Immortality Chapter 800 Chaos Zhong Xiang
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 800 ระฆังแห่งความโกลาหล.
Chapter 800 Chaos Zhong Xiang
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่สะบัดมือออกไป,อนุสาวรีย์อมตะ
11 อันก็ปรากฏขึ้นมาลอยอยู่บนอากาศ.
"อนุสาวรีย์อมตะ!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋า.
จงซานที่ไม่ได้รู้สึกเคอะเขินอะไรแม้แต่น้อย,โบกมือเบาๆ,ให้คนนำโลงศพยักษ์สีม่วงมา.
เห็นโลงศพยักษ์แล้ว,เต๋าจวินเซิ่งหย๋าดวงตาหดเกร็ง,ใช่แล้ว,นี่คือโลงศพยักษ์ที่เขาตามหา.
เหล่าเมืองด้านล่างใกล้ๆ,ตอนนี้มีเหล่าประชาชนมากมาย,เหล่าผู้ฝึกตนที่ลอบมองไปยังประตูเมืองประตูสวรรค์ทิศใต้,กำลังจดจ้องเหตุการดังกล่าวนี้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น,พวกเขาจดจำได้,ว่าที่ด้านหน้าคือเต๋าจวินเซิ่งหย๋าและเย่ชิงเฉิง,นี่ฝ่าบาทกำลังแลกเปลี่ยนสิ่งของกับพวกเขาอย่างงั้นรึ?
จริงหรือเท็จกัน?
ฝ่าบาทไม่ได้เตรียมการลอบโจมตีเต๋าจวินเซิ่งหย๋าหรอกนะ?
ทุกคนที่กำลังรอคอยว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นหรือไม่?
"จะแลกเปลี่ยนอย่างไร?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋านั้นหวั่นเกรงว่าจงซานจะนำอนุสาวรีย์อมตะไปแล้วไม่ยินดีที่จะมอบโลงศพให้เขา,ดังนั้นจึงได้ระมัดระวัง.
ทว่าจงซานในเวลานี้กับเผยยิ้มกว้าง,แดนเทพอมตะก่อนหน้านี้,วางแผนล้อมสังหารเขาหลายต่อหลายครั้ง,ในเวลานี้จึงรู้สึกขาดเขลา,เกรงว่าจงซานจะทำเช่นเดียวกับตัวเองงั้นรึ?.
จงซานรับรู้ว่าเต๋าจวินเซิ่งหย๋านั้นหวั่นเกรงว่าตัวเองจะถูกตำหนิจากกงเชียน,ดังนั้นจึงจริงจังหวาดกลังการแลกเปลี่ยนครั้งนี้จะล้มเหลว.
หากเป็นก่อนหน้านี้เต๋าจวินเซิ่งหย๋าคงจะยอมปล่อยอสุสาวรีย์อมตะออกมาง่ายๆเลยด้วยซ้ำ,เนื่องด้วยนิสัยที่เต็มไปด้วยความอหังการ,ข้ามอบอนุสาวรีอมตะให้เจ้าแล้ว,หากเจ้าไม่มอบโลงศพให้ข้า,ข้าจะสังหารล้างตระกูลเจ้า! นั่นคือปรกติของเขา.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าในเวลานี้,ช่างน่าเศร้านัก,ดูเหมือนว่าจะเปลี่ยนไป,ความฮึกเหิมดูจะเป็นรองจงซาน,ไปแล้ว.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"จงซานที่หัวเราะเสียงดัง.
เสียงหัวเราะของจงซาน,ทำให้เต๋าจวินเซิ่งหย๋าต้องขมวดคิ้วไปมา,แววตาที่เผยท่าทางงงงวยไม่เข้าใจ.
จงซานที่ผลักให้โลงศพยักษ์สีม่วงลอยออกไป,อย่างง่ายๆสบายๆ.
จงซานนั้นไม่ได้หวาดกลัวว่าเต๋าจวินเซิ่งหย๋าจะกลับคำ,เพราะว่าโลงศพยักษ์สีม่วงนั่นไม่สามารถเก็บเข้ามิติเก็บของได้,ทำได้แค่แบกมันไปเท่านั้น.
หากเต๋าจวินเซิ่งหย๋าไม่ยอมมอบอนุสาวรีอมตะล่ะก็,แน่นอนว่าตี้เสวียนชาและคนของเขา,ก็สามารถไล่ตามแย่งโลงศพกลับมาได้,ซึ่งนั่นจะยิ่งเป็นปัญหาต่อเต๋าจวินเซิ่งหย๋าเป็นอย่างมาก.
เห็นจงซานที่หัวเราะเสียงดัง,เต๋าจวินเซิ่งหย๋าย่อมเขาใจได้ในทันที.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ส่งอนุสาวรีย์อมตะทั้ง 11
อันให้ลอยมาทางฝั่งจงซาน.
"วูซซซ!"
"ฟิ้ว!"
สิ่งของแลกเปลี่ยนกันแล้ว,จงซานที่อารมณ์ดีเป็นอย่างมาก,ส่วนเต๋าจวินเซิ่งหย๋านั้นรู้สึกร้อนรุ่มโกรธเกรี้ยวจนต้องสูดหายใจลึก.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ตรวจสอบโลงศพยักษ์สีม่วง,ส่วนจงซานที่ตรวจสอบอนุสาวรียอมตะ.
