Immortality chapter 810 Also sees the black streamer
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 810 พบกับธวัชทมิฬอีกครั้ง.
chapter 810 Also sees the black streamer
"ไม่สู้,ทำไมข้าจะไม่สู้? ครั้งนี้,ข้าจะให้ทุกคนทั่วหล้า,รับรู้,ข้าจะบดกระดูกของเจ้าไปเซ่นสังเวยวิญญาณกุยเอ๋อบนสวรรค์!"
เสียงของจงซานที่ดังก้องกังวานไปทั่วทุกสารทิศ.
"ฝ่าบาท!"เหล่าข้าราชบริพารที่จ้องมองจงซานด้วยท่าทางไม่ดีนักเกรงว่าจะเสียสมาธิจนได้รับอันตราย.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมา,ก่อนที่เหล่าข้าราชบริพารจะหยุดพูดไม่กล่าวสิ่งใดต่อไป.
"ระวังตัวด้วย!"เป่ยชิงซือกล่าวออกมาในทันที.
จงซานที่พยักหน้าให้เป่ยชิงซือ,พร้อมก้าวออกไป.
อี้เหยี่ยนที่ให้สัญญาณให้เหล่ากองทัพถอนกำลังออกมา,เพราะว่านี่คือเวทีของเซิ่งซ่างสองราชวงศ์แล้ว.
เมืองสุ่ยโม่ว,กงเชียนที่เห็นจงซานก้าวออกมา,ดวงตาที่หรี่เล็กจ้องมอง,"ยังเหลืออีกหนึ่ง!"
"ผู้ก่อตั้ง,ยังมีอะไรอีกหนึ่งอย่างงั้นรึ?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวสอบถามออกมา.
"ยังมีอีกหนึ่งร่างโคลน,ดูเหมือนว่าจงซานจะไม่ได้ใช้พลังออกมาเต็มกำลัง!"กงเชียนที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ผู้ก่อตั้ง,พวกเราจะลงมือตอนใหน?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวสอบถาม.
"ดูไปก่อน,ดูว่ากงเหล่ยเทียนจะต่อกรกับจงซานได้แค่ใหน!"กงเชียนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ!"
เหล่าทหารของราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ยที่ขมวดคิ้วไปมาจดจ้องมองไปยังพื้นที่ไกลออกไป,เหล่าคนที่มีพลังฝึกตนต่ำแน่นอนย่อมไม่สามารถมองเห็นภาพที่เกิดขึ้นได้,แม้ว่าจะหวังให้เซิ่งซ่างได้รับชัยชนะ,ทว่าสวนสรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวที่อยู่ที่นี่,ฝ่าบาทจะได้รับชัยอย่างงั้นรึ?
จงซานที่สามารถรับอำนาจสวรรค์ของต้าเจิ้งมาสนับสนุนได้!
"ท่านแม่ทัพ,ท่านเห็นอะไรบ้าง?
ฝ่าบาทและจงซานต่อสู้กันรึยัง?"
"ยังเลย!"
"แม่ทัพ,ตอนนี้สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง?"
เหล่าทหารของราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ยต่างก็รอคอยด้วยจิตใจรุ่มร้อน.
การต่อสู้ของราชาและราชา,ต้องบอกเลยว่าจะกลายเป็นการต่อสู้ที่หนักหน่วงรุนแรง,ในเวลานี้เหล่าทหารที่สำคัญต่างก็จดจ้องมองไม่วางตา,ทุกคนที่ระงับความกังวลเอาไว้,รอคอยผลที่จะออกมาอย่างใจเย็น.
เหล่าทหารของราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ยที่เต็มไปด้วยความร้อนใจ,ส่วนเหล่าทหารของราชวงศ์ต้าเจิ้งนั้นรู้สึกผ่อนคลายกว่า,เพราะพวกเขาเชื่อในตัวจงซาน,เทิดทูนจงซาน,เป็นเซิ่งซ่างที่ไร้เทียมทาน,ไม่มีใครขวางฝ่าบาทได้.
"ในหุบเขาทางทิศเหนือแห่งหนึ่ง,เทียนเฉินจื่อที่สูดหายใจลึก,"จงซานออกมาจากสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวแล้ว,ทว่ายังลงมือตอนนี้ไม่ได้,ต้องรอก่อน,รอให้จงซานอยู่ในภาระติดพันธ์,จนเขายุ่งมือเข้ามาไม่ได้ซะก่อน!"
เทียนเฉินจื่อที่สูดหายใจลึกจดจ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อ.
จงซานที่บินออกมายังตรงกลางสนามรบ,ลอยบนฟ้าจดจ้องมองไปยังกงเหล่ยเทียน.
ในเวลานี้,กงเหล่ยเทียนที่กุมดาบยักษ์สีทอง,จ้องมองไปยังจงซานด้วยความเย็นชา.
"น่าสนใจ?
หลายสิบปีก่อนข้าได้ทำลายดาบของเจ้าแหลกเป็นเสี่ยงๆ,ตอนนี้ได้หลอมมันกับคืนมาอีกครั้ง,ต้องการแสวงหาความอับอายอีกครั้งอย่างงี้นรึ?"จงซานที่แค่นเสียงกล่าวออกมา.
