Immortality Chapter 788 Usurps the life master
นิยาย เรื่อง อมตะ ตอนที่ 788 วิถีช่วงชิงชีวิต.
Chapter 788 Usurps the life master
กงเชียนที่คำรามอออกมาเสียงดัง,เมื่อม่านพลังกักขังของเขาแตกสลายไปแล้ว,เขาที่หลบการโจมตีดังกล่าว,แต่เพราะว่าเขาบาดเจ็บหนัก,จึงไม่สามารถหลบการโจมตีได้ทั้งหมด,แขนซ้ายของเขาถูกการโจมตีเข้า,ทำให้มันกลายเป็นทรายแตกสลายหายไปในทันที.
กงเชียนที่โกรธเกรี้ยวอย่างรุนแรง,ปล่อยลำแสงหลากสีจากแขนอีกข้างหนึ่งพุ่งตรงไปยังชายในชุดสีดำ.
เร็วมาก,พริบตาเดียวก็ปรากฏอยู่ด้านหน้าชายในชุดสีดำแล้ว.
แม้ว่าชายในชุดสีดำจะมีวิชาลึกล้ำที่น่าสะพรึงก่อนหน้านี้,ทว่าร่างกายของเขานั้นมีพลังฝึกตนไม่สูงนัก,ลำแสงของกงเชียนเขาไม่มีทางหลบได้แม้แต่น้อย.
ทว่าชายในชุดดำก็ปล่อยหยกกระดองเต๋าออกไปทันทีเช่นกัน.
หยกกระดองเต๋าที่ลอยออกไปบนอากาศ,ดูเหมือนว่ามันจะจดจำกงเชียนได้ก่อนหน้านี้,ทันทีที่มันพุ่งออกไป,ดวงตาของกงเชียนที่หดเกร็ง,ระเบิดพลัง,พุ่งหนีหายไปในทันที,ทว่าหยกกระดองเต๋าก็หายไปเช่นกัน,มันได้ปรากฏเป็นตำหนักกระดองเต๋าขนาดใหญ่,ปกคลุมร่างของกงเชียนเอาไว้.
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเร็วมากตำหนักกระดองเต๋าที่คลุมร่างกงเชียนและหดลงแคบลงสิงเข้าไปในร่างของกงเชียนทันที.
"พุ!!"
กงเชียนที่รู้เศร้าเสียใจอย่างที่สุด,พ่นโลหิตคำโต,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นเหี่ยวย่น,ร่างกายที่เหนื่อยล้าหมดเรี่ยวหมดแรง.
ทว่าดัชนีก่อนหน้านี้,ได้ทะลวงร่างชายในชุดสีดำแล้ว.
"ปัง!"
ชายในชุดสีดำที่พ่นโลหิตคำโตลอยโด่งออกมา.
"แส่หาความตาย!"
ถึงแม้ว่ากงเชียนจะไร้เรี่ยวแรง,ถึงแม้ว่าจะได้รับบาดเจ็บสาหัส,แต่เขาก็ยังเป็นยอดฝีมือ,ดัชนีของเขาก่อนหน้านี้,ก็เพียงพอที่จะสังหารชายในชุดสีดำให้ตกตายไปได้อย่างแน่นอน.
"หลุมสังสารวัฏ,เปิด!!"
จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดัง,หลุมสังสารวัฏเปิดอีกครั้ง,พื้นที่รอบรอบๆกลายเป็นสีน้ำเงิน,แรงกดดันมหาศาลที่แผ่ออกมา,อำนาจสังสารวัฏพุ่งตรงไปยังกงเชียนอีกครั้งแล้ว.
ที่ด้านหน้ากงเชียน,ปรากฏหลุมสังสารวัฏเกิดขึ้น,หลังจากที่เขาถูกชายชุดดำลอบโจมตีถึงสองครั้ง,อาจกล่าวได้ว่าเพราะว่าเขาบาดเจ็บสาหัส! ในเวลานี้หลุมสังสารวัฏที่จะถูกเปิดออกมาก็ยากที่จะรับมือได้.
ถึงกงเชียนจะมีพลังอยู่ก็ตามที,ในเวลานี้ไม่ยินดีที่จะลงมือเต็มอย่างแน่นอน,นอกจากนี้ชายชุดดำที่ลอบโจมตีถึงสองรอบ,เขาได้รับบาดเจ็บเท่าใด,มีเพียงกงเชียนที่รับรู้.
เห็นหลุมสังสารวัฏที่ปรากฏขึ้นมา,กงเชียนที่จ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ,แท้จริงแล้วจงซานก็สามารถเปิดหลุมสังสารวัฏได้ด้วยตัวเอง,โดยที่ไม่ได้ใช้สมบัติใดๆแต่แรกแล้ว.
"สังสารวัฏ!"จงซานที่แค่นเสียงเย็นชา.
"เปิด!"
กงเชียนที่กล่าวออกมาเสียงดัง,แสงเทวะห้าสีที่หมุนวน,พุ่งออกไปกลายเป็นสายรุ้งกระแทกหลุมสังสารวัฏ.
"ตูมมมมมมมมม!"สังสารวัฏที่ส่ายไปมา,ทันใดนั้นหลุมดำก็ขนาดใหญ่ก็ปรากฏจากการระเบิด,กงเชียนหายไปจากหลุมดำดังกล่าวในทันที.
เพราะว่าหลุมดำที่เกิดจากหลุมสังวัฏระเบิดนั่นเอง.
