Immortality chapter 807 Zhong Shan and Kong Xuan
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 807 จงซานและกงเหล่ยเทียน.
chapter 807 Zhong Shan and Kong Xuan
ค่ายกลทะเลโลหิตอสุรา,ได้ถูกหวังเฉินผลักกลับไป,ทว่าจากนั้นก็หมุนวนกลับคืนอีกครั้ง,แน่นอนว่าแกนของคายกลนั้นไม่ใช่แค่หวังเฉินคนเดียว,ยังมีอีกคนที่ควบคุมค่ายกล.
ค่ายกลธารโลหิตนั้นไม่ได้ถูกส่งกลับคืนทิศตะวันตกเหมือนดั่งที่หวังเฉินคิด,ทว่ามันถูกขวางไว้ด้วยใครคนหนึ่ง,เหริ่นชุน.
หวังเฉินทรยศ!
เหรินชุดที่เผยยิ้มบางๆออกมา,"กงเหล่ยเทียน?
ผู้เยาว์ตระกูลกงแล้วอย่างไร?
เจ้ายังด้อยกว่าข้าราชบริพารอีก,คิดได้อย่างไรว่าข้าราชบริพารจะภัคดีต่อเจ้าด้วยใจจริง?"
การทรยศของหวังเฉินนั้นไม่ได้ทำให้เหรินชุนประหลาดใจแต่อย่างใด,เพราะว่ากงเหล่ยเทียนผู้เยาว์ตระกูลกงนั้นไม่ยากที่จะคาดเดา,แม้แต่หวังเฉินก็ยังรับรู้ว่าไม่มีทางที่จะได้รับผิดชอบงานที่สำคัญของตระกูลกงได้,หากกงเหล่ยเทียนเป็นเพียงแค่ศิษย์ธรรมดา,ด้วยความสามารถของหวังเฉินแน่นอนว่าย่อมก้าวขึ้นเหนือกงเหล่ยเทียนของตระกูลกงได้,ทว่ากงเหล่ยเทียนนั้นเป็นทายาทของตระกูลกง,ความสัมพันธ์นายกับบ่าวจะเป็นเช่นนี้ไม่มีวันเปลี่ยน,หากความสำเร็จของกงเหล่ยเทียนมีขีดจำกัด,หวังเฉินก็จะไร้ซึ่งอนาคตไปด้วย,การทรยศของหวังเฉินไม่ช้าก็เร็ว,อย่างไรก็ต้องเกิดขึ้น.
ทว่าขณะที่เหรินชุนหันหน้าจับจ้องมองไปยังกงเหล่ยเทียน,จ้องมองขึ้นไปบนป้อมปราการเมืองสุ่ยโม่ว.
ดวงตาของเหริ่นชุนถึงกับหดเกร็ง.
"กงเชียน?"แววตาที่จริงจังของเหรินชุดเกิดขึ้น,ก่อนที่จะหันหน้ามองไปยังทิศทางของสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
ด้วยการสะบัดมือหนึ่งครั้ง,ธารโลหิตที่คลุมร่างของเหรินชุน,ดูเหมือนว่าจะเป็นการปิดบังเพื่อที่จะไม่ให้ใครเห็นตัวตนของเขา.
บนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,
เทียนเฉินจื่อที่นั่งอยู่บนยอดเขาแห่งหนึ่ง,เก็บกลิ่นอายของตัวเองเอาไว้,ดวงตาทั้งสองข้างจ้องมองไปยังทิศตะวันตก,ป้อมปราการประตูสวรรค์ของสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
มีสตรีสามคนที่ยืนอยู่ข้างๆเทียนหลิงเอ๋ออย่างงั้นรึ?
เทียนหลิงเอ๋อที่ภายในใจรู้สึกไม่ดีนัก,จดจ้องมองไปยังพื้นที่รอบๆทะเลโลหิตที่กำลังไหลทะลักกระจายไปทั่วทุกสารทิศ.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"เป่าเอ๋อกล่าวสอบถาม.
"อะไรบางอย่าง,หายไปแล้ว!"เทียนหลิงเอ๋อที่ไม่สามารถรับรู้ได้.
เทียนเฉินจื่อที่เก็บสัมผัสกลับมาอย่างรวดเร็ว,ในเวลานี้เขาจะต้องคอยโอกาส,ไม่สามารถปล่อยให้ผิดพลาดได้,เพราะว่ารอบๆตัวจงซานมียอดฝีมือมากมาย,ในเวลานี้เขาจะประมาทไม่ได้.
ทันใดนั้น,เทียนเฉินจื่อที่สัมผัสถึงกลิ่นอายบางอย่าง,เป็นเขา?
นกยูงยักษ์?
ใบหน้าของเทียนเฉินจื่อที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,ก่อนที่จะจ้องมองไปยังป้อมปราการเมืองสุ่ยโม่ว,ขณะที่เห็นกงเชียน,ใบหน้าของเทียนเฉินจื่อที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
"สวรรค์ช่วยข้าแล้ว!"
ด้านล่างสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ค่ายทหารทิศใต้.
หลังจากที่จงซานจากไปแล้วจึงเหลือเพียงแค่หวังเฉิน,ตอนนี้กำลังครุ่นคิดอยู่คนเดียว,พิจารณาเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้น,ก่อนที่เขาจะก้าวออกมานอกห้องโถง.
เหล่าทหารแน่นอนว่าไม่มีใครกล้าขวางเขา,สงครามก่อนหน้านี้,ความแข็งแกร่งของเขาเป็นที่ประจักษ์แล้ว,เป็นยอดฝีมือที่ทำลายค่ายกลสี่ลักษณ์,เขาจะอ่อนแอได้อย่างไร?
