Immortality Chapter 809 War!
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 809 สงคราม!
Chapter 809 War!
ระฆังแห่งความโกลาหล?
"ไป,ไปดูก่อน,พวกเจ้ารอสัญญาณจากอี้เหยี่ยน."สุ่ยจิงกล่าว.
คนกลุ่มหนึ่งที่พยักหน้ารับ.
"เก็บกลิ่นอาย,ใช้วิชาลับสวรรค์ลี้ลับออกมา."
สุ่ยจิงที่กล่าวเสร็จก็เหินออกไปพร้อมกับเซียนเซิงซือ,อาวุโสเทียนและเจี้ยนหง.
ทั้งสี่คนก็มุ่งตรงไปยังแดนเทพอมตะที่อยู่ไม่ไกล,ก่อนที่จะไปหยุดที่หุบเขาแห่งหนึ่ง,เฝ้ามองเรื่องที่เกิดขึ้นที่ประตูทางเข้าแดนเทพอมตะ.
"เคล้ง!!!"
เสียงระฆังที่น่าเกรงขาม,มิติอากาศรอบๆที่ไม่สามารถทนได้แม้แต่น้อย,ภูเขาที่อยู่รอบๆแดนเทพอมตะต่างก็พังทลายล่มสลายลงมา,เหล่าศิษย์ทั่วไปที่บาดเจ็บล้มตายไปหลายคน.
ท้องฟ้า,หลายพันลี้ไม่มีเมฆเลยแม้แต่น้อย.
ที่ทางเข้าแดนเทพอมตะ,ชายในชุดสีเหลือง,กำลังลอยเด่นอยู่บนฟ้า,ผมยาวที่โบกสะบัดไปตามสายลม,แววตาตื่นเต้นดีใจ,บนศีรษะของเขานั้นมีระฆังขนาดร้อยจั้งลอยอยู่,พร้อมกับระฆังที่มีสีเหลืองและสีดำ,พร้อมกับมีอักษรรูนมากมายลอยอยู่รอบๆ.
"ระฆังแห่งความโกลาหล!"ดวงตาของสุ่ยจิงที่หรี่เล็กจดจ้องมองออกไป.
"เหรินชุน?
เขาคือเหรินชุน?"อาวุโสเทียนที่เผยท่าทางประหลาดใจเป็นอย่างมาก.
"เจ้ามั่นใจอย่างงั้นรึ?"สุ่ยจิงที่จับจ้องมองอาวุโสเทียนด้วยความประหลาดใจ.
"ไม่ผิดแน่,วิถีสวรรค์,วิถีปฐพี,วิถีมนุษย์,วิถีเทวะ,วิถีภูติ,เขาที่เป็นวิถีมนุษย์,ข้าเคยเห็นมาก่อน,และไม่มีใครเข้าใจเขาแม้แต่น้อย,เขาที่มีความสามารถที่สั่นคลอนสวรรค์,แต่กลับทำตัวไร้ชื่อเสียง,ในวิถีทั้งห้าเขาคือคนที่ไม่มีใครอยากสู้ด้วย,คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเขา?"อาวุโสเทียนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"นี่เขาไม่ได้ต่อสู้อยู่ที่หลุมสองภพกับต้าเจิ้งหรอกรึ?
เขาเดินทางมาถึงแดนเทพอมตะตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?"เซียนเซิงซือที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ดูเหมือนว่าสถานการณ์ต่อไปจะลำบากซะแล้ว!"เจี้ยนหงที่กล่าวออกมาอย่างมั่นใจ.
"เรื่องนี้มันซับซ้อนเกิดกว่าที่พวกเราจะเข้าใจ!"เซียนเซิงสุ่ยจิงที่ขมวดคิ้วไปมาสูดหายใจลึก.
พวกเขาเวลานี้กำลังพูดคุยปรึกษากันอยู่.
ทันใดนั้นที่ปากทางเข้าของแดนเทพอมตะ,ก็ปรากฏคนที่มีชุดสีทองปรากฏออกมาได้ในทันที.
เย่ชิงเฉิงที่ถือกระบี่เซียนเซียนมาด้วย,และกลุ่มยอดฝีมือของแดนเทพอมตะ.
เพียงแค่คนๆเดียวเดินทางมาหาเรื่องแดนเทพอมตะ?ใครกัน?ถึงได้ใจกล้าขนาดนั้นกัน.
เย่ชิงเฉิงที่ดูท่าทางจริงจังเป็นอย่างมาก,เสียงของระฆังแห่งความโกลาหลนั้นดังก้องไปทั่วแดนเทพอมตะ,เสียงระฆังที่ดังลั่นนี้,เย่ชิงเฉิงคาดเดาได้ว่า
เขาบุกมาทำไม?
ก่อนหน้านี้ขณะที่เขาลำเลียงโลงศพกลับมา,ได้ปรากฏชายในชุดสีดำที่มาปล้นโลงศพยักษ์,ในเวลานี้เขาที่หลบหนีไปเพราะพ่ายแพ้ต่อพลังของมีดบินสังหารเซียน.
ตอนนี้เขามาใหม่อย่างงั้นรึ?
เป็นไปได้ว่าเขากำลังรอโอกาสอยู่อย่างงั้นรึ?
รอคอยให้ผู้ก่อตั้งและท่านประมุขเดินทางออกนอกแดนเทพอมตะ?
