Immortality Chapter 799 Outside Southern Heaven Gate meeting the god crow
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 799 แลกเปลี่ยนกับเต๋าจวินเซิ่งหย๋า.
Chapter 799 Outside Southern Heaven Gate meeting the god
crow
แดนเทพอมตะ!
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เดินทางกลับ,ใบหน้าที่บูดบึ้งขุ่นเคืองไม่พอใจเป็นอย่างมาก,แม้นว่าเต๋าจวินเซิ่งหย๋าจะไม่พอใจเป็นอย่างมากที่กงเหล่ยเทียนไม่สามารถสังหารจงซานได้,ทว่าก็สามารถมองได้อีกมุมว่าจงซานนั่นแข็งแกร่งน่าเกรงขาม.
ตี้เสวียนชาที่ก้าวไปถึงระดับ 12 สวรรค์แท้! การต่อสู้ของเขาและตี้เสวียนชานั้น,ไม่ได้เปรียบเลยแม้แต่น้อย,หนำซ้ำยังดูเหมือนตี้เสวียนชาจะเก็บอะไรเอาไว้อีกด้วย,ตึ้เสวียนชาผู้นี้,น่าเกรงขามจริงๆ.
จงซานยังไม่ตาย,ดูเหมือนว่าจะแผนการในครั้งนี้จะเหลวอีกแล้ว,เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่รู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมาก,ผู้ก่อตั้งได้บอกกับเขาด้วยว่าจงซานนั้นมีสองร่าง,อีกร่างเป็นไปได้ว่าคงถูกผู้ก่อตั้งสังหารไปแล้ว.
สร้างร่างสองร่างได้,ไม่ใช่ว่ามันคือทักษะเทวะที่มีแต่ระดับต้าเซียนเท่านั้นที่มีหรอกรึ?
จงซานจะน่าหวาดกลัวเกินไปแล้ว!
"ท่านประมุข!"
"คารวะท่านประมุข!"
"คารวะท่านประมุข!"
"ท่านประมุข!"
เมื่อมาถึงแดนเทพอมตะ,ทุกคนที่ออกมาทำความเคารพประมุขในทันที,ประมุขแน่นอนว่าก็คือเต๋าจวินเซิ่งหย๋านั่นเอง.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ก้าวเข้ามาในแดนเทพอมตะ,คิ้วขมวดไปมา,เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า.
"กรรมวาสนา?
นี่เย่ชิงเฉิงใช้กรรมวาสนาของแดนเทพอมตะอย่างงั้นรึ?
เกิดอะไรขึ้น?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
ขณะที่สัมผัสเทวะกวาดตามองไปรอบๆ,ก็พบเย่ชิงเฉิงอยู่ในหุบเขาแห่งหนึ่ง,ก่อนที่เขาจะพุ่งตรงไปยังตำแหน่งของเย่ชิงเฉิงในทันที!
ภายในหุบเขาแห่งหน่ง,เย่ชิงเฉิงที่นั่งอยูบนบ่อน้ำแห่งหนึ่ง,โดยที่สะกดกระบี่เซียนเซียนเอาไว้,พร้อมกับบำเพ็ญวิถีกระบี่ต่อไป.
"ตูมมมมมมมมมม!"
ทันใดนั้นน้ำในบ่อที่ปรากฏเป็นคลื่นไหญ่ขณะที่เต๋าจวินเซิ่งหย๋ามาถึง,ราวกับว่าเกิดการระเบิด.
ดวงตาของเย่ชิงเฉิงที่ลืมตาขึ้นมาในทันที,แววตาที่สาดประกายแสงปะทุขึ้นมาในทันที.
"ท่านประมุข?"เย่ชิงเฉิงที่ตื่นตกใจเล็กน้อย,ก่อนที่จะลุกขึ้นในทันที.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่จับจ้องมองไปยังกระบี่เซียนเซียนที่เย่ชิงเฉิงกุมเอาไว้แน่น,เห็นชัดเจนว่าเย่ชิงเฉิงนั้นหวาดกลัวที่จะสูญเสียการควบคุมมันไป.
"กรรมวาสนาของแดนเทพอมตะ,เจ้าเป็นคนใช้ไปอย่างงั้นรึ?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ,หลายวันก่อนเกิดเรื่องเล็กน้อยขึ้น,กระบี่เซียนเซียนสูญเสียการควบคุม,ข้าจึงจำเป็นต้องใช้อำนาจของกรรมวาสนามาสนับสนุน,เพื่อกำราบกระบี่เซียนเซียนเอาไว้!"เย่ชิงเฉิงที่กล่าวด้วยน้ำเสียงภาคภูมิ.
"หืม?
แดนเทพอมตะเกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างงั้นรึ?มีคนบุกรุกเข้ามาหรือไม่?"
"ไม่,ไม่เลยนับตั้งแต่ท่านออกไป,ทุกอย่างก็สงบเงียบไม่มีอะไรเลยแม้แต่น้อย,มีเพียงแค่เรื่องของกระบี่เซียนเซียนที่สูญเสียการควบคุมเท่านั้น!"
"หืม?
เมื่อไหร่?"ดวงตาของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่หรี่เล็กลง.
"อืม,น่าจะเป็นหลังจากวันที่หยิงจากไปแล้ว!"เย่ชิงเฉิงครุ่นคิด.
"ครับ?
สามวันหลังจากที่หยิงจากไปอย่างงั้นรึ?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าดวงตาหดเกร็ง.
"ครับ,มีอะไรอย่างงั้นรึ?"เย่ชิงเฉิงที่เผยท่าทางสงสัย.