ได้ยินคำพูดของจงซาน,ใบหน้าของกงเหล่ยเทียนที่เปลี่ยนเป็นหมองคล้ำ,เป็นความจริง,ก่อนหน้านี้,ดาบยักษ์ของเขาที่แตกหักเสียหาย,แม้นว่าจะหลอมกลับมาได้,แต่ก็ไม่ได้แข็งแกร่งมากกว่าเดิมแต่อย่างใด,ทว่า............
ขณะที่กงเหล่ยเทียนกำลังจะกล่าวอะไรออกมา,จงซานที่สะบัดมือ,นำตราหยกครรลองสวรรค์ออกมา.
"ตราราชวงศ์สวรรค์ของข้า,ของเจ้าล่ะ?
หรือกลัวว่าข้าจะทำให้มันล่วงหล่นลงไปเหมือนกับก่อนหน้านี้?"จงซานที่หัวเราะเหยียดหยัน.
"จริงรึ? ก็ลองดู!"ทำไมไม่รู้กงเหล่ยเทียนเวลานี้,เผยยิ้มอย่างชั่วร้ายออกมา.
กงเหล่ยเทียนที่สะบัดมือนำตราหยกออกมา,ในเวลานี้ดูเหมือนว่ามันจะแตกต่างไปจากอดีตเป็นอย่างมาก,มีประกายแสงเจ็ดสีแผ่ออกมา,ไม่ได้พุ่งกระจาย,หากแต่สัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่หนักหน่วงเป็นอย่างมาก.
นี่ไม่ใช่ตราหยกราชวงศ์แบบเดิมหรอกรึ?
ป้อมปราการเมืองสุ่ยโม่ว.
"ผู้ก่อตั้ง,กงเหล่ยเทียนไม่ใช่ว่านั่นคือตราประทับที่ท่านได้มอบให้กับเขาหรอกรึ?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ใช่,นั่นคือตราหยกศาลเทวะ,หลังจากที่ศาลเทวะถูกทำลายลง,ข้าไม่ต้องการให้มันระเห็ดระเหินไปทั่วกลับข้า,ข้าจึงได้มอบมันให้หลอมรวมกับตราประทับราชวงศ์สวรรค์,ถึงแม้นว่ากงเหล่ยเทียนจะเพิ่งหลอมประสานมันไม่นาน,ทว่าก็ยังเหนือล้ำเกินกว่าที่ตราประทับราชวงศ์สวรรค์จะเทียบได้,ตราประทับของจงซานจะต้องพังทลายไปอย่างแน่นอน!"กงเชียนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ขยาย!"
สิ้นเสียงของกงเหล่ยเทียน,ตราประทับเจ็ดสีก็ลอยออกจากมือขยายขนาดออกมาใหญ่โตจนมีขนาดหนึ่งหมื่นลี้ในทันที,พลังอำนาจของสวรรค์,ที่ปิดท้องฟ้า,เป็นตราประทับที่น่าเกรงขามเป็นอย่างมาก,ปลดปล่อยกลิ่นอายที่สูงศักดิ์ออกมา.
"วูซซซ!"
สายตาของทุกคนที่จับจ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน,เผยท่าทางหวาดหวั่น,ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยว่าตราประทับราชวงศ์สวรรค์จะขยายออกมาได้ถึงหนึ่งหมื่นลี้,มันมีขนาดใหญ่อย่างไม่เคยมีในประวัติศาสตร์,นี่คือตราประทับราชวงศ์สวรรค์อย่างงั้นรึ?
ขนาดหมื่นลี้อย่างงั้นรึ? มันมีขนาดหนึ่งหมื่นลี้เลยรึ?
สายตาของทุกคนที่งงงวย,แม้แต่เหล่าทหารระดับต่ำเวลานี้,ยังมีสามารถมองเห็นตราประทับที่อยู่ไกลออกไปได้.
ดวงตาของจงซานที่เปลี่ยนเป็นเย็นชา,ก่อนที่จะส่งตราหยกครรลองสวรรค์ลอยขึ้นไปบนฟ้า.
"ขยาย!"
เสียงของจงซานที่ดังสนั่น,ตราหยกครรลองสวรรค์ที่ขยายออกมาอย่างน่าหวาดกลัว,จนสายตาของทุกคนหวาดผวาออกมา,ตราหยกที่ปิดท้องฟ้าเช่นกัน.
ขนาดหมื่นลี้,มีขนาดหมื่นลี้อย่างงั้นรึ?
เห็นขนาดของตราประทับของจงซานแล้ว,ใบหน้าของกงเหล่ยเทียนที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,ที่ไกลออกไปกงเชียนเองก็ดวงตาหรี่เล็กลง.
"ขยายอีก!"
ตราหยกครรลองสวรรค์ที่ขยายออกมาอีกรอง,น่าจะมีขนาด
12,000
ลี้,ทุกคนที่มองดูอยู่เวลานี้กำลังกลืนน้ำลายคำโต,เรื่องนี้,ข้าตาลายอยู่หรือไม่?
"ไป!"จงซานที่ส่งเสียงดัง,ส่งตราหยกครรลองสวรรค์พุ่งตรงไปด้านหน้าอย่างรุนแรง.