"เรียบร้อย,เชิญประมุขแดนเทพอมตะกลับได้,ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"จงซานหัวเราะก่อนที่จะสะบัดแขนเสื้อและกลับเข้าไปยังประตูสวรรค์ทิศใต้ไปในทันที.
"ประมุขแดนเทพอมตะขอลา!"เหล่าเสนาบดีที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
เสียงหัวเราะของจงซานยังคงก้องอยู่ในหูของเต๋าจวินเซิ่งหย๋า.
"สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซีรยว,เคลื่อนที่ได้!"
บนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,เสียงของลู่เจี้ยนปิงที่ดังก้อง.
เกาะลอยฟ้าใหญ่ยักษ์,ตอนนี้กำลังมุ่งตรงไปทางทิศเหนือกลับไปยังพื้นที่เดิมอีกครั้ง.
เหล่าประชาชนเมืองด้านล่างเผยท่าทางประหลาดใจ,นี่เป็นโอกาสที่ดีแล้ว,ทำไมฝ่าบาทไม่ทำอะไรเต๋าจวินเซิ่งหย๋า?
หรือเย่ชิงเฉิงก็ยังนับว่าดี.
"ท่านประมุข,ทำไมมันจบง่ายขนาดนี้?ไม่ใช่ว่าจงซานมีแผนการหรอกรึ?"เย่ชิงเฉิงที่ไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย.
"ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว,กลับ!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าภายนใจรู้สึกสังหารใจไม่ค่อยดีนัก.
"ครับ!"
ภายในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
"ฝ่าบาทไม่ต้องการลอบโจมตีพวกเขาหรอกรึ?
พวกเราน่าจะมีความสามารถพอ"หลิวอู๋ซ่างที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางสงสัย.
"เกี่ยวกับความแข็งแกร่งของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าตอนนี้,ยังไม่พอสังหารเขา,เป็นเรื่องยากที่จะสังหารเขาได้,ไม่ว่าอย่างไรหากเขาต้องการหนีก็ไม่มีใครขวางได้,การต่อสู้นี้เป็นการต่อสู้ที่ไร้ประโยชน์,โลงศพยักษ์สีม่วงนั้นไม่สามารถเก็บเอาไว้ในสวนสวรรค์ลอยฟ้าได้,ตอนนี้กงเชียนกำลังรักษาอาการบาดเจ็บ,หากเขากลับมาแล้ว,หากเขากลับมานำกลับไปด้วยตัวเอง,จะยิ่งเป็นอันตรายต่อพวกเรานัก,เสวียนเอ๋อบอกว่ากงเชียนต้องใช้เวลารักษาหนึ่งร้อยปี,ข้าเชื่อคำพูดของเสวียนเอ๋อ!"จงซานกล่าวอย่างหนักแน่น.
"ครับ,ฝ่าบาทช่างหลักแหลมนัก!"หลิวอู๋ซ่างที่กล่าวตอบรับคำในทันที.
"นอกจากนี้,ฝ่าบาทยังต้องการที่จะแลกเปลี่ยนโลงศพยักษ์นี้อย่างโจงแจ้ง,เพื่อให้คนทั่วหล้าได้เห็นและรับรู้ว่ามันอยู่ในแดนเทพอมตะนี่คือแผนการอีกชั้น!"อี้เหยี่ยนที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"หืม?"
"ฟ้าดินกำสรวล,สวรรค์หลั่งน้ำตา,แน่นอนว่าต้องกระจายไปทั่วหล้าอย่างรวดเร็ว,อีกอย่างเมื่อถูกเชื่อมโยงเข้ากับโลงศพในครั้งนี้,สิ่งของดังกล่าวเวลานี้ได้ตกอยู่ในมือของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าแล้ว,ทั่วทั้งสวรรค์แม้แต่ปิศาจในเงามือ,จะต้องเริ่มปรากฏตัวออกมาแน่."อี้เหยี่ยนที่เผยยิ้มออกมา.
"ปิศาจในเงามืด?"หลิวอู๋ซ่างที่ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย.
"หลังจากนี้เจ้าจะเข้าใจเอง."อี้เหยี่ยนที่เผยยิ้มออกมา.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าและเย่ชิงเฉิงที่นำโลงศพยักษ์บินกลับแดนเทพอมตะ.
สองยอดฝีมือที่ลำเลียงโลงศพ,ใครกล้าขวาง,ใครจะสามารถขวางพวกเขาได้?
จงซานเองยังไม่ขวาง,ทั่วทวีปศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้,จะมีใครอีกที่มีความสามารถพอ?
ความเงียบงันที่ปรากฏขึ้น,อีกไม่ไกลก็จะถึงแดนเทพอมตะแล้ว.
"หยุดก่อน!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ท่านประมุข?"เย่ชิงเฉิงที่แบกโลงศพสีม่วงอยู่,เผยท่าทางสงสัย.
ในเวลานี้ที่ด้านหน้าของเขา,เต็มไปด้วยภูเขาหินที่โล่งเตียนเท่านั้น.
"มีคนต้องการลองดีกับข้า,คิดว่าจะใช้กำลังแย่งชิงของจากข้ารึ?