ใช่เหมือนกับที่เกิดขึ้นกับกระบี่จูเซียน,ใคร?
เป็นใครกันที่เรียกกระบี่จูเซียนและกระบี่จิวเซียน? เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ตกอยู่ในการครุ่นคิดในทันที.
"ผู้ก่อตั้งกลับมาหรือไม่?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่รู้สึกไม่ดีขึ้นมาในทันที.
"ไม่,ผู้ก่อตั้งยังไม่กลับมา,หรือเป็นไปได้ว่าในวันนั้นเป็นผู้ก่อตั้งเป็นคนอัญเชิญกระบี่เซียนเซียน?
เป็นไปได้ด้วยรึ?ที่ผู้ก่อตั้งต้องการใช้กระบี่เซียนเซียน?"เย่ชิงเฉิงที่เผยท่าทางสงสัย.
"ไม่ใช่,เป็นไปไม่ได้!"ดวงตาของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่หรี่เล็ก.
"ท่านประมุข,หรือว่าผู้ก่อตั้งจะเกิดเรื่องขึ้นหรือไม่?"แววตาของเย่ชิงเฉิงที่กล่าวด้วยความอัศจรรย์ใจ.
"เป็นไปไม่ได้,เรื่องนี้,ไม่มีใครที่จะคู่ควรกับผู้ก่อตั้ง,แม้แต่หยิง,บางที่ยังเทียบไม่ได้,ไม่มีทางที่ผู้ก่อตั้งจะเรียกกระบี่เซียนเซียนไป!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ส่ายหน้าไปมา.
"แล้วเป็นใครกันที่อัญเชิญกระบี่ไป?
ด้วยพลังความแข็งแกร่ง,ราวกับว่าผู้อัญเชิญนั้นได้หลอมรวมกับกระบี่มาหลายพันปีแล้วด้วย,แม้แต่ข้ายังจำเป็นต้องใช้กรรมวาสนาของแดนเทพอมตะช่วย
ถึงจะสามารถหยุดมันเอาไว้ได้."เย่ชิงเฉิงที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"หรือว่า?"ใบหน้าของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
"หรือว่าจะเป็น!"
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ราวกับว่าคาดเดาอะไรบางอย่างได้,และหวังว่ามันจะไม่เป็นดังเช่นที่เขาคิด.
"ไป,ไปยังที่พักของผู้ก่อตั้งพร้อมกับข้า!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋ากล่าว.
"ที่พักของผู้ก่อตั้ง?
ไม่ใช่ว่ามันคือเขตหวงห้ามหรอกรึ? ที่ห้ามทุกคนเข้าไป!"เย่ชิงเฉิงขมวดคิ้วไปมา.
"ข้าเคยเข้าไปมาก่อน,โปรดวางใจ,เพียงมากับข้า,ไม่มีอะไรต้องห่วง,หากว่ามันจะไม่เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นครั้งนี้,ไม่เช่นนั้นล่ะกถึงเจ้าตายเป็นหมื่นครั้งก็ยังยากจะชดใช้!"แววตาของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เปลี่ยนเป็นเย็นชา.
เย่ชิงเฉิงที่เห็นแววตาที่เย็นชานั่น,ดวงตาถึงกับหดเกร็งราวกับว่าพอจะรับรู้อะไรบางอย่าง.
เย่ชิงเฉิงไม่กล้ากล่าวอะไรต่อไปอีกเร่งรีบบินตามเต๋าจวินเซิ่งหย๋าไปในทันที,พวกเขาที่ไปหยุดอยู่ในภูเขาเทือกเขาที่มีหลายชั้น,และไปหยุดยังสถานที่แห่งหนึ่ง.
ที่ตำแหน่งตรงกลางนั้นมีตำหนักขนาดใหญ่อยู่,ทั้งคู่ที่ร่อนลงไป.
พร้อมกับก้าวเข้าไปด้านใน.
ที่ภายในห้องโถงตรงกลางนั้น,มีแท่นบูชา,แท่นบูชาที่สลักด้วยอักษรรูนที่ดูผิดปรกติมากมาย,ดูแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก.
เย่ชิงเฉิงที่รู้สีแปลกประหลาดและประหลาดใจกับอักษรรูนมากมายที่ไม่เคยเห็น,ส่วนเต๋าจวินเซิ่งหย๋าเวลานี้ถึงกับใบหน้าขาวซีด.
"! หายไปแล้ว!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวออกมาเสียงสั่น.
"มีอะไรหายไปรึ?!"เย่ชิงเฉิงที่หันหน้าจดจ้องมองมายังเต๋าจวินเซิ่งหย๋า.
ร่างของเย่ชิงเฉิงถึงกับนิ่งงันสั่นสะท้านกับสายตาของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เต็มไปด้วยจิตสังหารที่หนักหน่วงรุนแรง,น่าหวาดกลัวในครั้งนี้.
"ท่านประมุข,มีอะไรหายไปอย่างงั้นรึ?"เย่ชิงเฉิงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางหวาดกลัว.
...
"ข้าได้ส่งศิษย์ออกไปเพื่อสอบหาข้อมูลแล้ว,กับความผิดพลาดของเจ้าครั้งนี้,ไว้ให้ผู้ก่อตั้งกลับมา,ค่อยตัดสินใจอีกครั้ง!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองเป็นอย่างมาก.
"ท่านประมุข,ข้า!"เย่ชิงเฉิงที่รู้สึกราวกับว่าตัวเองไม่ได้รับความยุติธรรมอย่างที่สุด.