เย่ชิงเฉิงที่ไม่ประมาทแม้แต่น้อย,เขาที่ลอบเคลื่อนย้ายกรรมวาสนามาปกคลุมร่างกาย,เพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งช้าๆ.
"เหรินชุน?
เป็นเจ้าเองรึ?"เย่ชิงเฉิงทีกล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
ระฆังแห่งความโกลาหล? เหริ่นชุน?
คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเขา?
เย่ชิงเฉินที่เคยเห็นเหริ่นชุนมาก่อน,แน่นอนว่าเพราะเขาเป็นผู้ฝึกตนฮวงจุ้ยของราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย,เป็นธรรมดา,เพราะเขาที่มีลับลมคมใน,ดังนั้นจึงไม่เป็นที่ไว้ใจต่อเต๋าจวินเซิ่งหย๋ามานานแล้ว,ทว่าเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ไม่มีหลักฐานใดๆ
ได้แต่ระมัดระวังเขาเอาไว้,ทว่าคาดไม่ถึงเลยว่า,ลางสังหรของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าจะเป็นจริง,เหริ่นชุนผู้นี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ.
เขาทรงพลังขนาดใหน?
และยังมีระฆังแห่งความวุ่นวายด้วยรึ?
"เย่ชิงเฉิง?
นี่เจ้าไม่ได้เดินทางไปยังหลุมสองภพอย่างงั้นรึ? ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะอยู่เฝ้าที่นี่."เหรินชุนที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ไม่ใช่,เขาไม่ใช่เหรินชุน!"ฮามะไลที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
กับคำพูดของฮามะไล,ทำให้คนอื่นๆงงงวย,เย่ชิงเฉิงที่ตกใจเล็กน้อย,ที่ไกลออกไปนั้นอาวุโสเทียนและคนอื่นๆเองก็ตื่นตกใจด้วยเช่นกัน,เหรินชุนที่มีระฆังแห่งความวุ่นวายลอยอยู่บนศีรษะเองก็ขมวดคิ้วไปมา.
"ข้าไม่ใช่เหรินชุนอย่างงั้นรึ?"เหรินชุนที่แค่นเสียงเย็นชา.
"เจ้าไม่ใช่เหรินชุน,หลายพันปีก่อนข้าเคยเห็นเหริ่นชุน,เขาไม่ผิดปรกติเช่นนี้,และก็ไม่มีระฆังด้วย,แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่น่าทึ่ง,แต่ก็พ่ายแต่ต่อข้า,ข้าได้ทำร้ายเขาจนตกตายไปและเขาก็ไม่แม้แต่นำระฆังออกมา,ทว่าเจ้ากลับมีระฆังแห่งความวุ่นวาย,เจ้าไม่ใช่เหรินชุน,เจ้าเป็นใคร?"ฮามะไลกล่าวออกมาเสียงดัง.
"เจ้าไม่ใช่เหรินชุ่น? เจ้าเป็นใครกัน!"เย่ชิงเฉิงกล่าวออกมาด้วยเสียงเคร่งขรึม.
"เรื่องก่อนหน้านี้ห้าพันปี,ฮามะไลคาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะจำได้,ไม่ใช่ว่าเจ้าต้องการเก็บเรื่องนี้เป็นความลับไม่ใช่รึ?"เหรินชุนที่ดวงตาหรี่เล็กลง.
"เจ้าไม่ใช่เหรินชุนจริงๆ,ไม่ได้การ,ก่อนหน้านี้ห้าพันปี,เหรินชุนได้เข้าร่วมราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย,กล่าวอีกอย่างหนึ่งเหรินชุนได้ตายแล้ว,เจ้าลอบเข้ามาแทนที่เขา?
เจ้าทำเช่นนี้ก่อนหน้าห้าพันปี,เพื่อที่จะมาหาสิ่งของบางอย่างในแดนเทพอมตะอย่างงั้นรึ?"ใบหน้าของเย่ชิงเฉิงที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
"ศพปราชญ์เทพ,เจ้าคิดว่าจะสามารถปกป้องได้อย่างงั้นรึ?"เหรินชุดที่แค่นเสียงเย็นชา.
ใบหน้าของเย่ชิงเฉิงที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นกลัว,"เจ้ารู้ได้อย่างไร?
เจ้าเดินทางมาจากโลกใบใหญ่อย่างงั้นรึ? เจ้าจุติกลับมาในโลกนี้?
เจ้าเป็นใคร?"
"บอกเจ้าไปเจ้าก็ไม่รู้จัก,ทว่าชีวิตของเหรินชุนนี้ข้ารู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก,พวกเจ้าจะเรียกข้าว่าเหริ่นชุนต่อก็ได้!"เหรินชุนที่หัวเราะออกมาเสียงดัง.
"เคร้ง!!!"
ระฆังแห่งความโกลาหลที่เสียงดังสนั่น,การต่อสู้ที่หนักหน่วงก็เริ่มขึ้นในทันที.
อุโมงค์สองภพ.
ก่อนเจ็ดวันเต็มจะมาถึง,หนี่ปู่ซาก็สามารถใช้ค่ายกลตะวันผลาญสวรรค์ทำลายค่ายกลทะเลโลหิตอสุราไปได้ในที่สุด.