"ไป!"ขณะที่กงเหล่ยเทียนชะงักเพราะประหลาดใจ,ก่อนที่จะเร่งรีบตะโกนออกมาเช่นกัน.
ไม่มีวิชาใดๆ,นี่คือการต่อสู้อำนาจสวรรค์ของสองราชวงศ์,ที่ถูกส่งออกไปปะทะกัน.
"ตูมมมมมมมมมมมมม!"
เกิดการชนเสียงดังสนั่น,พลังอำนาจของตราประทับนั้นทรงพลังเป็นอย่างมา,เสียงดังสนั่นหวั่นไหว,แรงกดดันที่น่าเกรงขาม,เกิดคลื่นกระแทกแผ่นกระจายออกมารอบๆ,ทำให้หัวใจของทุกคนสั่นไหวไปมาในทันที.
ไม่ใช่แค่มิติอากาศที่ฉีกขาด,ท้องฟ้าผืนปฐพีที่สั่นไหวหนักหน่วงรุนแรงไปด้วยเช่นกัน.
ตราหยกของราชวงศ์ทั้งสอง,สร้างหลุมดำใหญ่ยักษ์ขึ้น,ปกคลุมพื้นที่รอบๆไปจนทั่ว.
มิติอากาศที่แตกลามออกมา,ทำให้เหล่าทหารเริ่มถอยออกไปอีก,เหล่ายอดฝีมือตอนนี้,ต่างจับจ้องมองไปยังหลุมดำไม่วางตา.
สิบลมหายใจ,หลุมดำยังไม่ฟื้นฟูกลับมา,ทว่าตราประทับทั้งสองที่ลอยออกมาคนละฝั่ง..
ใบหน้าของกงเหล่ยเทียนที่เปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์,ส่วนจงซานนั้นเผยยิ้มอย่างชั่วร้ายออกมา,ก่อนที่จะสะบัดมือหนึ่งครั้ง,ตราประทับครรลองสวรรค์ก็ลดขนาดลงก่อนที่จะกลับมาอยู่ในมือจงซาน,ขณะที่จงซานเก็บมันไปในทันที.
จงซานพ่ายแพ้อย่างงั้นรึ?
แววตาของทุกคนที่รู้สึกหวาดผวา.
ทว่าอยู่บนอากาศยังคงมีตราประทับอยู่,เป็นตราประทับของกงเหล่ยเทียน,ส่วนหลุมดำก็ค่อยๆฟื้นฟูสลายหายไปช้าๆ,จนสามารถมองเห็นตราประทับขนาดใหญ่ได้.
ทว่าในเวลาเดียวกัน,เมื่อหลุมดำสลายหายไปหมด,ทุกคนที่อ้าปากค้างไปในทันที,เพราะว่าตราประทับเจ็ดสีนั้นปรากฏรอยแตกออกมามากมาย.
"แค๊ก...........!"
รอยแตกที่ขยายมากขึ้นและก็มากขึ้น,และแสงแตกแยกเองก็ด้วย,จากนั้นก็กลายเป็นรอยใยแมงมุมกระจายไปทั่วตราประทับ.
แตก? แตกออกไปทั้งหมดเลยรึ?
แสงเจ็ดสีของตราประทับกำลังสลายหายไปรึ?
กงเหล่ยเทียนที่เร่งรีบสะบัดมืออกไป,ตราประทับเจ็บสีที่ย่อขนาดลอยกลับมายังมือของเขา,ทว่าในเวลาเดียวกันนั้น,ตราประทับเจ็ดสีไม่สามารถทนได้อีกต่อไปและ,ตราบเท่ามีการชนเพียงเล็กน้อย,ตราประทับดังกล่าวก็พร้อมที่จะแตกสลายหายไปในทันที.
กงเหล่ยเทียนถึงกับกัดฟันแค่นลมออกจมูก,จงซานหน้าด้านเกินไปแล้ว! สารเลว! เจ้าชั่ว!
นี่ตราประทับศาลเทวะ,คาดไม่ถึงจะถูกทำลาย,นี่เขาจงใจ,เขาหลอกข้าให้ใช้ตราประทับนี้ออกมา.
"ผู้ก่อตั้ง,ทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้ล่ะ?
ไม่ใช่ว่านั่นคือตราประทับศาลเทวะหรอกรึ?
มันควรที่จะแข็งแกร่งทรงพลัง,ทำไมถึงได้แตกด้วยฝีมือตราประทับของจงซานล่ะ?
ทำไมเป็นเช่นนี้?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ขมวดคิ้วไปมา.
กงเชียนที่หรี่ตาเล็กจับจ้องมองที่เกิดขึ้นกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ตราประทับศาลเทวะที่เป็นเช่นนั้น,มันถูกทำลายเพราะลิขิต,ลิขิตที่ผสานเข้าไปในตราประทับฝ่ายตรงขาม,ทำให้มันแข็งแกร่งกว่าเป็นอย่างมาก,จนสามารถทำลายตราประทับศาลเทวะได้,แน่นอนจงซานได้หลอมลิขิตเข้าไปในตราประทับของเขาอย่างคาดไม่ถึง,จงซานนับเป็นอสุรกายพรสวรรค์จริงๆ."