จงซานที่ใบหน้าขาวซีด,หากแต่สะบัดมือดึงร่างกายชายในชุดดำกลับมา.
กงเชียนที่สะบัดสบอม,การต่อสู้ในครั้งนี้,ทำให้เขาหดหู่เป็นอย่างมาก,ได้รับบาดแผลเพิ่มเติม,วันนี้ไม่ต้องบอกเลยว่าไม่ใช่แค่บาดเจ็บ,เป้าหมายของเขายังไม่สำเร็จอีกด้วย.
ด้วยความแข็งแกร่งของกงเชียน,ถึงแม้นว่าจะบาดเจ็บมาก่อน,ทันทีที่เขาสังหารจงซานได้,ก็สามารถทำลายสวนสวรรค์ลอยฟ้าได้เพียงแค่พลิกฝ่ามือเดียว,ทว่ากับเกิดเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึง,ทำให้เขาได้รับบาดเจ็บเพิ่มขึ้นอย่างคาดไม่ถึง,แม้แต่แขนซ้ายก็สลายกลายเป็นฝุ่น.
กงเชียนจากไปแล้ว!
หนีไปด้วยความห่อเหี่ยวใจ.
หลังจากที่ทุกอย่างจบแล้ว,จงซานที่ยกหมวกฟางของชายชุดดำออก.
เป็นดั่งที่เขาคาดเอาไว้จริงๆ!
"ฟู่อี้,บุตรอกตัญญูนัก!"
ชายในชุดสีดำ,ทีเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอดสูละอายใจ.
จงซานที่สะบัดมือนำขวดหยกขวดหนึ่งออกมา,พร้อมกับนำเม็ดยาออกมาส่งเข้าปากของชายชุดดำ.
"ไม่มีประโยชน์,ข้ารู้ว่านี่คือเม็ดยาแกนทองห้าบรรจบของมู่อี้,ทว่าด้วยพลังของกงเชียน,ถึงจะเป็นเม็ดยาแกนทองห้าบรรจบก็ไม่สามารถรักษาข้าได้."ชายคนดังกล่าวที่ส่ายหน้าไปมา.
"กินก่อนเถอะ!"จงซานที่พยายามที่จะใส่มันเข้าไปในปากชายคนดังกล่าว.
ชายคนดังกล่าวไม่ได้กินมัน,ทว่าส่ายหน้าฝืนยิ้มเผยความทรงจำที่คิดถึง.
"หนึ่งเดือนที่แล้ว,ข้ามาเตรียมการที่นี่,ด้วยวิชาตัดทอนชีวิตต้าเหยี่ยน,ต้องใช้ค่ายกลลิขิตช่วยด้วย,กงเชียนถูกทำลายชะตาวิถี,ด้วยค่ายกลของข้านั้นได้โจมตีชะตาวิถีของเขาอย่างรุนแรง,ดังนั้นเขาจึงได้รับบาดเจ็บหนัก,ศิษย์ปู่ได้มอบของวิเศษล้ำค่าหยกกระดองเต๋ามาให้กับข้าเมื่อเดือนที่แล้ว,เพื่อที่จะใช้โจมตีชะตาวิถีของกงเชียนโดยตรง,อย่างน้อยร้อยปีนี้เขาจะไม่สามารถออกมาจากแดนเทพอมตะได้อย่างแน่นอน!"ชายชุดดำที่กล่าวออกมาทันที.
"เจ้าอย่าเพิ่งพูดเลย,เจ้าบาดเจ็บอยู่?"ใบหน้าของจงซานที่เต็มไปด้วยความร้อนรน.
"อาการบาดเจ็บของข้ารึ?
ไร้ประโยชน์,นี่ไม่ใช่การบาดเจ็บทางกาย,ไม่ใช่การบาดเจ็บทางวิญญาณ,ทว่าเป็นชะตาวิถี,ชะตาวิถีของข้าถูกกงเชียนบดขยี้แล้ว,ข้าสามารถรับรู้ได้,ตัวข้ากำลังแตกสลาย,ข้ากำลังจะสลายหายไป!"ชายชุดดำที่ส่ายหน้าไปมา.
ทว่าในเวลานี้,จงซานก็พบว่า,ร่างของชายชุดดำที่กำลังจากลงเรื่อยๆด้วย,ในเวลานี้นิ้วมือของเขาเริ่มกลายเป็นผงฝุ่นแล้ว,มันกำลังลามขึ้นมาเรื่อยๆ.
"ฟู่อี้,ข้าขอโทษ,ในวันนั้นบุตรต้องการเม็ดยาโพวจวินจากอาจารย์อา,ทว่าอาจารย์อาบอกว่าต้องขอจากอาจารย์อีกครั้ง,บุตรไม่มีความสุข,บุตรไม่มีโอกาสเลย............!"ชายในชุดสีดำที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนลงเรื่อยๆ.
จงซานที่กำลังกอดบุตรชายของเขาเอาไว้,น้ำตาที่ไหลออกมาโดยห้ามไม่ได้,ตายรึ?
กำลังตายต่อหน้าเขาแล้ว,โดยที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้,บุตรของเขากำลังตายเพื่อชดใช้ให้อย่างงั้นรึ?
"เสวียนเอ๋อ,ข้าไม่เคยตำหนิเจ้า,ไม่ได้โกรธเจ้า,ไม่เคยตำหนิเจ้าเลย,ภายในใจของฟู่,เจ้าคือบุตรชายคนที่สามของข้า,เจ้าคือจงเสวียน,เป็นบุตรที่ซื่อสัตย์ต่อข้า,จงซาน!"จงซานที่กล่าวพร้อมน้ำตา.