สงสัยไม่อยากมีชีวิตแล้ว!"ดวงตาของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เปลี่ยนเป็นเย็นชา.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เก็บความขุ่นเคืองเอาไว้,คาดไม่ถึงเลยว่าใกล้จะถึงแดนเทพอมตะแล้ว,กลับปรากฏคนออกมาแย่งชิงของจากเขา,ปล้นระหว่างทางอย่างงั้นรึ?
นี่ดูแคลนข้าอย่างงั้นรึ?
"ท่านประมุข,ใครอยู่ที่ใหนอย่างงั้นรึ?"เย่ชิงเฉิงที่ขมวดคิ้วไปมาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ.
เพราะเย่ชิงเฉิงนั้นไม่พบใครที่อยู่รอบๆเลยนั่นเอง.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าไม่สนใจเย่ชิงเฉิง,ทว่าตะวัดฝ่ามือฟาดออกไปในอากาศ.
ฝ่ามือสีทองขนาดใหญ่ที่ขยายใหญ่พุ่งตรงออกไปฟาดเข้ากับภูเขาหินที่โลงเตียนด้านหน้า.
"ตูมมมมมมมมมมม!"
เกิดระเบิดดังสนั่น,มิติอากาศที่ฉีกกระชาก,ประกายแสงสีทองที่ส่องประกายสว่างจ้าพุ่งออกมา.
เหมือนกับบอลสีทองที่พุ่งออกมากระแทกฝ่ามือของเต๋าจวินเ,ระเบิดออกมาเสียงดัง.
"เย่ชิงเฉิง,ถอยออกไป!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋ากล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ!"เย่ชิงเฉิงที่รับคำในทันที.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ไม่กังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของเย่ชิงเฉิงแต่อย่างใด,ทว่าเขาเป็นกังวลเกี่ยวกับโลงศพยักษ์ต่างหาก,เพราะว่าเขาสัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งของศัตรูฝ่ายตรงข้ามไม่ธรรมดาเช่นกัน.
"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าร้ายกาจนัก,คาดไม่ถึงเลยว่าจะทะลวงไปถึงระดับ
12 สวรรค์แท้แล้ว!"
ฝ่ามือของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าก่อนหน้านี้ทำให้เกิดหลุมดำขนาดใหญ่,และภายในนั้นก็มีเสียงที่แปลกประหลาด,แหบเครือดังผ่านออกมา.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ดวงตาหดเกร็ง,มือของเขาที่แตะไปที่น้ำเต้าเซียน.
"ขอให้เป่าเป่ยพุ่งออกไป!"
สิ้นเสียงของเต๋าจวินเซิ่งหย๋า,ประกายแสงเจ็ดสีก็พุ่งออกไปในทันที,พุ่งตรงไปยังหลุมดำด้านหน้า,ด้วยความเร็วที่เกินจะบรรยาย,มิติอากาศที่แตกเป็นทางซ้ำอีกรอบ.
มีดบินสังหารเซียน,เป็นหนึ่งในอาวุธที่ทรงพลังเป็นอย่างมาก,แม้แต่ตี้เสวียนชายังไม่กล้าประมาท.ทว่าศัตรูด้านหน้าจะรับมันได้หรือไม่?
"ตูมมมมมมมมมมมม!"
หลุมดำขนาดใหญ่,ทันใดนั้นก็ขยายออกมานับร้อยเท่า,มิติอากาศที่แตกออกเป็นเสี่ยง,เกิดการปะทะกันด้านในเสียงดังสนั่นหวั่นไหว,จากนั้นมีดบินสังการเซียนก็บินกลับคืนมา.
ทว่าด้านในหลุมดำนั้นปรากฏชายคนหนึ่งที่สวมหน้ากากพยัคฆ์พุ่งออกมา.
ชายที่สวมหน้ากากพยัคฆ์,มีระฆังลึกล้ำสีเหลืองกำลังสั่นไปมาอย่างรุนแรง,ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้มีดบินสังหารเซียนจะพุ่งเข้าไปปะทะระฆังดังกล่าวอย่างแน่นอน.
"เต๋าจวินเซิ่งหย๋า?มีดบินสังหารเซียน,ไว้พบกันโอกาสหน้า!"ชายคนที่ถือระฆังพุ่งหนีด้วยความเร็ว.
"ขอให้เป๋าเป่ยออกไป!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าตะโกนออกไปเสียงดัง.
มีดบินสังหารเซียนที่พุ่งออกไปอีกครั้งด้วยความเร็วพริบตาเดียวก็ไปอยู่ด้านหน้าของระฆังแล้ว.
ระฆังดังกล่าวที่ขยายออกมาหนึ่งร้อยจั้งในทันที.
"เคล้ง!!!!!!!!!"
เสียงของระฆังยักษ์ดังกังวาน,เนื่องจากการโจมตีของมีดบินสังหารเซียน,พื้นที่รอบๆกลายเป็นหลุมดำขนาดใหญ่ขึ้นมาอีกครั้ง.
กับการโจมตีของมีดบิน,ชายคนดังกล่าวอยู่ในสภาพอนาถไม่น้อย,ทว่าเวลานี้เขากลับเดินทางหนีไปไกลแล้ว.
อย่างไรก็ตามเต๋าจวินเซิ่งหย๋าก็ไม่คิดจะไล่ตามแต่อย่างใด,เพียงแค่ดวงตาหรี่เล็กจดจ้องมองตาม.