"ลิขิต? ผสานกับลิขิต! ลิขิตสำคัญขนาดนั้นเลยรึ?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ขมวดคิ้วไปมา.
"แน่นอนว่าลิขิตย่อมสำคัญ,เกี่ยวกับของวิเศษทั้งหมดทั้งมวล,ล้วนแล้วแต่ลิขิตของตัวมันเอง,จากการอวยพรของสวรรค์,ลิขิตหมด,ก็ล่วงหล่นลงจากท้องฟ้า,ก็เหมือนกับสิ่งมีชีวิตที่หมดลมหายใจนั่นล่ะ."กงเชียนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"มีลิขิตทั้งหมดรึ?"
"ทุกๆสิ่งมีชีวิต,แม้แต่วิญญาณที่ตายไป,ตราบเท่าที่ยังคงอยู่,ย่อมมีลิขิตเป็นของตัวเอง,นี่คือสิ่งที่สวรรค์ประทาน,เจ้าไม่สามารถค้นพบลิขิตของตัวเองได้,ทว่ามันมีอยู่จริงเหมือนกับชะตาวิถี,ลิขิตนั้นจะทำให้ชีวิตรุ่งโรจน์,ประสบกับเส้นทางที่ราบรื่น,ด้วยการอวยพรจากสวรรค์,เหมือนกับความแข็งแกร่งที่สามารถรับชัยชนะได้,เวลานี้เจ้ายังไม่ค้นพบมันเท่านั้นเอง,อย่างไรก็ตามมีน้อยคนมากที่สามารถค้นพบมันได้,และเมื่อค้นพบวิถีของมันแล้วก็จะสามารถสะสมลิขิตได้,ตราประทับนั่นมีลิขิตผสมอยู่,แน่นอนว่าแม้แต่ตราประทับศาลเทวะก็ไม่สามารถต่อกรได้!"กงเชียนกล่าวตอบ.
ระหว่างที่อธิบายนี้,กงเชียนที่เปลี่ยนเป็นจริงจังมากขึ้นและก็มากขึ้น,กงเชียนพบว่าจงซานนั้นมีความลับมากมายมากขึ้นและก็มากขึ้น,จากการต่อสู้รอบที่ผ่านมา,จงซานกลับเติบโตจนสามารถมีลิขิตเป็นของตัวเอง,ไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อย.
ภายในสนามรบ,"แตกสลายเพียงแค่ปะทะครั้งเดียว,กงเหล่ยเทียนเจ้าทำให้ข้าผิดหวัง!"จงซานที่สายหน้าไปมา,กล่าวเย้ยเขา.
จงซานที่กล่าวหยันต่อไป,เพื่อที่จะกดดันกงเหล่ยเทียน.
"เจ้า!"กงเหล่ยเทียนที่โกรธเกรี้ยวจนอกแทบระเบิดจดจ้องมองจงซานตาเขม็ง.
"เจ้ายังมีอะไรจะแสดงอีกรึ?"จงซานแค่นเสียง.
"ชิ,เจ้ามันแส่หาความตาย!"กงเหล่ยทียนที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.
"ใครแส่หาความตายก็ยังไม่แน่!"
ใบหน้าของกงเหล่ยเทยนที่เปลี่ยนเป็นดำมืด,นี่เป็นความอับอายอีกครั้งแรกที่เขาได้รับ,ภายในใจของเขาที่ร้อนรุ่มรู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมาก,เขาที่เต็มไปด้วยความอหังการมองคนอื่นไม่ต่างจากมดปลวก,กงเหล่ยเทียนเวลานี้รู้สึกโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก,จงซานที่กดดันเขาไปมาจนทำลายตราประทับศาลเทวะของเขาไป.
และแล้ว,กงเหล่ยเทียนก็ไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป.
กงเหล่ยเทียนที่สะบัดมือ,นำธวัชสีดำทมิฬออกมาในทันที,ธวัชสีดำนั้น,เต็มไปด้วยปราณทมิฬที่หนักหน่วงรุนแรง,บนชายธวัชสามเหลี่ยมนั้น,มีเงาสีดำที่ตัดผ่าน.
ใบหน้าของจงซานที่เปลี่ยนไปทันที,ดวงตาที่หดเกร็งจ้องมองสิ่งของที่อยู่ในมือของกงเหล่ยเทียน,ออกมาแล้ว,ในที่สุดก็ใช้ธวัชทมิฬออกมาแล้ว,ก่อนหน้าที่เขากดดันสร้างความอับอายต่างๆนาๆ,ก็เพื่อที่จะให้กงเหล่ยเทียนใช้ออกมา,จงซานที่กำหมัดแน่น.
ธวัชสีดำ? ใช่,นี่คือธวัชทมิฬ,มันคือธวัชทมิฬ!
บางที่เมื่อจงซานเห็นสิ่งของดังกล่าว,ดวงตาของเขาที่เวลานี้ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง,ไร้ซึ่งน้ำตา,แต่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า,กุยเอ๋อ,เจ้าสังหารกุยเอ๋อเพื่อธวัชอันนี้,นางอยู่ข้างในหรือไม่?