ค่ายกลทะเลโลหิตอสุรานั้น,หลังจากที่เหรินชุนตายไปมันก็เปลี่ยนเป็นร้ายกาจยิ่งกว่าเดิม,ต้องใช้เวลาเกือบเจ็ดวัน,ถึงจะสามารถทำลายอสุราที่อยู่ภายในไป,ในเวลานี้ดวงตะวันขนาดใหญ่ก็สามารถผลาญค่ายกลดังกล่าวไปได้.
"ตูมมมมมมมม!"
เขตแดนโลหิตที่ระเบิดพังทลายลงไปในทันที.
เดิมที่สถานที่ดังกล่าวคือค่ายของทัพราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย,ทัพของต้าสุ่ยสามสิบล้านคนตกตายไปทั้งหมด.
ส่วนราชวงศ์สวรรค์ต้าเจิ้ง,หลังจากที่ค่ายกลตะวันผลาญสวรรค์ทำลายค่ายกลอีกฝ่ายได้,ค่ายกลสี่ลักษณ์ก็ถูกนำมาใช้อีกครั้งในทันที.
ทัพของต้าเจิ้งในเวลานี้,จิตวิญญาณที่ลุกโชน,เต็มไปด้วยขวัญกำลังใจที่ทะยานเสียดฟ้า.
"เฮ้!!!!!!"
"เฮ้!!!!!!"
"เฮ้!!!!!!"
เสียงคำรามของทหารหนักหน่วงรุนแรง,เสียงที่เต็มไปด้วยขวัญกำลังใจอันเต็มเปี่ยมกำลังโถมกระหน่ำไปยังเมืองสุ่ยโม่ว,แม้นว่าเหล่าทหารที่มีพลังฝึกตนต่ำไม่สามารถมองเห็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นที่หลุมสองภพได้,ทว่าเมื่อธารโลหิตสลายหายไป,กับเสียงเฮลั่นของศัตรูที่รุนแรงเช่นนี้ก็สามารถทำให้พวกเขาเข้าใจเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้ในทันที.
กับขวัญกำลังใจของฝ่ายตรงข้ามที่มากมายเช่นนี้,ทำให้ขวัญกำลังใจของทหารในเมืองสุ่ยโม่วเวลานี้เต็มไปด้วยความห่อเหี่ยวหวาดหวั่นขึ้นมาในทันที.
"พ่ายแพ้?
ค่ายกลทะเลโลหิตของเหริ่นชุนพ่ายแพ้?"
"แม่ทัพหวังเฉินทรยศและหนีไปแล้ว!"
"ต่อหน้าค่ายกลสี่ลักษณ์ที่ยากจะต้านทาน,ตอนนี้มีดวงตะวันที่ใหญ่โตอีก,จะเอาอะไรไปต้าน!"
"ราชวงศ์สวรรค์ต้าเจิ้งทรงพลังเกินไปแล้ว,จงซานเองก็ด้วย,ก่อนหน้านี้ขณะที่เขามีพลังฝึกตนต่ำ
ก็สามารถสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งทวีปศักดิ์สิทธิ์,ในเวลานี้พลังฝึกตนของเขาที่สูงล้ำ,เขาจะมีพลังมากมายขนาดใหนกัน?"
"ก่อนหน้านี้ข้าได้ยินมาว่าเต๋าจวินเซิ่งหย๋านำยอดฝีมือมากมายเข้าล้อมสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ท้ายที่สุกก็กลับมาโดยไม่มีอะไร!"
"ข้าได้ยินมาว่าเขตแดนของราชวงศ์สวรรค์ต้าเจิ้งนั้นอาจจะมากกว่าราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ยด้วย!"
"เจ้ายังไม่รู้,หลังจากที่หลุมสองภพปรากฏขึ้นก็มีข่าวเล็ดลอยออกมาว่านี่คือหลุมที่ใช้ไปยังภพหยิน,ภายในภพหยินนั้น,ราชวงศ์สวรรค์ต้าเจิ้งได้รวมแผ่นดินไปหมดแล้ว,เขตแดนต้าเจิ้งเจ้าลองคิดดูว่ามากมายขนาดใหน."
"เช่นนั้นพวกเราจะทำอย่างไรดี?
สงครามครั้งนี้พวกเราจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!"
"ข้ายังไม่อยากตาย!"
กองทัพของราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ยที่กลายเป็นวุ่นวายโกลาหลในทันที,กับทัพหน้าที่พังลายลง,ยิ่งทำให้หัวใจของพวกเขาบีบรัด,เหล่าทหารที่มีอยู่ในเวลานี้เริ่มตัวสั่นงันงก,ไม่สามารถที่จะสงบใจได้อีกต่อไปแล้ว.
บนป้อมปราการเมืองสุ่ยโม่ว.
"เหล่าข้าราชบริพารของเจ้าเริ่มหวาดกลัวแล้ว,ทำให้ทหารของเจ้าเองก็หวาดผวาไปเช่นกัน,ตอนนี้เจ้าไม่คิดจะทำอะไรเลยรึ?"กงเชียนที่เผยยิ้มบางๆออกมา.
".....!"ใบหน้าของกงเหล่ยเทียนที่เปลี่ยนเป็นมืดคลึ้ม.
"หนทางที่ดีที่สุดตอนนี้เจ้าจะต้องเรียกขวัญกำลังใจของทหารกลับมาโดยเร็ว,โดยการดวลระหว่างราชาและราชา,หากว่าเจ้าชนะจงซานได้ล่ะนะ!"กงเชียนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"จงซาน?"ดวงตาของกงเหล่ยเทียนที่หรี่เล็กจดจ้องมองไปยังประตูสวรรค์ทิศใต้ของสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวซึ่งมีจงซานประจำอยู่.