ชัดเจนว่า,ชายคนดังกล่าวไม่ใช่คู่มือของเต๋าจวินเซิ่งหย๋า,ทว่าเต๋าจวินเซิ่งหย๋าก็ไม่กล้าตาม,เพราะหวั่นเกรงว่าจะเป็นแผนการล่อเสื้อออกจากถ้ำ,ล่อเขาออกไปและส่งคนอีกกลุ่มมาแย่งชิงโลงศพสีม่วง.
"ระฆังแห่งความโกลาหล,นี่คือหนึ่งในสิบสมบัติวิเศษโบราณ?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ดวงตาหรี่เล็กลง.
"ระฆังแห่งความโกลาหล,ไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของ,ตอนนี้กลับเผยตัวออกมาอย่างงั้นรึ?
ท่านประมุข,พวกเรา........!"เย่ชิงเฉิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"กลับแดนเทพอมตะ!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวออกขัดออกมาทันที.
"ครับ!"เย่ชิงเฉิงที่เร่งรีบรับคำในทันที.
สองวันหลังจากที่ระฆังแห่งความโกลาหลปะทะมีดบินสังหารเซียน,ณ
สถานที่ต่อสู่ดังกล่าว.
ร่างๆหนึ่งที่รอคอยอยู่ที่นี่กลัวสองวัน,ด้วยหวาดกลัวว่าเต๋าจวินเซิ่งหย๋าและอีกฝ่ายจะกลับมา,จึงไม่ได้เร่งรีบ,เขาก็คือราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย,หวังเฉิน.
หวังเฉินที่จ้องมองไปยังทิศทางของแดนเทพอมตะ,และจ้องมองไปยังอีกทิศทางของชายสวมหน้ากากและระฆังขนาดใหญ่จากไป,ดวงตาของเขาที่หรี่เล็กลง.
"ระฆังแห่งความโกลาหล? เหริ่นชุน?"หวังเฉินที่ขมวดคิ้วไปมา.
"แล้วโลงศพสีม่วงนั่นคืออะไรกัน?"หวังเฉินที่ครุ่นคิดไปมา.
เขาที่ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่,ไม่กล้าที่จะอยู่นาน,ก่อนที่จะพุ่งตรงไปยังราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ยด้วยความเร็วสูง.
ภพหยิน,ทะเลแม่น้ำเหลือง.
เทียนเฉินจื่อที่จับจ้องมองการลดลงของทะเลน้ำพูเหลืองตลอดครึ่งเดือนที่ผ่านมา,ดูเหมือนว่ามันจะถูกใครสักคนสวาปามเข้าไป,เทียนเฉินจื่อจับจ้องมองอสุรกายตนใหนกันที่อยู่ในทะเลน้ำพุเหลืองกัน,ก่อนที่เขาจะเห็น,นกยูงตนหนึ่ง,เป็นนกยูงยักษ์ที่มีขนาดห้าพันลี้,นกยูงตนนี้ดูดซับพลังของทะเลน้ำพุเหลือง,ตอนนี้มันกำลังกลืนกินดูดซับพลังจากน้ำพุเหลืองไปทั้งหมดเลยรึ?
นี่มันอสุรกายชัดๆ,มันมาจากใหนกัน,ภพหยางอย่างงั้นรึ?
ภพหยางมีอสุรกายที่น่าหวาดกลัวเช่นนี้ซ่อนเอาไว้อยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
จากนั้นก็ผ่านมาอีกหนึ่งเดือน,ท้ายที่สุดทะเลน้ำพุเหลืองก็มองเห็นก้นแล้ว,น้ำทะเลมากมายถูกนกยูงยักษ์ดูดกลืนไปอย่างงั้นรึ?
"ครืนนนนนน!"
นรกหมื่นจั้ง,ภายในทะเลน้ำพุเหลืองนี้ทุกอย่างนั้นล้วนแล้วแต่เป็นของล้ำค่าถูกนกยูงยักษ์กินไปทั้งหมด.
"แกว๊ก!!!"
นกยูงยักษ์ที่คำรามลั่น,เวลานี้เหลือเพียงแค่น้ำพุเหลืองที่พุ่งสู่ด้านบนเป็นเส้นทางน้ำพุเหลืองที่เชื่อมกับท้องฟ้า.
ทันใดนั้นราวกับว่านกยูงยักษ์เต็มไปด้วยความกระหายอ้าปากพร้อมกับพุ่งเข้าไปหาเส้นทางน้ำพุเหลืองทันที.
"โฮก!!!!"
น้ำพุเหลืองที่พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าเป็นสายธารที่ตั้งตรงหมุนวนพัดขึ้นด้านบน,เวลานี้นักยูงยักษ์กำลังกลืนกินเส้นทางน้ำพุเหลืองอย่างงั้นรึ?แม้แต่เส้นทางน้ำพุเหลืองก็จะกินไปทั้งหมดเลยรึ?.
เส้นทางน้ำพุเหลืองเป็นสมบัติของสวรรค์และปฐพีที่ล้ำค่ามาก,ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นกัน?
เทียนเฉินจื่อที่ซ่อนตัวจากที่ไกลออกไปหวาดผวาไม่แม้แต่ กล้าขยับเข้าใกล้.