จากนั้นขณะที่จื่อจุ้นหยินนำเข้ามา,และกลายเป็นแขกคนสำคัญไปแล้ว.
ตอนนี้หวังเฉินออกมาจากห้องโถง,เป็นเรื่องทั่วไปที่จะไม่มีใครกล้าขวางเขา.
หวังเฉินที่ยืนอยู่ด้านหน้าห้องโถง,จดจ้องมองไปยังป้อมปราการสวรรค์ทิศใต้ของสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
ไม่ไกลออกไปนั้นเป็นจงซานที่ยืนอยู่บนป้อมปราการสวรรค์ทิศใต้.
หวังเฉินที่ขมวดคิ้วไปมา,แววตาเต็มไปด้วยความซับซ้อน.
ภายในใจของหวังเฉินที่ปรากฏความคิดมากมายผ่านเข้ามา.
ขณะครุ่นคิด,หวังเฉินที่พูดคุยกับตัวเอง,"ฟู่อี้,ไม่ไว้ใจข้าอยู่อย่างงั้นรึ?"
"หวังเฉิน?
ทำไมก่อนหน้านี้ถึงเรียกข้าว่าหวังเฉิน? ไม่ใช่ควรจะต้องเรียกซือจิวหรอกรึ?
หรือว่าฟู่อี้กำลังสงสัยอะไรอยู่?"
"ไม่ได้การแล้ว,ดูเหมือนว่าฟู่อี้จะไม่เหมือนเดิมแล้ว,เขาไม่ควรจะเป็นเช่นนั้น,เขาจงใจที่เรียกข้าเช่นนั้นต้องมีเหตุผลอย่างแน่นอน!"
"ต้ามู่อี้ตายไป,นับเป็นฝันร้ายที่สุดที่ฟู่อี้ไม่สามารถวางมันได้,ข้าเชื่อว่าถึงแม้จะผ่านไปหลายพันปี,ฟู่อี้ก็จะไม่ลืมมัน,ทว่าทำไมก่อนหน้านี้ถึงได้ไม่มีปฏิกิริยาอะไรล่ะ?
เป็นไปได้ว่าไม่เชื่อใจข้าอย่างงั้นรึ?"
"หรือเป็นเพราะหยิงหลานกัน?
ในเวลานั้นข้าได้จงใจกระตุ้นหยิงหลาน,เป็นไปไม่ได้ที่ฟู่อี้จะมองไม่ออก."
"หมายความว่าอย่างไร?"
ทันใดนั้นใบหน้าของหวังเฉินที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อนวุ่นวาย.
นี่เป็นการทดสอบของจงซานนั่นเอง,ให้หวังเฉินมาอยู่ที่ค่ายทหารทิศใต้,เป็นการทดสอบนิสัยใจคอและจิตใจของหวังเฉิน.
หากsวังเฉินมีนิสัยโน้มเอี้ยงมาทางจงซาน,หรือตระกูลจง,เขาจะไม่ตำหนิหรือว่ากล่าวเรื่องที่ผ่านมาอีก,เขาพร้อมที่จะยินยอมรับหวังเฉินกลับมาเป็นครอบครัวเดียวกันเหมือนดั่งเช่นเคย.
ทว่าหากหวังเฉินมีเป้าหมาย,แน่นอนว่าเป็นสิ่งที่จงซานหวาดกลัว,เกี่ยวกับเรื่องนี้สามารถคาดเดาได้หลากหลาย,กับคนที่ชาญฉลาดเช่นเขา,ย่อมไม่เหลือหลักฐานให้คาดเดา,เช่นนั้นมีเพียงแค่การทดสอบความสับสนในจิตใจของหวังเฉิน,หากเขาสามารถสงบใจได้จนเสร็จสิ้นสงครามถึงจะผ่านการทดสอบของจงซาน.
บนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
จงซานจ้องมองไปยังธารโลหิตที่กำลังม้วนกวาดอย่างบ้าคลั่งพุ่งตรงมา,ยังคงสงบนิ่งไม่เร่งรีบแม้แต่น้อย,การต่อสู้ครั้งสุดท้ายนี้,ไม่ใช่เรื่องง่ายๆอย่างแน่นอน.
"ตี้เสวียนชา,บางที่นี่คงเป็นการต่อสู้สุดท้ายในโลกใบเล็กแล้ว,เต๋าจวินเซิ่งหย๋าคงต้องมอบให้เจ้าจัดการ,ครั้งแตกต่างจากครั้งที่แล้ว,ข้าต้องการให้เขาตาย!"จงซานที่กล่าวกับตี้เสวียนชา.
"ข้ารู้!"ตี้เสวียนชาพยักหน้า.
"ท้ายที่สุดก็เป็นการต่อสู้สุดท้ายแล้ว,ทำมันให้เต็มที่,จงสร้างตำนานเอาไว้ก่อนที่เจ้าจะจากไป!"จงซานจดจ้องมองไปยังตี้เสวียนชากล่าวออกมาอย่างมีความหมาย.
ตี้เสวียนชาจ้องมองจงซาน,แววตาเผยท่าทางประหลาดใจ,กับท่าทางของจงซานทำให้ตี้เสวียนชารับรู้,ทำให้เขารู้สึกได้,จงซานรับรู้สิ่งที่เขาคิดอย่างงั้นรึ?
ในเวลานี้เหงื่อที่เย็นเยือบได้หลั่งออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ.
ตี้เสวียนชาที่สูดหายใจลึก,กับความตื่นตกใจเอาไว้,พร้อมกับพยักหน้าอย่างจริงจัง,"โปรดวางใจ,ข้าจะต้องทำอย่างเต็มที่อย่างแน่นอน!"