"ข้าสัมผัสได้ว่าเจ้ายังมีของวิเศษล้ำค่าที่สุดอยู่,เป็นเศษส่วนที่เหลือจากปราชญ์เทพหยวนซือ,เจ้าคิดที่จะเก็บเอาไว้ไม่นำมันมาใช้หน่อยรึ?"กงเชียนที่เผยยิ้มอย่างชั่วร้าย.
ดวงตาของกงเหล่ยเทียนที่หดเกร็ง,เผยท่าทางหวาดหวั่นจดจ้องมองไปยังกงเชียน,"ท่านรู้ได้อย่างไร?"
"แม้ว่าข้าจะไม่สนใจกงชิว,ทว่าก็คงไม่ปล่อยให้เจ้าต้องพบกับความย่ำแย่หรอก,อีกอย่างเจ้ามีของวิเศษที่เศษส่วนของอุปกรณ์ปราชญ์เทพ,ซึ่งเป็นของวิเศษที่ล้ำค่าที่สุด,ให้ข้าได้เห็นธวัชทมิฬของเจ้าสักหน่อย,ไป!"กงเชียนที่ส่ายหน้าไปมาขณะพูด.
"ครับ,อาวุโส!"กงเหล่ยเทียนพยักหน้า,ก่อนที่จะบินออกไป.
เห็นกงเหล่ยเทียนที่บินออกไปไกล,ดวงตาของกงเชียนที่หรี่เล็กลง,เห็นได้ชัดเจนว่าภายในใจของเขาไม่ได้คิดเหมือนกับที่พูดออกมา.
กงเหล่ยเทียนที่บินออกไปยังศูนย์กลางสมรภูมิ.
"ดูนั่น,ฝ่าบาท!"
"ฝ่าบาทลงมือแล้วอย่างงั้นรึ?"
"บางที่จงซานอาจจะไม่ใช่คู่มือของฝ่าบาทก็ได้!"
เหล่าทหารของต้าสุ่ยทันใดนั้นก็ปรากฏความหวังขึ้นมาทันที,จดจ้องมองไปยังกงเหล่ยเทียนที่บินออกไปไกล.
ที่ป้อมปราการประตูสวรรค์ทิศใต้,จงซานจับจ้องมองร่างๆหนึ่งที่บินมาแต่ไกล.
กงเหล่ยเทียน? จงซานที่หรี่ตาจ้องมอง.
อี้เหยี่ยนที่สะบัดธงคำสั่ง,ให้ทัพของต้าเจิ้งหยุดลงในทันที.
"จงซาน!!"
กงเหล่ยเทียนที่ตะโกนออกไปเสียงดัง,เหล่าทหารทั้งหมดที่จับจ้องรอคอย.
"เจ้าต้องการต่อสู้กับข้าอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มในทันที.
"เจ้ากล้ารึ?"
"ครั้งแรกที่พบกันข้าด้อยกว่าเจ้า! ครั้งที่สองข้าก็ยังด้วยกว่าเจ้า!
ครั้งที่สาม,ข้าไม่ได้หวาดกลัวเจ้าแม้แต่น้อย!ครั้งที่สี่,เจ้าทำอะไรข้าไม่ได้!
ครั้งที่ห้าเจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า,ครั้งที่หกเป็นเจ้าที่ต้องการท้าข้าต่อสู้,ข้าชื่นชมความกล้าเจ้าจริงๆ!"จงซานที่หัวเราะอย่างไม่ใส่ใจนัก.
ในอดีตจงซานที่ผิดพลาดมากมาย,หากแต่เขายังคงมั่นใจที่จะเดินต่อไปด้านหน้า,ความล้มเหลวในอดีตเป็นบันไดที่จะก้าวไปสู่ความสำเร็จ,ความล้มเหลวไม่ใช่เรื่องน่าอาย,แต่มันคือเหรียญรางวัล,เหรียญรางวัลแห่งความสำเร็จต่างหาก.
ทุกคนที่จับจ้องมองจงซานด้วยความเคารพ,เส้นทางที่ฝ่าบาทก้าวผ่าน,จะกลายเป็นตำนาน.
ในเวลานี้,ไม่มีใครให้ราคากงเหล่ยเทียนนัก,การที่กงเหล่ยเทียนมาท้าสู้ที่นี่,ที่นี่คือเมืองหลวงของราชวงศ์สวรรค์ต้าเจิ้ง,ฝ่าบาทที่สามารถยืมอำนาจของสวรรค์ต้าเจิ้งได้,เจ้าจะสู่อย่างไร,การต่อสู้ครั้งที่ห้าก่อนหน้านี้,เจ้ายังทำอะไรฝ่าบาทไม่ได้,การต่อสู้ครั้งที่หกนี้,ไม่ต่างจากแส่หาความตาย.
"ข้าขอถามเจ้า,เจ้าจะสู้หรือไม่สู้?"กงเหล่ยเทียนที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
จงซานที่จ้องมองกงเหล่ยเทียน,แววตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.
"ไม่สู้,ทำไมข้าจะไม่สู้?
ครั้งนี้,ข้าจะให้ทุกคนทั่วหล้า,รับรู้,ข้าจะบดกระดูกของเจ้าไปเซ่นสังเวยวิญญาณกุยเอ๋อบนสวรรค์!"