Chapter 800 Chaos Zhong Xiang
混沌钟响
ระฆังแห่งความโกลาหล.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่สะบัดมือออกไป,อนุสาวรีย์อมตะ
11 อันก็ปรากฏขึ้นมาลอยอยู่บนอากาศ.
"อนุสาวรีย์อมตะ!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋า.
จงซานที่ไม่ได้รู้สึกเคอะเขินอะไรแม้แต่น้อย,โบกมือเบาๆ,ให้คนนำโลงศพยักษ์สีม่วงมา.
เห็นโลงศพยักษ์แล้ว,เต๋าจวินเซิ่งหย๋าดวงตาหดเกร็ง,ใช่แล้ว,นี่คือโลงศพยักษ์ที่เขาตามหา.
เหล่าเมืองด้านล่างใกล้ๆ,ตอนนี้มีเหล่าประชาชนมากมาย,เหล่าผู้ฝึกตนที่ลอบมองไปยังประตูเมืองประตูสวรรค์ทิศใต้,กำลังจดจ้องเหตุการดังกล่าวนี้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น,พวกเขาจดจำได้,ว่าที่ด้านหน้าคือเต๋าจวินเซิ่งหย๋าและเย่ชิงเฉิง,นี่ฝ่าบาทกำลังแลกเปลี่ยนสิ่งของกับพวกเขาอย่างงั้นรึ?
จริงหรือเท็จกัน?
ฝ่าบาทไม่ได้เตรียมการลอบโจมตีเต๋าจวินเซิ่งหย๋าหรอกนะ?
ทุกคนที่กำลังรอคอยว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นหรือไม่?
"จะแลกเปลี่ยนอย่างไร?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋านั้นหวั่นเกรงว่าจงซานจะนำอนุสาวรีย์อมตะไปแล้วไม่ยินดีที่จะมอบโลงศพให้เขา,ดังนั้นจึงได้ระมัดระวัง.
ทว่าจงซานในเวลานี้กับเผยยิ้มกว้าง,แดนเทพอมตะก่อนหน้านี้,วางแผนล้อมสังหารเขาหลายต่อหลายครั้ง,ในเวลานี้จึงรู้สึกขาดเขลา,เกรงว่าจงซานจะทำเช่นเดียวกับตัวเองงั้นรึ?.
จงซานรับรู้ว่าเต๋าจวินเซิ่งหย๋านั้นหวั่นเกรงว่าตัวเองจะถูกตำหนิจากกงเชียน,ดังนั้นจึงจริงจังหวาดกลังการแลกเปลี่ยนครั้งนี้จะล้มเหลว.
หากเป็นก่อนหน้านี้เต๋าจวินเซิ่งหย๋าคงจะยอมปล่อยอสุสาวรีย์อมตะออกมาง่ายๆเลยด้วยซ้ำ,เนื่องด้วยนิสัยที่เต็มไปด้วยความอหังการ,ข้ามอบอนุสาวรีอมตะให้เจ้าแล้ว,หากเจ้าไม่มอบโลงศพให้ข้า,ข้าจะสังหารล้างตระกูลเจ้า! นั่นคือปรกติของเขา.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าในเวลานี้,ช่างน่าเศร้านัก,ดูเหมือนว่าจะเปลี่ยนไป,ความฮึกเหิมดูจะเป็นรองจงซาน,ไปแล้ว.
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"จงซานที่หัวเราะเสียงดัง.
เสียงหัวเราะของจงซาน,ทำให้เต๋าจวินเซิ่งหย๋าต้องขมวดคิ้วไปมา,แววตาที่เผยท่าทางงงงวยไม่เข้าใจ.
จงซานที่ผลักให้โลงศพยักษ์สีม่วงลอยออกไป,อย่างง่ายๆสบายๆ.
จงซานนั้นไม่ได้หวาดกลัวว่าเต๋าจวินเซิ่งหย๋าจะกลับคำ,เพราะว่าโลงศพยักษ์สีม่วงนั่นไม่สามารถเก็บเข้ามิติเก็บของได้,ทำได้แค่แบกมันไปเท่านั้น.
หากเต๋าจวินเซิ่งหย๋าไม่ยอมมอบอนุสาวรีอมตะล่ะก็,แน่นอนว่าตี้เสวียนชาและคนของเขา,ก็สามารถไล่ตามแย่งโลงศพกลับมาได้,ซึ่งนั่นจะยิ่งเป็นปัญหาต่อเต๋าจวินเซิ่งหย๋าเป็นอย่างมาก.
เห็นจงซานที่หัวเราะเสียงดัง,เต๋าจวินเซิ่งหย๋าย่อมเขาใจได้ในทันที.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ส่งอนุสาวรีย์อมตะทั้ง 11
อันให้ลอยมาทางฝั่งจงซาน.
"วูซซซ!"
"ฟิ้ว!"
สิ่งของแลกเปลี่ยนกันแล้ว,จงซานที่อารมณ์ดีเป็นอย่างมาก,ส่วนเต๋าจวินเซิ่งหย๋านั้นรู้สึกร้อนรุ่มโกรธเกรี้ยวจนต้องสูดหายใจลึก.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ตรวจสอบโลงศพยักษ์สีม่วง,ส่วนจงซานที่ตรวจสอบอนุสาวรียอมตะ.