ผมสีดำที่เปลี่ยนเป็นสีขาว,ความเจ็บปวดรวดร้าวที่ทิ่มแทงใจ,ความสัมพันธ์บิดาและบุตรยากที่จะลบออกง่ายๆ.
"ฟู่อี้!"ใบหน้าของจงเสวียนที่เปลี่ยนมาเป็นยิ้มพราย.
ความตายของจงเสวียน,ทึ่กำลังคืบคลานเข้ามา.
"บอกฟู่เร็วเข้า,มีวิธีใดที่จะช่วยเจ้าได้?
ถึงจะให้เก็บดวงวิญญาณเจ้าไว้,ไม่ว่าจะวิธีอะไรก็ได้,ขอเพียงเจ้ามีโอกาสรอด!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงแหบเครือ.
"ไม่มีวิธีใดแล้ว,เพียงแต่ว่า,ข้านั้นเป็นผู้มีชะตาวิถีช่วงชิงชีวิต,ในทวีปศักดิ์สิทธิ์ชะตาวิถีช่วงชิงชีวิต,ไม่มีใครรู้รายระเอียดนัก,ร่างของข้าที่เป็นปุถุชน,เมื่อชะตาวิถีถูกทำลายไป,ด้วยคำมั่นสัญญาในการมีชีวิต,ข้าจะกลับมาในโลกใบใหญ่,เมื่อข้าตายไป,มีโอกาส
1%
ที่จะฟื้นคืนชีพที่โลกใบใหญ่,ฟู่อี้ไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงข้า!"
ร่างของจงเสวียนเวลานี้กำลังเลือนไปเรื่อยๆ,ตอนนี้ไม่ต่างจากเงามายา.
1% ที่จะคืนชีพ?
มีโอกาสเพียงแค่หนึ่งเปอร์เซ็นอย่างงั้นรึ? ไม่ใช่ว่ามันแตกต่างจากตายไปตรงใหนกัน?
"ช่ายชีวิตของฟูด้วยชีวิตของเจ้า,มันคุ้มข้าแล้วรึ?"จงซานยังคงกล่าวทั้งน้ำตา.
"ชีวิตของข้าเป็นฟู่อี้มอบให้,หลายปีมานี้,บุตรใช้ชีวิตด้วยความเสียใจทุกๆวัน,ทำไมบุตรถึงไร้ซึ่งความกล้าเช่นพี่ใหญ่,จวบจนถึงวันนี้,การที่สามารถชดใช้ให้กับฟู่อี้ได้,สามารถบรรเทาความเสียใจของบุตรได้ก็พอแล้ว,ขอให้ฟู่อี้พบโชคลาภวาสนา,หลังจากผ่านเคราะห์กรรมครั้งนี้แล้ว,ฟู่อี้จะมีแต่ชัยชนะที่รออยู่,จวบจนสามารถแยกสวรรค์สะบั้นปฐพีสำเร็จ,ขอให้ฟู่อี้,อายุยืนยาว,รุ่งโรจน์ตลอดไป!"จงเสวียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ปลดเปลื้องทุกอย่างออกไปได้.
ท้ายที่สุด,คำพูดอายุยืนยาว,ตลอดไปก็ขาดหาย,จงเสวียนที่สลายกลายเป็นฝุ่น,ปลิวไปกับอากาศแล้ว.
หลุมดำที่ใหญ่ยักษ์จากการระเบิดของหลุมสังสารวัฏฟื้นฟูกลับคืนมาแล้ว,เหล่าองค์รักษ์มองเห็นจงซานที่เวลานี้กำลังกอดเสื้อผ้าชุดหนึ่ง,ด้วยท่าทางงงวย.
"อ๊ากกกกก!"
จงซานที่เต็มไปด้วยความหดหู่รันทน,คับแค้นใจ,ความโศกเศร้าที่มากมายจนต้องร้องออกมาด้วยเสียงโหยหวน!
ความคับแค้นใจของจงซานสลดหดหู่ในครั้งนี้,มากมายจนเหล่าข้าราชบริพารไม่กล้าเข้าไปรบกวน.
"อ๊ากกกกก!"
"อ๊ากกกกก!"
จงซานที่คำรามออกมาด้วยความเจ็บปวดผ่านไปถึงหนึ่งการธูป,อย่างไรก็ตามความเศร้าและหดหู่ภายในใจของเขานั้นกลับไม่บรรเทาได้เลย,แม้แต่ผมของเขาที่กลายเป็นสีขาวทั้งหมด,ความเศร้าใจนี้ไม่มีทางที่คนอื่นจะไม่สามารถตระหนักได้.
เหล่าข้าราชบริพารทั้งหมดที่ยืนอยู่ป้อมปราการประตูสวรรค์ทิศใต้ไม่มีใครกล้าก้าวเข้าไป.
อี้เหยี่ยนเองก็ยืนอยู่บนประตูสวรรค์ทิศใต้จดจ้องมองจงซานที่กำลังอยู่ในความโศกเศร้า,ขมวดคิ้วไปมา,ก่อนที่จะหันหน้าไปคุยกับอาวุโสเทียน,"อาวุโสเทียน,อารมณ์ของฝ่าบาทไม่ใคร่ดีนัก,แน่นอนว่าตอนนี้จำเป็นต้องให้ไท่จื่อและฮวงโหวทั้งหมดกลับมา!"