Chapter 809 War!
战吧!
สงคราม!
ระฆังแห่งความโกลาหล?
"ไป,ไปดูก่อน,พวกเจ้ารอสัญญาณจากอี้เหยี่ยน."สุ่ยจิงกล่าว.
คนกลุ่มหนึ่งที่พยักหน้ารับ.
"เก็บกลิ่นอาย,ใช้วิชาลับสวรรค์ลี้ลับออกมา."
สุ่ยจิงที่กล่าวเสร็จก็เหินออกไปพร้อมกับเซียนเซิงซือ,อาวุโสเทียนและเจี้ยนหง.
ทั้งสี่คนก็มุ่งตรงไปยังแดนเทพอมตะที่อยู่ไม่ไกล,ก่อนที่จะไปหยุดที่หุบเขาแห่งหนึ่ง,เฝ้ามองเรื่องที่เกิดขึ้นที่ประตูทางเข้าแดนเทพอมตะ.
"เคล้ง!!!"
เสียงระฆังที่น่าเกรงขาม,มิติอากาศรอบๆที่ไม่สามารถทนได้แม้แต่น้อย,ภูเขาที่อยู่รอบๆแดนเทพอมตะต่างก็พังทลายล่มสลายลงมา,เหล่าศิษย์ทั่วไปที่บาดเจ็บล้มตายไปหลายคน.
ท้องฟ้า,หลายพันลี้ไม่มีเมฆเลยแม้แต่น้อย.
ที่ทางเข้าแดนเทพอมตะ,ชายในชุดสีเหลือง,กำลังลอยเด่นอยู่บนฟ้า,ผมยาวที่โบกสะบัดไปตามสายลม,แววตาตื่นเต้นดีใจ,บนศีรษะของเขานั้นมีระฆังขนาดร้อยจั้งลอยอยู่,พร้อมกับระฆังที่มีสีเหลืองและสีดำ,พร้อมกับมีอักษรรูนมากมายลอยอยู่รอบๆ.
"ระฆังแห่งความโกลาหล!"ดวงตาของสุ่ยจิงที่หรี่เล็กจดจ้องมองออกไป.
"เหรินชุน?
เขาคือเหรินชุน?"อาวุโสเทียนที่เผยท่าทางประหลาดใจเป็นอย่างมาก.
"เจ้ามั่นใจอย่างงั้นรึ?"สุ่ยจิงที่จับจ้องมองอาวุโสเทียนด้วยความประหลาดใจ.
"ไม่ผิดแน่,วิถีสวรรค์,วิถีปฐพี,วิถีมนุษย์,วิถีเทวะ,วิถีภูติ,เขาที่เป็นวิถีมนุษย์,ข้าเคยเห็นมาก่อน,และไม่มีใครเข้าใจเขาแม้แต่น้อย,เขาที่มีความสามารถที่สั่นคลอนสวรรค์,แต่กลับทำตัวไร้ชื่อเสียง,ในวิถีทั้งห้าเขาคือคนที่ไม่มีใครอยากสู้ด้วย,คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเขา?"อาวุโสเทียนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"นี่เขาไม่ได้ต่อสู้อยู่ที่หลุมสองภพกับต้าเจิ้งหรอกรึ?
เขาเดินทางมาถึงแดนเทพอมตะตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?"เซียนเซิงซือที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ดูเหมือนว่าสถานการณ์ต่อไปจะลำบากซะแล้ว!"เจี้ยนหงที่กล่าวออกมาอย่างมั่นใจ.
"เรื่องนี้มันซับซ้อนเกิดกว่าที่พวกเราจะเข้าใจ!"เซียนเซิงสุ่ยจิงที่ขมวดคิ้วไปมาสูดหายใจลึก.
พวกเขาเวลานี้กำลังพูดคุยปรึกษากันอยู่.
ทันใดนั้นที่ปากทางเข้าของแดนเทพอมตะ,ก็ปรากฏคนที่มีชุดสีทองปรากฏออกมาได้ในทันที.
เย่ชิงเฉิงที่ถือกระบี่เซียนเซียนมาด้วย,และกลุ่มยอดฝีมือของแดนเทพอมตะ.
เพียงแค่คนๆเดียวเดินทางมาหาเรื่องแดนเทพอมตะ?ใครกัน?ถึงได้ใจกล้าขนาดนั้นกัน.
เย่ชิงเฉิงที่ดูท่าทางจริงจังเป็นอย่างมาก,เสียงของระฆังแห่งความโกลาหลนั้นดังก้องไปทั่วแดนเทพอมตะ,เสียงระฆังที่ดังลั่นนี้,เย่ชิงเฉิงคาดเดาได้ว่า
เขาบุกมาทำไม?
ก่อนหน้านี้ขณะที่เขาลำเลียงโลงศพกลับมา,ได้ปรากฏชายในชุดสีดำที่มาปล้นโลงศพยักษ์,ในเวลานี้เขาที่หลบหนีไปเพราะพ่ายแพ้ต่อพลังของมีดบินสังหารเซียน.
ตอนนี้เขามาใหม่อย่างงั้นรึ?
เป็นไปได้ว่าเขากำลังรอโอกาสอยู่อย่างงั้นรึ?
รอคอยให้ผู้ก่อตั้งและท่านประมุขเดินทางออกนอกแดนเทพอมตะ?