กลุ่มของหนี่ปู่ซาที่ลอบเข้ามาก่อนหน้านี้,ด้วยการใช้วิชาลับสวรรค์ลี้ลับ,แม้แต่กงเชียนยังไม่สามารถพยากรณ์ได้,ลำพังเย่ชิงเฉิงนะรึ?เรื่องนี้เป็นกงเชียนประมาทเองที่ไม่ได้วางค่ายกลล้อมรอบโลงศพเอาไว้,นั่นจึงเป็นเหตุให้ต้องประสบเหตุการณ์เช่นนี้ต่างหาก.
เขาสูญเสียกระบี่เซียนเซียนไปแล้วรึ?
ทำไมเต๋าจวินเซิ่งหย๋าทำกลับว่าเขาได้ทำกระบี่เซียนเซียนหายไปแล้ว.
"ท่านประมุข,ใครอยู่ในโลงศพอย่างงั้นรึ?"เย่ชิงเฉิงที่ลอบสอบถามออกมา.
"หุบปาก,เรื่องนี้ใช่เรื่องที่เจ้าต้องสอบถามเหรอ!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ตวาดออกมาด้วยเสียงเย็นชา,ไม่แม้แต่ให้เย่ชิงเฉิงได้พูด.
"รายงานท่านประมุข,เจิ้นจวินฮามะไลกลับมา!"ศิษย์คนหนึ่งที่กล่าวรายงานออกมาในทันที.
"ฮามะไล? คาดไม่ถึงเลยว่ามันจะรอดมาได้?
ให้มันเข้ามา!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เต็มไปด้วยความสงสัย.
จากนั้นไม่นาน,ฮามะไลก็ถูกนำตัวมา.
"ท่านประมุข,ข้าได้พยายามสุดความสามารถทุกข์แค้นยากลำบาก,ท้ายที่สุดก็รอดมาจากเงื้อมมือปิศาจจงซานได้!"ฮามะไลกล่าวออกมา.
ใบหน้าของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เผยท่าทางเหยียดหยัน,ลำพังขยะเช่นเจ้านะรึ?
"ไม่ใช่ว่าจงซานปล่อยเจ้ามารึอย่างไร?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเคร่งขรึม.
"ข้าคิดว่าเขาไม่มีความสามารถมากกว่า!"ฮามะไลที่กล่าวยืดอกคุยฟุ้ง.
ทว่าในเวลานี้ใบหน้าของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เริ่มมืดคลึ้มไม่พอใจมากขึ้นและก็มากขึ้น,ฮามะไลก็รับรู้ว่าตัวเองคงจะโม้มากไปหน่อย.
"เอิ่ม,จงซานได้ให้ข้ากระทำบางอย่าง,ขณะที่อยู่สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,เขาต้องการนำความอับอายมาให้กับท่านประมุขจึงปล่อยข้ามา,ข้า,ข้าไม่กล้ากระทำตารมที่เขาบอกและไม่ได้กล่าวออะไรออกมาเลย!"ฮามะไลที่กล่าวยืนยัน.
"สร้างความอับอาย?
จงซานมันมีเวลาว่างขนาดนั้นรึไง!"ใบหน้าของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ไม่เชื่อ.
สร้างความอับอาย?
จงซานมีเวลาที่จะมาสร้างความอับอายให้เขาอย่างงั้นรึ?
เต๋าจวินเซิ่งหย๋ามีเหรอที่จะเชื่อ?
เห็นเต๋าจวินเซิ่งหย๋าไม่เชื่อ,ฮามะไลที่ร้อนรนและกล่าวออกมว่า,"แน่นอนว่าจงซานต้องการสร้างความอับอายให้กับท่านประมุข,จึงแสดงโลงศพโลงหนึ่งให้ข้าเห็น,ข้าเข้าใจทันทีที่เห็นโลงศพนั่นและให้จงยังยังสั่งให้ข้ามาบอกท่าน
แต่ฝันไปเถอะ,ข้าคิดว่า.....!"
"ช้าก่อน,โลงศพอะไร?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ดวงตาเป็นประกาย.
ทันใดนั้น,เต๋าจวินเซิ่งหย๋าก็ตระหนักได้ในทันที,แน่นอน,จงซาน,เป็นมันอย่างแน่นอน.
เห็นท่าทางผ่อนคลายของเต๋าจวินเซิ่งหย๋า,ฮามะไลที่งงไปในทันที,นี่จงซานกำลังต้องการทำให้ท่านอับอาย,ไม่ได้โกรธเกรี้ยว,ด่าว่าจงซานเลยรึ?
"ใช่เป็น,โลงศพยักษ์สีม่วง!"ฮามะไลที่ค่อยๆกล่าวพร้อมลอบมองใบหน้าเต๋าจวินเซิ่งหย๋า.
ทันทีที่เต๋าจวินเซิ่งหย๋าได้ยิน,ใบหน้าก็เผยท่าทางดีใจออกมา,ฮามะไลถึงกับพูดไม่ออก,คนอื่นกำลังทำให้ตัวเองอับอาย,แต่กับมีความสุขอย่างงั้นรึ?
หรือว่าเต๋าจวินเซิ่งหย๋าจะเป็นพวกยอมการด่าว่าเย้ยหยันอย่างงั้นรึ?
"จงจงบอกคำพูดทั้งหมดของมันออกมาอย่างให้ตกหล่น,ห้ามตกหล่นแม้แต่คำเดียว.
เย่ชิงเฉิงที่ราวกับตระหนักได้ถึงบางอย่าง,จดจ้องมองไปยังฮามะไลด้วยความจริงจังเช่นกัน.
ฮามะไลที่รู้สึกไม่ดีขึ้นมา,ใบหน้าทีเผยท่าทางแปลกๆ,เกิดอะไรขึ้น?