"แต่ว่า,ฝ่าบาทยังไม่ได้สั่งการ......!"อาวุโสเทียนที่ลังเลใจ.
"การที่ส่งเหล่าฮวงโหวและไท่จื่อไปพบหยินนั้นก็เพื่อความปลอดภัย,เวลานี้ไม่จำเป็นต้องกังวลแล้ว,พวกเขาที่ภพหยินไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น,หากว่ารู้จะต้องเร่งรีบกลับมาอย่างแน่นอน."อี้เหยี่ยนกล่าว.
"แต่ว่า....!"อาวุโสเทียนที่ยังคงกังวลใจ.
"หากว่ามีความผิด,ข้าจะเป็นคนรับไว้เอง!"อี้เหยี่ยนที่กล่าวออกมาพลางขมวดคิ้วไปมา.
"ตกลง!"
เหล่าฮวงโหวที่กลับมาภพหยาง,แม้ว่าจะไม่มีความสุขนักกับการจัดการของจงซานก่อนหน้านี้,ทว่าเมื่อเห็นอารมณ์ของจงซานเวลานี้,ภายในใจของทุกคนก็อ่อนลง,เร่งรีบเข้าไปเพื่อปลอบโยนเขา.
จงซานผู้ที่มีหัวใจที่หนักแน่นเข้มแข็ง,ในเวลานี้กับสูญเสียจิตใจไป,เขาที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า,จนควบคุมไม่ได้,หัวใจตอนนี้กำลังอยู่ในความเศร้าระทมอย่างที่สุด.
หลังจากที่เหล่าฮวงโหวและไท่จื่อเข้ามาปลอบใจ,อาการของจงซานก็ค่อยๆดีขึ้น.
ผ่านไปสองวัน,จงซานก็สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้,เขาที่เก็บความโศกเศร้าฝังลึกลงไปในจิตใจ,พร้อมกับนำโองการฟ้าออกมา.
ภายในควบคุมของจงซานเขาได้สลักชื่ออีกชื่อลงไปในโองการฟ้า.
ไท่จื่อ,จงเสวียน!
ราชวงศ์สวรรค์ต้าเจิ้ง,ไท่จื่อลำดับสาม,แม้นว่าจะสายไปก็ตาม,ทว่าก็เป็นการบอกกล่าวว่าเขาคือบุตรของจงซาน.
เป่าเอ๋อจ้องมองไปยังโองการฟ้า,ฝ่ามือของนางที่ประทับที่หัวไหล่จงซานแล้วกล่าวออกมาว่า"เหล่าเยว่,ไม่ใส่ชื่อซือจิวไปด้วยรึ?"
"ไม่,เสวียนเอ๋อและซือจิวนั้นแตกต่างกัน,เขายังต้องดูอีกครั้ง!"จงซานที่สูดหายใจลึก.
"อืม!"เป่าเอ๋อพยักหน้า.
หลังจากผ่านไปสองวัน,บนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,บนลานตำหนักขนาดใหญ่.
จงซานที่นำเหล่าเสนาธิการคนสำคัญ,ฮวงโหวและไท่จื่อ,เดินทางไปยังลานดังกล่าว.
บนลานดังกล่าวนั้น,หนีปู่ซา,เซียนเซิงซือและหวังคูกลับมาแล้ว! สิ่งที่พวกเขานำมาด้วยนั้น,เป็นโลงศพสีม่วงที่มีความยาวสิบจั้ง.
บนลองศพนั้นมีตะปูที่ปิดผนึกโลงศพเอาไว้อยู่สิบดอก.
"นี่คือ?"จงซานที่จ้องมองโลงศพขนาดใหญ่.
"เรียนฝ่าบาท,พวกเราได้นำสิ่งนี้มาจากแดนเทพอมตะ,เนื่องจากต้องใช้วิชาลับสวรรค์ลี้ลับปกคลุมเอาไว้จึงไม่สามารถเปิดได้ในชั่วคราว,และยังทำให้เดินทางมาถึงล่าช้าด้วย."หนี่ปู่ซาที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"นี่คือสมบัติที่กงเชียนปกป้องอย่างงั้นรึ?
โลงศพ?"จงซานที่ดวงตาหรี่เล็กลง.
"ครับ,น่าจะเป็นสิ่งนี้."หนี่ปู่ซาพยักหน้ารับ.
เมื่อจ้องมองไปยังโลงศพยักษ์นี้,สามารถสัมผัสถึงกลิ่นอายแห่งความตาย,ราวกับว่าอยู่ในสุสานที่เงียบสงบ,จนทำให้ทุกคนแทบไม่สามารถเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาได้.
ราวกับว่ามีอาคมที่ทำให้ทุกคนต้องเงียบงัน,เป็นความรู้สึกที่ทำให้จิตใจเหม่อลอย.
โลงศพยักษ์นี้คืออะไรกัน?
ภายในใจจงซานที่เต้นไปมาอย่างบ้าคลั่ง,ใครอยู่ข้างใน?
จงซานที่มีลางสังหรว่า,มีความลับที่ยิ่งใหญ่ซ่อนเอาไว้ด้านใน,แม้แต่ในโลกใบใหญ่,ก็ยังมีคนต้องการเห็นความลับนี้.
Chapter 788 Usurps the life master
篡命师
วิถีช่วงชิงชีวิต.