"อืม!"จงซานพยักหน้า.
กับสายตาและคำพูดที่แรกเปลี่ยนกัน,ไม่มีใครเห็นสิ่งผิดปรกตินี้แต่อย่างใด,ความหมายที่ลำล้ำที่ซ่อนอยู่ด้านในมีเพียงคนทั้งสองที่รับรู้.
"จงซาน,ธารโลหิตนี้,ให้ข้าเป็นคนจัดการดีหรือไม่?"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาในทันที.
"เวลานี้เจ้าอย่าเพิ่งลงมือก่อน!"จงซานกล่าว.
"ทำไม?"
"เพราะว่าเจ้าอาจได้รับอันตราย?"
"ข้าจะได้รับอันตรายอะไร?"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ.
"เจ้าเห็นชายในชุดสีเขียวบนกำแพงเมืองสุ่ยโม่วหรือไม่?"
"เอ๊ะ,ชายที่ใบหน้าแตกลายงานั่นนะรึ?
เป็นอะไรที่น่ารังเกียจนัก!"เห่าเม่ยลี่แสดงท่าทางรังเกียจออกมา.
"เขามีนามว่ากงเชียน,ความแข็งแกร่งของเขานั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าหยิง,เจ้าไม่สามารถสาปหยิงได้,แน่นอนว่าไม่มีทางสาปเขาได้เช่นกัน,นอกจากนี้ในภพหยินโจวเหย๋าซือ,คงเป็นเขาที่ได้สอนวิชาให้,กับความสามารถเช่นเขายากที่จะจัดการได้,การลงมือก่อนย่อมไม่สามารถสร้างความได้เปรียบได้,อีกทั้งจะเป็นการเผยฝีมือออกไปให้เขาได้จับตาเจ้าเท่านั้น.!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
เห็นจงซานที่แสดงท่าทีเป็นห่วง,ใบหน้าของเห่าเม่ยลี่เผยยิ้มบางๆออกมา,พร้อมกับพยักหน้ารับ,"ได้!"
จงซานในเวลานี้ยังคงต้องการเวลาสักเล็กน้อย,การต่อสู้ในสนามรบเวลานี้,ยังไม่ถึงกับรุนแรง,และการที่กงเชียนยังไม่ลงมือเป็นไปได้ว่าเขาอาจจะยังบาดเจ็บอยู่.
ในเมื่อเลือกที่จะต่อกรกับกงเชียน,แน่นอนว่าจงซานย่อมต้องเตรียมการเอาไว้,กงเชียนนับเป็นอสุรกายชราที่น่าเกรงขาม,ความแข็งแกร่งของเขา,แทบเป็นไปไม่ได้ที่จะชนะ,กับการต่อสู้ที่ผ่านมาในครั้งนั้นหากไม่มีจงเสวียน,ไม่รู้ว่าการต่อสู้ครั้งที่แล้วจะจบเช่นไรเช่นกัน.
ในขณะเดียวกับ,กับบนเรียนที่จงเสวียนได้ให้ไว้,แน่นอนย่อมทำให้กงเชียนไม่เร่งรีบด้วยเช่นกัน,แม้นว่าเขาจะทรงพลังกว่า,ก็ไม่มีประมาทออกมาแม้แต่น้อย.
การต่อสู้กับกงเชียนนั้น,ไม่เพียงแต่ต้องมีพลัง,หากแต่ยังมีตัวแปรอื่นๆอีกมากมายที่จะทำให้สำเร็จ,หัวใจ,ลางสังหาร,แม้แต่พลังจากโลกใบใหญ่,ทุกตัวแปรล้วนแล้วแต่เปลี่ยนแปลงผลการต่อสู้ได้ทั้งนั้น.
กงเชียน?
อสุรกายจากโบราณ,แม้นว่าร่างกายของเขาจะได้รับบาดเจ็บ,มังกรที่เลื้อยบนหาดชายเลนหรือจะสู้กุ้งได้,ในเวลานี้มนุษย์เช่นข้าจะลูบคมเจ้าเอง
กับสายตาที่เชื่อมั่นของจงซานที่จ้องมองตรงไปยังเมืองสุ่ยโม่ว.
กงเชียนบนป้อมปราการเมืองสุ่ยโมง,เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,ทว่าก็ทำให้เขากลายเป็นจริงจังด้วยเช่นกัน,ต้องไม่ลืมว่า,จงเสวียนที่ใช้วิชาลับบั่นทอนชีวิตต้าเหยียน,เขายังคงจำเหตุการณ์ดังกล่าวได้อย่างชัดแจ้ง,จนทำให้เขาจำต้องระมัดระวังเล่ห์เหลี่ยมที่แพรวพราวของจงซานเอาไว้.
"อาวุโสกงเชียน,ท่านกำลังคิดที่จะสังหารจงซานก่อนอย่างงั้นรึ?"กงเหล่ยเทียนที่กล่าวต่อกงเชียน.
"สังหารอย่างงั้นรึ?
ไม่ใช่ว่าเจ้าใฝ่หาในอำนาจ,ไม่ต้องการที่จะออกไปต่อสู้แข่งขันกับศัตรูหรอกรึ?"กงเชียนที่กล่าวพร้อมเหล่ตามอง.
"ต่อสู้?
ข้าต้องต่อสู้แน่,หากแต่ไม่ใช่ตอนนี้,บนสนามรบที่ยังคงตัดสินกันอยู่,การที่ราชาออกไปตัดสินความพ่ายแพ้นั้นยังมีถึงเวลา,อีกอย่างหากว่าอาวุโสที่มีพลังเหนือกว่าศัตรูมาก,ทำไมถึงไม่ใช่โอกาสนี้ลงเมือเลยล่ะ?"กงเหล่ยเทียนที่ส่ายหน้าไปมา.