"ครับ,เรื่องนี้,จงซานบอกว่า.....!"ฮามะไลเริ่มเล่าใหม่อีกครั้งนับตั้งแต่ตัวเองถูกลากไปสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวจากต้นจนจบ.
"จงซานบอกว่าต้องการแลกเปลี่ยนโลงศพสีม่วงกับอนุสาวรีย์อมตะอย่างงั้นรึ?"เต๋าจวินเซิงหย๋าที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ใช่,จงซานกล่าวเช่นนี้,เพราะต้องการทำให้ประมุขอับอาย,ข้าคิดว่าทาน..!"
"หุบปาก!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ตะโกนออกไปเสียงดังเปี่ยมไปด้วยความเย็นชา.
ฮามะไลที่ได้แต่เงียบ,แม้นว่าจะเต็มไปด้วยความสงสัยก็ตาม.
"ท่านประมุข,จงซานเขากำลังวางแผนอะไรอยู่หรือไม่?"เย่ชิงเฉิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ถึงจะมีแผนการ,หากว่าสามารถแลกโลงศพสีม่วงกลับมาได้,ความบกพร่องในหน้าที่ของเจ้า,ความผิดนี้ก็จะลดลง!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย.
อสุสาวรีย์อมตะ 11
อันนั้นอยู่ในมือของเต๋าจวินเซิ่งหย๋า,ไม่มีใครสามารถชิงมันไปได้,ทว่ากับสถานการณ์เช่นนี้,หากว่าสามารถแลกมันคืนกลับมาได้ก่อนที่ผู้ก่อตั้งจะกลับมา,อย่างน้อยโทษของเย่ชิงเฉิงก็จะลดน้อยถอยลง,เขาเองก็จะไม่ถึงตำหนิด้วย.
สิ่งดังกล่าวนั้น,ไม่สามารถปล่อยให้อยู่ในมือจงซานได้,เต๋าจวินเซิ่งหย๋ารับรู้ถึงความสำคัญของมันดี.
"เย่ชิงเฉิง,เจ้าเดินทางไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าพร้อมกับข้า!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋ากล่าว.
"รับทราบ!"เย่ชิงเฉิงที่รับคำในทันที.
ห้าวันหลังจากนั้น,ที่ใกล้ๆสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
เป็นพื้นที่ที่ยื่นออกมาจากกำแพงของสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ตอนนี้มีคนมากมายที่กำลังจับจ้องมองพื้นที่ดังกล่าว.
สายตาของผู้คนมากมายต่างก็จับจ้องด้วยความสงสัย.
ที่ด้านนอกนั้นเป็นประตูสวรรค์ทิศใต้ในเวลานี้มีคนกลุ่มหนึ่งที่บินมา.
หนึ่งสะพายน้ำเต้าสีทองซึ่งก็คือเต๋าจวินเซิ่งหย๋านั่นเอง,ส่วนอีกหนึ่งก็คือคนที่สะพายกระบี่เซียนเซียน,เย่ชิงเฉิง.
โลงศพยกสีม่วงนั้นสำคัญเป็นอย่างมาก,พวกเขาที่เร่งรีบเดินทางมาอย่างรวดเร็ว.
ที่ประตูสวรรค์ทิศใต้นั้น,จงซานที่นำตี้เสวียนชาและข้าราชบริพารอีกหลายคน,มาพบกับเต๋าจวินเซิ่งหย๋า.
"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าพบกันอีกแล้วสินะ!"จงซานที่กล่าวออกไปด้วยรอยยิ้ม.
อารมณ์ของจงซานตอนนี้ยอดเยี่ยมเป็นอย่างมาก,ด้วยการกลืนกินกระบี่จูเซียน,ได้รับพลังมหาศาล,ตอนนี้พลังฝึกตนของเขาก้าวขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง,ตอนนี้มีระดับ
8 สวรรค์แท้! เพิ่มขึ้นมาสองขั้นเลยทีเดียว.
นอกจากนี้,ยังเป็นระดับแปดขั้นปลายอีกด้วย!
จะไม่ให้จงซานมีความสุขได้อย่างไร,ขณะที่พูดกับเต๋าจวินเซิ่งหย๋า,สายตาก็ลอบมองไปยังกระบี่เซียนเซียนที่สะพายอยู่ด้านหลังของเย่ชิงเฉิงด้วย.
กระบี่ลู่เซียน,กระบี่จิวเซียนและกระบี่จูเซียนถูกจงซานฉกมาหมดแล้ว,ขณะที่เย่ชิงเฉิงเห็นสายตาของจงซาน,แววตาที่เผยท่าทางเย็นชาออกมา,ก่อนที่จะเร่งรีบกุมกระบี่เซียนเซียนเอาไว้อย่างรวดเร็ว,ด้วยเกรงว่าจะถูกจงซานฉกไป.
"บอกว่ามาเจ้าต้องการสิ่งใด?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เจ้ามอบอนุสาวรีย์อมตะให้ข้า,ข้ามอบโลงศพม่วงให้เจ้า!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ในอดีตนั้นเป็นเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่สะกดข่มเขาโดยสมบูรณ์,ในเวลานี้กลายเป็นเต๋าจวินเซิ่งหย๋าถูกสะกดข่มแทน.
ปล.อีกตอนดึกๆครับ
Chapter 799 Outside Southern Heaven Gate meeting the god
crow
南天门外迎神鸦
แลกเปลี่ยนกับเต๋าจวินเซิ่งหย๋า.
แดนเทพอมตะ!