กงเชียนที่คำรามอออกมาเสียงดัง,เมื่อม่านพลังกักขังของเขาแตกสลายไปแล้ว,เขาที่หลบการโจมตีดังกล่าว,แต่เพราะว่าเขาบาดเจ็บหนัก,จึงไม่สามารถหลบการโจมตีได้ทั้งหมด,แขนซ้ายของเขาถูกการโจมตีเข้า,ทำให้มันกลายเป็นทรายแตกสลายหายไปในทันที.
กงเชียนที่โกรธเกรี้ยวอย่างรุนแรง,ปล่อยลำแสงหลากสีจากแขนอีกข้างหนึ่งพุ่งตรงไปยังชายในชุดสีดำ.
เร็วมาก,พริบตาเดียวก็ปรากฏอยู่ด้านหน้าชายในชุดสีดำแล้ว.
แม้ว่าชายในชุดสีดำจะมีวิชาลึกล้ำที่น่าสะพรึงก่อนหน้านี้,ทว่าร่างกายของเขานั้นมีพลังฝึกตนไม่สูงนัก,ลำแสงของกงเชียนเขาไม่มีทางหลบได้แม้แต่น้อย.
ทว่าชายในชุดดำก็ปล่อยหยกกระดองเต๋าออกไปทันทีเช่นกัน.
หยกกระดองเต๋าที่ลอยออกไปบนอากาศ,ดูเหมือนว่ามันจะจดจำกงเชียนได้ก่อนหน้านี้,ทันทีที่มันพุ่งออกไป,ดวงตาของกงเชียนที่หดเกร็ง,ระเบิดพลัง,พุ่งหนีหายไปในทันที,ทว่าหยกกระดองเต๋าก็หายไปเช่นกัน,มันได้ปรากฏเป็นตำหนักกระดองเต๋าขนาดใหญ่,ปกคลุมร่างของกงเชียนเอาไว้.
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเร็วมากตำหนักกระดองเต๋าที่คลุมร่างกงเชียนและหดลงแคบลงสิงเข้าไปในร่างของกงเชียนทันที.
"พุ!!"
กงเชียนที่รู้เศร้าเสียใจอย่างที่สุด,พ่นโลหิตคำโต,ใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นเหี่ยวย่น,ร่างกายที่เหนื่อยล้าหมดเรี่ยวหมดแรง.
ทว่าดัชนีก่อนหน้านี้,ได้ทะลวงร่างชายในชุดสีดำแล้ว.
"ปัง!"
ชายในชุดสีดำที่พ่นโลหิตคำโตลอยโด่งออกมา.
"แส่หาความตาย!"
ถึงแม้ว่ากงเชียนจะไร้เรี่ยวแรง,ถึงแม้ว่าจะได้รับบาดเจ็บสาหัส,แต่เขาก็ยังเป็นยอดฝีมือ,ดัชนีของเขาก่อนหน้านี้,ก็เพียงพอที่จะสังหารชายในชุดสีดำให้ตกตายไปได้อย่างแน่นอน.
"หลุมสังสารวัฏ,เปิด!!"
จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดัง,หลุมสังสารวัฏเปิดอีกครั้ง,พื้นที่รอบรอบๆกลายเป็นสีน้ำเงิน,แรงกดดันมหาศาลที่แผ่ออกมา,อำนาจสังสารวัฏพุ่งตรงไปยังกงเชียนอีกครั้งแล้ว.
ที่ด้านหน้ากงเชียน,ปรากฏหลุมสังสารวัฏเกิดขึ้น,หลังจากที่เขาถูกชายชุดดำลอบโจมตีถึงสองครั้ง,อาจกล่าวได้ว่าเพราะว่าเขาบาดเจ็บสาหัส! ในเวลานี้หลุมสังสารวัฏที่จะถูกเปิดออกมาก็ยากที่จะรับมือได้.
ถึงกงเชียนจะมีพลังอยู่ก็ตามที,ในเวลานี้ไม่ยินดีที่จะลงมือเต็มอย่างแน่นอน,นอกจากนี้ชายชุดดำที่ลอบโจมตีถึงสองรอบ,เขาได้รับบาดเจ็บเท่าใด,มีเพียงกงเชียนที่รับรู้.
เห็นหลุมสังสารวัฏที่ปรากฏขึ้นมา,กงเชียนที่จ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ,แท้จริงแล้วจงซานก็สามารถเปิดหลุมสังสารวัฏได้ด้วยตัวเอง,โดยที่ไม่ได้ใช้สมบัติใดๆแต่แรกแล้ว.
"สังสารวัฏ!"จงซานที่แค่นเสียงเย็นชา.
"เปิด!"
กงเชียนที่กล่าวออกมาเสียงดัง,แสงเทวะห้าสีที่หมุนวน,พุ่งออกไปกลายเป็นสายรุ้งกระแทกหลุมสังสารวัฏ.
"ตูมมมมมมมมม!"สังสารวัฏที่ส่ายไปมา,ทันใดนั้นหลุมดำก็ขนาดใหญ่ก็ปรากฏจากการระเบิด,กงเชียนหายไปจากหลุมดำดังกล่าวในทันที.
เพราะว่าหลุมดำที่เกิดจากหลุมสังวัฏระเบิดนั่นเอง.
จงซานที่ใบหน้าขาวซีด,หากแต่สะบัดมือดึงร่างกายชายในชุดดำกลับมา.
กงเชียนที่สะบัดสบอม,การต่อสู้ในครั้งนี้,ทำให้เขาหดหู่เป็นอย่างมาก,ได้รับบาดแผลเพิ่มเติม,วันนี้ไม่ต้องบอกเลยว่าไม่ใช่แค่บาดเจ็บ,เป้าหมายของเขายังไม่สำเร็จอีกด้วย.