กงเชียนที่ขมวดคิ้วไปมา,จ้องมองไปยังกงเหล่ยเทียน,"กงชิวไม่เคยสอนเจ้าเลยรึ?
วิถีราชานั้นจำเป็นต้องก้าวไปเช่นไร,กับภาวะแห่งจิต?
การเอาชนะใจข้าราชบริพาร,การเผยความแข็งแกร่งของราชา,การปลุกเร้าอารมณ์สร้างขวัญกำลังใจ,สิ่งเหล่านี้ล้วนแต่เป็นสิ่งจำเป็น,การเอาชนะผู้นำฝ่ายตรงขามเผยความแข็งแกร่งเอาชนะใจผู้ติดตาม,การเป็นผู้นำในการกวาดล้างศัตรูด้วยตนเอง,วิถีราชานั้นล้วนแต่เปลี่ยนไปมาตามสถานการณ์"
"หืม?"กงเหล่ยเทียนที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
"เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมเจ้าด้อยกว่าจงซาน?"กงเชียนที่กล่าวออกมาตรงๆ.
บนป้อมปราการ,ที่มีคนกล่าวว่ากงเหล่ยเทียนด้อยกว่าจงซาน,คงจะมีกงเชียนคนเดียว,แม้นว่ากงเหล่ยเทียนจะไม่ยินดีจะยอมรับ,ทว่ากับคำพูดของกงเชียนก็ทำให้เขาใบหน้ากลายเป็นซับซ้อนเช่นกัน.
"เจ้า,แม้นว่าจะชาญฉลาด,ทว่าก็ไม่ได้มีความกล้าเท่ากับจงซาน,ความแข็งแกร่งของเจ้า,อิทธิพลของเจ้าได้มาง่ายจนเกินไป,เจ้าได้รับการสนับสนุนจากตระกูลกง,ได้รับการสนับสนุนจากแดนเทพอมตะ,ได้รับการสนับสนุนจากบรรพชนของราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย,เจ้าลองมองกับไปดูชีวิตของจงซาน,เขาที่สร้างมันขึ้นมาทุกอย่างด้วยสองมือของเขา,แม่ทัพทั้งสิบของเขา,ไม่เว้นแม้แต่สตรีของเขา,เขาเป็นคนพิชิตมาด้วยตัวเอง,ข้าได้อ่านข้อมูลของเขาเมื่อเร็วๆนี้,แม้ทัพทั้งหมดที่เขามี,ทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นศัตรูของเขาด้วยกันทั้งหมด,ทว่าจงซานกลับสามารถกวาดต้อนคนเหล่านั้นมารวมกันได้,เปลี่ยนศัตรูให้กลับกลายมาเป็นมิตร,เปลี่ยนพวกเขา,สร้างราชวงศ์สวรรค์ขึ้นมา,ความกล้าของเขานั้นพร้อมที่จะต่อสู้ด้วยตัวเขาคนเดียวด้วยซ้ำ,แล้วเจ้าล่ะมีหรือไม่?"กงเชียนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ข้า?"กงเหล่ยเทียนที่เผยท่าทางไม่ดีนักออกมา.
"ทำไมถึงได้ขอให้ข้ามาอย่างงั้นรึ?
นั่นก็เพราะว่ามีข้าคนเดียวที่สังหารเขาได้,เจ้าไม่มีความกล้าพอที่จะพิชิตศัตรู,ทำให้เจ้าอ่อนแอลงเรื่อยๆ,ส่วนจงซานนั้นกลับแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน."กงเชียนที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
ได้ยินคำพูดของกงเชียน,กงเหล่ยเทียน,ถึงกับพูดไม่ออก,ดวงตาที่ส่ายไปมา.
"อาวุธยิ่งลับก็ยิ่งคม,การต่อสู้เช่นกัน,หากไม่ใช้มันออกมามันก็จะทื่อไปด้วยเช่นกัน,เพราะยิ่งได้ต่อสู้กับศัตรูที่เหนือกว่า,ทุกครั้งที่ต่อสู้เสร็จก็จะยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ,เจ้าลงมือเต็มกำลังแล้วรึ?
เจ้าไม่คิดที่จะให้ข้าเห็นรึอย่างไรว่าเจ้าสมควรเป็นคนที่ตระกูลกงเลือกหรือไม่?
เจ้ามีความสามารถเช่นใด,มีพลังที่จะล้มจงซานได้อย่างงั้นรึ?
ข้าจะลงมือแน่,หากว่าเจ้าลงมือเต็มที่แล้ว ไม่สามารถสังหารจงซานได้,เมื่อถึงเวลานั้นข้าจะกำจัดจงซานแน่นอน!"กงเชียนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
."ขอบคุณอาวุโสที่ชี้แนะ!"กงเหล่ยเทียนที่สูดหายใจลึก.
กงเหล่ยเทียนที่จ้องมองไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ที่ลุกโชน,ส่วนกงเชียนที่ยืนอยู่ข้าหลังกงเหล่ยเทียนดวงตาที่หรี่เล็กลงเล็กน้อย.
กงเชียนที่ต้องการสอนกงเหล่ยเทียน,เหตุผลหนึ่งก็เพื่อตัวเองด้วยเช่นกัน,เขาต้องการให้กงเหล่ยเทียนกลายเป็นผู้นำที่สมบูรณ์,และยังสามารถสังเกตุจงซานอย่างรอบครอบ,เมื่อเขาไม่มีอะไรต้องกังวลแล้ว,เมื่อนั้นเขาจะลงมือสังหารจงซานไปในทันที.
chapter 807 Zhong Shan and Kong Xuan
钟山与孔宣
จงซานและกงเหล่ยเทียน.