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เดินทางกลับ,ใบหน้าที่บูดบึ้งขุ่นเคืองไม่พอใจเป็นอย่างมาก,แม้นว่าเต๋าจวินเซิ่งหย๋าจะไม่พอใจเป็นอย่างมากที่กงเหล่ยเทียนไม่สามารถสังหารจงซานได้,ทว่าก็สามารถมองได้อีกมุมว่าจงซานนั่นแข็งแกร่งน่าเกรงขาม.
ตี้เสวียนชาที่ก้าวไปถึงระดับ 12 สวรรค์แท้! การต่อสู้ของเขาและตี้เสวียนชานั้น,ไม่ได้เปรียบเลยแม้แต่น้อย,หนำซ้ำยังดูเหมือนตี้เสวียนชาจะเก็บอะไรเอาไว้อีกด้วย,ตึ้เสวียนชาผู้นี้,น่าเกรงขามจริงๆ.
จงซานยังไม่ตาย,ดูเหมือนว่าจะแผนการในครั้งนี้จะเหลวอีกแล้ว,เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่รู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมาก,ผู้ก่อตั้งได้บอกกับเขาด้วยว่าจงซานนั้นมีสองร่าง,อีกร่างเป็นไปได้ว่าคงถูกผู้ก่อตั้งสังหารไปแล้ว.
สร้างร่างสองร่างได้,ไม่ใช่ว่ามันคือทักษะเทวะที่มีแต่ระดับต้าเซียนเท่านั้นที่มีหรอกรึ?
จงซานจะน่าหวาดกลัวเกินไปแล้ว!
"ท่านประมุข!"
"คารวะท่านประมุข!"
"คารวะท่านประมุข!"
"ท่านประมุข!"
เมื่อมาถึงแดนเทพอมตะ,ทุกคนที่ออกมาทำความเคารพประมุขในทันที,ประมุขแน่นอนว่าก็คือเต๋าจวินเซิ่งหย๋านั่นเอง.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ก้าวเข้ามาในแดนเทพอมตะ,คิ้วขมวดไปมา,เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า.
"กรรมวาสนา?
นี่เย่ชิงเฉิงใช้กรรมวาสนาของแดนเทพอมตะอย่างงั้นรึ?
เกิดอะไรขึ้น?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
ขณะที่สัมผัสเทวะกวาดตามองไปรอบๆ,ก็พบเย่ชิงเฉิงอยู่ในหุบเขาแห่งหนึ่ง,ก่อนที่เขาจะพุ่งตรงไปยังตำแหน่งของเย่ชิงเฉิงในทันที!
ภายในหุบเขาแห่งหน่ง,เย่ชิงเฉิงที่นั่งอยูบนบ่อน้ำแห่งหนึ่ง,โดยที่สะกดกระบี่เซียนเซียนเอาไว้,พร้อมกับบำเพ็ญวิถีกระบี่ต่อไป.
"ตูมมมมมมมมมม!"
ทันใดนั้นน้ำในบ่อที่ปรากฏเป็นคลื่นไหญ่ขณะที่เต๋าจวินเซิ่งหย๋ามาถึง,ราวกับว่าเกิดการระเบิด.
ดวงตาของเย่ชิงเฉิงที่ลืมตาขึ้นมาในทันที,แววตาที่สาดประกายแสงปะทุขึ้นมาในทันที.
"ท่านประมุข?"เย่ชิงเฉิงที่ตื่นตกใจเล็กน้อย,ก่อนที่จะลุกขึ้นในทันที.
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่จับจ้องมองไปยังกระบี่เซียนเซียนที่เย่ชิงเฉิงกุมเอาไว้แน่น,เห็นชัดเจนว่าเย่ชิงเฉิงนั้นหวาดกลัวที่จะสูญเสียการควบคุมมันไป.
บางที่ด้ายเต๋าจวินเซิ่งหย๋ามองเห็นเสิ่งที่เกิดขึ้น,ทำให้แววตาของเย่ชิงเฉิงรู้สึกภาคภูมิไม่น้อย,ในมือของเขาที่กุมกระบี่เซียนเซียนแน่น,
"กรรมวาสนาของแดนเทพอมตะ,เจ้าเป็นคนใช้ไปอย่างงั้นรึ?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ,หลายวันก่อนเกิดเรื่องเล็กน้อยขึ้น,กระบี่เซียนเซียนสูญเสียการควบคุม,ข้าจึงจำเป็นต้องใช้อำนาจของกรรมวาสนามาสนับสนุน,เพื่อกำราบกระบี่เซียนเซียนเอาไว้!"เย่ชิงเฉิงที่กล่าวด้วยน้ำเสียงภาคภูมิ.
"หืม?
แดนเทพอมตะเกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างงั้นรึ?มีคนบุกรุกเข้ามาหรือไม่?"
"ไม่,ไม่เลยนับตั้งแต่ท่านออกไป,ทุกอย่างก็สงบเงียบไม่มีอะไรเลยแม้แต่น้อย,มีเพียงแค่เรื่องของกระบี่เซียนเซียนที่สูญเสียการควบคุมเท่านั้น!"
"หืม?
เมื่อไหร่?"ดวงตาของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่หรี่เล็กลง.
"อืม,น่าจะเป็นหลังจากวันที่หยิงจากไปแล้ว!"เย่ชิงเฉิงครุ่นคิด.
"ครับ?
สามวันหลังจากที่หยิงจากไปอย่างงั้นรึ?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าดวงตาหดเกร็ง.
"ครับ,มีอะไรอย่างงั้นรึ?"เย่ชิงเฉิงที่เผยท่าทางสงสัย.