ดวงวิญญาณของนางยังอยู่หรือไม่?
chapter 810 Also sees the black streamer
又见黑幡
พบกับธวัชทมิฬอีกครั้ง.
"ไม่สู้,ทำไมข้าจะไม่สู้? ครั้งนี้,ข้าจะให้ทุกคนทั่วหล้า,รับรู้,ข้าจะบดกระดูกของเจ้าไปเซ่นสังเวยวิญญาณกุยเอ๋อบนสวรรค์!"
เสียงของจงซานที่ดังก้องกังวานไปทั่วทุกสารทิศ.
"ฝ่าบาท!"เหล่าข้าราชบริพารที่จ้องมองจงซานด้วยท่าทางไม่ดีนักเกรงว่าจะเสียสมาธิจนได้รับอันตราย.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมา,ก่อนที่เหล่าข้าราชบริพารจะหยุดพูดไม่กล่าวสิ่งใดต่อไป.
"ระวังตัวด้วย!"เป่ยชิงซือกล่าวออกมาในทันที.
จงซานที่พยักหน้าให้เป่ยชิงซือ,พร้อมก้าวออกไป.
อี้เหยี่ยนที่ให้สัญญาณให้เหล่ากองทัพถอนกำลังออกมา,เพราะว่านี่คือเวทีของเซิ่งซ่างสองราชวงศ์แล้ว.
เมืองสุ่ยโม่ว,กงเชียนที่เห็นจงซานก้าวออกมา,ดวงตาที่หรี่เล็กจ้องมอง,"ยังเหลืออีกหนึ่ง!"
"ผู้ก่อตั้ง,ยังมีอะไรอีกหนึ่งอย่างงั้นรึ?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวสอบถามออกมา.
"ยังมีอีกหนึ่งร่างโคลน,ดูเหมือนว่าจงซานจะไม่ได้ใช้พลังออกมาเต็มกำลัง!"กงเชียนที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ผู้ก่อตั้ง,พวกเราจะลงมือตอนใหน?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวสอบถาม.
"ดูไปก่อน,ดูว่ากงเหล่ยเทียนจะต่อกรกับจงซานได้แค่ใหน!"กงเชียนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ!"
เหล่าทหารของราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ยที่ขมวดคิ้วไปมาจดจ้องมองไปยังพื้นที่ไกลออกไป,เหล่าคนที่มีพลังฝึกตนต่ำแน่นอนย่อมไม่สามารถมองเห็นภาพที่เกิดขึ้นได้,แม้ว่าจะหวังให้เซิ่งซ่างได้รับชัยชนะ,ทว่าสวนสรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวที่อยู่ที่นี่,ฝ่าบาทจะได้รับชัยอย่างงั้นรึ?
จงซานที่สามารถรับอำนาจสวรรค์ของต้าเจิ้งมาสนับสนุนได้!
"ท่านแม่ทัพ,ท่านเห็นอะไรบ้าง?
ฝ่าบาทและจงซานต่อสู้กันรึยัง?"
"ยังเลย!"
"แม่ทัพ,ตอนนี้สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง?"
เหล่าทหารของราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ยต่างก็รอคอยด้วยจิตใจรุ่มร้อน.
การต่อสู้ของราชาและราชา,ต้องบอกเลยว่าจะกลายเป็นการต่อสู้ที่หนักหน่วงรุนแรง,ในเวลานี้เหล่าทหารที่สำคัญต่างก็จดจ้องมองไม่วางตา,ทุกคนที่ระงับความกังวลเอาไว้,รอคอยผลที่จะออกมาอย่างใจเย็น.
เหล่าทหารของราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ยที่เต็มไปด้วยความร้อนใจ,ส่วนเหล่าทหารของราชวงศ์ต้าเจิ้งนั้นรู้สึกผ่อนคลายกว่า,เพราะพวกเขาเชื่อในตัวจงซาน,เทิดทูนจงซาน,เป็นเซิ่งซ่างที่ไร้เทียมทาน,ไม่มีใครขวางฝ่าบาทได้.
"ในหุบเขาทางทิศเหนือแห่งหนึ่ง,เทียนเฉินจื่อที่สูดหายใจลึก,"จงซานออกมาจากสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวแล้ว,ทว่ายังลงมือตอนนี้ไม่ได้,ต้องรอก่อน,รอให้จงซานอยู่ในภาระติดพันธ์,จนเขายุ่งมือเข้ามาไม่ได้ซะก่อน!"
เทียนเฉินจื่อที่สูดหายใจลึกจดจ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อ.
จงซานที่บินออกมายังตรงกลางสนามรบ,ลอยบนฟ้าจดจ้องมองไปยังกงเหล่ยเทียน.
ในเวลานี้,กงเหล่ยเทียนที่กุมดาบยักษ์สีทอง,จ้องมองไปยังจงซานด้วยความเย็นชา.
"น่าสนใจ?
หลายสิบปีก่อนข้าได้ทำลายดาบของเจ้าแหลกเป็นเสี่ยงๆ,ตอนนี้ได้หลอมมันกับคืนมาอีกครั้ง,ต้องการแสวงหาความอับอายอีกครั้งอย่างงี้นรึ?"จงซานที่แค่นเสียงกล่าวออกมา.