ค่ายกลทะเลโลหิตอสุรา,ได้ถูกหวังเฉินผลักกลับไป,ทว่าจากนั้นก็หมุนวนกลับคืนอีกครั้ง,แน่นอนว่าแกนของคายกลนั้นไม่ใช่แค่หวังเฉินคนเดียว,ยังมีอีกคนที่ควบคุมค่ายกล.
ค่ายกลธารโลหิตนั้นไม่ได้ถูกส่งกลับคืนทิศตะวันตกเหมือนดั่งที่หวังเฉินคิด,ทว่ามันถูกขวางไว้ด้วยใครคนหนึ่ง,เหริ่นชุน.
หวังเฉินทรยศ!
เหรินชุดที่เผยยิ้มบางๆออกมา,"กงเหล่ยเทียน?
ผู้เยาว์ตระกูลกงแล้วอย่างไร?
เจ้ายังด้อยกว่าข้าราชบริพารอีก,คิดได้อย่างไรว่าข้าราชบริพารจะภัคดีต่อเจ้าด้วยใจจริง?"
การทรยศของหวังเฉินนั้นไม่ได้ทำให้เหรินชุนประหลาดใจแต่อย่างใด,เพราะว่ากงเหล่ยเทียนผู้เยาว์ตระกูลกงนั้นไม่ยากที่จะคาดเดา,แม้แต่หวังเฉินก็ยังรับรู้ว่าไม่มีทางที่จะได้รับผิดชอบงานที่สำคัญของตระกูลกงได้,หากกงเหล่ยเทียนเป็นเพียงแค่ศิษย์ธรรมดา,ด้วยความสามารถของหวังเฉินแน่นอนว่าย่อมก้าวขึ้นเหนือกงเหล่ยเทียนของตระกูลกงได้,ทว่ากงเหล่ยเทียนนั้นเป็นทายาทของตระกูลกง,ความสัมพันธ์นายกับบ่าวจะเป็นเช่นนี้ไม่มีวันเปลี่ยน,หากความสำเร็จของกงเหล่ยเทียนมีขีดจำกัด,หวังเฉินก็จะไร้ซึ่งอนาคตไปด้วย,การทรยศของหวังเฉินไม่ช้าก็เร็ว,อย่างไรก็ต้องเกิดขึ้น.
ทว่าขณะที่เหรินชุนหันหน้าจับจ้องมองไปยังกงเหล่ยเทียน,จ้องมองขึ้นไปบนป้อมปราการเมืองสุ่ยโม่ว.
ดวงตาของเหริ่นชุนถึงกับหดเกร็ง.
"กงเชียน?"แววตาที่จริงจังของเหรินชุดเกิดขึ้น,ก่อนที่จะหันหน้ามองไปยังทิศทางของสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
ด้วยการสะบัดมือหนึ่งครั้ง,ธารโลหิตที่คลุมร่างของเหรินชุน,ดูเหมือนว่าจะเป็นการปิดบังเพื่อที่จะไม่ให้ใครเห็นตัวตนของเขา.
...............
บนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,
เทียนเฉินจื่อที่นั่งอยู่บนยอดเขาแห่งหนึ่ง,เก็บกลิ่นอายของตัวเองเอาไว้,ดวงตาทั้งสองข้างจ้องมองไปยังทิศตะวันตก,ป้อมปราการประตูสวรรค์ของสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
มีสตรีสามคนที่ยืนอยู่ข้างๆเทียนหลิงเอ๋ออย่างงั้นรึ?
เทียนหลิงเอ๋อที่ภายในใจรู้สึกไม่ดีนัก,จดจ้องมองไปยังพื้นที่รอบๆทะเลโลหิตที่กำลังไหลทะลักกระจายไปทั่วทุกสารทิศ.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"เป่าเอ๋อกล่าวสอบถาม.
"อะไรบางอย่าง,หายไปแล้ว!"เทียนหลิงเอ๋อที่ไม่สามารถรับรู้ได้.
เทียนเฉินจื่อที่เก็บสัมผัสกลับมาอย่างรวดเร็ว,ในเวลานี้เขาจะต้องคอยโอกาส,ไม่สามารถปล่อยให้ผิดพลาดได้,เพราะว่ารอบๆตัวจงซานมียอดฝีมือมากมาย,ในเวลานี้เขาจะประมาทไม่ได้.
ทันใดนั้น,เทียนเฉินจื่อที่สัมผัสถึงกลิ่นอายบางอย่าง,เป็นเขา?
นกยูงยักษ์?
ใบหน้าของเทียนเฉินจื่อที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน,ก่อนที่จะจ้องมองไปยังป้อมปราการเมืองสุ่ยโม่ว,ขณะที่เห็นกงเชียน,ใบหน้าของเทียนเฉินจื่อที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
"สวรรค์ช่วยข้าแล้ว!"
ด้านล่างสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ค่ายทหารทิศใต้.
หลังจากที่จงซานจากไปแล้วจึงเหลือเพียงแค่หวังเฉิน,ตอนนี้กำลังครุ่นคิดอยู่คนเดียว,พิจารณาเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้น,ก่อนที่เขาจะก้าวออกมานอกห้องโถง.
เหล่าทหารแน่นอนว่าไม่มีใครกล้าขวางเขา,สงครามก่อนหน้านี้,ความแข็งแกร่งของเขาเป็นที่ประจักษ์แล้ว,เป็นยอดฝีมือที่ทำลายค่ายกลสี่ลักษณ์,เขาจะอ่อนแอได้อย่างไร?