"เรียบร้อย,เชิญประมุขแดนเทพอมตะกลับได้,ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"จงซานหัวเราะก่อนที่จะสะบัดแขนเสื้อและกลับเข้าไปยังประตูสวรรค์ทิศใต้ไปในทันที.
"ประมุขแดนเทพอมตะขอลา!"เหล่าเสนาบดีที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
เสียงหัวเราะของจงซานยังคงก้องอยู่ในหูของเต๋าจวินเซิ่งหย๋า.
"สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซีรยว,เคลื่อนที่ได้!"
บนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,เสียงของลู่เจี้ยนปิงที่ดังก้อง.
เกาะลอยฟ้าใหญ่ยักษ์,ตอนนี้กำลังมุ่งตรงไปทางทิศเหนือกลับไปยังพื้นที่เดิมอีกครั้ง.
เหล่าประชาชนเมืองด้านล่างเผยท่าทางประหลาดใจ,นี่เป็นโอกาสที่ดีแล้ว,ทำไมฝ่าบาทไม่ทำอะไรเต๋าจวินเซิ่งหย๋า?
หรือเย่ชิงเฉิงก็ยังนับว่าดี.
"ท่านประมุข,ทำไมมันจบง่ายขนาดนี้?ไม่ใช่ว่าจงซานมีแผนการหรอกรึ?"เย่ชิงเฉิงที่ไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย.
"ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว,กลับ!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าภายนใจรู้สึกสังหารใจไม่ค่อยดีนัก.
"ครับ!"
...........
ภายในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
"ฝ่าบาทไม่ต้องการลอบโจมตีพวกเขาหรอกรึ?
พวกเราน่าจะมีความสามารถพอ"หลิวอู๋ซ่างที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางสงสัย.
"เกี่ยวกับความแข็งแกร่งของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าตอนนี้,ยังไม่พอสังหารเขา,เป็นเรื่องยากที่จะสังหารเขาได้,ไม่ว่าอย่างไรหากเขาต้องการหนีก็ไม่มีใครขวางได้,การต่อสู้นี้เป็นการต่อสู้ที่ไร้ประโยชน์,โลงศพยักษ์สีม่วงนั้นไม่สามารถเก็บเอาไว้ในสวนสวรรค์ลอยฟ้าได้,ตอนนี้กงเชียนกำลังรักษาอาการบาดเจ็บ,หากเขากลับมาแล้ว,หากเขากลับมานำกลับไปด้วยตัวเอง,จะยิ่งเป็นอันตรายต่อพวกเรานัก,เสวียนเอ๋อบอกว่ากงเชียนต้องใช้เวลารักษาหนึ่งร้อยปี,ข้าเชื่อคำพูดของเสวียนเอ๋อ!"จงซานกล่าวอย่างหนักแน่น.
"ครับ,ฝ่าบาทช่างหลักแหลมนัก!"หลิวอู๋ซ่างที่กล่าวตอบรับคำในทันที.
"นอกจากนี้,ฝ่าบาทยังต้องการที่จะแลกเปลี่ยนโลงศพยักษ์นี้อย่างโจงแจ้ง,เพื่อให้คนทั่วหล้าได้เห็นและรับรู้ว่ามันอยู่ในแดนเทพอมตะนี่คือแผนการอีกชั้น!"อี้เหยี่ยนที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"หืม?"
"ฟ้าดินกำสรวล,สวรรค์หลั่งน้ำตา,แน่นอนว่าต้องกระจายไปทั่วหล้าอย่างรวดเร็ว,อีกอย่างเมื่อถูกเชื่อมโยงเข้ากับโลงศพในครั้งนี้,สิ่งของดังกล่าวเวลานี้ได้ตกอยู่ในมือของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าแล้ว,ทั่วทั้งสวรรค์แม้แต่ปิศาจในเงามือ,จะต้องเริ่มปรากฏตัวออกมาแน่."อี้เหยี่ยนที่เผยยิ้มออกมา.
"ปิศาจในเงามืด?"หลิวอู๋ซ่างที่ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย.
"หลังจากนี้เจ้าจะเข้าใจเอง."อี้เหยี่ยนที่เผยยิ้มออกมา.
.............
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าและเย่ชิงเฉิงที่นำโลงศพยักษ์บินกลับแดนเทพอมตะ.
สองยอดฝีมือที่ลำเลียงโลงศพ,ใครกล้าขวาง,ใครจะสามารถขวางพวกเขาได้?
จงซานเองยังไม่ขวาง,ทั่วทวีปศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้,จะมีใครอีกที่มีความสามารถพอ?
ความเงียบงันที่ปรากฏขึ้น,อีกไม่ไกลก็จะถึงแดนเทพอมตะแล้ว.
"หยุดก่อน!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ท่านประมุข?"เย่ชิงเฉิงที่แบกโลงศพสีม่วงอยู่,เผยท่าทางสงสัย.
ในเวลานี้ที่ด้านหน้าของเขา,เต็มไปด้วยภูเขาหินที่โล่งเตียนเท่านั้น.
"มีคนต้องการลองดีกับข้า,คิดว่าจะใช้กำลังแย่งชิงของจากข้ารึ?