ใช่เหมือนกับที่เกิดขึ้นกับกระบี่จูเซียน,ใคร?
เป็นใครกันที่เรียกกระบี่จูเซียนและกระบี่จิวเซียน? เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ตกอยู่ในการครุ่นคิดในทันที.
"ผู้ก่อตั้งกลับมาหรือไม่?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่รู้สึกไม่ดีขึ้นมาในทันที.
"ไม่,ผู้ก่อตั้งยังไม่กลับมา,หรือเป็นไปได้ว่าในวันนั้นเป็นผู้ก่อตั้งเป็นคนอัญเชิญกระบี่เซียนเซียน?
เป็นไปได้ด้วยรึ?ที่ผู้ก่อตั้งต้องการใช้กระบี่เซียนเซียน?"เย่ชิงเฉิงที่เผยท่าทางสงสัย.
"ไม่ใช่,เป็นไปไม่ได้!"ดวงตาของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่หรี่เล็ก.
"ท่านประมุข,หรือว่าผู้ก่อตั้งจะเกิดเรื่องขึ้นหรือไม่?"แววตาของเย่ชิงเฉิงที่กล่าวด้วยความอัศจรรย์ใจ.
"เป็นไปไม่ได้,เรื่องนี้,ไม่มีใครที่จะคู่ควรกับผู้ก่อตั้ง,แม้แต่หยิง,บางที่ยังเทียบไม่ได้,ไม่มีทางที่ผู้ก่อตั้งจะเรียกกระบี่เซียนเซียนไป!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ส่ายหน้าไปมา.
"แล้วเป็นใครกันที่อัญเชิญกระบี่ไป?
ด้วยพลังความแข็งแกร่ง,ราวกับว่าผู้อัญเชิญนั้นได้หลอมรวมกับกระบี่มาหลายพันปีแล้วด้วย,แม้แต่ข้ายังจำเป็นต้องใช้กรรมวาสนาของแดนเทพอมตะช่วย
ถึงจะสามารถหยุดมันเอาไว้ได้."เย่ชิงเฉิงที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"หรือว่า?"ใบหน้าของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
"หรือว่าจะเป็น!"
เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ราวกับว่าคาดเดาอะไรบางอย่างได้,และหวังว่ามันจะไม่เป็นดังเช่นที่เขาคิด.
"ไป,ไปยังที่พักของผู้ก่อตั้งพร้อมกับข้า!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋ากล่าว.
"ที่พักของผู้ก่อตั้ง?
ไม่ใช่ว่ามันคือเขตหวงห้ามหรอกรึ? ที่ห้ามทุกคนเข้าไป!"เย่ชิงเฉิงขมวดคิ้วไปมา.
"ข้าเคยเข้าไปมาก่อน,โปรดวางใจ,เพียงมากับข้า,ไม่มีอะไรต้องห่วง,หากว่ามันจะไม่เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นครั้งนี้,ไม่เช่นนั้นล่ะกถึงเจ้าตายเป็นหมื่นครั้งก็ยังยากจะชดใช้!"แววตาของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เปลี่ยนเป็นเย็นชา.
เย่ชิงเฉิงที่เห็นแววตาที่เย็นชานั่น,ดวงตาถึงกับหดเกร็งราวกับว่าพอจะรับรู้อะไรบางอย่าง.
เย่ชิงเฉิงไม่กล้ากล่าวอะไรต่อไปอีกเร่งรีบบินตามเต๋าจวินเซิ่งหย๋าไปในทันที,พวกเขาที่ไปหยุดอยู่ในภูเขาเทือกเขาที่มีหลายชั้น,และไปหยุดยังสถานที่แห่งหนึ่ง.
ที่ตำแหน่งตรงกลางนั้นมีตำหนักขนาดใหญ่อยู่,ทั้งคู่ที่ร่อนลงไป.
พร้อมกับก้าวเข้าไปด้านใน.
ที่ภายในห้องโถงตรงกลางนั้น,มีแท่นบูชา,แท่นบูชาที่สลักด้วยอักษรรูนที่ดูผิดปรกติมากมาย,ดูแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก.
เย่ชิงเฉิงที่รู้สีแปลกประหลาดและประหลาดใจกับอักษรรูนมากมายที่ไม่เคยเห็น,ส่วนเต๋าจวินเซิ่งหย๋าเวลานี้ถึงกับใบหน้าขาวซีด.
"! หายไปแล้ว!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวออกมาเสียงสั่น.
"มีอะไรหายไปรึ?!"เย่ชิงเฉิงที่หันหน้าจดจ้องมองมายังเต๋าจวินเซิ่งหย๋า.
ร่างของเย่ชิงเฉิงถึงกับนิ่งงันสั่นสะท้านกับสายตาของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เต็มไปด้วยจิตสังหารที่หนักหน่วงรุนแรง,น่าหวาดกลัวในครั้งนี้.
"ท่านประมุข,มีอะไรหายไปอย่างงั้นรึ?"เย่ชิงเฉิงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางหวาดกลัว.
...
สิบวันหลังจากนั้น,ห้องโถงใหญ่แดนเทพอมตะ.
"ข้าได้ส่งศิษย์ออกไปเพื่อสอบหาข้อมูลแล้ว,กับความผิดพลาดของเจ้าครั้งนี้,ไว้ให้ผู้ก่อตั้งกลับมา,ค่อยตัดสินใจอีกครั้ง!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองเป็นอย่างมาก.
"ท่านประมุข,ข้า!"เย่ชิงเฉิงที่รู้สึกราวกับว่าตัวเองไม่ได้รับความยุติธรรมอย่างที่สุด.