เย่ชิงเฉิงที่ไม่ประมาทแม้แต่น้อย,เขาที่ลอบเคลื่อนย้ายกรรมวาสนามาปกคลุมร่างกาย,เพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งช้าๆ.
"เหรินชุน?
เป็นเจ้าเองรึ?"เย่ชิงเฉิงทีกล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
ระฆังแห่งความโกลาหล? เหริ่นชุน?
คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเขา?
เย่ชิงเฉินที่เคยเห็นเหริ่นชุนมาก่อน,แน่นอนว่าเพราะเขาเป็นผู้ฝึกตนฮวงจุ้ยของราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย,เป็นธรรมดา,เพราะเขาที่มีลับลมคมใน,ดังนั้นจึงไม่เป็นที่ไว้ใจต่อเต๋าจวินเซิ่งหย๋ามานานแล้ว,ทว่าเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ไม่มีหลักฐานใดๆ
ได้แต่ระมัดระวังเขาเอาไว้,ทว่าคาดไม่ถึงเลยว่า,ลางสังหรของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าจะเป็นจริง,เหริ่นชุนผู้นี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ.
เขาทรงพลังขนาดใหน?
และยังมีระฆังแห่งความวุ่นวายด้วยรึ?
"เย่ชิงเฉิง?
นี่เจ้าไม่ได้เดินทางไปยังหลุมสองภพอย่างงั้นรึ? ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะอยู่เฝ้าที่นี่."เหรินชุนที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
"ไม่ใช่,เขาไม่ใช่เหรินชุน!"ฮามะไลที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
กับคำพูดของฮามะไล,ทำให้คนอื่นๆงงงวย,เย่ชิงเฉิงที่ตกใจเล็กน้อย,ที่ไกลออกไปนั้นอาวุโสเทียนและคนอื่นๆเองก็ตื่นตกใจด้วยเช่นกัน,เหรินชุนที่มีระฆังแห่งความวุ่นวายลอยอยู่บนศีรษะเองก็ขมวดคิ้วไปมา.
"ข้าไม่ใช่เหรินชุนอย่างงั้นรึ?"เหรินชุนที่แค่นเสียงเย็นชา.
"เจ้าไม่ใช่เหรินชุน,หลายพันปีก่อนข้าเคยเห็นเหริ่นชุน,เขาไม่ผิดปรกติเช่นนี้,และก็ไม่มีระฆังด้วย,แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่น่าทึ่ง,แต่ก็พ่ายแต่ต่อข้า,ข้าได้ทำร้ายเขาจนตกตายไปและเขาก็ไม่แม้แต่นำระฆังออกมา,ทว่าเจ้ากลับมีระฆังแห่งความวุ่นวาย,เจ้าไม่ใช่เหรินชุน,เจ้าเป็นใคร?"ฮามะไลกล่าวออกมาเสียงดัง.
"เจ้าไม่ใช่เหรินชุ่น? เจ้าเป็นใครกัน!"เย่ชิงเฉิงกล่าวออกมาด้วยเสียงเคร่งขรึม.
"เรื่องก่อนหน้านี้ห้าพันปี,ฮามะไลคาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะจำได้,ไม่ใช่ว่าเจ้าต้องการเก็บเรื่องนี้เป็นความลับไม่ใช่รึ?"เหรินชุนที่ดวงตาหรี่เล็กลง.
"เจ้าไม่ใช่เหรินชุนจริงๆ,ไม่ได้การ,ก่อนหน้านี้ห้าพันปี,เหรินชุนได้เข้าร่วมราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย,กล่าวอีกอย่างหนึ่งเหรินชุนได้ตายแล้ว,เจ้าลอบเข้ามาแทนที่เขา?
เจ้าทำเช่นนี้ก่อนหน้าห้าพันปี,เพื่อที่จะมาหาสิ่งของบางอย่างในแดนเทพอมตะอย่างงั้นรึ?"ใบหน้าของเย่ชิงเฉิงที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
"ศพปราชญ์เทพ,เจ้าคิดว่าจะสามารถปกป้องได้อย่างงั้นรึ?"เหรินชุดที่แค่นเสียงเย็นชา.
ใบหน้าของเย่ชิงเฉิงที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นกลัว,"เจ้ารู้ได้อย่างไร?
เจ้าเดินทางมาจากโลกใบใหญ่อย่างงั้นรึ? เจ้าจุติกลับมาในโลกนี้?
เจ้าเป็นใคร?"
"บอกเจ้าไปเจ้าก็ไม่รู้จัก,ทว่าชีวิตของเหรินชุนนี้ข้ารู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก,พวกเจ้าจะเรียกข้าว่าเหริ่นชุนต่อก็ได้!"เหรินชุนที่หัวเราะออกมาเสียงดัง.
"เคร้ง!!!"
ระฆังแห่งความโกลาหลที่เสียงดังสนั่น,การต่อสู้ที่หนักหน่วงก็เริ่มขึ้นในทันที.
.................
อุโมงค์สองภพ.
ก่อนเจ็ดวันเต็มจะมาถึง,หนี่ปู่ซาก็สามารถใช้ค่ายกลตะวันผลาญสวรรค์ทำลายค่ายกลทะเลโลหิตอสุราไปได้ในที่สุด.