สงสัยไม่อยากมีชีวิตแล้ว!"ดวงตาของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เปลี่ยนเป็นเย็นชา.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เก็บความขุ่นเคืองเอาไว้,คาดไม่ถึงเลยว่าใกล้จะถึงแดนเทพอมตะแล้ว,กลับปรากฏคนออกมาแย่งชิงของจากเขา,ปล้นระหว่างทางอย่างงั้นรึ?
นี่ดูแคลนข้าอย่างงั้นรึ?
"ท่านประมุข,ใครอยู่ที่ใหนอย่างงั้นรึ?"เย่ชิงเฉิงที่ขมวดคิ้วไปมาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ.
เพราะเย่ชิงเฉิงนั้นไม่พบใครที่อยู่รอบๆเลยนั่นเอง.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าไม่สนใจเย่ชิงเฉิง,ทว่าตะวัดฝ่ามือฟาดออกไปในอากาศ.
ฝ่ามือสีทองขนาดใหญ่ที่ขยายใหญ่พุ่งตรงออกไปฟาดเข้ากับภูเขาหินที่โลงเตียนด้านหน้า.
"ตูมมมมมมมมมมม!"
เกิดระเบิดดังสนั่น,มิติอากาศที่ฉีกกระชาก,ประกายแสงสีทองที่ส่องประกายสว่างจ้าพุ่งออกมา.
เหมือนกับบอลสีทองที่พุ่งออกมากระแทกฝ่ามือของเต๋าจวินเ,ระเบิดออกมาเสียงดัง.
"เย่ชิงเฉิง,ถอยออกไป!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋ากล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ!"เย่ชิงเฉิงที่รับคำในทันที.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ไม่กังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของเย่ชิงเฉิงแต่อย่างใด,ทว่าเขาเป็นกังวลเกี่ยวกับโลงศพยักษ์ต่างหาก,เพราะว่าเขาสัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งของศัตรูฝ่ายตรงข้ามไม่ธรรมดาเช่นกัน.
"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าร้ายกาจนัก,คาดไม่ถึงเลยว่าจะทะลวงไปถึงระดับ
12 สวรรค์แท้แล้ว!"
ฝ่ามือของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าก่อนหน้านี้ทำให้เกิดหลุมดำขนาดใหญ่,และภายในนั้นก็มีเสียงที่แปลกประหลาด,แหบเครือดังผ่านออกมา.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ดวงตาหดเกร็ง,มือของเขาที่แตะไปที่น้ำเต้าเซียน.
"ขอให้เป่าเป่ยพุ่งออกไป!"
สิ้นเสียงของเต๋าจวินเซิ่งหย๋า,ประกายแสงเจ็ดสีก็พุ่งออกไปในทันที,พุ่งตรงไปยังหลุมดำด้านหน้า,ด้วยความเร็วที่เกินจะบรรยาย,มิติอากาศที่แตกเป็นทางซ้ำอีกรอบ.
มีดบินสังหารเซียน,เป็นหนึ่งในอาวุธที่ทรงพลังเป็นอย่างมาก,แม้แต่ตี้เสวียนชายังไม่กล้าประมาท.ทว่าศัตรูด้านหน้าจะรับมันได้หรือไม่?
"ตูมมมมมมมมมมมม!"
หลุมดำขนาดใหญ่,ทันใดนั้นก็ขยายออกมานับร้อยเท่า,มิติอากาศที่แตกออกเป็นเสี่ยง,เกิดการปะทะกันด้านในเสียงดังสนั่นหวั่นไหว,จากนั้นมีดบินสังการเซียนก็บินกลับคืนมา.
ทว่าด้านในหลุมดำนั้นปรากฏชายคนหนึ่งที่สวมหน้ากากพยัคฆ์พุ่งออกมา.
ชายที่สวมหน้ากากพยัคฆ์,มีระฆังลึกล้ำสีเหลืองกำลังสั่นไปมาอย่างรุนแรง,ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้มีดบินสังหารเซียนจะพุ่งเข้าไปปะทะระฆังดังกล่าวอย่างแน่นอน.
"เต๋าจวินเซิ่งหย๋า?มีดบินสังหารเซียน,ไว้พบกันโอกาสหน้า!"ชายคนที่ถือระฆังพุ่งหนีด้วยความเร็ว.
"ขอให้เป๋าเป่ยออกไป!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าตะโกนออกไปเสียงดัง.
มีดบินสังหารเซียนที่พุ่งออกไปอีกครั้งด้วยความเร็วพริบตาเดียวก็ไปอยู่ด้านหน้าของระฆังแล้ว.
ระฆังดังกล่าวที่ขยายออกมาหนึ่งร้อยจั้งในทันที.
"เคล้ง!!!!!!!!!"
เสียงของระฆังยักษ์ดังกังวาน,เนื่องจากการโจมตีของมีดบินสังหารเซียน,พื้นที่รอบๆกลายเป็นหลุมดำขนาดใหญ่ขึ้นมาอีกครั้ง.
กับการโจมตีของมีดบิน,ชายคนดังกล่าวอยู่ในสภาพอนาถไม่น้อย,ทว่าเวลานี้เขากลับเดินทางหนีไปไกลแล้ว.
อย่างไรก็ตามเต๋าจวินเซิ่งหย๋าก็ไม่คิดจะไล่ตามแต่อย่างใด,เพียงแค่ดวงตาหรี่เล็กจดจ้องมองตาม.