ด้วยความแข็งแกร่งของกงเชียน,ถึงแม้นว่าจะบาดเจ็บมาก่อน,ทันทีที่เขาสังหารจงซานได้,ก็สามารถทำลายสวนสวรรค์ลอยฟ้าได้เพียงแค่พลิกฝ่ามือเดียว,ทว่ากับเกิดเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึง,ทำให้เขาได้รับบาดเจ็บเพิ่มขึ้นอย่างคาดไม่ถึง,แม้แต่แขนซ้ายก็สลายกลายเป็นฝุ่น.
กงเชียนจากไปแล้ว!
หนีไปด้วยความห่อเหี่ยวใจ.
หลังจากที่ทุกอย่างจบแล้ว,จงซานที่ยกหมวกฟางของชายชุดดำออก.
เป็นดั่งที่เขาคาดเอาไว้จริงๆ!
"ฟู่อี้,บุตรอกตัญญูนัก!"
ชายในชุดสีดำ,ทีเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอดสูละอายใจ.
จงซานที่สะบัดมือนำขวดหยกขวดหนึ่งออกมา,พร้อมกับนำเม็ดยาออกมาส่งเข้าปากของชายชุดดำ.
"ไม่มีประโยชน์,ข้ารู้ว่านี่คือเม็ดยาแกนทองห้าบรรจบของมู่อี้,ทว่าด้วยพลังของกงเชียน,ถึงจะเป็นเม็ดยาแกนทองห้าบรรจบก็ไม่สามารถรักษาข้าได้."ชายคนดังกล่าวที่ส่ายหน้าไปมา.
"กินก่อนเถอะ!"จงซานที่พยายามที่จะใส่มันเข้าไปในปากชายคนดังกล่าว.
ชายคนดังกล่าวไม่ได้กินมัน,ทว่าส่ายหน้าฝืนยิ้มเผยความทรงจำที่คิดถึง.
"หนึ่งเดือนที่แล้ว,ข้ามาเตรียมการที่นี่,ด้วยวิชาตัดทอนชีวิตต้าเหยี่ยน,ต้องใช้ค่ายกลลิขิตช่วยด้วย,กงเชียนถูกทำลายชะตาวิถี,ด้วยค่ายกลของข้านั้นได้โจมตีชะตาวิถีของเขาอย่างรุนแรง,ดังนั้นเขาจึงได้รับบาดเจ็บหนัก,ศิษย์ปู่ได้มอบของวิเศษล้ำค่าหยกกระดองเต๋ามาให้กับข้าเมื่อเดือนที่แล้ว,เพื่อที่จะใช้โจมตีชะตาวิถีของกงเชียนโดยตรง,อย่างน้อยร้อยปีนี้เขาจะไม่สามารถออกมาจากแดนเทพอมตะได้อย่างแน่นอน!"ชายชุดดำที่กล่าวออกมาทันที.
"เจ้าอย่าเพิ่งพูดเลย,เจ้าบาดเจ็บอยู่?"ใบหน้าของจงซานที่เต็มไปด้วยความร้อนรน.
"อาการบาดเจ็บของข้ารึ?
ไร้ประโยชน์,นี่ไม่ใช่การบาดเจ็บทางกาย,ไม่ใช่การบาดเจ็บทางวิญญาณ,ทว่าเป็นชะตาวิถี,ชะตาวิถีของข้าถูกกงเชียนบดขยี้แล้ว,ข้าสามารถรับรู้ได้,ตัวข้ากำลังแตกสลาย,ข้ากำลังจะสลายหายไป!"ชายชุดดำที่ส่ายหน้าไปมา.
ทว่าในเวลานี้,จงซานก็พบว่า,ร่างของชายชุดดำที่กำลังจากลงเรื่อยๆด้วย,ในเวลานี้นิ้วมือของเขาเริ่มกลายเป็นผงฝุ่นแล้ว,มันกำลังลามขึ้นมาเรื่อยๆ.
"ฟู่อี้,ข้าขอโทษ,ในวันนั้นบุตรต้องการเม็ดยาโพวจวินจากอาจารย์อา,ทว่าอาจารย์อาบอกว่าต้องขอจากอาจารย์อีกครั้ง,บุตรไม่มีความสุข,บุตรไม่มีโอกาสเลย............!"ชายในชุดสีดำที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนลงเรื่อยๆ.
จงซานที่กำลังกอดบุตรชายของเขาเอาไว้,น้ำตาที่ไหลออกมาโดยห้ามไม่ได้,ตายรึ?
กำลังตายต่อหน้าเขาแล้ว,โดยที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้,บุตรของเขากำลังตายเพื่อชดใช้ให้อย่างงั้นรึ?
"เสวียนเอ๋อ,ข้าไม่เคยตำหนิเจ้า,ไม่ได้โกรธเจ้า,ไม่เคยตำหนิเจ้าเลย,ภายในใจของฟู่,เจ้าคือบุตรชายคนที่สามของข้า,เจ้าคือจงเสวียน,เป็นบุตรที่ซื่อสัตย์ต่อข้า,จงซาน!"จงซานที่กล่าวพร้อมน้ำตา.
ผมสีดำที่เปลี่ยนเป็นสีขาว,ความเจ็บปวดรวดร้าวที่ทิ่มแทงใจ,ความสัมพันธ์บิดาและบุตรยากที่จะลบออกง่ายๆ.