กลุ่มของหนี่ปู่ซาที่ลอบเข้ามาก่อนหน้านี้,ด้วยการใช้วิชาลับสวรรค์ลี้ลับ,แม้แต่กงเชียนยังไม่สามารถพยากรณ์ได้,ลำพังเย่ชิงเฉิงนะรึ?เรื่องนี้เป็นกงเชียนประมาทเองที่ไม่ได้วางค่ายกลล้อมรอบโลงศพเอาไว้,นั่นจึงเป็นเหตุให้ต้องประสบเหตุการณ์เช่นนี้ต่างหาก.
เขาสูญเสียกระบี่เซียนเซียนไปแล้วรึ?
ทำไมเต๋าจวินเซิ่งหย๋าทำกลับว่าเขาได้ทำกระบี่เซียนเซียนหายไปแล้ว.
"ท่านประมุข,ใครอยู่ในโลงศพอย่างงั้นรึ?"เย่ชิงเฉิงที่ลอบสอบถามออกมา.
"หุบปาก,เรื่องนี้ใช่เรื่องที่เจ้าต้องสอบถามเหรอ!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ตวาดออกมาด้วยเสียงเย็นชา,ไม่แม้แต่ให้เย่ชิงเฉิงได้พูด.
"รายงานท่านประมุข,เจิ้นจวินฮามะไลกลับมา!"ศิษย์คนหนึ่งที่กล่าวรายงานออกมาในทันที.
"ฮามะไล? คาดไม่ถึงเลยว่ามันจะรอดมาได้?
ให้มันเข้ามา!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เต็มไปด้วยความสงสัย.
จากนั้นไม่นาน,ฮามะไลก็ถูกนำตัวมา.
"ท่านประมุข,ข้าได้พยายามสุดความสามารถทุกข์แค้นยากลำบาก,ท้ายที่สุดก็รอดมาจากเงื้อมมือปิศาจจงซานได้!"ฮามะไลกล่าวออกมา.
ใบหน้าของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เผยท่าทางเหยียดหยัน,ลำพังขยะเช่นเจ้านะรึ?
"ไม่ใช่ว่าจงซานปล่อยเจ้ามารึอย่างไร?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเคร่งขรึม.
"ข้าคิดว่าเขาไม่มีความสามารถมากกว่า!"ฮามะไลที่กล่าวยืดอกคุยฟุ้ง.
ทว่าในเวลานี้ใบหน้าของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่เริ่มมืดคลึ้มไม่พอใจมากขึ้นและก็มากขึ้น,ฮามะไลก็รับรู้ว่าตัวเองคงจะโม้มากไปหน่อย.
"เอิ่ม,จงซานได้ให้ข้ากระทำบางอย่าง,ขณะที่อยู่สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,เขาต้องการนำความอับอายมาให้กับท่านประมุขจึงปล่อยข้ามา,ข้า,ข้าไม่กล้ากระทำตารมที่เขาบอกและไม่ได้กล่าวออะไรออกมาเลย!"ฮามะไลที่กล่าวยืนยัน.
"สร้างความอับอาย?
จงซานมันมีเวลาว่างขนาดนั้นรึไง!"ใบหน้าของเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ไม่เชื่อ.
สร้างความอับอาย?
จงซานมีเวลาที่จะมาสร้างความอับอายให้เขาอย่างงั้นรึ?
เต๋าจวินเซิ่งหย๋ามีเหรอที่จะเชื่อ?
เห็นเต๋าจวินเซิ่งหย๋าไม่เชื่อ,ฮามะไลที่ร้อนรนและกล่าวออกมว่า,"แน่นอนว่าจงซานต้องการสร้างความอับอายให้กับท่านประมุข,จึงแสดงโลงศพโลงหนึ่งให้ข้าเห็น,ข้าเข้าใจทันทีที่เห็นโลงศพนั่นและให้จงยังยังสั่งให้ข้ามาบอกท่าน
แต่ฝันไปเถอะ,ข้าคิดว่า.....!"
"ช้าก่อน,โลงศพอะไร?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ดวงตาเป็นประกาย.
ทันใดนั้น,เต๋าจวินเซิ่งหย๋าก็ตระหนักได้ในทันที,แน่นอน,จงซาน,เป็นมันอย่างแน่นอน.
เห็นท่าทางผ่อนคลายของเต๋าจวินเซิ่งหย๋า,ฮามะไลที่งงไปในทันที,นี่จงซานกำลังต้องการทำให้ท่านอับอาย,ไม่ได้โกรธเกรี้ยว,ด่าว่าจงซานเลยรึ?
"ใช่เป็น,โลงศพยักษ์สีม่วง!"ฮามะไลที่ค่อยๆกล่าวพร้อมลอบมองใบหน้าเต๋าจวินเซิ่งหย๋า.
ทันทีที่เต๋าจวินเซิ่งหย๋าได้ยิน,ใบหน้าก็เผยท่าทางดีใจออกมา,ฮามะไลถึงกับพูดไม่ออก,คนอื่นกำลังทำให้ตัวเองอับอาย,แต่กับมีความสุขอย่างงั้นรึ?
หรือว่าเต๋าจวินเซิ่งหย๋าจะเป็นพวกยอมการด่าว่าเย้ยหยันอย่างงั้นรึ?
"จงจงบอกคำพูดทั้งหมดของมันออกมาอย่างให้ตกหล่น,ห้ามตกหล่นแม้แต่คำเดียว.
เย่ชิงเฉิงที่ราวกับตระหนักได้ถึงบางอย่าง,จดจ้องมองไปยังฮามะไลด้วยความจริงจังเช่นกัน.