ชัดเจนว่า,ชายคนดังกล่าวไม่ใช่คู่มือของเต๋าจวินเซิ่งหย๋า,ทว่าเต๋าจวินเซิ่งหย๋าก็ไม่กล้าตาม,เพราะหวั่นเกรงว่าจะเป็นแผนการล่อเสื้อออกจากถ้ำ,ล่อเขาออกไปและส่งคนอีกกลุ่มมาแย่งชิงโลงศพสีม่วง.
"ระฆังแห่งความโกลาหล,นี่คือหนึ่งในสิบสมบัติวิเศษโบราณ?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ดวงตาหรี่เล็กลง.
"ระฆังแห่งความโกลาหล,ไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของ,ตอนนี้กลับเผยตัวออกมาอย่างงั้นรึ?
ท่านประมุข,พวกเรา........!"เย่ชิงเฉิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"กลับแดนเทพอมตะ!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวออกขัดออกมาทันที.
"ครับ!"เย่ชิงเฉิงที่เร่งรีบรับคำในทันที.
สองวันหลังจากที่ระฆังแห่งความโกลาหลปะทะมีดบินสังหารเซียน,ณ
สถานที่ต่อสู่ดังกล่าว.
ร่างๆหนึ่งที่รอคอยอยู่ที่นี่กลัวสองวัน,ด้วยหวาดกลัวว่าเต๋าจวินเซิ่งหย๋าและอีกฝ่ายจะกลับมา,จึงไม่ได้เร่งรีบ,เขาก็คือราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย,หวังเฉิน.
หวังเฉินที่จ้องมองไปยังทิศทางของแดนเทพอมตะ,และจ้องมองไปยังอีกทิศทางของชายสวมหน้ากากและระฆังขนาดใหญ่จากไป,ดวงตาของเขาที่หรี่เล็กลง.
"ระฆังแห่งความโกลาหล? เหริ่นชุน?"หวังเฉินที่ขมวดคิ้วไปมา.
"แล้วโลงศพสีม่วงนั่นคืออะไรกัน?"หวังเฉินที่ครุ่นคิดไปมา.
เขาที่ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่,ไม่กล้าที่จะอยู่นาน,ก่อนที่จะพุ่งตรงไปยังราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ยด้วยความเร็วสูง.
............
ภพหยิน,ทะเลแม่น้ำเหลือง.
เทียนเฉินจื่อที่จับจ้องมองการลดลงของทะเลน้ำพูเหลืองตลอดครึ่งเดือนที่ผ่านมา,ดูเหมือนว่ามันจะถูกใครสักคนสวาปามเข้าไป,เทียนเฉินจื่อจับจ้องมองอสุรกายตนใหนกันที่อยู่ในทะเลน้ำพุเหลืองกัน,ก่อนที่เขาจะเห็น,นกยูงตนหนึ่ง,เป็นนกยูงยักษ์ที่มีขนาดห้าพันลี้,นกยูงตนนี้ดูดซับพลังของทะเลน้ำพุเหลือง,ตอนนี้มันกำลังกลืนกินดูดซับพลังจากน้ำพุเหลืองไปทั้งหมดเลยรึ?
นี่มันอสุรกายชัดๆ,มันมาจากใหนกัน,ภพหยางอย่างงั้นรึ?
ภพหยางมีอสุรกายที่น่าหวาดกลัวเช่นนี้ซ่อนเอาไว้อยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
จากนั้นก็ผ่านมาอีกหนึ่งเดือน,ท้ายที่สุดทะเลน้ำพุเหลืองก็มองเห็นก้นแล้ว,น้ำทะเลมากมายถูกนกยูงยักษ์ดูดกลืนไปอย่างงั้นรึ?
"ครืนนนนนน!"
นรกหมื่นจั้ง,ภายในทะเลน้ำพุเหลืองนี้ทุกอย่างนั้นล้วนแล้วแต่เป็นของล้ำค่าถูกนกยูงยักษ์กินไปทั้งหมด.
"แกว๊ก!!!"
นกยูงยักษ์ที่คำรามลั่น,เวลานี้เหลือเพียงแค่น้ำพุเหลืองที่พุ่งสู่ด้านบนเป็นเส้นทางน้ำพุเหลืองที่เชื่อมกับท้องฟ้า.
ทันใดนั้นราวกับว่านกยูงยักษ์เต็มไปด้วยความกระหายอ้าปากพร้อมกับพุ่งเข้าไปหาเส้นทางน้ำพุเหลืองทันที.
"โฮก!!!!"
น้ำพุเหลืองที่พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าเป็นสายธารที่ตั้งตรงหมุนวนพัดขึ้นด้านบน,เวลานี้นักยูงยักษ์กำลังกลืนกินเส้นทางน้ำพุเหลืองอย่างงั้นรึ?แม้แต่เส้นทางน้ำพุเหลืองก็จะกินไปทั้งหมดเลยรึ?.
เส้นทางน้ำพุเหลืองเป็นสมบัติของสวรรค์และปฐพีที่ล้ำค่ามาก,ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นกัน?
เทียนเฉินจื่อที่ซ่อนตัวจากที่ไกลออกไปหวาดผวาไม่แม้แต่ กล้าขยับเข้าใกล้.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น