"ฟู่อี้!"ใบหน้าของจงเสวียนที่เปลี่ยนมาเป็นยิ้มพราย.
ความตายของจงเสวียน,ทึ่กำลังคืบคลานเข้ามา.
"บอกฟู่เร็วเข้า,มีวิธีใดที่จะช่วยเจ้าได้?
ถึงจะให้เก็บดวงวิญญาณเจ้าไว้,ไม่ว่าจะวิธีอะไรก็ได้,ขอเพียงเจ้ามีโอกาสรอด!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงแหบเครือ.
"ไม่มีวิธีใดแล้ว,เพียงแต่ว่า,ข้านั้นเป็นผู้มีชะตาวิถีช่วงชิงชีวิต,ในทวีปศักดิ์สิทธิ์ชะตาวิถีช่วงชิงชีวิต,ไม่มีใครรู้รายระเอียดนัก,ร่างของข้าที่เป็นปุถุชน,เมื่อชะตาวิถีถูกทำลายไป,ด้วยคำมั่นสัญญาในการมีชีวิต,ข้าจะกลับมาในโลกใบใหญ่,เมื่อข้าตายไป,มีโอกาส
1%
ที่จะฟื้นคืนชีพที่โลกใบใหญ่,ฟู่อี้ไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงข้า!"
ร่างของจงเสวียนเวลานี้กำลังเลือนไปเรื่อยๆ,ตอนนี้ไม่ต่างจากเงามายา.
1% ที่จะคืนชีพ?
มีโอกาสเพียงแค่หนึ่งเปอร์เซ็นอย่างงั้นรึ? ไม่ใช่ว่ามันแตกต่างจากตายไปตรงใหนกัน?
"ช่ายชีวิตของฟูด้วยชีวิตของเจ้า,มันคุ้มข้าแล้วรึ?"จงซานยังคงกล่าวทั้งน้ำตา.
"ชีวิตของข้าเป็นฟู่อี้มอบให้,หลายปีมานี้,บุตรใช้ชีวิตด้วยความเสียใจทุกๆวัน,ทำไมบุตรถึงไร้ซึ่งความกล้าเช่นพี่ใหญ่,จวบจนถึงวันนี้,การที่สามารถชดใช้ให้กับฟู่อี้ได้,สามารถบรรเทาความเสียใจของบุตรได้ก็พอแล้ว,ขอให้ฟู่อี้พบโชคลาภวาสนา,หลังจากผ่านเคราะห์กรรมครั้งนี้แล้ว,ฟู่อี้จะมีแต่ชัยชนะที่รออยู่,จวบจนสามารถแยกสวรรค์สะบั้นปฐพีสำเร็จ,ขอให้ฟู่อี้,อายุยืนยาว,รุ่งโรจน์ตลอดไป!"จงเสวียนที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ปลดเปลื้องทุกอย่างออกไปได้.
ท้ายที่สุด,คำพูดอายุยืนยาว,ตลอดไปก็ขาดหาย,จงเสวียนที่สลายกลายเป็นฝุ่น,ปลิวไปกับอากาศแล้ว.
หลุมดำที่ใหญ่ยักษ์จากการระเบิดของหลุมสังสารวัฏฟื้นฟูกลับคืนมาแล้ว,เหล่าองค์รักษ์มองเห็นจงซานที่เวลานี้กำลังกอดเสื้อผ้าชุดหนึ่ง,ด้วยท่าทางงงวย.
"อ๊ากกกกก!"
จงซานที่เต็มไปด้วยความหดหู่รันทน,คับแค้นใจ,ความโศกเศร้าที่มากมายจนต้องร้องออกมาด้วยเสียงโหยหวน!
ความคับแค้นใจของจงซานสลดหดหู่ในครั้งนี้,มากมายจนเหล่าข้าราชบริพารไม่กล้าเข้าไปรบกวน.
"อ๊ากกกกก!"
"อ๊ากกกกก!"
จงซานที่คำรามออกมาด้วยความเจ็บปวดผ่านไปถึงหนึ่งการธูป,อย่างไรก็ตามความเศร้าและหดหู่ภายในใจของเขานั้นกลับไม่บรรเทาได้เลย,แม้แต่ผมของเขาที่กลายเป็นสีขาวทั้งหมด,ความเศร้าใจนี้ไม่มีทางที่คนอื่นจะไม่สามารถตระหนักได้.
เหล่าข้าราชบริพารทั้งหมดที่ยืนอยู่ป้อมปราการประตูสวรรค์ทิศใต้ไม่มีใครกล้าก้าวเข้าไป.
อี้เหยี่ยนเองก็ยืนอยู่บนประตูสวรรค์ทิศใต้จดจ้องมองจงซานที่กำลังอยู่ในความโศกเศร้า,ขมวดคิ้วไปมา,ก่อนที่จะหันหน้าไปคุยกับอาวุโสเทียน,"อาวุโสเทียน,อารมณ์ของฝ่าบาทไม่ใคร่ดีนัก,แน่นอนว่าตอนนี้จำเป็นต้องให้ไท่จื่อและฮวงโหวทั้งหมดกลับมา!"
"แต่ว่า,ฝ่าบาทยังไม่ได้สั่งการ......!"อาวุโสเทียนที่ลังเลใจ.