ค่ายกลทะเลโลหิตอสุรานั้น,หลังจากที่เหรินชุนตายไปมันก็เปลี่ยนเป็นร้ายกาจยิ่งกว่าเดิม,ต้องใช้เวลาเกือบเจ็ดวัน,ถึงจะสามารถทำลายอสุราที่อยู่ภายในไป,ในเวลานี้ดวงตะวันขนาดใหญ่ก็สามารถผลาญค่ายกลดังกล่าวไปได้.
"ตูมมมมมมมม!"
เขตแดนโลหิตที่ระเบิดพังทลายลงไปในทันที.
เดิมที่สถานที่ดังกล่าวคือค่ายของทัพราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย,ทัพของต้าสุ่ยสามสิบล้านคนตกตายไปทั้งหมด.
ส่วนราชวงศ์สวรรค์ต้าเจิ้ง,หลังจากที่ค่ายกลตะวันผลาญสวรรค์ทำลายค่ายกลอีกฝ่ายได้,ค่ายกลสี่ลักษณ์ก็ถูกนำมาใช้อีกครั้งในทันที.
ทัพของต้าเจิ้งในเวลานี้,จิตวิญญาณที่ลุกโชน,เต็มไปด้วยขวัญกำลังใจที่ทะยานเสียดฟ้า.
"เฮ้!!!!!!"
"เฮ้!!!!!!"
"เฮ้!!!!!!"
เสียงคำรามของทหารหนักหน่วงรุนแรง,เสียงที่เต็มไปด้วยขวัญกำลังใจอันเต็มเปี่ยมกำลังโถมกระหน่ำไปยังเมืองสุ่ยโม่ว,แม้นว่าเหล่าทหารที่มีพลังฝึกตนต่ำไม่สามารถมองเห็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นที่หลุมสองภพได้,ทว่าเมื่อธารโลหิตสลายหายไป,กับเสียงเฮลั่นของศัตรูที่รุนแรงเช่นนี้ก็สามารถทำให้พวกเขาเข้าใจเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้ในทันที.
กับขวัญกำลังใจของฝ่ายตรงข้ามที่มากมายเช่นนี้,ทำให้ขวัญกำลังใจของทหารในเมืองสุ่ยโม่วเวลานี้เต็มไปด้วยความห่อเหี่ยวหวาดหวั่นขึ้นมาในทันที.
"พ่ายแพ้?
ค่ายกลทะเลโลหิตของเหริ่นชุนพ่ายแพ้?"
"แม่ทัพหวังเฉินทรยศและหนีไปแล้ว!"
"ต่อหน้าค่ายกลสี่ลักษณ์ที่ยากจะต้านทาน,ตอนนี้มีดวงตะวันที่ใหญ่โตอีก,จะเอาอะไรไปต้าน!"
"ราชวงศ์สวรรค์ต้าเจิ้งทรงพลังเกินไปแล้ว,จงซานเองก็ด้วย,ก่อนหน้านี้ขณะที่เขามีพลังฝึกตนต่ำ
ก็สามารถสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งทวีปศักดิ์สิทธิ์,ในเวลานี้พลังฝึกตนของเขาที่สูงล้ำ,เขาจะมีพลังมากมายขนาดใหนกัน?"
"ก่อนหน้านี้ข้าได้ยินมาว่าเต๋าจวินเซิ่งหย๋านำยอดฝีมือมากมายเข้าล้อมสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ท้ายที่สุกก็กลับมาโดยไม่มีอะไร!"
"ข้าได้ยินมาว่าเขตแดนของราชวงศ์สวรรค์ต้าเจิ้งนั้นอาจจะมากกว่าราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ยด้วย!"
"เจ้ายังไม่รู้,หลังจากที่หลุมสองภพปรากฏขึ้นก็มีข่าวเล็ดลอยออกมาว่านี่คือหลุมที่ใช้ไปยังภพหยิน,ภายในภพหยินนั้น,ราชวงศ์สวรรค์ต้าเจิ้งได้รวมแผ่นดินไปหมดแล้ว,เขตแดนต้าเจิ้งเจ้าลองคิดดูว่ามากมายขนาดใหน."
"เช่นนั้นพวกเราจะทำอย่างไรดี?
สงครามครั้งนี้พวกเราจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!"
"ข้ายังไม่อยากตาย!"
กองทัพของราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ยที่กลายเป็นวุ่นวายโกลาหลในทันที,กับทัพหน้าที่พังลายลง,ยิ่งทำให้หัวใจของพวกเขาบีบรัด,เหล่าทหารที่มีอยู่ในเวลานี้เริ่มตัวสั่นงันงก,ไม่สามารถที่จะสงบใจได้อีกต่อไปแล้ว.
บนป้อมปราการเมืองสุ่ยโม่ว.
"เหล่าข้าราชบริพารของเจ้าเริ่มหวาดกลัวแล้ว,ทำให้ทหารของเจ้าเองก็หวาดผวาไปเช่นกัน,ตอนนี้เจ้าไม่คิดจะทำอะไรเลยรึ?"กงเชียนที่เผยยิ้มบางๆออกมา.
".....!"ใบหน้าของกงเหล่ยเทียนที่เปลี่ยนเป็นมืดคลึ้ม.
"หนทางที่ดีที่สุดตอนนี้เจ้าจะต้องเรียกขวัญกำลังใจของทหารกลับมาโดยเร็ว,โดยการดวลระหว่างราชาและราชา,หากว่าเจ้าชนะจงซานได้ล่ะนะ!"กงเชียนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"จงซาน?"ดวงตาของกงเหล่ยเทียนที่หรี่เล็กจดจ้องมองไปยังประตูสวรรค์ทิศใต้ของสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวซึ่งมีจงซานประจำอยู่.
