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,เพราะในเวลานี้ร่างของกงเหล่ยเทียนที่ระเบิดออกมาเสียงดังสนั่น.
"ตูมมมมมมมมมมมมมมมมม!"
พลังระเบิดที่รุนแรงมาก,กระแทกร่างของจงซานลอยออกมาหลายพันจั้ง.
กงเหล่ยเทียนที่ระเบิดร่างกายตัวเอง,ส่วนภาพเงานงยูงที่ออกมาจากหน้าผากของเขานั้น?
ก็คือร่างวิญญาณของกงเหล่ยเทียน?
ร่างวิญญาณของกงเหล่ยเทียนที่สะบัดปี,พุ่งตรงไปยังขอบฟ้าไกล,ธวัชทมิฬที่ย่อขนาดมาเป็นขนาดเล็ก,ก่อนที่จะพุ่งมาคลุมร่างวิญญาณของกงเหล่ยเทียนเอาไว้.
กงเหล่ยเทียนกำลังจะนำธวัชทมิฬหนีไปอย่างงั้นรึ?
ใบหน้าของจงซานที่เปลี่ยนเป็นขาวซีด,ก่อนที่จะปล่อยภาพเงาฝ่ามือยืดออกไปบนท้องฟ้าเพื่อคว้าจับ.
"เคร้ง!!"
ฝ่ามือของจงซานถึงขวางเอาไว้,ทำให้ไปไม่ถึงธวัชสีดำ,ในเวลานี้มีกลุ่มก้อนแสงสีทองขวางทางของจงซานเอาไว้นั่นเอง.
ดูเหมือนจะเป็นฝีมือของกงเชียนที่ออกมาขวางจงซานเอาไว้.
ธวัชสีดำทมิฬที่ลดขนาดลงอย่างรวดเร็ว,พร้อมกับคลุมดวงวิญญาณของกงเหล่ยเทียนเอาไว้.
ในเวลาเดียวกันนั้น,เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ตามกงเหล่ยเทียนไป,ดูเหมือนว่าเขาต้องการจะชิงธวัชหยวนซือไปด้วยเช่นกัน.
ดวงวิญญาณของกงเหล่ยเทียนที่ตื่นตระหนก,จากนั้นธวัชทมิฬที่ปลดปล่อยปราณทมิฬที่หนักหน่วงออกมา,ก่อนที่จะหายไปต่อหน้าทุกคนในทันที,หายไปจากอากาศ,ไม่มีร่างรอยแม้แต่น้อย.
ธวัชทมิฬพาดวงวิญญาณของกงเหล่ยเทียนหนีอย่างงั้นรึ?
เขาเลือกที่จะหนีอย่างงั้นรึ?
หลังจากนั้น 20
ลมหายใจ,ที่เมืองหลวงราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย.
ห้องฝึกฝนวิชาของกงเหล่ยเทียน,ทันใดนั้นปราณทมิฬก็ผุดออกมาจากอากาศ,มิติอากาศที่สั่นไหวไปมา,จากนั้นก็โผล่ออกมาจากความว่างเปล่า.
ธวัชทมิฬได้นำกงเหล่ยเทียนหนีมายังเมืองหลวง,ควรค่าแล้วที่เป็นของวิเศษปราชญ์เทพคาดไม่ถึงเลยว่าจะสามารถแหวกมิติหนีจากมาได้.
ทว่าในห้องฝึกฝนนั้น,ในเวลานี้มีคนๆหนึ่งนั่งสมาธิอยู่,เซอคง,ราวกับว่าเขากำลังรอคอยอะไรบางอย่าง.
"เซอคง,เร็วเข้า,อักขระหลบหนีตระกูลกง,มอบมันมาให้กับข้า,กงเชียนมันชั่วเกินไปแล้ว,ข้าต้องการธวัชทมิฬของเข้า,เต๋าจวินเซิ่งหย๋าเจ้าวายร้ายไม่คิดเลยว่าคิดจะแย่งชิงของๆข้า,เร็วๆ,นำอักขระหลบหนีมาให้ข้า,ข้าจะกลับไปยังโลกใบใหญ่,กลับไปยังตระกูลกง,ข้าจะไปบอกฟู่ฉินต้าเหริน,ข้าจะนำยอดฝีมือกลับมาล้างบางโลกใบเล็กแห่งนี้!"ดวงวิญญาณกงเหล่ยเทียนที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"อักขระหลบหนีตระกูลกง?
ซ่างจูได้มอบให้กับข้าแล้วไม่ใช่รึ?
มีเรื่องอะไรกัน,ให้ข้าเป็นคนไปรายงานตระกูลกงก็ได้!
ท่านจะไปด้วยตัวเองเลยรึ?"เซอคงที่เผยยิ้มอย่างชั่วร้ายออกมา.
กงเหล่ยเทียนที่เงยหน้าจ้องมองเซอคงด้วยความประหลาดใจ,เพราะกงเหล่ยเทียนในเวลานี้พบว่าใบหน้าท่าทางของเซอคงไม่ปรกติ,เขากำลังคิดจะทำอะไรกัน?
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น