จากนั้นขณะที่จื่อจุ้นหยินนำเข้ามา,และกลายเป็นแขกคนสำคัญไปแล้ว.
ตอนนี้หวังเฉินออกมาจากห้องโถง,เป็นเรื่องทั่วไปที่จะไม่มีใครกล้าขวางเขา.
หวังเฉินที่ยืนอยู่ด้านหน้าห้องโถง,จดจ้องมองไปยังป้อมปราการสวรรค์ทิศใต้ของสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
ไม่ไกลออกไปนั้นเป็นจงซานที่ยืนอยู่บนป้อมปราการสวรรค์ทิศใต้.
หวังเฉินที่ขมวดคิ้วไปมา,แววตาเต็มไปด้วยความซับซ้อน.
ภายในใจของหวังเฉินที่ปรากฏความคิดมากมายผ่านเข้ามา.
ขณะครุ่นคิด,หวังเฉินที่พูดคุยกับตัวเอง,"ฟู่อี้,ไม่ไว้ใจข้าอยู่อย่างงั้นรึ?"
"หวังเฉิน?
ทำไมก่อนหน้านี้ถึงเรียกข้าว่าหวังเฉิน? ไม่ใช่ควรจะต้องเรียกซือจิวหรอกรึ?
หรือว่าฟู่อี้กำลังสงสัยอะไรอยู่?"
"ไม่ได้การแล้ว,ดูเหมือนว่าฟู่อี้จะไม่เหมือนเดิมแล้ว,เขาไม่ควรจะเป็นเช่นนั้น,เขาจงใจที่เรียกข้าเช่นนั้นต้องมีเหตุผลอย่างแน่นอน!"
"ต้ามู่อี้ตายไป,นับเป็นฝันร้ายที่สุดที่ฟู่อี้ไม่สามารถวางมันได้,ข้าเชื่อว่าถึงแม้จะผ่านไปหลายพันปี,ฟู่อี้ก็จะไม่ลืมมัน,ทว่าทำไมก่อนหน้านี้ถึงได้ไม่มีปฏิกิริยาอะไรล่ะ?
เป็นไปได้ว่าไม่เชื่อใจข้าอย่างงั้นรึ?"
"หรือเป็นเพราะหยิงหลานกัน?
ในเวลานั้นข้าได้จงใจกระตุ้นหยิงหลาน,เป็นไปไม่ได้ที่ฟู่อี้จะมองไม่ออก."
"หมายความว่าอย่างไร?"
ทันใดนั้นใบหน้าของหวังเฉินที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อนวุ่นวาย.
นี่เป็นการทดสอบของจงซานนั่นเอง,ให้หวังเฉินมาอยู่ที่ค่ายทหารทิศใต้,เป็นการทดสอบนิสัยใจคอและจิตใจของหวังเฉิน.
หากsวังเฉินมีนิสัยโน้มเอี้ยงมาทางจงซาน,หรือตระกูลจง,เขาจะไม่ตำหนิหรือว่ากล่าวเรื่องที่ผ่านมาอีก,เขาพร้อมที่จะยินยอมรับหวังเฉินกลับมาเป็นครอบครัวเดียวกันเหมือนดั่งเช่นเคย.
ทว่าหากหวังเฉินมีเป้าหมาย,แน่นอนว่าเป็นสิ่งที่จงซานหวาดกลัว,เกี่ยวกับเรื่องนี้สามารถคาดเดาได้หลากหลาย,กับคนที่ชาญฉลาดเช่นเขา,ย่อมไม่เหลือหลักฐานให้คาดเดา,เช่นนั้นมีเพียงแค่การทดสอบความสับสนในจิตใจของหวังเฉิน,หากเขาสามารถสงบใจได้จนเสร็จสิ้นสงครามถึงจะผ่านการทดสอบของจงซาน.
บนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
จงซานจ้องมองไปยังธารโลหิตที่กำลังม้วนกวาดอย่างบ้าคลั่งพุ่งตรงมา,ยังคงสงบนิ่งไม่เร่งรีบแม้แต่น้อย,การต่อสู้ครั้งสุดท้ายนี้,ไม่ใช่เรื่องง่ายๆอย่างแน่นอน.
"ตี้เสวียนชา,บางที่นี่คงเป็นการต่อสู้สุดท้ายในโลกใบเล็กแล้ว,เต๋าจวินเซิ่งหย๋าคงต้องมอบให้เจ้าจัดการ,ครั้งแตกต่างจากครั้งที่แล้ว,ข้าต้องการให้เขาตาย!"จงซานที่กล่าวกับตี้เสวียนชา.
"ข้ารู้!"ตี้เสวียนชาพยักหน้า.
"ท้ายที่สุดก็เป็นการต่อสู้สุดท้ายแล้ว,ทำมันให้เต็มที่,จงสร้างตำนานเอาไว้ก่อนที่เจ้าจะจากไป!"จงซานจดจ้องมองไปยังตี้เสวียนชากล่าวออกมาอย่างมีความหมาย.
ตี้เสวียนชาจ้องมองจงซาน,แววตาเผยท่าทางประหลาดใจ,กับท่าทางของจงซานทำให้ตี้เสวียนชารับรู้,ทำให้เขารู้สึกได้,จงซานรับรู้สิ่งที่เขาคิดอย่างงั้นรึ?
ในเวลานี้เหงื่อที่เย็นเยือบได้หลั่งออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ.
ตี้เสวียนชาที่สูดหายใจลึก,กับความตื่นตกใจเอาไว้,พร้อมกับพยักหน้าอย่างจริงจัง,"โปรดวางใจ,ข้าจะต้องทำอย่างเต็มที่อย่างแน่นอน!"