ได้ยินคำพูดของจงซาน,ใบหน้าของกงเหล่ยเทียนที่เปลี่ยนเป็นหมองคล้ำ,เป็นความจริง,ก่อนหน้านี้,ดาบยักษ์ของเขาที่แตกหักเสียหาย,แม้นว่าจะหลอมกลับมาได้,แต่ก็ไม่ได้แข็งแกร่งมากกว่าเดิมแต่อย่างใด,ทว่า............
ขณะที่กงเหล่ยเทียนกำลังจะกล่าวอะไรออกมา,จงซานที่สะบัดมือ,นำตราหยกครรลองสวรรค์ออกมา.
"ตราราชวงศ์สวรรค์ของข้า,ของเจ้าล่ะ?
หรือกลัวว่าข้าจะทำให้มันล่วงหล่นลงไปเหมือนกับก่อนหน้านี้?"จงซานที่หัวเราะเหยียดหยัน.
"จริงรึ? ก็ลองดู!"ทำไมไม่รู้กงเหล่ยเทียนเวลานี้,เผยยิ้มอย่างชั่วร้ายออกมา.
กงเหล่ยเทียนที่สะบัดมือนำตราหยกออกมา,ในเวลานี้ดูเหมือนว่ามันจะแตกต่างไปจากอดีตเป็นอย่างมาก,มีประกายแสงเจ็ดสีแผ่ออกมา,ไม่ได้พุ่งกระจาย,หากแต่สัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่หนักหน่วงเป็นอย่างมาก.
นี่ไม่ใช่ตราหยกราชวงศ์แบบเดิมหรอกรึ?
ป้อมปราการเมืองสุ่ยโม่ว.
"ผู้ก่อตั้ง,กงเหล่ยเทียนไม่ใช่ว่านั่นคือตราประทับที่ท่านได้มอบให้กับเขาหรอกรึ?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ใช่,นั่นคือตราหยกศาลเทวะ,หลังจากที่ศาลเทวะถูกทำลายลง,ข้าไม่ต้องการให้มันระเห็ดระเหินไปทั่วกลับข้า,ข้าจึงได้มอบมันให้หลอมรวมกับตราประทับราชวงศ์สวรรค์,ถึงแม้นว่ากงเหล่ยเทียนจะเพิ่งหลอมประสานมันไม่นาน,ทว่าก็ยังเหนือล้ำเกินกว่าที่ตราประทับราชวงศ์สวรรค์จะเทียบได้,ตราประทับของจงซานจะต้องพังทลายไปอย่างแน่นอน!"กงเชียนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ขยาย!"
สิ้นเสียงของกงเหล่ยเทียน,ตราประทับเจ็ดสีก็ลอยออกจากมือขยายขนาดออกมาใหญ่โตจนมีขนาดหนึ่งหมื่นลี้ในทันที,พลังอำนาจของสวรรค์,ที่ปิดท้องฟ้า,เป็นตราประทับที่น่าเกรงขามเป็นอย่างมาก,ปลดปล่อยกลิ่นอายที่สูงศักดิ์ออกมา.
"วูซซซ!"
สายตาของทุกคนที่จับจ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน,เผยท่าทางหวาดหวั่น,ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยว่าตราประทับราชวงศ์สวรรค์จะขยายออกมาได้ถึงหนึ่งหมื่นลี้,มันมีขนาดใหญ่อย่างไม่เคยมีในประวัติศาสตร์,นี่คือตราประทับราชวงศ์สวรรค์อย่างงั้นรึ?
ขนาดหมื่นลี้อย่างงั้นรึ? มันมีขนาดหนึ่งหมื่นลี้เลยรึ?
สายตาของทุกคนที่งงงวย,แม้แต่เหล่าทหารระดับต่ำเวลานี้,ยังมีสามารถมองเห็นตราประทับที่อยู่ไกลออกไปได้.
ดวงตาของจงซานที่เปลี่ยนเป็นเย็นชา,ก่อนที่จะส่งตราหยกครรลองสวรรค์ลอยขึ้นไปบนฟ้า.
"ขยาย!"
เสียงของจงซานที่ดังสนั่น,ตราหยกครรลองสวรรค์ที่ขยายออกมาอย่างน่าหวาดกลัว,จนสายตาของทุกคนหวาดผวาออกมา,ตราหยกที่ปิดท้องฟ้าเช่นกัน.
ขนาดหมื่นลี้,มีขนาดหมื่นลี้อย่างงั้นรึ?
เห็นขนาดของตราประทับของจงซานแล้ว,ใบหน้าของกงเหล่ยเทียนที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,ที่ไกลออกไปกงเชียนเองก็ดวงตาหรี่เล็กลง.
"ขยายอีก!"
ตราหยกครรลองสวรรค์ที่ขยายออกมาอีกรอง,น่าจะมีขนาด
12,000
ลี้,ทุกคนที่มองดูอยู่เวลานี้กำลังกลืนน้ำลายคำโต,เรื่องนี้,ข้าตาลายอยู่หรือไม่?
"ไป!"จงซานที่ส่งเสียงดัง,ส่งตราหยกครรลองสวรรค์พุ่งตรงไปด้านหน้าอย่างรุนแรง.