ฮามะไลที่รู้สึกไม่ดีขึ้นมา,ใบหน้าทีเผยท่าทางแปลกๆ,เกิดอะไรขึ้น?
"ครับ,เรื่องนี้,จงซานบอกว่า.....!"ฮามะไลเริ่มเล่าใหม่อีกครั้งนับตั้งแต่ตัวเองถูกลากไปสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวจากต้นจนจบ.
"จงซานบอกว่าต้องการแลกเปลี่ยนโลงศพสีม่วงกับอนุสาวรีย์อมตะอย่างงั้นรึ?"เต๋าจวินเซิงหย๋าที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ใช่,จงซานกล่าวเช่นนี้,เพราะต้องการทำให้ประมุขอับอาย,ข้าคิดว่าทาน..!"
"หุบปาก!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ตะโกนออกไปเสียงดังเปี่ยมไปด้วยความเย็นชา.
ฮามะไลที่ได้แต่เงียบ,แม้นว่าจะเต็มไปด้วยความสงสัยก็ตาม.
"ท่านประมุข,จงซานเขากำลังวางแผนอะไรอยู่หรือไม่?"เย่ชิงเฉิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ถึงจะมีแผนการ,หากว่าสามารถแลกโลงศพสีม่วงกลับมาได้,ความบกพร่องในหน้าที่ของเจ้า,ความผิดนี้ก็จะลดลง!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย.
อสุสาวรีย์อมตะ 11
อันนั้นอยู่ในมือของเต๋าจวินเซิ่งหย๋า,ไม่มีใครสามารถชิงมันไปได้,ทว่ากับสถานการณ์เช่นนี้,หากว่าสามารถแลกมันคืนกลับมาได้ก่อนที่ผู้ก่อตั้งจะกลับมา,อย่างน้อยโทษของเย่ชิงเฉิงก็จะลดน้อยถอยลง,เขาเองก็จะไม่ถึงตำหนิด้วย.
สิ่งดังกล่าวนั้น,ไม่สามารถปล่อยให้อยู่ในมือจงซานได้,เต๋าจวินเซิ่งหย๋ารับรู้ถึงความสำคัญของมันดี.
"เย่ชิงเฉิง,เจ้าเดินทางไปยังสวนสวรรค์ลอยฟ้าพร้อมกับข้า!"เต๋าจวินเซิ่งหย๋ากล่าว.
"รับทราบ!"เย่ชิงเฉิงที่รับคำในทันที.
ห้าวันหลังจากนั้น,ที่ใกล้ๆสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
เป็นพื้นที่ที่ยื่นออกมาจากกำแพงของสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,ตอนนี้มีคนมากมายที่กำลังจับจ้องมองพื้นที่ดังกล่าว.
สายตาของผู้คนมากมายต่างก็จับจ้องด้วยความสงสัย.
ที่ด้านนอกนั้นเป็นประตูสวรรค์ทิศใต้ในเวลานี้มีคนกลุ่มหนึ่งที่บินมา.
หนึ่งสะพายน้ำเต้าสีทองซึ่งก็คือเต๋าจวินเซิ่งหย๋านั่นเอง,ส่วนอีกหนึ่งก็คือคนที่สะพายกระบี่เซียนเซียน,เย่ชิงเฉิง.
โลงศพยกสีม่วงนั้นสำคัญเป็นอย่างมาก,พวกเขาที่เร่งรีบเดินทางมาอย่างรวดเร็ว.
ที่ประตูสวรรค์ทิศใต้นั้น,จงซานที่นำตี้เสวียนชาและข้าราชบริพารอีกหลายคน,มาพบกับเต๋าจวินเซิ่งหย๋า.
"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าพบกันอีกแล้วสินะ!"จงซานที่กล่าวออกไปด้วยรอยยิ้ม.
อารมณ์ของจงซานตอนนี้ยอดเยี่ยมเป็นอย่างมาก,ด้วยการกลืนกินกระบี่จูเซียน,ได้รับพลังมหาศาล,ตอนนี้พลังฝึกตนของเขาก้าวขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง,ตอนนี้มีระดับ
8 สวรรค์แท้! เพิ่มขึ้นมาสองขั้นเลยทีเดียว.
นอกจากนี้,ยังเป็นระดับแปดขั้นปลายอีกด้วย!
จะไม่ให้จงซานมีความสุขได้อย่างไร,ขณะที่พูดกับเต๋าจวินเซิ่งหย๋า,สายตาก็ลอบมองไปยังกระบี่เซียนเซียนที่สะพายอยู่ด้านหลังของเย่ชิงเฉิงด้วย.
กระบี่ลู่เซียน,กระบี่จิวเซียนและกระบี่จูเซียนถูกจงซานฉกมาหมดแล้ว,ขณะที่เย่ชิงเฉิงเห็นสายตาของจงซาน,แววตาที่เผยท่าทางเย็นชาออกมา,ก่อนที่จะเร่งรีบกุมกระบี่เซียนเซียนเอาไว้อย่างรวดเร็ว,ด้วยเกรงว่าจะถูกจงซานฉกไป.
"บอกว่ามาเจ้าต้องการสิ่งใด?"เต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เจ้ามอบอนุสาวรีย์อมตะให้ข้า,ข้ามอบโลงศพม่วงให้เจ้า!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ในอดีตนั้นเป็นเต๋าจวินเซิ่งหย๋าที่สะกดข่มเขาโดยสมบูรณ์,ในเวลานี้กลายเป็นเต๋าจวินเซิ่งหย๋าถูกสะกดข่มแทน.
ปล.อีกตอนดึกๆครับ
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น