"อืม!"จงซานพยักหน้า.
กับสายตาและคำพูดที่แรกเปลี่ยนกัน,ไม่มีใครเห็นสิ่งผิดปรกตินี้แต่อย่างใด,ความหมายที่ลำล้ำที่ซ่อนอยู่ด้านในมีเพียงคนทั้งสองที่รับรู้.
"จงซาน,ธารโลหิตนี้,ให้ข้าเป็นคนจัดการดีหรือไม่?"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาในทันที.
"เวลานี้เจ้าอย่าเพิ่งลงมือก่อน!"จงซานกล่าว.
"ทำไม?"
"เพราะว่าเจ้าอาจได้รับอันตราย?"
"ข้าจะได้รับอันตรายอะไร?"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ.
"เจ้าเห็นชายในชุดสีเขียวบนกำแพงเมืองสุ่ยโม่วหรือไม่?"
"เอ๊ะ,ชายที่ใบหน้าแตกลายงานั่นนะรึ?
เป็นอะไรที่น่ารังเกียจนัก!"เห่าเม่ยลี่แสดงท่าทางรังเกียจออกมา.
"เขามีนามว่ากงเชียน,ความแข็งแกร่งของเขานั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าหยิง,เจ้าไม่สามารถสาปหยิงได้,แน่นอนว่าไม่มีทางสาปเขาได้เช่นกัน,นอกจากนี้ในภพหยินโจวเหย๋าซือ,คงเป็นเขาที่ได้สอนวิชาให้,กับความสามารถเช่นเขายากที่จะจัดการได้,การลงมือก่อนย่อมไม่สามารถสร้างความได้เปรียบได้,อีกทั้งจะเป็นการเผยฝีมือออกไปให้เขาได้จับตาเจ้าเท่านั้น.!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
เห็นจงซานที่แสดงท่าทีเป็นห่วง,ใบหน้าของเห่าเม่ยลี่เผยยิ้มบางๆออกมา,พร้อมกับพยักหน้ารับ,"ได้!"
จงซานในเวลานี้ยังคงต้องการเวลาสักเล็กน้อย,การต่อสู้ในสนามรบเวลานี้,ยังไม่ถึงกับรุนแรง,และการที่กงเชียนยังไม่ลงมือเป็นไปได้ว่าเขาอาจจะยังบาดเจ็บอยู่.
ในเมื่อเลือกที่จะต่อกรกับกงเชียน,แน่นอนว่าจงซานย่อมต้องเตรียมการเอาไว้,กงเชียนนับเป็นอสุรกายชราที่น่าเกรงขาม,ความแข็งแกร่งของเขา,แทบเป็นไปไม่ได้ที่จะชนะ,กับการต่อสู้ที่ผ่านมาในครั้งนั้นหากไม่มีจงเสวียน,ไม่รู้ว่าการต่อสู้ครั้งที่แล้วจะจบเช่นไรเช่นกัน.
ในขณะเดียวกับ,กับบนเรียนที่จงเสวียนได้ให้ไว้,แน่นอนย่อมทำให้กงเชียนไม่เร่งรีบด้วยเช่นกัน,แม้นว่าเขาจะทรงพลังกว่า,ก็ไม่มีประมาทออกมาแม้แต่น้อย.
การต่อสู้กับกงเชียนนั้น,ไม่เพียงแต่ต้องมีพลัง,หากแต่ยังมีตัวแปรอื่นๆอีกมากมายที่จะทำให้สำเร็จ,หัวใจ,ลางสังหาร,แม้แต่พลังจากโลกใบใหญ่,ทุกตัวแปรล้วนแล้วแต่เปลี่ยนแปลงผลการต่อสู้ได้ทั้งนั้น.
กงเชียน?
อสุรกายจากโบราณ,แม้นว่าร่างกายของเขาจะได้รับบาดเจ็บ,มังกรที่เลื้อยบนหาดชายเลนหรือจะสู้กุ้งได้,ในเวลานี้มนุษย์เช่นข้าจะลูบคมเจ้าเอง
กับสายตาที่เชื่อมั่นของจงซานที่จ้องมองตรงไปยังเมืองสุ่ยโม่ว.
กงเชียนบนป้อมปราการเมืองสุ่ยโมง,เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย,ทว่าก็ทำให้เขากลายเป็นจริงจังด้วยเช่นกัน,ต้องไม่ลืมว่า,จงเสวียนที่ใช้วิชาลับบั่นทอนชีวิตต้าเหยียน,เขายังคงจำเหตุการณ์ดังกล่าวได้อย่างชัดแจ้ง,จนทำให้เขาจำต้องระมัดระวังเล่ห์เหลี่ยมที่แพรวพราวของจงซานเอาไว้.
"อาวุโสกงเชียน,ท่านกำลังคิดที่จะสังหารจงซานก่อนอย่างงั้นรึ?"กงเหล่ยเทียนที่กล่าวต่อกงเชียน.
"สังหารอย่างงั้นรึ?
ไม่ใช่ว่าเจ้าใฝ่หาในอำนาจ,ไม่ต้องการที่จะออกไปต่อสู้แข่งขันกับศัตรูหรอกรึ?"กงเชียนที่กล่าวพร้อมเหล่ตามอง.
"ต่อสู้?
ข้าต้องต่อสู้แน่,หากแต่ไม่ใช่ตอนนี้,บนสนามรบที่ยังคงตัดสินกันอยู่,การที่ราชาออกไปตัดสินความพ่ายแพ้นั้นยังมีถึงเวลา,อีกอย่างหากว่าอาวุโสที่มีพลังเหนือกว่าศัตรูมาก,ทำไมถึงไม่ใช่โอกาสนี้ลงเมือเลยล่ะ?"กงเหล่ยเทียนที่ส่ายหน้าไปมา.