"ข้าสัมผัสได้ว่าเจ้ายังมีของวิเศษล้ำค่าที่สุดอยู่,เป็นเศษส่วนที่เหลือจากปราชญ์เทพหยวนซือ,เจ้าคิดที่จะเก็บเอาไว้ไม่นำมันมาใช้หน่อยรึ?"กงเชียนที่เผยยิ้มอย่างชั่วร้าย.
ดวงตาของกงเหล่ยเทียนที่หดเกร็ง,เผยท่าทางหวาดหวั่นจดจ้องมองไปยังกงเชียน,"ท่านรู้ได้อย่างไร?"
"แม้ว่าข้าจะไม่สนใจกงชิว,ทว่าก็คงไม่ปล่อยให้เจ้าต้องพบกับความย่ำแย่หรอก,อีกอย่างเจ้ามีของวิเศษที่เศษส่วนของอุปกรณ์ปราชญ์เทพ,ซึ่งเป็นของวิเศษที่ล้ำค่าที่สุด,ให้ข้าได้เห็นธวัชทมิฬของเจ้าสักหน่อย,ไป!"กงเชียนที่ส่ายหน้าไปมาขณะพูด.
"ครับ,อาวุโส!"กงเหล่ยเทียนพยักหน้า,ก่อนที่จะบินออกไป.
เห็นกงเหล่ยเทียนที่บินออกไปไกล,ดวงตาของกงเชียนที่หรี่เล็กลง,เห็นได้ชัดเจนว่าภายในใจของเขาไม่ได้คิดเหมือนกับที่พูดออกมา.
กงเหล่ยเทียนที่บินออกไปยังศูนย์กลางสมรภูมิ.
"ดูนั่น,ฝ่าบาท!"
"ฝ่าบาทลงมือแล้วอย่างงั้นรึ?"
"บางที่จงซานอาจจะไม่ใช่คู่มือของฝ่าบาทก็ได้!"
เหล่าทหารของต้าสุ่ยทันใดนั้นก็ปรากฏความหวังขึ้นมาทันที,จดจ้องมองไปยังกงเหล่ยเทียนที่บินออกไปไกล.
ที่ป้อมปราการประตูสวรรค์ทิศใต้,จงซานจับจ้องมองร่างๆหนึ่งที่บินมาแต่ไกล.
กงเหล่ยเทียน? จงซานที่หรี่ตาจ้องมอง.
อี้เหยี่ยนที่สะบัดธงคำสั่ง,ให้ทัพของต้าเจิ้งหยุดลงในทันที.
"จงซาน!!"
กงเหล่ยเทียนที่ตะโกนออกไปเสียงดัง,เหล่าทหารทั้งหมดที่จับจ้องรอคอย.
"เจ้าต้องการต่อสู้กับข้าอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มในทันที.
"เจ้ากล้ารึ?"
"ครั้งแรกที่พบกันข้าด้อยกว่าเจ้า! ครั้งที่สองข้าก็ยังด้วยกว่าเจ้า!
ครั้งที่สาม,ข้าไม่ได้หวาดกลัวเจ้าแม้แต่น้อย!ครั้งที่สี่,เจ้าทำอะไรข้าไม่ได้!
ครั้งที่ห้าเจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า,ครั้งที่หกเป็นเจ้าที่ต้องการท้าข้าต่อสู้,ข้าชื่นชมความกล้าเจ้าจริงๆ!"จงซานที่หัวเราะอย่างไม่ใส่ใจนัก.
ในอดีตจงซานที่ผิดพลาดมากมาย,หากแต่เขายังคงมั่นใจที่จะเดินต่อไปด้านหน้า,ความล้มเหลวในอดีตเป็นบันไดที่จะก้าวไปสู่ความสำเร็จ,ความล้มเหลวไม่ใช่เรื่องน่าอาย,แต่มันคือเหรียญรางวัล,เหรียญรางวัลแห่งความสำเร็จต่างหาก.
ทุกคนที่จับจ้องมองจงซานด้วยความเคารพ,เส้นทางที่ฝ่าบาทก้าวผ่าน,จะกลายเป็นตำนาน.
ในเวลานี้,ไม่มีใครให้ราคากงเหล่ยเทียนนัก,การที่กงเหล่ยเทียนมาท้าสู้ที่นี่,ที่นี่คือเมืองหลวงของราชวงศ์สวรรค์ต้าเจิ้ง,ฝ่าบาทที่สามารถยืมอำนาจของสวรรค์ต้าเจิ้งได้,เจ้าจะสู่อย่างไร,การต่อสู้ครั้งที่ห้าก่อนหน้านี้,เจ้ายังทำอะไรฝ่าบาทไม่ได้,การต่อสู้ครั้งที่หกนี้,ไม่ต่างจากแส่หาความตาย.
"ข้าขอถามเจ้า,เจ้าจะสู้หรือไม่สู้?"กงเหล่ยเทียนที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
จงซานที่จ้องมองกงเหล่ยเทียน,แววตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.
"ไม่สู้,ทำไมข้าจะไม่สู้?
ครั้งนี้,ข้าจะให้ทุกคนทั่วหล้า,รับรู้,ข้าจะบดกระดูกของเจ้าไปเซ่นสังเวยวิญญาณกุยเอ๋อบนสวรรค์!"
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น