"ไป!"ขณะที่กงเหล่ยเทียนชะงักเพราะประหลาดใจ,ก่อนที่จะเร่งรีบตะโกนออกมาเช่นกัน.
ไม่มีวิชาใดๆ,นี่คือการต่อสู้อำนาจสวรรค์ของสองราชวงศ์,ที่ถูกส่งออกไปปะทะกัน.
"ตูมมมมมมมมมมมมม!"
เกิดการชนเสียงดังสนั่น,พลังอำนาจของตราประทับนั้นทรงพลังเป็นอย่างมา,เสียงดังสนั่นหวั่นไหว,แรงกดดันที่น่าเกรงขาม,เกิดคลื่นกระแทกแผ่นกระจายออกมารอบๆ,ทำให้หัวใจของทุกคนสั่นไหวไปมาในทันที.
ไม่ใช่แค่มิติอากาศที่ฉีกขาด,ท้องฟ้าผืนปฐพีที่สั่นไหวหนักหน่วงรุนแรงไปด้วยเช่นกัน.
ตราหยกของราชวงศ์ทั้งสอง,สร้างหลุมดำใหญ่ยักษ์ขึ้น,ปกคลุมพื้นที่รอบๆไปจนทั่ว.
มิติอากาศที่แตกลามออกมา,ทำให้เหล่าทหารเริ่มถอยออกไปอีก,เหล่ายอดฝีมือตอนนี้,ต่างจับจ้องมองไปยังหลุมดำไม่วางตา.
สิบลมหายใจ,หลุมดำยังไม่ฟื้นฟูกลับมา,ทว่าตราประทับทั้งสองที่ลอยออกมาคนละฝั่ง..
ใบหน้าของกงเหล่ยเทียนที่เปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์,ส่วนจงซานนั้นเผยยิ้มอย่างชั่วร้ายออกมา,ก่อนที่จะสะบัดมือหนึ่งครั้ง,ตราประทับครรลองสวรรค์ก็ลดขนาดลงก่อนที่จะกลับมาอยู่ในมือจงซาน,ขณะที่จงซานเก็บมันไปในทันที.
จงซานพ่ายแพ้อย่างงั้นรึ?
แววตาของทุกคนที่รู้สึกหวาดผวา.
ทว่าอยู่บนอากาศยังคงมีตราประทับอยู่,เป็นตราประทับของกงเหล่ยเทียน,ส่วนหลุมดำก็ค่อยๆฟื้นฟูสลายหายไปช้าๆ,จนสามารถมองเห็นตราประทับขนาดใหญ่ได้.
ทว่าในเวลาเดียวกัน,เมื่อหลุมดำสลายหายไปหมด,ทุกคนที่อ้าปากค้างไปในทันที,เพราะว่าตราประทับเจ็ดสีนั้นปรากฏรอยแตกออกมามากมาย.
"แค๊ก...........!"
รอยแตกที่ขยายมากขึ้นและก็มากขึ้น,และแสงแตกแยกเองก็ด้วย,จากนั้นก็กลายเป็นรอยใยแมงมุมกระจายไปทั่วตราประทับ.
แตก? แตกออกไปทั้งหมดเลยรึ?
แสงเจ็ดสีของตราประทับกำลังสลายหายไปรึ?
กงเหล่ยเทียนที่เร่งรีบสะบัดมืออกไป,ตราประทับเจ็บสีที่ย่อขนาดลอยกลับมายังมือของเขา,ทว่าในเวลาเดียวกันนั้น,ตราประทับเจ็ดสีไม่สามารถทนได้อีกต่อไปและ,ตราบเท่ามีการชนเพียงเล็กน้อย,ตราประทับดังกล่าวก็พร้อมที่จะแตกสลายหายไปในทันที.
กงเหล่ยเทียนถึงกับกัดฟันแค่นลมออกจมูก,จงซานหน้าด้านเกินไปแล้ว! สารเลว! เจ้าชั่ว!
นี่ตราประทับศาลเทวะ,คาดไม่ถึงจะถูกทำลาย,นี่เขาจงใจ,เขาหลอกข้าให้ใช้ตราประทับนี้ออกมา.
"ผู้ก่อตั้ง,ทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้ล่ะ?
ไม่ใช่ว่านั่นคือตราประทับศาลเทวะหรอกรึ?
มันควรที่จะแข็งแกร่งทรงพลัง,ทำไมถึงได้แตกด้วยฝีมือตราประทับของจงซานล่ะ?
ทำไมเป็นเช่นนี้?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ขมวดคิ้วไปมา.
กงเชียนที่หรี่ตาเล็กจับจ้องมองที่เกิดขึ้นกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ตราประทับศาลเทวะที่เป็นเช่นนั้น,มันถูกทำลายเพราะลิขิต,ลิขิตที่ผสานเข้าไปในตราประทับฝ่ายตรงขาม,ทำให้มันแข็งแกร่งกว่าเป็นอย่างมาก,จนสามารถทำลายตราประทับศาลเทวะได้,แน่นอนจงซานได้หลอมลิขิตเข้าไปในตราประทับของเขาอย่างคาดไม่ถึง,จงซานนับเป็นอสุรกายพรสวรรค์จริงๆ."