กงเชียนที่ขมวดคิ้วไปมา,จ้องมองไปยังกงเหล่ยเทียน,"กงชิวไม่เคยสอนเจ้าเลยรึ?
วิถีราชานั้นจำเป็นต้องก้าวไปเช่นไร,กับภาวะแห่งจิต?
การเอาชนะใจข้าราชบริพาร,การเผยความแข็งแกร่งของราชา,การปลุกเร้าอารมณ์สร้างขวัญกำลังใจ,สิ่งเหล่านี้ล้วนแต่เป็นสิ่งจำเป็น,การเอาชนะผู้นำฝ่ายตรงขามเผยความแข็งแกร่งเอาชนะใจผู้ติดตาม,การเป็นผู้นำในการกวาดล้างศัตรูด้วยตนเอง,วิถีราชานั้นล้วนแต่เปลี่ยนไปมาตามสถานการณ์"
"หืม?"กงเหล่ยเทียนที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.
"เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมเจ้าด้อยกว่าจงซาน?"กงเชียนที่กล่าวออกมาตรงๆ.
บนป้อมปราการ,ที่มีคนกล่าวว่ากงเหล่ยเทียนด้อยกว่าจงซาน,คงจะมีกงเชียนคนเดียว,แม้นว่ากงเหล่ยเทียนจะไม่ยินดีจะยอมรับ,ทว่ากับคำพูดของกงเชียนก็ทำให้เขาใบหน้ากลายเป็นซับซ้อนเช่นกัน.
"เจ้า,แม้นว่าจะชาญฉลาด,ทว่าก็ไม่ได้มีความกล้าเท่ากับจงซาน,ความแข็งแกร่งของเจ้า,อิทธิพลของเจ้าได้มาง่ายจนเกินไป,เจ้าได้รับการสนับสนุนจากตระกูลกง,ได้รับการสนับสนุนจากแดนเทพอมตะ,ได้รับการสนับสนุนจากบรรพชนของราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย,เจ้าลองมองกับไปดูชีวิตของจงซาน,เขาที่สร้างมันขึ้นมาทุกอย่างด้วยสองมือของเขา,แม่ทัพทั้งสิบของเขา,ไม่เว้นแม้แต่สตรีของเขา,เขาเป็นคนพิชิตมาด้วยตัวเอง,ข้าได้อ่านข้อมูลของเขาเมื่อเร็วๆนี้,แม้ทัพทั้งหมดที่เขามี,ทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นศัตรูของเขาด้วยกันทั้งหมด,ทว่าจงซานกลับสามารถกวาดต้อนคนเหล่านั้นมารวมกันได้,เปลี่ยนศัตรูให้กลับกลายมาเป็นมิตร,เปลี่ยนพวกเขา,สร้างราชวงศ์สวรรค์ขึ้นมา,ความกล้าของเขานั้นพร้อมที่จะต่อสู้ด้วยตัวเขาคนเดียวด้วยซ้ำ,แล้วเจ้าล่ะมีหรือไม่?"กงเชียนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ข้า?"กงเหล่ยเทียนที่เผยท่าทางไม่ดีนักออกมา.
"ทำไมถึงได้ขอให้ข้ามาอย่างงั้นรึ?
นั่นก็เพราะว่ามีข้าคนเดียวที่สังหารเขาได้,เจ้าไม่มีความกล้าพอที่จะพิชิตศัตรู,ทำให้เจ้าอ่อนแอลงเรื่อยๆ,ส่วนจงซานนั้นกลับแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน."กงเชียนที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
ได้ยินคำพูดของกงเชียน,กงเหล่ยเทียน,ถึงกับพูดไม่ออก,ดวงตาที่ส่ายไปมา.
"อาวุธยิ่งลับก็ยิ่งคม,การต่อสู้เช่นกัน,หากไม่ใช้มันออกมามันก็จะทื่อไปด้วยเช่นกัน,เพราะยิ่งได้ต่อสู้กับศัตรูที่เหนือกว่า,ทุกครั้งที่ต่อสู้เสร็จก็จะยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ,เจ้าลงมือเต็มกำลังแล้วรึ?
เจ้าไม่คิดที่จะให้ข้าเห็นรึอย่างไรว่าเจ้าสมควรเป็นคนที่ตระกูลกงเลือกหรือไม่?
เจ้ามีความสามารถเช่นใด,มีพลังที่จะล้มจงซานได้อย่างงั้นรึ?
ข้าจะลงมือแน่,หากว่าเจ้าลงมือเต็มที่แล้ว ไม่สามารถสังหารจงซานได้,เมื่อถึงเวลานั้นข้าจะกำจัดจงซานแน่นอน!"กงเชียนที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
."ขอบคุณอาวุโสที่ชี้แนะ!"กงเหล่ยเทียนที่สูดหายใจลึก.
กงเหล่ยเทียนที่จ้องมองไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ที่ลุกโชน,ส่วนกงเชียนที่ยืนอยู่ข้าหลังกงเหล่ยเทียนดวงตาที่หรี่เล็กลงเล็กน้อย.
กงเชียนที่ต้องการสอนกงเหล่ยเทียน,เหตุผลหนึ่งก็เพื่อตัวเองด้วยเช่นกัน,เขาต้องการให้กงเหล่ยเทียนกลายเป็นผู้นำที่สมบูรณ์,และยังสามารถสังเกตุจงซานอย่างรอบครอบ,เมื่อเขาไม่มีอะไรต้องกังวลแล้ว,เมื่อนั้นเขาจะลงมือสังหารจงซานไปในทันที.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น