"การที่ส่งเหล่าฮวงโหวและไท่จื่อไปพบหยินนั้นก็เพื่อความปลอดภัย,เวลานี้ไม่จำเป็นต้องกังวลแล้ว,พวกเขาที่ภพหยินไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น,หากว่ารู้จะต้องเร่งรีบกลับมาอย่างแน่นอน."อี้เหยี่ยนกล่าว.
"แต่ว่า....!"อาวุโสเทียนที่ยังคงกังวลใจ.
"หากว่ามีความผิด,ข้าจะเป็นคนรับไว้เอง!"อี้เหยี่ยนที่กล่าวออกมาพลางขมวดคิ้วไปมา.
"ตกลง!"
เหล่าฮวงโหวที่กลับมาภพหยาง,แม้ว่าจะไม่มีความสุขนักกับการจัดการของจงซานก่อนหน้านี้,ทว่าเมื่อเห็นอารมณ์ของจงซานเวลานี้,ภายในใจของทุกคนก็อ่อนลง,เร่งรีบเข้าไปเพื่อปลอบโยนเขา.
จงซานผู้ที่มีหัวใจที่หนักแน่นเข้มแข็ง,ในเวลานี้กับสูญเสียจิตใจไป,เขาที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า,จนควบคุมไม่ได้,หัวใจตอนนี้กำลังอยู่ในความเศร้าระทมอย่างที่สุด.
หลังจากที่เหล่าฮวงโหวและไท่จื่อเข้ามาปลอบใจ,อาการของจงซานก็ค่อยๆดีขึ้น.
ผ่านไปสองวัน,จงซานก็สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้,เขาที่เก็บความโศกเศร้าฝังลึกลงไปในจิตใจ,พร้อมกับนำโองการฟ้าออกมา.
ภายในควบคุมของจงซานเขาได้สลักชื่ออีกชื่อลงไปในโองการฟ้า.
ไท่จื่อ,จงเสวียน!
ราชวงศ์สวรรค์ต้าเจิ้ง,ไท่จื่อลำดับสาม,แม้นว่าจะสายไปก็ตาม,ทว่าก็เป็นการบอกกล่าวว่าเขาคือบุตรของจงซาน.
เป่าเอ๋อจ้องมองไปยังโองการฟ้า,ฝ่ามือของนางที่ประทับที่หัวไหล่จงซานแล้วกล่าวออกมาว่า"เหล่าเยว่,ไม่ใส่ชื่อซือจิวไปด้วยรึ?"
"ไม่,เสวียนเอ๋อและซือจิวนั้นแตกต่างกัน,เขายังต้องดูอีกครั้ง!"จงซานที่สูดหายใจลึก.
"อืม!"เป่าเอ๋อพยักหน้า.
หลังจากผ่านไปสองวัน,บนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว,บนลานตำหนักขนาดใหญ่.
จงซานที่นำเหล่าเสนาธิการคนสำคัญ,ฮวงโหวและไท่จื่อ,เดินทางไปยังลานดังกล่าว.
บนลานดังกล่าวนั้น,หนีปู่ซา,เซียนเซิงซือและหวังคูกลับมาแล้ว! สิ่งที่พวกเขานำมาด้วยนั้น,เป็นโลงศพสีม่วงที่มีความยาวสิบจั้ง.
บนลองศพนั้นมีตะปูที่ปิดผนึกโลงศพเอาไว้อยู่สิบดอก.
"นี่คือ?"จงซานที่จ้องมองโลงศพขนาดใหญ่.
"เรียนฝ่าบาท,พวกเราได้นำสิ่งนี้มาจากแดนเทพอมตะ,เนื่องจากต้องใช้วิชาลับสวรรค์ลี้ลับปกคลุมเอาไว้จึงไม่สามารถเปิดได้ในชั่วคราว,และยังทำให้เดินทางมาถึงล่าช้าด้วย."หนี่ปู่ซาที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"นี่คือสมบัติที่กงเชียนปกป้องอย่างงั้นรึ?
โลงศพ?"จงซานที่ดวงตาหรี่เล็กลง.
"ครับ,น่าจะเป็นสิ่งนี้."หนี่ปู่ซาพยักหน้ารับ.
เมื่อจ้องมองไปยังโลงศพยักษ์นี้,สามารถสัมผัสถึงกลิ่นอายแห่งความตาย,ราวกับว่าอยู่ในสุสานที่เงียบสงบ,จนทำให้ทุกคนแทบไม่สามารถเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาได้.
ราวกับว่ามีอาคมที่ทำให้ทุกคนต้องเงียบงัน,เป็นความรู้สึกที่ทำให้จิตใจเหม่อลอย.
โลงศพยักษ์นี้คืออะไรกัน?
ภายในใจจงซานที่เต้นไปมาอย่างบ้าคลั่ง,ใครอยู่ข้างใน?
จงซานที่มีลางสังหรว่า,มีความลับที่ยิ่งใหญ่ซ่อนเอาไว้ด้านใน,แม้แต่ในโลกใบใหญ่,ก็ยังมีคนต้องการเห็นความลับนี้.
ที่มาจากhttps://lnmtl.com/novel/immortality
#นิยาย เรื่องอมตะ #Immortality#นิยายแปลไทย
Author(s)
สนใจสนับสนุนพวกเรา,เข้าร่วมกลุ่ม VIP ====> Click
ปัจจุบันแปลจบแล้ว 1672 ตอน สนใจติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ครับ
***เว็ปฟรีอัพ สองวันหนึ่งตอน
***กลุ่มลับ แปลจบแล้ว.
จงเสวียนคือคนไหนหว่า จำไม่ได้แล้ว
ตอบลบ