"ลิขิต? ผสานกับลิขิต! ลิขิตสำคัญขนาดนั้นเลยรึ?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ขมวดคิ้วไปมา.
"แน่นอนว่าลิขิตย่อมสำคัญ,เกี่ยวกับของวิเศษทั้งหมดทั้งมวล,ล้วนแล้วแต่ลิขิตของตัวมันเอง,จากการอวยพรของสวรรค์,ลิขิตหมด,ก็ล่วงหล่นลงจากท้องฟ้า,ก็เหมือนกับสิ่งมีชีวิตที่หมดลมหายใจนั่นล่ะ."กงเชียนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"มีลิขิตทั้งหมดรึ?"
"ทุกๆสิ่งมีชีวิต,แม้แต่วิญญาณที่ตายไป,ตราบเท่าที่ยังคงอยู่,ย่อมมีลิขิตเป็นของตัวเอง,นี่คือสิ่งที่สวรรค์ประทาน,เจ้าไม่สามารถค้นพบลิขิตของตัวเองได้,ทว่ามันมีอยู่จริงเหมือนกับชะตาวิถี,ลิขิตนั้นจะทำให้ชีวิตรุ่งโรจน์,ประสบกับเส้นทางที่ราบรื่น,ด้วยการอวยพรจากสวรรค์,เหมือนกับความแข็งแกร่งที่สามารถรับชัยชนะได้,เวลานี้เจ้ายังไม่ค้นพบมันเท่านั้นเอง,อย่างไรก็ตามมีน้อยคนมากที่สามารถค้นพบมันได้,และเมื่อค้นพบวิถีของมันแล้วก็จะสามารถสะสมลิขิตได้,ตราประทับนั่นมีลิขิตผสมอยู่,แน่นอนว่าแม้แต่ตราประทับศาลเทวะก็ไม่สามารถต่อกรได้!"กงเชียนกล่าวตอบ.
ระหว่างที่อธิบายนี้,กงเชียนที่เปลี่ยนเป็นจริงจังมากขึ้นและก็มากขึ้น,กงเชียนพบว่าจงซานนั้นมีความลับมากมายมากขึ้นและก็มากขึ้น,จากการต่อสู้รอบที่ผ่านมา,จงซานกลับเติบโตจนสามารถมีลิขิตเป็นของตัวเอง,ไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อย.
ภายในสนามรบ,"แตกสลายเพียงแค่ปะทะครั้งเดียว,กงเหล่ยเทียนเจ้าทำให้ข้าผิดหวัง!"จงซานที่สายหน้าไปมา,กล่าวเย้ยเขา.
จงซานที่กล่าวหยันต่อไป,เพื่อที่จะกดดันกงเหล่ยเทียน.
"เจ้า!"กงเหล่ยเทียนที่โกรธเกรี้ยวจนอกแทบระเบิดจดจ้องมองจงซานตาเขม็ง.
"เจ้ายังมีอะไรจะแสดงอีกรึ?"จงซานแค่นเสียง.
"ชิ,เจ้ามันแส่หาความตาย!"กงเหล่ยทียนที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.
"ใครแส่หาความตายก็ยังไม่แน่!"
ใบหน้าของกงเหล่ยเทยนที่เปลี่ยนเป็นดำมืด,นี่เป็นความอับอายอีกครั้งแรกที่เขาได้รับ,ภายในใจของเขาที่ร้อนรุ่มรู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมาก,เขาที่เต็มไปด้วยความอหังการมองคนอื่นไม่ต่างจากมดปลวก,กงเหล่ยเทียนเวลานี้รู้สึกโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก,จงซานที่กดดันเขาไปมาจนทำลายตราประทับศาลเทวะของเขาไป.
และแล้ว,กงเหล่ยเทียนก็ไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป.
กงเหล่ยเทียนที่สะบัดมือ,นำธวัชสีดำทมิฬออกมาในทันที,ธวัชสีดำนั้น,เต็มไปด้วยปราณทมิฬที่หนักหน่วงรุนแรง,บนชายธวัชสามเหลี่ยมนั้น,มีเงาสีดำที่ตัดผ่าน.
ใบหน้าของจงซานที่เปลี่ยนไปทันที,ดวงตาที่หดเกร็งจ้องมองสิ่งของที่อยู่ในมือของกงเหล่ยเทียน,ออกมาแล้ว,ในที่สุดก็ใช้ธวัชทมิฬออกมาแล้ว,ก่อนหน้าที่เขากดดันสร้างความอับอายต่างๆนาๆ,ก็เพื่อที่จะให้กงเหล่ยเทียนใช้ออกมา,จงซานที่กำหมัดแน่น.
ธวัชสีดำ? ใช่,นี่คือธวัชทมิฬ,มันคือธวัชทมิฬ!
บางที่เมื่อจงซานเห็นสิ่งของดังกล่าว,ดวงตาของเขาที่เวลานี้ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง,ไร้ซึ่งน้ำตา,แต่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า,กุยเอ๋อ,เจ้าสังหารกุยเอ๋อเพื่อธวัชอันนี้,นางอยู่ข้างในหรือไม่?
ดวงวิญญาณของนางยังอยู่หรือไม่?
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น